η Iστορία του Aπεργοκτόνου Νόμου, η Χούντα k oι Επιδιώξεις τους !!

Τους πήρε 50 χρόνια να βρουν τον κατάλληλο άνθρωπο για να περάσουν την απαγόρευση της απεργίας, αλλά τον (τους) βρήκαν.

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα αναδρομή...
Και εις ανώτερα...
KIKI EMILIOS TZAN·TUESDAY, 9 JANUARY 2018 
Την δόξα του χουντικού υπουργού Ν. ΕΦΕΣΙΟΥ 
[δεξιου, οσο δεν παιρνει, χεριου του Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ]
 ο οποίος το 1973 εισηγήθηκε [ανεπιτυχως, οπως προέκυψε στην συνέχεια] την θέσπιση της πλειοψηφίας 50+1 για την απόφαση για την κήρυξη απεργίας 
φαίνεται οτι ζήτησε η “αριστερη” ...υπουργός εργασίας η οποία ανερυθρίαστα πρωταγωνιστεί ως αρμόδια υπουργός στην εισαγωγή της χουντικής ρήτρας για απεργία επι ημερών

“πρώτη φορά αριστερά “

Η ρήτρα για την απεργία περιλαμβανόταν στον

“Κωδικα Εργασιας” με τον οποίο η χούντα επιχειρούσε να θέσει ασφυκτικά πλαίσια σε ολο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων.
Ήταν δε τόσο “φιλεργατικός” αυτός ο κώδικας που μέχρι και οι εγκάθετοι της χούντας εργατοπατέρες αντέδρασαν και ζήτησαν - “ευπειθώς” βέβαια και με τον προσήκοντα σεβασμό - την απόσυρσή του γιατί παραβιάζει κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου.

Και επειδή η Ιστορία καμιά φορά εκδικείται, το σχετικό άρθρο στον Κώδικα Εργασίας για το δικαίωμα της απεργίας είχε αριθμό 509 [ !], αριθμό πολύ οικείο από αρνητικής, βέβαια σκοπιάς για κάθε αριστερό στην εμφυλιακή, μετεμφυλιακή και χουντική Ελλάδα.

Κάποιοι στο Μάξιμου με στοιχειώδη γνώση ιστορίας θα μπορούσαν - και λόγω ηλικίας και εμπειρίας - τι σημαίνει το “ 509 “ για την κήρυξη απεργίας.

Για την διευκόλυνση των φιλομαθών - και πάντα - διαχρονικά μετα το 2015 - ευαίσθητων για τα δικαιώματα των εργαζόμενων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ παραθέτουμε το σχετικό άρθρο του χουντικού κώδικα εργασίας για την απεργία με την αναγκαία διευκρίνηση οτι κάθε ομοιότητα με την διάταξη της “ πρώτης φοράς αριστεράς “ είναι συμπτωματική και ......έργο σκοτεινών δυνάμεων:

“άρθρο 509”:

η απεργία κηρύσσεται και πραγματοποιείται μόνον εφ όσον αποφασίσει περι ταυτης δια μυστικής ψηφοφορίας η συνέλευσις των μελών του εργασιακού σωματείου,,, εις πάσαν περίπτωσιν δια πλειοψηφίας του ημίσεος πλέον ενός των δικαιωμένων ψήφου μελών ...!

Η διατύπωση αυτή είναι η πλέον κατάλληλη για το αναγκαίο “μασαζ” των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές και ψυχολογικές ευαισθησίες τους.

Για την καλύτερη ψυχολογική στήριξη όσων ψηφίσουν την συγκεκριμένη διάταξη διατυπωμένη με

“αριστερη” φιλοσοφία υπενθυμίζεται ανακοίνωση μέχρι και της χουντικής ΓΣΕΕ [3 Οκτωβριου 1973] σύμφωνα με την οποία ... “ο εν λόγω Κώδιξ Εργασίας εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα των εργοδοτών, οι δε επιπτώσεις εις βάρος των εργαζομένων είναι προδήλως απαράδεκτοι"

Αντίθετα ο τότε ΣΕΒ σε άλλο προφανώς - ευεξήγητο - πνεύμα υποστήριζε την ανάγκη καταρτισμού...“ενος Κωδικος Εργασίας ανταποκρινόμενου εις τας σύγχρονους παραγωγικας αναγκας” 

Για την ιστορία ο Κώδιξ Εργασίας επρόκειτο να προωθηθεί προς ψήφιση στην λεγόμενη “Συμβουλευτική Επιτροπή”... η οποία ήταν κατασκεύασμα της χούντας που υποτίθεται οτι αντικαθιστούσε την Βουλή και αποτελείτο απο εγκάθετους της χούντας “εκπρόσωπους” διαφορων κοινωνικών τάξεων .
Πρόεδρος της Σ.Ε ήταν ένας Α Βογιατζης , ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ [ ! ] , αργότερα νομικός σύμβουλος της ΓΣΕΕ, μετά υπουργός Εργασίας της χούντας και “εκκαθαριστης” των συνδικαλιστικών οργανώσεων μετά την επιβολή της δικτατορίας.

Αντιπρόεδρος αυτού του μορφώματος ήταν ενας συνδικαλιστής από τον χώρο των τεχνικών τύπου ο οποίος - έχοντας προφανώς ισχυρές χουντικές πλάτες - είχε εγγράφως αποφανθεί ως εισηγητής του Κωδικα Εργασιας [ προφανώς ως προφήτης ] ότι : ........

δια του Κωδικος επέρχεται συγχιση και αβεβαιοτης περι του μέλλοντος του Ελληνος εργαζόμενου... εις τρόπον ώστε οι εναπομείναντες εν Ελλάδι ολίγοι τον αριθμον να αναγκασθωμεν να αποδημησουμεν και ημείς εις την ξένην ........

Συντάκτης του Κώδικα Εργασίας ηταν ενας [ συνταξιουχος ] καθηγητης εργατικου δικαιου [ με προδευτικο παρελθον αλλα με δύσοσμο τότε παρόν ]

ο οποίος υπεραμυνόμενος της διάταξης του άρθρου 509 για το δικαίωμα της απεργίας αποφαίνεται σε επιστημονικό του πόνημα ότι :

“ ...η απεργία είναι ένα όπλον επικίνδυνο του οποίου η χρησις δέον να γίνεται ουχί εικη ως ετυχεν , αλλά μετά πολλής προσοχής και περισκέψεως ...”

...προφανώς αυτήν την “προσοχή” και “περίσκεψιν” ευαγγελίστηκαν οι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι βρήκαν έτοιμη την ιδεολικη δικαιολογία για νεο [ αντι] απεργιακό νόμο [ αρθρο ] 509 .

σε διαφορετικό μήκος κυμματος - το 1973 -χουντικός εργατοπατέρας - μελος της Συμβουλευτικής Επιτροπής - μιλώντας στο οργανο αποφαινόταν οτι:“ο Κωδικας ......ομοιαζει περισσοτερον με στρατιωτικον κανονισμον περι πολεων και φρουριων δυναμενος να εφαρμοστει επι στρατευμενων μονον πολιτων , παρα με κωδικα εργασιας ......”

Αν τωρα οι βουλευτες του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται υπερήφανοι που τους ....βγαίνει απο αριστερά και η χουντική συνδικαλιστική “εκπροσωπηση” είναι δικό τους πρόβλημα .

Ενας απο τους αποδέκτες των διαφωνιών εκείνης της εποχής [1973 ] ήταν ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας. Επρόκειτο για ένα ανώτατο συνδικαλιστικό στέλεχος του Εμπορικού Συλλόγου [ σ.σ. εργοδοτικος φορεας ] ο οποίος προφανώς τοποθετήθηκε εκεί για να προασπίσει τα συμφέροντα και δικαιώματα των εργαζομενων.

Ο σημερινός διάδοχός του στην θέση αυτή είναι γόνος μεγάλης αριστερής οικογενείας με σημαντική συμμετοχή και συμβολή στο αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα της “επικίνδυνης” αριστεράς - και του δικαιώματος της απεργίας - εποχές του μεσοπολέμου και της εμφυλιακης και μετεμφυλιακης Ελλαδας.

Και οι δυο αυτοι αξιωματούχοι - παρα τις προφανεις διαφορες τους - φαινεται οτι συμφωνουν για τον [ αντι]απεργιακο 509 ...

που είσαι νιότη μου που μου δειχνες οτι θα γινόμουν άλλος ....

αλιεύτηκε από Εδώ

Συνέχισε Εδώ

http://www.ellinofreneianet.gr/radio/radio-shows-2/1738-10.html

και Εδώ:

 15 Ιαν 2018

Το δικαίωμα στην απεργία και η ανταπεργία

Η απεργία είναι μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, γι' αυτό κυβέρνηση και εργοδοσία κλιμακώνουν την επίθεση εναντίον της

Τις μέρες αυτές, ξεδιπλώνεται με ταχύτητα το σχέδιο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να επισπεύσουν τα αντιλαϊκά μέτρα της «αξιολόγησης», ανάμεσα σε αυτά και τα Εργασιακά.

Ενα από τα κεντρικά ζητήματα που επιχειρούν να ρυθμίσουν - κράτος και εργοδότες - με τη μεταρρύθμιση στα Εργασιακά και συγκεκριμένα με την αναμόρφωση του συνδικαλιστικού νόμου, είναι αυτό της απεργίας.

Η απεργία εμφανίστηκε ταυτόχρονα με την εμφάνιση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και στην πορεία της ταξικής πάλης αναδείχθηκε σε μία από τις κορυφαίες διεκδικητικές μορφές της. 

Είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτει ο εργάτης απέναντι στον κεφαλαιοκράτη, αφού προσωρινά παύει να θέτει στη διάθεσή του την εργατική του δύναμη - χωρίς την οποία είναι αδύνατη η συνέχιση της παραγωγής - καταργώντας έτσι τη δυνατότητα κέρδους, που αποτελεί βασικό όρο ύπαρξης του κεφαλαίου.

Η απεργία, όπως είναι φυσικό, πρώτα διαμορφώθηκε σαν μία πραγματικότητα της ταξικής πάλης, χωρίς να γνωρίζει νομική ρύθμιση. 

Από την άποψη αυτή, αντιμετωπίστηκε εξαρχής από τους κεφαλαιοκράτες, το κράτος τους και το αστικό δίκαιο σαν παράνομη πράξη, που αντιμετωπίζεται με βίαιο και πολλές φορές δολοφονικό τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους και τους ιδιωτικούς στρατούς της εργοδοσίας.

 Τα παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος είναι αμέτρητα, π.χ. στις ΗΠΑ, στην τσαρική Ρωσία, στην Αγγλία, αλλά και στην Ελλάδα.

Σταθμός στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος ήταν οι απεργίες των μεταλλωρύχων της Γαλλικής Εταιρείας στο Λαύριο, το 1883, το 1887 και το 1896, με αιτήματα την αύξηση του ημερομισθίου, τη λήψη μέτρων ασφαλείας για να μη σκοτώνονται οι εργάτες και την κατάργηση της εργασίας την Κυριακή, οι οποίες γνώρισαν τη βίαιη καταστολή κράτους και εργοδοσίας και πνίγηκαν στο αίμα. Στην πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας, σταθμό και παρακαταθήκη αποτελεί και η 9μηνη ηρωική απεργία των χαλυβουργών.

Ασφυκτικοί περιορισμοί και όροι στο δικαίωμα στην απεργία

Αποτέλεσμα της σκληρής και τις περισσότερες φορές αιματηρής πάλης της εργατικής τάξης είναι και η αναγνώριση της απεργίας ως εργατικού δικαιώματος στη νομοθεσία των αστικών κρατών. Η αναγνώριση αυτή, όμως, συνοδευόταν πάντοτε από ασφυκτικούς περιορισμούς και όρους.

Μόνο μετά τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση και την άνοδο των δυνάμεων του σοσιαλισμού μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την Αντιφασιστική Νίκη αναγκάστηκαν να συμπεριλάβουν στα αστικά συντάγματα ειδικές διατάξεις που κατοχύρωναν ρητά τη συνδικαλιστική ελευθερία και το δικαίωμα στην απεργία, αλλά και πάλι κάτω από σοβαρούς περιορισμούς. 

Εξάλλου, το αστικό δίκαιο - τμήμα του οποίου είναι και το εργατικό - πάντοτε θα εκφράζει τις εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές σχέσεις και τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.

 Γι' αυτό και οι όποιες νομοθετικά κατοχυρωμένες κατακτήσεις του ταξικού εργατικού κινήματος είναι ανεπαρκείς, προσωρινές και εξαρτώνται πάντοτε από το επίπεδο της ταξικής πάλης και το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη.

Στην Ελλάδα, ρητή συνταγματική αναφορά για την απεργία υπάρχει για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1975, ενώ ο βασικός συνδικαλιστικός νόμος που καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις άσκησης του απεργιακού δικαιώματος είναι ο νόμος 1264/1982.

Ωστόσο, ο συγκεκριμένος νόμος, τόσο αυτοτελώς όσο και σε συνδυασμό με άλλες διατάξεις του ελληνικού δικαιικού συστήματος, όχι απλά δεν διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, αλλά απεναντίας εισάγει σημαντικούς περιορισμούς και εμπόδια σχετικά με την άσκησή του.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:

• Η συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα πολιτικής επιστράτευσης των απεργών από το κράτος.
• Ο αντιδραστικός - αντεργατικός νόμος 330/1976, ο οποίος ισχύει μέχρι σήμερα για τους ναυτεργάτες.
• Η υποχρέωση ενημέρωσης του εργοδότη προ 24 ωρών για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και προ 4 ημερών για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που δυσχεραίνει την πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων.
• Οι περιορισμοί στο πλαίσιο των αιτημάτων.
• Οι περιορισμοί στην απεργία αλληλεγγύης.
• Η απαγόρευση της απεργίας που έχει πολιτικά αιτήματα, που ως τέτοια εννοούνται αιτήματα που απευθύνονται για την ικανοποίησή τους στην κυβέρνηση.
• Η κήρυξη της απεργίας μόνο από δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες οργανώσεις προκειμένου για δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους ΟΤΑ.
• Ο νόμος 2224/1994, που με την προϋπόθεση για δημόσιο διάλογο πριν την κήρυξη απεργίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, θέτει εμπόδια στην πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων.
• Η κατ' εξαίρεση - ακόμη και αυθημερόν - συζήτηση των αγωγών της εργοδοσίας για να κηρυχθεί μία απεργία παράνομη και καταχρηστική, παρά την τυπική απαγόρευση της άσκησης ασφαλιστικών μέτρων.

Εργοδοτική τρομοκρατία υπό το μανδύα του «διευθυντικού δικαιώματος»

Εκτός, όμως, από το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο που θέτει σοβαρά εμπόδια στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, συγχρόνως η εργοδοτική τρομοκρατία που κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς, επιχειρεί να ακυρώσει στην πράξη κάθε έκφραση συνδικαλιστικής ελευθερίας.

Οι εκβιασμοί της εργοδοσίας, η παρεμπόδιση με κάθε δυνατό τρόπο της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, οι απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους - ανεξάρτητα από το πώς η εργοδοσία τις χαρακτηρίζει κάθε φορά (απολύσεις για οικονομοτεχνικούς λόγους, για μη συμμόρφωση σε εντολή εργοδότη, για μη εκτέλεση συμβατικών καθηκόντων κ.ο.κ.) - είναι στην ημερήσια διάταξη της εργοδοσίας σε όλους τους χώρους δουλειάς.Κι όλα αυτά καλύπτονται κάτω από το μανδύα του «διευθυντικού δικαιώματος», που αποτελεί θεμελιώδη αρχή του εργατικού δικαίου και του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην ιδιοκτησία και την επιχειρηματική δραστηριότητα.

Νομολογία που θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του απεργιακού δικαιώματος

Κι όταν η εργοδοτική τρομοκρατία και το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο δεν επαρκούν για να υπονομεύσουν και να εμποδίσουν το δικαίωμα στην απεργία, τη σκυτάλη παίρνει η Δικαιοσύνη, ως τμήμα του κρατικού μηχανισμού και του αστικού κράτους.

Μετρώντας από τη μεταπολίτευση και μετά, πάνω από το 90% των δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, τις κηρύσσουν παράνομες ή/και καταχρηστικές, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να απαγορεύεται να ξαναπραγματοποιηθούν με τα ίδια αιτήματα.Η επιχειρηματολογία που σταθερά πλέον επαναλαμβάνεται στις αποφάσεις αυτές, είναι ότι η απεργία προξενεί «υπέρμετρη βλάβη στον εργοδότη» ή «θίγει το κοινωνικό σύνολο». Ομως, η απεργία, για να έχει το επιδιωκόμενο αγωνιστικό αποτέλεσμα για τους εργάτες που απεργούν, πρέπει να έχει αρνητικές επιπτώσεις στα συμφέροντα του καπιταλιστή και να του ασκεί έτσι οικονομική πίεση ή να έχει κοινωνικές επιπτώσεις, ώστε άμεσα ή έμμεσα να ασκεί κοινωνική πίεση προς την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές για την ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων.

Ετσι, η σταθερή και πάγια νομολογία που έχουν διαμορφώσει τα δικαστήρια, θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του απεργιακού δικαιώματος και ουσιαστικά απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας.

Ανταπεργία: Νομιμοποίηση ενός χυδαίου εκβιασμού σε βάρος των εργαζομένων

Σήμερα, η εργοδοσία και το κεφάλαιο προχωράνε ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα. Κι αυτό που έρχεται ως απάντηση στο δικαίωμα που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες της εργατικής τάξης, είναι η ανταπεργία, το γνωστό lock out, που προβλέπεται στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και στον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το Γενάρη του 2016.

Πρόκειται για μορφή χυδαίου και ωμού εκβιασμού των εργαζομένων, ότι αν δεν εγκαταλείψουν αυτό το ανώτατο όπλο που έχουν στα χέρια τους, την απεργία, θα βρεθούν εκτός εργασίας. Ετσι, η διαπραγμάτευση για τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης θα είναι υπό πολύ χειρότερες συνθήκες. Γι' αυτό, άλλωστε, και η θεσμοθέτηση του lock out υπήρξε πάντοτε βασική επιδίωξη της εργοδοσίας και του κεφαλαίου, αλλά κάτω από την πίεση και τους αγώνες του εργατικού κινήματος δεν είχαν τολμήσει να το περάσουν. Το αστικό κράτος, λοιπόν, νομιμοποιώντας την ανταπεργία, νομιμοποιεί ένα χυδαίο εκβιασμό σε βάρος των εργαζομένων και χτυπάει ένα σημαντικό όπλο που έχουν στα χέρια τους.

Γιατί αυτό ακριβώς η απεργία είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, το αποτέλεσμα του οποίου δεν πρέπει να μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. 

Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης, γιατί βοηθάνε στην αφύπνιση των συνειδήσεων.

 Κάθε απεργία, κάθε αγώνας είναι μία μάχη στο συνολικό πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους, να πάρουν την εξουσία και να οικοδομήσουν τη δική τους κοινωνία.

Οπως υπογράμμιζε ο Λένιν: «Η απεργία μαθαίνει στους εργάτες να καταλαβαίνουν πού βρίσκεται η δύναμη των αφεντικών και πού η δύναμη των εργατών, τους μαθαίνει να σκέφτονται όχι μόνο για το δικό τους αφεντικό και όχι μόνο για τους κοντινούς, αλλά για όλα τα αφεντικά, για όλη την τάξη των κεφαλαιοκρατών και για όλη την τάξη των εργατών».

Η συλλογική απόφαση των εργαζομένων να σταματήσουν την παραγωγή δεν σημαίνει βέβαια κατ' ανάγκη και αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εξουσίας. 

Στο βαθμό, όμως, που το απεργιακό κίνημα θα συνδέεται με την πάλη για την εξουσία, μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό και η απεργία από μέσο οικονομικής πάλης να γίνει πολιτική. 

Γι' αυτό και το συγκεκριμένο πλαίσιο με το οποίο διεξάγεται μία απεργία - το περιεχόμενό της, ο προσανατολισμός της, τα συνθήματα, τα αιτήματά της, τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της - παίζουν καθοριστικό ρόλο στη σύνδεση της οικονομικής πάλης με την πάλη για αλλαγή της εξουσίας.

Απ' την εισήγηση της Χαράς Μαρκατσέλη, δικηγόρου και στελέχους του ΚΚΕ σε ημερίδα που πραγματοποίησε η ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ με θέμα «Η πάλη για την προστασία της λειτουργίας και δράσης των σωματείων»

https://www.902.gr/eidisi-synehomenis-rois/voyli/148605/i-ergodosia-apaitei-i-kyvernisi-nomothetei-i-syzitisi-sti-voyli

Δημήτρης Θεοδωράς: Το Μικρότερο Θύμα μετά την Εξέγερση στο Πολυτεχνείο.

Αφιερώνεται στο φίλο μου και αδελφό του: Βαγγέλη Θεοδωρά 

Μεσημέρι Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973. Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο κλιμακώνονται. Ο Θεοφάνης Θεοδωράς επέστρεψε στο σπίτι του στου Ζωγράφου και περίμενε τη σύζυγο του που ήταν έξω αλλά για δουλειές το σπιτιού. Η Μαρία είχε πάρει μαζί της τον γιο τους, τον 5χρονο Δημήτρη. Η κατάσταση στην περιοχή ήταν ήρεμη. 

Ξαφνικά, ο Θεοφάνης άκουσε τρεις πυροβολισμούς.

 «Βγήκα στο μπαλκόνι, να δω, να κοιτάξω, να ρωτήσω αν ξέρει κανείς κάτι περισσότερο για το τι συνέβη.... Ερχόταν κάποιος που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και φώναζε αλαλιασμένος «Μπείτε μέσα, οι γκεσταπίτες χτυπάνε στο ψαχνό». Kαι αφού του κόπηκε η φωνή και ξαναβρήκε κουράγιο λέει: “Σκότωσαν το παιδί των επάνω”». 

Ο Θεοφάνης κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για το δικό του παιδί. «Προσπάθησα να συνέλθω», θυμάται. 

Το ζευγάρι είχε ακόμη έναν γιο, τον Χρήστο.
 Ο Θεοφάνης με το μωρό αγκαλιά έτρεξε προς το νοσοκομείο «Παίδων», εκεί όπου είχαν μεταφέρει το μικρό Δημήτρη με τη μητέρα του. 
Όταν αντίκρισε τη σύζυγό του, κατάλαβε πως το παιδί ήταν νεκρό και έμαθε τι ακριβώς συνέβη. 

Οι συνταγματάρχες φοβήθηκαν μήπως οι φοιτητές εξαγριωθούν στην ήρεμη γειτονιά του Ζωγράφου κι έστειλαν, όπως και σε άλλες γειτονιές, άρμα μάχης. 

Στις οδούς 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας και Γεωργίου Ζωγράφου, στην πλατεία, στη «γαρδένια» όπως αποκαλούν το μέρος οι ντόπιοι, ο μικρός Δημήτρης δέχτηκε σφαίρα από πυροβόλο όπλο ενώ κρατούσε το χέρι της μητέρας του. 

Στο ύψωμα του Αγίου Θεράποντος είχαν στήσει πολυβόλο, που πυροβολούσε τυφλά. 

Τρεις ριπές άκουσε ο Θεοφάνης. Η μία χτύπησε σε κολόνα, η άλλη πέρασε ξυστά από τη σύζυγό του και η τρίτη βρήκε τον 5χρονο Δημήτρη στο μέτωπο. 

«Δεν διαμαρτυρήθηκα, δεν λιποψύχησα, κάποια αόρατη δύναμη με βοηθούσε και περνούσα τα εμπόδια με λιγότερο κόστος», εξομολογήθηκε ο Θεοφάνης Θεοδωράς στο βιβλίο που έγραψε για τη ζωή του.... 

Αιτία θανάτου: «κάταγμα» 

 Όταν ο Θεοφάνης πήγε να παραλάβει το άψυχο κορμί του παιδιού του, είδε πως ως αιτία θανάτου στο πιστοποιητικό αναγραφόταν «κάταγμα». 

«Αν δε γράψετε ότι είναι από πυροβόλο όπλο δεν θα το παραλάβουμε», τους είπε και εκείνοι αναγκάστηκαν να φωνάξουν νέο ιατροδικαστή, ο οποίος άλλαξε τη γνωμάτευση. 

«Οι εφημερίδες ήταν τότε ελεγχόμενες», παρατηρεί ο Θεοφάνης, ο οποίος τους τηλεφώνησε 2-3 φορές για να μην γράφουν στα πρωτοσέλιδα πως το παιδί ήταν σε ταράτσα και χτυπήθηκε από εξοστρακισμό σφαίρας.... 

Η κηδεία έγινε με έντονη παρουσία αστυνομικής δύναμης.

 «Τα μέτρα ήταν αυστηρά και κάποιοι περίεργοι ψευτοδημοσιογράφοι παραμόνευαν», αποκαλύπτει ο Θεοφάνης στη Μηχανή του Χρόνου.

 Δύο μέρες μετά, ο Θεοφάνης πήγε να παραλάβει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του Δημήτρη. 

-«Τι την θέλεις; Τι θα την κάνεις;» τον ρώτησαν. – «Είναι δική μου δουλειά το τι θα κάνω. Θα κάνω μήνυση», απάντησε. – «Που θα βρεις άκρη; Σε ποιον θα κάνεις μήνυση;» – «Εσείς δώστε μου το χαρτί κι εγώ θα κάνω αυτά που χρειάζονται». 

Εκείνη την εποχή, το τηλέφωνο του σπιτιού τα βράδια χτυπούσε καθώς πολλοί ήταν αυτοί που θέλανε να δώσουν πληροφορίες στην οικογένεια. 

Οι μάρτυρες στο τηλέφωνο του φανέρωσαν τον αριθμό του άρματος, το όνομα του ίλαρχου και άλλες λεπτομέρειες.

Όλα αυτά τα στοιχεία ο Θεοφάνης τα κατέθεσε στο δικαστήριο αλλά άκρη δεν βρέθηκε. 

Όπως ο ίδιος ανέφερε στη «Μηχανή του Χρόνου», δεν ήταν δυνατόν να αποδοθούν ευθύνες, διότι ο καθένας έλεγε τη δική του εκδοχή για όσα έγιναν. 

Στο δικαστήριο, δύο χρόνια μετά, οι συνήγοροι υπεράσπισης των συνταγματαρχών προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τον τρόπο με τον οποίο πέθανε το παιδί.... 

«Οι δικηγόροι με ρώτησαν: Πώς η σφαίρα βρήκε το παιδί στο μέτωπο αφού εκείνο πήγαινε προς το σπίτι και το τανκ ήταν στραμμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση;»

 Η τραγική μητέρα του Δημήτρη δεν άργησε να δώσει την απάντησή της λέγοντάς τους πως ο δρόμος ήταν γεμάτος νεράντζια από τα δέντρα στα πεζοδρόμια.... Ο Δημήτρης έσκυψε και γύρισε να πιάσει ένα νεράντζι. Τότε, η σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο. 

Το δράμα συνεχίστηκε στην κατάθεση του Θεοφάνη στο στρατοδικείο. Αμέσως μετά την κατάθεσή του άκουσε τη φράση «Δεν πειράζει, θα κάνετε άλλα παιδιά, είστε ακόμα νέοι». 

«Όπως και κάναμε», εξομολογήθηκε στη Μηχανή του Χρόνου.

 Στην προσπάθειά του να λυτρωθεί εξέδωσε βιβλίο με τίτλο «Το κουβάρι της ζωής μου». 

«Τελικά, θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο για τους απογόνους που απέκτησα!» 

«Το Πολυτεχνείο ήταν η φλόγα των φοιτητών, ο κόσμος που τους ακολούθησε και το αίμα των θυμάτων, αυτό είναι το Πολυτεχνείο, με δύο λόγια».... 

Πηγή

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10214973847128367&set=a.1512679105652&type=3&theater

Μήπως είναι «ψέμα» και ο προδοτικός ρόλος της χούντας των Αθηνών στην υπόθεση της τουρκικής εισβολής και στην επί 43 χρόνια κατοχή της Κύπρου;

,,Δεν έχουμε να πούμε πολλά παρά μόνο να απευθύνουμε μια ερώτηση. Όχι προς τα σιχάματα που ανέβασαν αυτό το πανό. Με αυτούς καμία ενασχόληση. Αλλά προς τους ιθύνοντες του ΑΠΟΕΛ,, 

Τα φασιστόμουτρα του ΑΠΟΕΛ 

Φασιστόμουτρα οπαδοί του ΑΠΟΕΛ είχαν το θράσος, ανήμερα της 17ης Νοέμβρη, να σηκώσουν πανό στο γήπεδο αναπαράγοντας τόσο το εν Ελλάδι χρυσαυγίτικο ξερατό όσο και τα εκ Κύπρου εμέσματα κατά του Πολυτεχνείου, τα εκπορευόμενα από τους χίτες απογόνους του Γρίβα.

«Πολυτεχνείο 1973-2017 44 χρόνια ψέματα», έγραφε ο εμετός τους.

Δεν έχουμε να πούμε πολλά παρά μόνο να απευθύνουμε μια ερώτηση. Όχι προς τα σιχάματα που ανέβασαν αυτό το πανό. Με αυτούς καμία ενασχόληση. Αλλά προς τους ιθύνοντες του ΑΠΟΕΛ, που ενισχύουν και κάνουν πλάτες σε αυτά τα σκουπίδια, όσο και στους κάθε λογής συναγελαζόμενους μαζί τους στην Κύπρο:

Μήπως είναι «ψέμα» και ο προδοτικός ρόλος της χούντας των Αθηνών στην υπόθεση της τουρκικής εισβολής και στην επί 43 χρόνια κατοχή της Κύπρου;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

*********************************** 

«Το νέο περιστατικό με την ανάρτηση πανό ανήμερα της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από μερίδα οπαδών του ΑΠΟΕΛ, νοσταλγών της Χούντας και του "Χ"ίτη Γρίβα που με το ρόλο του στο Πραξικόπημα άνοιξε την κερκόπορτα στην Τουρκία για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου εδώ και 43 χρόνια, πρέπει να βρει απάντηση από την μαζική καταδίκη των εργαζομένων στην Κύπρο και στην Ελλάδα».

Αυτό αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΚΟ Κύπρου ΚΚΕ και συνεχίζει: 

«Είναι γνωστή πια εδώ και χρόνια η προσπάθεια των φασιστών, με προεξέχοντες τους ναζί της Χρυσής Αυγής και του ΕΛΑΜ, να "απομυθοποιήσουν" τάχα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υμνώντας ταυτόχρονα το καθεστώς της επτάχρονης δικτατορίας. Σ' αυτήν τους την προσπάθεια χρησιμοποιούν χοντροκομμένα ψέματα. 

Το πιο χαρακτηριστικό από αυτά είναι ότι τάχα "δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο", όπως αναγραφόταν και στο συγκεκριμένο πανό. 

Η παραπάνω ενέργεια, αλλά και αυτές που προηγήθηκαν με την κατάληψη του ιστορικού χώρου του Πολυτεχνείου από ομάδα που καμία σχέση δεν έχει με το φοιτητικό, σπουδαστικό, μαθητικό, γενικότερα με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, είναι μέρος μιας πολύπλευρης προσπάθειας που ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες αλλά έχει την ίδια στόχευση: Την υπονόμευση του αγωνιστικού εορτασμού του Πολυτεχνείου και του αντιιμπεριαλιστικού του περιεχομένου.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους, τη νεολαία, να απομονώσουν τους σύγχρονους υμνητές της χούντας, τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, του ΕΛΑΜ και όλων αυτών που χύνουν το δηλητήριο του ρατσισμού, του φασισμού, αλλά και του αντικομμουνισμού».

902.gr

«Μάνα Δεν πέθανα»

____ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ: «Μ ά ν α . δ ε ν . π έ θ α ν α»____
Επειδή ξεφύτρωσαν φασίστες και γυροφέρνουν στα προφίλ μας, διαδίδοντας κάποιο άρθρο της φασιστοφυλλάδας "Στόχος" πως ψάχνουν για ένα νεκρό στο Πολυτεχνείο*,

«ΜΙΑ ΜΑΝΑ, ΕΝΑΝ ΠΑΤΕΡΑ, ΜΙΑ ΑΔΕΡΦΗ, ΚΙ ΟΧΙ "ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ", "ΑΚΟΥΣΑ", ΔΙΑΒΑΣΑ" ΚΛΠ.»,
ξαναδημοσιεύω και πάλι την επιστολή της μάνας του Μιχάλη Μυρογιάννη που απ΄τον τάφο του ανασηκώνεται και φωνάζει
               «Μ ά ν α . δ ε ν . π έ θ α ν α».
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ: «Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι, που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε.
Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια:
« Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή. Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος».
Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: «Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα».
Θυμάμαι και κάτι ακόμα:
Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: «Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας».
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει:
«Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε».Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του, που βρίσκεται στη Μυτιλήνη, να μου χαμογελά».
***************************************************************************
Πώς να μην κλάψεις, πώς να μην πονέσεις στο δράμα και την περηφάνια της μάνας, πώς να μην τραγουδήσεις «Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες, ωιμέ, μέσα στις φλέβες μου είσαι. Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, καημέ, έμπα βαθιά και ζήσε».
ΦΩΤΙΑ και ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΝΤΕΡΤΙΛΗΔΕΣ*. Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.
                             ************
Η ΕΛΕΝΑ ΝΑΘΑΝΑΗΛ για τον ΔΙΟΜΗΔΗ ΚΟΜΝΗΝΟ
Ένα άγνωστο τραγούδι της για τον πρώτο νεκρό του Πολυτεχνείου.
«Ο πιο μικρός ο Κωσταντής, ώρες μετρούσε,

ώρες τρεις και τραγουδούσε

δυνατά με τα μεγάλα τα παιδιά.

Ο πιο μικρός, λιγνός ξανθός,

άξαφνα βρέθηκε μπροστά,

πέρασε η σφαίρα την καρδιά

κι άδειασε η γη σαν αγκαλιά.

Ο πιο μικρός ο Κωνσταντής μπήκε μες στη Σχολή

νωρίς με τα μεγάλα τα παιδιά

και με μια τρύπα στην καρδιά».

Αμέσως μετά το Πολυτεχνείο, στην διάρκεια της πρώτης εβδομάδας που ακολουθεί, η Κωστούλα Μητροπούλου, έγραψε μια σειρά στίχων για τα παιδιά του Πολυτεχνείου.
Ένας από αυτούς τους στίχους, ήταν για τον πιο μικρό, που έφυγε από σφαίρα. Τον νεκρό τον ονομάζει Κωσταντή, αλλά είναι φανερό πως πρόκειται για τον νεαρό Διομήδη.
Ο λόγος που δεν αναφερόταν το πραγματικό του όνομα, είναι ότι η Κωστούλα, ακόμη δεν το ήξερε, έμαθε μόνο ότι σκοτώθηκε και ένα παιδί, μόλις 17 χρόνων.
Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος, εξαιρετικά συμβολικός και καλλιτεχνικός. Το όνομα Κωσταντής, είναι και μία αναφορά στον αιώνιο (πιστό στην τιμή, ελευθερία και στο καθήκον) Κωσταντή της φυλής μας, που μοιρολογά διαχρονικά η ελληνίδα μάνα (Τραγούδι του Νεκρού αδελφού).

Τους στίχους μελοποιεί ο Ανακρέων Παπαγεωργίου και το τραγούδι (όπως και όλα τα υπόλοιπα που έγραψε η Κωστούλα για το Πολυτεχνείο) ηχογραφείται μυστικά, στη διάρκεια της χούντας, με τη φωνή της Έλενας Ναθαναήλ (Δεληβασίλη το πατρώνυμό της).
Είναι η πρώτη και η μοναδική φορά που η Έλενα Ναθαναήλ, τραγούδησε, και αυτό μόνο για να τιμήσει τον Διομήδη Κομνηνό και τα παιδιά του Πολυτεχνείου.
Τα τραγούδια αυτά (Το Χρονικό των Τριών Ημερών) δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στη δισκογραφική αγορά.

https://youtu.be/ztxP8k14v3Y

Aπό: Χρήστος Ζουλιάτης 15/11/17

   ****************************************

*-Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

-Ντερτιλής

Από πέρυσι: http://zanterevolucion.blogspot.gr/2016/11/blog-post_76.html

Υπήρχαν, λοιπόν νεκροί στο Πολυτεχνείο;

Τα στοιχεία που θα παρουσιάσουμε δεν είναι άγνωστα (είχε γίνει ανάλογη μνεία στον «Ριζοσπάστη» στις 15/11/2012), περιλαμβάνονται στο κομμάτι της ιστορικής έρευνας του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973» που αφορά στους νεκρούς του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και αμέσως μετά την καταστολή της.

Εκ τω προτέρων σημειώνουμε ότι δεν θα αναφερθούμε και στους 88 εκ των δολοφονημένων από τη χούντα που μνημονεύονται στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ούτε σε προσωπικές μαρτυρίες (πλην αυτής που αφορά στον δολοφόνο Ντερτιλή), ούτε στους (πιστοποιημένα) 1.103 τραυματίες των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Μένουμε στην έρευνα του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» και καταγράφουμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

• Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16/11/1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».

1. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.

• Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16/11/1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε νεκρός στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών».
• Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε νεκρός στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ.
• Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βραδινές ώρες της 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, χτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού.
• Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Στις 16/11/1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.
• Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, από το Παρθένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Στις 17/11/1973, στην πλατεία Βάθη, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε τη Δευτέρα 19/11/1973.
• Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17/11/1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΩ» και «ΕΛΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ, όπου εξέπνευσε στις 30/11/1973.
• Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 17/11/1973, επί της πλατείας Αιγύπτου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτορίας) διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
• Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17/11/1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του ΟΤΕ. Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.
• Αλέξανδρος - Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17/11/1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέιδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
• Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου, 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Εξέπνευσε στο ΚΑΤ στις 30/1/1974.
• Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18/11/1973, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο «Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών», όπου πέθανε αυθημερόν.

Ο κατάλογος που προηγήθηκε είναι ενδεικτικός. Στα θύματα που περιλαμβάνει πολλά από αυτά δολοφονήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, την πέραν του Πολυτεχνείου, κατά τη διάρκεια του γενικευμένου πογκρόμ καταστολής που είχε εξαπολύσει η χούντα.

Τέτοιες ήταν, για παράδειγμα, οι δολοφονίες
του 

• Κυριάκου Παντελεάκη, εκτελεσμένου στις 18/11/1973 από πυρά άρματος μάχης στην Πατησίων,
• του Ευστάθιου Κολινιάτη που κτυπήθηκε στις 18/11/1973 από αστυνομικούς,
• του Σπυρίδωνα Κοντομάρη (πρώην βουλευτής Κερκύρας) που χτυπήθηκε από την Αστυνομία,
• του Σωκράτη Μιχαήλ που τον χτύπησαν στην οδό Μπουμπουλίνας στις 16/11/1973,
• του Δημήτρη Θεοδώρα που γαζώθηκε στις 17/11/1973 από πυρά στρατιωτικής περιπόλου,
• του Αλέξανδρου Παπαθανασίου που εκτελέστηκε από τα πυρά των αστυνομικών του ΙΣΤ' Αστυνομικού Τμήματος Αθήνας...

Τα θρασίμια του ναζισμού, απέναντι στα προηγούμενα έχουν το εξής «επιχείρημα»: «Αυτοί – λένε - δεν είναι νεκροί του Πολυτεχνείου, γιατί δεν ήταν μέσα, ήταν "έξω" από το Πολυτεχνείο»!

Από μια άποψη… πάλι καλά.

Γιατί αυτοί – οι ναζί – είναι ικανοί να ισχυριστούν ακόμα και αυτό: Οτι οι «έξω» από το Πολυτεχνείο δεν δολοφονήθηκαν, επειδή ήταν «έξω»!.


Ότι επειδή ήταν «έξω» δεν εκτελέστηκαν από τη χούντα στο πλαίσιο της καταστολής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.


Κατά τους ναζί μπορεί, ενδεχομένως, να «σκόνταψαν» και να «χτύπησαν μόνοι τους»...

Ντερτιλής – Μιχαλολιάκος, Δεκέμβρης 2012…


Ας πάρουμε, όμως, ένα δείγμα, για το τι πραγματικά συνέβη με τους «έξω» από το Πολυτεχνείο:

To μεσημέρι της 18ης Νοέμβρη 1973, ο ταγματάρχης Ντερτιλής (αυτός με τον οποίο φωτογραφιζόταν πριν μερικούς μήνες ο Μιχαλολιάκος κρατώντας του σεβάσμια το χέρι) βρισκόταν με το υπηρεσιακό του τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου.

Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρη, οι αστυφύλακες χτυπούσαν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξέφυγε. Όχι όμως κι από τον Ντερτιλή.

Ο Ντερτιλής έβγαλε από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβόλησε. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης -
και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε:
"Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...
Αυτός είναι ο «μύθος» των νεκρών του Πολυτεχνείου. Αυτή ήταν η χούντα των «Ντερτιλήδων». Αυτά είναι και τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής που την εκπροσωπούν σήμερα.

Ο Ντερτιλής επί τω έργω, αλλά «έξω» από το Πολυτεχνείο …

                          *******************


Δες τα φωτοντοκουμέντα απ τη Εξέγερση:







Και την διέξοδο για το Σήμερα εδώ

«Γράψε το να το μάθει ο κόσμος! Εμείς εν τον εθέλαμεν τον πόλεμον! Τον πόλεμον έθελεν τον η χούντα!

Με την χούντα κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα. 

Γι’ αυτό μπήκανε μαζί με τους συνεργάτες τους σπάζοντας τις πόρτες

Δευτέρα, 8.20 το πρωί 15η Ιουλίου 1974. Το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο με την ανοχή = συνενοχή και ενθάρρυνση* των Αμερικανών νατοϊκών ιμπεριαλιστών και Άγγλων άρχισε.

Popova

Για σαράντα-τρία χρόνια οι σειρήνες του πολέμου πιστές στο ραντεβού τους.

Κάθε χρόνο ο ίδιος κακός ήχος, ίδιος ο φόβος, ίδια η προδοσία, ίδια η ατιμωρησία.

Δευτέρα, 8.20 το πρωί 15η Ιουλίου 1974. Το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο με την ανοχή = συνενοχή και ενθάρρυνση* των Αμερικανών νατοϊκών ιμπεριαλιστών και Άγγλων άρχισε.

Τανκς και μηχανοκίνητα της Εθνικής Φρουράς με δυνάμεις καταδρομών με την καθοδήγηση χουντικών αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ, επίλεκτες μονάδες της Κυπριακής Εθνοφρουράς και των συνεργατών τους της ΕΟΚΑ Β΄ κινήθηκαν εναντίον του προεδρικού μεγάρου, του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος, της Αρχιεπισκοπής, του υπουργείου Εξωτερικών και άλλων δημοσίων κτιρίων της κυπριακής πρωτεύουσας. Μετά από δύο ώρες, η Λευκωσία ανήκε πια στους πραξικοπηματίες και η προεδρία στον 7ήμερο πρόεδρο Νίκο Σαμψών.

Μια ξεχωριστή ιστορική αναδρομή ανάμεσα σε μαρτυρίες , επιστολές και ποιήματα.

2 Ιουλίου 1974

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στέλνει την ιστορική επιστολή του

προς τον «Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας» στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη.

Εγραφε ο Μακάριος:

«Ουχί άπαξ μέχρι τούδε ησθάνθην και σχεδόν εψηλάφησα αοράτως εκτεινόμενην χείρα εξ Αθηνών αναζητούσα προς αφανισμόν την ανθρωπίνην ύπαρξιν μου. Πολλάκις διηρωτήθην διατί μια παράνομος και επιζημία εθνικώς οργάνωσις, η οποία επιφέρει διαιρέσεις και διχονοίας, διανοίγει ρήγματα εις το εσωτερικόν μας μέτωπον και οδηγεί τον κυπριακόν ελληνισμόν προς εμφύλιον σπαραγμόν, υποστηρίζεται υπό Ελλήνων αξιωματικών. Εντός των στρατοπέδων της Εθνικής Φρουράς απροκάλυπτος πολλάκις είναι η υπό των Ελλήνων αξιωματικών προπαγάνδα υπέρ της ΕΟΚΑ Β ́. Γνωστόν και αδιάψευστον είναι επίσης το γεγονός ότι ο αντιπολιτευόμενος και υποστηρίζων την εγκληματικήν δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β ́ κυπριακός τύπος, έχων πηγήν χρηματοδοτήσεως τας Αθήνας, λαμβάνει καθοδήγησιν και γραμμήν από τους υπευθύνους του 2ου Επιτελικού Γραφείου και του εν Κύπρω κλιμακίου της ελληνικής ΚΥΠ. Περί της ενοχής κύκλων του στρατιωτικού καθεστώτος καταμαρτυρούν έγγραφα, τα οποία ευρέθησαν προσφάτως εις την κατοχήν ιθυνόντων στελεχών της ΕΟΚΑ Β ́. Άνθρωποι της κυβερνήσεως της Ελλάδος εξυφαίνουν αδιαλείπτως κατ’ εμού συνωμοσίας και, όπερ το χειρότερον, διαιρούν και εξωθούν τον κυπριακόν ελληνισμόν εις την δια αλληλοσπαραγμού καταστροφήν. Εις την προσπάθειαν διαλύσεως της κρατικής υποστάσεως της Κύπρου μεγάλη είναι η ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως»

Δεκατρείς μέρες μετά η χούντα απαντά με πραξικόπημα και με το σύνθημα της έναρξης του «Ο Αλέξανδρος εισήλθε εις το νοσοκομείο».

Μέσα σε δύο μέρες όλη η Κύπρος βρισκόταν υπό τον έλεγχο των πραξικοπηματιών.



Μιχάλης Πασιαρδής “Λευκωσία, βράδυ 15.7.74”

Δεν είναι η Λευκωσία απόψε
η πόλη του γλυκού καλοκαιριού,
του δειλινού π’ άναβε τ’ άστρα,
αυτή που ξέραμε ως εχτές
που πίναμε σ’ ένα ποτήρι τη δροσιά της.
Απόψε στα στενά παίζουν τον θάνατο
κάθε γωνιά φωτιά κι αγώνας.

Η Λευκωσία απόψε πολεμά
και πέφτει.

Το τίμημα των ημερών του πραξικοπήματος: 67 νεκροί (αναγνωρισμένοι) άλλοι ανεβάζουν τον αριθμό σε αρκετά περισσότερους μέσα στην λίστα των αγνοουμένων, ανάμεσα τους ένα παιδί 7 χρονών, άμαχος πληθυσμός αντιστασιακοί, και αστυνομικοί.

Μαρτυρία του ιερέα της εκκλησίας Κωνσταντίνου και Ελένης, ο οποίος αφηγείται τον αποτρόπαιο τρόπο που άνοιγαν ομαδικούς τάφους και έθαβαν μαζικά τα θύματα τους οι πραξικοπηματίες. Ακόμα και τραυματίες ζωντανούς έθαψαν με το καλάσνικοφ γυρισμένο στον ιερέα.

«Στο μεταξύ φτάνει ένα φορτηγό της αστυνομίας με σκοτωμένους κι αυτό. Λέω στον Ευριπίδη, «άνοιξε λάκκο»…. Ο ήλιος έκαιγε και οι σκοτωμένοι βρωμούσαν. Ο μαυριδερός αξιωματικός μου λέει: «Αυτούς δεν θα τους θάψεις εδώ, είναι κομμουνιστές». Του λέω, «δεν ξέρω εγώ κομμουνιστές, έχει ήλιο και οι σκοτωμένοι θα σαπίσουνε». «Να σαπίσουνε μου λέει, τα σκυλιά εδώ δεν θα τα θάψεις»….

Ιερέας Παπάτσεστου

Σε ομαδικό τάφο βρέθηκαν: ** (μερικοί από τους δολοφονηθέντες).

Ο Μιχαλάκης Χριστοδούλου αστυνομικός, 30 ετών από την Παναγιά. Αφού πολέμησε εναντίον των πραξικοπηματιών και των επιδρομέων, ακούγοντας μέσα στη γενική καταστροφή τη συμβουλή του συναγωνιστή του Α. Χρίστου συμφώνησε να παραδοθεί και βγήκε από το φυλάκιο με τα χέρια ψηλά. Τότε, όπως θυμάται ο Α. Χρίστου, ακούστηκε ένας πυροβολισμός και ο Μιχαλάκης έπεσε κάτω με ένα τραύμα στο κεφάλι. Οι πραξικοπηματίες δεν δίστασαν να ληστέψουν από τον νεκρό το ρολόι, την αρραβώνα και τα λεφτά που είχε στην τσέπη του.

Στέλιος Σαββίδης, μέλος του Εφεδρικού Σώματος από τη Δρύμου Πάφου, ετών 22. Εκτός από τους εγκληματίες που του αφαίρεσαν τη ζωή, δεν υπήρξαν άλλοι μάρτυρες της δολοφονίας του. Με ακατάσχετη αιμορραγία αφέθηκε να πεθάνει από τους πραξικοπηματίες ο Στέλιος Σαββίδης. Οι πραξικοπηματίες δεν επέτρεψαν τη μεταφορά του στο Νοσοκομείο εκδικητικά, αφού ο Στέλιος ήταν δραστήριο μέλος του Εφεδρικού και συμμετείχε σε επιχειρήσεις κατά της ΕΟΚΑ Β’ έτσι τον άφησαν να πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία.

75 σφαίρες έριξαν οι πραξικοπηματίες εναντίον του 26χρονου Στέλιου Στυλιανού,διανομέα στο επάγγελμα από τη Μαραθάσα. Ο Στέλιος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στην είσοδο του δρόμου προς το ΡΙΚ από τους πραξικοπηματίες χειριστές των αντιαεροπορικών τετράκαννων, οι οποίοι γνώριζαν τις δημοκρατικές πολιτικές θέσεις του.

Στο δρόμο για την εργασία βρήκε η μέρα του πραξικοπήματος τον 23χρονο Αντώνη Χριστοδούλου από την Άσσια. Στο αυτοκίνητο του ξυλουργού επέβαιναν άλλοι τρεις εργάτες, συμπεριλαμβανομένου και του αδελφού του. Τα τεθωρακισμένα που πολυβολούσαν αδιάκριτα τον τραυμάτισαν θανάσιμα.

Δύο αδελφές από τη Λεμεσό, η Ηρούλα Αντωνιάδου και η Κυριακούλα Μητσάκη, βρέθηκαν συμπτωματικά την ημέρα του πραξικοπήματος στο Προεδρικό Μέγαρο. Χήρες και οι δυο τους με ένα παιδί η καθεμία είχαν προγραμματισμένη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για οικογενειακές τους υποθέσεις. Οι δυο τους σκοτώθηκαν από τους πραξικοπηματίες μέσα στο αυτοκίνητο πριν προλάβουν να κατεβούν.

Ενώ καθόταν στη βεράντα του σπιτιού του ο 31χρονος Γενέθλιος Ηροδότου, μηχανικός αυτοκινήτων από τη Λεμεσό, χτυπήθηκε από σφαίρα πραξικοπηματιών στο κεφάλι.

Το μικρότερο θύμα του πραξικοπήματος η 7χρονη Δώρα Γιάγκου από τη Λευκωσία. Ενώ βρισκόταν στη βεράντα του σπιτιού της δέχτηκε μια αδέσποτη σφαίρα.

Λεύκιος Ζαφειρίου, “15.7.1974”

Οι νεκροί βρομούσαν από ‘να

μίλι μακριά, ήταν ανελέητο

το τελευταίο καλοκαίρι —

τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων

τις στέγες των σπιτιών.

Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους

μπάσαν τους νεκρούς απ’ την πίσω

πόρτα στον Άη Γιάννη,

δεν τους χωρούσαν, λέει, τα φέρετρα.

Κι ο πιτσιρικάς — πήχτρα το αίμα

στα ρούχα του — άνοιγε λάκκους,

τον χτυπούσε ο ήλιος ανελέητα

στους κροτάφους στη μνήμη

βαθιά ως το μέλλον.

Τον ήξερες αλλιώτικα

τον κυπριώτικο ήλιο,

θεία Μαρίνα, την αυγή

με τα περιστέρια στους ώμους.

Οι δολοφονίες και οι βασανισμοί της ΕΟΚΑ Β΄ δεν σταμάτησαν με την τούρκικη εισβολή.

1η Ιουλίου 1973, στον περίβολο της Ιεράς Μητρόπολης Πάφου, ένα 17χρονο παιδί, μαθητής έπεφτε νεκρό, σκοτωμένο από βόλι της ΕΟΚΑ Β. Ένα χρόνο μετά, ο πατέρας του Παπαλάζαρος Νεοφύτου, κλήθηκε να αναγνωρίσει ένα άλλο νεκρό παιδί του. Τον φοιτητή της ιατρικής Σωτήρη Παπαλαζάρου ο οποίος δολοφονήθηκε στην Επισκοπή. Ο Σωτήρης έχασε τη ζωή του αφού κτυπήθηκε πισώπλατα και όχι από Τούρκικο βόλι, στις 20 Ιουλίου 1974…

Γράφει ο αδελφός Νεόφυτος Παπαλαζάρου στην μάνα:

«Ματωμένες Μνήμες»

Γράμμα στη μάνα μου

Μάνα,

Από καιρό έλεγα να σου γράψω

Να σου λεγα για χίλια δύο πράγματα.

Εδώ στη ξενιτειά ατέλειωτες η ώρες που σε έχω ανάγκη.

Πήρα να σε ζωγραφίσω με το γλυκό σου πρόσωπο,

Δακρυσμένα μάτια,

Σκασμένο στα χείλη χαμόγελο

«Μάνα μαυροντυμένη”.

Μάνα,

κλαις ακόμα σιωπηλά κάτω από τις φωτογραφίες των δύο παιδιών σου;

Κρατάς ακόμα αδειανές τις δύο καρέκλες στο τραπέζι;

Ψέματα σου είπαν μάνα πως πώς χάθηκαν

Δεν τους ακούς;

Κάθε βράδυ την πόρτα σου χτυπούν.

Στο σκοτάδι δεν τους βλέπεις;

Δύο αστέρια αγκαλιασμένα,

Δείχνοντας σε μας την ορθή πορεία.

Το πρωί της 30ης Αυγούστου 1974, δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β΄ ο Δώρος Λοΐζου

Σε συνέντευξη της η Βαρβάρα Δώρου Λοΐζου στον Κώστα Βανιζέλο:
Το προηγούμενο βράδυ, για λόγους ασφαλείας ο Βάσος Λυσσαρίδηςδιανυκτέρευσε στο σπίτι του Δώρου και της Βαρβάρας. Μαζί τους και μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος, που βρισκόταν στην Κύπρο για ρεπορτάζ . 
Ο Δώρος, θα πει η Βαρβάρα, ήταν ανήσυχος όλο το βράδυ. Έβλεπε ύποπτες κινήσεις στο δρόμο. Αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν στο δρόμο κάτω από το διαμέρισμα και κοίταζαν προς το μέρος τους. Ήταν, όπως ανέφερε, έντονη η ανησυχία του Δώρου, ο οποίος της ανέφερε πως «κάτι κακό θα συμβεί αύριο». Το διαισθανόταν και το έλεγε συνεχώς στη Βαρβάρα. Άλλωστε με το θάνατο είχε αναμετρηθεί πολλές φορές. Και στην αντίσταση και μέσα από τους στίχους του. 
Την επόμενη ημέρα, το πρωί ξεκίνησαν με το αυτοκίνητο του Δώρου προς τα γραφεία της ΕΔΕΚ, στην Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στη Λευκωσία. Το αυτοκίνητο, ένα μπλε Ντάτσουν, οδηγούσε ο Δώρος συνοδηγός η Βαρβάρα και στο πίσω κάθισμα ο Βάσος Λυσσαρίδης. Όταν το αυτοκίνητο εισήλθε στη γέφυρα Κάνιγγος και φθάνοντας στον κυκλικό κόμβο, τρεις οπλοφόροι της ΕΟΚΑ Β΄, που τους είχαν στήσει καρτέρι, άρχισαν να το γαντζώνουν. Το αυτοκίνητο ανέπτυξε ταχύτητα και στη συνέχεια ακινητοποιήθηκε. Ο Δώρος δολοφονήθηκε, ο Βάσος Λυσσαρίδης τραυματίσθηκε από τα σπασμένα γυαλιά του αυτοκινήτου και είχε αιμορραγία. Η Βαρβάρα τραυματίσθηκε στο χέρι και στο κεφάλι. 
Η ίδια θυμάται πως δεν αντιλήφτηκε εκείνη τη στιγμή πως ο Δώρος είχε πεθάνει. Το αίμα του, θυμάται, είχε κυλήσει πάνω της, γέμισαν τα ρούχα της. Ο Δώρος και ο Λυσσαρίδης μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο. Στο Νοσοκομείο Λευκωσίας διαπιστώθηκε ο θάνατος του Δώρου. Σημειώνεται πως από τις ριπές των αυτομάτων όπλων, τρεις περαστικοί τραυματίστηκαν και ο ένας από αυτούς, ο Χρυσήλιος Μαυρομάτης, υπέκυψε αργότερα στα τραύματα του.»

Δώρος Λοίζου (Άτιτλα)

Ι

Τον άνθρωπο…

Τον άνθρωπο…

Ποιος θα τον ανακαλύψει;

ΙΙ

Τον ουρανό, τον ουρανό

πώς να τον αντιγράψω;

Δε συγκινείται εύκολα…

ΙΙΙ

Η φιλοσοφία μας συνοψίστηκε σε μερικές λέξεις:

Εγώ, Εσύ, Εμείς!

Δηλαδή

εν αρχή ήταν ο Άνθρωπος

και η αγάπη για Σένα

και από Σένα

γνωριστήκαμε όλοι Εμείς!

ΙV

Πάντως Εμείς θα τους αντισταθούμε!

Όποιοι και νάναι…

Όσο δυνατοί και νάναι…

V

Γιατί γράφω;

Μα για να υπερασπιστώ το αθώο μου αίμα… νατοί και νάναι…

Δώρος Λοΐζου, “Έρχονται πάλι”

Έρχονται πάλι…

Έρχονται, Φεντερίκο…

Μαύρα μάτια, μαύρες καρδιές, μαύρες κάννες…

Έρχονται να σε ξανασκοτώσουν, Φεντερίκο.

Θα σε ξαναθάψουν με τους άλλους,

τους πολλούς,

τον κοσμάκη.

Κι ύστερα θα πούν ότι σε σκότωσαν κατά λάθος,

πως ήταν ατύχημα,

τυχαίο περιστατικό…

Άβε Μαρία, άβε Μαρία

προσευχήσου για μας…

Όλους εμάς τους αθώους Φεντερίκους…

Εμάς που μας σκοτώνουν τυχαία,

κατά λάθος…

«Γράψε το να το μάθει ο κόσμος! Εμείς εν τον εθέλαμεν τον πόλεμον! Τον πόλεμον έθελεν τον η χούντα! 

Οι Έλληνες αξιωματικοί εξέραν ότι οι Τουρκοι θα έβαλλαν ομπρος το σχέδιο Αττίλας! 

Η χούντα άψεν την φωθκιάν τζιαι έκαψεν μας ούλλους! Με ίντα στρατόν? Με ίντα όπλα? Τα καλά όπλα εμοιράσαντα στους δικούς τους για να σκοτώνουν Κυπραίους…»

Μαρτυρίες Κυπρίων την εποχή του δεύτερου Αττίλα από τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο.

Άνθος Λυκαύγης «Ερπύστριες 1974»

Και ξαφνικά η καλημέρα κρεμάστηκε

Και στα χείλη μας σαν πέτρα.

Και ξαφνικά η καλημέρα σφηνώθηκε

στα δόντια του πρωινού.

Ένα άχ σα στεναγμός

ένα αχ οργή και σίδερο

στα φυλλοκάρδια του καλοκαιριού

Τί να σου πρωτοπώ καλή μου!

Με τόσες μνήμες άδικες

στα δάκτυλα μιας μέρας.

……………………………………

Σήμερα 15 Ιουλίου 1974.

Βράδυ

και δεν καταμετρήθηκαν ακόμη οι νεκροί

και δεν καταμετρήθηκε ακόμη το μίσος

και δεν καταμετρήθηκε ακόμη ο παραλογισμός.

Βράδυ

και βρέχει δάκρυα στις γειτονιές

της Λευκωσίας

και απλώνεται ένας εφιάλτης στο ξαγρυπνισμένο

πρόσωπο της Λευκωσίας.

Τι να σου πω καλή μου;

Πώς πέρασαν σήμερα οι ερπύστριες

πάνω απ΄την καρδιά μου;

Πώς ισοπέδωσαν σήμερα οι ερπύστριες την ψυχή μου;

Πώς αυτή τη νύχτα ξεψύχησαν τα τελευταία χαμόγελα

της Λευκωσίας;

Ο διοικητής τότε του 3ου Λόχου Εφεδρικού αφηγείται τα γεγονότα όπως τα έζησε:

«Από το 1971 – 1972 υπηρέτησα στην Εθνική Φρουρά. Η κατάσταση στην Εθνική Φρουρά με επικεφαλής τους Ελλαδίτες ήταν περίοδος τρομοκρατίας εναντίον του Μακαρίου. 

Μαζί μου ήταν ο αείμνηστος Τάσος Μάρκου. Σε μια περίπτωση είχε πληροφορία για έγγραφο που στάλθηκε στον διοικητή του 9ου Συντάγματος όπου προετοιμαζόταν πραξικόπημα. Ο Μάρκου δημιούργησε μαζί μας σχέδιο υποκλοπής του εγγράφου. Την ευθύνη αυτής της αποστολής ανέλαβε ο εξαίρετος αγωνιστής της Δημοκρατίας και της ελευθερίας λοχαγός Κώστας Παπακώστας. »Την περίοδο αυτή στρατιώτες βασανίζονταν και φυλακίζονταν άδικα διότι ήταν δημοκρατικών ή αριστερών φρονημάτων. Για παράδειγμα, υπήρχε εντολή να δίνονται υπηρεσιακά σε όλους τους ποδοσφαιριστές για προπόνηση. Ο διοικητής στο 9ο Σύνταγμα με κάλεσε και μου απαγόρευσε να δίνω υπηρεσιακά στον ποδοσφαιριστή των κομμουνιστών και εννοούσε φυσικά τον διεθνή ποδοσφαιριστή της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”, Λούκα. 

Την ημέρα του πραξικοπήματος βρισκόμουν στρατοπεδευμένος στο Μετόχι του Κύκκου. Γύρω στις 6.00 π.μ. μίλησα με τον Εθνάρχη και του ανέφερα ότι με επισκέφτηκε ο εκτελών χρέη προξένου της αμερικανικής πρεσβείας και μου εζήτησε επιτακτικά όπως μη αντιδράσω σε περίπτωση πραξικοπήματος. Επίσης μου ανέφερε ότι άλλοι συνάδελφοί μου και μέλη της Φρουράς θα υπακούσουν και θα συνεργαστούν. Ο νοών νοείτω.»

Κώστας Μόντη

Προς Κάλβο (για την Κύπρο)

Επανάλαβε εκείνο το «ωραία και μόνη»,

επανάλαβε εκείνο το «ωραία και μόνη».

Διεθνείς αντιδράσεις για το προδοτικό πραξικόπημα: H Μεγάλη Βρετανία συστήνει «αυτοσυγκράτηση» αφού πρώτα κλείνει τις βάσεις. *** Οι Ηνωμένες Πολιτείες δέχτηκαν τον Μακάριο στην Αμερική ως αρχιεπίσκοπο της Κύπρου κι όχι ως πρόεδρο, πράγμα που σήμαινε έμμεση αναγνώριση του πραξικοπήματος. Η Τουρκία θέτει τις στρατιωτικές δυνάμεις της σε επιφυλακή, γιατί όπως αναφέρει ανετράπη η συνταγματική τάξη στο νησί. Στην Αθήνα, ο Υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κυπραίος δηλώνει μεταξύ άλλων, «αι πρόσφατοι εξελίξεις εν Κύπρω αποτελούν υπόθεσιν ανεξαρτήτου κράτους, μέλους των Ηνωμένων Εθνών».

Μέρος του «φακέλου της Κύπρου» βρίσκεται στην Κύπρο με την συνοδεία του Ν. Βούτση. Το υλικό θα χρησιμοποιηθεί, όπως προβλέπει το πρωτόκολλο, αποκλειστικά για κοινοβουλευτικούς, επιστημονικούς και ιστορικούς σκοπούς με την έγκριση των εκάστοτε Προέδρων των δύο Κοινοβουλίων. Έγγραφα «απόρρητα» και «άκρως απόρρητα» δεν έχουν δοθεί. Όπως αναφέρει ο Ν. Βούτσης «Σε εύλογο χρονικό διάστημα, κάποιων μηνών, θα γίνει η δημοσίευση του Φακέλου της Κύπρου και θα ολοκληρωθεί και η διαδικασία αποχαρακτηρισμού εγγράφων που μέχρι σήμερα φέρουν τον χαρακτηρισμό «απόρρητα» και «άκρως απόρρητα». Μόνο μην σας ξεφύγει κανένα όνομα και στιγματιστεί ο άνθρωπος.

ΥΓ. Η άνοδος του φασιστικού ΕΛΑΜ, η αναθεώρηση της ιστορίας, ο ρατσισμός απέναντι στους τουρκοκύπριους που έχει αυξηθεί, η μη λήψη μέτρων και καταδίκης από μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού μόνο ένα ευοίωνο μέλλον δεν μας δείχνει.

Δημήτρη Λιπέρτη, «Καρτερούμεν μέραν νύχταν» (απόσπασμα)

Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσ’ ένας αέρας

στουν τον τόπον πόν’ καμένος τζι εν θωρεί ποττέ δροσιάν,

για να φέξει καρτερούμεν το φως τζείνης της ημέρας,

ποννά φέρει στον καθέναν τζαι χαράν τζαι ποσπασιάν.

Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσιοί μιάλοι καρτερούμεν

για να μας σφιχταγκαλιάσει τζαι να νεκραναστηθούμεν.

*Στο βιβλίο των Α. Παπαχελά και Τ. Τελλογλου «17 – Φάκελος 17 Νοέμβρη» (Εστία, 2002), αναφέρεται ο Ρον Έστες, νούμερο 2 της CIA στην Αθήνα, ως βασικός συνομιλητής του Ιωαννίδη: [σελ. 87, «Σε έναν πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων ήταν γνωστό ακόμη πως ο Έστες ήταν ο αξιωματούχος της CIA ο οποίος ερχόταν σε επαφή με τον δικτάτορα ταξίαρχο Δημήτρη Ιωαννίδη τους κρίσιμους μήνες πριν από το πραξικόπημα εναντίον του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974. Η πληροφορία αυτή ήταν γνωστή σε έναν μικρό αριθμό στελεχών της Ελληνικής ΚΥΠ οι οποίοι συνεργάζονταν με το σταθμό της CIA»]

*Βιβλίο «Κύπρος 1972-1974 – Με αίμα στέριωσε η Δημοκρατία».

*** Πατρόκλος Σταύρου, επί δεκαετίες υφυπουργός παρά τω προέδρω της Κυπριακής Δημοκρατίας και υπήρξε ένας από τους πλέον έμπιστους και στενούς συνεργάτες του προέδρου Μακαρίου δηλώνει στο Βήμα 17/1/1999: «Η ίδια η ΕΟΚΑ Β’ εχρηματοδοτείτο από τη CIA και ο Εθνάρχης Μακάριοςαπεκάλυψε τότε τέτοιες συγκεκριμένες χορηγίες. Και τότε CIA και Κίσινγκερ ήσαν ένα και το αυτό, όπως αποδεικνύεται και αυτές τις ημέρες με τον Κίσινγκερ και τη CIA, αφ’ ενός, και τον Πινοσέτ, φονιά του Αλιέντε, αφ’ ετέρου, στη Χιλή».

-Αυτός ο χάρτης αποδεικνύει το βρώμικο ρόλο του Χένρι Κίσινγκερ εναντίον της Κύπρου, γι’ αυτό ΔΕΝ πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ http://mignatiou.com/2014/08/o-chartis-pou-karfose-ta-dichotomika-s/

Πηγή

Παρουσίαση κειμένου:  Viva La Revolucion