ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Η "ΦΡΟΝΤΙΔΑ" ΥΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ και Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ...!!

Αποκαλύπτουμε τα συριζαίϊκα φούμαρα για την πρωτοβάθμια υγεία κ τις "ΤΟΜΥ'',τους πραγματικούς στόχους που έχουν και στο τέλος ένα παράδειγμα προς σύγκριση απ' το παρελθόν πριν 90 χρόνια !! απ' τη πραγματικότητα στο σοσιαλισμό !!

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΥΓΕΙΑΣΣτόχο της κυβερνητικής τομής η μείωση του «κόστους» για την περίθαλψη του λαού



Με φιέστες εγκαινίων σε μια σειρά από πόλεις, τα κυβερνητικά στελέχη επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν από το νέο χτύπημα που επιφέρουν στην ΠΦΥ
Προπαγανδιστικός καταιγισμός συνοδεύει την περιβόητη κυβερνητική «τομή» στη δημόσια Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας(ΠΦΥ), προκειμένου και σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του λαού κατά τη συνήθη τακτική της η κυβέρνηση να παρουσιάσει το μαύρο άσπρο.

Οι περιβόητες Τοπικές Μονάδες Υγείας (ΤΟΜΥ) παρουσιάζονται από τα κυβερνητικά στελέχη ως ισοδύναμο της «κορτιζόνης» διά πάσαν νόσον της δημόσιας ΠΦΥ, που θα την ενισχύσει αποφασιστικά. Στο προπαγανδιστικό περιτύλιγμα της λεγόμενης «μεταρρύθμισης - τομής στην ΠΦΥ» αναφερόταν ότι επιτέλους ανοίγει ο δρόμος για την καθιέρωση των οικογενειακών γιατρών, τις κατ' οίκον ιατρικές επισκέψεις, τα προγράμματα πρόληψης στην οικογένεια, στους τόπους κατοικίας, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους, για την εξειδικευμένη παροχή υπηρεσιών στις μητέρες, στις έγκυες, στα ΑμεΑ, στους ηλικιωμένους κ.λπ.

Τώρα, βέβαια, το πώς θα γίνουν όλα αυτά με τα ανεπαρκή σε αριθμό και τραγικά υποστελεχωμένα δημόσια Κέντρα Υγείας, χωρίς παιδίατρους, γυναικολόγους, καρδιολόγους και άλλες ειδικότητες και κλάδους υγειονομικών, χωρίς διαγνωστικά εργαστήρια κ.λπ. και κυρίως με δεδομένη τη «μεταμνημονιακή» κρατική υποχρηματοδότηση, που ούτε στη «δευτέρα παρουσία» δεν πρόκειται να αντιστρέψει αυτήν την άθλια κατάσταση, μόνο η κυβέρνηση το γνωρίζει...
Νέος «κόφτης» για τη διασφάλιση των πετσοκομμένων προϋπολογισμών

Στην προπαγανδιστική επιχείρηση αποπροσανατολισμού και προβολής μιας εικονικής πραγματικότητας η κυβέρνηση έχει και την αμέριστη βοήθεια των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης με μια αντιπαράθεση που τους βολεύει όλους. Η αντιπαράθεσή τους περιορίζεται στο ζήτημα αν θα φτιαχτούν οι ΤΟΜΥ που εξήγγειλε η κυβέρνηση ή όχι, λες και αυτό αποτελεί το κριτήριο της «επιτυχίας». Από κοινού ρίχνουν την «μπάλα στην εξέδρα», αφού όλοι μαζί συμφωνούν στα «ελάχιστα πακέτα παροχών Πρωτοβάθμιας Υγείας», στη μείωση του «κόστους» της λαϊκής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, στην τήρηση των αντιλαϊκών δημοσιονομικών στόχων. Ο καβγάς τους περιορίζεται στο με ποιο τρόπο αυτά θα επιτευχθούν και στην ικανότητα της κυβέρνησης να τα υλοποιήσει.

Η κριτική που κάνουν για τους χαμηλούς ρυθμούς δημιουργίας των ΤΟΜΥσυγκαλύπτει την ουσία: Οτι αυτές έχουν ως αποστολή και περιεχόμενο να εξασφαλίζουν την υλοποίηση του σχεδίου παροχής ελάχιστων και τελείως ανεπαρκών υπηρεσιών Υγείας.

Συγκαλύπτουν όλοι μαζί ότι οι ΤΟΜΥ δεν αποτελούν πρόσθεση - ενίσχυση της δημόσιας ΠΦΥ, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Αυτό θα ίσχυε αν οι συγκεκριμένες μονάδες θα ήταν αποκεντρωμένες στο πλαίσιο ενός ανεπτυγμένου κρατικού συστήματος ΠΦΥ, αν ήταν τόσες όσες χρειάζεται η χώρα, πλήρως στελεχωμένες σε προσωπικό κι εξοπλισμό, με αντίστοιχα Κέντρα Υγείας εξίσου στελεχωμένα. Που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες πρόληψης, θεραπείας και αποκατάστασης 24 ώρες το 24ωρο, όλες τις μέρες του χρόνου. Εξειδικευμένα κατά φύλο, ηλικία, πάθηση, έγκαιρα και αποτελεσματικά κοντά στον τόπο κατοικίας, σπουδών, άθλησης, εργασίας κ.α., αυτές οι μονάδες θα αποτελούσαν μέρος των πλήρως ανεπτυγμένων δημόσιων Κέντρων Υγείας. Ούτε κατά φαντασία δεν ισχύει κάτι τέτοιο φυσικά σε όσα προωθεί η κυβέρνηση.

Στο συμπληρωματικό μνημόνιο μεταξύ κυβέρνησης και «εταίρων» αναφέρεται χαρακτηριστικά η «υποχρεωτική εγγραφή ασθενούς σ' έναν οικογενειακό γιατρό ο οποίος θα ενεργεί ως φύλακας ("gatekeeper" - "πορτιέρης") που θα είναι υπεύθυνος για παραπομπές σε ειδικούς».

Σε εφαρμογή δηλαδή της αντιλαϊκής μεταρρύθμισης για την ΠΦΥ, ο «οικογενειακός γιατρός» θα λειτουργεί στην πραγματικότητα σαν «κόφτης» σε ό,τι αφορά τη διενέργεια παραπέρα εξετάσεων, ιατρικών επισκέψεων σε γιατρούς άλλων ειδικοτήτων κ.ο.κ. Πρακτικά θα διασφαλίζει, στη βάση των περιβόητων «πρωτοκόλλων» και όχι των πραγματικών λαϊκών αναγκών, ότι αυτά που θα «στοιχίζει» ο ασφαλισμένος δεν θα υπερβαίνουν το όριο των πετσοκομμένων προϋπολογισμών.
Το συνονθύλευμα του «δικτύου ΠΦΥ»

Στη βάση αυτή, αναπτύσσεται μια κριτική από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τις ηγεσίες των επιστημονικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων των γιατρών, που προβάλλουν το αντιδραστικό και αποπροσανατολιστικό επιχείρημα ότι εμποδίζεται στους ασθενείς «η ελεύθερη επιλογή του γιατρού». Το επιχείρημά τους δεν απαντά βέβαια στους αντιλαϊκούς «κόφτες» που καθιερώνει η κυβέρνηση, αλλά παραπέμπει ευθέως στην απρόσκοπτη λειτουργία της «αγοράς» στην Υγεία, από την οποία οι ασθενείς θα πρέπει να είναι «ελεύθεροι» ως πελάτες να αγοράζουν υπηρεσίες. Υπερασπίζονται την... «ελευθερία» των ασθενών με το πετσοκομμένο εισόδημα να επιλέξουν το γιατρό τους, όταν θα πρέπει να πληρώσουν ακόμα και τη συνταγογράφηση...

Στην ουσία συγκαλύπτουν ότι αυτό που στην πραγματικότητα περιορίζει την «ελευθερία» των ασθενών είναι οι περικομμένες παροχές, τα πλαφόν του κανονισμού παροχών του ΕΟΠΥΥ, οι τεράστιες ελλείψεις σε δημόσιες υποδομές, εργαστήρια, προσωπικό κ.λπ., που καθιστούν «αδειανό πουκάμισο» και τα όποια «δικαιώματα» των ασθενών.

Ουσιαστικά παραμένει και ενισχύεται ένα συνονθύλευμα μονάδων του εμπορευματοποιημένου δημόσιου και ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα, των αυτοαπασχολούμενων, των ΜΚΟ, των δήμων κ.ά. Οχι τυχαία, το συγκεκριμένο συνονθύλευμα ονομάζεται «Δίκτυο ΠΦΥ» καθώς δεν έχει σχέση ούτε με «ενιαίο» ούτε με «σύστημα» ούτε εκπληρώνει τη βασική κατεύθυνση ενός Πρωτοβάθμιου Συστήματος Υγείας που είναι η Πρόληψη και να είναι αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν.

Κοινή θέση όλων των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, αστών επιστημόνων που έχουν ως αντικείμενο τα οικονομικά της Υγείας, είναι ότι από την ΠΦΥ εξαρτάται η μείωση των κρατικών και ασφαλιστικών δαπανών για την Υγεία του λαού. Με τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο οι «πελάτες - ασθενείς» θα αγοράζουν υπηρεσίες Υγείας μέσω του οικογενειακού γιατρού, προκειμένου να μειωθεί το «κόστος» που προκαλεί στο σύστημα ο ασφαλισμένος.
«Πριν αλέκτορα φωνήσαι» περί... «τέλους των μνημονίων»

Και «πριν αλέκτορα φωνήσαι» περί... «τέλους των μνημονίων», «αλλαγής κλίματος υπέρ του Δημοσίου» και της «μεγάλης τομής στην ΠΦΥ», όπως επαναλαμβάνουν τα κυβερνητικά στελέχη, η κυβέρνηση δίνει νέο χτύπημα στο λαϊκό δικαίωμα στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, φορτώνοντας νέα οικονομικά βάρη στους ασθενείς, που θα πρέπει να βάζουν το χέρι στην τσέπη ακόμη και για υποτυπώδεις ιατρικές εξετάσεις.

Συγκεκριμένα, πριν από λίγες μέρες το υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε τις νέες «βελτιωμένες προτάσεις» προς τους ιδιώτες συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ γιατρούς, προσθέτοντας επιπλέον «κόφτες» και υποβαθμίζοντας παραπέρα τις παρεχόμενες υπηρεσίες, στο όνομα της «ελκυστικότητας» και της «ελαστικότητας»...

Συγκεκριμένα, προβλέπονται τα εξής:

-- Στις συμβατικές υποχρεώσεις του γιατρού δεν συμπεριλαμβάνονται οι κατ' οίκον επισκέψεις. Δηλαδή, όλοι οι ασθενείς που θα έχουν δυσκολία να μετακινηθούν και θα καλούν τους συμβεβλημένους οικογενειακούς γιατρούς (Γενικοί Γιατροί, Παθολόγοι, Παιδίατροι) σε κατ' οίκον επίσκεψη, θα πληρώνουν οι ίδιοι εξολοκλήρου τη δαπάνη της επίσκεψης.

-- Αμοιβή των γιατρών από τους ασθενείς που εξετάζονται εκτός του προβλεπόμενου 4ωρου ημερησίως. Ολοι οι ασφαλισμένοι που θα επισκέπτονται το ιατρείο εκτός του προβλεπόμενου 4ωρου ημερησίως, θα πληρώνουν οι ίδιοι τη δαπάνη. Επαναλαμβάνεται δηλαδή με άλλον, ΣΥΡΙΖΑίικο τρόπο, η προηγούμενη ρύθμιση της ΝΔ με το πλαφόν των 200 επισκέψεων που εξαντλούνταν τις πρώτες 5 - 10 μέρες και οι ασθενείς εξαναγκάζονταν να πληρώνουν.

-- Οι επισκέψεις που θα πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της 4ωρης απασχόλησης των γιατρών μπορούν να φτάνουν στις 16 ημερησίως. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι για κάθε ασθενή θα αντιστοιχούν περίπου 15 λεπτά, τα οποία δεν αρκούν ούτε για μια στοιχειώδη εξέταση, παρά μόνο για συνταγογραφήσεις. Αν κάποιος ασθενής χρειαστεί περισσότερο χρόνο στην επίσκεψη, αυτόματα ένας άλλος πετιέται εκτός. Ρύθμιση που περισσότερο μοιάζει με χρονοχρέωση σε δημοτικό πάρκινγκ παρά με υπηρεσία Υγείας.

Ολα τα παραπάνω στην πραγματικότητα είναι κόπια και παραπέρα προχώρημα της αντιλαϊκής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, αυτό επιβεβαιώνει και η βολική «αντιπαράθεσή» τους με την κυβέρνηση, αφήνοντας στο απυρόβλητο το βαθιά ταξικό περιεχόμενο της μεταρρύθμισης της ΠΦΥ, τον κοινό τους στόχο η Υγεία του λαού να «κοστίζει» όσο το δυνατόν λιγότερο στο κεφάλαιο και το κράτος του.

Βασικός πυρήνας της ΠΦΥ πρέπει να είναι η πρόληψη. Για το κεφάλαιο όμως θεωρείται αδικαιολόγητο «κόστος» να «χάνονται» λεφτά για υπηρεσίες Υγείας στους υγιείς προκειμένου να μην αρρωστήσουν. Βρίσκεται στον αντίποδα του εκμεταλλευτικού του χαρακτήρα που σπέρνει την ανεργία, τη φτώχεια, πετσοκόβει μισθούς και συντάξεις, καταπατά δικαιώματα και κατακτήσεις, δεν παίρνει μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, όπου ζει και δρα ο λαός, δηλαδή δημιουργεί όλους αυτούς τους όρους επιδείνωσης συνολικά των συνθηκών ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Ε. Τζ.


«Στην καρδιά του κομμουνισμού... »


Ο γιατρός Αντωνιάδης επισκέπτεται το 1929 τη Μόσχα. Στο έργο του «Στην καρδιά του κομμουνισμού» δίνει μια εικόνα από το σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που συνάντησε πριν από... 90 χρόνια:

«Η ιατρική προφύλαξη μπήκε πια σε όλες τις επιχειρήσεις. Το γενικό αυτό ιατρείο είναι αποτέλεσμα της σκέψης ότι ο γιατρός ενός ιατρείου πρέπει σκόπιμα να είναι και ο γιατρός του σπιτιού κάθε αρρώστου. Η κύρια βοήθεια στον εργάτη είναι η προφύλαξή του από την αρρώστια. Γι' αυτό ο γιατρός πρέπει να ξέρει το σπίτι του, το περιβάλλον του, έμψυχο και άψυχο, τη δουλειά του, τις απολαβές του, όλα. "Δεν είναι μονάχα τα μικρόβια που κάνουν τις αρρώστιες", μας λέει ο σ. Γκομπέρ (...).

"Στο οικονομικό έχουμε μια αύξηση κατά 50% των δαπανών, γιατί ο σκοπός μας είναι να διαπιστώσουμε την υγιεινή κατάσταση του κάθε ατόμου, κάθε φαμίλιας, κάθε σπιτιού και διαμερίσματος, κάθε γειτονιάς (...) Κοιτάτε τους υγειονομικούς χάρτες του τομέα μας". Πραγματικά μας πηγαίνει ο ενθουσιώδης αυτός συνάδελφος σ' ένα δωμάτιο γεμάτο σ' όλους τους τοίχους με χάρτες λεπτομερείς, θαύμα τέχνης, αναγνωρισμένους παγκόσμια για την απαράμιλλη εκτέλεσή τους (...)

Μένουμε με ορθάνοιχτα μάτια. Κάθε δρόμος με τα σπίτια του και χιλιάδες καρφίτσες με κεφαλάκια άσπρα, μαύρα, κόκκινα, κίτρινα, όλων των χρωμάτων. Κάθε χρώμα αντιπροσωπεύει μιαν αρρώστια, ή ένα θάνατο που έγινε στο 24ωρο. "Εδώ, μπαίνοντας οι γιατροί μας, προσανατολίζονται αμέσως στην υγειονομική κίνηση του τομέα μας, με τους 80 χιλιάδες κατοίκους. Ετσι σαν ένα γενικό επιτελείο, το ίδρυμά μας στρέφει την προσοχή του με τους γιατρούς, τις επισκέπτριες νοσοκόμες, τους απολυμαντές, παντού όπου παρουσιάζεται ανάγκη
".

- "Εχετε στατιστικές";

- "Βεβαιότατα (...). Το επαγγελματικό απόρρητο είναι απόλυτα σεβαστό. Να, κάθε θυρίδα έχει το σπίτι της, τα διαμερίσματά του, τις φαμίλιες, τα άτομα που το κατοικούν, το ιστορικό τους, κοινωνικό, παθολογικό κ.τ.λ. Ολα για να διευκολυνόμεθα στο γρήγορο διάβασμα με χαρτιά χρωματιστά, ανάλογα προς τις αρρώστιες όπως και με τις καρφίτσες. Σαν υγειονολόγος καταλαβαίνετε τη μεγάλη σημασία για την πολιτεία και το άτομο αυτής της μεθόδου" (...)

Αφού γυρίζουμε ως την τελευταία γωνιά τμήματος του "πρωτότυπου τούτου γενικού ιατρείου" και θαυμάζουμε τους άριστους πίνακες, τις εικόνες, το φαρμακείο με όλα τα φάρμακα άφθονα και δωρεάν, συγχαίρουμε τον ευγενή συνάδελφο για το κολοσσιαίο έργο του (...) Στα συγκινητικά του λόγια συγκρατούμε και μεταδίδουμε στους πατριώτες μας τα παρακάτω: "Η γιατρική Επιστήμη δεν μαθαίνεται για να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και πλουτισμού (...) Παίρνοντας τη γιατρική ως επιστήμη και επάγγελμα, μόνο στο σοβιετικό πλαίσιο βλέπουμε ότι μπορεί να ικανοποιήσει τους εργάτες της"
».

Στον καπιταλισμό τα παραπάνω επιτεύγματα και η κάλυψη των λαϊκών αναγκών χαρακτηρίζονται το 2018 «ουτοπία». Στο σοσιαλισμό, με τις σαφώς μικρότερες παραγωγικές δυνατότητες που υπήρχαν πριν από 90 χρόνια, θεωρούνταν απλώς αυτονόητα! Δύο κόσμοι...




Copyright © 1997-2018 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Διαβάστε στο «Ρ»

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ή ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ;;!!!


Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, σήμερα γιορτάζει. Χιλιάδες σελίδες την έχουν αναλύσει από επιστημονικές μελέτες μέχρι εφημερίδες. 
Αν μπορούσε κανείς να αρχίσει να κόβει, να αφαιρεί, να αρπάζει μια ολόκληρη κοινωνική επανάσταση για να τη στύψει, σαν βρεγμένο ρούχο, για να μείνει στο τέλος μόνο το βάρος του, μόνο η ουσία του, θα άφηνε απ’ έξω πλήθος ειδοποιών στοιχείων της. 
Επειδή όμως το FB δεν είναι χώρος επιστημονικής μελέτης, διαλέγω μόνο ένα χαρακτηριστικό της, που είναι εξαιρετικά σύγχρονο.
Ο Πατριωτισμός, μια έννοια που την έχει πιάσει μια παγκόσμια παρέα εγκληματιών και την έχει ταυτίσει με τον εθνικισμό. 
Προσπαθώντας, μάλιστα, να της προσδώσει υπόσταση και κύρος, συχνά επικαλείται το επιχείρημα ότι κατάγεται από τους Γάλλους επαναστάτες.
Τι ήταν, στην πραγματικότητα ο Πατριωτισμός των Ιακωβίνων και των επαναστατών του 1789?
Τότε, δημιουργήθηκε η έννοια του πολίτη εντός του εθνικού, νεωτερικού κράτους. 
Ήταν η εποχή που τα κράτη δεν ήταν ακόμα εθνικά. Στα τέλη του 1700 στην Ευρώπη κυριαρχούν οι πολύ-εθνοτικές αυτοκρατορίες, η Οθωμανική, η Ρώσικη, η μετέπειτα Αυστροουγγρική. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κάποιοι μιλούν για το ενιαίο Έθνος και το ορίζουν.
Πως το ορίζουν?
Σίγουρα το ορίζουν ως πολιτικό σώμα. Δηλαδή, θεωρούν ότι μέρος του γαλλικού λαού μπορεί να είναι οποιοσδήποτε δηλώσει ότι είναι διατεθειμένος να υπηρετήσει το γαλλικό κράτος, να συμβάλλει με τη ζωή του, τη δουλειά του, τους αγώνες του στην οικοδόμηση αυτού του κράτους. 
Αυτός είναι ο πατριώτης της Γαλλικής Επανάστασης. Η καταγωγή, το αίμα, η φυλή, ακόμα και η γλώσσα δεν ήταν απαραίτητα στοιχεία για να γίνει κανείς αποδεκτός ως Γάλλος. 
Ούτως ή άλλως, η πολύ-εθνοτικότητα ήταν πάντα ένα δεδομένο στην Ευρώπη των Αυτοκρατοριών, ποτέ δεν ήταν κριτήριο ποιοτικής κατάταξης των ανθρώπων. Ακόμα και για τη γλώσσα, οι Επαναστάτες θεωρούσαν ότι μπορεί κάποιος να μάθει τα Γαλλικά, αφού δηλώσει ότι θέλει να είναι Γάλλος πολίτης.
Συνεπώς, καμία σχέση δεν έχει ο Πατριωτισμός – μια έννοια εντελώς πολιτική– που προϋποθέτει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και το δικαίωμα στην επιλογή, με τον φυλετικό εθνικισμό που ομαδοποιεί τους ανθρώπους με όρους βιολογικούς (χρώμα, διάπλαση κτλ). 
Ο δεύτερος αναδύθηκε έναν αιώνα αργότερα και είχε ακριβώς τις αντίθετες αρχές και στοχεύσεις από τον Πατριωτισμό.
Διότι, αν στύψουμε καλά το ρούχο και αφήσουμε το βάρος του, αυτό που μένει είναι το εξής:
Ο Πατριωτισμός απαιτεί πολιτική σκέψη και βούληση. Απαιτεί συνείδηση εθνικής ταυτότητας και μια ζωή υπηρεσίας και προσφοράς σε αυτό που κανείς αναγνωρίζει και αποδέχεται ως το δικό του έθνος, τη δική του Πατρίδα, την ανεξάρτητη πολιτική του ύπαρξη. 
Στον Πατριωτισμό την πατρίδα σου μπορείς να τη διαλέξεις. Αφού τη διαλέξεις, κρίνεσαι για τον τρόπο που συμβάλλεις στην προκοπή της, στην προκοπή του συνόλου των ανθρώπων που τη συγκροτούν. Ο Πατριωτισμός ενώνει τα πλήθη και τις δυνάμεις των ανθρώπων.

Ο Εθνικισμός κάνει ακριβώς το αντίθετο. 
Προσπαθεί να δημιουργήσει τομές μέσα στον κόσμο. 
Προσπαθεί να αναγάγει σε σπουδαία κάποια στοιχεία φυσικά, όπως το χρώμα του δέρματος ή των ματιών. 
Ο Εθνικισμός φτιάχνει μια πυραμίδα αξιολόγησης των ανθρώπινων φυλών και διδάσκει την έννοια του ανώτερου και του κατώτερου.
 Ο Εθνικισμός σπάει, διαρρηγνύει τις κοινωνίες, για να μην μπορέσουν ποτέ να ενωθούν, για να μην μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι να συνεργαστούν και να βελτιώσουν τις ζωές τους.
Τώρα, αυτοί που προσπαθούν να θολώσουν τα νερά μπερδεύοντας έννοιες που είναι από τη φύση τους αντίθετες, επειδή σίγουρα δεν είναι αδιάβαστοι, είναι μάλλον κακόβουλοι που προσπαθούν να ντύσουν το λύκο σαν πρόβατο για να τον βάλουμε στα σπίτια μας.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ: Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑιϊκό ΔΟΥΛΕΜΑ.


Το νέο πετσόκομμα των συντάξεων προεξοφλεί η εγκύκλιος που έστειλε το υπουργείο Οικονομικών προς τα ασφαλιστικά ταμεία και τους άλλους φορείς του Δημοσίου για την κατάρτιση του προϋπολογισμού του 2019, καταρρίπτοντας τα κυβερνητικά «παιχνίδια» και το κλίμα προσμονής.

Η εγκύκλιος προβλέπει ότι το ανώτατο ποσό που θα δαπανήσει το Δημόσιο για τις συντάξεις του 2019 θα είναι 25,48 δισ. ευρώ, από 28,7 δισ. ευρώ φέτος. Προκύπτει δηλαδή μια κολοσσιαία μείωση της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 3,2 δισ. ευρώ ή κατά 11%.

Ένα μεγάλο μέρος των νέων περικοπών θα προκύψει από την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς που θα φέρει μεγάλες μειώσεις στους παλιούς συνταξιούχους, χώρια τις περικοπές που θα γίνουν στους νέους συνταξιούχους που βγαίνουν στη σύνταξη με το νόμο Κατρούγκαλου.

Η εγκύκλιος αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα για την κατάρτιση του προσχεδίου του προϋπολογισμού που θα κατατεθεί στις αρχές Οκτώβρη, δίνοντας τις κεντρικές κατευθύνσεις και τα ανώτατα όρια δαπανών για τους φορείς του Δημοσίου. Επί της ουσίας το Γενικό Λογιστήριο καλεί όλους τους φορείς να τηρήσουν το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο και τα άλλα ψηφισμένα αντιλαϊκά μέτρα.

Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού θα πρέπει όλοι οι φορείς να έχουν αποστείλει στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους τις προβλέψεις για τα έσοδα και τις δαπάνες τους, με βάση αυτές τις κατευθύνσεις.

ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ ΤΟ ΝΗΣΙ-ΤΡΩΓΛΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΛΕΠΡΟΚΟΜΕΙΟΥ:




Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών

Η Σπιναλόγκα είναι ένα μικρό νησί, μόλις 85 στρεμμάτων, στην είσοδο του κόλπου της Ελούντας στον Νομό Λασιθίου. Πάνω στα πετρώδη και άνυδρα εδάφη της γράφτηκαν μερικές από τις πιο μαύρες σελίδες πόνου, δυστυχίας και απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.

Κατιούσα

Οι απόκληροι της ζωής

Το νησί το 1715 κατελήφθη από τους Τούρκους, ενώ στα τέλη του 19ου αιώνα υπολογίζεται ότι κατοικούνταν από περισσότερες των 200 οικογενειών. Το 1903, όμως, έμελλε ο χαρακτήρας του να αλλάξει δραματικά, όταν ο ύπατος αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας πρίγκιπας Γεώργιος αποφάσισε να το μετατρέψει σε λεπροκομείο, μεταφέροντας τους ασθενείς που ζούσαν στην περιοχή “Μεσκινιά” έξω από το Ηράκλειο, επειδή αποτελούσαν, όπως πίστευαν εκείνη την εποχή, εστία μόλυνσης για τις γύρω περιοχές.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, η λέπρα (ή νόσος του Χάνσεν, ή “λώβη”) βρισκόταν σε ιδιαίτερη έξαρση και οι ασθενείς λόγω της αποκρουστικής τους όψης προκαλούσαν τρόμο στους τοπικούς πληθυσμούς. Επίσης, εκτός από τον ασθενή, στιγματιζόταν και ολόκληρη η οικογένειά του και καταδικαζόταν σε απομόνωση, ενώ αποκαλούσαν τα μέλη της “λεπρόσογο”. Η κρατική μέριμνα ήταν παντελώς ανύπαρκτη και οι ασθενείς διαγράφονταν ακόμη και από τα δημοτολόγια, ζώντας αποκλειστικά από την ελεημοσύνη των συνανθρώπων τους.



Η νέα φυλακή των λεπρών

Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα που λειτούργησε το λεπροκομείο στη Σπιναλόγκα, οι άνθρωποι δεν γνώριζαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είχε φυσική ανοσία απέναντι στην ασθένεια και ο κίνδυνος μετάδοσης της λέπρας ήταν πολύ μικρός, εφόσον τηρούνταν οι βασικές συνθήκες υγιεινής. 

Ετσι, ένα νησάκι κοντά στην ξηρά, για την εύκολη μεταφορά τροφίμων και εφοδίων, ήταν η ιδανική λύση απομόνωσης των ασθενών και υποτιθέμενης προστασίας του υγιούς πληθυσμού. Επιπλέον, η στέγαση των ασθενών ήταν εύκολη και ανέξοδη, αφού υπήρχαν πολλά άδεια σπίτια, μετά την αποχώρηση των μουσουλμάνων κατοίκων της.

Η μεταφορά των λεπρών, πάντως, εξυπηρετούσε και έναν δεύτερο κρυφό σκοπό: την απομάκρυνση των τελευταίων τουρκικών οικογενειών από τη Σπιναλόγκα, οι οποίες αρνούνταν να αποχωρήσουν από την περιοχή ελέγχου της Κρητικής Πολιτείας. 
Με την εγκατάσταση των λεπρών στο νησί, οι εναπομείναντες μουσουλμάνοι κάτοικοι το εγκατέλειψαν χωρίς δεύτερη σκέψη. 
Στις 14 Δεκεμβρίου 1904 μεταφέρθηκαν στο λεπροκομείο της Σπιναλόγκας, που πήρε το όνομα “Αγιος Παντελεήμων”, οι πρώτοι 251 λεπροί απ’ όλη την Κρήτη. Στη συνέχεια, μετά το 1913, μεταφέρθηκαν σταδιακά ασθενείς προερχόμενοι από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από χώρες του εξωτερικού, αυξάνοντας τον αριθμό των ασθενών σε παραπάνω των χιλίων. 
Η Σπιναλόγκα μετατράπηκε την περίοδο εκείνη σε “Διεθνές Λεπροκομείο”, χωρίς καμία ουσιαστική οργάνωση, με χαρακτηριστικά πραγματικής τρώγλης.

Λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή του, στο λεπροκομείο της Σπιναλόγκας άρχισαν να στέλνονται λεπροί απ’ όλη τη χώρα και ιδίως οι πιο “ανυπάκουοι” και “αντιδραστικοί”. 
Απέναντι, δε, από τη Σπιναλόγκα αναπτύχθηκε ένας μικρός συνοικισμός, η Πλάκα, όπου δημιουργήθηκε ένα πανδοχείο για τους επισκέπτες, αλλά και λίγα, υπαίθρια κυρίως, καταστήματα με τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τους λεπρούς και για όσους τους επισκέπτονταν. Επιπλέον, στη δεκαετία του 1930 χτίστηκαν και νέες κατοικίες στο νησί, που προστέθηκαν στις ήδη υπάρχουσες, ενώ για τη διάνοιξη περιμετρικών δρόμων χρειάστηκε να γκρεμιστούν τμήματα του παλιού ενετικού φρουρίου.

Το κοινωνικό στίγμα

Μέχρι τη μεταφορά τους στη Σπιναλόγκα οι λεπροί ζούσαν απομονωμένοι σε οριοθετημένες συνοικίες, σε ασβεστωμένα σπίτια, που λέγονταν “μεσκινιές”, ενώ αποκαλούνταν από τους υπόλοιπους υγιείς συνανθρώπους τους “λουβιάρηδες”, “μεσκίνηδες” ή “κομμένοι”. 
Ο αμαθής πληθυσμός της εποχής εκείνης τρόμαζε στη θέα των παραμορφωμένων ασθενών και τους ανάγκαζε να φορούν κουδουνάκια, ώστε να γίνεται αντιληπτή η παρουσία τους και να απομακρύνεται έγκαιρα ο κόσμος. 
Πολλές φορές, μάλιστα, όταν παραβιάζονταν οι όροι της “μεσκινιάς” ήταν δυνατόν ο λεπρός να λιθοβοληθεί ή και να πυροβοληθεί. Επίσης, η λέπρα προξενούσε πρόσθετο φόβο και δέος, επειδή θεωρούνταν και θρησκευτική ασθένεια, εξαιτίας των αναφορών στη ζωή του Χριστού σε θεραπεία λεπρών.

Ο τραγικός αποχωρισμός

Κατά τη διάρκεια του αποχωρισμού των ασθενών από τις οικογένειές τους, εκτυλίσσονταν συχνά τραγικές σκηνές.
 Αναφέρεται, μάλιστα, ότι μια κοπέλα, μη αντέχοντας να αποχωριστεί τον άντρα της, έκανε μπροστά στους χωροφύλακες που τον έπαιρναν μια ένεση με αίμα στο μπράτσο της, λέγοντας ότι είναι το αίμα του συζύγου της και έχει ήδη μολυνθεί, ώστε να την πάρουν και αυτή στο νησί. Τελικά η κοπέλα μεταφέρθηκε μαζί του στο νησί, αλλά δεν νόσησε ποτέ, ενώ ο άντρας της πέθανε αργότερα στην αγκαλιά της, χτυπημένος από τα βαριά προβλήματα που του κληροδότησε η λέπρα.
Σε μια άλλη περίπτωση, μια γυναίκα κρύφτηκε τη νύχτα στο καΐκι που θα μετέφερε το πρωί τους ασθενείς από τα Χανιά στη Σπιναλόγκα και έτσι κατάφερε να καταλήξει στο νησί μαζί με τον σύζυγό της προκειμένου να βρίσκεται μαζί του και να τον φροντίζει.
Στη Σπιναλόγκα, επίσης, υπήρχαν και μερικοί κάτοικοι που δεν είχαν προσβληθεί από τη νόσο, συνήθως σύζυγοι ή γονείς λεπρών που δεν ήθελαν να αποχωριστούν και να αφήσουν, αβοήθητα στη μοίρα τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Η μεταφορά στο νησί

Πολύ συχνά οι λεπροί μεταφέρονταν στο νησί με τη βία, πολλές φορές και με χειροπέδες, ενώ όσοι πήγαιναν εκεί γνώριζαν ότι δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά στα σπίτια τους και στην προηγούμενη ζωή τους. Στο λιμάνι, μάλιστα, όπου έφταναν οι βάρκες με τους ασθενείς, υπήρχε μια επιγραφή που έγραφε: “Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα”. 
Επιπλέον, επί σειρά ετών οι νεοφερμένοι ασθενείς οδηγούνταν σε κλειστούς χώρους, σαν φυλακές, ενώ πίσω τους έκλεινε και τους απομόνωνε για πάντα από τον κόσμο μια βαριά καγκελόπορτα.

Η δραματική διαβίωση

Αν και το νησί διέθετε γιατρό και νοσοκόμους, οι συνθήκες νοσηλείας, αλλά και γενικότερης διαβίωσης των ασθενών ήταν άθλιες, αφού ζούσαν σε μισοκατεστραμμένες κατοικίες με ένα μικρό επίδομα που τους χορηγούσε η πολιτεία, το οποίο δεν έφτανε να καλύψει ούτε τις βασικές τους ανάγκες. Σε όσους το επέτρεπε η κατάσταση της υγείας τους, προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τροφή ψαρεύοντας ή καλλιεργώντας τη γη. Δεν ήταν σπάνιο, ακόμη, κάποιοι ασθενείς να δραπετεύουν και να αναζητούν τροφή σε απέναντι χωριά. Όσοι από τους “παραβάτες” συλλαμβάνονταν, κλείνονταν σε μία απάνθρωπη φυλακή, με ακόμη αθλιότερες συνθήκες διαβίωσης. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, όμως, οι ανθρώπινες ψυχές όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω, αλλά ανέπτυξαν μια ιδιόρρυθμη κοινωνικότητα, με δικούς της κανόνες και αξίες.

Αναφερόταν, ακόμη, σε δημοσιευμένα κείμενα της δεκαετίας του 1930, ότι οι ασθενείς στη Σπιναλόγκα, μη έχοντας καμία εργασία, “διασκέδαζαν” κοιτάζοντας τη θάλασσα, παίζοντας μερικά απλά παιχνίδια ή μερικά όργανα μουσικής. Άλλες φορές γλεντούσαν, έπιναν και μεθούσαν, καταριούνταν μεγαλόφωνα την τύχη τους, μισούσαν ή αγαπούσαν τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους τους. Μέσα στην πολυετή λειτουργία του λεπροκομείου, μερικοί λεπροί έπεσαν στη θάλασσα να πνιγούν ή αυτοκτόνησαν με άλλους τρόπους για να ξεφύγουν από τη φρικτή ζωή τους, ενώ λιγοστοί κατάφεραν να δραπετεύσουν κολυμπώντας και να ξεφύγουν για πάντα από το νησί. Πολλοί, πάντως, από τους ασθενείς στο νησί πέθαιναν τελείως αβοήθητοι, παραμορφωμένοι, τυφλοί ή ακρωτηριασμένοι, μέσα σε φρικτούς πόνους.

Μια ζωή χωρίς μέλλον

Η σωματική επαφή ασθενών και υγιών, όπως ήταν το υγειονομικό προσωπικό και οι επισκέπτες, απαγορευόταν αυστηρά, ενώ τα χρήματα που χρησιμοποιούνταν για τις συναλλαγές αποστειρώνονταν υποχρεωτικά από ειδικό υπάλληλο, ώστε να μη μεταδώσουν τη νόσο. Αν και οι γάμοι μεταξύ χανσενικών τυπικά απαγορεύονταν, πολλοί ασθενείς συνδέθηκαν μεταξύ τους και έκαναν δεκάδες παιδιά, τα οποία δεν νοσούσαν. Τα παιδιά αυτά μεταφέρονταν υποχρεωτικά από το κράτος σε ειδικό παιδικό σταθμό στην Αθήνα, όπου παρακολουθούνταν και, εφόσον ήταν υγιή, δίνονταν για υιοθεσία. Το εξιτήριο από τη Σπιναλόγκα ήταν πολύ δύσκολο να αποκτηθεί και δίνονταν μόνο μετά από τρεις διαδοχικές αρνητικές εξετάσεις από τους γιατρούς του νησιού, γεγονός αρκετά σπάνιο, αφού δεν υπήρχε, μέχρι το 1948, καμία θεραπεία για τη νόσο.

Μια λαμπερή ακτίνα φωτός

Η ζωή των λεπρών άλλαξε το 1936, όταν μεταφέρθηκε στη Σπιναλόγκα ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης, τριτοετής φοιτητής της Νομικής, χτυπημένος, μετά την αδελφή του που ήταν ήδη στο νησί, από τη νόσο. Ο Ρεμουνδάκης, ένας από τους λίγους μορφωμένους ασθενείς, δεν αφέθηκε μοιρολατρικά στην αθλιότητα της ζωής στο νησί, αλλά αγωνίστηκε με πάθος να καλυτερεύσει τις συνθήκες ζωής των χανσενικών, απαιτώντας από την πολιτεία καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και νοσηλείας.

Μερικές από τις πρωτοβουλίες που πήρε ήταν: ίδρυσε την “Αδελφότητα Ασθενών Σπιναλόγκας”, οργάνωσε υπηρεσία καθαριότητας κοινόχρηστων χώρων, δημιούργησε θέατρο, κινηματογράφο, καφενεία και κουρείο (που εκμεταλλεύονταν οι ίδιοι οι ασθενείς), έφερε ασβέστη για την απολύμανση των σπιτιών και την εξαφάνιση της ενοχλητικής δυσοσμίας, φύτεψε δέντρα, έφερε ηλεκτρογεννήτρια για ρεύμα στο νησί, πριν ακόμη αποκτήσει ακόμη και η Πλάκα, το απέναντι χωριό και τοποθέτησε μεγάφωνα στους δρόμους που έπαιζαν κλασική μουσική.

Μια νέα ζωή…

Οι ασθενείς, με τις προτροπές του Ρεμουνδάκη, ασχολούνταν με διάφορα επαγγέλματα, ενώ άρχισε να αναπτύσσεται στοιχειώδες εμπόριο, να λειτουργεί σχολείο, με λεπρό δάσκαλο, αλλά και να εκδίδεται ακόμη και σατιρικό περιοδικό. Με το μικρό επίδομα που τους έδινε η Πολιτεία, αγόραζαν τα απαραίτητα τρόφιμα από ένα μικρό παζάρι που στηνόταν στην είσοδο του νησιού από ντόπιους παραγωγούς, που έρχονταν από την Πλάκα με βάρκες, οι οποίοι πληρώνονταν με τα χρήματα που είχαν πριν απολυμανθεί. Ήταν τέτοια η προκατάληψη των χωρικών της Πλάκας, πάντως, που έφταναν στο σημείο να πετούν στη θάλασσα όσο εμπόρευμα έμενε απούλητο, αρνούμενοι να το γυρίσουν στο χωριό τους και να μολύνουν, όπως πίστευαν, τους δικούς τους. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι στο νησί υπήρχε εκκλησία, ο Άγιος Παντελεήμονας, την οποία λειτουργούσε εθελοντικά ένας γενναίος, μη λεπρός, ιερέας. Λίγο πριν πεθάνει, ο ίδιος ο Ρεμουνδάκης, είχε πει σε μια συνέντευξή του τι είδε μόλις έφτασε: “Στη Σπιναλόγκα όλα προχωρούσαν προς το θάνατο, γιατί το πνεύμα της δημιουργίας δεν υπήρχε. Οι άνθρωποι στο νησί έμεναν με σκοπό να πεθάνουν εκεί, χωρίς καμιά ελπίδα”.

Με τις παρεμβάσεις του φοιτητή της Νομικής, η ποιότητα ζωής των λεπρών βελτιώθηκε σημαντικά, όπως αναφέρει και ένας θεραπευμένος χανσενικός, που βρίσκεται ακόμη στη ζωή, ο 87χρονος Μανώλης Φουντουλάκης: “Από μια στιγμή και μετά το νησί δεν ήταν κολαστήριο. Ήταν ένα χωριό εγκλείστων, με τους καλούς, τους τζαναμπέτηδες και τους ζαμανφουτίστες”. Ο ίδιος ο Φουντουλάκης, που παντρεύτηκε την αγαπημένη του Λενιώ (η οποία αψήφισε την ασθένειά του) και έκανε μαζί της μία υγιή κόρη που έγινε γιατρός, είχε πει ακόμη σε μια συνέντευξή του: “Έμεινα χρόνια φυλακισμένος, χωρίς να έχω κάνει έγκλημα, βιώνοντας είτε την απέχθεια, είτε τη συμπόνοια των επισκεπτών του νησιού, που αρέσκονταν να φωτογραφίζουν ψυχρά τα ανθρώπινα ράκη και στη συνέχεια να φεύγουν δήθεν συγκλονισμένοι από το αποκρουστικό θέαμα…”.

Η περίοδος της Κατοχής

Η Σπιναλόγκα ήταν το μόνο, ίσως, μέρος της Ελλάδας που δεν κατέλαβαν οι Γερμανοί στη διάρκεια της Κατοχής, φοβούμενοι την μετάδοση τη νόσου. Έτσι, αφού εκκένωσαν και οχύρωσαν το απέναντι χωριό, την Πλάκα, φοβούμενοι απόβαση των συμμάχων, αναγκάστηκαν να στέλνουν οι ίδιοι τρόφιμα στους ασθενείς του νησιού, για να μην φτάσουν στην ξηρά και μολύνουν τα στρατεύματά τους.

Οι πρώτες αντιδράσεις

Με το πέρασμα των χρόνων, πολλοί από τους επισκέπτες του νησιού εξοργίστηκαν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους στέλνοντας επιστολές στην ελληνική κυβέρνηση.

Ένας από αυτούς, ο νομάρχης Λασηθίου, έστειλε το 1925 μια επιστολή στον Ελ. Βενιζέλο, στηλιτεύοντας την ακαταλληλότητα του νησιού για λεπροκομείο: “Και ως ειρκτή καταδίκων και ως τάφος ακόμη είναι ανεπαρκής. Επισκεφθείς αυτό απεκόμισα τας χειρίστας εντυπώσεις και ίσως μόνη η μεγάλη φαντασία ενός Δάντη θα ηδύνατο να περιγράψει. Υπέρ τα διακόσια ανθρώπινα άθλια πλάσματα, πάσης ηλικίας, κοινωνικής θέσης, φύλου και σωματικής παραμορφώσεως, έχουν εκεί εγκαθειρχθεί εν πλήρει απογνώσει, άνευ συναισθήσεως ηθικών ή και γραπτών νόμων…”.

Η αρχή του τέλους…

Μετά από πολλά χρόνια ερευνών, το 1948 ανακαλύφθηκε στην Αμερική το πρώτο φάρμακο για την αντιμετώπιση της λέπρας. Έτσι, οι ασθενείς άρχισαν να θεραπεύονται και η Σπιναλόγκα άδειασε σταδιακά από τους ασθενείς, μέχρι και το 1957, οπότε αποχώρησαν και οι τελευταίοι και το λεπροκομείο έκλεισε οριστικά. Οι λίγοι λεπροί που είχαν βρίσκονταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, μεταξύ αυτών και ο Ρεμουνδάκης, μεταφέρθηκαν στο λεπροκομείο της “Αγίας Βαρβάρας” στο Αιγάλεω που λεγόταν νοσοκομείο “Λοιμωδών Νόσων”.
Πολλοί, πάντως, ασθενείς αρχικά αρνούνταν να εγκαταλείψουν το νησί, πιστεύοντας ότι το “στίγμα” της νόσου δεν είχε φύγει ακόμη από πάνω τους και από τα βλέμματα των συνανθρώπων τους και ότι ποτέ πια δεν θα τους δεχτούν ως ισότιμα μέλη στις “καθαρές” κοινωνίες τους.

Αναφέρεται, επίσης, ότι ο μόνος που δεν δέχθηκε να εγκαταλείψει το νησί ήταν ένας ιδιόρρυθμος Κρητικός λυράρης, που δεν ήταν και λεπρός, ο Αντώνης Παπαδάκης ή “Καρεκλάς”, ο οποίος επέλεξε να ζει με τους λεπρούς. Μετά το κλείσιμο του λεπροκομείου και τη διακοπή του εφοδιασμού, πάσχοντας από σοβαρή πλέον ψυχική διαταραχή, παρέμεινε στο νησί τρώγοντας αγριόχορτα και σαύρες, ενώ χρειάστηκε να απομακρυνθεί και να γυρίσει με τη βία στο σπίτι του στην Κρήτη.

Από το κολαστήριο ψυχών, στο τουριστικό αξιοθέατο…

Μετά την αναχώρηση και των τελευταίων ασθενών το 1957, το νησί εγκαταλείφθηκε, παρέμεινε ακατοίκητο για πολλά χρόνια, ενώ πολλά κτίρια κατεδαφίστηκαν. Η Σπιναλόγκα στις μέρες μας, μετά από πολλά χρόνια εγκατάλειψης, χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο και αρχαιολογικός χώρος και δέχεται επισκέψεις δεκάδων χιλιάδων τουριστών με πλοιάρια, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, άρχισε η συστηματική αναστήλωση και επισκευή πολλών παλαιών κτισμάτων, δρόμων και ενετικών τειχών.

Ζωές άδικα πεταμένες στα σκουπίδια…


Παρά την προαιώνια προκατάληψη του κόσμου και τις διαχρονικές κραυγές ρατσισμού και ανθρωποφοβίας, η πραγματικότητα λέει ότι η λέπρα είναι μια νόσος που μεταδίδεται πολύ δύσκολα και θεραπεύεται πλήρως από τη σύγχρονη ιατρική.

Οι άμοιροι ασθενείς, μεταφέρονταν στο παρελθόν στο νησί με τη βία σε ένα κολαστήριο σωμάτων και ψυχών, από το οποίο, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, δεν κατάφερναν ποτέ να ξεφύγουν και να επανέλθουν στην φυσιολογική τους ζωή.

Η Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών, αποτελεί αναμφίβολα μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, ενώ τα απομεινάρια της ντροπής, ακόμη και σήμερα, στέκουν αγέρωχα και μαρτυρούν τον ανείπωτο πόνο χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι θανατώθηκαν ψυχικά και σωματικά, όχι μόνο από την ίδια τη νόσο, αλλά κυρίως από τη σκληρή και άδικη συμπεριφορά των συνανθρώπων τους…

Η λέπρα

Η λέπρα, η οποία ονομάζεται αλλιώς και νόσος του Χάνσεν, προκαλείται από το μυκοβακτηρίδιο της λέπρας (Mycobacterium leprae) και ανακαλύφθηκε από τον Νορβηγό γιατρό Αρμ. Χάνσεν το 1873. Η νόσος ήταν γνωστή στην αρχαία Αίγυπτο και στις Ινδίες εδώ και 4.000 χρόνια. Μέχρι σήμερα, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς τον τρόπο μετάδοσης της ασθένειας. Πιθανότατα, η λέπρα μεταδίδεται με την στενή και συχνή επαφή με ανθρώπους που είναι ήδη μολυσμένοι με το μυκοβακτηρίδιο που την προκαλεί. Το βακτηρίδιο μπορεί να εισέλθει στο σώμα διαμέσου της μύτης ή του προσβεβλημένου δέρματος. Το 95%, πάντως, του πληθυσμού διαθέτει φυσική ανοσία και δεν μπορεί να προσβληθεί από τη λέπρα. Ο καλύτερος τρόπος προστασίας από τη νόσο είναι η αποφυγή επαφής με τα σωματικά υγρά και το δέρμα των ασθενών.

Ο χρόνος επώασης της νόσου θεωρείται ότι μπορεί να κυμαίνεται από 9 μήνες έως 20 χρόνια. Η νόσος συνήθως ξεκινά με μια κόκκινη κηλίδα κάπου στο δέρμα, η οποία στη συνέχεια απλώνεται παντού, προκαλώντας σημαντικές αλλοιώσεις. Επιπλέον, δημιουργούνται βλάβες του δέρματος τις οποίες ο ασθενής δεν αισθάνεται και δεν νιώθει πόνο, τα νεύρα διογκώνονται, οι μύες ατροφούν, χάνεται η αισθητικότητα των άκρων και το σώμα (ιδίως το πρόσωπο) παραμορφώνεται, παίρνοντας φρικιαστική όψη. Η αναισθησία και η ατροφία καθιστά τα άκρα ευάλωτα σε τραυματισμούς ή εγκαύματα και μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια δακτύλων ή και ολόκληρων χεριών ή ποδιών. Ακόμα, στους λεπρούς εμφανίζεται απώλεια τριχών στα φρύδια και στα βλέφαρα, παραμορφώσεις στα χέρια και στα πόδια, καθώς και βλάβες στα μάτια ή και τύφλωση, λόγω προσβολής του οπτικού νεύρου. Η λέπρα δεν είναι θανατηφόρος ασθένεια, αλλά μπορεί να προκαλέσει απώλεια της ζωής, λόγω σοβαρών λοιμώξεων στο δέρμα των ασθενών.

Στις μέρες μας, η ασθένεια θεραπεύεται, με λήψη αντιβίωσης, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για τους ασθενείς που λαμβάνουν την κατάλληλη θεραπεία, πλέον, δεν υπάρχουν περιορισμοί στην εργασία, στην εκπαίδευση ή σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες και συναναστροφές. Εφόσον ξεκινήσει η θεραπεία, η νόσος παύει να είναι μεταδοτική και ο ασθενής μπορεί να συνεχίζει κανονικά τις καθημερινές του ασχολίες.

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2018

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ: -ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ,, ΤΟΥ ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΟΦ !!


" Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα ‘χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το ‘χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο με τα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να ‘χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι’ αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το ‘χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και ‘γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ’ τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου ‘διναν τίποτα!...
- Δε σου ‘διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ’ αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε."
" Ένας αριθμός"
του Άντον Τσέχοφ ❤️


5+1 ΣΧΟΛΙΑ: ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, TON ΓΟΔΑ και ΤΑ «ΜΑΓΑΡΑ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, Μαρινάκης, ΣΥΡΙΖΑ και Νίκος Γόδας – του Νίκου Μπογιόπουλου




  Στην «Αυγή» δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο «Αυτός ο Ολυμπιακός δεν είναι ο δικός μας» (τα άρθρο μπορείτε να το δείτε εδώ: http://www.avgi.gr/article/10806/9038726/autos-o-olympiakos-den-einai-o-dikos-mas).
    Πρόκειται για κείμενο που, παρότι χρησιμοποιεί ως προμετωπίδα του τον Ολυμπιακό, στην ουσία εντάσσεται στην αντιπαράθεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – Μαρινάκη, δηλαδή στην δια της τεθλασμένης αντιπαράθεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ.
    Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα ως προς την ποιότητα της πολιτικής νεοδικομματικής αντιμαχίας – και λαμβάνοντας υπόψη τα μέσα που χρησιμοποιούνται – θα ‘λεγε κανείς ότι η συγκεκριμένη μορφή πολιτικής αντιπαράθεσης θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και θεμιτή, πολύ περισσότερο που ο γράφων (Ορέστης Μεταξάς) προτάσσει το άλλοθι ότι ομιλεί και ως φίλαθλος του Ολυμπιακού.
    Εκείνο που δεν είναι θεμιτό είναι ο Ολυμπιακός και πολύ σημαντικές ιστορίες που σχετίζονται με αυτόν, να τιμαριοποιούνται κατά τον ΣΥΡΙΖΑικό τρόπο με σκοπό την (κατά την ΣΥΡΙΖΑική συνήθεια) καπηλεία τους.
Τιμαριοποίηση    
     Εξηγούμαστε:    
    «Ο Ολυμπιακός – αναφέρει ο αρθρογράφος – δεν είναι Χρυσή Αυγή, δεν είναι Νέα Δημοκρατία, δεν είναι ο ιδιωτικός στρατός τού εκάστοτε προέδρου, είναι το πάθος, η λατρεία και η φαντασίωση εκατομμυρίων ανθρώπων και δεν έχει δικαίωμα κανένας που ισχυρίζεται ότι αγαπά την ομάδα να μας φτύνει στα μούτρα, να καπηλεύεται την αγάπη μας και να δρα στο όνομα της ομάδας, για τους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς».
    Πολύ σωστά. Άλλωστε ο γράφων έχει αρθρογραφήσει δεκάδες φορές και ως Ολυμπιακόφρων και ως δημοσιογράφος (μέχρι και βιβλίο γράψαμε: https://kapsimi.gr/mia-thriskeia-xoris-apistoys-podosfairo) για την άβυσσο που χωρίζει τα χρηματοκιβώτια των εκάστοτε ιδιοκτητών του Ολυμπιακού (και κάθε ομάδας), από την μια μεριά, με την ψυχή του Ολυμπιακού, δηλαδή τον λαό της ομάδας του Ολυμπιακού (και κάθε ομάδας), από την άλλη.      
    Όμως ο αρθρογράφος της «Αυγής» δυο πράγματα τα ξέχασε:
    Πρώτον, ότι η ιδιοτέλεια στην οποία αναφέρεται δεν είναι σημερινή. Υπάρχει από την μακρινή εκείνη εποχή που το ποδόσφαιρο αγοράστηκε από τους κεφαλαιοκράτες και εντάχθηκε στο καθεστώς του εμπορεύματος που παρέχει δυνατότητες οικονομικής, κοινωνικής και φυσικά πολιτικής επιρροής. Ότι ο αρθρογράφος τώρα μόλις ενοχλήθηκε από το εν λόγω καθεστώς δεν σημαίνει ότι το καθεστώς δεν υπάρχει προ της δικής του ενοχλήσεως άμα τε και των λόγων που του προκάλεσαν την ενόχληση…
    Δεύτερον, και σε συνέχεια της πρώτης παρατήρησης: Ο Ολυμπιακός, όντως, «δεν είναι Χρυσή Αυγή» κι ούτε θα πήγαινε μακριά από τον κόσμο του Ολυμπιακού οποιοδήποτε «παιχνίδι» εξ ονόματός του με το εγκληματικό, ναζιστικό καταγώγιο. Όντως ο Ολυμπιακός «δεν είναι Νέα Δημοκρατία». Έτσι, όμως, και κατά τον ίδιο τρόπο, ο Ολυμπιακός δεν είναι και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι και ΑΝΕΛΛ, ΠΟΤΑΜΙ, ΚΙΝΑΛ ή οτιδήποτε. Ούτε καν ΚΚΕ. Αυτό ωστόσο ο αρθογράφος θεώρησε περιττό να το σημειώσει. Γιατί; Επειδή το θεωρεί αυτονόητο; Ή μήπως ο λόγος που δεν το ανέφερε ανάγεται στα ευκόλως εννοούμενα;
Καπηλεία
    Πλην, όμως, της τιμαριοποίησης που προκύπτει από την παραπάνω παράλειψη (συνειδητή ή εκ λάθους, δεν θα κάνουμε δίκη προθέσεων), έχουμε, όπως προείπαμε, και το φαινόμενο της καπηλείας. Μόνο που εδώ η πρόθεση είναι τόσο καταφανής που αν παίζαμε μπάλα ήδη θα είχε βγει η κόκκινη κάρτα.
    Εξηγούμαστε: Το άρθρο καταλήγει με μια αναφορά στην ηρωική μορφή του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, του θρυλικού Νίκου Γόδα. Του κομμουνιστή, του μαχητή του ΕΛΑΣ που έδωσε τη μάχη της Ηλεκτρικής, του εκτελεσμένου όπως ζήτησε «…με την φανέλα του Ολυμπιακού, για την πατρίδα και τα ιδανικά μου»στο Λαζαρέτο το 1948 (http://www.imerodromos.gr/nikos-godas-me-tin-fanela-tu-olybiakou-gia-tin-patrida-ke-ta-idanika-mou-ton-nikou-bogiopoulou-dimitri-milaka/).
    Τι μας λέει, λοιπόν, το κείμενο της «Αυγής» για τον Γόδα; Καταρχάς – για να το πάει λάου λάου – φροντίζει πρώτα να οικτίρει «τον σημερινό Ολυμπιακό τού άκρατου νεοφιλελευθερισμού, της ακροδεξιάς αντίληψης και του διχασμού» από τον οποίο δεν μπορούμε να περιμένουμε ευαισθησίες όπως το να φτιαχτεί «ένα άγαλμα» ή μια «θύρα» με το όνομα του Γόδα στο Καραϊσκάκη.
    Λες και από τα προηγούμενα ιδιοκτησιακά καθεστώτα στον Ολυμπιακό, αρχής γενομένης από τον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού, τον βιομήχανο Μιχάλη Μανούσκο, που όταν του ζητήθηκε να παρέμβει για τη σωτηρία του Γόδα απάντησε «όπως έστρωσε να κοιμηθεί», είχαμε πήξει μέχρι τώρα  από τέτοιες ευαισθησίες…
    Κι αμέσως μετά, έρχεται να μας ξεφουρνίσει την αιτία του ελλείμματος ευαισθησίας από τον Ολυμπιακό: Επειδή, λέει το κείμενο της «Αυγής», ο Γόδας ήταν «μαχητής του ΕΛΑΣ και αριστερός». Έτσι γράφει το άρθρο για τον Γόδα: «…αριστερός».  
    Προσοχή – και για να μην δημιουργούνται εντυπώσεις, ότι μπορεί δηλαδή ο Γόδας να ήταν και… ΣΥΡΙΖΑ, να το ξεκαθαρίσουμε: Τέτοιο πράγμα το άρθρο δεν το γράφει…
5 + 1 σχόλια
    Αφού, λοιπόν, έφτασαν να το παίζουν έτσι το «παιχνίδι» αφήνουμε κι εμείς τις φιοριτούρες, και έχουμε να σημειώσουμε τα εξής:
    α) Ο Γόδας ήταν, όντως, Αριστερός. Αλλά από τους κανονικούς. Ήταν κανονικός και όχι μαϊμού, όχι δήθεν, όχι κωλοτούμπας «αριστερός», γιατί πολύ απλά ήταν ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ.
    β) Ο Γόδας, επειδή ήταν κομμουνιστής, δηλαδή κανονικός αριστερός και όχι κωλοτούμπας δήθεν «αριστερός», γι’ αυτό τους εχθρούς του λαού δεν τους «ξέπλενε», τους πολεμούσε ως λοχαγός του ΕΛΑΣ με το όπλο στο χέρι στη μάχη της Κοκκινιάς επί 5 μέρες. Ουδέποτε διανοήθηκε να διαπραγματευτεί μαζί τους ούτε για μια, ούτε για «17 ώρες».
    γ) Ο Γόδας, επειδή ήταν κομμουνιστής, δηλαδή κανονικός αριστερός και όχι κωλοτούμπας δήθεν «αριστερός», γι’ αυτό πολεμούσε τους εχθρούς του λαού. Και επειδή, μάλιστα, ήταν από αυτούς που έδωσαν τη μάχη για τη σωτηρία της Ηλεκτρικής, θα συνιστούσε παραπάνω από ύβρη να τον συσχετίσει οποιοσδήποτε και για οποιοδήποτε λόγο με εκείνους που 70 χρόνια μετά ξεπούλησαν τη ΔΕΗ, που αυτός και οι σύντροφοί του είχαν σώσει από τους Γερμανούς ναζί.
    δ) Ο Γόδας, επειδή ήταν κομμουνιστής, δηλαδή κανονικός αριστερός και όχι κωλοτούμπας δήθεν «αριστερός», γι’ αυτό τον τελευταίο Δεκέμβρη της ελευθερίας του τον έζησε πολεμώντας  τους Άγγλους στον Πειραιά και δεν τον χαράμισε για να ψηφίζει προϋπολογισμούς «αξιολογημένους» από τους «συμμάχους». Όταν, δε, εκτελέστηκε, επί εμφυλιοπολεμικής αμερικανοκρατίας, ουδέποτε θεώρησε «αγγελικό» τον Βαν Φλιτ ή τον Τρούμαν.
    ε) Ο Γόδας, επειδή ακριβώς ήταν κομμουνιστής, δηλαδή κανονικός αριστερός και όχι κωλοτούμπας δήθεν «αριστερός», γι’ αυτό λίγο πριν από την εκτέλεσή του με την φανέλα του Ολυμπιακού, σε ένα από τα γράμματά του, αρνούμενος να υπογράψει δήλωση μετανοίας, έγραφε στην οικογένειά του: «Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου». Εν ολίγοις ο Γόδας, επειδή ως κομμουνιστής ήταν κανονικός αριστερός, γι’ αυτό δεν υπέγραφε ούτε δηλώσεις, ούτε μνημόνια μετανοίας.  
  Συνεπώς: Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι της ΝΔ μπορούν ελευθέρως να τσακώνονται ή να αγαπιούνται όσο θέλουν με τον Μαρινάκη και ο Μαρινάκης μαζί τους. 
Μπορούν (εδώ που καταντήσανε) αμέριμνοι να εντάσσουν στο νεοδικομματικό κλωτσοσκούφι τους τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ. Μπορούν να μπαρουφολογούν όσο επιθυμούν και επί παντός του επιστητού.
    Αλλά αν δεν χαλιναγωγήσουν την θρασύτητά τους, τότε ας συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα: Σε αυτόν τον τόπο, που κάποιοι σαν τον Γόδα τον έκαναν ιερό, κάθε φορά που θα επιχειρούν, ευθέως ή εμμέσως, να οικειοποιηθούν, να καπηλευτούν και να μαγαρίσουν ό,τι δεν φτάνουν, όλο και κάποιος θα βρίσκεται στην εξέδρα για να υπογραμμίζει την «μαγάρα» τους, να γίνονται ουρανομήκη τα «γιούχα» και να βρίσκουν την μπαλίτσα στα δίχτυα τους.