ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

,,καταδίκασαν την εγκληματική και επεκτατική πολιτική του Ισραήλ, με τη στήριξη των ΗΠΑ και την ανοχή των άλλων κρατών.

,,Επίσης κατήγγειλαν τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που δεν έχει αναγνωρίσει επίσημα το παλαιστινιακό κράτος, ενώ διατηρεί πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ.

ΤΟΠΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Πέμπτη 31/05/2018 - 08:54

ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ - ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ - ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ

Αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και καταδίκη των δολοφονικών επιθέσεων (ΦΩΤΟ)

Την παλαιστινιακή πρεσβεία επισκέφτηκαν οι Ηλ. Σταμέλος, Β. Σίμος και Μ. Σελέκος

Την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και την καταδίκη στις δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ εξέφρασαν οι εκλεγμένοι δήμαρχοι του ΚΚΕ, Καισαριανής, Ηλίας Σταμέλος, Πετρούπολης, Βαγγέλης Σίμος και Χαϊδαρίου, Μιχάλης Σελέκος, κατά την επίσκεψή τους την Τρίτη 29 Μάη στην παλαιστινιακή πρεσβεία.

Στη συνάντησή τους με τον πρέσβη της Παλαιστίνης, Μαρουάν Τουμπάσι, καταδίκασαν την εγκληματική και επεκτατική πολιτική του Ισραήλ, με τη στήριξη των ΗΠΑ και την ανοχή των άλλων κρατών.

Επίσης κατήγγειλαν τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που δεν έχει αναγνωρίσει επίσημα το παλαιστινιακό κράτος, ενώ διατηρεί πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ. Αναφέρθηκαν στις αποφάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων και στην έκδοση ψηφισμάτων κατά της πρόσφατης σφαγής του παλαιστινιακού λαού, ενώ επισήμαναν πως με κάθε ευκαιρία γίνεται αναφορά στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, για την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση του λαού, ώστε να αναπτύσσεται ένα αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αλληλεγγύης.

Τις επόμενες μέρες -με αφορμή την επέτειο της Καταστροφής το 1948 («Νάκμπα»)- στα Δημαρχεία των τριών δήμων θα ανυψωθεί η παλαιστινιακή σημαία, σε ένδειξη αλληλεγγύης και απαιτώντας τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Επίσης συζητήθηκε η ανάπτυξη πολιτικών - πολιτιστικών δραστηριοτήτων με την προβολή παλαιστινιακών ταινιών, με μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις.

Μετά τη συνάντηση, οι τρεις κομμουνιστές δήμαρχοι υπέγραψαν στο βιβλίο των συλλυπητηρίων:

«Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το νέο αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος του λαού της Παλαιστίνης από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, με θύματα δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες. Ο δίκαιος αγώνας του παλαιστινιακού λαού θα είναι αυτός που θα νικήσει και όχι οι ιμπεριαλιστές. Δυναμώνουμε τον αγώνα μας και την αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό! Ηλίας Σταμέλος, δήμαρχος Καισαριανής».

«Μόνη ελπίδα η πάλη των λαών. Με διεθνιστική αλληλεγγύη συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τους καταπιεσμένους όλης της Γης. Ευάγγελος Σίμος, δήμαρχος Πετρούπολης».

«Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης για τα χιλιάδες θύματα που έχουν πέσει στον αγώνα για τη Λευτεριά της χώρας τους. Για να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους για να ζήσουν στην πατρίδα τους χωρίς αποκλεισμούς, διώξεις, τρομοκρατία και δολοφονίες. Για να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους. Να αρθεί ο αποκλεισμός, να απελευθερωθούν όλοι οι κρατούμενοι, να αναγνωριστεί από όλη τη διεθνή κοινότητα το κράτος της Παλαιστίνης με πρωτεύουσα την Αν. Ιερουσαλήμ. Μιχάλης Σελέκος, δήμαρχος Χαϊδαρίου».

902.gr

1 / 7

902

Iqbal Masih: ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΗΓΈΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΠΑΙΔΙΚΉ ΕΡΓΑΣΊΑ-ΔΟΥΛΕΊΑ.

Μια γροθιά στο στομάχι για το σύστημα που ανεχόμαστε και που πολλοί ακόμη υποστηρίζουνε:  

 12χρονος Iqbal Masih:"Τα παιδιά πρέπει να έχουν στυλό στα χέρια τους όχι εργαλεία"

Στα μέσα της δεκαετίας του '90, ένας λαμπρός νέος είχε παγκόσμιο αντίκτυπο στην παιδική δουλεία. Η ζωή του Iqbal Masih κόπηκε λίγο πριν τα 13 χρόνια, αλλά οι ισχυρές και εύγλωττες ομιλίες του ενθάρρυναν χιλιάδες συναδέλφους του εργάτες και παιδικούς σκλάβους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Έφερε την ευαισθητοποίηση και προώθησε την εκπαίδευση, έτσι ώστε οι άλλοι να μπορέσουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και να τερματίσουν την αδικία στα εργοστάσια χαλιών σε όλο τον κόσμο.

Το 1983, ο Iqbal Masih γεννήθηκε στην φτωχή κοινότητα Muridke έξω από τη Λαχόρη του Πακιστάν. Η οικογένειά του επιβαρύνθηκε οικονομικά και ο πατέρας του Saif Masih αποφάσισε να εγκαταλείψει την οικογένειά του όταν ο Iqbal ήταν πολύ μικρός. Όταν ήταν 4 χρονών, η μητέρα του Iqbal Inayat χρειαζόταν κεφάλαια για να πληρώσει για το γάμο του μεγαλύτερου αδελφού του. Επειδή η οικογένεια ήταν ήδη χρεωμένη, έβγαλε ένα δάνειο στο όνομα του Iqbal από έναν τοπικό επιχειρηματία. Ωστόσο, όταν το χρέος τους δεν αντιμετωπίστηκε, αναγκάστηκε να "δανείσει" τον Iqbal ως εργάτη για να εξοφλήσει το χρέος.

Ο Iqbal έγινε ένας από τους πολυάριθμους εργάτες που εργάζονταν στο εργοστάσιο χαλιών. Παρά τις 14ωρες βάρδιες έξι ημέρες την εβδομάδα, ο Iqbal δεν κέρδισε ποτέ αρκετά χρήματα για να εξοφλήσει το χρέος, το κόστος της «μαθητείας» του, τα εργαλεία του, το φαγητό του, τα πρόστιμα για τα λάθη του ή την "φροντίδα" του ισοφάριζαν το πενιχρό μεροκάματο του. Παρόλο που θεωρήθηκε ότι ήταν "χρεωμένος", ήταν πραγματικά σαν τα εκατομμύρια άλλα παιδιά, τα οποία ήταν υποδουλωμένα στους εργοδότες τους χωρίς ελπίδα να κερδίσουν την ελευθερία τους. 

Το 1992, ψηφίστηκε νόμος στο Πακιστάν που καθιστούσε παράνομη την παιδική εργασία. Ωστόσο, οι ιδιοκτήτες συνέχιζαν να χρησιμοποιούν παιδιά ως εργάτες..

"Τα παιδιά πρέπει να έχουν στυλό στα χέρια τους όχι εργαλεία" - Iqbal Masih

Όταν ο Iqbal ήταν 10 ετών, αποφάσισε να δραπετεύσει. Έφυγε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε τον εργοδότη του στην αστυνομία. Όμως, η εταιρεία στην οποία εργαζόταν δωροδόκησε τους αστυνομικούς και ο μικρός Μασίχ επέστρεψε στην εφιαλτική του καθημερινότητα, όπου του στερούσαν τα γεύματα και τον χτυπούσαν για να τον τιμωρήσουν. Ο Μασίχ δεν το έβαλε κάτω. Μερικούς μήνες αργότερα, το έσκασε ξανά, όμως αυτή τη φορά δεν απευθύνθηκε στην αστυνομία....

Μετά από λίγο, ο Iqbal βρέθηκε να παρακολουθεί μια εορταστική εκδήλωση που διεξήγαγαν οι ενώσεις των οικοδόμων. Εκεί, ο Iqbal άκουσε για τα δικαιώματά του ως εργάτης και ότι η δουλεία του χρέους ήταν εκτός νόμου λίγα χρόνια πριν. Εκτός από το νόμο κατά της δουλείας, η κυβέρνηση είχε ακυρώσει όλα τα χρέη με τις επιχειρήσεις, έτσι ώστε να μπορέσουν με τη σειρά τους να απελευθερωθούν απ' τα χρέη τους. Ωστόσο, πολύ λίγες επιχειρήσεις απελευθέρωσαν πραγματικά τους δούλους τους. 

Όταν άλλοι κλήθηκαν να μιλήσουν ενώπιον του πλήθους ο Iqbal προσφέρθηκε εθελοντικά. 

Αφού άκουσε την ιστορία του Iqbal, ένας από τους ηγέτες των συνδικάτων με τον όνομα Ehsan Ullah Khan προσπάθησε να απελευθερώσει τον Iqbal από τη δουλεία. Μετά από πολύ πιεστική παρέμβαση των συνδικάτων για την παρανομία του εργοστασίου του, ο Arshad απελευθέρωσε τον Iqbal και μερικούς από τα άλλα παιδιά σκλάβους.

Ο Iqbal τότε έγινε εξέχων ηγέτης του κινήματος ενάντια στην παιδική εργασία και τη δουλεία στο Πακιστάν. Παρακολούθησε το σχολείο της Ομοσπονδίας Ελευθερίας Εργασίας (BLLF) και ολοκλήρωσε γρήγορα μια τετραετή εκπαίδευση σε μόλις δύο χρόνια. Καθώς η κατανόησή του για τους εργατικούς νόμους και τα ανθρώπινα δικαιώματα αυξανόταν, άρχισε να χρησιμοποιεί τη δυναμική του προσωπικότητα για να μιλήσει εξ ονόματος των σκλαβωμένων εργαζομένων. 

Θα γλιστρήσει σε εργοστάσια και θα αρχίσει να ρωτάει τα παιδιά για τις εμπειρίες τους και αν ήταν δούλοι. Παρόλο που αυτό ήταν μια εξαιρετικά επικίνδυνη δουλειά, το υποσιτισμένο σώμα του και η παρατεταμένη ανάπτυξη του τον έκαναν να φαίνεται ότι ήταν μόνο περίπου έξι ετών, οπότε σπάνια αντιλαμβανόταν ως απειλή.

Το BLLF τον έστειλε να μιλήσει σε επιχειρήσεις και διαδηλώσεις σε όλο το Πακιστάν, όπου ήταν γνωστό ότι υπήρχε δεσμευμένη δουλεία. Με την ισχυρή προσωπικότητά του, ενημέρωνε τους δούλους εργάτες και τους ενθάρρυνε να ξεφύγουν. Παρά τις απειλές θανάτου από τις οργανωμένες επιχειρηματικές μαφίες που κυριαρχούσαν στις κοινότητες, ο Iqbal συνέχισε να μιλάει κατά των πρακτικών τους με εμπιστοσύνη και ευγλωττία. Εκτιμάται ότι πάνω από 3.000 πακιστανικά παιδιά διέφυγαν από τους ιδιοκτήτες τους μετά από επισκέψεις διαμαρτυρίας, που πραγματοποίησε το BLLF εκείνο το έτος.
Λόγω της ιστορίας του, ο Iqbal Masih άρχισε να επισκέπτεται άλλες χώρες, ευαισθητοποιώντας τους παιδικούς σκλάβους και υποστηρίζοντας την ελευθερία τους. Οπουδήποτε πήγε, ενέπνευσε άλλους (ειδικά παιδιά) να συμμετάσχουν στην προσπάθεια να σταματήσουν την παιδική δουλεία.

"Θα ήθελα να κάνω αυτό που έκανε ο Αβραάμ Λίνκολν ... Θα ήθελα να το κάνω στο Πακιστάν" -Iqbal Masih

Μετά από μια επίσκεψη για να μιλήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Δεκέμβριο του 1994, ο Iqbal επέστρεψε στο Πακιστάν. Θα περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του παρακολουθώντας το σχολείο με την ελπίδα να γίνει δικηγόρος για να πολεμήσει για λογαριασμό συνεργαζόμενων εργατών.

Πριν κλείσει τα 13 χρόνια του ενώ έκανε ποδήλατο μαζί με τους φίλους του δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι. 

Οι δολοφόνοι του δεν συνελήφθησαν ποτέ, αλλά εικάζεται ότι το συμβόλαιο θανάτου του προέρχονταν από τη «μαφία των χαλιών».

 O 12χρονος επαναστάτης είχε αρχίσει να ξεσηκώνει με τη δράση του τα παιδιά-σκλάβους των εργοστασίων, που υπολογίζονταν σε αρκετά εκατομμύρια, καθώς τους υπενθύμιζε τα δικαιώματά τους. Ο θάνατος του συγκλόνισε τον κόσμο και ο Masih έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της παιδικής εργασίας....

https://www.youtube.com/watch?v=x8MIU5qSmM4

ΠΗΓΈΣ: 

http://moralheroes.org/iqbal-masih/ 

και mixanitouxronou.gr

ΠΡΟΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗΣ ΠΥΡΟΒΟΛΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ «ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ ΤΗ ΒΙΑ ΑΠ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ»

Να ζητήσουμε «συγγνώμη», για παράδειγμα, για λογαριασμό του Άρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ που άσκησαν βία κατά της χιτλερικής χολέρας. 

«Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. 

«Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε το κτήνος του ναζισμού στο Ράιχσταγκ. 

«Συγγνώμη» για λογαριασμό των κολίγων στο Κιλελέρ. 

Συγγνώμη για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που πολέμησαν για την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. 

«Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών. 

«Συγγνώμη» και για την άποψή μας ότι ο λαός μας, οργανωμένα, αποφασιστικά και μαζικά – δηλαδή δημοκρατικά – έχει κάθε δικαίωμα να πάρει την «όψη που με βιά μετράει τη γη» και να αποτινάξει από το σβέρκο του τα μνημόνια και ό,τι γεννάει τα μνημόνια.

    «Συγγνώμη»; Δεν θα μπορέσουμε…
***

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; – του Νίκου Μπογιόπουλου

Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γιαούρτωμα από το ναζιστικό μαχαίρωμα… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να βρουν διαφορές ανάμεσα στο γιουχάρισμα και στην αποδοκιμασία από το λιντζάρισμα, τον τραμπουκισμό και τον αγελαίο φασισμό των ταγμάτων εφόδου… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να δουν τι χωρίζει το πέταγμα της μπογιάς από την εκτόξευση της μπουνιάς και της κλωτσιάς του αλήτικου χουλιγκανισμού που παριστάνει την «πολιτική δράση»…

    Στην ουσία: Αναπαράγουν την αθλιότητα των «δυο άκρων». Τσουβαλιάζουν άλογα με πορτοκάλια για να βγάλουν… αλογοπορτόκαλα, όπως έλεγε ο γερο-Σκαρίμπας. Συκοφαντούν λαϊκούς αγώνες βαφτίζοντας «βία» την κοινωνική αντίσταση στην βαρβαρότητα. Αξιοποιούν φρικιαστικές προβοκάτσιες (π.χ Μαρφίν), αλείβουν σαν βούτυρο στο ψωμί της γκαιμπελικής τους προπαγάνδας «ακτιβισμούς» της πλάκας, για να τα συμψηφίσουν με την κτηνωδία.

    Και έτσι, με αυτό τον τρόπο, όταν δεν τον υποδέχονται από την κύρια είσοδο, ανοίγουν στον φασισμό την πίσω πόρτα. Όμως, την ίδια ώρα που παριστάνουν τους επικριτές της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω ως φορείς της πιο αποκρουστικής βίας , της ταξικής βίας. 

    Ας πάρουμε μια γεύση της θεωρητικής – ιδεολογικής τους σαθρότητας που δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύει την πολιτική υποκρισία τους:  

***

«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν’ ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν’ αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».

    Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;

«Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν’ αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη τωνβουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)»

    Αυτό δεν είναι συνταγή κάποιου «κουκουλοφόρου». Είναι απόσπασμα , από το «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και δεν τον έχουν… καταδικάσει ακόμα τον Ρήγα;

«Σηκωθείτε παιδιά της Πατρίδας/ Η μέρα της δόξας έφθασε/ Ενάντια της τυραννίας μας/ Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε/ Ακούστε τον ήχο στα λιβάδια/ Το ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών/ Έρχονται ανάμεσά μας/ Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας./ Στα όπλα πολίτες/ Σχηματίστε τα τάγματά σας/ Προελάστε, προελάστε/ Αφήστε το μολυσμένο αίμα/ Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας./ Ιερή αγάπη για την Πατρίδα/ Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα/ Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία/ Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου/ Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη/ να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη/ Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου/Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας».

    Αυτά τα «αιμοβόρα» λόγια είναι στίχοι από την «Μασσαλιώτιδα», τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Σε αυτόν τον ύμνο στεκόταν προσοχή ο Ζισκάρ Ντε Στεν όταν παραχωρούσε το αεροπλάνο του για να γυρίσει από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» ανάμεσα στον Ζισκάρ και στην Αντουανέτα, διαλέγουν την Αντουανέτα;

  Αλλά ας θυμηθούμε και κείνο το τραγούδι της Αντίστασης:

«Δε φοβάμαι την κρεμάλα, δε φοβάμαι το σκοινί/Και στο διάβα μου όλοι τρέμουν ράλληδες και γερμανοί/ Ράλληδες, ταγματαλήτες, μπουραντάδες, γερμανοί/ Τα κεφάλια σας θα πέσουν, απ’ τ’ αντάρτικο σπαθί»

    Ή και το άλλο «Το τραγούδι του Άρη» που τραγουδιόταν σε όλη την Ελλάδα μετά τη μάχη στο Μικρό Χωριό, το 1942:

«Βαριά στενάζουν τα βουνά/ Κι ο ήλιος σκοτεινιάζει/ Το δόλιο το Μικρό Χωρίο/ Και πάλι ανταριάζει/ Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά/ πέφτουν ντουφέκια ανάρια/ ο Άρης κάνει πόλεμο/ μ’ αντάρτες παλικάρια».

    Εδώ οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» διαπιστώνουν πολύ σοβαρό πρόβλημα; Μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε αντάρτικο σπαθί, τότε, ή κι αν υπήρχε, να ήταν πιο «φιλικό» με τους ναζί και τους γερμανοτσολιάδες;

    Ακούστε αγαπητοί σημαιοφόροι της προπαγανδιστικής πυροβολαρχίας του «καταδικάζω τη βία απ όπου κι αν προέρχεται»:Έχουν περάσει πολλές χιλιάδες χρόνια που ο άνθρωπος ήταν σκλάβος, μετά έγινε δουλοπάροικος και τους τελευταίους αιώνες προλετάριος, δηλαδή μισθωτός σκλάβος, για να μπορούμε πια να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας:

    Η δική σας «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», αποτελεί έναν «κομψό», κατ’ επίφαση «δημοκρατικό», τάχα μου «φιλελεύθερο» και πάντα ραφιναρισμένο τρόπο για να υπονομεύετε το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων. 
Πώς; 
Μα παίρνοντας «ίσες» αποστάσεις τόσο ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, όσο και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά. Να αντιστέκεται. Να μην συνθηκολογεί με την καταπίεση και με τον καταπιεστή του.

    Το θέμα σας – ας είμαστε ειλικρινείς – δεν είναι η αποκήρυξη της βίας και της κάθε βίας, όπως λέτε. Εκτός αν αποκηρύσσεται και τον κ.Βορίδη και την γνωστή δήλωσή του περί της «νόμιμης κρατικής βίας». Εσείς που «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» την «νόμιμη – κατ’ εσάς – κρατική βία» την αποκηρύσσετε;

    Πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας και από τα διαγγέλματα «κοινωνικής ειρήνης» προς μια κοινωνία που της έχετε βάλει μπουρλότο, στόχος σας είναι να σπιλώσετε τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και τον εκμεταλλευτή του, βαφτίζοντας «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του. 

Κι αφού τη σπιλώσετε και τη συκοφαντήσετε, μετά σπεύδετε να την αντιπαραβάλλεται με τη βία του εκμεταλλευτή, με τη βία των μνημονίων, με τη βία της φτωχοποίησης, με τη βία των ΜΑΤ, με τη βία των νόμων σας. 

Αυτή τη βία, βέβαια, δεν την λέτε βία. Την βαφτίζετε «νομιμότητα» και «δημοκρατία».

    Φυσικά οι πάντα ευπρεπείς εστέτ του δήθεν ανθρωπισμού, θα συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»… 
Νομίζουν ότι έτσι θα φέρουν πιο κοντά όχι μόνο το «Τέλος της Ιστορίας», αλλά και το τέλος της φιλοσοφίας. 
Μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά κατά κακή τύχη των διακόνων της ιστορικής αφασίας και της πολιτικής υποκρισίας υπάρχει η πραγματικότητα. Και προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία – ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα – είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων και τρις ερήμην της πολιτικής κατεργαριάς.

    Καταδικάστε τη βία όσο θέλετε, 24 ώρες το 24ωρο. Όμως: 

    Για όσο στον κόσμο θα επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γα όσο θα θεωρείται «δημοκρατία» να υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», για όσο το δίκιο θα καθορίζεται με βάση την δύναμη και θα υποτάσσεται σε αυτήν, για όσο οι κοινωνίες θα χωρίζονται σε τάξεις όπου οι πεντακοσιομέδιμνοι θα κάνουν κουμάντο πάνω στους ζευγίτες και όλοι μαζί πάνω στους δούλους, το να καταδικάζεις τη βία (ακόμα κι όταν αυτή η καταδίκη είναι ειλικρινής) είναι τόσο μάταιο όσο το να καταδικάζεις το γήρας. Η’ το θάνατο.
Όσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει. Και θα υπάρχει μέχρι τη δευτέρα παρουσία (τουλάχιστον…).

    Πριν σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι όποιος αναγνωρίζει το αναπόφευκτο της ύπαρξης της βίας ταυτόχρονα την «δικαιώνει», 
απαντάμε: Η αναγνώριση ότι ο θάνατος υπάρχει, μόνο κάποιος παράλογος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι συνιστά εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του ή ότι αναιρεί την απέχθεια απέναντί του.

    Το ίδιο συμβαίνει και με τη βία. Επομένως το ζητούμενο δεν είναι η ρητορική καταδίκη της βίας – «μαμής» της Ιστορίας κατά Μαρξ. Το ζητούμενο είναι η δίκη, η καταδίκη και ο εξοβελισμός της «μάνας» και του «πατέρα» της βίας και όλων όσοι την γεννούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα, το θέμα του πολέμου. Τι πιο βίαιο! Αλλά αν θέλεις να είσαι σοβαρός, το πώς τοποθετείσαι απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί να τελειώνει (ούτε καν να αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του πολέμου. Γιατί έχει και «παρακάτω». Η μήπως δεν έχει «παρακάτω»; Δεν απαιτείται, δηλαδή, να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας του πολέμου; Το «καταδικάζω τον πόλεμο» σε βγάζει, τάχα, από την υποχρέωση να τοποθετηθείς, να πάρεις θέση αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν;

    Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος και ότι με ένα «καταδικάζω τον πόλεμο» ξεμπερδεύουμε. Αλλά τότε εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το ’21 είχαν και οι επαναστατημένοι Έλληνες. Όμως, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και αν η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσοι συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε καλύτερη δικαίωση του «αδικητή» δεν μπορεί να υπάρξει.

 

   Όταν επομένως μιλάμε για βία, το χρέος μας δεν είναι να αραδιάζουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης». Υποχρέωση του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας.

    Και στο σημείο αυτό, αφήνουμε τη «βαριά φιλοσοφία» και ερχόμαστε στην τρέχουσα επικαιρότητα: Υποχρέωση του καθενός, αν μάλιστα είναι αξιοπρεπής (ούτε κομμουνιστής ούτε μη κομμουνιστής, ούτε αριστερός ούτε δεξιός, ούτε προοδευτικός ούτε συντηρητικός, αλλά «απλώς» αξιοπρεπής), είναι να μην επιτρέπει να συκοφαντούνται οι κοινωνικοί αγώνες μέσα από τη χυδαία επιχείρηση να διασυνδεθούν, να παραλληλιστούν ή πολύ περισσότερο να ταυτιστούν με το ναζιστικό έγκλημα. Με το φασιστικό λιντσάρισμα. Με την ατομική τρομοκρατία. Με την παρα-κρατική δράση. Με την προβοκατόρικη, δολοφονική δράση τύπου «Μαρφίν» κοκ.

    Δεν υπάρχει πιο ευδιάκριτο σινιάλο επερχόμενης πολιτικής «ανωμαλίας» από τη χυδαιότητα που ισχυρίζεται, άμεσα ή έμμεσα, ότι η λαϊκή αντίσταση αποτελεί τάχα τη «δικαίωση», τη «νομιμοποίηση», τον «τροφοδότη», το «συγκοινωνούν δοχείο» ή ακόμα και τον «γεννήτορα» (!) της τραμπούκικης, της υποκοσμιακής, της ναζιστικής και κάθε μορφής φασιστικής βίας.

    Εκείνο που ισχύει είναι το ακριβώς αντίθετο:

    Οι μαζικοί, λαϊκοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, εφόσον είναι τέτοιοι, όχι μόνο δεν αποτελούν την «κατάφαση», αλλά την πιο κατηγορηματική, την πιο εκκωφαντική άρνηση – μέχρι του σημείου της κατάργησή της – της βίας που ασκείται πάνω στον καταπιεσμένο. Η κατάργηση αυτής της βίας, που γεννά όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον της αντίστασης απέναντί της, είναι και ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση της βίας, γενικά, και της διάχυσής της.

    Υποχρέωση, τελικά, του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – δεν είναι να εξαντλείται στην «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Είναι η καταδίκη και η αντίσταση στη βία,αλλά από εκεί που πραγματικά προέρχεται. Είναι η καταδίκη, η αντίσταση και η αποκάλυψη της βίας – και όσων κρύβονται πίσω της – που αναπαράγει, ενισχύει, διευκολύνει και «νομιμοποιεί» την καθεστωτική βιαιότητα.

    Τα όσα σημειώνουμε παραπάνω μόνο από κάποιον συκοφάντη ή εντελώς ευήθη θα ερμηνεύονταν ως στάση που προσεγγίζει τη βία ως κάτι, τάχα, το επιθυμητό. Εκείνο που λέμε είναι ότι η βία αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της μόνης ελεύθερης προσέγγισης που μπορεί να υπάρξει. Και η μόνη ελεύθερη προσέγγιση είναι εκείνη που διαθέτει επίγνωση της αναγκαιότητας.

    Αν πάλι όλα αυτά δεν ισχύουν, τότε όχι μόνο θα πρέπει να «καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», αλλά θα πρέπει να ζητήσουμε και «συγγνώμη»:

    Να ζητήσουμε «συγγνώμη», για παράδειγμα, για λογαριασμό του Άρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ που άσκησαν βία κατά της χιτλερικής χολέρας. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε το κτήνος του ναζισμού στο Ράιχσταγκ. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό των κολίγων στο Κιλελέρ. Συγγνώμη για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που πολέμησαν για την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών. 
«Συγγνώμη» και για την άποψή μας ότι ο λαός μας, οργανωμένα, αποφασιστικά και μαζικά – δηλαδή δημοκρατικά – έχει κάθε δικαίωμα να πάρει την «όψη που με βιά μετράει τη γη» και να αποτινάξει από το σβέρκο του τα μνημόνια και ό,τι γεννάει τα μνημόνια.

    «Συγγνώμη»; Δεν θα μπορέσουμε…

Σαν σήμερα 23-5-1970: ΧΟΥΝΤΑ CIA ΑΓΓΛΙΑ ΒΑΖΟΥΝ ΤΟ "ΧΕΡΑΚΙ" ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

23 Μαΐου 1970: CIA και χού­ντα υπο­νο­μεύ­ουν την Κύπρο


23 Μάη 1970:Πάνω από 70 ένο­πλοι μα­σκο­φό­ροι κα­τα­λαμ­βά­νουν τα ξη­με­ρώ­μα­τα τον Αστυ­νο­μι­κό Σταθ­μό της Λε­με­σού και αρ­πά­ζουν όλο τον οπλι­σμό και τα πυ­ρο­μα­χι­κά.
Οι ει­σβο­λείς αφή­νουν στο Αστυ­νο­μι­κό Τμήμα προ­κη­ρύ­ξεις του πα­ρά­νο­μου «Εθνι­κού Με­τώ­που» και κα­λούν τους αστυ­νο­μι­κούς να μην υπα­κούν στην κυ­βέρ­νη­ση, αλλά στην ορ­γά­νω­ση αυτή.
Η επι­χεί­ρη­ση αυτή ήταν ένα ακόμη επει­σό­διο στην επι­χεί­ρη­ση ανα­τρο­πής του Προ­έ­δρου της Κύ­πρου Μα­κά­ριου, για την ολο­κλή­ρω­ση του σχε­δί­ου της ΝΑ­ΤΟ­ποί­η­σης του Νη­σιού.
Το σχέ­διο αυτό κα­τα­στρώ­θη­κε από τους Αμε­ρι­κα­νούς σε συ­νερ­γα­σία με τους Βρε­τα­νούς και με εκτε­λε­στι­κό όρ­γα­νο τη χού­ντα της Αθή­νας.
Λίγες μέρες πριν την επι­χεί­ρη­ση στη Λε­με­σό, στις 8 Μάρτη 1970, απέ­τυ­χε δο­λο­φο­νι­κή από­πει­ρα σε βάρος του Μα­κά­ριου.
Αμέ­σως μετά την απο­τυ­χη­μέ­νη από­πει­ρα, γί­νε­ται γνω­στή η ύπαρ­ξη σχε­δί­ου πρα­ξι­κο­πή­μα­τος στην Κύπρο με την επω­νυ­μία «Ερμής».

Η ορ­γά­νω­ση «Εθνι­κό Μέ­τω­πο» εμ­φα­νί­στη­κε για πρώτη φορά στην Κύπρο το Μάρτη του 1969.
Πραγ­μα­τι­κός κα­θο­δη­γη­τής της ήταν η ΚΥΠ του ελ­λη­νι­κού δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος και το 2ο Γρα­φείο του Γε­νι­κού Επι­τε­λεί­ου της Εθνο­φρου­ράς, δη­λα­δή των ελ­λη­νι­κών στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων στην Κύπρο.
Η επι­χεί­ρη­ση στη Λε­με­σό στις 23 Μάη 1970 ήταν το επι­στέ­γα­σμα μιας σει­ράς προ­βο­κα­τό­ρι­κων, τρο­μο­κρα­τι­κών ενερ­γειών της ορ­γά­νω­σης.
Ο Μα­κά­ριος, επι­κε­φα­λής κλι­μα­κί­ου αξιω­μα­τι­κών της Αστυ­νο­μί­ας, με­τα­βαί­νει στη Λε­με­σό και κα­θο­δη­γεί προ­σω­πι­κά τις προ­σπά­θειες σύλ­λη­ψης των μελών του «Εθνι­κού Με­τώ­που».
Συλ­λαμ­βά­νο­νται εκα­το­ντά­δες άτομα και στις 27 Μάη ο Πρό­ε­δρος της Κύ­πρου ανα­κοι­νώ­νει τη διά­λυ­ση της ορ­γά­νω­σης.

Οι συλ­λή­ψεις, όμως, φέρ­νουν στο φως το μέ­γε­θος της διείσ­δυ­σης του «Εθνι­κού Με­τώ­που» και όλο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα της Κύ­πρου κιν­δυ­νεύ­ει να τι­να­χτεί στον αέρα.
Απο­κα­λύ­πτε­ται, λοι­πόν, ότι το 70% των αστυ­νο­μι­κών της Λε­με­σού ανή­κει στο «ΕΜ», ενώ με την ορ­γά­νω­ση αυτή συ­νερ­γα­ζό­ταν στενά ο επι­κε­φα­λής της Κε­ντρι­κής Υπη­ρε­σί­ας Πλη­ρο­φο­ριών της Κύ­πρου, ανώ­τα­τα στε­λέ­χη της Αστυ­νο­μί­ας, πολ­λές γνω­στές πο­λι­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες.

Ωστό­σο, ο Μα­κά­ριος, αν και γνώ­ρι­ζε τα σχέ­δια της χού­ντας και των Αμε­ρι­κα­νών, ακο­λού­θη­σε πο­λι­τι­κή συ­γκά­λυ­ψης των συ­νω­μο­τών και τους απέ­νει­με χάρη. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν, σύσ­σω­μη η ηγε­σία του «Εθνι­κού Με­τώ­που» να εντα­χθεί στην ΕΟΚΑ Β’…

Από Ατέχνως

Πηγή: Ρι­ζο­σπά­στης

Σαν σήμερα πριν 55 χρόνια, το Αστικό Κράτος με τους συνεργάτες του, Δολοφονούν τον Γρηγόρη Λαμπράκη:

Όρκος στο Λα­μπρά­κη, χρέος στη ζωή…

Στην Ελ­λά­δα του 1963 η λέξη «ει­ρή­νη» ήταν απα­γο­ρευ­μέ­νη. Αν τολ­μού­σες να την προ­φέ­ρεις, έστω να την γρά­ψεις, τα στοι­χεία σου κα­τέ­λη­γαν σε φά­κε­λο της Ασφά­λειας. 

Αυτό, στην Ελ­λά­δα του ΝΑΤΟ, του Πα­λα­τιού, της ΕΡΕ και των υπό­λοι­πων αστι­κών δυ­νά­με­ων, σή­μαι­νε από­λυ­ση, στέ­ρη­ση δια­βα­τη­ρί­ου, ανά­κρι­ση σε κά­ποιο αστυ­νο­μι­κό τμήμα, συ­νε­χής πα­ρα­κο­λού­θη­ση από τους χα­φιέ­δες του κρά­τους και του πα­ρα­κρά­τους.

Είναι η εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ του Τζων Φ.Κέ­νε­ντι βρί­σκο­νται σε πο­λε­μι­κή φρε­νί­τι­δα: 

ανα­πτύσ­σουν συ­νε­χώς το πυ­ρη­νι­κό τους οπλο­στά­σιο ως υπεν­θύ­μι­ση απει­λής απέ­να­ντι στην ΕΣΣΔ και τον σο­σια­λι­στι­κό κόσμο, πραγ­μα­το­ποιούν σειρά πυ­ρη­νι­κών δο­κι­μών στον Ει­ρη­νι­κό, τα εξο­πλι­σμέ­να με πυ­ραύ­λους po­laris υπο­βρύ­χια τους αρ­με­νί­ζουν σε Ατλα­ντι­κό και Με­σό­γειο έτοι­μα να εξα­πο­λύ­σουν το θά­να­το, ενώ σε μια σειρά χώρες (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ελ­λά­δας) στή­νουν και εξο­πλί­ζουν στρα­τιω­τι­κές βά­σεις.

Σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο, με την στή­ρι­ξη της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και των σο­σια­λι­στι­κών χωρών, αρ­χί­ζει στα­δια­κά να ανα­πτύσ­σε­ται ενα αντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα.

 Το σύν­θη­μα του «αφο­πλι­σμού» ακού­γε­ται από την Ια­πω­νία μέχρι τη Βρε­τα­νία, ενώ οι αντι­πρό­σω­ποι της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ και στα διε­θνή φόρα θέ­τουν το ζή­τη­μα της κούρ­σας των εξο­πλι­σμών. 

Από το Λον­δί­νο, ο νο­μπε­λί­στας μα­θη­μα­τι­κός και φι­λό­σο­φος, πρω­το­πό­ρος του κι­νή­μα­τος για τον πυ­ρη­νι­κό αφο­πλι­σμό, Μπέρ­τραντ Ράσελ προει­δο­ποιεί για τον κίν­δυ­νο ενός πυ­ρη­νι­κού ολο­καυ­τώ­μα­τος: 

«Απο­τε­λεί προ­σβο­λή για την αξιο­πρέ­πεια κάθε ατό­μου η προ­ε­τοι­μα­σία μιας κα­θο­λι­κής σφα­γής».

Την ίδια πε­ρί­ο­δο στην Ελ­λά­δα, στην προ­με­τω­πί­δα του αγώνα ενά­ντια στον πό­λε­μο μπαί­νει ένας για­τρός και αθλη­τής. 

Ο Γρη­γό­ρης Λα­μπρά­κης. 

Αντι­πρό­ε­δρος της Επι­τρο­πής για τη Διε­θνή Ύφεση και Ει­ρή­νη και βου­λευ­τής της προ­δι­κτα­το­ρι­κής ΕΔΑ, ο Λα­μπρά­κης ανα­δει­κνύ­ε­ται πρω­τα­γω­νι­στής του αγώνα ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στές, ενά­ντια στην πρόσ­δε­ση της Ελ­λά­δας στο αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κό στρα­τιω­τι­κό άρμα, ενά­ντια στο ίδιο το εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα που γεννά τους πο­λέ­μους και την δυ­στυ­χία. ‘

Ετσι, γί­νε­ται στό­χος για το αστι­κό κρά­τος και τα πα­ρα­κρα­τι­κά του πλο­κά­μια.

Ο άν­θρω­πος που στις 21 Απρί­λη 1963 πραγ­μα­το­ποί­η­σε την απα­γο­ρευ­μέ­νη Πο­ρεία Ει­ρή­νης και που ένα μήνα αρ­γό­τε­ρα επι­χει­ρεί την πρώτη συ­γκέ­ντρω­ση της Επι­τρο­πής Ει­ρή­νης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, πρέ­πει να πε­θά­νει. Πρέ­πει να δο­λο­φο­νη­θεί έτσι, ώστε το φι­λει­ρη­νι­κό, τα­ξι­κό κί­νη­μα, ολό­κλη­ρος ο ελ­λη­νι­κός λαός, να πάρει το μή­νυ­μα: Να τι πα­θαί­νει όποιος τα βάζει με το αστι­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και τους υπε­ρα­τλα­ντι­κούς του συμ­μά­χους!

Σή­με­ρα, το αγω­νι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα του Γρ. Λα­μπρά­κη και των συ­να­γω­νι­στών του, είναι ζω­ντα­νό και επί­και­ρο. 

Σή­με­ρα, 55 χρό­νια μετά, οι ιμπε­ρια­λι­στές συ­νε­χί­ζουν, ακόμη πιο λυσ­σα­σμέ­να, τη γη να ξα­να­μοι­ρά­ζουν και με των λαών το αίμα τα σύ­νο­ρα να χα­ρά­ζουν. 

Η φωτιά των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πο­λέ­μων μαί­νε­ται και ο κίν­δυ­νος κλι­μά­κω­σης τους είναι άμε­σος. 

Για τα κέρδη των μο­νο­πω­λί­ων και του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, οι ιμπε­ρια­λι­στές είναι έτοι­μοι ανά πάσα στιγ­μή να γκρε­μί­σουν ότι έχει αφή­σει όρθιο η ει­ρή­νη τους. Μια «ει­ρή­νη» που οι λαοί τη βιώ­νουν με το πι­στό­λι να ση­μα­δεύ­ει τον κρό­τα­φο τους.

Γι’ αυτό, λοι­πόν, είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο επι­βε­βλη­μέ­νη όσο ποτέ άλ­λο­τε η εν­δυ­νά­μω­ση της πάλης ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους και το σάπιο σύ­στη­μα που τους γεννά. 

Η εποχή μας έχει ανά­γκη πολ­λούς, νέους «Λα­μπρά­κη­δες». 

Για να μπο­ρέ­σει να γίνει πράξη το σύν­θη­μα: 

Όρκος στο Λα­μπρά­κη, χρέος στη ζωή, να φύ­γου­νε οι βά­σεις και οι Να­τοϊ­κοί.

από ATEXNOS_­_­του_Νίκου Μότ­τα

***

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Αδερφός του ήταν ο Θεόδωρος Λαμπράκης, ιατρός και βουλευτής με την Εθνική Πολιτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ). Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aπέκτησε τρεις γιους, τον Γιώργο, τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής Πειραιάσυνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.^[8]

Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες, Κύπριους και Άγγλους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Βρετανίδα σύζυγός του Αντώνη Αμπατιέλου, Μπέτυ Μπάρτλετ Αμπατιέλου. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Η σύζυγος του Αμπατιέλου ζήτησε ακρόαση από την Φρειδερίκη, η οποία την αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις του Λαμπράκη. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.

Η δολοφονία

Η διαδρομή που ακολούθησε το τρίκυκλο στις οδούς Ελ. Βενιζέλου και Τσιμισκή αμέσως μετά το δολοφονικό χτύπημα, μέχρι το σημείο της σύλληψης των δραστών, λίγο πριν τη διασταύρωση των οδών Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας. Και οι δύο αυτοί δρόμοι είναι σήμερα μονόδρομοι, με φορά αντίθετη προς την πορεία του τρίκυκλου.

Λίγο μετά τις 8 το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεκίνησε από το ξενοδοχείο Κοσμοπολίτ της Θεσσαλονίκης, όπου είχε αφιχθεί τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες, για να μεταβεί σε εκδήλωση που διοργάνωσε η «Επιτροπή δια την διαθνή ύφεσιν και ειρήνην», στην οποία ήταν ομιλητής. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Από τις 6 το απόγευμα πολλές δεκάδες άτομα ακραίων δεξιών πολιτικών πεποιθήσεων είχαν αρχίσει να συγκροτούν αντισυγκέντρωση στα πεζοδρόμια των οδών Σπανδωτή, Ερμού και Βενιζέλου, κοντά στο κτίριο όπου επρόκειτο να γίνει η συγκέντρωση. Είχαν προηγηθεί διαβήματα στελεχών της ΕΔΑ τόσο προληπτικά στον εισαγγελέα Πρωτοδικών κ. Αργυρόπουλο, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την αστυνομία, όσο και στο Ε΄ Αστυνομικό Τμήμα, μετά τη συνάθροιση των «αντιφρονούντων». Στον τόπο της συγκέντρωσης βρίσκονταν ήδη 180 χωροφύλακες εν στολή, καθώς και ο επιθεωρητής Χωροφυλακής Βόρειας Ελλάδας υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου και ο διευθυντής των αστυνομικών δυνάμεων της πόλης, συνταγματάρχης Ευθύμιος Καμουτσής.

Κανείς τους όμως δεν έδωσε διαταγή να διαλυθεί η αντισυγκέντρωση. Έτσι ο Γρηγόρης Λαμπράκης προπηλακίστηκε καθώς πήγαινε στο κτίριο όπου βρίσκονταν τα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, απ' όπου και εκφώνησε μετά από λίγο το λόγο του, κάτω από τις έξαλλες κραυγές του πλήθους των «αγανακτισμένων πολιτών», ενώ έπεφταν βροχή οι πέτρες εναντίον του.

Μέσα σ' αυτή την έκρυθμη κατάσταση, αφού ολοκλήρωσε όπως-όπως την ομιλία του για την ειρήνη, ο βουλευτής της ΕΔΑ φώναξε από το μικρόφωνο:

Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Β. Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατέψουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου.

Στο μεταξύ, ο βουλευτής Καβάλας της ΕΔΑ Γιώργος Τσαρουχάς, που ήταν περαστικός από τη Θεσσαλονίκη, έσπευσε κι αυτός για τη συγκέντρωση, αλλά μόλις πλησίασε δέχθηκε άγρια επίθεση από τους «αντιφρονούντες", τραυματίστηκε κι ενώ τον μετέφεραν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, δέχθηκε ξανά επίθεση των παρακρατικών στοιχείων που τον κατέβασαν κάτω κι άρχισαν να τον χτυπούν και να τον κλωτσούν μανιωδώς. Πολίτες τον μετέφεραν αιμόφυρτο, στον Σταθμό Α΄ Βοηθειών.

Ο Λαμπράκης, που δεν είχε μάθει τίποτα για την περιπέτεια του Τσαρουχά, ετοιμαζόταν να φύγει. Παρουσιάστηκε ο μοίραρχος Παπατριανταφύλλου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι η περιοχή είχε εκκαθαριστεί από τους συγκεντρωμένους. Βγαίνοντας ο Λαμπράκης συνάντησε τον συνταγματάρχη Καμουτσή, στον οποίο διαμαρτυρήθηκε έντονα για την ασυδοσία των παρακρατικών. Βλέποντας να εκκαθαρίζεται ο χώρος μπροστά στο κτίριο, ο Λαμπράκης μαζί με αρκετά άτομα ξεκίνησαν να περάσουν απέναντι στο ξενοδοχείο. Καθώς διέσχιζαν το δρόμο, ακούστηκε ο θόρυβος από μία τρίκυκλη μοτοσυκλέτα, που όρμησε με ξέφρενη ταχύτητα και έπεσε πάνω στην ομάδα του βουλευτή και των φίλων του, ενώ κάποιος που ήταν ανεβασμένος στην καρότσα, χτύπησε με ένα λοστό τον Λαμπράκη στο κεφάλι. Ο βουλευτής σωριάστηκε αιμόφυρτος στο έδαφος. Οδηγός του τρίκυκλου ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, μεταφορέας, γνωστός στον υπόκοσμο της Θεσσαλονίκης. Ένας από τους εθελοντές συνοδούς του Λαμπράκη, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, πήδηξε μέσα στην καρότσα του τρίκυκλου και άρχισε να συμπλέκεται με το άτομο που κρατούσε τον λοστό. Αργότερα έγινε γνωστό ότι επρόκειτο για τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, καταδικασμένο για βιασμό, παιδεραστία, κλοπή κ.α. Ακολούθησε άγρια πάλη. Το τρίκυκλο σταμάτησε, ο Γκοτζαμάνης κατέβηκε και μια αστυνομική ράβδος (γκλομπ) χτύπησε τον Χατζηαποστόλου, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών.

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το δολοφονικό χτύπημα και ενώ ο Γρηγόρης Λαμπράκης έπνεε τα λοίσθια.

Στο μεταξύ ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου διαπιστώθηκε ότι ήταν θανάσιμα τραυματισμένος. Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στη νύχτα της Αθήνας. Η κυβέρνηση διέθεσε ειδικό αεροσκάφος για να μεταφέρει στη συμπρωτεύουσα τον ειδικό νευροχειρουργό Δώρο Οικονόμου, για να χειρουργήσει τον βουλευτή της ΕΔΑ που χαροπάλευε. Η γνωμάτευσή του όμως ήταν παρόμοια με εκείνη του καθηγητή Νικόλαου Καβαζαράκη, του νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα σωτηρίας. Τέσσερις μέρες μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του, στη 1:22 μετά τα μεσάνυχτα της 26ης Μαΐου, ο Λαμπράκης εξέπνευσε.

Σύμφωνα με τη μετέπειτα καταγγελία του Θ. Γρέβια, φοιτητή τότε και υποστηρικτή του Γ. Λαμπράκη, αφότου ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ, αφέθηκε να πεθάνει. Μιλώντας στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», ο Γρέβιας δηλώνει χαρακτηριστικά: «Τον άφησαν βαριά τραυματισμένο, χωρίς ορό στο νεκροθάλαμο του νοσοκομείου. Το σχέδιό τους πέτυχε».

Ο Θ. Γρέβιας περιέγραψε τις στιγμές που ακολούθησαν όταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένος στο νοσοκομείο.

Τα μεσάνυχτα βρισκόμασταν έξω από την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου, όταν εξήλθε ένας γιατρός. Απευθύνθηκε σε μας, ρωτώντας αν ήμασταν εκεί για τον Λαμπράκη. Του απαντήσαμε 'ναι'. Είπε ότι χρειαζόταν ένας από μας, γιατί δεν επαρκούσε το νοσηλευτικό προσωπικό. Πήγα εγώ. Κατέβηκα με το γιατρό στο πρώτο υπόγειο. Από ένα μακρόστενο διάδρομο μπήκαμε σε ένα κλειστό θάλαμο. Στην είσοδο βλέπω τη γραμματέα της οργάνωσής μας Καίτη Τσαρουχά, να κρατάει στα χέρια της τον βαρύτατα τραυματισμένο πατέρα της, Γιώργη Τσαρουχά (χτυπήθηκε το ίδιο βράδυ), βουλευτή Καβάλας της ΕΔΑ. Στο βάθος δεξιά ξαπλωμένο ανάσκελα, το σώμα του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Ο Θ. Γρέβιας σημειώνει ότι ο Λαμπράκης ήταν ζωντανός, αλλά σε κωματώδη κατάσταση. «Ο γιατρός μου ζήτησε να καθίσω σε μια καρέκλα, πίσω από το κεφάλι του, να τοποθετήσω τα χέρια μου στην κάτω σιαγόνα και να κρατώ συνεχώς το κεφάλι του προς τα πίσω και έφυγε. Του είχαν κάνει τραχειοστομία. Δεν ήταν διασωληνωμένος, δεν είχε ορό. Κατά διαστήματα το στήθος του τρανταζόταν από ακανόνιστες εισπνοές και εκπνοές», συνεχίζει ο Θ. Γρέβιας. Ερωτηθείς για τον θάλαμο και το αν υπήρχε άλλος ασθενής εκεί, ο Γρέβιας απάντησε:

«Ο χώρος όπου βρισκόμασταν δεν ήταν θάλαμος νοσηλείας. Ούτε τα κρεβάτια ήταν κρεβάτια νοσηλείας. Το κρεβάτι στο οποίο ήταν ο Λαμπράκης, αποτελούνταν από τρεις ξύλινες σανίδες πάνω σε δύο μεταλλικά 'Π', πιθανότατα νεκροκρέβατο. Μάλλον ήταν ο νεκροθάλαμος του νοσοκομείου».

Ανακρίσεις

Η κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Το χτύπημα κατά του Λαμπράκη προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το σύνολο του κεντρώου και αριστερού Τύπου να κάνουν λόγο από την πρώτη στιγμή για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας. Η επίσημη αστυνομική εκδοχή αντίθετα, ήταν ότι επρόκειτο για τροχαίο ατύχημα και αυτήν υιοθέτησε αρχικά και η κυβέρνηση της χώρας.

Η σορός του Λαμπράκη μεταφέρθηκε στην Αθήνα, στο ναό του Αγίου Ελευθερίου και εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, ενώ η νεκρώσιμη ακολουθία έλαβε χώρα στη Μητρόπολη, στις 4 το απόγευμα της 28ης Μαΐου. Την κηδεία παρακολούθησαν όλοι οι αρχηγοί και οι βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης και δεκάδες χιλιάδες λαού.

Ήδη, στη Θεσσαλονίκη είχαν ξεκινήσει οι ανακρίσεις για το «ατύχημα», από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τους εισαγγελείς Δημήτριο Παπαντωνίου και Νίκο Αθανασόπουλο, υπό τη γενική εποπτεία του εισαγγελέα εφετών Παύλου Δελαπόρτα. Αργότερα ο Παπαντωνίου αντικαταστάθηκε από τον εισαγγελέα Στυλιανό Μπούτη. Αν και η ηγεσία της Xωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβίσει τους μάρτυρες, η ανακριτική ομάδα (παρά τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις και πιέσεις που δέχτηκε από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγουκαι μετέπειτα -το 1967- πρωθυπουργό της χούντας Κωνσταντίνο Κόλλια) κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του. Έτσι, τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη ακολούθησαν τρανταχτά ονόματα.

Τον Ιούλιο του 1963 ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης απήγγειλε κατηγορίες για ηθική αυτουργία στην ανθρωποκτονία εκ προθέσεως του Γρ. Λαμπράκη εναντίον του υπομοίραρχου Εμμανουήλ Καπελώνη, διοικητή του αστυνομικού τμήματος Τριανδρίας, και του Ξενοφώντα Γιοσμά (που, λόγω της δράσης του στην Κατοχή, είχε καταδικαστεί ως δοσίλογος και, ακριβώς για τον λόγο αυτό, αποκαλούνταν συχνά κοροϊδευτικά Φον Γιοσμάς). Στις 14 Σεπτεμβρίου, με ομοφωνία ανακριτή και εισαγγελέως κρίθηκαν προφυλακιστέοι ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου, επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος, οι συνταγματάρχες Ευθύμιος Καμουτσής, διευθυντής αστυνομίας, και Μιχαήλ Διαμαντόπουλος και ο μοίραρχος Τρύφων Παπατριανταφύλλου.

Στο απυρόβλητο της δικαιοσύνης έμεινε ο υπομοίραρχος της Ασφάλειας Δημήτριος Κατσούλης, του τμήματος «Δίωξης Κομμουνιστών». Όπως ισχυρίστηκε ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης, ο Κατσούλης της Ασφαλείας Θεσσαλονίκης ειδοποίησε όλα τα παραρτήματα να στείλουν τους άνδρες τους στον τόπο της συγκέντρωσης και να πάρουν μαζί τους «εθνικόφρονες πολίτες» για ν' αποδοκιμάσουν τους οπαδούς της ειρήνης. Επειδή όμως στο μεταξύ άλλαξε ο τόπος της συγκέντρωσης όπου θα μιλούσε ο βουλευτής, οι περί ων ο λόγος πολίτες εκλήθησαν να μαζευτούν στο Ε΄ Αστυνομικό Τμήμα. Εκεί τους έβγαλε λόγο ο υπομοίραρχος Κατσούλης, ο οποίος, μεταξύ άλλων, τους τόνισε ότι «στόχος μας είναι ο Λαμπράκης». Στο υπόμνημά του ο υπομοίραρχος Καπελώνης ισχυρίστηκε ότι προ των επεισοδίων και της συγκέντρωσης, ο Κατσούλης πέρασε από τα γραφεία της Γενικής Ασφαλείας και δήλωσε κομπορρημονών στους αξιωματικούς: «Σήμερα θα δείτε τι θα γίνει...».^[9]

Τελικά, για τον φόνο καταδικάστηκαν οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, ενώ ο Γιοσμάς καταδικάστηκε μόνο για διατάραξη της κοινής ειρήνης.

Σημαντικό ρόλο στις αποκαλύψεις έπαιξε και η μαχητική έρευνα και αρθρογραφία τριών δημοσιογράφων που είχαν ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να καλύψουν το θέμα: Του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος (μετέπειτα υπουργού του ΠΑΣΟΚ), Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής και Γιώργου Μπέρτσου (της τότε μεγάλης σε κυκλοφορία Ελευθερίας των Αθηνών).

Η δίκη

Στις 3 Οκτωβρίου του 1966 άρχισε στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη των κατηγορουμένων για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τον βαρύ τραυματισμό του Γιώργου Τσαρουχά. Πρόεδρος του δικαστηρίου εκδίκασης της πολύκροτης υπόθεσης ήταν ο εφέτης Ιωάννης Γραφανάκης και εισαγγελέας ο αντεισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελαπόρτας. Οκτώ μήνες νωρίτερα είχε εκδοθεί το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, με το οποίο παραπέμφθηκαν ως φυσικοί αυτουργοί σε «ανθρωποκτονία εκ προθέσεως» οι Σπύρος Γκοτζαμάνης και Μανώλης Εμμανουηλίδης, ως ηθικοί αυτουργοί ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης και ο Ξενοφών Γιοσμάς, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες σε βάρος του Γιώργου Τσαρουχά οι Αντώναρος Πιτσάκος και Χρήστος Φωκάς, για παράβαση καθήκοντος οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής Κωνσταντίνος Μήτσου, αντιστράτηγος, Ε. Καμουτσής συνταγματάρχης, Μιχαήλ Διαμαντόπουλος αντισυνταγματάρχης, Κωνσταντίνος Δόλκας και Δημήτριος Σέττας ταγματάρχες και Τρύφων Παπατριανταφύλλου μοίραρχος. Και για διατάραξη της κοινής ησυχίας 23 άτομα, παρακρατικοί, χωροφύλακες κ.α. Το Συμβούλιο Εφετών, όπως το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, σύμφωνα και με τις προτάσεις του ανακριτή (και πολύ αργότερα Προέδρου της Δημοκρατίας) Χρήστου Σαρτζετάκη και του εισαγγελέα Στυλιανού Μπούτη, είχε απορρίψει τις κατηγορίες που είχαν διατυπωθεί από την πολιτική αγωγή εναντίον πολιτικών προσώπων (Κωνσταντίνου Καραμανλή, Κωνσταντίνου Τσάτσου, Δημήτρη Μακρή, Τρύφωνος Τριανταφυλλάκου κ.α.).

Ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας πρότεινε την ενοχή των 18 από τους 31 κατηγορούμενους (μεταξύ των οποίων τριών από τους έξι αξιωματικούς). Στην αγόρευσή του, είχε ζητήσει την ενοχή των ανώτατων αξιωματικών, λέγοντας:

Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ' αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;

Στις 28 Δεκεμβρίου, έπειτα από 12ωρη σύσκεψη των 10 ενόρκων που διήρκεσε από τις 10:45 το πρωί ως τις 10:45 τη νύχτα, ο προϊστάμενος των ενόρκων Δ. Τούσας διάβασε την απόφασή τους:

Όχι. Δεν είναι ένοχοι οι Σπ. Γκοτζαμάνης και Εμμ. Εμμανουηλίδης ότι την 22αν Μαΐου 1963 εκ προθέσεως απέκτειναν τον βουλευτήν Γρ. Λαμπράκην, επιβαίνοντες τρικύκλου, με οδηγόν τον πρώτον, το οποίον επέπεσε κατ' αυτού και ότι δι' αμβλέος οργάνου έπληξαν τούτον εις την κεφαλήν. Δια παμψηφίας οι ένορκοι απεφάνθησαν ότι: Όχι. Δεν είναι ένοχοι οι Εμμ. Καπελώνης και Ξεν. Γιοσμάς δι' ηθικήν αυτουργίαν εις την προαναφερθείσαν πράξιν. Δια της νομίμου πλειοψηφίας εγένετο δεκτόν ότι: Ναι. Είναι ένοχος ο Σπ. Γκοτζαμάνης διότι εκ προθέσεως επροξένησε σωματικήν κάκωσιν δια τρικύκλου που ωδήγει ο ίδιος και επέπεσε κατά του Λαμπράκη και του επροξένησε τραύμα -ουχί δι' αμβλέος οργάνου, αλλά δια του τρικύκλου- εις την κεφαλήν, εκδοράς εις τους πόδας και εκχυμώσεις εις τους οφθαλμούς, τον περιήγαγεν εις πλήρη αφασίαν και του προεκάλεσε σωματικήν βλάβην, η οποία επέφερε τον θάνατον. Ναι. Εσκόπει ο Γκοτζαμάνης να προκαλέση βαρείαν σωματικήν βλάβην εις τον Λαμπράκην... Όχι. Οι αξιωματικοί Κ. Μήτσου, αντιστράτηγος ε.α., Ευθ. Καμουτσής, συνταγματάρχης ε.α., Μ. Διαμαντόπουλος, αντισυνταγματάρχης ε.α., Κ. Δόλκας, αντισυνταγματάρχης ε.α., Δ. Σέττας, ταγματάρχης και Τρ. Παπατριανταφύλλου, μοίραρχος, δεν είναι ένοχοι δια παράβασιν καθήκοντος...

«Η ετυμηγορία εις ωρισμένα σημεία ομοιάζει με φως που δίδει εξηντλημένη στήλη ηλεκτρικού φακού», χαρακτήρισε την απόφαση των ενόρκων ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας.

Με βάση αυτή την ετυμηγορία των ενόρκων το δικαστήριο επέβαλε τις ακόλουθες ποινές: στον Γκοτζαμάνη κάθειρξη 11 ετών, στον Εμμανουηλίδη κάθειρξη 8½ ετών, στον Χρ. Φωκά φυλάκιση 15 μηνών, στον Ξ. Γιοσμά φυλάκιση ενός έτους. Μικρότερες ποινές -για «διατάραξιν οικιακής ειρήνης»- στους Γ. Λεονάρδο, Γ. Ντόγκα, Κ. Παραπάρα, Ο. Κοντουλέα και Ν. Παπαδόπουλο.

Από τη Βικιπαίδεια

***

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ

Μαραθωνοδρόμος στην επιστήμη, πρωταθλητής στους στίβους

Ο μάρτυρας της ειρήνης έχει καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου ως ο "Γιατρός της Αριστεράς", με την προσφορά του Σαμαρείτη στον συνάνθρωπό του και ως φίλος των αντιπάλων του στους στίβους. Ηταν ένας γνήσιος και πρωτοποριακός επιστήμονας

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν υπήρξε μόνο ολυμπιονίκης της ειρήνης και της δημοκρατίας, όπως είπε μετά τη δολοφονία του ο Κύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας.

Ο Γρ. Λαμπράκης πάλεψε σκληρά να κατακτήσει την επιστήμη και να διακριθεί στους στίβους. Κατάκτησε την επιστήμη. Διέπρεψε και στους στίβους.

Σε ηλικία 38 ετών έγινε υφηγητής σε μια εποχή που η Ιατρική ήταν κλειστή και οι υψηλές της θέσεις δυσπρόσιτες. Ομως, παράδοξα, το επιστημονικό έργο του Λαμπράκη , που θα μπορούσε να τον κάνει διάσημο, δεν είναι γνωστό ούτε στους ίδιους τους γιατρούς.

Ο κόσμος, όμως, και ιδιαίτερα οι συναθλητές του, γνώρισαν στο πρόσωπό του έναν Σαμαρείτη της ιατρικής. Υπήρχαν περιπτώσεις που όχι μόνο δε δεχόταν αμοιβή, αλλά υπηρέτησε την ιατρική με εκείνη την παλιά ιεραποστολική συνείδηση του γιατρού, που συνέδραμε και οικονομικά τον ασθενή.

Η ιατρική στην Ελλάδα έχει και τέτοιες απογειώσεις, στη σφαίρα της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ειδικότερα στη συνείδηση του κόσμου έχουν καταγραφεί οι "Γιατροί της Αριστεράς", όπως ο Σκοπούλης στα Γιάννενα και ο Γρηγόρης στη Λευκάδα. Στο "Ρ" της 15ης Μάη 1983 έχει καταγραφεί μια συγκλονιστική ανώνυμη μαρτυρία, της Ελένης Τ.

Η Ελένη Τ., που, μόλις άρχισε να εργάζεται σε μια βιοτεχνία, πήγε συστημένη από κάποιον αθλητή στο ιατρείο του Γρ. Λαμπράκη στην οδό Πατησίων 50. Κι όχι μόνο δεν της πήρε λεφτά για την εξέταση, αλλά της έδωσε και ένα τάλιρο για τα εισιτήρια μέχρι το Παγκράτι.

"Εγώ δεν παίρνω λεφτά από αθλητές... ". Μ' αυτό το γράμμα ο Γρ. Λαμπράκης επέστρεψε στον παλιό αθλητή Σκαραμαγκά ένα κατοστάρικο, που του είχε δώσει ο Σκαραμαγκάς για τη θεραπεία της γυναίκας του. Μετά τη δολοφονία του ο Σκαραμαγκάς πήγε στο σπίτι του παλιού Βαλκανιονίκη Γ. Θάνου και με δάκρυα στα μάτια - όπως έγραψε ο Γ. Θάνος στους "Δρόμους της Ειρήνης" (Ιούνιος 1963, τεύχος 66) - και του έλεγε: "Αυτό θα το φυλάξω για ανάμνηση, κειμήλιο του αγαπημένου μας Γρηγόρη ".

Απ' τους "Δρόμους της Ειρήνης" (Ιούνιος 1964, τεύχος 78) αντιγράφουμε τη μαρτυρία ενός - ανώνυμου - παλιού Μαραθωνοδρόμου που την έδωσε στο Γ. Θάνο:"Το 1948 αρρώστησε η κόρη μου, δύο ετών τότε, από σοβαράς μορφής δυσεντερίαν. Οι γιατροί του νοσοκομείου Παίδων που την είχα εκεί, μου το είπαν καθαρά. Το παιδί σου δεν έχει πλέον ζωή και να το πάρης απόφαση. Εντός της σήμερον εάν δε βρεις γάλα γαϊδούρας ή εν ανάγκη μητρικό γάλα για να πίνη, θα πεθάνη. Στην απελπισία μου σκέφτηκα το Γρ. Λαμπράκη , που ήτο τότε επιμελητής της "Ελενας". Πήγα αμέσως και ο Λαμπράκης έπραξε αυτομάτως. Διέταξε την προϊσταμένη και μου γέμισε ένα μπουκάλι μητρικό γάλα λέγοντάς της: "Κάθε πρωί θα 'ρχεται ο Μαραθωνοδρόμος και θα του δίνετε μισή οκά γάλα". Ε, λοιπόν με το γάλα αυτό που μετέφερα καθημερινώς από της "Ελενας" στο νοσοκομείον Παίδων, δε σώθηκε μόνο το παιδί μου, αλλά και τα άλλα παιδάκια στον ίδιο θάλαμο, γιατί μόνον ένα φλιτζανάκι του καφέ έπινε η κόρη μου. Το 1949 αρρώστησα εγώ σοβαρά με πλευρίτιδα. Πληροφορηθείς ο Λαμπράκης τούτο, κατέφθασε επειγόντως δι' ασθενοφόρου αυτοκινήτου του Ευαγγελισμού να με παραλάβη. Το 1950 εχρειάσθηκε η γυναίκα μου άμεσον χειρουργική επέμβασιν. Λεφτά δεν είχα. Την πήγα στο Λευκό Σταυρό στο Πασαλιμάνι. Ο Λαμπράκης την εχειρούργησε αμέσως. Δεν έχω λεπτά Γρηγόρη του είπα, σας τα χρωστάω. "Για λεπτά συζητάς, μου είπε, ή να σώσουμε τη μητέρα να μην μείνουν τα παιδιά ορφανά". Μετά την εγχείρησιν τη σήκωσε στα χέρια του και την έβαλε στο φορείο. Μετά κατεβήκαμε κάτω, φώναξε ένα ταξί και του έδωσε 100 δρχ. διά τη διαδρομήν έως το Χαλάνδρι".

Κι ο Μαραθωνοδρόμος κάθε Σάββατο ξεκινούσε με τα πόδια απ' το Χαλάνδρι και πήγαινε στο Πασαλιμάνι για να χαρίσει λουλούδια στον Γρ. Λαμπράκη .

Ο Λαμπράκης λάτρευε τα λουλούδια. Το 1938 στην Αίγυπτο οι συναθλητές του τον έχαναν μέσα στα πάρκα και στους κήπους να χαίρεται τα λουλούδια. Και στην πρώτη Μαραθώνια Πορεία ο Λαμπράκης , λίγο έξω απ' το Πικέρμι, σταμάτησε, μάζεψε λουλούδια και στη συνέχεια τα κατέθεσε στον τάφο των πατριωτών που εκτελέστηκαν απ' τους Γερμανούς χιτλερικούς.

Γνήσιος επιστήμοναςκαι ερευνητής

Οταν δολοφονήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν το στερεότυπο: "Αποφοιτά της ιατρικής και εξελίσσεται εις διακεκριμένον επιστήμονα". Τότε οι "Δρόμοι της Ειρήνης" δημοσίευσαν το προσωπικό ημερολόγιό του όπου, με μια ζωντάνια, δίνονται λεπτομέρειας απ' την επιστημονική του προσπάθεια και την πολιτική του δράση.

Η πρώτη καταγραφή και αξιολόγηση του επιστημονικού έργου του Γρ. Λαμπράκη έγινε 25 χρόνια μετά το θάνατό του με πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά των Πυρηνικών και Βιοχημικών όπλων (ΠΙΕΚΠΒΟ).

Η ΠΙΕΚΠΒΟ ανέθεσε την έρευνα στη γιατρό - λογοτέχνη Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου και το Σεπτέμβρη του 1988 εξέδωσε το υπέροχο βιβλίο: "Γρηγόρης Λαμπράκης : Ο πρωτοπόρος Ειρηνιστής Γιατρός". Στον πρόλογο του βιβλίου ο πρόεδρος της ΠΙΕΚΠΒΟ Φώτης Παυλάτος σημειώνει: "Ξεχωριστός άνθρωπος, γνήσιος επιστήμονας και ερευνητής, πρωτοπόρος και μεγάλος Ειρηνιστής, ο Γρ. Λαμπράκης , χάραξε σταθερά τη δύσβατη και επίπονη πορεία του στο χώρο της ιατρικής επιστήμης και της ανθρώπινης κοινωνίας".

"Ο μέσος γιατρός, σημειώνει η συγγραφέας, θυμάται το Λαμπράκη με κάποια δυσπιστία, μιας και δεν έγινε διάσημος για το καθαρά ιατρικό του έργο. Ομως παράδοξα ο Λαμπράκης είχε να επιδείξει και μεγάλο και σημαντικό επιστημονικό έργο, που και μόνο γι' αυτό θ' αρκούσε για να χαραχτεί στη μνήμη των συναδέλφων του. Στις βιογραφίες του αναφέρονται πάνω από σαράντα επιστημονικές του εργασίες. Ομως και μόνη η πρωτοποριακή "Ενδοκρινολογία" του θα αρκούσε να τον καταξιώσει σαν επιστήμονα. Είναι απ' τους προδρόμους της Ενδοκρινολογίας στη χώρα μας. Κατόρθωσε να γράψει επαρκέστατο σύγγραμμα Ενδοκρινολογίας μια ολόκληρη δεκαετία πριν αναγνωριστεί η ειδικότητα".

Η "Ενδοκρινολογία" αποτελείται από τρεις τόμους. Εκδόθηκαν μόνο οι δύο (ο Α τόμος το 1954 και ο Β το 1956) και την έκδοση του τρίτου τόμου την πρόλαβε η δολοφονία του. Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου σημειώνει: "Σαν βιβλίο σέβεται τον αναγνώστη σε μια εποχή που η επιστημονική γνώση μεταβιβάζονταν μόνο με "σημειώσεις" συνήθως γραμμένες στο πόδι και την υποχρεωτική αγορά αρκετές φορές άχρηστων και πεπαλαιωμένων συγγραμμάτων κάποιων καθηγητών. Ο Λαμπράκης διατηρεί στο βιβλίο του την ευπρέπεια των ξένων προτύπων του".

Με τη σιγουριά του νέου ερευνητή ο Γρ. Λαμπράκης δε δίστασε, παρά το σεβασμό του προς τους διδασκάλους του, να εκφράσει επιφυλάξεις και να κρίνει τις επιστημονικές τους επιλογές που τότε θεωρούνταν αλάνθαστες. Μια τέτοια επιστημονική συζήτηση είναι καταγραμμένη στο Δελτίο της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών μεταξύ του καθηγητή Ν. Λούρου και του Γρ. Λαμπράκη για την"Κλινική της Γυναικείας Βιοκαταλυτικής γεννητικής ανωμαλίας".

Ο σπινθήρ

Το μαζεμένο χωριατόπουλο της Κερασίτσας δεν έγινε με μιας ο πρωτοπόρος της Ειρήνης. Στα πρώτα του βήματα τον διέκρινε η απολιτικότητα, όπως σημειώνει ο Κ. Πορφύρης στο βιβλίο του "Γρηγόρης Λαμπράκης ο αντρειωμένος"."Παιδί μου λυπάμαι να σε βάλω στις λάσπες",του είπε ο πατέρας του, ένα πρωί του 1932.

"Ε, αυτό ήταν όλο, γράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Γρ. Λαμπράκης . Αυτό ήταν ο σπινθήρ που άναψε τη λαμπάδα της μανίας μου για να προχωρήσω στο σκοτάδι της επιτυχίας και να υπερπηδήσω τόσα και τόσα εμπόδια που κατόπιν συνάντησα για να σπουδάσω. Ευχαριστώ τον πατέρα μου για τη φράσιν αυτήν. Χωρίς να μου το έλεγε αυτό, εγώ ποτέ δε θα τολμούσα να του έλεγα πως θέλω να γίνω γιατρός και να φύγω από το χωριό και τη γεωργία... Εσκεπτόμουν τι θα γίνει το σπίτι".

Χρειάστηκε το καμίνι της Κατοχής, για να στρατευτεί στα πανανθρώπινα ιδανικά μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ.

Στις εκλογές του 1958 κατέβηκε στην Τρίπολη, όπου ήταν υποψήφιος της ΕΔΑ ο ξάδερφός του Οδυσσέας Τσουκόπουλος και του συμπαραστάθηκε στην προεκλογική εκστρατεία. Η εφημερίδα "Ακρόπολις" και με τίτλο "Η δραστηριότης ενός υφηγητή" έγραψε: "Αδικημένος βλέπεις ο καημένος, μας έλεγαν εδώ, από την κοινωνία που τον έκανε υφηγητή, προσπάθησε όσον μπορούσε να την υπονομεύσει".

Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου επισημαίνει: "Την εποχή που η εξουσία ήθελε τους επιστήμονες με παρωπίδες "αφοσιωμένους εις το έργον τους" και άρα υποτακτικούς στις πολιτικές εντολές, εκείνος τολμούσε να διακηρύσσει την ευθύνη των γιατρών μπροστά στη νέα πανανθρώπινη απειλή, την πυρηνική βόμβα, που όπλισε τον άνθρωπο με το τελικό όπλο αυτοκαταστροφής του".

Οταν ο Γρ. Λαμπράκης ψυχορραγούσε "σύσσωμος ο ιατρικός κόσμος συμμάχησε στο πλευρό του αντρειωμένου του" σημειώνει η Μ. Αρβανίτη - Σωτηροπούλου. Ωστόσο όμως η συγγραφέας - σε σχέση με την παγκόσμια κατακραυγή που ξεσηκώθηκε - επισημαίνει και τα εξής: "Ο ιατρικός κόσμος σιωπά. Καμία οργανωμένη αντίδραση. Φαίνεται να θριαμβεύει η λογική του "Πήγαινε γυρεύοντας". "Οι επιστήμονες δεν πρέπει να ασχολούνται με τέτοια πράγματα"". Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις. Μεταξύ αυτών και ο παλιός του καθηγητής, ο εισηγητής της υφηγεσίας του, ο Ν. Λούρος που δήλωσε: "Ο θάνατος του Λαμπράκη είναι αφάνταστο γεγονός. Η δικαιοσύνη πρέπει να μιλήσει".

Φίλος με τουςαντιπάλους των στίβων

Ο αθλητισμός, σημειώνει η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου, δεν ήταν αυτοσκοπός για το Λαμπράκη . Τον έβλεπε σαν μέσο της παγκόσμιας συναδέλφωσης.

Ελεγε το 1961: "Ας ξοδέψουμε λιγότερα για τον πόλεμο και περισσότερα για το στίβο. Αλλωστε σήμερα Ελληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Γιουγκοσλάβοι και Αλβανοί έχουν ξεχάσει ότι γνωρίστηκαν κάποτε στα χαρακώματα με το όπλο στο χέρι. Σήμερα αγωνίζονται ποιος θα τρέξει γρηγορότερα και ποιος θα ρίξει μακρύτερα το δίσκο. Αύριο αυτή η φιλία θα στεριώσει".

Και όταν τον Οκτώβρη του 1960, τόσα χρόνια πριν δημιουργηθούν οι επιτροπές φιλίας μεταξύ των δύο λαών, έλεγε προφητικά: "... Οσο για τις στενές φιλικές σχέσεις που δημιουργούν οι αγώνες σας λέω το εξής. Ημουν πολύ φίλος με τον Τούρκο Τεφίκ (άλμα τριπλούν), που σήμερα είναι ανώτερος αξιωματικός του ναυτικού. "Εμείς θα 'μαστε πάντα φίλοι, μου 'λεγε. Κι ας σκοτώνονται οι πατεράδες μας""

απ' το Ριζοσπάστη !!