ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ '48 -ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΣΤΑ ‘Μ’ΛΕΛΙΑ ΛΕΣΒΟΥ:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΛΕΣΒΟΥ.
Παραμονή πρωτοχρονιάς 1948 : Η παγίδα και το φονικό στα Μλέλια

Από το 1946 και στη Λέσβο μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος. Ο Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου, δίνει ηρωικές μάχες με το στρατό της “εθνικής” κυβέρνησης» που έχει κουβαληθεί στο νησί για να τον αντιμετωπίσει.

Δεκέμβριος 1948. (..)

Ολόκληρο το 1947 και το 1948 είναι γεμάτα με ηρωικές μάχες, αλλά και ατυχίες και απώλειες για τον ΔΣΛ που δύσκολα αναπληρώνονται. 

Κι η πείνα, ο αποκλεισμός, η στέρηση πιέζει τους αντάρτες. 

Η τακτική του στρατού περιλαμβάνει κι αυτή τη … φροντίδα: Αποκλεισμό των ανταρτών από τα χωριά που πάντα τους τροφοδοτούσαν. 

Και βέβαια επικήρυξη: το κεφάλι κάθε αντάρτη «άξιζε» 15 με 20.000.000 δραχμές.

Στην ύπαιθρο της Λέσβου εκείνο τον καιρό υπήρχαν δυο μεγάλα τσιφλίκια : του Σημαντήρη στην Αχλαδερή και
 της Τσερκέζας στα Μλέλια (ανάμεσα στο Ίππειος, το Κάτω Τρίτος και τους Λάμπου Μύλους). Από κει κάποιες φορές οι αντάρτες πήγαιναν κι απαιτούσαν κι έπαιρναν εφόδια.

Η Τσερκέζα***  ή  Ζουλφιέ Χανούμ   ή   Ελένη Ιορδάνογλου ήρθε από τη Μικρά Ασία. 

Λέγανε ότι είχε σχέση με τον Πλαστήρα, κι ότι στη Μικρά Ασία ήταν πολύ πλούσια. Το τσιφλίκι το απέκτησε με τα ανταλλάξιμα, αλλά και με εκτόπιση οικογένειας Τσουλέλη και κατάχρηση της περιουσίας τους. Ήταν μια γυναίκα κολοπετσωμένη, με καλές σχέσεις με όλων των ειδών τις αρχές (και με τους Γερμανούς). Καβάλα στο άλογο, φορώντας πάντα παντελόνια, οπλισμένη με κουμπούρια. Σε συνεννόηση με το διοικητή της ασφάλειας Σκούρτη, στήνει μια φοβερή παγίδα στο τμήμα του ΔΣΛ της περιοχής Αγιάσου.

Την ώρα που οι αντάρτες δεν έχουν να φάνε και φοβούνται ότι θα εξοντωθούν από την πείνα κι όχι από τον πόλεμο, η Τσερκέζα τους καλεί σε πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Οι αντάρτες παρακολουθούν το τσιφλίκι. Μέρες πριν πήγαν επίσκεψη για να δουν. Αυτοί τους καλόπιασε, τους φόρτωσε τροβάδες με πεσκέσια κι ορκίζονταν ότι κι αυτή έχει ζήσει διωγμούς και διώξεις και τους συμπονάει.

Ήταν δύσπιστοι. Και πρώτος από όλους ο καπετάνιος Μπάμπης Θεοδωσίου (αλλά και κάποιοι άλλοι από τους παλιότερους αντάρτες), που επέστησε την προσοχή στον Κυριάκο Πασχαλιά (που ήταν επικεφαλής του τμήματος της Αγιάσου). 

Ο Αποστόλου στο βιβλίο του λέει ότι ο Θεοδωσίου κάτι είχε μυριστεί. Η πείνα όμως τους πίεζε αφόρητα. Και κλόνισε κάθε αντίσταση και κάθε λογική. 

Ο Πασχαλιάς, επέμενε πως έπρεπε να ρισκάρουν, γιατί θα αναγκάζονταν να παραδοθούνε από την πείνα. Ο ίδιος ο καπετάνιος Θεοδωσίου δεν πήγε.

Δυο μέρες πριν, παρακολούθησαν το σπίτι για ύποπτες κινήσεις. Δεν είδαν τίποτα. Πήραν όλες τις προφυλάξεις, για πιθανή προδοσία, για κρυμμένα αποσπάσματα, για δηλητηρίαση κλπ. 

Για όλα … εκτός από το αδιανόητο που έγινε. Τελικά 13 αντάρτες, το βράδυ της 31/12 πήγαν στο σπίτι της Τσερκέζας. Έφαγαν πλουσιοπάροχα. Αλλά την άφηναν να τρώει πρώτα εκείνη και μετά έτρωγαν οι ίδιοι. Και οι σκοποί φυλούσαν. Ούτε την άφησαν στιγμή μόνη της.

Κάποια στιγμή η οικοδέσποινα προφασίστηκε ότι πάει στο μύλο να τους φέρει γλυκά και βασιλόπιτα για να κόψουν κατά το έθιμο. Είχε παγιδεύσει όλο το σπίτι της με εκρηκτικά (δυναμίτη και νάρκες) τοποθετημένα σε κατάλληλες θέσεις, στο ύψος του κεφαλιού ενός ανθρώπου, ώστε με την έκρηξη να χτυπηθούν τα κεφάλια τους. Όταν βγήκε έξω από το σπίτι άναψε το φυτίλι με το τσιγάρο της.

Από την έκρηξη έμειναν στον τόπο 6 αντάρτες:

Βασίλης Παπαδέλλης ή Χάρος και Σταύρος Καζάκος από Πηγή.

Θανάσης Στεφάνου από Κώμη.

Βασίλης Καλατζής και Στρατής Τσουκαρέλης από Αγιάσο.

Κώστας Πηγάσης από Ασώματο.

Οι άλλοι επτά κάτι ψυλλιάστηκαν και πήδηξαν έξω τη στιγμή της έκρηξης. Είπαν ότι ο Πασχαλιάς μύρισε το κάψιμο του φυτιλιού. Γλύτωσαν με τραύματα, ειδικά στα κεφάλια. Για κάποιες ώρες ή και μέρες δεν έβλεπαν καλά και δεν άκουγαν.

 Αυτοί ήταν: οι Νίκος Αρβανίτης, Κώστας Διαμαντής, Δημήτρης Δεδίτσης, Θρασύβουλος Μπούσδος, Λευτέρης Παπαθανασίου, Κυριάκος Πασχαλιάς, Γιάννης Τσουλέλης.

Πήγαν στο Μανταμάδο να συναντήσουν το άλλο τμήμα και τον καπετάνιο τους. 

Έμειναν κρυμμένοι σ’ ένα ελαιοτριβείο (Στη μηχανή του Κομίλη). Λίγο αργότερα έπεσαν σε δεύτερη παγίδα στα “αντριά” και σκοτώθηκαν κι αυτοί όλοι πλην ενός. 

Του Θρασύβουλου Μπούσδου (που πέθανε πριν λίγες μέρες, στις 25/11/2018).

Ο καπετάνιος είχε πει στον Κυριάκο Πασχαλιά ότι αν πήγαιναν εκεί και πάθαιναν κάτι κακό, η ευθύνη θα ήταν αποκλειστικά δική του. 

Γι’ αυτό κιόλας, μετά το φοβερό χτύπημα στο «Ντάμι» της Τσερκέζας και επειδή το «χρεώθηκε», λόγω της επιμονής του να πάνε εκεί και της εμπιστοσύνης που έδειξε στην Τσερκέζα, καθαιρέθηκε από ανθυπολοχαγός και υποβιβάστηκε σε απλό αντάρτη (Όταν το καλοκαίρι του 1947 ήρθε στη Λέσβο από τη Σάμο ο Μπάμπης Θεοδοσίου και συγκροτήθηκε ο Δ.Σ.Λ. σε μάχιμο και ιεραρχικά δομημένο στρατιωτικό τμήμα, ο Κυριάκος είχε πάρει το βαθμό του ανθυπολοχαγού).

Την επόμενη μέρα, τα άψυχα σώματα των έξι ανταρτών τα φόρτωσαν σε αραμπά και τα έριξαν σε ένα λάκκο που άνοιξαν σε μια γωνιά του Νεκροταφείου στο Ίππειος. 

Οι εφημερίδες του νησιού είχαν την ανακοίνωση του στρατού :

“Εις άγριον μάχην κατά την διάρκειαν της 31ης λήξαντος έτους εις την αγροτικήν περιοχήν του χωριού Ίππειος. Εξ συμμορίται νεκροί, οι υπόλοιποι, τραυματίαι καταδιώκονται απηνώς. Εγκλωβισμένοι εις αγροικίαν προέβαλαν σθεναράν αντίστασην. Ολόκληρη τη νύκτα τα πολυβόλα έβαλλον. Ουδεμία απώλεια εκ των ημετέρων”.

Κάπως έτσι έφτιαχναν το «ηρωικό προφίλ του εθνικόφρονος στρατεύματος», συγκαλύπτοντας ταυτόχρονα τα πρωτοφανή τους εγκλήματα.

Μετά από αυτό η ίδια η Τσερκέζα φοβούμενη εκδίκηση έζησε όλα τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι το θάνατό της μέσα στα γραφεία της ασφάλειας Μυτιλήνης. Θαρρώ πως ήταν εκεί τουλάχιστον μέχρι το 1975.

Τώρα εκεί που έγινε το φονικό είναι ο νερόμυλος στα ‘Μ’λέλια». Μπορείτε να επισκεφθείτε το χώρο και να δείτε τα ντουβάρια από το σπίτι που ανατινάχτηκε. 

Από: http://www.lesvosnews.net

Εκεί είναι τώρα άλλο ένα προσκύνημα, από αυτά που είναι γεμάτα τα βουνά της Λέσβου κι έχουν αναδειχθεί από τις εκδηλώσεις του κόμματος.

Οι φωτογραφίες του Κ. Πασχαλιά, του Θρασύβουλου Μπούσδου (επιζήσαντος) και όσων σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα είναι από το βιβλίο «Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου» των Β. Καλογερά – Π. Κουτσκουδή.

Βιβλία που μπορείτε να διαβάσετε σχετικά :

«Σελίδες Αγώνα». Γ.Αθ. Σκούφος
«Το αντάρτικο της Μυτιλήνης». Ν. Θεοχάρη
«Σκόρπια από την Αντίσταση». Απ. Αποστόλου.
«Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου». Β. Καλογερά. Π. Κουτσκουδή.
«Το 48 χωρίς φεγγάρι». Του Μιχάλη Λιαρούτσου
Σχετικό άρθρο του Παναγιώτη Κουτσκουδή, που περιέχει και συνέντευξη του Θρασίβουλου Μπούσδου, μοναδικού επιζήσαντος από την ηρωική περιπέτεια του Δ. Σ. Λέσβου και του περιστατικού στα Μλέλια.

*** 

Manos Doukas 

και στο Κατιούσα !! 

-ΑΠ' ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΣΤΟ ΓΡΑΜΜΟ- ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΜΩΡΑΙΤΗ ΠΟΥ "ΕΦΥΓΕ" ΣΗΜΕΡΑ

Απ' τ' Αγραφα στο Γράμμο
Η τελευταία ομάδα του ΔΣΕ που βγήκε στην Αλβανία στις 10 Μάη 1950
Του Γιώργη Μωραίτη που ''έφυγε'' σήμερα
«Βαδίζαμε μέρες πολλές. Τμήματα του αντιπάλου δεν συναντούμε στο διάβα μας κι αυτό μας δημιουργεί αίσθηση σιγουριάς. Γι' αυτό, όταν ένα απόγευμα φθάσαμε έξω απ' τη, Σαμαρίνα, στην τοποθεσία Λιβάδια της Βασιλίτσας, αφού σταμάτησε η βροχή. Δε διστάζουμε "ν' ακροβολιστούμε" και να μαζέψουμε σαλιγκάρια που αφθονούν. Το βράδυ μένουμε σ' ένα υπόγειο σπιτιού στο εγκαταλειμμένο χωριό της Σαμαρίνας και τα μαγειρεύουμε».
Στη Σαμαρίνα κι εγώ πατούσα για πρώτη φορά. Την είχα ακουστά. Στην κατοχή, στο χωριό. Οταν το '42 ήρθαν οι «Λεγεωνάριοι» συνεργάτες των Ιταλών, με αρχηγούς τον Ραποτίκα και τον Διαμάντη. Κι έσπασαν, τους πολεμιστές του '40-'41 της Αλβανίας, στο ξύλο, για να παραδώσουν όπλα. Μ' εκείνο το περιβόητο «έχς δεν έχς»!... Και ύστερα, αρχές '43. Οταν πρωτόρθαν οι αντάρτες, με τον Καραλίβανο. Κι ακούσαμε το περίφημο τραγούδι: «Παιδιά της Σαμαρίνας. Γειά σας παιδιά μ' καημένα. Γιατ' είστε λερωμένα; Είμαστε από τον πόλεμο». Κι ανατριχιάζαμε

Καλά τα σαλιγκάρια, που σκάρισαν γιατ' ήταν απόβρεχο. Τα μάσαμε και τα φάγαμε για ορεκτικό. Οχι γιατί πεινάγαμε, αφού είχαμε ακόμα κρέας μοσχάρι. Από τα λιβάδια κάναμε καλή παρατήρηση. Σε όλα «τα πέριξ» καμιά κίνηση, τίποτα το ύποπτο. Αν και σε πολλές μεριές στο δρόμο υπήρχαν νωπά τα αποτυπώματα απ' τα πέταλα μουλαριών κι απ' τις αρβύλες φαντάρων. Απόδειξη πως στρατός με μεταγωγικά υπήρχε στην περιοχή και περνοδιάβαινε από κει. Ερημιά, πάντως, και στο χωριό. Με το σούρουπο μπήκαμε μέσα. Φτάσαμε στο κέντρο. Και πιο μέσα απ' την πλατεία πιάσαμε ένα απ' τα καλά σπίτια. «Αρχοντικό» θα πω... Μπήκαμε στο ισόγειο. (Οχι υπόγειο).

Πιάσαμε 2-3 δωμάτια. Φάγαμε και το κόψαμε στον ύπνο. (Ολοι μηδενός εξαιρουμένου). Αν υπήρχε ή αν ερχόταν στρατός, θα πηγαίναμε σφαχτοί!
Τι είχε συμβεί; Τα τσουγκρίσαμε. Ηρθε η ώρα για ύπνο. Κανένας δεν ήθελε να βγει σκοπιά. Είπα στον ένα. Επιασα τον άλλον. Ακόμα και τα στελέχη. Αρνήθηκαν. Κάτι πρωτοφανές. Αγανάκτησα κι εγώ. Εβρισα την τύχη μου. Τους λέω: «Σάμπως η δική μου ζωή αξίζει περισσότερο;.. Και το 'κοψα στον ύπνο. Απ' το κακό μου δεν κοιμήθηκα.
Στον «Γκρέκο»
Το πρωί πήραμε τον ανήφορο. Ξεκούραστοι, χορτάτοι και κεφάτοι. Ανεβήκαμε ολόραχα. Στον «Γκρέκο». Τον περίφημο. Οπου και η βρύση. Εδώ πρέπει να ήταν παλιά τα Ελληνικά σύνορα. Βλέπουμε κάτω την ποταμιά του Σαραντάπορου. Κι απέναντι πελώρια την οροσειρά του Γράμμου . Νιώθουμε περηφάνια. Γιατί εδώ, στον τρίχρονο ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, δόθηκαν οι πιο μεγάλες μάχες. Και γράφτηκαν αθάνατες σελίδες δόξας και ηρωισμού. Αλλά προσφέρθηκαν, για τα μεγάλα μας Ιδανικά, και οι πιο τρανές και ακριβές θυσίες. Συγκινούμαστε. Τα σκεφτόμαστε. Παίρνουμε δύναμη. Και προχωρούμε.

Οταν φτάσαμε στον «Γκρέκο», ακούμε κάτω δεξιά, φωνές, κακό, φασαρία. Η Φούρκα είχε κόσμο και Μάυδες. Είχε και στρατό. Επομένως είπα: «Από δω και πέρα, στην κίνησή μας, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Οχι ξεροκεφαλιές και απειθαρχίες. Ούτε ύπνο χωρίς σκοπιά». Ακόμα δε μου πέρασε της νύχτας το γινάτι. Κανένας δεν έβγαλε κιχ. Κατηφορίζουμε στο σύραχο. Ανάμεσα από μικρά δέντρα, θάμνους αλλά και γυμνό τόπο. Ο καιρός πότε ήλιο, πότε αραιή συννεφιά. Κατεύθυνση μας προς Κάντσισκο. Ανάμεσα από τα φοβερά και πολύνεκρα οχυρά Ταμπούρι και Προφήτ' Ηλία. Ευτυχώς, έχουμε τον Ζήση Μανίκα, που έκανε στη Σχολή Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου και ξέρει τα μέρη. Οι άλλοι περνάμε από δω για πρώτη φορά.

Στο Κεράσοβο προς τη Φούρκα «τα...χρειαστήκαμε». Από κάτω, σε μικρή απόσταση, έτυχε να' ρχεται ένα απόσπασμα Ιππικού. Πρέπει να ήτανε Ουλαμός. Καμιά 25αριά καβαλαραίοι με τ' άλογά τους, όπως τους μετρήσαμε, όταν πέρναγαν από μπροστά μας. Παραλίγο θα τρακάραμε. Καθώς ανηφόριζαν, αθόρυβα, ράθυμα, χωρίς να μιλάνε. Μόλις πλησίαζαν ακούστηκε λίγος ξερόβηχας κι ένα χλιμίντρισμα. Μας οσμίστηκαν; Είπαμε. Κι αμέσως πέσαμε κάτω. Καλυφθήκαμε ανάμεσα σε θάμνους. Είχε πέσει και μια αντάρα απάνω μας. Λες και την είχαμε παραγγελιά ή την έστειλε ο «καλός θεός». Ημασταν, για άλλη μια φορά, τυχεροί!... Λίγα μέτρα παρέκει είχα το Χρήστο. (Αυτόν με το «σύνδρομο» του πιθανού πνιγμού στον Πετριλιώτη και της εγκατάλειψης στην Μπουκοβίτσα). Πιο «θρήσκος» από μένα, που ήμουν και «παπά αγγόνι». Τον έπιασε το μάτι μου. Πρέπει πολύ να φοβήθηκε. Εκανε το σταυρό του!...
Σηκωθήκαμε. Σκυφτά περάσαμε το δρόμο. Βαδίζοντας γρήγορα προς τα κάτω. Περνώντας τον αυχένα, ανάμεσα στα δυο μεγάλα φυσικά οχυρά. Χωθήκαμε κάτω, στο απέραντο παρθένο με οξιές δάσος. Πιάσαμε λημέρι σ' ένα ακρινό εξωτικό σημείο. Οπου «σαρμάκο» -κρυμμένοι από εχθρό και κόσμο- μείναμε ως το βράδυ. Κρέας να φάμε είχαμε εφεδρεία. Νερό δίπλα ήταν το ρεματάκι. Η μέρα ζεστή, χορτάσαμε ύπνο. Το περιβάλλον μαγεία. Πουλιά μιλιούνια μέσα στο δάσος. Πετούσαν, τσίριζαν, κελαϊδούσαν, ερωτεύονταν. Τώρα που δεν είχαμε πόλεμο! Τ' απομεσήμερο, παραδόξως, είδαμε κι ένα σμήνος όρνια, να πετούν από πάνω μας. Από συνήθεια. Σα να έψαχναν για πτώματα ή να πέρασαν εμάς για ψοφίμια! Αυτό κι αν ήταν κατάρα και γρουσουζιά. «Κακός οιωνός»!

Στο Κάντσισκο
Κάτω προς το ποτάμι ήταν το Κάντσισκο! Χωριό, τρία χρόνια στη φωτιά του Εμφυλίου Πολέμου, κι όμως έμεινε άτρωτο. Ολημερίς το ακούγαμε και το νιώθαμε, δεν ήτανε μακριά. Αν και το είχαμε πάρει αψήφιστα, σα να μη ξέραμε πως είμαστε μέσα στην «πολεμική ζώνη». Καταλάβαμε, στα σπίτια είχε λίγο κόσμο, αλλά πολύ στρατό. Στο κέντρο και στο ύψωμα ήτανε βάση. Τη μέρα ακούγαμε κουβενταρία, θορύβους, φωνές. Ακόμα και μηχανάκι από γεννήτριες ρεύματος που γέμιζαν μπαταρίες ασυρμάτου (Εμ, τι ειδικοί ήμασταν ο Τάκης κι εγώ, ως ασυρματιστές). Εκείνο που δεν είχαμε καταλάβει μέχρι που νύχτωσε ήταν τούτο. Το μηχανάκι συνέχισε να δουλεύει όλη τη νύχτα για να τροφοδοτεί τη βάση με ηλεκτρικό ρεύμα. Ελαμπε το κέντρο. Ενώ στις άκρες και στις γειτονιές επικρατούσε σκοτάδι.
Οταν νύχτωνε, φορτωμένοι με τα πράματα και τα όπλα μας, κινάμε για το χωριό. Ηταν υποχρεωτική η διάβαση να πάμε για το ποτάμι. Πήγαμε από την κάτω μεριά, όπως προχωράει το ρέμα. Με μεγάλη προσοχή κι αυστηρά μέτρα ασφάλειας. Εν γνώσει μας ότι μπαίνουμε, αν όχι «στο στόμα» πάντως στου «λύκου» τη φωλιά. Ο Ζήσης μας οδήγησε καλά, ήξερε λίγο πολύ τον τόπο. Παρ' όλο που ακριβώς από δω, ήταν αμφίβολο αν πέρασε άλλη φορά. Πριν πλησιάσουμε στα ακρινά σπίτια, πέφτουμε απάνω στο μύλο του χωριού. Δε λειτουργούσε. Είχε κάνει τη δουλειά του. «Μετά φόβου Θεού» χαλάμε την κλειδαριά, σαν κλέφτες και μπαίνουμε μέσα. Μερικοί αντιδρούσαν. Ελεγαν θα πιαστούμε κ.λπ. Κοιτάμε μέσα και βλέπουμε 8 μεγάλα σακιά γεμάτα αλεύρι από στάρι. Πρέπει να ήταν για τον στρατό. Πολύ κόσμο δεν είχε το χωριό. Τι τύχη! Λες και μας είχαν μετρήσει. Στον καθένα μας από ένα. Τι να το κάναμε; Αν ήταν σ' άλλους καιρούς... Λέω: «Γρήγορα και χωρίς να χάνουμε χρόνο. Ν' ανοίξουμε όλα τα σακιά. Να πάρει ο καθένας από καναδυό χούφτες αλεύρι και να τα δέσουμε όπως ήτανε! Ετσι κι έγινε. Κάποιοι τσίγκλιζαν να φύγουμε γρήγορα. Η κλειδαριά ήταν από τις συνηθισμένες. Τη βάλαμε στη θέση της. Το πρωί ο μυλωνάς θα την είδε που ήταν ανοιγμένη.
Ολα καλά ως εδώ. Κανένα πρόβλημα. Προσεχτικά προχωράμε προς το σύραχο στην άκρη στο χωριό. Βρίσκουμε ένα εικόνισμα. Μας έδωσε ο Αγιος το λαδάκι του! Εδώ απ' τη μια μεριά ο δρόμος κατέβαινε προς το ποτάμι, τον Σαραντάπορο. Ενώ απ' την άλλη ανέβαινε προς το ύψωμα, όπου και το εκκλησάκι τ' Αϊ - Γιώργη. Εκείνοι που πίεζαν πριν να φύγουμε απ' το μύλο, τώρα πρότειναν να πάμε απάνω στο εκκλησάκι να πάρουμε λάδι... Στο ύψωμα, όμως, σίγουρα, υπήρχε φυλάκιο.

Στη Γέφυρα
Τραβάμε για το ποτάμι. Το μεγάλο πρόβλημα, που μας βασάνιζε κι από πριν, ήταν πώς θα το περάσουμε. Πέρασμα σε κάποιο σημείο απλωτό, που να μην είναι πολλά κι όχι ορμητικά τα νερά, δεν ξέραμε. Επομένως δεν έμενε παρά η γέφυρα. Κι αν αυτή ήταν αφρούρητη. Το είχαμε πολυκουβεντιάσει και όλη τη μέρα. Και τώρα, μη έχοντας άλλη λύση, πάμε για εκεί. Στην τύχη! Και «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει». Εχω δίπλα μου τον Ζήση Μανίκα και παραπίσω το Νίκο Κεχρινιώτη. Κρίσιμη στιγμή, και τα στελέχη μπροστά στις ευθύνες τους. Αξιοι και οι δύο. Τους συμβουλεύομαι πάντα. Ο Αννίβας λίγο ιδιότροπος. Αλλά με ικανότητες και παλικάρι. Κατηφορίζουμε προς τη γέφυρα. Πάω μπροστά. Οι άλλοι με αποστάσεις 10 μέτρων ν' ακολουθούνε. Ο σύντροφος ο Ζήσης ήθελε να έχει αυτός την «πρωτιά». Ούτε λογάριαζε τη ζωή του. Δεν τον άφησα: «Εσύ, του λέω, θα μείνεις τελευταίος. Αφού περάσουν οι άλλοι. Ακριβώς επειδή είσαι και σε θέλει η ομάδα οδηγό».
Στη γέφυρα δεν υπήρχε φρουρά. Κάναμε παρατήρηση. Αφουγκραστήκαμε λίγα λεπτά. Τα μέτρα όμως ήταν μέτρα. Τα τηρήσαμε αυστηρά. Πέρασα άνετα και αργά, με κανονικό βάδισμα, πρώτος, στην πέρα μεριά. Χαζεύοντας λίγο και με τα νερά του ποταμού που κυλούσαν με θόρυβο. Με τις κανονικές αποστάσεις ήρθε ο δεύτερος, ο τρίτος και ύστερα οι άλλοι. Οταν βρεθήκαμε πέρα ανασάναμε με ανακούφιση. Εφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας. Και πήραμε νέα δύναμη. Βαδίσαμε καμιά 200αριά μέτρα στην πλαγιά. Ανεβήκαμε λίγο ανήφορο. Και κάναμε στάση σ' ένα εξοχικό καλύβι. Ευκαιρία, λέμε, να ξεκουραστούμε αλλά και κάτι να φάμε. Βγάλαμε δυο κουβέρτες -στο άψε-σβήσε- και σκεπάσαμε το καλύβι. Ανάψαμε φωτιά. Ενας πήγε με τα παγούρια στο ρεματάκι να φέρει νερό. Σε μια κατσαρόλα που την κουβαλούσαμε βράσαμε με το καινούριο αλεύρι κουρκούτι. Ρίξαμε μέσα και το λαδάκι. Και μοσκοφάγαμε. Συμπληρώνοντας βέβαια το χυλό και με ένα κομματάκι κρέας απ' ό,τι μας είχε περισσέψει.
Βρισκόμασταν ανάμεσα στα χωριά Ζέρμα και Λυκόβρυση. Κι αυτό ήταν το πρώτο μας συσσίτιο στο Γράμμο .

Προς το Γράμμο
Πριν προχωρήσω, θεωρώ σωστό να βάλω εδώ και την αφήγηση του Τάκη Ψημμένου. Εστω κι αν είναι συνοπτική. «Από τη Σαμαρίνα -γράφει- με το ξημέρωμα ξεκινάμε. Η αντάρα μας καλύπτει, κι έτσι, όταν στο δρόμο συναντούμε στρατιωτικές φάλαγγες μεταγωγικών, παραμερίζουμε λίγο, ώσπου να περάσουν. (Σημ. Πρόκειται για το απόσπασμα Ιππικού από Κεράσοβο προς Φούρκα Γ.Μ.). Μέχρι εδώ γνωρίζουμε καλά το μέρος, το πρόβλημα είναι απ' το ποτάμι Σαραντάπορο και προς τα πάνω. Πώς θα προσανατολιστούμε και προς τα πού θα προχωρήσουμε. Θα χρειαστεί να πάμε "ψηλαφιστά"». (Σημ. Εννοεί στο Γράμμο . Γ.Μ.). Και συνεχίζει: «Δίχως κανένα απρόοπτο, περνάμε απ' τη "Βρύση του Γκρέκου" -τις ανατολικές πλαγιές του θρυλικού υψώματος Κλέφτη- το ύψωμα Ταμπούρι, κοντά στη Φούρκα. Σε συνέχεια ακολουθώντας μια ρεματιά, περνάμε έξω από το Κάντσισκο, που είναι γεμάτο στρατό, τη γέφυρα του Σαραντάπορου. Κι ανηφορίζουμε τα μεσάνυχτα στις πλαγιές του χιλιοτραγουδισμένου Γράμμου στα δάση της Ζέρμας. Από τούτο το σημείο θα χρειαστεί να περάσουν τέσσερα μερόνυχτα ώσπου να φθάσουμε στα σύνορα. Βαδίζουμε πολύ σιγά και προσεκτικά, γιατί δεν γνωρίζουμε το μέρος. Κάπου κάπου ομάδες MAY και στρατού πυροβολούν, μάλλον άσκοπα. Σε κάθε μας βήμα συναντάμε ίχνη που δείχνουν πως εδώ διεξήχθηκαν μεγάλες μάχες. Πολλά απ' τα πολυβόλα του ΔΣΕ είναι ανέπαφα και σ' ορισμένα υπάρχουν ακόμα κιβώτια με σφαίρες»3.
Συνεχίζω και συμπληρώνω εγώ, με όσα θυμάμαι. Αφήνουμε το καλύβι, πάνω απ' τον Σαραντάπορο. Αφού το ξεσκεπάσαμε απ' τις δύο κουβέρτες και σβήσαμε τη φωτιά. Ανεβαίνουμε πέρα δίπλα την καλυμμένη με θάμνους απότομη πλαγιά. Είναι τόσο πυκνή η βλάστηση, που δύσκολα σχίζουμε να περάσουμε. Για δρόμο και μονοπάτια δε γίνεται λόγος. Είναι μεγάλη η διαδρομή, δεν μπορούμε να την υπολογίσουμε. Κουραζόμαστε, κόβονται τα ποδάρια μας, αλλά προχωράμε. Για να πάρουμε μια ανάσα κάνουμε συχνά στάσεις. Δε βιαζόμαστε. Σχεδόν έφεξε όταν φθάσαμε απάνω. Ανασάναμε. Και νιώσαμε ικανοποίηση.
Είχαμε βγει σε ίσιωμα. Σε ομαλό τόπο, αλλού με δέντρα -έλατα, οξιές, βαλανιδιές- κι αλλού λιβάδια με ένα μπόι χορτάρι. Ημασταν στα ηρωικά, απ' τον πόλεμο, Πατώματα. Και πάνω τους, υψωνόταν η μακρόστενη βραχώδης και γυμνή οροσειρά, που στο γλυκοχάραμα της μέρας έδειχνε να σμίγει με τ' αστέρια. Ηταν η περίφημη Κάτω Αρένα.

Εδώ, στην άκρη απ' τα Πατώματα στήσαμε το λημέρι μας. Οπου θα μείνουμε δυο μέρες. Είμαστε σαν επισκέπτες και σαν τουρίστες. Να γνωρίσουμε το Γράμμο και να τον θαυμάσουμε. Από δω παίρνουμε δύναμη για τον αγώνα μας, για την ιστορία και αντλούμε αισιοδοξία. Εστω κι αν ακόμα η ζωή μας δεν είναι καθόλου σίγουρη. Και κανείς δεν ξέρει τελικά αν θα βγούμε έξω ζωντανοί. Νιώθουμε όμως εδώ, την παραμονή μας, έστω για λίγο, και σαν καθήκον. Για προσκύνημα και φόρο τιμής στους πεσόντες ήρωες και ηρωίδες.
«Εδώ κι εκεί -γράφει ο Τάκης- συναντούμε διάσπαρτους τάφους από συναγωνιστές και συναγωνίστριες μας, που έπεσαν στις μάχες. Αλλά και τάφους του αντιπάλου. Διατηρούνται ακόμα με τους σταυρούς. Δίπλα και λίγα μαραμένα λουλούδια. Στους περισσότερους τάφους είναι γραμμένα και τα ονόματά τους, χωριό καταγωγής, ημερομηνία που έπεσαν. Μας κυριεύει δέος. Μέσα μου κάνω τη φευγαλέα σκέψη: "Ας είναι οι τελευταίοι"... Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία μας. Δεν ξέρουμε ακόμα τι μπορεί να μας συμβεί ως τα σύνορα. Στο λημέρι βρήκαμε κι ένα σωρό αντάρτικες κονσέρβες κρέατος του μισού κιλού. Ολες είναι τρυπημένες με λόγχη. Βρίσκουμε μια απείραχτη. Τη μαγειρέψαμε με κουρκούτι. Ηταν ένα απ' τα νοστιμότερα φαγητά, χωρίς υπερβολή, στη διάρκεια του αντάρτικου»4.
Εξόν απ' την κονσέρβα, ας θυμίσω κι εγώ, εκεί σ' αυτό το λημέρι κι έναν άλλο σωρό. Με ιματισμό. Υπήρχαν χιτώνια, παντελόνια, πουκάμισα. Για μας που ήμασταν κουρελήδες. Και αυτά που φορούσαμε είχαν λιώσει απάνω μας. Ασε που πόσο ξεσκισμένα ήτανε, που δεν προλαβαίναμε να τα μπαλώσουμε. Τούτα, από τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ήταν καινούρια. Αλλά πολύ βρεγμένα, όλο το χειμώνα από τις βροχές και τα χιόνια. Διαλέξαμε, τα πλύναμε, τα στεγνώσαμε και τα φορέσαμε. Και γίναμε ξανά κανονικοί στρατιώτες. Το κακό, δε βρήκαμε άρβυλα. Αυτά που φορούσαμε είχανε λιώσει.

Στα χαρακώματα
Αναχωρώντας την τρίτη μέρα, προς Ντένισκο (Αετομηλίτσα) «επιθεωρήσαμε» τα Οχυρά: Δεν μας έκανε καρδιά να μη τα δούμε, να τα καμαρώσουμε. Εστω κι αν διατρέχαμε τον κίνδυνο να πατήσουμε καμιά νάρκη. Που ο τόπος ήταν γεμάτος. Και να γίνουμε μπουρλότο! Κάπου στα 300 μέτρα σταματάμε σ' ένα πυροβολείο. Στις «δόξες» του, έβλεπε κάτω, προς Σαραντάπορο. Βαρούσε όλη την ποταμιά κι έκανε θραύση! Αυτά μπορούσαμε να τα φανταστούμε. Την πιο μεγάλη εντύπωση μας έκανε τούτο. Κατέβηκα κάτω και μέτρησα. Ηταν φτιαγμένο, στο βάθος, της απόκρημνης πλαγιάς, με 8 σειρές κορμούς από έλατα. Που το έκαναν άτρωτο. Ούτε εχθρικό πυροβολικό, ούτε αεροπορία, μπορούσε να το χαλάσει. Τέτοια πυροβολεία ήτανε αράδα σ' όλη την οχύρωση μέχρι πέρα. Μπήκαν όλοι και τα είδαν. Και ο μεγάλος θαυμασμός μας. Πόσοι άνθρωποι απ' όλα τα γύρω χωριά πόσο δούλεψαν. Σκάβοντας τον τόπο, κόβοντας κορμούς και κουβαλώντας τους. Για να τα στήσουν αυτά. Και πόσοι θυσίασαν τη ζωή τους μαζί με τους αντάρτες και τις αντάρτισσες του Δημοκρατικού Στρατού. Για να γραφτεί αυτό το μεγάλο, το αθάνατο Επος. Που λέγεται Γράμμος !

Επισκεφθήκαμε και μια χωμένη τοποθεσία σε πυκνό δάσος, που ήταν η Επιμελητεία. Είδαμε τους φούρνους που έψηναν ψωμί. Είδαμε πιο μέσα καταυλισμούς με οχυρά και πρόχειρα κρεβάτια. Πρέπει να ήταν αναρρωτήρια ή νοσοκομείο για αρρώστους και λαβωμένους. Τι να πρωτοδείς, να φανταστείς και να πρωτοθαυμάσεις. Δυστυχώς, στα χάλια που ήμασταν, ούτε μπορούσες να πεις «να είχαμε μια φωτογραφική μηχανή» να τ' απαθανατίσουμε... Πάμε στο δρόμο μας, με βαριές σκέψεις στο κεφάλι μας και αφάνταστη συγκίνηση στην ψυχή μας. Και δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι θέλαμε να ήμασταν κι εμείς μαχητές του Γράμμου . Σ' εκείνη την πρωτοφανή με τη φοβερή και 10 φορές πιο οργανωμένη και δυνατή πολεμική μηχανή του αντιπάλου. Ολο το «Δόγμα Τρούμαν» με τον Βαν Φλιτ και τους ντόπιους λακέδες, είχε πέσει απάνω μας να μας συντρίψει. Και ηττηθήκαμε. Ναι... Αλλά δε μας νίκησε. Ο Γράμμος ήταν και μένει πάντα δικός μας. Το' λεγε και το τραγούδι μας.
«Οσα σίδερα οι ξένοι κι αν ρίξουν. Νικητής θα 'ναι πάντα ο Λαός». Το θυμάμαι. Και είναι σα να το ακούω και τώρα.

Το ναρκοπέδιο
Απόγευμα 9 Μάη 1950. Επέτειος της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Κι ο νους μας πάει στον Μεγάλο. Στον Στάλιν... Κόντευε να νυχτώσει. Είμαστε ακριβώς απέναντι από την Αετομιλίτσα. Δεν σκοπεύουμε να μπούμε μέσα. Στο χωριό ερημιά, ούτε κόσμος, ούτε στρατός. Ακολουθάμε τη ρεματιά. Βαδίζουμε στο δρόμο που οδηγεί στον αυχένα. Ανάμεσα στον ορεινό όγκο της Απάνω Αρένας και την ψηλότερη κορφή του Γράμμου . Εχει συννεφιάσει, μαύρισε ο ορίζοντας, είναι έτοιμος να βρέξει. Κι όπως είναι εδώ ο τόπος άδεντρος, δε θα βρούμε πού ν' απαγκιάσουμε. Κανένας μας δεν ξαναπέρασε από δω. Αλλά προχωράμε. Η κατεύθυνσή μας είναι σωστή. Οπως είχαμε κατά νου, απ' το χάρτη, μπροστά μας σε ευθεία γραμμή πρέπει να 'ναι τα σύνορα. Αγνωστο όμως το τι παρεμβάλλεται ανάμεσα.
Σα να μη μας έφτανε η αγωνία απ' όλα αυτά, μας ήρθε κι άλλο κακό. Κι έβαλε άξαφνα στόχο εμένα προσωπικά. Ποιος άλλος. Ο διάολος!... Κι αν δεν ήταν ο Ζήσης να με σώσει «αιωνία η μνήμη μου».
Οπως βάδιζα, από συνήθεια και καθήκον, πρώτος. Κι όσο πλησιάζαμε στον αυχένα. Παραμέρισα απ' το δρόμο, απ' το φόβο μη τον έχουν ναρκοθετημένο. Προχωρούσα παραδίπλα, προσεχτικά. Και παραλίγο να «την πατήσω». Οι νάρκες είχαν τοποθετηθεί έξω από το δρόμο. Ο Ζήσης που ερχότανε πίσω μου, ειδικός, του Μηχανικού, κι έμπειρο μάτι. Μέσα στο χορταράκι είδε το συρματάκι κι ορμάει. Καθώς ήμουν να κάνω το βηματάκι. Με πιάνει απ' τις πλάτες και με τραβάει πίσω. «Κοίτα, δείχνει. Εδώ τις βάλανε». Με γλίτωσε.

Οι Πυραμίδες
Προχωρήσαμε, στη συνέχεια, απάνω στο δρόμο. Βγήκαμε στον αυχένα. Και πήραμε τον κατήφορο. Ο δρόμος πήγαινε απ' την πίσω μεριά της Αρένας. Εβγαινε, όπως μάθαμε αργότερα στο Πευκόφυτο. Ητανε λάθος κατεύθυνση. Καταλάβαμε και σταματήσαμε. Πιο σωστά, μας σταμάτησε η ραγδαία βροχή. Κράτησε λίγα λεπτά. Μας έκανε μουσκίδι. Αυτό μας έλειπε. Και σταμάτησε. Δεν μας έμενε τίποτα άλλο. Αράξαμε εκεί, σε μια μεγάλη πατουλιά στρωτού θάμνου, σαν κρεβάτι... Και βρεγμένοι - ξεβρεγμένοι πλαγιάσαμε ως το πρωί.
Οταν βγήκε ο ήλιος, προσεχτικά σκαρίσαμε. Φοβηθήκαμε μην ήμαστε μέσα σε εχθρικό χώρο. Ημασταν στη «νεκρή ζώνη». Δεν υπήρχε ψυχή. Ούτε εχθρός ούτε κίνδυνος. Με αραιές αποστάσεις σκαρίσαμε. Αράξαμε σ' ένα σημείο σίγουρο κι ασφαλές. Στην άκρη σε κάτι βραχάκια, και τρία δεντράκια δίπλα σε ένα μικρό ρεματάκι. Από γάζες, βαμπάκια, και άλλα κατάλοιπα, καταλάβαμε πως εκεί ήταν δικό μας νοσοκομείο. Καθίσαμε λούφα ως το απόγευμα. Υστερα με αραιές αποστάσεις πήραμε τον ανήφορο. Βγήκαμε στην κορυφογραμμή. Εκεί ήταν τα σύνορα. Είδαμε τη μια πυραμίδα, στη δεξιά μεριά. Υστερα είδαμε και την άλλη, απ' την αριστερή μεριά. Ηταν στο 2520 μ. του Γράμμου . Η τύχη μας χαμογέλασε. Καθίσαμε μια ώρα. Κατηφορίσαμε ύστερα. Και μπήκαμε στην Αλβανία. Ηταν στις 10 Μάη 1950.

Στη φωτογραφια Δ.Κουτσούμπας , Γιώργης Μωραΐτης , Κατίνα Μανιτάρα , Δημήτρης Γόντικας στην τιμητική εκδήλωση του ΚΚΕ για τους μαχητές του ΔΣΕ

Konstantinos Mpourxas

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

«Έφυγε» ο σ. Γιώργης Μωραΐτης

TO KKE ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ...

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Θεσμικές αναδιαρθρώσεις για ποια τάξη;

Εκτενή αποσπάσματα απ' την ομιλία του Μάκη Παπαδόπουλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση της ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του Κόμματος

Πρώτη ψηφοφορία γυναικών στην ελεύθερη Ελλάδα

Η επίθεση του κεφαλαίου δεν περιορίζεται μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Συνοδεύεται από νόμους και αποφάσεις αύξησης της καταστολής, της ποινικοποίησης των αγώνων και γενικότερα της υλοποίησης της στρατηγικής της αστικής τάξης.

Και σ' αυτόν τον τομέα οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν πιο αποτελεσματικές απ' τις προηγούμενες στο να περνούν τις επιλογές του κεφαλαίου, να αμβλύνουν λαϊκές αντιστάσεις και να εκμαυλίζουν συνειδήσεις. Εμφάνισαν και εμφανίζουν συχνά ως προοδευτικό εκσυγχρονισμό την πορεία σε αντιδραστική κατεύθυνση, στον τομέα της Δικαιοσύνης.

Ας θυμηθούμε απλά, ενδεικτικά, το νέο Πτωχευτικό Κώδικα σε βάρος των εργατικών απαιτήσεων, την απόπειρα τροποποίησης των άρθρων 187 και 187α του Ποινικού Κώδικα για τις «τρομοκρατικές» οργανώσεις, την ενσωμάτωση της Οδηγίας για την «Ευρωπαϊκή Εντολή Ερευνας», που συρρικνώνει τα δικαιώματα του κατηγορούμενου, τη θεσμοθέτηση διαδικασιών «fast track» για τις μεγάλες καπιταλιστικές επενδύσεις, τη νομοθετική ρύθμιση για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, την καθιέρωση του μισθολογικού λοκ άουτ.

Την ίδια ώρα, τα δικαστήρια κηρύσσουν με πανομοιότυπες αποφάσειςόλες τις εργατικές απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, όπως πρόσφατα στο λιμάνι του Πειραιά.

Η συνταγματική αναθεώρηση

Ψηφοφορία σε Κολχόζ

Στις προτάσεις για τη νέα συνταγματική αναθεώρηση οι προτάσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του υποψήφιου συνεταίρου του για το σχηματισμό μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, δηλαδή του Κινήματος Αλλαγής (όπως μετονομάστηκε το ΠΑΣΟΚ), επιδιώκουν μια πιο αποτελεσματική λειτουργία του αστικού κράτους ώστε να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Ποιος είναι ο βαθύτερος στόχος όλων αυτών των προτάσεων; Ενας είναι ο στόχος: Η διασφάλιση της σταθερότητας του αστικού πολιτικού συστήματος μπροστά στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια. Οι ενισχυμένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας σχετικά με τη διάλυση της Βουλής διασφαλίζουν χρόνο για τους αναγκαίους πολιτικούς ελιγμούς σχηματισμού σταθερής κυβέρνησης.

Τα κρατικά επιτελεία με σχετικά σταθερή υπηρεσιακή σύνθεση και οι ανεξάρτητες αρχές βοηθούν να συνεχιστεί απρόσκοπτα η επίθεση του κεφαλαίου, σε περίοδο διαβουλεύσεων για σχηματισμό κυβέρνησης ή σε περίπτωση όξυνσης της ταξικής πάλης.

Γενικότερα ο στόχος είναι να μην εξαρτάται απ' την όποια κυβερνητική εναλλαγή η προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και να εμφανίζονται ισχυρές αστικές κυβερνήσεις.

Οποια περίοδο κι αν εξετάσουμε, μπορούμε να φωτίσουμε ότι το αστικό Σύνταγμα και γενικότερα οι νόμοι αφενός αντανακλούν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τις εξελίξεις της καπιταλιστικής οικονομίας στο νομικό εποικοδόμημα και αφετέρου συμβάλλουν στην ενεργή προώθηση των νέων στόχων του κεφαλαίου.

Η δικτατορία του κεφαλαίου

Από την εκδήλωση

Βεβαίως, το Σύνταγμα προσδίδει κυρίως νομική μορφή στα βασικά ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης. Γι' αυτό αξιοποιεί γενικές έννοιες και κατηγορίες

 που εξειδικεύονται με πολλούς νόμους, ανάλογα με τις τρέχουσες ανάγκες του κεφαλαίου.

Ωστόσο, κάθε αστικό Σύνταγμα νομιμοποιεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μέσα απ' την προστασία του ιερού δικαιώματος στην καπιταλιστική ιδιοκτησία και τις προβλέψεις για τυπική «νομική ισότητα» των πολιτών, που συγκαλύπτει την ταξική ανισότητα.

Η ισότητα της ψήφου όλων στις κοινοβουλευτικές εκλογές συγκαλύπτει ότι ελάχιστοι διαθέτουν μεγάλες επιχειρήσεις για να εκβιάζουν με προσλήψεις και απολύσεις για να επιδρούν άμεσα στη συνείδηση των εργαζομένων καλλιεργώντας τον ανταγωνισμό μέσα στον εργασιακό χώρο. 

Ελάχιστοι διαθέτουν ΜΜΕ και μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες για να επιδρούν στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας. Ελάχιστους, τους μεγαλομετόχους των μονοπωλιακών ομίλων υπηρετούν όλες οι λειτουργίες, οικονομικές, εκπαιδευτικές, κατασταλτικές, νομικές, του αστικού κράτους.

Εξάλλου, μόλις απειληθεί η δικτατορία του κεφαλαίου, το ίδιο το αστικό Σύνταγμα προβλέπει τον περιορισμό των αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων και την κατάργησή τους.

Οποιος αμφιβάλλει, ας θυμηθεί ότι με κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία επί πρωθυπουργίας Βενιζέλου ψηφίστηκε το «ιδιώνυμο» το 1929, ο πρώτος άμεσα αντικομμουνιστικός νόμος και προχώρησαν οι φυλακίσεις και οι εξορίες.

Με κοινοβουλευτική δημοκρατία ψηφίστηκε το Γ΄ Ψήφισμα του 1946 και κλιμακώθηκε το όργιο εκτελέσεων, βασανισμών, εξοριών.

Η σοβιετική πείρα

Στην προσπάθεια οργάνωσης της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας δεν ξεκινάμε απ' το μηδέν. 

Στηριζόμαστε στις γενικές αρχές και νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που διατυπώθηκαν απ' τον Λένιν, τους μπολσεβίκους. Στηριζόμαστε στην πλούσια θετική και αρνητική πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ μέχρι την αντεπαναστατική ανατροπή στην αρχή της δεκαετίας του '90.

Ο Λένιν ανέδειξε έγκαιρα και εύστοχα ότι η εργατική τάξη πρέπει πρώτα να πάρει στα χέρια της την εξουσία, για να αρχίσει να διαμορφώνει τη νέα οικονομική βάση, τις νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Αντίθετα, στην αστική επανάσταση διαπιστώνουμε ότι προτού αυτή ανατρέψει την εξουσία των φεουδαρχών, είχαν ήδη εμφανιστεί οι νέες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Γι' αυτό και για την επιτυχία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεν αρκεί το τσάκισμα του αστικού κράτους, η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Για να συγκροτηθεί το εργατικό κράτος, για να θεμελιωθεί και στη συνέχεια να επεκταθεί η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, απαιτούνται η ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων, η συνεχής ανύψωση του μορφωτικού και πολιτιστικού τους επιπέδου, η ωρίμανσητης ταξικής συνείδησης, η απόκτηση διοικητικών ικανοτήτων.

Ο Λένιν στηρίχτηκε στην επεξεργασία του στο λαογέννητο θεσμό των Σοβιέτ που εμφανίστηκε πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ήδη απ' την επανάσταση του 1905 και έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης τον Οκτώβρη του '17.

Στηριγμένος στην πείρα των Σοβιέτ, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων μέσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και στη διαμόρφωση δυνάμεων για την ένοπλη ανατροπή της αστικής εξουσίας, επεξεργάστηκε θεωρητικά στο κορυφαίο έργο του «Κράτος και Επανάσταση» και διατύπωσε πολιτικά στα υλικά για την αναθεώρηση του Προγράμματος των Μπολσεβίκων, το 1917, τις θέσεις για το εργατικό κράτος, τον εξοπλισμένο λαό, όπου κάθε κρατική θέση υπόκειται στις αρχές της αιρετότητας και της ανακλητότητας, ενώ η αμοιβή των κρατικών οργάνων δεν πρέπει να υπερβαίνει το βασικό εργατικό μισθό.

Εκτός απ' το κεντρικό αντιπροσωπευτικό όργανο της εργατικής εξουσίας, υπήρχε πρόβλεψη για δίκτυο διαφόρων επιπέδων αντιπροσωπευτικών σωμάτων. Οι δικαστές, οι αξιωματικοί του στρατού, οι υπεύθυνοι τομέων της κρατικής διαχείρισης θα ήταν όλοι εκλεγμένοι και ανακλητοί.

Αυτές οι θέσεις αποσαφηνίστηκαν στη συνέχεια με τα πρώτα σοβιετικά κείμενα συνταγματικού χαρακτήρα, που συνέταξε ο Λένιν, ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, ήταν και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής της Πετρούπολης.

Το σημαντικό τόσο στη «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Εργαζόμενου και Εκμεταλλευόμενου Λαού» όσο και στο πρώτο σοβιετικό Σύνταγμα, είναι ότι δεν αντιμετωπίζει το Σύνταγμα ως απλή αναγνώριση στο νομικό επίπεδο της κατάκτησης της εξουσίας απ' την εργατική τάξη. Εστιάζει στη συμβολή του σοσιαλιστικού Συντάγματος στην ισχυροποίηση της εργατικής εξουσίας.

Ετσι, αναγνωρίζεται το σύστημα των Σοβιέτ όλων των επιπέδων, μέχρι το ανώτατο, ως το αποκλειστικό κέντρο εξουσίας. Ενσωματώνεται όλη η επαναστατική παράδοση για την ανακλητότητα των αντιπροσώπων απ' τους Γιακωβίνους έως την Παρισινή Κομμούνα και τα προεπαναστατικά Σοβιέτ στη Ρωσία.

Το πρώτο σοβιετικό Σύνταγμα

Στο πρώτο σοβιετικό Σύνταγμα αναγνωρίζεται ως βασικός πυρήνας της εκλογής αντιπροσώπων της εργατικής εξουσίας η παραγωγική μονάδα και όχι η εκλογή σε εδαφικό επίπεδο.

Ετσι λειτούργησαν στη Σοβιετική Ρωσία τα Σοβιέτ στους εργασιακούς χώρους και διαμορφώθηκε το Πανενωσιακό Συνέδριο των Σοβιέτ, που εξέλεγε την Πανενωσιακή (Πανρωσική) Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή. Σ' αυτήν την Επιτροπή συγκεντρώθηκε στη συνέχεια η βασική νομοθετική δραστηριότητα. Παράλληλα, δημιουργήθηκε το Συμβούλιο Λαϊκών Επιτροπών που επικεντρώθηκε στο κυβερνητικό εκτελεστικό έργο. Το Συμβούλιο αυτό λογοδοτούσε στην Πανενωσιακή Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή.

Ξεφεύγει απ' τα όρια της σημερινής ομιλίας η αναλυτική εξιστόρηση της πορείας των σχετικών αλλαγών μέχρι την αντεπαναστατική ανατροπή.

Γνωρίζουμε πως ανακόπηκε σταδιακά η σχεδιασμένη πετυχημένη πορεία εξάλειψης των ανισοτήτων και των καταλοίπων της εμπορευματικής δραστηριότητας. 

Γνωρίζουμε ότι μπροστά στα νέα προβλήματα που έθετε το νέο επίπεδο ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής, αντί η λύση να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την ισχυροποίηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και κατανομής, αναζητήθηκε προς τα πίσω, στην αξιοποίηση εργαλείων και σχέσεων του καπιταλισμού, στον κατήφορο του «σοσιαλισμού με αγορά». Ξέρουμε σήμερα την επώδυνη για τους λαούς κατάληξη αυτής της κατηφόρας.

Αυτό που πρέπει να διερευνήσουμε είναι τη σχετικά ανάλογη πορεία σε επίπεδο θεσμών του εργατικού κράτους, με πρώτο σταθμό το σοβιετικό Σύνταγμα του 1936, που γενίκευσε το εκλογικό δικαίωμα με βάση τον τόπο κατοικίας και όχι εργασίας, κάτω και απ' την πίεση της προετοιμασίας για τη συμβολή του λαού, μπροστά στην επερχόμενη γερμανική ιμπεριαλιστική επίθεση.

Αυτή η πορεία συνέβαλε ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες πριν από την ανατροπή στην αδιαφορία των εργαζομένων για τη λειτουργία των σοβιέτ, στον ατομισμό και στη διάβρωση της ταξικής συνείδησης.

Λαογέννητοι θεσμοί στην Ελλάδα

Λαογέννητοι θεσμοί αναδείχθηκαν ιστορικά και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα την περίοδο του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, στην ηρωική δεκαετία του '40. 

Φυσικά, το περιεχόμενό τους και η δυναμική τους οριοθετήθηκαν απ' την προβληματική στρατηγική του ΚΚΕ την περίοδο εκείνη σε σχέση με το χαρακτήρα της επανάστασης και το στόχο της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Δε θα επιχειρήσουμε στον περιορισμένο χρόνο αυτής της ομιλίας μια ιστορική αποτίμηση, στην οποία θα συμβάλει η νέα συλλογική επεξεργασία του Α΄ τόμου της Ιστορίας του Κόμματος που ολοκληρώνεται.

Ωστόσο έχει σημασία να θυμίσουμε ότι ο Κώδικας «Ποσειδώνας», που αποτελούσε το πρώτο νομοθέτημα της ΕΑΜικής περιόδου, καθόρισε τη Γενική Συνέλευση των κατοίκων στα χωριά και στις πόλεις ως τον κύριο φορέα της λεγόμενης λαϊκής εξουσίας, σε διάσταση απ' τη θεσμική διάρθρωση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Προέβλεπε ότι η διοίκηση θα ασκείται απ' τις Επιτροπές Λαϊκής Αυτοδιοίκησης (ΕΛΑ)και η δικαιοσύνη θα απονέμεται από τα λαϊκά δικαστήρια.

Με την Εγκύκλιο 4 που ακολούθησε, διαχωρίστηκε ρητά η σύνθεση των λαϊκών δικαστηρίων απ' τις ΕΛΑ.

Στη συνέχεια, το Μάρτη του 1944, η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, με το ψήφισμά της για την άσκηση της εξουσίας στην Ελεύθερη Ελλάδα, κατοχύρωσε ξανά τους θεσμούς της Λαϊκής Δικαιοσύνης και της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης.

Επίσης, την περίοδο του ΔΣΕ η προκήρυξη του Γενικού Αρχηγείου του προέβλεψε στις καταστατικές διατάξεις της λαϊκής εξουσίας τα Λαϊκά Συμβούλια και τα Λαϊκά Δικαστήρια. Φυσικά και πάλι δε διακηρύχθηκε η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Υπήρξε όμως η κήρυξη της εργασίας ως βασικής κοινωνικής λειτουργίας, που δημιουργεί το δικαίωμα για την απόλαυση όλων των αγαθών της ζωής.

Ωστόσο, ήταν σημαντικό βήμα οι εκλογές στις ελεύθερες περιοχές για την ανάδειξη Λαϊκών Συμβουλίων και Λαϊκών Δικαστηρίων, που έγιναν σε περίπου 300 κοινότητες στις περιοχές της Στερεάς, της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης.

Τα Λαϊκά Συμβούλια έκαναν διανομή κοινοτικής και εκκλησιαστικής γης σε ακτήμονες. Εγιναν 6 συνελεύσεις λαϊκών δικαστηρίων όπου πήραν μέρος 600 λαϊκοί δικαστές. Εκλέχτηκαν 6 αναθεωρητικά δικαστήρια.

Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε άλλα στοιχεία. Αυτό που έχει σημασία είναι να φωτίσουμε τη δύναμη του λαού να πάρει την τύχη του στα χέρια του, όταν η επαναστατική πρωτοπορία φωτίσει αυτόν το δρόμο.

Το ΚΚΕ πήρε υπόψη όλη αυτήν τη διεθνή και την ελληνική θετική και αρνητική πείρα στην προγραμματική του επεξεργασία για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Η εργατική εξουσία στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ

Στο Πρόγραμμά μας δεν περιοριζόμαστε στη διακήρυξη βασικών αρχών, όπως ότι είναι αναγκαίο να ξεριζωθεί ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος και να θεμελιωθούν η εργατική εξουσία και η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, για να υπάρξει επιτέλους επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.

Προσδιορίζουμε τις θεμελιακές αρχές συγκρότησης της σοσιαλιστικής εξουσίας. Διότι οι αστικοί θεσμοί δεν μπορούν να υπηρετήσουν την κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας. Διότι ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός δεν είναι ένα απλό τεχνοκρατικό σχέδιο για να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Είναι κομμουνιστική σχέση παραγωγής και κατανομής των προϊόντων, που συνδέει τους εργαζόμενους με τα μέσα παραγωγής, με τους σοσιαλιστικούς οργανισμούς.

Η εργατική εξουσία πρέπει να εκπληρώσει μια δύσκολη, δημιουργική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική αποστολή και να αντιμετωπίσει την ιμπεριαλιστική, άμεση και έμμεση, επέμβαση, καθώς και τις εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι ευχάριστος περίπατος, όπως έδειξε η Ιστορία του 20ού αιώνα. Η ολοκληρωτική επικράτηση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, η εξάλειψη κάθε μορφής ατομικού πλουτισμού και ιδιοκτησίας στην παραγωγή, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Ο κίνδυνος πισωγυρίσματος και νίκης της αντεπανάστασης δεν εξαλείφεται σε σύντομο διάστημα μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Γι' αυτό η εργατική εξουσία πρέπει να αντικαταστήσει όλους τους θεσμούς του αστικού κράτους που έχει τσακίσει η σοσιαλιστική επανάσταση, με νέους λαογέννητους θεσμούς. Πρέπει να αξιοποιήσει την ισχυρή δύναμη που διαθέτει.

Ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων

Ποια είναι αυτή η δύναμη; 

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι όταν συμμετέχουν ενεργά στη λήψη και στην εφαρμογή των αποφάσεων. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι όταν ελέγχουν αν υλοποιούνται οι αποφάσεις.

 Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι όταν μπορούν ανεμπόδιστα να ασκούν κριτική για να διορθωθούν αποφάσεις και πρακτικές που εμποδίζουν ή επιβαρύνουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Με άλλα λόγια, δεν αναφερόμαστε σε έναν εξωτερικό εργατικό έλεγχο της κρατικής λειτουργίας. Το ίδιο το κράτος είναι εργατικό με βάση την αποστολή και την οργάνωση της νέας σοσιαλιστικής εξουσίας.

Για να εδραιωθεί και να ανοίξει το δρόμο προς τον κομμουνισμό η εργατική εξουσία πρέπει να διασφαλίσει υψηλού βαθμού οργάνωση, ανώτερη μορφή δημοκρατίας. Ποιο θα είναι το θεμέλιό της;

Η Συνέλευση των Εργαζομένων σε κάθε παραγωγική μονάδα, κάθε κοινωνική και διοικητική υπηρεσία, κάθε παραγωγικό συνεταιρισμό. Στη Συνέλευση θεμελιώνεται η δυνατότητα κάθε εργαζόμενου να εκλέγειαντιπροσώπους, να τους ανακαλεί, να ελέγχει και να αποδίδει ευθύνες για όλα τα προβλήματα.

Στη Συνέλευση μπορεί ο εργαζόμενος να εκλέγει και να εκλέγεται ως αντιπρόσωπος για τα ανώτερα όργανα της εξουσίας.

Βάθρο της εργατικής εξουσίας είναι η υποχρέωση των ενήλικων να εργάζονται και μέσω της εργασίας τους να ασκούν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους προς τα όργανα εξουσίας.

Οποιος παραβιάζει το ποινικό και το πειθαρχικό δίκαιο της εργατικής εξουσίας, μπορεί να χάσει για ένα διάστημα το εκλογικό του δικαίωμα. Υπάρχουν προβλέψεις για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των φοιτητών, των συνταξιούχων και κατηγοριών με ειδικά προβλήματα.

Τα αντιπροσωπευτικά όργανα εξουσίας συγκροτούνται μέχρι την κορυφή, δηλαδή απ' τα Εργατικά Συμβούλια των παραγωγικών μονάδων, στα Περιφερειακά Συμβούλια και τελικά στο Ανώτατο Οργανο Εργατικής Εξουσίας που έχει την ευθύνη του κεντρικού σχεδιασμού, της περιφρούρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης των διακρατικών σχέσεων.

Με άλλα λόγια, το Ανώτατο Οργανο Εξουσίας έχει πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες ασκεί μέσα από οργανωμένα σχετικά επιτελεία.

Και στα τρία επίπεδα των οργάνων εξουσίας, δηλαδή στο Εργασιακό, στο Περιφερειακό και στο Πανελλαδικό, ανήκουν η οργάνωση περιφρούρησης της επανάστασης και η απονομή της Λαϊκής Δικαιοσύνης. Φυσικά οι ευθύνες των οργάνων ιεραρχούνται αντίστοιχα.

Ο ρόλος των νομικών στο σοσιαλισμό

Σε όλα τα ειδικά όργανα, όπως τα δικαστικά, συμμετέχουν εκλεγμένοι εκπρόσωποι των εργαζομένων, αλλά φυσικά υπάρχει εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, δικαστές και δικηγόροι.

Ασφαλώς δεν έχουν καμία σχέση με τη δική μας πρόταση απλοϊκές και ανιστόρητες αντιλήψεις που αρνούνται το σημαντικό ρόλο της νομικής επιστήμης για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ιδιαίτερο βάρος που έδινε ο Λένιν στην αυστηρή και αποτελεσματική εφαρμογή της σοσιαλιστικής νομοθεσίας, στη σημασία του σοβιετικού Συντάγματος για να «πλησιάσει ο κρατικός μηχανισμός στις μάζες» και στην ανάγκη να διορθώνεται και να συμπληρώνεται το νομοθετικό πλαίσιο μετά την πρακτική εφαρμογή του στη ζωή.

Οι νομικοί επιστήμονες, οι δικαστές και οι δικηγόροι έχουν να επιτελέσουν σοβαρό έργο στην αποτελεσματική εφαρμογή και στην έρευνα των νέων προβλημάτων του σοσιαλιστικού δικαίου ώστε να επεκτείνονταικαι να βαθαίνουν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Δεν υποτιμάμε το πλήθος παραγόντων που μπορούν να οδηγήσουν στην παραβίαση της σοσιαλιστικής συνταγματικής νομιμότητας. 

Δεν είναι μόνο η συνειδητή αντεπαναστατική δράση στο εσωτερικό και απ' τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Υπάρχουν οι υποκειμενικές ανεπάρκειες του εκάστοτε σοσιαλιστικού κράτους και οι καθυστερήσεις στην ωρίμανσητης ταξικής συνείδησης.

Δεν πρέπει επίσης να υποτιμάμε τη σχετική αυτοτέλεια του νομικού εποικοδομήματος, που ασφαλώς καθορίζεται απ' την οικονομική βάση της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα επιδρά και στις αλλαγές της οικονομικής βάσης.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ: ΤΟ F/B ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΣΕ !!

Το f/b μετά την κατακραυγή Σας.. Επανέφερε το βίντεο που καταχρηστικά είχε Αφαιρέσει: 

ΑΠ' ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ: To συγκλονιστικό ΟπτικοΑκουστικό Ντοκουμέντο Tο ντοκιμαντέρ: «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε».1:43' Mε Στιγμιότυπα Ζωντανά απ' τη Ζωή κ τις Μάχες στα 3 χρόνια του Εμφυλίου... ---ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΣΕ----«Πώς γεννήθηκαν τέτοιοι λαϊκοί αγωνιστές; Τέτοιοι ήρωες;---Από πού άντλησαν τη δύναμη να σηκώσουν το φοβερό βάρος αυτού του άνισου πολέμου, αψηφώντας το θάνατο; ---Γιατί ο δίκαιος και ηρωικός αγώνας τους συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση του αντιπάλου, που συνεχίζεται έως σήμερα με τη διαστρέβλωση και κατασυκοφάντησή του; --Τι ήταν τελικά ο ΔΣΕ;».Μια παραγωγή της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, για να τιμήσει τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας κατά τον 20ό αιώνα.Από: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9875534

https://www.facebook.com/dionbolimiatis/posts/1237398833068828

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ: -Τι προηγήθηκε, Πως Φτάσαμε στον Εμφύλιο? -Η Κατάληψη του Καρπενησίου απ΄τον ΔΣΕ το 1949 !!

Για να Μάθουμε την Αληθινή Ιστορία με ονόματα,, 

Ένα ιστορικό οδοιπορικό στον τόπο και το χρόνο...

Αφιερωμένο στη μνήμη των 17 κοριτσιών-μαχητριών του ΔΣΕ 

που έπεσαν ηρωικά μαχόμενες στα χώματα του Καρπενησίου… 

Κείμενο του ΑΠΤ*

για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

«Τ’ άρματά μας ζωστήκαμε πάλι

στης τιμής για να βγούμε το δρόμο.

Τόσο πένθος και τόσα δάκρυα

τη ζωή μας την είχαν μαυρίσει.

Το ψωμί των παιδιών μας για να ‘χουμε

κι όχι πια με τον τρόμο να ζούμε

στα βουνά της πατρίδας τον άγιο

δοξασμένο αρχίσαμε αγώνα μας…»

(Απόσπασμα από το ποίημα ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΕΜΠΡΟΣ, που έγραψε ο Γάλλος ποιητής Ανρύ Μπασίς, όταν επισκέφτηκε περιοχή που ελέγχονταν από το ΔΣΕ)

Πριν 69 χρόνια…

Τα χαράματα της 21ης Ιανουαρίου του 1949, μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) σημειώνουν μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ένοπλου λαϊκοδημοκρατικού κινήματος. Καταλαμβάνουν το Καρπενήσι μετά από σκληρές συγκρούσεις με τον αμερικανοθρεμμένο Κυβερνητικό Στρατό (ΚΣ) και τους φασίστες παρακρατικούς συμμάχους του! Σε αυτή τo σημαντικό ιστορικό γεγονός θα αναφερθούμε στο σημερινό αφιέρωμα…

Τι προηγήθηκε...

Η μεταβαρκιζιανή τρομοκρατία.

«Θύελλες άνεμοι

γύρω μας πνέουν

τέκνα του σκότους εμάς κυνηγούν

σε ύστερες μάχες μπλεκόμαστε τώρα

κι άγνωστες τύχες εμάς καρτερούν»

Η ανταρτογέννα Ευρυτανία αποτέλεσε το κέντρο του απελευθερωτικού αγώνα κατά τη διάρκεια της κτηνώδους ιταλογερμανικής κατοχής. Στην Ευρυτανία, με την περήφανη μακραίωνη αγωνιστική ιστορία, γνώρισε την κορύφωσή της η λαϊκή αντίσταση ενάντια στο φασίστα καταχτητή και τον εγχώριο δωσιλογισμό! Την Ευρυτανία διάλεξε ο Άρης Βελουχιώτης ως κέντρο δράσης του ένοπλου κινήματος, κηρύττοντας στη Δομνίστα (7-6-1942) την επίσημη έναρξη του μεγάλου ξεσηκωμού. Στην Ευρυτανία έδρευαν επί μακρόν και όλα τα ανώτατα κλιμάκια του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΚΚΕ! Σε τούτη τη γη δόθηκαν σπουδαίες στρατηγικής σημασίας μάχες (Μικρό Χωριό, Κρίκελλο, Χρύσω, κλπ), ενώ παράλληλα άνθισαν και ανδρώθηκαν οι πρώτοι λαογέννητοι θεσμοί της Ελεύθερης Ελλάδας! Στη Βίνιανη Ευρυτανίας συγκροτήθηκε η ΠΕΕΑ, η περίφημη «Κυβέρνηση του Βουνού» η οποία στελεχώθηκε με σημαίνουσες προσωπικότητες της εποχής εκείνης όπως ο εγνωσμένης αξίας καθηγητής συνταγματικού δικαίου Αλέξανδρος Σβώλος, ο αγωνιστής διαπρεπής γιατρός Πέτρος Κόκκαλης, ο αντιστασιακός στρατιωτικός Μανόλης Μάντακας, ο επικεφαλής του ΚΚΕ Γιώργης Σιάντος κ.ά. Στις ξακουστές Κορυσχάδες πραγματοποιήθηκε η αξέχαστη Εθνοσυνέλευση των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού μας! Οι πάντα ανυπόταχτοι Ευρυτάνες αποτέλεσαν τη δυναμική εμπροσθοφυλακή του ένδοξου εαμοελασίτικου έπους, προσφέροντας ποταμούς αίματος και θυσιών στον Αγώνα! Ο τόπος πλήρωσε σκληρά την περηφάνια και τη λεβέντικη ψυχοσύνθεση των κατοίκων του με αιματηρά αντίποινα εκ μέρους των φασιστών καταχτητών και των συνεργατών τους (βλ. διπλή πυρπόληση Καρπενησίου και των περισσοτέρων χωριών του νομού). Όμως κανείς από όλους εκείνους δεν μπόρεσε να κάμψει τον πόθο για λευτεριά και λαοκρατία (βλ. και εδώ ). 

Μετά, όμως, την ελεεινή συμφωνία της Βάρκιζας (12-2-1945) και την παράδοση των όπλων, το μοναρχοφασιστικό εγγλεζόδουλο κράτος ανακάμπτει και σε συνεργασία με τους πρώην γερμανοντυμένους δωσίλογους χαφιέδες του εξαπολύει άγρια επίθεση ενάντια στους αγωνιστές της αντίστασης οι οποίοι θα υποστούν τα πάνδεινα. 

Το όργιο τρομοκρατίας με δολοφονίες, βασανισμούς, εκτελέσεις και φυλακίσεις είναι στην ημερήσια διάταξη σε ολόκληρη τη χώρα! Μόνο την περίοδο από τη συμφωνία της Βάρκιζας μέχρι και τις νόθες ψευδοεκλογές της 31-3-1946, καταγράφηκαν: 1289 δολοφονημένοι αγωνιστές, 509 απόπειρες φόνων, 165 βιασμοί γυναικών, 31.632 βασανισθέντες, 84.931 παράνομα συλληφθέντες, 100.000 υπό καταδίωξη, 18.767 λεηλασίες και εμπρησμοί σπιτιών, 677 πυρπολημένα αντιστασιακά τυπογραφεία και λέσχες των ΕΑΜ-ΕΠΟΝ (επίσημα στοιχεία “Εθνικής Αλληλεγγύης”).

Η Ευρυτανία, το λίκνο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, θα υποφέρει πολύ σκληρά. Τα συνεργαζόμενα καθεστωτικά τάγματα θανάτου των φασιστομαυροσκούφηδων, των ΜΑΥδων και της λεγόμενης “εθνοφυλακής” -που συγκροτούνταν κυρίως από ελεεινά στοιχεία του υποκόσμου, κακούργους και πρώην ταγματασφαλίτες συνεργάτες των γερμανών- έχοντας εξασφαλισμένη κρατική στήριξη, εξοπλισμό και ενθάρρυνση, αλλά και την κάλυψη αρκετών τοπικών “εθνικοφρόνων” αρχών, αλωνίζουν στα χωριά όπου με ή χωρίς προφάσεις δέρνουν, σφάζουν, βιάζουν, καίνε και ληστεύουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό πουθενά και σε κανέναν. Στόχος τους να καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα του λαού ώστε να μην ξανασηκώσει κανείς κεφάλι! Φασιστικά αποσπάσματα των Σούρλα, Μπίσδα, Τολιόπουλου, Βουρλάκη, Βουτσέλη, Κωστορίζου, και πολλών άλλων ακόμη, εξορμούν πάνοπλα, από τη Θεσσαλία έως την Ευρυτανία και τη Φθιώτιδα, σκορπίζοντας παντού τον τρόμο και το θάνατο. 

(φωτο: Ο Σούρλας με Άγγλους)

Η κακόφημη «Εταιρεία Εθνικοφρόνων Καρπενησίου» (που απαρτίζονταν από διάφορους “μεγαλόσχημους” της πόλης) κρύβεται πίσω από πολλές αποκρουστικές βιαιότητες στην Ευρυτανία. Χρηματοδοτεί και καλύπτει για μεγάλο διάστημα τη δολοφονική αλήτικη σπείρα των Βουτσέλη και Λόζου. Ντόπιοι μεγαλοτσιφλικάδες ενισχύουν τον ψυχασθενή φονιά Καραμπά. Οι Μάκας, Μαντέκας, Σαμαράς, Τζιαβός, Σπυράκης και αρκετοί άλλοι τοπικοί ακροδεξιοί συμμορίτες δρουν ανενόχλητοι «υπό υψηλή κάλυψη» και πετσοκόβουν κόσμο στο όνομα «της τάξης και της ασφάλειας»! (βλ. σχετικά Χ. Μηχιώτης“ Τυμφρηστός και Τυμφρήστιοι”, εφημ.“Τα Ψηλά Βουνά” και “Ευρυτανικές σελίδες”). Υπολογίζεται ότι εκείνη την εποχή δρούσαν στην Ευρυτανία σε συνεργασία με τις κρατικές αρχές πάνω από 600 φασιστοειδή! Οι εαμίτες αγωνιστές, οι οικογένειές τους αλλά και γενικότερα οι δημοκρατικοί πολίτες, στιγματίζονται ως… «εχθροί του έθνους» και μπαίνουν στο δολοφονικό στόχαστρο διάφορων αδίστακτων μακελάρηδων.

 

Αυτοί συντάσσουν καταλόγους δήθεν «υπόπτων» και συγκεντρώνουν τους χωρικούς μέσα στα σχολεία και τις εκκλησίες όπου τους βασανίζουν απάνθρωπα, σε πλείστες περιπτώσεις και μέχρι θανάτου. Τα ανθρωπόμορφα κτήνη δεν διστάζουν να δολοφονούν ακόμη και μικρά παιδιά, να ξεκοιλιάζουν έγκυες, να απαγάγουν και να βιάζουν κορίτσια και γυναίκες! Έχουν γραφεί πάμπολλα βιβλία που χωρίς υπερβολή καλύπτουν σελίδες επί σελίδων με εκατοντάδες ονόματα θυμάτων από τα φρικτά περιστατικά της φασιστικής βίας στη ματωμένη Ευρυτανία. Θα αναφερθούμε εντελώς ενδεικτικά σε ορισμένα εξ’ αυτών: Στις 16-7-1945 στο χωριό Καλεσμένο και μέσα στην εκκλησία του Αϊ Γιάννη, οι φασίστες «Βουτσελαίοι» βασανίζουν απάνθρωπα και κομματιάζουν κυριολεκτικά τον αξιαγάπητο αγωνιστή αγρότη Γιάννη Συψή που άφησε έξι μικρά παιδάκια ορφανά και ένα ακόμη αγέννητο στην κοιλιά της εγκύου γυναίκας του Μαρίας (“τον άφησαν άμορφο σωρό σαρκών στο δάπεδο της εκκλησίας” έγραψε η τοπική ευρυτανική εφημερίδα «Τα ψηλά βουνά». Ο εκδότης της εφημερίδας Θάνος θα διωχθεί και θα βασανιστεί). Στον Άγιο Νικόλαο οι «Βουρλάκηδες» ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου τον αντιστασιακό αγωνιστή Δ. Πρέντζα και τον υπεύθυνο της ΕΠΟΝ Α. Καρφή. Άλλοι παρακρατικοί στην Αγία Τριάδα σακατεύουν με στειλιάρια το Ράντζο. Στο Μεγάλο Χωριό δολοφονούν με φτυάρια τον παλιό Ελασίτη Δασκαλάκη. Στα κρατητήρια της Αιδηψού, στις 10-8-1945, αφήνει την τελευταία του πνοή, ύστερα από απάνθρωπα βασανιστήρια, ο πρωτοπόρος και ιδιαίτερα αγαπητός αντιστασιακός αγωνιστής της Ευρυτανίας δημοσιογράφος Δημ. Μπακόλας. Πραγματικά σε τι να πρωτοαναφερθεί κανείς!!! Είναι μακρύς και ατέλειωτος ο οδυνηρός κατάλογος των θυμάτων, όχι μόνο στην πρώτη μεταβαρκιζιανή περίοδο αλλά και στη συνέχεια, σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου. 

Ας παραθέσουμε μερικά ακόμη, κατοπινά, περιστατικά: Στις 4 Αυγούστου 1947 φασίστες μαυροσκούφηδες και χωροφύλακες πραγματοποιούν αιφνιδιαστική νυχτερινή έφοδο στην Αγία Τριάδα Ευρυτανίας. Εκεί καίνε ζωντανούς μέσα στο σπιτικό τους τον ανάπηρο Ξενοφώντα Σκοντριάνο και τη γυναίκα του, ενώ κακοποιούν και εν συνεχεία σκοτώνουν μια πανέμορφη νέα κοπελίτσα τη Β. Παρούτσα. Στις 4 Νοεμβρίου 1947 παρακρατικοί φονιάδες από τη συμμορία του Κωστορίζου εκτελούν με δόλο στη Σκάλα της Βίτολης 11 νέους Καρπενησιώτες, γνωστούς αντιστασιακούς πολίτες, τους οποίους μετέφεραν δεμένους δήθεν για ανάκριση στη Λαμία. Ήταν οι: Α. Παπαδόπουλος, Δ. Πολυχρονόπουλος (δάσκαλοι), Β. Παπαϊωάννου (ανάπηρος πολέμου), Γ. Κεχριμπάρης, Γ. Φλωράκης, Η. Πολυχρόνης, Ν. Κατής, Α. Τσώνης (φοιτητής), Δ. Κοντοπάνος (μαθητής), Δ. Νικολάου (μαθητής), Ν. Λάππας (μαθητής). Οι πέντε τελευταίοι ήταν νέοι από 15-20 ετών, παιδιά της ΕΠΟΝ! Ξεφεύγει μόνο ο Σπ. Ευθυμίου ο οποίος περνά τελικά στο αντάρτικο.

Καλοκαίρι του 1947 συλλαμβάνεται ο Λ. Γκούβας, αδερφός του κομμουνιστή πρωταντάρτη “Καπλάνη”, κι αφού τον βασανίζουν φριχτά τον πετάνε από το παράθυρο του κτηρίου των Τολ στο Καρπενήσι. Τον Απρίλιο του 1948 Μάυδες από το Καρπενήσι βασανίζουν ανελέητα και κατόπιν εκτελούν το Χρήστο Σταμέλο, πατέρα του βραβευμένου Ευρυτάνα συγγραφέα Δ. Σταμέλου. Το πτώμα του το πετούν στο Στενωματιώτικο ρέμα. Στις 8 Ιούλη 1948, 200 παρακρατικοί φασίστες επελαύνουν σε Δομιανούς/Δάφνη. Στη θέση “Κομπόλιανα” εκτυλίσσονται εφιαλτικές στιγμές τρόμου όταν οι αιμοσταγείς εγκληματίες χωρίς κανένα οίκτο και παρά τα παρακάλια των υποψηφίων θυμάτων, μακελεύουν εν ψυχρώ δεκάδες αμάχους (108 ανθρώπους), βιάζουν γυναίκες, δολοφονούν γερόντια και βρέφη. Ανάμεσά τους σκοτώνουν τον πατέρα, τη μάνα και το 4χρονο κοριτσάκι του ταγματάρχη του ΔΣΕ Τ. Παπαγεωργίου. Θα σφάξουν με χασαπομάχαιρα και τα δυο μικρά παιδάκια του αντάρτη Πέτρου Γαλάνη, ηλικίας 8 και 10 χρονών, καθώς και τη γιαγιά τους! Σκοτώνουν την επίτοκο Σ. Οικονόμου με τα 3 μωρά της και τον πεθερό της. Στη βρύση «Καραμέτ» φασιστικά καθάρματα ξεκοιλιάζουν την έγκυο Ασπασία Καστρίτση και κατόπιν τοποθετούν τα νεκρά δίδυμα έμβρυα στην αγκαλιά της δολοφονημένης μάνας! 

Το καλοκαίρι του 1948 αποκεφαλίζουν στο Καλεσμένο τον Τσιουγκρή (Ζούκωφ) και για να εξευτελίσουν το σώμα του εκθέτουν δημόσια στην πλατεία του Καρπενησίου το κεφάλι του με ένα τσιγάρο στο στόμα! Την ίδια χρονιά στη Μηλιά σφάζουν τους Θ. Πανόπουλο και Λ. Τάσσο, βιάζουν και σκοτώνουν την Δ. Πανοπούλου. Στο χωριό Τόρνος ανθρωποκυνηγοί από τη συμμορία «Γανωμένων» αποκεφαλίζουν δυο 18χρονα παιδιά και στη συνέχεια επιδεικνύουν τα κεφάλια τους ως τρόπαια! Στην Παπαδιά, στην Καστανιά, στο Κρίκελλο και σε όλα σχεδόν τα ευρυτανικά χωριά, αφηνιασμένοι παρακρατικοί φασίστες κατακρεουργούν μαζικά κόσμο! (Επώνυμες ανατριχιαστικές μαρτυρίες για όλα τα προαναφερόμενα και για άλλα πολλά διαβάσαμε συν τοις άλλοις και στο βιβλίο του Δ. Σακκά “Το ανθρώπινο κτήνος στον καιρό του εμφυλίου- μια ιδιαίτερη αναφορά στην Ευρυτανία”. Επίσης από μαρτυρίες καταδιωγμένων αγωνιστών). Παντού επικρατεί κυριολεκτικά μια κόλαση! Ένα αιμάτινο ποτάμι κυκλώνει απ’ άκρη σ’ άκρη τον τόπο, αυτόν τον τόπο που έδωσε τα πάντα στον απελευθερωτικό αγώνα για να εισπράξει μετέπειτα πόνο και δάκρυ.

Στην εφημερίδα “Το Βήμα” (30-10-1945) ο Ευρυτάνας τ. βουλευτής και υπουργός Γ. Μπουρδάρας αναφέρει:«…Η κυβέρνησις δια των αρχών της Ευρυτανίας εξώπλισε τους κατά την αντίληψίν της φίλους της, δια να αμυνθούν δήθεν κατά των επιθέσεων των αριστερών συμμοριών, πράγματι όμως δια λόγους τρομοκρατήσεως των αντιπάλων της και των Δημοκρατικών, διότι προ του εξοπλισμού και ένα μήνα προ του δημοψηφίσματος, ουδεμία αριστερά συμμορία υπήρχε εν Ευρυτανία και απόλυτος ησυχία επεκράτη εις όλην την επαρχίαν, οφειλόμενη άλλωστε εις το ότι επί κατοχής και Εαμοκρατίας δεν διεπράχθησαν ευτυχώς εγκλήματα και αδικήματα κατά των αντιπάλων των κρατούντων… Περιέρχονται τα χωρία, δέρνουν, διαρπάζουν και μεταφέρουν τα διαρπαζόμενα, εις τους τόπους εξορμήσεως… Η τοιαύτη τακτική και πολιτική εξωθεί τους ανθρώπους εις το βουνό, διότι κάθε Έλλην δεν ανέχεται να δέρνεται αναιτίως…»

Ο ίδιος, σε άλλη επιστολή του στο «Βήμα» (13-6-1948) καταγγέλλει : «Σώμα χρηματοδοτούμενον από το κράτος, το οποίο δρα εις την Τριχωνίαν και την Νότιαν Ευρυτανίαν, ως με επληροφόρησαν εσχάτως, μεταβάν εις το χωρίον Καστανιά (Προυσού) Ευρυτανίας έσφαξε 12 κατοίκους, πράγμα που εξηνάγκασε τους λοιπούς να τραπούν προς τα βουνά, για να ενισχύονται έτσι αντί να διαλύωνται οι αντάρτες». 

Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονίσουμε, ότι το Μάρτιο του 1947 πορεία 500 Ευρυτάνων χωρικών από τα χωριά των Κτημενίων επιχειρούν να συναντηθούν με κλιμάκιο του ΟΗΕ που περιοδεύει στην ελληνική ύπαιθρο για να διερευνήσει την κατάσταση. Το κλιμάκιο των Ηνωμένων Εθνών βρίσκεται πλησίον του Δομοκού, αλλά οι πορευόμενοι Ευρυτάνες δεν θα το προλάβουν καθώς αυτό είχε… ήδη αποχωρήσει! Οι κάτοικοι όμως παραδίδουν ένα υπόμνημα με καταγγελίες για τα όργια των γνωστών συμμοριών σε έναν έφιππο ο οποίος θα προλάβει την επιτροπή του ΟΗΕ και θα παραδώσει το έγγραφο. Τίποτε όμως δεν θα αλλάξει…

Ταυτόχρονα με τη δράση των φιλοκυβερνητικών συμμοριών, το ίδιο το «επίσημο» μοναρχοφασιστικό κράτος, με την καθοδήγηση αρχικά των Εγγλέζων και κατόπιν των Αμερικάνων πατρώνων του, εξαπολύει κύμα γενικευμένης τρομοκρατίας με εκτρωματικές δίκες όπου μέσα από έκτακτα στρατοδικεία χιλιάδες αγωνιστές και προοδευτικοί πολίτες οδηγούνται στα εκτελεστικά αποσπάσματα, τις φυλακές και τις εξορίες. Ο μονομερής -εκ μέρους του καθεστώτος- εμφύλιος αποτελεί ήδη μια πραγματικότητα…

Οι αγωνιστές αμύνονται…

«Οι παρτιζάνοι βγήκανε

στις πιο ψηλές ραχούλες

κι όλοι μαζί φωνάξανε

έχετε γεια μανούλες.

Σεις απ’ τα πεζοδρόμια

κι εμείς απ’ τις ραχούλες

μαζί θα λευτερώσουμε

εξόριστους και δούλους»

Μέσα, λοιπόν, στο εφιαλτικό κλίμα της άκρατης επίσημης και ανεπίσημης φασιστικής τρομοκρατίας, πολλοί αντιστασιακοί και άλλοι καταδιωκόμενοι αθώοι πολίτες αναζητούν καταφύγιο στα βουνά προκειμένου να υπερασπίσουν πρωτίστως τη ζωή τους αλλά και την τιμή και την ελευθερία τους. Αρχικά συγκροτούν ανεξάρτητες «ομάδες αυτοάμυνας», τις ΟΚΔΑ (Ομάδες Καταδιωκόμενων Δημοκρατικών Αγωνιστών) αν και –ακόμη- η εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι ρητή: να μην προβούν σε ένοπλο αγώνα! Σιγά-σιγά όμως και με την πάροδο του χρόνου οι αγωνιστές εξοπλίζονται ώστε να αντιμετωπίσουν με καλύτερους όρους αυτοπροστασίας τους διώκτες τους.. Εντέλει, ο «μονομερής εμφύλιος» (που όπως προαναφέραμε ήδη είχε κηρύξει εμπράκτως το κράτος και οι αιμοβόρες συμμορίες του) θα οδηγήσει, εκ των πραγμάτων, στην αναπόφευκτη γενικευμένη σύγκρουση.

(φωτο: Νέος αντάρτης)

Στις 31 Μάρτη 1946, ημέρα διεξαγωγής των νόθων ψευδοεκλογών της τρομοκρατίας, ένοπλοι επιτίθενται στο σταθμό χωροφυλακής στο Λιτόχωρο. Τους μήνες που ακολούθησαν, οι συγκρούσεις των κατατρεγμένων με τους διώκτες τους αυξάνονται ταυτόχρονα με τη δύναμη των ανταρτών. Στον τόπο μας, τα απόρθητα βουνά και τα πυκνά δάση της Ευρυτανίας θα γίνουν επίκεντρο νέων ιστορικών γεγονότων. Παλιοί Ελασίτες καπεταναίοι (Διαμαντής, Πελοπίδας, Μπελής, Παπούας, Περικλής κλπ) κινούνται στην Ευρυτανία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ρούμελης, προσπαθώντας να περιφρουρήσουν το λαό και να ανυψώσουν το ηθικό του. 

Το καλοκαίρι του 1946 αντηχούν οι πρώτες ντουφεκιές στην κορυφογραμμή Μάρτσα-Τριφύλλα-Βουλγάρα. Στις 18 του Σεπτέμβρη στη θέση Τριφύλλα κοντά στον Κλειτσό Ευρυτανίας ομάδες καταδιωγμένων πολιτών υπό τον Μπελή συγκρούονται και διαλύουν απόσπασμα χωροφυλάκων και παρακρατικών που δρούσαν από κοινού. Την επόμενη ημέρα αντάρτες μπαίνουν στο Κερασοχώρι και καίνε τα έγγραφα του δικαστηρίου. Οι αγωνιστές δεν κάθονται, πλέον, με σταυρωμένα χέρια ώστε να θυματοποιούνται αδίκως. Ανταπαντούν όταν και όπως μπορούν! Ο παλιός συμπολεμιστής του Άρη ο «Περικλής» (Γιώργος Χουλιάρας) περιοδεύει μαζί με συμμαχητές του στα χωριά εξηγώντας τους λόγους που τους ανάγκασαν να πάρουν πάλι τα όπλα: «Αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας, για τη ζωή των καταδιωκόμενων αγωνιστών, για τη Δημοκρατία και την Ανεξαρτησία. Όποιος δεν έβαψε τα χέρια του στο αίμα αθώων δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και να μη φύγει από το χωριό του. Εγγυούμαστε να τον προστατεύσουμε…». Κάτω από την πίεση των γεγονότων τον Οκτώβριο του 1946 οι χωροφύλακες της Αγίας Τριάδας εγκαταλείπουν κρυφά το σταθμό και καταφεύγουν στο Καρπενήσι. Εν τω μεταξύ στις 28 Οχτώβρη 1946 οι διάσπαρτες ένοπλες αντάρτικες ομάδες, ανά την Ελλάδα, ενοποιούνται με την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών (στις 27-12-1946 μετονομάζεται σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας)!

Σχεδόν αμέσως, το Γενάρη του 1947, σχηματίζεται το Αρχηγείο της Ρούμελης και ταυτόχρονα το Αρχηγείο Ευρυτανίας υπό τον «Ερμή» (Βασίλη Πριόβολο) ο οποίος είχε ήδη μπει στη Φουρνά, σφράγισε το σταθμό της χωροφυλακής και εγκατέστησε αντάρτικο κλιμάκιο στη διπλανή Βράχα! Η Φουρνά με τα ελατοδάση της θα αποτελέσει ένα κατ’ εξοχήν αντάρτικο επίκεντρο ενώ αργότερα καταφθάνει στα Άγραφα και ηγετικό επιτελείο του ΔΣΕ με αρχηγό το Μάρκο Βαφειάδη. Σε πολλά χωριά δημιουργούνται λαϊκά συμβούλια με κυρίαρχο σώμα τις γενικές συνελεύσεις των κατοίκων, ενώ συγκροτούνται και λαϊκές πολιτοφυλακές.

Εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Το καθεστώς εκκενώνει βίαια τα χωριά…

«Εμπρός στην Επανάσταση όλοι,

αντηχούνε φωνές δυνατές,

σηκωθείτε παλικάρια στο πόδι,

μ’ ατσαλένιες καινούργιες γροθιές.

Εγγλέζοι, Αμερικάνοι, προδότες,

δολοφόνοι, τυράννοι σκληροί,

τρομοκράτες του λαού μας ρουφήχτρες,

φτάνει πια να υπάρχουν στη γη.

Στη μάχη όταν έρθει η ώρα,

σαν λιοντάρια ορμούμε εμπρός,

ρίχνουν όλμοι, αεροπλάνα πυροβόλα,

μα η ορμή μας δεν παύει, εμπρός»

Απρίλης του 1947: Ο κυβερνητικός στρατός ξεκινά -με σχεδιασμό του Βρετανού στρατηγού Ρόλινγκς- μεγάλη εκκαθαριστική επιχείρηση κατά των ανταρτών με την κωδική ονομασία «TERMINUS». Με 7 μεραρχίες συνολικής δύναμης 80.000 ανδρών, 60 αεροπλάνα και 40 πυροβόλα επιχειρούν περικύκλωση των περίπου 10.000 μαχητών του ΔΣΕ σε όλη τη χώρα. Πρώτο πεδίο δράσης η Ρούμελη με το εξειδικευμένο σχέδιο «Αετός»! Το νεοσύστατο Αρχηγείο Ρούμελης του ΔΣΕ διαθέτει, εκείνη την εποχή, μονάχα 1000 αντάρτες!!! Αυτοί όμως δεν πτοούνται! Με συνεχείς νυχτερινές πορείες μέσα από τα βουνά ξεφεύγουν και ακολούθως με έξυπνες κινήσεις και αιφνιδιαστικά χτυπήματα στα νώτα του αντιπάλου καταφέρνουν και επανέρχονται στον Τυμφρήστιο χώρο! Έτσι ο επιχειρούμενος εγκλωβισμός των ανταρτών της Ρούμελης αποτυγχάνει. Εκείνη την περίοδο θα γραφτεί και η μεγάλη τραγωδία της Νιάλας (βλ. σχετικό αφιέρωμα).

(φωτο: Ανταρτοπούλα εκπαιδεύει συμμαχητές της)

Είναι περίπου η εποχή που οι Εγγλέζοι «αποσύρονται» διακριτικά και την αποικιοκρατική σκυτάλη παίρνουν στα χέρια τους οι Αμερικανοί σε συνεργασία πάντα με το παλάτι. Πάνω από 350 εκατομμύρια αιματοβαμμένα δολάρια θα διατεθούν, ως το τέλος του πολέμου, από τις ΗΠΑ υπέρ της ντόπιας ολιγαρχίας για τη συντριβή του λαϊκού κινήματος. Αποκορύφωμα αυτής της αμαρτωλής σχέσης μεταξύ ντόπιων και ξένων τυράννων θα είναι η προσφώνηση του Π. Κανελλόπουλου κατά την υποδοχή του Αμερικανού στρατηγού Βαν Φλητ: «Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας»! 

(φωτο: Ο Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλήτ ποζάρει δίπλα από νεκρούς μαχητές του ΔΣΕ στο Γράμμο)

Τον Αύγουστο του 1947 ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας με διάταγμά του καταργεί τη Βασιλεία και ανακηρύσσει την Ελλάδα ως Προεδρευόμενη Δημοκρατία!

Το Σεπτέμβρη του ’47 και ενώ ο ΔΣΕ αυξάνει κατακόρυφα τη δύναμή του, αριθμώντας πλέον 18.000 μαχητές, ο κυβερνητικός στρατός και οι Αμερικανοί προστάτες του οργανώνουν νέα εκκαθαριστική επιχείρηση κατά του Λαϊκού Στρατού, με την ονομασία «ΛΑΙΛΑΨ»! Με απόφασή του το ΚΚΕ δίνει πλέον γραμμή για ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον του ξενόδουλου μοναρχοφασιστικού καθεστώτος για Λευτεριά-Ανεξαρτησία-Λαϊκή Δημοκρατία!

Αυτή τη φορά παράλληλος στόχος της κυβέρνησης και των Αμερικανών, είναι, πλην της συντριβής του ΔΣΕ, και οι ορεινοί πληθυσμοί οι οποίοι θεωρούνται φίλα προσκείμενοι στους αντάρτες. Η ύπαιθρος σε όλη την Ελλάδα πλημμυρίζει από στρατό. Δια του εξαναγκασμού οι χωρικοί ξεριζώνονται -κυριολεκτικά μέσα σε λίγες ώρες- από τα χωριά τους και τις πατρογονικές τους εστίες. Τα χωριά ερημώνουν, τα νοικοκυριά ρημάζουν, τα εγκαταλειμμένα υπάρχοντα των φτωχών αγροτών πλιατσικολογούνται από τις γνωστές φασιστοσυμμορίες που κινούνται παράπλευρα με το στρατό, οι σοδειές καταστρέφονται και έτσι οι λεγόμενες ύποπτες περιοχές μετατρέπονται κυριολεκτικά σε «νεκρές ζώνες» ούτως ώστε οι αντάρτες να μη βρίσκουν πουθενά ανεφοδιασμό, στήριξη και εφεδρείες. Ένα απάνθρωπο φασιστικό σχέδιο κατά του λαού σχεδιασμένο με κάθε λεπτομέρεια από τους αμερικανούς νταβατζήδες. Το εφήρμοζαν όμως και οι Άγγλοι στις αποικίες τους! Υπολογίζεται ότι πάνω από 800.000 πολίτες (ανάμεσά τους 150.000 παιδιά) από όλη την ελληνική επικράτεια εκτοπίστηκαν βίαια από τις εστίες τους. Η κρατική προπαγάνδα τους βάφτισε «ανταρτόπληκτους»! Ολόκληρα καραβάνια ανθρώπινης δυστυχίας θα καταλήξουν σε στρατοκρατούμενες περιοχές στις παρυφές διάφορων μεγάλων πόλεων, μέσα σε ελληνικού τύπου “φαβέλες” και καταυλισμούς-γκέτο, ζώντας σε άθλιες συνθήκες και κάτω από τον ασφυχτικό έλεγχο των χωροφυλάκων και του στρατού. Ένα τμήμα αυτών των ανθρώπων, μεγαλυτέρων αλλά και παιδιών, θα αποτελέσει φτηνό υλικό εκμετάλλευσης από επιφανείς μεγαλοεργοδότες αλλά και από επιτήδειους του υποκόσμου. Πολλές τραγικές ιστορίες γράφτηκαν στους χώρους συγκέντρωσης των εκτοπισμένων.

Η Ευρυτανία η οποία βρίσκεται βέβαια στο μάτι του καθεστώτος αποτελεί άμεσο-πρώτιστο στόχο εκκένωσης! Έτσι λοιπόν οι ξεριζωμένοι από τα χωριά τους Ευρυτάνες (βλ. εδώ ) προωθούνται αναγκαστικά σε αστικά ή ημιαστικά κέντρα (Αγρίνιο, Καρδίτσα, Λαμία, Καρπενήσι, Μακρακώμη κλπ). Στοιβάζονται σε πρόχειρα καταλύματα, αποθήκες και άθλια παραπήγματα, ρακένδυτοι, δίχως πόρους και βέβαια χωρίς καμία εγγύηση ασφάλειας. Πολλοί εξ’ αυτών θα οδηγηθούν στα στρατοδικεία με χαλκευμένες κατηγορίες και εξωφρενικές σκευωρίες. Κάθε χάραμα στη θέση «Ξηριώτισσα» δίπλα από το νεκροταφείο της Λαμίας, οι εκτελέσεις δίνουν και παίρνουν με αποφάσεις του διαβόητου στρατοδίκη Γιαννόπουλου (“Κινίνου”). Εκεί θα εκτελεστεί ο Γ. Γιαταγάνας πρώτος γραμματέας του ΕΑΜ Ευρυτανίας. Επίσης θα εκτελεστούν, αφού πρώτα θα βασανιστούν αγρίως, ο υπέροχος δάσκαλος Θ. Μπακόλας και ο αδερφός του ο παπα Σεραφείμ γιατί δεν δέχτηκαν να αποκηρύξουν τα παιδιά τους. Ίδιο τραγικό τέλος είχε και η παπαδιά Κοροκίδαινα από το Στένωμα, η οικογένεια του Δ. Τσουγκρή από το Καλεσμένο, η αξέχαστη ηρωίδα Βαγγελίτσα Κουσιάντζα και πάρα πολλοί ακόμη δημοκρατικοί πολίτες που αν τους απαριθμούσαμε αναλυτικά θα χρειαζόμασταν τόμους ολόκληρους! Τα ισόβια και οι πολύχρονες καταδίκες είναι και αυτές στο «σύνηθες πρόγραμμα». Πλήθος ηρωικών συμπατριωτών μας παίρνουν τον πικρό δρόμο για τα ξερονήσια και τις εξορίες (Μακρόνησο, Ικαρία, Αϊ Στράτη κλπ.).

(φωτο: Στη Μακρόνησο...)

Κάτω από αυτή τη δυσμενή κατάσταση που διαμορφώνεται βάσει αυτού του μοναρχοφασιστικού σχεδίου, οι αντάρτες ελίσσονται προσωρινά με κατεύθυνση τη Βόρεια Ελλάδα, αλλά σε λίγο με μια αιφνιδιαστική αντίστροφη μεγάλη πορεία που θα ξαφνιάσει τους πάντες και δίνοντας συνεχείς μάχες προωθούνται ξανά γύρω από το Καρπενήσι (Μικρό Χωριό, Δερμάτι, Στένωμα, Καλεσμένο κλπ). Αρχές του 1948 δημιουργούνται και έμπεδα μαχητών του ΔΣΕ στα Δολιανά και τη Ρωσκά Ευρυτανίας (πλησίον του «Πανταβρέχει») όπου εκεί εκπαιδεύονται και 300 επίλεκτες ανταρτοπούλες!!! Το Γενικό Επιτελείο Στρατού συμπεραίνει: «ειδικώς η κατάστασις εις την Ρούμελην ήτο αφόρητος. Οι κομμουνιστοσυμμορίται εξήσκουν απόλυτον έλεγχον εφ’ ολοκλήρου σχεδόν της περιοχής, εξαιρέσει των μεγάλων αστικών κέντρων».

Έτσι τον Απρίλη του 1948 ξεκινά και πάλι μια νέα γενικευμένη κυκλωτική επιχείρηση εναντίον των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας με τον κωδικό «ΧΑΡΑΥΓΗ»! Το καθεστώς, με την αμερικανική πάντα εποπτεία και συμμετοχή, εξορμά με δεκάδες χιλιάδες άνδρες συγκροτημένους σε 3 Μεραρχίες Στρατού με 27 τάγματα, 14 Πυροβολαρχίες, 16 Τάγματα Εθνοφρουράς, 6 Τάγματα Χωροφυλακής, 2 μοίρες Ορεινών Καταδρομών, 1 Σύνταγμα Θωρακισμένων, Ομάδες ΜΑΥ και αεροπλάνα. Εν τω μεταξύ ο ΔΣΕ συγκροτεί το ΚΓΑΝΕ (Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας) με αρχηγό το γιατρό Κ. Καραγιώργη. Το ΚΓΑΝΕ αποτελείται από 3 αντάρτικες μεραρχίες (Ι Θεσσαλίας, ΙΙ Ρούμελης, ΙΙΙ Πελοποννήσου). Για δύο περίπου μήνες διεξάγονται αλλεπάλληλες μάχες. Στην Ευρυτανία επίλεκτες δυνάμεις της ηρωικής ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ μαζί με τις ανταρτοπούλες (!) από τα κέντρα εκπαίδευσης, σπάνε επιτυχώς την τρομερή ενέδρα του καθεστωτικού στρατού στη θέση «Σωτήρα» Τυμφρηστού. Όμως στα Καλύβια της Βίνιανης μια άλλη αντάρτικη φάλαγγα θα ηττηθεί. Εκεί πολλές κοπέλες από τον ανθό του ένοπλου λαϊκού κινήματος σκοτώνονται, ενώ άλλες αιχμαλωτίζονται και μεταφέρονται σιδηροδέσμιες στο Καρπενήσι. Σκληρές επίσης συγκρούσεις έχουμε και στον Αϊ Λιά της Βίνιανης όπως και στον Καλόγερο! Στις 31 του Μάη 1948 στη θέση Πυργούλια και Νεβρόπολη των Αγράφων η ΙΙ Μεραρχία Ρούμελης του ΔΣΕ πέφτει σε κλοιό της Χ Μεραρχίας του κυβερνητικού στρατού υπό τον στρατηγό Μανιδάκη. Οι αντάρτες κατορθώνουν να σπάσουν τον ασφυχτικό κλοιό και να εισχωρήσουν πάλι από Βράχα-Κλειτσό στην Ευρυτανία και στα νότια Άγραφα. 

Τις άγριες αιματηρές μάχες παρακολουθεί απευθείας ο αμερικανός στρατηγός Βαν Φλητ μαζί με τον αρχηγό του ΓΕΣ Κιτριλάκη. Το σχέδιο περικύκλωσης αποτυγχάνει και τότε ο επικυρίαρχος Βαν Φλητ διατάσει κυρώσεις κατά της ηγεσίας της Χ Μεραρχίας του υποτιθέμενου… «εθνικού» στρατού!!!

Πριν τη μεγάλη αντάρτικη έφοδο…

«Ψηλά τη σημαία του Δημοκρατικού Στρατού

παιδιά γενναία

μια ζωή αρχίζει νέα

για το λαό, εμπρός παιδιά.

Μέσα στου φασισμού τη δίνη

νέα ζωή σου ξαναδίνει.

Σώζει όλα τα παιδιά σου

δίνει φως στη σκοτεινιά σου

και χαρίζει λευτεριά

εμπρός παιδιά»

Οι αντάρτες, λοιπόν, μετά από σκληρές πολύνεκρες μάχες έχουν επιστρέψει μέσω διαφόρων περασμάτων και πάλι στη Ρούμελη και δη στην Ευρυτανία. Οι εκκενωμένες περιοχές δημιουργούν, όμως, μια αντικειμενικά δύσκολη κατάσταση για το ΔΣΕ αφού πλέον κινείται αναγκαστικά σε «έρημη γη», έχοντας χάσει σημαντικές βάσεις στήριξης! Ταυτόχρονα κινούνται και πολυπληθή καθεστωτικά στρατεύματα. Ο αντιστράτηγος του κυβερνητικού στρατού Θρασύβουλος Τσακαλώτος ζητά με επιστολή του από τους στρατιώτες… να ξεχάσουν τη λέξη “κόπωσις” αφού καθώς λέγει για τους αντάρτες: «γιατί αυτοί δεν κουράζονται, μήπως είναι καλύτερα ντυμένοι, μήπως περνούν καλύτερα;». Φαίνεται πως ο αντιστράτηγος δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να κατανοήσει πως οι “ξυπόλητοι” είχανε “ψυχή βαθιά” και εμφορούνταν από υψηλά ιδανικά και ευγενή οράματα για μια νέα δίκαιη ζωή, γεγονός που πολλαπλασίαζε τις δυνάμεις και τις αντοχές των αντιστεκόμενων, εν αντιθέσει με το δικό του άδικο πόλεμο που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και των ξένων συμμάχων της!

Από το Δεκέμβρη του 1948 μεγάλες δυνάμεις του ΔΣΕ συγκλίνουν στη Φουρνά Ευρυτανίας και στα γύρω χωριά Βράχα, Κλειτσό, κλπ. Είναι οι: Ι Μεραρχία του ΔΣΕ με αρχηγό τον ξακουστό «Γιώτη» (Χαρίλαο Φλωράκη), η ΙΙ Μεραρχία με το θρυλικό «Διαμαντή» (Γιάννη Αλεξάνδρου), η Σχολή Αξιωματικών του Κλιμακίου Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας με τον T. Πέτσα, ένα Ανεξάρτητο Τάγμα και μια Διλοχία, συνολικής δύναμης περίπου 3000 ανταρτών και ανταρτισσών! Οι μαχητές του ΔΣΕ ξεκουράζονται από τις συνεχείς πορείες και τις μάχες και αναδιοργανώνονται για τη μεγάλη έφοδο στο Καρπενήσι.

(φωτο: "Διαμαντής" και "Γιώτης" στο Καρπενήσι)

Η κατάληψη της Ευρυτανικής πρωτεύουσας θεωρείται από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας ως ιδιαίτερα σημαντικός πολιτικοστρατιωτικός στόχος για τους εξής λόγους: Κατ’ αρχάς το μοναρχοφασιστικό κράτος θα έχανε την πιο βαθιά προωθημένη βάση του για τις επιχειρήσεις του στη Ρούμελη και τη Δ. Θεσσαλία. Επιπρόσθετα θα επιτυγχάνονταν μια εδαφική ενότητα προς όφελος του ΔΣΕ στον κεντρικό και νότιο κορμό της Πίνδου. Παράλληλα θα απασχολούνταν επιπλέον εχθρικές δυνάμεις ώστε να αποσυμφορηθεί η πίεση που αντιμετώπιζαν τα μαχόμενα τμήματα του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, ενώ συγχρόνως θα αποδεσμεύονταν αντίπαλα στρατεύματα και από το μέτωπο του Γράμμου. Συν τοις άλλοις, θα εξουδετερώνονταν και πολλές παρακρατικές φασιστοσυμμορίες που έδρευαν στη Ρούμελη και οι οποίες βαρύνονταν με στυγερά εγκλήματα κατά του λαού. Δεν μπορεί, επίσης, να παραβλεφτεί ότι εάν η πόλη-σύμβολο της Εαμικής Αντίστασης πέρναγε στα χέρια του ΔΣΕ θα αποτελούσε μια σημαντική νίκη γοήτρου κόντρα στο καθεστώς, ξέχωρα από τη διεθνή απήχησή της. Τέλος θα ανεφοδιαζόταν ο ΔΣΕ με όπλα, τρόφιμα, υλικό και θα ενισχύονταν με την ένταξη περισσότερων νέων μαχητών. 

Την Πρωτοχρονιά του 1949 θα εκτυλιχθούν συγκινητικές στιγμές με τους αντάρτες και τις αντάρτισσες να γιορτάζουν την είσοδο του νέου έτους (1949) με χορούς, δημοτικά κι επαναστατικά τραγούδια και όρκους τιμής στον αγώνα και τη νίκη!

Οι επόμενες ημέρες κυλούν με συνεχή εκπαίδευση των τμημάτων καθώς και μαζικές συνελεύσεις των μαχητών-τριών όπου εκτός από τις ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις αναλύονται διεξοδικά και τα συμπεράσματα από τις πρόσφατες επιχειρήσεις του ΔΣΕ στην Καρδίτσα και τις Σοφάδες. Επίσης αναδιοργανώνονται κάποιες μονάδες, διαπιστώνονται και καλύπτονται κενά στα τμήματα και βέβαια ανατίθενται συγκεκριμένα καθήκοντα στα στελέχη και τους επικεφαλής των μονάδων. Παράλληλα δημιουργείται και ένα πολύπλευρο-άρτιο δίκτυο πληροφόρησης όταν ριψοκίνδυνοι μαχητές του ΔΣΕ που ενεδρεύουν επίμονα μέσα στο χιονιά κοντά στο Καρπενήσι, συλλαμβάνουν «γλώσσες» (αιχμαλώτους) και έτσι προκύπτει μία λεπτομερής συνεχής ενημέρωση για τις θέσεις και τη διάταξη του αντιπάλου μέσα και έξω από την πόλη. Τέλος, ειδικοί ιχνηλάτες πραγματοποιούν αναγνωριστικά δρομολόγια στα χιονισμένα περάσματα του Βελουχίου και κατ’ αυτό τον τρόπο σχεδιάζονται αναλυτικά με ανάγλυφους χάρτες αναπαράστασης οι κατάλληλες διαδρομές που θα ακολουθήσουν οι αντάρτες!

Κατόπιν όλων αυτών, ο τελικός σχεδιασμός προβλέπει μια γρήγορη αιφνιδιαστική διείσδυση στην καρδιά της πόλης με στόχο να δημιουργηθεί καθοριστικό ρήγμα στην αντίπαλη διάταξη. Ως «αδύνατος κρίκος» ορίζεται το σημείο μεταξύ Ρόβια και αντερείσματος Προφ. Ηλία, με πιάσιμο του ρέματος της Αγίας Παρασκευής το οποίο δεν είχαν προβλέψει να ναρκοθετήσουν οι κυβερνητικοί γιατί δεν φαντάζονταν πως οι αντάρτες θα επιχειρούσαν την προσέγγιση των προαναφερόμενων σημείων που είχαν πλάτη το Βελούχι και που θεωρούνταν αδιάβατο λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν με τις χιονοθύελλες! Ταυτόχρονα θα παρενοχλούνταν σχεδιασμένα και άλλες αντίπαλες εστίες μέσα και έξω από την πόλη.

(φωτο: Βελούχι)

Από τα μέσα του Γενάρη και μετά, μονάδες του ΔΣΕ πραγματοποιούν συντονισμένες νυχτερινές προσεκτικές πορείες με κατεύθυνση το Καρπενήσι. Ακροβολίζονται μέσα στα χιόνια αναμένοντας το τελικό σύνθημα. Υπάρχει εντολή να κινούνται επιτόπου συνεχώς για να αντιμετωπίσουν και έναν επιπλέον εχθρό: το αφόρητο κρύο! Πολλοί τότε θα πάθουν κρυοπαγήματα… 

Η Κατάληψη του Καρπενησίου…

«Είναι σκληρός ο θάνατος

γι’ αυτούς που μένουν πίσω.

Μα εδώ δεν είναι θάνατος

θάνατος απ’ αρρώστια.

Είναι της δόξας τα παιδιά

δαφνοστεφανωμένα.

Θάνατο εμείς δεν βρίσκουμε

και λησμονιά η γενιά μας…»

(φωτο: Μαχητές και μαχήτριες του λαϊκου στρατού)

Το Καρπενήσι βρίσκεται σε μια φυσική οχυρή θέση κουρνιασμένο σε μεγάλο υψόμετρο 980 μ, και με τα νώτα του καλυμμένα από το πανύψηλο χιονοσκέπαστο Βελούχι (2319μ). Στην πόλη είναι εγκατεστημένες ισχυρές κυβερνητικές δυνάμεις αποτελούμενες από: δύο ενισχυμένα τάγματα Πεζικού, χωροφύλακες, εθνοφρουρά καθώς και πολλούς φανατισμένους μαυροσκούφηδες και μάυδες, αρκετοί εκ των οποίων έχουν καταφτάσει ακόμη και από τη Λαμία, θορυβημένοι μετά την επιτυχή επέμβαση των ανταρτών στην Καρδίτσα. Η συνολική τους δύναμη αγγίζει περίπου τα 1500 άτομα. Να σημειώσουμε εδώ ότι από τις αρχές του 1946 έως τα μέσα του 1947 διοικητής του Καρπενησίου ήταν ο παλιός ταγματασφαλίτης-συνεργάτης των Γερμανών Τολιόπουλος, γνωστός ανθρωποδιώκτης, ο οποίος έχοντας μια ανισόρροπη συμπεριφορά κυκλοφορεί στην πόλη με το μαστίγιο βρίζοντας χυδαία και τρομοκρατώντας τον κόσμο. Στη συνέχεια, διοικητής ανέλαβε ο ταγματάρχης Κ. Παπαγεωργόπουλος. Αυτός φοβούμενος αντάρτικη επίθεση επιστράτευσε πολίτες με γκασμάδες και φτυάρια για να σκάψουν χαρακώματα στους τριγύρω λόφους όπου και τοποθέτησε βαριά αρματωμένα φυλάκια, τύλιξε την πόλη με διπλές σειρές από συρματοπλέγματα, ναρκοθέτησε περιμετρικές ζώνες, έστησε φωλιές πολυβόλων σε ταράτσες και… καμπαναριά εκκλησιών (Αγ. Τριάδα, Παναγία), οχύρωσε σπίτια και γέμισε, μέσα κι έξω το Καρπενήσι, με ορύγματα, τσιμεντένια οδοφράγματα και επιπλέον πολυβολεία. 

(φωτο: Καταδρομείς του καθεστωτικού στρατού στο Καρπενήσι)

Ταυτόχρονα καλλιέργησε ένα αχαλίνωτο κλίμα τρομοκρατίας, με μαζικές συλλήψεις θεωρούμενων «υπόπτων», συνεχείς ελέγχους στις εισόδους και τις εξόδους της πόλης, απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά το σούρουπο, ενώ έβαλε σε διαδικασία ελέγχου μέσω ονομαστικών καταστάσεων ακόμη και… το εμπόριο του αλατιού για να μην μπορούν, τάχα, να το προμηθεύονται οι αντάρτες!!! Όλα τούτα τα βρήκε έτοιμα και ο επόμενος διοικητής Ισαακίδης. Μέχρι που τελικά ο ίδιος ο αντιστράτηγος Τσακαλώτος επέβαλλε, το 1948, ως διοικητή Καρπενησίου το Δ. Καραπιπέρη. Έναν άγριο αφηνιασμένο αντικομμουνιστή ταγματάρχη που καθοδηγούσε ο ίδιος προσωπικά τις βάρβαρες εξορμήσεις των σφαγέων παρακρατικών στα χωριά παροτρύνοντάς τους: «θα κάνετε πέρα και θα μου φέρετε πίσω αυτιά, μύτες και βυζιά, να μη μείνει ζωντανή ούτε γάτα»!!! (βλ. Δ. Σακκάς «Το ανθρώπινο κτήνος στον καιρό του εμφυλίου»).

Ο κυβερνητικός στρατηγός Ζαφειρόπουλος θεωρεί ιδιαίτερα δύσκολη την κατάληψη του Καρπενησίου καθώς η αμυντική της διάταξη : «εστηρίζετο εις την ισχυράν κατοχήν και αμυντικήν οργάνωσιν των πέριξ της πόλεως υψωμάτων Αγ. Δημητρίου-Ροβιές-Αγ. Σωτήρος και της αντηρίδος Προφ. Ηλία, άτινα είναι φύσει οχυρά, δεσπόζουν και ελέγχουν την πόλιν και η μεταξύ των απόστασις επιτρέπει την δημιουργίαν ισχυρών και πυκνών συνεχών φραγμών πυρών Πεζικού, και εις την αμυντικήν οργάνωσιν του εσωτερικού της πόλεως».

Το Καρπενήσι λοιπόν οχυρωμένο σαν αστακός τόσο περιμετρικά όσο και μέσα στην πόλη και με τη διοίκησή του στα χέρια των πιο στυγνών καθεστωτικών θεωρείται απόρθητο φρούριο. Ώσπου…

Τη βραδιά της 19ης Γενάρη 1949 και ενώ ο Καραπιπέρης και οι όμοιοί του μπεκροπίνουν και γλεντοκοπάνε σε μια ταβέρνα παρέα με κάποιους από τις διορισμένες τοπικές αρχές, οι δυνάμεις των ανταρτών του ΔΣΕ ΄κυκλώνουν αθόρυβα την πόλη! Ήδη η Ι Μεραρχία με τον καπετάν Γιώτη ακολουθώντας τη διαδρομή από Βράχα μέχρι Στένωμα, είχε φτάσει στο ύψωμα του Αϊ Θανάση κάπου 4 χλμ από την πόλη. Από εκεί η Ταξιαρχία του Μπαντέκου θα επιχειρούσε το όλο σχέδιο διείσδυσης (να σημειώσουμε εδώ ότι ο Μπαντέκος -Ν. Μπαλάλας- είναι ο θαρραλέος ταξίαρχος του ΔΣΕ που όταν λίγο αργότερα, τον Αύγουστο του 1949, θα καταδικαστεί… 17 φορές σε θάνατο και θα εκτελεστεί μαζί με τη γυναίκα του Ευτυχία, θα ειρωνευτεί τους στρατοδίκες λέγοντας: «μωρέ εγώ ως ταξίαρχος του Δημοκρατικού Στρατού μόνο… 17 φορές εις θάνατον και ο σύντροφος Βύρωνας που ήταν ταγματάρχης 31 φορές; Καλά δεν ντρέπεστε λιγάκι»!!!). Επίσης η Σχολή Αξιωματικών είχε ως αποστολή την κατάληψη του κομβικού λόφου του Αγ. Δημητρίου στην είσοδο του Καρπενησίου. Η ΙΙ Μεραρχία με τον καπετάν Διαμαντή πιάνει θέσεις στα υψώματα της Μερκάδας και τον Αϊ Λιά Ροβολαρίου ελέγχοντας τη μοναδική στενωπή οδό από Λαμία ώστε να αναχαιτιστούν τυχόν κυβερνητικές ενισχύσεις από Φθιώτιδα προς Ράχη Τυμφρηστού-Καρπενήσι. Αντάρτικα επίσης τμήματα καλύπτουν και τις διόδους της πόλης προς την κατεύθυνση του Αγρινίου ώστε να μπλοκάρουν και από εκεί πιθανές εχθρικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα προς την Καρδίτσα η 77η Μονάδα Χώρου του ΔΣΕ θα πραγματοποιούσε περιορισμένη επίθεση αντιπερισπασμού με όλμους στις δυτικές παρυφές της πόλης. 

(φωτο: Αντάρτες) 

Ο Β. Αποστολόπουλος (βλ. «Το χρονικό μιας εποποιίας-ο ΔΣΕ στη Ρούμελη») περιγράφει: 

«Το Καρπενήσι βρίσκεται στην καρδιά της ορεινής Ρούμελης. Έχει για προσκέφαλο το Βελούχι κι απλώνει τα πόδια του προς το ιστορικό Κεφαλόβρυσο, το δασωμένο Κώνισκο και την ειδυλλιακή Ποταμιά. Ο ορίζοντας νοτιοανατολικά φράζεται από το πέτρινο τρίπτυχο των κορφών της Χελιδόνας και τους απάτητους γκρεμούς της άγριας Καλιακούδας. Και σαν πιασμένες από τα χέρια αυτών των βουνών, ράχες δασωμένες δένονται με τα ψηλά αντερείσματα του Βελουχίου χτίζοντας ένα τεράστιο πηγάδι, που στον πυθμένα του κοιμάται το Καρπενήσι. Ένας πέτρινος κόθρος πανύψηλος και δασωμένος και χωμένη στη βάση του η ιστορική πολιτειούλα…. Και καθώς ροβολάμε από το διάσελο του Αϊ Θανάση, στην ξάστερη παγωμένη νύχτα, σαν να βλέπουμε το θεόρατο ίσκιο του Μάρκου Μπότσαρη να μας καλωσορίζει. Και σαν να μας δείχνει το κόκκινο σημάδι στο κεφάλι του πάνω από το δεξιό του μάτι, από αρβανίτικο βόλι, που τον έστειλε στην αθανασία στις 8-9 Αυγούστου 1823 στον αγώνα για την ελευθερία και την ανάσταση του γένους».

(φωτο: Αντάρτες του ΔΣΕ προωθούνται προς το Καρπενήσι) 

Στις 19 Γενάρη το βράδυ γύρω στις 10.30 ξεκινά η επίθεση. Ομάδες ανταρτών διασχίζουν αιφνιδιαστικά το λεγόμενο «χιονισμένο αδιάβατο» του Βελουχίου, καταφέρνουν να περάσουν ανάμεσα από Ρόβια και αντέρεισμα Προφ. Ηλία και προσεγγίζοντας το μη ναρκοθετημένο ρέμα της Αγίας Παρασκευής οχυρώνονται κοντά στα πρώτα κορφιανά σπίτια της πόλης. 

200 μαχητές με τον ταγματάρχη του ΔΣΕ Δ. Πρίκο προωθούνται προς τη θέση Δεξαμενή, όπου εκεί επιχειρείται το κύριο ρήγμα στην εχθρική διάταξη ώστε να πραγματοποιηθεί η ευρεία διείσδυση στην πόλη. Αμέσως επιχειρείται ανακατάληψη του χώρου από τους μαυροσκούφηδες, τους χωροφύλακες και τον καθεστωτικό στρατό. Ξεσπούν άγριες μάχες. Ο τόπος καίγεται από τα πυρά. Οι δύο πλευρές μάχονται με πρωτοφανές πείσμα, πολλές φορές σώμα με σώμα. Οι κυβερνητικοί με τους παρακρατικούς συνεταίρους τους ρίχνονται με μένος επάνω στους αντάρτες για να εκμηδενίσουν –κυρίως- το κρίσιμο προγεφύρωμα της Δεξαμενής. Ακολουθεί πραγματικό μακελειό. Τη νύχτα ο Πρίκος αδυνατώντας να καλύψει όλο τον τομέα και καθώς έχει σημαντικές απώλειες στο τάγμα του ζητά ενισχύσεις. Ο ταξίαρχος Μπαντέκος του ΔΣΕ στέλνει προς ενίσχυση το Λόχο Δημοκρατικής Νεολαίας με τρεις διμοιρίες. Οι δύο διμοιρίες σπεύδουν προς τη Δεξαμενή, ενώ η άλλη εξουδετερώνει παρακείμενες εστίες Μάυδων. Το ξημέρωμα της 20ης και καθώς προχωρά η μέρα οι κυβερνητικοί εντείνουν τις επιθέσεις τους στη Δεξαμενή. Η μάχη είναι σκληρή και αμφίρροπη. Λέγεται, μάλιστα ότι επάνω σε εκείνες τις σφοδρές συγκρούσεις ο πολιτικός επίτροπος Μάγγος περικυκλωμένος από φασίστες έβγαλε το περίστροφό του και αυτοκτόνησε για να μην πέσει ζωντανός στα χέρια τους (βλ. Τ. Ψημμένος «Αντάρτες στ’ Άγραφα»). Σε κάποια στιγμή ο Πρίκος, πιεσμένος αφόρητα και τραυματισμένος κι ο ίδιος, διατάσει σύμπτυξη των δυνάμεών του που βρίσκονται γύρω από τη Δεξαμενή. Ο ίδιος καταφτάνει στην κεντρική διοίκηση των ανταρτών όπου απελπισμένος και επιχειρώντας να αυτοκτονήσει απευθύνεται στους συντρόφους του ουρλιάζοντας: «Πάνε τα παιδιά μου, πάει το τάγμα μου»!!! Τότε η κεντρική διοίκηση αποφασίζει να αποσύρει τα τμήματα από το προγεφύρωμα της Δεξαμενής, αλλά το σήμα αυτό δεν θα φτάσει ποτέ στον προορισμό του καθώς οι ριπές των πολυβόλων είχαν κόψει τα τηλεφωνικά σύρματα με αποτέλεσμα να διακοπεί η επικοινωνία.

Όμως, σ’ εκείνη ακριβώς την κρίσιμη φάση της μάχης λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο η επαναστατική εμπειρία και η πρωτοβουλία των ίδιων των μαχητών του ΔΣΕ: Δύο αντάρτικοι λόχοι, με επικεφαλής τους Πάικο και Τζίτζιρα και με τη συνδρομή και των διμοιριών του Λόχου Νεολαίας, παρακούν συνειδητά την προηγούμενη διαταγή του Πρίκου (για σύμπτυξη) και αποφασίζουν να κρατήσουν πάση θυσία το κρίσιμο προγεφύρωμα στη Δεξαμενή μέχρι τη γενική έφοδο των υπόλοιπων δυνάμεων του ΔΣΕ. Καταμετρώνται 18 (!!!) κύματα λυσσασμένων επιθέσεων που επιχειρούν στρατός, μαυροσκούφηδες και χωροφύλακες για να αλώσουν το προγεφύρωμα. Οι αντάρτες τους αφήνουν να πλησιάζουν και μετά με ξαφνικές αντεπιθέσεις τους συντρίβουν σε μάχες σώμα με σώμα, παίρνοντας και όπλα ως λάφυρα! Ο Ν. Χασιώτης, αξιωματικός του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, διηγείται: «… Ο στρατός επιτίθετο συνεχώς, εμείς τους αποκρούουμε... Μας είχαν πλησιάσει στα 20 μέτρα. Τους λέω, παιδιά τώρα θα δείξουμε πραγματικά αν είμαστε ΔΣΕ. Τι θα κάνουμε; Αντί να τους περιμένουμε θα επιτεθούμε εμείς και θα τους αιφνιδιάσουμε. Έτσι κι έγινε. Επιτεθήκαμε και πραγματικά αιφνιδιάστηκαν τόσο που πετούσαν ακόμα και τα όπλα τους και όπου φύγει-φύγει μπήκαν μέσα στα πολυβολεία τους…».

Πλέον, ο χρόνος μετρά υπέρ του ΔΣΕ. Έτσι, αργά το μεσημέρι και προς το σούρουπο της 20ης Γενάρη ξεκινά γενική συντονισμένη έφοδος των ανταρτών από όλες τις πλευρές εναντίον των φυλακίων και των λοιπών κομβικών σημείων της πόλης. Αρχικά με περιορισμένα κοντινά πυρά πυροβόλων, όλμων και πάντζερ και κατόπιν με αλλεπάλληλες εφόδους μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού. Χτυπιούνται Ρόβια, Αγ. Σωτήρα κλπ. Οι κυβερνητικοί αμύνονται με λύσσα και καταιγιστικά πυρά. Ειδικά στα Ρόβια υπάρχουν σημαντικές απώλειες ανταρτών. Ανάμεσά τους και ο αγαπητός σε όλους Θανάσης Φοκολώρας ένα παλικάρι 22 χρονών διοικητής αντάρτικων σχηματισμών. 

Εν τω μεταξύ, και καθώς μαίνονται οι συγκρούσεις στα διάφορα μέτωπα, αντάρτες της Σχολής Αξιωματικών εξουδετερώνουν μια διλοχία στρατιωτών, μεταμφιέζονται με τα ρούχα των αιχμαλώτων και χρησιμοποιώντας τα συνθήματα εφόδου, ξεγελούν τους φρουρούς του λόφου του Αγ. Δημητρίου και καταλαμβάνουν το στρατηγικής σημασίας οχυρό. Οι στρατιώτες παραδίδονται αμέσως. 

(φωτο: Ο στρατηγικής σημασίας λόφος του Αγ. Δημητρίου)

Πέφτει αμέσως σήμα ότι καταλήφθηκε το ύψωμα. Η πίεση των ανταρτών προς τα Ρόβια και την Αγ. Σωτήρα δυναμώνει ακόμη περισσότερο, οι αντάρτες βάλλουν πλέον και από το κατειλημμένο φυλάκιο του Αγ. Δημητρίου. Παράλληλα και καθώς νυχτώνει, μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ απ’ όλη την ταξιαρχία του Μπαντέκου χτυπάνε στοχευμένα σημεία της πόλης και εισέρχονται δυναμικά στο κέντρο της. Η αντίστροφη μέτρηση για την κατάληψη αρχίζει. 

Αργά τη νύχτα της 20ης προς 21ης Γενάρη και μετά από σκληρές πολύνεκρες οδομαχίες, οι αντάρτες καταλαμβάνουν το διοικητήριο που αποτελεί το άντρο του αντιπάλου. Ο διοικητής της φρουράς Παπατριανταφύλλου σκοτώνεται στη μάχη. Οι υπόλοιποι κιοτεύουν και γίνονται λαγοί με τον… “αρχιλεβέντη” Καραπιπέρη πρώτο-πρώτο! Μέσα στο γενικό χαμό τόσο αυτός όσο και ο ταγματάρχης Μαντούζας, ο οποίος είχε καταφύγει από πριν στο δάσος, το σκάνε τρέχοντας για να γλυτώσουν. Καταφεύγουν στον Αγ. Γεώργιο Φθιώτιδας. Ο στρατός που επιχειρεί να στείλει ενισχύσεις από Λαμία και Αγρίνιο αντιμετωπίζεται από τις ακροβολισμένες δυνάμεις της ΙΙ μεραρχίας του καπετάν Διαμαντή. Πολλοί μάυδες, χωροφύλακες, παρακρατικοί κλπ, επιχειρούν να εγκαταλείψουν νύχτα το Καρπενήσι, προσπαθώντας να διαφύγουν προς το Αγρίνιο ή τη Λαμία. Αρκετοί απ’ αυτούς σκοτώνονται από τα πυρά, ενώ ορισμένοι άλλοι πέφτουν πάνω στη φοβερή χιονοθύελλα και χάνονται όπως ο διοικητής χωροφύλακας Σαπέρας, ο υπομοίραρχος Μαγγίνας κ.ά. Κάμποσοι ακόμη μαυροσκούφηδες πιάνονται αιχμάλωτοι ή παραδίδονται από μόνοι τους. Μερικοί τρυπώνουν μέσα σε πηγάδια και σε δασωμένα σημεία για να γλυτώσουν από τη δικαιολογημένη οργή του λαού.

Το χάραμα οι στρατιώτες από τα Ρόβια και την Αγ. Σωτήρα υψώνουν λευκές σημαίες. Οι αντάρτες θα αντιμετωπίσουν με επιείκεια και σεβασμό τους αιχμαλώτους στρατιώτες. Υπάρχουν και περιστατικά αυτομόλησης φαντάρων του Κυβερνητικού Στρατού προς το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

Ο Β. Αποστολόπουλος περιγράφει την είσοδο των ανταρτών στην πόλη μετά τις σφοδρές συγκρούσεις: «Έφεξε πια, όταν αντικρίζοντας το φόβητρο Ρόβια, είδαμε έξω απ’ τα οχυρά μεγάλο χορό φαντάρων να κουνούν λευκά μαντήλια στον αέρα. Παραδίνονται κι αυτοί. Με το όπλο “προτείνατε” βαδίζουμε προς το κέντρο της πόλης. Νέκρα! Εδώ φαίνονται καταστήματα στραπατσαρισμένα, σπασμένα κιβώτια πυρομαχικών, κάλυκες, αντικείμενα που εύγλωττα μιλούν για τη θεομηνία που πέρασε από πάνω τους».

Έτσι τα ξημερώματα 21ης Γενάρη 1949, το Καρπενήσι, η παλιά θρυλική πρωτεύουσα του ΕΑΜικού κράτους, περνάει ολοκληρωτικά στα χέρια των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Εκείνη όμως τη μέρα λαμβάνει χώρα και κάποιο άλλο πολύ σημαντικό γεγονός. Ορισμένα εχθρικά αεροπλάνα προσεγγίζουν το Καρπενήσι. Μαχητές του ΔΣΕ με επικεφαλής μια ανταρτοπούλα (!) βάλλουν και καταρρίπτουν στη θέση Αγ. Γιώργης ένα από αυτά. Νεκροί είναι: ο επισμηναγός Π. Τσούκας και ο… Αμερικανός αντισυνταγματάρχης Έντνερ Σέλντεν! Είναι η πρώτη «επίσημη» απόδειξη για τη βρόμικη ανάμιξη των Αμερικανών στον εμφύλιο με την πλευρά του μοναρχοφασιστικού στρατού. Γίνεται σάλος, ενώ θα υπάρξει καταγγελία του γεγονότος και στον ΟΗΕ!

Οι απώλειες της μάχης (με κάθε επιφύλαξη καθώς τα στοιχεία διίστανται) συνοψίζονται ως εξής: 245 νεκροί και 550 τραυματίες από την πλευρά του καθεστωτικού στρατού και των παρακρατικών και περίπου 115 νεκροί/τραυματίες αντάρτες και αντάρτισσες (συν 50 ακόμη με κρυοπαγήματα).

Το παλάτι και το Γενικό Επιτελείο Στρατού πανικοβάλλονται. Το Καρπενήσι ήταν το δεύτερο «ηχηρό χαστούκι» μετά την τρίημερη κατάληψη της Νάουσας. Μάλιστα θα είναι η μόνη πρωτεύουσα νομού που θα παραμείνει κατειλημμένη από τους αντάρτες για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αποδίδονται ευθύνες στο στρατιωτικό διοικητή Στερεάς Ελλάδας Κετσέα. Ο Παπάγος τον αντικαθιστά. Αναλαμβάνει ο υποστράτηγος Π. Κατσώτας. Για να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις ο Κετσέας, ο Καραπιπέρης, ο Μαντούζας και μερικοί ακόμη περνάνε στρατοδικείο όπου εκεί βέβαια αθωώνονται.

Από την άλλη πλευρά, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας τιμά το «Γιώτη» και το «Διαμαντή» με το ανώτατο παράσημο Πολεμικής Αξίας! 

(φωτο: "Γιώτης" - Χ. Φλωράκης)

φωτο: "Διαμαντής" - Γ. Αλεξάνδρου")

Ο ΓΓ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στους επικεφαλής, τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ αναφέροντας: «Γράψατε σήμερα μια από τις λαμπρότερες σελίδες του λαϊκοαπελευθερωτικού μας αγώνα. Κρατήστε γερά το Καρπενήσι!... Οργανώστε καλά την επιθετική σας άμυνα. Σταθεροποιήστε τη λαϊκοδημοκρατική ζωή μέσα στην πόλη! Αποκαλύψτε και χτυπήστε κάθε πλιάτσικο. Δεθείτε γερά με το λαό. Πείστε του με τα έργα σας ότι ο ΔΣΕ είναι λαϊκοαπελευθερωτικός στρατός και ότι φέρνει στο λαό την απολύτρωση…. Φερθείτε αδελφικά στους αιχμαλώτους. Δείξτε σ’ όλους πως είσαστε φορείς ανώτατου λαϊκού πολιτισμού».

Σε άλλο εντελώς ύφος είναι η επιστολή του κυβερνητικού υποστράτηγου Τσακαλώτου όπου καλώντας για ανακατάληψη της πόλης σημειώνει μεταξύ άλλων και τα εξής: «…Από μας εξαρτάται και θα γίνη να μην υπάρξη άλλος ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΣ βραχνάς. Καθαρίστε όλοι οι Διοικηταί άνευ οίκτου τα μετόπισθεν. Κάθε ύποπτος βοηθείας πρέπει να εκλείψη… στην τελική συντριβή των Εαμοβουλγάρων και την Νίκην όλες αι δυνάμεις του Εθνους Επεστρατεύθησαν».

Μέσω αυτής της συγκριτικής παράθεσης διαφαίνεται το ηθικό πρόκριμα του ΔΣΕ έναντι του μοναρχοφασιστικού κράτους.

Μαχητές του ΔΣΕ με τη βοήθεια πολιτών περισυλλέγουν και θάβουν στα γύρω υψώματα τους νεκρούς της μάχης. Στη συνέχεια οι αντάρτες απαλλοτριώνουν από τις κατειλημμένες κρατικές αποθήκες του στρατού μεγάλες ποσότητες πολεμικού υλικού καθώς και πολλές προμήθειες σε τρόφιμα, ιματισμό κλπ (12 βαριά πολυβόλα, 27 όλμους με 4080 βλήματα, 6 πίατ, 700 όπλα, 1.100.000 σφαίρες, 12 ασυρμάτους, 10 στρατιωτικά αυτοκίνητα, 100 μεταγωγικά, 600.000 οκάδες τρόφιμα). 

(φωτο: Στελέχη του ΔΣΕ στο Καρπενήσι)

Με εντολή του ΔΣΕ τα δημόσια ταμεία υποχρεώνονται να πληρώσουν κανονικά τις συντάξεις και τους μισθούς στον πληθυσμό. Τα υπόλοιπα χρήματα των τραπεζών και του μοναρχικού κράτους κατάσχονται υπέρ του Λαϊκού Στρατού. Με αυτά τα χρήματα ο ΔΣΕ πληρώνει στους καταστηματάρχες διάφορα είδη που έχουν ανάγκη οι αντάρτες. Φυσικά δεν σημειώνονται λεηλασίες στα ιδιωτικά καταστήματα και τα σπίτια. Τέλος στρατολογούνται στο ΔΣΕ πάνω από 400 νέοι και νέες. Οι αντάρτες δεν εκτελούν κανέναν από τους συλληφθέντες στρατιώτες (περίπου 400 στον αριθμό). Πριν, μάλιστα, την αποχώρηση του ΔΣΕ θα τους αφήσουν ελεύθερους. Πάνω σε αυτό, ο Γ. Κατσικογιάννης, «ανταρτόπληκτος» από το Μικρό Χωριό, αφηγείται λέγοντας μεταξύ άλλων: «Τους φαντάρους (του Κυβερνητικού Στρατού) που παραδόθηκαν τους είχανε σε ένα μεγάλο σπίτι που \χαν για στρατώνα. Τα όπλα βέβαια τους τα’χανε μαζέψει και όλα τα υλικά. Τους δίνανε νερό, και φαί και τσιγάρα. Καμιά φορά ξεμύτιζε κανένας και έπιανε κουβέντα με το σκοπό που’χανε βαλμένο οι αντάρτες να τους φυλάει. Δεν τους πειράξανε τρίχα από το κεφάλι τους. Κι όπως τους άφησαν έτσι τους βρήκανε μετά οι άλλοι οι δικοί τους που ξαναμπήκανε να πάρουνε το Καρπενήσι. Για τραυματίες που με ρωτάς θυμάμαι μερικούς. Ε, κάνανε και οι αντάρτες ότι μπορούσανε και αυτοί. Δύο φαντάροι πεθάνανε αλλά δεν φταίγανε οι αντάρτες, ο ένας μου’πανε είχε βαριά πληγή στο στομάχι κι ο άλλος ήτανε μισοπεθαμένος όταν τον μαζέψανε. Όχι, ούτε εκτελέσεις, ούτε τίποτα! Μάλιστα όταν μπήκανε πάλε ο στρατός στο Καρπενήσι κοιτάγανε γύρω γύρω σαν τους χαζούς, ποιος ξέρει τι περιμένανε κι αυτοί να βρούνε. Κι ένας από τους λοχίες είπε άμα είδε τους αιχμαλώτους έτσι με τις στολές ξεκούμπωτες και τα τσιγάρα στο στόμα: “Για δες ρε, τούτοι εδώ σαν να’ναι σε άδεια” ». Τιμωρούνται, βέβαια, ορισμένοι γνωστοί συμμορίτες παρακρατικοί εγκληματίες, μαυροσκούφηδες και σία, που ενέχονταν στις γνωστές αποτρόπαιες πράξεις βίας, που περιγράψαμε παραπάνω, κατά του λαού και της ζωής των αγωνιστών.

Το Καρπενήσι θα κρατηθεί από το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας για 18 ημέρες. Στις 8 Φλεβάρη 1949 οι αντάρτες θα αποχωρήσουν μετά από σκληρές μάχες 10 ημερών με πολλαπλάσιες κυβερνητικές δυνάμεις πολλών χιλιάδων (σχεδόν όλη η δύναμη του Α’ σώματος στρατού, μέρος του Β’ σώματος, παρακρατικοί, πυροβολικό, αεροπορία). Οι αντάρτες που έχουν ήδη επιτύχει αρκετούς από τους βασικούς αντικειμενικούς τους στόχους, διατάσσονται τελικά από το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ να μην κρατήσουν άλλο την πόλη. Έτσι θα ξεκινήσουν να φυγαδεύουν πρώτα τα εφόδια και τους τραυματίες. Μετά οι μαχητές και οι μαχήτριες του ΔΣΕ θα ελιχθούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις δίνοντας νέες συνεχείς μάχες. Ένα μεγάλο τμήμα τους θα προωθηθεί προς την περιοχή των Αγράφων με πορείες μέσα από τις σφοδρές χιονοθύελλες. 

Μαζί με όλους τους υπόλοιπους αγωνιστές που θυσιάστηκαν, 17 νέα κορίτσια-μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας θα πέσουν ηρωικά στις μάχες του Καρπενησίου. Το γεγονός θα προκαλέσει βαθιά συγκίνηση σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο. Οι νεαρές μαχήτριες θα ταφούν στη γη του Καρπενησίου με μεγάλες τιμές, κάτω από ομοβροντίες και αντάρτικους παιάνες...

«Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς

σε άνιση πάλη κι αγώνα

ζωή, λευτεριά και τιμή του λαού

γυρεύοντας, βρήκατε μνήμα.

Συχνά σε υγρές, σκοτεινές φυλακές

πικρές επεράσατε μέρες

και μ’ ένα του δήμιου νεύμα ευθύς

σας φέραν μπροστά στην κρεμάλα.

Γλεντούν οι τυράννοι και μες το πιοτό

τη λήθη γυρεύουν να βρούνε

μα οι μέρες τους όμως μετρήθηκαν πια

και τέλος φριχτό τους προσμένει.

Θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός

και σπάει δεσμά κι αλυσίδες

Αιώνια η μνήμη σε εσάς αδελφοί

στον τίμιο που πέσατε αγώνα»

Το Καρπενήσι η “πόλη σύμβολο” του λαϊκού επαναστατικού αγώνα -από τα χρόνια της Κατοχής μέχρι και το τέλος, σχεδόν, του εμφυλίου πολέμου- θα γράψει τη δική του σελίδα στη σύγχρονη ιστορία αυτού του τόπου. 

*Σημείωση: Για τη συγγραφή αυτού του άρθρου ο ΑΠΤ άντλησε διάφορα χρήσιμα στοιχεία, φωτο, όπως και καταγεγραμμένες μαρτυρίες από : Α) τα βιβλία «Αντάρτες στ’ Άγραφα» του Τάκη Ψημμένου, «Τυμφρηστός και Τυμφρήστιοι» του Χ. Μηχιώτη, «Το ανθρώπινο κτήνος τον καιρό του εμφυλίου» του Δ .Σακκά και «Το χρονικό μιας εποποιίας-ο ΔΣΕ στη Ρούμελη» του Β. Αποστολόπουλου. Β) τις εφημερίδες: «Το Βήμα», «Ριζοσπάστης», «Τα ψηλά βουνά», «Ελεύθερη Ελλάδα» και το περιοδικό «Στρατιωτική ιστορία» τ.77 (βλ. άρθρο Ν. Σακκά). Γ) τις ιστοσελίδες: «Γη και ελευθερία», «Κόκκινος φάκελος», «Ευρυτανικές σελίδες». Δ) τέλος, αξιοποιήθηκαν διηγήσεις αγωνιστών που έζησαν εκείνα τα γεγονότα.

Κείμενο του ΑΠΤ*

Για το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης" 
με Τίτλο: 1949: Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΑΣ