ΣΥΝΕΛΗΦΘΕΙ Η ΣΑΡΑΝΤΟΝ (Μαζί με Άλλες 575 !!) και ΕΚΘΕΤΟΥΝ ΤΟΝ "ΔΙΑΒΟΛΙΚΑ ΚΑΛΟ" ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ

Κατιούσα:

Η Σούζαν Σάραντον εκτός από μια μεγάλη ηθοποιός – “σταρ” πρώτης γραμμής, είναι μια σκεπτόμενη και βαθιά πολιτικοποιημένη γυναίκα (γνωστή και για την ακτιβιστική της δράση) που δεν αλλοιώθηκε από τη δόξα και τον πλούτο, και δεν αφομοιώθηκε όπως η πλειονότητα των συναδέλφων της. Δεν διστάζει να εκφράζει τις απόψεις της, αδιαφορώντας αν δυσαρεστήσει κάποιους ή ακόμα κι αν πρόκειται να της στοιχίσει επαγγελματικά.

Ένα χρόνο πριν είχε δηλώσει ότι δεν θεωρούσε τη Χίλαρι Κλίντον καλύτερη λύση από τον Τραμπ, του οποίου την πολιτική αντιμάχεται.“Θα ήμασταν σε πόλεμο αν εκείνη ήταν πρόεδρος και τα πράγματα δεν θα ήταν καλύτερα σε σχέση με τώρα. Παρατηρήστε τα όσα συνέβησαν επί Ομπάμα και δεν τα είχαμε παρατηρήσει».

Στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας η γνωστή ηθοποιός συνελήφθη με την κατηγορία της παράνομης διαδήλωσης, μαζί με άλλες 575 διαδηλώτριες ,κατά τη διάρκεια καθιστικής διαμαρτυρίας στην Ουάσινγκτον, έξω από το κτίριο της Γερουσίας, για το χωρισμό των μεταναστών από τα παιδιά τους.

Κύριο σύνθημα της διαδήλωσης ήταν το WE CARE με ευθεία αναφορά στο τζάκετ της Μελάνια Τραμπ στη διάρκεια επίσκεψής της σε κέντρο κράτησης παιδιών μεταναστών.

ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΗΣ Ε.Ε.: ,,ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ Η ΜΑΡΙΑ,,

Διαβάζοντας την είδηση για την σύγχρονη δουλεία στην Βρετανία..θυμήθηκα ένα διάλογο που είχα πριν 2 χρόνια μ' ένα γνωστό μου Ρουμάνο στην Στυλίδα, Τον αναρτώ ξανά γιατί φωτίζει το θέμα ...μετανάστες ...πρόσφυγες ..Ευρώπη ...οικονομικές ζώνες ...ανταγωνισμοί...και την περιβόητη Ανάπτυξη!

---Γεια σου Ντοριν καιρό έχω να σε δω ....
- Είχαμε πάει στη Γερμανία Κώστα ...για 2 μήνες ..
---Βρήκατε εκεί δουλειά ;
- Ναι ..στις φράουλες ..
--- Είχατε κάποιο γνωστό εκεί ; Πως δεν καθίσατε;
- Ναι ..Είναι ένας Ρουμάνος επιστάτης σε μια μεγάλη εταιρία με πολλά στρέμματα φράουλας κι αυτός μας ειδοποίησε να πάμε μόνο για την συγκομιδή και μερικές άλλες εργασίες στο κτήμα 
Ήταν εκεί σχεδόν 200 άτομα από την πόλη μου στη Ρουμανία Είναι πατριώτης μας ο επιστάτης έχει τα τηλέφωνά μας και μας καλεί όταν θέλει εργάτες ....
---Και που μένατε ρε Ντοριν τόσος κόσμος ; Σας είχε η εταιρία κατοικίες ;
-Ποιες κατοικίες ρε Κώστα ....Σε μεγάλους θαλάμους των 30 ατόμων μέναμε όπως στο στρατό ...με κρεβάτια πάνω κάτω..
--- Μα δεν είπες πως είχες και τη Μαρία μαζί ; Άνδρες γυναίκες όλοι μαζί στον θάλαμο ;
-Οχι ...οι γυναίκες ήταν ξεχωριστά σε άλλους θαλάμους ....και ανταμώναμε όταν είχαμε ρεπό ...
---Πως σας πλήρωνε; Πόσο ήταν το μεροκάματο ;
- Με το τελάρο μας είχε ...εγώ έβγαζα συνήθως σε 8 ώρες 30- 40 ευρω ...Η Μαρία δεν μπορούσε τόσα τελάρα και έβγαζε 20 ευρω πάνω κάτω ....
Όταν είχε παραγγελία το αφεντικό ..την προηγούμενη μέρα κάναμε ψεκασμό να γίνει η φράουλα κόκκινη και την άλλη μέρα μαζεύαμε απ το πρωί να βγει η παραγγελία
--- Από ασφάλεια ..ένσημα ..είχατε ;
- Όποιος ήθελε ασφάλεια θα είχε πιο λίγα χρήματα στο τελάρο ...οπότε δεν είχε κανένας ....
--- Θα ξαναπάτε ;
- Οχι ...δεν θέλει η Μαρία να ξανάπαμε ..

---Τώρα θα αναλάβουν οι Σύριοι πρόσφυγες Ντοριν να μαζέψουν τις φράουλες με τα μισά χρήματα και μόνιμη διαμονή σε θαλάμους ...

Οι οικονομικές ζώνες με μεροκάματα Κίνας αυξάνονται καθημερινά με πυρετώδη ρυθμό στην ΕΕ ώστε να προσφέρουν τζάμπα εργασία στις πολυεθνικές ....όπλο στον μεταξύ τους πόλεμο και ανταγωνισμό ...στο βωμό της περιβόητης καπιταλιστικής ανάπτυξης!
Την ίδια ακριβώς ανάπτυξη που περιμένει πως και πως και η αστική τάξη της Ελλάδας με τους υπηρέτες της - τα αστικά κόμματα να έρθει και στη χώρα μας!
Και όλα αυτά στην ναυαρχίδα της ΕΕ την χώρα πρότυπο για τα παπαγαλάκια του καπιταλισμού τη Γερμανία !

Konstantinos Mpourxas

Εκεί που οικοδομήθηκε 

ο Σοσιαλισμός: ??

ΔΕΣ:  ΦΩΤΟΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

,,Για Αυτό που Έζησε η μισή Aνθρωπότητα,,

Το προηγούμενο σ/κ το ΚΚΕ στη Θεσσaλονίκη το είχε αφιερώσει στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες.Είχε έκθεση φωτογραφιών από τη ζωή τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες όπου φιλοξενήθηκαν.Έκθεση με αντικείμενα και στολές από την εποχή του ΔΣΕ. Ήταν και ένα μουσικό συγκρότημα. 
Ξέρετε το κόμμα αυτό έχει μια μαγική ικανότητα να προάγει πολιτισμό πολύ ανώτερο ακόμη και με τα πιο πενιχρά μέσα.
Και τον δίνει απλόχερα και δωρεάν σε όποιον ενδιαφέρεται.

Όποιος δεν έχει διαβάσει, δεν έχει ακούσει, 

δεν έχει μάθει για τη ζωή τους στις Λ.Δ. της Βουλγαρίας, της Γερμανίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Σοβιετικής Ένωσης, της Ρουμανίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας...όσα πτυχία και να χει, δεν ξέρει τίποτα. Δεν ξέρει τι θα πει ευτυχία! 

Γιατί αλήθεια τι ωφελούν οι πολλές οι γνώσεις όταν δεν μπορείς να κάνεις ευτυχισμένους τους συνανθρώπους σου με αυτές;

Να ξυπνάς στο σπίτι σου που στο χει δώσει το κράτος (ούτε δάνεια, ούτε πλειστηριασμοί) χωρίς το φάσμα της ανεργίας να σε πνίγει. Να χεις ζέστη μέσα στο χειμώνα και να ναι σχεδόν δωρεάν. 

Το καλοκαίρι να σε στέλνει το κράτος διακοπές, κι εκεί δωρεάν σε ξενοδοχεία κρατικά. 

Να χεις το μισθό σου μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει. Να χεις παιδικούς σταθμούς (στην Ελλάδα γίνανε μόδα τα τελευταία 15 χρόνια).

 Να χεις γιατρούς έξω από την πόρτα σου (υπήρχε ένα πρωτοβάθμιο συστήματα υγείας σε κάθε γειτονιά). Να χεις τεχνολογία την ίδια περίοδο που εδώ πλέναν οι γυναίκες ακόμη στη σκάφη. 

Οι γυναίκες εκεί δε μαγείρευαν. Όλοι τρώγανε στις λέσχες. Εκεί που δουλεύανε ή φοιτούσαν.
Πουθενά επαίτες, πουθενά άστεγοι. Ανεργία 0%.

Φωτογραφίες Ελλήνων πολιτικών προσφύγων με πρόσωπα χαρούμενα, μπερδεμένοι με τους ντόπιους, μάγουλα ροδαλά, ξένοιαστοι.

 Οι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες λένε ότι είχαν προτεραιότητα σε όλους τους τομείς έναντι των ντόπιων. 

Δεν υπήρχε ίχνος ρατσισμού απέναντί τους.

Στις φωτογραφίες πάλι: Γυναίκες πρόσφυγες, πρώην αντάρτισσες του ΔΣΕ, στην εργασία τους. Επιστημόνισσες. Ανεξάρτητες, όμορφες...

Ποιος πρόσφυγας ή μετανάστης έχει τη δυνατότητα να σπουδάσει σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα;

Πόσες από αυτές τις γυναίκες και τους άντρες αν έμεναν εδώ στην Ελλάδα του 50, του 60,ακόμη και του 70 θα σπούδαζαν και θα είχαν δουλειά; 

Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα η γυναίκα ακόμη δεν έχει κατακτήσει τα δικαιώματα της (δικαιώματα που τα είχε πάρει με το σπαθί της στην κατοχή και της ξαναπήραν πίσω) και γυρνάει με το φακιόλι.

Την ίδια περίοδο εδώ οι φωτογραφίες οι οικογενειακές μου δείχνουν πρόσωπα γερασμένα πριν την ώρα τους. Παιδιά αδύνατα, ισχνά, πεινασμένα, ξυπόλυτα σχεδόν. Σχολικές αίθουσες με παιδιά όλων των ηλικιών. Δάσκαλοι με βέργες και μαθήματα για τα παιδιά της εργατικής τάξης όπως ξυλογλυπτική, πώς να γίνει κανείς καλός οικοδόμος από τα 8 του χρόνια (το Πέτρινο της Νεάπολης χτίστηκε από τους μαθητές του...)κ.α. όταν η Σοβιετική Ένωση με το σύστημά παιδείας που είχε έστελνε τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα...
Η γιαγιά μου από 25 χρονών είχε τα ίδια ρυτιδιασμένα από τις κακουχίες μούτρα που είχε και στα 90 της. Και όλοι σε όλες τις φωτογραφίες μου φαίνονται ίδιοι, όλοι ταλαιπωρημένοι.

Όμως αυτό το συγκρότημα των πολιτικών προσφύγων ήταν το κάτι άλλο. Δεν ήταν απλά τραγουδιστές ή μουσικοί. Ήταν κάτι άλλο! Κάτι πολύ ανώτερο.Είχαν κάτι που σε μάγευε... Ρωτώντας έμαθα ότι όλοι ήταν διευθυντές ή μέλη κρατικών ορχηστρών. Ο ένας στην κρατική του Ουζμπεκιστάν, ο άλλος της Τασκένδης...

Τι κρίμα αυτό που έζησε η μισή ανθρωπότητα να μην το γνωρίζει η άλλη μισή...Ίσως θα ΄ταν αλλιώς τα πράγματα...ίσως...

Ανταπόκριση:

Thesska Katerina

22/12/17

Δες την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα για την πολιτική προσφυγιά στη Θεσσαλονίκη στις διήμερες εκδηλώσεις της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Εδώ:

Για Περισσότερα Εδώ 

902.gr

και Εδώ 

Oι πρόσφυγες k οι διαχρονικά «μολυσματικές» ασθένειες στη Ευρώπη:

του Γιώργου Μαργαρίτη:,,Ετούτες τις συγκρίσεις, ετούτες τις διαφορές, θέλουν να αποσιωπήσουν, να σβήσουν από τα βιβλία της ιστορίας, οι αναθεωρητές.,, 

,,«κάπως έτσι ήταν και ο αντικομμουνισμός τον καιρό του "Κίτρινου Τύπου" στη δεκαετία του 1930, τον καιρό του γκαιμπελικού παραληρήματος τη δεκαετία του 1940, τον καιρό των "κατασκόπων" της ψυχροπολεμικής δεκαετίας του 1950. Όλες αυτές οι "φρέσκιες ματιές" και οι "νέες απόψεις" των αναθεωρητών είναι καλούπια παλιά, πολύ παλιά. Τότε δεν απέδωσαν όσα ήλπιζαν ό,τι θα αποδώσουν οι εμπνευστές τους. Μάλλον το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν και σήμερα»,,

ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΟ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Η εισήγηση του Γιώργου Μαργαρίτη (VIDEO)

Στη σύγχρονη αντικομουνιστική προπαγάνδα σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς πρόσφυγες αναφέρθηκε στην εισήγησή του στην ημερίδα της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ.

Το κείμενο μεγάλο 

Αλλά αξίζει τον κόπο να διαβαστεί:

Ο εικοστός αιώνας υπήρξε εποχή μεγάλων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, παγκόσμιας εμβέλειας, όπως τις προκαλεί ο χωρίς όρια και όρους ανταγωνισμός ανάμεσα στις ισχυρές μητροπόλεις του καπιταλισμού. Ταυτόχρονα όμως υπήρξε και πεδίο σκληρών ταξικών αναμετρήσεων οι οποίες πολύ συχνά επιστέγασαν τις αντίστοιχες μεγάλες ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις.
Στην διάρκεια του αιώνα αυτού, «αιώνα θριάμβου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής» όπως τον προσδιόρισαν στο ξεκίνημά του, προέκυψε, με ορόσημο το 1917, μια νέα πολιτική και κοινωνική κατάσταση.

 Οι λαοί, με την εργατική τάξη επικεφαλής, έμαθαν να διαβαίνουν το κατώφλι της εξουσίας -κατώφλι απαγορευμένο σε αυτούς από τις απαρχές της ιστορίας της ανθρωπότητας, όσο τη γνωρίζουμε. 

Ηταν μια ριζοσπαστική αλλαγή που έδωσε νέα διάσταση, έφερε νέα διακυβεύματα στον αδιάκοπο ταξικό αγώνα. Οι λαοί, οι απλοί εργαζόμενοι άνθρωποι έπαψαν να είναι βουβά πιόνια στα παιχνίδια των μεγάλων, απέκτησαν δική τους φωνή και υπαγόρευσαν τις δικές τους προσδοκίες για το μέλλον.

Μέσα σε αυτή τη νέα κατάσταση οι ταξικές συγκρούσεις πήραν νέα τροπή. 

Η εκάστοτε άρχουσα τάξη επιχείρησε, σε πολλές περιπτώσεις, σε πολλά σημεία της γης. να συντρίψει το «μολυσμένο» τμήμα της κοινωνίας, εκείνο το κομμάτι δηλαδή που ακολούθησε το δρόμο της εξέγερσης, της επανάστασης και του αγώνα ενάντια στην αμείλικτη δικτατορία του κεφαλαίου. 

Οι άρχοντες της όποιας εποχής ευχαρίστως κόβουν το κεφάλι κάθε φορά που αυτό σηκώνεται περήφανα ψηλά για να αψηφήσει την εξουσία τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αγώνα, σύγκρουσης και μίσους πολλές φορές ξεριζώθηκαν πληθυσμοί, πολιτείες, χωριά, συνοικίες και οι κάτοικοί τους βρέθηκαν σε δρόμους προσφυγιάς, σε τόπους ξένους, μακριά από μια γενέθλια γη όπου είχε νικήσει το άδικο. 

Κύματα προσφύγων -πολιτικών προσφύγων τους είπαν- ήρθαν να προστεθούν σε όσους η φτώχεια και η ανέχεια έδιωχνε μακριά από τις πολιτείες και τα χωριά τους. 

Σε όσους οι πόλεμοι και οι «Μεγάλες Ιδέες» της αστικής τάξης ξερίζωσαν από τα σπίτια τους και τους έριξαν, εξαθλιωμένους πένητες, στους πέντε δρόμους. Η χώρα μας, η Ελλάδα, έχει γνωρίσει όλα τα είδη ξεριζωμού και προσφυγιάς μέσα σε λίγα μόλις χρόνια στην σύγχρονη ιστορία της. Η πολιτική προσφυγιά, ετούτοι οι εξήντα, ίσως εβδομήντα χιλιάδες άνθρωποι που ακολούθησαν τον Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας στην υποχώρηση, ήταν ένα μέρος ετούτης της ιστορικής πραγματικότητας.

Ας εξετάσουμε τις τύχες αυτών των αγωνιστών προσφύγων ξεκινώντας από μια σύγκριση.

Λίγα μόλις χρόνια πριν τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, ένας άλλος αγώνας μεσογειακού λαού συντάραξε τον τότε κόσμο: ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος. Ο αγώνας υπήρξε άνισος. 

Η ανοικτή συμμετοχή του γερμανικού και του ιταλικού στρατού, ναυτικού, αεροπορίας στο πλευρό των εθνικιστών, η συμπαράταξη μαζί τους όλων των τότε βιομηχανικών μονοπωλιακών συγκροτημάτων του καπιταλιστικού κόσμου και η υποκριτική πολιτική της «μη επέμβασης» των λεγόμενων «δυτικών δημοκρατιών» -ανάμεσά τους και της Γαλλίας όπου κυβερνούσε το «Λαϊκό Μέτωπο»- οδήγησαν στην ήττα τον ηρωικό αγώνα του ισπανικού λαού και των αντιφασιστών που ήρθαν από ολόκληρο τον κόσμο να πολεμήσουν μαζί του. 

Διαδοχικά κύματα προσφύγων, πέρασαν τα σύνορα της χώρας ζητώντας άσυλο στις γειτονικές προς την Ισπανία χώρες. Από τα 25.000 παιδιά από τη Χώρα των Βάσκων που εκκενώθηκαν στα 1937 ως τις 500.000 πρόσφυγες της τελικής La Retiradai («υποχώρησης») στις αρχές του 1939, πλήθη ανθρώπων πήραν τους δρόμους της προσφυγιάς, θα ήταν χρήσιμο ως σημείο σύγκρισης να εξετάσουμε τη μοίρα αυτών των ανθρώπων.

Οι γύρω χώρες, η «δημοκρατική» και «λαϊκή» Γαλλία, η εξίσου «δημοκρατική» Βρετανία, υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες ως «ανεπιθύμητο» βάρος, ίσως και ως κίνδυνο μετάδοσης μολυσματικών ιδεών -στις κομμουνιστικές ιδέες αναφέρονταν. 

Τα παιδιά από τη χώρα των Βάσκων αφέθηκαν στην καλύτερη περίπτωση στα χέρια της Καθολικής Εκκλησίας, κλείστηκαν σε στρατόπεδα και σκορπίστηκαν στις βρετανικές αποικίες[1]. 

Από εκείνα που έφτασαν στη Γαλλία τα πιο τυχερά ήταν τα 2.500 που προωθήθηκαν στη Σοβιετική Ενωση μετά από αίτημα της σοβιετικής κυβέρνησης στη Γαλλία. Εκεί τα υποδέχθηκαν ως αθώα θύματα του ανελέητου αγώνα ενάντια στον ναζισμό που μόλις ξεκινούσε. Το σοβιετικό κράτος ανέλαβε να τα μεγαλώσει ως να ήταν παιδιά των δικών του ηρώων. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και τις προσπάθειες της κυβέρνησης του Μεξικού να σώσει όσο περισσότερα παιδιά μπορούσε. 

Οσα έμειναν στην Γαλλία παραδόθηκαν στο καθεστώς του Φράνκο κάτω από πλήθος προσχημάτων και δικαιολογιών.

Στις αρχές του 1939 όταν άρχισε να περνά τα σύνορα της Γαλλίας το τεράστιο κύμα προσφύγων η τότε γαλλική κυβέρνηση -όπου κυριαρχούσαν οι «σοσιαλιστές» και οι «αριστεροί ριζοσπάστες» του «Λαϊκού Μετώπου, αντιμετώπισε τους πρόσφυγες περίπου ως εισβολείς. 

Οργάνωσε πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτά που έκλειναν τους αγωνιστές της ελευθερίας στις αποικίες. Πολλοί Ιταλοί, Γερμανοί, Αυστριακοί, Ούγγροι, Πολωνοί αντιφασίστες παραδόθηκαν στις χώρες καταγωγής τους. 

Μερικοί από αυτούς ήταν Εβραίοι, όλοι ήταν «σεσημασμένοι» κομμουνιστές και ουδείς αμφέβαλε για τη τύχη που τους περίμενε στις πατρίδες τους…. Οι υπόλοιποι έζησαν για λίγους μήνες κάτω από άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα στη Τουλούζη, τη Μασσαλία, το Αιξ. Πολλοί πέθαναν εκεί από αρρώστιες, στερήσεις και αφρόντιστα τραύματα. 

Στον πόλεμο πολλοί έπεσαν στα χέρια των Γερμανών και στάλθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου -σταλμένοι εκεί και από το ναζιστικό κράτος του Βισύ. Μερικοί κατάφεραν να διαφύγουν στα βουνά, στις Κάτω Αλπεις ιδιαίτερα, όπου, λίγο αργότερα, δημιούργησαν μαζί με Γάλλους και Ιταλούς αντιφασίστες ομάδες Αντίστασης. 

Ακόμα και σήμερα -αν και τα στρατόπεδα εγκλεισμού τους αποτελούν τουριστικό αξιοθέατο- η τύχη των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων αυτών εξακολουθεί να τυλίγεται σε πέπλα ένοχης σιωπής. Πολλοί λίγοι επιβίωσαν για να συντηρήσουν τις εφιαλτικές μνήμες της σκοτεινής εποχής.

Αυτή ήταν η ελάχιστα ζηλευτή τύχη των προσφύγων -των αγωνιστών της δημοκρατίας- του ισπανικού εμφυλίου πολέμου.

Περίπου δέκα χρόνια αργότερα στην Ελλάδα συνέβη μια νέα Retirada. 

Ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας, νικημένος από το βάρος της αμερικανικής επέμβασης, υποχώρησε στα εδάφη των όμορων με τη χώρα μας Λαϊκών Δημοκρατιών, της Αλβανίας και της Βουλγαρίας κυρίως. 

Οι αριθμοί ήταν και εδώ μεγάλοι. Η διαφορά του 1949 με το 1939 ήταν ότι οι πρόσφυγες αυτοί, όταν πέρασαν τα σύνορα, δεν βρέθηκαν ούτε στη «φιλεύσπαχνη» Αγγλία, ούτε στην λαϊκομετωπική, ίσως και «σοσιαλιστική» Γαλλία. Δεν βρέθηκαν δηλαδή σε χώρες καπιταλιστικές όπου, χωρίς δισταγμό, τους αντιμετώπισαν ως «ανεπιθύμητους» ή και μολυσματικά «υπόπτους». 

Ο κομμουνισμός είχε τότε καταχωρηθεί από την αστική πολιτική στις «μολυσματικές» ασθένειες.

Υποχώρησαν στις όμορες Λαϊκές Δημοκρατίες. Δεν ήταν ότι το καλύτερο. Οι χώρες αυτές ήταν φτωχές, η Αλβανία ειδικά επούλωνε ακόμα τις πληγές της πολύχρονης κατοχής της από τις δυνάμεις του φασισμού και του Αξονα. 

Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές έστελναν τακτικά στη χώρα αποσπάσματα «εθνικιστών» και πρακτόρων οι οποίοι με στρατιωτική δράση, σαμποτάζ και άφθονο χρήμα συντηρούσαν ένα κλίμα ανασφάλειας στη χώρα. 

Σε μικρότερη κλίμακα παρόμοια φαινόμενα υπήρχαν και στη Βουλγαρία όπου οι αντιδραστικοί με τη βοήθεια Αμερικανών και Αγγλων έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υπονομεύσουν τη λαϊκή εξουσία. 

Οι επιτροπές του ΟΗΕ, όπου περίσσευαν οι αξιωματικοί και οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων καραδοκούσαν για να εκμεταλλευτούν την παραμικρή ευκαιρία που θα παρουσιαζόταν μπροστά τους και να υπονομεύσουν και αυτές, από την «ουδέτερη» τάχα θέση τους, την ίδια λαϊκή εξουσία.

Και όμως, μέσα στις δύσκολες αυτές συνθήκες δεν υπήρξε ο παραμικρός δισταγμός. 

Οι κυβερνήσεις αυτών των κρατών υποδέχθηκαν τους πρόσφυγες, τους έδωσαν περισσότερα από εκείνα που εκείνο το δύσκολο καιρό περίσσευαν για τον ίδιο το λαό τους και φρόντισαν για την υποδοχή και την αποκατάσταση των προσφύγων. 

Ενας μεγάλος μηχανισμός μπήκε σε κίνηση, οι συνεννοήσεις μεταξύ των κρατών ολοκληρώθηκαν σε πολύ σύντομο διάστημα και οι πρόσφυγες βρέθηκαν στις νέες φιλόξενες προσωρινές -από την ανάγκη- πατρίδες τους με όλα τα εφόδια για να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. 

Ολα αυτά είναι γνωστά και από τις προηγούμενες ομιλίες στην παρούσα μας συνάντηση. Αξίζει όμως να τα συγκρίνουμε όλα αυτά με τις καταστάσεις που αντιμετώπισαν άλλοτε οι πρόσφυγες της Ισπανίας αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται σήμερα -από την ελληνική ή από άλλες εξίσου «φιλεύσπλαχνες» δυτικές κυβερνήσεις οι πρόσφυγες της Συρίας, «παράπλευρες απώλειες» (έτσι το λένε τώρα) ενός σκληρού πολέμου που προκάλεσαν, συντήρησαν και συντηρούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην πολύπαθη αυτή χώρα.

Ετούτες τις συγκρίσεις, ετούτες τις διαφορές, θέλουν να αποσιωπήσουν, να σβήσουν από τα βιβλία της ιστορίας, οι αναθεωρητές. 

Είναι μέρος της μεγάλης στρατηγικής τους πρωτοβουλίας για διαστρέβλωση όλων όσων συνέβησαν, κατακτήθηκαν στον σοσιαλισμό σε τρόπο ώστε να πάψει να λειτουργεί η ιστορική αυτή περίοδος ως σημείο αναφοράς και έμπνευσης στη σημερινή, ολοένα και πιο δύσκολη ζωή των ανθρώπων. 

Η επιχείρηση είναι ευρωπαϊκή. Οχι μόνο με την έννοια ότι τη συντονίζουν πολύ συχνά κέντρα που σχετίζονται με τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και επειδή συντονίζονται στον κοινό στόχο όλες οι αστικές κυβερνήσεις της Ευρώπης. Η περίφημη έρευνα στα αρχεία της ΣΤΑΖΙ έγινε και γίνεται και σε γερμανικό και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σε τρόπο ώστε να σπιλωθεί η σοσιαλιστική εξουσία.

Μέρος ετούτης της ευρωπαϊκής αντικομμουνιστικής σταυροφορίας είναι και η έρευνα των Στράτου Δορδανά και Βάϊου Καλογρηά που εκπονήθηκε στο πλαίσιο του χρηματοδοτούμενου από την Ευρωπαϊκή Ενωση προγράμματος ΘΑΛΗΣ (ΕΣΠΑ 2007-2013). 

Η έρευνα, όπως τονίζεται στην εισαγωγή της, είχε σαφώς προσδιορισμένους στόχους: να παρακολουθήσει τα «παιδιά και τους νέους που ενηλικιώθηκαν απότομα εξαιτίας του εμφυλίου» που μαζί με «μερικές δεκάδες μέλη του ΚΚΕ, βρέθηκαν παγιδευμένοι στα πλοκάμια της ΣΤΑΖΙ (ή συνειδητά σε σχέση συνεργασίας)…». 

Ο απώτερος στόχος είναι να γίνει κατανοητή «η δομή, υφή και λειτουργία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος» αλλά και να «φωτιστούν πτυχές της ζωής των ξένων Ελλήνων πολιτικών προσφύγων (…) σε συνθήκες παραβίασης της ιδιωτικότητάς τους και καταστρατήγησης κάθε έννοιας ατομικού δικαιώματος που απολαμβάνει κάθε πολίτης στη Δημοκρατία»[2].

Οπως ο καθένας το φαντάζεται το πόνημα αυτό υιοθετεί το λεξιλόγιο -αν και η κατάλληλη λέξη θα ήταν το υβρεολόγιο- με το οποίο οι επίσημες «δυτικές πηγές», της Ο.Δ. Γερμανίας αλλά και του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναφέρονται σε όλες σχεδόν τις πτυχές της πολιτικής και της ζωής στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. 

Μιλούν με περισσό θράσος για την «υποτιθέμενη» αντίσταση κατά του χιτλερισμού την οποία επικαλούνταν οι κομμουνιστές Γερμανοί[3]

και περιγράφουν το λαϊκό καθεστώς ως «κομματική δικτατορία». 

Τίποτε το ιδιαίτερο σε όλα αυτά. Αυτονόητα τα χρήματα του προγράμματος ΘΑΛΗΣ εμπεριείχαν και κάποιες υποχρεώσεις.

Αφού λοιπόν μεγάλο μέρος της εργασίας μεταφέρει το όποιο αντικομμουνιστικό εύρημα κυκλοφορούσε στην τελευταία φάση του Ψυχρού Πολέμου και στην δραματική, όπως αποδείχθηκε -για το λαό της Λ.Δ. της Γερμανίας- πρώτη δεκαετία της «παλινόρθωσης» (1990-2000)14], φθάνει κάποτε στους Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες στην Λ.Δ.Γ.. 

Η όλη προσέγγιση θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια αγχώδης αναζήτηση μέσα στο αρχειακό υλικό οποιουδήποτε αρνητικού, μελανού, απαξιωτικού στοιχείου υπάρχει εκεί σε βάρος της λαϊκής εξουσίας, του ΚΚΕ και των προσφύγων. 

Τα θετικά σημεία -ακόμα και εκεί που αναφέρονται- πνίγονται κάτω από τόνους λάσπης. 

Το γεγονός ότι τα προσφυγόπουλα καλούνται να επιλέξουν τις σπουδές και το επάγγελμα που θέλουν να ακολουθήσουν διαστρεβλώνεται με αρρωστημένο τρόπο. Μερικά μικρά κορίτσια, μη γνωρίζοντας τους νέους όρους ζωής, ζήτησαν να γίνουν μοδίστρες, δουλικά δηλαδή, με τα μέτρα της τότε Ελλάδας, σε κάποιο αστικό σπίτι, όπου σε αντάλλαγμα χρόνων απλήρωτης εργασίας η φιλεύσπλαχνη «κυρία» θα τους έδινε την προίκα τους να παντρευτούν. 

Το γεγονός ότι οι κομμουνιστές εξήγησαν στα παιδιά αυτά ότι στο σοσιαλισμό δεν δουλεύουν έτσι τα πράγματα θεωρήθηκε από τους «ερευνητές» ύψιστο παράδειγμα καταπίεσης των προσωπικών επιλογών και ωμή παρέμβαση του ΚΚΕ στις ζωές των παιδιών[5].

Η επιδέξια τέχνη της αναθεώρησης ξεκινά από τους Ελληνες τους οποίους βρήκε στη Γερμανία ο πόλεμος. Πρόκειται κυρίως για εκείνους που μετέφεραν εκεί ως «ομήρους» τα μπλόκα της Κατοχής και παρέμειναν εκεί για να εργαστούν καθώς τίποτε δεν είχε απομείνει γι αυτούς στην Ελλάδα. Ως προς την εξύβριση αυτών των θυμάτων του ναζισμού ο αναθεωρητισμός δεν γνωρίζει όρια. 

Οι «ερευνητές» υιοθετούν τις απόψεις μελών της ελληνικής στρατιωτικής αποστολής όπως του αντισυνταγματάρχη Ζησιμόπουλου. 

Αυτός, αφού περιγράφει τους Ελληνες ως «στίγματα του ελληνικού πολιτισμού», ήτοι ως επιδιδόμενους κατά 80% σε ότι κακό, «απάτη, κλοπαί, διαρρήξεις, ληστείαι, φόνοι», «εξαθλιωμένοι» και «οπιομανείς», δεν παραλείπει να βεβαιώσει ότι επιπλέον είναι και «κομμουνιστικών φρονημάτων»[6]. 

Στους «ακαδημαϊκούς» «ερευνητές» δεν περνά καθόλου από το νου ότι η αξιοπιστία πηγών που αντλούν εικόνες και επιχειρήματα από τον υστερικά αντικομμουνιστικό πολιτικό λόγο της περιόδου, θα έπρεπε ίσως, στη βάση της όποιας επιστημονικής μεθοδολογίας, να εξετάζεται με επιφύλαξη και προσοχή. Προφανώς όμως, ό,τι εξυπηρετεί τις αντικομμουνιστικές προθέσεις των σημερινών αναθεωρητών της ιστορίας θεωρείται από αυτούς επαρκώς «επιστημονικό» και «αξιόπιστο». 

Οσο σκέφτεται κανείς ότι οι ίδιοι αυτοί κατηγορούν όσους συναδέλφους δεν υιοθετούν τις απόψεις τους ως «στρατευμένους» και αναξιόπιστους, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει το γενικό επίπεδο της σημερινής αστικής αναθεωρητικής σχολής!

Οι συκοφαντίες περισσεύουν παρά τα όσα από τη διεθνή βιβλιογραφία γνωρίζουμε. Οι ελλείψεις και η πείνα του 1947 στη Γερμανία αποδίδονται ως φαινόμενα της σοβιετικής ζώνης κατοχής ενώ είναι γενικά γνωστό ότι τα φαινόμενα αυτά έπληξαν τις δυτικές ζώνες κατοχής, ειδικά την αμερικανική[7]. 

Πέρα από τις στρεβλώσεις της πραγματικότητας και των στοιχείων η επιμονή των «ερευνητών» σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τόσο για το λαϊκό καθεστώς, όσο και για πρόσωπα υποθέτουμε ότι θα ενοχλεί και τον πλέον φανατικό αντικομμουνιστή αναγνώστη[8].

 Οι περιπτώσεις όπου αγωνιστές ή μετανάστες καταφεύγουν από τη «δύση» στην Γ.Λ. Δημοκρατία ερμηνεύονται με υπονοούμενα ως «εξατομικευμένων λόγων» καθότι έρχονται σε αντίθεση με το κυρίαρχο αφήγημα περί καθολικής βούλησης των ανθρώπων να «δραπετεύσουν» από τον -ειρωνικά αποκαλούμενο- «κομμουνιστικό παράδεισο».

Η πλήρης ανάπτυξη της έρευνας και η δικαιολόγηση του τίτλου της έρχεται στο δεύτερο μέρος του πονήματος που από τη σελίδα 73 και μετά και φέρει τον τίτλο «Οι Ελληνες της ΣΤΑΖΙ». Πέρα από μια γενική περιγραφή -πάντοτε με τη συνοδεία χαρακτηρισμών- της οργάνωσης και της λειτουργίας της ΣΤΑΖΙ, το μέρος αυτό επικεντρώνεται στην παρουσίαση ατομικών στοιχείων Ελλήνων που, με τον άλλο τρόπο, συνδέθηκαν με τις υπηρεσίες ασφαλείας της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας. 

Ο τρόπος παρουσίασης και τα συνακόλουθα σενάρια έχουν ελάχιστα να ζηλέψουν από την πλοκή αντικομμουνιστικώυ σεναρίων της εποχής του Ψυχρού Πολέμου ή της ελληνικής Χούντας, όπως εκείνο το ονομαστό με το χαρακτηριστικό τίτλο «Στον ιστό της αράχνης». Συνήθως σε κάθε παρουσίαση συναντούμε όλα τα στοιχεία του «μαύρου μυθιστορήματος», γυναίκες ωραίες και άπιστες, χρήμα, κατά προτίμηση μαύρο, ζήλιες, μίση και ανταγωνισμούς και προπαντός «ιδέες» ξεφτισμένες και κενές που, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι παρά το άλλοθι εκείνων που -με όλου του κόσμου τα ταπεινά κριτήρια- υπηρετούν τον κατασταλτικό μηχανισμό της ΣΤΑΖΙ.

Οι κραυγαλέες αντιφάσεις κυριαρχούν στο «επιστημονικό» -τρομάρα μας-πόρισμα. Αναφέρεται, για παράδειγμα, σε αυτό η δράση πλήθους και ελληνικών μυστικών ή μη υπηρεσιών ενάντια στην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και στους Ελληνες που βρίσκονταν εκεί ή που έδειχναν «κομμουνιστική διαγωγή» στην δυτική Γερμανία. 

Ακροδεξιές οργανώσεις, χουντικές κρατικές υπηρεσίες, νατοϊκοί πράκτορες και όλο το μαύρο συνάφι του «ελεύθερου», όπως αυτοπροσδιοριζόταν, «κόσμου». Ολα αυτά θεωρούνται φυσικά και θεμιτά ενώ θεωρείται «αφύσικη» και καταδικαστέα η όποια άμυνα εναντίον τους. 

Προφανώς, κατά τους αναθεωρητές ερευνητές οι δραστηριότητες των πρακτόρων της Χούντας δεν ενοχλούν μια που συμβάλλουν στον αγώνα του «ελεύθερου κόσμου».

Σε άλλο σημείο συναντούμε άλλα παράδοξα: Ατομα ύποπτα για πολιτική συνωμοσία ή για μαύρη αγορά, που υποτίθεται ότι βρίσκονται στο στόχαστρο των «διωγμών» της ΣΤΑΖΙ, ταξιδεύουν στο εξωτερικό, συναναστρέφονται εχθρούς του σοσιαλισμού, επιστρέφουν στην Γ.Λ.Δ. και ξαναφεύγουν κατά βούληση. 

Προφανώς το όλο σενάριο κάπου παρουσιάζει αδυναμίες εκτός αν δεχτούμε ότι η τυφλή πίστη στον «κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό» είχε καταστήσει τα όργανα της λαϊκής εξουσίας ολότελα τυφλά ή ηλίθια.

 Η πλέον αληθοφανής εξήγηση είναι ότι η κατά παραγγελία «επιστημονική» -και πάλι τρομάρα μας- έκθεση των ερευνητών «χτίζει» το παραδοτέο υλικό με βάση την πολιτική ορθότητα από την οποία, μεταξύ άλλων, εξαρτιόταν και η χρηματοδότηση του έργου[9].

Η έρευνα του προγράμματος ΘΑΛΗΣ αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε μια πολύπλευρη εκστρατεία κατασυκοφάντησης των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων και διαμέσου αυτών των σοσιαλιστικών κρατών. Το 2015 , οι εκδόσεις του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, προχώρησαν στην έκδοση των πρακτικών ενός συνεδρίου με θέμα «Οι πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου Πολέμου. Κοινωνικές και πολιτικές προσεγγίσεις». Οι επιμελητές της έκδοσης ήταν οι Γιώργος Αντωνίου και Στάθης Καλύβας[10]. Το συνέδριο και η έκδοση των πρακτικών ήταν μέρος του ίδιου προγράμματος ΘΑΛΗΣ.

Ο κύριος στόχος του συνεδρίου ήταν να αποκτήσει η έρευνα που εκπονήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος επιστημονική αξιοπιστία με την εμπλοκή μεγαλύτερου αριθμού πανεπιστημιακών σε αυτήν. 

Στον τομέα αυτό ούτε ο αριθμός, ούτε η πολιτική προέλευση των συνέδρων έδωσε κάποιο άξιο λόγου αποτέλεσμα. 

Απλά ο στενός κύκλος των αντικομμουνιστών αναθεωρητών πραγματοποίησε μια ακόμα σύναξη. Ολα τα «συμπεράσματα» της έρευνας επαναλήφθηκαν, εξειδικευμένα, στις ανακοινώσεις. Στην εισαγωγή του τόμου, που συνέγραψε ο Νίκος Μαρατζίδης, τονίζεται ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών προσφύγων αποτέλεσε θύμα ακούσιας μεταφοράς στο «παραπέτασμα». 

Εκτός από τους κομμουνιστές και τα στελέχη του ΔΣΕ -τους μόνους αληθινά «πρόσφυγες»- οι υπόλοιποι, οι πολλοί, ήταν θύματα καταναγκασμού: οι «βιαίως στρατολογηθέντες» από τον ΔΣΕ, οι κάτοικοι των παραμεθορίων χωριών που «εξαναγκάστηκαν από τον ΔΣΕ να εκκενώσουν τα χωριά τους και να ακολουθήσουν τον ΔΣΕ στην υπερορία», οι αιχμάλωτοι στρατιώτες και τα παιδιά του παιδομαζώματος[11]. 

Πρόκειται για την παλιά γνωστή θέση των αναθεωρητών -και ταυτόχρονα σύνηθες αφήγημα των προπαγανδιστών του Ψυχρού Πολέμου- ότι, εκτός από μια δράκα φανατικών, όλοι οι λοιποί αγωνιστές δεν ήταν παρά θύματα τα οποία μπλέχτηκαν στους «ιστούς της κόκκινης αράχνης».

Στις εισηγήσεις που ακολουθουν από τη μία πλευρά υπάρχει η αναγνώριση της πλούσιας συνδρομής και βοήθειας, ειδικά σε θέματα μόρφωσης, επαγγελματικής εξειδίκευσης και υγείας, που έδωσαν οι λαϊκές δημοκρατίες στους πολιτικούς πρόσφυγες από την άλλη επανέρχεται σταθερά ο λόγος περί αστυνόμευσης, περιορισμών, ελέγχων, διωγμών όταν αυτό χρειαζόταν. Η σταθερή επιδίωξη της απαξίωσης της διεθνιστικής βοήθειας υπαγορεύει ετούτο τον παρονομαστή.
Θα ήταν ίσως χρήσιμο να συγκρίνουμε τον τρόπο ακαδημαϊκής -αν μπορούμε να το ορίσουμε έτσι- αντιμετώπισης των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στο παραπάνω συνέδριο με ένα αντίστοιχο έργο που είδε το φως στα 2005, σχεδόν δηλαδή δέκα χρόνια νωρίτερα [12]. 

Η έκδοση υπήρξε προϊόν ερευνητικού προγράμματος επίσης και συνακόλουθων συνεδρίων με τη συνεργασία φορέων και κυβερνητική τότε υποστήριξη[13].

 Παρά το γεγονός ότι και σε αυτόν τον τόμο φιλοξενήθηκαν άρθρα ακραίας εμπάθειας -με πρωταγωνιστή και εδώ εκείνο του Ηλιου Γιαννακάκη[14]-,

 η προσέγγιση του θέματος υπήρξε σαφώς πιο ισορροπημένη και προσεκτική. 

Προφανώς μέσα στα δέκα δεκαπέντε αυτά χρόνια η ανάγκη σκληρής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας αυξήθηκε κατά πολύ. Αυξήθηκε, θα μπορούσαμε εύλογα να υποθέσουμε, στο ίδιο ποσοστό που εντάθηκε η καταπίεση των εργαζόμενων και η ληστεία του μόχθου τους στον κατά τα άλλα ελεύθερο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο.

Θα ήταν εύλογο, πριν κλείσουμε να αναφερθούμε στο βιβλίο της Κατερίνας Τσέκου, που εκδόθηκε στα 2013[15]. Το βιβλίο αν και προσπαθεί να φαίνεται ισορροπημένο και «επιστημονικό», σε τρόπο ώστε να γίνει βασικό σημείο αναφοράς για το ζήτημα, εμπεριέχει όλα τα βασικά στοιχεία της αναθεωρητικής προσέγγισης που ανέδειξαν οι δραστηριότητες που παραπάνω περιγράψαμε. 

Η Τσέκου αφού διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ΜΙΑ ιστορία, αλλά πολλές προσωπικές, αισθάνεται έτοιμη να αποσυνδέσει τα γεγονότα από τα όσα «πολιτικά ορθά» επιχειρεί να αποδείξει. 

Με τη γνωστή στον αναθεωρητισμό τεχνική των επιλεκτικών «συνεντεύξεων» πολυδιασπά το γενικό και το ιστορικό και το μετατρέπει σε υποκειμενικό, επιμέρους και επουσιώδες. Το καθιστά δηλαδή διαχειρίσιμο σε τρόπο ώστε να υπηρετεί τους στόχους που επιθυμεί ο ερευνητής [16]. 

Με τον τρόπο αυτό αναπλάθει την «θεωρία των τριών γύρων» [17], 

ψέγει την διεθνιστική βοήθεια και αλληλλεγγύη ως «σοσιαλιστικό πατερναλισμό»[18],

 υποψιάζεται μυστηριώδεις «εξαφανίσεις διαφωνούντων» και ανακαλύπτει μετακινήσεις προσφύγων σε βαγόνια για ζώα.

Οι αριθμοί και τα μετρήσιμα στοιχεία, όποτε τα αναφέρει, μιλούν για την στήριξη, την αποκατάσταση, την μόρφωση των προσφύγων. Δεν την ενδιαφέρουν όμως οι αριθμοί και τα μετρήσιμα την συγγραφέα. Στην περίπτωση που το μετρήσιμο εμποδίζει το στήσιμο του αντικομμουνιστικού της σεναρίου, τότε, τόσο το χειρότερο για τους αριθμούς.

Κάπως έτσι ήταν και ο αντικομμουνισμός τον καιρό του «κίτρινου τύπου» στη δεκαετία του 1930, τον καιρό του γκαιμπελικου παραληρήματος την δεκαετία του 1940, του καιρό των «κατασκόπων» της ψυχροπολεμικής δεκαετίας του 1950.

Όλες αυτές οι «φρέσκιες ματιές» και οι «νέες απόψεις» των αναθεωρητών είναι καλούπια παλιά, πολύ παλιά. Τότε δεν απέδωσαν όσα ελπίζαν ότι θα αποδώσουν οι εμπνευστές τους. Μάλλον το ίδιο αποτέλεσμα θα έχουν και σήμερα.

Απ το 902.gr

Τίτλος-παρουσίαση κειμένου:Viva La Revolucion

πως μεταμορφώνεται το "κουρελάκι" με τη μικροαστικη ευημερία κ την προπαγάνδα..σε:

-Μα κοίτα τώρα! ειναι ωραίο πράμα τοση βρωμιά και τέτοια κουρελαρία μέσα στο Πανεπιστήμιο? πως καταντήσαμ’ετσι?

Τινάχτηκα!

-Ποια? κουρελαρία? ειπες τη λέξη κουρέλι?

 τη ρώτησα..

-Ε ναι δε βλέπεις …δε λέω ανθρωποι ειναι αλλά μπορουμε να φιλοξενήσουμε τόσους πολλους παιδί μου?

-Πόσους πολλούς?…την ρώτησα

Το κουρελάκι

….ηρθαμε μονάχα με τα ρούχα της στιγμής, ενα λερωμένο καλοκαιρινό φουστανάκι, ηταν Αυγουστος βλέπεις,κάτι μουσκεμένα καλτσάκια κάτω απο δετά καλοκαιρινά πέδιλα και ενα παράταιρο μεγάλο μουσαμά ναυτικο που μου πέταξε ενας ναύτης που με λυπηθηκε το βράδυ που τουρτούριζα στο κατάστρωμα. Ο μεγάλος μου αδελφός βρήκε λιγο στουπί και κοβοντας με το σουγιά του ενα κομμάτι καραβόπανο που περίσσευε απο το κάλυμα μιας βάρκας ταδωσε στη μάνα μας.

-Βρες ραφτικά.. τουπε εκείνη

Μετά απο λίγο μούχαν φτιάξει μια κουκλα. Με αυτή αποκοιμήθηκα αγκαλια, με αυτήν έπαιζα μέχρι που φτάσαμε Καβάλα. Μας μετέφεραν στη Δράμα μετά 2 εβδομάδες στην Προσoτσάνη, μας εβαλαν σε τέντες και εφευγε η μάνα να δουλεύει σε καπνομάγαζο γιατι ετσι τους ειχανε παραγγείλει «Φερτε γυναικόπαιδα χωρίς άντρες στα καπνά εχουμε ανάγκη φτηνά χέρια» Η μάνα ηταν εξυπνη και δυναμικη, βρήκε ενα νομο του Βενιζέλου πουδινε αφορολόγητο για ραπτομηχανές Σίνγκερ απο Γερμανία.

Μετα απο 2 χρόνια σκληρή δουλειά και στερήσεις και αφου ειχαμ’αφήσει τη τέντα και νοικιάζαμε ενα υγρο μισοφτιαγμένο δωμάτιο δίπλα σ’εναν αχυρώνα στην άκρη του χωριου προς Σιταγρούς και με τη βοήθεια ενος γέρου Αρμένη πουξερε τον πατέρα μου απο παλιές δουλιές στη Σμύρνη με μπαχάρια παράγγειλε μια Σινγκερ. Με το που εφτασε η μηχανή την κράτησαν οι τελώνες και ζητάγανε σταλίες (φόρο). Η μάνα εκατσε κι έγραψε γράμμα στον Βενιζέλο που τον ξεμπρόστιαζε «Αν εγω χήρα με 2 παιδιά και πρόσφυγας δεν δικαιούμαι της ευεργεσίας του νόμου που τοσο πολύ διαφημίσατε πείτε μου ποιός δικαιούτε να τον γνωρίσω να τον εσυγχαρώ».

 Βλέπετε οι τελώνες της ειχαν δώσει και ερμηνεία του νόμου….δεν ισχύει για γυναίκες χωρίς ταίρι..χήρες χωρισμένες κλπ..επρεπε νάχει άντρα το σπίτι!..εγω επαιζα ολο αυτο το καιρό με το κουρελάκι μου και μάθαινα κάποια γράμματα που μας έκαναν χώρια απο τα άλλα παιδιά κάποιοι δικοί μας δάσκαλοι απ’τα μέρη μας

 Δεν θέλανε οι γονιοί των παιδιων στη Προσοτσάνη ναμαστε στις ιδιες αιθουσες γιατι ημασταν προσφυγοπουλα με ψείρες με κοριούς και βρωμικα ποδαράκια γιατι η φτωχια μεγάλη και τα παπούτσια πολυτέλεια.

Μετά απο έξι μήνες ηρθε απεσταλμένος απο Αθήνα λουσάτος λιμοκοντόρος αλλά με μπόλικη εξουσία στα χέρια του και ζήτησε να δει τη Τιμοθέα τη μάνα μας…

Ειχε χαρτι, εντολη στους τελώνες να αφήσουν τη μηχανή…ετσι ξεκινησε η μάνα να ράβει και σε τρια χρόνια ειχε ολοκληρη βιοτεχνία με 18 γυναίκες να τη βοηθάνε και να μοιράζονται ολες μαζι τα μεροκάματα…εγω μες τη χαρά..ειχαμε λιγα χρήματα περίσεμα κάθε μέρα..ειχαμε και νερο και πλενόμασταν τακτικά..πήγαμε και σε γιατρους..βάλαμε ρουχα της προκοπης αλλά το κουρελάκι ..κουρελάκι. 

Μιά μέρα η καθηγήτρια γιατι ημουνα πια γυμνάσιο ηρθε για να πάρει ενα φουστάνι και να πιει κι ενα καφεδάκι ..ειδε το κουρελάκι και μουπε..»Παρε καμμια κουκλα της προκοπης πούχεις αυτο το παλιοκαιρισμένο κουρέλι απο στουπί..»

 και της ειπα «Θα πάρω, θα πάρω για τη κόρη μου οταν με το καλο ερθει αλλά μέχρι τότε θα το κρατώ σαν φυλακτό γιατι με κράτησε παρηγόρια στη φτώχεια μας και γιατι τοφτιαξε η μάνα κι ο αδελφός μου απ’το τίποτα και μ’αυτο το τίποτα πορευτήκαμε κι ηρθαμ’ως εδώ»

Αυτή την ιστορια μου την έχει διηγηθεί 5-6 φορές η μάνα μου απο μικρό παιδι ως τώρα πουμαι 50 και αυτή κοντεύει 80.

 Την προγιαγιά την γνώρισα, η γιαγια εκανε 3 κορίτσια και γέμισε το σπίτι κουκλες οχι απο κουρέλια, τις κανονικές, αλλά δεν ηταν τυχερή, στη μεγάλη πείνα της κατοχής προσβλήθηκε απο κίρρωση του ηπατος και εφυγε στα 34 της χρόνια και δεν την γνώρισα ποτέ αλλά εχω μια φωτογραφία της ασπρόμαυρη, ομορφη πανέμορφη γυναίκα μελαχρινη μικρασιάτισσα με εντονα ονειροπόλα μάτια και ενα γλυκύτατο χαμόγελο. 

Πες επειδη μοιάζει με σταρ του βωβου πες γιατι εχει πολυ φυσικη πόζα πες το οτι ειναι γιαγια με ιστορία την βρήκα πολυ καλτ την φωτογραφία και την ζήτησα απ’τη μάνα μου να τη βάλω στη βιβλιοθήκη να την χαζεύω..και ταιριάζει γιατι ειναι ασπρόμαυρη..

Βλέπαμε τηλεόραση το βράδυ που αποκλεισαν τα ΜΑΤ την Νομική, εγω ετοιμαζόμουνα να φύγω γιατι ειχαμε εκτακτη συνέλευση στο ΕΚΘ και ακούω τη μάνα μου να λέει στην αδελφή της

-Μα κοίτα τώρα! ειναι ωραίο πράμα τοση βρωμιά και τέτοια κουρελαρία μέσα στο Πανεπιστήμιο? πως καταντήσαμ’ετσι?

Τινάχτηκα!

-Ποια? κουρελαρία? ειπες τη λέξη κουρέλι?

 τη ρώτησα..

-Ε ναι δε βλέπεις …δε λέω ανθρωποι ειναι αλλά μπορουμε να φιλοξενήσουμε τόσους πολλους παιδί μου?

-Πόσους πολλούς?…την ρώτησα

-Ε να λένε οτι ειναι 2 εκατομμύρια…

-Δυο εκατομμύρια, επανέλαβα, οσοι ηταν κι οι πρόσφυγες απο τη Μ.Ασία…η γιαγια η προγιαγια?

-Ε αυτο ειναι αλλο…εμεις ειμασταν Ελληνες

-Σας φέρθηκαν σαν Ελληνες?

ή σας πέταγαν σε παράγκες και τέντες και σας εκαιγαν οι ντοπιοι? (και της θυμησα τα περιστατικά Βόλου και Πάτρας)

και αυτο με τα κουρέλια μου το λες εσυ? εσυ που η αγαπημένη σου ιστορία ηταν το κουρελάκι κουκλα της γιαγιάς?

-Αλλο ειναι αυτο μη τα μπερδεύεις τα πράγματα…

Οχι…δεν ειναι αλλο αυτο…αλλη εγινες εσυ…με τα χρόνια με την προπαγάνδα..με την μικροαστικη η μεσοαστικη ευημερία…

αλλα δεν της τόπα….εσκυψα το κεφάλι σιωπηλά χαιρέτησα μ’ενα νεύμα εκλεισα πίσω μου τη πόρτα..αναψα ενα στριφτο και κατευθύνθηκα στη συνέλευση των αλληλέγγυων στους 300 απεργους πείνας μετανάστες στο Εργατικο Κέντρο Θεσσαλονίκης…κι ενοιωθα μέσα μου κουρέλι..

Το κείμενο εγραψε ο Marx factor

Διαδώστε το

Το βρήκαμε στο τοίχο της Μαριας Χατζηπαναγιωτη

Ραμαντάν πρόσεχε, «Σςςς…ο θεός κοιμάται…»

Τατιανα ζωτου:
21/3/17


Οπως λέει κι η Ηλέκτρα Στρατωνίου:

άιντε μωρέ ποιητές, ώρα να βγείτε στις λαϊκές γειτονιές […]


ΤΟ ΘΗΡΑΜΑ 


Ραμαντάν πρόσεχε, 
μη βγεις έξω 
ν’ αγοράσεις ψωμί, 
στο σακούλι έχει 
ένα κομμάτι ξερό, 
μπαγιάτικο, φάτο! 


Ραμαντάν πρόσεχε, 
μην πας στο περίπτερο 
ν’ αγοράσεις εφημερίδα, 
πάρε το κοράνι σου 
αν θέλεις να διαβάσεις, 
γράφει για την αγάπη 
και τον Παράδεισο! 


Ραμαντάν πρόσεχε,
μπορείς και σήμερα 
ν’ αντέξεις χωρίς 
νερό δροσάτο – καθαρό, 
στην κανάτα σου έχει λίγες 
θολές σταγόνες από χθες, πιες το! 


Νύχτωσε Ραμαντάν, νύχτωσε… 
σπρώξε το μπαούλο σου 
πίσω απ’ την πόρτα, 
στην Αχαρνών, στον Αγ. Παντελεήμονα, 
στην Κυψέλη και στην Ομόνοια
βγήκαν πάλι οι κυνηγοί
με μπλούζες μαύρες 
και παντελόνια παραλλαγής, 
έχουν αλυσίδες και φαλτσέτες 
σ’ όλες τις τσέπες τους, 
κρατάνε σιδερολοστούς 
και μακριά στειλιάρια… 


Μη ρωτάς γιατί… 


Όχι αδελφέ μου, 
στις πλατείες και στους δρόμους 
δεν υπάρχουν λύκοι, 
αρκούδες και τσακάλια, 
ούτε αγριογούρουνα και ύαινες, 
εσύ είσαι το θήραμά τους, 
εσένα μεσ’ τη νύχτα ψάχνουνε! 


Σβήσε τα φώτα… 


δεν πρέπει να σε δούνε 


στο παράθυρο, κρύψου… 


Πρόσεχε Ραμαντάν, κρύψου!!! 




Ηλέκτρα Στρατωνίου 




( Το ποίημα της Ηλεκτρας από το atexnos.gr) 

Για την ποιήτρια και το έργο της δες το παρακάτω  κείμενο - παρουσίαση με αφορμή το βιβλίο: 

ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ 

«Σςςς…ο θεός κοιμάται…»

ΑΠΟ HERKO ΣΤΟ ΙΑΝ 30, 2016

ΑΤΕΧΝΩΣ

Γράφει η Μαργαρίτα Φρονιμάδη – Ματάτση* //

Η πρώτη εκδήλωση του πρώτου τριμήνου της ΕΕΛ (Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών) ήταν η παρουσίαση του βιβλίου της Ηλέκτρας Στρατωνίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Σςςς…ο θεός κοιμάται…». Και ήταν μία πολύ επιτυχημένη εκδήλωση που την παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον οι δεκάδες παρευρισκόμενοι στην κατάμεστη αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ, στις 13/01/2016, στην Αθήνα.

«Σςςς…, ο θεός κοιμάται…» ΛΟΙΠΟΝ,  ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μας δίνει όταν, άπραγος, αφήνει να θαλασσοπνίγονται αθώα βρέφη, μωρά άδολα, μικρά παιδάκια και μανάδες που τα κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά σε αμέτρητες, απελπισμένες προσπάθειες, διάσωσής τους από τα σαγόνια των καμουφλαρισμένων «καρχαριών» ή των «λύκων» με την προβιά του αμνού …   Όταν επιτρέπει να πυρπολούνται πολιτείες ολάκερες και να δολοφονούνται λαοί κατατρεγμένοι, να καταστρέφονται  υλικά αγαθά και είδη πρώτης ανάγκης,  που θα μπορούσαν να αρκέσουν για όλη την ανθρωπότητα…

Όταν εθελοτυφλεί κι επιμένει, παρά την παντοδυναμία του, στην ουδετερότητα, εν ονόματι της ελεύθερης ατομικής βούλησης  και επιλογής του ανθρώπου, όταν, όταν ,όταν…

Άπειρες θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και να αντιπαραθέσουμε απόψεις και συνθήκες τέτοιες που δυστυχώς σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα οδηγούν και  συντείνουν: πως σήμερα, όσο ποτέ, οι άπειροι, οι πολύμορφοι, οι προσωποποιημένοι αλλά και οι απρόσωποι  «θεοί του κόσμου», όλοι έγιναν «άφαντοι»!

Ας δούμε όμως η ίδια η ποιήτρια τι να υπονοεί με τον τίτλο; Τι να περιλαμβάνει στη συλλογή της; Τι να έχει άραγε στο μυαλό της; Σε αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα, που πιθανόν να προκύψουν στον καθένα μας, στην πρώτη του επαφή με την ποιητική συλλογή της Ηλέκτρας, απάντησαν άμεσα ή έμμεσα, ξεκάθαρα ή παραβολικά οι εκλεκτοί λογοτέχνες που πήραν το λόγο και αναφερθήκανε σ’ αυτό το έργο της, στη διάρκεια της εκδήλωσης.

Πρώτος στο πλαίσιο του χαιρετισμού του, ως εκπρόσωπος της ΕΕΛ, ο γ. γραμματέας της, Γιάννης Παπαοικονόμου έκφρασε την επιδοκιμασία και το θαυμασμό του στην πέννα, το έργο, το ήθος και το ύφος της ποιήτριας. Μεταξύ άλλων  είπε: «Είχαμε κι αλλού γράψει και χαιρετήσει την ποιότητα της εξεγερμένης φωνής της, που μ’ όλο που δείχνει τα κουρέλια και τις πληγές της σύγχρονης και τόσο άδικης κοινωνίας που ορίζει και ορίζει ακόμα το ριζικό των ανθρώπων, των σύγχρονων δούλων, προτείνει διέξοδο στην οργανωμένη πάλη για την ανατροπή αυτής της αδικίας. Θα ήταν επόμενα παράλειψη, αν πέρα από τα ποιητικά χαρίσματα του βιβλίου και είναι πολλά, δεν στεκόμασταν στο κύριο χαρακτηριστικό της ποιήτριας, την ανυπότακτη οργή και στάση της απέναντι στη λαίλαπα των καταστροφών που έχει βίαια επιβάλλει στη ζωή των ανθρώπων ο σάπιος πια καπιταλισμός.

Μπορεί να μην τον κατονομάζει στους στίχους της, όμως οι σπαρακτικές, τραγικές αναφορές στον οδυρμό των διαλυμένων υπάρξεων μόνον αυτόν φωτογραφίζουν. Και η Ηλ. Στρατωνίου δεν θρηνεί αλλά έκανε πράξη αυτό που ο Ρίτσος δεν μπόρεσε τότε στο «τραγούδι της αδερφής μου»: «Θ’ άξιζε ολόρθος να σταθώ/κατάντικρυ στον ήλιο/και των στίχων τους κίονες να υψώσω/προς το κυανό διάστημα…. όμως αδελφή μου/δεν δύναμαι άλλο/το άπειρο συνέτριψε/το στιλπνό του τόξο/στο μέτωπό μου.» Στέκεται ορθή και τον ήλιο τον πετροβολάει που δέχεται τόσο πόνο και μιζέρια στη γη. «εκείνοι που απειλήσανε/ και βρίσανε τον ήλιο/οι άντρες που ονειρεύτηκαν/κάτω από τα λιόδεντρα». Τον τρελαίνει τον ήλιο η Ηλέκτρα Στρατωνίου και τον βάζει στη μπουκάλα: «τρελάθηκε ο ήλιος και μπήκε στη μπουκάλα/θάλασσα ούζο έγινε ξανά ο ουρανός». Μ’ ένα παιχνίδισμα ειρωνείας περνά τις πιο δύσκολες έννοιες, όχι με την επαρμένη τέχνη των «καθαρών ποιητών» μα με την απλότητα και την αμεσότητα των συνηθισμένων ανθρώπων του μόχθου. Ωριμότερη πια σε σχέση με παλαιότερη δουλειά της, η ποιήτρια έχει στρογγυλέψει την κραυγή και την έχει κάνει βόλι που στέλνει ενάντια στα «συγκεκριμένα σχέδια/αναπαραγωγής των ανθρώπων». Πολλές φορές αυτοσαρκάζεται και φωτογραφίζει την παρακμή της ομορφιάς, παίρνει όμως πάντα θέση δίπλα στους επαναστατημένους νέους «τους νεολαίους που τους κουρέψαν/ με την ψιλή/στα προαύλια των σχολείων/προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση/γιατί……….κρέμαγαν στα ματόφυλλα/σαν τσαμπιά μοσχάτο σταφύλι/τις ελπίδες και την ξαγρύπνια τους/.

Γι αυτές τις ελπίδες μάχεται και η ποιήτριά μας κάνοντας τους στίχους όπλα της μελλούμενης εξέγερσης όχι μόνο των ποιητών, μα όλων των απανταχού εκμεταλλευόμενων, κατατρεγμένων αγωνιστών του ονείρου. Αυτό το μαχόμενο κόσμο της εργασίας όλο καυστικότητα μα και αισιοδοξία μας προτείνει η Ηλ. Στρατωνίου που σε κάθε στιγμή δείχνει την φωτεινή διέξοδο από τη σύγχρονη κόλαση. Αυτή την αισιόδοξη τραγική φωνή χαιρετίζουμε απόψε με τις ευχαριστίες της καρδιάς και του νου για το υπέροχο αυτό δώρο της».

Ακολούθησε η Βάσια Γερμανού, καθηγήτρια Της Γαλλικής φιλολογίας  που διδάσκει στο 1ο Γυμνάσιο του Γέρακα, ασχολείται ερασιτεχνικά με την ποίηση και το δοκίμιο  και τυχαίνει να είναι φίλη της ποιήτριας. Η Βάσια μεταξύ άλλων είπε:

«Την γνώρισα μέσω χρωμάτων και θεμάτων σε πίνακες ζωγραφικής της, κι όλα αυτά σε ένα χώρο με έντονες μνήμες από αγώνες του παρελθόντος : το Λαύριο. Μήπως ήταν η συγκυρία τέτοια, ώστε, μία γυναίκα που έχει , επίσης, μνήμες ζωής τόσο έντονες, όσο μόνο ένα παιδί μπορεί να κουβαλά, να βρεθεί και να παραθέσει πίνακές της σαν να ζει στο φυσικό της περιβάλλον;

Να, για ποια παραβολή μιλώ: το Στρατώνι Χαλκιδικής με το Λαύριο Αττικής! Βίοι παράλληλοι ανθρώπων που μοχθούσαν μέσα στη γη: ένιωθαν το άχθος αρούρης και κοιτούσαν τον ουρανό μόνο, όταν βγαίνοντας έξω, έπιναν νερό!

Αυτές τις μνήμες έχει η Ηλέκτρα του Στρατωνίου! Γιαυτό και τα χρώματα της ζωγραφικής της έχουν το ίδιο πάθος και βάθος, όσο και τα λόγια των λογοτεχνημάτων της, της ποίησής της.

Η Ηλέκτρα γεννήθηκε στο Στρατώνι,

• ένα Μαντεμοχώρι που βρίσκεται στη χερσόνησο της Χαλκιδικής, και
• βιομηχανικό κέντρο επεξεργασίας και εκμετάλλευσης των μεταλλείων της Β.Α. Χαλκιδικής.

Γεννήθηκε σ’ ένα μικρό παράπηγμα (ένα παλιό φυλάκιο ) στην αυλή της εταιρίας Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων & Λιπασμάτων του Μποδοσάκη.

Τα καλοκαίρια έπαιζε ξυπόλητη μέσα σε μικρές «χρωματιστές» λιμνούλες που σχηματίζονταν στην «αλάνα» μπροστά από τα πλυντήρια των μεταλλείων.

Έμπαινε από τα σάπια συρματοπλέγματα σε κάτι υποτυπώδεις αποθήκες (χωρίς πόρτες) και με τα μικρά χεράκια της, γέμιζε χούφτες με διάφορα δηλητήρια τις τσέπες της σχολικής της ποδιάς, από τα μαύρα βαρέλια με τις κίτρινες νεκροκεφαλές που έγραφαν: κίνδυνος –θάνατος – κυάνιο,-θειάφι, – ποτάσα –γαλαζόπετρα – και άλλα τέτοια, που με πολλά απ’ αυτά τα υλικά κάνανε… γλυκά και φαγητά όταν παίζανε τα κορίτσια, τις νοικοκυρές!

Πώς γλύτωσαν και δεν τα δοκίμασαν, σίγουρα η Αγία Βαρβάρα εκτός από τους μεταλλωρύχους προστατεύει και τα παιδιά τους που παίζουν ανέμελα στις αυλές του θανάτου!»

Και παρακάτω:

«Έχω να κάνω δύο δώρα στην Ηλέκτρα. Το ένα είναι μερικοί στίχοι του Κωστή Παλαμά από το ποίημά του « Γύριζε», κάτι που θα εξέφραζε την Ηλέκτρα και η ίδια θα συγκατάνευε σ’ αυτό με ένταση. Διάλεξα τους εξής:

«Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη

     ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια

                      η Αλήθεια τόπο να σταθή για μια στιγμή δε θάβρη.

Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει

το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη

κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι

στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι….»

Τώρα το άλλο δώρο:

Η ποιητική αυτή συλλογή του νέου της βιβλίου, έχει 55 ποιήματα με τους αντίστοιχους τίτλους τους. Από αυτούς, λοιπόν, τους τίτλους δημιούργησα για να προσφέρω στην Ηλέκτρα να ακούσει και να συνειδητοποιήσει ότι και από αυτούς ακόμα, ξεπηδά ένα καινούργιο ποίημα με την ορμή που την χαρακτηρίζει. Γράφουν οι στίχοι των τίτλων της, λοιπόν:

«Έχω φρικάρει

Κάνει κρύο. Μ’ ένα ποτό στο χέρι, η Καρυάτιδα κλαίει

Τα καρφιά φτιάχνουν το δρόμο τα Σαββατοκύριακα

Επικίνδυνο ταξίδι , κακός μπελάς κι άρνηση προσαρμογής

Η σκιά μου μετράει ανάσες σαν ευγενής αστός σε μακέτα από φελλό

Οι μεταλλωρύχοι σε ομοφωνία ψάχνουν τους ποιητές για τις ενοχές μας

Θέλω να πετάξω σε μια νέα πατρίδα μ’ ένα μοσχάτο σταφύλι, με ούζο και ήλιο Αιγαιοπελαγίτικο,

Ελλάς – Ελλάς με Μπαϊντούζκα στ ‘ αντρίκια όνειρα!

Η παραγωγή αρρένων με τριχομανία στα υγρά όνειρα της θεατρίνας  Φρύνης, σα μελίσσι.

Εγώ ξέρω τον θρήνο του ανέμου για τη Φαίδρα, την hello baby! Τι νατουραλιστικό!

Τα κομμάτια μου από κινέζικη πορσελάνη όλα στα φαρμακεία , ως επιτακτική ανάγκη να συνδεθούν με την www.Ψυχή .com

Τελικά είναι ανοιχτό ζήτημα να ονομάζεσαι Έλλην!»

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Αντώνης Κομίνης, πολυβραβευμένος ποιητής και συγγραφέας, μέλος της ΕΕΛ και ταμίας της μέχρι πρόσφατα, που μεταξύ άλλων είπε: «Παρά την απλότητα της δομής, η εργασία της είναι περίπλοκη. Το καλό και το κακό, το αληθές και το ψευδές, το ευχάριστο και το δυσάρεστο, εξελίσσονται μεταξύ τους  και αλλού λειτουργούν χώρια, αλλού συγχωνεύονται. Τα αισθήματα συμφύρονται μεταξύ τους και σχηματίζουν τους όρους που παράγουν την τέχνη της. Και η δημιουργός δεν φοβάται τέτοια διαδικασία, αφού η προσωπική της ζωή είναι συνυφασμένη με την καλλιτεχνική της κι αυτό το στοιχείο είναι κρίσιμο εφαλτήριο και για μας και για την ίδια:

για όσους την καλογνωρίζουν, όπως κοιτάζει και μιλά, έτσι φρονεί και γράφει

Έτσι, η ηθική της πραγματικότητα της επιτρέπει τη λογοτεχνική φυσιογνωμία που αρχικά την καθιστά ρεπόρτερ, που μέσα από τη σκέψη η γλώσσα γίνεται λόγος με τον οποίον συνομιλεί με τους διαβάτες. Η διαδρομή της με καμπύλες, με γωνίες, με απότομες στροφές αλλά και αρετή, οδεύει προς το αύριο. Με πνεύμα, λογική, αρμονία, σοβαρότητα, δύναμη, θάρρος, μετάδοση με ευθύνη, με χρώμα, ήχο αλλά και βάθος, γκρεμίζει και επαναδομεί απ’ την αρχή το φωτεινό της πεδίο. Άτρομη και ασυμβίβαστη σε ζωή και τέχνη, ταυτίζει τη γραφίδα της με την πρόοδο…

Η Στρατωνίου έχει ήχο και ήχο επιδέξιο. Και παρά το θολό τοπίο που εξελίσσονται τα θέματά της, δεν στέκεται απλά στην περιγραφή και την απώλεια που σχεδόν πάντα καραδοκεί σε τέτοιο περιβάλλον, δεν μας αφήνει να βασανιστούμε σ’ αυτό το συναισθηματικό πέλαγο. Μιλώντας με ευθύτητα χωρίς υπαινιγμούς, καθοδηγεί τον αναγνώστη της με μαεστρία σε διαφορετικό μονοπάτι. Εκεί, με λέξεις ζυγισμένες κι ας μην είναι συναρπαστικές,  επιδιώκει τη νοηματική απόδοση της ουσίας. Αυτό καθιστά το έργο της  έμπλεο περιεχομένου, χωρίς μανιέρες και τεχνικούς ελιγμούς που φανερώνουν συνηθέστατα αδυναμία. Και μάλιστα, η απουσία υπερβολών, είτε στις παρομοιώσεις της, είτε ακόμα κι εκεί που είναι ανεκτές – στα όνειρα για παράδειγμα – δεν στερεί τη δημιουργία της από την ορμητικότητα που την παρακινεί.

Η γραφή της είναι πειθαρχημένη, παράγει έργο καθαρό, φωτεινό και με διαύγεια. Και παρά την τόλμη της γλώσσας, δεν διακατέχεται από καμιά νευρικότητα. Και αυτό το  έργο είναι αναμφισβήτητα υψηλής αξίας. Η Στρατωνίου δείχνει να δοκιμάζεται. Πετάει, ταλαντεύεται  και βγαίνει νικήτρια. Πίσω από κάθε μαυροσύννεφο βλέπει έναν ήλιο αστραφτερό και μας το βροντοφωνάζει !!! Και δεν χρησιμοποιεί δανεικά φτερά για να πετάξει. Πρωτοπορεί με ακρίβεια και λιτότητα, χωρίς μισόφωτα, δίχως φλυαρία.

Δεν χαρίζεται σε κανέναν. Χωρίς να μασάει τα λόγια της, μιλάει και πυροβολεί, εξοπλισμένη με την πλούσια τελαμώνα της από την οποία περιοδικά ανασύρει και χρησιμοποιεί όλα της τα όπλα και τα ξέρει καλά. Με αλάνθαστο ένστικτο, δεν γίνεται θύμα της κοινωνίας και της επικαιρότητας, αντίθετα, την ψυχοφθόρο κοινωνική ασχήμια και την αμείλικτη σφοδρότητα των γεγονότων, τις μετατρέπει σε σαΐτες εύστοχες κι αποτελεσματικές.

Και το πρώτο-πρώτο όπλο που επιστρατεύει είναι η

• αδίστακτη αυτοκριτική, από το πρώτο κιόλας ποίημα της συλλογής:

οι ενοχές μας που δεν μπορέσαμε να σώσουμε τίποτε απ’ όσα έπρεπε να σωθούν, κινούμενοι ενθουσιασμένοι και πανικόβλητοι, φορτωμένοι τα κουρέλια μας, μη αφήνοντας χώρο για τους άλλους. (ας μου επιτραπεί ο όρος, λέει για τον ΠΑΡΤΑΚΙΣΜΟ-γιατί αυτόν αφορά ο καυτηριασμός)

Ή στη σκιά: άλλοι μου χάραξαν το δρόμο κι εγώ κατάδικος σε ισόβια διαδρομή, με μια σκιά στα πόδια μου που με μποδάει να τρέξω […]

• Αλλά και η κριτική όπως στην Τριχομανία, σελ. 37: ήσουν ακίνητος και σφύριζες, κοιτώντας το ταβάνι. Ώσπου έπεσε και σε πλάκωσε […] (ΕΥΣΧΗΜΑ για την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ απέναντι στα πράγματα)
• Ταξικά προσανατολισμένη. Και φροντίζει αμεσότατα να το επισημάνει, στο «Επικίνδυνο ταξίδι», το δεύτερό της ποίημα. Κι από την πρώτη κιόλας φράση του:

πρέπει ν’ αποφασίσεις τον προσανατολισμό σου […] με στρατηγική κι εξοπλισμό […] μην αφήσεις τίποτε στην τύχη του […]

ή στον κακό μπελά:

ανεπίδεκτος ο πολίτης, εξτρεμιστής ο εργάτης, άλλο φρούτο ο φοιτητής […] κακός μπελάς, απέναντι σ’ όσους αφανίζουν τους λαούς σε μια παρτίδα μπριτζ […]

          ή στο Θα δω: στους αρχηγούς κυβερνήσεων και κρατών, θα δω τι θα κάνω […] και πιο κάτω: θα δω τι θα σας κάνω […]

          ή με καυστικότητα ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ απέναντι στην επίπλαστη ευδαιμονία των εξουσιαστών που προκαλούν, γράφει στο ποίημα «Νατουραλιστικό»:

          Ασύλληπτη θέα, μοναδική. Νατουραλιστική, φουτουριστική, μινιμαλιστική, σουρεαλιστική του κερατά, Ινδής πριγκίπισσας με Σανέλ ταγεράκι, στο Μπάκινχαμ!

• διεθνιστικά αλληλέγγυα στον Μωχάμετ της:

το αίμα μου ποτίζει τις καλαμιές που κρύφτηκα μέσα τους […] κόκκινο το αίμα μου σαν το δικό σου […] και ο θάνατός σου ο δικός μου […]

• στοχαστική στο «Ανοιχτό ζήτημα», αλληγορεί, καταδείχνοντας τον παραλογισμό του αστικού «ορθολογισμού»:

μηδέν συν μηδέν συν ένα […] αβέβαιη η επόμενη μέρα, αβέβαιη […]

• υπεύθυνη, ζαλώνεται το φόρτο της: άιντε μωρέ ποιητές, ώρα να βγείτε στις λαϊκές γειτονιές […]

κι αμέσως μετά με προοπτική: ονειρευτείτε το τραπέζι με το ζεστό ψωμί, το τσίπουρο, τη φωτιά στο τζάκι, το βλέμμα της μάνας στην εξώπορτα […]

• εξυμνώντας στις αράδες της τη φύση, παίρνοντας το λαμπρό παράδειγμά της, μας λέει για τη χρειαζούμενη αυτοθυσία του αγώνα, στο ποίημα «Μελίσσι»:

Οι μέλισσες πολεμιστές, καμικάζι-μάρτυρες […] έτοιμοι να θυσιαστούνε, να πεθάνουν […]

ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΑΕΣΤΡΙΚΑ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ…. δεν αφήνει τίποτε να περάσει απαρατήρητο. Τα θέματά της αντλούνται από την πραγματικότητα. Τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα παρελαύνουν κυματιστά στη γραφή της. Η μετανάστευση ( στο ΚΑΝΕΙ ΚΡΥΟ, σελ. 23), οι απόμαχοι της ζωής που αφήνουνται στην  τύχη τους (γράφει χαρακτηριστικά στην «επιτακτική ανάγκη»: ξέρεις πόσο κρύο κάνει μετά τα 60; Ξέρεις πόσο χιόνι κολλάει στα πόδια σου;), το σχολείο που έκλεισε, το βλασταρούδι που λιποθύμησε απ’ την κυριολεκτική ασιτία και που ψυχορραγεί από την πνευματική, το θεραπευτήριο που ερημώνει, η ζωή που κοστολογείται στο ταμείο με ψίχουλα κι η απλήρωτη εφημερία, η μοντέρνα διαφθορά στο ξενοδοχείο «Ο Έρωτας», είναι πολλά απ’ αυτά.Έχοντας στενούς δεσμούς με τη ζωή, δεν αρκείται στην στείρα περιγραφή των γεγονότων, αλλά αισθάνεται υποχρέωση να μπει μπροστά στη δύσκολη πορεία. Λέει στο ποίημα ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ:

ναι, ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια νέα πατρίδα μ’ άγνωστο θεό, για τους ονειροπόλους, τους τρελούς, τους απροσκύνητους !

• Αδέκαστη, αλλά και συλλογικά παρακινητική, γράφει στο Συρματόσχοινο, σελίδα 35:

Τύλιξα το συρματόσχοινο στο σώμα, γιατί κληρώθηκα, δεν πληρώθηκα! Δεν ζητάω να λυθώ για να δεθείς εσύ […] τα χέρια σου θέλω, τα χέρια κι απ’  τη ματιά σου το κουράγιο […]

Η Ηλέκτρα μετράει τις ανάσες με της καρδιάς τους χτύπους στο ανηφόρι. Σφίγγει τα δόντια και μετράει ακόπιαστα, κρύβοντας, όπως λέει, ξημερώματα το φόβο στων παπουτσιών τους πάτους. Ακόμα και με κομμένα τα φτερά, με κοντόστεκη ανάσα, ονειρεύεται και μονολογεί:

Δεν είναι ο λογισμός που όμορφο κάνει τ’ όνειρο, αλλά ο παραλογισμός που το απογειώνει…

Στη δύσβατη τούτη διαδρομή, δαγκώνει τη ρόγα απ’ το τραγανό σταφύλι και ρουφά την πόρφυρη σταγόνα της ξαγρύπνιας και της ελπίδας, με τους στίχους του ποιητή στα χείλια κι αναστενάζοντας κρυφά, σηκώνει τη γροθιά στον ήλιο κι οσμίζεται τον βασιλικό στη γλάστρα και το αχνιστό καρβέλι στο τραπέζι της φτωχολογιάς. Μετρά και πάλι την ανάσα και μπαίνει αποφασιστικά στις Συμπληγάδες με το περιστέρι του Οδυσσέα στα χέρια, μη έχοντας πια άλλο να χάσει απ’ τις αλυσίδες ή μάλλον …. απ’ το συρματόσχοινο που τη ζώνει.

Ανάμεσα στην αγχωτική περπατησιά, παρά τις ΑΡΡΥΘΜΕΣ ανάσες, γίνεται βαθιά ανθρώπινη κι έξοχα λυρική κάτω απ’ το σεληνόφωτο, ανάμεσα στα μυριστικά του μπαλκονιού, μπρος στο σύθρηνο του ανέμου, αναπολεί μέρες και ώρες διάφανες με τον τριγμό του ονείρου παραστάτη, απαγχονισμένα Σαββατοκύριακα, σφαλίζοντας αθέλητα τα μάτια…

Κι ύστερα, να ’σου πάλι τ’ αμείλιχτα καρφιά της συνείδησης και της ευθύνης! Ανοίγει άξαφνα τα μάτια και μας δίνει το ποίημα «Σαν ευγενής αστός» σελίδες 56-57. Διάβασέ το σε παρακαλώ Γιάννη, εγώ δεν είμαι ικανός…

Και συνεχίζει… συναρμολογεί με ψυχραιμία και σύνεση τα κομμάτια της κοιτώντας ενσυνείδητα τη στράτα και δείχνοντας κατά κει με το δάχτυλο τεντωμένο αριστερά!

Κι έπειτα ξανά η ρευστή, ανθρώπινη πραγματικότητα, κινείται εναλλάξ ανάμεσα στις ατραπούς του αγώνα της. Βαδίζοντας προς το φινάλε του βιβλίου, τα «υγρά όνειρα», «Όλοι στα φαρμακεία», «Ούζο και ήλιος», «Η θεατρίνα», «Αγγαρεία το φιλί», «Εγώ ξέρω», είναι μερικοί τίτλοι ποιημάτων έμπλεων από λυρισμό, που σκιαγραφούν ένα πεδίο ποιητικής δημιουργίας απολογητικό και βαθιά συναισθηματικό. Δεν είναι αυθαιρεσία αυτή η εναλλαγή ταξικών επιλογών και συναισθηματικού λυρισμού, αφού και τα δυο αυτά δρομοπάτια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα το ’να με τ’ άλλο. Είναι θα ’λεγε κανείς ένα μείγμα από μπαρούτι και μέλι.

Έτσι είναι κι η Στρατωνίου καμωμένη, από μέλι και μπαρούτι, έτοιμη κάθε στιγμή να αγαπήσει, να δακρύσει, να κλάψει ίσως, να ονειρευτεί, να πιει και να χορέψει, μα και να ριχτεί με μιας στη μάχη και πάλι απ’ την αρχή. Και το κάνει μ’ ένα λεκτικό σπινθηροβόλο, υπεράλμυρο (όπως το χω ξαναπεί παλιότερα), ΠΟΥ μοιάζει να πυροβολεί αθυροστομώντας. Όπως παράδειγμα στην  «Παρθενική συνουσία»:

Ξάπλωσες σιωπηλή στο ακρογυάλι, μ’ ανοιχτά τα σκέλια […]  σε πλήρη διάσταση…

αλλά, η δημιουργός θα καταλήξει στη φιλοστοργία και την τρυφερότητα:

[…] χελιδοδέλφινο, σαν κοραλένιο μενταγιόν […] σαν έφηβος λιγοθυμώ […] κι αισθάνομαι το ηδονικό σπαρτάρισμα της μυστικής σου συνουσίας.

Αναφορικά και στη «Φρύνη», την πόρνη με τα ψηλοτάκουνα, το ίδιο κάνει, με ανάλογους φραστικούς σχηματισμούς, ίσως εντονότερους. Κι ενώ μετά ακολουθάει σαν διάλειμμα το σαφώς  ηπιότερο «Αιγαιοπελαγίτικο» με φανερό ειδυλλιακό χαρακτήρα, αμέσως μετά οπλίζει πάλι το εξάσφαιρο και μας στέλνει 5 στοχευμένες αμείλικτες βολίδες :

Το «μακέτα από φελλό» συμβολικό τίτλο όπου στην ανάπτυξή του σκιαγραφεί με σκληρότητα το ριτράτο του σύγχρονου κόσμου και το φερετζέ της ευδαιμονίας του,

Το «φτιάχνουν το δρόμο» όπου καταδείχνει την απόσταση θέλητας και πράξης, νου και καρδιάς, αλληγορώντας τη χρειαζούμενη αποφασιστικότητα για την κατάκτηση του μέλλοντος: τούτος ο δρόμος δύσκολος και μακρύς. Μα… και μικρός, δυο πιθαμές κοντός, όσο απ’ το μυαλό στην καρδιά!

Το αυτοκριτικό και συστολικό «θέλω να πετάξω», που παρουσιάζει την ανάγκη στράτευσής της στη διεκδίκηση, μια δραστηριότητα στην οποία αισθάνεται ότι θέλει να έχει ενεργό ρόλο: ζω 60 χρόνια κάνοντας δοκιμαστικές πτήσεις, όμως ούτε μια πιθαμή δε σηκώθηκα απ’ τη γη…

το «Ψυχή.com» στο οποίο περιγράφει με ευθύτητα την αγωνία και την κούφια προσμονή στη δεξαμενή της σύγχρονης τεχνολογίας κι επικοινωνίας που έχει ήδη αντικαταστήσει επικίνδυνα τις ανθρώπινες σχέσεις. Γράφει ανάμεσα στ’ άλλα: αναζήτησα στο ιντερνέτ την ψυχή μου/σε ύποπτες διαδικτυακές δεξαμενές/Αφέγγαρες νύχτες, αιώνιες ώρες/αγωνιώδης προσμονή./χρειάζομαι επειγόντως την ψυχή μου!

και το «καληνύχτα Ιαπωνία», θέμα με το οποίο βρίσκει την ευκαιρία να ενσωματώσει στη συλλογή τον αδάμαστα παρόντα  πυρηνικό εφιάλτη: σκισμένα πέπλα ολόμαυρα/φόρεσε η τραγωδία/ θρηνούνε τα χρυσάνθεμα/πενθεί η Ιαπωνία…/ καληνύχτα Φουκουζίμα/καληνύχτα..!

Ξέρετε, είμαι πεπεισμένος ότι η φίλη μας δεν έχει στην τύχη της αφήσει την αλληλουχία των ποιημάτων. Αντίθετα την έχει επιλέξει προσεκτικά, αφού καλά γνωρίζει ότι η θεματική διαδοχή στη γραφή, από σελίδα σε σελίδα, είναι αυτή που σκουντά αρχικά το ενδιαφέρον.  Η δε αντίστοιχη εντύπωση από αράδα σε αράδα κι ο εκφραστικός χρωματισμός, ακόμη κι αν αυθαιρετούν κάπως, εντείνουν παραπέρα αυτόν τον πλουραλισμό συναισθημάτων. Εκείνο που μένει από τις προαναφερθείσες διακυμάνσεις είναι η κατάληξη που επιλέγει, το σημείο δηλαδή που εστιάζει για να κορυφώσει και κατ’ επέκταση να μεταδώσει.

ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Η ΙΔΙΑ , ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ, ΟΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ, ΑΦΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΣΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ, η αυθεντική τέχνη κι ο λυρισμός βγαίνουν από άνθρωπο συγκινημένο και σκοπό έχει να συγκινήσει κι άλλους ανθρώπους. Η μόνη σκοπιμότητα είναι η μετάδοσή της συγκίνησης αυτής, έχουσα όμως περιεχόμενο, προσανατολισμό και προοπτική! Αναμφίβολα, δεν υπάρχει τέχνη δίχως αισθητική συγκίνηση. Και τι είναι αισθητική συγκίνηση; Μια ειδικής φύσης ταραχή που οργανώνει τις παραστάσεις που αντανακλούν, που συντάσσει τα συναισθήματά μας που τείνουν αυθόρμητα να εκδηλωθούν έξω, να εκφραστούν. Το έργο λοιπόν αξίζει όσο η συγκίνηση του καλλιτέχνη και η αξία του είναι ανάλογη με το βάθος και την έκτασή της. Η προσωπικότητα επομένως του δημιουργού είναι παράγοντας ουσιαστικής σημασίας στην τέχνη. Και η Ηλέκτρα έχει προσωπικότητα!! ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΚΙ ΑΠΟ ΕΥΘΥΝΗ.

Πρωτότυπη, ασυμβίβαστη, οξύτατη, ευθεία, ειλικρινής και ηγετική θα ’λεγε κανείς, υπόδειγμα πολιτισμένης διανόησης, προσδίδει κατευθύνσεις και διδάγματα. Λειτουργεί μέσα από ένα ολόκληρο κίνημα ιδεών και σκέψεων, εκφράζοντας την εποχή της με αλάνθαστη διαίσθηση απέναντι στον μοντέρνο – εισβολέα. Με το ένστικτο και την τόλμη της μας δίνει κείμενα λαμπρής δημιουργίας, όπως το «Ναρκοπέδιο» πρωτύτερα κι όπως ο ευρηματικός, αλληγορικός αλλά και καταδεικτικός τίτλος που παρουσιάζουμε σήμερα, με μια εμφανέστατα υπομονετική, μπορούμε να πούμε, προσμονή:  ΣΣΣ… Ο ΘΕΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…  και προσθέτω εγώ: ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ;;;;».

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε και το εμβόλιμο καλλιτεχνικό πρόγραμμα που περιλάμβανε εκφραστικές απαγγελίες ποιημάτων της συλλογής από τον ηθοποιό-ποιητή Γιάννη Μαντά καθώς και μελοποιημένα ποιήματα της Ηλέκτρας από τον μουσικό καθηγητή κ. Στέφανο Γεωργιάδη, συνθέτη, αγωνιστή-μέλος της κίνησης κοινοκτημοσύνης «Ικαρία-τρόπος ζωής», με ενεργή συμβολή στη δημιουργία μουσικών πυρήνων μελοποιημένης-σύγχρονης ποίησης σε πολλά στέκια της Αθήνας. Τα τραγούδια ερμήνευσε καταπληκτικά η πολλά υποσχόμενη Κατερίνα Τσαντήλα, απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Α-ΤΕΙ Κρήτης, μηχανικός της Μουσικής Τεχνολογίας και φοιτήτρια της Ανώτατης Μονωδίας του Ελληνικού Ωδείου, που δίκαια απέσπασε το πολύ  θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Τέλος, το βήμα δόθηκε στην ποιήτρια. Την ποιήτρια με το ωραιότατο όνομα (ΗΛΕΚΤΡΑ), που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σε σπουδαίες ηρωίδες και το, επίσης χαρακτηριστικό, ψευδώνυμο (ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ), που παραπέμπει στην ομώνυμη εργατούπολη της Χαλκιδικής, τη γενέθλια γη της, με την πλούσια αγωνιστική της παράδοση… Με εμφανή συγκίνηση η Ηλέκτρα, σηματοδοτώντας την αγωνιστική της  πορεία στο δρόμο της ποίησης, έκλεισε την εκδήλωση με τα παρακάτω λόγια:

«Θα ξεκινήσω με μιαν ομολογία. Μέρες πολλές τώρα δούλευα στο μυαλό μου διάφορες ομιλίες. Τις έγραφα και τις έσκιζα. Έτσι ακόμα και πριν λίγες ώρες δεν είχα καταλήξει στο τι ακριβώς θα ήθελα να σας πω. Κι αυτό γιατί η ποίηση είναι τόσο πλατειά σαν έννοια που δεν χωράει, δεν βολεύεται μέσα σε λέξεις και σε κείμενα, ούτε δίνεται με ορισμούς, αναλύσεις, συμπεράσματα και κριτικές. Χιλιάδες είναι οι ειδικοί που έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Και συνεχώς έρχονται άλλοι κι άλλοι που αμφισβητούν, αναιρούν, επιβεβαιώνουν, ορίζουν και πολλές φορές καθορίζουν τη μοίρα των ποιητών και της ποίησης. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό βάζουν μιαν επιπλέον κλειδαριά στην αόρατη φυλακή του ποιητή και τον υποχρεώνουν να ζει εκεί μέσα, αυτός και οι λέξεις του. Όλα αυτά γίνονται γιατί απλά η ποίησή του δεν ακολούθησε τους δικούς τους συγκεκριμένους κανόνες. Όμως όπως έγραψε μια πολύ σπουδαία Ρωσίδα ποιήτρια, η Άννα Αχμάτοβα «στα ποιήματα πρέπει τα πάντα να είναι αταίριαστα και όχι όπως αρμόζει στους ανθρώπους». Μπαίνω λοιπόν στην ουσία αυτής της αναφοράς μου, για να σας πω λίγα απ’ όσα εγώ πιστεύω. Ο ποιητής πρέπει να είναι απόλυτα ελεύθερος. Πρέπει πρώτα να μάθει τη ζωή και μετά να γράψει. Βαθιές ρίζες να ‘χει μέσα του η απόφαση της αλήθειας του λόγου και το πιο σημαντικό για μένα απ’ όλα είναι να μην έχει τίποτα δικό του. Ακόμα, την ψυχή και τις σκέψεις του να μοιράζει σε χιλιάδες κομμάτια για να ταΐζει και να ποτίζει τους λαούς με το είναι του. Σε τούτα τα δύσκολα χρόνια που η ζωή σαν καταδότης μας παραμονεύει στις γωνιές των δρόμων, δείχνοντάς μας με το δάχτυλο, νοιώθω την ανάγκη να είμαι ολόψυχα μαζί σας. Σε μία κοινή πορεία και σ’ ένα όνειρο. Ξέρω πως είναι κοντά ο καιρός που θα μάθει όλος ο κόσμος πως εμείς εκτός από το μπόι μας που μετριέται από τα πόδια ως το κεφάλι, έχουμε κι ανάστημα που ξεκινάει πάνω απ’ το κεφάλι και φτάνει στον ουρανό. Αυτό το μέτρο είναι μόνο δικό μας και μ’ αυτό η κάθε γενιά μας όταν χρειάζεται γράφει την ιστορία της. Τώρα νομίζω πως είναι η ώρα μας:

Αδέρφια μου προσέξτε,

Τούτες τις μέρες, τις βδομάδες, τους μήνες,

προσέξτε…

έγιναν φονιάδες τα χρόνια μας,

στρατιώτες μισθοφόροι εκπαιδευμένοι σε πεδία ,

μ’ ένα σχέδιο μονάχα, ένα πρόσταγμα, μια αποστολή:

τον ευνουχισμό του πνεύματος,

τον εξευτελισμό του σώματος,

την υποδούλωση των ανθρώπων, όπου γης…

προσέξτε αδέρφια μου, τούτες τις μέρες

ανάγκη είναι να σκάψουμε υπόγειους κρυψώνες,

να σώσουμε τα παιδιά, τη ζωή, το αύριο…

το δάσκαλο να σώσουμε με τους σπόρους της γνώσης

και τον ποιητή για να γράψει πάλι

την ομορφιά του κόσμου.

Φονιάδες είναι τα χρόνια μας, στρατιώτες μισθοφόροι

εκπαιδευμένοι σε πεδία βρώμικου πολέμου, μ’ ένα σχέδιο μονάχα, μια αποστολή: τον αφανισμό των ανθρώπων , όπου γης…

Γι αυτό προσέξτε, προσέξτε…

Εγώ δυο λέξεις έχω να σας δώσω μόνο και θέλω να τις κρύψετε στο βάθος της καρδιάς σας για να γίνουνε μπαντιέρα στην  ειρηνική επανάστασή μας: τη λέξη αγώνας και Λευτεριά….»

*Η Μαργαρίτα Φρονιμάδη – Ματάτση είναι αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών