ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΟΜΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

Στον δημόσιο έλεγχο επανέρχεται ο τομέας της καθαριότητας των δήμων στην Νορβηγία, μετά την αποτυχία της ιδιωτικοοικονομικής διαχείρισης στις εργασίες της αποκομιδής οικιακών στερεών απορριμμάτων.

Μετά τη δήλωση πτώχευσης της μεγάλης εταιρείας RenoNorden ένας σημαντικός αριθμός Δήμων της Νορβηγίας επανέκτησε  πάλι  τις υπηρεσίες καθαριότητας.

Σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα απομένει να γίνει η σταθεροποίηση της τάσης αυτής. Ίδιες πηγές αναφέρουν ως «κίνητρα – θετικά σημεία»:

• Ο Δημοτικός χαρακτήρας επιτρέπει μακροχρόνιο σχεδιασμό και επενδύσεις αντί του βραχυπρόθεσμου οφέλους και σχεδιασμού επί συγκεκριμένου σκοπού, του ιδιωτικού τομέα.
• Παραμένει η τεχνογνωσία στις Δημοτικές Υπηρεσίες.
• Εξασφαλίζονται μόνιμες συνθήκες εργασίας και αμοιβών με αξιοπρέπεια.
• Τα «σκουπίδια» δεν είναι απορρίμματα, είναι υλικά προς αξιοποίηση και κατά συνέπεια πόροι δημιουργίας εισοδήματος που πρέπει να επιστρέφει στους παραγωγούς τους.

Τέλος τίθεται το ερώτημα: «Οι στρατηγικοί στόχοι της πρόληψης, επαναχρησιμοποίησης επανάκτησης υλικών και ανακύκλωσης, είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν από πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα;».

Από tvxs.gr

Αλίευση - Παρουσίαση Viva.La.Revolucion

ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΣΤΟ ΤΖΑΝΤΕ

Το κεί­με­νο που θα δια­βά­σει ο ανα­γνώ­στης, ανα­φέ­ρε­ται στα παλιά χρό­νια του Ζάντε και πε­ρι­γρά­φει τα ήθη και τα έθιμα του νη­σιού, τις βεγ­γέ­ρες που γί­νο­νταν, τις πο­λυ­τε­λείς βίλες των αρι­στο­κρα­τι­κών οι­κο­γε­νειών, τη ζωή τους και την ανε­με­λιά τους. Αρ­χί­ζει από το 1910 και τε­λειώ­νει το 1940. Μία τρια­κο­ντα­ε­τία γε­μά­τη ζωή με τις καλές και τις κακές στιγ­μές. Οι λο­γο­τε­χνι­κές σε­λί­δες δεν υστε­ρούν. Πά­μπολ­λοι λο­γο­τέ­χνες και μου­σουρ­γοί ανα­φέ­ρο­νται.

Ο συγ­γρα­φέ­ας των ανα­μνή­σε­ων όμως, δεν ανα­φέ­ρε­ται και στον λαό της Ζα­κύν­θου. Πως ζούσε, τι προ­βλή­μα­τα είχε και πως τα αντι­με­τώ­πι­ζε. Αξί­ζει όμως ν’ ασχο­λη­θού­με και με αυτό το θέμα σ’ ένα ξε­χω­ρι­στό κομ­μά­τι στο άμεσο μέλ­λον.

Το κεί­με­νο το έγρα­ψε ο συγ­γε­νής μου Ιρις Πο­λί­της και ήρθε στα χέρια μου από την αδελ­φή του και ξα­δέλ­φη μου Φρί­ντα Πο­λί­τη. Και οι δύο δεν βρί­σκο­νται εν ζωή σή­με­ρα. Ετσι απο­φά­σι­σα να δη­μο­σιευ­τούν οι ανα­μνή­σεις του Ι.Π. ώστε να μη χα­θούν οι πο­λύ­τι­μες ανα­φο­ρές στα ήθη και στα έθιμα μιας πε­ρα­σμέ­νης-ίσως όχι τόσο, επο­χής της Ζά­κυν­θος.

ΑΡΗΣ ΚΑΡ­ΡΕΡ

Η πόλι της Ζα­κύν­θου

Η πόλι της Ζα­κύν­θου είναι χτι­σμέ­νη στο Ανα­το­λι­κό πα­ρα­θα­λάσ­σιο μέρος του νη­σιού , αμ­φι­θε­α­τρι­κώς εν μέρει, επί των υπερ­κει­μέ­νων λόφων και κυ­ρί­ως στις ρίζες του βε­νε­τσιά­νι­κου κά­στρου. Το μά­κρος της πό­λε­ως είναι πλέον των δύο χι­λιο­μέ­τρων και σαν φόντο την πλαι­σιώ­νουν κα­τα­πρά­σι­νοι λόφοι. Με την χα­ραυ­γή, οι πρώ­τες αχτί­νες του ήλιου, που ση­κώ­νο­νται από τα βάθη της Πε­λο­πον­νή­σου, την χρυ­σώ­νου­νε ολό­κλη­ρη.

Στο υψη­λό­τε­ρο ση­μείο της πόλης, προς το κά­στρο, βρί­σκε­ται ο Πύρ­γος του Κα­μπα­να­ρί­ου της Πι­κρι­διώ­τισ­σας, σφρα­γί­δα και συ­μπλή­ρω­μα του γύ­ρω­θε ει­δυλ­λια­κού το­πί­ου. Η ρυ­μο­το­μία κα­θα­ρώς με­σαιω­νι­κή, έχει έντο­νο βε­νε­τσιά­νι­κο χρώμα. Από τις κε­ντρι­κές αρ­τη­ρί­ες ξε­κι­νά­νε τα γρα­φι­κά κα­ντού­νια, στα οποία γρά­φτη­καν ιστο­ρί­ες έρω­τος και βε­ντέ­τας, και αντη­χού­σαν πα­θη­τι­κές ζα­κυν­θι­νές σε­ρε­νά­δες.

Όλοι ανε­ξαι­ρέ­τως οι δρό­μοι πλα­κό­στρω­τοι, η φη­μι­σμέ­νη δε Πλα­τεία Ρούγα είχε μεριά κι άλλη κο­λώ­νες (στοές), εκεί δε ήτανε σχε­δόν όλα τα μέ­γα­ρα της τότε αρι­στο­κρα­τί­ας. Επί­σης κο­λώ­νες είχε και ο πα­ρα­λια­κός δρό­μος του Άμμου.Όταν θέ­λου­με να πούμε «εις το κέ­ντρο της πό­λε­ως» σαν να βρι­σκό­μα­στε σ’ ένα από τα άκρα αυτής λέμε: «τη μέσα μερία ή πλέον σύ­ντο­μα «μέ­σα­θε». Από το κέ­ντρων δε για να πούμε «προς τα άκρα», με­τα­χει­ρι­ζό­μα­στε την «όξω μερία» ή «όξωθε» και από τις συ­νοι­κί­ες προς την πλευ­ρά του φρου­ρί­ου λέμε «τσ’ απάνω με­ρί­ες». Στη πόλη οι ονο­μα­σί­ες των δρό­μων αν και είναι γραμ­μέ­νες τσι κα­ντου­νά­δες του σπι­τιό­νε, για τους πολ­λούς όμως είναι τε­λεί­ως άγνω­στες και αντίς αυτών με­τα­χει­ρί­ζο­νται τα ονό­μα­τα των συ­νοι­κιών που έχουν επι­βλη­θεί με την πά­ρο­δο των χρό­νων.

Οι κυ­ριό­τε­ρες συ­νοι­κί­ες που αρ­χί­ζουν από το ένα άκρο της πό­λε­ως είναι: Του Εσταυ­ρω­μέ­νου, τσι Αγίας Τρια­δός, του Ρε­πά­ρο­νε, του Μπάν­κου, του Πλα­τύ­φο­ρου, του Γε­φυ­ριού, των Μα­κε­λειό­νε, του Ντε­πό­ζι­του, τσι Πα­λιάς Βρύ­σης απ’ όπου ξε­κι­νά­ει η σαρ­τζά­δα (δρό­μος πλα­κό­στρω­τος) για το Φρού­ριο, τσ’ Αγίας Αννας, του Αγρα­πι­δά­κη, του Κε­ρα­μι­δά­κη, του Αγίου Αγνά­ντιου (Ιγνά­τιος), τσ’ Οβρια­κής (Γέτο), τσ’ Οδη­γή­τριας, τσ’ Ανά­λη­ψης, των Αγίων Σα­ρά­ντα, του Αγίου Λου­κός, Τσα­χου­χα­ρέϊ­κα, του Αγίου Παύ­λου, Κα­μί­νια, του Αγίου Βα­σί­λη, του Αγίου Λα­ζά­ρου, τ’ Αγιαν­νιού, το Κα­ντού­νι, τσι Φα­νε­ρω­μέ­νης, του Πόν­τζου (στοά), τσι Κου­τσου­πί­ας, του Αμμου, του Αγίου Διο­νυ­σί­ου, τα Τα­μπά­κι­κα, του Μα­κρύ­ου Κα­ντου­νιού (πα­λιό­τε­ρα ονο­μα­στό για τις ωραί­ες φά­ντρες του), του Αϊ Γιάν­νη του Γου­ζέ­λη, του Αγίου Αν­δρε­ός, του Νιο­χω­ριού, τσ’ Επι­σκο­πια­νής, Κα­μά­ρα, τ’ Αγίου Χα­ρα­λα­μπί­ου, τ’ Αϊ Γιώρ­γη του Πε­ντο­κά­μα­ρου, του Κή­πο­νε και τσ’ Αγίας Βαρ­βά­ρας.

Το κα­μά­ρι της Ζά­κυν­θος, δείγ­μα πο­λι­τι­σμού, απο­τε­λού­σε το με­γα­λό­πρε­πο θέ­α­τρο που βρι­σκό­ταν επί της πλα­τεί­ας Σο­λω­μού, στο οποίο ακού­στη­καν οι καλ­λί­τε­ροι ιτα­λι­κοί με­λο­δρα­μα­τι­κοί θί­α­σοι.

Τα δύο μο­να­δι­κά σε χώρο και πο­λυ­τέ­λεια κα­ζί­να του νη­σιού, απο­τε­λού­σαν το στο­λί­δι του Ζάντε στα οποία γρά­φτη­κε και η ιστο­ρία του φη­μι­σμέ­νου καρ­να­βα­λιού.

Οι Ζα­κυν­θι­νοί κυ­ρί­ως της πό­λε­ως έχου­νε στην ομι­λία τους το ελα­φρώς και ιδιά­ζον ερω­τη­μα­τι­κό που είναι αδύ­να­το να το μι­μη­θεί ένας ξένος παρά τις προ­σπά­θειες που κα­τα­βά­λουν οι ηθο­ποιοί στα έργα του Ξε­νό­που­λου. Η κου­βέ­ντα τους, ακόμα και η σο­βα­ρή, διαν­θί­ζε­ται μ’ ένα λεπτό χιού­μορ και είναι πάντα έτοι­μοι για ένα αστείο ή ένα πεί­ραγ­μα και γε­νι­κά ο χα­ρα­κτή­ρας τους είναι εύ­θυ­μος, γε­λα­στοί και ιδίως φι­λό­μου­σοι.
Εδώ η ποί­η­ση και η σά­τι­ρα ήτανε πα­ρά­δο­ση με επί κε­φα­λής τον Σο­λω­μό, τον Κάλβο, τον Φώ­σκο­λο και πάρα πολ­λούς άλ­λους αξιό­λο­γους πνευ­μα­τι­κούς αν­θρώ­πους. Αλλά και στη μου­σι­κή δεν υστέ­ρη­σε το νησί με πρώτο τον Παύλο Καρ­ρέρ(ης) και μια πλειά­δα άλλων αυ­το­δί­δα­κτων αφα­νών μου­σι­κών που άφη­σαν τα πα­θη­τι­κό­τε­ρα τρα­γού­δια για σε­ρε­νά­δες.

ΖΑ­ΚΥΝ­ΘΟΣ 1910-1940

Ανέκ­δο­τα – Μάν­τσιες

Δε­ξιώ­σεις, Χρι­στού­γεν­να, Καρ­να­βά­λι, Σα­ρα­κο­στή, Πάσχα, Βα­σι­λι­κός (Κυ­νή­γι)

1915-1940. Στη Ζά­κυν­θο την εποχή εκεί­νη, υπήρ­χε μια έντο­νη κο­σμι­κή κί­νη­ση. 

Πε­ρισ­σό­τε­ρα από 20 σπί­τια κατά το διά­στη­μα του χει­μώ­να, έδι­ναν επί­ση­μους χο­ρούς, τσά­για, χο­ρευ­τι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις, βεγ­γέ­ρες για τζόγο κλπ. 

Από τα σπί­τια αυτά τα πιο αξιό­λο­γα ήτανε του Ρώμα, του για­τρού Ν. Μου­ζά­κη, του Γαί­τα-Μερ­κά­τη, της Νανάς Δημ. Λούν­τζη, της Αι­μι­λί­ας Πα­πα­λε­ο­νάρ­δου (το γένος Δα­μί­ρη), του Αλε­ξάν­δρου Αναστ. Λούν­τζη, του Ερ­μά­νου Αναστ. Λούν­τζη, του Αντω­νί­ου Κο­μού­του, του Τζώρ­τζη Λ. Καρ­ρέρ, του Φι­λίπ­που Λ. Καρ­ρέρ, του Διο­νυ­σί­ου Αντ. Μακρή, του Σπυρ. Συ­γού­ρου-Δε­σύ­λα, του Αναστ.Κόκλα, του Ιρη Γιαν­να­κού, του Κων­στα­ντί­νου Τυ­ρο­γα­λά, του Κέκου Δη­μά­κου, του Κων. Πο­λί­τη, του Ευ­στα­θί­ου Σπ. Αυ­γου­στί­νου, του Νι­κο­λά­ου Και­ρο­φύ­λα­κος, του Ιω­άν­νου Στρού­τζα, συμ­βο­λαιο­γρά­φου κλπ.

Στις συ­γκε­ντρώ­σεις αυτές επι­κρα­τού­σε εγκαρ­διό­τη­τα και συ­γκρα­τη­μέ­νη ευ­θυ­μία, όπου όμως πλε­ό­να­ζε η νε­ο­λαία, η ευ­θυ­μία γε­νι­κευό­τα­νε με έντο­νο πά­ντο­τε επτα­νη­σια­κό χα­ρα­χτή­ρα. Στους επί­ση­μους χο­ρούς ζή­λευε την πλήρη ορ­γά­νω­ση που ήτανε απο­τέ­λε­σμα μιας μα­κραί­ω­νης οι­κο­γε­νεια­κής πα­ρα­δό­σε­ως. Δεν εί­χα­νε τί­πο­τα το εξε­ζη­τη­μέ­νο ή το νε­ο­πλου­τι­στι­κό, σ’ αυ­τούς κυ­ριαρ­χού­σε η απλό­τη­τα και η αρ­χο­ντιά.

Το θέαμα δε που πα­ρου­σί­α­ζαν οι χοροί αυτοί, ιδίως σε με­ρι­κά προ­νο­μιού­χα σπί­τια όπως των Ρώμα, Λούν­τζη, Γαί­τα-Μερ­κά­τη, Καρ­ρέρ, και Και­ρο­φύ­λα­κος (Ιο­νι­κής Τρα­πέ­ζης), ήτανε αυ­τό­χρη­μα φα­ντα­σμα­γο­ρι­κό με τις ωραιό­τα­τες βρα­δι­νές τουα­λέ­τες και τα θαυ­μά­σια παλιά κο­σμή­μα­τα που φο­ρού­σαν αι κυ­ρί­ες και αι δε­σποι­νί­δες καλ­λο­νές αι πε­ρισ­σό­τε­ρες και τα φράκα και τα σμό­κιν των αν­δρών.

Τα σα­λό­νια, με την κομψή παλιά επί­πλω­σή τους καλ­λι­τε­χνι­κούς πο­λυ­ε­λαί­ους, τους ζω­γρα­φι­κούς πί­να­κες με προ­σω­πο­γρα­φί­ες προ­γό­νων κατά κα­νό­να – και με τους με­γά­λους βε­νε­τσιά­νι­κους κα­θρέ­φτες, πα­ρου­σί­α­ζαν μία ει­κό­να πε­ρα­σμέ­νων επο­χών. Κυ­ριαρ­χού­σαν πα­ντού το ασήμι, τα κρύ­σταλ­λα και τα παλιά Βε­νε­τσιά­νι­κα ή Εγ­γλέ­ζι­κα σερ­βί­τσια, δείγ­μα της πα­ρελ­θού­σης οι­κο­νο­μι­κής ευ­η­με­ρί­ας και οι­κο­γε­νεια­κής πα­ρα­δό­σε­ως.

Η «Κα­ντρί­λια» ήτανε το απο­κο­ρύ­φω­μα τσή βρα­διάς κατά την οποία τα ζευ­γά­ρια συ­να­γω­νί­ζο­ντο σε ομορ­φιά, σε χάρη και σε ευ­θυ­μία. 

Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι από τους άν­δρες δι­ηύ­θυ­ναν το χορό, δύο όμως ήτανε οι πιο πε­ρι­ζή­τη­τοι, ο Νικ. Και­ρο­φύ­λαξ και ο Αντ. Κο­μού­τος (ονο­μα­στή η δε­ξιο­τε­χνία τους και το εξαι­ρε­τι­κό τους μπρίο). 

Η «Κα­ντρί­λια» τε­λεί­ω­νε κατά τα με­σά­νυ­χτα και αμέ­σως ανοι­γό­τα­νε η τρα­πε­ζα­ρία, όπου τους προ­σκε­κλη­μέ­νους πε­ρί­με­νε ένα πλου­σιό­τα­το μπου­φέ, με ό,τι ωραίο, ό,τι εκλε­κτό προ­σέ­φε­ρε ο τόπος και η δε­ξιο­τε­χνία της οι­κο­δέ­σποι­νας.

ΖΑ­ΚΥΝ­ΘΟΣ: Τότε που…ζού­σα­νε – Η «Κα­ντρί­λια»

ΑΠΟ ΑΡΗΣ ΚΑΡ­ΡΕΡ ΣΤΟ ATEXNΩΣ

**********

Dionisis Vitsos:
18 Φεβρουαρίου

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΜΕ «ΜΟΡΕΤΤΕΣ» ΚΑΙ «ΝΤΟΜΙΝΑ»

«Αυτή η λατρεία για ξεφάντωμα [στη Βενετία] δεν μπορούσε βέβαια να μην επηρεάσει και το Stato del mar: Τις αποικίες.
Έτσι εκατάντησε ακόμα χρόνια μετά την αποχώρηση των τελευταίων «Μαρκουλίνων»[Ενετοί στρατιώτες] οι Ζακυνθινοί να ζούνε 12 ολόκληρους μήνες περιμένοντας τις τρεις Κυριακές που είναι γι’ αυτούς οι πιο ευτυχισμένες ήμερες τού χρόνου: Γουρουνοκυριακή, των Απόκρεω και της Τυρινής!

Η μεγάλη ατραξιόν, το καινούργιο στοιχείο πού κάνει τις εβδομάδες αυτές τόσο διαφορετικές, είναι η παράδοξη ελευθερία τής Γυναίκας, από την αριστοκράτισσα ως την τελευταία φάντρα! 

Ελευθερία ανύπαρχτη τον ρέστο καιρό. 

Στο «σουρτάρι τού κομμού» τής πιο φτωχιάς Ζακυνθινιάς, σ’ ένα μπογαλάκι κρυμμένο κάτω από τα «προικιά», που με τόσο κόπο φαίνει ολοχρονικής, θα βρείτε την κλασσική «σκευή», το μαύρο μεταξωτό ντόμινο, ένα ζευγάρι μεταξωτές κάλτσες, λουστρίνια σκαρπίνια και τη «μορέττα», τη μάσκα. 

'Όλες το ίδιο! Καμμιά τους δεν διαφέρει. Καμιά δεν είναι πλουσιώτερα ή χειρότερα ντυμένη. Έτσι η ανωνυμία είναι απόλυτη!

 Υπάρχουνε βέβαια οι «ειδικοί», εκείνοι που από μια κίνηση τού κεφαλιού, μια χειρονομία, ένα γέλιο πού κατά λάθος βγαίνει στον φυσικό του τόνο (γιατί όλες μιλάνε με ψεύτικη φωνή) είναι σε θέση να καταλάβουνε με ποιαν έχουν να κάνουν. Πόσοι όμως είναι αυτοί οι Σέρλοκ Χόλμς; 

Το ίδιο τους το ταλέντο, ύστερα, τους επιβάλλει την εχεμύθεια! Κάτι ας πούμε σαν επαγγελματικό μυστικό.

Το απόγευμα της Γουρουνοκυριακής το γλέντι στους δρόμους αρχίζει με τους «Δράκους». Παρέες δηλαδή από ασπροντυμένους μασκαράδες που τρέχουν απάνω-κάτω καμπανέλλες.
Υστερ’ από λίγο αρχίζουνε να κυκλοφορούνε οι πρώτες «μασκαράτες». Οργανωμένοι όμιλοι που παριστάνουνε ώρισμένα ιστορικά ή τοπικά γεγονότα. 

Άλλοι πού περνάνε στις διάφορες γειτονιές και παίζουνε τίς περίφημες «Ομιλίες». Λαϊκά θεατρικά εργάκια που έχουνε ένα εξαιρετικός ίστορικο-φιλολογικό ενδιαφέρον.
Από τίς 2-6 τ ’ απόγιομα χοροί σε δυό καζίνα —του Ρώμα και του Λομβάρδου— όπου όμως οι μάσκαρες μπαίνουνε με μπιλλιέτο. 

Γίνουνται και δυο μεγάλες «φέστες» με φράκο και μεγάλη επισημότητα. 

Αυτές κρατάνε ως τα χαράματα, ενώ οι καθημερινοί χοροί σταματάνε στις 6 το απόγευμα επειδή όλος ο κόσμος αυτήν την ώρα χύνεται στους δρόμους: στο Κόρσο! 

Δεξιά κι’ αριστερά στην πλατεία Ρούγα, όπου κυκλοφορούνε όλες αυτές οι χιλιάδες άνθρωποι, τα μαγαζιά μένουν ανοικτά ως τα μεσάνυχτα. 

Ανάμεσα στις κολόνες μπαίνουνε καρέκλες κι όλος αυτός ό κόσμος πίνει... λικέρ. Από έναν ανεξήγητο λόγο, ο Ζακυνθινός που ολοχρονικής ρουφάει τη βερντέα, το ψαθόχρωμο κρασάκι του, το Καρναβάλι πίνει λικέρ (αργότερα και ως τα σήμερα: μπύρα!). Θέλετε να μάθετε πώς τα λένε[αυτά τα λικέρ]; Μπέλα Ρόζα, διασμόρακο, φλουσκουνόρακο καί Μυστρά!

΄Οσην ώρα κάθουνται στις κολόνες, οι διάφορες μασκαράδες εξακολουθούνε να παρελαύνουνε. 

’Αν θέλετε να χορέψετε ακόμα (και φυσικά θέλετε —θα περιμένετε του χρόνου;) τότε πρέπει να πάτε στα λαϊκότερα κέντρα χορού: Τις «Καβαρκίνες» και τα «Βελλιόνια».
Πρόκειται για σάλες πού αντίθετα με τα δυο μεγάλα «Καζίνα» λειτουργούνε μονάχα τις ημέρες αυτές. 

Απαράλλαχτα όπως και στο παλιό βενετσιάνικο Ριντόνο, τόσο στις λέσχες, όσο και στις καβαρκίνες υπάρχουνε ιδιαίτερες αίθουσες για τζόγο. Μπορεϊς να παίζεις με τη μάσκα, ακριβώς όπως δεν είσαι υποχρεωμένος να βγάλεις το προστατευτικό αυτό κάλυμμα, αν πας στο θέατρο. Μιλάω για τις γυναίκες ή έστω για τους «ντομινοφόρους» που επιθυμούνε να κρατήσουνε την ανωνυμία τους.»

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ(1906-1981) :Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», Μάρτιος 1956

Απ' τα Σχόλια:


Vasilis Greek Τα ντόμινα, για να μην αναγνωριστούν, αποφεύγανε να μιλάνε. Θυμάμαι μια θεία φανατικιά στους μετασεισμικούς χορούς και το Θειάφι που μου επέταξε στο χορό της Τσουκνοπέφτης στο "Καζίνο" του Κόκκινου Βράχου, αντίς την είπα ... θεία. Η μακαρίτισσα η Νόννα μου σε κάτι καρναβάλια με ντόμινο είδε κι έπαθε να ξεφύγει από τις ορέξεις του ,,, αγαπημένου της αδρεφού ...


Gianneta Paschali Πόσο θα ήθελα να παρακολουθήσω το τζαντιωτικο καρναβάλι μέσα από τα μάτια της μυθιστορηματική ηρωίδας Διαμάντινας ΝταΒιντσεζα με ξεναγό το Διονύσιο Ρωμα!!!!!

Υπέροχη ανάρτηση!! Μας έβαλε σε διάθεση αποκριών!!!


Συντάκτης
Dionisis Vitsos Λίγο μεταφυσική η επιθυμία σας, όπως και να το κάνουμε. Κι εμείς αρκούμαστε στις εφικτές μαρτυρίες.


Annie Nounessi Έτσι ήτανε και τσου Κορφούς, μα οχι πια.


Nicola Chris όπως πάντα επίκαιρες και ενδιαφέρουσες αναρτήσεις.

Καβορκίνες και Βελλιόνια καθόλου τυχαία τα ονόματα αυτών των κέντρων χορού .

Το Cavalchina είναι ένα από τα πιο σημαντικά κοσμικά γεγονότα του καρναβαλιού της Βενετίας.Μεγάλος χορός που γίνεται στο Θέατρο La Fenice .Για την περίσταση το  θέατρο απελευθερώνεται από τις πολυθρόνες για να φιλοξενήσει την πίστα. Το μουσικό ρεπερτόριο αποτελείται από κλασική και παραδοσιακή μουσική που παίζεται αυστηρά ζωντανά

VEGLIONE αγρυπνία- που γίνεται σε ένα θέατρο ή σε μια μεγάλη αίθουσα, και κρατάει μέχρι τις πρώτες πρωινές με χορό και μουσική .
Χορευτική γιορτή .


Popi Karavia Kavouropoulou Πριν απο τους σεισμους μου ελεγε η μητερα μου ο καλυτερος χορος ηταν ο χορος του πρασινου 

Τον εκαναν οι χωρικοι με φαγητα και αρνια ψητα και πηγαινε πολυς κοσμος 

Στο ρωμιανικο καζινο εμπαιναν μονο οι αρχοντες και αν εβλεπαν στην πορτα καποιοιν με λασπωμενα παπουτσια τον εδιωχναν .

Οι κυριες φορουσαν τουαλετες και αυτη με τη μητερα της απεξω τις εβλεπαν 

Οταν ημουνα στο γυμνασιο παρ οτι δεν μας το επετρεπαν πηγαιναμε ντυμενες μασκαρουλες με ντομινο μαυρο 

Ερχοντουσαν και αγορια και αυτα μασκε .Για να γωριζομαστε το συνθημα ηταν το γυμνασιο καιγεται ετσι γνωρισα και τον αντρα μου χα χα χα


Vasilis Greek Νομαρχη Ελλαδίτη τον εμπάσανε οι υπηρεσίες του Καζίνου από την πλαϊνή γιατί εμφανιστηκε με ενδυμασία ... περιπάτου σε σουαρέ που οριζόταν το φράκο. 

Και είθε να μπάσουνε τσου τάγκαρους με τα λασπωμένα; 

Αγκαλά και οι χωριάτες οι δικοί μας είχανε πόληψη, Εκαθότουνα στην Καμάρα κι αλλάζανε τα τσαρούχια με πίλιο ντε σου ποδέματα. 

Κι αφήνανε τα ζωντανά στα Χάνια στα Παστρέικα και δώθε. 

Και οι εκ Βανάτου και της αυτής κατευθύνσεως στη Γαϊδουροταβέρνα,

 Όσοι θα μπαίνανε μέσαθες. Γιατί για τον Άμμο και την κουτζουπία τα ... ζωντανά είχανε ελευθεροκοινωνία. Τα γίδια πανηγυρικά εμπαίνανε τσι Τρινές για το όσο πιο φρέσκο γενότουνα ... ρυζόγαλο. Και μετά


Vasilis Greek και μετά εφιλιόντουσαν και ελέγανε να καβατζάρουμε το Πάσκα να έρθουμε και του χρόνου. Ίσα μ έδεκει.

****************************

kαι για το Σήμερα... απολαυστικά τα περιγράφει:

Καστρινος καστρινος:
18 Φεβρουαρίου

                 

              Αρχίζουν τα πάρτι.

Φλεβάρης.. κι οι αμυγδαλιές, νυφούλες ανθισμένες,
να φέρνουνε την Άνοιξη, απ΄τον Θεό πλασμένες.

Την εποχή Απόκρεων, θέλουν να μας θυμίσουν,
και για χορό με διάθεση, όλους να μας γεμίσουν.

Που όμως λιγοστεύουνε, και μας ζητούν ευθύνη,
όσες εδώ στον τόπο μας, έχουνε απομείνει.

Και δεν μας λένε ψέματα, αρχίζουνε τα πάρτι,
με μάσκες, και χορεύοντας, για να΄μπουμε στον Μάρτη.

Μα φαίνεται μειώθηκε, απ΄αυτά η συμμετοχή μας,
κάτι που αναμένετο, αυτή την εποχή μας.

Κάτι που δεν προσέχουμε, και μας το παίρνει ο χρόνος,
στο δέντρο τση παράδοσης, που σπάει ο κάθε κλώνος.

Πολλά στο δρόμο άλλαξαν, που φέρναμε από πάππου,
μα δεν τα διαφυλάτουμε, και τελειώνουν κάπου.

Σ΄ένα νησί που ακούγετε, κάθε καλό του.. χέστο,
χωματερές ολούθενες, με δίχως λίγο σέστο.

Και γίνονται προσπάθειες, να σηκωθεί κομμάτι,
μα γίναμε κακόγουστοι, μ΄αδιαφορία γεμάτοι.

Παρ΄όλα αυτά υπάρχουμε, και κάποιοι προσπαθούμε,
στο χρώμα και στο δρώμενο, με κόπο να σταθούμε.

Με μυρωδιές μας έρχεται, κι η τσικνοπέμπτη πάλι,
κι οφείλει να ξανάρθουνε, βραδιές με καρναβάλι.

Ελπίζω και να ζήσουμε, νύχτες μασκαρεμένες,
μα λείπουνε οι αίθουσες, με δαύτο τεριασμένες.

Κι οι μουσικές που παίζουνε, θέλουν τη προσοχή τσους,
αλλά αυτό το ξέρουνε, ο θέος και η ψυχή τσους.

Όμως η φύση ξάνοιξε, κι η Άνοιξη πλησιάζει,
αυτή που μένει ακλόνητη, και τρόπο δεν αλλάζει.

Η αμυγδαλιές παράδειγμα, π΄ανθίζουνε στο κρύο,
στην λύσσα των Απόκρεων, και στων βραδιών το μπρίο.

Κάτι που δείχνει αλλαγή, κανείς όπου κοιτάξει,
αυτό που και στα δρώμενα, δεν νιώθει η νέα τάξη.

Όσο για αυτό το μέλλον μας, που θα΄βγουμε ποίος ξέρει,
αφ΄ ούλοι πλέον μάθαμε, με έναν καφέ στο χέρι.!!!

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ: 

-ΑΘΗΝΑ-AΠΟΚΡΙΕΣ: Η ΠΙΟ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΕΑ...ΣΤΗ ΠΛΑΚΑ !!!

-ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΑ ΗΘΗ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Αλίευση από ατέχνως - Διονύση Βίτσο - Καστρινό Παρουσίαση Viva.La.Revolucion

Ο Κυρ - Κώστας, ο Τσαγκάρης, Έριξε Καλό Σπόρο...ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ !!

ΤΙΤΟΣ ΒΑΝΔΗΣ

«Ημουνα βέβαιος πως δίπλα μου υπήρχαν θαυμάσιοι άνθρωποι που ήθελαν ν' αγωνιστούν και δεν ήξεραν πώς. Κουβαλούσα πιστόλια. Μοίραζα προκηρύξεις... κι ακόμα όταν έπαιζα στο θέατρο, προσπαθούσα να παίζω καλύτερα γιατί είχα πιο πολλές ευθύνες. Γιατί ήμουνα κομμουνιστής» γράφει στο βιβλίο του «Κουβέντα με τους φίλους μου» ο Τίτος Βανδής.

Από την παράσταση «Κλάρενς Ντάροου»

Στις 23 Φλεβάρη συμπληρώνονται 17 χρόνια απουσίας του ανθρώπου που εποίησε ήθος στη μακρόχρονη πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο, αλλά και στο δρόμο του αγώνα. 

Αυτές τις μέρες συντροφεύει τη μνήμη μας και μας λείπει περισσότερο. Μας λείπει το αφοπλιστικό του χιούμορ, η αισιοδοξία και η αγωνιστικότητά του, όμως η δύναμη με την οποία τα έδωσε όλα αυτά «καταργεί» τα σύνορα του χρόνου και τον νιώθουμε πάντα δίπλα μας. 

Η λεβεντιά του, το χιούμορ, το χαμόγελό του, η αισιοδοξία του, η περηφάνια, η αγωνιστικότητά του, είναι χαραγμένα δίπλα από την εικόνα και το όνομά του.

 Ο ΕΑΜίτης, ο κομμουνιστής, ο σπουδαίος ηθοποιός, που υπερέβη τα σύνορα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και έγινε διεθνής, ονομαστός στο Μπροντγουέι και στο Χόλιγουντ, πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας.

Στη ζωή του Τίτου Βανδή, η καλλιτεχνική δημιουργία και η πάλη για ένα καλύτερο αύριο βάδισαν χέρι χέρι. 

Ηταν κομμουνιστής από τα νεανικά του χρόνια και κομμουνιστής έμεινε μέχρι την τελευταία πνοή του. 

Στην ΕΑΜική Αντίσταση, στα χρόνια που το ΚΚΕ ήταν παράνομο, στη νομιμότητα. Ως απλός μαχητής και ως υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος. Δραστήριο μέλος της εργατικής «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» από τα 1934, συνδέθηκε με το ΚΚΕ και έπειτα με το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά την υποχώρηση συμμετείχε στους ΕΑΜίτικους θιάσους, που έδιναν παραστάσεις στην επαρχία.

Εποίησε ήθος στη ζωή και την τέχνη

Γεννήθηκε στις 7 Νοέμβρη 1917 στο Νέο Φάληρο. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας της Καβάλας (ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος), επέστρεψε σε μικρή ηλικία στον τόπο καταγωγής των γονέων του. 

Σε ηλικία πέντε ετών έπαθε ελονοσία και γι' αυτό το λόγο έφυγε με τη μητέρα και τα αδέλφια του για την Ελβετία. Πήγε σχολείο στη Λοζάνη και τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. 

Στη Θεσσαλονίκη φοίτησε στο Γαλλικό Λύκειο της πόλης, μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες από τον Κυρ-Κώστα τον τσαγκάρη- 

- ο κυρ - Κώστας, που του 'λεγε ότι από τους εργάτες, που είδε - γύρω στο 1930 ήταν - να περνούν μπροστά από το σπίτι, «τους παίρνουν το ψωμί. Δεν τους πληρώνουν και δεν μπορούν ν' αγοράσουν ούτε ψωμί ούτε παπούτσια σαν τα δικά σου. Γι' αυτό φωνάζουν. Παλεύουν για τη ζωή τους. Μπροστά στο σπίτι σου τους χτύπησε η Χωροφυλακή. Δυο απ' αυτούς είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Θέλουν να τους φοβίσουν, να τους διαλύσουν. Και πολλές φορές τα καταφέρνουν. Οσοι φεύγουν, όσοι δε μιλάνε, περιμένουν κάποιο θάμα, που λέει ο δικός μας ο ποιητής».Το αγόρι, συμπτωματικά, ήξερε τους «Μοιραίους» του Βάρναλη, όταν του 'πε τα παραπάνω ο κυρ - Κώστας. Αργότερα του έλεγε κι άλλα. Οτι «οι κομμουνιστές εργάτες, αν διαφέρουν σε κάτι, είναι ότι αυτοί έχουν μάθει τι σημαίνει εκμετάλλευση, Ξέρουν την αξία της οργάνωσης, του σωματείου, της μαζικής αντίστασης. Οι κομμουνιστές δε δέχονται την αδικία σιωπηλά». Ο κυρ - Κώστας τού δάνειζε βιβλία. «Το "Κεφάλαιο" του Μαρξ ήταν το πρώτο. Μου έδινε και προκηρύξεις ύστερα από λίγο καιρό», θυμόταν ο Τίτος Βανδής, ομολογώντας ότι αγάπησε πολύ και ουδέποτε ξέχασε τον κυρ - Κώστα.-

και πήρε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής στο Ωδείο Θεσσαλονίκης. 

Ο διακαής του πόθος να γίνει ηθοποιός τον ώθησε να παρατήσει το σχολείο και να κατηφορίσει στην Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου σε ηλικία 16 ετών.

Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1934 ως φοιτητής, με το έργο «Ιούδας» του Σπύρου Μελά στο Εθνικό Θέατρο. Το 1938 στρατεύτηκε και το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου. 

Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΚΚΕ και μυήθηκε στο ΕΑΜ από τον Δήμο Σταρένιο. Το 1945 συμμετείχε σε δύο ΕΑΜικούς θιάσους με διαλεχτούς ηθοποιούς και το 1946 δημιούργησε τον πρώτο δικό του θίασο με τον Δήμο Σταρένιο και την Αλέκα Παΐζη. 

Παράλληλα, ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στο χώρο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών κι έδωσε όλες τις δυνάμεις του για τη βελτίωση συνθηκών εργασίας και πρόνοιας για νέους και απόμαχους ηθοποιούς.

Την περίοδο 1951 - 1956 ξαναπάτησε στο σανίδι του Θεάτρου Κοτοπούλη. Ακολούθησαν συνεργασίες του με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας (ΚΘΒΕ) και την Αθηναϊκή Σκηνή. 

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» (1960) και «Τοπ Καπί» (1964), ενώ η πρώτη του διάκριση στη μεγάλη οθόνη ήλθε το 1962 με το πρώτο βραβείο ερμηνείας που απέσπασε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ελληνογαλλική ταινία «Πολιορκία» του Κλοντ Μπερνάρ - Ομπέρ. 

Το 1964 σχημάτισε εκ νέου δικό του θίασο και παρουσίασε το έργο του Μπρένταν Μπίαν «Ενας Ομηρος», σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη.

Τον Ιούνη του 1965 αναζήτησε μία καλύτερη τύχη στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να ξελασπώσει από τα θιασαρχικά του χρέη κι εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Τα επόμενα χρόνια έκανε μία αξιοπρόσεκτη καριέρα στο θέατρο, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. 

Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν οι συμμετοχές του στο θεατρικό του Μπρόντγουεϊ «Ιλια Ντάρλινγκ» (διασκευή του κινηματογραφικού «Ποτέ την Κυριακή»), σε κινηματογραφικές ταινίες («Youngs Doctors in love», «The Betsy», «Τα πάντα γύρω από το σεξ» του Γούντι Αλεν, «Εξορκιστής») και σε τηλεοπτικά σήριαλ («Χαβάη 5-0», «Κότζακ», «Επικίνδυνες Αποστολές» κ.ά.). Ασχολήθηκε, επίσης, με τις μεταφράσεις θεατρικών έργων και δίδασκε ως καθηγητής στο κολέγιο της Σάντα Μόνικα στα τέλη της δεκαετίας του '70.

Ενδιάμεσα, ήρθε στην Ελλάδα για κάποιες εμφανίσεις στο Εθνικό Θέατρο, με αξιοπρόσεκτη την παρουσία του στο έργο «Λυσσασμένη Γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους. 

Το 1982 γνώρισε την Μπέττυ Βαλάση, με την οποία παντρεύτηκε το 1984. Εκτοτε, έζησε μόνιμα στην Ελλάδα. 

Το 1983 τιμήθηκε με το βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου «Προσοχή, Κίνδυνος!»

Με συνέπεια, ευθύνη, μαχητικότητα

Σ' όλη του τη ζωή ο Τίτος Βανδής έδινε μεγάλη σημασία στην κινητοποίηση του συνόλου. 

«Το μεροκάματο» - έλεγε - «είναι ιερό. Το δίκιο του εργάτη είναι ιερό. Κι αν ένας εργάτης δεν έχει ανάγκη, έχει πιει με το αφεντικό και έχει διασκεδάσει μαζί του, το μεροκάματο πρέπει να το πάρει. Αν δεν τσακωθεί για το μεροκάματο, προδίδει όλη του την τάξη. Είναι κάτι που πρέπει να το κυνηγάς συνέχεια για να αποκτήσεις συνείδηση».

Ο ηθοποιός που με συνέπεια, ευθύνη, μαχητικότητα, ήθος και ταλέντο διέγραψε μια μεγάλη πορεία, λίγα χρόνια πριν «φύγει», στην τελευταία θεατρική του παρουσία, το 1997, μας χάρισε άλλη μια μοναδική εμπειρία παρουσιάζοντας το αριστούργημα του Ιρβινγκ Στόουν «Κλάρενς Ντάροου», σε θεατρική διασκευή Ντέιβιντ Ρίντελς, σε μετάφραση δική του, σκηνοθεσία Μπέττυς Βαλάση, μουσική Μίμη Πλέσσα και σκηνογραφία Τάσου Ζωγράφου. 

Δεν ήταν ένας ακόμη σημαντικός ρόλος για εκείνον, αλλά μια επιθυμία να συνομιλήσει με τον κόσμο που αγαπούσε και μοιραζόταν μια ολόκληρη ζωή αγωνίες και όνειρα που δεν έχουν χάσει το χρώμα τους.

Ο Τίτος Βανδής συμπύκνωνε δύο ανθρώπινες υποστάσεις.

 Ηταν ο εαυτός του και ένας άλλος μαζί. Μέσα από την ανθρώπινη φύση του, την ιδεολογία, το υποκριτικό ταλέντο του, «γεννήθηκε» ατόφιος, αυθεντικός ο «άλλος». 

Ο Αμερικανός Κλάρενς Ντάροου, ο οποίος, επί δύο περίπου ώρες, συγκλόνισε τους Ελληνες «ακροατές» του, με όσα είπε. Επρόκειτο για ένα «ρεσιτάλ» ερμηνείας των ιδεών και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Πολλά χρόνια ονειρευόταν ο Τίτος Βανδής να ερμηνεύσει αυτό το πρόσωπο. Οσο ζούσε και εργαζόταν στην Αμερική ούτε κατά διάνοια θα μπορούσε να υλοποιήσει αυτό το όνειρό του. 

Στην Ελλάδα έκανε πραγματικότητα αυτό το όνειρο, προς χάριν του προοδευτικού θεάτρου, προπαντός προς χάριν του ελληνικού εργατικού κινήματος, αλλά και προς τιμήν του πολύπαθου αμερικανικού εργατικού κινήματος. Το όνειρό του το έκανε πραγματικότητα ακόμα και κόντρα στις συστάσεις των γιατρών του να προφυλαχτεί, καθώς, πριν από λίγο καιρό, είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς.

Αν και βαριά άρρωστος, συνέχιζε να αρθρογραφεί στο «Ριζοσπάστη» μέχρι τέλους...

 Σ΄ένα από τα τελευταία του κείμενα έγραφε μεταξύ άλλων: 

«Ολα τα κεκτημένα έχουν κερδηθεί με αίμα εργατών και είναι μια νίκη ιερή, αλλά αυτός το αμφισβητεί, λέγοντας ότι τον μάθανε να τα ονομάζει κεκτημένα! Ετρεξε πολύ αίμα για το οκτάωρο, φίλε, που σου έχουν "μάθει να το λες" κεκτημένο. Σκοτώσαν, το 1886, στο Σικάγο, εφτά απεργούς, που διαμαρτυρόντουσαν για τις πολλές ώρες εργασίας και αντί να δικαστούν οι δολοφόνοι, συλλάβανε οχτώ απεργούς, από τους οποίους κρεμάσανε τους τέσσερις, ένας πρόλαβε και αυτοκτόνησε και οι υπόλοιποι τρεις φυλακίστηκαν για πολλά χρόνια. Το οχτάωρο, λοιπόν, κερδήθηκε με αίμα και, φυσικά, όλα τα άλλα, σύνταξη, επίδομα ανεργίας, δώρα εορτών, για να αναφέρω μόνο μερικά. Τίποτα δε δώσανε οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες από την καλή τους καρδιά. Και δεν υπήρξε στιγμή, που να μην προσπάθησαν σε κάθε ευκαιρία που τους δόθηκε, να καταστρατηγήσουν και να αρνηθούν την υπογραφή τους».

Πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας

Απ τον "Ρ" Σ. ΑΔΑΜΙΔΟΥ 

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

ΤΟ Π.Α.ΜΕ ΧΑΛΑΣΕ ΤΗ ΦΙΕΣΤΑ ΤΩΝ ΚΟΡΑΚΙΩΝ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ (vid)

Τη φιέστα των κορακιών της ιδιωτικής ασφάλισης χάλασε παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στη διάρκεια του συνεδρίου της ΕΛΕΤΕΑ
Από Κατιούσα:
Απάντηση στη φιέστα κυβέρνησης – εργοδοτών που μετατρέπει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση των εργαζόμενων ακόμα περισσότερο σε πεδίο κερδοφορίας ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών έδωσαν το πρωί συνδικάτα και φορείς, την ώρα που διεθξάγονταν το 1ο Συνέδριο Επαγγελματικής Ασφάλισης από την Ελληνική Ένωση Ταμείων Επαγγελματικής Ασφάλισης και άλλους φορείς ιδιωτικής ασφάλισης. Παρεμβάσεις έγιναν από το Νίκο Παπαγεωργίου, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και το Γιώργο Στεφανάκη, πρόεδρο του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού, Τουρισμού και Ξενοδοχείων Ν. Αττικής.
Στις παρεμβάσεις αναδείχθηκε ο ιδιαίτερα αρνητικός για τους εργαζόμενους αντιασφαλιστικός νόμος που προωθείται και οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης υγείας και ασφάλισης στην οποία στοχεύει.
Σημειώθηκε χαρακτηριστικά ότι “μας λένε πόσα θα δώσουμε, αλλά όχι πόσα θα πάρουμε”, πως αν ένα επαγγελματικό ταμείο πτωχεύσει, οι εργαζόμενοι δε θα πάρουν ούτε το κεφάλαιό τους, ότι ο λαός έχει μνήμη και θυμάται τι έγινε σε υποθέσεις τύπου Ασπίς Πρόνοια.

Τονίστηκε πως “εμείς πλασιέ των αποθεματικών, των χρημάτων των εργαζομένων δε θα γίνουμε”, αφού “δεν είμαστε Παναγόπουλος, Κιουτσούκης, Βασιλόπουλος”, που θα μπορούσαν κι αυτοί να είναι ομιλητές στην εκδήλωση και ίσως γίνουν στο μέλλον.

Δόθηκε υπόσχεση πως, κι αν ακόμα περάσει ο νόμος – έκτρωμα, ο αγώνας για τη μη εφαρμογή του θα συνεχιστεί και “να πάνε να κόψουν το κεφάλι τους”.
Παράλληλα, κάλεσαν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία της 18ης Φλεβάρη και τη συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων στις 10.30 π.μ στα Προπύλαια.
Κεντρικά συνθήματα των συγκεντρωμένων ήταν: Να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο-λαιμητόμος Κατρούγκαλου – Βρούτση. Κάτω τα χέρια από την Κοινωνική Ασφάλιση. Όλοι στην απεργία στις 18 Φλεβάρη, στις 10.30 π.μ., στα Προπύλαια.

Για να Ξαναθυμηθούμε ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ -Από τη «Λευκή Βίβλο»

Αλίευση από "Κατιούσα" kαι Π.Α.ΜΕ 

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

ΨΥΧΗ ΑΛΗΤΙΣΣΑ...ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΟΙΣΤΡΟΣ ΡΙΧΝΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ...

Κι αρχίζει το πανηγύρι της ζωής μου, εκεί που ο οίστρος ρίχνει όλα τα σύνορα, και τίποτα και κανένας δεν έχει κτήτορα.Και πάνω στα σύνορα τα γκρεμισμένα τού οίστρου, βλέπω πάντα την ίδια εικόνα. Μιά κάμπια που μού κλείνει το μάτι, μού γνέφει "ΖΉΣΕ", φεύγει και επιστρέφει με εκθαμβωτικά φτερά.

Ψυχή αλήτισσα....

Τίς νύχτες γυρίζω μονάχη και τα μαλλιά μου, με αλαφιασμένες γλώσσες σαν φίδια, ψάχνουν να χαθούν στα λαίμαργα στόματα τού αέρα.

 Κι έχει μιά ηδονή τότε ο άνεμος, σαν τον καπνό τού τσιγάρου που φυσάει στο στόμα σου ο παθιασμένος εραστής. 

Και τρέχω,να προλάβω. Τί? Δεν ξέρω, μόνο να προφτάσω!

Κι αρχίζει το πανηγύρι της ζωής μου, εκεί που ο οίστρος ρίχνει όλα τα σύνορα, και τίποτα και κανένας δεν έχει κτήτορα.
Και πάνω στα σύνορα τα γκρεμισμένα τού οίστρου, βλέπω πάντα την ίδια εικόνα. Μιά κάμπια που μού κλείνει το μάτι, μού γνέφει "ΖΉΣΕ", φεύγει και επιστρέφει με εκθαμβωτικά φτερά.
Κι όλη τη νύχτα γδέρνομαι για να βγάλω φτερά. Και μ' αρέσει, και θαρρώ πως βγάζω.

Τίς νύχτες δεν κοιμάμαι..Δένω τα γόνατα μου, κι ύστερα αρχίζω και κλωτσάω, τη μιά αγκαθωτή πλευρά απ' τα τετράγωνα που έφτιαξαν οι " καθώς πρέπει, λογικοί" για να μαντρώσουν τις σκέψεις μου. 

Και γίνονται τα τετράγωνα, τρίγωνα. Και νικάω!!!

Τίς νύχτες μιλάω, και μόνο τότε νοιώθω ότι είμαι ζωντανή. Και οι λέξεις μου γυρνάνε πίσω σαν γαρδένιες στα μπουζούκια. 

Τη μιά με τα πέταλα, και μοσχομυρίζει παντού,

την άλλη με το κοτσάνι και πονάω, αλλά μ' αρέσει

Τίς νύχτες τραγουδάω παράφωνα , αλλά ελεύθερα.
Πηγαινοέρχεται η φωνή μου στο πεντάγραμμο σαν κακοφτιαγμένη, γερασμένη πουτάνα, που αφιονίζεται να βρει πελάτη.
Γελάνε τα φύλλα, γιουχάρουν οι κάδοι, γλιστράνε τα πεζοδρόμια.
Όμως εγώ τραγουδάω. 

Και πότε είμαι σαν στρατηγός πολέμου που μού ξηλώνουν τα παράσημα
Και πότε σαν την Κική που γυρίζει μαστουρωμένη τις νύχτες και ουρλιάζει
Και πότε σαν ένα ματωμένο κοτσύφι.
Όμως ό,τι και να συμβαίνει, σπρώχνω με δύναμη προς τα κάτω όλα τα σύννεφα, τα κάνω στρώμα, ξαπλώνω και ξεκαρδίζομαι στα γέλια.

Τίς νύχτες τρέχω, στροβιλίζομαι, δεν έχω φρένα
Όχι με στρωμένα μαλλιά, σαν νεκρά φύκια στην προκυμαία τής ζωής μου. Ναι, ασφαλώς έχω κι εγώ προκυμαία. Προκυμαία και προοπτική να ταυτιστώ τελείως με το σπέρμα τού πατέρα μου, γιατί ακόμα τον προδίδω, αφού έχω ψήγματα τού " πρέπει".
Ευτυχώς με γκρεμισμένα τετράγωνα - κελιά, και με σκέψεις - δραπέτες.

Τίς νύχτες
στο μυαλό μου τόσοι φάροι αναμμένοι, στα μάτια μου τόσοι επίδοξοι ληστές τής αιωνιότητας, στα χείλη μου τόσα βιολιά, και οι φλέβες μου υπάκουα δοξάρια.
Όμως με μιά καρδιά εύκρατη που είναι αναγκασμένη να ζεί σε τροπικό κλίμα, κι απ' τη ζέστη και την υγρασία χάλασαν οι οπλές της.
Κι αυτή ζουρλαίνεται να χορέψει.
Και ψάχνει έναν καλό τεχνίτη για τίς οπλές της, για να τη βαστούν τα πόδια της.

Γιατί όλα γίνονται.

Γιατί πόδια αχόρευτα, γίνονται.

Ομως καρδιά αχόρευτη είναι τραπέζι που το στρώνεις κάθε μέρα, μιά ολόκληρη ζωή με όλα τα καλά, και δεν έρχεται να τον φιλέψεις κανένας.

Αυτό θαρρώ πως είναι ο θάνατος, η αχόρευτη ψυχή.

Ο άλλος είναι μοναχά ένα φευγιό. Ένα φευγιό τόσο ελαφρύ για τον ταξιδιώτη, αφού δεν παίρνει μαζί του καμιά αποσκευή, και τόσο αβάσταχτα βαρύ για όσους μένουν πίσω.

Έτσι είναι... Τί μεγάλη ειρωνεία, να πασχίζεις να αφαιρεις απ' τούς ανθρώπους, να διαιρείς, να προσθέτεις σύμφωνα με τις ελλείψεις σου, και μόνο όταν φεύγουν να πολλαπλασιάζεις τίς αποσκευές τους, και φυσικά τον πόνο σου...

μαρια σαρρη 

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

Η ΚΝΕ ΚΑΛΕΙ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΠΡΙΝ ΠΑΘΕΙ... ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ

ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ! ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΛΕΨΟΥΝ!

Ούτε ώρα χαμένη! Η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, που διαλύει τη νέα γενιά, καταργεί όποια προστασία είχε απομείνει για τους νέους εργαζομένους, μετατρέπει την ασφάλιση σε προσωπική υπόθεση, ανάλογα με την τσέπη του καθενός, σε “επένδυση” και τζόγο!

Εδώ και τώρα να δυναμώσει ο αγώνας για να εμποδίσουμε το χτύπημα στη ζωή μας, με συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς και νεολαίας, με δυναμική απεργιακή απάντηση στις 18 Φλεβάρη!

Τι είναι το ασφαλιστικό; Γιατί μας αφορά;

Το ασφαλιστικό είναι το βασικό πλέγμα προστασίας των εργαζομένων. Είναι συλλογική κατάκτηση του λαού, που γεννήθηκε μέσα από τις αξίες της αλληλεγγύης και της ενότητας των εργαζομένων, την ανάγκη προστασίας της ζωής τους.

Το ασφαλιστικό δεν είναι μόνο η σύνταξη. 

Είναι μια σειρά προστατευτικές πλευρές που ξεκινούν από την προστασία της μητρότητας, την ασφάλιση των παιδιών και τα εμβόλιά τους, μέχρι τα φάρμακα και τις ιατρικές εξετάσεις, την προστασία απέναντι στον επαγγελματικό κίνδυνο, την προστασία των ΑμΕΑ κ.λπ.

Τι περιλαμβάνει ο νέος νόμος για το ασφαλιστικό;

Ο νόμος της κυβέρνησης της ΝΔ βασίζεται στον νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τον νόμο Κατρούγκαλου. Πρότυπό τους, το ασφαλιστικό που επέβαλε στη Χιλή ο Πινοσέτ, ο δικτάτορας που έκανε κανόνα τα βασανιστήρια, που δολοφόνησε χιλιάδες αγωνιστές!
Απαλλάσσουν την εργοδοσία από τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές, παραδίδοντας στα κοράκια των ασφαλιστικών εταιρειών την ανάγκη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την πρόσβαση στο φάρμακο κ.λπ.

Μεταξύ άλλων ο νέος νόμος περιλαμβάνει:

Δουλειά μέχρι τα 67 για όλους.

Η εθνική σύνταξη που “εγγυάται” το κράτος παραμένει στα άθλια επίπεδα των 384€ και στα 340€ με 15 χρόνια εργασίας.

Καταργείται το οικογενειακό επίδομα 10% για σύζυγο και 5% για κάθε παιδί.

Διατηρείται η διαχρονική λεηλασία των 80 δισ. ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία.

Παραμένει η κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων για μια σειρά κατηγορίες εργαζομένων.

ΤΩΡΑ να καταργηθεί ο νόμος Κατρούγκαλου-Βρούτση που ενταφιάζει την Κοινωνική Ασφάλιση για τους σημερινούς εργαζόμενους και αυριανούς συνταξιούχους!

Ποιος νέος εργαζόμενος που έπιασε δουλειά στα χρόνια της κρίσης, που είναι σήμερα 20-35 ετών, θα καταφέρει να έχει 40 χρόνια 8ωρης εργασίας

Ποιος εργαζόμενος θα έχει 35 ασφαλισμένα χρόνια (1 ασφαλιστικός χρόνος = 300 ασφαλισμένες μέρες εργασίας!), όταν η καταγεγραμμένη ανεργία όλα αυτά τα χρόνια είναι σταθερά πάνω από 1.000.000 άνεργοι;

Ποιος νέος εργαζόμενος που έχει φάει απολύσεις με το κουτάλι, που έχει δουλέψει με part-time, με 4ωρα-6ωρα, με Σαββατοκύριακα, με σεζόν, delivery, που έχει μπει σε 5μηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ, θα έχει 12.000 ένσημα;

Ποιος νέος επιστήμονας, που δουλεύει με μπλοκάκι και απολαβές μισθωτού, θα καταφέρει να συμπληρώσει 40 χρόνια συνεχούς εργασίας με ταυτόχρονη κάλυψη των υπέρογκων ασφαλιστικών εισφορών;

Η ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΖΟΓΟΣ!

Η Κοινωνική Ασφάλιση χτυπιέται σε όλη την ΕΕ. Π.χ. στη Γαλλία ένα μήνα τώρα οι εργαζόμενοι, μαζί με όλο το λαό, απεργούσαν κόντρα σε θεούς και δαίμονες για το νέο ασφαλιστικό της κυβέρνησης Μακρόν, που τσακίζει το δικαίωμά τους στη ζωή, στον ελεύθερο χρόνο, στην υγεία!

Σήμερα πρέπει να δώσουμε τη μάχη για τη ζωή μας ΕΜΕΙΣ!
Πρόοδος σήμερα, με την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι η μείωση του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου εργασίας και η αύξηση του ελεύθερου χρόνου, οι αυξήσεις στους μισθούς, η σταθερή δουλειά με δικαιώματα και όχι οι επινοικιαζόμενοι και εργολαβικοί εργαζόμενοι, τα 4ωρα των 300 ευρώ, η δουλειά 7 στις 7 μέρες της βδομάδας κ.λπ.

Ρεαλιστικό σήμερα είναι να γεμίσουν τα δημόσια νοσοκομεία από μόνιμους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, για να παρέχεται υψηλού επιπέδου δημόσια υγεία και πρόνοια, φαρμακευτική κάλυψη για όλο το λαό και όχι να ερημώνουν κλινικές και νοσοκομεία από προσωπικό, το φάρμακο να ακριβαίνει καθημερινά και την ίδια στιγμή να ξεφυτρώνουν ιδιωτικές κλινικές με πανάκριβες υπηρεσίες και φαρμακοβιομηχανίες με υπέρογκα κέρδη, βγαλμένα από τον πόνο του κόσμου.

Καινοτόμο σήμερα είναι να αξιοποιηθούν τα επιτεύγματα της επιστήμης και η εφαρμογή τους για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, προστασία της μητρότητας και όχι η εντατικοποίηση της εργασίας που οδηγεί νέους ανθρώπους να παρουσιάζουν επαγγελματικές ασθένειες, να σακατεύονται από εργατικά ατυχήματα, να χάνουν τη ζωή τους για ένα μεροκάματο.

Σύγχρονο σήμερα είναι να ζει ο εργαζόμενος και η οικογένειά του σε ασφαλείς κατοικίες με βάση την τεχνογνωσία της εποχής μας και όχι να πνίγεται ο κόσμος από τις βροχές, να αποκλείεται στο πρώτο χιόνι, να καίγεται στην πρώτη φωτιά και να χάνει τα σπίτια του στους πλειστηριασμούς.

Αυτονόητο σήμερα είναι η μείωση των ορίων συνταξιοδότησης και κοινωνικές παροχές με βάση τις δυνατότητες της εποχής μας για αξιοπρεπή ζωή.

Δίκαιο σήμερα δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο για έναν νέο εργαζόμενο από το να καρπώνεται τον πλούτο που παράγει και όχι να ζούμε χειρότερα από τους γονείς και τους παππούδες μας!

Για να Ξαναθυμηθούμε ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ -Από τη «Λευκή Βίβλο»

Αλίευση από ΚΝΕ
Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion