Σαν σήμερα πριν 55 χρόνια, το Αστικό Κράτος με τους συνεργάτες του, Δολοφονούν τον Γρηγόρη Λαμπράκη:

Όρκος στο Λα­μπρά­κη, χρέος στη ζωή…

Στην Ελ­λά­δα του 1963 η λέξη «ει­ρή­νη» ήταν απα­γο­ρευ­μέ­νη. Αν τολ­μού­σες να την προ­φέ­ρεις, έστω να την γρά­ψεις, τα στοι­χεία σου κα­τέ­λη­γαν σε φά­κε­λο της Ασφά­λειας. 

Αυτό, στην Ελ­λά­δα του ΝΑΤΟ, του Πα­λα­τιού, της ΕΡΕ και των υπό­λοι­πων αστι­κών δυ­νά­με­ων, σή­μαι­νε από­λυ­ση, στέ­ρη­ση δια­βα­τη­ρί­ου, ανά­κρι­ση σε κά­ποιο αστυ­νο­μι­κό τμήμα, συ­νε­χής πα­ρα­κο­λού­θη­ση από τους χα­φιέ­δες του κρά­τους και του πα­ρα­κρά­τους.

Είναι η εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ του Τζων Φ.Κέ­νε­ντι βρί­σκο­νται σε πο­λε­μι­κή φρε­νί­τι­δα: 

ανα­πτύσ­σουν συ­νε­χώς το πυ­ρη­νι­κό τους οπλο­στά­σιο ως υπεν­θύ­μι­ση απει­λής απέ­να­ντι στην ΕΣΣΔ και τον σο­σια­λι­στι­κό κόσμο, πραγ­μα­το­ποιούν σειρά πυ­ρη­νι­κών δο­κι­μών στον Ει­ρη­νι­κό, τα εξο­πλι­σμέ­να με πυ­ραύ­λους po­laris υπο­βρύ­χια τους αρ­με­νί­ζουν σε Ατλα­ντι­κό και Με­σό­γειο έτοι­μα να εξα­πο­λύ­σουν το θά­να­το, ενώ σε μια σειρά χώρες (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ελ­λά­δας) στή­νουν και εξο­πλί­ζουν στρα­τιω­τι­κές βά­σεις.

Σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο, με την στή­ρι­ξη της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και των σο­σια­λι­στι­κών χωρών, αρ­χί­ζει στα­δια­κά να ανα­πτύσ­σε­ται ενα αντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα.

 Το σύν­θη­μα του «αφο­πλι­σμού» ακού­γε­ται από την Ια­πω­νία μέχρι τη Βρε­τα­νία, ενώ οι αντι­πρό­σω­ποι της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ και στα διε­θνή φόρα θέ­τουν το ζή­τη­μα της κούρ­σας των εξο­πλι­σμών. 

Από το Λον­δί­νο, ο νο­μπε­λί­στας μα­θη­μα­τι­κός και φι­λό­σο­φος, πρω­το­πό­ρος του κι­νή­μα­τος για τον πυ­ρη­νι­κό αφο­πλι­σμό, Μπέρ­τραντ Ράσελ προει­δο­ποιεί για τον κίν­δυ­νο ενός πυ­ρη­νι­κού ολο­καυ­τώ­μα­τος: 

«Απο­τε­λεί προ­σβο­λή για την αξιο­πρέ­πεια κάθε ατό­μου η προ­ε­τοι­μα­σία μιας κα­θο­λι­κής σφα­γής».

Την ίδια πε­ρί­ο­δο στην Ελ­λά­δα, στην προ­με­τω­πί­δα του αγώνα ενά­ντια στον πό­λε­μο μπαί­νει ένας για­τρός και αθλη­τής. 

Ο Γρη­γό­ρης Λα­μπρά­κης. 

Αντι­πρό­ε­δρος της Επι­τρο­πής για τη Διε­θνή Ύφεση και Ει­ρή­νη και βου­λευ­τής της προ­δι­κτα­το­ρι­κής ΕΔΑ, ο Λα­μπρά­κης ανα­δει­κνύ­ε­ται πρω­τα­γω­νι­στής του αγώνα ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στές, ενά­ντια στην πρόσ­δε­ση της Ελ­λά­δας στο αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κό στρα­τιω­τι­κό άρμα, ενά­ντια στο ίδιο το εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα που γεννά τους πο­λέ­μους και την δυ­στυ­χία. ‘

Ετσι, γί­νε­ται στό­χος για το αστι­κό κρά­τος και τα πα­ρα­κρα­τι­κά του πλο­κά­μια.

Ο άν­θρω­πος που στις 21 Απρί­λη 1963 πραγ­μα­το­ποί­η­σε την απα­γο­ρευ­μέ­νη Πο­ρεία Ει­ρή­νης και που ένα μήνα αρ­γό­τε­ρα επι­χει­ρεί την πρώτη συ­γκέ­ντρω­ση της Επι­τρο­πής Ει­ρή­νης στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, πρέ­πει να πε­θά­νει. Πρέ­πει να δο­λο­φο­νη­θεί έτσι, ώστε το φι­λει­ρη­νι­κό, τα­ξι­κό κί­νη­μα, ολό­κλη­ρος ο ελ­λη­νι­κός λαός, να πάρει το μή­νυ­μα: Να τι πα­θαί­νει όποιος τα βάζει με το αστι­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και τους υπε­ρα­τλα­ντι­κούς του συμ­μά­χους!

Σή­με­ρα, το αγω­νι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα του Γρ. Λα­μπρά­κη και των συ­να­γω­νι­στών του, είναι ζω­ντα­νό και επί­και­ρο. 

Σή­με­ρα, 55 χρό­νια μετά, οι ιμπε­ρια­λι­στές συ­νε­χί­ζουν, ακόμη πιο λυσ­σα­σμέ­να, τη γη να ξα­να­μοι­ρά­ζουν και με των λαών το αίμα τα σύ­νο­ρα να χα­ρά­ζουν. 

Η φωτιά των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πο­λέ­μων μαί­νε­ται και ο κίν­δυ­νος κλι­μά­κω­σης τους είναι άμε­σος. 

Για τα κέρδη των μο­νο­πω­λί­ων και του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου, οι ιμπε­ρια­λι­στές είναι έτοι­μοι ανά πάσα στιγ­μή να γκρε­μί­σουν ότι έχει αφή­σει όρθιο η ει­ρή­νη τους. Μια «ει­ρή­νη» που οι λαοί τη βιώ­νουν με το πι­στό­λι να ση­μα­δεύ­ει τον κρό­τα­φο τους.

Γι’ αυτό, λοι­πόν, είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο επι­βε­βλη­μέ­νη όσο ποτέ άλ­λο­τε η εν­δυ­νά­μω­ση της πάλης ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους και το σάπιο σύ­στη­μα που τους γεννά. 

Η εποχή μας έχει ανά­γκη πολ­λούς, νέους «Λα­μπρά­κη­δες». 

Για να μπο­ρέ­σει να γίνει πράξη το σύν­θη­μα: 

Όρκος στο Λα­μπρά­κη, χρέος στη ζωή, να φύ­γου­νε οι βά­σεις και οι Να­τοϊ­κοί.

από ATEXNOS_­_­του_Νίκου Μότ­τα

***

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Αδερφός του ήταν ο Θεόδωρος Λαμπράκης, ιατρός και βουλευτής με την Εθνική Πολιτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ). Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aπέκτησε τρεις γιους, τον Γιώργο, τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής Πειραιάσυνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.^[8]

Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες, Κύπριους και Άγγλους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Βρετανίδα σύζυγός του Αντώνη Αμπατιέλου, Μπέτυ Μπάρτλετ Αμπατιέλου. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Η σύζυγος του Αμπατιέλου ζήτησε ακρόαση από την Φρειδερίκη, η οποία την αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις του Λαμπράκη. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.

Η δολοφονία

Η διαδρομή που ακολούθησε το τρίκυκλο στις οδούς Ελ. Βενιζέλου και Τσιμισκή αμέσως μετά το δολοφονικό χτύπημα, μέχρι το σημείο της σύλληψης των δραστών, λίγο πριν τη διασταύρωση των οδών Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας. Και οι δύο αυτοί δρόμοι είναι σήμερα μονόδρομοι, με φορά αντίθετη προς την πορεία του τρίκυκλου.

Λίγο μετά τις 8 το βράδυ της 22ας Μαΐου του 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης ξεκίνησε από το ξενοδοχείο Κοσμοπολίτ της Θεσσαλονίκης, όπου είχε αφιχθεί τις πρώτες μεταμεσημβρινές ώρες, για να μεταβεί σε εκδήλωση που διοργάνωσε η «Επιτροπή δια την διαθνή ύφεσιν και ειρήνην», στην οποία ήταν ομιλητής. Η κατάσταση ήταν τεταμένη. Από τις 6 το απόγευμα πολλές δεκάδες άτομα ακραίων δεξιών πολιτικών πεποιθήσεων είχαν αρχίσει να συγκροτούν αντισυγκέντρωση στα πεζοδρόμια των οδών Σπανδωτή, Ερμού και Βενιζέλου, κοντά στο κτίριο όπου επρόκειτο να γίνει η συγκέντρωση. Είχαν προηγηθεί διαβήματα στελεχών της ΕΔΑ τόσο προληπτικά στον εισαγγελέα Πρωτοδικών κ. Αργυρόπουλο, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την αστυνομία, όσο και στο Ε΄ Αστυνομικό Τμήμα, μετά τη συνάθροιση των «αντιφρονούντων». Στον τόπο της συγκέντρωσης βρίσκονταν ήδη 180 χωροφύλακες εν στολή, καθώς και ο επιθεωρητής Χωροφυλακής Βόρειας Ελλάδας υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου και ο διευθυντής των αστυνομικών δυνάμεων της πόλης, συνταγματάρχης Ευθύμιος Καμουτσής.

Κανείς τους όμως δεν έδωσε διαταγή να διαλυθεί η αντισυγκέντρωση. Έτσι ο Γρηγόρης Λαμπράκης προπηλακίστηκε καθώς πήγαινε στο κτίριο όπου βρίσκονταν τα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, απ' όπου και εκφώνησε μετά από λίγο το λόγο του, κάτω από τις έξαλλες κραυγές του πλήθους των «αγανακτισμένων πολιτών», ενώ έπεφταν βροχή οι πέτρες εναντίον του.

Μέσα σ' αυτή την έκρυθμη κατάσταση, αφού ολοκλήρωσε όπως-όπως την ομιλία του για την ειρήνη, ο βουλευτής της ΕΔΑ φώναξε από το μικρόφωνο:

Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Β. Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατέψουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου.

Στο μεταξύ, ο βουλευτής Καβάλας της ΕΔΑ Γιώργος Τσαρουχάς, που ήταν περαστικός από τη Θεσσαλονίκη, έσπευσε κι αυτός για τη συγκέντρωση, αλλά μόλις πλησίασε δέχθηκε άγρια επίθεση από τους «αντιφρονούντες", τραυματίστηκε κι ενώ τον μετέφεραν με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, δέχθηκε ξανά επίθεση των παρακρατικών στοιχείων που τον κατέβασαν κάτω κι άρχισαν να τον χτυπούν και να τον κλωτσούν μανιωδώς. Πολίτες τον μετέφεραν αιμόφυρτο, στον Σταθμό Α΄ Βοηθειών.

Ο Λαμπράκης, που δεν είχε μάθει τίποτα για την περιπέτεια του Τσαρουχά, ετοιμαζόταν να φύγει. Παρουσιάστηκε ο μοίραρχος Παπατριανταφύλλου, ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι η περιοχή είχε εκκαθαριστεί από τους συγκεντρωμένους. Βγαίνοντας ο Λαμπράκης συνάντησε τον συνταγματάρχη Καμουτσή, στον οποίο διαμαρτυρήθηκε έντονα για την ασυδοσία των παρακρατικών. Βλέποντας να εκκαθαρίζεται ο χώρος μπροστά στο κτίριο, ο Λαμπράκης μαζί με αρκετά άτομα ξεκίνησαν να περάσουν απέναντι στο ξενοδοχείο. Καθώς διέσχιζαν το δρόμο, ακούστηκε ο θόρυβος από μία τρίκυκλη μοτοσυκλέτα, που όρμησε με ξέφρενη ταχύτητα και έπεσε πάνω στην ομάδα του βουλευτή και των φίλων του, ενώ κάποιος που ήταν ανεβασμένος στην καρότσα, χτύπησε με ένα λοστό τον Λαμπράκη στο κεφάλι. Ο βουλευτής σωριάστηκε αιμόφυρτος στο έδαφος. Οδηγός του τρίκυκλου ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, μεταφορέας, γνωστός στον υπόκοσμο της Θεσσαλονίκης. Ένας από τους εθελοντές συνοδούς του Λαμπράκη, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, πήδηξε μέσα στην καρότσα του τρίκυκλου και άρχισε να συμπλέκεται με το άτομο που κρατούσε τον λοστό. Αργότερα έγινε γνωστό ότι επρόκειτο για τον Μανώλη Εμμανουηλίδη, καταδικασμένο για βιασμό, παιδεραστία, κλοπή κ.α. Ακολούθησε άγρια πάλη. Το τρίκυκλο σταμάτησε, ο Γκοτζαμάνης κατέβηκε και μια αστυνομική ράβδος (γκλομπ) χτύπησε τον Χατζηαποστόλου, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών.

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το δολοφονικό χτύπημα και ενώ ο Γρηγόρης Λαμπράκης έπνεε τα λοίσθια.

Στο μεταξύ ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου διαπιστώθηκε ότι ήταν θανάσιμα τραυματισμένος. Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στη νύχτα της Αθήνας. Η κυβέρνηση διέθεσε ειδικό αεροσκάφος για να μεταφέρει στη συμπρωτεύουσα τον ειδικό νευροχειρουργό Δώρο Οικονόμου, για να χειρουργήσει τον βουλευτή της ΕΔΑ που χαροπάλευε. Η γνωμάτευσή του όμως ήταν παρόμοια με εκείνη του καθηγητή Νικόλαου Καβαζαράκη, του νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα σωτηρίας. Τέσσερις μέρες μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του, στη 1:22 μετά τα μεσάνυχτα της 26ης Μαΐου, ο Λαμπράκης εξέπνευσε.

Σύμφωνα με τη μετέπειτα καταγγελία του Θ. Γρέβια, φοιτητή τότε και υποστηρικτή του Γ. Λαμπράκη, αφότου ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ, αφέθηκε να πεθάνει. Μιλώντας στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», ο Γρέβιας δηλώνει χαρακτηριστικά: «Τον άφησαν βαριά τραυματισμένο, χωρίς ορό στο νεκροθάλαμο του νοσοκομείου. Το σχέδιό τους πέτυχε».

Ο Θ. Γρέβιας περιέγραψε τις στιγμές που ακολούθησαν όταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένος στο νοσοκομείο.

Τα μεσάνυχτα βρισκόμασταν έξω από την κεντρική είσοδο του νοσοκομείου, όταν εξήλθε ένας γιατρός. Απευθύνθηκε σε μας, ρωτώντας αν ήμασταν εκεί για τον Λαμπράκη. Του απαντήσαμε 'ναι'. Είπε ότι χρειαζόταν ένας από μας, γιατί δεν επαρκούσε το νοσηλευτικό προσωπικό. Πήγα εγώ. Κατέβηκα με το γιατρό στο πρώτο υπόγειο. Από ένα μακρόστενο διάδρομο μπήκαμε σε ένα κλειστό θάλαμο. Στην είσοδο βλέπω τη γραμματέα της οργάνωσής μας Καίτη Τσαρουχά, να κρατάει στα χέρια της τον βαρύτατα τραυματισμένο πατέρα της, Γιώργη Τσαρουχά (χτυπήθηκε το ίδιο βράδυ), βουλευτή Καβάλας της ΕΔΑ. Στο βάθος δεξιά ξαπλωμένο ανάσκελα, το σώμα του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Ο Θ. Γρέβιας σημειώνει ότι ο Λαμπράκης ήταν ζωντανός, αλλά σε κωματώδη κατάσταση. «Ο γιατρός μου ζήτησε να καθίσω σε μια καρέκλα, πίσω από το κεφάλι του, να τοποθετήσω τα χέρια μου στην κάτω σιαγόνα και να κρατώ συνεχώς το κεφάλι του προς τα πίσω και έφυγε. Του είχαν κάνει τραχειοστομία. Δεν ήταν διασωληνωμένος, δεν είχε ορό. Κατά διαστήματα το στήθος του τρανταζόταν από ακανόνιστες εισπνοές και εκπνοές», συνεχίζει ο Θ. Γρέβιας. Ερωτηθείς για τον θάλαμο και το αν υπήρχε άλλος ασθενής εκεί, ο Γρέβιας απάντησε:

«Ο χώρος όπου βρισκόμασταν δεν ήταν θάλαμος νοσηλείας. Ούτε τα κρεβάτια ήταν κρεβάτια νοσηλείας. Το κρεβάτι στο οποίο ήταν ο Λαμπράκης, αποτελούνταν από τρεις ξύλινες σανίδες πάνω σε δύο μεταλλικά 'Π', πιθανότατα νεκροκρέβατο. Μάλλον ήταν ο νεκροθάλαμος του νοσοκομείου».

Ανακρίσεις

Η κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη

Το χτύπημα κατά του Λαμπράκη προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το σύνολο του κεντρώου και αριστερού Τύπου να κάνουν λόγο από την πρώτη στιγμή για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας. Η επίσημη αστυνομική εκδοχή αντίθετα, ήταν ότι επρόκειτο για τροχαίο ατύχημα και αυτήν υιοθέτησε αρχικά και η κυβέρνηση της χώρας.

Η σορός του Λαμπράκη μεταφέρθηκε στην Αθήνα, στο ναό του Αγίου Ελευθερίου και εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα, ενώ η νεκρώσιμη ακολουθία έλαβε χώρα στη Μητρόπολη, στις 4 το απόγευμα της 28ης Μαΐου. Την κηδεία παρακολούθησαν όλοι οι αρχηγοί και οι βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης και δεκάδες χιλιάδες λαού.

Ήδη, στη Θεσσαλονίκη είχαν ξεκινήσει οι ανακρίσεις για το «ατύχημα», από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τους εισαγγελείς Δημήτριο Παπαντωνίου και Νίκο Αθανασόπουλο, υπό τη γενική εποπτεία του εισαγγελέα εφετών Παύλου Δελαπόρτα. Αργότερα ο Παπαντωνίου αντικαταστάθηκε από τον εισαγγελέα Στυλιανό Μπούτη. Αν και η ηγεσία της Xωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβίσει τους μάρτυρες, η ανακριτική ομάδα (παρά τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις και πιέσεις που δέχτηκε από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγουκαι μετέπειτα -το 1967- πρωθυπουργό της χούντας Κωνσταντίνο Κόλλια) κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του. Έτσι, τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη ακολούθησαν τρανταχτά ονόματα.

Τον Ιούλιο του 1963 ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης απήγγειλε κατηγορίες για ηθική αυτουργία στην ανθρωποκτονία εκ προθέσεως του Γρ. Λαμπράκη εναντίον του υπομοίραρχου Εμμανουήλ Καπελώνη, διοικητή του αστυνομικού τμήματος Τριανδρίας, και του Ξενοφώντα Γιοσμά (που, λόγω της δράσης του στην Κατοχή, είχε καταδικαστεί ως δοσίλογος και, ακριβώς για τον λόγο αυτό, αποκαλούνταν συχνά κοροϊδευτικά Φον Γιοσμάς). Στις 14 Σεπτεμβρίου, με ομοφωνία ανακριτή και εισαγγελέως κρίθηκαν προφυλακιστέοι ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου, επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος, οι συνταγματάρχες Ευθύμιος Καμουτσής, διευθυντής αστυνομίας, και Μιχαήλ Διαμαντόπουλος και ο μοίραρχος Τρύφων Παπατριανταφύλλου.

Στο απυρόβλητο της δικαιοσύνης έμεινε ο υπομοίραρχος της Ασφάλειας Δημήτριος Κατσούλης, του τμήματος «Δίωξης Κομμουνιστών». Όπως ισχυρίστηκε ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης, ο Κατσούλης της Ασφαλείας Θεσσαλονίκης ειδοποίησε όλα τα παραρτήματα να στείλουν τους άνδρες τους στον τόπο της συγκέντρωσης και να πάρουν μαζί τους «εθνικόφρονες πολίτες» για ν' αποδοκιμάσουν τους οπαδούς της ειρήνης. Επειδή όμως στο μεταξύ άλλαξε ο τόπος της συγκέντρωσης όπου θα μιλούσε ο βουλευτής, οι περί ων ο λόγος πολίτες εκλήθησαν να μαζευτούν στο Ε΄ Αστυνομικό Τμήμα. Εκεί τους έβγαλε λόγο ο υπομοίραρχος Κατσούλης, ο οποίος, μεταξύ άλλων, τους τόνισε ότι «στόχος μας είναι ο Λαμπράκης». Στο υπόμνημά του ο υπομοίραρχος Καπελώνης ισχυρίστηκε ότι προ των επεισοδίων και της συγκέντρωσης, ο Κατσούλης πέρασε από τα γραφεία της Γενικής Ασφαλείας και δήλωσε κομπορρημονών στους αξιωματικούς: «Σήμερα θα δείτε τι θα γίνει...».^[9]

Τελικά, για τον φόνο καταδικάστηκαν οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, ενώ ο Γιοσμάς καταδικάστηκε μόνο για διατάραξη της κοινής ειρήνης.

Σημαντικό ρόλο στις αποκαλύψεις έπαιξε και η μαχητική έρευνα και αρθρογραφία τριών δημοσιογράφων που είχαν ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να καλύψουν το θέμα: Του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος (μετέπειτα υπουργού του ΠΑΣΟΚ), Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής και Γιώργου Μπέρτσου (της τότε μεγάλης σε κυκλοφορία Ελευθερίας των Αθηνών).

Η δίκη

Στις 3 Οκτωβρίου του 1966 άρχισε στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη των κατηγορουμένων για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και τον βαρύ τραυματισμό του Γιώργου Τσαρουχά. Πρόεδρος του δικαστηρίου εκδίκασης της πολύκροτης υπόθεσης ήταν ο εφέτης Ιωάννης Γραφανάκης και εισαγγελέας ο αντεισαγγελέας Εφετών Παύλος Δελαπόρτας. Οκτώ μήνες νωρίτερα είχε εκδοθεί το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, με το οποίο παραπέμφθηκαν ως φυσικοί αυτουργοί σε «ανθρωποκτονία εκ προθέσεως» οι Σπύρος Γκοτζαμάνης και Μανώλης Εμμανουηλίδης, ως ηθικοί αυτουργοί ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης και ο Ξενοφών Γιοσμάς, για επικίνδυνες σωματικές βλάβες σε βάρος του Γιώργου Τσαρουχά οι Αντώναρος Πιτσάκος και Χρήστος Φωκάς, για παράβαση καθήκοντος οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής Κωνσταντίνος Μήτσου, αντιστράτηγος, Ε. Καμουτσής συνταγματάρχης, Μιχαήλ Διαμαντόπουλος αντισυνταγματάρχης, Κωνσταντίνος Δόλκας και Δημήτριος Σέττας ταγματάρχες και Τρύφων Παπατριανταφύλλου μοίραρχος. Και για διατάραξη της κοινής ησυχίας 23 άτομα, παρακρατικοί, χωροφύλακες κ.α. Το Συμβούλιο Εφετών, όπως το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, σύμφωνα και με τις προτάσεις του ανακριτή (και πολύ αργότερα Προέδρου της Δημοκρατίας) Χρήστου Σαρτζετάκη και του εισαγγελέα Στυλιανού Μπούτη, είχε απορρίψει τις κατηγορίες που είχαν διατυπωθεί από την πολιτική αγωγή εναντίον πολιτικών προσώπων (Κωνσταντίνου Καραμανλή, Κωνσταντίνου Τσάτσου, Δημήτρη Μακρή, Τρύφωνος Τριανταφυλλάκου κ.α.).

Ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας πρότεινε την ενοχή των 18 από τους 31 κατηγορούμενους (μεταξύ των οποίων τριών από τους έξι αξιωματικούς). Στην αγόρευσή του, είχε ζητήσει την ενοχή των ανώτατων αξιωματικών, λέγοντας:

Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ' αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;

Στις 28 Δεκεμβρίου, έπειτα από 12ωρη σύσκεψη των 10 ενόρκων που διήρκεσε από τις 10:45 το πρωί ως τις 10:45 τη νύχτα, ο προϊστάμενος των ενόρκων Δ. Τούσας διάβασε την απόφασή τους:

Όχι. Δεν είναι ένοχοι οι Σπ. Γκοτζαμάνης και Εμμ. Εμμανουηλίδης ότι την 22αν Μαΐου 1963 εκ προθέσεως απέκτειναν τον βουλευτήν Γρ. Λαμπράκην, επιβαίνοντες τρικύκλου, με οδηγόν τον πρώτον, το οποίον επέπεσε κατ' αυτού και ότι δι' αμβλέος οργάνου έπληξαν τούτον εις την κεφαλήν. Δια παμψηφίας οι ένορκοι απεφάνθησαν ότι: Όχι. Δεν είναι ένοχοι οι Εμμ. Καπελώνης και Ξεν. Γιοσμάς δι' ηθικήν αυτουργίαν εις την προαναφερθείσαν πράξιν. Δια της νομίμου πλειοψηφίας εγένετο δεκτόν ότι: Ναι. Είναι ένοχος ο Σπ. Γκοτζαμάνης διότι εκ προθέσεως επροξένησε σωματικήν κάκωσιν δια τρικύκλου που ωδήγει ο ίδιος και επέπεσε κατά του Λαμπράκη και του επροξένησε τραύμα -ουχί δι' αμβλέος οργάνου, αλλά δια του τρικύκλου- εις την κεφαλήν, εκδοράς εις τους πόδας και εκχυμώσεις εις τους οφθαλμούς, τον περιήγαγεν εις πλήρη αφασίαν και του προεκάλεσε σωματικήν βλάβην, η οποία επέφερε τον θάνατον. Ναι. Εσκόπει ο Γκοτζαμάνης να προκαλέση βαρείαν σωματικήν βλάβην εις τον Λαμπράκην... Όχι. Οι αξιωματικοί Κ. Μήτσου, αντιστράτηγος ε.α., Ευθ. Καμουτσής, συνταγματάρχης ε.α., Μ. Διαμαντόπουλος, αντισυνταγματάρχης ε.α., Κ. Δόλκας, αντισυνταγματάρχης ε.α., Δ. Σέττας, ταγματάρχης και Τρ. Παπατριανταφύλλου, μοίραρχος, δεν είναι ένοχοι δια παράβασιν καθήκοντος...

«Η ετυμηγορία εις ωρισμένα σημεία ομοιάζει με φως που δίδει εξηντλημένη στήλη ηλεκτρικού φακού», χαρακτήρισε την απόφαση των ενόρκων ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας.

Με βάση αυτή την ετυμηγορία των ενόρκων το δικαστήριο επέβαλε τις ακόλουθες ποινές: στον Γκοτζαμάνη κάθειρξη 11 ετών, στον Εμμανουηλίδη κάθειρξη 8½ ετών, στον Χρ. Φωκά φυλάκιση 15 μηνών, στον Ξ. Γιοσμά φυλάκιση ενός έτους. Μικρότερες ποινές -για «διατάραξιν οικιακής ειρήνης»- στους Γ. Λεονάρδο, Γ. Ντόγκα, Κ. Παραπάρα, Ο. Κοντουλέα και Ν. Παπαδόπουλο.

Από τη Βικιπαίδεια

***

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ

Μαραθωνοδρόμος στην επιστήμη, πρωταθλητής στους στίβους

Ο μάρτυρας της ειρήνης έχει καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου ως ο "Γιατρός της Αριστεράς", με την προσφορά του Σαμαρείτη στον συνάνθρωπό του και ως φίλος των αντιπάλων του στους στίβους. Ηταν ένας γνήσιος και πρωτοποριακός επιστήμονας

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν υπήρξε μόνο ολυμπιονίκης της ειρήνης και της δημοκρατίας, όπως είπε μετά τη δολοφονία του ο Κύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας.

Ο Γρ. Λαμπράκης πάλεψε σκληρά να κατακτήσει την επιστήμη και να διακριθεί στους στίβους. Κατάκτησε την επιστήμη. Διέπρεψε και στους στίβους.

Σε ηλικία 38 ετών έγινε υφηγητής σε μια εποχή που η Ιατρική ήταν κλειστή και οι υψηλές της θέσεις δυσπρόσιτες. Ομως, παράδοξα, το επιστημονικό έργο του Λαμπράκη , που θα μπορούσε να τον κάνει διάσημο, δεν είναι γνωστό ούτε στους ίδιους τους γιατρούς.

Ο κόσμος, όμως, και ιδιαίτερα οι συναθλητές του, γνώρισαν στο πρόσωπό του έναν Σαμαρείτη της ιατρικής. Υπήρχαν περιπτώσεις που όχι μόνο δε δεχόταν αμοιβή, αλλά υπηρέτησε την ιατρική με εκείνη την παλιά ιεραποστολική συνείδηση του γιατρού, που συνέδραμε και οικονομικά τον ασθενή.

Η ιατρική στην Ελλάδα έχει και τέτοιες απογειώσεις, στη σφαίρα της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ειδικότερα στη συνείδηση του κόσμου έχουν καταγραφεί οι "Γιατροί της Αριστεράς", όπως ο Σκοπούλης στα Γιάννενα και ο Γρηγόρης στη Λευκάδα. Στο "Ρ" της 15ης Μάη 1983 έχει καταγραφεί μια συγκλονιστική ανώνυμη μαρτυρία, της Ελένης Τ.

Η Ελένη Τ., που, μόλις άρχισε να εργάζεται σε μια βιοτεχνία, πήγε συστημένη από κάποιον αθλητή στο ιατρείο του Γρ. Λαμπράκη στην οδό Πατησίων 50. Κι όχι μόνο δεν της πήρε λεφτά για την εξέταση, αλλά της έδωσε και ένα τάλιρο για τα εισιτήρια μέχρι το Παγκράτι.

"Εγώ δεν παίρνω λεφτά από αθλητές... ". Μ' αυτό το γράμμα ο Γρ. Λαμπράκης επέστρεψε στον παλιό αθλητή Σκαραμαγκά ένα κατοστάρικο, που του είχε δώσει ο Σκαραμαγκάς για τη θεραπεία της γυναίκας του. Μετά τη δολοφονία του ο Σκαραμαγκάς πήγε στο σπίτι του παλιού Βαλκανιονίκη Γ. Θάνου και με δάκρυα στα μάτια - όπως έγραψε ο Γ. Θάνος στους "Δρόμους της Ειρήνης" (Ιούνιος 1963, τεύχος 66) - και του έλεγε: "Αυτό θα το φυλάξω για ανάμνηση, κειμήλιο του αγαπημένου μας Γρηγόρη ".

Απ' τους "Δρόμους της Ειρήνης" (Ιούνιος 1964, τεύχος 78) αντιγράφουμε τη μαρτυρία ενός - ανώνυμου - παλιού Μαραθωνοδρόμου που την έδωσε στο Γ. Θάνο:"Το 1948 αρρώστησε η κόρη μου, δύο ετών τότε, από σοβαράς μορφής δυσεντερίαν. Οι γιατροί του νοσοκομείου Παίδων που την είχα εκεί, μου το είπαν καθαρά. Το παιδί σου δεν έχει πλέον ζωή και να το πάρης απόφαση. Εντός της σήμερον εάν δε βρεις γάλα γαϊδούρας ή εν ανάγκη μητρικό γάλα για να πίνη, θα πεθάνη. Στην απελπισία μου σκέφτηκα το Γρ. Λαμπράκη , που ήτο τότε επιμελητής της "Ελενας". Πήγα αμέσως και ο Λαμπράκης έπραξε αυτομάτως. Διέταξε την προϊσταμένη και μου γέμισε ένα μπουκάλι μητρικό γάλα λέγοντάς της: "Κάθε πρωί θα 'ρχεται ο Μαραθωνοδρόμος και θα του δίνετε μισή οκά γάλα". Ε, λοιπόν με το γάλα αυτό που μετέφερα καθημερινώς από της "Ελενας" στο νοσοκομείον Παίδων, δε σώθηκε μόνο το παιδί μου, αλλά και τα άλλα παιδάκια στον ίδιο θάλαμο, γιατί μόνον ένα φλιτζανάκι του καφέ έπινε η κόρη μου. Το 1949 αρρώστησα εγώ σοβαρά με πλευρίτιδα. Πληροφορηθείς ο Λαμπράκης τούτο, κατέφθασε επειγόντως δι' ασθενοφόρου αυτοκινήτου του Ευαγγελισμού να με παραλάβη. Το 1950 εχρειάσθηκε η γυναίκα μου άμεσον χειρουργική επέμβασιν. Λεφτά δεν είχα. Την πήγα στο Λευκό Σταυρό στο Πασαλιμάνι. Ο Λαμπράκης την εχειρούργησε αμέσως. Δεν έχω λεπτά Γρηγόρη του είπα, σας τα χρωστάω. "Για λεπτά συζητάς, μου είπε, ή να σώσουμε τη μητέρα να μην μείνουν τα παιδιά ορφανά". Μετά την εγχείρησιν τη σήκωσε στα χέρια του και την έβαλε στο φορείο. Μετά κατεβήκαμε κάτω, φώναξε ένα ταξί και του έδωσε 100 δρχ. διά τη διαδρομήν έως το Χαλάνδρι".

Κι ο Μαραθωνοδρόμος κάθε Σάββατο ξεκινούσε με τα πόδια απ' το Χαλάνδρι και πήγαινε στο Πασαλιμάνι για να χαρίσει λουλούδια στον Γρ. Λαμπράκη .

Ο Λαμπράκης λάτρευε τα λουλούδια. Το 1938 στην Αίγυπτο οι συναθλητές του τον έχαναν μέσα στα πάρκα και στους κήπους να χαίρεται τα λουλούδια. Και στην πρώτη Μαραθώνια Πορεία ο Λαμπράκης , λίγο έξω απ' το Πικέρμι, σταμάτησε, μάζεψε λουλούδια και στη συνέχεια τα κατέθεσε στον τάφο των πατριωτών που εκτελέστηκαν απ' τους Γερμανούς χιτλερικούς.

Γνήσιος επιστήμοναςκαι ερευνητής

Οταν δολοφονήθηκε ο Γρ. Λαμπράκης οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν το στερεότυπο: "Αποφοιτά της ιατρικής και εξελίσσεται εις διακεκριμένον επιστήμονα". Τότε οι "Δρόμοι της Ειρήνης" δημοσίευσαν το προσωπικό ημερολόγιό του όπου, με μια ζωντάνια, δίνονται λεπτομέρειας απ' την επιστημονική του προσπάθεια και την πολιτική του δράση.

Η πρώτη καταγραφή και αξιολόγηση του επιστημονικού έργου του Γρ. Λαμπράκη έγινε 25 χρόνια μετά το θάνατό του με πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά των Πυρηνικών και Βιοχημικών όπλων (ΠΙΕΚΠΒΟ).

Η ΠΙΕΚΠΒΟ ανέθεσε την έρευνα στη γιατρό - λογοτέχνη Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου και το Σεπτέμβρη του 1988 εξέδωσε το υπέροχο βιβλίο: "Γρηγόρης Λαμπράκης : Ο πρωτοπόρος Ειρηνιστής Γιατρός". Στον πρόλογο του βιβλίου ο πρόεδρος της ΠΙΕΚΠΒΟ Φώτης Παυλάτος σημειώνει: "Ξεχωριστός άνθρωπος, γνήσιος επιστήμονας και ερευνητής, πρωτοπόρος και μεγάλος Ειρηνιστής, ο Γρ. Λαμπράκης , χάραξε σταθερά τη δύσβατη και επίπονη πορεία του στο χώρο της ιατρικής επιστήμης και της ανθρώπινης κοινωνίας".

"Ο μέσος γιατρός, σημειώνει η συγγραφέας, θυμάται το Λαμπράκη με κάποια δυσπιστία, μιας και δεν έγινε διάσημος για το καθαρά ιατρικό του έργο. Ομως παράδοξα ο Λαμπράκης είχε να επιδείξει και μεγάλο και σημαντικό επιστημονικό έργο, που και μόνο γι' αυτό θ' αρκούσε για να χαραχτεί στη μνήμη των συναδέλφων του. Στις βιογραφίες του αναφέρονται πάνω από σαράντα επιστημονικές του εργασίες. Ομως και μόνη η πρωτοποριακή "Ενδοκρινολογία" του θα αρκούσε να τον καταξιώσει σαν επιστήμονα. Είναι απ' τους προδρόμους της Ενδοκρινολογίας στη χώρα μας. Κατόρθωσε να γράψει επαρκέστατο σύγγραμμα Ενδοκρινολογίας μια ολόκληρη δεκαετία πριν αναγνωριστεί η ειδικότητα".

Η "Ενδοκρινολογία" αποτελείται από τρεις τόμους. Εκδόθηκαν μόνο οι δύο (ο Α τόμος το 1954 και ο Β το 1956) και την έκδοση του τρίτου τόμου την πρόλαβε η δολοφονία του. Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου σημειώνει: "Σαν βιβλίο σέβεται τον αναγνώστη σε μια εποχή που η επιστημονική γνώση μεταβιβάζονταν μόνο με "σημειώσεις" συνήθως γραμμένες στο πόδι και την υποχρεωτική αγορά αρκετές φορές άχρηστων και πεπαλαιωμένων συγγραμμάτων κάποιων καθηγητών. Ο Λαμπράκης διατηρεί στο βιβλίο του την ευπρέπεια των ξένων προτύπων του".

Με τη σιγουριά του νέου ερευνητή ο Γρ. Λαμπράκης δε δίστασε, παρά το σεβασμό του προς τους διδασκάλους του, να εκφράσει επιφυλάξεις και να κρίνει τις επιστημονικές τους επιλογές που τότε θεωρούνταν αλάνθαστες. Μια τέτοια επιστημονική συζήτηση είναι καταγραμμένη στο Δελτίο της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών μεταξύ του καθηγητή Ν. Λούρου και του Γρ. Λαμπράκη για την"Κλινική της Γυναικείας Βιοκαταλυτικής γεννητικής ανωμαλίας".

Ο σπινθήρ

Το μαζεμένο χωριατόπουλο της Κερασίτσας δεν έγινε με μιας ο πρωτοπόρος της Ειρήνης. Στα πρώτα του βήματα τον διέκρινε η απολιτικότητα, όπως σημειώνει ο Κ. Πορφύρης στο βιβλίο του "Γρηγόρης Λαμπράκης ο αντρειωμένος"."Παιδί μου λυπάμαι να σε βάλω στις λάσπες",του είπε ο πατέρας του, ένα πρωί του 1932.

"Ε, αυτό ήταν όλο, γράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Γρ. Λαμπράκης . Αυτό ήταν ο σπινθήρ που άναψε τη λαμπάδα της μανίας μου για να προχωρήσω στο σκοτάδι της επιτυχίας και να υπερπηδήσω τόσα και τόσα εμπόδια που κατόπιν συνάντησα για να σπουδάσω. Ευχαριστώ τον πατέρα μου για τη φράσιν αυτήν. Χωρίς να μου το έλεγε αυτό, εγώ ποτέ δε θα τολμούσα να του έλεγα πως θέλω να γίνω γιατρός και να φύγω από το χωριό και τη γεωργία... Εσκεπτόμουν τι θα γίνει το σπίτι".

Χρειάστηκε το καμίνι της Κατοχής, για να στρατευτεί στα πανανθρώπινα ιδανικά μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ.

Στις εκλογές του 1958 κατέβηκε στην Τρίπολη, όπου ήταν υποψήφιος της ΕΔΑ ο ξάδερφός του Οδυσσέας Τσουκόπουλος και του συμπαραστάθηκε στην προεκλογική εκστρατεία. Η εφημερίδα "Ακρόπολις" και με τίτλο "Η δραστηριότης ενός υφηγητή" έγραψε: "Αδικημένος βλέπεις ο καημένος, μας έλεγαν εδώ, από την κοινωνία που τον έκανε υφηγητή, προσπάθησε όσον μπορούσε να την υπονομεύσει".

Η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου επισημαίνει: "Την εποχή που η εξουσία ήθελε τους επιστήμονες με παρωπίδες "αφοσιωμένους εις το έργον τους" και άρα υποτακτικούς στις πολιτικές εντολές, εκείνος τολμούσε να διακηρύσσει την ευθύνη των γιατρών μπροστά στη νέα πανανθρώπινη απειλή, την πυρηνική βόμβα, που όπλισε τον άνθρωπο με το τελικό όπλο αυτοκαταστροφής του".

Οταν ο Γρ. Λαμπράκης ψυχορραγούσε "σύσσωμος ο ιατρικός κόσμος συμμάχησε στο πλευρό του αντρειωμένου του" σημειώνει η Μ. Αρβανίτη - Σωτηροπούλου. Ωστόσο όμως η συγγραφέας - σε σχέση με την παγκόσμια κατακραυγή που ξεσηκώθηκε - επισημαίνει και τα εξής: "Ο ιατρικός κόσμος σιωπά. Καμία οργανωμένη αντίδραση. Φαίνεται να θριαμβεύει η λογική του "Πήγαινε γυρεύοντας". "Οι επιστήμονες δεν πρέπει να ασχολούνται με τέτοια πράγματα"". Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις. Μεταξύ αυτών και ο παλιός του καθηγητής, ο εισηγητής της υφηγεσίας του, ο Ν. Λούρος που δήλωσε: "Ο θάνατος του Λαμπράκη είναι αφάνταστο γεγονός. Η δικαιοσύνη πρέπει να μιλήσει".

Φίλος με τουςαντιπάλους των στίβων

Ο αθλητισμός, σημειώνει η Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου, δεν ήταν αυτοσκοπός για το Λαμπράκη . Τον έβλεπε σαν μέσο της παγκόσμιας συναδέλφωσης.

Ελεγε το 1961: "Ας ξοδέψουμε λιγότερα για τον πόλεμο και περισσότερα για το στίβο. Αλλωστε σήμερα Ελληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Γιουγκοσλάβοι και Αλβανοί έχουν ξεχάσει ότι γνωρίστηκαν κάποτε στα χαρακώματα με το όπλο στο χέρι. Σήμερα αγωνίζονται ποιος θα τρέξει γρηγορότερα και ποιος θα ρίξει μακρύτερα το δίσκο. Αύριο αυτή η φιλία θα στεριώσει".

Και όταν τον Οκτώβρη του 1960, τόσα χρόνια πριν δημιουργηθούν οι επιτροπές φιλίας μεταξύ των δύο λαών, έλεγε προφητικά: "... Οσο για τις στενές φιλικές σχέσεις που δημιουργούν οι αγώνες σας λέω το εξής. Ημουν πολύ φίλος με τον Τούρκο Τεφίκ (άλμα τριπλούν), που σήμερα είναι ανώτερος αξιωματικός του ναυτικού. "Εμείς θα 'μαστε πάντα φίλοι, μου 'λεγε. Κι ας σκοτώνονται οι πατεράδες μας""

απ' το Ριζοσπάστη !!

Οι «Άτακτοι» Κρήτες !!

Σαν σήμερα, 20 Μαίου του 1941, βρακοφόροι Κρητικοί επιτίθενται αναίτια σε Γερμανούς αλεξιπτωτιστές...😵

...Θυμάστε αυτή την ιστορία με τον Γερμανό καθηγητή Χάινς Ρίχτερ, το φρικτό αυτό φιλοναζί παραχαράχτη της ιστορίας, που στο βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης λέει ότι για όλα αυτά που έκαναν οι Ναζί στην Κρήτη φταίει ο λαός που αντιστάθηκε...

...Και την ανακύρηξή του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, το 2014, ως επίτιμο διδάκτορα...
...Και που κατόπιν, εξ' αιτίας της κατακραυγής και της θύελλας διαμαρτυριών, τόσο από κοινωνικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς φορείς του νησιού όσο και από συγγενείς των θυμάτων, το Πανεπιστήμιο ακύρωσε μεν τον τίτλο το 2017, αλλά δηλώσε αδυναμία της ανάκλησής του τίτλου...
...Και ο οποίος τίτλος ανακλήθηκε οριστικά μόλις στις 29/3/2018 (ούτε τρεις μήνες πριν!!!😱) μετά από πολύωρη συνεδρίαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Το σκεπτικό της ανάκλησης βασίστηκε όχι στην παραδοχή από πλευράς Πανεπιστημίου της φιλοναζιστικής παραχάραξης της Ιστορίας απο μεριάς Ρίχτερ, αλλά στο γεγονός ότι ο καθηγητής Ρίχτερ έκανε δημοσίως απαξιωτικές δηλώσεις για το ελληνικό πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Κρήτης ειδικότερα, πράξη που θεωρείται ότι προσβάλλει το ίδρυμα και το διεθνές κύρος του. (!!!) 😨😵

http://agonaskritis.gr/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%…/***


Ελενη Μαρκακη

***

“Και πάλι (δυστυχώς) για τον κο Ρίχτερ”: Απάντηση καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη στη συνέντευξη στήριξης του στην Καθημερινή

07/12/2015

Με αφορμή συνέντευξη που παραχώρησε ο Γερμανός καθηγητής Χάινς Ρίχτερ στην “Καθημερινή”, ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής σύγχρονης και πολιτικής ιστορίας στο ΑΠΘ, απαντά στον Γερμανό συνάδελφό του για τις θηριωδίες των γερμανών στην Κρήτη:

Στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 5 Δεκεμβρίου 2015 (ημερομηνία ηλεκτρονικής έκδοσης) φιλοξενήθηκε συνέντευση του Γερμανού «ιστορικού» Χάϊνς Ρίχτερ στην δημοσιογράφο Λίνα Γιάνναρη. Η συνέντευξη έφερε τον τίτλο «Η ιστορική επιστήμη στο εδώλιο», και με τον τρόπο που παρουσιάστηκε προφανώς στιγμάτιζε την δικαστική διώξη εναντίον του «ιστορικού». Μέσα από τον τίτλο και τα συμφραζόμενα η δημοσιογράφος και η εφημερίδα θεώρησαν ότι διώκεται και δικάζεται η ιστορική έρευνα και όχι η ανοικτή προάσπιση ναζιστικών πρακτικών και νεο-ναζιστικών «ιστορικών θέσεων».

Η ίδια η τεχνική της συνέντευξης στήριξης στον αναξιοπαθούντα «ιστορικό» δημιουργεί ερωτηματικά. Πραγματικά γίνεται αναφορά στο αδύναμο σημείο του κατηγορητηρίου, δηλαδή στον ισχυρισμό του Ρίχτερ ότι η «επιχείρηση Μαρίτα», όπως και η αντίστοιχη με το κωδικό όνομα «Ερμής» (εισβολή στα Βαλκάνια και στην Κρήτη αντίστοιχα) δεν επηρέασε την γενικώτερη πορεία του πολέμου, δηλαδή το ημερολόγιο της ήδη προγραμματισμένης εισβολής των ναζί στην Σοβιετική Ένωση. Αυτό το σημείο υπήρξε πραγματικά αντικείμενο επιστημονικής συζήτησης η οποία και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα τα οποία θεμελιώνονται σε σημαντική βιβλιογραφία.

Πίσω όμως από ετούτο το ζήτημα υποκρύπτεται η ανοικτή αναθεώρηση της ιστορίας στην κατεύθυνση της αποκατάστασης του ναζισμού και των στρατιωτικών πρακτικών του. Μεταφέρω κατά λέξη από το άρθρο της Καθημερινής τα λόγια του Ρίχτερ (αυτολεξεί καθότι σε εισαγωγικά).

«Δεν είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα που έχει τους μύθους της, τους έχει και η σύγχρονη» (…) «Είναι αλήθεια ότι οι άτακτοι Κρήτες σκότωναν αρχικά μόνο τους τραυματισμένους αλεξιπτωτιστές, επειδή δεν είχαν όπλα, αλλ΄στην αρχή δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση ούτως ή άλλως. Οι Γερμανοί όμως αντέδρασαν με αντίποινα. Αυτό που έγραψα είναι ότι μέχρι την Επιχείρηση Ερμής (σ.σ. εναντίον της Κρήτης), ο Β’ Π.Π. υπήρξε σχετικά «καθαρός» πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου (σ.σ. Συμβάσεις της Χάγης). Ήταν όταν ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις και τα αντίποινα που ο πόλεμος έγινε «βρώμικος». Αυτή είναι η άποψη της διεθνούς ιστοριογραφίας».

Η διεθνής ιστοριογραφία, την οποία επικαλείται λέει πολλά για τον ναζισμό τα οποία ο κος Ρίχτερ είτε δεν γνωρίζει είτε –το χειρότερο- κάνει πως δεν τα γνωρίζει. Υποψιαζόμαστε αρχικά ότι δεν γνωρίζει την λέξη, την έννοια και την ιστορική παρουσία του ναζισμού καθότι σε όλη του τη συνέντευξη η λέξη απουσιάζει. Καθώς δεν γνωρίζει τον ναζισμό εξυπακούεται ότι δεν γνωρίζει τίποτε περί των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης που εκπορεύονται από την προγραμματική (από το 1919) στο ναζιστικό κόμμα απόρριψη του ρωμαϊκού δικαίου και αντικατάστασή του από το «φυλετικό-παραδοσιακό». Στο τελευταίο οι όποιοι «υπάνθρωποι» βρίσκονταν αυτόματα εκτός δικαίου και άρα μπορεί να τους σκοτώσει κανείς με την ίδια «νομική» διαδικασία με την οποία θανατώνουμε τα ζώα. Συνακόλουθα δεν φαίνεται να γνωρίζει όρους όπως «Volksturmskampf “ (φυλετικός πόλεμος), “Flurbereiningung” (μεθοδική –φυλετική- εκκαθάριση) ή «Endlosung” (τελική λύση), όλες δηλαδή τις «αξίες» που συνόδεψαν τον ναζιστικό πόλεμο από τις πρώτες κιόλας ώρες της εισβολής στην Πολωνία.

Δεν φαίνεται επίσης να γνωρίζει τα “Einsatzgruppen” (εκκαθαριστικά αποσπάσματα της Ειδικής Ασφάλειας) επιφορτισμένα από τον Σεπτέμβριο κιόλας του 1939 με την εφαρμογή της «δημογραφικής μηχανικής», την -με φυλετικά κριτήρια- αναδιαμόρφωση των κατακτημένων εδαφών. Δεν φαίνεται να γνωρίζει την παρέμβαση του αρχηγού του γερμανικού Γενικού Επιτελείου, στρατηγού Χάλντερ, στις 9 Σεπτεμβρίου 1939, που εξηγούσε στους υφιστάμενους ότι «είναι μέσα στις προθέσεις του Χίτλερ και του Γκαίρινγκ η καταστροφή και η εξόντωση του πολωνικού λαού» έτσι ώστε οι στρατιωτικοί να μην διστάζουν στην μαζική εξόντωση αμάχων (Browning, 17). Δεν φαίνεται να γνωρίζει την απογοήτευση που επικράτησε στις τάξεις της γερμανικής στρατιωτικής και ναζιστικής ηγεσίας όταν στα τέλη του 1939, στον απολογισμό της επιχείρησης για εκκαθάριση της πολωνικής “ιντελλιγκέντσιας” διαπιστώθηκε ότι μόνο (!) 50.000 Πολωνοί έγινε δυνατό να εξοντωθούν. Ο αριθμός κρίθηκε απαράδεκτος καθώς με τέτοιους ρυθμούς η επιχείρηση δεν θα τελείωνε ποτέ… (Browning, 35).

Αναφερθήκαμε στην Πολωνία του 1939 καθότι ο κος Ρίχτερ υποστηρίζει ότι ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ναζί ήταν εξαιρετικά «καθαρός» μέχρι που οι «άτακτοι» της Κρήτης άρχισαν να σκοτώνουν τραυματίες προκαλώντας με τον τρόπο αυτό τα γερμανικά αντίποινα! Καθώς ο κος Ρίχτερ φαίνεται πως έχει ελάχιστη σχέση με την ιστορία προφανώς αγνοεί ότι τον Μάϊο του 1941, τον καιρό της μάχης της Κρήτης, ο ναζιστικός τρόπος πολέμου είχε ήδη προγραμματιστεί για την απόλυτη αγριότητα. Τα σχέδια εισβολής στην Σοβιετική Ένωση εμπεριείχαν την προγραμματισμένη εξόντωση είκοσι ως τριάντα εκατομμυρίων ανθρώπων με τις «εκκαθαρίσεις» και με την πείνα που θα δημιουργούσε η με βάση τα σχέδια καταλήστευση όλων των πόρων ζωής στα κατακτημένα εδάφη. Για να το περιγράψω με τα λόγια του ίδιου του Χίμμλερ, «(ο πόλεμος) είναι ζήτημα ύπαρξης, πρόκειται για μια φυλετική σύγκρουση ανελέητη, στην οποία θα εξοντωθούν 20 με 30 εκατομμύρια Σλαύοι και Εβραίοι, είτε με τη στρατιωτική δράση, είτε με την πρόκληση επισιτιστικής κρίσης» (ομιλία σε σύσκεψη των ανώτατων διοικητών των Ες Ες στις 12-13 Ιουνίου 1941) (Browning, 240). Κατά τα άλλα, κατά τον κο Ρίχτερ, ο πόλεμος έπαψε να είναι καθαρός επειδή οι αγρότες της Κρήτης –υπερασπιζόμενοι τον τόπο τους από το επερχόμενο θηρίο- “σκότωναν τραυματίες….” !

Αν και ορίζεται ως ιστορικός ο κος Ρίχτερ δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από τα παραπάνω αν και όλα τα παραπάνω –και πολύ περισσότερα– είναι πολύ γνωστά στην ιστοριογραφία που επικαλείται. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε παράξενη την τόση άγνοια ενός ιστορικού. Στην πραγματικότητα κάτι άλλο συμβαίνει. Ο κος Ρίχτερ αδιαφορεί για την ιστορία και περιφρονεί τα ιστορικά έργα. Χρησιμοποιεί την ακαδημαϊκή ιδιότητά του απλά και μόνο για να κάνει νεο-ναζιστική προπαγάνδα.

Το τι ακριβώς θέλει να πετύχει φαίνεται σε ένα άλλο απόσπασμα (και αυτό κατά λέξη) της ίδια συνέντευξης. «Είδα (περπατώντας από την Έδεσσα στα Γιάννενα) ερείπια χωριών που είχαν καταστραφεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους εθνικιστές και τους κομμουνιστές». Ναζισμός, ποιος ναζισμός; Ο Ρίχτερ θεωρεί ότι οι ναζί, οι Γερμανοί, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγώτερο από αυτό που και οι κομμουνιστές έκαναν! Δεν τα λέει τυχαία όλα αυτά. Για επιχείρηση αποκατάστασης του ναζισμού πρόκειται. Μια επιχείρηση όπου περισσεύει το θράσος. Νεο-ναζισμός λέγεται το φαινόμενο και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία.

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι όλα αυτά τα προφανή αποσιωπούνται από τους εγχώριους υπερασπιστές του κου Ρίχτερ. Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει τη σκοπιμότητα της εφημερίδας Καθημερινή και του δημοσιογραφικού συγκροτήματος στο οποίο ανήκει. Ο χώρος αυτός έχει καταστεί το επίσημο βήμα έκφρασης των διαφόρων κινήσεων «φίλων του δωσιλογισμού» και σπεύδει με ενθουσιασμό να προβάλει τα εφευρήματά τους. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να θεωρεί ότι ο «διωγμός» κατά του κου Ρίχτερ οδηγεί την «ιστορική επιστήμη στο εδώλιο».

Αντίθετα προκαλεί θλίψη η στάση πανεπιστημιακών τμημάτων που αδυνατούν να ξεχωρίσουν την διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη της ιστορίας και της νεο-ναζιστικής προπαγάνδας. Ιδιαίτερα θλιβερή είναι η στάση του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης στο οποίο ο γράφων υπηρέτησε για είκοσι περίπου χρόνια. Αυτό θα όφειλε να ξέρει και να καταλαβαίνει. Το Τμήμα αυτό δεν βρήκε τίποτα να πει όταν ο κος Ρίχτερ θεώρησε τους ηρωϊκούς αγωνιστές της μάχης της Κρήτης υπαίτιους για τον εκβαρβαρισμό του πολέμου…. Αντίθετα σήμερα σπεύδει να διαμαρτυρηθεί διότι διώκεται «ενας ιστορικός», καθώς και η «ελευθερία της επιστημονικής έρευνας» (Ψήφισμα Τ.Ι.Α. 2 Δεκεμβρίου 2015)! Μα είναι τόσο δύσκολο πλέον να ξεχωρίσουν οι ακαδημαϊκοί το τι συνιστά επιστήμη και τι ναζιστική προπαγάνδα!

ΠΑΠΑ N. ΚΟΥΤΟΥΖΗ: Έμμετρες βωμολοχικές σάτιρες

Τσου κλέφτες και ιερόσυλους
Ρουφιανοκερατάδες
Ευτούνους είναι που αγαπούν
Του τόπου οι αφεντάδες.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ, Έμμετρες βωμολοχικές σάτιρες

Ο παπα-Νικολός Κουτούζης, μια από τις παράξενες αλλά και τις πιο σημαντικές μορφές των Νεοελληνικών Γραμμάτων, μίλησε με το χρωστήρα του, την ιδιόμορφη ζωή του αλλά και με τη γλώσσα της καθημερινής ζωής της εποχής του.

Μια γλώσσα συνηθισμένη στη σατιρική ποίηση του καιρού του – αλλά κι όχι ξένη στην παγκόσμια σάτιρα – μια γλώσσα άμεση και ικανή να τον φέρει κοντά και στους απλούς Ζακυνθινούς του 18ου αιώνα. 
Οι μεταγενέστεροι θεώρησαν αυτή τη γλώσσα αισχρή, τολμηρή και ανήθικη. Δημιουργώντας για τον εαυτό τους δικαίωμα αποσιώπησης γεγονότων της Ιστορίας, δημοσίευσαν τα πιο πολλά του ποιήματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μιας δικής τους ηθικολογίας, ασφαλώς όχι ηθικής.
 Έτσι μας «γνώρισαν» έναν Κουτούζη μέσα από ποιήματα ουσιαστικά δικά τους, καμωμένα από τις όποιες λέξεις του ενέκριναν! (ο Αριστοφάνης και ο Ραμπελαί τη γλίτωσαν φτηνά, αφού φαίνεται πως έπεσαν σε λιγότερο ηθικολόγους μελετητές).

Σαν να μην έφτανε αυτό τα χειρόγραφα του Κουτούζη καταστράφηκαν από τους σεισμούς του 1953.
Ευτυχώς ο φιλόλογος Παναγιώτης Μαρίνος είχε αντιγράψει από την προσεισμική Βιβλιοθήκη Ζακύνθου κάμποσα από αυτά, τα οποία και ευγενικά μας παραχώρησε, αφού πολιτικά δύσκολες για τον ίδιο εποχές δεν του επέτρεψαν να εργαστεί και να τα δημοσιεύσει. 
Τα δημοσιεύουμε διακόσια χρόνια αφότου γράφτηκαν μαζί με τις ευχαριστίες όλων όσων καταλαβαίνουν ότι η προσφορά του αυτή ισοδυναμεί με διάσωσή τους. Τους άλλους, που θα διαμαρτυρηθούν ότι με τη δημοσίευσή τους θα συντελέσουμε στον παραστρατημό της γενιάς μας, δεν θα κουράσουμε με το να τους παραπέμψουμε σε σελίδες από την παγκόσμια Λογοτεχνία. Πιστεύουμε ότι είναι αρκετό να ρίξουν μια ματιά στα έντυπα που κρέμονται στο περίπτερο της γειτονιάς τους.

Για τον συγγραφέα:

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ (1741-1813)
ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΒΩΜΟΛΟΧΟΣ ΣΑΤΙΡΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
Ο ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΩΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΙΕΡΕΩΝ.

“Στην πραγματικότητα εκείνο που ενδιαφέρει περισσότερο στον Κουτούζη είναι ότι αντιπροσωπεύει ένα είδος ανθρώπου, που ξεφυτρώνει μονάχα σε θερμοκήπια του πολιτισμού. Γιατί ο Κουτούζης είναι κάτι περισσότερο από ένας αγιογράφος εξαιρετικός κι ένας ρωμαλέος σατιρικός ποιητής: είναι η απόδειξη ότι η Επτάνησος είχε κάποτε φτάσει στο σημείο να μπορεί να βγάλη το σπανιότερο φρούτο που φυτρώνει στο αιωνόβιο δέντρο της κουλτούρας: τον Δανδή! Η λέξις είναι παρεξηγημένη από τους «πολλούς»: Μπερδεύουνε τον Δανδή με τον απλό κομψευόμενο. Η μόνη ομοιότητα που έχουνε μεταξύ τους είναι ότι τυχαίνει και οι δύο να είναι καλοντυμένοι. Για τον Δανδή όμως το ντύσιμο δεν είναι μια απλή φιλαρέσκεια, είναι σκοπός ζωής. Ακολουθεί στη σκέψη του, στον τρόπο της ζωής του, στο ντύσιμό του, μια δική του αισθητική γραμμή, που του γίνεται γνώμονας τόσο σίγουρος, ώστε τελικά άνθρωπος, σκέψη, ρούχο, ν’ αποτελούνε ένα αχάλαγο, ακλόνητο οργανικό σύνολο. Ο Δανδισμός δεν είναι ζήτημα μόδας, είναι μια Μεταφυσική!».
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ(1906-1981), Συγγραφέας, «Τα ζακυνθινά» 1957ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ(1906-1981), Συγγραφέας, «Τα ζακυνθινά» 1957

«Ενεδύετο ο Κουτούζης ιδιοτρόπως με ράσα ολοσύρικα και πολυέξοδα αλλά κοντά, ίνα φαίνωνται αι αργυραί πόρπαι, ας είχεν εις τα υποδήματα, έκοπτε μικρόν το γένειον, το δε στρογγυλόν και κομψόν αυτού σκιάδιον έφερε πάντοτε υπό την μασχάλην».
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΡΑΜΗΣ (1820-1886), Μητροπολίτης και Λόγιος, «Φιλολογικά Ανάλεκτα Ζακύνθου»ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΡΑΜΗΣ (1820-1886), Μητροπολίτης και Λόγιος, «Φιλολογικά Ανάλεκτα Ζακύνθου».

«Τούτο είναι βέβαιον, το οποίον και ήκουσα παρά του διδασκάλου μου Δημ. Κτενά, αποθανόντος εν εσχάτη ηλικία τω 1891, ότι ο Κουτούζης ενοχληθείς ποτέ υπό των επιτρόπων ναού τινος ισχυριζομένων, ότι η δεξιά του Ιεράρχου Γρηγορίου, τον οποίον είχε ζωγραφίσει εν τη βημοθύρα, δεν είχεν ευλογούσα την αρμόζουσαν κάμψιν εις τους δακτύλους, επιδιώρθωσε ταύτην εις τρόπον ώστε θεωμένη εκ της θέσεως των επιτρόπων εδείκνυε φάσκελον».Λ. Χ. ΖΩΗΣ (1865-1956), Ιστορικός και Λόγιος, «Κουτούζης Νικόλαος», περιοδικό «Ανάπλασις»

.

«Η κόμμωσίς του ήτο ανάρμοστος εις ιερέα. Τα ράσα του ήταν μεταξωτά και κοντά, διά να φαίνωνται αι αργυραί και χρυσαί πόρπαι εις τα κομψά υποδήματά του και αι μεταξωταί κάλτσαι ερυθρού ή πορφυρού χρώματος. Εφόρει ζώνην χρωματιστήν με φούντες, πίλον στρογγύλον λίαν κομψόν, μεταξωτόν, πλατύγυρον, τον οποίον οτέ μεν έφερε λοξώς επί της κεφαλής του, οτέ δε υπό την μασχάλην.

[…]«Οσάκις ο Κουτούζης εισήρχετο εις την εκκλησίαν, συνησθάνετο ότι ήτο λειτουργός του Θεού, αλλά και εκεί εφαίνετο ότι ήτο νευροπαθής. Όταν ελειτούργει ήθελε το θυσιαστήριον στολισμένον μεγαλοπρεπώς με τεχνητά άνθη και με φυσικά. Η εκκλησία με τάπητας. Εμιμείτο εν πολλοίς τους δυτικούς ιερείς. Καθ’ όλην την λειτουργίαν οτέ μεν έκλαιεν, οτέ δε εκτύπα το στήθος του και συχνά εγονάτιζεν. Η ψαλμωδία του ήτο έρρυθμος και ευχάριστος ένεκα της μελωδικής φωνής του. Όταν προσέφερε την αναίμακτον θυσίαν και γονυπετής ανεφώνει «τα σα εκ των σων» δάκρυα έρρεον εκ των οφθαλμών του».

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΔΕ ΒΙΑΖΗΣ (1849-1927), Ιστορικος και λόγιος
«Ο εκκεντρικώτερος των Ορθοδόξων ιερέων», περιοδικό «Μικρασιατικόν Ημερολόγιον»
.

«(…) Ολόκληρος κοινωνία τον ησθάνετο (τον Κουτούζη) ως εφιάλτην βαρύν επί του στήθους της, αλλ’ ουδείς ίσχυεν εναντίον του (…) κεραυνούς εξέπεμπον τα φοβερά του όμματα, μύδρους δ’ εσφενδόνιζεν η δριμεία του γλώσσα. Τούτου το «χείλο» κατά τον Σολωμόν, εφόβιζεν «εχθρό και φίλο…». Ήτο, ναι, το γενικόν φόβητρον, αλλά συγχρόνως ο άγρυπνος και ακαταπόνητος τιμωρός πάσης καταχρήσεως, το γρανίτιον πρόσκομμα πάσης ανομίας και σκανδάλου. Διηγούνται ακόμη μετά φρίκης οι γέροντες πως διέφθειρε τους υπηρέτας και τας υπηρετρίας των μεγάλων οίκων, παρακινών εις εκμυστηρεύσεις οικογενειακών σκανδάλων και αποκρύφων, πως εζητούντο και εκυκλοφόρουν αι δριμείαι, αι απροκάλυπτοι, αι καυστικαί του σάτιραι, και πως αγέρωχος και υπέρφρων, μεγαλοπρεπής το ύφος και την πλουσίαν περιβολήν, διήρχετο ο ηγεμών των ελευθερίων σατιριστών τας οδούς, περιφέρων δεξιά και αριστερά ερευνητικά βλέμματα, εξακοντίζων ετοίμως σκόμματα και βέλη, ενώ πάντες περιδεείς και πτήσσοντες εφιλοτιμούντο να φανώσιν άψογοι ενώπιον του ρασοφόρου αυτού Κερβέρου, όστις ηπείλει να τους φονεύση με μόνην υλακήν. Πάσα κοινωνία έχει ανάγκην ενός Κουτούζη».ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ (1867-1951), Προλεγόμενα στο » Γιάννη Τσακασιάνου Άπαντα»

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Τετράστιχα

Πρόκειται για πέντε τετράστιχα (δύο με παραλλαγή) και ένα δίστιχο. Είναι λιτά, αυτάρκη αλλά και εξοντωτικά

Υγειά σου, υγειά σου Παλμιδέσσα

Που γαμείς κυρά Κοντέσσα

Και της δίνεις ευλογίες

Ανταμώς με παπαρίες1.

Ο Ιγνάτιος Παλμιδέσσα (Ignazio Palmidessa), τοποτηρητής καθολικός επίσκοπος Κεφαληνίας-Ζακύνθου, ήρθε στη Ζάκυνθο το 1805 και έδρασε με επιτυχία. Φαίνεται πως η επιτυχία του Μονσινιόρ συμπεριλάμβανε και τις κυρίες.

Υπάρχει κάποια κοντέσα σκανταλιάρα στο στόχαστρο του παπά. Μήπως και στη ζωή του ή στους πόθους του; 
Ο τρόπος που τη χτυπάει είναι αψής (ενώ συνήθως τις φταίχτρες απλά τις τσιμπάει) αλλά μαζί και απωθημένα ερωτικός (να ’ναι ιδέα μου;). Αν η κοντέσα ήτανε καλλονή, έξυπνη, ετοιμόλογη, κοσμική, με πολιτικές επιρροές, τότε χαλάλι του… Στον ιστορικά καταρτισμένο που θα βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα αντιτάσσω το περίφημο ρητό (του αγγλικού παράσημου της περικνημίδας = ζαρτιέρας): «Honni soit qui mal y pense»2.

Παπάρι = βάλανος, ψωλός (Λ. Χ. Ζώη, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου, τόμ. Β΄, σ. 362).
«Ντροπιασμένος ας είναι όποιος βάλει κακό στο νου του».

Ω της Γαρζώναινας υιέ

Του Φερεντίνου σπέρμα

Και του Γαρζώνη του πτωχού

Ανάστημα και θρέμμα.

Ο Γεώργιος Γαρζώνης, τελευταίος πρωτοπαπάς Ζακύνθου. Το 1824 η Ζάκυνθος έγινε Μητρόπολη και ο Γαρζώνης χειροτονίθηκε Μητροπολίτης με το όνομα Γαβριήλ. Ο υπαινιγμός αυτονόητος. Στον «Κώδικα Π. Μαρίνου» αναγράφεται «υιός» αντί του σωστού, νομίζω, «υιέ».

Της Χαριάταινας ο χύστος1

Είν’ πλατύς ωσάν πηγάδι

Μπάσε βγάλε αυγή και βράδυ

Δεν τση μένει χείλο πλειά.

1Κόλπος, γυναικείο αιδοίο.

Ο Ντίνος Κονόμος δημοσίευσε και τις δύο παραλλαγές, παραλείποντας το επίθετο της αποδέχτριας. Ο κ. Κονόμος αναφέρει ότι βρήκε τη δεύτερη παραλλαγή στον Κώδικα Ανδρέα Γαήτα που έχει στο αρχείο του («Νικολός Κουτούζης», Αθήνα 1974, σ. 159, 160) και παραθέτει επεξήγηση, του Γαήτα, για «τση χώρας το πηγάδι». Στον «Κώδικα Π. Μαρίνου» υπάρχει αντίστοιχη σημείωση του Σπύρου Δε Βιάζη: «Πηγάδι της χώρας ήτο και είναι ακόμη πηγάδι εις Πόχαλιν έξωθι του φρουρίου του οποίου τα χείλη είναι αυλακωμένα από το σχοινί των αντλούντων εξ αυτού νερό».

Τσου κλέφτες και ιερόσυλους

Ρουφιανοκερατάδες

Ευτούνους είναι που αγαπούν

Του τόπου οι αφεντάδες.

Τι αριστοτεχνική σύμπτυξη των κουτουζικών στόχων και σοχάδων. Δημοσιεύτηκε από τον Ντίνο Κονόμο («Νικολός Κουτούζης», Αθήνα 1974, σ. 73).

Ο Υιός της αμαρτίας

Αρχηγός της εκκλησίας.

Το μόνο δίστιχο. Ποιος; Μήπως ο δεσπότης της εποχής; Δημοσιεύτηκε από τον καθηγητή Μπουμπουλίδη.
Σημείωση
Φαίδωνος Κ. Μπουμπουλίδου, «Προσολωμικοί», τεύχος Β΄, Νικόλαος Κουτούζης, σ. 87.



Ο σάλιγκας όντας βαλθή

Να βγη από το καυκί του

Πρώτα βγάνει τα κέρατα

Γιαμά την κεφαλή του.

Άλλη μια μπηχτή του Κουτούζη στους κερασφόρους, θιασώτες και απολαυστές του κεράτου. Η παράδοση θέλει το τετράστιχο αυτοσχέδιο, στο άνοιγμα ενός παράθυρου… Πρωτοδημοσιεύτηκε από το Νικόλαο Κατραμή («Φιλολογικά Ανάλεκτα Ζακύνθου», σ. 419). Ο Ντίνος Κονόμος δημοσίευσε και τρίτη παραλλαγή από τον (στο αρχείο του) Κώδικα Ανδρέα Γαήτα.

Σάτιρα (Κοντέσσας)

Η φύσις εδιάταξεν

Τα ζώα να ζητούσι

Του χρόνου μία ή δύο φορές

Κι ύστερα λησμονούσι.

Εσύ, κοντέσσα ευγενής,

Τι είδους ζώο είσαι

Που νύχτα μέρα ο πασαείς

Σ’ ακούει να κράζης: «Χύσε»;

Βάλε, λοιπόν, στην κεφαλή

Άρμα1 ζωγραφισμένη

Την πούτζα με τ’ αρχίδια τση

Χοντρή και καυλωμένη.

1Οικόσημο.
Πάλι η κοντέσσα! Η ίδια; Νιώθω σχεδόν βέβαιος. Ο τόνος επιθετικός, υβριστικός πιότερο από σατιρικός. Κάτι σήμαινε τελοσπάντων για τον ποιητή η κοντέσα# ή κάτι θα ’θελε να σημαίνει. Και τον ενοχλούσε που σήμαινε και για τόσους (φαίνεται) άλλους…


ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ

Πηγή 

Η Ζυρίχη πρωταθλήτρια πόλη στη χρήση κοκαΐνης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Στις 10 πόλεις με την υψηλότερη χρήση κοκαΐνης σε όλη την Ευρώπη, οι πέντε είναι ελβετικές (νούμερο 1 Ζυρίχη, νούμερο 3 Σεν Γκάλεν, νούμερο 4 Γενεύη, νούμερο 8 Βασιλεία, νούμερο 9 Βέρνη).

Στις 10 πόλεις με την υψηλότερη χρήση χαπιών Ecstasy σε όλη την Ευρώπη, οι δύο είναι ελβετικές (νούμερο 4 Ζυρίχη, νούμερο 5 Γενεύη).

Να δεις τι σου 'χω για μετά...

Σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» (3/5/2018), η αλυσίδα σούπερ μάρκετ «LIDL» στην Ελβετία διαθέτει πλέον προς πώληση στα ράφια της κατεργασμένο καπνό κάνναβης και τσιγάρα κάνναβης.
Η εταιρεία αξιοποιεί την αλλαγή του νομικού πλαισίου στην Ελβετία, που από το 2011 επιτρέπει τη χρήση κάνναβης απ' όσους είναι άνω των 18 ετών και όταν η κάνναβη περιέχει TCH (δραστική ουσία) μέχρι 1%.
Διαφημίζει, μάλιστα, ότι η κάνναβη είναι «τοπικής ελβετικής καλλιέργειας», σε συνεργασία με την ελβετική εταιρεία «Botanicals», με έδρα και καλλιέργειες κάνναβης στο Thurgau της βόρειας Ελβετίας, «σε κλειστούς βιομηχανικούς χώρους με σύγχρονο σύστημα ημιαυτόματων θερμοκηπίων».

Σήμερα, η Ελβετία καταγράφει περισσότερους από 140 νόμιμους λιανικούς πωλητές κάνναβης, από πέντε που ήταν το 2015.

Επίσης, καταγράφει πωλήσεις νόμιμης κάνναβης ύψους 82,5 εκατ. ευρώ, που αποδίδουν φορολογικά έσοδα στο κράτος ύψους 20 εκατ. ευρώ.

* * *

Οταν όμως τα ναρκωτικά γίνονται και νόμιμο εμπόρευμα, με στόχο το κέρδος, αλλά και την κοινωνική καταστολή, κυρίως σε νεαρές ηλικίες, έχουμε και τα αποτελέσματα που καταγράφει για την Ελβετία το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά.
Από έρευνά του στα λύματα όλων των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης, για όλα τα Σαββατοκύριακα του 2017, προκείμενου να εξαχθεί συμπέρασμα για το ποια ναρκωτική ουσία καταναλώνεται σε κάθε χώρα και σε τι επίπεδο, προκύπτουν τα εξής στοιχεία:

Η Ζυρίχη είναι πρωταθλήτρια πόλη στη χρήση κοκαΐνης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Στις 10 πόλεις με την υψηλότερη χρήση κοκαΐνης σε όλη την Ευρώπη, οι πέντε είναι ελβετικές (νούμερο 1 Ζυρίχη, νούμερο 3 Σεν Γκάλεν, νούμερο 4 Γενεύη, νούμερο 8 Βασιλεία, νούμερο 9 Βέρνη).

Στις 10 πόλεις με την υψηλότερη χρήση χαπιών Ecstasy σε όλη την Ευρώπη, οι δύο είναι ελβετικές (νούμερο 4 Ζυρίχη, νούμερο 5 Γενεύη).

Επίσης, η Διεθνής Επιτροπή του ΟΗΕ για τον Ελεγχο των Ναρκωτικών, στην ετήσια έκθεση για το 2009, πριν τη νομιμοποίηση της χρήσης κάνναβης στην Ελβετία, κατέγραφε μείωση της καλλιέργειας κάνναβης στην Ελβετία.

Σήμερα, όμως, στη χώρα αυτή έχουμε:

Αύξηση 72% των καλλιεργούμενων εκτάσεων κάνναβης (EMCDDA 2016).

24 νέες ουσίες με βάση την κάνναβη που παρακολουθούνται ως «νέα ναρκωτικά» (ΟΗΕ 2015).

Πρώτη ουσία εισαγωγής για θεραπεία από ναρκωτικά την κάνναβη (OHE 2016).

Πενταπλάσια χρήση κάνναβης έναντι των άλλων ναρκωτικών (ΟΗΕ 2017).

Αύξηση στη χρήση κάνναβης στις μαθητικές ηλικίες (EMCDDA 2015).

* * *

Εκτός, λοιπόν, από το «τυράκι» όσων υπερθεματίζουν για τη νομιμοποίηση της κάνναβης στη χώρα μας, που θα φέρει κρατικά έσοδα, νέες επενδύσεις, «παραγωγική ανασυγκρότηση» και θα αξιοποιηθεί «διά πάσαν νόσον», υπάρχει και η «φάκα» των συνεπειών για το λαό, όπως δείχνουν τα παραδείγματα απ' όλο τον κόσμο, όπου νομιμοποιήθηκε η κάνναβη.

Επειδή η διαθεσιμότητα μιας ουσίας, είτε νόμιμης είτε παράνομης, συνδέεται άμεσα και με την αύξηση της χρήσης της, σήμερα που υπάρχει άνοδος της παραγωγής, διακίνησης και κατανάλωσης κάνναβης, έχουμε:

Αύξηση της χρήσης και της εξάρτησης από κάνναβη.

Αύξηση των εισόδων σε θεραπεία με πρώτη ουσία την κάνναβη και όχι την ηρωίνη σε πολλές χώρες (Δανία, Γαλλία, Ολλανδία, Κύπρος, Ουγγαρία).

Αύξηση της συστηματικής χρήσης σε μαθητικές ηλικίες.

Μείωση της ηλικίας πρώτης επαφής με την κάνναβη πριν από τα 14 έτη.

Ανοδο της περιστασιακής χρήσης κάνναβης στην Ευρώπη στο 6% του πληθυσμού της, από 1% πριν από πέντε έτη.

* * *

Αυτά είναι τα αποτελέσματα όταν αθωώνεται ένα ναρκωτικό, όταν μέσα από τη νομιμοποίηση στη συνείδηση και κυρίως στις νεανικές συνειδήσεις, από πίσω έρχονται η πλήρης νομιμοποίηση του ναρκωτικού - εμπορεύματος και η κερδοφορία μονοπωλιακών ομίλων, από φαρμακοβιομηχανίες μέχρι σούπερ μάρκετ.

Αυτά τα αποτελέσματα οι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Αχτσιόγλου και Ξάνθος, μάλλον «ξέχασαν» να τα παρουσιάσουν ως εισηγητές που ήταν στην ημερίδα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο «YES WE CAN-NABIS».

Μας είπαν για τα «τυράκια», αλλά κουβέντα για τη «φάκα» και τι έρχεται μετά...

Παναγιώτης ΚΑΤΗΦΕΣ

Μέλος του Τμήματος Κατά των Ναρκωτικών της ΚΕ του ΚΚΕ

Στο Ριζοσπάστη

Υπόθεση: Τζορτζ Πολκ !!

-Σαν σήμερα πριν 70 χρόνια ανασυρόταν από το Θερμαϊκό κόλπο δεμένο πισθάγκωνα το πτώμα του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, ο οποίος δούλευε ως ανταποκριτής στην Ελλάδα και τη Μέση Ανατολή για λογαριασμοό του δικτύου CBS. 

O Λάμπρος Αντώναρος, σε μια συνηθισμένη για εκείνον βαρκάδα ανακάλυψε τυχαία το σώμα του Πολκ, ενημερώνοντας τις αρχές. 

Σύντομα διαπιστώθηκε πως επρόκειτο για δολοφονία, καθιστώντας την “υπόθεση Πολκ” όπως έγινε γνωστή, ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του εμφυλίου πολέμου, αλλά και μια τεράστια επιχείρηση προβοκάτσιας κατά του ΚΚΕ και του προοδευτικού κινήματος εν γένει. 

Όπως ήταν φυσικό, η είδηση έκανε σύντομα το γύρο του κόσμου, προκαλώντας ιδιαίτερη οργή στην αμερικανική κοινή γνώμη.

Φανταστική αναπαράσταση της δολοφονίας του Πολκ από εφημερίδα της εποχής

Ο Πολκ ήταν γνωστός για τις δημοκρατικές του απόψεις, αφού χωρίς να είναι φυσικά κομμουνιστής δε δίσταζε να ασκεί κριτική στη μοναρχοφασιστική κυβέρνηση των Αθηνών. 
Η άφιξη του στη Θεσσαλονίκη χρονολογούνταν μια βδομάδα πριν, με στόχο να αναχωρήσει εκ νέου για τις ΗΠΑ στις 20 του ίδιου μήνα. 
Έμενε στο ξενοδοχείο “Αστόρια”, όπου μετά το θάνατό του ανευρέθηκε επιστολή στην οποία αποκάλυπτε πως στόχος του ήταν πάρει συνέντευξη από το Μάρκο Βαφειάδη στο Αρχηγείο του ΔΣΕ. 
Η ελληνική κυβέρνηση, υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, ανήσυχη για την εικόνα της στη “Μεγάλη Σύμμαχο” Αμερική, διατράνωσε αμέσως την ετοιμότητά της να πιάσει τους δράστες, καθώς λίγες μόνο ώρες μετά την αποκάλυψη του εγκλήματος, ο πρωθυπουργός δήλωνε πως:

“Αποτελεί ζήτημα τιμής διά την Ελλάδα η ταχεία ανακάλυψις των δραστών και των αιτίων του αποτρόπαιου τούτου εγκλήματος. Η κυβέρνησις θέλει καταβάλει πάσαν προσπάθειαν προς ανάκαλυψιν των δολοφόνων και την αμείλικτον αυτών τιμωρίαν. Ηδη, επελήφθην προσωπικώς του ζητήματος και έδωσα εντολήν όπως κινητοποιηθεί ολόκληρος η αστυνομία της χώρας διά την ανακάλυψιν των εγκληματιών”.

Ο Πολκ με τη δεύτερη, Ελληνίδα σύζυγό του Ρέα Κοκκώνη

Οι ανακρίσεις ξεκίνησαν αμέσως, χωρίς να έρχεται στο φως κανένα ουσιαστικό στοιχείο. 
Οι ιθύνοντες του εμφυλιακού κράτους οσμίστηκαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρίας να ενοχοποιήσουν δυο στελέχη του ΚΚΕ, τον Αδάμ Μουζενίδη και τον Βαγγέλη Βασβανά, σκευωρία την οποία κατήγγειλε από την πρώτη στιγμή το ίδιο το κόμμα καθώς και Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση του βουνού. 
Πιο συγκεκριμένα, στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός” γινόταν λόγος για εμπλοκή της Ειδικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, την οποία διηύθυνε τότε ο διαβόητος Μουσχουντής. 
Στόχος της δολοφονίας ήταν να φιμωθεί ο Πολκ ώστε να μην προσεγγίσει την επικράτεια της ΠΔΚ, ενώ η αποτυχία της σκηνοθεσίας οδηγούσε τους εμπνευστές της προβοκάτσιας σε μια μεθοδευμένη απόπειρα συγκάλυψης. 
Επιπλέον το περιοδικό “Εξόρμηση” του Γενικού Επιτελείου του ΔΣΕ έγραφε τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς τα εξής:

“Η δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζ. Πολκ έφερε σε δύσκολη θέση την ψευτοκυβέρνηση των δολοφόνων. Είχαν οργανώσει τη δολοφονία με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν εύκολα να την αποδώσουν στους δημοκρατικούς. Γι’ αυτό είχαν κανονίσει να σταλεί η ταυτότητα του Πολκ στην Ασφάλεια, ώστε να δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο Πολκ κατόρθωσε να περάσει στους αντάρτες και, επομένως, εκεί εξαφανίστηκε δολοφονημένος. Είχαν, επίσης, κανονίσει να εξαφανιστεί το πτώμα. Η τύχη τα ‘φερε να ξεβράσει η θάλασσα το πτώμα προς στην παραλία της Σαλονίκης. Ετσι, δεν μπορούσαν πια να πουν πως είχε περάσει στους αντάρτες. Δοκίμασαν αμέσως με τις φυλλάδες τους και με δηλώσεις ψευτοϋπουργών, να σκηνοθετήσουν την ενοχή των “κομμουνιστών” στη στυγερή δολοφονία. Μα, στο μεταξύ, οι ξένοι δημοσιογράφοι και η κοινή γνώμη της Αμερικής, κατάπληκτοι μπροστά στην άτιμη αυτή πράξη, ενδιαφέρθηκαν και ξεσκέπασαν την προσπάθεια αυτή. Στη Σαλονίκη έφτασαν δημοσιογράφοι και ντετέκτιβ (ιδιωτικοί αστυνομικοί), που άρχισαν τις δικές τους έρευνες. Η σπείρα των δολοφόνων δυσκολεύτηκε έτσι να βάνει μπροστά τη σκηνοθεσία της. Μοναδική της ελπίδα είναι πια να συγκαλύψει τους δολοφόνους και να μπερδέψει τις ανακρίσεις. Αυτό και κάνει, παρ’ όλες τις δηλώσεις του Σοφούλη πως είναι τάχα ζήτημα τιμής η ανακάλυψη των δολοφόνων. Ολα τα μέχρι τώρα στοιχεία είναι συντριπτικά για τους δολοφόνους. Οι δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών συναγ. Ιωαννίδη αποδείχνουν αδιάψευστα πως ο Πολκ δολοφονήθηκε από τη σπείρα των δολοφόνων που δρα στη Σαλονίκη, κάτω από την καθοδήγηση της Ασφάλειας, για να ματαιωθεί ο ερχομός του Πολκ στην Ελεύθερη Ελλάδα. Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι αποφάσισαν να στείλουν στην Ελλάδα επιτροπή για να παρακολουθήσει τις ανακρίσεις. Τρομοκρατημένοι μπροστά στον κίνδυνο να αποκαλυφτούν οι δράστες και η ενοχή τους, η ψευτοκυβέρνηση της ΑΘήνας ζήτησε από το αμερικανικό υπουργείο των Εξωτερικών, να εμποδίσει τον ερχομό της επιτροπής των δημοσιογράφων, πράγμα που έγινε. Ετσι, ελπίζουν να σκεπάσουν την υπόθεση. Μα, άδικα πασχίζουν. Και το νέο τους έγκλημα, αργά ή γρήγορα, θα αποκαλυφθεί.”

Ευάγγελος Βασβανάς

Στη διαδικασία της ανάκρισης, αρχικά στη Θεσσαλονίκη και μετέπειτα στην Αθήνα, ενεπλάκησαν από τον Ιούλη και οι αμερικανικές αρχές, που ζητούσαν επίμονα να βρεθεί κάποιο εξιλαστήριο θύμα. 

Το θύμα αυτό βρέθηκε τον Αύγουστο του 1948 στο πρόσωπο του δημοσιογράφου Γρηγόρη Στακτόπουλου, ο οποίος είχε περάσει από το ΕΑΜ, αλλά πλέον δεν είχε σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα. 

Η “ομολογία” του αποσπάστηκε μετά από στυγνούς βασανισμούς και την “υπόσχεση” να καταδικαστεί σε ισόβια κι όχι σε θανατική ποινή, όπως θα προβλεπόταν κανονικά. 
Πράγματι καταδικάστηκε τελικά το 1949 τόσο ως συνεργός στο φόνο, όσο και για τη “διευκόλυνση” στη διαφυγή των δυο κατηγορούμενων για φυσική αυτουργία στελεχών του ΚΚΕ, που καταδικάστηκαν ερήμην. 
Ο Στακτόπουλος τελικά αποφυλακίστηκε το 1960, με την απονομή χάριτος από τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, και πέρασε τα υπόλοιπα 38 χρόνια της ζωής του προσπαθώντας να αποδείξει την αθωότητά του.

Ο Στακτόπουλος στη διάρκεια της δίκης του

Αδάμ Μουζενίδης

Μέχρι σήμερα η υπόθεση δεν έχει διαλευκανθεί, ενώ έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες για την ταυτότητα των ενόχων, εμπλέκοντας βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά και το ελληνικό παρακράτος, χωρίς όμως να μπορεί να επιβεβαιωθεί ως τώρα κάποιο από τα λιγότερο ή περισσότερο ευλογοφανή σενάρια. Το μόνο βέβαια είναι πως τελικά η δικαίωση του Στακτόπουλου και των συγκατηγορουμένων του ήρθε μετά θάνατον, κατά την αναψηλάφηση της δίκης τους το 2003 στον Άρειο Πάγο, ο οποίος έπαυσε τη δίωξη βασιζόμενος σε μια σειρά στοιχείων, που ήταν γνωστά από παλιότερα, αλλά επίτηδες είχαν αγνοηθεί από τις εμφυλιακές δικαστικές αρχές. 
Για το Μουζενίδη είναι βέβαιο πως είχε ήδη σκοτωθεί ένα μήνα πριν τη δολοφονία σε μάχη με το ΔΣΕ, ενώ σχεδόν βέβαιο θεωρείται πως ούτε ο Βασβανάς βρισκόταν καν στη Θεσσαλονίκη το επίμαχο διάστημα. Επιπλέον, ο ρόλος του Στακτόπουλου δήθεν ως διερμηνέα μεταξύ Πολκ και ΔΣΕ δε θα είχε κανένα νόημα, καθώς ο Μουζενίδης ήταν άριστος γνώστης της αγγλικής. 

Αναγνωρίστηκε επίσης ότι το ΚΚΕ όχι απλώς δεν είχε όφελος από τη δολοφονία, αλλά αντιθέτως στερούνταν της δυνατότητας να ακουστεί η φωνή του σε ένα διεθνές κοινό από έναν αμερόληπτο δημοσιογράφο.

 Τέλος στην απόφαση παύσης της ποινικής δίωξης βάρυνε το γεγονός της χρήσης βασανιστηρίων στον Στακτόπουλο, που καθιστούσε άκυρη εξ ορισμού την ομολογία του.

Από Κατιούσα 

Δύσκολες Νύχτες

"ΡΙΑΛΙΤΙ": ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥΣ ΥΠΟΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Γύρνα την πλάτη σου στα τηλεσκουπίδια τους.Άσε αυτούς τους φουσκωτούς τύπους και τις "πλαστικές" κυρίες να παριστάνουν τους ερωτευμένους στα ψεύτικα...Άστους στην κλειδαρότρυπά τους...

ΕΛΜΕ ΠΕΙΡΑΙΑ,

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΡΙΑΛΙΤΙ.

"ΡΙΑΛΙΤΙ": ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥΣ ΥΠΟΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Αγαπητοί Μαθητές μας
Ό, τι πιο όμορφο μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος και ιδιαίτερα ο νέος άνθρωπος, είναι ο έρωτας, η συντροφικότητα, η βαθιά φιλία και κατανόηση, η αμοιβαία αγάπη, η αλληλεγγύη για τον διπλανό του, για τον άνθρωπο που υποφέρει...
Τις τελευταίες μέρες, ένα ακόμα τηλεσκουπίδι, ανάμεσα στα διάφορα που κυκλοφορούν, έκανε την εμφάνισή του.
Και μάλιστα σε ώρες τηλεοπτικής αιχμής, όπου χιλιάδες νέοι άνθρωποι παρακολουθούν την τηλεόραση.
Βασικός κανόνας του είναι να βάλει ένα τσούρμο "παίχτες" (άγνωστοι μεταξύ τους), να παραστήσουν τους ερωτευμένους, να ερωτευτούν στα ψεύτικα δηλαδή, προκειμένου να βγουν "νικητές" στο παιχνίδι.
Καλούνται να το κάνουν με διάφορα ανταλλάγματα, ανάμεσα στα οποία είναι και η πληρωμή, τα χρήματα...
Χυδαιότητα; Εκπόρνευση;
Ό, τι και να πει κανείς είναι λίγο.
Τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτή την αηδία που νιώθει κανείς...
Σημασία είναι μία...
Το καλύτερά μας αισθήματα, τον έρωτα, τον προσφέρουμε απλόχερα στους ανθρώπους που εμείς επιλέγουμε και που αγαπούμε πραγματικά...
Όχι εκεί που θα μάς προστάξει κάποια "παραγωγή" ενός ακόμα τηλεσκουπιδιού, που θέλει να βγάλει κέρδος και να κάνει τα μυαλά των νέων ανθρώπων χυλό...
Δεν μάς κάνει φυσικά εντύπωση. Ξέρουμε ότι τα πάντα σήμερα, αυτό το σύστημα που ζούμε, τα θεωρεί εμπόρευμα. Την ανθρώπινη δουλειά, την Υγεία, την Παιδεία...
Έτσι θέλουν να είναι και η αγάπη, ο έρωτας, οι ανθρώπινες σχέσεις.
Εμείς όμως δεν θα τούς κάνουμε τη χάρη.
Ερωτευόμαστε και ζούμε πραγματικά, όχι στα ψεύτικα, όχι για να βγάλουμε χρήματα.
Γιατί αυτό είναι ανθρώπινο, όμορφο κι όχι γιατί μάς το λέει κάποιος...
Μη τους κάνεις τη χάρη λοιπόν.
Γύρνα την πλάτη σου στα τηλεσκουπίδια τους.
Άσε αυτούς τους φουσκωτούς τύπους και τις "πλαστικές" κυρίες να παριστάνουν τους ερωτευμένους στα ψεύτικα...Άστους στην κλειδαρότρυπά τους... Σε λίγο καιρό δεν θα τούς θυμάται και κανείς...
Άνοιξε εκείνη την ώρα ένα βιβλίο και άφησέ το να σε ταξιδέψει... μαζί με κάποιον που αγαπάς πραγματικά. Η νέα γενιά έχει ιδανικά...Έχει συλλογικότητα, αλληλεγγύη, ΑΝΘΡΩΠΙΑ!
Εμείς, οι δάσκαλοί σου, το ξέρουμε καλά...

Στέλιος Παλαρμάς