Έρη Ρίτσου: Είμαστε δημιουργήματα της κοινωνίας μας και των συνθηκών της ζωής μας.

 

Ερη Ριτσου:

Με αφορμή ένα σχόλιο περί ψυχολογίας και αδυνάμων.

Παντρεύεται την άλλη επειδή έμεινε έγκυος. Δεν είναι ερωτευμένος. Απλώς κάνει το καθήκον του. Το παιδί που γεννιέται το μισεί γιατί το θεωρεί την αιτία που στερήθηκε την ελευθερία του και παγιδεύτηκε σ’ ένα γάμο που δεν ήθελε. Του το δείχνει με κάθε τρόπο, απαξιώνοντάς το, κακοποιώντας το λεκτικά. Το παιδί αδυνατεί να δεχτεί το μίσος και θεωρεί πως η συμπεριφορά αυτή είναι ένδειξη αγάπης.

Μεγαλώνοντας έχει εντυπωθεί μέσα του πως το να κακοποιείς τα παιδιά, με όποιο τρόπο, είναι έκφραση της αγάπης που τους έχεις. Ένας θύτης είναι έτοιμος.

Δυναμική αυτή, παντρεύτηκε έναν αδύναμο χαρακτήρα, όχι γιατί τη γοήτευσε αλλά γιατί ως υπάλληλος είχε σταθερό εισόδημα και δεν θα της έλειπε τίποτα. Τον άντρα της τον περιφρονούσε για την αδυναμία του. Τα πάντα τα κανόνιζε εκείνη με όλο και πιο αυταρχικό τρόπο. Το παιδί μεγάλωνε με πατρικό πρότυπο έναν άνδρα άβουλο, αδύναμο, δέκτη προσβολών. Το παιδί αναζητούσε τον πατέρα σε κάθε άνθρωπο ισχυρό που θα μπορούσε να επιβληθεί. Ένα θύμα ήταν έτοιμο.

Γράφω σχηματικά και απλοϊκά τι μπορεί να εξηγήσει η ψυχολογία, που τόση χρήση της γίνεται τις τελευταίες μέρες. Ναι, μπορεί να εξηγήσει πολλά. Όμως νομίζω πως η ψυχολογία αποτελεί εποικοδόμημα. Η βάση είναι οι κοινωνικές συνθήκες, οι νόμοι, οι αντιλήψεις, οι προκαταλήψεις, μέσα στις οποίες δρουν οι άνθρωποι και διαμορφώνουν χαρακτήρα και ψυχολογία.

Όταν ακόμα και σήμερα υπάρχουν απόψεις που θέλουν το γονιμοποιημένο ωάριο «αγέννητο παιδί» και θεωρούν έγκλημα την έκτρωση, όταν ακόμα και σήμερα η ανύπαντρη μητέρα είναι αν όχι δακτυλοδεικτούμενη τουλάχιστον αντικείμενο οίκτου, τότε θα υπάρχουν γάμοι αταίριαστοι που θα φτιάχνουν παιδιά με την ψυχολογία, ας πούμε, της πρώτης ιστορίας.

Όταν το ζητούμενο στην κοινωνία είναι το χρήμα, γιατί μόνο αυτό προσφέρει ευτυχία εξασφαλίζοντας ανέσεις, και πρέπει να το αποχτήσουμε με κάθε τρόπο, τότε θα υπάρχουν γάμοι συμφέροντος που θα ανατρέφουν ανθρώπους σαν, ας πούμε, αυτόν της δεύτερης ιστορίας.

Έγραψα τα παραπάνω εν είδει παραδείγματος και όχι για να γενικεύσω αλλά απλώς για να καταδείξω πως η ψυχολογία μπορεί να εξηγεί συμπεριφορές αλλά δεν είναι πανάκεια.

Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα, έτσι το ψυχολογικό μας προφίλ δεν μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα και αυτόνομα. Είμαστε δημιουργήματα της κοινωνίας μας και των συνθηκών της ζωής μας. Και ούτε πιστεύω πως «δεν υπάρχουν επιλογές». Επιλογές έχουμε όλοι μας. Το τι θα επιλέξει ο καθένας είναι θέμα του «στησίματος» όλης του της προσωπικότητας. Και οι αντιστασιακοί είχαν επιλογές και επέλεξαν να αντισταθούν. Και οι μαυραγορίτες είχαν επιλογές και επέλεξαν να θησαυρίσουν από την πείνα των άλλων. Και οι δωσίλογοι είχαν επιλογές και επέλεξαν να καταδίδουν τους συμπατριώτες τους για να κερδίσουν την ευαρέσκεια των κατακτητών και τα πλεονεκτήματα που αυτοί πρόσφεραν. (Για ν΄αναφερθώ σε καταστάσεις που όλοι γνωρίζουμε.)

Σε ό,τι αφορά τα θέματα της επικαιρότητας πιστεύω πως όσο κλαίμε για τα θύματα και κατακεραυνώνουμε τους θύτες χωρίς να εξετάζουμε και να αλλάζουμε τις συνθήκες που δημιουργούν θύτες και θύματα, θα έχουμε μια απ’ τα ίδια.

Κάποιες τραγικές ιστορίες θα βγουν στην επιφάνεια, κάποιοι –λίγοι- θα τιμωρηθούν, οι δομές εξουσίας θα παραμείνουν οι ίδιες, η αυθαιρεσία του ισχυρού το ίδιο, ο φόβος του αδύναμου το ίδιο.

Ας κάνει λοιπόν ο καθένας ό,τι μπορεί στην οικογένειά του, στον κύκλο του, στον χώρο εργασίας του, στο συλλογικό του όργανο, στον κοινωνικό του χώρο γενικά, για να δούμε τις περίφημες «καλύτερες μέρες» μια κοινωνίας όπου ο καθένας θα μπορεί να διεκδικεί τα δίκια του, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος.

Η Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών για τα Καταγγελλόμενα...

 >Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Ενότητας Ηθοποιών<

Τις τελευταίες μέρες έχει ανοίξει η συζήτηση και στον κλάδο μας, για όλα αυτά που αποκαλύπτονται και έρχονται στη δημοσιότητα μετά από καταγγελίες συναδέλφων μας. 

Περιπτώσεις που πρέπει να διερευνηθούν, να αποκαλυφθούν και όπως με την τοποθέτησή μας στο ΔΣ είχαμε τονίσει:

 ¨Η συγκυρία να αποτελέσει έναυσμα, ώστε και άλλοι άνθρωποι, να βρουν το θάρρος να μιλάνε, σε όποιο χώρο και αν βρίσκονται, κυρίως αυτοί που δεν τους δίνεται εύκολα το μικρόφωνο. Εμείς από τη μεριά μας καλούμε όλους τους εργαζόμενους, όλους τους ηθοποιούς -όπως άλλωστε το κάναμε πάντα - να καταγγέλλουν σταθερά κάθε παραβίαση των δικαιωμάτων τους που στους χώρους εργασίας είναι καθημερινές από την εργοδοσία και διαφόρους που διατηρούν θέσεις εξουσίας¨.

Αυτή η συζήτηση, μας βρίσκει εδώ και έναν χρόνο περίπου χωρίς εργασία, τους περισσότερους από εμάς χωρίς κανένα επίδομα, χωρίς κανένα εισόδημα και πραγματικά μας προβληματίζει το τι θα κάνουμε και πως θα ζήσουμε. 

Εδώ και ένα χρόνο βρισκόμαστε σε μεγάλες και συνεχόμενες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, σε πρωτόγνωρες συνθήκες, κάτι που έχει πιέσει πολύ την κυβέρνηση.

 Είναι επιτακτικό σήμερα, τώρα, να οξυνθεί, να δυναμώσει ο αγώνας για τη ζωή και τα δικαιώματά μας, για να ανοίξουν οι χώροι εργασίας μας με όλα τα απαιτούμενα μέτρα. 

Για να κερδίσουμε εκείνες τις συνθήκες που θα διασφαλίζουν, με βάση τις δικές μας ανάγκες τους όρους που θα επιστρέψουμε στην εργασία μας και που θα αφορούν κάθε πλευρά του επαγγέλματός μας!

 Για να σταματήσει η εργασιακή ανασφάλεια! 

Για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας παντού. Να μην υποχωρήσει η πάλη και ο αγώνας και σ αυτή την κατεύθυνση επόμενος σταθμός μας είναι η κινητοποίηση αύριο, Πέμπτη 4 Φλεβάρη, στις 12 στο υπουργείο Πολιτισμού. 

Βεβαίως οι παρεμβάσεις μας, οι εξορμήσεις μας, η επικοινωνία, η ενημέρωση και συζήτηση με τους συναδέλφους μας θα ενταθούν το επόμενο διάστημα.
Θέλουμε για άλλη μια φορά να επισημάνουμε τα εξής, γιατί γίνεται προσπάθεια να κρυφτεί η αλήθεια:

1. Επαναφέρουμε για όλους του παραπάνω λόγους την πρόταση για σύγκληση Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΗ, την οποία όλες οι άλλες παρατάξεις αρνήθηκαν και καταψήφισαν στο τελευταίο Διοικητικό Συμβούλιο. Είναι μια περίοδος που κάποιοι θέλουν τους ηθοποιούς θεατές αλληλοκατηγοριών, θεατές των εξελίξεων, να ασχολούνται με τα προβλήματά μας κάποιες ομάδες ¨ειδικών¨. Στην αντίπερα όχθη εμείς προτείνουμε να πάρουν θέση, να συμβάλλουν με γνώμη όλοι οι συνάδελφοι, μαζικά, ζωντανά και συλλογικά να αποφασίσουμε τις επόμενες κινήσεις μας. Προτείνουμε την διεξαγωγή της ΓΣ άμεσα, σε κλειστό γήπεδο, όπου μπορούμε να πάρουμε όλα τα απαιτούμενα μέτρα αποστάσεων, με βάση τα υγειονομικά πρωτόκολλα (μάσκες, αντισηπτικά κλπ) και βέβαια με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα. Άραγε γιατί την αρνούνται; Σε περίπτωση που αρνηθούν ξανά, θα προχωρήσουμε σε μάζεμα υπογραφών για την σύγκλησή της.

2. Εδώ και περίπου μια εβδομάδα, ζητάμε τα πρακτικά του τελευταίου Διοικητικού Συμβουλίου. Πάλι με διάφορες προφάσεις δεν μας τα έχουν δώσει, πηγαίνοντας μας από μέρα σε μέρα. Άραγε γιατί το αρνούνται; Προσπαθεί κάποιος να καλύψει κάτι;

3. Βλέπουμε τον πρόεδρο του ΔΣ να δίνει συνεντεύξεις στα κανάλια και να μας λέει ότι δέχεται πιέσεις από πολλές πλευρές. Άραγε γιατί δεν κατονομάζει τις πιέσεις αυτές; Αναφέρεται συνέχεια σε κάποια 10 περιστατικά χωρίς ούτε το Διοικητικό Συμβούλιο να έχει ενημερωθεί. Άραγε γιατί δεν τα φέρνει για συζήτηση;

Επιμένουμε πως μόνο διατηρώντας έναν αγωνιστικό προσανατολισμό μέσα από το σωματείο μας, και όχι μετατρέποντας το σωματείο μας σε ΜΚΟ, μόνο συζητώντας σε βάθος και με τη συμβολή και τη γνώμη όλων των συναδέλφων, μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτά τα τόσο κρίσιμα ζητήματα της βίας, της επόμενης μέρας στους χώρους εργασίας.

Την στιγμή που μέσα και έξω από τη σκηνή, κραυγάζουν η ανασφάλεια, η ανεργία, ο αποκλεισμός, η έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων, η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, η ανθρωποφαγία, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, η πείνα, η τρομοκρατία, η καταστολή, η ένταση της βίας σε κάθε μορφή της, μέσα σε μία κοινωνία-αρένα, ο μόνος τρόπος να περιφρουρήσουμε την τέχνη μας, τους νέους συναδέλφους μας που σπουδάζουν σε δραματικές σχολές, είναι η συνεχής δράση και οργάνωσή μας για την υπεράσπιση των συλλογικών μας δικαιωμάτων, η αντιμετώπιση με συλλογικό τρόπο όλων των αυθαιρεσιών. 

Άλλωστε αυτό και οι ίδιες οι εξελίξεις θα το αποδείξουν.

Αθήνα, 3/2/21

Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών

Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών

16 ώρ. 7.2.21· 

>ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΗΘΟΠΟΙΩΝ:

Ζητάμε από τον πρόεδρο του Πειθαρχικού να δημοσιοποιήσει τα πρακτικά όπου, όπως ανέφερε σε δημοσίευμα του, η ΔΕΗ τοποθετήθηκε κατά της συγκρότησης του Πειθαρχικού γιατί όπως είναι φυσικό, ο ίδιος δεν είναι μέλος του ΔΣ και ίσως δε του τα μεταφέρανε καλά.

Ο ισχυρισμός του πάντως καταρρέει από το γεγονός ότι η ΔΕΗ έθεσε υποψηφιότητα για το αντεπιστέλλον μέλος του Δ.Σ στο Πειθαρχικό Συμβούλιο. Επίσης η ΔΕΗ την τοποθέτησή της την δημοσίευσε και είναι διαθέσιμη σε όλους.

Μπορεί ο ίδιος, σύμφωνα με τον κανονισμό να μην είναι υπεύθυνος για την ενημέρωση των μελών του ΔΣ, όμως δεν μπορεί να μαθαίνουμε από τα κανάλια και κάθε εκπομπή το πόσες καταγγελίες (και με διαφορετικά κάθε φορά αριθμητικά στοιχεία να αναφέρονται) έχουν γίνει στο σωματείο.

Τέλος, όσο για την προστασία των μελών που καταγγέλλουν για άλλη μία φορά λέμε πως η προστασία των θυμάτων, η οποία είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ, δεν έχει καμία σχέση με την απόκρυψη των θυτών ειδικά όταν αυτά που καταγγέλλονται είναι ποινικά αδικήματα.

Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών:

Χθες 7.2.21 στις 12:02 π.μ.  · 

>Κάλεσμα του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου

>Πανκαλλιτεχνική κινητοποίηση Πέμπτη 11 Φλεβάρη στις 12.00 στα Προπύλαια

Κοντεύει ένας χρόνος που είμαστε χωρίς δουλειά. Η Κυβέρνηση αντιμετώπισε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε κάνοντας ότι δε μας ξέρει.

Η επιβίωσή μας στηρίχθηκε κυριολεκτικά στη συλλογική μας δράση και στην έκφραση της αλληλεγγύης. Μαζικοποιήσαμε τα Σωματεία μας και τις διαδικασίες τους. Οργανώσαμε τις πιο μαζικές κινητοποιήσεις σε εργαζόμενους στον Πολιτισμού που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες.

Συγκρουστήκαμε με τον Κυβερνητικό αυταρχισμό και τις απαγορεύσεις. Σπάσαμε στην πράξη την Κυβερνητική προσπάθεια να φέρει τα αιτήματά μας σε αντιπαράθεση με τα αιτήματα των άλλων εργαζόμενων.

Εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας στα αιτήματα εργαζόμενων σε άλλους κλάδους, δεχθήκαμε την αλληλεγγύη από Σωματεία άλλων κλάδων. Πιέσαμε την Κυβέρνηση να πάρει μέτρα ενίσχυσής μας.

Σήμερα είμαστε στη μέση του πιο μεγάλου ανήφορου. Έχουμε πια εμπειρία πως πρέπει να συνεχίσουμε, έχουμε εμπιστοσύνη στη δική μας δύναμη. Στα αγωνιώδη ερωτήματα της συντριπτικής πλειονότητας των συναδέλφων για το πως θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα, η Κυβέρνηση σιωπά. Κρύβεται πίσω από τις δυσκολίες του Κρατικού Προϋπολογισμού, που κριτήριο έχει την «ανάπτυξη» των μεγάλων ομίλων και όχι την επιβίωση των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι θα μεγαλώνει η επίθεση που θα δεχόμαστε. Στο προσκήνιο της «μέρας μετά την πανδημία» θα μπει το ζήτημα ποιος θα πληρώσει την κρίση.

Τώρα ξέρουμε πως η δική μας απάντηση είναι η οργάνωση και η διεκδίκηση.

Καλούμε μαζί με άλλα Σωματεία του χώρου του Πολιτισμού σε Πανκαλλιτεχνική κινητοποίηση

την Πέμπτη 11 Φλεβάρη στις 12.00 στα Προπύλαια.

Με πορεία θα κατευθυνθούμε στο Υπ. Εργασίας ζητώντας :

>Μέτρα ουσιαστικής στήριξης του εισοδήματος για το σύνολο των εργαζόμενων του κλάδου.

>Να οριστεί άμεσα ως περίοδος ισχύος των μέτρων στήριξης όλη η περίοδος της καραντίνας και μέχρι να αρθούν οι επιπτώσεις στον κλάδο μας.

>Πίστωση στους λογαριασμούς των δικαιούχων στην αρχή κάθε μήνα.

>Επιδότηση ενοικίου για τους εργαζόμενους στον Πολιτισμό, όπως και στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον κλάδο.

>Για τους συναδέλφους που η επιδότηση ανεργίας λήγει μέσα στη διάρκεια ενός μήνα χωρίς να τον καλύπτει ολόκληρο, να δίνεται η επιδότηση ειδικού σκοπού, αντίστοιχα με τις περιπτώσεις συναδέλφων που έχουν ενεργή σύμβαση που δεν είναι πλήρους απασχόλησης και δεν εξαιρούνται της επιδότησης.

>Για τους δικαιούχους του εποχικού βοηθήματος του 2020 να μην απορριφθούν οι αιτήσεις όσων την περίοδο καταβολής της επιδότησης (Σεπτέμβρη – Νοέμβρη 2020) ήταν εργαζόμενοι σε άλλο κλάδο, λόγω της απαγόρευσης λειτουργίας του δικού μας. >Επίσης για το εποχικό βοήθημα του 2021 να μην έχει προϋπόθεση ένσημα, αλλά να είναι δικαιούχοι όσοι επιδοτήθηκαν έστω μία φορά κατά την περίοδο της πανδημίας.

>Διαγραφή χρεών προς Εφορία, Τράπεζες, ΔΕΚΟ για το διάστημα εφαρμογής των μέτρων και για όσους αποδεδειγμένα βρίσκονται σε αδυναμία να πληρώσουν.

>Να καταργηθούν τα μέτρα αναγκαστικής είσπραξης σε βάρος των εργαζόμενων (πλειστηριασμοί, εξώσεις, κατασχέσεις τραπεζικών καταθέσεων).

>Να εξασφαλιστούν με ευθύνη του κράτους σε κάθε εργαζόμενο και στην οικογένειά του τα βασικά αγαθά: εισόδημα, φαγητό, θέρμανση, ρεύμα, τηλέφωνο-ίντερνετ, νερό.

>Να παρασχεθούν δωρεάν τεστ σε ΑΜΚΕ και σε μεμονωμένους καλλιτέχνες για την ασφαλή διεξαγωγή προβών που γίνονται αυτή την περίοδο.

>Να διασφαλιστεί η απόδοση πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων στις παραγωγές που γίνονται αυτή την περίοδο και ιδιαίτερα από τα Κρατικά Θέατρα.

>Να συμβάλλει σε αυτό το στόχο και η Επιθεώρηση Εργασίας με τμήμα που να παρακολουθεί τις διαδικτυακές παραστάσεις.

>Να παρθούν όλα τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα ώστε να επαναλειτουργήσουν με δια ζώσης διαδικασίες τα Ωδεία και οι Καλλιτεχνικές σχολές.

>Με ευθύνη του Κράτους να δημιουργηθούν ελεγκτικοί μηχανισμοί που θα ελέγξουν την εφαρμογή των υγειονομικών πρωτοκόλλων.

>Να παρθεί κάθε αναγκαίο μέτρο για να μη χαθεί η χρονιά για τους σπουδαστές.

ΛΙΛΑ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗ

Συλλογική συνείδηση και αλληλεγγύη των εργαζομένων απέναντι στην παρενόχληση:

Στον ρόλο του σωματείου σαν χώρο που θα αναπτύσσεται η συλλογική συνείδηση και αλληλεγγύη απέναντι σε οποιασδήποτε μορφής βία αναφέρθηκε η Λίλα Καφαντάρη, εκπρόσωπος της «Δημοκρατικής Ενότητας Ηθοποιών» στο Πειθαρχικό του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, σε παρέμβασή της το πρωί της Κυριακής στην εκπομπή της ΕΡΤ1 «Κάτι τρέχει με τη Μάριον».

Αφού αναφέρθηκε στο ότι η παράταξη δεν είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή επίσημη ενημέρωση στο πλαίσιο της λειτουργίας του Διοικητικού Συμβουλίου ούτε του Πειθαρχικού του Σωματείου, ούτε για τον αριθμό ούτε και για το περιεχόμενο των καταγγελιών που έχουν φτάσει στο σωματείο, σημείωσε: 

«Όταν εμείς είχαμε τη διοίκηση του σωματείου, μόνο σε πάρα πολύ σοβαρές περιπτώσεις ενεργοποιούσαμε το Πειθαρχικό. Γιατί εμείς θεωρούμε ότι το σωματείο έχει έναν άλλο ρόλο. Δεν είναι δικαστήριο, ούτε μπορεί να τιμωρεί τους συναδέλφους. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι αναπτύξει τη συλλογική συνείδηση και αλληλεγγύη στους εργαζόμενους ώστε όταν παρουσιάζονται σε έναν εργασιακό χώρο δικό μας περιστατικά που ο συνθέτης, ο παραγωγός -γιατί συνήθως από θέση εξουσίας ασκεί οποιαδήποτε βία κάποιος σε έναν εργαζόμενο- όλοι οι εργαζόμενοι που είναι παρόντες να μπαίνουν μπροστά μαζί με τον εργαζόμενο που δέχεται αυτή την παρενόχληση και να μην δέχονται να συνεχιστεί. Δηλαδή να βάζουν την αλληλεγγύη μπροστά σε οποιονδήποτε δεχτεί άσκηση σεξουαλικής παρενόχλησης».

Παράλληλα σημείωσε, ανάμεσα σε άλλα, πως φαινόμενα όπως αυτά που καταγγέλλονται συνδέονται με το ότι δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις και κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων σε συνθήκες ανεργίας, ανασφάλειας και ανταγωνισμού και επιχείρησε, επιμένοντας, να αναδείξει τις ευθύνες και την υποκρισία των κυβερνήσεων.

Σεμίνα Διγενή: Ο «παλιός» κόσμος Ζέχνει..Μήπως ήρθε η στιγμή να πάει στο διάβολο ;;

 

MeToo: Ο «παλιός» κόσμος να πάει στο διάβολο
ΑΠΟΨΕΙΣ 31.01.2021 18:55Σεμίνα Διγενή
Όλες όμως οι κυβερνήσεις διαχρονικά, ακόμη και νομικά, αφήνουν απροστάτευτες τις γυναίκες που είναι θύματα της πολύμορφης βίας κι εμείς δε θέλουμε το ίχνος αυτού του κόσμου!

Ο παλιός κόσμος ζέχνει. Αναπτύσσει σιχαμερά μικρόβια, κάτω από ένα πάπλωμα φόβου, σιωπής, ανοχής. Στην εποχή των τεράτων, με τη βαμπιρική συμπεριφορά, μήπως ήρθε η στιγμή να πιάσουμε τα σκοινιά και να ρίξουμε την αυλαία; Μήπως ήρθε η στιγμή για μια -επιτέλους- φαντασμαγορική κατεδάφισή της;

Κι αυτό να συμβεί, αφού πρώτα κατανοήσουμε ότι η σεξουαλική παρενόχληση, η ενδοοικογενειακή βία, οι δολοφονίες γυναικών και άλλα απαράδεκτα φαινόμενα, που παραβιάζουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι η αιτία του φαινομένου της ανισοτιμίας στη σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία, είναι το αποτέλεσμα. Βέβαια, η ατομική ευθύνη των ενόχων υπάρχει και χρειάζεται να αποδοθεί από τη Δικαιοσύνη. Όλες όμως οι κυβερνήσεις διαχρονικά, ακόμη και νομικά, αφήνουν απροστάτευτες τις γυναίκες που είναι θύματα της πολύμορφης βίας κι εμείς δε θέλουμε το ίχνος αυτού του κόσμου!

Σκεφτόμουν χθες, παρακολουθώντας την ταινία για τον Τζον Νας και την "Θεωρία των παιγνίων", ότι τις τελευταίες μέρες βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου, με τη δημοσιοποίηση στο δικό μας «#MeToo», πέντε-δέκα εφιαλτικών περιπτώσεων κακοποίησης και παρενόχλησης. Δεν είναι όμως ένας ή δύο ή τρεις οι βίαιοι ηθοποιοί, οι αγριεμένοι και βιτσιόζοι σκηνοθέτες, οι ανήθικοι συνθέτες, οι χυδαίοι παραγωγοί. Είναι εκατοντάδες τα θρασύδειλα και κακότροπα πλάσματα, όχι μόνο στα θέατρα, στα τηλεοπτικά κανάλια, στις εφημερίδες, στις μουσικές σκηνές, αλλά και στα εργοστάσια, στα εστιατόρια, στα σούπερ μάρκετς, στα γραφεία, στα πανεπιστήμια, παντού.

Δε χωράει το μυαλό του ανθρώπου αυτό που συμβαίνει στο χώρο της πολιτικής. Πόσο βρώμικα παιχνίδια παίζονται πίσω από ξαφνικές "προωθήσεις", πίσω από ξαφνικά "αδειάσματα", για ανόδους και καθόδους δηλαδή, άνευ κάποιου σοβαρού -για εμάς- λόγου.

Ήδη η Θεσσαλονίκη βράζει από τις καταγγελίες για θερμόαιμο πολιτικό, που η σεξουαλική παρενόχληση είναι συνώνυμη του ονόματός του.

Ήδη στο χώρο της μουσικής, άνθρωποι που έχουν υποστεί τα πάνδεινα από "ιερά τέρατα" του χώρου, είναι έτοιμα να μιλήσουν. Σε πολλά κινητά τραγουδιστών και μουσικών, κυκλοφορούν αηδιαστικά βίντεο και μηνύματα, που αποδεικνύουν ξεκάθαρες προθέσεις και θρασύτατες απειλές κι εκβιασμούς, σε αυτούς που δεν υποκύπτουν σε ορέξεις διάσημων συνθετών.

Ήδη στο χώρο της δημοσιογραφίας ετοιμάζονται να μιλήσουν κορίτσια (και αργότερα και αγόρια), ειδικά για εν ενεργεία τηλεοπτικό δημοσιογράφο, με σεσημασμένη δραστηριότητα παρενοχλήσεων και γενικά για γνωστά διευθυντικά στελέχη σε δημόσια και ιδωτική τηλεόραση. Αυτά που γνωρίζουν οι πολλοί και συζητούνται χαμηλόφωνα, μάλλον δεν θα μείνουν για πολύ, ένα ακόμη βρώμικο κοινό μυστικό.

Ήδη η ΕΣΗΕΑ κάνει λόγο για πολλές καταγγελίες συναδέλφων για σεξουαλική παρενόχληση. Συγκεκριμένα λέει: 

"Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, με αφορμή τις καταγγελίες συναδέλφων για σεξουαλική παρενόχληση, οι οποίες έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, δηλώνει ότι είναι τουλάχιστον απαράδεκτο οι συναδέλφισσες, που έχουν υπάρξει θύματα, επιπλέον να λοιδορούνται ή να εκφράζονται απορίες και υπόνοιες για τον χρόνο των αποκαλύψεών τους. Οφείλουμε όλοι μας να σταθούμε δίπλα τους, να ενθαρρύνουμε κι άλλες να αποκαλύψουν τυχόν άλλα περιστατικά πιέσεων και ενεργειών εναντίον τους, ώστε να μάθουμε επιτέλους ότι η σιωπή είναι η μεγαλύτερη προστασία των θυτών κι αυτή η χρόνια κακοποίηση, ψυχολογική και σωματική των γυναικών, πρέπει οριστικά να λάβει τέλος.

Σε αναμμένα κάρβουνα

Βέβαια και η άλλη πλευρά δε μένει με σταυρωμένα χέρια. Οι "προστάτες" είναι σε εγρήγορση. Γνωστοί μεγαλοδικηγόροι, ισχυρά πρόσωπα με πολιτική, τηλεοπτική και οικονομική εξουσία που διατηρούν στενές σχέσεις με "θύτες", αποπειρώνται κουκουλώματα κι εκφοβισμούς. Κάποιες πένες γράφουν ήδη χυδαίους υπαινιγμούς για τα θύματα (μέχρι και αιχμές αφέθηκαν για οικονομικές σκοπιμότητες πίσω από τις καταγγελίες), στο πλαίσιο της διατεταγμένης υπηρεσίας τους για την υποβάθμιση του θέματος.

Ενός θέματος απολύτως σοβαρού, μιας υπόθεσης βάρβαρης και επικίνδυνης. Υπενθυμίζω. Το 43% των γυναικών στην Ε.Ε. έχουν βιώσει κάποια μορφή ψυχολογικής βίας από τον σύντροφο τους από την ηλικία των 15 ετών. Το 12% των γυναικών στην Ε.Ε. έχει υποστεί κάποιο περιστατικό ή μορφή σεξουαλικής βίας απο κάποιον ενήλικο πριν την ηλικία των 15, που αντιστοιχεί σε περίπου 21 εκατομμύρια γυναίκες. Το 5% των γυναικών στην Ε.Ε. έχει πέσει θύμα βιασμού από την ηλικία των 15. Δηλαδή 1 στις 20 γυναίκες.

Ανισότιμες και απροστάτευτες στη βία

Στις ιδιαίτερες συνθήκες της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων, που κλόνισαν κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής, σε συνθήκες που γενικεύτηκε ο φόβος, η ανασφάλεια για την υγεία και για την «επόμενη μέρα» στις εργασιακές σχέσεις, στο εισόδημα των εργαζομένων, φαίνεται ακόμα πιο καθαρά η αγριότητα της σύγχρονης κοινωνίας της εκμετάλλευσης. Πάνω σε αυτό το έδαφος, οξύνθηκαν και οι καταδικαστέες και απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες και κυρίως η ενδοοικογενειακή βία. Σε όλα τα κράτη καταγράφηκε αύξηση των περιστατικών βίας σε βάρος των γυναικών, κατά 25%.

Η Δικαιοσύνη όμως απονέμεται στο πλαίσιο των νόμων και των αξιών που κυριαρχούν στη σύγχρονη κοινωνία, μέσα στην οποία οι νέες γυναίκες παραμένουν ανισότιμες και απροστάτευτες από την πολύμορφη βία. Με τις αλλαγές του Ποινικού Κώδικα, (επί ΣΥΡΙΖΑ που διατηρήθηκαν από ΝΔ), απαλείφθηκε και η κατώτατη ποινή για τη σεξουαλική παρενόχληση εργαζόμενων γυναικών από εργοδότη, ενώ οι μαστροποί διώκονται μόνο για την «εμπορία ανθρώπων», εφόσον δηλαδή αποδειχθεί ότι υπάρχει κακοποίηση.

Για όλα τα παραπάνω, έβαλα τον συγκεκριμένο τίτλο σ αυτό το άρθρο. 

Σεμίνα Διγενή

Ίμια: 25 χρόνια… «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»!

Ίμια: 25 χρόνια… «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»!

Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων.

Η άθλια καπηλεία καλά κρατεί. Και η υποκρισία, επίσης.

Στην πλευρά της καπηλείας, στην κορυφή των πατριδοκάπηλων, βρέθηκαν τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής» και παραμένει το κάθε λογής ακροδεξιό κατακάθι. Που λερώνουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού). Που σπεκουλάρουν πάνω στη θυσία τους και αναζητούν στη μνήμη τους ερείσματα για τον φασιστικό και εθνικιστικό οχετό τους. Οι -κατά δήλωσή τους- σπορά των ηττημένων του ’45. Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζί. Αυτοί που κουβαλάνε τατουάζ με τα εμβλήματα των κατακτητών που ρήμαξαν την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ ακρη. Οι απόγονοι των δωσίλογων. Να παριστάνουν τους «πατριώτες». Και να μιλάνε για προστασία των Ιμίων και των συνόρων. Αυτοί που συνεχίζουν το έργο των προπατόρων τους. Εκείνων που ξεπούλησαν την Ελλάδα ολάκερη. Αυτοί είναι που πιάνουν στο στόμα του τα τρία παιδιά. Ύβρις.

Στην άλλη πλευρά οι υποκριτές. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμαστε:

α) Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»…

β) Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»…

γ) Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που – κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας – κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»…

Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;
Η ΝΔ και ο κ.Σαμαράς, που είχε υπουργό Εξωτερικών τον κ.Βενιζέλο, συγκυβερνούσε, ναι ή όχι, με το κόμμα του οποίου ο πρώην αρχηγός, για να δικαιολογήσει την πολιτική του στα Ελληνοτουρκικά, δήλωνε: «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, δηλαδή να την υποβαθμίσει, για κάποιες βραχονησίδες»! (σσ: Γ. Παπανδρέου, «Τα Νέα», 23/10/2000)… Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;
Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου, τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών (συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000): «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους ,όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;
Η κυρία Μπακογιάννη της ΝΔ, δέκα χρόνια μετά από τα Ίμια (25/04/2006) δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…)η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δύο δημοκρατίες μας στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες,σε κοινούς αγώνες,αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν(…)». Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ»; Ναι ή όχι;
Ο κ.Σαμαράς, ως πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, δεκαεφτά χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα (8/8/2013) στον Λευκό Οίκο:«Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι.Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία,αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Ας έρθουμε στον κύριο Τσίπρα.

α) Υποδεχόμενος τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο στην Αθήνα ο κ.Τσίπρας τον προσφώνησε λέγοντας ότι με τον Ομπάμα «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο» (μάλλον δεν ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν και επί Ομπάμα στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις).

β) Ακούστηκε ο κ.Τσίπρας να εξυμνεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας και να καταλήγει λέγοντας ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές» (σσ: αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρανκενστάιν τύπου ISIS).

γ) Ακούστηκε, από έναν πρωθυπουργό που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα, να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο».

δ) Ο κ.Τσίπρας (ο και… «αριστερός») είναι το ίδιο πρόσωπο που προσήλθε στον Λευκό Οίκο για να εξυμνήσει τον «αγγελικό» Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά που «ότι κάνει είναι για το καλό».


ε) Ο κύριος Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που ως πρωθυπουργός συνέταξε (αλλά ως αντιπολίτευση… δεν ψήφισε) την νέα συμφωνία για την αναβάθμιση και επέκταση της συμφωνίας για την δράση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα στο πλαίσιο της πολιτικής που εξυμνήθηκε από τον Πάιατ και ως μετατροπή της χώρας σε “γεωστρατηγικό μεντεσέ” των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο κύριος Τσίπρας, το πρόσωπο που ηγήθηκε μιας κυβέρνησης που για την ιταμότητα της αμερικανοφροσύνης της δεν έχει παρά να διαβάσει κανείς την έκθεση του ίδιου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (imerodromos.gr/ekthesi-steit-dipartment-gia-tin-ellada-sok-aristeris-kataischynis-kai-amerikanofrosynis/)

Μητσοτάκης: “Ευχαριστούμε” από… Ιραν μέχρι στενά του Ορμούζ!

Οσο για τον κύριο Μητσοτάκη, τον πρώτο ηγέτη που τάχθηκε υπέρ της δολοφονίας του Ιρανού στρατηγού στο Ιρακ, τον πρωθυπουργό που στέλνει ελληνικούς Πάτριοτ για να ενισχυθεί η αεράμυνα της… Σαουδικής Αραβίας, τον διαθέσιμο να στείλει στρατιωτικές ελληνικές δυνάμεις από τα στενά του Ορμούζ μέχρι το Μάλι, μετά τον ρόλο γλάστρας που εξασφάλισε δίπλα στον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Είναι ο σημερινός πρωθυπουργός που μετά την απίθανη δήλωσή του για το πόσο “προβλέψιμος σύμμαχος” είναι των ΗΠΑ , έσπευσε – και ενώ οι ΗΠΑ την ώρα της εντεινόμενης τουρκικής προκλητικότητας μιλούσαν για “θαλάσσιες διεκδικήσεις” της… Ελλάδας (!) και καλούσαν τις δυο χώρες να λύσουν τις… “διαφορές” τους “συμμαχικά” και “αγαπημένα” – να ψηφίσει στη Βουλή την συμφωνία με τους Αμερικάνους για την μετατροπή όλης της Ελλάδας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση και σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο (imerodromos.gr/giortinos-mponamas-stis-ipa-to-nomoschedio-gia-tis-vaseis/)

Ρωτάμε: Αυτά είναι κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»: Η πολιτική του «ευχαριστούμε» αποτελεί την μόνιμη πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι σε Μπους, Κλίντον, Ομπάμα, Τραμπ και πλέον Μπάιντεν, από εποχής… Τρούμαν. Αυτή είναι η αλήθεια, που φυσικά δεν βρίσκει θέση στους «πάγκους» των πατριδέμπορων της μαύρης επετείου.

Πρόκειται για μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «κατευνάζει» την τουρκική συμπεριφορά, όπως απέδειξαν οι ευθέως επιθετικές κινήσεις της Αγκυρας με το τουρκολυβικό “μνημόνιο”, το “Ορουτς Ρεις”, την περίφημη “γαλάζια πατρίδα” και συνεπάγεται μια διαρκή απειλή για τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον τούρκικο λαό. Και ο ένας λαός και ο άλλος αποτελούν το άθυρμα σε παιχνίδια συμφερόντων των αστικών τάξεων των δυο χωρών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους με τακτικές που είτε έχουν ως έμβλημα τον «τσαμπουκά» είτε το πόσο «ευχάριστες» θα είναι απέναντι σε «συμμάχους» και «εταίρους», εγκυμονούν το ίδιο επικίνδυνο αποτέλεσμα.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά από τα Ίμια που οι Αμερικάνοι διέταξαν την Ελλάδα να “κάτσει στα αυγά της” (μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»), την ώρα που
η πατρίδα προσφέρεται σε ρόλο «γεωστρατηγικού μεντεσέ» και οι ταγοί της δηλώνουν “προβλέψιμα” βαποράκια του ιμπεριαλισμού,
με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις συμφωνίες των αμερικανικών βάσεων και των Πρεσπών λειτουργεί σαν τσολιαδάκι του ευρωατλαντισμού,
οι πολυεθνικές του πετρελαίου και της ενέργειας στρώνουν τους νέους δρόμους του αίματος αλλά βαφτίζονται “οικονομικοί σύμμαχοι”,
η Τουρκία απειλεί και προκαλεί,

οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στην Ελλάδα, στο Διεθνές Δίκαιο και στην ειρήνη, επικροτώντας και κατευθύνοντας “λύσεις” στο πλαίσιο των ΝΑΤΟικών διχοτομήσεων και των πολυεθνικών “συνεκμεταλλεύσεων”.

Οι καλοί μας «σύμμαχοι» συμπεριφέρονται ωσάν να μην έχουν ακόμα… καταλήξει σε ποιόν ανήκουν τα Ίμια ή σαν η συνθήκη της Λωζάνης (που την έχουν κάνει κουρελόχαρτο στην περίπτωση της Συρίας και της Μέσης Ανατολής) να μην αποτελεί τμήμα του Διεθνούς Δικαίου. Όσο για τους καλούς μας «εταίρους», αυτοί αρνούνται να πάψουν να πουλούν όπλα στην Τουρκία, όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία ή μας ανοίγουν τις αγκάλες τους αρκεί εμείς να φροντίσουμε να ταίσουμε τις πολεμικές βιομηχανίες τους, όπως η Γαλλία, με τα Rafale και τις φρεγάτες της. Είναι αυτοί της ευρωοικογενείας στην οποία ανήκει η κατεχόμενη και βαλλόμενη πλέον και στην ΑΟΖ της Κύπρος, που παζαρεύουν από την ένταξη της Τουρκίας στις δομές της μέχρι το προσφυγικό. Είναι αυτοί που γελοιοποιούν ακόμα και την γελοιότητα: Αρκεί να θυμηθεί κανείς το πρόσφατο παραμύθι περί “κυρώσεων”…

Αυτοί είναι οι «σύμμαχοι» που εξυμνούνται. Αυτοί είναι οι «εταίροι» που επαινούνται. Που εισπράττουν «ευχαριστώ» – 25 χρόνια μετά τα Ιμια – από τους κύριους, τους εσωτερικούς υπεύθυνους: Τόσο από τους υποκριτές του ευρωατλαντισμού, όσο και από τους κάπηλους του δωσιλογισμού.

Από:

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΟΛΛΑΕΙ...ΔΕΝ ΚΟΛΛΑΕΙ... -Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ !!!

 

Η άλλη όψη




Το νέο «απαγορευτικό» στις διαδηλώσεις από την κυβέρνηση είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ της έντασης του αυταρχισμού. Σε μια προσπάθεια μάλιστα να επενδυθεί με επιχειρήματα αυτή η απαράδεκτη απόφαση, επανέρχονται οι προκλητικές αναλύσεις που ακούγαμε και παραμονές του Πολυτεχνείου, ότι τάχα «όλοι πρέπει να περιοριζόμαστε» και ότι «δεν πρέπει κανένας να έχει "ειδική μεταχείριση"...».

Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια να αποσπαστεί η αγωνιστική διαμαρτυρία, η διαδήλωση των εργαζομένων και της νεολαίας από το περιεχόμενό της. Παρουσιάζουν τον λαϊκό αγώνα απλά σαν ένα «χούι» μιας μερίδας ανθρώπων, που αθροίζεται με αντίστοιχα «χούγια» άλλων κοινωνικών ομάδων: Των «καταναλωτών», των θρησκευόμενων, των ταξιδιωτών κ.ο.κ.

Μόνο που κανένας δεν κατεβαίνει στο δρόμο από χόμπι, για να περνάει η ώρα του. Η πάλη του λαού και της νεολαίας έχει στο επίκεντρο την πολιτική που πλήττει όλους τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, είτε κατεβαίνουν στους δρόμους είτε όχι.

Πρέπει να είναι καθαρό ότι τα μέτρα αυτά της κυβέρνησης, όπως και ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που «ντύθηκε» με αντίστοιχη επιχειρηματολογία, δεν στοχεύουν κυρίως σε αυτούς που θα κατέβουν έτσι κι αλλιώς στη διαδήλωση.

Η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν καλά ότι όσα μέτρα και να πάρουν, δεν μπορεί να μπει φίμωτρο ειδικά στις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος. Αυτό που αμφισβητείται στην πράξη είναι συνολικά το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να οργανώνεται, να αντιστέκεται, να διεκδικεί.

Κάθε τέτοιο μέτρο είναι και μια «ψηφίδα» σε αυτήν τη στρατηγική, που περιλαμβάνει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τα νομικά εμπόδια στη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης στο χώρο δουλειάς, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τον κατάπτυστο νόμο για τις διαδηλώσεις, το αντίστοιχο «εθνικό σχέδιο» που παρουσιάστηκε προχτές κ.ο.κ.

Ενα πλέγμα δηλαδή που αντιμετωπίζει συνολικά τη λαϊκή διεκδίκηση σχεδόν ως εγκληματική πράξη, ως ένα «βαρίδι» με το οποίο πρέπει να «ξεμπερδεύουμε», μαζί με ό,τι άλλο «ενοχλεί» τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Πρόκειται για μια στρατηγική που ακολουθείται σε όλη την ΕΕ και από όλες τις κυβερνήσεις. Δεν είναι αποτέλεσμα ούτε κάποιας ανεξήγητης «εμμονής» της ΝΔ, ούτε του «εθισμού» της σημερινής κυβέρνησης στην καταστολή, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η καταστολή είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής. Και θα εντείνεται όσο περισσότερο εντείνεται η ανάγκη του κεφαλαίου για αντιδραστικές αλλαγές, κάτι που συμβαίνει ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Αλλωστε, και η τελευταία ανακοίνωση της κυβέρνησης για το «όριο των 100 ατόμων» έγινε δύο μόλις μέρες πριν τα αγωνιστικά ραντεβού των φοιτητικών συλλόγων, των εργατικών σωματείων και άλλων φορέων που απαιτούν την απόσυρση ενός ακόμη νομοσχεδίου - τερατούργημα για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Οι απαγορεύσεις αυτές είναι λοιπόν πολιτική επιλογή και όχι «σύσταση των επιστημόνων»(!)... Η πανδημία αξιοποιείται ως πρόσχημα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δεν σταματάει να φέρνει στη Βουλή και να εφαρμόζει σωρηδόν μέτρα που γεννούν δικαιολογημένες αντιδράσεις.

Η προσπάθεια να ντυθούν οι απαράδεκτες αυτές απαγορεύσεις με «υγειονομικό μανδύα», πέρα από τον αντιεπιστημονικό της χαρακτήρα, είναι και εμπαιγμός απέναντι στους εργαζόμενους.

Γιατί την ίδια στιγμή που «απαγορεύονται συγκεντρώσεις άνω των 100 ατόμων» σε ανοιχτούς χώρους, η κυβέρνηση επιβάλλει το στοίβαγμα 150 και 200 ατόμων σε κάθε βαγόνι του μετρό ή σε κάθε λεωφορείο, το πάστωμα μαθητών σε ακατάλληλες αίθουσες, ενώ προστατεύει και την εργοδοσία με την ανυπαρξία ουσιαστικών ελέγχων στους χώρους δουλειάς - υγειονομικές βόμβες.

Το οργανωμένο εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα έχουν δείξει στην πράξη ότι μπορούν να τηρούν και μέσα στην πάλη τους κάθε απαραίτητο μέτρο προστασίας, αφού άλλωστε τα διεκδικούν από την πρώτη στιγμή της πανδημίας, σε αντίθεση με την κυβέρνηση που τα υπονομεύει.

Το πού, πώς και πότε θα γίνει μια διαδήλωση, πώς θα οργανωθεί μια διαμαρτυρία είναι αποκλειστικά υπόθεση των σωματείων και των άλλων μαζικών φορέων, και όχι της κάθε κυβέρνησης και του κράτους.

Η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα παπαγαλάκια τους ας το πάρουν απόφαση: Οσο κι αν προσπαθούν να αξιοποιήσουν την πανδημία ως ευκαιρία για το ξήλωμα λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι αγώνες, η αντίσταση, η διεκδίκηση δεν πρόκειται να κάνουν διάλειμμα, πόσο μάλλον να σημάνουν σιωπητήριο. Κι αυτό ας το χωνέψουν καλά!

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 28 Γενάρη 2021

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 Στη 

Ξεχάστε για λίγο τον Τραμπ και το ποιον του.
Δεν είναι χειρότερος από τους προηγούμενους προέδρους των ΗΠΑ, δεν θα είναι ο Μπάιντεν καλύτερος. 

Όσο και αν ελπίζετε πολλοί, όπως ελπίζατε και πλανηθήκατε με τον Κλίντον (ήταν μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία), τον Μπους υιό (θυμηθείτε το Ιράκ), τον Ομπάμα (Συρία κλπ). 

Αυτοί είναι οι πρόεδροι των ΗΠΑ και αυτή την πολιτική εξυπηρετούν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Μέχρι να βουλιάξουν στην επιδεινούμενη γενική κρίση του συστήματός τους, μόνες ή παρασύροντας και τον υπόλοιπο κόσμο.

Αλλά, όπως αποκαλύπτεται ξεκάθαρα από την ανάρτηση του Zuckerberg 

(και βιαστείτε να το καταλάβετε πριν αποχαιρετίσετε τον μάταιο τούτο κόσμο με αυτή την αβυσσαλέα και θανατηφόρα πλάνη), δεν είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο σε μια αστική δημοκρατία (δικτατορία της αστικής τάξης είναι ό,τι κι αν καταλαβαίνετε οι διάφοροι).

 Αυτό θα έπρεπε να είναι εμφανές, όπως στο κουκλοθέατρο διακρίνει κανείς τα νήματα που κινούν τις μαριονέτες.

Όποιος κι αν είναι ο Τραμπ, είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος μιας χώρας. Μάλιστα της ισχυρότερης καπιταλιστικής. Η οποία χώρα διαθέτει συνταγματικά όργανα, θεσμούς και θεσμικά πρόσωπα. Αντιπρόεδρο, Υπουργικό Συμβούλιο, Γερουσία, Βουλή. Έτσι τουλάχιστον ορίζει η «δημοκρατία» τους. 

Και όμως, δεν είναι αυτά που αποφασίζουν και επιβάλουν την απαγόρευση (το θέμα δεν είναι αν αυτό συνέβη δικαίως ή αδίκως), αλλά το αφεντικό των συγκεκριμένων μέσων. 

Το αφεντικό, όμως, είναι ο κάθε Mark Zuckerberg. Έτσι γίνεται πάντα σε περιόδους κρίσης του συστήματος. Παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους τα πραγματικά αφεντικά και βγάζουν τα σκυλιά τους στη γύρα.

Σε μια αντίστοιχη περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος (που να μην ξεχνάμε πως έφερε τον Β΄ΠΠ) το δήλωναν ξεκάθαρα οι Γερμανοί βιομήχανοι – εμπιστευτικά τότε (Ομοσπονδία Γερμανικών Βιομηχανιών), στις Deutsche Fuhrerbriefe (Επιστολές στους ηγέτες)

«Η διαδικασία μετάβασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, λόγω της αναγκαίας ακύρωσης αυτών των κατακτήσεων [αναφέρεται σε μισθούς και κοινωνικές παροχές] από την οικονομική κρίση, περνά το στάδιο του οξυμμένου κινδύνου, καθώς με την εξαφάνισή τους ο μηχανισμός διάσπασης της εργατικής τάξης ο οποίος βασίζεται σε αυτές θα πάψει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να αρχίσει να στρέφεται στην κατεύθυνση του κομμουνισμού και η αστική κυριαρχία να βρεθεί αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της οργάνωσης ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος… Ένα αστικό καθεστώς το οποίο καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να θυσιάσει τη σοσιαλδημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, να δημιουργήσει ένα υποκατάστατό της και να μεταπηδήσει σε ένα “περιορισμένο” κοινωνικό σύνταγμα.»

Απολύτως εξωθεσμική και η απαγόρευση του προέδρου-κλόουν. Ένας από τους μεγαλοκαπιταλιστές. Μόνος του ή με άλλους μαζί. Και αυτό, στα πλαίσια μιας όξυνσης της ενδοαστικής κόντρας των διαφόρων ελίτ που εξουσιάζουν στις ΗΠΑ. Δηλαδή, το πραγματικό αφεντικό (ένα από αυτά ή πολλοί μαζί) και για τους δικούς τους λόγους επέβαλαν την απαγόρευση.

Παραδόξως, τα αφεντικά, στη βιασύνη τους να πάρουν μέτρα, μας αποκαλύπτουν ποιος κυβερνά. 

Βεβαίως και την ανησυχία τους. 

Το παγκόσμιο οικοδόμημά τους τρίζει. Αποσυντίθεται, κυρίως σ’ αυτή τη φάση, από τις εγγενείς αδυναμίες και τα προβλήματά του. Η εξέλιξη επιταχύνεται με αφορμή την πανδημία. 

Η αμετάκλητη πτώση του δεν θα συμβεί αύριο και κάθε άλλο παρά ανώδυνη θα είναι. 

Ήδη συντελούνται και επιταχύνονται τεραστίων διαστάσεων οικονομικό-πολιτικές μετατοπίσεις.

Μέχρι τότε, ας βολευτούμε αναπαυτικά κι ας απολαύσουμε τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις που έρχονται. Που θα είναι τρομακτικές. Εκτός αν οι λαοί αφυπνιστούν και αντιληφθούν ότι παίζεται η ζωή τους και το μέλλον του είδους μας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ 

https://atexnos.gr/%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%81-2/?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork&fbclid=IwAR2esrLUR_zqqS_1KNnVReMFDo9ixdM1c9XmylZvdrRATl7Xn7_qstORGAQ

Δες και 

| Τι συνέβη με το αμερικανικό "όνειρο";

Podcast της ΚΝΕ - Επεισόδιο 20:

 

27.1.45: Ο Κόκκινος Στρατός Απελευθερώνει το Άουσβιτς

27 Γενάρη 1945: Όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Αουσβιτς 

Από τις αρχές του 1945, στις 12 του Γενάρη, ξεκίνησε η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» του Κόκκινου Στρατού. Τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.

Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Αρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν, το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε στα χέρια των Συμμάχων.

Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Αουσβιτς, οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκι στο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου από το Αουσβιτς.

Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα Αουσβιτς-Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τα ίχνη των αποτρόπαιων πράξεών τους από τους Σοβιετικούς.

Το Σάββατο 27 Γενάρη 1945, οι στρατιώτες της 60ής Στρατιάς του 1ου Ουκρανικού Μετώπου του Κόκκινου Στρατού μπαίνει απελευθερωτής στο Αουσβιτς, όπου βρίσκει περισσότερους από 7.000 παρατημένους κρατούμενους, σε τρισάθλια κατάσταση, τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου.

Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Αουσβιτς Ι, όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες της φρίκης του Αουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων του στρατοπέδου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν στο Αουσβιτς ΙΙ, το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά.

Από τα 230 000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς μόνο 611 απελευθερώθηκαν.

Από τους επιζώντες του Αουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Αουσβιτς από τους Γερμανούς φασίστες.

Οι επιζώντες είχαν, όπως ήταν φυσικό, ανάμεικτες αντιδράσεις κατά τις πρώτες ώρες της ελευθερίας τους. Την ώρα που οι περισσότεροι έψαχναν τη δύναμη να κρατηθούν στη ζωή και να γίνουν καλά από τα δεινά, άλλοι αναζητούσαν τις οικογένειές τους ή πρόσωπα οικεία. Δεν ήταν μάλιστα καθόλου σπάνιο το φαινόμενο να νιώθουν ακόμα και ένοχοι που επιβίωσαν, ενώ οι γονείς, τα παιδιά και οι φίλοι τους είχαν πεθάνει.



Μια καλή μερίδα δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε απελευθερωθεί. Όπως έγραψε ο επιζώντας του Άουσβιτς και ψυχίατρος κατόπιν Βίκτορ Φρανκλ: «Δειλά, κοιτούσαμε τριγύρω και περιεργαζόμασταν ο ένας τον άλλο με απορία. Μετά αποπειραθήκαμε μερικά βηματάκια εκτός στρατοπέδου. Αυτή τη φορά δεν μας ούρλιαξαν εντολές ούτε και υπήρχε η ανάγκη να σκύψεις γρήγορα για να αποφύγεις κάποιο χτύπημα ή κλοτσιά. ‘‘Ελευθερία’’, μονολογούσαμε, αν και κανείς δεν μπορούσε να τη συλλάβει».

Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς. 900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια, πυροβολήθηκαν. Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.

Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι ήταν κρατούμενοι. Τους είχαν κρεμάσει διακριτικό ένα κίτρινο εξάκτινο αστέρι στο πέτο. Ανάμεσά τους 55.000 Ελληνες Εβραίοι.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, περίπου 160.000, φορούσαν διακριτικό ένα κόκκινο τρίγωνο.

Οι Πολωνοί, περίπου 140.000, είχαν ένα «Ρ» πάνω στο κόκκινο τρίγωνο.

Οι Αθίγγανοι και οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», ανάμεσά τους και μερικές πόρνες, περίπου 25.000 άτομα, με διακριτικό στο πέτο ένα μαύρο τρίγωνο.

Οι Αιχμάλωτοι Πολέμου, κυρίως Σοβιετικοί, ήταν περίπου 15.000. Και άλλοι 10.000 από άλλες εθνικότητες: Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι.

Σωφρονιστικοί κρατούμενοι, περίπου 11.000 με διακριτικό ένα «ΕΗ» και μερικές εκατοντάδες ποινικοί κρατούμενοι με διακριτικό ένα πράσινο τρίγωνο.

Και η καταμέτρηση των «κολασμένων» κλείνει με καμιά εκατοστή ομοφυλόφιλους με ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και 400 περίπου Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Βέβαια το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε. Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944.

Ηταν όμως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. Εμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

imerodromos.gr