Εκεί που δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις
Πολύ συχνά ακούμε ότι τα προβλήματα των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν τη ρίζα τους στην «ύπαρξη φοιτητικών παρατάξεων και τη δράση κομμάτων» μέσα σε αυτά. Δε θα σταθούμε εδώ στις εκατοντάδες αποδείξεις για το ότι το πραγματικό πρόβλημα των εμπνευστών αυτής της άποψης δεν είναι γενικώς «τα κόμματα» -άλλωστε πολλοί από αυτούς είναι μέλη αστικών κομμάτων- αλλά η οργανωμένη διεκδίκηση των φοιτητών για όσα έχουν ανάγκη, τα εμπόδια που βάζουν οι αγώνες τους στην υλοποίηση της αστικής πολιτικής για τα πανεπιστήμια.
Θα σταθούμε, όμως, σε μια άλλη πλευρά: Η παραπάνω άποψη συνήθως διανθίζεται με τη σύγκριση με πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπου δήθεν η μη ύπαρξη πολιτικών νεολαιών συμβάλλει στην ποιότητα των σπουδών. Όμως, η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει για άλλη μια φορά τους μόνιμους «διαφημιστές» του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, αυτούς που θέλουν τους φοιτητές-πελάτες στο πανεπιστήμιό τους, χωρίς λόγο και φωνή για όσα τους αφορούν.
Μεγάλη συζήτηση υπάρχει αυτές τις μέρες στα πανεπιστήμια του Βελγίου ενόψει της αρχής της ακαδημαϊκής χρονιάς με αφορμή τις λεγόμενες «βαπτίσεις». Πρόκειται για δοκιμασίες που περνάνε πρωτοετείς φοιτητές για να μπορούν να γίνουν μέλη των λεγόμενων «αδελφοτήτων», οργανώσεων που δρουν στους πανεπιστημιακούς χώρους με την ανοχή και στήριξη των πανεπιστημιακών αρχών σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά βεβαίως και στις ΗΠΑ, απ' όπου αντλούν την καταγωγή τους.
Οι «βαπτίσεις» περιλαμβάνουν «καψόνια» που συχνά ξεφεύγουν από την κακώς εννοούμενη πλάκα και καταλήγουν ακόμα και σε τραγικά περιστατικά, όπως στον θάνατο ενός μαύρου φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Λέουβεν το 2018 και τον σοβαρό τραυματισμό φοιτήτριας πριν από λίγες μέρες στο Πανεπιστήμιο στο Λουβέν-λα-Νεβ.
Νέα περιστατικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας συνεχώς.
 |
| Υποψήφια νέα μέλη αδελφότητας ωθούνται στον εξευτελισμό γονατίζοντας στον σταθμό του τραίνου και φωνάζοντας «γεια σας άνθρωποι» την ώρα που σταθμεύει η αμαξοστοιχία. |
Μάλιστα έχει ανοίξει η συζήτηση για ενδεχόμενο απαγόρευσης των «βαπτίσεων» ή και των αδελφοτήτων γενικά. Ωστόσο, αυτές οι οργανώσεις διασυνδέονται βαθιά με τα αστικά κράτη, λειτουργούν ως φυτώριο εξέλιξης κρατικών στελεχών και έχουν φιλοξενήσει στις «γραμμές» τους κατά καιρούς τα κορυφαία στελέχη των αστικών κομμάτων των χωρών αυτών, επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και των βασιλικών οικογενειών.
Βέβαια, η συζήτηση σε επίπεδο αστικών ΜΜΕ εξαντλείται στην καταδίκη της βίας, χωρίς να «αγγίζεται» το πρότυπο ζωής που προωθούν στους φοιτητές και τη νεολαία γενικά αυτές οι οργανώσεις. Πρόκειται για τα διδάγματα περί ατομισμού, κυριαρχίας απέναντι στον αδύναμο και τον κατώτερο, γενικότερης παραίτησης από τη διεκδίκηση και δράση. Τα νέα μέλη αυτών των οργανώσεων μαθαίνουν από νωρίς την υποταγή και τον καριερισμό σαν τον μόνο δρόμο κοινωνικοποίησης στην ενήλικη ζωή. Είναι τα ίδια διδάγματα που προωθούν στα ελληνικά πανεπιστήμια οι νεολαίες των αστικών πολιτικών κομμάτων, αλλά και διάφοροι «ακομμάτιστοι» που δήθεν σοκάρονται από τις γενικές συνελεύσεις και τις… αφίσες στα πανεπιστήμια και μας καλούν να «σοβαρευτούμε» και να ακολουθήσουμε τα «υγιή» πρότυπα άλλων χωρών.
Και στο Βέλγιο, όμως, όπως και στην Ελλάδα, υπάρχουν και θα υπάρχουν φοιτητές, μαθητές, νέοι εργαζόμενοι που αντιστέκονται στη σαπίλα, στα πρότυπα που προβάλλει το σύστημα της αδικίας, που θέλουν να στρέφεται ο νέος ενάντια στον διπλανό του, στον συμφοιτητή και στον μετέπειτα συνάδελφο. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που φοιτητές στο Βέλγιο κινητοποιήθηκαν για ανάγκες τους, που δεν ικανοποιούνται, όπως το ζήτημα της στέγασης ή το ζήτημα του κόστους φοίτησης, που απαγορεύει σε πολλούς να σπουδάσουν. Στο μέλλον θα γίνουν ακόμα περισσότεροι!
Φώτης Μπρέγιαννης, Βέλγιο
