20ο Συνέδριο ΚΚΕ: ,,ελάτε Μαζί να απαγκιστρωθούμε απ' τις Βδέλλες,,:

Από το βήμα του 20ού Συνεδρίου μας απευθύνουμε κάλεσμα σε όσους και όσες βλέπουν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο κι έχουν διάθεση να συγκρουστούν με τη μοιρολατρία, τη μιζέρια, τις μειωμένες απαιτήσεις. Το κόμμα που μπορεί να σας εκφράσει, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις σας, είναι μόνο το ΚΚΕ.

Ιδιαίτερα καλούμε το λαϊκό κόσμο που αισθάνεται «αριστερός», που πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ ή σε άλλες αυτοπροσδιοριζόμενες ως αριστερές ή ακόμα και κομμουνιστικές δυνάμεις και σήμερα δυσανασχετεί, να κάνει το βήμα τώρα.

Δεν αλλάζει η κατάσταση μόνο με την οργή και τη δυσαρέσκεια γι’ αυτή την κυβέρνηση και την κατρακύλα της. Δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες.

Για να ζωντανέψει η ελπίδα, σας καλούμε να συναντηθούμε, να συζητήσουμε μέσα στο κίνημα για το πώς θα πετάξουμε τις βδέλλες που ρουφάνε το αίμα του λαού. Πώς θα παλέψουμε μαζί για να γίνει πραγματικότητα η πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση σε όφελος του λαού, τη μοναδική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα που βιώνουμε.

Είναι πολιτική πρόταση ρεαλιστική γιατί υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις.

Το ζητούμενο είναι να αλλάξει ο συσχετισμός υπέρ της εργατικής τάξης, για την κατάκτηση της εξουσίας.

Να πάρει η εργατική τάξη, ο λαός στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.

Να αποδεσμευτεί η χώρα από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ισότιμες και επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη. Τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσουν και άλλοι λαοί της περιοχής, της Ευρώπης, του κόσμου.

Έτσι μόνο θα μπορέσει να ζήσει ο λαός σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες του, να απολαύσει τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη και σύγχρονη τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας, οι μεγάλες πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνατότητες της Ελλάδας.

http://www.902.gr/eidisi/politiki/125621/eisigisi-tis-ke-toy-kke-sto-20o-synedrio-foto

Δείτε την έναρξη των εργασιών του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ και την παρουσίαση της Εισήγησης της ΚΕ από τον Δημήτρη Κουτσούμπα, ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος:

Αύριο Πέμπτη η έναρξη του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ

,,θα μεταδοθούν ζωντανά από το 902.gr, το webradio 902.gr και το ραδιόφωνο «90,4 Fm Θεσσαλονίκη» η

 έναρξη των εργασιών και η παρουσίαση της Εισήγησης της ΚΕ

 

Επίσης, θα μεταδοθούν απευθείας από την ΕΡΤ2.,,

Αύριο Πέμπτη η έναρξη του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ 

Με την παρουσίαση της Εισήγησης της ΚΕ από τον Δημήτρη Κουτσούμπα στις 10 π.μ. ξεκινούν οι εργασίες

Στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό θα χτυπάει από αύριο Πέμπτη 30 Μάρτη η καρδιά του Κόμματος και χιλιάδων εργαζομένων και λαϊκών ανθρώπων καθώς ανοίγουν οι εργασίες του 20ού Συνεδρίου. 

Οι εκατοντάδες αντιπρόσωποι από τις Κομματικές Οργανώσεις θα συμβάλουν με τη συμμετοχή τους για να γίνει πράξη το σύνθημα του Συνεδρίου 

«Ισχυροποιούμε το ΚΚΕ. Για δυνατό εργατικό κίνημα και κοινωνική συμμαχία. Για την εξουσία, το σοσιαλισμό».

Οι εργασίες θα ξεκινήσουν στις 10 π.μ. με την παρουσίαση της Εισήγησης της ΚΕ από τον Γενικό Γραμματέα, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Η έναρξη των εργασιών και η παρουσίαση της Εισήγησης της ΚΕ θα μεταδοθούν ζωντανά από το 902.gr, το webradio 902.gr και το ραδιόφωνο «90,4 Fm Θεσσαλονίκη». Επίσης, θα μεταδοθούν απευθείας από την ΕΡΤ2.

Στην ΚΕ του Κόμματος εξακολουθούν να φθάνουν καθημερινά χαιρετιστήρια μηνύματα από δεκάδες Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από όλες τις ηπείρους, που αναγνωρίζουν τη σημαντική συμβολή του ΚΚΕ στην ανασυγκρότηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. (Διαβάστε αναλυτικά ΕΔΩ)

Φτάνουμε, λοιπόν, στην κορυφαία εσωοργανωτική διαδικασία για το Κόμμα μας μετά από μια τετράμηνη, πλούσια δραστηριότητα τόσο μέσα στις Οργανώσεις όσο και πλατιά στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Από τη διακίνηση των Θέσεων της ΚΕ με τη μεγάλη πανεξόρμηση και την εκλογοαπολογιστική διαδικασία μέχρι τις εκατοντάδες συγκεντρώσεις, συσκέψεις και εκδηλώσεις οι μήνες αυτοί ήταν γεμάτοι με συζήτηση και δράση.

Με την αισιοδοξία και την αποφασιστικότητα ότι το ΚΚΕ μπορεί να ανταποκριθεί στις σύνθετες συνθήκες της ταξικής πάλης, στηριγμένο στη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική του, οι εργασίες του Συνεδρίου θα δώσουν νέα ώθηση στην προσπάθεια των Κομματικών Οργανώσεων, των φίλων και των οπαδών του Κόμματος. Οι Αποφάσεις του Συνεδρίου θα αποτελέσουν το πολύτιμο εργαλείο για την ενίσχυση της προσπάθειας ισχυροποίησης του Κόμματος, κατ' αρχάς στην εργατική τάξη, στα εργοστάσια, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας. 

Για να προχωρήσει πιο αποφασιστικά η ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και η ανάπτυξη της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!!

,,Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!,,

Εγώ η θετή κόρη του Νίκου Μπελογιάννη!

Ο πατέρας μου εκτελέστηκε από Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα όταν ήμουν μερικών μηνών. Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ και πιάστηκε μετά από προδοσία συγχωριανών.
Ο πατέρας μου περπάτησε τα τελευταία του βήματα τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ! Τον πατέρα μου τον έθαψαν οι κατακτητές σε ομαδικό τάφο μαζί με πέντε συντρόφους του!
Ήταν όλοι κομμουνιστές.
Πολλές ημέρες μετά, η μάνα μου και οι συγγενείς των υπολοίπων πήγαν βράδυ και τους ξέθαψαν. Τους αναγνώρισαν από τα ρούχα. Η μάνα μου έφερε τον πατέρα μου και τον έθαψε πίσω από τα νεκροταφεία του χωριού κρυφά, χωρίς σταυρό, για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι ταγματασφαλίτες και τον ξεθάψουν για να τον πετάξουν στα σκυλιά!
Μεγάλωσα με ξυλοδαρμούς γιατί ήμουν η κόρη του συμμορίτη!
Τη ζωή μου τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μείνανε δύο γυναίκες μόνες με ένα παιδί. Η μάνα μου, η γιαγιά μου κι εγώ! Η μάνα μου είχε έναν αδερφό. Μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σκοτώθηκε στον αγώνα ενάντια στον δεύτερο κατακτητή. Η μάνα μου πέθανε από τις ταλαιπωρίες πριν να κλείσει τα πενήντα της χρόνια! Σοβαρά άρρωστη τα τελευταία χρόνια, πρώτα έδινε την συνδρομή της στο κόμμα και μετά ότι περίσσευε στα φάρμακά της!
Μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία, εξαιτίας της θυσίας του πατέρα μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα την μάνα μου και την γιαγιά μου να κακολογούν το Κόμμα, ποτέ δεν τις άκουσα να χρεώνουν στο Κόμμα τις ταλαιπωρίες μας! Η μάνα, μου έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν το Κόμμα! Κουβέντες εναντίον του Κόμματος ήταν προσβλητικές για την μνήμη του πατέρα μου και για τη μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την λευτεριά!
Δεν εξαργύρωσα τον θάνατο του πατέρα μου! Δεν θα τολμούσα ποτέ! Δεν περιέφερα το άψυχο κορμί του στα πανηγύρια!
Ο πατέρας μου ήταν ένας ανώνυμος ήρωας του Κόμματος και του Κινήματος που το όνομά του στην επόμενη γενιά θα είναι εντελώς άγνωστο.
Το όνομα το πατέρα μου θα μείνει όμως αθάνατο στην ιστορία, χαραγμένο μαζί με τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει στην ιστορία μέσα από το όνομα των επώνυμων αγωνιστών του ΚΚΕ!
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει αθάνατο μέσα από την αθανασία του ονόματος του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος έζησε και θυσιάστηκε σαν κομμουνιστής!
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας, γιατί δεν τον αποκήρυξα ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τις αρχές του!
Ο Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας γιατί υπέμεινα όπως εκείνος τα βασανιστήρια και τις διώξεις, χωρίς να καταφερθώ εναντίον του κόμματος, χωρίς να καταφερθώ εναντίον των ιδανικών για τα οποία θυσιάστηκε!

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον τιμώ σαν πατέρα και πιστεύω να είναι κι εκείνος περήφανος για μένα γιατί ποτέ δεν χαρακτήρισα το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, κατά την οποία εκείνος στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, κοντόφθαλμο!
Και δεν χαρακτήρισα έτσι την ηγεσία όχι απλά γιατί έτσι θα προσέβαλα τη μνήμη του Μπελογιάννη αφού, κι εκείνος ανήκε στην ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί θεωρώ άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.
Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος και σαν πατέρα μου και πιστεύω κι εκείνος να είναι περήφανος για εμένα, για μια απλή κομμουνίστρια, πραγματική κόρη ενός ανώνυμου κομμουνιστή που δεν είχε το «βεληνεκές» του Νίκου Μπελογιάννη.
Πιστεύω να μην θυμώσει ο Μπελογιάννης που τόλμησα να αυτοαναγορευτώ σε κόρη του, τιμώντας κι εκείνον και τον πραγματικό μου πατέρα, τον ανώνυμο κομμουνιστή αγωνιστή!
Άλλωστε για μένα το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, είναι σύντροφος, φίλος και καθοδηγητής μου! Δεν είναι «κίτρινη και υποκίτρινη φυλλάδα»!
Άλλωστε για μένα το ΚΚΕ είναι το κόμμα του πατέρα μου, το κόμμα του Μπελογιάννη, το οποίο εγώ ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω «κάθε λογής εκκλησία» που προσπαθεί «να εκμεταλλευτεί αγίους, μάρτυρες και ήρωες»!

Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!
Ανδρομάχη Συμέλα Βασ.

agkidapress.gr

Κανάκης: ο Συγγραφέας των "αγρίων" εξομολογείται:

Βρήκαμε και αναδημοσιεύουμε μία συνέντευξη  του αγαπημένου μας συγγραφέα και φίλου στο f/ b Στέλιου Κανάκη που πάντοτε απολαυστικά καυστικός Μάς εντυπωσιάζει με τις απαντήσεις Του:

Ο Στέλιος Κανάκης απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

«Γραφιάς, είναι οι προβληματισμοί μου και αρωγός οι γνώσεις...μου και οι εμπειρίες μου…» μας είπε ο Στέλιος και πάνω σ’ αυτά του τα λόγια, κάναμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Το παιχνίδι «κλέφτες κι αστυνόμοι» και κυρίως, ο ρόλος του κλέφτη που επέλεγα. Επίσης τα πόδια μιας οικογενειακής φίλης, που βοήθησαν στην σεξουαλική μου αφύπνιση.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Ο κακός λύκος. Ο Μοντεζούμα, (τελευταίος αυτοκράτορας των Αζτέκων). Ο Γιώργος Θαλάσσης του «Μικρού Ήρωα».

Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;

Γράφω δοκίμια. Αλλά και σε αυτά με αναγνωρίζει ο αναγνώστης. Είναι όμως γνωστό πως ακόμη κι ο… σκύλος που μπορεί να έχει κάποιος ως ήρωα, είναι ο συγγραφέας.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Ως «Θείο δώρο» τίποτα. Δεν συνάντησα ποτέ θεούς στη ζωή μου κι έμαθα να μην τους έχω ανάγκη. Αν εννοείτε προτερήματα… πολλά! Αν κι επ’ αυτού οι γνώμες διχάζονται, τουλάχιστον!

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Δεν ξέρω αν είναι ελάττωμα αλλά θα έλεγα η περιορισμένη ανεκτικότητα προς τους αμαθείς, τους ακαλλιέργητους και τους κοινωνικά αδιάφορους. Και τους ανέραστους.

Την μοίρα, την θεωρείται γραφιά της ζωής σας;

Τίποτα δεν είναι μοιραίο. «Γραφιάς» είναι οι προβληματισμοί μου και αρωγός οι γνώσεις μου και οι εμπειρίες μου.

Πως εκδηλώνετε την αγάπη σας;

Λεκτικά και κιναισθητικά.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Πώς να είναι κανείς αισιόδοξος με την κατάντια των λαών; Αλλά κάθε άλλο παρά παραιτούμαι. 

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Τσακώνομαι με τους βλαμμένους, βρίζω, μαγειρεύω καθημερινά στη σύντροφό μου, κάνω μοντελισμό, διαβάζω πολύ και γράφω το «Τ’ άστρα στο κεφάλι μας», περί αστρολογίας και θυμάτων.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;

Πολλές. Συνήθως όταν διαβάζω ή γράφω, η τηλεόραση θα παίζει κάποια παλιά ελληνική κωμωδία και το στερεοφωνικό κλασσική μουσική.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Το… μυαλό μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα;

Ζήσε όσο πιο έντονα γίνεται και βοήθα κάποιους να πεθάνουν.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Ως Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και Ύπνωσης που είναι και ο ρόλος τους. Με ή χωρίς κρίση για μάζες χωρίς… κρίση.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Από φόβο, προφανώς. Υφιστάμεθα έναν πολιτιστικό (και όχι μόνο) μεσαίωνα. Σε διατεταγμένη υπηρεσία η επέλαση της υποκουλτούρας, του φτηνού, του βλακώδους, του χυδαίου, των ουγκανητών των ανθρωπίδων.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Όχι μόνο ο Έλληνας. Είναι γενικό το φαινόμενο. Η αμάθεια, ο φόβος, η δειλία… Ο αγώνας θέλει κόπο και θυσίες.  Μπορεί να έχει και ήττες. Δυστυχώς έτσι διαπαιδαγωγήθηκαν οι άνθρωποι. Για να έρθει κάτι καινούργιο πρέπει να εκλείψει η γενιά μου, τουλάχιστον.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Την κατάργηση του κέρδους και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Άλλο ζώο; Μου αρκεί αυτό που είμαι.

Πιστεύετε στα όνειρα;

Στο ότι προλέγουν; Προφανώς και όχι. Σε διαφορετική περίπτωση θα ήμουν βλαμμένος. Άλλωστε η επιστήμη έχει αποφανθεί για το ρόλο τους.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να μαθαίνεις, να αγωνίζεσαι, να αγαπάς και να συνουσιάζεσαι. Αυτό είπα και στα παιδιά μου.

Ο Στέλιος Κανάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Έχει εργαστεί σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως του βιβλίου και είναι εκπαιδευτικός στη μέση εκπαίδευση. Έχει γράψει μελέτες για την κλασσική μουσική, το «Ιερές Βλακείες», εκδόσεις Εντύποις και το «Η Αγρία Γραφή», εκδόσεις ΚΨΜ.

Προσεχώς εκδίδεται το νέο του βιβλίο «Τ’ άστρα στο κεφάλι μας», περί αστρολόγων και θυμάτων, από τις εκδόσεις Εντύποις.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)

Με τον Καπιταλισμό που ανέχεσαι Ετοιμάσου κ Συ να Διψάσεις:

Σοφία Χουδαλάκη:

22 Μαρτίου

Παγκόσμια ημέρα νερού, λέει, η σημερινή. Αυτή η γιορτή θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους κατοίκους της κοινότητας Bhati Dilwan στο Πακιστάν, που διαμαρτύρονται, οι αχάριστοι, ότι τα παιδιά τους πεθαίνουν από το μολυσμένο νερό που καταναλώνουν. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να χαίρονται που η πολυεθνική Nestle επέλεξε την κοινότητά τους για να κάνει επενδύσεις. 

Το νερό της περιοχής τους είναι αυτό που πωλείται με το εμπορικό όνομα Pure Life. 

Διότι, ως γνωστόν, το νερό είναι πλέον εμπορικό αγαθό, όχι κοινωνικό… δηλαδή, μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό. 

Βέβαια, επειδή η Nestle είναι πολυεθνική, δεν τη πειράζει που εξαντλεί τα αποθέματα καθαρού νερού της κοινότητας, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. 

Αυτά είναι λεπτομέρειες όταν τα λεφτά είναι πολλά… και είναι πάρα πολλά. 

Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμούσε, πριν από χρόνια, την αξία αγοράς νερού στο 1τρισεκατομμύριο δολάρια. Φανταστείτε πόσο είναι σήμερα…

Μερικά στοιχεία, αλιευμένα από το διαδίκτυο, έτσι για το καλό:

• πάνω από 1 δισεκατομμύριο ψυχές, δεν έχουν πρόσβαση σε υδάτινες πηγές. 

• 1,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι πίνουν νερό από μη ασφαλείς πηγές. 

• 2,5 δισεκατομμύρια στερούνται και των πλέον βασικών συνθηκών υγιεινής. 

• 400.000.000 εκατομμύρια παιδιά στερούνται ακόμη και την ελάχιστη ποσότητα καθαρού νερού που χρειάζονται για να ζήσουν. 

• 5 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες σχετιζόμενες με μολυσμένα ύδατα, 10 φορές περισσότεροι από αυτούς που σκοτώνονται κάθε χρόνο σε πολέμους. 

• 300 σημεία σ' όλο τον πλανήτη είναι δυνητικά πεδία συγκρούσεων σχετικά με το νερό, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

Τίτλος Ανάρτησης:Viva La Revolucion

Προς: τα θρασίμια (ηγεσία) της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος:

Ο Ναζίμ Χικμέτ και η… νεολαία ΣΥΡΙΖΑ

ΑΠΟ HERKO ΣΤΟ ΜΑΡ 21, 2017ΑΠΟΨΕΙΣ

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Το κόμμα τους, ο ΣΥΡΙΖΑ, εξετεύλισε και κουρέλιασε με κάθε δυνατό τρόπο κάθε έννοια της Αριστεράς. Η κυβέρνηση τους, η κυβέρνηση του κ.Τσίπρα, καπηλεύτηκε- χυδαία και ξεδιάντροπα- τους ηρωϊκούς αγώνες των κομμουνιστών της αντίστασης (βλέπε Σκοπευτήριο Καισαριανής) και επιχείρησε να προσεταιριστεί ιδεολογικά λαϊκούς αγωνιστές που σφυρηλατήθηκαν και αναδείχθηκαν μέσα από την ιστορική πορεία και δράση του ΚΚΕ (βλ. Άρης Βελουχιώτης, Νίκος Μπελογιάννης).

Στο συνέδριο του κόμματος τους- στο 2ο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ, τον περασμένο Οκτώβρη- είχαν το θράσος να βάλουν στο στόμα τους ένα σύνθημα που συμβολίζει τον ηρωϊσμό, την συνέπεια και την αυτοθυσία των κομμουνιστών («Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές») καπηλευόμενοι, για πολλοστή φορά, ως γνήσιοι λαθρεπιβάτες της Ιστορίας, τους αγώνες και τις θυσίες άλλων.

Την σκυτάλη της ξεδιαντροπιάς φαίνεται πως πήρε τώρα η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αποφάσισε να «διανθίσει» την προπαγάνδιση του 1ου Συνεδρίου της με λίγο από…. Ναζίμ Χικμέτ. Με τη ρήση του σπουδαίου τούρκου κομμουνιστή ποιητή «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;» η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους νέους και τις νέες της χώρας… «μαζί να χαράξουμε το δρόμο».

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Ο ποιητής και αγωνιστής Ναζίμ Χικμέτ ήταν ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ με όλη την σημασία της λέξης. Τι σχέση άραγε μπορεί να έχει η νεολαία ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ με έναν Κομμουνιστή του διαμετρήματος του Χικμέτ; Τι σχέση μπορεί να έχει το πραγματικά επαναστατικό περιεχόμενο του έργου του Χικμέτ με την προσκυνημένη σε κεφάλαιο, τρόϊκες-θεσμούς και ευρωατλαντικές συμμαχίες παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ;

Τι μπορεί να συνδέει άραγε την πνευματική κληρονομιά του κομμουνιστή Χικμέτ με το κόμμα-«αριστερή» ορντινάτσα της ΕΕ και των κεφαλαιοκρατών; Έγραφε ο Χικμέτ: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι φυλακισμένος. Να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι το ζήτημα». Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο είναι οικειοθελώς παραδομένος στο κεφάλαιο αλλά σέρνει μαζί του φυλακισμένο κι’ έναν λαό που στις πλάτες του κουβαλά μνημόνια, χαράτσια, φοροληστείες, περικοπές μισθών/συντάξεων, διαλυμμένα εργασιακά δικαιώματα κλπ.

Τι μπορεί να συνδέει άραγε την «θρησκεία» του κομμουνιστή Χικμέτ με την «θρησκεία» των σοσιαλδημοκρατών παλιάτσων της πολιτικής; «Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλιά του εργάτη» έγραφε ο ποιητής, υμνώντας τους αγώνες και τα δίκαια του προλεταριάτου. Στον αντίποδα αυτής της άποψης, η μόνη θρησκεία, ο μόνος νόμος, το μόνο δίκαιο που αντιλαμβάνεται και υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ – όπως, άλλωστε, και τα λοιπά αστικά κόμματα- είναι αυτά της κερδοφορίας του κεφαλαίου, της ελεύθερης αγοράς και των ευρωενωσιακών πολιτικών.

Όταν ο Χικμέτ- ο κομμουνιστής Χικμέτ, το επαναλαμβάνουμε- έγραφε για το «πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη», αναφέρονταν στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και στην προοπτική της σοσιαλιστικής κοινωνίας, όπου ο λαός θα είναι πραγματικά αφέντης του πλούτου που παράγει. Τι σχέση έχει άραγε με όλα αυτά η υπηρετούσα τους «Λάτσηδες», τους «Νιάρχους» και τους «Βαρδινογιάννηδες» σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ; Απολύτως καμία.

Με βάση τα παραπάνω, μόνο μια φράση, υπό τη μορφή ρητορικού ερωτήματος, θα απευθύνουμε στους εμπνευστές της καπηλείας του κομμουνιστή Χικμέτ από τα θρασίμια της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος: Και το Ναζίμ Χικμέτ ρε άθλιοι;

πληρωμένη Απάντηση Ελληνοφρένειας στη πολιτική αλητεία της Χώρας μας:

κάνε κλικ πάνω στην εικόνα για να ακούσεις την σημερινή Ελληνοφρένεια και την Απάντησή της στους ξεφτίλες πολιτικούς αλήτες του τόπου μας !!

http://www.ellinofreneianet.gr/radio/radio-shows-2/1491-2017-03-24.html

Διαδώστε τη !!!

πως μεταμορφώνεται το "κουρελάκι" με τη μικροαστικη ευημερία κ την προπαγάνδα..σε:

-Μα κοίτα τώρα! ειναι ωραίο πράμα τοση βρωμιά και τέτοια κουρελαρία μέσα στο Πανεπιστήμιο? πως καταντήσαμ’ετσι?

Τινάχτηκα!

-Ποια? κουρελαρία? ειπες τη λέξη κουρέλι?

 τη ρώτησα..

-Ε ναι δε βλέπεις …δε λέω ανθρωποι ειναι αλλά μπορουμε να φιλοξενήσουμε τόσους πολλους παιδί μου?

-Πόσους πολλούς?…την ρώτησα

Το κουρελάκι

….ηρθαμε μονάχα με τα ρούχα της στιγμής, ενα λερωμένο καλοκαιρινό φουστανάκι, ηταν Αυγουστος βλέπεις,κάτι μουσκεμένα καλτσάκια κάτω απο δετά καλοκαιρινά πέδιλα και ενα παράταιρο μεγάλο μουσαμά ναυτικο που μου πέταξε ενας ναύτης που με λυπηθηκε το βράδυ που τουρτούριζα στο κατάστρωμα. Ο μεγάλος μου αδελφός βρήκε λιγο στουπί και κοβοντας με το σουγιά του ενα κομμάτι καραβόπανο που περίσσευε απο το κάλυμα μιας βάρκας ταδωσε στη μάνα μας.

-Βρες ραφτικά.. τουπε εκείνη

Μετά απο λίγο μούχαν φτιάξει μια κουκλα. Με αυτή αποκοιμήθηκα αγκαλια, με αυτήν έπαιζα μέχρι που φτάσαμε Καβάλα. Μας μετέφεραν στη Δράμα μετά 2 εβδομάδες στην Προσoτσάνη, μας εβαλαν σε τέντες και εφευγε η μάνα να δουλεύει σε καπνομάγαζο γιατι ετσι τους ειχανε παραγγείλει «Φερτε γυναικόπαιδα χωρίς άντρες στα καπνά εχουμε ανάγκη φτηνά χέρια» Η μάνα ηταν εξυπνη και δυναμικη, βρήκε ενα νομο του Βενιζέλου πουδινε αφορολόγητο για ραπτομηχανές Σίνγκερ απο Γερμανία.

Μετα απο 2 χρόνια σκληρή δουλειά και στερήσεις και αφου ειχαμ’αφήσει τη τέντα και νοικιάζαμε ενα υγρο μισοφτιαγμένο δωμάτιο δίπλα σ’εναν αχυρώνα στην άκρη του χωριου προς Σιταγρούς και με τη βοήθεια ενος γέρου Αρμένη πουξερε τον πατέρα μου απο παλιές δουλιές στη Σμύρνη με μπαχάρια παράγγειλε μια Σινγκερ. Με το που εφτασε η μηχανή την κράτησαν οι τελώνες και ζητάγανε σταλίες (φόρο). Η μάνα εκατσε κι έγραψε γράμμα στον Βενιζέλο που τον ξεμπρόστιαζε «Αν εγω χήρα με 2 παιδιά και πρόσφυγας δεν δικαιούμαι της ευεργεσίας του νόμου που τοσο πολύ διαφημίσατε πείτε μου ποιός δικαιούτε να τον γνωρίσω να τον εσυγχαρώ».

 Βλέπετε οι τελώνες της ειχαν δώσει και ερμηνεία του νόμου….δεν ισχύει για γυναίκες χωρίς ταίρι..χήρες χωρισμένες κλπ..επρεπε νάχει άντρα το σπίτι!..εγω επαιζα ολο αυτο το καιρό με το κουρελάκι μου και μάθαινα κάποια γράμματα που μας έκαναν χώρια απο τα άλλα παιδιά κάποιοι δικοί μας δάσκαλοι απ’τα μέρη μας

 Δεν θέλανε οι γονιοί των παιδιων στη Προσοτσάνη ναμαστε στις ιδιες αιθουσες γιατι ημασταν προσφυγοπουλα με ψείρες με κοριούς και βρωμικα ποδαράκια γιατι η φτωχια μεγάλη και τα παπούτσια πολυτέλεια.

Μετά απο έξι μήνες ηρθε απεσταλμένος απο Αθήνα λουσάτος λιμοκοντόρος αλλά με μπόλικη εξουσία στα χέρια του και ζήτησε να δει τη Τιμοθέα τη μάνα μας…

Ειχε χαρτι, εντολη στους τελώνες να αφήσουν τη μηχανή…ετσι ξεκινησε η μάνα να ράβει και σε τρια χρόνια ειχε ολοκληρη βιοτεχνία με 18 γυναίκες να τη βοηθάνε και να μοιράζονται ολες μαζι τα μεροκάματα…εγω μες τη χαρά..ειχαμε λιγα χρήματα περίσεμα κάθε μέρα..ειχαμε και νερο και πλενόμασταν τακτικά..πήγαμε και σε γιατρους..βάλαμε ρουχα της προκοπης αλλά το κουρελάκι ..κουρελάκι. 

Μιά μέρα η καθηγήτρια γιατι ημουνα πια γυμνάσιο ηρθε για να πάρει ενα φουστάνι και να πιει κι ενα καφεδάκι ..ειδε το κουρελάκι και μουπε..»Παρε καμμια κουκλα της προκοπης πούχεις αυτο το παλιοκαιρισμένο κουρέλι απο στουπί..»

 και της ειπα «Θα πάρω, θα πάρω για τη κόρη μου οταν με το καλο ερθει αλλά μέχρι τότε θα το κρατώ σαν φυλακτό γιατι με κράτησε παρηγόρια στη φτώχεια μας και γιατι τοφτιαξε η μάνα κι ο αδελφός μου απ’το τίποτα και μ’αυτο το τίποτα πορευτήκαμε κι ηρθαμ’ως εδώ»

Αυτή την ιστορια μου την έχει διηγηθεί 5-6 φορές η μάνα μου απο μικρό παιδι ως τώρα πουμαι 50 και αυτή κοντεύει 80.

 Την προγιαγιά την γνώρισα, η γιαγια εκανε 3 κορίτσια και γέμισε το σπίτι κουκλες οχι απο κουρέλια, τις κανονικές, αλλά δεν ηταν τυχερή, στη μεγάλη πείνα της κατοχής προσβλήθηκε απο κίρρωση του ηπατος και εφυγε στα 34 της χρόνια και δεν την γνώρισα ποτέ αλλά εχω μια φωτογραφία της ασπρόμαυρη, ομορφη πανέμορφη γυναίκα μελαχρινη μικρασιάτισσα με εντονα ονειροπόλα μάτια και ενα γλυκύτατο χαμόγελο. 

Πες επειδη μοιάζει με σταρ του βωβου πες γιατι εχει πολυ φυσικη πόζα πες το οτι ειναι γιαγια με ιστορία την βρήκα πολυ καλτ την φωτογραφία και την ζήτησα απ’τη μάνα μου να τη βάλω στη βιβλιοθήκη να την χαζεύω..και ταιριάζει γιατι ειναι ασπρόμαυρη..

Βλέπαμε τηλεόραση το βράδυ που αποκλεισαν τα ΜΑΤ την Νομική, εγω ετοιμαζόμουνα να φύγω γιατι ειχαμε εκτακτη συνέλευση στο ΕΚΘ και ακούω τη μάνα μου να λέει στην αδελφή της

-Μα κοίτα τώρα! ειναι ωραίο πράμα τοση βρωμιά και τέτοια κουρελαρία μέσα στο Πανεπιστήμιο? πως καταντήσαμ’ετσι?

Τινάχτηκα!

-Ποια? κουρελαρία? ειπες τη λέξη κουρέλι?

 τη ρώτησα..

-Ε ναι δε βλέπεις …δε λέω ανθρωποι ειναι αλλά μπορουμε να φιλοξενήσουμε τόσους πολλους παιδί μου?

-Πόσους πολλούς?…την ρώτησα

-Ε να λένε οτι ειναι 2 εκατομμύρια…

-Δυο εκατομμύρια, επανέλαβα, οσοι ηταν κι οι πρόσφυγες απο τη Μ.Ασία…η γιαγια η προγιαγια?

-Ε αυτο ειναι αλλο…εμεις ειμασταν Ελληνες

-Σας φέρθηκαν σαν Ελληνες?

ή σας πέταγαν σε παράγκες και τέντες και σας εκαιγαν οι ντοπιοι? (και της θυμησα τα περιστατικά Βόλου και Πάτρας)

και αυτο με τα κουρέλια μου το λες εσυ? εσυ που η αγαπημένη σου ιστορία ηταν το κουρελάκι κουκλα της γιαγιάς?

-Αλλο ειναι αυτο μη τα μπερδεύεις τα πράγματα…

Οχι…δεν ειναι αλλο αυτο…αλλη εγινες εσυ…με τα χρόνια με την προπαγάνδα..με την μικροαστικη η μεσοαστικη ευημερία…

αλλα δεν της τόπα….εσκυψα το κεφάλι σιωπηλά χαιρέτησα μ’ενα νεύμα εκλεισα πίσω μου τη πόρτα..αναψα ενα στριφτο και κατευθύνθηκα στη συνέλευση των αλληλέγγυων στους 300 απεργους πείνας μετανάστες στο Εργατικο Κέντρο Θεσσαλονίκης…κι ενοιωθα μέσα μου κουρέλι..

Το κείμενο εγραψε ο Marx factor

Διαδώστε το

Το βρήκαμε στο τοίχο της Μαριας Χατζηπαναγιωτη

Απάντηση Οικοδόμου στο Left.gr k στον ξεφτίλα πρωθυπουργό της χώρας μας για την Ελληνοφρένεια:

Αντιγράφουμε και κοινοποιούμε την ανάρτηση του Οικοδόμου: 

Στοχοποιούν την "Ελληνοφρένεια" με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης»

Με έναν απαράδεκτο τίτλο και σχόλιο η κομματική ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ left.gr στοχοποιεί τη σατιρική εκπομπή Ελληνοφρένεια επειδή αντιτίθεται στην παρουσία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης».

Πού έχουν σκοπό να φτάσουν; 

Μανούλες στην καπηλεία των ιδανικών της Εθνικής Αντίστασης και των ηρωικών αγώνων του λαού μας που είχαν πάντα μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, 

στην αντιστροφή της πραγματικότητας, στους εκβιασμούς και στην εξαπάτηση του λαού, 

στις «τεχνικές» αντικομμουνισμού που θα ζήλευε και ο Γκέμπελς…

Θα απαγορεύσουν σε λίγο και την κριτική ή την έκφραση αντίθετης γνώμης;!

Αποτελεί ασύγγνωστη πρόκληση να πηγαίνει στην Αμαλιάδα να μιλήσει για τον κομμουνιστή ήρωα Μπελογιάννη ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης 

που τσακίζει τα δικαιώματα της εργατικής οικογένειας και φτωχοποιεί το λαό· 

που ο ίδιος συναγελάζεται με τους ηγέτες χωρών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που μάχονται για τα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου, σπέρνοντας φτώχεια και πολέμους στους λαούς και που η χώρα του συμμετέχει ενεργά στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, παραχωρώντας βάσεις και στέλνοντας στρατιωτικές αποστολές εκτός Ελλάδας.

Όπως και το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, ο Μπελογιάννης δεν προσφέρεται για εξιλέωση της αντιλαϊκής πολιτικής στο όνομα κιόλας λαϊκών αγωνιστών που έπεσαν στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση. 

Όσο και να προσπαθεί ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, δεν πρόκειται ούτε ν’ «αγγίξουν» την ηθική ανωτερότητα και το κομμουνιστικό μεγαλείο του ήρωα του ΚΚΕ Νίκου Μπελογιάννη.

«Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Πέμπτη 23 Μάρτη 2017.

Αναρτήθηκε από Οικοδόμος στις 18:36

Ραμαντάν πρόσεχε, «Σςςς…ο θεός κοιμάται…»

Τατιανα ζωτου:
21/3/17


Οπως λέει κι η Ηλέκτρα Στρατωνίου:

άιντε μωρέ ποιητές, ώρα να βγείτε στις λαϊκές γειτονιές […]


ΤΟ ΘΗΡΑΜΑ 


Ραμαντάν πρόσεχε, 
μη βγεις έξω 
ν’ αγοράσεις ψωμί, 
στο σακούλι έχει 
ένα κομμάτι ξερό, 
μπαγιάτικο, φάτο! 


Ραμαντάν πρόσεχε, 
μην πας στο περίπτερο 
ν’ αγοράσεις εφημερίδα, 
πάρε το κοράνι σου 
αν θέλεις να διαβάσεις, 
γράφει για την αγάπη 
και τον Παράδεισο! 


Ραμαντάν πρόσεχε,
μπορείς και σήμερα 
ν’ αντέξεις χωρίς 
νερό δροσάτο – καθαρό, 
στην κανάτα σου έχει λίγες 
θολές σταγόνες από χθες, πιες το! 


Νύχτωσε Ραμαντάν, νύχτωσε… 
σπρώξε το μπαούλο σου 
πίσω απ’ την πόρτα, 
στην Αχαρνών, στον Αγ. Παντελεήμονα, 
στην Κυψέλη και στην Ομόνοια
βγήκαν πάλι οι κυνηγοί
με μπλούζες μαύρες 
και παντελόνια παραλλαγής, 
έχουν αλυσίδες και φαλτσέτες 
σ’ όλες τις τσέπες τους, 
κρατάνε σιδερολοστούς 
και μακριά στειλιάρια… 


Μη ρωτάς γιατί… 


Όχι αδελφέ μου, 
στις πλατείες και στους δρόμους 
δεν υπάρχουν λύκοι, 
αρκούδες και τσακάλια, 
ούτε αγριογούρουνα και ύαινες, 
εσύ είσαι το θήραμά τους, 
εσένα μεσ’ τη νύχτα ψάχνουνε! 


Σβήσε τα φώτα… 


δεν πρέπει να σε δούνε 


στο παράθυρο, κρύψου… 


Πρόσεχε Ραμαντάν, κρύψου!!! 




Ηλέκτρα Στρατωνίου 




( Το ποίημα της Ηλεκτρας από το atexnos.gr) 

Για την ποιήτρια και το έργο της δες το παρακάτω  κείμενο - παρουσίαση με αφορμή το βιβλίο: 

ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ 

«Σςςς…ο θεός κοιμάται…»

ΑΠΟ HERKO ΣΤΟ ΙΑΝ 30, 2016

ΑΤΕΧΝΩΣ

Γράφει η Μαργαρίτα Φρονιμάδη – Ματάτση* //

Η πρώτη εκδήλωση του πρώτου τριμήνου της ΕΕΛ (Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών) ήταν η παρουσίαση του βιβλίου της Ηλέκτρας Στρατωνίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Σςςς…ο θεός κοιμάται…». Και ήταν μία πολύ επιτυχημένη εκδήλωση που την παρακολούθησαν με μεγάλο ενδιαφέρον οι δεκάδες παρευρισκόμενοι στην κατάμεστη αίθουσα Μιχαήλας Αβέρωφ, στις 13/01/2016, στην Αθήνα.

«Σςςς…, ο θεός κοιμάται…» ΛΟΙΠΟΝ,  ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μας δίνει όταν, άπραγος, αφήνει να θαλασσοπνίγονται αθώα βρέφη, μωρά άδολα, μικρά παιδάκια και μανάδες που τα κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά σε αμέτρητες, απελπισμένες προσπάθειες, διάσωσής τους από τα σαγόνια των καμουφλαρισμένων «καρχαριών» ή των «λύκων» με την προβιά του αμνού …   Όταν επιτρέπει να πυρπολούνται πολιτείες ολάκερες και να δολοφονούνται λαοί κατατρεγμένοι, να καταστρέφονται  υλικά αγαθά και είδη πρώτης ανάγκης,  που θα μπορούσαν να αρκέσουν για όλη την ανθρωπότητα…

Όταν εθελοτυφλεί κι επιμένει, παρά την παντοδυναμία του, στην ουδετερότητα, εν ονόματι της ελεύθερης ατομικής βούλησης  και επιλογής του ανθρώπου, όταν, όταν ,όταν…

Άπειρες θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και να αντιπαραθέσουμε απόψεις και συνθήκες τέτοιες που δυστυχώς σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα οδηγούν και  συντείνουν: πως σήμερα, όσο ποτέ, οι άπειροι, οι πολύμορφοι, οι προσωποποιημένοι αλλά και οι απρόσωποι  «θεοί του κόσμου», όλοι έγιναν «άφαντοι»!

Ας δούμε όμως η ίδια η ποιήτρια τι να υπονοεί με τον τίτλο; Τι να περιλαμβάνει στη συλλογή της; Τι να έχει άραγε στο μυαλό της; Σε αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα, που πιθανόν να προκύψουν στον καθένα μας, στην πρώτη του επαφή με την ποιητική συλλογή της Ηλέκτρας, απάντησαν άμεσα ή έμμεσα, ξεκάθαρα ή παραβολικά οι εκλεκτοί λογοτέχνες που πήραν το λόγο και αναφερθήκανε σ’ αυτό το έργο της, στη διάρκεια της εκδήλωσης.

Πρώτος στο πλαίσιο του χαιρετισμού του, ως εκπρόσωπος της ΕΕΛ, ο γ. γραμματέας της, Γιάννης Παπαοικονόμου έκφρασε την επιδοκιμασία και το θαυμασμό του στην πέννα, το έργο, το ήθος και το ύφος της ποιήτριας. Μεταξύ άλλων  είπε: «Είχαμε κι αλλού γράψει και χαιρετήσει την ποιότητα της εξεγερμένης φωνής της, που μ’ όλο που δείχνει τα κουρέλια και τις πληγές της σύγχρονης και τόσο άδικης κοινωνίας που ορίζει και ορίζει ακόμα το ριζικό των ανθρώπων, των σύγχρονων δούλων, προτείνει διέξοδο στην οργανωμένη πάλη για την ανατροπή αυτής της αδικίας. Θα ήταν επόμενα παράλειψη, αν πέρα από τα ποιητικά χαρίσματα του βιβλίου και είναι πολλά, δεν στεκόμασταν στο κύριο χαρακτηριστικό της ποιήτριας, την ανυπότακτη οργή και στάση της απέναντι στη λαίλαπα των καταστροφών που έχει βίαια επιβάλλει στη ζωή των ανθρώπων ο σάπιος πια καπιταλισμός.

Μπορεί να μην τον κατονομάζει στους στίχους της, όμως οι σπαρακτικές, τραγικές αναφορές στον οδυρμό των διαλυμένων υπάρξεων μόνον αυτόν φωτογραφίζουν. Και η Ηλ. Στρατωνίου δεν θρηνεί αλλά έκανε πράξη αυτό που ο Ρίτσος δεν μπόρεσε τότε στο «τραγούδι της αδερφής μου»: «Θ’ άξιζε ολόρθος να σταθώ/κατάντικρυ στον ήλιο/και των στίχων τους κίονες να υψώσω/προς το κυανό διάστημα…. όμως αδελφή μου/δεν δύναμαι άλλο/το άπειρο συνέτριψε/το στιλπνό του τόξο/στο μέτωπό μου.» Στέκεται ορθή και τον ήλιο τον πετροβολάει που δέχεται τόσο πόνο και μιζέρια στη γη. «εκείνοι που απειλήσανε/ και βρίσανε τον ήλιο/οι άντρες που ονειρεύτηκαν/κάτω από τα λιόδεντρα». Τον τρελαίνει τον ήλιο η Ηλέκτρα Στρατωνίου και τον βάζει στη μπουκάλα: «τρελάθηκε ο ήλιος και μπήκε στη μπουκάλα/θάλασσα ούζο έγινε ξανά ο ουρανός». Μ’ ένα παιχνίδισμα ειρωνείας περνά τις πιο δύσκολες έννοιες, όχι με την επαρμένη τέχνη των «καθαρών ποιητών» μα με την απλότητα και την αμεσότητα των συνηθισμένων ανθρώπων του μόχθου. Ωριμότερη πια σε σχέση με παλαιότερη δουλειά της, η ποιήτρια έχει στρογγυλέψει την κραυγή και την έχει κάνει βόλι που στέλνει ενάντια στα «συγκεκριμένα σχέδια/αναπαραγωγής των ανθρώπων». Πολλές φορές αυτοσαρκάζεται και φωτογραφίζει την παρακμή της ομορφιάς, παίρνει όμως πάντα θέση δίπλα στους επαναστατημένους νέους «τους νεολαίους που τους κουρέψαν/ με την ψιλή/στα προαύλια των σχολείων/προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση/γιατί……….κρέμαγαν στα ματόφυλλα/σαν τσαμπιά μοσχάτο σταφύλι/τις ελπίδες και την ξαγρύπνια τους/.

Γι αυτές τις ελπίδες μάχεται και η ποιήτριά μας κάνοντας τους στίχους όπλα της μελλούμενης εξέγερσης όχι μόνο των ποιητών, μα όλων των απανταχού εκμεταλλευόμενων, κατατρεγμένων αγωνιστών του ονείρου. Αυτό το μαχόμενο κόσμο της εργασίας όλο καυστικότητα μα και αισιοδοξία μας προτείνει η Ηλ. Στρατωνίου που σε κάθε στιγμή δείχνει την φωτεινή διέξοδο από τη σύγχρονη κόλαση. Αυτή την αισιόδοξη τραγική φωνή χαιρετίζουμε απόψε με τις ευχαριστίες της καρδιάς και του νου για το υπέροχο αυτό δώρο της».

Ακολούθησε η Βάσια Γερμανού, καθηγήτρια Της Γαλλικής φιλολογίας  που διδάσκει στο 1ο Γυμνάσιο του Γέρακα, ασχολείται ερασιτεχνικά με την ποίηση και το δοκίμιο  και τυχαίνει να είναι φίλη της ποιήτριας. Η Βάσια μεταξύ άλλων είπε:

«Την γνώρισα μέσω χρωμάτων και θεμάτων σε πίνακες ζωγραφικής της, κι όλα αυτά σε ένα χώρο με έντονες μνήμες από αγώνες του παρελθόντος : το Λαύριο. Μήπως ήταν η συγκυρία τέτοια, ώστε, μία γυναίκα που έχει , επίσης, μνήμες ζωής τόσο έντονες, όσο μόνο ένα παιδί μπορεί να κουβαλά, να βρεθεί και να παραθέσει πίνακές της σαν να ζει στο φυσικό της περιβάλλον;

Να, για ποια παραβολή μιλώ: το Στρατώνι Χαλκιδικής με το Λαύριο Αττικής! Βίοι παράλληλοι ανθρώπων που μοχθούσαν μέσα στη γη: ένιωθαν το άχθος αρούρης και κοιτούσαν τον ουρανό μόνο, όταν βγαίνοντας έξω, έπιναν νερό!

Αυτές τις μνήμες έχει η Ηλέκτρα του Στρατωνίου! Γιαυτό και τα χρώματα της ζωγραφικής της έχουν το ίδιο πάθος και βάθος, όσο και τα λόγια των λογοτεχνημάτων της, της ποίησής της.

Η Ηλέκτρα γεννήθηκε στο Στρατώνι,

• ένα Μαντεμοχώρι που βρίσκεται στη χερσόνησο της Χαλκιδικής, και
• βιομηχανικό κέντρο επεξεργασίας και εκμετάλλευσης των μεταλλείων της Β.Α. Χαλκιδικής.

Γεννήθηκε σ’ ένα μικρό παράπηγμα (ένα παλιό φυλάκιο ) στην αυλή της εταιρίας Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων & Λιπασμάτων του Μποδοσάκη.

Τα καλοκαίρια έπαιζε ξυπόλητη μέσα σε μικρές «χρωματιστές» λιμνούλες που σχηματίζονταν στην «αλάνα» μπροστά από τα πλυντήρια των μεταλλείων.

Έμπαινε από τα σάπια συρματοπλέγματα σε κάτι υποτυπώδεις αποθήκες (χωρίς πόρτες) και με τα μικρά χεράκια της, γέμιζε χούφτες με διάφορα δηλητήρια τις τσέπες της σχολικής της ποδιάς, από τα μαύρα βαρέλια με τις κίτρινες νεκροκεφαλές που έγραφαν: κίνδυνος –θάνατος – κυάνιο,-θειάφι, – ποτάσα –γαλαζόπετρα – και άλλα τέτοια, που με πολλά απ’ αυτά τα υλικά κάνανε… γλυκά και φαγητά όταν παίζανε τα κορίτσια, τις νοικοκυρές!

Πώς γλύτωσαν και δεν τα δοκίμασαν, σίγουρα η Αγία Βαρβάρα εκτός από τους μεταλλωρύχους προστατεύει και τα παιδιά τους που παίζουν ανέμελα στις αυλές του θανάτου!»

Και παρακάτω:

«Έχω να κάνω δύο δώρα στην Ηλέκτρα. Το ένα είναι μερικοί στίχοι του Κωστή Παλαμά από το ποίημά του « Γύριζε», κάτι που θα εξέφραζε την Ηλέκτρα και η ίδια θα συγκατάνευε σ’ αυτό με ένταση. Διάλεξα τους εξής:

«Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη

     ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια

                      η Αλήθεια τόπο να σταθή για μια στιγμή δε θάβρη.

Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει

το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη

κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι

στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι….»

Τώρα το άλλο δώρο:

Η ποιητική αυτή συλλογή του νέου της βιβλίου, έχει 55 ποιήματα με τους αντίστοιχους τίτλους τους. Από αυτούς, λοιπόν, τους τίτλους δημιούργησα για να προσφέρω στην Ηλέκτρα να ακούσει και να συνειδητοποιήσει ότι και από αυτούς ακόμα, ξεπηδά ένα καινούργιο ποίημα με την ορμή που την χαρακτηρίζει. Γράφουν οι στίχοι των τίτλων της, λοιπόν:

«Έχω φρικάρει

Κάνει κρύο. Μ’ ένα ποτό στο χέρι, η Καρυάτιδα κλαίει

Τα καρφιά φτιάχνουν το δρόμο τα Σαββατοκύριακα

Επικίνδυνο ταξίδι , κακός μπελάς κι άρνηση προσαρμογής

Η σκιά μου μετράει ανάσες σαν ευγενής αστός σε μακέτα από φελλό

Οι μεταλλωρύχοι σε ομοφωνία ψάχνουν τους ποιητές για τις ενοχές μας

Θέλω να πετάξω σε μια νέα πατρίδα μ’ ένα μοσχάτο σταφύλι, με ούζο και ήλιο Αιγαιοπελαγίτικο,

Ελλάς – Ελλάς με Μπαϊντούζκα στ ‘ αντρίκια όνειρα!

Η παραγωγή αρρένων με τριχομανία στα υγρά όνειρα της θεατρίνας  Φρύνης, σα μελίσσι.

Εγώ ξέρω τον θρήνο του ανέμου για τη Φαίδρα, την hello baby! Τι νατουραλιστικό!

Τα κομμάτια μου από κινέζικη πορσελάνη όλα στα φαρμακεία , ως επιτακτική ανάγκη να συνδεθούν με την www.Ψυχή .com

Τελικά είναι ανοιχτό ζήτημα να ονομάζεσαι Έλλην!»

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Αντώνης Κομίνης, πολυβραβευμένος ποιητής και συγγραφέας, μέλος της ΕΕΛ και ταμίας της μέχρι πρόσφατα, που μεταξύ άλλων είπε: «Παρά την απλότητα της δομής, η εργασία της είναι περίπλοκη. Το καλό και το κακό, το αληθές και το ψευδές, το ευχάριστο και το δυσάρεστο, εξελίσσονται μεταξύ τους  και αλλού λειτουργούν χώρια, αλλού συγχωνεύονται. Τα αισθήματα συμφύρονται μεταξύ τους και σχηματίζουν τους όρους που παράγουν την τέχνη της. Και η δημιουργός δεν φοβάται τέτοια διαδικασία, αφού η προσωπική της ζωή είναι συνυφασμένη με την καλλιτεχνική της κι αυτό το στοιχείο είναι κρίσιμο εφαλτήριο και για μας και για την ίδια:

για όσους την καλογνωρίζουν, όπως κοιτάζει και μιλά, έτσι φρονεί και γράφει

Έτσι, η ηθική της πραγματικότητα της επιτρέπει τη λογοτεχνική φυσιογνωμία που αρχικά την καθιστά ρεπόρτερ, που μέσα από τη σκέψη η γλώσσα γίνεται λόγος με τον οποίον συνομιλεί με τους διαβάτες. Η διαδρομή της με καμπύλες, με γωνίες, με απότομες στροφές αλλά και αρετή, οδεύει προς το αύριο. Με πνεύμα, λογική, αρμονία, σοβαρότητα, δύναμη, θάρρος, μετάδοση με ευθύνη, με χρώμα, ήχο αλλά και βάθος, γκρεμίζει και επαναδομεί απ’ την αρχή το φωτεινό της πεδίο. Άτρομη και ασυμβίβαστη σε ζωή και τέχνη, ταυτίζει τη γραφίδα της με την πρόοδο…

Η Στρατωνίου έχει ήχο και ήχο επιδέξιο. Και παρά το θολό τοπίο που εξελίσσονται τα θέματά της, δεν στέκεται απλά στην περιγραφή και την απώλεια που σχεδόν πάντα καραδοκεί σε τέτοιο περιβάλλον, δεν μας αφήνει να βασανιστούμε σ’ αυτό το συναισθηματικό πέλαγο. Μιλώντας με ευθύτητα χωρίς υπαινιγμούς, καθοδηγεί τον αναγνώστη της με μαεστρία σε διαφορετικό μονοπάτι. Εκεί, με λέξεις ζυγισμένες κι ας μην είναι συναρπαστικές,  επιδιώκει τη νοηματική απόδοση της ουσίας. Αυτό καθιστά το έργο της  έμπλεο περιεχομένου, χωρίς μανιέρες και τεχνικούς ελιγμούς που φανερώνουν συνηθέστατα αδυναμία. Και μάλιστα, η απουσία υπερβολών, είτε στις παρομοιώσεις της, είτε ακόμα κι εκεί που είναι ανεκτές – στα όνειρα για παράδειγμα – δεν στερεί τη δημιουργία της από την ορμητικότητα που την παρακινεί.

Η γραφή της είναι πειθαρχημένη, παράγει έργο καθαρό, φωτεινό και με διαύγεια. Και παρά την τόλμη της γλώσσας, δεν διακατέχεται από καμιά νευρικότητα. Και αυτό το  έργο είναι αναμφισβήτητα υψηλής αξίας. Η Στρατωνίου δείχνει να δοκιμάζεται. Πετάει, ταλαντεύεται  και βγαίνει νικήτρια. Πίσω από κάθε μαυροσύννεφο βλέπει έναν ήλιο αστραφτερό και μας το βροντοφωνάζει !!! Και δεν χρησιμοποιεί δανεικά φτερά για να πετάξει. Πρωτοπορεί με ακρίβεια και λιτότητα, χωρίς μισόφωτα, δίχως φλυαρία.

Δεν χαρίζεται σε κανέναν. Χωρίς να μασάει τα λόγια της, μιλάει και πυροβολεί, εξοπλισμένη με την πλούσια τελαμώνα της από την οποία περιοδικά ανασύρει και χρησιμοποιεί όλα της τα όπλα και τα ξέρει καλά. Με αλάνθαστο ένστικτο, δεν γίνεται θύμα της κοινωνίας και της επικαιρότητας, αντίθετα, την ψυχοφθόρο κοινωνική ασχήμια και την αμείλικτη σφοδρότητα των γεγονότων, τις μετατρέπει σε σαΐτες εύστοχες κι αποτελεσματικές.

Και το πρώτο-πρώτο όπλο που επιστρατεύει είναι η

• αδίστακτη αυτοκριτική, από το πρώτο κιόλας ποίημα της συλλογής:

οι ενοχές μας που δεν μπορέσαμε να σώσουμε τίποτε απ’ όσα έπρεπε να σωθούν, κινούμενοι ενθουσιασμένοι και πανικόβλητοι, φορτωμένοι τα κουρέλια μας, μη αφήνοντας χώρο για τους άλλους. (ας μου επιτραπεί ο όρος, λέει για τον ΠΑΡΤΑΚΙΣΜΟ-γιατί αυτόν αφορά ο καυτηριασμός)

Ή στη σκιά: άλλοι μου χάραξαν το δρόμο κι εγώ κατάδικος σε ισόβια διαδρομή, με μια σκιά στα πόδια μου που με μποδάει να τρέξω […]

• Αλλά και η κριτική όπως στην Τριχομανία, σελ. 37: ήσουν ακίνητος και σφύριζες, κοιτώντας το ταβάνι. Ώσπου έπεσε και σε πλάκωσε […] (ΕΥΣΧΗΜΑ για την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ απέναντι στα πράγματα)
• Ταξικά προσανατολισμένη. Και φροντίζει αμεσότατα να το επισημάνει, στο «Επικίνδυνο ταξίδι», το δεύτερό της ποίημα. Κι από την πρώτη κιόλας φράση του:

πρέπει ν’ αποφασίσεις τον προσανατολισμό σου […] με στρατηγική κι εξοπλισμό […] μην αφήσεις τίποτε στην τύχη του […]

ή στον κακό μπελά:

ανεπίδεκτος ο πολίτης, εξτρεμιστής ο εργάτης, άλλο φρούτο ο φοιτητής […] κακός μπελάς, απέναντι σ’ όσους αφανίζουν τους λαούς σε μια παρτίδα μπριτζ […]

          ή στο Θα δω: στους αρχηγούς κυβερνήσεων και κρατών, θα δω τι θα κάνω […] και πιο κάτω: θα δω τι θα σας κάνω […]

          ή με καυστικότητα ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ απέναντι στην επίπλαστη ευδαιμονία των εξουσιαστών που προκαλούν, γράφει στο ποίημα «Νατουραλιστικό»:

          Ασύλληπτη θέα, μοναδική. Νατουραλιστική, φουτουριστική, μινιμαλιστική, σουρεαλιστική του κερατά, Ινδής πριγκίπισσας με Σανέλ ταγεράκι, στο Μπάκινχαμ!

• διεθνιστικά αλληλέγγυα στον Μωχάμετ της:

το αίμα μου ποτίζει τις καλαμιές που κρύφτηκα μέσα τους […] κόκκινο το αίμα μου σαν το δικό σου […] και ο θάνατός σου ο δικός μου […]

• στοχαστική στο «Ανοιχτό ζήτημα», αλληγορεί, καταδείχνοντας τον παραλογισμό του αστικού «ορθολογισμού»:

μηδέν συν μηδέν συν ένα […] αβέβαιη η επόμενη μέρα, αβέβαιη […]

• υπεύθυνη, ζαλώνεται το φόρτο της: άιντε μωρέ ποιητές, ώρα να βγείτε στις λαϊκές γειτονιές […]

κι αμέσως μετά με προοπτική: ονειρευτείτε το τραπέζι με το ζεστό ψωμί, το τσίπουρο, τη φωτιά στο τζάκι, το βλέμμα της μάνας στην εξώπορτα […]

• εξυμνώντας στις αράδες της τη φύση, παίρνοντας το λαμπρό παράδειγμά της, μας λέει για τη χρειαζούμενη αυτοθυσία του αγώνα, στο ποίημα «Μελίσσι»:

Οι μέλισσες πολεμιστές, καμικάζι-μάρτυρες […] έτοιμοι να θυσιαστούνε, να πεθάνουν […]

ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΑΕΣΤΡΙΚΑ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ…. δεν αφήνει τίποτε να περάσει απαρατήρητο. Τα θέματά της αντλούνται από την πραγματικότητα. Τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα παρελαύνουν κυματιστά στη γραφή της. Η μετανάστευση ( στο ΚΑΝΕΙ ΚΡΥΟ, σελ. 23), οι απόμαχοι της ζωής που αφήνουνται στην  τύχη τους (γράφει χαρακτηριστικά στην «επιτακτική ανάγκη»: ξέρεις πόσο κρύο κάνει μετά τα 60; Ξέρεις πόσο χιόνι κολλάει στα πόδια σου;), το σχολείο που έκλεισε, το βλασταρούδι που λιποθύμησε απ’ την κυριολεκτική ασιτία και που ψυχορραγεί από την πνευματική, το θεραπευτήριο που ερημώνει, η ζωή που κοστολογείται στο ταμείο με ψίχουλα κι η απλήρωτη εφημερία, η μοντέρνα διαφθορά στο ξενοδοχείο «Ο Έρωτας», είναι πολλά απ’ αυτά.Έχοντας στενούς δεσμούς με τη ζωή, δεν αρκείται στην στείρα περιγραφή των γεγονότων, αλλά αισθάνεται υποχρέωση να μπει μπροστά στη δύσκολη πορεία. Λέει στο ποίημα ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ:

ναι, ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια νέα πατρίδα μ’ άγνωστο θεό, για τους ονειροπόλους, τους τρελούς, τους απροσκύνητους !

• Αδέκαστη, αλλά και συλλογικά παρακινητική, γράφει στο Συρματόσχοινο, σελίδα 35:

Τύλιξα το συρματόσχοινο στο σώμα, γιατί κληρώθηκα, δεν πληρώθηκα! Δεν ζητάω να λυθώ για να δεθείς εσύ […] τα χέρια σου θέλω, τα χέρια κι απ’  τη ματιά σου το κουράγιο […]

Η Ηλέκτρα μετράει τις ανάσες με της καρδιάς τους χτύπους στο ανηφόρι. Σφίγγει τα δόντια και μετράει ακόπιαστα, κρύβοντας, όπως λέει, ξημερώματα το φόβο στων παπουτσιών τους πάτους. Ακόμα και με κομμένα τα φτερά, με κοντόστεκη ανάσα, ονειρεύεται και μονολογεί:

Δεν είναι ο λογισμός που όμορφο κάνει τ’ όνειρο, αλλά ο παραλογισμός που το απογειώνει…

Στη δύσβατη τούτη διαδρομή, δαγκώνει τη ρόγα απ’ το τραγανό σταφύλι και ρουφά την πόρφυρη σταγόνα της ξαγρύπνιας και της ελπίδας, με τους στίχους του ποιητή στα χείλια κι αναστενάζοντας κρυφά, σηκώνει τη γροθιά στον ήλιο κι οσμίζεται τον βασιλικό στη γλάστρα και το αχνιστό καρβέλι στο τραπέζι της φτωχολογιάς. Μετρά και πάλι την ανάσα και μπαίνει αποφασιστικά στις Συμπληγάδες με το περιστέρι του Οδυσσέα στα χέρια, μη έχοντας πια άλλο να χάσει απ’ τις αλυσίδες ή μάλλον …. απ’ το συρματόσχοινο που τη ζώνει.

Ανάμεσα στην αγχωτική περπατησιά, παρά τις ΑΡΡΥΘΜΕΣ ανάσες, γίνεται βαθιά ανθρώπινη κι έξοχα λυρική κάτω απ’ το σεληνόφωτο, ανάμεσα στα μυριστικά του μπαλκονιού, μπρος στο σύθρηνο του ανέμου, αναπολεί μέρες και ώρες διάφανες με τον τριγμό του ονείρου παραστάτη, απαγχονισμένα Σαββατοκύριακα, σφαλίζοντας αθέλητα τα μάτια…

Κι ύστερα, να ’σου πάλι τ’ αμείλιχτα καρφιά της συνείδησης και της ευθύνης! Ανοίγει άξαφνα τα μάτια και μας δίνει το ποίημα «Σαν ευγενής αστός» σελίδες 56-57. Διάβασέ το σε παρακαλώ Γιάννη, εγώ δεν είμαι ικανός…

Και συνεχίζει… συναρμολογεί με ψυχραιμία και σύνεση τα κομμάτια της κοιτώντας ενσυνείδητα τη στράτα και δείχνοντας κατά κει με το δάχτυλο τεντωμένο αριστερά!

Κι έπειτα ξανά η ρευστή, ανθρώπινη πραγματικότητα, κινείται εναλλάξ ανάμεσα στις ατραπούς του αγώνα της. Βαδίζοντας προς το φινάλε του βιβλίου, τα «υγρά όνειρα», «Όλοι στα φαρμακεία», «Ούζο και ήλιος», «Η θεατρίνα», «Αγγαρεία το φιλί», «Εγώ ξέρω», είναι μερικοί τίτλοι ποιημάτων έμπλεων από λυρισμό, που σκιαγραφούν ένα πεδίο ποιητικής δημιουργίας απολογητικό και βαθιά συναισθηματικό. Δεν είναι αυθαιρεσία αυτή η εναλλαγή ταξικών επιλογών και συναισθηματικού λυρισμού, αφού και τα δυο αυτά δρομοπάτια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα το ’να με τ’ άλλο. Είναι θα ’λεγε κανείς ένα μείγμα από μπαρούτι και μέλι.

Έτσι είναι κι η Στρατωνίου καμωμένη, από μέλι και μπαρούτι, έτοιμη κάθε στιγμή να αγαπήσει, να δακρύσει, να κλάψει ίσως, να ονειρευτεί, να πιει και να χορέψει, μα και να ριχτεί με μιας στη μάχη και πάλι απ’ την αρχή. Και το κάνει μ’ ένα λεκτικό σπινθηροβόλο, υπεράλμυρο (όπως το χω ξαναπεί παλιότερα), ΠΟΥ μοιάζει να πυροβολεί αθυροστομώντας. Όπως παράδειγμα στην  «Παρθενική συνουσία»:

Ξάπλωσες σιωπηλή στο ακρογυάλι, μ’ ανοιχτά τα σκέλια […]  σε πλήρη διάσταση…

αλλά, η δημιουργός θα καταλήξει στη φιλοστοργία και την τρυφερότητα:

[…] χελιδοδέλφινο, σαν κοραλένιο μενταγιόν […] σαν έφηβος λιγοθυμώ […] κι αισθάνομαι το ηδονικό σπαρτάρισμα της μυστικής σου συνουσίας.

Αναφορικά και στη «Φρύνη», την πόρνη με τα ψηλοτάκουνα, το ίδιο κάνει, με ανάλογους φραστικούς σχηματισμούς, ίσως εντονότερους. Κι ενώ μετά ακολουθάει σαν διάλειμμα το σαφώς  ηπιότερο «Αιγαιοπελαγίτικο» με φανερό ειδυλλιακό χαρακτήρα, αμέσως μετά οπλίζει πάλι το εξάσφαιρο και μας στέλνει 5 στοχευμένες αμείλικτες βολίδες :

Το «μακέτα από φελλό» συμβολικό τίτλο όπου στην ανάπτυξή του σκιαγραφεί με σκληρότητα το ριτράτο του σύγχρονου κόσμου και το φερετζέ της ευδαιμονίας του,

Το «φτιάχνουν το δρόμο» όπου καταδείχνει την απόσταση θέλητας και πράξης, νου και καρδιάς, αλληγορώντας τη χρειαζούμενη αποφασιστικότητα για την κατάκτηση του μέλλοντος: τούτος ο δρόμος δύσκολος και μακρύς. Μα… και μικρός, δυο πιθαμές κοντός, όσο απ’ το μυαλό στην καρδιά!

Το αυτοκριτικό και συστολικό «θέλω να πετάξω», που παρουσιάζει την ανάγκη στράτευσής της στη διεκδίκηση, μια δραστηριότητα στην οποία αισθάνεται ότι θέλει να έχει ενεργό ρόλο: ζω 60 χρόνια κάνοντας δοκιμαστικές πτήσεις, όμως ούτε μια πιθαμή δε σηκώθηκα απ’ τη γη…

το «Ψυχή.com» στο οποίο περιγράφει με ευθύτητα την αγωνία και την κούφια προσμονή στη δεξαμενή της σύγχρονης τεχνολογίας κι επικοινωνίας που έχει ήδη αντικαταστήσει επικίνδυνα τις ανθρώπινες σχέσεις. Γράφει ανάμεσα στ’ άλλα: αναζήτησα στο ιντερνέτ την ψυχή μου/σε ύποπτες διαδικτυακές δεξαμενές/Αφέγγαρες νύχτες, αιώνιες ώρες/αγωνιώδης προσμονή./χρειάζομαι επειγόντως την ψυχή μου!

και το «καληνύχτα Ιαπωνία», θέμα με το οποίο βρίσκει την ευκαιρία να ενσωματώσει στη συλλογή τον αδάμαστα παρόντα  πυρηνικό εφιάλτη: σκισμένα πέπλα ολόμαυρα/φόρεσε η τραγωδία/ θρηνούνε τα χρυσάνθεμα/πενθεί η Ιαπωνία…/ καληνύχτα Φουκουζίμα/καληνύχτα..!

Ξέρετε, είμαι πεπεισμένος ότι η φίλη μας δεν έχει στην τύχη της αφήσει την αλληλουχία των ποιημάτων. Αντίθετα την έχει επιλέξει προσεκτικά, αφού καλά γνωρίζει ότι η θεματική διαδοχή στη γραφή, από σελίδα σε σελίδα, είναι αυτή που σκουντά αρχικά το ενδιαφέρον.  Η δε αντίστοιχη εντύπωση από αράδα σε αράδα κι ο εκφραστικός χρωματισμός, ακόμη κι αν αυθαιρετούν κάπως, εντείνουν παραπέρα αυτόν τον πλουραλισμό συναισθημάτων. Εκείνο που μένει από τις προαναφερθείσες διακυμάνσεις είναι η κατάληξη που επιλέγει, το σημείο δηλαδή που εστιάζει για να κορυφώσει και κατ’ επέκταση να μεταδώσει.

ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ Η ΙΔΙΑ , ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΩΣ Ο ΠΟΝΟΣ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ, ΟΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΠΟΤΕ, ΑΦΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΣΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ, η αυθεντική τέχνη κι ο λυρισμός βγαίνουν από άνθρωπο συγκινημένο και σκοπό έχει να συγκινήσει κι άλλους ανθρώπους. Η μόνη σκοπιμότητα είναι η μετάδοσή της συγκίνησης αυτής, έχουσα όμως περιεχόμενο, προσανατολισμό και προοπτική! Αναμφίβολα, δεν υπάρχει τέχνη δίχως αισθητική συγκίνηση. Και τι είναι αισθητική συγκίνηση; Μια ειδικής φύσης ταραχή που οργανώνει τις παραστάσεις που αντανακλούν, που συντάσσει τα συναισθήματά μας που τείνουν αυθόρμητα να εκδηλωθούν έξω, να εκφραστούν. Το έργο λοιπόν αξίζει όσο η συγκίνηση του καλλιτέχνη και η αξία του είναι ανάλογη με το βάθος και την έκτασή της. Η προσωπικότητα επομένως του δημιουργού είναι παράγοντας ουσιαστικής σημασίας στην τέχνη. Και η Ηλέκτρα έχει προσωπικότητα!! ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΚΙ ΑΠΟ ΕΥΘΥΝΗ.

Πρωτότυπη, ασυμβίβαστη, οξύτατη, ευθεία, ειλικρινής και ηγετική θα ’λεγε κανείς, υπόδειγμα πολιτισμένης διανόησης, προσδίδει κατευθύνσεις και διδάγματα. Λειτουργεί μέσα από ένα ολόκληρο κίνημα ιδεών και σκέψεων, εκφράζοντας την εποχή της με αλάνθαστη διαίσθηση απέναντι στον μοντέρνο – εισβολέα. Με το ένστικτο και την τόλμη της μας δίνει κείμενα λαμπρής δημιουργίας, όπως το «Ναρκοπέδιο» πρωτύτερα κι όπως ο ευρηματικός, αλληγορικός αλλά και καταδεικτικός τίτλος που παρουσιάζουμε σήμερα, με μια εμφανέστατα υπομονετική, μπορούμε να πούμε, προσμονή:  ΣΣΣ… Ο ΘΕΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ…  και προσθέτω εγώ: ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ;;;;».

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίασε και το εμβόλιμο καλλιτεχνικό πρόγραμμα που περιλάμβανε εκφραστικές απαγγελίες ποιημάτων της συλλογής από τον ηθοποιό-ποιητή Γιάννη Μαντά καθώς και μελοποιημένα ποιήματα της Ηλέκτρας από τον μουσικό καθηγητή κ. Στέφανο Γεωργιάδη, συνθέτη, αγωνιστή-μέλος της κίνησης κοινοκτημοσύνης «Ικαρία-τρόπος ζωής», με ενεργή συμβολή στη δημιουργία μουσικών πυρήνων μελοποιημένης-σύγχρονης ποίησης σε πολλά στέκια της Αθήνας. Τα τραγούδια ερμήνευσε καταπληκτικά η πολλά υποσχόμενη Κατερίνα Τσαντήλα, απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Α-ΤΕΙ Κρήτης, μηχανικός της Μουσικής Τεχνολογίας και φοιτήτρια της Ανώτατης Μονωδίας του Ελληνικού Ωδείου, που δίκαια απέσπασε το πολύ  θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Τέλος, το βήμα δόθηκε στην ποιήτρια. Την ποιήτρια με το ωραιότατο όνομα (ΗΛΕΚΤΡΑ), που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σε σπουδαίες ηρωίδες και το, επίσης χαρακτηριστικό, ψευδώνυμο (ΣΤΡΑΤΩΝΙΟΥ), που παραπέμπει στην ομώνυμη εργατούπολη της Χαλκιδικής, τη γενέθλια γη της, με την πλούσια αγωνιστική της παράδοση… Με εμφανή συγκίνηση η Ηλέκτρα, σηματοδοτώντας την αγωνιστική της  πορεία στο δρόμο της ποίησης, έκλεισε την εκδήλωση με τα παρακάτω λόγια:

«Θα ξεκινήσω με μιαν ομολογία. Μέρες πολλές τώρα δούλευα στο μυαλό μου διάφορες ομιλίες. Τις έγραφα και τις έσκιζα. Έτσι ακόμα και πριν λίγες ώρες δεν είχα καταλήξει στο τι ακριβώς θα ήθελα να σας πω. Κι αυτό γιατί η ποίηση είναι τόσο πλατειά σαν έννοια που δεν χωράει, δεν βολεύεται μέσα σε λέξεις και σε κείμενα, ούτε δίνεται με ορισμούς, αναλύσεις, συμπεράσματα και κριτικές. Χιλιάδες είναι οι ειδικοί που έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Και συνεχώς έρχονται άλλοι κι άλλοι που αμφισβητούν, αναιρούν, επιβεβαιώνουν, ορίζουν και πολλές φορές καθορίζουν τη μοίρα των ποιητών και της ποίησης. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό βάζουν μιαν επιπλέον κλειδαριά στην αόρατη φυλακή του ποιητή και τον υποχρεώνουν να ζει εκεί μέσα, αυτός και οι λέξεις του. Όλα αυτά γίνονται γιατί απλά η ποίησή του δεν ακολούθησε τους δικούς τους συγκεκριμένους κανόνες. Όμως όπως έγραψε μια πολύ σπουδαία Ρωσίδα ποιήτρια, η Άννα Αχμάτοβα «στα ποιήματα πρέπει τα πάντα να είναι αταίριαστα και όχι όπως αρμόζει στους ανθρώπους». Μπαίνω λοιπόν στην ουσία αυτής της αναφοράς μου, για να σας πω λίγα απ’ όσα εγώ πιστεύω. Ο ποιητής πρέπει να είναι απόλυτα ελεύθερος. Πρέπει πρώτα να μάθει τη ζωή και μετά να γράψει. Βαθιές ρίζες να ‘χει μέσα του η απόφαση της αλήθειας του λόγου και το πιο σημαντικό για μένα απ’ όλα είναι να μην έχει τίποτα δικό του. Ακόμα, την ψυχή και τις σκέψεις του να μοιράζει σε χιλιάδες κομμάτια για να ταΐζει και να ποτίζει τους λαούς με το είναι του. Σε τούτα τα δύσκολα χρόνια που η ζωή σαν καταδότης μας παραμονεύει στις γωνιές των δρόμων, δείχνοντάς μας με το δάχτυλο, νοιώθω την ανάγκη να είμαι ολόψυχα μαζί σας. Σε μία κοινή πορεία και σ’ ένα όνειρο. Ξέρω πως είναι κοντά ο καιρός που θα μάθει όλος ο κόσμος πως εμείς εκτός από το μπόι μας που μετριέται από τα πόδια ως το κεφάλι, έχουμε κι ανάστημα που ξεκινάει πάνω απ’ το κεφάλι και φτάνει στον ουρανό. Αυτό το μέτρο είναι μόνο δικό μας και μ’ αυτό η κάθε γενιά μας όταν χρειάζεται γράφει την ιστορία της. Τώρα νομίζω πως είναι η ώρα μας:

Αδέρφια μου προσέξτε,

Τούτες τις μέρες, τις βδομάδες, τους μήνες,

προσέξτε…

έγιναν φονιάδες τα χρόνια μας,

στρατιώτες μισθοφόροι εκπαιδευμένοι σε πεδία ,

μ’ ένα σχέδιο μονάχα, ένα πρόσταγμα, μια αποστολή:

τον ευνουχισμό του πνεύματος,

τον εξευτελισμό του σώματος,

την υποδούλωση των ανθρώπων, όπου γης…

προσέξτε αδέρφια μου, τούτες τις μέρες

ανάγκη είναι να σκάψουμε υπόγειους κρυψώνες,

να σώσουμε τα παιδιά, τη ζωή, το αύριο…

το δάσκαλο να σώσουμε με τους σπόρους της γνώσης

και τον ποιητή για να γράψει πάλι

την ομορφιά του κόσμου.

Φονιάδες είναι τα χρόνια μας, στρατιώτες μισθοφόροι

εκπαιδευμένοι σε πεδία βρώμικου πολέμου, μ’ ένα σχέδιο μονάχα, μια αποστολή: τον αφανισμό των ανθρώπων , όπου γης…

Γι αυτό προσέξτε, προσέξτε…

Εγώ δυο λέξεις έχω να σας δώσω μόνο και θέλω να τις κρύψετε στο βάθος της καρδιάς σας για να γίνουνε μπαντιέρα στην  ειρηνική επανάστασή μας: τη λέξη αγώνας και Λευτεριά….»

*Η Μαργαρίτα Φρονιμάδη – Ματάτση είναι αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών