ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ (1860-1926)ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΝΟΥΜΑΣ":
«Όσο υπάρχουν τα Σοβιέτ στη Ρωσία, oι άνθρωποι θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχα. Μόνο σαν τα ανατρέψουν, πρέπει να φοβούνται» ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΝΟΥΜΑΣ"
.[ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΣ (1860-1926). Διδάκτωρ της Ιατρικής, που την εγκατέλειψε για να γίνει λογοτέχνης, δημοσιογράφος, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας. Κυρίως όμως εκδότης του ΝΟΥΜΑ, περιοδικού που στήριξε τη Δημοτικήγλώσσα. Από την Αρκαδία που γεννήθηκε στην Ύδρα Ο «Νουμάς» καταβρόχθιζε όλο το χρόνο του, τα χρήματα και την περιουσία του. Το μεγάλο του άγχος ήταν να βρεθούν χρήματα για να αγοραστεί το χαρτί και να πληρωθούν οι τυπογράφοι.
Επειδή αγωνιζόταν συνέχεια να αποσπάσει μερικά χρήματα από τον πλούσιο Πάλλη έλεγε χαρακτηριστικά: Πάνω στον τάφο μου θα γράφουν: Δημ Ταγκόπουλος αθλήσας επί …Πάλλη.
Όπως τον περιγράφει ο γιός του ήταν τύπος μποέμ, με ένα μπάλωμα στο μανίκι του σήμα κατατεθέν, αγαπητός από τους αστούς και τους εργάτες. Είρων αλλά στο βάθος άκακος. Μεγάλο του όπλο μέσα από τις σελίδες του «Νουμά» η σάτιρα. Από τούς πρώτους, που υποδέχτηκαν στην Ελλάδα με χαρά και συγκίνηση την Όχτωβριανή Επανάσταση. Χαιρέτισε με ξέφρενο ενθουσιασμό την ίδρυση του Σοβιετικού κράτους κι έγινε, θερμός υποστηριχτής του.
Για νά δείξει μάλιστα πως δεν υποστήριζε τις Ιδέες του μόνο στα λόγια αποφάσισε να κόψει ένα καφέ του τη μέρα και να στέλνει κάθε μήνα στο «Ριζοσπάστη», 10 δραχμές για ενίσχυση.]
Αντιγράφουμε απ' το ThePresident και Σας παρουσιάζουμε το διαχρονικό εγκληματικό έργο των ημεροπλοίων στις ακτές της Ζακύνθου με την ανοχή ή και τη συγκάλυψη του κράτους τους:
Έγκλημα στην Ζάκυνθο!
«Αδειάζουν» μαζί τουρίστες και βοθρολύματα στις δημοφιλέστερες ακτές του νησιού
- 13:55
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ
Το ThePresident δημοσιεύει σήμερα αποκλειστικές φωτογραφίες από τις Καμάρες της Ζακύνθου, ένα από τα ομορφότερα και πολυφωτογραφημένα σημεία του νησιού, όπου κάποιοι ασυνείδητοι καπετάνιοι επιλέγουν να αδειάσουν τα βοθρολύματα των πλοιαρίων τους ακριβώς εκεί που «αδειάζουν» και τους τουρίστες για να κολυμπήσουν.
Πρόκειται για απίστευτες εικόνες που δείχνουν το μέγεθος της ανευθυνότητας και της αναισθησίας ορισμένων και που αποκαλύπτουν παράλληλα την ανικανότητα των τοπικών αρχόντων, από τον Δήμαρχο, τον Περιφερειάρχη και τον Βουλευτή – Υπουργό, μέχρι και το Λιμενικό, να προστατεύσουν τον περιβαλλοντικό, θαλάσσιο και τουριστικό πλούτο του νησιού.
Γιατί δυστυχώς αυτή η πρακτική, δηλαδή του αδειάσματος των κάθε είδους αποβλήτων από ορισμένα και ευτυχώς λίγα, ημερόπλοια που κάνουν τον περίπλου του νησιού ή πηγαίνουν τουρίστες σε συγκεκριμένους κόλπους και παραλίες, ακολουθείται, εκτός από τις Καμάρες και στις σπηλιές του Κερίου και στο Γαλάζιο Σπήλαιο ακόμα και στο Ναυάγιο.
Οι πρώτες καταγγελίες έγιναν από τους ίδιους τους τουρίστες οι οποίοι βρέθηκαν να πραγματοποιούν ένα όνειρο ζωής και να βιώνουν την μοναδική εμπειρία, να κολυμπήσουν στα απίθανα νερά του Ιονίου, αλλά μαζί με τις ακαθαρσίες ενός ολόκληρου πλοίου, γιατί ο εγκληματίας καπετάνιος του, θεώρησε σωστό να αδειάσει την επί ημέρες γεμάτη δεξαμενή λυμάτων του μέσα στον κόλπο του Ναυαγίου.
Τους ασυνείδητους καπετάνιους, καταγγέλλει στις τοπικές αρχές, επισήμως και ανεπισήμως, η πλειοψηφία των συναδέλφων τους αλλά και των ιδιοκτητών ημερόπλοιων, που ενδιαφέρονται όχι μόνο για το θαλάσσιο περιβάλλον αλλά και για το μέλλον των επιχειρήσεων τους, χωρίς ωστόσο να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.
Το ThePresident επικοινώνησε με το Λιμενικό Ταμείο Ζακύνθου, το οποίο λέει, ότι διαθέτει δεξαμένη που αποθηκεύει όμως τα λάδια των σκαφών και όχι τα βοθρολύματά τους, τη συλλογή των οποίων έχει αναθέσει με σύμβαση σε ιδιωτική εταιρεία, την οποία καλούν τα ίδια τα ημερόπλοια όταν και αν θελήσουν να αδειάσουν τις δεξαμενές τους. Φυσικά κάποιοι δεν έχουν μπει ποτέ καν στον κόπο, αφού μπορούν να αδειάζουν στην θάλασσα και δωρεάν και χωρίς καμία επίπτωση.
Εννοείται πως δεν υπάρχει κανενός είδους έλεγχος, για το ποιος, πότε, πόσο και που έγινε η κένωση των δεξαμενών των πλοίων, αφού δεν συμπληρώνεται ποτέ κανένα έγγραφο και ούτε καν καταγράφεται η «δοσοληψία».
Το Λιμενικό, σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες, σπανίως έχει ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα και όποτε το έχει κάνει, το έχει κάνει με μηδενικά σχεδόν αποτελέσματα. Πιθανόν, λένε οι ίδιες πηγές, να μην έχει και τα μέσα να το κάνει, καθώς όπως επισημαίνουν, «τις περισσότερες φορές δεν έχει καύσιμα ούτε για τις περιπολίες» αλλά και γιατί το νομικό πλαίσιο είναι μπερδεμένο.
Ας ελπίσουμε πως μετά τις καταγγελίες και την δημοσιοποίησή τους θα κινητοποιηθούν, επιτέλους, οι αρχές και να δώσουν ένα τέλος στην ασύδοτη, επιζήμια για το περιβάλλον και τον τουρισμό, εγκληματική αυτή πρακτική.
Οδός 10ης Ιουνίου 1944. Ενας δρόμος διασχίζει το Δίστομο . Μια ημερομηνία το στοιχειώνει.
Η 10η του Ιούνη του 1944. Η μέρα που «Η λόγχη και το βόλι, ανάλγητα, τους κόβουν τη φωνή και γιομίζουν τα σπίτια καταματωμένα κορμιά. Το αίμα απ' τα θύματα γίνεται αυλάκι και κυλάει προς τα σοκάκια. Γέροι και γριές πέφτουν απ' τα βόλια. Ανδρες κυλιώνται χάμω νεκροί μ' απανωτές θανατηφόρες πιστολιές, κι άλλους τους βάζουν στη σειρά και τους εκτελούνε. Γυναικόπαιδα σφάζονται κι αβάφτιστα βυζανιάρικα στραγγαλίζονται και λογχίζονται κι ύστερα ξεκοιλιάζονται...» (από το βιβλίο του Τάκη Λάππα «Η σφαγή του Διστόμου - Χρονικό»). Ενα δρόμο έχει το Δίστομο , το δρόμο του χρέους, το δρόμο του λαού: Να μην ξεχάσει, να γυρίσει την πλάτη στη φασιστική θεωρία και πρακτική, να τιμωρήσει παραδειγματικά τους πολιτικούς απόγονους των ναζί, των τερατόμορφων της ναζιστικής κατοχής.
«Εδώ 'ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις. Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου κι απ' τη θυσία κι απ' τη σκληρότητα του ανθρώπου. Εδώ μία στήλη απλή, μαρμάρινη όλη κι όλη με ονόματα σεμνά, κι η Δόξα τα ανεβαίνει λυγμό - λυγμό, σκαλί - σκαλί, μέγιστη σκάλα».Γιάννης Ρίτσος
Από έγκλημα σε έγκλημα
1944, η ναζιστική κατοχή έχει ήδη δεχτεί χτυπήματα: Απέναντί της ορθώνεται ο Κόκκινος Στρατός. Ο ΕΛΑΣ αναλαμβάνει το χρέος του, σφίγγει τον κλοιό.
Το ανήμερο θεριό ξερνά χολή και, όπως προστάζει η ιδεολογία του, καταφεύγει από έγκλημα σε έγκλημα. Βιάννος, Ανώγεια, Κάνδανος, Καλάβρυτα, Λιγκιάδες, Κομμένο, Χορτιάτης, Κεδρύλλια, Λέχοβο και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Στο Δίστομο αποτυπώνει όλη του την εγκληματική φύση. Δεν έκαψε μόνο το χωριό, δεν εκτέλεσε μόνο όποιον έβρισκε μπροστά του.
Η περιγραφή του Δ. Κιουσόπουλου (επικεφαλή της Υπηρεσίας Εγκλημάτων Πολέμου) δίνει την εικόνα:
«Εις το πέρασμα των αιώνων ουδέποτε η ανθρωπότης εδοκίμασε τοσαύτην θηριωδίαν. Το Δίστομο μεταβάλλεται σε κόλασιν. Κάθε περιγραφή είναι αδύνατον να αποδώσει την τραγωδίαν εκατοντάδων κατοίκων... Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώτες διαμοιράζονται εις ομάδας. Περιέρχονται τας οικίας, ως λυσσαλέαι ύαιναι, αιμοβόροι τίγρεις, κανίβαλοι της ζούγκλας! Επιπίπτουν κατά των δυστυχών κατοίκων - αδιακρίτως φύλου, ηλικίας. Σφάζουσι, φονεύουσι, βιάζουσι γυναίκες. Ξεκοιλιάζουσι εγκύους, γέροντες, νέοι είναι θύματα της αιμοβόρου μανίας. Δε φείδονται ουδενός. Φονεύουσιν τον ιερέα Σωτήριο Ζήση, εξορύσσουσι ζώντος έτι τους οφθαλμούς. Αποκόπτουσιν την κεφαλήν του, ρίπτουσιν εις τον βόρβορον. Πυροβολούσι την παρισταμένην σύζυγόν του, που κρατούσε εις τας αγκάλας της, θηλάζουσαν το μονοετές θυγάτριόν της Μαργαρίταν! Σκορπούν τα μυαλά της παιδίσκης εις το πρόσωπον της μητρός, ήτις τραυματισθείσα πίπτει χαμαί λιπόθυμος. Εκληφθείσα ως νεκρά - σώζεται διά να καταστεί, εν παραφροσύνη. Περί τους 15 κατοίκους - ελπίζοντας εις την οικίαν του ιερέως την σωτηρίαν - εφονεύθησαν. Φονεύουσιν εντός της οικίας του, την οικογένεια του Κατσινήν - τον Δάσκαλο Καρούμαλον - την Μορωσίαν, σύζυγο Ι. Φιλίππου - σύρουν εκ της κρύπτης της, με σκοπόν διά να τη βιάσουν. Αλλ' ότε είδον ότι αύτη ήτο έγκυος, διά μαχαίρας διάνοιξαν την κοιλίαν της. Το δε εκχυθέν έμβρυον μετά λύσσης εποδοπάτησαν»...
Οι χιτλερικοί -γράφει χρόνια αργότερα στο "Ριζοσπάστη" ο Ν. Καραντηνός- είχαν μεθοδικά προετοιμάσει την επιδρομή στο Δίστομο . Ξεκίνησαν γύρω στις εφτάμισι. Το πρωί από τη Λιβαδειά, ενώ μια άλλη φάλαγγα ερχόταν από την Αμφισσα. Με δυο επιταγμένα λιβαδείτικα λεωφορεία κουβαλούσαν μασκαρεμένους σα μαυραγορίτες 18 άνδρες των Ες - Ες. Δολερό τέχνασμα για να αιφνιδιάσουν και να χτυπήσουν ΕΛΑΣίτικα τμήματα, που βρίσκονταν στην περιοχή.
Πίσω από τους μασκαρεμένους, σαν αστακοί σε δεκάδες καμιόνια οι Γερμανοί, που γύρω στις 10 το πρωί φτάνανε στο χωριό αφού στη διαδρομή είχαν κυριολεκτικά θερίσει κάθε ίχνος ανθρώπινης ζωής.
Ο χαλασμός άρχισε καθώς πλησίαζαν το χωριό. Ο,τι ζωντανό βρισκόταν μπροστά και δίπλα τους, το πολυβολούσαν και το "θέριζαν". Κι έπεφταν νεκροί στα σταροχώραφα και τ' αμπέλια: άνθρωποι, μουλάρια, πρόβατα, σκύλοι».
Είχε προηγηθεί μια σύντομη μάχη με ένα μικρό τμήμα του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Στείρι. Οι ναζί «επρόκειτο να στήσουν παγίδα στους αντάρτες που ξεγελασμένοι θα σταματούσαν τ' αυτοκίνητα για να πάρουν τρόφιμα. Οι αντάρτες όμως δεν έπεσαν στην παγίδα. Ξέροντας πως άλλα φορτηγά με Γερμανούς των Ες - Ες θα τους κύκλωναν από το μέρος της Αράχωβας έκαναν ξαφνική επίθεση και ύστερα από μάχη που κράτησε μιάμιση ώρα σκότωσαν τους περισσότερους καμουφλαρισμένους Γερμανούς.
Και τότε οι Γερμανοί λυσσώντας για την αποτυχία τους, ξεχύθηκαν στο Δίστομο για να εκδικηθούν στους αθώους κατοίκους. Τους πρόσταξαν να κλειστούν στα σπίτια τους, κι αμέσως έπειτα, ο επικεφαλής των Γερμανών λοχαγός Κάιπφνερ, δίνει διαταγή στις ορδές του ν' αρχίσουν την σφαγή και τη λεηλασία» (το χρονικό από την εφημερίδα «Ελευθερία», ένα χρόνο μετά στις 10 Ιουνίου 1945).
Ενας σπουδαίος άνθρωπος, ο Τάκης Λάππας, ιστορικός (Λειβαδίτης την καταγωγή), που έτυχε να βρίσκεται εκείνο τον καιρό στη περιοχή, καταγράφει ένα προς ένα τα στοιχεία της σφαγής. Στο βιβλίο του, «Η σφαγή του Διστόμου », γράφει:
«Σαν και τούτο το κακό άλλο δεν ξαναγίνηκε (...) οι φονιάδες μεθυσμένοι από το κακούργο πάθος τους, σπάζουν τις πόρτες των σπιτιών κι ορμάνε μέσα. Οποιον συναντάνε, τον σκοτώνουν. Αλλοι θερίζουν χωρίς διάκριση ψυχές μέσα στα κοντινά σπίτια κι άλλοι ξεχύνονται στις γειτονιές... Τα παρακάλια κι ο θρήνος που κάνουν τα γυναικόπαιδα δε στέκουν ικανά να μαλάξουν την άγρια ψυχή των μακελάρηδων (...) Μπροστά σε τέτοιο θέαμα κι οι θεατές ακόμα του Κολοσσαίου θα σκέπαζαν τα μάτια τους από φρίκη κι αυτός ο Ηρώδης ή ο Νέρωνας θα φρένιαζαν απ' το κακό τους, που ύστερα από τόσους αιώνες βρέθηκαν κτηνάνθρωποι σαν κι αυτούς, όχι μονάχα να τους μιμηθούνε, μα να τους ξεπεράσουν κιόλας» (η συγκεκριμένη καταγραφή κατατέθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης).
Ο ίδιος ο κατοχικός νομάρχης Βοιωτίας, Ιωάννης Γεωργόπουλος, στην «έκθεσή» του στο υπουργείο Εσωτερικών, σημειώνει και τα εξής. «Από δύο ημερών διανύω τας δραματικοτέρας της ζωής μου. Τα συμβαίνοντα εις την περιφέρειαν κατά τας δύο τραγικάς αυτάς ημέρας υπερβαίνουν και αυτήν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και αυτούς τους σικελικούς εσπερινούς... Λυσσαλέα η αγριότης δεν εφείσθη ούτε των νηπίων, τα οποία άταφα έτι σφίγγονται σπασμωδικώς στοργικά εις τους άψυχους κόλπους των μητέρων».
Και ο επικεφαλής της αποστολής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, Ελβετός George Wehrly, σημείωσε:
«Το αίμα και ο κλαυθμός στο Δίστομο - σκηνές φρίκης και σαδισμού...». Αμέτρητες οι μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη»:
Ο Θανάσης Σκούρτας: «Ψυχή δεν υπήρχε μέσα στο Δίστομο . Μονάχα η ερημιά και ο χάρος. Δεν ακουγόταν πουθενά γάβγισμα σκύλου. Τα 'χαν κι αυτά γαζώσει μαζί με τους ανθρώπους. Φυσούσε ένας δυνατός, άγριος αγέρας. Και τα παραθυρόφυλλα κι αυτά, διαπλατωμένα, χτυπούσαν αδιάκοπα...»
Και ο Κ. Νικολάου: «... Στα πόδια μας μπροστά σκοτωμένοι ανθρώποι, σκύλοι και μουλάρια... Θάνατος και συμφορά. Το χωριό βογκούσε. Πολλοί τραυματισμένοι βρίσκονταν ακόμη αβοήθητοι. Ηταν μια νύχτα, που τίποτε και ποτέ δεν μπορεί να τη σβήσει από το νου μας...» (το ρεπορτάζ του Νίκου Καραντηνού).
Η παπαδιά Κοντύλω, γυναίκα του παπά Σωτήρη Ζήση, θυμάται χρόνια μετά: «Εγώ, τη στιγμή που μας βάλανε στο τουφεκίδι, βύζαινα το κοριτσάκι μου, τη Μαργαρίτα, ενός χρόνου. Μου ρίξανε τρεις σφαίρες. Η μια μού χάλασε το ζερβί χέρι, η άλλη με πήρε ξώπετσα κάτω από το αυτί και η τρίτη χτύπησε στο κεφάλι το κοριτσάκι μου. Της άνοιξε το κεφάλι κι όπως την κράταγα στην αγκαλιά μου όλα τα μυαλά της πετάχτηκαν στα μούτρα μου».
«Αγών εναντίον των συμμοριτών»
Το Δίστομο δεν ξεχνά, παρά τις προσπάθειες των δοσιλόγων που στα κατοπινά χρόνια πήγαν κι έστησαν στην πλατεία Ηρώων, δίπλα στο μνημείο των νεκρών, μια πλάκα που αρχικά αναφέρονταν στους ...«πεσόντες από τους κομμουνιστοσυμμορίτες» και στη συνέχεια την άλλαξαν σε «πεσόντες από τους ...ΕΑΜοκομμουνιστές»!
Παραλλαγή μιας «γραμμής» χαραγμένης ήδη από την επομένη της σφαγής: Ενα μήνα μετά, στις 9 Ιούλη 1944, υπό τον τίτλο «Η δημοκοπία περί ωμοτήτων εις το Δίστομον», διαβάζουμε στην «Καθημερινή» εκείνης της μέρας:
«Κομμουνισταί δημοκόποι διέδωσαν την φήμην, ότι εις το ειρηνικόν χωρίον Δίστομον (μεταξύ Λεβαδείας και Αραχώβης, επαρχίας Λεβαδείας) πλέον των 1.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών (!) κατεσφάγησαν με κτηνώδη τρόπο υπό μιας γερμανικής μονάδος (...) Δια κάθε φιλοπάτριδα Ελληνα, που γνωρίζει τας μεθόδους ψεύδους της προπαγάνδας του ΕΑΜ, είναι φανερά η κομμουνιστική προέλευσις και ο σκοπός της διαδόσεως ταύτης. Περί των πραγματικών γεγονότων εις το Δίστομον επληροφορήθημεν εν λεπτομερεία τα εξής υπό της αρμόδιας αρχής. Την 10 Ιουνίου 1944 μία γερμανική μονάς ευρισκομένη εν πορεία και μεταβαίνουσα από Λεβαδείας εις Αράχωβαν, εβλήθη έμπροσθεν του χωρίου Διστόμου με όπλα, οπλοπολυβόλα και ολμοβόλα. Η μονάς απώλεσε λόγω της άνανδρου ταύτης επιθέσεως του ΕΑΜ αριθμόν τινά εις νεκρούς και τραυματίας. Εν συνεχεία ανελήφθη ο αγών εναντίον των συμμοριτών οι οποίοι είχον οχυρωθή μέσα εις το Δίστομον, με όλα τα υπάρχοντα μέσα. Κατόπιν της χρησιμοποιήσεως των βαρέων γερμανικών όπλων, εκυριεύθη εξ εφόδου το Δίστομον, η φωλέα αυτή της συμμορίας. Ηριθμήθησαν περί τους 250 νεκροί συμμορίται».
Σύμβολο - καταγγελία της ναζιστικής θηριωδίας το Δίστομο , 71 χρόνια μετά διεκδικεί ακόμα την αναγνώριση.
(Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και ο κόμπος δεν λύνεται στο λαιμό γαμωτοθεόμου)
Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου» γράφει για το Δίστομο:
"Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ,παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας.Αργά το βράδυ με πλησίασε κ με απομάκρυνε από τα γέλια κ τις φωνές,σε μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για 3 ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου,στην περιοχή των Δελφών,και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία,την εποχή εκείνη,ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει,εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή. Περίπου μα ώρα αργότερα ήμασταν καθ' οδόν μέσα στη νύχτα Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια,στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά κι απρόθυμα,όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο,κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα,κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν μ αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες.Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς. Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σοκαρισμένος απ τον τρόμο,με άδειο βλέμμα,τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε». Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα.Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας.
Και ο Ελληνικός Πολιτισμός:
Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ' αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο.Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα,αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα.Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας κι έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί,για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ. Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα.Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι,τόσο εμείς, όσο κι οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο,είναι επιπλέον κ μακριά από την πατρίδα τους.Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας,έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Σ' αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα. "
«Εδώ μια στήλη απλή μαρμάρινη, όλη κι όλη με ονόματα, σεμνά, κι η Δόξα, τα ανεβαίνει λυγμό - λυγμό, σκαλί - σκαλί, μεγίστη σκάλα». (Γιάννης Ρίτσος: Επίγραμμα για το Δίστομο).
Ανάλογες σφαγές, γίνανε σ' όλη την Ευρώπη. Ανάλογα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας διαπράττει τώρα η «νέα τάξη» του αίματος τρομοκρατώντας τους λαούς που αντιστέκονται στις οικονομικοστρατιωτικές ορδές. Η τελική ήττα των εισβολέων ιμπεριαλιστών, όμως, είναι βέβαιη. Αυτό διδάσκει η Ιστορία.
-ΣΕΒ: «Ο εργαζόμενος καλείται να είναι ευέλικτος και να προσαρμόζεται στις προϋποθέσεις της αγοράς, στη ζήτηση της κάθε επιχείρησης ή ακόμα και στις απαιτήσεις του κάθε πελάτη, μέσα σε ευρύτερο πλαίσιο εργασίας»
Στιγμιότυπο της ξενάγησης στην έκθεση αρχειακού υλικού
Ενταγμένη στις «100 εκδηλώσεις σε 100 πόλεις» για τα 100χρονα του ΚΚΕ ήταν η εκδήλωση της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών Αττικής του Κόμματος, που πραγματοποιήθηκε στις 3/6, με τίτλο «Τα καθήκοντα της εργατικής τάξης στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, στην πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό». Στο πλαίσιο της εκδήλωσης παρουσιάστηκε έκθεση αρχειακού και φωτογραφικού υλικού, που αποτύπωνε τη συμβολή των κομμουνιστών σε σημαντικές στιγμές της ταξικής πάλης με επίκεντρο τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών. Επίσης, προβλήθηκε σχετικό βίντεο, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Θοδωρή Χιώνη,μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του παλεύει ώστε η εργατική τάξη, μέσα από τους καθημερινούς αγώνες για τις διεκδικήσεις της, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, να προετοιμάζεται για να ηγηθεί στην ανατροπή του παλιού και ξεπερασμένου κόσμου της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και των πολέμων, και να οικοδομήσει τον νέο κόσμο, της κοινωνικής απελευθέρωσης και της προόδου, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Εδώ και δεκαετίες, διάφοροι απολογητές της βαρβαρότητας του καπιταλισμού δεν έχουν λυπηθεί χρόνο και περισπούδαστες αναλύσεις, όπως για τη «μεταβιομηχανική κοινωνία», για το «τρίτο κύμα», για το «τέλος της εργασίας», για το «τέλος της εργατικής τάξης», ότι εξαφανίζεται λόγω της τεχνολογικής επανάστασης, με τα ακόμα πιο εξελιγμένα μέσα αυτοματοποίησης της παραγωγής.
Στην ουσία προσπαθούν να κρύψουν τις εκμεταλλευτικές σχέσεις και τη δυνατότητα να μειωθεί κατά πολύ ο γενικός εργάσιμος χρόνος, με ταυτόχρονη άνοδο της κοινωνικής ευημερίας.
Πράγμα που μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει.
Οι νέες τεχνολογίες που εισάγονται στην παραγωγή, η μηχανοποίηση και αυτοματοποίηση, τα νέα μέσα παραγωγής, μπορούν να εκτελέσουν πολύ μεγαλύτερη γκάμα από ανθρώπινες εργασίες, πολλαπλασιάζουν την παραγωγικότητα της εργασίας, δίνουν τη δυνατότητα παραγωγής σε τεράστια κλίμακα κάθε είδους εμπορεύματος.
Επεκτείνεται η συγκέντρωση της μισθωτής εργασίας
Το πρόβλημα όμως είναι ότι αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία. Οτι η εργατική δύναμη, η ικανότητα εργασίας, πουλιέται κι αγοράζεται, είναι εμπόρευμα.
Το πρόβλημα είναι ότι κίνητρο της παραγωγής είναι το κέρδος κι αυτό θέτει ασφυκτικά όρια. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων επιτρέπει λιγότερο ημερήσιο χρόνο εργασίας για κάθε εργάτη. Οι καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής όμως απαιτούν αυξημένο χρόνο εργασίας.
Αποτέλεσμα είναι η ανεργία ως μόνιμο φαινόμενο στον καπιταλισμό, που σε συνθήκες κρίσης διογκώνεται, όπως και η ημιαπασχόληση. Αντί να μειωθεί ο γενικός εργάσιμος χρόνος, ανατρέπεται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στην παραγωγή πιέζονται να δουλεύουν περισσότερο και πιο εντατικά.
Ο Θ. Χιώνης
Στον «τεχνολογικό παράδεισο» της Ιαπωνίας οι εργάτες κοιμούνται μόλις 6 ώρες και 22 λεπτά τη μέρα, ενώ είναι τεράστια η καταπόνηση λόγω υπερεργασίας.
Μελέτη του ΣΕΒ με τίτλο «Το μέλλον της εργασίας», σχετικά με τις συνθήκες ανάπτυξης καινοτομιών και νέων τεχνολογιών - όπως της ρομποτικής, της 3D εκτύπωσης και άλλων - σε συνδυασμό με την άνοδο διαδικτυακών πλατφορμών πώλησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών, αναφέρει το εξής: «Ο εργαζόμενος καλείται να είναι ευέλικτος και να προσαρμόζεται στις προϋποθέσεις της αγοράς, στη ζήτηση της κάθε επιχείρησης ή ακόμα και στις απαιτήσεις του κάθε πελάτη, μέσα σε ευρύτερο πλαίσιο εργασίας», και παραθέτει έναν εκπληκτικά εφιαλτικό κατάλογο διαφόρων μορφών απασχόλησης.
Ολη η εξέλιξη του κλάδου των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής δείχνει ότι η συγκέντρωση της παραγωγής και της μισθωτής εργασίας συνεχώς επεκτείνεται.
Είναι χαρακτηριστικό το πώς έχει επεκταθεί η μισθωτή εργασία και σε μηχανικούς και άλλο επιστημονικό δυναμικό που δεν έχει διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή.
Μάλιστα μιλάμε για έναν βιομηχανικό κλάδο, μαζί με τη μεταποίηση, τις μεταφορές, τις κατασκευές. Γιατί σε κάθε περίπτωση, είτε αφορά την παραγωγή νέων υλικών προϊόντων, είτε τη μετακίνηση εμπορευμάτων είτε τη διαβίβαση σημάτων και πληροφοριών, υπάρχει εκμετάλλευση μισθωτής εργασίας για την παραγωγή αξίας και υπεραξίας. Και μάλιστα όλο και πιο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Ταυτόχρονα, στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπως και στην Ελλάδα, η εργατική τάξη διευρύνεται με εργαζόμενους ως μισθωτούς σε μια σειρά κλάδους.
Στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών υπάρχουν ειδικότητες ρουτινιάρικες, σπαστικές, όπως σε τηλεφωνικά κέντρα, λόγω του αντικειμένου, των συνθηκών, πράγμα για το οποίο ευθύνεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ο σκοπός του. Εκεί πρέπει να στραφεί η αγανάκτηση των εργαζομένων, είτε παραμένουν, είτε αναζητούν αλλού δουλειά που κάνει πιο υποφερτή τη μισθωτή σκλαβιά.
Υπάρχουν ειδικότητες που είναι πιο δημιουργικές, σε τομείς της πληροφορικής - τεχνικοί πεδίου κ.ά.
Αυτό το αξιοποιούν ιδιαίτερα οι επιχειρήσεις, τους καλούν να «γίνουν καλύτεροι στη δουλειά τους», να επιμορφωθούν, καλλιεργούν την ατομική λύση. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η δραστηριότητά τους τούς ευχαριστεί.
Ομως το περιεχόμενό της, οι στόχοι της εργασίας τους, καθορίζονται από την επιχείρηση στην οποία εργάζονται, με κριτήριο το κέρδος.Είναι άλλο πράγμα να αγαπάνε αυτό που κάνουν, ως κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, και να παλεύουν για τους όρους με τους οποίους πραγματικά θα ωφελήσει την ικανοποίηση των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών, και άλλο να αποδέχονται τους όρους ώστε αυτό που κάνουν να γίνεται ωφέλιμο για την κερδοφορία των λίγων, για ένα σύστημα που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και τις δυνατότητες να ικανοποιούνται αυτές.
Πρέπει να σπάσει το κοινωνικό απόστημα
Η κοινωνία δεν χαρακτηρίζεται με κριτήριο το τεχνολογικό επίπεδο των μέσων παραγωγής, αλλά από τις σχέσεις παραγωγής μέσα στις οποίες δημιουργούνται και μπαίνουν σε λειτουργία.
Π.χ., το υπερατλαντικό καλώδιο το 1866, το οποίο μείωσε το χρόνο που χρειαζόταν για να σταλεί ένα μήνυμα από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο από περίπου μια βδομάδα σε λίγα λεπτά, η παραπέρα ανάπτυξη της τεχνολογίας μετάδοσης πληροφοριών και γενικά σημάτων, με ό,τι ακολούθησε, έως το διαδίκτυο που αποτελεί τομή - συνένωση των τεχνολογιών της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών, αποτελούν κρίκους στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αυτή η ανάπτυξη σε κάθε φάση υπηρετούσε τις ανάγκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έγινε με τους όρους του και μέσα στο πλαίσιο των εκμεταλλευτικών σχέσεων.
Στις μέρες μας, στην εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων, η διαδικτυακή επικοινωνία γίνεται με τη μεσολάβηση ενός αχανούς συμπλέγματος μηχανημάτων, τηλεπικοινωνιακών δικτύων και διακομιστών κάθε είδους, τα οποία είναι δομημένα με έναν πολύ αυστηρό τρόπο και ελέγχονται από ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Παραμένει και επεκτείνεται το κοινωνικό απόστημα: Οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, να παράγουν όλο και πιο συνδεδεμένα μεταξύ τους, και οι λίγοι, οι καπιταλιστές, να καρπώνονται το αποτέλεσμα επειδή κρατάνε στα χέρια τους τα εξελιγμένα μέσα παραγωγής.
Ακόμα και για το ίντερνετ, πόσοι διαφορετικοί κλάδοι και ειδικότητες εργαζομένων πρέπει να συνεργαστούν: Από τους μηχανικούς που θα σχεδιάσουν το δίκτυο, τα συνεργεία κατασκευών που θα σκάψουν για να περάσει η οπτική ίνα ή ο χαλκός, τους τεχνικούς πεδίου που θα στήσουν όλη την εγκατάσταση, τα διαφορετικά εργοστάσια που πρέπει να παράξουν τις πρώτες ύλες και τα εργαλεία, τη μεταφορά τους στα κατάλληλα σημεία, τους μηχανικούς λογισμικού στις εταιρείες πληροφορικής που θα προγραμματίσουν το λογισμικό για να τεθούν σε λειτουργία, μέχρι την εργασία για τη συντήρηση. Κι αυτά είναι ένα μέρος της αλυσίδας.
Ολη αυτή η διαδικασία ελέγχεται από μεγάλους ομίλουςκαι το οικονομικό αποτέλεσμα το καρπώνονται οι μέτοχοί τους, οι οποίοι είναι περιττοί στην οργάνωση και τη διεύθυνση της παραγωγής, συχνά δεν γνωρίζουν ούτε πού βρίσκονται ούτε τι παράγουν οι όμιλοι των οποίων κατέχουν μετοχές και καρπώνονται τα κέρδη.
Αυτό είναι το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία, που έχει γιγαντωθεί σε μεγάλες μετοχικές εταιρείες, σε μονοπωλιακούς ομίλους, οι οποίοι κυριαρχούν και διεισδύουν σε όλους τους τομείς και κλάδους της οικονομίας, όπου η ίδια η καπιταλιστική εξέλιξη οδηγεί στη συγκεντρωμένη παραγωγή.
Και οι μονοπωλιακοί όμιλοι κάνουν κουμάντο σε όλο τον κόσμο, σε κάθε χώρα, ενώ τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα χάσει λιγότερα και ποιος θα κερδίσει περισσότερα, στις πλάτες των εργατών, των λαών, χωρίς να διστάζουν να τους μακελεύουν, να λύνουν τις διαφορές τους και με τα όπλα για να μοιράσουν τις αγορές, τα εδάφη. Αυτή η ιδιοκτησία των λίγων, των καπιταλιστών στα μέσα παραγωγής είναι που μπαίνει εμπόδιο, που ακυρώνει τη δυνατότητα που έχει δημιουργηθεί να ζήσουν όλοι οι εργαζόμενοι σε καλύτερες συνθήκες.
Η «δίκαιη ανάπτυξη» είναι ανάπτυξη των κερδών για τους μονοπωλιακούς ομίλους
Η «δίκαιη ανάπτυξη», η «παραγωγική ανασυγκρότηση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάπτυξη γι' αυτούς, για το κεφάλαιο, που έχει την εξουσία στα χέρια του. Είναι ανάπτυξη των κερδών που καρπώνονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι και τα παράσιτα, οι μεγαλομέτοχοί τους. Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σημαίνει βάθεμα της εκμετάλλευσης, βαρβαρότητα, αλλιώς δεν αυξάνονται τα κέρδη.
Μέσα στην παραπλάνηση που επιχειρεί, παρουσιάζει ως δήθεν νέα στοιχεία τη στροφή στην καινοτομία και στην ποιότητα, στην αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης και της εξειδικευμένης τεχνολογίας προς όφελος της αύξησης της παραγωγικότητας.
Η κυβέρνηση όμως κρύβει επιμελώς ότι η αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης και της καινοτομίας για να αυξηθεί η παραγωγικότητα δεν χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Συνολικά ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής είναι κομβικός για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, τόσο από τους ομίλους του ίδιου όσο και ως στοιχείο για τους υπόλοιπους, όπως επισημαίνει και ο ΣΕΒ.
Γι' αυτό τα αστικά επιτελεία σχεδιάζουν παρεμβάσεις για την ενίσχυση αυτού που ονομάζουν «ψηφιακή οικονομία», δηλαδή της παραπέρα αξιοποίησης και χρήσης των υποδομών και των δυνατοτήτων της αντίστοιχης τεχνολογίας σε μια σειρά κλάδους, όπως: Ενέργεια, μεταφορές, αγροδιατροφή και βιομηχανία τροφίμων, Φάρμακο, Υγεία, υλικές κατασκευές, τουρισμό, σε έργα μηχανογράφησης στο χρηματοπιστωτικό τομέα, στο Δημόσιο κ.α., σχεδόν παντού.
Ταυτόχρονα αναδιαρθρώνεται, προχωράνε συγχωνεύσεις. Αξιοποιώντας νέα πεδία κερδοφορίας, στόχοι και των τριών μεγάλων παρόχων (ΟΤΕ - «Vodafone» - «Wind»), που γίνονται πεδία ανταγωνισμού μεταξύ τους, είναι τα δίκτυα σταθερής για γρήγορο internet, η τηλεόραση και οι άδειες για το ψηφιακό φάσμα, οι συνέργειες, νέα προϊόντα για να ενισχυθεί το συνολικό πακέτο, με προβάδισμα του ΟΤΕ και στην οπτική ίνα.
Το νέο σχετικό υπουργείο μοιράζει την «πίτα», εξασφαλίζει ενισχύσεις και κίνητρα, ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, στον κλάδο αλλά και σε διακλαδικό επίπεδο, της σχετικής αγοράς για το ποσοστό των κερδών.
Η παραγωγικότητα στον κλάδο έχει ανέβει σε εκπληκτικό βαθμό, αλλά δεν ωφελήθηκαν αναλογικά ούτε οι εργαζόμενοι του κλάδου ούτε η λαϊκή κατανάλωση.
Για τους εργαζόμενους οδήγησε σε σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, σε εργασιακή ζούγκλα, στις ελαστικές μορφές και στην εξάπλωση της υπενοικίασης εργαζομένων, εντατικοποίηση και «αξιολογήσεις», αναρχία στις βάρδιες, «stand by», σοβαρά προβλήματα υγείας και ασφάλειας, μείωση του μέσου μισθού, αξιοποίηση όλου του αντεργατικού πλαισίου που διαμορφώθηκε για αυτόν το λόγο, απολύσεις, συνδικαλιστικές διώξεις, κανονισμοί εργασίας κ.ά.
Το τηλέφωνο μπορεί να είναι πιο φθηνό, αλλά σε σύγκριση με 30 χρόνια πριν, που καλούσες με τα τηλέφωνα που είχαν ροδέλα και όχι με τις σημερινές δυνατότητες, ενώ το πραγματικά γρήγορο ίντερνετ είναι πανάκριβο. Αλλωστε, η πρόσβαση στην πληροφορία, στην ενημέρωση, στην επικοινωνία, αποτελεί εμπόρευμα. Ολο και λιγότεροι όμιλοι έχουν μεγαλύτερα μερίδια της αγοράς.
Αποδείχθηκαν παραμύθια ότι η «νέα οικονομία» - όπως έλεγαν πριν χρόνια - και η «απελευθέρωση» θα συνέβαλλαν στην «αέναη ανάπτυξη», δηλαδή θα έσωζαν τον καπιταλισμό από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων. Αντίθετα, με το κίνητρο του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας την επιτάχυναν, ενώ συνεχίζουν να μην μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έφερε την κρίση. Και τώρα, με το ίδιο κίνητρο, αγκομαχούν να μπουν πάλι σε ρυθμούς κάποιας ανάπτυξης.
Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου, στις οποίες δραστηριοποιούνται διεθνή κεφάλαια σε διασύνδεση με ελληνικά, εμπλέκονται άμεσα σε αυτές τις επιχειρηματικές μπίζνες και τους ανταγωνισμούς στις αγορές των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Η στρατηγική που έχει χαράξει η ΕΕ για τα Δυτικά Βαλκάνια, για την αντιμετώπιση της ρωσικής επιρροής - και ιδιαίτερα της αντίστοιχης κινεζικής στρατηγικής, που ακούει στο όνομα «Δρόμος του Μεταξιού» - και με την ισχυρή παρέμβαση των ΗΠΑ, περιλαμβάνει ως κομβικά σημεία τις υποδομές και τα δίκτυα μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων και τηλεπικοινωνιών.
Εδώ οξύνεται ακόμα περισσότερο ο ανταγωνισμός και για τις υποδομές μεταφοράς, μεταγωγής και αποθήκευσης δεδομένων, που ακολουθούν κατά πόδας τα δίκτυα της Ενέργειας και των μεταφορών.
Αναβαθμίζονται αντιπαραθέσεις, όπως μεταξύ γερμανικού και βρετανικού κεφαλαίου, μέσα από την αντιπαράθεση μεταξύ ΟΤΕ - DT και «Vodafone».
Αλλωστε, η ΕΕ δεν είναι «μια ωραία οικογένεια», αλλά λυκοσυμμαχία, όπου κάθε αστική τάξη προσπαθεί να ενισχύσει τα δικά της συμφέροντα.
Συνολικά, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ, και άλλοι μαζί τους, επιδιώκουν οι εργαζόμενοι να βλέπουν τη ζωή τους μέσα από τα κέρδη, τους στόχους, τις επιδιώξεις των καπιταλιστών, να υποταχθούν στις απαιτήσεις τους.
Ολοι τους επιδιώκουν την «κοινωνική συνοχή», δηλαδή την «ταξική συνεργασία». Γι' αυτή δουλεύουν και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτό έκαναν και μπροστά στην απεργία (σ.σ. στις 30/5), επιδιώκοντας οι εργαζόμενοι να έχουν για αιτήματα τις αντεργατικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, δηλαδή να εναρμονίσουν τις διεκδικήσεις τους με τα «εθνικά αναπτυξιακά σχέδια».
Βγάζουμε συμπεράσματα από την Ιστορία του Κόμματος και του κινήματος
Στην έκθεση αρχειακών ντοκουμέντων και στο βίντεο που είδαμε παρουσιάζονται ορισμένα στοιχεία της συμβολής των προγόνων των σημερινών εργαζομένων στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών σε σημαντικές στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Αφού ξεκίνησε αυτή η δουλειά, ιδιαίτερα για τις διαβιβάσεις στον ΔΣΕ, προκύπτει δυνατότητα από το Αρχείο του Κόμματος για πιο ολοκληρωμένη μελέτη, ενδεχομένως και έκδοση.
Ας δούμε όμως δύο στοιχεία που μπορούμε να κρατήσουμε από μια ολόκληρη πορεία αγώνων.
Πρώτο στοιχείο: Η μεγάλη απεργία, το 1932, των «Τριατατικών» (εργαζομένων Τηλεγραφίας - Ταχυδρομείων - Τηλεφωνίας) έγινε μετά την καπιταλιστική κρίση του 1929, σε συνθήκες σοβαρών ενδοαστικών αντιθέσεων στην Ελλάδα. Τις μέρες της απεργίας, η κυβέρνηση Βενιζέλου παραιτήθηκε. Αυτό, από τις συμβιβασμένες τότε ηγεσίες των δύο Ομοσπονδιών - μιας και η απεργία είχε επιβληθεί από τα κάτω - αξιοποιήθηκε για να τη σταματήσει και να εγκλωβίσει τον εργατικό αγώνα στην εναλλαγή κυβερνήσεων.
Σε ανακοίνωσή της η Πανυπαλληλική Επιτροπή ανέφερε: «Οι συνεργαζόμενοι προδότες αρχηγοί σας, ανώτεροι και κατώτεροι, από τους Κοκολάκηδες έως τους Δρίβα, Γεωργούλη, Αθανασίου, Μπεσμπέα κ.ά., σας πρόδωσαν πιο αισχρά αυτήν τη φορά και μαζί σας όλους τους υπαλλήλους. Η κυβερνητική μανούβρα ψευτοαλλαγής κυβέρνησης χρησίμευσε σαν ευκαιρία να τορπιλιστεί η ιστορική σας απεργία...».
Σύντομα οι συσχετισμοί θα άλλαζαν και οι «Τριατατικοί» θα αναδεικνύονταν σε ένα από τα πιο ισχυρά και μαχητικά συνδικάτα. Σ' αυτήν την αναμέτρηση, όντας σπουδαστής στη σχολή ΤΤΤ, συμμετείχε ο Χαρίλαος Φλωράκης, μετέπειτα ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Δεύτερο στοιχείο: Διαχρονικά η αστική τάξη και το κράτος της αξιοποίησαν τόσο την καταστολή όσο και το όπλο της ενσωμάτωσης, σε συνθήκες μάλιστα ανασυγκρότησης της καπιταλιστικής οικονομίας, σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ιδιαίτερα ο ΟΤΕ, με τη σημασία που είχε και έχει για το αστικό κράτος, ήταν από τους χώρους όπου αξιοποιήθηκε εκτεταμένα το «καρότο», μαζί με το «μαστίγιο».
Τις επόμενες δεκαετίες ήταν χαρακτηριστικό γεγονός η εξαγορά τμήματος εργαζομένων και, πάνω σε αυτήν τη βάση, η διαμόρφωση συσχετισμών στα συνδικάτα. Αξιοποιήθηκαν μηχανισμοί διαχείρισης κοινοτικών κονδυλίων, πληρωμένες θέσεις συνδικαλιστών σε διάφορες οικονομικές - κοινωνικές επιτροπές.
Βέβαια το φαινόμενο της εργατικής αριστοκρατίας, που συνδέεται και με μια σειρά άλλους παράγοντες, δεν αφορά απλά κάποιες μισθολογικές διαφορές μεταξύ των εργαζομένων, αλλά ολοκληρωμένη παρέμβαση του αστικού κράτους, που συνδυάζει υλικά προνόμια τα οποία προέρχονται από τα κέρδη των μονοπωλίων με μηχανισμούς άμεσης επίδρασης στη συνείδηση.
Στις σημερινές συνθήκες, που στον κλάδο δραστηριοποιούνται διεθνή μονοπώλια, δεν χωρά αμφιβολία ότι η πείρα τους για να διαμορφώνουν τέτοιους μηχανισμούς είναι μεγάλη. Στον ΟΤΕ η DT, που δραστηριοποιείται σε όλο τον κόσμο, ή η «Accenture» που αριθμεί πάνω από 400.000 εργαζόμενους παγκοσμίως.
Στον κλάδο παρατηρείται και το εξής: Σε ομίλους όπως η «Vodafone», αγγλικών συμφερόντων, οπορτουνιστές τροτσκιστικών αποχρώσεων έχουν το ρόλο καθαρά εργοδοτικού συνδικαλισμού. Τυχαίο;
Επιβάλλεται η σκληρή αναμέτρηση με την αστική τάξη και το ρεφορμισμό
Από όλη την Ιστορία του εργατικού επαναστατικού κινήματος έχει επιβεβαιωθεί η ανάγκη σκληρής αντιπαράθεσης με τα στηρίγματα της αστικής τάξης μέσα στο κίνημα, πάλης με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό στο εργατικό κίνημα και στην πορεία ανάπτυξης της ταξικής πάλης.
Σήμερα, το κύριο μέτωπο ιδεολογικής αντιπαράθεσης και οργάνωσης του αγώνα είναι η κατά μέτωπο επίθεση απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, που πλασάρει η κυβέρνηση ως «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο», η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και η εμπλοκή τους στους ανταγωνισμούς για να επεκτείνουν τις μπίζνες τους, μέσα από τους σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Αυτός ο αγώνας πρέπει να δυναμώσει μέσα στους χώρους δουλειάς, τις επιχειρήσεις, τους ομίλους.
Εκεί να αντιπαλευτεί η προσπάθεια της κάθε επιχείρησης να παρουσιάζεται σαν την «ωραία οικογένεια», στην οποία ανήκουν όλοι, και ότι είναι ατομική ευθύνη του καθενός να προοδεύσει, δηλαδή να προοδεύσουν τα κέρδη των μετόχων. Οι στόχοι των εργοδοτών προϋποθέτουν την εκμετάλλευση των εργατών. Δεν μπορούν να υπάρχουν κοινοί στόχοι μαζί τους. Ο ένας λέει να κάνουμε θυσίες για να υπερασπιστούμε τον όμιλο από την επίθεση, για να συνεχίσει να είναι «ναυαρχίδα», και ο άλλος ότι ο ανταγωνιστής τα θέλει όλα δικά του και να κάνουμε θυσίες για «να δώσουμε πνοή» στον όμιλο. Θυσίες οι εργαζόμενοι, κέρδη τα αφεντικά.
Μέσα στον καθημερινό αγώνα, να προωθούμε τη μαζική συμμετοχή, τη ζωντανή λειτουργία και δράση των σωματείων, πολλαπλασιάζοντας τις εστίες αντίστασης, την αλληλεγγύη. Με άξονα τα μεγάλα προβλήματα που ενοποιούν τη δράση και τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό σύστημα, την εξουσία των μονοπωλίων.
Ο συσχετισμός μπορεί να βελτιώνεται σε αυτήν την κατεύθυνση, προετοιμάζοντας νέες αναμετρήσεις, νέους νικηφόρους αγώνες, με στόχο την εργατική εξουσία.
Οι αγωνιστικές εστίες που αναπτύσσονται στον κλάδο είναι πολύ σημαντικές. Η επεξεργασία και η πάλη που έχουν ξεκινήσει με την κλαδική Σύμβαση δυναμώνουν τη μάχη για τις Συμβάσεις και σε κάθε επιχείρηση. Είναι αγώνας ενάντια στις επιδιώξεις και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της ΝΔ. Είναι αντιπαράθεση με τα περί επιστροφής των συλλογικών διαπραγματεύσεων με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων - ακόμα και για τις κλαδικές θέλουν να επιβάλουν ρήτρες που θα δίνουν το δικαίωμα σε κάθε επιχείρηση να κάνει ό,τι θέλει.
Μόνη διέξοδος η εργατική εξουσία
Ταυτόχρονα, εμείς θέλουμε η εργατική τάξη να παλεύει για το σύνολο των δικαιωμάτων της, των σύγχρονων αναγκών της, χέρι - χέρι με τους αυτοαπασχολούμενους. Να αναπτύξει τις γνώσεις, τις φυσικές και πνευματικές ικανότητές της.
Ενισχύοντας ταυτόχρονα την πάλη για την απεμπλοκή της χώρας μας από τους πολεμικούς σχεδιασμούς, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δυναμώνοντας την κοινή πάλη των λαών, ενάντια στις αστικές τάξεις και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Η ισχυροποίηση του Κόμματος, με γερές Κομματικές Οργανώσεις στους εργασιακούς χώρους, σε νευραλγικά σημεία, στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, αποτελεί βασικό όρο για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για αποφασιστικό αγώνα απέναντι στην τάξη των καπιταλιστών. Αποτελεί βασική προϋπόθεση για να ξεπερνιούνται ο συντεχνιασμός και η στενότητα της κλαδικής αντίληψης, ώστε οι εργαζόμενοι του κλάδου να πυκνώσουν τις γραμμές της τάξης τους, να μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς τους σε πεδία της ενιαίας αναμέτρησης με το κεφάλαιο, γιατί ενιαία τους ξεζουμίζουν οι κεφαλαιοκράτες.
Σήμερα είναι αναγκαία η ολόπλευρη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του ΚΚ, ώστε να έχει την ικανότητα, με γερές ρίζες μέσα στην εργατική τάξη, το λαό, να ανταποκρίνεται σε όλες τις συνθήκες, σε συνθήκες καμπής αλλά και σε συνθήκες ανόδου της ταξικής πάλης, ακόμα περισσότερο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Για να είναι πανέτοιμο να οδηγήσει σε εκείνες τις συνθήκες την εργατική - λαϊκή εξέγερση, στην ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων και στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Γιατί μόνο η εργατική εξουσία κοινωνικοποιεί, δηλαδή μετατρέπει σε ιδιοκτησία της κοινωνίας, όλων των εργαζομένων, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Γιατί μόνο σε αυτήν τη βάση μπορούν να κατανεμηθούν εργαζόμενοι και μέσα παραγωγής με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό σε όλους τους κλάδους της παραγωγής, στην οργάνωση κατανομής των προϊόντων, των κοινωνικών υπηρεσιών, συνολικά στην οργάνωση της κοινωνίας.
Μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο, της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, ο ενιαίος, αποκλειστικά δημόσιος φορέας τηλεπικοινωνιών θα διασφαλίζει: -- Φθηνότερη, ευκολότερη, ταχύτερη, ασφαλή και καθολική πρόσβαση στην επικοινωνία, στη νέα γνώση, στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία μέσω διαδικτύου.
-- Αξιοποίηση της κατασκευής σχετικών έργων υποδομής για να δοθεί ώθηση στην εγχώρια βιομηχανική παραγωγή τηλεπικοινωνιακού υλικού, στην εγχώρια επιστημονική έρευνα, στην περιφερειακή ανάπτυξη.
-- Προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος, διασφάλιση της εξοικονόμησης Ενέργειας
-- Διασφάλιση πλήρους και σταθερής εργασίας και αξιοποίηση της αύξησης της παραγωγικότητας για τη βελτίωση της κατάστασης της εργατικής τάξης και του λαού.
-- Αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης για την αναβάθμιση του εργατικού ελέγχου και του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.
Στην πρώτη γραμμή, λοιπόν. Τιμάμε την Ιστορία μας μέσα στη μάχη για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, στον αγώνα για να δυναμώσει το εργατικό κίνημα και να αναπτυχθεί η Κοινωνική Συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία. Στη μάχη για να κατακτήσουμε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που θα επιτρέψουν να καθοδηγήσουμε την ταξική πάλη μέχρι τη νίκη.
-Ρώταγα μικρός, «γιατί
άλλοι είναι φτωχοί και άλλοι πλούσιοι;»
«Έτσι είναι τα πράγματα,
από τον θεό φτιαγμένα», μου απάνταγαν.
«Μα είναι σωστό αυτό;»
«Μα δεν βλέπεις ότι
τα δάχτυλα δεν είναι ίσα; Πώς θέλεις οι
άνθρωποι να είναι ίσοι;»
Μα εγώ δεν δεχόμουνα
αυτή την απάντηση. Γιατί δηλαδή τα χέρια
μας, τα πόδια μας, τα μάτια μας, τα αυτιά
μας είναι ίσα; Γιατί δεν παίρνουμε σαν
παράδειγμα αυτά και πρέπει σώνει και
καλά να συγκρίνουμε την οικονομική
ανισότητα με τα δάχτυλά μας;
Μεγάλωσα, σπούδασα
οικονομικά, εργάστηκα σε επιχειρήσεις.
Συνεχώς παρατηρούσα
ότι η τεχνολογία αναπτυσσόταν, οι
επιστήμες προόδευαν ασταμάτητα, η
παραγωγικότητα της εργασίας μας αυξανόταν
αλματωδώς.
Και σκεφτόμουνα: «Δεν μπορεί,
αφού η ανθρωπότητα μπορεί και παράγει
όλο και μεγαλύτερες ποσότητες αγαθών,
κάποια στιγμή θα μειωθεί το χάσμα φτωχών
και πλούσιων».
Μα κάθε φορά που διάβαζα
τις καινούργιες παγκόσμιες στατιστικές,
τόσο οι πλούσιοι γινόντουσαν πλουσιότεροι
και οι φτωχοί φτωχότεροι. Τόσο αυξανόταν
η μεταξύ τους απόσταση.
Μα επιτέλους, τι
συμβαίνει; Γιατί τα πανεπιστημιακά
βιβλία δεν με βοηθούσαν να εξηγήσω την
κατάσταση;
Έτσι άρχισα να μελετάω
συγγραφείς που δεν μας τους δίδαξαν στα
σχολεία. Μελέτησα τον διαλεκτικό υλισμό,
την μαρξιστική οικονομία, τον Πόλιτζερ,
τον Σεγκάλ, τον Μαρξ, τον Ζαν Ζακ Ρουσώ,
τον Ένγκελς, τον Λένιν.
Κι όσο διάβαζα, τόσο
αντιλαμβανόμουνα ότι τα πράγματα ΔΕΝ
ήταν έτσι όπως μου τα μάθανε.
Ότι η
ανθρωπότητα, στην μεγαλύτερη διάρκεια
της ύπαρξής της, δεν είχε διάκριση σε
φτωχούς και πλούσιους.
Ότι, ήταν
συγκεκριμένες οικονομικές αιτίες που
προκάλεσαν την διαφοροποίηση σε φτωχούς
και πλούσιους.
Ότι οι αλλαγές στην
οικονομία, κάθε φορά έφερναν κι αλλαγές
στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, στην
ηθική τους, στην οικογένεια.
Συνειδητοποίησα ότι
τα οικονομικά συστήματα δεν είναι
αιώνια, ότι «γεννιούνται», «αναπτύσσονται»
και στο τέλος με την δράση των μαζών
«πεθαίνουν» και η ανθρωπότητα προχωράει
στο επόμενο.
Ανακάλυψα ότι υπάρχει
άμεσος τρόπος για να εξαφανιστεί το
χάσμα φτωχών και πλούσιων. Ότι πλέον
μπορεί η ανθρωπότητα, βασισμένη στην
σύγχρονη τεχνολογία, στην ρομποτική,
την τεχνητή νοημοσύνη, να καλύψει πλήρως
τις ανάγκες όλων των ανθρώπων!
Αυτά που ανακάλυψα,
αυτές τις επιστημονικές γνώσεις που
απέκτησα, προσπάθησα, χρησιμοποιώντας
τη γλώσσα του λαού, να τις μεταφέρω σε
όλους μας, γράφοντας το βιβλίο «γιατί
υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι».
Είναι καταπληκτικό, πώς μέσα στις λίγες σελίδες ενός βιβλίου, μπορεί να χωρέσει ολόκληρη η ιστορία και το μέλλον των ανθρώπινων κοινωνιών! Ο συγγραφέας με τη γνώριμη καθημερινή γλώσσα γραφής του, συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο και τον αφήνει να ζήσει ο ίδιος την ιστορία. Ξεκινώντας από τη συλλογική ζωή της εποχής τού πρωτόγονου ανθρώπου, μεταβαίνει (μέσα από τη θαυμάσια συγκροτημένη σκέψη του που αποτυπώνεται στο βιβλίο), στον αγώνα για την ατομική ύπαρξη της εποχής των εκμεταλλευτικών συστημάτων. Με τη μέθοδο του διαλεκτικού υλισμού, ξετυλίγει την αλυσίδα του αδιάκοπου προτσές της μεταβατικότητας της ανθρώπινης ιστορίας. Με τρόπο λιτό και γλαφυρό, συνδέει τη λειτουργία και οργάνωση της συλλογικής ζωής των κοινωνιών, ως απόρροια της διαρκώς εξελισσόμενης οικονομικής παραγωγής. Παρουσιάζει, πώς ανά εποχή η οικονομία επηρεάζει τις αξίες, την ηθική, τις θρησκείες, αλλά και τον ίδιο τον θεσμό της οικογένειας. Συλλαμβάνει και αποδίδει με εξαιρετικό εκλαϊκευμένο τρόπο, πώς μέσα από τη διάρθρωση της παραγωγής, της ατομικής ιδιοκτησίας, γεννάται ο πόλεμος, δημιουργούνται ο πλούτος και η φτώχεια, ως εγγενή στοιχεία των εκμεταλλευτικών κοινωνιών. Ένα έξοχο έργο και σπουδαίο βοήθημα γνώσης για κάθε αναγνώστη!
