ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΚΟΥΒΑΣ - ΗΠΑ: Ποιους και Γιατί Ενο­χλεί η Διε­θνι­στι­κή Αλ­λη­λεγ­γύη της Κού­βας ;;

Ποιους και γιατί ενο­χλεί η διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη της Κού­βας;

Η ανά­δει­ξη της Κού­βας σε χώ­ρα-πρω­τα­γω­νί­στρια της διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης εν μέσω της παν­δη­μί­ας του COVID-19 φαί­νε­ται πως ενό­χλη­σε αρ­κε­τούς.

Οι ει­κό­νες των κου­βα­νών για­τρών και νο­ση­λευ­τών στην Ιτα­λία και σε άλλες χώρες, όπου βρέ­θη­καν προ­κει­μέ­νου να συν­δρά­μουν στην κα­τα­πο­λέ­μη­ση της παν­δη­μί­ας, ήταν αρ­κε­τές για να ερε­θί­σουν τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά έν­στι­κτα όσων βγά­ζουν σπυ­ριά ακού­γο­ντας τις λέ­ξεις «σο­σια­λι­σμός» και «διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη».

Βάλ­θη­καν, λοι­πόν, να απο­δεί­ξουν ότι η απο­στο­λή κου­βα­νι­κού ια­τρι­κού προ­σω­πι­κού σε λαούς που το έχουν ανά­γκη δεν είναι πράξη αλ­λη­λεγ­γύ­ης, αλλά κί­νη­ση που εξυ­πη­ρε­τεί ιδιο­τε­λείς οι­κο­νο­μι­κούς σκο­πούς της Κού­βας.

Τι λένε με λίγα λόγια; Ότι οι κου­βα­νοί για­τροί και νο­ση­λευ­τές που συμ­με­τέ­χουν σε απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό δεν ερ­γά­ζο­νται «τζά­μπα» (μα είναι δυ­να­τόν;) αλλά πλη­ρώ­νο­νται (βρε τους άτι­μους!) και μά­λι­στα το συ­ντρι­πτι­κό πο­σο­στό των χρη­μά­των αυτών πη­γαί­νει στα κρα­τι­κά τα­μεία της Κού­βας.

Ενόσω το βρα­βείο Πού­λιν­τζερ για τα σαϊ­νια αυτά της δη­μο­σιο­γρα­φί­ας βρί­σκε­ται καθ’ οδόν, επι­τρέψ­τε μας να επι­ση­μά­νου­με ορι­σμέ­να πράγ­μα­τα:
1. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός τυ­φλώ­νει σε τέ­τοιο βαθμό, ώστε κά­ποιοι να αρα­διά­ζουν 3.500 λέ­ξεις για να συ­κο­φα­ντή­σουν την Κούβα και τις ια­τρι­κές της απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό, χωρίς να αρ­θρώ­νουν όμως ούτε μια (1) λέξη για τον επί 60 σχε­δόν χρό­νια οι­κο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό απο­κλει­σμό των ΗΠΑ! Ανα­φέ­ρο­νται στα υπαρ­κτά αρ­νη­τι­κά στοι­χεία της κου­βα­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας χωρίς όμως να γρά­φουν λέξη για τον υπαί­τιο: το αμε­ρι­κα­νι­κό εμπάρ­γκο.

Έτσι – μας λένε – η Κούβα «είναι φτωχή», είναι «τρι­το­κο­σμι­κή», οι κου­βα­νοί «πει­νά­νε», οι κτι­ρια­κές τους υπο­δο­μές είναι «κα­κο­συ­ντη­ρη­μέ­νες», θέ­λο­ντας να ρί­ξουν το ανά­θε­μα – που αλλού; – στην σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία! Το γε­γο­νός ότι το απάν­θρω­πο αμε­ρι­κα­νι­κό εμπάρ­γκο και οι επι­και­ρο­ποι­ή­σεις-προ­σθή­κες του (π.χ. νόμος Helms-Burton του 1996) έχει κο­στί­σει στη χώρα πάνω από 1,1 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια, έλ­λει­ψη σε πρώ­τες ύλες, κα­θη­με­ρι­νά βα­σι­κά αγαθά αλλά και ανυ­πο­λό­γι­στο κό­στος και σε αν­θρώ­πι­νες ζωές, απο­τε­λεί μάλ­λον ασή­μα­ντη λε­πτο­μέ­ρεια για τους «αντι­κει­με­νι­κούς» συ­κο­φά­ντες του σο­σια­λι­σμού και της Κού­βας. Τι κι’ αν επί 27 συ­να­πτά έτη η διε­θνής κοι­νό­τη­τα κα­τα­δι­κά­ζει τον απο­κλει­σμό στο πλαί­σιο της Γε­νι­κής Συ­νέ­λευ­σης του ΟΗΕ; Τι κι’ αν η ίδια η Γεν. Συ­νέ­λευ­ση του ΟΗΕ έχει υιο­θε­τή­σει πλη­θώ­ρα ψη­φι­σμά­των ενά­ντια στη γε­νο­κτο­νι­κή αυτή πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ;

2. Οι ίδιοι «αντι­κει­με­νι­κοί» κύ­ριοι, που δεν ψελ­λί­ζουν κου­βέ­ντα για τον οι­κο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό απο­κλει­σμό (εμπάρ­γκο) της Κού­βας από τις ΗΠΑ, ισχυ­ρί­ζο­νται ότι οι κου­βα­νι­κές ια­τρι­κές απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό στο­χεύ­ουν στο να με­τρια­στεί η «ιδιαί­τε­ρα κακή διε­θνή ει­κό­να» (sic) της χώρας εξαι­τί­ας της… «συ­στη­μα­τι­κής πα­ρα­βί­α­σης αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των». Επι­κα­λού­νται μά­λι­στα σχε­τι­κές εκ­θέ­σεις της «Διε­θνούς Αμνη­στί­ας».
Το πολύ γαρ του αντι­κομ­μου­νι­σμού γεννά πα­ρα­φρο­σύ­νη. 

Τα περί «συ­στη­μα­τι­κής πα­ρα­βί­α­σης αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των» στην Κούβα έχουν τόση σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όση και η εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ με την πα­γκό­σμια ει­ρή­νη και ασφά­λεια.

 Και εξη­γού­μα­στε:
α) Κρι­τή­ριο για την τή­ρη­ση ή μη των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των εκ μέ­ρους μιας χώρας δεν είναι οι εκ­θέ­σεις και η προ­πα­γάν­δα του State Department και της CIA, αλλά τα πραγ­μα­τι­κά στοι­χεία. Οι ετή­σιες εκ­θέ­σεις της Οι­κου­με­νι­κής Πε­ριο­δι­κής Αξιο­λό­γη­σης (Universal Periodic Review- UPR) του Συμ­βου­λί­ου Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των του ΟΗΕ μαρ­τυ­ρούν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Το 2013, για πα­ρά­δειγ­μα, πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χώρες και 290 μη κυ­βερ­νη­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις απ’ όλο τον κόσμο κα­τέ­θε­σαν στο πλαί­σιο του UPR δη­λώ­σεις στή­ρι­ξης υπέρ της Κού­βας.

β) Βα­σι­κή πηγή των συ­κο­φα­ντι­κών εκ­θέ­σε­ων περί «πα­ρα­βί­α­σης αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των» στην Κούβα είναι οι ομά­δες των χρη­μα­το­δο­τού­με­νων από τις ΗΠΑ «αντι­φρο­νού­ντων». Κλασ­σι­κό πα­ρά­δειγ­μα απο­τε­λεί η πε­ρί­φη­μη blogger Yoani Sanchez, γνω­στή για τις στε­νές σχέ­σεις της με το αντι-κου­βα­νι­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο των ΗΠΑ (γε­ρου­σια­στές Ρού­μπιο, Με­νέ­ντεζ, Ρος Λε­τί­νεν, κλπ) και τον ακρο­δε­ξιό εσμό της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής (βλέπε οι­κο­γέ­νεια Μπολ­σο­νά­ρο). Άλλη πε­ρί­πτω­ση είναι ο Χοσέ Ντα­νιέλ Φερέρ, επι­κε­φα­λής της αντε­πα­να­στα­τι­κής τρο­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης «Πα­τριω­τι­κή Ένωση της Κού­βας» που έχει χρη­μα­το­δο­τη­θεί από το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, μέσω του δια­βό­η­του NED (Εθνι­κό τα­μείο για τη Δη­μο­κρα­τία).

3 Οι εγ­χώ­ριοι συ­κο­φά­ντες της Κού­βας, λει­τουρ­γώ­ντας σαν «μακρύ χέρι» της αμε­ρι­κα­νι­κής προ­πα­γάν­δας, επι­χει­ρούν να μειώ­σουν τη διε­θνι­στι­κή προ­σφο­ρά της Κού­βας με το επι­χεί­ρη­μα ότι οι ια­τρι­κές υπη­ρε­σί­ες που πα­ρέ­χουν οι κου­βα­νοί για­τροί και νο­ση­λευ­τές στο εξω­τε­ρι­κό γί­νο­νται… επί πλη­ρω­μή. Διό­λου τυ­χαία, πρό­κει­ται για ανα­πα­ρα­γω­γή του ίδιου επι­χει­ρή­μα­τος που διο­χε­τεύ­ει εδώ και κά­μπο­σες εβδο­μά­δες στο Διε­θνή Τύπο το αμε­ρι­κα­νι­κό ΥΠΕΞ, μέσω του «Γρα­φεί­ου Δη­μο­κρα­τί­ας, Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των και Ερ­γα­σί­ας (DRL)».

Τρία σχό­λια επ’ αυτού:

α) Το κου­βα­νι­κό ια­τρι­κό προ­σω­πι­κό που συμ­με­τέ­χει σε απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό πράγ­μα­τι πλη­ρώ­νε­ται για τις υπη­ρε­σί­ες του. Και, πράγ­μα­τι, η πλειο­ψη­φία των χρη­μά­των αυτών πη­γαί­νει – πολύ ορθά – στα κρα­τι­κά τα­μεία της Κού­βας. Βλέ­πε­τε, σε αντί­θε­ση με όσα συμ­βαί­νουν στον κα­πι­τα­λι­σμό όπου ο κα­θέ­νας κοι­τά­ει το «το­μά­ρι του» και την τσέπη του, στην σο­σια­λι­στι­κή Κούβα υπάρ­χει μια δια­φο­ρε­τι­κή αντί­λη­ψη. Εκεί ο επι­στή­μο­νας, ο για­τρός δεν είναι ο ελεύ­θε­ρος επαγ­γελ­μα­τί­ας που κοι­τά­ει να πλου­τί­σει μέσω της επι­στή­μης του, αλλά να προ­σφέ­ρει στο συλ­λο­γι­κό καλό. Αυτή η αντί­λη­ψη είναι δυσ­νό­η­τη, αλλά κυ­ρί­ως δυ­σκο­λο­χώ­νευ­τη, για όσους έχουν μο­λυν­θεί από το μι­κρό­βιο του ατο­μι­κι­σμού που εν­στα­λά­ζουν στον άν­θρω­πο οι κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής.

Έκα­στος εφ’ ω ετά­χθη: Κου­βα­νοί για­τροί στην Ιτα­λία και (δεξιά) αμε­ρι­κα­νοί πε­ζο­ναύ­τες στο Αφ­γα­νι­στάν πο­ζά­ρο­ντας με την ση­μαία των SS…

β) Ισχύ­ει, πράγ­μα­τι, ότι ο κα­θέ­νας που­λά­ει ότι έχει. Ια­τρι­κές υπη­ρε­σί­ες η Κούβα, βόμ­βες και πυ­ραύ­λους στα κε­φά­λια των λαών οι ΗΠΑ-ΕΕ. Είναι ωστό­σο αξιο­μνη­μό­νευ­το ότι όσοι βγή­καν να ψέ­ξουν την Κούβα που «που­λά­ει» ια­τρι­κές υπη­ρε­σί­ες σε άλλες χώρες, ου­δέ­πο­τε βρή­καν μισή κου­βέ­ντα να πουν για τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους των κα­πι­τα­λι­στι­κών χωρών!

Ανα­λο­γι­στεί­τε το μέ­γε­θος της υπο­κρι­σί­ας που κρύ­βει η «αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα» τους: Ενο­χλή­θη­καν από τη δη­μο­σιό­τη­τα που πήρε η πα­ρου­σία κου­βα­νών για­τρών στην Ιτα­λία, αλλά όχι από την ύπαρ­ξη του γε­νο­κτο­νι­κού εμπάρ­γκο επί 60 χρό­νια! Βγή­καν να σχο­λιά­σουν το γε­γο­νός ότι οι κου­βα­νι­κές ια­τρι­κές απο­στο­λές πλη­ρώ­νο­νται (όπως είναι φυ­σι­κό) για τις υπη­ρε­σί­ες τους, αλλά δεν έγρα­ψαν ποτέ, ούτε λέξη, για τις δο­λο­φο­νι­κές κυ­ρώ­σεις που έχουν επι­βάλ­λει οι ΗΠΑ σε μια σειρά χώρες στε­ρώ­ντας τους, ιδιαί­τε­ρα εν μέσω παν­δη­μί­ας, φαρ­μα­κευ­τι­κό υλικό και βα­σι­κά προ­ϊ­ό­ντα!

γ) Εμπε­ριέ­χει, μήπως, ιδιο­τέ­λεια εκ μέ­ρους της Κού­βας και η άδεια ελ­λι­με­νι­σμού του βρε­τα­νι­κού κρουα­ζε­ρό­πλοιου «MS Braemar», που στις 18 Μάρτη 2020 έδεσε στο λι­μά­νι της Αβά­νας; Θυ­μί­ζου­με ότι το βρε­τα­νι­κό πλοίο, με πε­ρί­που 1000 επι­βαί­νο­ντες, ανα­ζη­τού­σε για μέρες λι­μά­νι στην Κα­ραϊ­βι­κή καθώς είχαν εντο­πι­στεί ασθε­νείς με κο­ρω­νο­ϊό που έπρε­πε το συ­ντο­μό­τε­ρο να λά­βουν ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη. Ενώ 10 κράτη, με­τα­ξύ των οποί­ων οι ΗΠΑ και χώ­ρες-μέ­λη της Βρε­τα­νι­κής Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας, αρ­νή­θη­καν να το δε­χτούν, η Κούβα έδει­ξε έμπρα­κτη αλ­λη­λεγ­γύη δί­νο­ντας άδεια για τον ελ­λι­με­νι­σμό του πλοί­ου στην Αβάνα. Η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση της Βρε­τα­νί­ας, που δεν φη­μί­ζε­ται για την θε­τι­κή της στάση απέ­να­ντι στην Κούβα, εξέ­φρα­σε δη­μό­σια δια μέσου του ΥΠΕΞ Ντό­μι­νικ Ράαμπ τις ευ­χα­ρι­στί­ες της στην Κούβα για την πράξη αυτή.

Ο πραγ­μα­τι­κός στό­χος

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, οι επι­θέ­σεις ενά­ντια στην Κούβα γί­νο­νται υπό το μαν­δύα της δήθεν «αμε­ρο­λη­ψί­ας», της «αντι­κει­με­νι­κής έρευ­νας» (βλέπε Ελ­λη­νι­κά Hoaxes) που βλέ­πει, υπο­τί­θε­ται, από ου­δέ­τε­ρη σκο­πιά τα γε­γο­νό­τα. Πρό­κει­ται, ασφα­λώς, για μέ­γι­στη αφέ­λεια να πι­στεύ­ει κα­νείς ότι υπάρ­χει ανε­ξάρ­τη­τη, απαλ­λαγ­μέ­νη από τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, δη­μο­σιο­γρα­φία.

Στο πλαί­σιο αυτό, οι επι­θέ­σεις του αστι­κού Τύπου απέ­να­ντι στην Κούβα, που εντά­θη­καν από το θά­να­το του Φι­ντέλ και έπει­τα, έχουν σαφή και ξε­κά­θα­ρο στόχο. Τους ενο­χλεί ότι σή­με­ρα, 61 χρό­νια μετά την Επα­νά­στα­ση και τρεις δε­κα­ε­τί­ες μετά την πα­λι­νόρ­θω­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας στην ΕΣΣΔ και την Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη, το πα­ρά­δειγ­μα της Κού­βας συ­νε­χί­ζει να εμπνέ­ει ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες. Τους ενο­χλεί ότι η μικρή, σο­σια­λι­στι­κή Κούβα, παρά τα με­γά­λα εμπό­δια, τις δυ­σκο­λί­ες, τα στρα­βο­πα­τή­μα­τα, δεν έσκυ­ψε το κε­φά­λι.

Αδυ­να­τούν να χω­νέ­ψουν ότι σή­με­ρα, εν μέσω παν­δη­μί­ας, η Κούβα ανα­δει­κνύ­ε­ται σε πα­ρά­δειγ­μα διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς άλ­λους λαούς, την ίδια στιγ­μή που στη μη­τρό­πο­λη του κα­πι­τα­λι­σμού, τις ΗΠΑ, σκά­βουν ομα­δι­κούς τά­φους για να θά­ψουν τους νε­κρούς. Στην ίδια μη­τρό­πο­λη του κα­πι­τα­λι­σμού όπου, με­τα­ξύ άλλων, 17χρο­νος πέ­θα­νε επει­δή δεν είχε ασφά­λεια και που οι άστε­γοι στο Λας Βέ­γκας κοι­μού­νται στα πάρ­κινγκ.

Συ­κο­φα­ντούν λοι­πόν την Κούβα, ση­μα­δεύ­ο­ντας τον σο­σια­λι­σμό. Γι’ αυτό και οι δήθεν «αντι­κει­με­νι­κές έρευ­νες» τους στά­ζουν αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δη­λη­τή­ριο. Νο­μί­ζουν πως έτσι θα ξορ­κί­σουν την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο, πως θα εμπο­δί­σουν την ιστο­ρία να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά.

Μά­ταιος ο κόπος τους. Η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που σή­με­ρα δια­στρε­βλώ­νουν κατά πως τους βο­λεύ­ει, αύριο θα τους δια­ψεύ­σει και πάλι.

ΑΠΟ NIKOS 

Έγραψε ο Νίκος Μότ­τας //

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες στο Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.

Κρυφό Σχολειό Φυλακών Αίγινας 1947: Έτσι Μαθαίναμε Εμείς τα Γράμματα.

Το κρυφό σχολειό των φυλακών Αίγινας και το αναγνωστικό του…


Μάνος Δούκας:

Τον Απρίλη του 1947 «κυκλοφόρησε» ένα… «αναγνωστικό» στη φυλακής της Αίγινας. Γι’ αυτό θα σας «μιλήσω» σήμερα.

Ο Μιχάλης Παπαμαύρος (1890 – 1962) ήταν προοδευτικός παιδαγωγός, που υπέστη σειρά διώξεων για τις ιδέες του (Απολύσεις, εξορίες κλπ.). Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και συμμετείχε στο Εθνικό Συμβούλιο στις Κορυσχάδες. Μαζί με τους Κώστα Σωτηρίου, Ρόζα Ιμβριώτη, κλπ. συμμετείχε στην Επιτροπή Παιδείας που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του Γραμματέα Παιδείας της ΠΕΕΑ, Πέτρου Κόκκαλη. Υπήρξε συνδιευθυντής του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου στο Καρπενήσι και στη συντακτική επιτροπή για τη συγγραφή των γνωστών Αναγνωστικών της Αντίστασης. Δικό του είναι το αναγνωστικό της Ε’ και Στ’ τάξης με τον τίτλο «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ». Το 1945 συνελήφθη και οδηγήθηκε διαδοχικά στις φυλακές Χατζηκώστα, στη Γυάρο, στην Αίγινα και τέλος στου Αβέρωφ. Είχε πάντα την άποψη ότι «η φυλακή μπορεί να γίνει σχολείο». Περισσότερα δείτε εδώ.

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στην Αίγινα, γράφει μια σειρά αναγνωστικών για την επιμόρφωση των φυλακισμένων αγωνιστών. Συγκεκριμένα :
1. Αναγνωστικό για τελείως Αγράμματους.
2. Αναγνωστικό για τη Β’ τάξη Δημοτικού.
3. Αναγνωστικό για τη Γ’ και Δ’ τάξη Δημοτικού.
4. Αναγνωστικό για την Ε’ και Στ’ τάξη Δημοτικού, με τίτλο «ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΟΝΙΑ».

Από αυτά έχει διασωθεί μόνο το τελευταίο, που επανεκδόθηκε πριν από μερικά χρόνια από τον Πανελλήνιο Πολιτιστικό Σύλλογο Απογόνων και Φίλων Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Παράρτημα Περιστερίου.

Αυτό το βιβλίο «κυκλοφόρησε» μέσα στη φυλακή τον Απρίλη του 1947. Δυο ενδιαφέροντα ιστορικά «μαθήματα» που περιέχονται σ’ αυτό, για το έπος της Αλβανίας 1940 με τίτλο «Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ» και για το έπος της κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης με τίτλο «ΤΟ ΕΑΜ», μπορείτε να δείτε εδώ.

Από το ίδιο αυτό βιβλίο εδώ θα σας «αντιγράψω» ένα άλλο μάθημα που λέγεται «Το κρυφό σχολειό της φυλακής» κι αναφέρεται ακριβώς στο πώς γινόταν αυτά τα μαθήματα. Να σημειώσουμε ότι τότε που τα έγραφε αυτά, ο εμφύλιος πόλεμος ήταν σε εξέλιξη κι ακόμα δεν είχαν εμπλακεί στον εμφύλιο οι Αμερικάνοι και… οι βόμβες ναπάλμ.

«Το κρυφό σχολειό της φυλακής

Παιδιά της τετάρτης τάξης.
Σας μιλούν οι φυλακισμένοι της φυλακής Αίγινας. Εσείς μαθαίνετε τα γράμματα στο σχολείο σας ελεύθερα και με την ησυχία σας. Τώρα θα σας πούμε πώς μαθαίνουμε κι εμείς τα γράμματα, στο δικό μας σχολείο της φυλακής.

Εμείς όλοι οι φυλακισμένοι στη φυλακή της Αίγινας είμαστε λαϊκοί αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Άλλοι από μας πολεμήσαμε τον κατακτητή της χώρας μας τα χρόνια της κατοχής στο βουνό και άλλοι στις πόλεις.

Οι προδότες όμως, με τη βοήθεια των Άγγλων, μας εξαπάτησαν στη συμφωνία της Βάρκιζας και μας έριξαν στις φυλακές. Μας φυλάκισαν για να μας εξοντώσουν με τα βάσανα και τις στερήσεις της φυλακής.

Μα εμείς, μόλις φυλακιστήκαμε, βάλαμε για σκοπό μας να βγούμε από τη φυλακή γεροί, όχι μόνο στο σώμα μας, μα και στη ψυχή μας.

Η πρώτη μας δουλειά ήταν να μάθουμε γράμματα. Γιατί εμείς μεγαλώσαμε στην κοινωνία, χωρίς να ξέρουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε τη γλώσσα μας.

Τα γράμματα, φυσικά, έπρεπε να μας τα μάθει το κράτος στα σχολεία του. Γι’ αυτό άλλωστε πληρώναμε και ταχτικά τους φόρους μας στο κράτος. Και αν καμιά φορά κανείς από μας δεν είχε να πληρώσει, τον έπιαναν και τον έβαζαν φυλακή. Μα το κράτος δεν ήθελε να μας μάθει γράμματα! Δεν το συνέφερε ν’ ανοίξει ο λαός τα μάτια του! Έτσι, μας άφησε αγράμματους. Και όπως εμείς, έτσι είναι και άλλοι αμέτρητοι αγράμματοι ανάμεσα στο λαό μας.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να μάθουμε γράμματα τώρα που μεγαλώσαμε. Να κάνουμε δηλαδή μια δουλειά, που έπρεπε να την είχε κάμει το κράτος όταν ήμαστε παιδιά.

Στην αρχή πηγαίναμε καλά. Οι φύλακες της φυλακής μας άφηναν λεύτερους να κάνουμε το σχολείο μας και τα άλλα ανώτερα μαθήματά μας.

Μα όταν η κυβέρνηση έμαθα πως εμείς στη φυλακή μαθαίνουμε γράμματα και μορφωνόμαστε, μας τα απαγόρευσε όλα ! Δε μας άφηνε ούτε γράμματα να μαθαίνουμε ούτε να κάνουμε τα άλλα μαθήματά μας.

Μα εμείς και ύστερα απ’ την απαγόρεψη αυτή εξακολουθούμε να έχουμε τα σχολεία μας. Βέβαια όμως, κρυφά από τους φύλακές μας. Και να δείτε πως το κάνουμε:

Άμα κάθε πρωί ανοίξουν οι θάλαμοι και βγουν οι φυλακισμένοι έξω, ένας συναγωνιστής περνά με τη σειρά κοντά από τους αγράμματους και τους ψιθυρίζει: «Στο 7», ή «Στο 11». Κάθε μέρα δηλαδή αλλάζουμε θάλαμο.

Σε λίγη ώρα αρχίζουν ένας ένας οι αγράμματοι να πηγαίνουν στο θάλαμο 7 ή στο θάλαμο 11. Εκεί αρχίζει το μάθημα της Ανάγνωσης.

Έχουμε όλα – όλα δυο βιβλία. Ένα που διαβάζουν οι μαθητές κι ένα που κρατά ο δάσκαλος. Το βιβλίο των μαθητών περνά από τον ένα στον άλλο, ώσπου να διαβάσουν όλοι. Πίνακα δεν έχουμε. Γράφουμε όμως στο πίσω μέρος της πόρτας.

Άμα τελειώσει η ανάγνωση αρχίζει η αριθμητική. Κάνουμε πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση των ακεραίων αριθμών. Εδώ και λίγες μέρες αρχίσαμε και με τους δεκαδικούς. Τις πράξεις και στο μάθημα αυτό τις κάνουμε στο πίσω μέρος της πόρτας.

Δυο φορές τη βδομάδα κάνουμε και Γεωγραφία της Ελλάδας. Μαθαίνουμε ακόμα και για τα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά της πατρίδας μας.

Το τραγούδι και τη Γυμναστική τα μαθαίνουμε μαζί με τους άλλους συναγωνιστές της φυλακής.

Μα την ώρα που κάνουμε μάθημα, προσέχουμε να μη μας τσακώσει κανένας φύλακας. Ένας από μας φυλάγει στην πόρτα. Παρακολουθεί τους φύλακες. Άμα δει κανένα να πλησιάζει το θάλαμό μας, αρχίζει να χτυπά σιγανά με τα δάχτυλα απάνω στην πόρτα ή να λέει σιγά τη λέξη: «Προσοχή».

Εμείς τότε καταλαβαίνουμε κι αρχίζουμε να λέμε διάφορες ιστορίες άσχετες με το μάθημα. Πότε – πότε μπαίνει ο φύλακας μέσα στο θάλαμο. Εμείς δεν του μιλούμε καθόλου. Εκείνος μένει λίγο, ακούει τις ιστορίες και ύστερα φεύγει.

Εμείς εξακολουθούμε τότε το μάθημά μας. Έτσι μαθαίνουμε εμείς τα γράμματα. Και δε μπορούμε να σας περιγράψουμε πόση χαρά νιώθουμε άμα μάθουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε.

Καθόμαστε τότε και γράφουμε αμέσως γράμμα με το χέρι μας στα σπίτια μας και τους λέμε για την ευχάριστη είδηση. Οι δικοί μας τότε μας απαντούν και μας λένε πως τρίβουν τα μάτια τους και λένε πως η φυλακή για μας στάθηκε το καλύτερο σχολείο.

Τώρα χαιρόμαστε πολύ, που άμα βγούμε από τη φυλακή θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε καλύτερα το λαό μας. Γιατί το ίδιο είναι να ξέρεις γράμματα και να μη ξέρεις;

Να ξέρετε όμως πως όταν ο λαός πάρει την εξουσία στα χέρια του, δε θα μείνει ούτε ένας Έλληνας αγράμματος».



Κι ένα συνοδευτικό έμμετρο που τότε τα συνηθιζόταν πολύ στα αναγνωστικά.

«Ο γέρο – μαθητής της φυλακής

Την ώρα, δες που μπαίνω στο σχολείο μας
δε ξέρω, κάτι εδώ με συγκινάει…
Θέλω να πω στο νιό το δάσκαλό μας
κι αν είμαι γέροντας, ντροπή δε με κρατάει…

Ένιωσα δω πως πρέπει να μαθαίνω
για να μπορέσουμε ν’ αλλάξει η ζωή μας…
Εδώ τη μαύρη σκοτινιά καταλαβαίνω
σατανικά που μας τυλίγαν οι εχθροί μας…

Στα σκοτεινά κελιά μάτια λαμπίζουνε
και λαχταρούν της μόρφωσης το δώρο
κι από το στόμα του ΕΠΟΝίτη δάσκαλου
μες στου κελιού το στρυμωγμένο χώρο

η Γνώση πως μου φαίνεται να βγαίνει όμορφη
και να μου γνέφει μπιστεμένα:
Εγώ ‘μαι όπλο στη ζωή, όπλο ανίκητο
κανείς δε με νικάει εμένα…

Εγώ ο αγωνιστής ο ασπρομάλλης γέροντας
τον εχτιμώ το νιό το δάσκαλό μου,
γιατί πασχίζει να μάθει ό,τι έχασα
στα νιάτα μου, στον μαύρο τον καιρό μου.»

O Αδαμάντιος Κοραής για "το θαύμα του αγίου φωτός"

18.2.1826 Αδαμάντιος Κοραής:"Μοναχοί θρασύτατοι γόητες επινόησαν το θαύμα του αγίου φωτός, για να ενισχύσουν τον ηλίθιο ζήλο των προσκυνητών. Όνειδος και αίσχος, στρατηγούμενον από θρασύτατους θαυματοπλάστες… Αξιοθρήνητοι οι κατ έτος τρέχοντες μωροί και πλανημένοι προσκυνητές του θαύματος."

[Στον Τζορτζ Όργουελ αποδίδεται η φράση (αμφισβητούμενη πάντως) "το να λες την αλήθεια σε καιρούς γενικής απατεωνιάς, είναι μια επαναστατική πράξη."]

--------------------------------------------------------------------------------

ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΕΝΑΝ ΑΡΧΗΓΟ ΚΡΑΤΟΥΣ…

Σχετικές δηλώσεις επισήμων :

1. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, σε συνέντευξη στην τηλεόραση, πριν από 2 εβδομάδες, στις 5 Απριλίου, δήλωσε τα εξής:

"Το Άγιο Φως είναι πάντοτε στην Εκκλησία. Παλαιότερα, πριν γίνουν αυτά που γίνονται σήμερα για την υποδοχή του Αγίου Φωτός, έπαιρναν το φως από το καντήλι της Αγίας Τραπέζης. Δεν υπάρχει λοιπόν Άγιο φως 1ης κατηγορίας και 2ης κατηγορίας". (Τον ακούμε εδώ (40΄΄) : https://www.youtube.com/watch…)

-----------------------------------------------------------------------------------

2. Ενώ, πριν από σχεδόν 200 χρόνια, στις 18 Φεβρουαρίου του 1826, κάποιος ονόματι Αδαμάντιος Κοραής έγραφε τα εξής (*):

"Δοκίμασε να κηρύξης εις τους προσκυνητάς, ότι ματαίως εξοδεύουν τόσα χρήματα, ματαίως κοπιάζουν ταξιδεύοντες μακράν δια θαύμα, δοκίμασε να διδάξης την τόσην απλήν αλήθειαν ταύτην, και θέλεις ιδεί στρατεύματα προσκυνητών μεθυσμένων, ή ώς δέν αισχύνονται να ονομάζωνται Χατζήδες, στρατηγούμενα από ολίγους θρασυτάτους γόητας, πνέοντας τον όλεθρον σου, ώς ανατροπέως των καθεστώτων."

"Θαύμα αισχροκέρδιας, μηχανουργήματα λαοπλάνων ιερέων τα εξ ουρανού ψευδοκαταίβατα φώτα της Ιερουσαλήμ. Αναίσχυντη θαυματοποιία και πλάσμα του μεσαίωνα, κατασκευασμένο από σκοταδιστές Καπουτσίνους."

"Της Ελλάδος ο κοινός λαός, μωρός ότι πιστεύει το άγιον φως. Ιερείς και λαός να καθαρισθώσιν από της δεισιδαιμονίας το όνειδος. Οι ποιμένες, πρώτοι αυτοί το γέννημα του σκότους να σβέσωσι και τους τρέχοντας εις θέαν και προσκύνησιν αυτού, να εμποδίζωσιν."

"Μοναχοί θρασύτατοι γόητες επινόησαν το θαύμα του αγίου φωτός, για να ενισχύσουν τον ηλίθιο ζήλο των προσκυνητών. Όνειδος και αίσχος, στρατηγούμενον από θρασύτατους θαυματοπλάστες… Αξιοθρήνητοι οι κατ έτος τρέχοντες μωροί και πλανημένοι προσκυνητές του θαύματος."

"Τέτοιων θαυμάτων έχουν ανάγκη οι ψευδοθρησκείες. Ασυγχώρητον, με παντοειδείς δόλους να υπερασπίζεται η θρησκεία πλαστά θαύματα και πάσης λογής ανομήματα. Ελευθερώστε την Ανατολική εκκλησία από το όνειδος του αισχρού θαυματουργήματος."

----------------------------------------------------------------------

(*) Το κείμενο του Αδαμάντιου Κοραή, «Περί του εν Ιεροσολύμοις αγίου φωτός», εδώ: http://terrapapers.com/…/…/04/Ad_Korais_peri_agiou_fwtos.pdf

Από Athanase Athanassiou

ΚΑΛΗ ΜΑΣ...ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

Απ' την Εφημερίδα της Εργατιάς:

Καπιταλισμός και λαϊκές ανάγκες δεν συναντιούνται πουθενά

• Οι χιλιάδες νεκροί στις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες, οι ανταγωνισμοί για τα φάρμακα, τα εμβόλια, ακόμα και το υγειονομικό υλικό, οι αντιθέσεις που οξύνονται από την πανδημία, τα μέτρα που παίρνονται μπροστά στη νέα κρίση ένα πράγμα φανερώνουν: Το σύστημα που προστατεύει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων εκθέτει σε μόνιμο κίνδυνο τα δικαιώματα, την ασφάλεια, την υγεία, ακόμα και τη ζωή του λαού.
• Οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες σωματείων και φορέων στα νοσοκομεία, στα σούπερ μάρκετ και αλλού, η αλληλεγγύη και η κοινή δράση δημιουργούν προϋποθέσεις για μαζική απάντηση το επόμενο διάστημα, για την οργάνωση της αντεπίθεσης.

ΣΕΛ.  3,    6  -  7,    16  -  17

    

https://www.rizospastis.gr/

Δ. Κουτσούμπας: Ο λαός όρθιος και δυνατός για να ζήσει τη δική του Ανάσταση

ΠΟΛΙΤΙΚΗ /Σάββατο 18 Απριλίου 2020, 15:33:43 / / Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Χρόνια Πολλά με υγεία και δύναμη, με την ευχή ο λαός μας να βγει όρθιος και δυνατός απ' αυτή την περιπέτεια, όρθιος και δυνατός για να ζήσει τη δική του Ανάσταση, που μπορεί να έρθει αν αποφασίσει να απαλλαγεί από το Γολγοθά ενός συστήματος, που έχει σε μόνιμη καραντίνα τη ζωή του, τα δικαιώματά του» δήλωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Ο σχετικός σύνδεσμος της δήλωσης του Δ. Κουτσούμπα είναι: https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=Q8DW6xgmojw&feature=emb_title

Κατιούσα

Δήλωση Νίκου Σοφιανού, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ & Δημοτικού Σύμβουλου Αθήνας, στο πόρταλ του “Αθήνα 98.4” και τη δημοσιογράφο Μάγδα Μπουλούκου.
«Έτσι ζωγραφίζονται και οι ευχές σ’ αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες. Μένουμε δυνατοί & αισιόδοξοι. Η ατομική ευθύνη γίνεται συλλογική δράση για να μην πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι.

Η σκέψη και ο προβληματισμός, οι φόβοι για τις οικονομικές συνέπειες να γίνουν αγώνες & διεκδικήσεις. Τα καλά λόγια για τους υγειονομικούς, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, τους εργαζόμενους της πρώτης γραμμής να εκφραστούν με μαχητική απαίτηση για αποκλειστικά δημόσια & δωρεάν υγεία, και υπηρεσίες που δεν θα λειτουργούν με κριτήριο το κέρδος, αλλά την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών καθολικά του λαού μας. Με εργαζόμενους που θα έχουν σταθερή εργασία, δεν θα ανακυκλώνονται, δεν θα δουλεύουν με ημερομηνία λήξης. Γιατί, ο Δήμος της Αθήνας στηρίζεται στους χιλιάδες εργαζόμενους του.

Ποια είναι η κατάσταση του Δήμου σήμερα:
• Υποστελέχωση κρίσιμων υπηρεσιών (καθαριότητα, ηλεκτρολογικό, πράσινο, τεχνικά έργα).
• Εμπλοκή δεκάδων ΜΚΟ στις κοινωνικές δομές.
• Ανταποδοτική λειτουργία στους παιδικούς σταθμούς, τον πολιτισμό, τις αθλητικές υποδομές.
• Χρονοβόρες εργολαβίες, συμπράξεις με ιδιωτικές επιχειρήσεις, αναθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Μπαίνοντας στην περίοδο μετά την καραντίνα, η ατομική ευθύνη που δείξαμε πρέπει να μετατραπεί σε συλλογική ευθύνη και αλληλεγγύη. Βάζουμε πλάτη για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν.»

Ήταν 17 Απρίλη του '12 που Έφυγε...Δημ. Μητροπάνος !!!

,,Και τον θυμόμαστε όπως ήταν: Χωρίς «πόζες». Πηγαίος. Χωρίς τίποτα το «δήθεν». Αξιοπρεπής. Χωρίς «τάχα μου». Με κουβέντες μετρημένες. Και καθαρές. Αυτός ήταν. Ένας μεγάλος τραγουδιστής, ένας μέγιστος άνθρωπος. Ένας μάγκας. Αληθινός. Με την μπέσα και την λεβεντιά που έχουν οι ωραίοι μάγκες.,,

«Όχι, δεν είμαι μαζί τους, είμαι αυτό που θέλω»

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ  17 Απριλίου 2020

• facebook.com/mpogiopoulos
 
• mpog@imerodromos.gr

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Print
• Email

   Δεν είχε τίποτα πάνω του που να μοιάζει με «πόζα». Τίποτα το «δήθεν», το «τάχα μου». Ήταν ένας μάγκας. Κανονικός. Με την μπέσα και την λεβεντιά που έχουν οι ωραίοι μάγκες.

  Κουβέντες μετρημένες. Δεν «κορδωνόταν», δεν «το έπαιζε κάπως». Και για κείνα τα 2 – 3 πράγματα που ένιωθε να τον σφραγίζουν μιλούσε πάντα με συστολή και με σεβασμό προς τους άλλους. Το ένα ήταν ο Ολυμπιακός. Η τρέλα του!

   Το άλλο, το βαθύ, το εσώψυχο, εκείνο που το τίμησε σε κάθε περπατησιά του, ήταν η καταγωγή του: Είμαι από τη «Μικρή Μόσχα» έλεγε, από την Αγία Μονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα, όπου ήμασταν όλοι ίδιοι – οι αριστεροί, οι αποκομμένοι από την κοινωνία.

   Εκεί στη «Μικρή Μόσχα» στη γειτονιά του, «ό,τι μαγείρευε ο δίπλα, έτρωγε και ο από δω. Μαζί στο σχολείο, στη βόλτα, στο ποδόσφαιρο, όλα μαζί» (συνέντευξη στην Κάλια Καστάνη, DOWN TOWN, Γενάρης 2012).

  Πριν φτάσει ήδη στα 18 του χρόνια να τραγουδάει το «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ» δίπλα στον Θεοδωράκη, στην θρυλική συναυλία του Μίκη το 1966 στη Νέα Φιλαδέλφεια, αν και πιτσιρικάς, είχε ήδη διανύσει μεγάλη διαδρομή.

  Την διαδρομή ενός παιδιού από τα 12 στο μεροκάματο και στη βιοπάλη. Που έμαθε στα 16 του ότι ο κομμουνιστής ΕΑΜίτης και αντάρτης του ΔΣΕ πατέρας του, που όλοι τον θεωρούσαν χαμένο στον Εμφύλιο, ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία – τον συνάντησε για πρώτη φορά το 1977 σε ηλικία 29 ετών, κάποιοι λένε με μυθιστορηματικό τρόπο, ανεβαίνοντας σε ένα λεωφορείο με φιλάθλους του Ολυμπιακού που πήγαινε για αγώνα με τη Δυναμό στο Ζάγκρεμπ. 

Όντας «ανεπιθύμητος» από τα σχολεία των Τρικάλων λόγω «αριστερών φρονημάτων», κατέβηκε στην Αθήνα, το 1964, δίπλα στον μόλις απολυθέντα από την εξορία κομμουνιστή μπάρμπα του, τον αδερφό της μάνας του.

  Ωστόσο, δίπλα στα υπόλοιπα που δεν τον καθιστούσαν ικανό να διαθέτει «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», φρόντισε να προσθέσει κι ένα ακόμα: Έγινε μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη.

  «Ανεπιθύμητος» και στα σχολεία της Αθήνας. Τελικά έβγαλε το γυμνάσιο σε ιδιωτικό σχολείο. Το πρώτο ηχογραφημένο τραγούδι του, το «Χαμένη Πασχαλιά», το έφαγε η λογοκρισία της χούντας. Οι στίχοι του (Δ.Ιατρόπουλος) ήταν κάπως… «περίεργοι»:

  «Καημός ιδρώτας κι αίμα/ Αχ τι ανάποδη ζωή/ Πλάκωσε πάλι η συννεφιά/ Πήγε στα χαμένα/ Κι ετούτη η Πασχαλιά».

  Για να βγάλει δίπλωμα οδήγησης έπρεπε να περιμένει μετά την μεταπολίτευση (συνέντευξη στην «Μηχανή του Χρόνου»).

  Τον περιγράφανε έτσι: «Γνήσιος». «Ξεχωριστός». «Λαϊκός». «Ντόμπρος». Ήξερε που πατούσε. Σε μια συνέντευξη (στην Κατερίνα Ζαννη, aixmi.gr,) ρωτήθηκε για τον Καζαντζιδη. Απάντησε:

  «Υπάρχουν κάποιοι που λένε “δεν μ’ αρέσει ο Καζαντζίδης”. Δέχομαι να μου πει “δεν μ΄ αρέσει ο Καζαντζίδης”, αλλά μη μου πει “δεν αξίζει ο Καζαντζίδης”, γιατί θα του σπάσω το κεφάλι (…). Αγγίζει το τέλειο. Τραγούδησε την ξενιτιά και την προσφυγιά. Από την άλλη πλευρά υπήρχε ο Μπιθικώτσης που είπε την άμμο της θάλασσας. Εγώ έχω δηλώσει μακάρι να είχα τη φωνή του Καζαντζίδη και το ρεπερτόριο του Μπιθικώτση. Όταν ήμουν μικρός και δούλευα με τον Ζαμπέτα μου είχε πει “μην κάνεις το λάθος και προσπαθήσεις να μοιάσεις σε κανέναν γιατί δεν θα είσαι ποτέ τίποτα. Αν μιμηθείς κάποιον θα είσαι πάντα ο δεύτερος”».

  Δεν υπήρξε ποτέ «δεύτερος». Δεν μιμήθηκε κανέναν. Ποτέ.

  Έτσι αληθινά πορεύτηκε κι έτσι «γνήσια» τραγούδησε οτιδήποτε τραγούδησε. Γιατί ό,τι έβγαζε η φωνή του ήταν η αντανάκλαση των ίδιων των βιωμάτων του.

  Είχε εκείνη την άλλη, την δική του «δωρικότητα». Ήταν αληθινός και αυθεντικός κι όταν τραγουδούσε για τις αγωνίες, τους αγώνες και τα βάσανα του λαού, ήταν αληθινός κι αυθεντικός κι όταν τραγουδούσε για την αγάπη και τον έρωτα με εκείνη την «βαριά παλικαρίσια αναπνοή». 

   Τον ρωτούσαν για τα τελευταία, για το ΔΝΤ, για την κρίση, για τους «σωτήρες». Δεν του χρειαζόταν να είναι μέσα στις… διαπραγματεύσεις για να ξέρει:

  «Όταν τελειώσουν και με τις τελευταίες διαπραγματεύσεις – έλεγε – θα γίνει κανονικά η κηδεία της Ελλάδας. Θα μας τα πάρουν όλα. Τα παιδιά θα φύγουν για έξω και… “τέλος μείνανε βουβοί και γεμάτοι οι καφενέδες από γέρους και χαφιέδες που μιλάν για προκοπή”. Αυτοί θα είμαστε».

  Δεν αισθανόταν εξαπατημένος, αισθανόταν και ένιωθε αγανακτισμένος. Μιλούσε με εκείνη την αγανάκτηση που μέσα από την «τσαντίλα» για το πώς είναι τα πράγματα γεννιόταν και η ελπίδα για να αλλάξουν. Όταν η ΕΕ έφερε εκείνο το επαίσχυντο αντικομμουνιστικό μνημόνιο επιχειρώντας την άθλια διασύνδεση του κομμουνισμού με το ναζισμό, είχε δηλώσει:

  «Το να πεις ότι αυτά που συμβαίνουν είναι απαράδεκτα είναι λίγο. Συμβαίνουν τόσα πράγματα. Κάθε μέρα σκοτώνουν τον κόσμο, κάθε μέρα κάνουν πράγματα και δεν ασχολείται κανένας. Τώρα ξαφνικά τους πείραξε ότι ο κομμουνισμός είναι βλαβερός. Αν έτσι νομίζουν τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τους πούμε να μην αποφασίζουν. Δικαίωμά τους είναι να αποφασίζουν. Όμως, δικαίωμά μας και μας είναι να αντιστεκόμαστε και να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε. Από μια πλευρά θεωρώ μπας και είναι και λίγο καλό να ξυπνήσουμε και λίγο και να δούμε τι γίνεται, πού βαδίζουμε, πού πάμε, γιατί κάπου βολευτήκαμε, κάπου είπαμε εντάξει, είμαστε καλά, νόμιμο το ΚΚΕ, νόμιμο το ένα, νόμιμο το άλλο, όμως παραγίναμε νόμιμοι. Ισως μας ξυπνήσει λίγο και να ξαναμάθουμε να αγωνιζόμαστε. Καλό θα μας κάνει. Οι προοδευτικοί άνθρωποι που αγωνίζονται και που σηκώνουν το κεφάλι θα το σηκώσουν και θα το σηκώσουν και πιο πολύ. Γι’ αυτό σας λέω, ότι κάπου θα ξυπνήσουν συνειδήσεις, θα ξυπνήσουν πράγματα, θα ξυπνήσουν τα μαζικά κινήματα» ( Ριζοσπάστης, 31/12/2005).

Σε άλλη συνέντευξή του (στην αγαπημένη Ναταλί Χατζηαντωνίου, Ελευθεροτυπία, 2011), ρωτήθηκε για τους κυβερνώντες. Μπορεί να φανταστεί κανείς το ύφος του και τη χροιά της φωνής του όταν απαντούσε:

  «Λένε «θα δημιουργήσουμε». Ρε σεις, δεν έχουν οι άνθρωποι να φάνε, τι θα δημιουργήσετε; Πήρατε από το μισθωτό και το συνταξιούχο, τους τσακίσατε. Τώρα τι; Θα τους θάψετε και θα πάρετε φόρο θαψίματος; Απ’ την άλλη μεριά είναι πρόκληση οι επιχειρηματίες να χρωστάνε δισεκατομμύρια, να μην ξέρουν τι είναι το ΙΚΑ και όχι μόνο να μην τολμάει κανένας να τους πειράξει, αλλά ούτε να αναφέρεται το όνομά τους. Μετά βγαίνει η κυβέρνηση και σου λέει «εμείς θα σώσουμε την Ελλάδα». Άστε το, ρε παιδιά, αρκετά τη σώσατε».

   Τραγούδησε για τους «πάντα γελαστούς και γελασμένους». Σε συνέντευξή του στην αγαπημένη Ρουμπίνη Σούλη (Ριζοσπάστης, 2000), τότε που όλοι είχαν χαθεί στις «σομόν» σελίδες των εφημερίδων και από παντού ακούγονταν παιάνες για την νέα μεγάλη ιδέα του έθνους, την είσοδο στην ΟΝΕ, έλεγε:

  «Τα μόνα «προβλήματά» μας είναι το Χρηματιστήριο και το αν θα μπούμε στην ΟΝΕ. Κανείς απ’ αυτούς δε μας είπε ποτέ τι θα συμβεί, αφού μπούμε στην ΟΝΕ. Για το τι έρχεται μετά την ένταξη, γι’ αυτά που θα είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε. Γιατί τώρα δε μας λένε τίποτα για όλα αυτά; Μόνο λένε και ξαναλένε ότι με την ΟΝΕ μπαίνουμε στους πλούσιους. Ας σοβαρευτούμε, ρε παιδιά! Σε ποιους πλούσιους μπήκαμε; Ποιο είναι το δικό μας βιοτικό επίπεδο σε σχέση με των Γάλλων, των Γερμανών; Πώς θα πάμε; Ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια; Γιατί δε μας λένε τι θα συμβεί μετά;».

Έτσι ήταν. Δεν έβγαζε την ουρά του απέξω. Έπαιρνε θέση. Αρχές του 2000, με νωπές ακόμα τις υποθέσεις Οτσαλάν και της ΝΑΤΟικής επιδρομής στη Γιουγκοσλαβία, είχε ρωτηθεί για τη σχέση καλλιτεχνών – κατεστημένου, για το πώς το δεύτερο ασκεί την τακτική των «υποδείξεων» στους πρώτους. Απαντούσε (Ριζοσπάστης, 23/4/2000):

«Έχει αλλάξει και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από το κατεστημένο… Σήμερα, ασκούνται άλλου είδους πιέσεις. Και στην περίπτωση της συναυλίας για τον Οτσαλάν ειδικότερα υπήρξαν φοβερές πιέσεις, τηλέφωνα. Εγώ πάντως δεν τις καταλαβαίνω αυτές τις πιέσεις, που λένε δε θα σε παίξουμε στην τηλεόραση ή θα το πληρώσεις αν δεν είσαι μαζί μας… Όχι, δεν είμαι μαζί τους. Είμαι αυτό που θέλω. Με αυτό που ζητώ να βιώσουν τα παιδιά τα δικά μου και του δίπλα μου, ώστε να μπορέσουν να ζουν ανθρώπινα, ευτυχισμένα. Ας με κυνηγήσουν… Και τι έγινε; Μπορώ να φτιάξω μια καλύτερη κοινωνία; Αυτό με απασχολεί. Εξάλλου, αν πας σε μια διαδήλωση, μπορείς να κάνεις και πέντε φίλους… Μπορεί κάποιοι να με λένε και γραφικό για τις επιλογές μου. Αυτοί, όμως, τι είναι; Εγώ μπορεί να είμαι γραφικός, αυτοί, όμως, είναι δουλοπρεπείς, γλείφτες. Δε με νοιάζουν, ούτε με αφορούν. Έχω την αξιοπρέπειά μου, που λείπει απ’ αυτούς που σκύβουν το κεφάλι και κλίνουν το “βολεύομαι” σε όλες τις πτώσεις».   

   Στις 17 Απρίλη του 2012 έφευγε ο Δημήτρης Μητροπάνος. Και τον θυμόμαστε όπως ήταν: Χωρίς «πόζες». Πηγαίος. Χωρίς τίποτα το «δήθεν». Αξιοπρεπής. Χωρίς «τάχα μου». Με κουβέντες μετρημένες. Και καθαρές.  Αυτός ήταν. Ένας μεγάλος τραγουδιστής, ένας μέγιστος άνθρωπος. Ένας μάγκας. Αληθινός. Με την μπέσα και την λεβεντιά που έχουν οι ωραίοι μάγκες.

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «Ημεροδρόμο» για πρώτη φορά στις 17 Απριλίου 2016.