ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΌΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ !!

Από Ατέχνως»Ιστορία»Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr

Συ­νέ­ντευ­ξη – Επι­μέ­λεια: Νίκος Μότ­τας //

Με την ευ­και­ρία της συ­μπλή­ρω­σης 140 χρό­νων από τη γέν­νη­ση του Ιωσήφ. Β. Στά­λιν μι­λή­σα­με με τον Grover Furr, κα­θη­γη­τή στο Πα­νε­πι­στή­μιο Montclair του Νιού Τζέρ­σι, γνω­στό για τις με­λέ­τες και το συγ­γρα­φι­κό του έργο πάνω στην ιστο­ρία της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και ιδιαί­τε­ρα για την πε­ρί­ο­δο της ηγε­σί­ας του Ι.Β.Στά­λιν. Από τα πλέον γνω­στά βι­βλία του είναι το “Khrushchev Lied” (Ο Χρου­στσόφ είπε ψέ­μα­τα) ενώ έχει συγ­γρά­ψει πλη­θώ­ρα ερευ­νη­τι­κών πο­νη­μά­των, με­τα­ξύ άλλων για τη δο­λο­φο­νία του Σερ­γκέι Κιρόφ, τις Δίκες της Μό­σχας και την υπό­θε­ση της «σφα­γής στο Κατίν». Το 2007 το όνομα του Grover Furr συ­γκα­τα­λέ­χθη­κε από συ­ντη­ρη­τι­κούς κύ­κλους των ΗΠΑ στον κα­τά­λο­γο των «101 πιο επι­κίν­δυ­νων ακα­δη­μαϊ­κών στην Αμε­ρι­κή».

* * *  

-Εξή­ντα-πέ­ντε χρό­νια μετά το θά­να­το του Στά­λιν, το όνομα του πα­ρα­μέ­νει στο επί­κε­ντρο του αντι­κομ­μου­νι­σμού. Η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία και οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της αστι­κής τάξης συ­νε­χί­ζουν την συ­κο­φά­ντη­ση του, απο­κα­λώ­ντας τον «δι­κτά­το­ρα» και «αι­μο­στα­γή τύ­ραν­νο» που- όπως ισχυ­ρί­ζο­νται- «σκό­τω­σε δε­κά­δες εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους». Γιατί οι αντι­κομ­μου­νι­στές εστιά­ζουν ακόμη και σή­με­ρα τις επι­θέ­σεις τους στον Στά­λιν και ποιες είναι οι κύ­ριες πηγές των ισχυ­ρι­σμών τους;

Ο κα­θη­γη­τής Grover Furr.

Οι υπε­ρα­σπι­στές του κα­πι­τα­λι­σμού χρειά­ζε­ται να πα­ρου­σιά­σουν τον κομ­μου­νι­σμό ως κάτι απαί­σιο! Γι’ αυτό, εκτός απ’ το να κρύ­βουν την φρίκη του κα­πι­τα­λι­σμού και του ιμπε­ρια­λι­σμού, χρειά­ζο­νται έναν «μπα­μπού­λα» στον οποίο να εστιά­ζουν, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τον σαν την επι­το­μή των «κακών» του κομ­μου­νι­σμού. Ο Στά­λιν υπήρ­ξε ο ηγέ­της της ΕΣΣΔ και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος κατά την πε­ρί­ο­δο των με­γα­λύ­τε­ρων τους θριάμ­βων και επο­μέ­νως κατά την πε­ρί­ο­δο της με­γα­λύ­τε­ρης απει­λής ενά­ντια στον κα­πι­τα­λι­σμό. Ως εκ τού­του, ο Στά­λιν είναι φυ­σι­κό να απο­τε­λεί στόχο σε κάθε πε­ρί­πτω­ση.

Υπάρ­χουν, όμως, του­λά­χι­στον άλλοι δύο λόγοι. Ο πρώ­τος είναι ο Λέων Τρό­τσκι, ο οποί­ος είπε ψέ­μα­τα για τον Στά­λιν σε όλα όσα έγρα­ψε από το 1928 έως τη δο­λο­φο­νία του το 1940. Τα γρα­πτά του Τρό­τσκι, από το 1929 και έπει­τα, απο­τέ­λε­σαν την πρώτη βα­σι­κή πηγή ψε­μά­των και συ­κο­φα­ντιών ενά­ντια στον Στά­λιν και την ΕΣΣΔ. Ο δεύ­τε­ρος είναι ο Νι­κί­τα Χρου­στσόφ. Η «μυ­στι­κή ομι­λία» του στις 25 Φλε­βά­ρη 1956 στο 20ο Συ­νέ­δριο [του ΚΚΣΕ] ήταν ένα ολέ­θριο πλήγ­μα για το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα. Απο­τέ­λε­σε δε ένα ανε­κτί­μη­το δώρο για τους αντι­κομ­μου­νι­στές όλου του κό­σμου!

Έπει­τα από το 22ο Συ­νέ­δριο του Κόμ­μα­τος τον Οκτώ­βρη του 1961, όταν ο Χρου­στσόφ και οι συ­νερ­γά­τες του επι­τέ­θη­καν ακόμη πιο άγρια στον Στά­λιν, με ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρα ψέ­μα­τα, ο Χρου­στσόφ και το ΚΚΣΕ στή­ρι­ξαν την έκ­δο­ση εκα­το­ντά­δων βι­βλί­ων και άρ­θρων που επι­τί­θο­νταν και ψευ­δο­λο­γού­σαν ενά­ντια στον Στά­λιν. Επί­σης, υπό την αι­γί­δα του Χρου­στσόφ, εκ­δό­θη­καν εκα­το­ντά­δες βι­βλία και άρθρα με επι­θέ­σεις και ψέ­μα­τα ενά­ντια στο Λα­βρέ­ντι Μπέ­ρια, τη δο­λο­φο­νία του οποί­ου ορ­γά­νω­σε ο ίδιος ο Χρου­στσόφ στις 26 Ιούνη 1953. Ο Μπέ­ρια δεν είναι τόσο ση­μα­ντι­κή φυ­σιο­γνω­μία στην σο­βιε­τι­κή ιστο­ρία όσο ο Στά­λιν. Αλλά ο Χρου­στσόφ και οι συ­νερ­γά­τες του συ­κο­φά­ντη­σαν τον Μπέ­ρια το ίδιο αγρί­ως- αν όχι και πε­ρισ­σό­τε­ρο- όπως έπρα­ξαν με τον Στά­λιν. Και αυτοί που είχαν υπάρ­ξει πιο κοντά στον Στά­λιν – οι Μό­λο­τοφ, Μα­λέν­κοφ, Κα­γκα­νό­βιτς- υπο­στή­ρι­ξαν τον Χρου­στσόφ σε αυτήν την αδί­στα­κτη επί­θε­ση ενα­ντί­ον του, όπως και στην δο­λο­φο­νία του Μπέ­ρια.

Άμεσο απο­τέ­λε­σμα της αντι­στα­λι­νι­κής εκ­στρα­τεί­ας του Χρου­στσόφ ήταν ο μισός πε­ρί­που αριθ­μός των κομ­μου­νι­στών διε­θνώς- εκτός του σο­σια­λι­στι­κού μπλοκ – να εγκα­τα­λεί­ψουν τα κόμ­μα­τα τους. Κά­ποιοι εξ’ αυτών πέ­ρα­σαν κυ­ριο­λε­κτι­κά στο απέ­να­ντι πε­ζο­δρό­μιο και έγι­ναν μέλη τρο­τσκι­στι­κών κομ­μά­των! Σε ότι αφορά τα ψέ­μα­τα του Χρου­στσόφ για τον Στά­λιν και την Σο­βιε­τι­κή ιστο­ρία, πρέ­πει να θυ­μό­μα­στε πως, την εποχή εκεί­νη, ελά­χι­στοι άν­θρω­ποι αντι­λή­φθη­καν πραγ­μα­τι­κά πως ήταν ψέ­μα­τα. Κα­νείς δεν μπο­ρού­σε να απο­δεί­ξει ότι ήταν ψέ­μα­τα, μιας και ο Χρου­στσόφ ου­δέ­πο­τε δη­μο­σί­ευ­σε κα­νέ­να απο­δει­κτι­κό στοι­χείο. Ούτε ο Χρου­στσόφ, ούτε οι διά­δο­χοι του, επέ­τρε­ψαν την πρό­σβα­ση – ακόμη και σε ιστο­ρι­κούς του Κόμ­μα­τος- σε βα­σι­κά ντο­κου­μέ­ντα των αρ­χεί­ων.

Οι ψευ­δο­λο­γί­ες του Χρου­στσόφ και των εκα­το­ντά­δων γρα­φιά­δων του έγι­ναν δε­κτές με εν­θου­σια­σμό από αντι­κομ­μου­νι­στές της Δύσης και ανα­δεί­χθη­καν σε βα­σι­κή πηγή αντι­στα­λι­νι­κών ψε­μά­των για όλους τους αντι­κομ­μου­νι­στές συγ­γρα­φείς και «ακα­δη­μαϊ­κούς» που ακο­λού­θη­σαν, μέχρι και σή­με­ρα. Κά­ποια απ’ τα σο­βιε­τι­κά αντι­κομ­μου­νι­στι­κά έργα της επο­χής του Χρου­στσόφ δη­μο­σιεύ­θη­καν στο δυ­τι­κό κόσμο και γνώ­ρι­σαν ευ­ρεία δη­μο­σιό­τη­τα από τους κα­πι­τα­λι­στές. Ανά­με­σα σε αυ­τούς τους συγ­γρα­φείς πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται οι Αλε­ξά­ντρ Σολ­ζε­νί­τσιν, Ρόι Με­ντ­βέ­ντεφ και Αλε­ξά­ντρ Νέ­κριτς.

Πολλά έργα δυ­τι­κών «ει­δη­μό­νων» περί της ΕΣΣΔ βα­σί­στη­καν σε με­γά­λο βαθμό στις ψευ­δο­λο­γί­ες της χρου­στσο­φι­κής πε­ριό­δου. Ση­μα­ντι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα αυτών είναι τα έργα του Ρό­μπερτ Κόν­κου­εστ και η βιο­γρα­φία του Μπου­χά­ριν από τον αμε­ρι­κα­νό ιστο­ρι­κό Στί­βεν Κοέν. Κατά την διάρ­κεια της ηγε­σί­ας του Μπρέζ­νιεφ και των δια­δό­χων του, του Αντρό­ποφ και Τσερ­νιέν­κο, τα αντι­στα­λι­νι­κά πο­νή­μα­τα και άρθρα σχε­δόν εξα­λεί­φθη­καν. Ο Μπρέζ­νιεφ και οι άλλοι σο­βιε­τι­κοί ηγέ­τες αντι­λή­φθη­καν τη με­γά­λη ζημιά που ο Χρου­στσόφ – και τα εμπνευ­σμέ­να από τον Χρου­στσόφ έργα – προ­κα­λού­σαν στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση και το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα. Είναι, όμως, ση­μα­ντι­κό να ση­μειώ­σου­με ότι αυτοί οι με­τα-χρου­στσο­φι­κοί ηγέ­τες ου­δέ­πο­τε απο­κή­ρυ­ξαν τα ψέ­μα­τα του Χρου­στσόφ για τον Στά­λιν και την στα­λι­νι­κή πε­ρί­ο­δο. Θα μπο­ρού­σαν να το έχουν πρά­ξει. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ερευ­νη­τές τους, είχαν πρό­σβα­ση σε όλα τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία, σε όλο το αρ­χεια­κό υλικό. Ήξε­ραν, ασφα­λώς, ότι ο Χρου­στσόφ είχε πει ψέ­μα­τα. Όμως δεν απέρ­ρι­ψαν κα­νέ­να από αυτά τα ψέ­μα­τα.

Προ­κύ­πτει, λοι­πόν, ένα ερώ­τη­μα: Γιατί ο Χρου­στσόφ έκανε ότι έκανε; Ανά­με­σα στους λό­γους είναι σί­γου­ρα το γε­γο­νός ότι ο Χρου­στσόφ και η υπό­λοι­πη ηγε­σία του Κόμ­μα­τος είχε εγκα­τα­λεί­ψει την ιδέα του κομ­μου­νι­σμού. Ήθε­λαν μια Σο­βιε­τι­κή Ένωση που να ήταν ισχυ­ρή οι­κο­νο­μι­κά, στρα­τιω­τι­κά και πο­λι­τι­κά. Δεν ήθε­λαν όμως να προ­χω­ρή­σει η ΕΣΣΔ προς την κα­τεύ­θυν­ση μιας αλη­θι­νά κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Ο Στά­λιν το ήθελε! Το πέ­ρα­σμα στο επό­με­νο στά­διο [της σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης] προς τον κομ­μου­νι­σμό ήταν το θέμα του 19ου Συ­νε­δρί­ου του Κόμ­μα­τος το 1952. Πρό­κει­ται για το ΜΟ­ΝΑ­ΔΙ­ΚΟ κομ­μα­τι­κό συ­νέ­δριο στην ιστο­ρία της ΕΣΣΔ τα πρα­κτι­κά του οποί­ου ου­δέ­πο­τε δη­μο­σιεύ­θη­καν. Υπάρ­χουν πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα που μπο­ρούν να ει­πω­θούν για την προ­ώ­θη­ση, εκ μέ­ρους του Στά­λιν, της κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, όπως και για τις απο­τυ­χη­μέ­νες από­πει­ρες πε­ραι­τέ­ρω εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης, όμως κάτι τέ­τοιο δεν μπο­ρεί να ανα­λυ­θεί στο πλαί­σιο μιας συ­νέ­ντευ­ξης.

Ένα χρόνο και πλέον από τότε που έγινε Γε­νι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΚΣΕ, ο Μι­χα­ήλ Γκορ­μπα­τσόφ ξε­κί­νη­σε μια εκ­στρα­τεία ψε­μά­των και συ­κο­φα­ντιών για τον Στά­λιν και ευ­ρύ­τε­ρα για την σο­βιε­τι­κή ιστο­ρία που έκανε ακόμη και την αντί­στοι­χη κα­μπά­νια του 1962-1964 επί Χρου­στσόφ να μοιά­ζει με­τριο­πα­θής! Για άλλη μια φορά, εκα­το­ντά­δες βι­βλία και χι­λιά­δες άρθρα γρά­φτη­καν, επι­τι­θέ­με­να στον Στά­λιν, πα­ρου­σιά­ζο­ντας την ΕΣΣΔ της στα­λι­νι­κής πε­ριό­δου ως πεδίο τε­ρα­τω­δών εγκλη­μά­των και τον ίδιο τον Στά­λιν ως αρ­χιε­γκλη­μα­τία. Και πάλι δεν υπήρ­χαν απο­δεί­ξεις, μο­νά­χα επα­νά­λη­ψη των ψε­μά­των της πε­ριό­δου του Χρου­στσόφ αλλά και ανα­κά­λυ­ψη κι’ άλλων ψευ­δο­λο­γιών. Αυτή η αντι­στα­λι­νι­κή, αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση βο­ή­θη­σε ιδε­ο­λο­γι­κά στο να στρω­θεί ο δρό­μος για την επι­στρο­φή στον κα­πι­τα­λι­σμό και την διά­λυ­ση της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης. Διότι, άπαξ και έχεις εγκα­τα­λεί­ψει τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, σε τι χρειά­ζε­ται ένα πο­λυ­ε­θνι­κό, πο­λυ­φυ­λε­τι­κό κρά­τος όπως η ΕΣΣΔ;

Τα ψέ­μα­τα επί επο­χής Χρου­στσόφ και Γκορ­μπα­τσόφ ανα­φο­ρι­κά με τον Στά­λιν και την στα­λι­νι­κή πε­ρί­ο­δο απο­τε­λούν τη βα­σι­κή πηγή της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας σε όλο τον κόσμο. Πρό­κει­ται για ψευ­δο­λο­γί­ες πολύ χρή­σι­μες για τους κα­πι­τα­λι­στές και τους αντι­κομ­μου­νι­στές για την συ­κο­φά­ντη­ση του κομ­μου­νι­σμού. Τόσο χρή­σι­μες που είναι αδύ­να­το για έναν ιστο­ρι­κό να βρει δου­λειά ως κα­θη­γη­τής σο­βιε­τι­κής ιστο­ρί­ας εάν δεν απο­δέ­χε­ται ως αλή­θειες τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ψέ­μα­τα της πε­ριό­δου του Χρου­στσόφ και του Γκορ­μπα­τσόφ. Για πα­ρά­δειγ­μα, είναι απα­γο­ρευ­μέ­νο να δη­λώ­νεις ότι ο Χρου­στσόφ είπε ψέ­μα­τα στη «μυ­στι­κή ομι­λία» του, παρ’ ότι οι ακα­δη­μαϊ­κοί ερευ­νη­τές της σο­βιε­τι­κής ιστο­ρί­ας γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι ο Χρου­στσόφ ψεύ­δο­νταν. Αλλά το να το πα­ρα­δε­χτείς ότι ο ίδιος και οι συ­νερ­γά­τες του είπαν ψέ­μα­τα – όπως είπαν ο Γκορ­μπα­τσόφ και οι δικοί του συ­νερ­γά­τες – είναι σα να γκρε­μί­ζεις και να απορ­ρί­πτεις όλη την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή ιστο­ριο­γρα­φία του­λά­χι­στον τριών γε­νε­ών «ακα­δη­μαϊ­κών». Αυτό απα­γο­ρεύ­ε­ται. Αυτά τα ψέ­μα­τα ήταν και συ­νε­χί­ζουν να είναι εξαι­ρε­τι­κά χρή­σι­μα για τους αντι­κομ­μου­νι­στές και τους κα­πι­τα­λι­στές ώστε να τα εγκα­τα­λεί­ψουν!

Φυ­σι­κά και ο Τρό­τσκι είπε ψέ­μα­τα. Ελά­χι­στοι του έδω­σαν ση­μα­σία μέχρι τη «μυ­στι­κή ομι­λία» του Χρου­στσόφ. Τότε, ο Τρό­τσκι έμοια­ζε σαν «προ­φή­της», ως «ο μόνος αλη­θι­νός κομ­μου­νι­στής», όπως ο ίδιος και οι οπα­δοί του πά­ντο­τε ισχυ­ρί­ζο­νταν. Μετά την ομι­λία Χρου­στσόφ ο τρο­τσκι­σμός ξα­να­γεν­νή­θη­κε. Ο τρο­τσκι­σμός μπο­ρεί να συ­νε­χί­ζει να υπάρ­χει δια­δί­δο­ντας αντι­στα­λι­νι­κά και αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ψεύδη! Γι’ αυτό σή­με­ρα οι τρο­τσκι­στές προ­ω­θούν όλα τα αντι­στα­λι­νι­κά ψέ­μα­τα – αυτά του Τρό­τσκι, του Χρου­στσόφ και των συγ­γρα­φέ­ων της πε­ριό­δου του, των δυ­τι­κών αντι­κομ­μου­νι­στών όπως ο Κόν­κου­εστ, ο Ρό­μπερτ Τάκερ και τόσων άλλων, του Γκορ­μπα­τσόφ, των με­τα­σο­βιε­τι­κών αντι­κομ­μου­νι­στών ψευ­δο­λό­γων όπως οι Όλεγκ Χλεβ­νιούκ, Γιοργκ Μπα­μπε­ρόφ­σκι, Νί­κο­λας Γου­έρθ, Αν­δρέα Γρα­τσιό­ζι και Τί­μο­θι Σνάϊ­ντερ που είναι ιδιαί­τε­ρα γνω­στοί στην Ευ­ρώ­πη. Ο τρο­τσκι­σμός δια­θέ­τει κά­ποιο κύρος σε αν­θρώ­πους που βλέ­πουν μέσα από το μαρ­ξι­σμό και τον κομ­μου­νι­σμό την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τον κα­πι­τα­λι­σμό, αλλά που έχουν εμπο­τι­στεί βαθιά από τα αντι­στα­λι­νι­κά ψέ­μα­τα που προ­ω­θού­νται πα­ντού από το 1956. Επο­μέ­νως, ο τρο­τσκι­σμός απο­τε­λεί μια ση­μα­ντι­κή δύ­να­μη, η οποία ωστό­σο βα­σί­ζε­ται εξ’ ολο­κλή­ρου σε ψεύδη. Πρό­κει­ται για ένα είδος «δόγ­μα­τος». Καμία κρι­τι­κή δεν επι­τρέ­πε­ται για τον «με­γά­λο ηγέτη».

Ένα εύ­λο­γο συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι κα­νέ­νας αντι­κομ­μου­νι­στής, από τον Τρό­τσκι και τον Χρου­στσόφ μέχρι τους πιο δια­βα­σμέ­νους, σύγ­χρο­νους «ει­δι­κούς» του αντι­κομ­μου­νι­σμού, δε μπο­ρεί να απο­δεί­ξει ούτε ένα πραγ­μα­τι­κό έγκλη­μα που να διέ­πρα­ξε ο Στά­λιν. Διότι δεν υπήρ­ξε κα­νέ­να! Το λέω αυτό με σι­γου­ριά διότι, εάν υπήρ­χαν τέ­τοια εγκλή­μα­τα, οι αφο­σιω­μέ­νοι αυτοί αντι­κομ­μου­νι­στές ακα­δη­μαϊ­κοί θα τα είχαν σί­γου­ρα απο­κα­λύ­ψει και δη­μο­σιο­ποι­ή­σει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν βρει όμως κα­νέ­να αλη­θι­νό έγκλη­μα! Γι’ αυτό και ανα­γκά­ζο­νται να πουν ψέ­μα­τα, να επι­νο­ή­σουν πράγ­μα­τα, να πλα­στο­γρα­φή­σουν…

-Ένα από τα πλέον συ­νη­θι­σμέ­να επι­χει­ρή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιού­νται ενά­ντια στον Στά­λιν είναι ότι «σύ­να­ψε συμ­μα­χία με την χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νία», με το γερ­μα­νο­σο­βιε­τι­κό σύμ­φω­νο μη-επί­θε­σης Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τοφ που υπο­γρά­φτη­κε στις 23 Αυ­γού­στου 1939. Αυτός ο ισχυ­ρι­σμός απο­τε­λεί έναν από τους πυ­λώ­νες της αντι­δρα­στι­κής θε­ω­ρί­ας «των δύο άκρων» που επι­χει­ρεί την εξί­σω­ση του κομ­μου­νι­σμού με το να­ζι­σμό και το φα­σι­σμό. Ποια είναι η ιστο­ρι­κή αλή­θεια για το σύμ­φω­νο Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τοφ;

Όλα αυτά τα ανα­λύω με όλα τα σχε­τι­κά ντο­κου­μέ­ντα στα κε­φά­λαια 7 και 8 του βι­βλί­ου μου “Blood Lies”. Η ΕΣΣΔ επι­χεί­ρη­σε να δη­μιουρ­γή­σει μια συμ­μα­χία – μια αμοι­βαία αμυ­ντι­κή συμ­φω­νία ενά­ντια στη να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία – με τη Με­γά­λη Βρε­τα­νία, τη Γαλ­λία και την Πο­λω­νία. Οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις κο­ρυ­φώ­θη­καν τον Αύ­γου­στο του 1939, όταν βρε­τα­νοί και γάλ­λοι απε­σταλ­μέ­νοι βρέ­θη­καν στη Μόσχα για συ­νο­μι­λί­ες. Ωστό­σο, οι απε­σταλ­μέ­νοι-εκ­πρό­σω­ποι της Βρε­τα­νί­ας και της Γαλ­λί­ας δεν είχαν δι­καιο­δο­σία να υπο­γρά­ψουν οποια­δή­πο­τε συμ­φω­νία. Η πο­λω­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση αρ­νή­θη­κε ακόμη και να σκε­φτεί το εν­δε­χό­με­νο να επι­τρέ­ψει την πα­ρου­σία σο­βιε­τι­κών δυ­νά­με­ων στο έδα­φος της. Ήταν επο­μέ­νως ξε­κά­θα­ρο στους σο­βιε­τι­κούς ότι η Με­γά­λη Βρε­τα­νία και η Γαλ­λία δεν ήθε­λαν πραγ­μα­τι­κά μια συμ­φω­νία συλ­λο­γι­κής ασφά­λειας που θα τις δέ­σμευε να αντε­πι­τε­θούν στη να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία σε πε­ρί­πτω­ση που οι γερ­μα­νοί επι­τί­θο­νταν πρώ­τοι σε οποια­δή­πο­τε απ’ αυτές τις χώρες (η Πο­λω­νία ήταν ο πιο προ­φα­νής στό­χος της Γερ­μα­νί­ας). Η Βρε­τα­νία και η Γαλ­λία χρη­σι­μο­ποιού­σαν τις συ­νο­μι­λί­ες ώστε να πιέ­σουν τη Γερ­μα­νία, με την οποία ήθε­λαν πράγ­μα­τι να κά­νουν κά­ποια συμ­φω­νία.

Αυτή τους η στάση ήταν συ­νε­πής με τη δι­πλω­μα­τία που ασκού­σαν τα προη­γού­με­να χρό­νια, ιδιαί­τε­ρα με την συμ­φω­νία του Μο­νά­χου, με την οποία Βρε­τα­νία και Γαλ­λία πα­ρέ­δω­σαν τμήμα της Τσε­χο­σλο­βα­κί­ας στον Χί­τλερ χωρίς καν να ρω­τή­σουν την τσέ­χι­κη κυ­βέρ­νη­ση. Οι βρε­τα­νοί και οι γάλ­λοι ήθε­λαν να εν­θαρ­ρύ­νουν τον Χί­τλερ να επι­τε­θεί στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό σή­μαι­νε πως θα άφη­ναν τη Γερ­μα­νία να υπο­τά­ξει την Πο­λω­νία, μιας και η Γερ­μα­νία δεν είχε σύ­νο­ρα με την ΕΣΣΔ. Και αυτό ήταν που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η Με­γά­λη Βρε­τα­νία και η Γαλ­λία έπρα­ξαν. Υπέ­γρα­ψαν αμοι­βαίο αμυ­ντι­κό σύμ­φω­νο με την Πο­λω­νία αλλά αρ­νή­θη­καν να επι­τε­θούν στη Γερ­μα­νία ακόμη κι’ όταν η Πο­λω­νία είχε ητ­τη­θεί κατά κρά­τος τις πρώ­τες μέρες μετά τη γερ­μα­νι­κή ει­σβο­λή.

Όταν το πο­λω­νι­κό κρά­τος κα­τέρ­ρευ­σε, ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός κα­τέ­λα­βε την ανα­το­λι­κή Πο­λω­νία. Όμως, η «ανα­το­λι­κή Πο­λω­νία» απο­τε­λού­σε τμήμα της σο­βιε­τι­κής Ρω­σί­ας μέχρι που η ιμπε­ρια­λι­στι­κή πο­λω­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση το άρ­πα­ξε δια της βίας στον Ρω­σο-Πο­λω­νι­κό πό­λε­μο του 1919-1921. Οι πο­λω­νοί ου­δέ­πο­τε ήταν πλειο­ψη­φία στην πε­ριο­χή εκεί­νη. Ακόμη και το με­τα­σο­σια­λι­στι­κό αντι­δρα­στι­κό κα­θε­στώς της Πο­λω­νί­ας ου­δέ­πο­τε έχει διεκ­δι­κή­σει τα εδάφη αυτά μέχρι σή­με­ρα.

Το σύμ­φω­νο Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τοφ δεν συ­νι­στού­σε «συμ­μα­χία». Ήταν ένα σύμ­φω­νο μη-επί­θε­σης με­τα­ξύ της ΕΣΣΔ και της Γερ­μα­νί­ας. Πε­ριε­λάμ­βα­νε μια απόρ­ρη­τη ρήτρα στην οποία ο Χί­τλερ ανα­γνώ­ρι­ζε την σο­βιε­τι­κή δι­καιο­δο­σία στο ανα­το­λι­κό τμήμα της Πο­λω­νί­ας, τις χώρες της Βαλ­τι­κής και την Φιν­λαν­δία. Αυτή η ρήτρα κρα­τού­σε τα γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα εκα­το­ντά­δες χι­λιό­με­τρα μα­κριά από τα σο­βιε­τι­κά σύ­νο­ρα. Όταν ο Χί­τλερ επι­τέ­θη­κε στην ΕΣΣΔ αυτή η επι­πλέ­ον από­στα­ση που ο γερ­μα­νι­κός στρα­τός είχε να δια­σχί­σει, συ­νέ­βα­λε στο να απο­σο­βη­θεί η κα­τά­λη­ψη και η κα­τα­στρο­φή της Μό­σχας και του Λέ­νιν­γκραντ.

-Εί­ναι γνω­στό ότι έχετε ερευ­νή­σει εκτε­νώς την υπό­θε­ση της «σφα­γής του Κατίν» η οποία σύμ­φω­να με την αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία ήταν ενα έγκλη­μα που διέ­πρα­ξε η Σο­βιε­τι­κή Ένωση. Σε επί­ση­μη ανα­κοί­νω­ση που εξέ­δω­σε τον Απρί­λη του 1990 η κυ­βέρ­νη­ση Γκορ­μπα­τσόφ εξέ­φρα­σε την «ει­λι­κρι­νή της θλίψη για την τρα­γω­δία του Κατίν», απο­κα­λώ­ντας την «ένα από τα χει­ρό­τε­ρα εγκλή­μα­τα του στα­λι­νι­σμού». Ένας αριθ­μός «απο­χα­ρα­κτη­ρι­σθέ­ντων» ρω­σι­κών κρα­τι­κών εγ­γρά­φων έχουν πα­ρου­σια­στεί ως από­δει­ξη της- υπο­τι­θέ­με­νης- ενο­χής του Στά­λιν για τη μα­ζι­κή σφαγή στο Κατίν. Κά­νο­ντας μια σύ­νο­ψη των ευ­ρη­μά­των της έρευ­νας σας, ποιος είναι ο πραγ­μα­τι­κός ένο­χος για το έγκλη­μα στο Κατίν και ποια είναι τα ση­μεία-κλει­διά της υπό­θε­σης;

Οι γερ­μα­νοί σκό­τω­σαν τους πο­λω­νούς. Τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία δεν αφή­νουν πε­ρι­θώ­ριο για κα­νέ­να άλλο συ­μπέ­ρα­σμα. Στα τέλη του 1991, ο Γκορ­μπα­τσόφ πα­ρέ­δω­σε στο Γέλ­τσιν τα έγ­γρα­φα που ανα­φέ­ρα­τε, τα οποία είναι γνω­στά ως «Κλει­στό Πα­κέ­το 1». Αυτά τα ντο­κου­μέ­ντα, εάν ήταν αλη­θι­νά, θα απο­δεί­κνυαν την σο­βιε­τι­κή ενοχή στην σφαγή του Κατίν. Ωστό­σο, το 2010, το μέλος της Δούμα, βου­λευ­τής του ΚΚ της Ρω­σι­κής Ομο­σπον­δί­ας Βί­κτορ Ιλιού­χιν πα­ρου­σί­α­σε δη­μο­σί­ως ισχυ­ρά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία σύμ­φω­να με τα οποία τα έγ­γρα­φα του «Κλει­στού Πα­κέ­του 1» ήταν πλα­στο­γρα­φη­μέ­να.

Το 2012, σε έκ­θε­ση ενός πο­λω­νού αρ­χαιο­λό­γου, όπου συ­νο­ψί­ζο­νται τα ευ­ρή­μα­τα κοι­νής πο­λω­νο-ου­κρα­νι­κής ανα­σκα­φής σε το­πο­θε­σία μα­ζι­κών εκτε­λέ­σε­ων στο Βο­λι­ντί­μιρ-Βο­λίν­σκι (Ου­κρα­νία), ανα­φέ­ρε­ται ότι βρέ­θη­κε σε μα­ζι­κό τάφο το δια­κρι­τι­κό σήμα ενός πο­λω­νού αστυ­νο­μι­κού. Ο εν λόγω αστυ­νο­μι­κός είναι ένας απ’ τους πο­λω­νούς που φέ­ρο­νται να δο­λο­φο­νή­θη­καν από τους σο­βιε­τι­κούς την άνοι­ξη του 1940 και να τά­φη­καν κοντά στο Τβερ (τέως Κα­λί­νιν), εκα­το­ντά­δες χι­λιό­με­τρα μα­κριά. Ένα χρόνο πριν τη δη­μο­σιο­ποί­η­ση της αυτής της έκ­θε­σης, το δια­κρι­τι­κό ενός άλλου πο­λω­νού αστυ­νο­μι­κού – που επί­σης υπο­τί­θε­ται πως δο­λο­φο­νή­θη­κε από τους σο­βιε­τι­κούς στο Τβερ την άνοι­ξη του ’40 – είχε επί­σης βρε­θεί στον ίδιο μα­ζι­κό τάφο. Το θέμα συ­ζη­τή­θη­κε στα πο­λω­νι­κά και ου­κρα­νι­κά ΜΜΕ, αν και η ανα­κά­λυ­ψη αυτή είχε πα­ρα­λη­φθεί από το πό­ρι­σμα του πο­λω­νού αρ­χαιο­λό­γου. Η πο­λω­νι­κή έκ­θε­ση ση­μεί­ω­νε επί­σης ότι τα θύ­μα­τα του μα­ζι­κού τάφου είχαν αδιαμ­φι­σβή­τη­τα δο­λο­φο­νη­θεί από τους γερ­μα­νούς του 1941. Ωστό­σο, στο σχε­τι­κό πό­ρι­σμα των ου­κρα­νών αρ­χαιο­λό­γων δεν ανα­φέ­ρο­νταν ούτε η εύ­ρε­ση των δύο [αστυ­νο­μι­κών] δια­κρι­τι­κών που ανή­καν σε υπο­τι­θέ­με­να θύ­μα­τα του Κατίν, ούτε τα ευ­ρή­μα­τα που απο­δεί­κνυαν ότι οι άν­θρω­ποι είχαν δο­λο­φο­νη­θεί από τους γερ­μα­νούς. Ενας δε ου­κρα­νός αρ­χαιο­λό­γος δή­λω­σε πως ήταν λάθος του πο­λω­νού συ­να­δέλ­φου του να ανα­φέ­ρει τα σχε­τι­κά ευ­ρή­μα­τα, καθώς κάτι τέ­τοιο θα μπο­ρού­σε να «εγεί­ρει αμ­φι­βο­λί­ες» για την σφαγή στο Κατίν.

Το 2013 δη­μο­σί­ευ­σα σχε­τι­κό άρθρο για τις ανα­κα­λύ­ψεις αυτές που, από μόνες τις, εγεί­ρουν σο­βα­ρό­τα­τες αμ­φι­βο­λί­ες για τα περί σο­βιε­τι­κής ενο­χής στο Κατίν. Ήξερα όμως ότι έπρε­πε να ψάξω πε­ρισ­σό­τε­ρο την υπό­θε­ση. Με­τα­ξύ 2015 και 2018 διε­ξή­γα­γα με­γά­λης κλί­μα­κας έρευ­να για την υπό­θε­ση Κατίν. Απο­φά­σι­σα να προ­σεγ­γί­σω το Κατίν ως μυ­στή­ριο, χωρίς κά­ποια προ­κα­τά­λη­ψη σχε­τι­κά με το ποια πλευ­ρά – γερ­μα­νοί ή σο­βιε­τι­κοί – είναι ένοχη. Στο βι­βλίο μου “The Mys­tery of the Katyn Mas­sacre: The Ev­i­dence, The So­lu­tion”, που δη­μο­σιεύ­θη­κε τον Ιούλη του 2018, ανα­φέ­ρω όλα τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία που πι­θα­νό­τα­τα δε μπο­ρούν να αμ­φι­σβη­τη­θούν. Το απο­τέ­λε­σμα είναι ολο­φά­νε­ρο, όσο και απρό­σμε­νο. ΌΛΑ τα αδιαμ­φι­σβή­τη­τα έγκυ­ρα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία δεί­χνουν γερ­μα­νι­κή ενοχή. ΚΑ­ΝΕ­ΝΑ απ’ αυτά δεν συ­νη­γο­ρεί ως προς την ενοχή των σο­βιε­τι­κών.

Ασφα­λώς, αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα δεν είναι «απο­δε­κτό», απο­τε­λεί «τα­μπού». Έχω ήδη γίνει δέ­κτης πάρα πολ­λών πα­ρε­νο­χλή­σε­ων από πο­λω­νούς εθνι­κι­στές αλλά και από ακα­δη­μαϊ­κούς ει­δι­κούς στον τομέα της σο­βιε­τι­κής ιστο­ρί­ας. Θε­ω­ρεί­ται απλώς αδια­νό­η­το να συ­μπε­ραί­νει κά­ποιος πως οι σο­βιε­τι­κοί δεν ήταν ένο­χοι και… ποιος νοιά­στη­κε για απο­δεί­ξεις!

Η σφαγή του Κατίν, λοι­πόν, που υπο­τί­θε­ται πως είναι το πλέον καλά τεκ­μη­ριω­μέ­νο «έγκλη­μα του Στά­λιν» είναι ένα ψέμα!

-Αστοί ιστο­ρι­κοί θε­ω­ρούν τις «Δίκες της Μό­σχας» ως σκευω­ρί­ες με στόχο την ενο­χο­ποί­η­ση αθώων κα­τη­γο­ρού­με­νων και πως ο Στά­λιν κα­τα­σκεύ­α­σε τις κα­τη­γο­ρί­ες. Ποια είναι η αλή­θεια; Ήταν πράγ­μα­τι οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι (τρο­τσκι­στές, ζι­νο­βιε­φι­κοί, «μπλοκ των δε­ξιών», κλπ) αθώοι;

Δεν έχει υπάρ­ξει, ου­δέ­πο­τε, καμία από­δει­ξη ότι οι Δίκες της Μό­σχας, όπως και η υπό­θε­ση Του­χα­τσέφ­σκι τον Ιούνη του 1937, ήταν «σκευω­ρί­ες» και πως οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι βα­σα­νί­στη­καν, απει­λή­θη­καν, κλπ, ώστε να προ­βούν σε ψευ­δείς ομο­λο­γί­ες. Στα πρώτα 12 κε­φά­λαια του βι­βλί­ου μου Trot­sky’s Amal­gams (2015) εξε­τά­ζω και δια­σταυ­ρώ­νω όσες πε­ρισ­σό­τε­ρες δη­λώ­σεις των κα­τη­γο­ρού­με­νων μπό­ρε­σα. Νω­ρί­τε­ρα φέτος δη­μο­σί­ευ­σα μια επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νη έκ­δο­ση της έρευ­νας αυτής ως ξε­χω­ρι­στό βι­βλίο (The Moscow Tri­als As Ev­i­dence).

Έχου­με συ­ντρι­πτι­κές απο­δεί­ξεις ότι οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι στις Δίκες της Μό­σχας ήταν ένο­χοι το λι­γό­τε­ρο για τα εγκλή­μα­τα που οι ίδιοι ομο­λό­γη­σαν. Σε ορι­σμέ­νες δε πε­ρι­πτώ­σεις, όπως επί πα­ρα­δείγ­μα­τι του Νι­κο­λάι Μπου­χά­ριν, γνω­ρί­ζου­με πλέον ότι οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι ήταν ένο­χοι εγκλη­μά­των τα οποία ου­δέ­πο­τε ομο­λό­γη­σαν. Έχου­με επί­σης πλη­θώ­ρα απο­δει­κτι­κών στοι­χεί­ων που επι­βε­βαιώ­νουν ότι ο Τρό­τσκι συ­νερ­γά­στη­κε πράγ­μα­τι με τη να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία και την φα­σι­στι­κή Ιτα­λία, όπως κα­τη­γο­ρή­θη­κε στις Δίκες της Μό­σχας.

-Ο ιτα­λός μαρ­ξι­στής Ντο­μέ­νι­κο Λο­ζούρ­ντο- που πέ­θα­νε φέ­τος- είχε γρά­ψει ότι «υπάρ­χουν δυο κρί­σι­μα χρο­νι­κά ση­μεία που δια­μόρ­φω­σαν την σύγ­χρο­νη άποψη που υπάρ­χει για τον Στά­λιν: η έναρ­ξη του Ψυ­χρού Πο­λέ­μου το 1947 και το 20ο Συ­νέ­δριο του ΚΚΣΕ». Συμ­φω­νεί­τε με την εκτί­μη­ση αυτήν;

Συμ­φω­νώ με τον κα­θη­γη­τή Λο­ζούρ­ντο, ο θά­να­τος του οποί­ου απο­τε­λεί με­γά­λη απώ­λεια για όλους εμάς που ψά­χνου­με την αλή­θεια για την πα­γκό­σμια ιστο­ρία και την ιστο­ρία του κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος του 20ου αιώνα. Κοι­τώ­ντας πίσω στο πα­ρελ­θόν, ο Ψυ­χρός Πό­λε­μος ήταν ανα­πό­φευ­κτος. Παρ’ όλα αυτά, για πολ­λούς εντός του κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, δεν έδει­χνε ανα­πό­φευ­κτος. Με το που ξε­κί­νη­σε, όλη η αντι­στα­λι­νι­κή αντι­κομ­μου­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα μπήκε πολύ γρή­γο­ρα σε εφαρ­μο­γή.

-Πως εκτι­μά­τε την συ­νο­λι­κή συμ­βο­λή του Ιωσήφ Στά­λιν στην οι­κο­δό­μη­ση του σο­σια­λι­σμού στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση;

Κάτω από την ηγε­σία του Στά­λιν στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση οι­κο­δο­μή­θη­κε η σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νία. Ο φα­σι­σμός ητ­τή­θη­κε. Το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα διέ­δω­σε τη θε­ω­ρία του Μαρ­ξι­σμού-Λε­νι­νι­σμού σε όλο τον κόσμο. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός δέ­χθη­κε θα­νά­σι­μο πλήγ­μα στο οποίο συ­νέ­βα­λαν, με την αφο­σιω­μέ­νη βο­ή­θεια τους, μια σειρά κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα. Ωστό­σο, ο σο­σια­λι­σμός της ΕΣΣΔ δεν εξε­λί­χθη­κε στα­θε­ρά προς την κα­τεύ­θυν­ση του κομ­μου­νι­σμού, παρά το γε­γο­νός ότι ακρι­βώς αυτό ήταν που ήθελε ο Στά­λιν και που πί­στευε πως θα συμ­βεί. Αντί­θε­τα, την πε­ρί­ο­δο του θα­νά­του του, στις 5 Μάρτη 1953, ο ίδιος ήταν πο­λι­τι­κά απο­μο­νω­μέ­νος στην ηγε­σία του ΚΚΣΕ.

Ο δρό­μος προς τον κομ­μου­νι­σμό εγκα­τα­λεί­φθη­κε. Ο Χρου­στσόφ αντι­κα­τέ­στη­σε την ιδέα ότι η επα­νά­στα­ση ήταν ανα­γκαία για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού με την λαν­θα­σμέ­νη θε­ω­ρία του «ει­ρη­νι­κού αντα­γω­νι­σμού» (σ.σ: ει­ρη­νι­κής συ­νύ­παρ­ξης) με τον κα­πι­τα­λι­σμό. Σύμ­φω­να μ’ αυτήν την θε­ω­ρία ήταν οι εκλο­γές, αντί της επα­νά­στα­σης, που θα έφερ­ναν τη νίκη του κομ­μου­νι­σμού. Αυτό σή­μαι­νε απόρ­ρι­ψη της ερ­γα­τι­κής τάξης ως ηγέ­τι­δας δύ­να­μης της ιστο­ρί­ας. Όμως η ερ­γα­τι­κή τάξη ήταν και συ­νε­χί­ζει να είναι ικανή να πα­ρε­μπο­δί­σει την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρα­γω­γή και, στο βαθμό που είναι ορ­γα­νω­μέ­νη από ένα επα­να­στα­τι­κό κόμμα, να κάνει την επα­νά­στα­ση, να ανα­τρέ­ψει τον κα­πι­τα­λι­σμό και να κα­τα­κτή­σει την εξου­σία.

Υπό την ηγε­σία του Στά­λιν η Σο­βιε­τι­κή Ένωση έκανε πράξη τη λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία του σο­σια­λι­σμού. Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι η θε­ω­ρία του Λένιν και του Στά­λιν για τον σο­σια­λι­σμό δεν εμπε­ριεί­χε μοι­ραία λάθη. Από την έρευ­να μου συ­μπε­ραί­νω ότι η θε­ω­ρία των Λέ­νιν-Στά­λιν για τον σο­σια­λι­σμό δια­τή­ρη­σε υπερ­βο­λι­κά πολλά στοι­χεία της θε­ω­ρί­ας που ανα­πτύ­χθη­κε από την Δεύ­τε­ρη Σο­σια­λι­στι­κή Διε­θνή πριν τον Πρώτο Πα­γκό­σμιο πό­λε­μο. Από τη μια πλευ­ρά, «σο­σια­λι­σμός» σή­μαι­νε ένα είδος κα­πι­τα­λι­σμού με ισχυ­ρό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα βα­σι­σμέ­νο στα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα, αρ­κε­τά ισχυ­ρό πο­λι­τι­κά ώστε να ανα­γκά­ζει τις κα­πι­τα­λι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις να προ­βαί­νουν σε ση­μα­ντι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις ώστε να γί­νε­ται λι­γό­τε­ρο ανυ­πό­φο­ρη η ζωή των ερ­γα­ζό­με­νων: υψη­λό­τε­ρη μι­σθοί και μια σειρά κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές. Από την άλλη πλευ­ρά, ο «σο­σια­λι­σμός» έφτα­σε στο ση­μείο να ση­μαί­νει μια πλή­ρως βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νη κοι­νω­νία στην οποία ο κα­πι­τα­λι­σμός είχε ανα­τρα­πεί και η πο­λι­τι­κή εξου­σία είχε πε­ριέλ­θει στην ερ­γα­τι­κή τάξη μέσω του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος. Η ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα πα­ρα­γω­γής είχε κα­ταρ­γη­θεί. Τα σο­βιέτ ήταν ο μη­χα­νι­σμός που διοι­κού­σε την κοι­νω­νία προς όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης. Οι ερ­γά­τες και οι αγρό­τες- όχι οι κα­πι­τα­λι­στές- ήταν οι προ­νο­μιού­χοι. Αυτή είναι η λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία του σο­σια­λι­σμού.

Ωστό­σο, στο πλαί­σιο αυτής της θε­ω­ρί­ας, οι σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής πα­ρέ­μει­ναν αρ­κε­τά όμοιες με τις αντί­στοι­χες που επι­κρα­τού­σαν επί κα­πι­τα­λι­σμού. Το χρήμα συ­νέ­χι­ζε να κα­θο­ρί­ζει την κα­τα­νο­μή των αγα­θών και των υπη­ρε­σιών. Ήταν βέ­βαια αδύ­να­το να συσ­σω­ρεύ­σει κά­ποιος προ­σω­πι­κό πλού­το και οι ερ­γά­τες μαζί με τους αγρό­τες απο­λάμ­βα­ναν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρες κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές και δι­καιώ­μα­τα σε σχέση με οποια­δή­πο­τε κα­πι­τα­λι­στι­κή χώρα. Ωστό­σο, οι κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής, η συ­νε­χι­ζό­με­νη δια­φο­ρο­ποί­η­ση με­τα­ξύ πόλης και υπαί­θρου, η δια­φο­ρά πνευ­μα­τι­κής και χει­ρω­να­κτι­κής ερ­γα­σί­ας, συ­νέ­χι­ζαν να υπάρ­χουν. Αυτές οι αδυ­να­μί­ες απο­δεί­χθη­καν ισχυ­ρό­τε­ρες από την πο­λι­τι­κή θέ­λη­ση να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά η προ­ο­πτι­κή της πραγ­μά­τω­σης μιας κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας.

Η ιστο­ρία της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης την πε­ρί­ο­δο του Στά­λιν είναι μια με­γά­λη απο­θή­κη μα­θη­μά­των, ένα «βι­βλίο» το οποίο μπο­ρού­με και πρέ­πει να με­λε­τή­σου­με, ώστε να αντλή­σου­με μα­θή­μα­τα, τόσο θε­τι­κά όσο και αρ­νη­τι­κά, για το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα του 20ου αιώνα. Πρέ­πει να δι­δα­χθού­με από όσα σωστά και ηρω­ι­κά έκα­ναν οι σο­βιε­τι­κοί και – υπό την ηγε­σία αυ­τών- η Κο­μι­ντέρν, προς την κα­τεύ­θυν­ση της κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. Όπως πρέ­πει να μά­θου­με να ξε­χω­ρί­ζου­με όσα λάθη έγι­ναν τα οποία στα­δια­κά απο­μά­κρυ­ναν την Σο­βιε­τι­κή Ένωση και το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα από την ανά­πτυ­ξη του κομ­μου­νι­σμού, οδη­γώ­ντας πίσω στον λη­στρι­κό κα­πι­τα­λι­σμό.

Χάρη στις κο­σμοϊ­στο­ρι­κές προ­σπά­θειες των κομ­μου­νι­στών του 20ου αιώνα, ιδιαί­τε­ρα κατά την πε­ρί­ο­δο της ηγε­σί­ας του Στά­λιν, μπο­ρού­με να με­λε­τή­σου­με αυτήν την εκ­πλη­κτι­κή κλη­ρο­νο­μιά. Στη­ρι­ζό­με­νοι στους ώμους γι­γά­ντων μπο­ρού­με να δούμε μα­κρύ­τε­ρα απ’ όσο μπό­ρε­σαν αυτοί, χάρη στην εμπει­ρία που μας πα­ρεί­χαν, προς την κα­τεύ­θυν­ση του κομ­μου­νι­στι­κού μέλ­λο­ντος της ισό­τη­τας και της ελευ­θε­ρί­ας για το οποίο η αν­θρω­πό­τη­τα πα­σχί­ζει.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας 

Y/Γ Απ' το blog: Εμπνευστήκαμε να Αλλάξουμε τον Αρχικό Τίτλο της Συνέντευξης απ' τη "αναφορά" του David Horowitz για τον καθηγητή Grover Furr που είδαμε στη wikipedia !!

ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ...ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ !!

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Εί­μα­στε η μόνη χώρα στον κόσμο – πα­γκό­σμια πρω­το­τυ­πία που γιορ­τά­ζει την έναρ­ξη του… πο­λέ­μου. Για τον απλού­στα­το λόγο πως στον εύ­λο­γο εορ­τα­σμό της απε­λευ­θέ­ρω­σης, θα έπρε­πε να δεί­χνουν σφυ­ρο­δρέ­πα­να και να μι­λά­νε για τον αγώνα κατά του φα­σι­στι­κού κτή­νους από τον λαό και τους κομ­μου­νι­στές. Ση­μαί­ες με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και κόκ­κι­νες, καθώς ο λαός γιόρ­τα­ζε την απε­λευ­θέ­ρω­σή του.

Κάθε τέ­τοια μέρα ακού­με διά­φο­ρες αη­δί­ες για «εθνι­κή ενό­τη­τα» και «ομο­ψυ­χία». «Εθνι­κή ενό­τη­τα» δεν υπήρ­ξε και δεν ήταν δυ­να­τό να υπάρ­ξει. Κρύ­βουν πως η αστι­κή τάξη – όση δεν το έσκα­σε στο εξω­τε­ρι­κό, συ­νερ­γά­στη­κε με τους Γερ­μα­νούς. Πως ο λαός ήταν εκεί­νος που έστη­σε το με­γα­λειώ­δες κί­νη­μα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ψυχή του οποί­ου ήταν οι κομ­μου­νι­στές.

Εφέ­τος, η Κε­ρα­μέ­ως, στις επι­κίν­δυ­νες και ανι­στό­ρη­τες σά­χλες που εκ­στό­μι­σε, δεν είδε κα­νέ­να φα­σι­σμό. «Αγνο­εί» τον απύθ­με­νο λάκκο της τρο­με­ρής βαρ­βα­ρό­τη­τας που έσυρε ο φα­σι­σμός την αν­θρω­πό­τη­τα. Δεν «γνω­ρί­ζει» για «φυ­λε­τι­κή κα­θα­ρό­τη­τα», «ζω­τι­κό χώρο», για τα εκα­τομ­μύ­ρια εξο­λο­θρευ­μέ­νων – τις φρι­χτές σφα­γές Εβραί­ων, Σλά­βων, Κι­νέ­ζων, Ρομά και Σίντι, κομ­μου­νι­στών και άλλων. Συλεί και σκυ­λεύ­ει τις 600.000 χι­λιά­δες των Ελ­λή­νων που θυ­σιά­στη­καν στον αντι­φα­σι­στι­κό αγώνα. Άχνα για τα χι­λιά­δες χωριά και πό­λεις που οι φα­σί­στες έσβη­σαν από τον χάρτη. Για τα στρα­τό­πε­δα εξο­λό­θρευ­σης εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων. Προ­φα­νώς σιωπά και για το σύ­στη­μα που γέν­νη­σε αυτό το κτή­νος και το υπη­ρε­τεί πιστά και η ίδια.

Από την άλλη, οι έτε­ροι απο­λο­γη­τές του κα­πι­τα­λι­σμού, τα έκ­θε­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οι ίδιοι που ψή­φι­σαν στις 9 Μάη για την πτώση του «σι­δη­ρού πα­ρα­πε­τά­σμα­τος», ανα­φέρ­θη­καν σε «κάθε φα­σι­σμό». Μαζί με τη νε­ο­λαία της ΝΔ. Είναι τόσο ελε­ει­νοί που έχουν πε­ρά­σει πια τη γραμ­μή του εκ­φα­σι­σμού.

Και οι δύο όμως, καθώς και τα κόμ­μα­τά τους, εκ­φρά­ζουν τα ίδια συμ­φέ­ρο­ντα. Στη­ρί­ζουν το ίδιο απάν­θρω­πο σύ­στη­μα που στις δυ­σκο­λί­ες του γεννά τον φα­σι­σμό. Προ­σπα­θούν να ξε­χά­σου­με το Μπέλ­ζετς και το Σό­μπι­μπορ, την Τρε­μπλίν­κα, το Άου­σβιτς, το Μπίρ­κε­να­ου και τόσα άλλα στρα­τό­πε­δα εξο­λό­θρευ­σης εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων.

Έτσι είναι για τους υπη­ρέ­τες και απο­λο­γη­τές του συ­στή­μα­τος που γεννά και τρέ­φει το τέρας. Ή δεν υπάρ­χει κα­νείς ή υπάρ­χουν πε­ρισ­σό­τε­ροι του ενός… φα­σι­σμοί. Το σύ­στη­μά τους τελεί υπό κα­τάρ­ρευ­ση. Η ανι­σό­τη­τα και ο πα­ρα­λο­γι­σμός του μόνο με τον εκ­φα­σι­σμό του μπο­ρούν να πα­ρα­τα­θούν. Γι’ αυτό αλ­λη­θω­ρί­ζουν προς τον φα­σι­σμό. Μήπως και σω­θούν.

“Και εδώ κάτω όλο και πε­ρισ­σό­τε­ροι γι­νό­μα­στεΚαι αυ­ξα­νό­μα­στε και πλη­θυ­νό­μα­στε.Τα χω­ρά­φια σας γε­μά­τα κιό­λας από εμάςΚαι μια μέρα η γη σας θα εκρα­γεί.Και τότε θα βγού­με από τη γη,Πλή­θος τρο­με­ρό, γυμνά κρα­νία και οστά.Στο πρό­σω­πο όλων των αν­θρώ­πων θα βρυ­χη­θού­με.Εμείς οι νε­κροί κα­τη­γο­ρού­με!”

Το γράμ­μα που άφησε ανώ­νυ­μος Τσέ­χος που εξο­λο­θρεύ­τη­κε στο Άου­σβιτς.

Αυτό ακρι­βώς είναι που φο­βού­νται οι ελε­ει­νοί απο­λο­γη­τές του κα­πι­τα­λι­σμού. Μη και στο όνομα των εκα­τομ­μυ­ρί­ων θυ­μά­των του συ­στή­μα­τός τους ξυ­πνή­σουν οι απο­στε­ω­μέ­νοι λαοί και τους πά­ρουν φα­λάγ­γι, πε­τώ­ντας το σύ­στη­μά τους στα σκου­πί­δια της ιστο­ρί­ας.

********

Konstantinos Mpourxas:

16 ώρες · 

Χολή ξερνούν από χθες φασιστοειδή και κάθε λογής τσιράκια της αστικής τάξης με την είδηση πως ο καθηγητής του ΕΜΠ κ Μπάφας δώρισε στο αρχείο του ΚΚΕ ένα πίνακα του Ι ΣΤΑΛΙΝ και έναν του Β.ΛΕΝΙΝ ! Ακόμα και ζωγραφιστό να βλέπουν τον Ι .ΣΤΑΛΙΝ πετάγονται στον ύπνο τους ! Και καλά τα φασιστοειδή και τα αστικά επιτελεία ξέρουμε γιατί πετάγονται στον ύπνο τους αλλά κάποιοι κλακαδόροι που δεν έχετε που την κεφαλήν κλιναι και σιγοντάρετε γιατί ρε παιδιά ; Εσυ ο απλός εργαζόμενος που τους ακολουθείς ρίξε μια ματιά στο παρακάτω τηλεγράφημα του Ι ΣΤΑΛΙΝ ....Πριν 90 ακριβώς χρόνια στις 2 Φλεβάρη του 1929 και 12 μόλις χρόνια από την μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ένα τηλεγράφημα με αποστολέα τον Ι. ΣΤΑΛΙΝ έφτανε στους εργάτες του ''Κράσνι Τρεουγκόλνικ'' (φωτο)

Το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος η Σοβιετική Ένωση καθιέρωνε το 7ωρο στη δουλειά στέλνοντας μήνυμα σ' όλο τον κόσμο για το τι μπορεί να πετύχει ο λαός και η εργατική τάξη όταν πάρουν οι ίδιοι την εξουσία ! 12 μόλις χρόνια από την ώρα που ο λαός πήρε την εξουσία !

Κατάλαβες τώρα γιατι οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους πετάγονται στον υπνο τους στο ονομα ΣΤΑΛΙΝ ;

Και ψάχνεις ακόμα το πόσα χρόνια πίσω μας έχει πάει ο καπιταλισμός ; Και ακόμα τον στηρίζεις ;Και ακόμα ελπίζεις σ' αυτόν ; (Το τηλεγραφημα στην φωτο )

Από https://twitter.com/antivaroef

Τα εγκλήματα του #Σταλιν