Εκπαιδευτικοί: «Γιατί Απεργούμε–Απέχουμε από τη διαδικασία της αξιολόγησης»

  

Με μια ανοικτή επιστολή, Σύλλογοι Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε όλη τη χώρα, απευθύνονται στους γονείς των μαθητών τους, εξηγώντας τους γιατί απεργούν τη Δευτέρα 11 Οκτώβρη και γιατί απεργούν - απέχουν από τη διαδικασία της αξιολόγησης.
ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ 8 Οκτωβρίου 2021

Στην επιστολή τους αναφέρουν:

«Αγαπητοί γονείς,
Επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας μέσα από αυτή την επιστολή, συναισθανόμενοι την κοινή μας αγωνία για τη μόρφωση και την πρόοδο των παιδιών μας. Γιατί αυτός είναι ο κοινός μας στόχος: το καλύτερο για τα παιδιά σας, “για τα παιδιά μας”!

Όπως ίσως θα έχετε ακούσει, η κυβέρνηση το καλοκαίρι ψήφισε έναν νόμο, με τίτλο “Για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου και τη στήριξη των εκπαιδευτικών”. Και θα έλεγε κανείς ότι σαν τίτλος, μας βρίσκει όλους σύμφωνους. Και εμάς τους εκπαιδευτικούς και εσάς τους γονείς και φυσικά τους ίδιους τους μαθητές.

Ποιος δε θέλει άλλωστε την αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου;
Ποιος δε θέλει την πλήρη στήριξη των εκπαιδευτικών, ώστε να έχουν όλα τα μέσα για να δώσουν ό,τι καλύτερο στα παιδιά;

Αν κοιτάξουμε όμως καλύτερα μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στα σχολεία και τις τάξεις, θα δούμε ότι ο τίτλος είναι πραγματικά παραπλανητικός.
Ας αναρωτηθούμε μαζί…

~Είναι βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου, σχεδόν ένα μήνα μετά το άνοιγμα των σχολείων, να υπάρχουν χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών;

~Είναι βελτίωση να υπάρχουν χιλιάδες παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και ανάγκες αστήριχτα από ειδικό παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό και να καλείστε και πάλι εσείς οι γονείς, αν μπορείτε, να βάλετε το χέρι στην τσέπη;

~Είναι βελτίωση, τον 21ο αιώνα, τα παιδιά μας να στοιβάζονται ανά 25 σε κοντέινερς ή σε κτίρια δεκαετιών, έρμαια στη φθορά του χρόνου ή στην πρώτη εμφάνιση σεισμού, πλημμύρας και άλλων καταστροφών;

~Είναι βελτίωση εδώ και 15 χρόνια να έχουμε αναλυτικά προγράμματα που μας καλούν να διδάξουμε τα μαθηματικά στο “περίπου” και τη γλώσσα μέσα από συνταγές μαγειρικής;

~Είναι βελτίωση να αλλάζουν οι μαθητές μας εκπαιδευτικό κάθε χρόνο ή πολλές φορές 2-3 φορές μέσα στο χρόνο, εξαιτίας της επιλογής των κυβερνήσεων να μη διορίζουν όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό, που είναι προϋπόθεση για την παιδαγωγική σχέση και συνέχεια;

~Είναι βελτίωση οι μαθητές μας απέναντι στη μάχη τους για τη μόρφωση, να συναντούν τον κόφτη της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (που άφησε εκτός ΑΕΙ 40.000 μαθητές) και της Τράπεζας Θεμάτων και να μετατρέπονται σε εμπόρευμα για τα ιδιωτικά κολέγια;

~Είναι βελτίωση, μετά από 2 χρόνια τηλεκπαίδευσης, να μην παίρνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο από κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας για την αντιμετώπιση των τεράστιων μορφωτικών κενών, που έχουν δημιουργηθεί, εξαιτίας της δικής τους διαχείρισης;

Θα μπορούσαμε να θέσουμε ακόμα πολλά ερωτήματα και σε όλα η απάντηση, που όλοι θα δίναμε, είναι ένα βροντερό ΟΧΙ! 

Η κυβέρνηση ακόμα ισχυρίζεται, με κάθε τρόπο και μέσο, ότι οι εκπαιδευτικοί δε θέλουν να αξιολογηθούν! 

Και απαντάμε ξεκάθαρα: λένε ψέματα!

Η κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ προωθούν μια βαθιά αντιεκπαιδευτική πολιτική. 

Αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών τους δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες, γι’ αυτό επιλέγουν το δρόμο του αυταρχισμού, της καταστολής και της συκοφαντίας. 

Δε μας φοβίζουν όμως. Μένουμε όρθιοι. Αυτό το οφείλουμε στους μαθητές μας.

Οι εκπαιδευτικοί και οι Σύλλογοι Διδασκόντων:
Καθημερινά οργανώνουν, εκτιμούν και αναπροσαρμόζουν το μάθημά τους!
Καθημερινά εξετάζουν κριτικά και αυτοκριτικά τη δουλειά τους, με πενιχρά μέσα και χωρίς καμία επιμόρφωση (μιας και τέτοια έχει να γίνει 12 χρόνια), προσπαθούν να δώσουν ό,τι καλύτερο στους μαθητές τους!
Βιώνουν μαζί σας κοινά άγχη και αγωνίες για την πρόοδο των παιδιών. Για τις δυσκολίες που συναντάνε σε μια σειρά διδακτικά αντικείμενα. Για τις ανισότητες που οξύνονται χρόνο με το χρόνο. Το άγχος για να προχωρήσει η ύλη, για να μη μείνει κανένα παιδί πίσω, προκειμένου τα παιδιά να κατακτήσουν βασικές γνώσεις, αναγκαίες για την εξέλιξη και την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.

Σε τίποτα από όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, δε συμβάλουν οι ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας.

Αυτό όμως που πραγματικά επιδιώκουν μέσα από τον παραπλανητικό τίτλο “αξιολόγηση”, είναι να διαμορφώσουν σχολεία πολλών ταχυτήτων. 

Να διαχωρίσουν δηλαδή τα σχολεία σε “καλά” και “κακά”, με κριτήριο το κατά πόσο θα μπορούν από μόνα τους, “αυτόνομα” να καλύπτουν τις ανάγκες τους.

Σχολεία που θα μας μετατρέψουν και εμάς και εσάς τους γονείς σε επαίτες! 

Θα ζητιανεύουμε από χορηγούς και δωρεές τα αναγκαία, αν θέλουμε να αξιολογηθούμε καλά! 

Ή θα κληθείτε και πάλι να βάλετε το χέρι στην τσέπη, για να μην έρθουν τα χειρότερα!

Σχολεία δηλαδή που θα λειτουργούν με όρους επιχείρησης και για τις ανάγκες της αγοράς! 

Και ξέρουμε πολύ καλά τι θα σημαίνει αυτό για τα σχολεία των εργατογειτονιών, των περιοχών που συγκεντρώνονται μεταναστόπουλα, για τα σχολεία των κοντέινερς! Κακή αξιολόγηση…συγχώνευση…υποβάθμιση!

Και το κυριότερο, επιδιώκουν να χτυπήσουν τα ίδια τα μορφωτικά δικαιώματα και τις ανάγκες των μαθητών μας. Κάθε χρόνο πετσοκόβουν και ένα αντικείμενο που αφορά στη γενική μόρφωση.

Έτσι λείπει ή έχει μειωθεί κατά πολύ από τα αναλυτικά προγράμματα η καλλιτεχνική παιδεία, οι κοινωνικές επιστήμες, η ποίηση και η λογοτεχνία, η διδασκαλία των φυσικών επιστημών σταθερά υποβαθμίζεται! Και μετά έχουν το θράσος να μας λένε ότι νοιάζονται για την καλλιέργεια κριτικής σκέψης στα παιδιά!

Αγαπητοί γονείς,

Οι εκπαιδευτικοί δώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας τη μάχη, χωρίς τεχνολογικά μέσα και επιστημονική καθοδήγηση, για να κρατήσουμε ανοιχτή την εκπαιδευτική διαδικασία και την παιδαγωγική σχέση με τους μαθητές μας! 

Μπροστά σε συστήματα που “έπεφταν”, σε οθόνες και μικρόφωνα που έκλειναν, προσπαθώντας να μην αφήσουμε κανένα μαθητή – μαθήτριά μας “πίσω”.

Δεν ισχυριζόμαστε από την πλευρά μας ότι δεν υπάρχουν προβλήματα και δυσκολίες, ότι τα κάνουμε όλα καλά. Άλλωστε, όπως κι εσείς είμαστε εργαζόμενοι, με όλα τα προβλήματα που κι εσείς βιώνετε από την εγκληματική πολιτική της τελευταίας περιόδου – και όχι μόνο!

Ξέρουμε πολύ καλά τι θα πει ακρίβεια, πετσοκομμένοι μισθοί, απληρωσιά, ανεργία, υποστελεχωμένο σύστημα Υγείας – Πρόνοιας. 

Γι’ αυτό βρεθήκαμε μαζί στους αγώνες όλο το τελευταίο διάστημα. Δίπλα στους υγειονομικούς, τους εργαζόμενους του τουρισμού, τους διανομείς…… Με λίγα λόγια στους γονείς των μαθητών μας!

Γι’ αυτό και τώρα υπάρχει η ανάγκη να βρεθούμε και πάλι μαζί. 

Σε κοινό αγώνα! Ενάντια στο σχολείο που θέλουν να φτιάξουν, του ανταγωνισμού, της ημιμάθειας και της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας και όχι ενάντια στη λεγόμενη “αξιολόγηση”, όπως παραπλανητικά ισχυρίζεται η κυβέρνηση.

Γιατί έχουμε κοινό συμφέρον να παλέψουμε για ένα σχολείο που δε θα διαχωρίζει τα παιδιά ανάλογα με τις οικονομικές-κοινωνικές δυνατότητες της οικογένειάς τους, το χρώμα ή τη φυλή! 

Θα παρέχει ολόπλευρη μόρφωση σε όλους και όχι σε λίγους και εκλεκτούς! Για ένα σχολείο πραγματικά ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν, που θα αναπτύσσει το σύνολο των δυνατοτήτων του κάθε μαθητή. Για το σχολείο που θα καλύπτει τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας, μακριά και έξω από την αντιδραστική αντίληψη ότι υπάρχουν παιδιά “που δεν παίρνουν τα γράμματα”!

Γιατί αντιθέτως, όλα τα παιδιά, μπορούν και πρέπει να γίνουν πρωταγωνιστές και δημιουργοί μιας καλύτερης κοινωνίας και σε αυτή την υπόθεση οφείλουμε όλοι, εκπαιδευτικοί και γονείς, να καταθέσουμε όλες μας τις δυνάμεις!

Έχε το νου σου στο παιδί, υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!»

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:

https://www.youtube.com/watch?v=L-UHTnq80TM

— Πάρε το κάρβουνο και δούλεψε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΡΙΑΤΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΖΙΑΝΗΣ

Πριν τον γνωρίσω, τον άκουγα από καιρό. Ήμουνα τότε υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα και μου μιλούσε συχνά για δαύτονε, με πίστη και με αγάπη, ο άλλος του μαθητής — ο Νίκος Χρονόπουλος — συνάδελφός μου τότε στην Τράπεζα. 

Θυμάμαι που μου έλεγε πώς τον είχε καλέσει ο Ραγκαβής, εκ μέρους τής ελληνικής κυβέρνησης, να παρατήσει τα καλά του, το ατελιέ του στη Γερμανία, τη γκαλερί που τον στέλνανε σε καλλιτεχνικά ταξίδια, τους συναδέλφους του, Κοκόσκα κλπ., που μαζί τους δημιούργησε για πρώτη φορά το γερμανικό εξπρεσιονισμό, και νάρθει στην Ελλάδα για να διδάξει στο πολυτεχνείο. 

Ήταν τότε που ο Χίτλερ κυνηγούσε τον κάθε προοδευτικό — και τέτοιος ήταν ο Μπουζιάνης. ΄Ετσι, μαζί με την αγάπη του για τον τόπο του, είχε ένα λόγο πάρα πάνω να δεχτεί την πρόταση τής ελληνικής κυβέρνησης και νάρθει. Πούλησε λοιπόν ό,τι είχε και δεν είχε, άφησε το ωραίο ατελιέ του, τις δόξες του, τις γνωριμίες του, τις συνήθειές του και έτρεξε στην πατρίδα. Και έφτασε μια μέρα. 

Και παρουσιάστηκε στους αρμοδίους, μα ή θέση δεν βρέθηκε 'κενή. Όταν κατάλαβε πως τον κοροϊδέψαν κλείστηκε στο σπιτάκι που πρόφτασε ν΄ αγοράσει στη Δάφνη και ντρεπόταν να παρουσιάσει στον κόσμο αυτό το άδειο σπίτι, που δεν είχε τα μέσα να του βάλει ούτε μια καρέκλα.

 Όμως δεν ήταν εύκολο να τον κάνω δάσκαλο. Δεν έπαιρνε μαθητές ο Μπουζιάνης. Ο Χρονόπουλος ήταν ο μόνος μαθητής του τότε. Και από αυτόν μόνο περίμενα να μου τόνε συστήσει. Όταν κάποτε τον είδα, επιτέλους, γοητεύτηκα μαζί του. Και ευτυχώς, δέχτηκε χωρίς δυσκολία να δει την δουλειά μου. Και ήρθε και την είδε. Και στάθηκε και κουβεντιάσαμε, και γίναμε φίλοι. Μείναμε πολλή ώρα και μου έλεγε διάφορα. Εγώ τον άκουγα χωρίς να μιλώ. Στο τέλος συμφωνήσαμε να αρχίσουμε μάθημα.
— Θα πρέπει να ξεχάσεις ό,τι ξέρεις. Είναι πιο δύσκολο αυτό. Θα πρέπει να μάθεις μαζί μου οπό την αρχή. Θα πρέπει νάχεις κουράγιο, έχεις ταλέντο. Δε φτάνει το ταλέντο. Πρέπει να έχεις χαρακτήρα. Η τέχνη θέλει θυσίες!
Ο Μπουζιάνης σα δάσκαλος ήταν αλλιώτικος από τούς άλλους δασκάλους. 

Δεν δίδασκε, έκανε κάτι καλύτερο: εργαζόταν ο ίδιος. Και δεν εργαζόταν όπως όταν δούλευε για τον εαυτό του, κατέβαινε στο επίπεδο του μαθητή. Και αυτό πολύ τον κούραζε. Και μετά το μάθημα ήταν εξαντλημένος. Μα σταματούσε, δεν ξεκουραζόταν πριν να φτάσει σε αποτέλεσμα. Πριν σου δείξει εκείνο που ήθελε να σου δείξει.
Μούλεγε:
— Κανένας δάσκαλος δεν το κάνει, να δείχνει στο μαθητή τις αδυναμίες του. Και παιδευόταν να πετύχει εκείνο που ήθελε και πολλές φορές έσβηνε κάτι που εσύ το έβλεπες θαυμάσιο.
Και όταν του έλεγες:
— Γιατί το σβήσατε αυτό; Σου απαντούσε:
— Και το σβήσιμο μέσα στην τέχνη είναι!
Ερχόταν στο ατελιέ μου στις 11 το πρωί και δούλευε ως τις 6 το απόγευμα, χωρίς να διακόψει, χωρίς να φάει. Άναβε το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, έπινε μερικούς καφέδες, και συνεχώς βημάτιζε. Τρία βήματα μπροστά, για να ζωγραφίσει στο καβαλέτο, τρία βήματα πίσω για να δει το αποτέλεσμα. Αυτός ο βηματισμός ήτανε συνεχής σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος. Και εγώ όρθια δίπλα του όλη αυτή την ώρα, χωρίς να μιλούμε, να βλέπω πότε το μοντέλο, πότε τη δουλειά του. Δεν μου εξηγούσε τίποτα. Κάποτε στο τέλος μου έλεγε:
— Αυτό είναι!
Άλλη φορά πάλι, μου έλεγε:
— Πάρε το κάρβουνο και δούλεψε εσύ.
Με ένα πινέλο πλατύ δυο δάχτυλα, δουλεύαμε το κάρβουνο το απλωμένο στο χαρτί, όπως θα δουλέψουμε αργότερα το λάδι. Επέμενε να ξεχωρίσω τούς τρεις τόνους: το φως, τον ημίτονο και τη δύναμη. Και να ξέρω πως, κάθε σχήμα και κάθε μέρος του σχήματος έπρεπε να έχει σωστά αυτές τις τρεις διαβαθμίσεις. Έπρεπε το περίγραμμα να μην είναι σαφές, όπως όταν κόβουμε ένα χαρτί με το ψαλίδι, αλλά να δουλεύεται μαζί με το φόντο, έτσι που να υπάρχει ανάμεσα η επίδραση του φωτός. Γενικά, το κάθε σημείο του έργου, επέμενε να δουλεύεται μαζί με το διπλανό του και το έργο να βλέπεται σα σύνολο και όχι να προσέχει κανείς να πετύχει ένα σημείο, Αγνοώντας όλα τα άλλα. Το έργο έπρεπε να προχωρεί όλο μαζί. Να βρίσκεται όλο στο ίδιο στάδιο και μόνο τότε να προχωρούμε προς τη φινέτσα, προς το τελείωμα.
Περάσανε πολλά χρόνια από το πρώτο μάθημα. Και ερχόταν ταχτικός και γεμάτος ενδιαφέρον. Πολλές φορές τον κούραζα.
— Δεν πειθαρχείς! μου έλεγε.
Και σε λίγο μονολογώντας:
— ΄Ισως έχει δίκιο. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Μα επέμενε να δουλεύει για μένα και να μου ζητάει να κάνω ό,τι έπρεπε.
Τώρα είμαστε τέσσερις οι μαθητές του. Έκτος από μένα και το Χρονόπουλο, οι άλλοι δυο είναι ο Συμεωνίδης και η Μαρκοπούλου. Όταν κάποιο καλοκαίρι παραθερίζαμε στην Ερυθραία με την οικογένειά μου, ο Μπουζιάνης ερχότανε για το μάθημα ως εκεί.
Ήταν λιγόφαγος και του άρεσε στο τραπέζι να σου ανοίγει την καρδιά του και να σου λέει για διάφορα δικά του. Μια από τις μικρές του πίκρες ήταν και το δέντρο της αυλής του. Ένας ψηλός ευκάλυπτος — αγαπημένος του — που του έδινε χαρά να τον βλέπει κάθε πρωί όταν έκανε τη γυμναστική του. Μα ο κακός ο γείτονας, βρήκε πρόφαση πως χαλούσε τα θεμέλια και του τον έκοψε. Τον έκλαψε σαν άνθρωπο, και αυτός και η γυναίκα του. Μούλεγε το παράπονό του σαν παιδί. Ήταν τόσο ευαίσθητος. Τόσο απλά ευαίσθητος. Όταν πήγαινες σπίτι του, χτυπούσες με τις ώρες. Κόντευες να βαρεθείς και να φύγεις. Στο τέλος σου άνοιγε και σου ζητούσε συγνώμη, γιατί δε μπορούσε να σταματήσει τη δουλειά του.
Την πρώτη φορά που πήγα στο ατελιέ του, έμεινα κατάπληκτη — έβλεπα για πρώτη φορά τη δουλειά του— ένιωσα δέος. Εγώ δεν ήξερα από αυτόν τίποτε άλλο από ό,τι μου έδειχνε εμένα — ό,τι έφτιαχνε για να μάθω εγώ. Και αυτά ήταν στα μέτρα μου κάθε φορά. Μπορούσα εύκολα να τα νιώσω αλλά τούτα που είδα τώρα, ήταν μια τρικυμία. Θυμάμαι τρία γυναικεία γυμνά — χωρίς χέρια και πόδια — τρία δραματικά γυμνά τής κατοχής. °Ως τελευταία βρισκόταν στο σπίτι του.
[…]
Τούλεγα συνεχώς τις εντυπώσεις μου. — Δάσκαλε, όταν το έφτιαχνες ετούτο ήσουν ευτυχισμένος, και τούδειξα το πορτραίτο της γυναίκας με τα πράσινα που το είχε ακουμπισμένο στο καβαλέτο.
— Με κατάλαβες καλύτερα από όλους τους άλλους, μου είπε όταν έφευγε.
Θυμάμαι, μια φορά τον πήρα για να τον διασκεδάσω σ ’ έναν απογευματινό περίπατο στο Μπογιάτι — μου άρεσε πάντα το Μπογιάτι και ήθελα να του το δείξω. Μετά καθίσαμε σ ’ ένα υπαίθριο κέντρο να φάμε. Εκεί βλέπαμε που στρώνανε δίπλα μας ένα μεγάλο τραπέζι, για ένα γάμο. Και σε λίγο μας καλέσανε και μάς να καθήσουμε σε κείνο το τραπέζι. Νόμιζα πώς δε θα δεχτεί. Και όμως, δέχτηκε την πρόσκληση με κέφι. Τι απλός άνθρωπος που ήτανε, ο δάσκαλός μου. Πόσο φχαριστήθηκε με κείνη την πρόσκληση και τι όμορφα που τόδειχνε.
Όταν το 1948 με πιάσανε να με στείλουνε εξορία, τόμαθε πως ήμουνα στην Ασφάλεια και ζήτησε να ’ρθεί να με δει, μα δεν τον άφησαν. Του χρωστώ τη χάρη πως το σκέφτηκε και το νιώθω σα νάχε γίνει. Από το ξερονήσι του έστελνα — με χίλιες δυσκολίες — τη δουλειά μου και έπαιρνα σχόλια και οδηγίες του. Και όταν γύρισα πίσω — ύστερα από τέσσερα χρόνια, με μάλωνε που σταμάτησα τα μαθήματά μου:
— Η τέχνη θέλει θυσίες, μου ξανάπε.
Πάλι ξανάρχισε να δουλεύει για μένα Έχω φυλαγμένα ένα σωρό κομμάτια από τα χέρια του και πάλι ξαναγυρίζω και τα ξαναμελετάω, τώρα που λείπει, και κάθε φορά μαθαίνω και κάτι καινούριο. Κάτι που ίσως τότε να μην ήμουνα ακόμα σε θέση να το συλλάβω. Τώρα μ’ έδινε συχνότερα να δουλεύω η ίδια κι αυτός να με βλέπει.
Τα τελευταία χρόνια κουραζότανε πολύ εύκολα. Τις βροχερές μέρες δεν μπορούσε να βγαίνει και το τηλέφωνο τον δυσκόλευε, τον κούραζε. Προτιμούσε να μου στείλει τηλεγράφημα για να μου πει πότε θάρθει. Έχω φυλαγμένα μερικά τέτοια. Και γράμματά του. Κάποτε μου υπαγόρευε μερικές οδηγίες. Εγώ αντιγράφω μερικές από τίς σημειώσεις μου. ΄Οταν του ζητούσα περισσότερα μούλεγε πώς δεν χρειάζονται. Αρκούν αυτά.
Μια φορά τον βρήκα να χτίζει, δηλαδή να διορθώνει κάποιο χαλασμένο εξωτερικό τοίχο. Φυσικά, η δουλειά του δεν έμοιαζε με τη δουλειά του μάστορα. Ήταν καλλιτεχνική — δηλαδή άτσαλη — και την ισιάδα την πετύχαινε με δικό του τρόπο.
— Με ξεκουράζει η χειρωνακτική δουλειά, μου εξήγησε.
Ένα μήνα πριν βρισκόμουν πάλι στο ατελιέ του. Τίποτα δε μου μαρτύρησε πώς τον έβλεπα για τελευταία φορά. Ούτε και πιο κουρασμένος δεν μου φάνηκε. Η αρρώστια του, που από κάποια κοκεταρία προσπαθούσε να την κρύβει, ήτανε χρόνια, και την είχα συνηθίσει. Θυμάμαι που κάποτε μου είχε πει πως δεν ήθελε να τον συνοδεύουνε όταν υπέφερε από το άσθμα — δεν ήθελε να τον βλέπουνε όταν δεν μπορούσε να πάρει αναπνοή — πειραζόταν.
Από τίς εφημερίδες έμαθα αργότερα το θάνατό του.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΡΙΑΤΗ, Περιοδικό ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΕΧΝΗΣ, τ. 118, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1964
.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΖΙΑΝΗΣ (1885-1959): Ζωγράφος, ο σημαντικότερος Έλληνας εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού. Κατά τα χρόνια της παραμονής του στην κοιτίδα του εξπρεσιονισμού, Γερμανία, γνώρισε από κοντά όλες τις μεταλλάξεις του κινήματος δημιουργώντας ένα δικό του προσωπικό στυλ στο οποίο κυριαρχούν ο ανθρωποκεντρισμός και η απόλυτη ελευθερία του υποκείμενου.
Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τον Γ. Ροϊλό, τον Νικηφ. Λύτρα, τον Κ. Βολανάκη και τον Δ. Γερανιώτη. Το 1907, έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές ζωγραφικής στην Ακαδημία Τεχνών του Μονάχου κοντά στον Όττο Ζάιτζ. Το 1927 έγινε στο Κέμνιτς μεγάλη έκθεση έργων του στο μουσείο της πόλης. Κατόπιν, με την οικονομική στήριξη της γκαλερί Μπάρχφελντ, πήγε στο Παρίσι, όπου έζησε κατά την περίοδο 1929 έως 1932.
Ο Έλληνας πρέσβης στο Βερολίνο, Αλέξανδρος Ρίζος-Ραγκαβής, μεσολάβησε για να διοριστεί καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Ο διορισμός αυτός τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, προς μεγάλη απογοήτευση του Μπουζιάνη. Επιπλέον, ο αθηναϊκός καλλιτεχνικός περίγυρος αντιμετώπισε αρχικά τον ζωγράφο με αδιαφορία έως εχθρότητα.
Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ήταν πολύ δύσκολα για τον ζωγράφο. Μόνο το 1949, όταν πραγματοποίησε μεγάλη αναδρομική έκθεση στον «Παρνασσό», το φιλότεχνο κοινό άρχισε να μιλά και πάλι με ενθουσιώδη λόγια για το ύφος και την τεχνοτροπία του Μπουζιάνη. Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως το 1950 στην Μπιεννάλε της Βενετίας. Το 1956 του απονεμήθηκε το α΄ ελληνικό βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού Γκούγκενχάιμ.
Μετά τον θάνατό του, το σπίτι του ζωγράφου στην Δάφνη Αττικής αγοράστηκε από τον Δήμο Δάφνης και έχει μετατραπεί σε μουσείο. Έργα του Μπουζιάνη υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη καθώς και σε πολλές άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός Ελλάδας. Αναδρομικές εκθέσεις με έργα του πραγματοποιήθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη το 1977 και το 1985, και στο Μουσείο Μπενάκη το 2005.
.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΡΙΑΤΗ(1911-1996): Ζωγράφος και σκηνογράφος από τη Ζάκυνθο, η κορυφαία εικαστικός της Εξορίας. Εκτοπίσθηκε ήδη από το 1946 στην Χίο, το Τρίκερι και τη Μακρόνησο. Στα κρατητήρια της Ασφάλειας, τις φυλακές Αβέρωφ, τα τμήματα μεταγωγών, στη Μακρόνησο, η Κατερίνα Χαριάτη απαθανατίζει πρόσωπα και συνθήκες.
.
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΞΥΔΗ, ΜΠΟΥΖΙΑΝΗΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΖΙΑΝΗΣ, ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΡΙΑΤΗ, ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΟΥΖΙΑΝΗ ]














Dionisis Vitsos
4 Οκτωβρίου στις 1:10 π.μ.

 

· ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΑΡΙΑΤΗ - ΣΙΣΜΑΝΗ

Ζωγράφισε το άσπρο που έχει το κάθε μαύρο στη ζωή

Μια μικρή αναφορά στην κομμουνίστρια εικαστικό και στο λεύκωμά της «Χίος - Τρίκερι - Μακρόνησος - Τρίκερι 1948 - 1952. Γυναίκες απ' όλη την Ελλάδα»

«Το τηλεγράφημα για τους μελλοθάνατους, ένας από τους 18 ήταν ο αρραβωνιαστικός της...»

Η Κατερίνα Χαριάτη - Σισμάνη είναι μια από τις δεκάδες εικαστικούς που αφουγκράστηκαν, συνδέθηκαν και τελικά εξέφρασαν και με το έργο τους τις αγωνίες, τις ελπίδες, τους αγώνες, την προοπτική του λαού μας. Η δύναμη και η ουσία του έργου τους είναι ότι τροφοδότησαν τη μνήμη όλων, κι εκείνων που έζησαν αυτές τις μεγάλες στιγμές, αλλά κι εκείνων που ήρθαν πολύ αργότερα...


Ποια είναι η Κατερίνα Χαριάτη - Σισμάνη...

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1911 και το 1927 ξεκίνησε τις εικαστικές της σπουδές στο Παρίσι, απ' όπου αποφοίτησε το 1931. Από το 1943 έως το 1959 μαθήτευσε στο πλάι του σπουδαίου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Γιώργου Μπουζιάνη.

Το 1935 διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα, όπου εργάστηκε για 14 χρόνια. Στη διάρκεια της Κατοχής οργανώθηκε και πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη του 1943 τραυματίστηκε στο μπλόκο των ναζί κατακτητών στην Τράπεζα. Κατάφεραν να τη φυγαδεύσουν και νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο με άλλο όνομα. Τα χρόνια 1948 - 1952 εξορίζεται. Χίος, Τρίκερι, Μακρόνησος και πάλι Τρίκερι. Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα. Οργανώθηκε στο ΚΚΕ μέλος του οποίου παρέμεινε έως το τέλος της ζωής της, το 1996.

Παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, με τη μάσκα, με το γράψιμο και τη δημοσίευση μελετών, άρθρων, ποιημάτων και μεταφράσεών της.
Το λεύκωμα «Γυναίκες απ' όλη την Ελλάδα»

Σταθμός στην πολύχρονη προσφορά της μπορεί να χαρακτηριστεί το λεύκωμα «Γυναίκες απ' όλη την Ελλάδα», στο οποίο παρουσιάζονται 200 σκίτσα γυναικών, αλλά και σκηνών της καθημερινής τους ζωής στα ξερονήσια και τις φυλακές. Ενα ιστορικό ντοκουμέντο - εικαστικό ευρετήριο του αγώνα για ανθρώπινη αξιοπρέπεια και κοινωνική απελευθέρωση.

Αυτοπροσωπογραφία, Τρίκερι 1951

Ακόμα και τώρα, ξεφυλλίζοντας κανείς το λεύκωμα, μπορεί να διαπιστώσει ότι τα σχέδια καταφέρνουν και κρατούν τη βαθιά συγκίνηση της στιγμής που σχεδιάστηκαν. Με τα σκίτσα της φανερώνει την αλύγιστη στάση των γυναικών που πέρασαν από την αφάνεια στο προσκήνιο της Ιστορίας, συνδεόμενες με την πιο πρωτοπόρα ιδεολογία και τα πιο υψηλά ιδανικά.

«Θέλω να βεβαιώσω, πρώτα απ' όλα, πώς είναι αληθινό πέρα ως πέρα. Το λεύκωμα παρουσιάζει την εξόριστη όπως ακριβώς ήταν. Αγέρωχη, χαρούμενη, ζωντανή και αδάμαστη. Το βλέμμα της πολλές φορές κοιτάζει πέρα με νοσταλγία, κάποτε ο πόνος ή κάποια αρρώστια, την λυγάει. Για λίγο όμως. Την άλλη στιγμή αρπάζει τον κουβά της και τρέχει να προλάβει τις δουλειές της.

Η ομαδική ζωή τις βοηθάει να νικήσουν τις μικροαδυναμίες τους, το τραγούδι δεν λείπει από τα χείλη τους και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που ετοιμάζουν καθημερινά δεν τις αφήνουν να μελαγχολήσουν...

Σκοπός μου δεν ήταν να περιγράψω την εξορία. Αλλες γράψανε λεπτομερειακά γι' αυτήν. Εγώ προσπάθησα να δικαιολογήσω τον καλλιτέχνη... που όταν ζήτησε ψυχική παρηγοριά στην τέχνη, για να μπορέσει ν' αντέξει τις δύσκολες ώρες, μπόρεσε να δει τις ομορφιές, το άσπρο, που έχει το κάθε μαύρο στη ζωή».
Χίος - Τρίκερι - Μακρόνησος - Τρίκερι

Στο λεύκωμα, πέρα από τα σκίτσα αποτυπώνονται μέσα από κείμενα της ζωγράφου και πλευρές από τη ζωή στην εξορία.

Μαθαίνουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά της... Πώς κατάφερε στο Τρίκερι να στήσει μια μικρή σκηνή, που ήταν το εργαστήριό της, και μέσα από την τέχνη της κατάφερνε να ξεχάσει «όλα τα ανυπόφορα». Μαθαίνουμε όμως και για εκείνες τις στιγμές που δεν χώρεσαν σε ένα σκίτσο, που δεν κατόρθωσε να αποτυπώσει...

«Είχαμε φτιάσει συνεργεία. Τσαγκαρίνες, παπλωματούδες, ράφτρες, μαραγκούδικο. Εχουμε καθηγήτριες του Γυμνασίου που δίδασκαν αρχαία, μαθηματικά, ιστορία. Οσες ξέρανε ξένες γλώσσες διδάσκανε. Αλλες δασκάλες αναλάβανε τις αναλφάβητες. Είχα κι εγώ τριάντα μαθήτριες που ζωγραφίζανε καρτάκια για την αλληλογραφία των εξορίστων με τα σπίτια τους. Τους έκανα και σκηνικά για τις παραστάσεις και κοστούμια...»

«Πώς να ζωγραφίζω όμως σκηνές απόγνωσης; Παίρνανε τις γυναίκες μας για στρατοδικείο... Με τι καρδιά να γίνω θεατής; Να ξεχωρίσω από τις άλλες για να ζωγραφίσω;... Ημουν ένα με αυτές όλες. Μια αξεχώριστη μονάδα. Η ψυχή μου εκείνη τη στιγμή είχε ξεχάσει την Τέχνη. Ζούσε την πραγματικότητα τη φοβερή. Και περιμέναμε εκτελέσεις. Και γίνανε...

Αλλά να που θυμήθηκα μιαν άλλη εικόνα: Την Ρόζα, καθώς απομακρυνόταν η βάρκα, να μας χαιρετά, σείοντας τις χειροπέδες και κοντά της την Γκότση, την Τζένη, την Αννα και τ' άλλα κορίτσια μας, που τις πήγαιναν στη Λάρισα να τις βασανίσουν. Τέτοιες σκηνές δεν μπόρεσα να τις ζωγραφίσω. Πάλι καλά που βρήκα τη δύναμη ν' απαθανατίσω δύο εικόνες από το αρματαγωγό που μας πήγαινε στη Μακρόνησο. Εκεί, γυναίκες κουβάρια μαζί με δέματα, προσπαθούν, το βράδυ, να κοιμηθούν. Και το πρωί, φρεσκάρονται και χτενίζονται...».

«Ταξιδεύουμε» μαζί της σε αυτούς τους τόπους εξορίας...

«Στη Χίο, είναι κλεισμένες, όλη μέρα μέσα σε θαλάμους και έχουν μόνο μια ώρα έξοδο στην αυλή. Εκείνη τη μια ώρα, όμως, προφταίνουν ν' ανακαλύψουν, στις όχτες και να μαζέψουν λίγα λουλουδάκια την άνοιξη και να χρησιμοποιήσουν για βάζα, κονσερβοκούτια σκεπασμένα με πλεχτά κεντήματα που τα κρεμούνε στους τοίχους για να στολίσουν τον απέραντο θάλαμο των γυναικών. (...)

Το ταξίδι που κάναμε για το Τρίκερι, ήταν θαλασσοπνιγμός. Τέτοια ήταν πάντα τα ταξίδια μας. Φτάσαμε βραδινή ώρα στο χωριό και νυχτώσαμε στον ανήφορο. Η βροχή καταρρακτώδης. Κατάλυμα κανένα. Ολα τα υπάρχοντά μας μουσκεμένα. Βρήκαμε λαγούμια υπόγεια, από παλιούς εξόριστους, πλημμυρισμένα. Εκεί τρυπώσαμε. Εκεί βολευτήκαμε τη νύχτα...

Στη Μακρόνησο, τρεις μέρες μας άφησαν ήσυχες με φοβέρα και περισυλλογή και την άλλη, στις 30 του Γενάρη 1950, μας ξύπνησαν από τις 4 τη νύχτα. Ηταν η μέρα της δοκιμασίας. Χίλιες γυναίκες είχαμε φύγει από το Τρίκερι. Το πρωί, οι 800 στάθηκαν στη γραμμή, χωρίς δήλωση. Παρ' όλο το βάναυσο ξύλο που δοκιμάσαμε, τα ουρλιαχτά και τις φοβέρες».

«Παρακολουθούμε» μαζί της τις πρόβες των εξόριστων γυναικών στο Τρίκερι για να ανεβάσουν τον «Προμηθέα Δεσμώτη».

«Για μας, ο Προμηθέας ήταν εκείνος που δεν κάνει δήλωση. Που δέχεται καλύτερα να μείνει καρφωμένος στο βράχο του και στο μαρτύριό του, όπως κι εμείς, παρά να υποκύψει στη βία. Για μας ο Προμηθέας είμαστε εμείς και όλα τα λόγια του δράματος μας ταίριαζαν σα γάντι. Τον Ερμή, τον λέγαμε το "χαφιεδάκι". Ο Ηφαίστος ήταν ο εργάτης που σφυρηλατεί τα δεσμά του. 

Ο Ωκεανός; Ητανε ο θείος μου, που μου είχε γράψει, λίγες μέρες πριν, για να με ορμηνέψει να μετανοήσω. Τα άλλα πρόσωπα ήταν διαλεγμένα όλα με πολύ προσοχή - είχαμε δα υλικό, 4.000 γυναίκες ζούσαμε τότε στο Τρίκερι».

Α. Π. από rizospastis.gr

Εκεί που ο Οργανωμένος Αγώνας μέσα από τα Συνδικάτα δείχνει τη Δύναμή του

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ «E-FOOD» - ΜΕΤΑΛΛΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ

Σημαντικές επιτυχίες, που αφορούν όλους τους εργαζόμενους, αποτελούν η μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου στην «e-food» και η υπογραφή ΣΣΕ στη Ζώνη

Ο μεγάλος αγώνας που έδωσαν οι εργαζόμενοι διανομείς της «e-food» και οδήγησε σε μια σημαντική κατάκτηση, αφού πάνω από 2.000 «ενοικιαζόμενοι» εργαζόμενοι γίνονται αορίστου χρόνου, έδωσε θάρρος και κουράγιο σε όλη την εργατική τάξη.
Οι συγκλονιστικές εικόνες με τα χιλιάδες μηχανάκια να διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα και το κύμα αλληλεγγύης που σηκώθηκε από όλο τον λαό, που στο πρόσωπο των διανομέων είδε τα δικά του βάσανα και στη νίκη τους τις δικές του ελπίδες, σίγουρα αφήνουν πολύτιμη παρακαταθήκη.
 Ο αγώνας τους ήρθε σε σύγκρουση με τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, επέβαλε δε μορφές πάλης που ο πρόσφατος αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη επεδίωξε να «καταργήσει», όπως η απόφαση για απεργία μέσα από μαζική Γενική Συνελεύση στον δρόμο του αγώνα, και όχι με ...ηλεκτρονικά κλικ από τον καναπέ.
Εδειξε τη δύναμη του οργανωμένου και συλλογικού αγώνα μέσα από τα συνδικάτα, τι μπορούν να καταφέρουν οι εργαζόμενοι με την οργάνωση από τα κάτω, χωρίς να περιμένουν «σωτήρες» από τα πάνω.

Η μεγάλη μάχη που έδωσαν οι ντελιβεράδες ήρθε λίγες μέρες μετά από μια σημαντική κατάκτηση σε έναν άλλο χώρο, στους μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος. Εκεί, μετά από έναν πολύμηνο και πολύμορφο αγώνα, με καθολική συμμετοχή των εργατών, το Συνδικάτο Μετάλλου κατάφερε να υπογράψει Συλλογική Σύμβαση με την εργοδοτική ένωση και να σηματοδοτήσει μια πολύτιμη εξαίρεση για την εργατική τάξη, αφού κάθε εργαζόμενος έχει κατοχυρωμένα δικαιώματα που προβλέπονται στη Σύμβαση. Πρόκειται για αποτέλεσμα σκληρής αναμέτρησης με την εργοδοσία, για Σύμβαση που προβλέπει αυξήσεις στις αμοιβές, που κατοχυρώνει το σταθερό ωράριο, τις υπερωρίες και άλλα δικαιώματα τα οποία με τον πρόσφατο νόμο - έκτρωμα βρέθηκαν στο στόχαστρο.

Και τα δύο αυτά παραδείγματα δείχνουν τον λόγο που η δράση των ταξικών σωματείων είναι στο στόχαστρο της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης, τις επιδιώξεις του νόμου Χατζηδάκη για την περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης, αφού αυτή είναι η μόνη που μπορεί να βάλει εμπόδια στο εργοδοτικό ξεσάλωμα.

Αυτήν την πολύτιμη πείρα φωτίζει στο παρόν φύλλο ο «Ριζοσπάστης» συζητώντας με τον Γιώργο Στεφανάκη, πρόεδρο του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού Αττικής και εργαζόμενο στην «e-food», και τον Ακη Αντωνίου, πρόεδρο του Παραρτήματος Πειραιά του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής.

    

ΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Η καθημερινή μάχη και η ανυποχώρητη διεκδίκηση του Συνδικάτου έφεραν τη ΣΣΕ

Απεργιακή συγκέντρωση στο Πέραμα

Από την 1η Οκτώβρη μπήκε σε ισχύ η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας Ναυπηγοεπισκευαστικών Εργασιών που υπέγραψε το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας με τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων Ναυπηγικής Βιομηχανίας (ΣΕΝΑΒΙ), η οποία προβλέπει αυξήσεις, διατηρεί και κατοχυρώνει μια σειρά από θεσμικά ζητήματα που απέσπασαν οι εργαζόμενοι με τον αγώνα τους.

Η υπογραφή της νέας ΣΣΕ δεν αποτελεί κανένα «δώρο» της εργοδοσίας, αντίθετα ήρθε μέσα από τη σκληρή μάχη που δίνει χρόνια τώρα το Συνδικάτο. Οπως αναδεικνύει ο Ακης Αντωνίου, η νέα ΣΣΕ ήρθε ως συνέχεια της προηγούμενης ΣΣΕ, τρίχρονης διάρκειας, που υπογράφτηκε το 2017. Ηταν η πρώτη ΣΣΕ που υπογράφτηκε ύστερα από 10 χρόνια, ήρθε μετά από 9 μήνες κινητοποιήσεων, κατοχύρωσε σειρά θεσμικών αιτημάτων και καθόρισε τα μεροκάματα. Ωστόσο η μάχη συνεχίστηκε για την εφαρμογή της καθώς υπήρχαν εργοδότες που δεν την εφάρμοζαν επειδή δεν ήταν μέλη της ΣΕΝΑΒΙ αλλά και εργοδότες που δεν την εφάρμοζαν παρόλο που ήταν μέλη της.

«Η εφαρμογή της ήταν μια καθημερινή μάχη», λέει ο Ακης Αντωνίου και εξηγεί: «Με δεκάδες κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς καταφέραμε να εφαρμοστεί στη συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου. Αυτό οφείλεται στα αντανακλαστικά των εργαζομένων που ενημέρωναν άμεσα το Συνδικάτο όταν δεν εφαρμοζόταν ή σε χώρους που οι εργοδότες δεν ήταν μέλη της ΣΕΝΑΒΙ. Το Συνδικάτο επιτόπου προχωρούσε σε κινητοποιήσεις απαιτώντας και καταφέρνοντας την εφαρμογή από τους εργοδότες, μέλη και μη της ΣΕΝΑΒΙ».

Σε αυτήν την πολύτιμη πείρα «πάτησε» η μάχη για τη νέα ΣΣΕ, το 2021. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι «πολλοί ήταν οι νέοι σε ηλικία εργαζόμενοι που ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με την οργανωμένη συνδικαλιστική δράση, για πρώτη φορά εργάστηκαν με όρους καθορισμένους από μια ΣΣΕ, και όχι ο καθένας μόνος του απέναντι στις ορέξεις των εργοδοτών. Οι νέοι εργαζόμενοι και την πρώτη φορά ανταποκρίθηκαν και συμμετείχαν καθολικά στο κάλεσμα του Συνδικάτου για αγωνιστική διεκδίκηση της ΣΣΕ. Και τότε και τώρα έγιναν εκατοντάδες εγγραφές στο Σωματείο».

Για την τωρινή σύμβαση, μας λέει: «Ξεκινήσαμε κινητοποιήσεις από τις αρχές του 2021. Κυρίως προχωρούσαμε σε στάσεις εργασίας, στη διάρκεια των οποίων ενημερώναμε τους συναδέλφους, ενώ φτάνοντας στο καλοκαίρι πραγματοποιήσαμε τρεις απεργιακές κινητοποιήσεις σε διάστημα ενός μήνα. Ο αγώνας μας κατέληξε σε ένα προσύμφωνο με τη ΣΕΝΑΒΙ στα μέσα του καλοκαιριού που πριν από λίγες μέρες έγινε ΣΣΕ. Δεν ήταν ένας εύκολος αγώνας.

Οι εργοδότες ξεκίνησαν με την αξίωση να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις από το μηδέν, σαν να μην υπήρχε προηγούμενη ΣΣΕ, παίρνοντας θάρρος και από το αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης. Ηθελαν ζητήματα όπως το ωράριο, την υπερωριακή αμοιβή και άλλα να τα πάμε από την αρχή. Ομως, με τις κινητοποιήσεις μας και την καθολική συμμετοχή των συναδέλφων, που ήξεραν ακριβώς γιατί παλεύουν, ακυρώσαμε τους στόχους τους».

Στην ερώτησή μας τι φέρνει η νέα ΣΣΕ, μας λέει ότι «καταρχάς διατηρεί όσα προβλέπει η προηγούμενη. Κατοχυρώνει το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, απορρίπτει οποιαδήποτε αναπλήρωση των υπερωριών στο πλαίσιο ενός μοντέλου διευθέτησης του χρόνου εργασίας και προβλέπει αποζημίωση της υπερωρίας από την πρώτη ώρα, με προσαύξηση 100%, προβλέπει αυξήσεις στα μεροκάματα 4 - 5% ανάλογα με την ειδικότητα και μια σειρά από άλλες κατακτήσεις».

Ομως, η μάχη δεν τελειώνει εδώ, «όπως και πριν έτσι και τώρα δίνουμε μάχη για την εφαρμογή τους. Εχουμε να αντιμετωπίσουμε τους εργοδότες που θα προσπαθήσουν να μην την εφαρμόσουν ή που δεν έχουν ακόμα δεσμευθεί να την εφαρμόσουν. Εχουμε ακόμα απέναντί μας την κυβέρνηση. Στην προηγούμενη ΣΣΕ του 2017 είχαμε καταθέσει αίτηση στην τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να την καταστήσει υποχρεωτική για το σύνολο των ναυπηγοεπισκευαστικών επιχειρήσεων, αλλά την απέρριψε αφού με βάση το αντεργατικό πλαίσιο πρέπει να αποδεικνύεται ότι οι επιχειρήσεις που την υπογράφουν απασχολούν το 50% συν 1 των εργαζομένων του κλάδου, πράγμα που ήταν αδύνατο αφού η εργοδοτική ένωση αρνιόταν να παραδώσει λίστα με τις επιχειρήσεις - μέλη της.

Με την υπογραφή της ΣΣΕ του 2021 καταθέσαμε το ίδιο αίτημα και στη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Μας απάντησε τα ίδια με την προηγούμενη, επικαλούμενη αυτήν τη φορά και τον νέο νόμο Χατζηδάκη, δηλαδή να τεκμηριώσουμε ότι η ΣΣΕ δεν θίγει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων!

Είναι προφανές λοιπόν ότι η μάχη για τη ΣΣΕ δεν λήγει με την υπογραφή της, ότι συνεχίζεται για την εφαρμογή της και αυτό απαιτεί αταλάντευτο αγώνα, σε σύγκρουση με τους ψηφισμένους αντεργατικούς νόμους, με συνεχή φροντίδα για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή των εργαζομένων μέσα από τις γραμμές του Συνδικάτου».

    

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ

Η συμμετοχή όλων όσοι μέχρι σήμερα ήταν ανοργάνωτοι έκρινε το αποτέλεσμα του αγώνα

Οι εργαζόμενοι διανομείς σηκώνουν το χέρι και ψηφίζουν: Απεργία

Τη μαζική συμμετοχή, την οργάνωση και την αλληλεγγύη ξεχωρίζει μεταξύ άλλων ο Γ. Στεφανάκης ως καθοριστικά στοιχεία της επιτυχημένης μάχης που έδωσαν οι ντελιβεράδες, στη συνέντευξη που ακολουθεί:

-- Τι έκαναν και τι ...δεν έκαναν οι εργαζόμενοι στην «e-food»; Πώς κατάφεραν να ασκήσουν τόσο μεγάλη πίεση στην εργοδοσία;

-- Αυτό που έκαναν οι εργαζόμενοι ήταν να πάρουν τη θέση τους στον αγώνα αυτό: Είδαν στο προκλητικό δίλημμα της εταιρείας, «συνεργάτης ή άνεργος», τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των προβλημάτων που καθημερινά αντιμετωπίζουν. Συμμετείχαν στη συνέλευση που έγινε και μετέφεραν τη συζήτηση σε δεκάδες συσκέψεις που έγιναν στις πιάτσες. Αποφάσισαν κατά τη διάρκεια της πρώτης μοτοπορείας, που κατέληξε έξω από τα γραφεία της εταιρείας και μπροστά στις δυνάμεις της αστυνομίας, την προκήρυξη της απεργίας και πήραν μέρος σε αυτή καθολικά.

Αυτό που δεν έκαναν ήταν να μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στην «παντοδυναμία» της εταιρείας. Να σηκώσουν αδιάφορα τους ώμους επειδή η απόλυση αφορούσε λίγο περισσότερους από 100 συναδέλφους και όχι τους ίδιους. Να περιμένουν από κάποιον άλλον να «λύσει» το πρόβλημα ή να πουν πως «δεν γίνεται τίποτα». Να ψάχνουν, όπως κάνουν ορισμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, αν «επιτρέπεται» να κάνουν συνέλευση και απεργία, να ...μετρηθούν αν συγκεντρώνουν το 50% + 1 ή να ψάξουν να βρουν υπολογιστή για να κάνουν τηλεσυνέλευση...

-- Σημαντική πλευρά αναδεικνύεται η οργάνωση στο Σωματείο. Πώς αποτυπώθηκε αυτό πιο συγκεκριμένα στη δική σας περίπτωση;

-- Το Συνδικάτο από την πρώτη στιγμή μπήκε μπροστά στην οργάνωση της πάλης. Με την πρώτη συνέλευση, με εργαζόμενους της «e-food», με πλαίσιο αιτημάτων για να αποκρουστεί η επίθεση, με συλλογική συζήτηση και συμμετοχή στην οργάνωση των κινητοποιήσεων, παρά την προσπάθεια να εμφανιστεί ο αγώνας μας κάτι σαν ...«διαδικτυακός ακτιβισμός». Το σχόλιο ενός συναδέλφου τα λέει όλα. Κάνοντας για πρώτη φορά στη ζωή του το βήμα να πάρει μέρος σε κινητοποίηση, μας είπε πως «είναι και η πρώτη φορά που νιώθω τόσο περήφανος». Αυτήν την περηφάνια που νιώσαμε όλοι όσοι συμμετείχαμε στον αγώνα, τη δύναμη που αντλήσαμε, τις οφείλουμε στην οργάνωση και τη συλλογική δράση, στο γεγονός ότι μαζικά μπήκαν στη μάχη όσοι μέχρι σήμερα ήταν ανοργάνωτοι. Αυτά τα στοιχεία της οργάνωσης, μαζί και με την πρωτοβουλία για συντονισμό με το σωματείο που δραστηριοποιείται στον χώρο των διανομέων (ΣΒΕΟΔ) ώστε να υπάρχει κοινή δράση συνέβαλαν στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων. Η μαζική συμμετοχή όσων μέχρι σήμερα δεν συμμετείχαν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα.

-- Η εργοδοτική επίθεση στους εργαζόμενους έδωσε αφορμή για αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Ποιο ήταν το καθεστώς πριν από τον νόμο Χατζηδάκη και τι ήταν αυτό που άλλαξε τελικά προς όφελος της εργοδοσίας;

-- Το μοντέλο του «συνεργάτη», δηλαδή της πρόσληψης των διανομέων με σύμβαση παροχής ανεξάρτητων υπηρεσιών, το έχουν λανσάρει οι ψηφιακές πλατφόρμες τα τελευταία χρόνια, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα μεγάλης εταιρείας του κλάδου που λειτουργεί έτσι από τις αρχές του 2019. Το Συνδικάτο μας είχε καταγγείλει την εργοδοτική αυτή πρακτική με σειρά κινητοποιήσεων και παρεμβάσεων. Ωστόσο, το υπουργείο περιοριζόταν σε εγκυκλίους και μισόλογα. Αντί να βάλει φρένο στην εργοδοτική ασυδοσία, πετούσε το μπαλάκι στους ελεγκτικούς μηχανισμούς για να κρίνουν τη νομιμότητα της εργασιακής αυτής σχέσης, ξεχωριστά σε κάθε περίπτωση εργαζόμενου. Τον περασμένο Ιούνη, με τον αντεργατικό νόμο, η κυβέρνηση της ΝΔ έκανε ένα βήμα παραπέρα, και έδωσε τη δυνατότητα στις ψηφιακές πλατφόρμες να απασχολούν προσωπικό με συμβάσεις «παροχής ανεξάρτητων υπηρεσιών».

Εκτός όμως απ' αυτό, ο αγώνας στην «e-food» ανέδειξε ότι πάνω από 2.000 διανομείς δούλευαν μέχρι σήμερα ως «ενοικιαζόμενοι» από μεγάλη επιχείρηση, μια από αυτές που οι εργαζόμενοι αποκαλούμε «δουλεμπορικά» γραφεία και ο νόμος αναφέρει ως «Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης». Η «ενοικιαζόμενη» εργασία, που είναι συνώνυμο της δουλειάς - «λάστιχο», είναι παρούσα σε όλους σχεδόν τους κλάδους και έχει τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε διευκόλυνε τη δράση τους. Ετσι, η πρόσληψη των συναδέλφων αυτών απευθείας από την εργοδοσία είναι νίκη όχι μόνο δική μας αλλά όλης της εργατικής τάξης, σε βάρος των εργοδοτικών επιδιώξεων.

-- Πώς συνεχίζεται ο αγώνας;

-- Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία της μετατροπής των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου απευθείας με την εταιρεία, με αναγνώριση της προϋπηρεσίας μας. Δεν υπάρχει χώρος για καμία επανάπαυση, ώστε να διασφαλίσουμε ότι η μετατροπή αυτή θα γίνει πράξη. Επιπλέον, τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων σε καμία περίπτωση δεν έχουν ικανοποιηθεί στο σύνολό τους. Η παροχή εταιρικού κινητού και οχήματος, η δημιουργία στεγασμένων χώρων, η ορθολογική οριοθέτηση των ζωνών μέσα στις οποίες κινείται κάθε διανομέας, είναι μερικές μόνο από τις διεκδικήσεις μας.

Τώρα είναι η ώρα της ενίσχυσης της οργάνωσής μας. Κανένας διανομέας, είτε δουλεύει ως freelancer είτε ως μισθωτός, δεν πρέπει να αντιμετωπίζει μόνος του την εκάστοτε εταιρεία. Είναι η ώρα να αποδείξουμε στην εργοδοσία και στην κυβέρνηση ότι είμαστε οργανωμένοι στα σωματεία μας, ότι θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους σε κάθε προσπάθεια να εφαρμόσουν τους αντεργατικούς νόμους και να επιτεθούν στα δικαιώματά μας.

Μπροστά στις αρχαιρεσίες του Συνδικάτου, που συνεχίζονται τις επόμενες μέρες, καλούμε τους διανομείς να οργανωθούν, να πάρουν μέρος στις εκλογές, να στηρίξουν τους συναδέλφους από την «e-food» που είναι υποψήφιοι για τη νέα διοίκηση. Να δυναμώσουν το Συνδικάτο και μαζί με αυτό τον αγώνα για τα αιτήματα και τα δικαιώματά μας.

https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=2/10/21&id=18351&pageNo=4

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:

ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ -ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ - ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ
Την Τρίτη 5 Οκτώβρη η μεγάλη σύσκεψη για τον συντονισμό της πάλης
Στις 6.30 μ.μ. στο γήπεδο Σπόρτιγκ

ΝΑ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ "ΚΟΙΝΟΥ ΣΠΙΤΟΥ" ΜΑΣ -ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ

 

Συνθήκη Μάαστριχτ: Το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το θεμέλιο της ΕΕ. Είναι η Συνθήκη των Συνθηκών. Απ' αυτήν απορρέουν όλες οι επόμενες, όπως και όλες οι αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, τις οποίες συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τις εφαρμόζουν στα κράτη τους. Γι' αυτό και σήμερα  (2012) σε μια σύντομη ιστορικοπολιτική αναδρομή, παρουσιάζουμε τα βασικά ζητήματα αυτής της Συνθήκης.

Το Μάαστριχτ είναι μια μικρή κωμόπολη της Ολλανδίας. Ηταν άγνωστη στο πλατύ κοινό έως το Δεκέμβρη του 1991, τότε που οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), που τη συγκροτούσαν 12 ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα), συνυπέγραφαν τη Συνθήκη μετεξέλιξής της σε Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), τη γνωστή πλέον Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ετσι, το Μάαστριχτ έγινε διάσημο, η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση περνούσε σε μια ανώτερη ποιοτικά βαθμίδα και πάνω στους λαούς υψωνόταν νέος, πιο βαρύς ζυγός από το κεφάλαιο, των 12 τότε καπιταλιστικών κρατών της ΕΟΚ, προκειμένου να μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες αναπαραγωγής και συσσώρευσής του, με ολοένα αυξανόμενη την ένταση της εκμετάλλευσης, και πιο αποτελεσματικά να αντεπεξέρχεται στις ανάγκες του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής.

Στην πορεία, η ΕΕ των «12» έγινε ΕΕ των «15», με την προσχώρηση των Αυστρίας, Σουηδίας και Φινλανδίας. Ενώ σήμερα μετά τη διεύρυνσή της έγινε ΕΕ των 27, με την ένταξη των Τσεχίας, Εσθονίας, Ουγγαρίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Πολωνίας, Σλοβακίας, Σλοβενίας, Κύπρου, Μάλτας, Ρουμανίας και Βουλγαρίας.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (ή Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) υπογράφτηκε στις 7 Φλεβάρη του 1992 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοέμβρη του 1993. Από την ελληνική Βουλή επικυρώθηκε τον Ιούλη του 1992 με τις ψήφους των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της Πολιτικής Ανοιξης (κόμμα που είχε ιδρύσει ο Αντ. Σαμαράς, που είχε αποχωρήσει το 1991 από τη ΝΔ, αλλά επανήλθε) και του Συνασπισμού. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ.

Η Συνθήκη ψηφίστηκε στη Βουλή χωρίς οι βουλευτές να τη γνωρίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο, κανένα κρατικό όργανο δεν την έδωσε στη δημοσιότητα.
Αποτελεί το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απ' αυτήν απορρέουν και οι κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως εξειδικεύονται, συμπληρώνονται και αναπτύσσονται στην πορεία από τις Συνόδους Κορυφής, τα Συμβούλια Υπουργών της Κομισιόν, δηλαδή συνδιαμορφώνονται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών για κάθε κράτος - μέλος και εφαρμόζονται υποχρεωτικά σε κάθε κράτος - μέλος, από την κυβέρνησή του. Για την ιστορία, η Συνθήκη του Μάαστριχτ έγινε ολόκληρη γνωστή από το ειδικό ένθετο, στο οποίο τη δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» και είναι η μόνη εφημερίδα που το έκανε. Σύμφωνα με το άρθρο 73β της Συνθήκης του Μάαστριχτ, «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων» και με το άρθρο 102α υιοθετείται η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό».

Στους σκοπούς της «Ενωμένης Ευρώπης» περιλαμβάνονται: «Ισόρροπη ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων, μια σταθερή μη πληθωριστική ανάπτυξη, υψηλός βαθμός απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, άνοδος του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας ζωής». Για την επίτευξη αυτών των στόχων, όπως διακηρύσσεται, διαμορφώνονται ενιαίο θεσμικό πλαίσιο, ενιαίο νόμισμα και Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Θεσπίζεται η ευρωπαϊκή ιθαγένεια και προοπτικά προβλέπεται κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα.

Για λόγους αντικειμενικούς και επειδή εντός της ΕΕ είναι οξύτατος ο ανταγωνισμός σε επίπεδο κρατών ή ομάδων κρατών, στο Μάαστριχτ δόθηκε προτεραιότητα στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) και τα ζητήματα της Πολιτικής Ενωσης παραπέμφθηκαν για αντιμετώπιση στο μέλλον. Ετσι καθιέρωναν σταδιακά σε διάφορους τομείς τις λεγόμενες Κοινές Πολιτικές.

Το περιεχόμενο της ΟΝΕ συνίσταται στη διαμόρφωση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Οικονομίας. Πρόκειται, πιο συγκεκριμένα, για το πέρασμα της ΕΟΚ στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Οικονομία, για ένα νέο ποιοτικό στάδιο της εξέλιξής της. Αυτή η ποιοτική αλλαγή έκανε αναγκαία την αναθεώρηση των συνθηκών της ΕΟΚ και τη δημιουργία νέων θεσμών. Η διαμόρφωση της ΟΝΕ πήρε προγραμματικό χαρακτήρα και χωρίστηκε σε τρία στάδια, με ειδικό περιεχόμενο στο καθένα απ' αυτά και εισάγει για πρώτη φορά θεσμικά μέτρα και κυρώσεις για τα κράτη - μέλη που δεν εφαρμόζουν τους κοινοτικούς προσανατολισμούς.

Βασικό συστατικό στοιχείο της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι το «πρόγραμμα σύγκλισης», σύμφωνα με το οποίο όλα τα κράτη - μέλη οφείλουν, κατά την άσκηση της οικονομικής πολιτικής, να συγκλίνουν προς κάποιους συγκεκριμένους οικονομικούς δείκτες, που ονομάστηκαν «κριτήρια του Μάαστριχτ».
 Το «πρόγραμμα σύγκλισης» όριζε μέχρι το 1996, όλα τα κράτη:
Να περιορίσουν το ρυθμό πληθωρισμού στο 4 - 5%.
Να μειώσουν τα ελλείμματα του Δημοσίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο 3%.
Να περιορίσουν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 60%.
Να συμπιέσουν τα επιτόκια των δανείων, ώστε να μην υπερβαίνουν τις 2 ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια των χωρών - μελών της ΕΟΚ.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ συμπίπτει με μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τις αλλαγές και τις ανατροπές σ' όλο τον κόσμο, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Απ' την άλλη, οι εξελίξεις χαρακτηρίζονται από τη ραγδαία διεθνοποίηση και κοινωνικοποίηση της παραγωγής, κάτω από την επίδραση της πρωτοφανούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτή η τάση αντικειμενικά βαθαίνει την αλληλεξάρτηση των εθνικών οικονομιών, γενικότερα της κοινωνικής, πολιτιστικής και πολιτικής ζωής, και απαιτεί νέα πλαίσια στην οργάνωση της παραγωγής και διανομής, στις κοινωνικές σχέσεις γενικότερα.

Οι «αρχιτέκτονες» της Συνθήκης επιχειρούν με την ΟΝΕ να θεσμοθετήσουν τη διεθνοποίηση των μηχανισμών διεύρυνσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου.

Κίνητρό τους δεν είναι φυσικά η ευημερία των λαών, όπως ψευδεπίγραφα διακηρύσσουν στην εισαγωγή της Συνθήκης, αλλά η αντιμετώπιση των δυσκολιών στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που προέρχονται από τη ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τον οξύτατο ανταγωνισμό των αμερικανικών και γιαπωνέζικων μονοπωλίων στο χώρο της Ευρώπης και σ' όλο τον κόσμο. Επομένως, το «όραμα» της «Ενωμένης Ευρώπης» με μια ενιαία οικονομική και νομισματική πολιτική, με κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, είναι το όραμα που ανταποκρίνεται στην ανάγκη των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών κύκλων να επιβληθούν ως ένας ισχυρός πόλος στις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, με ιδιαίτερη επιδίωξη την κατάκτηση και εκμετάλλευση των αγορών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Το ΚΚΕ τάχθηκε εξαρχής κατά της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Στην απόφαση της ευρείας Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (16 - 17 Μάη 1992) αναφέρεται: «Το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει με την αντίληψη του "μονόδρομου" και όταν μάλιστα είναι δεδομένη η 11χρονη αρνητική εμπειρία της χώρας από την ένταξη στην ΕΟΚ. Πρόκειται για αντίληψη, που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας με τα συμφέροντα και τις επιλογές του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντίληψη που καταδικάζει την Ελλάδα στο περιθώριο των πολιτικών που χαράσσουν οι ισχυροί της ΕΟΚ. Το όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης", της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, "ΣΥΝ" και ο συγκεκριμένος στόχος "να μπούμε στο σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ" δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων».

Σχετικά με την ΟΝΕ, στην ίδια απόφαση αναφέρεται:

«Η ΟΝΕ όχι μόνο δεν πρόκειται να απαλλάξει τους εργαζόμενους από τα δεινά του καπιταλισμού (εκμετάλλευση, κρίσεις, φτώχεια, καταπίεση εθνών και λαών, πόλεμοι κ.λπ.), αλλά, αντίθετα, ενισχύει τον κύριο της καπιταλιστικής παραγωγής, το μονοπωλιακό υπερκέρδος, με τις πολλαπλές πηγές άντλησής του, στη σφαίρα παραγωγής και κυκλοφορίας, στην εσωτερική και την εξωτερική αγορά, αναπτύσσοντας το μονοπωλιακό ανταγωνισμό ως τα έσχατα όρια».

Αξίζει ακόμη να σημειώσουμε τη σαφέστατη εκτίμηση του ΚΚΕ για το ανέφικτο της «σύγκλισης» των οικονομιών. Στην απόφαση τονίζεται:

«Οι διαφορές που υπάρχουν είναι τέτοιες που είναι αδύνατο να υπάρξει σύγκλιση, υπό την κυριαρχία των μονοπωλίων, υπολογίζοντας και τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού». Μήπως δεν επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις του από την όλη πορεία της ΕΕ ως τα σήμερα και τις ίδιες τις εξελίξεις;

Το ΚΚΕ πάντα υποστήριζε και επιβεβαιώθηκε ότι οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις στους κόλπους της ΕΕ ανάμεσα στα κράτη - μέλη είναι τόσο ισχυροί που δημιουργούν, αφ' ενός, επιμέρους συμμαχίες γύρω από τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, αφ' ετέρου, φυγόκεντρες δυνάμεις. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες κρίσης, το ζήτημα της διαχείρισής της έχει οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα σε Γερμανία και Γαλλία παρά τους μεταξύ τους συμβιβασμούς. Οπως επίσης και ανάμεσα σ' αυτά τα δύο κράτη και την Αγγλία, ανάμεσα σε Αγγλία Γερμανία.
Αυτό εκφράζεται έντονα γύρο από την υπόθεση «κρατικό χρέος υπερχρεωμένων κρατών».
Ετσι τα ευρωομόλογα που πρότεινε η Γαλλία δεν έγιναν δεκτά από τη Γερμανία, ενώ γύρω από το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας» εκφράστηκαν οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία και άλλα κράτη, που έληξαν με συμβιβασμό ανάμεσα σε Γερμανία-Γαλλία.
Αλλο παράδειγμα είναι ο πόλεμος στη Λιβύη. Η Γερμανία δε συμμετείχε. Την ίδια ώρα τα ισχυρά κράτη, συνάπτουν στρατηγικές συμφωνίες με άλλα ισχυρά εκτός ΕΕ κράτη, όπως π.χ. η Γερμανία με τη Ρωσία, στην Ενέργεια. Που επιδρούν και στο εσωτερικό της ΕΕ. Με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς, κανείς δε μπορεί να αποκλείσει ότι η ΕΕ μπορεί να διασπαστεί, να αλλάξει σύνθεση, να αλλάξουν τα ισχυρά κράτη συμμάχους με εκτός ΕΕ άλλα καπιταλιστικά κράτη ή και να διαλυθεί.

Για παράδειγμα, η αποπομπή υπερχρεωμένων κρατών όπως η Ελλάδα από την ευρωζώνη είναι πιθανό σενάριο. 'Η ποιος μπορεί να πει ότι η ΕΕ θα παραμείνει ως έχει με δεδομένους τους οξύτατους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της και τη Γερμανία να τραβά σε κύρια ζητήματα το δικό της δρόμο με δεδομένο ότι συγκροτεί συνεργασίες, συμμαχίες στρατηγικές, με άλλα ισχυρά εκτός ΕΕ καπιταλιστικά κράτη;

Η διαδικασία διαμόρφωσης της ΟΝΕ χωρίστηκε σε τρία στάδια, προκειμένου να εφαρμοστεί.

Το πρώτο στάδιο έπρεπε να ολοκληρωθεί στο τέλος του 1993. Στο χρονικό αυτό διάστημα, αίρονταν οι περιορισμοί στην κίνηση των κεφαλαίων ανάμεσα στα κράτη - μέλη και εντασσόταν το νόμισμα κάθε κράτους - μέλους στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Στο ΕΝΣ μετείχαν τότε οι 11 χώρες της ΕΟΚ, εκτός της Ελλάδας. Η δραχμή έπρεπε να ενταχθεί στο ΕΝΣ μέχρι 31 Δεκέμβρη 1994. Πράγματι, η δραχμή εντάχθηκε στο ΕΝΣ το 1994.

Επίσης, στη διάρκεια του πρώτου σταδίου, προβλεπόταν η εφαρμογή πολιτικής σε κάθε κράτος - μέλος, που θα οδηγούσε στη «σύγκλιση των οικονομιών» και τέθηκαν ενιαία κριτήρια ως προς αυτό για όλα τα κράτη - μέλη, σχετικά με τον πληθωρισμό, τα δημόσια ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, τα επιτόκια. Καθόρισαν, δε, διαδικασία ελέγχου αυτής της πορείας από τα Συμβούλια Κορυφής και το ΕΚΟΦΙΝ.

Το δεύτερο στάδιο της ΟΝΕ θα άρχιζε από την 1η Γενάρη 1994.

Στο στάδιο αυτό θα δημιουργούνταν το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ινστιτούτο (ΕΝΙ), με σκοπό το συντονισμό της νομισματικής πολιτικής και την προώθηση των προϋποθέσεων για το κοινό νόμισμα. Μέχρι το τέλος του 1996, που θα διαρκούσε το δεύτερο στάδιο της ΟΝΕ, θα έπρεπε να είχαν επεξεργαστεί το πλαίσιο ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Σ' αυτό το στάδιο, άρχιζαν να εφαρμόζονται οι διατάξεις για την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, η απαγόρευση του δανεισμού του Δημοσίου και άρχιζε η ανεξαρτητοποίηση των κεντρικών τραπεζών από τις εθνικές νομοθεσίες.

Μέχρι 31 Δεκέμβρη 1996, το Συμβούλιο των αρχηγών κρατών θα αποφάσιζε κατά πόσον η Κοινότητα είναι έτοιμη να μπει στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, που θα άρχιζε στο τέλος του 1997, όπως όριζε η Συνθήκη ή, αν δεν ήταν έτοιμη, το τρίτο στάδιο, θα άρχιζε την 1η Γενάρη 1999.

Στο τρίτο στάδιο,

οι οικονομίες των κρατών - μελών θα ελέγχονταν από τα όργανα της Κοινότητας ως προς το βαθμό «σύγκλισης» των οικονομιών, δηλαδή την εκπλήρωση των τεσσάρων κριτηρίων, το ΕΝΙ θα μετατρεπόταν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Η ΕΚΤ, όταν ιδρυόταν, μαζί με όλες τις κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών θα αποτελούσαν το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ). Η ΕΚΤ θα εκδίδει αποφάσεις και κανονισμούς, που θα έχουν υποχρεωτική ισχύ για κάθε κράτος - μέλος.

 Σ' αυτό το στάδιο τα εθνικά νομίσματα θα καταργούνταν και θα υιοθετούνταν το κοινό ευρωνόμισμα. Εως τότε υπήρχε βεβαίως το ECU, που ήταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα, με την οποία συγκρίνονταν τα εθνικά νομίσματα, αλλά και με βάση την οποία γίνονταν οι οικονομικές μετρήσεις σε επίπεδο ΕΕ (προϋπολογισμός, επιδοτήσεις κ.λπ.).

Από την 1η Γενάρη 1999, η ΟΝΕ ξεκινά και σ' αυτήν συμμετέχουν όσα κράτη - μέλη της Κοινότητας πληρούν τα τέσσερα κριτήρια. Στην ΟΝΕ μπήκαν το 1999 οι Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Φινλανδία και Αυστρία. Η Ελλάδα μπήκε το 2001. Δε συμμετέχουν οι Βρετανία, Δανία και Σουηδία, οι δύο τελευταίες μετά από δημοψήφισμα.

Με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, που υπογράφτηκε στις 2 Οκτώβρη του 1997 και τέθηκε σε εφαρμογή την 1η Μάη του 1999, τροποποιείται η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επικυρώθηκε από την ελληνική Βουλή στις 18 Φλεβάρη του 1999 με τις ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και του ΔΗΚΚΙ, ενώ οι βουλευτές του Συνασπισμού ψήφισαν «λευκό».

Τα πιο σημαντικά νέα στοιχεία που περιλαμβάνονται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ είναι:

Το Σύμφωνο Σταθερότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Η ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η καθιέρωση της «ενισχυμένης συνεργασίας».

Η κατάργηση του βέτο για σειρά θεμάτων και η καθιέρωση της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων.

Αν μπορούμε να συνοψίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της Συνθήκης, διακρίνουμε τους αλληλοδιαπλεκόμενους στόχους για:
Την ενδυνάμωση του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Την ενίσχυση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (πρώτα απ' όλα Γερμανίας, Γαλλίας) στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με ΗΠΑ - Ιαπωνία.

Με το Σύμφωνο Σταθερότητας της οικονομίας ορίζονται οι δείκτες, τους οποίους πρέπει να τηρούν τα κράτη - μέλη της «Ζώνης του Ευρώ».

 Με αυτούς τους δείκτες (πληθωρισμός, ύψος δημόσιου ελλείμματος, χρέος) θα αξιολογούνται οι οικονομικές επιδόσεις εκείνων των κρατών που συμμετέχουν στη «Ζώνη» του κοινού νομίσματος. Δηλαδή για όλα, πλην της Σουηδίας και της Δανίας, όπου η συμμετοχή απορρίφθηκε με δημοψηφίσματα, και της Βρετανίας, όπου εκκρεμεί ακόμη η διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Θεωρητικά, με το Σύμφωνο Σταθερότητας οι αρχιτέκτονες της ΕΕ επιδιώκουν τη σύγκλιση (ονομαστική και πραγματική) των οικονομιών. Αλλά, έντεκα χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πέντε χρόνια μετά τη Συνθήκη του Αμστερνταμ η «σύγκλιση» παραμένει ανέφικτη, αποδεικνύοντας την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ ότι «ο δρόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης δεν καταργείται με ευχές στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης και ότι ο στόχος της σύγκλισης, ονομαστικός ή και μη ονομαστικός, αριθμητικός ή και όχι αριθμητικός, δεν πρόκειται να πιαστεί ούτε τώρα, ούτε αύριο».

Από την άλλη, το Σύμφωνο Σταθερότητας δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν μια δέσμη σκληρών αντεργατικών μέτρων για τη μείωση του κόστους εργασίας και την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας της ΕΕ, δηλαδή τη διαρκή διεύρυνση των περιθωρίων κέρδους για το μεγάλο κεφάλαιο.

 Μεταξύ αυτών των μέτρων είναι η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κατάργηση θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, η ιδιωτικοποίηση σειράς τομέων, όπως της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, της Παιδείας, της Υγείας, της Ερευνας.

Ενα χαρακτηριστικό του Συμφώνου Σταθερότητας είναι η επιβολή ποινών στα κράτη - μέλη τα οποία υπερβαίνουν τους σχετικούς δείκτες.

 Οι ποινές, που ξεκινούν από την προειδοποίηση του κράτους - μέλους, φθάνουν ως το εξοντωτικό πρόστιμο που αντιστοιχεί στο 0,5% του ΑΕΠ του κράτους «παραβάτη». Παρ' όλα αυτά, με αφορμή την υπέρβαση του ελλείμματος από τη Γερμανία και τη Γαλλία αποδείχτηκε ότι το Σύμφωνο εφαρμόζεται «κατά το δοκούν», αφού τα αρμόδια όργανα δεν επέβαλαν καμιά ποινή.

Με την ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, η Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει ένα ακόμη βήμα για την ολοκλήρωση του μηχανισμού παρακολούθησης και καταστολής, δηλαδή του απαραίτητου βραχίονα για την προώθηση των αντεργατικών, αντιλαϊκών επιλογών της.

Η Συμφωνία Σένγκεν δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας μιας τεράστιας κοινής βάσης δεδομένων στην οποία θα συγκεντρώνονται όλες οι πληροφορίες από τις αρχές ασφαλείας των κρατών - μελών της ΕΕ, περιλαμβανομένων και των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων των πολιτών, υπό το πρόσχημα της καλύτερης αντιμετώπισης του εγκλήματος. Τις πληροφορίες αυτές θα μπορούν να τις αξιοποιούν οι υπηρεσίες ασφαλείας όλων των κρατών - μελών για δικούς τους λόγους.

Η Συμφωνία Σένγκεν μεταξύ των άλλων ανατρέπει το θεμελιώδες νομικό αξίωμα ότι ο κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι την απόδειξη του αντιθέτου και καθιερώνει την αρχή ότι καθένας μπορεί να είναι ένοχος μέχρι να αποδείξει την αθωότητά του.

Σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η «ενισχυμένη συνεργασία» έχει ως στόχο «να δοθεί η δυνατότητα σε έναν περιορισμένο αριθμό κρατών - μελών, τα οποία μπορούν και επιθυμούν να προχωρήσουν περαιτέρω, να συνεχίσουν την εμβάθυνση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, σεβόμενα το ενιαίο θεσμικό πλαίσιο της Ενωσης».


Ουσιαστικά, με την αρχή της «ενισχυμένης συνεργασίας», η οποία περιλαμβάνεται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, δίνεται δυνατότητα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες - μέλη της ΕΕ να διαμορφώνουν κοινές πολιτικές και να τις θέτουν σε εφαρμογή για θέματα μείζονος σημασίας, όπως η άμυνα και η ασφάλεια.

Στη Συνθήκη του Αμστερνταμ περιλαμβάνονται ακόμη ρυθμίσεις για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων στα όργανα της ΕΕ, με κύριο χαρακτηριστικό την κατάργηση του βέτο για σειρά θεμάτων και την επέκταση της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας στο συμβούλιο υπουργών. 

Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, το «Σύμφωνο Σταθερότητας» εμπλουτίζεται με αντιλαϊκές πολιτικές μέχρι το πρόσφατο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας», το οποίο προβλέπει:

1. Επίτευξη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και μηδενικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων (ή το ανώτερο μέχρι 1% του ΑΕΠ) για τα κράτη - μέλη, με τις κυβερνήσεις να δεσμεύονται ότι θα επιβάλλουν επιπλέον μέτρα όταν υπάρχουν «αποκλίσεις» από τους στόχους.

2. Τα κράτη - μέλη με δημόσιο χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση του χρέους κατά 1/20 ανά έτος (μέσος όρος).

3. Τα κράτη - μέλη που υπόκεινται σε «διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος» θα πρέπει να καταρτίζουν αυτόματα «δημοσιονομικά και οικονομικά προγράμματα» (δηλαδή μνημόνια) για τη διόρθωσή τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.

4. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να ζητά αναθεώρηση του προϋπολογισμού σε περίπτωση που ένα κράτος - μέλος παρουσιάζει απόκλιση από τους «δημοσιονομικούς στόχους».

Τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη που εφαρμόζουν προγράμματα διάσωσης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεσμεύονται για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων, ενώ όσα έχουν μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο για δράση πρέπει να ενεργοποιήσουν αυτόματους σταθεροποιητές της οικονομίας.
Σ' αυτή την κατεύθυνση τα κράτη - μέλη «επανεξετάζουν τη φορολογική τους πολιτική και αν κριθεί απαραίτητο, διευρύνουν τη φορολογική βάση, καταργούν αδικαιολόγητες φοροαπαλλαγές και εξαιρέσεις, περιορίζουν τους φόρους στην εργασία». Δηλαδή, επιβάλλουν νέα χαράτσια στις πλάτες των λαών. Αυτή η φοροληστεία του λαού εξελίσσεται τώρα στην Ελλάδα.

Το Μάρτη του 2000 αποφασίζεται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ η στρατηγική της Λισαβόνας, στη Σύνοδο Κορυφής το 2000 στην ισπανική αυτή πόλη, με επίκεντρό της την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ως στρατηγικό στόχο, για την υλοποίηση του οποίου κατέληξαν σε μια σειρά μέτρα τα οποία προωθούν με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Μέτρα, όπως η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και οι ελαστικές μορφές εργασίας, η παράδοση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης στο κεφάλαιο, η εμπορευματοποίηση των τομέων Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, οι αντιδραστικές αλλαγές που προώθησε η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για παραγωγή φτηνού καταρτίσιμου εργατικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις, η ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στρατηγική σημασία, όπως π.χ. τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ. Ταυτόχρονα, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών σε κάθε κράτος - μέλος, η οποία ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τις Εαρινές Συνόδους Κορυφής, ωθεί στην ακόμη μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, δηλαδή στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων και σε διακρατικό επίπεδο. Και την ίδια ώρα αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, μειώνει το λαϊκό εισόδημα και τις συντάξεις, αυξάνει τον εργάσιμο βίο ως το ...θάνατο.

Συνέχεια αυτής της στρατηγικής είναι η στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την απασχόληση και την ανάπτυξη, που δίνει τις νέες κατευθυντήριες γραμμές των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών για την επόμενη δεκαετία.

Στόχος της είναι να καταστήσει τα μονοπώλια της ΕΕ υπερκερδοφόρα, να τραβήξει την καπιταλιστική οικονομία της ευρωένωσης από το τέλμα της κρίσης και να την επαναφέρει σε τροχιά τέτοια που θα της επιτρέπει με αξιώσεις να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Οι στόχοι βασίζονται σε δύο κεντρικούς άξονες:

α) «Η αποκατάσταση της μακροοικονομικής σταθερότητας και η επανάκαμψη των δημοσίων οικονομικών». Να εξασφαλισθούν, δηλαδή, μέσα από τις δραστικές περικοπές στους προϋπολογισμούς, χρήματα, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ενίσχυσης και χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου. β) «Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι ουσιαστικές για μια ισχυρή και βιώσιμη ανάπτυξη». Να ανατραπούν, δηλαδή, στο σύνολό τους τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα καθιστώντας ακόμα φθηνότερη την τιμή της εργατικής δύναμης.

Ετσι, με το «Σύμφωνο για το Ευρώ+» προβλέπονται:

1. Μειώσεις μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

2. Κατάργηση των Kλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

3. Κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.

4. Κατεδάφιση των Δημόσιων Συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης - Μεγάλη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ώστε να ευθυγραμμιστούν με το προσδόκιμο ζωής.

5. Επίθεση στα λαϊκά στρώματα, για να ανοίξουν νέοι τομείς στη συγκέντρωση και την κερδοφορία του κεφαλαίου.

6. Ενίσχυση της «ευελφάλειας». Να μειωθεί η «υπερπροστασία εργαζομένων με μόνιμες συμβάσεις», δηλαδή κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Συμβάσεις αορίστου χρόνου μόνο για νεοπροσλαμβανόμενους που έχουν περιορισμένα δικαιώματα και απολύσεις των εργατών με συγκροτημένα δικαιώματα.

Μείωση της πρόωρης αποχώρησης από το σχολείο, ώστε να ολοκληρώνεται η απόκτηση δεξιοτήτων διαμόρφωσης του νέου «απασχολήσιμου» εργαζόμενου.

Τα κράτη - μέλη να ΠΕΡΙΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, μειώνοντας το χρόνο και το ύψος τους και επιβάλλοντας αυστηρές προϋποθέσεις.

7. Κατεδάφιση συνταξιοδοτικών συστημάτων: «Τα κράτη - μέλη που δεν το έχουν ήδη πράξει θα πρέπει να αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης και να το συνδέσουν με το προσδόκιμο ζωής».

Να περιορίσουν κατά προτεραιότητα τα καθεστώτα πρόωρης συνταξιοδότησης.

Κίνητρα για την απασχόληση εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας.

Προώθηση της διά βίου μάθησης.

Να ενισχύσουν την ανάπτυξη «συμπληρωματικής ιδιωτικής αποταμίευσης», δηλαδή προσφυγή στην ιδιωτική ασφάλιση.

Το 1999 αποφασίζουν την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΠΑΑ), τη συγκρότηση Ευρωστρατού από 50.000 - 60.000 ενόπλους, για διαχείριση «διεθνών κρίσεων» και «ειρηνευτικών» αποστολών, δηλαδή για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενώ το 2003 αποφασίζουν το δόγμα του προληπτικού χτυπήματος, δηλαδή της ένοπλης επέμβασης σε χώρες από τις οποίες υποτίθεται ότι κινδυνεύει η ΕΕ.
 Σήμερα, η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας - ΚΠΑΑ (όπως μετονομάστηκε η Ευρωπαϊκή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας - ΕΠΑΑ - με τη Συνθήκη της Λισαβόνας) αποτελεί τον επιχειρησιακό βραχίονα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ.

Εκφραση της αυξανόμενης επιθετικότητας του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην ΕΕ και της ενίσχυσης του αντιδραστικού χαρακτήρα της. Ενίσχυση της ετοιμότητας της διακρατικής αυτής ένωσης του κεφαλαίου για ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές και μη επεμβάσεις σε κάθε γωνιά της Γης, σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης και έντασης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ, καθώς και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις δυναμικά αναπτυσσόμενες χώρες, με στόχο την ενίσχυση και κατάκτηση νέων θέσεων των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων.

Τόσο η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) όσο και η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ) της ΕΕ συνδέονται άρρηκτα με τη Συνθήκη ίδρυσης της ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ θεμελίωσε ολοκληρωμένα τη στρατηγική του κεφαλαίου, προβλέποντας όλα τα πολιτικά και οικονομικά μέσα για την προώθησή της. Με αυτήν απέκτησαν θεσμικό χαρακτήρα η ΚΕΠΠΑ και η ΚΠΑΑ και τις καθιέρωσε σαν ξεχωριστό «πυλώνα» της πολιτικής της ΕΕ. Οι μακροπρόθεσμοι στόχοι της στον τομέα της ΚΕΠΠΑ καταγράφηκαν στην Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφάλειας (ΕΣΑ), που συντάχθηκε κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ το 2003 και αποτελεί έκτοτε το πλαίσιο αναφοράς για την ΚΠΑΑ.

Η ΚΕΠΠΑ και η ΚΠΑΑ αποτελούν πεδίο οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, συγκρότησης αξόνων και αντιαξόνων στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και ανάμεσα στην ΕΕ και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δυνάμεις.

Βεβαίως, ενισχύει και τους ευρωενωσιακούς κατασταλτικούς μηχανισμούς (Europol - Eurojust - FRONTEX) και τη διασύνδεση και συνεργασία τους, για το χτύπημα των αγώνων του εργατικού κινήματος. Εχει κάνει επίσης επίσημη κρατική πολιτική τον αντικομμουνισμό, εξισώνοντας το φασισμό με τον κομμουνισμό.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Οι κατά καιρούς Κοινές Αγροτικές Πολιτικές (ΚΑΠ) μειώνουν το εισόδημα των φτωχών αγροτών, τους διώχνουν από τη γη τους, η οποία συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια καπιταλιστών, καταδικάζοντάς τους στην ανεργία και ενισχύουν τα μονοπώλια στη διατροφική αλυσίδα, προωθώντας μεταλλαγμένα τρόφιμα σε βάρος της υγείας των λαών.

Σήμερα, στα πλαίσια του σφαγιασμού των όποιων «κοινωνικών δαπανών» στα κράτη - μέλη και την ΕΕ προβλέπεται μείωση των δαπανών για τη γεωργία από το 41,7% του συνολικού προϋπολογισμού της ΕΕ στο 37,7%.
Σε επίπεδο αριθμών για την ΚΑΠ αυτό συνεπάγεται μείωση δαπανών κατά 11,2% στην επταετία 2014 - 2020. Σε σταθερές τιμές, οι δαπάνες παραμένουν στα επίπεδα του 2013.
Τα δικαιώματα ενιαίας ενίσχυσης που έχουν οι αγροτοκτηνοτρόφοι μετά την αναθεώρηση της ΚΑΠ το 2003 και τα οποία προέκυψαν με βάση το μέσο όρο των επιδοτήσεων που έπαιρναν το διάστημα 2000 - 2002, δε θα ισχύουν από το 2014.
Για την Ελλάδα, προτείνεται δραστική μείωση των άμεσων επιδοτήσεων, ώστε να καλυφθεί κατά το 1/3 η διαφορά των ενισχύσεων που παίρνει σήμερα σε σχέση με το 90% του μέσου όρου των ενισχύσεων της ΕΕ-27.
Ετσι, το συνολικό ποσό των άμεσων ενισχύσεων στους αγρότες της ΕΕ θα μειωθεί από 2,217 δισ. το 2013 στα 2,015 δισ. για τα έτη 2017 - 2020, μείωση κατά 9,1% σε σταθερές τιμές και υπερδιπλάσια σε πραγματικές.

Καθιερώνεται υποχρεωτικά η λεγόμενη «πράσινη ενίσχυση», για τους γεωργούς που εφαρμόζουν γεωργικές πρακτικές «φιλικές» προς το περιβάλλον και ανέρχεται στο 30% των συνολικών άμεσων ενισχύσεων, ένα νέο μποναμά στο μεγάλο κεφάλαιο.
Δικαιούχοι θα είναι όσοι ασκούν βιολογική γεωργία, εφαρμόζουν αμειψισπορά, διατηρούν μόνιμους βοσκότοπους, ή εκτάσεις για «οικολογικούς στόχους» (όπως αγρανάπαυση, αναδασώσεις, διατήρηση τοπίου κ.λπ.).
Μόνο αγρότες με πολλά στρέμματα γης έχουν τη δυνατότητα να αφήνουν ακαλλιέργητα στρέμματα για αγρανάπαυση, διατήρηση τοπίου κ.λπ. ή να καλλιεργούν ταυτόχρονα τουλάχιστον τρία είδη κ.ά., άρα οι μόνοι ωφελημένοι πρόκειται να είναι οι μεγαλοαγρότες.

Εισάγεται η έννοια του «ενεργού αγρότη», που θα στερήσει τις επιδοτήσεις από αυτούς τους μικροαγρότες που δεν μπορούν να ζήσουν από το μικρό κλήρο τους και αναγκαστικά, για να επιβιώσουν, κάνουν και άλλη δουλειά.

Η νέα μεταρρύθμιση της ΚΑΠ, από το 2013, θα φέρει σε ακόμα πιο τραγική θέση το φτωχό αγρότη της οικογενειακής εκμετάλλευσης και του μικρού κλήρου. Η απελευθέρωση των αγορών θα ωφελήσει μόνο τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις - τους μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αγροτικής παραγωγής και των αγροτικών εφοδίων, στην παραγωγή και διακίνηση των τροφίμων. Θα ενισχύσει τη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, την επιθετικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων.

Η μείωση των κοινοτικών κονδυλίων για αγροτικές δαπάνες θα επιταχύνει τις διαδικασίες απομάκρυνσης των μικρών και φτωχών καλλιεργητών από την παραγωγή, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της αγροτικής οικονομίας. Θα επιδεινώσει το βιοτικό επίπεδο της φτωχής αγροτιάς στην ύπαιθρο και γενικότερα του εργαζόμενου λαού. Οι απελευθερώσεις των αγορών θα δημιουργήσουν νέους κινδύνους για μεγάλες διακυμάνσεις τιμών παραγωγού που θα επιδεινώσουν τη θέση των μικρών παραγωγών, αλλά και των εργαζομένων - καταναλωτών, που αντιμετωπίζουν την αυξανόμενη ακρίβεια, εξασφαλίζοντας υπερκέρδη στα μονοπώλια.

Η κυριαρχία των μονοπωλίων και η απελευθέρωση θα έχουν συνέπεια και τη χρήση όλο και πιο βλαβερών ουσιών στην παραγωγή τροφίμων, την επιβολή των μεταλλαγμένων, τη γενικότερη υποβάθμιση και την αύξηση της επικινδυνότητας των τροφίμων που καταναλώνουν οι εργαζόμενοι και τη δημιουργία μίας άλλης κατηγορίας τροφίμων για την πλουτοκρατία.

Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία.
Οταν από τη συνθήκη «Ανθρακα - Χάλυβα» το 1952 έμπαιναν τα θεμέλια της «Συνθήκης της Ρώμης» το 1957, το κεφάλαιο συνένωνε τις δυνάμεις του για να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό στην Ευρώπη, πρωτίστως, με το αντίπαλο σύστημα, το σοσιαλισμό, με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς και συγχρονισμένης οικονομικής κρίσης, επιτάσσει τη στρατηγική του Μάαστριχτ και όλα όσα στη συνέχεια απορρέουν απ' αυτήν και συναποφασίζονται και εφαρμόζονται στα κράτη - μέλη της ΕΕ για την απρόσκοπτη εντεινόμενη εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου, την ενίσχυση της εξουσίας του και το τσάκισμα αν είναι δυνατόν του εργατικού κινήματος, προκειμένου να αποφύγει την αμφισβήτηση και την ανατροπή του, λόγω της οξύτητας των αντιθέσεων, της αθεράπευτης κρίσης του. Μαζί βεβαίως με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κ.λπ.

Ολη η πορεία και εξέλιξη της ΕΟΚ αρχικά και μετέπειτα της ΕΕ επιβεβαίωσε πολύ πιο ωμά, βάρβαρα, εκείνο που το ΚΚΕ υποστηρίζει από το 1960: Οτι είναι μια συμμαχία καπιταλιστική (ιμπεριαλιστική), που έχει στόχο να δυναμώσει περισσότερο το κεφάλαιο, τα μονοπώλια της Ευρώπης, να υπηρετήσει τα συνολικά συμφέροντά τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό. 

Η ενδυνάμωση της ΕΕ, λοιπόν, μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με έναν τρόπο: Με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των κρατών - μελών της, με την καταπίεση και εξολόθρευση των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών. Μπορούσε να πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή σε άδικους πολέμους, με την επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», με την πορεία στρατιωτικοποίησής της. Με άλλα λόγια, μέσα από τη θωράκιση της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Οσα κόμματα υποστηρίζουν το αντίθετο, είναι γιατί έχουν επιλογή τους τη στήριξη και υπηρέτηση του καπιταλισμού. Η στάση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από τη στάση που αυτό έχει απέναντι στον καπιταλισμό της χώρας του. Αν, δηλαδή, παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ή αν παλεύει για την ενίσχυση της κυριαρχίας του.

Το ΚΚΕ, αντίθετα, επειδή αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, για «τη λαϊκή συμμαχία και την εργατική εξουσία» στην Ελλάδα, τάσσεται υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η πάλη για φιλολαϊκή πολιτική διεξάγεται πρώτα και κύρια στο εθνικό πεδίο, συνδυασμένη βεβαίως με την ανάπτυξή της στο διεθνές. Πρόκειται για αλληλοτροφοδοτούμενα πράγματα. Η ΕΕ δε γίνεται να μεταρρυθμιστεί και να αλλάξει χαρακτήρα. Δε γίνεται να μεταμορφωθεί σε φιλολαϊκή.
 Η ΕΕ στηρίζει τη λειτουργία της στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στο καπιταλιστικό κέρδος, στις σχέσεις ανισοτιμίας μεταξύ των χωρών. Ετσι γινόταν πάντα.

Οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, που, μάλιστα, αυξάνονται διαρκώς, δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθούν, όσο τον παραγόμενο πλούτο θα τον ιδιοποιείται μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας που τον παράγει.
Δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν όσο θα υπάρχει η σημερινή εξουσία, όσο η ιδιοκτησία είναι καπιταλιστική. Από εδώ προκύπτει η αντικειμενική ανάγκη να γίνει λαϊκή περιουσία, να κοινωνικοποιηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, που με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα αναπτύσσεται η οικονομία σε όφελος της εργατικής τάξης, του λαού.
Το μέλλον της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι η πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=6865570

Δες Ακόμη:

"ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ Η ιστορία της λυκοσσυμαχίας των καπιταλιστών και Βαστίλης των λαών"