Άλκης Αλκαίος (1949 - 2012)

«…καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο»

ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Τριτη 10 Δεκεμβριου 2024

Σαν σήμερα 10.12.2012 έφυγε από τη ζωή ο ποιητής Άλκης Αλκαίος (1949 - 2012)


«Μανουέλ Ντουάρντε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι
ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου
ωστόσο αν κρίνω απ’ το αιμάτινο γραφτό σου
θα πρέπει να ’ναι γιομάτο από λιοπύρι.

Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου
ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου
ωστόσο ασίγαστη θε να ‘ναι σαν τη γη σου
αν κρίνω απ’ τα μηνύματα του ανέμου.

Ναϊμ Ασχάμπ απ’ τις όχθες του Ιορδάνη
ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι
ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι
που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει.

Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας
σ’ έναν έστω στιγμιαίο συντονισμό
ίδιες ελπίδες καθώς μας φώτιζαν το δρόμο
οι σελίδες απ ’το κομμουνιστικό μας μανιφέστο»

(Φλεβάρης 1848). Στίχοι: Αλκης Αλκαίος.
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος. Ερμηνεύει η Μαρία Δημητριάδη

Αυτοί οι στίχοι – δημοσιευμένοι στο «Ρ» στο τέλος της δεκαετίας του ’70 στάθηκαν η αφορμή της γνωριμίας του Αλκη Αλκαίου, με τον Θάνο Μικρούτσικο ο οποίος διαβάζοντάς τους τους μελοποίησε δημιουργώντας το εκπληκτικό αυτό τραγούδι που ερμήνευσε μοναδικά η Μαρία Δημητριάδη. Η γνωριμία του με τον συνθέτη έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους – ορόσημα, όπως το «Εμπάργκο» (1982) και «Στου αιώνα την παράγκα» (1996)».

Το απόσπασμα που προηγήθηκε είναι από δημοσίευμα στον «Ριζοσπάστη» (Κυριακή 16 Δεκέμβρη 2012 – Σ.Α). Λίγες μέρες πριν, 10 Δεκεμβρίου 2012, είχε φύγει από τη ζωή ο Βαγγέλης Λιάρος (1949 -2012), ο ποιητής Άλκης Αλκαίος.

Ακολουθεί η συνέχεια του κειμένου, με στοιχεία για τη ζωή του και το έργο του, μαζί με μελοποιημένους στίχους του.

«Ο Αλκης Αλκαίος, που με την παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα και από πολύ μικρός «πολιτογραφήθηκε» κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο και γράφοντας τους υπέροχους στίχους των τραγουδιών του, έχοντας σαν «δάσκαλό του» την ποίηση του Κ. Καρυωτάκη. Το όνομά του το πήρε από το θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.

Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤΝΕΜ (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του «Εμπάργκο – Ποιήματα», το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα «Πρωινό τσιγάρο», αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου:

«Αδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή
και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση
και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
και σαν Ανατολή»

Ζώσα ποίηση δεμένη με τη ζωή και τους αγώνες του λαού

Οι στίχοι του – ζώσα ποίηση γραμμένη για τη ζωή με τους αγώνες και τις προσδοκίες της, για τον άνθρωπο και τα όνειρά του, για την ομορφιά και για τον έρωτα, ενέπνευσαν τους σημαντικότερους συνθέτες μας, όπως Θάνος Μικρούτσικος, Μάριος Τόκας, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Μπάμπης Στόκας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Νότης Μαυρουδής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Χρήστος Θηβαίος, Φίλιππος Πλιάτσικας, Σταμάτης Μεσημέρης, Χριστόφορος Κροκίδης, Δημήτρης Ψαρράς. Εκτός από τις ερμηνείες των τραγουδοποιών χαρακτηριστικές είναι και οι ερμηνείες των Δημήτρη Μητροπάνου, Μαρίας Δημητριάδη, Μανώλη Μητσιά, Χαρούλας Αλεξίου, Γιώργου Νταλάρα, Μελίνας Κανά, Ελευθερίας Αρβανιτάκη, κ.ά.

Ποιος δεν τραγούδησε την Πιρόγα…

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ΄ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ΄ Αντιγόνη.

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»…

Ακούγοντας ξανά και ξανά τα τραγούδια που έγραψε, διαβάζοντας ξανά τους στίχους του, μπορεί να διακρίνει κανείς ότι και με τα πιο απλά υλικά των στίχων του ο Αλκαίου έκανε τέχνη και μας θυμίζει αυτό που έχει πει ένας άλλος θεράπων της γλώσσας και της ψυχής, ο Γ. Χειμωνάς ότι δηλαδή «ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου…
«Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»…

«Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της αυτήν την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου, να τη δουλεύει και να την επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους».

«Το μπάντζο σφίγγανε στα χέρια οι μιγάδες
δέκα ρεπόρτερ καταγράφαν τα συμβάντα
πριν στο χορό τους μας τραβήξουν οι μαινάδες
οι ανεμώνες μας βρεθήκαν μείον σαράντα.

Πού πας χλομός καλέ μου Μιγκέλ
γέμισε ο τόπος κίτρινες τουλίπες
και στην πλατεία Χόρχε ντ΄ Αλβαράδο
περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες.

Οι σεισμολόγοι στο Παλάσιο Νασιονάλ
τα βάζανε με τους κρατήρες της Σάντα Αννα
φοράς σομπρέρο κι έχεις πρόσωπο οβάλ
κι ούτε που πρόλαβες να παίξεις στην αλάνα.

Πού πας γυμνός καλέ μου Μιγκέλ
γέμισε ο τόπος με κηλίδες απουσίας
τις τεφροδόχους κλείσαν σε κρυφή σπηλιά
και μας πουλάν ενέσεις ευθυμίας»

(Στίχοι: Αλκης Αλκαίος. Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος.
Ερμηνευτές 1.Μαρία Δημητριάδη – 2.Υπόγεια Ρεύματα).

Η ποίηση έχει την ανάγκη και τη δύναμη να χτυπάει την πόρτα του παρόντος κυοφορώντας πάντα τα σημάδια μελλοντικών εικόνων.

«Ολα ή τίποτα του δρόμου μας το ρίσκο, κι όλα στο τίποτα θαρρώ τώρα τα βρίσκω. Μα στη ζωή κάθε στιγμή τέλος κι αρχή, κάτι θα βρούμε σαν ταξί μεσ΄ τη βροχή. Μου ‘πες να γράψω ένα αιμάτινο τραγούδι μα ποιο τραγούδι αναπληρώνει τη ζωή; Περνώ στ΄ αυτί σου ένα κόκκινο λουλούδι για να σου πει τι λέει του ανέμου η πνοή» μελοποίησε και τραγούδησε ο Διονύσης Τσακνής με την Ασπασία Στρατηγού.

Ηταν το 1999, τότε που τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες – απόντες σήμερα και οι τρεις – ένωσαν τη φωνή τους και μας έδωσαν τραγούδια λαϊκά, του κεφιού και της παρέας, σμιλεμένα με το λόγο του Αλκη Αλκαίου, τις νότες του Μάριου Τόκα και την ανόθευτη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. Ο λόγος για το δίσκο «Εντελβάις», μια δουλειά που δημιουργήθηκε «με πολλή αγάπη», όπως είχε πει ο Δημήτρης Μητροπάνος. Τραγούδια με έντονη τη σφραγίδα του ζεϊμπέκικου, όπως το «Κιφ» και το «Σαββατόβραδο», αλλά και άλλων λαϊκών ρυθμών, συνέθεσαν αυτήν την τριμερή, ατμοσφαιρική συνεργασία. Μια συνεργασία, που όπως είχε πει τότε ο Μ. Τόκας «με κάνει να νιώθω άνθρωπος. Ολα τα τραγούδια γράφτηκαν αντικριστά με τον Αλκη Αλκαίο και τον Δημήτρη Μητροπάνο. Πήρα πολλά από τον Αλκη. Ο Μητροπάνος μας έδωσε την ψυχή του. Του είμαστε ευγνώμονες».

Ποιητικά σύμβολα γεννημένα στο παρελθόν αναγνωρίζουν καινούρια πάντα μηνύματα. Αδέσμευτα και οικουμενικά τα ποιητικά μηνύματα εξελίσσονται με κάθε ανάγνωση, σε κάθε εποχή, μέσα σε νέες ή διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που ενέπνευσαν, που επηρέασαν τους φορείς, τους οραματιστές της ζωής, τους ποιητές των τραγουδιών.

«Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι.

Οσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι».

Αυτός ήταν ο Αλκης Αλκαίος όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τους στίχους του.

«Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια
τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια
θα ‘φευγαν τα σύννεφα φαντάσου
αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου.

Πουλί σε δέντρο αρχοντικό παλιό τραγούδι λέει
αυτός που όλα τα ‘χασε ματώνει μα δεν κλαίει
αν δε φυσήξει ο άνεμος το φύλλο δε σαλεύει
αν δε θυμώσει η θάλασσα το κύμα δε χορεύει»».


ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Τριτη 10 Δεκεμβριου 2024

ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ

Κουβανός πυγμάχος προτίμησε να είναι Κόκκινος παρά Πλούσιος #Τεόφιλο_Στίβενσον

Τεόφιλο Στίβενσον: Ο θρυλικός Κουβανός πυγμάχος που «προτίμησε να είναι κόκκινος παρά πλούσιος»

Δύο μάνατζερ που έκαναν κουμάντο στην επαγγελματική πυγμαχία, προσπάθησαν να κάνουν τον Στίβενσον να αφήσει την Αβάνα για τον “λαμπερό” κόσμο του Λας Βέγκας.
Και πάλι τα νούμερα ήταν επταψήφια. 5.000.000$ του πρότειναν για να πυγμαχήσει με τον περίφημο Μοχάμεντ Αλί με τρόπαιο τον τίτλο της κατηγορίας των βαρέων βαρών του επαγγελματικού μποξ.
“Δεν θα αφήσω ποτέ τη χώρα μου για ένα εκατομμύριο δολάρια ή περισσότερα.
Τι είναι εξάλλου ένα εκατομμύριο δολάρια απέναντι στην αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών;”.
Αυτή του η απάντηση έμεινε στην ιστορία, με μια απλή φράση έβγαζε “νοκ άουτ” όσους πίστεψαν ότι τα πάντα “πουλιούνται και αγοράζονται”, ακόμη και η αξιοπρέπεια ενός αθλητή πιστού στα ιδανικά του σοσιαλισμού και στην αγάπη του λαού του.
Τότε το περιοδικό Sports Illustrated κυκλοφόρησε με τον πολύ γλαφυρό τίτλο: “προτιμά να είναι κόκκινος, παρά πλούσιος”, κάτι που προφανώς δεν μπορούσαν να αντιληφθούν, με τη δική τους ηθική, με τις “αξίες” του καπιταλισμού.
Ο ίδιος μετέπειτα σε συνέντευξη του είπε:
“Η επαγγελματική πυγμαχία μεταχειρίζεται τον πυγμάχο σαν εμπόρευμα για να πυγμαχεί και να πουλάει και τον πετάει όταν πια δεν είναι χρήσιμος”.

"Τα πουλιά δεν κελαηδούν όταν νυχτώσει"... Β&Α ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΙΑ ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ  ·

Kyriakos Nikolaidis  · 2 ημ.  ·

Χρήστος μπουρνέλης

"Τα πουλιά δεν κελαηδούν όταν νυχτώσει"...

Τον Νοέμβρη του 1899 γεννιέται στην Σμύρνη η Αγγέλα Παπάζογλου.

Ανήκε σε σημαντική οικογένεια μουσικών. O πατέρας της Δημήτριος Μαρωνίτης (ή Χιωτάκης) ήταν ξακουστός σαντουρίστας, κοντά του θα μάθει να παίζει βιολί και σαντούρι… Η Αγγέλα ανέβηκε στο πάλκο σε ηλικία 11 ετών, δίπλα στον πατέρα της.

Όμως, το μεγάλο χάρισμα της Αγγέλας ήταν η φωνή της. Δεν είχε κλείσει καλά-καλά τα 17 της και τα καφέ-αμάν της Σμύρνης τσακώνονταν ποιο θα την πρωτοκλείσει για δουλειά: Τζίτζικας, Αράπογλου, Αυταράς... Μέχρι το Κορδελιό έφτασε η φήμη της.

Με τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ανάμεσα σε τόσους και τόσους πρόσφυγες που έφυγαν κυνηγημένοι από την Μικρασία, ήταν και η οικογένεια του "Χιωτάκη" η οποία εγκαθίσταται στην Κοκκινιά.

Για να βοηθήσει την οικογένειά της να επιβιώσει, η Αγγέλα συνέχισε να τραγουδά στα κέντρα του Πειραιά και των προσφυγικών συνοικισμών. Έτσι, το 1924 πιάνει δουλειά στο κέντρο τού Θεόφραστου, στις Τζιτζιφιές. Στην ορχήστρα του Θεόφραστου συμμετέχει ένας άλλος σμυρνιός μουσικός που έφτασε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα και ζούσε στη Κοκκινιά.

Ο μουσικός αυτός ήταν σχεδόν μονίμως σοβαρός, άτομο με αρχές που δεν τις παρέβαινε ποτέ και με οποιοδήποτε μάλιστα κόστος, πρότυπο μιας αληθινής μάγκικης αισθητικής. Γι' αυτό του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι "Αγγούρης", δηλαδή "ανυπότακτος", "ασυμβίβαστος", "δύσκολος", "ζόρικος". Το κανονικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Παπάζογλου.

Την πρώτη φορά που άκουσε την Αγγέλα να τραγουδάει την ερωτεύτηκε. Την πλησίασε και της δήλωσε καθαρά και ξάστερα: "σ' αγαπώ και θα σε πάρω γυναίκα μου". Στα 25 της πια και δίχως προίκα, ο Βαγγέλης ήταν θείο δώρο για την Αγγέλα που τον ερωτεύτηκε. Μόνο που σύντομα την μεγάλη χαρά διαδέχτηκε μια μεγάλη θλίψη αφού η Αγγέλα άρχισε να χάνει το φως της με ταχύ ρυθμό. Μα ο Βαγγέλης εκεί: "σ' αγαπώ και θα σε πάρω γυναίκα μου". Και την πήρε. Όταν το 1927 η Αγγέλα ντύθηκε νύφη στο πλευρό τού Βαγγέλη, ήταν ήδη μισότυφλη. Δυο χρόνια αργότερα τυφλώθηκε τελείως.

Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε σε μια παράγκα στην Κοκκινιά και ζούσε από την μουσική του Βαγγέλη και το τραγούδι της Αγγέλας.

Το 1937, ο Βαγγέλης Παπάζογλου αρνήθηκε να διαπραγματευτεί με τους λογοκριτές της μεταξικής δικτατορίας (που αποκαλούσε "αμόρφωτους") το περιεχόμενο των τραγουδιών του και σταμάτησε να ηχογραφεί.

«Του τα κόψανε γιατί δε δέχτηκε ν' αλλάξει ούτε ένα λόγο, ούτε ένα λόγο: Στον «Μπατίρη» αυτός ο λόγος ήτανε όλο το νόημα του τραγουδιού. Εκεί που λέει «ελεύθερος να ζήσω» του το σημειώσανε να το σβήσει και να γράψει «χαρούμενος να ζήσω». 

– Έτσι σας αρέσει; τους είπε. Ε, λοιπόν, εμένα έτσι δε μ' αρέσει! Εγώ δεν είμαι χαρούμενος αν δεν είμαι λεύτερος. Εγώ άμα έχω σκλαβιά πάνω απ' το κεφάλι μου δε γελάω! …Εγώ δε γελάω άμα δεν είμαι λεύτερος, έτσι είμαι μαθημένος. Δεν τα δίνω τα κομμάτια!», θυμάται η Αγγέλα.

Την ίδια εποχή απαγόρευσε και στην Αγγέλα να ξανατραγουδήσει σε μαγαζί. Από δω και πέρα οι δυο τους θα ζούσαν μόνο με το μεροκάματο του Βαγγέλη.

Ένα βράδυ που έριχνε ο θεός με τον θεό και η Αγγέλα περίμενε τον Βαγγέλη να γυρίσει από την δουλειά, το ταβάνι της παράγκας άρχισε να στάζει. Η τυφλή Αγγέλα πάλεψε να βρει κάπου να σταθεί και τελικά βολεύτηκε σε μια γωνιά του κρεβατιού. Όταν μπήκε ο Βαγγέλης και την είδε ξεπαγιασμένη, σκίστηκε η καρδιά του. Την τύλιξε με μια κουβέρτα και την πήρε αγκαλιά για να την ζεστάνει.

Ο θρύλος λέει πώς εκείνη την βραδιά της σιγοψιθύρισε και κάτι στίχους που βγήκαν από μέσα του: "Βάλε με στην αγκαλιά σου για να κοιμηθώ κοντά σου..." Ο ίδιος θρύλος λέει ότι η Αγγέλα συμπλήρωσε αυτούς τους στίχους: "Βάλε με, φως μου, βάλε με..."

Ο Βαγγέλης αποκαλούσε "φως μου" την τυφλή γυναίκα του.

Το 1940, με το που μπαίνουν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ο Βαγγέλης σταματάει την ενασχόλησή του με την μουσική.

"Τα πουλιά δεν κελαηδούν όταν νυχτώσει", έλεγε.

Αρνείται να παίζει για να χορεύουν "φχαριστημένοι ως κι οι μαυραγορίτες", πέταξε το όργανο και το κοστούμι, άρπαξε ένα τσουβάλι και έκανε τον παλιατζή στις γειτονιές του Πειραιά, αρνούμενος να παίξει τα τραγούδια του για τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Δεν πρόκειται να ξαναδουλέψει ως μουσικός. Η πείνα τον καταβάλλει. Εξασθενημένος όπως είναι, τον χτυπάει η φυματίωση. Όταν αισθάνεται το τέλος του να πλησιάζει, πιάνει και μοιράζει τις παρτιτούρες πολλών ανέκδοτων κομματιών του, στο καφενείο των μουσικών στην οδό Αθηνάς 33, με την ευχή να τα εκδώσουν ο καθένας στο δικό του όνομα. Την τύχη τους είναι πλέον αδύνατο να μάθουμε.

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου πεθαίνει στις 27 Ιουνίου 1943. Για να τον μοιρολογήσει το τελευταίο βράδυ, η Αγγέλα δανείζεται δυο καρέκλες από την γειτόνισσα προκειμένου να ακουμπήσει το φτωχικό φέρετρο.

Η κηδεία γίνεται δίχως παπά, μιας κι ο παπάς της συνοικίας ήταν μαυραγορίτης. Όση ώρα βάσταξε, από τα μάτια της Αγγέλας δεν βγήκε ούτε ένα δάκρυ. Πριν το φέρετρο κατεβεί στον λάκκο, έσκυψε και φίλησε τον σύντροφό της, ξεπροβοδίζοντάς τον με λίγα μνημειώδη λόγια που θα ταίριαζαν απόλυτα σε αρχαιοελληνική τραγωδία: 

«Καλά έκανες και παινευόσουν που ήμουν γυναίκα σου. Την παλληκαριά σου όμως δεν την ήξερες. Ούτε ο θεός δεν παντρεύτηκε αόμματη γυναίκα».

Η Αγγέλα Παπάζογλου έζησε άλλα σαράντα χρόνια με μόνη της παρέα τον θετό τους γιο, Γιώργη Παπάζογλου.

Όταν θα έφευγε για να συναντήσει τον Βαγγέλη της, ήταν 17 Αυγούστου 1983.

"κι αν αποθάνω και βρεθεί

κανένας και με θάψει

είμαι του δρόμου το παιδί

κι εκείνος ας με κλάψει"

"tips" Σαν τον ζήτουλα Τι θα μάς αφήσει ο καθένας ?

Ninetta Altani:

Ως δασκαλα δεν είχα ποτέ φιλοδώρημα...
Είχα κάτι πολύ ωραία δωράκια από το τζάμπο...ωραια στυλό...όμορφα κοσμήματα...από της γειτονιάς τα καταστήματα...παρεο...γάντια...ό,τι θυμάμαι λέω...τα Χριστούγεννα αντε και στο τέλος της σχολικής χρονιάς...
Ποτέ κανένας γονιος ή γιαγιά δε μου βάλε το μεσημέρι στο σχολασμα 2 ευρώ γιατί έκανα μάθημα στα παιδιά τους...
Μόνο σπουδαία δωρα που ακόμα στολίζουν το σπίτι μου κι εμένα...και που με έκαναν να ντρέπομαι, γιατί πολλές φορές ήταν από το υστέρημά τους κυριολεκτικά...
Ποτέ
στο τέλος της χρονιάς δε μου βαλαν στο χέρι 10 ευρώ...
Ποτέ δεν έλεγα 1400 μισθο και 1000 τιπς...2400 μια χαρά...γαμα την απεργία και το Σωματείο...
Αυτή η στενοχώρια που έπεσε για τα φιλοδωρηματα με εντυπωσιάζει...
Κι αν την συνδυάσω με τις συζητήσεις...
700 ευρώ ως σερβιτόρος και 800 τιπς μια χαρά είμαι...
700 ευρώ ως κομμώτρια και άλλα τόσα τιπς...
Δηλαδη αφού δε μας πληρώνουν...πού να τρέχω να γραφτώ στο σωματείο να διεκδικήσω όπως οι λιμενεργάτες ...ας κοιτάζω σαν τον ζητουλα τι θα μου αφήσει ο καθένας και η καθεμία επιπλεον...

Γιατι ρε παιδιά;;;
Γίνομαι πολύ αποκρουστική εάν πω ότι αντί να ζητάμε από τους κηφηνες ό,τι μας ανήκει...κοιτάμε ο ένας τον αλλον σα λυγουρια τι τιπς θα αφήσουμε...
Και πρέπει και να αγχωθω μη βγω και δεν έχω ψιλά να αφήσω...
Με τρομάζουν αυτές οι "ευαισθησιες"
Εκτός κι αν είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω...

#ΣΤΟ_ΤΖΑΝΤΕ_ΕΧΟΥΜΕ_ΕΚΘΕΣΗ: ΣΤΗ "ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ"

Χαρά Θεοδωρίτση:

-Τρέχα Μπάμπαινα να σου πω μία νοβιτά!

-Τί εστάθηκε πάλε; Ωφου του τί εχω ν' ακούσω η καψερή!

-Μη κάνεις έτσι ωρή, δεν ειναι και του πεθαματού. Εκείνη η “κοπεεέλααα” (χαλάει τα μούτρα τση) του Θοδωρίτση, κάνει πάλε εξιμπισιόνε

-Τί είναι ευτούνο ευτού ωρή, κολλητικό;

-Ωσκε πανάθεμά σε! Εξιμπινσιόνε, δεν το νογάς

-Ήπρεπε;

-Ναι ωρή, τόμου έχει κι άλλες καμωμένες

-Εξιμπισιόνες;;;

-Αμήήή!!!Μία με πέτρες, μία με πιντούρες, μία και και με τα δυο μαζί και στη Χώρα και στην Πρωτεύουσα. Περνιέται για εικαστικός στα τελευταίααα, αρτίστα παναπεί. Επήε κι έβαψε τα μαλλιά τσης και τα έκαμε μαρασκινί, κάτι αναμεταξύς ράπανο και κοκκινογούλι. Βέρο αρτίστικο, παναπεί, το πεθερίστικο λέει, τέλεψε!

-Ωρή, εσενσάρισες; Δε μου ξηγάς κάνε, τι είναι ευτούνες ευτού οι εξιμπισιόνες;

-Εκειά εκεί που τα κρεμάνε…

-Σφαχτά είναι και τα κρεμάει στα τσιγκέλια; και ποία τα βότσαλα και ποία οι πιντούρες;

-Μπα που να σο ΄ρθει πλούτη! Τι σφαχτά και τσιγκέλια μου τσαμπουνάς, να δεις πως το λένε ελληνικά… Παραλοϊσα κι εγω με τούτους τσου ξένους τόσους μήνους το χρόνο και ξέχασα να μιλώ αθρωπινά. Ααα να μωρέ το ματαθυμήθηκα, ΕΚΘΕΣΗ!

-Ααα Μόστρα, παναπεί. Και τι θα μοστράρει, το προικιό τσης; ;

-Ποίο προικιό, το φαωμένο; Με έκαμες κι εγέλασα! Αμή ώρα είναι να την ξαναπαντρέψουμε. Δε σου είπα πως λογιάζεται για αρτίστα; Έκθεση, Έκθεση με πέτρες

-Τί πέτρες; απο το νταμάρι;

-Οχι γιαμά, τσι μαώνει στη θάλασσα και τσι κάνει κουάδρα

-Κουάδρα; και στέκουντε οι πέτρες;

-Τσι κολλάει χριστιανή, δε κάνει και θάματα

-Ααα ευτούνο είναι ούλο κι ούλο το μυστικό; μα ευτουνη ψυχη μου κάθε τρεις και λίγο είναι σε μία έκθεση. Ηταν να μη πάρει το κομπί τση αέρα

Αμή πού θα τηνε κάμει;

-Στο Φόρο, στο απάνου Καζίνο

-Θάχει και χορό;

-Αντακάπου! Πού να χει χορό, Καρναβάλια έχουμε;

-Τόμου μου πες Καζίνο! Πού να ξέρω η καψερή έδωπα πού κάθουμαι και μαθαίνω καμία νοβιτά οτι κάνει και εξιμπισιόνες το Καζίνο! Αμή δε σε ρώτησα, πότε θα τηνε καμει;

-7 του μηνού μεχρι του Σταυρού κάθε απόγιομα, απογιοματόβραδο!

-Και τί θα πας κι εσύ;

-Γιατί να μη πάω; Λίμπερα θάναι, όγοιος θελει πηαίνει

-Ε κυράδες να δούνε τα μάτια σου που θα μαωχτούνε!!!Tήραξε να ραφτείς ωρή κουμπάρα, μη σε πιάσουνε στο στόμα τσους οτι είσαι τέλεια χωριάτισσα

-Άλλη όρεξη δεν είχα! Ενα τσίτι που έχω αφόριο και α τση αρέσει! Δε φτάνει που θα τση κάμω πόληψη, θα με ξομπλιάσουνε κι απο πάνου!

-Άμε και πολλά τα είπαμε, θα σ’ ασπετάρω να μου τα πεις με το νι και με το σίγμα

-Senz’ altro!
-------------------------------------------------------------------------
Και για όποιον δεν καλοκατάλαβε τα ελληνικά μου , ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, σήμερο 8 παναπεί,

 ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΘΕΣΗ!!!
Θα σας περιμένω senz altro

https://www.facebook.com/xtheodoritsi/posts/pfbid027ikbd9qBS61fgfjp2MREFSNzmphRxK4BpCR815ARbtaPfuTBbiPSkgX1VH9BUXxEl

Περί πλουσίων και περί πλούτου!

Ελενη Μαρκακη:

Περί πλουσίων και περί πλούτου! Βασίλης Ραφαηλίδης και πάλι...
...''Η ικανότητα προς πλουτισμό είναι κυρίως η συνέπεια της ανυπαρξίας ήθους. Διότι ο σωρευμένος πλούτος είναι το αποτέλεσμα της συσσώρευσης της παρακρατημένης απ' τον εργαζόμενο υπεραξίας της δουλειάς του.
Κάθε τέτοια παρακράτηση είναι κλοπή, νέτα σκέτα. Βέβαια, πρόκειται για κλοπή νομότυπη και νομικά κατοχυρωμένη. Συνεπώς, δεν μοιάζει καθόλου με την κυρίως ειπείν κλοπή.
Ο καπιταλιστής δεν είναι ένας κλέφτης με την τρέχουσα έννοια. Αντίθετα, ο ίδιος μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του καθόλα τίμιο άνθρωπο — και να είναι πράγματι. Εκτός απ’ την περίπτωση που οι επιχειρήσεις του συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τη Μαφία, ο επιχειρηματίας μπορεί ν’ ανάβει το κεράκι του χωρίς τύψεις.
Ο καημένος, δεν έμαθε ποτέ πως η ιδιότητα του καπιταλιστή συνεπάγεται αυτόματα, και άσχετα προς τη βούλησή του, και την ιδιότητα του κλέφτη. Μ' άλλα λόγια δεν κάθησε να σκεφτεί, όπως ο Άνταμ Σμιθ και ο Ρικάρντο πριν απ’ τον Μαρξ, και φυσικά όπως ο ίδιος ο Μαρξ, το πόθεν του πλούτου. Δηλαδή, πώς συμβαίνει να αυγατίζουν τα χρήματα, ποιοι είναι οι νόμοι που κάνουν το κεφάλαιο να συσσωρεύεται και να μεγαλώνει, θεωρητικά μέχρι το άπειρο.
Κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε σε καμιά περίπτωση αν μας πλήρωναν ολόκληρη την αξία της προσφερόμενης εργασίας, Ο εργοδότης κρατάει πάντα ένα μέρος του χρήματος που θα έπρεπε να μας πληρώσει για την προσφερθείσα εργασία ή υπηρεσία. Καμιά μα καμιά απολύτως εργασία δεν είναι πληρωμένη στο ακέραιο, όσο υψηλή και άν είναι η αμοιβή. Εκμεταλλευόμενοι είναι πάντα και οι υψηλόμισθοι. Αλλά αυτοί θα είναι οι τελευταίοι που θα το μυριστούν. Κάθε αμοιβή με μισθό (ή με ημερομίσθιο ή με ωρομίσθιο) είναι πηγή πλούτου για τον εργοδότη. Όσο λοιπόν υπάρχει μισθωτή εργασία θα υπάρχει αναγκαστικά και πλούτος.
Όταν ο πλούτος συσσωρεύεται σε χέρια ιδιωτών, το σύστημα που τον παράγει λέγεται καπιταλιστικό. Όταν ο πλούτος συσσωρεύεται στο κράτος (ή στην κοινωνία) το σύστημα που τον παράγει λέγεται σοσιαλιστικό. Όταν δεν συσσωρεύεται κανένας πλούτος σε κανέναν, δηλαδή όταν όλοι καταναλώνουν κατά τις ανάγκες τους, κρατώντας στο δημόσιο ταμείο ένα απόθεμα για "ώρα ανάγκης" {του κοινωνικού συνόλου), το σύστημα λέγεται κομουνιστικό. Αλλά αυτό το σύστημα είναι ένα ιδανικό για το μέλλον, κάθε άλλο παρά ουτοπικό, όπως απόδειξε ο Μαρξ.''
(απόσπασμα από το άρθρο: ΑΝΗΘΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΠΛΟΥΣΙΟΣ), 6 Οκτωβρίου Ί985, ''Έθνος''




Ελενη Μαρκακη

''Δεν υπάρχει καθαρό χρήμα, παρά μόνο στον καθαρό εγκέφαλο των αφελών.'' έγραφε ο Β. Ραφαηλίδης στο βιβλίο του ''Η Κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας'' Σας συνιστώ να το διαβάσετε -αν δεν το έχετε κάνει ήδη...

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ, ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ SPORTAL

 

https://www.sportal.gr/.../o-dimarxos-patras-kostas...
Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ, ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ ΣΤΟ SPORTAL: «ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΠΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ»
ΜΙΑ ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ SPORTAL Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΕΝΑ... ΣΤΟΛΙΔΙ.
Πριν από λίγα χρόνια το Παμπελοποννησιακό στάδιο είχε την ίδια εικόνα που έχουν τα περισσότερα Ολυμπιακά Ακίνητα. Αυτή της εγκατάλειψης! Όμως το σήμερα βρίσκει το γήπεδο που εδρεύει στην Πάτρα σε μία κατάσταση εντελώς διαφορετική. Με κερκίδες φτιαγμένες, με αγωνιστικό χώρο... χαλί και με εγκαταστάσεις που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους αθλούμενους.
Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η παρέμβαση ενός ανθρώπου που σκοπό έβαλε να κάνει το στάδιο ξανά ένα... στολίδι. Ο λόγος για τον Κώστα Πελετίδη. Ο Δήμαρχος της Πάτρας παραχώρησε μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στο Sportal. Μεταξύ άλλων στάθηκε στο πως κατόρθωσε με τους κατάλληλους ανθρώπους να επαναφέρει το Παμπελοποννησιακό στάδιο στην αρχική του εικόνα, τονίζοντας πως το έκανε δίχως τη βοήθεια της πολιτείας.
Παράλληλα, με αφορμή το «σήριαλ» που έχει δημιουργηθεί για το γήπεδο που θα φιλοξενήσει τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson, Παναθηναϊκός - Άρης, ο ίδιος απάντησε στο αν θα δεχόταν να ανοίξει τις πύλες του Αχαϊκού σταδίου. Εντούτοις ο κ. Πελετίδης δεν στάθηκε μόνο εκεί, αλλά μίλησε και για τις αιτίες που έχουν φέρει αυτές τις συνθήκες βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

• Ένα γήπεδο είναι αρκετά κοστοβόρο. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πως καταφέρατε να το κάνετε ξανά ένα κανονικό γήπεδο;

«Το γήπεδο αυτό ήταν καταρχάς ένα γήπεδο το οποίο ανακατασκευάστηκε. Στην αρχή αποτελούσε εθνικό στάδιο και μετά στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων ξανάγινε ένα στάδιο που θα πληρούσε τις προϋποθέσεις για τις ανάγκες της διοργάνωσης. Μετά τα Ολυμπιακά Ακίνητα αναζητούσαν πώς θα απαλλαγούν από την ευθύνη του και το παραχώρησαν στον δήμο.
Έκαναν προγραμματική σύμβαση με το Δήμο και το πήρε ο Δήμος την περίοδο 2008-2009, με την υποχρέωση να καλύπτει ένα μέρος από τα έξοδα συντήρησης και λειτουργίας του σταδίου. Αυτό διότι είναι μια βαριά κατασκευή. Στην πορεία, λοιπόν, ο Δήμος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί οικονομικά, είχε παραιτηθεί από την συντήρηση και την σωστή του λειτουργία, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει. Όταν αναλάβαμε εμείς, είχαμε τα φυσικά πρόσωπα και την πολιτική αντίληψη για να καταλάβουμε ότι πρέπει να κάνουμε δύο ενέργειες.
Η μία ενέργεια ήταν να διεκδικήσουμε από την κυβέρνηση να μας δώσει ένα μέρος από την υποχρέωση που είχε αναλάβει για τη συντήρηση του χώρου, κάτι που δεν το πετύχαμε μέχρι σήμερα ποτέ. Δεν πήραμε ούτε ένα ευρώ και κοντεύουν περίπου 10 χρόνια. Η δεύτερη ενέργεια ήταν να παρθεί η απόφαση ότι θα το συντηρήσουμε. Γιατί αποτελούσε ανάγκη των παιδιών μας και του Πατρινού λαού να έχουν έναν χώρο υψηλών προδιαγραφών, στο οποίο να αθλούνται, να περνούν τον χρόνο τους. Και αυτό το πετύχαμε, με πολλές δυσκολίες».

• Το Παμπελοποννησιακό αριθμεί πάρα πολλά μέλη. Πως δεν δημιουργούνται προβλήματα;

«Είναι μια μικρή πόλη (σ.σ το γήπεδο). Φτάσαμε τις 70 συλλογικότητες καταρχάς. Και τα μέλη τους και οι δραστηριότητές τους δένονται με το Παμπελοποννησιακό. Όσοι θέλουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό, κάνανε έδρα το Παμπελοποννησιακό, το οποίο είναι ένα πολύ μεγάλο γήπεδο. Όλα αυτά που κάνουμε για τις συλλογικότητες που φιλοξενούμε τα κάνουμε αδάπανα. Με χρήματα του Δήμου. Εκεί πάμε σε ένα άλλο θέμα, στο πως βρίσκουμε τα χρήματα εμείς. Το ότι το κάναμε έναν χώρο που να λάμπει, που να κερδίσει την εμπιστοσύνη της πόλης μας, που η νεολαία μας να βρίσκεται εκεί και να αθλείται, έγινε με πολλή προσπάθεια.
Πώς τα καταφέραμε εμείς; Αφού χρήματα δεν μας δίνει το κράτος. Τα χρήματα του Δήμου είναι πενιχρά. Είναι διαρκής η προσπάθεια να πάρουμε αυτά που δικαιούμαστε από το κράτος. Διότι τα χρήματα που δεν παίρνουμε εμείς, δεν πηγαίνουν στη θάλασσα. Πηγαίνουν στα χέρια των επιτήδειων οι οποίοι κάνουν την ανάπτυξη, την ατομική τους ανάπτυξη, με τα δικά μας τα χρήματα. Στο συγκεκριμένο χώρο εμείς κάναμε μια τεράστια προσπάθεια. Βρήκαμε τα φυσικά πρόσωπα, τα οποία προσπαθούσαν να μηδενίσουν το κόστος.
Αντί να γινόταν μια συντήρηση που θα κόστιζε 100 ευρώ, χρησιμοποιώντας τη τεχνική, την επιστήμη, την αναζήτηση χρηματοδότησης των ανταλλακτικών, την προσπάθεια να τα κάνουμε μόνοι μας, να μην πηγαίνουμε να τα αναθέσουμε από εδώ κι από εκεί, παίρνοντας και κάποιο πρόγραμμα που είχαμε για την ενεργειακή του αναβάθμιση, για το α ή το β, καταφέραμε να το κρατήσουμε ζωντανό, με τα λίγα χρήματα που είχαμε.
Οι άνθρωποι μας που αγωνίζονται για να κρατηθεί το Παμπελοποννησιακό από τη μία μεριά κάνουν οικονομία αλλά από την άλλη μεριά δείχνουν και τη δύναμη που έχουν οι άνθρωπο. Αυτό είναι ένα μήνυμα, ότι μπορείς να λειτουργήσεις αυτούς τους χώρους με λιγότερα χρήματα, εάν έχεις το μόνιμο σου προσωπικό, εάν κάνεις καλό κουμάντο, εάν έχεις τα εφόδια που χρειάζεται.
Αυτό είναι μια συνεχής, διαρκής προσπάθεια, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δυστυχώς η ευθύνη για τον αθλητισμό, που είναι ευθύνη των κυβερνήσεών μας, έχει αφεθεί. Αφήνουν πλέον τα γήπεδα να τα λειτουργούν οι δήμοι ή τα κάνουν επιχειρήσεις, το οποίο συνεπάγεται ότι πηγαίνουν πλέον και βάζουν χέρι στην τσέπη του αθλούμενου, του σωματείου, των παιδιών που έρχονται εκεί πέρα.

Πώς τα καταφέραμε εμείς; Αφού χρήματα δεν μας δίνει το κράτος. Τα χρήματα του Δήμου είναι πενιχρά. Είναι διαρκής η προσπάθεια να πάρουμε αυτά που δικαιούμαστε από το κράτος. Διότι τα χρήματα που δεν παίρνουμε εμείς, δεν πηγαίνουν στη θάλασσα. Πηγαίνουν στα χέρια των επιτήδειων οι οποίοι κάνουν την ανάπτυξη, την ατομική τους ανάπτυξη, με τα δικά μας τα χρήματα. Στο συγκεκριμένο χώρο εμείς κάναμε μια τεράστια προσπάθεια. Βρήκαμε τα φυσικά πρόσωπα, τα οποία προσπαθούσαν να μηδενίσουν το κόστος.

Αντί να γινόταν μια συντήρηση που θα κόστιζε 100 ευρώ, χρησιμοποιώντας τη τεχνική, την επιστήμη, την αναζήτηση χρηματοδότησης των ανταλλακτικών, την προσπάθεια να τα κάνουμε μόνοι μας, να μην πηγαίνουμε να τα αναθέσουμε από εδώ κι από εκεί, παίρνοντας και κάποιο πρόγραμμα που είχαμε για την ενεργειακή του αναβάθμιση, για το α ή το β, καταφέραμε να το κρατήσουμε ζωντανό, με τα λίγα χρήματα που είχαμε.

Οι άνθρωποι μας που αγωνίζονται για να κρατηθεί το Παμπελοποννησιακό από τη μία μεριά κάνουν οικονομία αλλά από την άλλη μεριά δείχνουν και τη δύναμη που έχουν οι άνθρωπο. Αυτό είναι ένα μήνυμα, ότι μπορείς να λειτουργήσεις αυτούς τους χώρους με λιγότερα χρήματα, εάν έχεις το μόνιμο σου προσωπικό, εάν κάνεις καλό κουμάντο, εάν έχεις τα εφόδια που χρειάζεται.

Αυτό είναι μια συνεχής, διαρκής προσπάθεια, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δυστυχώς η ευθύνη για τον αθλητισμό, που είναι ευθύνη των κυβερνήσεών μας, έχει αφεθεί. Αφήνουν πλέον τα γήπεδα να τα λειτουργούν οι δήμοι ή τα κάνουν επιχειρήσεις, το οποίο συνεπάγεται ότι πηγαίνουν πλέον και βάζουν χέρι στην τσέπη του αθλούμενου, του σωματείου, των παιδιών που έρχονται εκεί πέρα.

Διαχρονικά όσες κυβερνήσεις, όταν βάζαμε το ζήτημα της χρηματοδότησης μας λέγανε “μα εσείς έχετε τόσο κόσμο που έρχεται εδώ πέρα, βάλτε τους να πληρώνουν εκεί πέρα και ένα 5ευρώ το μήνα”. Πέντε ευρώ στον αθλητισμό, πέντε στον πολιτισμό, πέντε εδώ, πέντε εκεί. Ένας που έχει τρία ή τέσσερα παιδιά και δεν μπορεί να δίνει κάθε μήνα τα χρήματα, τι θα τον κάνουμε θα τον στείλουμε σπίτι του; Τι θα είναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις, μόνο για αυτούς που έχουν χρήματα;»

• Από όσο γνωρίζω το γήπεδο έχει και πολλά χρέη από προηγούμενες συνεργασίες, ΠΑΕ κλπ. Εσείς πως καταφέρατε να πάρετε πίσω αυτά τα χρήματα;

«Με σκληρή προσπάθεια. Ιδιαίτερα από τις ΠΑΕ οι οποίες χρωστούσαν. Κάναμε μια τεράστια προσπάθεια. Το κάναμε ώστε να μην θεωρούν ότι ο Δήμος είναι ένας χώρος όπου μπορεί να πάρει ο καθένας να ασχημονεί. Εμείς το παλέψαμε πιέζοντας από εδώ, από εκεί και αξιοποιώντας στιγμές που μας έδωσαν τη δυνατότητα να είμαστε εμείς από πάνω, καταφέραμε και πήραμε αυτά που μας χρωστούσαν».

• Αν σας ζητούσε τώρα μια ομάδα, π.χ. η Παναχαϊκή που είναι η πιο γνωστή, να επιστρέψει το γήπεδο, η κάποια άλλη ομάδα να πάρει το γήπεδο θα της το παραχωρούσατε;

«Ναι υπάρχει η Παναχαϊκη αλλά έχουμε και άλλες ομάδες οι οποίες μπορεί μελλοντικά να προχωρήσουν πιο ψηλά και να αιτηθούν το γήπεδο. Εφόσον φτάσουμε στο να γίνουν ΠΑΕ που σημαίνει ότι είναι μια επιχείρηση κάποιου, αυτός που θα το αναλάβει θα πρέπει να πάρει και τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις. Θα πρέπει δηλαδή, να ανταποκριθεί σε μια συμφωνία με το Δήμο για να καλύψουμε τις ζημιές, τη συντήρηση και μια σειρά άλλα θέματα.

Και τώρα για παράδειγμα ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο έχουμε είναι ότι θέλουμε να αντικαταστήσουμε το ταρτάν στο στάδιο, γιατί έχει βγει μια νέα νομοθεσία. Σύμφωνα με αυτή το ταρτάν που χρησιμοποιούσαμε πριν, παύει πλέον να επιτρέπεται σε διεθνείς και εθνικούς αγώνες. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κόστος και το οποίο το διεκδικούμε από την κυβέρνηση.

Για αυτό έχουμε ζητήσει και συνάντηση με το Υπουργείο Αθλητισμού, ώστε να δούμε πώς θα λυθεί αυτό το θέμα. Το θέμα του Ταρτάν μπορεί να καταστήσει ανενεργό το Παμπελοποννησιακό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί εμείς για περίπου 7-8 χρόνια διατηρήσαμε το στάδιο σε τέτοιο επίπεδο, που μπορούσαν να γίνονται στην Πάτρα οι αγώνες στίβου, οι Πανελλήνιοι να σημειώνονται ρεκόρ κ.ο.κ. . Είμασταν επομένως σε ένα υψηλό επίπεδο. Σήμερα, αν δεν γίνουν αυτοί οι εκσυγχρονισμοί που απαιτούν χρήματα πάρα πολλά, κινδυνεύει το στάδιο».

• Βλέπουμε το τελευταίο διάστημα τι γίνεται με τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Εσείς θα προσφέρατε το γήπεδο με ότι αυτό συνεπάγεται;

«Πριν φτάσουμε να το αν θέλαμε να γίνει ο τελικός ή όχι, θα πρέπει σαν κοινωνική συγκρότηση να αναζητήσουμε την αιτία γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε αγώνες; Τι φταίει;

Δεν είναι ότι δεν υπάρχει κάποια αιτία η οποία οδηγεί στη βία, στο να έχουμε μια τέτοια κατάσταση και να φοβάσαι να κάνεις ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, να φοβάσαι να πάς στο γήπεδο. Άρα πρέπει να γυρίσουμε πίσω και να πούμε ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι διαμορφώνουν αυτές τις συνθήκες που παράγουν τα συμπτώματα της βίας, τα οποία είναι προάγγελος άλλης βίας. Αυτή που σου λέει “κοίταξε να δεις, η κοινωνία σου βρίσκεται σε παρακμή, δεν πάει καλά”. Ποιοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν αυτή την κοινωνία σήμερα; Δεν είναι αυτοί οι οποίοι κατέχουν τον πλούτο. Δεν είναι αυτοί οι οποίοι κατέχουν και την ιδιοκτησία των ΠΑΕ. Δεν είναι αυτοί οι οποίοι λένε ότι κάνουν κουμάντο στην κοινωνία μας; Είναι ικανοί, με αυτά τα αποτελέσματα, να τους έχουμε εμπιστοσύνη αυτούς να κουμαντάρουν και το κομμάτι του αθλητισμού.

Δεν έχει έρθει η ώρα να τους πούμε ότι “Αποβάλλεστε. Όλο το περιεχόμενο το οποίο φέρνετε στην κοινωνία μας δεν είναι προς την πρόοδο, διότι νέα παιδιά τα έχετε αφυδατώσει από αξίες και τους βάζετε αξίες οι οποίες κινούνται σε μια κατεύθυνση, η οποία μόνο καλό δεν έχει να προσφέρει”. Επομένως, σε αυτό το κομμάτι πρέπει να ανοίξουμε ως κοινωνική συγκρότηση μία μάχη για να αλλάξουν τα πράγματα. Από εκεί και έπειτα όσον αφορά τον τελικό θα πρέπει να συζητήσουμε το πότε, το πού και το γιατί. Εκεί, λοιπόν, θα πούμε τις απόψεις μας».

• Εάν σας έλεγαν, λοιπόν, «άνοιξε το γήπεδο ο τελικός θα γίνει στην Πάτρα», θα δεχόσασταν;

«Εμείς θα δεχόμασταν με τις προϋποθέσεις που είπα προηγουμένως. Διότι αν τις προϋποθέσεις τις καθορίζουμε εμείς, τα γήπεδα θα ήταν ανοιχτά να τα χαίρεται η οικογένεια. Τώρα τις προϋποθέσεις τις διαμορφώνει η κυβέρνηση με τις ΠΑΕ. Αμφότεροι αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν τίποτα που να είναι ασφαλές για να το χαρείς. Πώς έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο;

Δεν θα πρέπει να πάμε στη καταστολή. Διότι κάθε φορά που συζητάμε για τα προβλήματα που παράγονται, τρέχουμε και λέμε “Υπάρχει βία; Μάλιστα. Καταστολή. Να βρούμε τρόπους να φωτογραφίσουμε, να βαρέσουμε, να πιάσουμε κλπ.”. Δεν πανε στο πριν όμως, στο πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Ούτε στο ποιο λόγο θα πρέπει να υπάρχει αυτή η κατάσταση σήμερα στον αθλητισμό. Ποιοι είναι οι παράγοντες που το διαμόρφωσαν; Εκεί αν το ψάξουμε καλά και φτάσουμε στην επίπεδο θα βγει στην επιφάνεια ότι το αξιακό σύστημα αυτού του συστήματος είναι να το τυλίξεις σε ένα χαρτί και να το πετάξεις στη θάλασσα.

Θα πρέπει να πάρουμε επίσης αυτούς που διαμορφώνουν αυτό το αξιακό σύστημα, να τους τυλίξουμε επίσης σε ένα χαρτί και να το πετάξουμε στη θάλασσα. Στη θέση τους να φέρουμε ένα άλλο σύστημα, το οποίο να έχει αξίες οι οποίες να είναι η αλληλεγγύη, η άμυλα, η χαρά του να πεις ότι “θα πάω να παρακολουθήσω αγώνες”. Όχι τον επαγγελματισμό που έχουν επιβάλει τώρα και με τον τρόπο που το έχουν κατοχυρώσει νομοθετικά. Με μια άλλη κατεύθυνση ο αθλητισμός θα είχε απογειωθεί σε ποιότητα, σε ποσότητα και θα το αγκάλιαζε το σύνολο της κοινωνίας, κάτι που είναι και πολύ απαραίτητο. Βασικό ζήτημα για να εντάξεις μια νεολαία σε μια άλλη κατεύθυνση είναι να πάρεις και να του δώσεις χώρους δημιουργικούς, που θα τους ανοίξουν στο κεφάλι, τα προσόντα τους, τις δυνατότητές τους».

• Εν αντιθέσει με το Παμπελοποννησιακό άλλα Ολυμπιακά Ακίνητα παραμένουν παρατημένα. Γιατί θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό;

«Διότι δεν είναι στο κέντρο της προσοχής το κυβερνήσεων που έχουμε γνωρίσει, ο αθλητισμός και οι ανάγκες της νεολαίας. Όλα τα χρήματα τα οποία συγκεντρώνονται μέσα από τη φορολογία, από το ΕΝΦΙΑ, από το ΦΠΑ, από χίλιους δυο τρόπους, στο τέλος τι γίνονται; Τα δικά μας χρήματα, τα οποία θα έπρεπε να καλύψουν τις κοινωνικές μας ανάγκες, τις ανάγκες του αθλητισμού, του πολιτισμού, της παιδείας, της υγείας. Υπάρχει υποχρηματοδότηση, δεν υπάρχει ενδιαφέρον να υπάρχουν υποδομές που πρέπει. Για ποιο λόγο; Γιατί τα χρήματα και ο προσανατολισμός είναι να πάτε σε αυτούς που έχουν το χρήμα. Τα δίνουν σε αυτούς με τη μορφή της επένδυσης, της ανάπτυξης. Ότι αυτοί θα φέρουν την ευτυχία στο τρόπο μας. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως ούτε ανάπτυξη έχουμε ή μάλλον έχουμε αλλά για τα δικά τους ενδιαφέρονται.

Αυτοί παίρνουν τα χρήματά μας και ζουν τη δική τους ευτυχία. Είτε λέγεται ταμείο ανάκαψης, είτε λέγεται αναπτυξιακός νόμος, είτε λέγεται επενδυτικός νόμος. Εφευρίσκουν συνέχεια νόμους οι οποίοι μετατρέπουν τα χρήματά μας σε χρήματα των λίγων. Υπάρχει μια κατάσταση στην οποία δεν το ενδιαφέρον από τους κυβερνώντες δεν στρέφεται στα παιδιά μας, αλλά στην ευτυχία των λίγων.

Το πρόγραμμα ΕΣΠΑ, για παράδειγμα, που είναι δισεκατομμύρια. Το 30% των χρημάτων λένε ότι θα γίνει επένδυση. Ο άλλος, λοιπόν, το κάνει ξενοδοχείο, ο άλλος το κάνει εργοστάσιο κλπ. Γιατί αυτά τα δισεκατομμύρια να πάνε για τις ατομικές χαρές των κατόχων του πολούτου, και να μην είναι είναι ανάπτυξη το να έχουμε ένα αθλητικό κέντρο το οποίο να λάμπει και να έχει μια λειτουργία η οποία να είναι αντίστοιχη της εποχής μας. Να προσφέρει στα παιδί τη χαρά να πάει στο γήπεδο χωρίς να έχει κριτήριο αν του φτάνουν τα οικονομικά του ή όχι. Γιατί δεν είναι μόνο να πάει στο στάδιο, είναι και όλη η υποδομή αλλά και η ανάγκη του σαν αθλητής.

Αν η καρδούλα και η ψυχή μας χτυπά δίπλα στα παιδιά μας πρέπει να διαλέξουμε άλλο δρόμο. Γιατί αλλιώς θα καθόμαστε εμείς και θα μιλάμε για τις ανάγκες μας. Θα τρέχουμε με εθελοντισμούς και με άλλα πράγματα για να κρατήσουμε την κοινωνία μας. Ενώ χρειάζεται να ανοίξουμε και ένα μέτωπο».

• Θεωρείτε, επειδή τη ζήσατε εκείνη την εποχή, ότι όταν φτιάξαμε όλα αυτά τα έργα, σκεφτήκαμε το τώρα και όχι το μετά;

«Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν ένας κύκλος οικονομικός. Όταν φτιάχνεις κάτι σε σε μία κοινωνία που έχει κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία της, κάνεις κάτι με μια προοπτική για το μέλλον. Σε ένα γεγονός όπως οι Ολυμπιακοί αγώνες, έχεις στο νου σου αυτά (σ.σ. τα έργα) να μείνουν μετά για δεκαετίες, εκατοντίες, όσο θα υπάρχει η χώρα μας. Πρέπει σε αυτή τη σκέψη σου να πάρεις πορούς, οι οποίοι να χρησιμοποιηθούν σε αυτό το κομμάτι το οποίο είναι ζωτικής σημασίας για τη διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου.

Αλλά δεν ήταν στο κέντρο της προσευχής τους. Στο κέντρο της προσευχής ήταν το πλιάτσικο που γινόταν, το πώς μαζευόταν το χρήμα την περίοδο των κατασκευών. Αν στο κέντρο της προσοχής σου είναι τα παιδιά, θέλει άλλο προσανατολισμό που δεν τον έχουμε, Αν στον προσανατολισμό σου είναι πώς θα κερδίσουν κάποιοι, αυτοί μας τα αυγατίζουν, μας τα βγάζουν και με περηφάνια. Αυτούς οι οποίοι κυριαρχούν είναι για να κάθεσαι να λες, να εξαφανιστούν. Διότι το αξιακό τους σύστημα και η συμβολή τους στην ευτυχία των παιδιών μας και της κοινωνίας μας είναι ανύπαρκτη. Είναι ένα βάρος ο οποίος πρέπει να παραμεριστεί για να έχουμε την ευτυχία των παιδιών μας».