Ο Ιταλός ερευνητής Φαμπρίτσιο Κιόντο, μιλά στο Documento για τα εμβόλια στη Κούβα !!!

 

«Η Κούβα κλειδί στην πιο δίκαιη διανομή εμβολίων σε φτωχούς»

Συνέντευξη του ερευνητή του Finlay Φαμπρίτσιο Κιόντο στο Documento

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 6 Ιανουαρίου 2021

Ο ερευνητής του Ινστιτούτου Εμβολίων Finlay (IFV) στην Αβάνα,  Φαμπρίτσιο Κιόντο, σε συνέντευξή του στο Documento μιλάει για πανδημία, παρενέργειες, εμβολιασμούς και δικαιοσύνη.

Η «Κούβα είναι προετοιμασμένη για τον κορονοϊό από το 1959» έγραψε ο Αμερικανός Ντον Φιτζ, ερευνητής ψυχολογίας επί 25 έτη στο πολιτειακό νοσοκομείο του Σεντ Λούις. Μια επισήμανση που έχει βρει ελάχιστο χρόνο και χώρο στα διεθνή ΜΜΕ, παρότι η Διεθνής Ιατρική Ταξιαρχία Henry Reeve «παρεισέφρησε» στην ειδησεογραφία με τις αποστολές της στην Ιταλία και σε άλλες χώρες εν μέσω πανδημίας. Με πάνω από 3.700 εθελοντές υγειονομικούς σε 53 αποστολές σε 39 χώρες για την αντιμετώπιση της Covid-19 –και πάνω από 65 σε άλλες 59 χώρες–, δικαίως προτάθηκε για Νόμπελ.

Αν και η μικρή, νησιωτική χώρα της Καραϊβικής με το υψηλό ηθικό ανάστημα βρίσκεται αποκλεισμένη από τον μεγάλο γείτονά της, τις ΗΠΑ, εδώ και 60 χρόνια, κατάφερε πρόσφατα να γίνει υπόδειγμα στην αντιμετώπιση της πανδημίας, μολονότι το ενδιαφέρον έχει στραφεί μονόπλευρα στα εμβόλια των πολυεθνικών κολοσσών, από τα οποία προσμένουν πολύ μεγάλα κέρδη. Με γνώμονα τη δημόσια υγεία οι Κουβανοί έκλεισαν τα σύνορα και κράτησαν χαμηλά τα επιδημιολογικά δεδομένα (13 θάνατοι ανά εκατομμύριο) «ματώνοντας» την οικονομία – τα σύνορα άνοιξαν τον Νοέμβριο αλλά μετά την αύξηση των κρουσμάτων στα περί 150, από τον νέο χρόνο αναμένεται να απαιτείται τεστ 72 ωρών για να μπει επισκέπτης στη χώρα.

Στη λογική της ανακούφισης του πληθυσμού αλλά και των φτωχών χωρών κινείται και η πολιτική παραγωγής εμβολίων της Κούβας, Την ίδια στιγμή, για να σώσουν τις οικονομίες τους οι αναπτυγμένες χώρες της Δύσης ξοδεύουν τεράστια ποσά έχοντας στόχο την εξασφάλιση περισσότερων δόσεων, αδιαφορώντας αν θα φτάσουν για τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτήν τη συμβολή της Κούβας εξήρε πρόσφατα και εκπρόσωπος του Παναμερικανικού Οργανισμού Υγείας (PAHO), ο οποίος υπάγεται στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), καθώς η χώρα συμμετέχει στο πρόγραμμα COVAX του ΠΟΥ και της Συμμαχίας για την Επιδημιολογική Ετοιμότητα και Καινοτομία (CEPI) με στόχο τη διανομή των εμβολίων σε όλο τον κόσμο.

Η κουβανική επανάσταση είχε πρώτη προτεραιότητα την εξάλειψη του αναλφαβητισμού και την εξασφάλιση της δημόσιας υγείας. Παραδόξως το αμερικανικό εμπάργκο τη βοήθησε να γίνει αυτάρκης έχοντας αναπτυχθεί στον ερευνητικό τομέα για αποτελεσματικά και φτηνά φάρμακα και εμβόλια, όπως αυτά εναντίον της μηνιγγίτιδας και της ηπατίτιδας Β. Κατέχει ήδη 2.438 πατέντες σύμφωνα με δημοσίευμα στην επιστημονική επιθεώρηση «Nature» το 2018 και αναπτύσσει περίπου το 8% των εμβολίων, για τα οποία πραγματοποιούνται κλινικά πειράματα παγκοσμίως. Εξάγει φάρμακα και εμβόλια σε 48 χώρες μέσω της κρατικής εταιρείας-ομπρέλα BioCubaFarma, η οποία αποτελείται από 32 εταιρείες, 65 επιχειρηματικές μονάδες και 21 ερευνητικά ινστιτούτα και απασχολεί πάνω από 20.000 υπαλλήλους σε 80 εγκαταστάσεις παραγωγής. Ηδη δύο εμβόλια βρίσκονται σε φάση κλινικών δοκιμών (περισσότερα για τα Soberana 01, Soberana 02, αλλά και τα Abdala και Mambisa στην επίσημη σελίδα rpcec.sld.cu/en/home) και, σύμφωνα με δηλώσεις αξιωματούχων, καταβάλλονται προσπάθειες για εμβολιασμό όλων των Κουβανών το πρώτο εξάμηνο του 2021.

Για όλα αυτά, για τις εξελίξεις στα εμβόλια και με δεδομένο ότι στην Κούβα το 95% των ασθενών Covid-19 ανάρρωσε, το Documento μίλησε με τον Φαμπρίτσιο Κιόντο, ερευνητή του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας της Ιταλίας (CNR), ο οποίος από το 2013 αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Ινστιτούτο Εμβολίων Finlay (IFV) στην Αβάνα.

–Ποια είναι τώρα η κατάσταση στην Κούβα αναφορικά με την πανδημία;

–Καταρχάς να αναφέρω ότι υπάρχουν διαφορετικά σενάρια στην αντιμετώπισή της. Οι χώρες που θέτουν ως προτεραιότητα την οικονομία έναντι της δημόσιας υγείας έρχονται αντιμέτωπες με κύματα πανδημίας. Και αυτό συμβαίνει π.χ. στην Ιταλία. Αλλες χώρες, στις οποίες προηγείται η υγεία των πολιτών, όπως η Κούβα, τα πήγαν εξαιρετικά. Η Κούβα διαθέτει ισχυρό δίκτυο γιατρών, πανεπιστημιακών και επιστημόνων. Οι πολίτες τούς εμπιστεύονται όπως και την κυβέρνηση. Απαντες συνδέονται άμεσα με τους οικογενειακούς γιατρούς, που είναι και η πρώτη γραμμή άμυνας. Ως αποτέλεσμα, εμφανίστηκαν πολύ λίγα κρούσματα. Αρχικά επιβλήθηκε αυστηρό lockdown και έγινε ιχνηλάτηση των κρουσμάτων από σπίτι σε σπίτι, ειδικά στο ευάλωτο κομμάτι του πληθυσμού. Υπήρχε ήδη σχέδιο για τέτοιου είδους λοιμώδεις νόσους, καθώς οι Κουβανοί γιατροί είχαν βοηθήσει αφρικανικές χώρες στην καταπολέμηση του Εμπολα. Η Κούβα διέθετε ισχυρές βάσεις και ήταν προφανές ότι θα περιόριζε την εξάπλωση του ιού.

–Πώς υποδεχτήκατε την είδηση ότι το Ινστιτούτο Finlay βραβεύτηκε πρόσφατα για την εξαιρετική του συνεισφορά;

–Είναι συναρπαστικό, καθώς τα βλέμματα της επιστημονικής κοινότητας είχαν στραφεί στο τι κατάφεραν οι ερευνητές στο Ινστιτούτο Finlay. Οι Κουβανοί είναι περήφανοι όχι μόνο για τον χαμηλό αριθμό κρουσμάτων αλλά και για τις ανωτέρου επιπέδου θεραπείες τους. Είναι περήφανοι που ένα νησί σε καθεστώς οικονομικού αποκλεισμού έχει τέσσερα υποψήφια εμβόλια σε κλινικές δοκιμές. Ενα από αυτά βρίσκεται στη δεύτερη φάση, το μοναδικό σε όλη τη Λατινική Αμερική.

–Πόσα εμβόλια αναπτύσσει η Κούβα και τι είδους;

–Αναπτύσσονται τέσσερα εμβόλια. Θα μπορούσαμε να έχουμε διαφορετική φόρμουλα για διαφορετική στόχευση πληθυσμού. Επίσης, είναι επιστημονικά ορθό να μην ξεκινάς με ένα προϊόν πιστεύοντας ότι θα παραμείνει αναλλοίωτο. Πρόκειται για εμβόλια υπομονάδων. Αντί να μεταδώσουν στον ξενιστή το γενετικό υλικό του ιού, εισάγουμε άμεσα ένα κομμάτι της πλήρους ακίδας του ιού και συνδυάζουμε με ανοσοενισχυτικά. Για το εμβόλιο Soberana 1 χρησιμοποιούμε πλατφόρμα που έχει ήδη χρησιμοποιήσει η Κούβα στο παρελθόν κατά της μηνιγγίτιδας Β σε παιδιά, ακόμη και βρέφη. Αρα πολύ ασφαλής και σταθερή πλατφόρμα. Για το Soberana 2 χρησιμοποιούμε την έννοια του συζευγμένου εμβολίου. Και αυτή είναι μια στρατηγική που η Κούβα χρησιμοποίησε στο παρελθόν κατά του πνευμονικού στρεπτόκοκκου. Επιπλέον η παραγωγή τους είναι φτηνή. Μπορούμε να παράγουμε αρκετά και –το σημαντικό– παραμένουν σταθερά σε θερμοκρασία δωματίου.

–Πώς ξέρουμε εάν ένα εμβόλιο είναι ασφαλές;

–Αυτό το βλέπουμε κυρίως στην πρώτη φάση τις κλινικής δοκιμής. Ειδικά στη δεύτερη φάση ελέγχονται πραγματικά η ασφάλεια και οι πιθανότητες ισχυρών παρενεργειών ή δυσμενών επιπτώσεων. Γενικά τα εμβόλια είναι πολύ ασφαλή. Στην Τρίτη φάση μετράμε την αποτελεσματικότητα και την επιτυχία. Προηγουμένως έχει γίνει δοκιμή σε ζώα και αυτό δείχνει καθαρά και ατράνταχτα τα δεδομένα ασφαλείας. Ως επιστήμονας δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να μη λειτουργεί σωστά στα εμβόλια, ακόμη και των ισχυρών και αλαζονικών εταιρειών τις η Pfizer. Να θυμάστε ότι οι φαρμακευτικές δεν κάνουν μπίζνες πρωτίστως με τα εμβόλια. Εάν αύριο είχαμε εμβόλια κατά των περισσότερων μολυσματικών ασθενειών, στην πραγματικότητα θα καταστρέφαμε τις μεγάλες φαρμακευτικές.

–Μπορεί μια μετάλλαξη του κορονοϊού, όπως αυτή στο Ηνωμένο Βασίλειο, να επηρεάσει τις μελέτες των εμβολίων;

–Πρόκειται για πιο μεταδοτική μετάλλαξη που θα έχει αντίκτυπο στο βρετανικό σύστημα υγείας. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει κίνδυνος για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων που έχουν σχεδιαστεί.

–Τι είδους παρενέργειες παρατηρούνται;

–Με βάση αναφορές από δημοσιευμένες κλινικές δοκιμές, πρόκειται συνήθως για τοπικές αντιδράσεις. Ισως λίγος πόνος και φλεγμονή στο σημείο εμβολιασμού. Πολύ σπάνια πονοκέφαλος και κλασική αλλεργική αντίδραση. Η ασπιρίνη προκαλεί περισσότερες αλλεργικές αντιδράσεις από πολλά εμβόλια. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν παρενέργειες, αλλά μοιάζουν περισσότερο με τοπικές ανεπιθύμητες αντιδράσεις.

–Ποιοι πρέπει να εμβολιαστούν πρώτα σε μια χώρα;

–Δεν υπάρχει συνταγή γι’ αυτό. Η εμβολιαστική στρατηγική όλων ξεκινά πρώτα από το ευάλωτο μέρος του πληθυσμού και όλους όσοι εργάζονται στο σύστημα υγείας. Ισως και η προστασία της νεολαίας θα ήταν καλή στρατηγική, επειδή κινείται περισσότερο. Δεν έχουμε όμως πολλές δόσεις για όλους. Επομένως οι χώρες πρέπει να αποφασίσουν. Εκτιμώ ότι έχουν σπουδαίους επιδημιολόγους και εμβολιολόγους που γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει.

–Μπορεί ένα άτομο που έχει νοσήσει από Covid-19 να εμβολιαστεί;

–Δεν γνωρίζουμε την απάντηση. Γι’ αυτό συνιστούμε και σε αυτά τα άτομα κάποια στιγμή να κάνουν το εμβόλιο, εάν είναι δυνατό.

–Εάν κάποιος έχει εμβολιαστεί κατά της Covid-19, μπορεί να μεταδώσει τον ιό;

–Αυτή είναι η ερώτηση των 100 εκατ. δολαρίων! Πραγματικά δεν γνωρίζουμε. Η εταιρεία Moderna είναι η πρώτη που δείχνει μερικά από αυτά τα δεδομένα, τα οποία είναι πραγματικά θετικά. Πιστεύουμε ότι η εξάπλωση θα αποκλειστεί από αυτά τα αντισώματα.

–Πόσο θα διαρκέσει η ανοσία από το εμβόλιο; Είναι πιθανό να χορηγείται ετησίως, όπως αυτό κατά της γρίπης;

–Πρέπει να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Εξαρτάται από τον τύπο των εμβολίων, ποιος θα είναι ο αντίκτυπος στην κοινότητα και πώς θα εξελιχθεί ο ιός. Υπάρχουν όμως πιθανότητες να χρειαστούμε ενίσχυση του ανοσοποιητικού για να «θυμηθεί» ο οργανισμός την ανοσία.

–Τι γίνεται με στις εγκύους ή όσες είναι σε περίοδο γαλουχίας; Τι γίνεται με τα παιδιά και τα βρέφη;

–Αυτές οι κατηγορίες δεν συμπεριλαμβάνονται στις κλινικές δοκιμές φυσικά. Απ’ όσο γνωρίζουμε, τα εμβόλια είναι πολύ ασφαλή κατά την εγκυμοσύνη και τη γαλουχία. Και το ίδιο για τα παιδιά και τα βρέφη. Ωστόσο πρέπει να περιμένουμε. Αλλά ενώ τα mRNA εμβόλια και τα non-viral ποτέ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί και δοκιμαστεί σε παιδιά, η πλατφόρμα των εμβολίων υπομονάδων που εξερευνούμε στην Κούβα είναι προσεγγίσεις που πάντα χρησιμοποιούσαμε και σε παιδιά εδώ και 15 χρόνια.

–Θα είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός; Προκειμένου π.χ. να ταξιδέψει κανείς;

–Δεν υπάρχει κάποια σύσταση από τον ΠΟΥ. Δεν γνωρίζω αν θα έχουμε τέτοιου είδους μοτίβο ανοσίας για να ταξιδέψουμε.

–Με ποιες χώρες έχει συμφωνήσει η Κούβα να διοχετεύσει το εμβόλιο που θα παράγει;

–Η ΒioCubaΡharma εξάγει εμβόλια και φάρμακα σε σχεδόν 45 χώρες, οπότε νομίζω ότι υπάρχουν ήδη συζητήσεις με τον ΠΟΥ και άλλους. Η Κούβα είναι ανοιχτή σε όλες τις χώρες, δεν υπάρχουν περιορισμοί.

–Τώρα είναι απαραίτητο ένα εμβόλιο ή χρειάζεται να επικεντρωθούμε σε ένα φάρμακο;

–Το εμβόλιο είναι πάντα η καλύτερη, φτηνότερη και ασφαλέστερη επιλογή. Λαμβάνετε μερικά μικρογραμμάρια μία ή δύο φορές στη ζωή σας και είστε προστατευμένοι. Για να αναπτύξουμε ένα αντιικό φάρμακο χρειαζόμαστε πολύ χρόνο και υπάρχουν πολλές ανεπιθύμητες παρενέργειες, καθημερινή θεραπεία με γραμμάρια ή χιλιοστόγραμμα χημικών ενώσεων.

–Τι είδους φάρμακα χρησιμοποιεί η Κούβα για τη θεραπεία ασθενών με Covid;

–Στην Κούβα το 95% των ασθενών ανάρρωσε. Τους χορηγήθηκε αγωγή από φάρμακα ανώτερου επιπέδου, μονοκλωνικά αντισώματα, ανοσορρυθμιστικά πεπτίδια.

–Υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ χωρών και εταιρειών στην ανάπτυξη εμβολίων; Θα έχουν όλοι πρόσβαση;

–Οταν ο Καναδάς ζητάει εννέα δόσεις ανά κάτοικο και η Pfizer απαντά καταφατικά, καταλαβαίνετε ότι είναι άδικο. Οι περισσότερες αφρικανικές χώρες θα έχουν πρόσβαση στο εμβόλιο το 2023 ή 2024. Πιστεύω ότι ο ΠΟΥ και άλλοι οργανισμοί θα φροντίσουν για μια διανομή που να είναι πιο δίκαιη. Το κουβανικό εμβόλιο επίσης θα μπορούσε να παίξει βασικό ρόλο σε αυτό.

 Και 

Δήλωση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα
Για τον εμβολιασμό και τα μέτρα της κυβέρνησης

8 Ιαν 2021



Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση αξιοποιεί επικοινωνιακά το θέμα των αναγκαίων εμβολιασμών, εν μέσω μάλιστα επιδείνωσης της πανδημίας, για να κρύψει τις παλινωδίες και τις εγκληματικές της ευθύνες, αφού δεν προχωρά στη θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας, σε μαζικά τεστ του πληθυσμού και στη λήψη των αναγκαίων μέτρων προστασίας, στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα σχολεία και τις σχολές.

Ακόμη, όμως, και αυτός ο εμβολιασμός προχωράει πολύ αργά, εξαιτίας των ανταγωνισμών των εταιρειών και των συμφωνιών που έχει υπογράψει η ΕΕ. Σήμερα, μάλιστα, ακούσαμε την κυνική δήλωση της Προέδρου της Κομισιόν ότι τα κράτη – μέλη δεν μπορούν να έχουν το δικό τους σχέδιο προμήθειας εμβολίων. Γι’ αυτό και το ΚΚΕ έχει ζητήσει να δοθούν στη δημοσιότητα οι συμβάσεις που έχει υπογράψει η ΕΕ με τις διάφορες εταιρείες.

Όλα τα παραπάνω είναι πρωτίστως ζητήματα διεκδίκησης και πάλης του λαού. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, ούτε και στις δήθεν “εθνικές” συνεννοήσεις και σε συμβούλια πολιτικών αρχηγών, που επικαλούνται εναλλάξ πότε ο ΣΥΡΙΖΑ, πότε η ΝΔ, πότε το ΚΙΝΑΛ, αφού το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τελικά άλλοθι στην κυρίαρχη πολιτική που πλήττει το λαό μας.

Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας Che Guevara (Diarios de motocicleta) greek sub

Τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας (πρωτότυπος τίτλος: Diarios de motocicleta) είναι βιογραφική ταινία για τον νεαρό άνδρα που αργότερα θα γίνει γνωστός ως ο μαρξιστής επαναστάτης Τσε Γκεβάρα.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία για ένα ταξίδι με μοτοσικλέτα στη Νότια Αμερική που έκανε ο νεαρός Τσε και με τον φίλο του Αλμπέρτο το 1952. Απεικονίζει τη βαθμιαία ανάπτυξη των πολιτικών απόψεων του Γκεβάρα, αλλά δεν γίνεται καμία αναφορά στα επαναστατικά του κατορθώματα, παρά μόνο σε ένα μικρό κομμάτι στο τέλος της ταινίας.

Βασίστηκε στα βιβλία "Diarios de motocicleta" του Γκεβάρα και του Αλμπέρτο Γρανάδο. Το ρόλο του Τσε ερμηνεύει ο μεξικανός ηθοποιός Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και τον φίλο του Γρανάδο, ερμηνεύει ο Ροδρίγο ντε λα Σέρνα.

Στο ταξίδι τους, το οποίο διαρκεί οκτώ μήνες, ο Τσε και ο Αλμπέρτο ταξίδεψαν 13.000 χιλιόμετρα, από την Αργεντινή μέχρι τη Χιλή, το Περού, την Κολομβία και τη Βενεζουέλα. Οι περιοχές στις οποίες έγινε το ταξίδι είναι:

Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον βραζιλιάνο σκηνοθέτη Βάλτερ Σάλες και γράφτηκε από τον πορτορικανό σεναριογράφο Χοσέ Ριβέρα ενώ είναι μια συμπαραγωγή μεταξύ εταιριών από την Αργεντινή, τις Η.Π.Α., τη Γερμανία, τη Χιλή, το Περού, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μπουένος Άιρες, Αργεντινή Σαν Μάρτιν ντε λος Άντες, Αργεντινή Λάγο Φρίας, Παταγονία, Αργεντινή Τεμούκο, Χιλή Βαλπαραΐσο, Χιλή Ατακάμα, Χιλή Τσουκικαμάτα, Χιλή Κούσκο, Περού Μάτσου Πίτσου, Περού Λίμα, Περού

Καράκας, Βενεζουέλα-https://el.wikipedia.org/wiki/Ημερολό...

San Pablo Leper Colony, Περού. Λετίσια, Κολομβία

-Αν υπάρχει ένας ήρωας στον αγώνα της Λατινικής Αμερικής για απελευθέρωση – από την εποχή του Μπολίβαρ [1] μέχρι τη δική μας – ο οποίος γοήτευσε νέους ανθρώπους από τη Λατινική Αμερική και από ολόκληρο τον κόσμο, ο ήρωας αυτός είναι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Και, μολονότι μετά το θάνατο του έγινε ένας σύγχρονος μύθος, δεν έχει χάσει ακόμα τη νεανική ζωντάνια του. Το αντίθετο, ο μύθος του τόνισε ακόμα περισσότερο τη νεανικότητά του, η οποία, μαζί με την τόλμη και την αγνότητα του, φαίνεται ότι συνιστούν τη μυστική ουσία του χαρίσματος του. Ένας τέτοιος χαρακτήρας, για να γίνει μύθος, σύμβολο τόσο πολλών απεγνωσμένων ελπίδων, πρέπει να διαθέτει κάποια βαρύτητα, κάποια ιερότητα.

Η ιστορική ουτοπία χρειάζεται πρόσωπα για να την ενσαρκώσουν. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε την καθημερινή φύση των ανθρώπων αυτών, που υπήρξαν παιδιά, έφηβοι και νέοι προτού αποκτήσουν τις ικανότητες εκείνες με τις οποίες μας καθοδηγούν. Δεν είναι ότι θέλω να θάψω την εξαιρετική τους φύση στις κοινότοπες ή προσωπικές πλευρές της ζωής τους, αλλά ότι η γνώση αυτών των πρώτων, διαμορφωτικών σταδίων μάς δείχνει την αφετηρία της μεταγενέστερης πορείας τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση του Τσε: η αφήγηση από τον ίδιο αυτού του πρώτου ταξιδιού που έκανε με το φίλο του Αλμπέρτο Γκρανάδο προσφέρει σε όσους αισθάνονται νέοι μια άμεση και χαρούμενη, σοβαρή και ταυτόχρονα σαρκαστική εικόνα του νεαρού άντρα, ώστε μπορούμε σχεδόν να δούμε το χαμόγελο του και να ακούσουμε τη φωνή και την ασθματική ανάσα του. Είναι νέος, όπως αυτοί, και γέμισε ολόκληρη τη ζωή του με νεανική ζωντάνια και ωρίμασε χωρίς να την αφήσει να χαθεί.

https://guevaristas.org/diarios-de-mo...

THE WAR ON CUBA

«The War on Cuba»: τρία μίνι-ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν για τις επιπτώσεις του εμπορικού αποκλεισμού της Κούβας

 ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Μια σειρά τριών μίνι-ντοκιμαντέρ που εξετάζουν τις επιπτώσεις των κυρώσεων και του εμπορικού αποκλεισμού που επιβάλλουν οι ΗΠΑ στην Κούβα, με τίτλο «The War on Cuba», έκανε πρεμιέρα στις αρχές Οκτωβρίου, σε παραγωγή του σκηνοθέτη Όλιβερ Στόουν και του ηθοποιού Danny Glover.

Η σειρά σύντομων ντοκιμαντέρ έχει ως αφηγήτρια την Κουβανή δημοσιογράφο Λιζ Ολίβα και αποτελεί δουλειά του δημοσιογράφου και ντοκιμαντερίστα Ριντ Λίντσεϊ, για το ανεξάρτητο κουβανικό διαδικτυακό μέσο Belly of the Beast.

Το ντοκιμαντέρ εξετάζει τις επιπτώσεις σχεδόν έξι δεκαετιών κυρώσεων και εμπάργκο στην Κούβα και τους ανθρώπους της, με ιδιαίτερη έμφαση στην ψυχροπολεμική ένταση με την οποία επανήλθαν επί Τραμπ, έπειτα από ένα σύντομο κατευνασμό τους επί προεδρίας Ομπάμα.

Αποδίδει στην αμερικανική επιθετικότητα οικονομικά, αλλά και πολιτικά κίνητρα, καθώς με τη σκληρή του στάση έναντι της Κούβας ο Τραμπ ποντάρει σε εκλογικά κέρδη από την ψήφο των Κουβανών της Φλόριντα, σημαντικής πολιτείας για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ.

Το «The War on Cuba» προσφέρει μία ματιά στην καθημερινή ζωή της Κούβας, μέσα από την Κούβα, θίγοντας ζητήματα και αναζητώντας αιτίες που σπανίως γίνονται θέμα στα δυτικά ΜΜΕ.

Δείτε τη σειρά μίνι-ντοκιμαντέρ (με αγγλικούς υπότιτλους):

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 2

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 3

ΠΗΓΗ: info-war.gr

The War on Cuba Documentary Tells the Story of the U.S. Embargo

The Belly of the Beast collective explains how they are creating responsible media about Cuba and depicting the impacts of U.S. policy.

Julia Thomas

The narrator of the War on Cuba documentary, Liz Oliva Fernández. (Belly of the Beast)

“The War on Cuba” documentary opens along Havana’s iconic Malecón, a long stretch of road winding along the coastline of the Cuban capital. A yellow almendrón, the affectionate term for old cars in Cuba, carries the film’s narrator, Liz Oliva Fernández, down the coast. She is perched on the back seat, wearing a wide-brimmed sun hat, and ironically carrying a selfie stick. Fernández’s dialogue debunks the romanticized vision of an idyllic, old Havana that the media often perpetuates.     

“People come to Havana looking for the real Cuba and this is what they do,” Fernández says in the first episode of the documentary. “But this is not my Cuba.”

“The War on Cuba” is a three episode documentary telling the story of Cuban people and the impact of the 60-year U.S. blockade. It winds between interviews with Cubans and broader histories of U.S. propaganda, oil sanctions, and the campaign against the Cuban medical system, doctors and medical brigades.

Fernández alternates between Spanish and English in her narration and speaks to fellow Cubans in a casual, conversational tone that makes the film feel deeply personal and at once expansive. She sits in a chair in front of a television and expresses frustration with the media’s one dimensional focus on the U.S. sanctions; at a kitchen table, she asks her mother about her choice to leave Cuba and serve as a doctor in Venezuela when Fernández was 10 years old; she inquires  about the availability of various medicines at a pharmacy counter and is told each time that the drugs have run out. The film presents compelling, digestible background information in the spirit of investigative, deeply-researched journalism. But its true draw is its cinematography and the thoughtful, humanizing attention given to the people Fernández speaks with, whose lives have been touched by a devastating blockade for decades. “The War on Cuba” centers interviewees and Fernández as true experts on the relationship between Cuba and the U.S.

The documentary was filmed during the pandemic and released in October by Belly of the Beast, a collective made up of Cuban and U.S.-based  journalists and activists that seeks to tell stories about Cuba from a grassroots, independent perspective. The documentary is the collective’s first major project, and an example of its commitment to shape its journalism around Cuban voices and provide context in a media landscape heavily influenced by state interests.

I spoke with members of Belly of the Beast about the process of making “The War on Cuba,” launching an independent media outlet in Cuba, the feedback they get from Cuban listeners, and what stories they are considering pursuing in the future.

Oliva Fernández in an opening scene from the War on Cuba, along Havana's Malecón. (Belly of the Beast)

This interview has been edited for length and clarity.

JT: Belly of the Beast launched as an independent collective and began telling people-centered stories by Cubans right around the beginning of the pandemic. What inspired its formation? What were your initial conversations about goals and intentions for the collective like?

Belly of the Beast: Belly of the Beast was inspired by the dearth of responsible and impactful media coverage of Cuba and U.S.-Cuba relations. Cuba is a fascinating country due to the unique experience of its revolution–it’s the only country in the Western Hemisphere to have openly defied U.S. hegemony for the last 60 years and as a result it continues to face the longest trade embargo in modern history. Cuba also has an outsized influence around the world and in the United States. In the recent U.S. presidential election, Trump won Florida thanks to support he garnered from Cuban-Americans who favored his hardline Cuba policy.

Despite Cuba’s importance, media coverage of the island is severely lacking. Despite Cuba’s importance, media coverage of the island is severely lacking. In our initial conversations about starting our own media organization, we decided that we wanted to break with the model of parachute journalism, in which foreign journalists, typically North American or European, descend on countries in the Global South and report on events with a slanted perspective representing their own countries’ interests and with minimal if no input from journalists on the ground.

From the beginning, we sought to create a collaborative space where Cuban journalists and filmmakers would work with their foreign counterparts. We also wanted to reach a young audience in the United States that is not typically exposed to engaging and in-depth stories about Latin America and U.S. policy in the region. Our primary medium is video and we have crafted a dynamic and fast-paced style to reach this audience.

Many of our initial conversations revolved around the fact that we were aspiring to create something that was both ambitious and completely new. We struggled to find examples to follow of successful video-focused independent progressive media aimed at a young audience anywhere in the world, and much less in Cuba.

Our mission was exciting, but also daunting. How could we build an audience online with minimal resources? How should we balance our commitment to adhering to the highest journalistic standards and providing meaningful context with the need to reach an audience with a relatively short attention span? How would we make Belly of the Beast sustainable? We continue to ask these questions.

JT: Your documentary series looks at the implications of U.S. sanctions on Cuba during the pandemic and beyond. What was the process for reporting and deciding on themes for the three-part film? Why did you decide to break up the film as you did, and how did you find a balance between providing context and telling current stories?

Belly of the Beast: We initially planned on producing 10 parts, but due to the pandemic, we were forced to limit the series to three episodes. In the first part, we wanted to provide a broad look at the impact of the barrage of sanctions Trump imposed since he took office, as well as the political interests driving them. The first part was the most challenging in terms of balancing historical context with telling present-day stories, as the inaugural episode, we decided it was necessary to give basic background to an audience that might know little or nothing about Cuba and its history.

The second episode looks at the oil blockade of Cuba and the connection between U.S. policy towards Venezuela and Cuba. We prioritized this issue because the oil blockade has a tangible impact on the Cuban people and because the Trump administration’s policy towards Latin America is inextricably linked to its Cuba policy. We felt the third episode was particularly relevant given Covid and the devastating impact the U.S. campaign to discredit Cuba’s international medical program has had in Brazil, Bolivia and Ecuador, whose governments removed Cuban doctors in 2018 and 2019.

JT: "The War on Cuba" features Cubans from many walks of life — baseball players, shop owners, farmers, doctors. How was the film received by Cubans, while you were filming and as a finished product?

The reaction to the finished product in Cuba has been overwhelmingly positive. Belly of the Beast: Convincing Cubans to participate in the filming of the series was challenging because Cubans both inside and outside of the government are understandably wary of a media organization with foreign journalists aimed at a U.S. audience. The reaction to the finished product in Cuba has been overwhelmingly positive. People seemed to respond particularly well to the personal stories of Cubans whose lives have been affected by U.S. sanctions.

The embargo, or “blockade” as it’s known in Cuba, is a subject Cubans are familiar with because it is mentioned constantly in state-run media and by Cuban politicians.

As Liz Oliva Fernández, the journalist who presents The War on Cuba, states in the first episode: “Our government blames pretty much everything on the U.S. embargo…this gets so old.” By avoiding stale political discourse and focusing on the stories of real people, we realized that Cubans weren’t tired of hearing about the embargo, they were tired of the way they were hearing about it.

JT: Your collective in Cuba is aiming to fill a void in coverage of Cuba and U.S.-Cuba relations. What does it mean to be an independent media outlet in Cuba, and what is the current media landscape like? What are the biggest challenges you've encountered?

Belly of the Beast: One of our biggest challenges has been getting access to stories. Due to Cuba’s socialist system and centralized government, many institutions are state-run and thus getting access requires authorization from the government. This is not always so easy. The Cuban authorities are wary of providing unfettered access to foreign journalists, an understandable concern given that the U.S. government has been actively seeking regime change in Cuba for 60 years.

Another major challenge has been convincing supporters and allies in the United States why our work covering Cuba and U.S.-Cuba relations is so important.Another major challenge has been convincing supporters and allies in the United States why our work covering Cuba and U.S.-Cuba relations is so important. A year ago, in explaining why our “War on Cuba” series was relevant, we argued that Trump’s Cuba policy could have a decisive impact on the outcome of the presidential election in Florida. At the time, some people told us we were exaggerating Cuba’s significance. As it turns out, we were right.

We don’t expect Cuba’s relevance in U.S. politics and in the world will abate in the coming years. If anything, as Cuba continues to transform and its relations to the U.S. government improve under Biden, Belly of the Beast’s role will become even more crucial.

JT: Belly of the Beast has also produced a conversation series, Lessons From Cuba, and other short films. These cover topics like life of a printmaker, what Cuba looks like under quarantine, protests in solidarity with Black Lives Matter, musicians, mutual aid groups, and much more. Looking ahead, what issues and forms do you hope to pursue? What have you learned making "The War on Cuba" that will inform your work as a collective going forward?

Belly of the Beast: There are a myriad of issues we hope to take on in the coming year and beyond. We are working on a documentary series about Cuba’s remarkable success in containing Covid. We plan on continuing to do investigative work into U.S. government policy towards Cuba and its connection to Miami politics. Due to Covid, we’ve been unable to work much outside of Havana the last year and we hope to carry out more films and short videos outside of the capital.

---

Julia Thomas is a journalist currently working as a Digital Fellow at Democracy Now! In 2017-2018, she received a Thomas J. Watson Fellowship, during which she studied grassroots media and community-centered reporting alongside journalists in Ecuador, South Africa, Zimbabwe, India, and Nepal. Her work focuses on media, environmental justice, and social movements.

THE WAR ON CUBA

Καλό Επαναστατικά Ανατρεπτικό 2021 !!!