ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

«Πέταξαν και το τελευταίο φύλο συκής οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ στην ΓΣΕΕ»

«πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, αφού. Αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων όλοι μαζί σφιχταγκαλιασμένοι έχουν συμφωνήσει και προχωρούν στην υπογραφή της αθλιότητας των 586 ευρώ και των 511 για τους νέους κατά παραγγελία κυβέρνησης και εργοδοσίας».

ΤΟ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΕ ΤΗΣ ΓΣΕΕ:
«Πέταξαν και το τελευταίο φύλο συκής οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ στην ΓΣΕΕ», επισημαίνει το ΠΑΜΕ, καθώς όπως αναφέρει, στη σημερινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας οι ηγεσίες αυτών των παρατάξεων«πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, αφού. Αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων όλοι μαζί σφιχταγκαλιασμένοι έχουν συμφωνήσει και προχωρούν στην υπογραφή της αθλιότητας των 586 ευρώ και των 511 για τους νέους κατά παραγγελία κυβέρνησης και εργοδοσίας».
«Προχωρούν χωρίς να κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Ομολόγησαν ότι διαπραγματεύονται τέτοια σημαντικά ζητήματα που αφορούν στη ζωή της εργατικής τάξης σε δείπνα με τους εργοδότες. Ομολόγησαν ότι είναι στην αντίπερα όχθη με τους εργαζόμενους. Ομολόγησαν ότι ακόμα και τα 751 ευρώ που δήθεν ζητούσαν ήταν όπως είπαν για "τυπικούς λόγους". Κορόιδευαν δηλαδή ξεδιάντροπα την εργατική τάξη.
Συμφώνησαν επιπλέον πέρα από την φτωχοποίηση με τους άθλιους μισθούς στην διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης κάνοντας ένα βήμα παραπέρα. Στη δημιουργία Εθνικού Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, δηλαδή ιδιωτικά ασφαλιστήρια. Οδηγώντας έτσι τους εργαζόμενους στα νύχια της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν. Καμιά ελπίδα από αυτές τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ.
Είναι ανάγκη να τους πετάξουν από το σβέρκο τους.
Η ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στην μαζικοποίηση των συνδικάτων, στη συνέχιση της οργάνωσης της πάλης για τις συλλογικές συμβάσεις, όπως έκαναν και συνεχίζουν οι οικοδόμοι, οι μεταλλεργάτες, οι ηθοποιοί - μουσικοί με τα συνδικάτα τους.
Καλούμε τους εργαζόμενους να μπουν σε αυτή τη μάχη στηρίζοντας τους αγώνες στις 27 Μάρτη των συμβασιούχων στους ΟΤΑ για σταθερή και μόνιμη δουλειά, στις 29 Μάρτη την κινητοποίηση των εργαζομένων στο Φάρμακο, την απεργία των εργαζομένων στο Γάλα - Τρόφιμα - Ποτά στις 29 Μάρτη. Στις 30 Μάρτη του αγώνα των εκπαιδευτικών για μαζικούς διορισμούς και μόνιμους και σταθερή δουλειά. Στις 25 Απρίλη τον αγώνα των μεταλλεργατών με το Συνδικάτο τους για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, άλλους κλάδους και χώρους δουλειάς».
Η παρέμβαση της ΔΑΣ
Η παρέμβαση της η ΔΑΣ στην συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ στις 23 Μάρτη για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας 2018, έχει ως εξής:
«Από δημοσιεύματα και διαρροές πληροφορηθήκαμε ότι το προεδρείο της ΓΣΕΕ προχώρησε σε συμφωνία με τις εργοδοτικές ενώσεις για την ΕΓΣΣΕ και μάλιστα πραγματοποιώντας κρυφά συνάντηση μαζί τους. Προχωρήσατε στη συμφωνία χωρίς να κρατήσετε ούτε καν τους τύπους και τα προσχήματα.
Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη για το ΔΣ της ΓΣΕΕ, την ΕΕ. Επιδιώκουμε να αποκαλύψουμε την στάση σας, να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι, γιατί τελικά είναι σωστή η διαπίστωση ότι αποτελείτε μέρος του προβλήματος.
Χωρίς καμία ενημέρωση και συλλογική διαδικασία η πλειοψηφία, το προεδρείο συναντηθήκατε και συμφωνήσατε με τις εργοδοτικές οργανώσεις, για να επικυρώσετε εκ νέου το αίσχος των 586 και 511 ευρώ που έχει νομοθετηθεί από κυβέρνηση και εργοδότες.
Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προκειμένου όπως λέει να διατηρήσει το “θεσμό” της ΕΓΣΣΕ που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση ούτε με σύμβαση ούτε με συλλογική, προσυπογράφει και συμφωνεί για άλλη μια φορά την πιο βάρβαρη αντεργατική νομοθεσία της κυβέρνησης, που τσακίζει τις συλλογικές συμβάσεις, τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Από ότι φαίνεται προχωράτε στην δημιουργία επαγγελματικού ταμείου ασφάλισης με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το μέγεθος της υποκρισίας και της υπονόμευσης των συμβάσεων ξεπερνά αυτήν την περίοδο κάθε όριο. Δυο μήνες μετά τις αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου που προκειμένου να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων τάχα ενέκρινε ως διεκδικητικό πλαίσιο την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ και των 751 ευρώ βασικό μισθό και που εσείς το κοινοποιήσατε με εξώδικο προς τις εργοδοτικές οργανώσεις, έρχεστε στο ίδιο τραπέζι με αυτούς που στείλατε εξώδικο και υπογράψατε κάτι άλλο από το εξώδικο που εσείς στείλατε!
Να θυμίσουμε ότι πριν 2 μήνες στο πλαίσιο των ίδιων αποφάσεων που εσείς πήρατε ανακοινώσατε και κάποιες κινητοποιήσεις κάπου και κάποτε, που ακόμα τις αναμένουμε!
Άρα ποιος ο λόγος του εξώδικου και των κινητοποιήσεων όταν έρχεστε και υπογράφετε στα κρυφά την καταδίκη των εργαζομένων σε άθλιους μισθούς και μεροκάματα;
Η αθλιότητα και η υποκρισία δεν μας προκαλούν έκπληξη καθώς πατούν πάνω στην πάγια και σταθερή γραμμή της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, που συνδιαμορφώνετε από κοινού με τα αφεντικά. “Ποιος εργοδότης θα δώσει σήμερα 751 ευρώ” είχε ρωτήσει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο. Πριν 3 χρόνια έλεγε πως η επαναφορά στα 751 θα προκαλέσει σοκ στην αγορά.
Άρα η διατήρηση αυτών των μισθών και αυτών των ορών συμβάσεων χωρίς διεκδικητικούς αγώνες είναι θέση της ΓΣΕΕ και κάθε άλλη λεκτική αναφορά είναι για να ξεγελά και να κοροϊδεύει. Με αυτήν την άθλια στάση σας, υπονομεύετε ανοιχτά και απροκάλυπτα τους εργατικούς αγώνες, την απεργιακή μάχη που δίνουν αυτό το διάστημα οι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις που συνθέτετε την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και άλλες ομοσπονδίες, βάζετε εμπόδια στο εργατικό κίνημα και τους αγώνες του, προκειμένου να εξυπηρετήσετε τη στρατηγική της μεγαλοεργοδοσίας και την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, αφού συντάσσεστε ανοιχτά με τους συγκεκριμένους στόχους.
Είστε ταγμένοι στην υπόθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Γι' αυτό κάνατε ανοιχτή απεργοσπασία τον Γενάρη όταν το ταξικό εργατικό κίνημα, έδινε την απεργιακή μάχη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης να βάλει στο "γύψο" το δικαίωμα στην απεργία!
Δώσατε τα χέρια με τον ΣΕΒ για το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, αφού πρώτα δήθεν “τσακωθήκατε” πως καλύτερα θα περπατήσει η καπιταλιστική οικονομία και το "Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο για μια Ελλάδα που θα χαρακτηρίζεται από κοινωνική συνοχή, βιώσιμη ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη".
Μεταξύ άλλων, οι βασικοί άξονες του “Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου”, όπως ήδη παρουσιάστηκαν από την ΟΚΕ, μιλούν για:
1.    “Οικονομικό περιβάλλον με δυνατότητα επικερδούς επιχειρηματικής δραστηριότητας”. Αυτά προϋποθέτουν να δυναμώσει η εκμετάλλευση, πλήρης ανατροπή της σταθερής δουλειάς, μεγαλύτερη ευελιξία.
2.    “Διαμόρφωση ενός σταθερού και αναπτυξιακού φορολογικού συστήματος”. Αυτό σημαίνει νέες φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο, συνεχώς ζεστό χρήμα. Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα πλειστηριασμοί και νέα φοροληστεία.
3.    “Δημιουργία μιας εξωστρεφούς οικονομίας”. Που σημαίνει νέα πεδία κερδοφορίας.
4.    “Δημόσια διοίκηση σύγχρονη και αποδοτική”, στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου.
Πρόκειται δηλαδή για σχέδιο του μεγάλου κεφαλαίου κάτω από το οποίο θέλετε να εντάξετε τους εργαζόμενους, για να δουλεύουν όπου, όσο, όπως και όταν θέλουν οι εργοδότες, δηλαδή να δουλεύουν σαν σκλάβοι για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Η δήλωση στο Γενικό Συμβούλιο από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, αλλά και τις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ πως “η απεργία έφαγε τα ψωμιά της”, δηλαδή η άρνηση, η απαξίωση και το μουτζούρωμα της ως επιθετική μορφή πάλης και αγωνιστικής διεκδίκησης απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος τους, όχι μόνο φανέρωσε και απέδειξε όλη την προηγούμενη στάση των Δυνάμεων της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που λύσσαξαν κυριολεκτικά απέναντι σε κάθε πρόταση για απεργιακή απάντηση αλλά φαίνεται πως έχει και συνέχεια.
Και τα λέτε και τα κάνετε αυτά την ώρα που η κυβέρνηση ξηλώνει το απεργιακό δικαίωμα, χτυπάει τα συνδικάτα και βάζει πλώρη να τσακίσει την οργάνωση, την συλλογική πάλη των εργαζομένων, τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις.
Πλέον μέσω θεσμικών ομιλιών προχωράτε σε ένα ποιοτικό βήμα αφοπλισμού του κινήματος, της ταξικής πάλης, των διεκδικητικών αγώνων. Στο συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ η πλειοψηφία της ΓΣΣΕ δια του προέδρου της απευθυνόμενη στην εργοδοσία στο σύνολο της, μίλησε καθαρά και χωρίς αναστολές ως εκπρόσωπος της εργοδοσίας βάζοντας ρητορικά το ερώτημα: “Πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση;”.
Υπερασπιστές της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας, ομολογείτε σε κάθε ευκαιρία την προθυμία σας να βρίσκεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή στη διάθεση της εργοδοσίας, προκειμένου να υπερασπιστείτε τα συμφέροντα της. Να οδηγείτε το εργατικό κίνημα να αγωνίζεται και να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες. Ενοχοποιείτε τους ταξικούς αγώνες, τους θεωρείτε μέρος του προβλήματος, όταν χάρις σ’ αυτούς η εργατική τάξη κατάκτησε δικαιώματα. Κατά τα άλλα γιορτάζετε τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.
Η δήλωση του προέδρου της ΓΣΕΕ πως τα συνδικάτα δεν μπορούν να αλλάξουν την ευρύτερη πολιτική, δεν γίνεται από την πλευρά της έντασης της πολίτικης πάλης και της πολιτικοποίησης των αγώνων αλλά για να καλλιεργήσετε την ηττοπάθεια, το ανώφελο του αγώνα, την ενσωμάτωση. Γι’ αυτό υπονομεύετε κάθε μορφή πάλης και οργάνωσης των εργατών, υιοθετείτε και εντάσσετε βασικούς όρους της στρατηγικής των μονοπωλίων στις διεκδικήσεις τους.
Η τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ, πως για την ΕΓΣΣΕ, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αν δεν αρθεί το νομικό καθεστώς που την περιβάλλει, ήταν τροχιοδεικτική για τη νέα άθλια επικύρωση του αίσχους των 586 και 511 ευρώ. Είναι χαρακτηριστική όμως, καθώς εμφανίζει το δηλητήριο που έχουν περάσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης, το συμβιβασμό, την ηττοπάθεια. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που αξιοποιούν τα παραπάνω χαρακτηριστικά που έχουν εμποτίσει χρόνια τώρα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, μεταθέτοντας τις ευθύνες στις μορφές πάλης, στα συνδικάτα, αναζητώντας το "νέο" που τάχα θα συγκινήσει τους εργαζόμενους.
Αν και μιλάτε για επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ όχι απλά δεν το πιστεύετε αλλά το υπονομεύετε ως αίτημα. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά λεκτικοί λεονταρισμοί για να κρύψετε τη γύμνια σας αλλά και την συνεπή στάση που έχετε πλάι στα αφεντικά, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Η συνέχεια της τοποθέτησης του προέδρου της ΓΣΕΕ στο Γενικό Συμβούλιο πως αν η κυβέρνηση “με ένα τέχνασμα έδινε τη δυνατότητα να προσδιορίζεται με σύμβαση ο κατώτερος μισθός”, δεν θα βρίσκαμε εργοδότη να δώσει 751 ευρώ και πως “δεν υπάρχουν οι κοινωνικές δυνατότητες και δυνάμεις για να πιέσουμε και να υπογράψουν”, αποδεικνύουν το παραπάνω.
Έχετε βάλει γερή πλάτη στα αφεντικά όλα αυτά τα χρόνια! Εμείς καλούμε τους εργαζομένους να σας δώσουν αυτό που αξίζετε, να σας απομονώσει σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Και γι αυτό θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Διότι οι μάχες που δίνονται αυτήν την περίοδο σε μια σειρά κλάδους για τις συλλογικές συμβάσεις, για αυξήσεις στους μισθούς, για διεκδίκηση καλύτερους όρους εργασίας, υπονομεύονται ανοιχτά με αυτή τη στάση και με αυτήν την υπογραφή από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Δίνετε σήμα στην εργοδοσία, της κλείνετε το μάτι, πως για οποιαδήποτε διεκδικητική πίεση κι αν ασκηθεί, εσείς θα βρίσκεστε από πίσω ως μοχλός αποσυμπίεσης των αγώνων.
Όλα αυτά την ώρα που είναι σε εξέλιξη απεργιακές κινητοποιήσεις των οικοδόμων, των τροφίμων, των ηθοποιών και μουσικών και κινητοποιήσεις άλλων κλάδων όπως στην παιδεία, στην υγεία, στους ΟΤΑ, για να τους υπονομεύσετε. Για όλους αυτούς τους αγώνες η ΓΣΕΕ δεν έχει βγάλει μια αράδα έστω και για τα προσχήματα και τους τύπους. Είναι προφανές και όχι πως ξαφνιάζει, πως αυτοί οι αγώνες σας ενοχλούν. Είναι κόντρα στη γραμμή σας. Είναι αγώνες που θίγουν τα συμφέροντα των εργοδοτικών ενώσεων, την κερδοφορία τους. Είναι αγώνες που έχουν διεκδικητικό πλαίσιο κόντρα στην ενσωμάτωση που υπερασπίζεστε. Είναι αγώνες με ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης που εσείς ως νέοι Λασκάρηδες θέλετε να καταργήσετε. Είναι αγώνες που στο πλαίσιό τους υπάρχουν και απεργιακές μάχες που εσείς δεν τις θέλετε.
Θα στηρίξουμε τις κινητοποιήσεις όλων των κλάδων όπως:
27 Μάρτη, των συμβασιούχων για σταθερή και μόνιμη δουλειά.
29 Μάρτη την κινητοποίηση της Ομοσπονδίας Φαρμάκου για την κλαδική σύμβαση.
29 Μάρτη, την απεργία των εργαζομένων στο γάλα, τρόφιμα, ποτά και τον σημαντικό αγώνα της Ομοσπονδίας.
30 Μάρτη των εργαζομένων στην παιδεία για μαζικούς διορισμούς για μόνιμη σταθερή δουλειά.
25 Απρίλη, τον αγώνα των μεταλλεργατών με το Συνδικάτο τους για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
Τον αγώνα που συνεχίζουν οι οικοδόμοι, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί και άλλοι κλάδοι και χώροι δουλειάς.
Εμείς σε αυτή τη ρότα θα συνεχίσουμε. Με τις δυνάμεις μας, θα κάνουμε τη νύχτα μέρα ώστε αυτοί οι αγώνες να γενικευτούν, να δυναμώσουν, να ασκήσουμε πιέσεις στην εργοδοσία, να αποσπάσουμε αυξήσεις με βάση τις ανάγκες της τάξης μας. Κόντρα στο περιβάλλον που από κοινού συνδιαμορφώνεται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση που στηρίζει μνημόνια και το σύστημα της εκμετάλλευσης, των επιχειρηματικών ομίλων και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού».
το βρήκαμε και Εδώ

Παρισινή Κομμούνα: 147 χρόνια από το «Δοξασμένο Προάγγελο μιας Νέας Κοινωνίας»


Εμείς δεν ανήκουμε στους ανθρώπους εκείνους που όταν αναφέρεις τη λέξη «αναρχισμός» γυρίζουν την πλάτη και σου λένε κουνώντας περιφρονητικά το χέρι: «Ορεξη που την έχεις ν' ασχολείσαι μ' αυτή την ιδεολογία, δεν αξίζει τον κόπο ούτε και να μιλάς γι' αυτήν!».
Εμείς νομίζουμε πως μια τέτοια εύκολη «κριτική» είναι και ανάξια και ανώφελη.
Μερικοί νομίζουν ότι ο μαρξισμός και ο αναρχισμός έχουν τις ίδιες αρχές, ότι μεταξύ τους υπάρχουν διαφωνίες μόνο ταχτικής κι έτσι, κατά τη γνώμη τους, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση ν' αντιπαραθέσουμε τα δύο αυτά ρεύματα.
Αυτό όμως είναι μεγάλο λάθος.
Για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η σοσιαλιστική επανάσταση, η σοσιαλιστική όμως επανάσταση πρέπει να αρχίσει με τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το προλεταριάτο πρέπει να πάρει στα χέρια του την πολιτική εξουσία και μ' αυτήν να απαλλοτριώσει την αστική τάξη.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται να αναπτυχθεί το πνεύμα της οργάνωσης, να συσπειρωθεί το προλεταριάτο και να εξασφαλίσει την ενότητά του, όπως επίσης και να δημιουργηθούν γερές προλεταριακές οργανώσεις, που να αναπτύσσονται αδιάκοπα.
Ποιες μορφές οργάνωσης πρέπει να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο;
Οι πιο διαδεδομένες και μαζικές οργανώσεις είναι τα επαγγελματικά συνδικάτα και οι εργατικοί συνεταιρισμοί (κυρίως οι παραγωγικοί - καταναλωτικοί συνεταιρισμοί).
Τα επαγγελματικά συνδικάτα όμως και οι συνεταιρισμοί δεν μπορούν μόνα τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες οργάνωσης του αγωνιζόμενου προλεταριάτου. 
Και αυτό γιατί οι παραπάνω οργανώσεις δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα πλαίσια του καπιταλισμού, μια και έχουν για σκοπό τους τη βελτίωση της θέσης των εργατών μέσα σ' αυτά τα πλαίσια.
Συνεπώς χρειάζεται ακόμα μια οργάνωση που θα συγκεντρώσει γύρω της τα συνειδητά στοιχεία από τους εργάτες όλων των επαγγελμάτων, θα μετατρέψει το προλεταριάτο σε συνειδητή τάξη και θα βάλει για κύριο σκοπό της την καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Τέτοια οργάνωση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του προλεταριάτου (σ.σ. Το Κ.Κ. εννοεί, που τότε ονομαζόταν ακόμη σοσιαλδημοκρατικό).
Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι ταξικό κόμμα, εντελώς ανεξάρτητο από τα άλλα κόμματα και αυτό γιατί είναι το κόμμα της τάξης των προλετάριων, που η απελευθέρωσή τους μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τα δικά τους τα χέρια.
Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα επαναστατικό και αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών μπορεί να συντελεστεί μόνο με επαναστατικό τρόπο, μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το κόμμα αυτό πρέπει να είναι κόμμα διεθνιστικό, οι πόρτες του κόμματος πρέπει να είναι ανοιχτές για κάθε συνειδητό προλετάριο - κι αυτό γιατί η απελευθέρωση των εργατών δεν είναι ζήτημα εθνικό, αλλά κοινωνικό και έχει για τον προλετάριο της Γεωργίας την ίδια σημασία που έχει και για τον προλετάριο της Ρωσίας και για τους προλετάριους των άλλων εθνών. 
Από δω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα ότι όσο πιο στενά συσπειρωθούν οι προλετάριοι των διαφόρων εθνών, όσο πιο συθέμελα γκρεμιστούν οι εθνικοί φραγμοί που έχουν στηθεί ανάμεσά τους, τόσο πιο γερό θα είναι το κόμμα του προλεταριάτου, τόσο πιο πολύ θα διευκολυνθεί η οργάνωση του προλεταριάτου σε αδιαίρετη τάξη.
Γι' αυτό είναι απαραίτητο να εφαρμοστεί στις οργανώσεις του προλεταριάτου, στο βαθμό που είναι δυνατό, η αρχή του συγκεντρωτισμού, σε αντίθεση με το κομμάτιασμα σε ομοσπονδίες, άσχετα αν πρόκειται για οργανώσεις του κόμματος, για συνδικάτα ή για συνεταιρισμούς.
Είναι επίσης φανερό ότι οι οργανώσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται σε δημοκρατικές βάσεις, εφόσον εννοείται το επιτρέπουν οι πολιτικές ή άλλες συνθήκες.
Η τρίτη «κατηγορία» των αναρχικών είναι ότι αρνούνται το λαϊκό χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας, παρουσιάζουν τους σοσιαλδημοκράτες (σ.σ. τους κομμουνιστές) σαν γραφειοκράτες και ισχυρίζονται ότι το σχέδιο των σοσιαλδημοκρατών για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι θάνατος για την επανάσταση, και ότι εφόσον οι σοσιαλδημοκράτες θέλουν μια τέτοια δικτατορία, στην πραγματικότητα δε θέλουν να εγκαθιδρύσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά τη δική τους δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο. 
Ακούστε τι λέει σχετικά ο Κροπότκιν:
«Εμείς οι αναρχικοί βγάλαμε την τελεσίδικη καταδικαστική απόφασή μας κατά της δικτατορίας... Ξέρουμε ότι κάθε δικτατορία, όσο τίμιες κι αν είναι οι προθέσεις της, οδηγεί την επανάσταση στο χαμό. Ξέρουμε... ότι η ιδέα της δικτατορίας δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα ολέθριο προϊόν του κυβερνητικού φετιχισμού, που... πάντα επιδίωκε να διαιωνίσει τη σκλαβιά» (βλ. Κροπότκιν, «Λόγοι ενός στασιαστή», σελ. 151).
 Οι σοσιαλδημοκράτες παραδέχονται όχι μόνο την επαναστατική δικτατορία, μα είναι και οπαδοί της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο... Οι εργάτες τους ενδιαφέρουν μόνο στο βαθμό που θα αποτελούν ένα πειθαρχημένο στρατό στα χέρια τους... Η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκει μέσω του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια της την κρατική μηχανή» (βλ. «Ψωμί και λευτεριά», σελ. 62-63). 
Το ίδιο λένε και οι αναρχικοί της Γεωργίας.
Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να ξεσκεπαστεί και η καινούρια αυτή συκοφαντία των αναρχικών, που αποβλέπει στην εξαπάτηση του αναγνώστη.
Από τα τέλη ακόμα του 1847 ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ενγκελς διακήρυξαν ότι το προλεταριάτο για να εγκαθιδρύσει το σοσιαλισμό πρέπει να κατακτήσει την πολιτική δικτατορία, ώστε να αποκρούσει με τη δικτατορία αυτή τις αντεπαναστατικές επιθέσεις της κεφαλαιοκρατίας και να της αφαιρέσει τα μέσα παραγωγής, ότι η δικτατορία αυτή πρέπει να είναι δικτατορία όχι μερικών προσώπων, αλλά δικτατορία όλου του προλεταριάτου σαν τάξης: 
Δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου θα είναι ολόκληρης της τάξης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη και όχι κυριαρχία μερικών προσώπων πάνω στο προλεταριάτο.
Αργότερα επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη σε όλα σχεδόν τα έργα τους.
Μα έχουμε και συνέχεια. 
Για να ξεκαθαριστεί πώς καταλάβαιναν ο Μαρξ και ο Ενγκελς τη δικτατορία του προλεταριάτου, για να ξεκαθαριστεί κατά πόσο θεωρούσαν πραγματοποιήσιμη αυτή τη δικτατορία, για όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τη θέση που πήραν απέναντι στην Κομμούνα του Παρισιού. 
Το ζήτημα είναι ότι η δικτατορία του προλεταριάτου βρίσκει κατηγόρους όχι μόνο ανάμεσα στους αναρχικούς, αλλά και ανάμεσα στους μικροαστούς των πόλεων, ακόμα και μέσα στους κάθε λογής χασάπηδες και ταβερνιάρηδες, μέσα σ' όλους εκείνους, που ο Μαρξ και ο Ενγκελς τους ονόμαζαν φιλισταίους.
Είναι φανερό, ότι όποιος θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι μαρξιστές τη δικτατορία του προλεταριάτου πρέπει να γνωρίσει την Κομμούνα του Παρισιού. 
Ας ρίξουμε μια ματιά και μεις στην Κομμούνα του Παρισιού. 
Αν αποδειχτεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήτανε πραγματικά δικτατορία ορισμένων προσώπων πάνω στο προλεταριάτο - τότε κάτω ο μαρξισμός, κάτω η δικτατορία του προλεταριάτου! 
Αν όμως διαπιστωθεί ότι η Κομμούνα του Παρισιού ήταν στην πραγματικότητα η δικτατορία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, τότε... τότε θα γελάσουμε με όλη μας την καρδιά σε βάρος των
αναρχικών συκοφαντών, που στον αγώνα τους με τους μαρξιστές δεν τους μένει να κάνουν τίποτα άλλο από το να σοφίζονται ένα σωρό συκοφαντίες.
Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού γνώρισε δυο περιόδους: 
την πρώτη περίοδο, τότε που τις υποθέσεις στο Παρίσι τις διηύθυνε η γνωστή «Κεντρική Επιτροπή», και τη δεύτερη περίοδο, όταν έληξε η εξουσιοδότηση της «Κεντρικής Επιτροπής» και η διεύθυνση των υποθέσεων μεταβιβάστηκε στη νεοεκλεγμένη Κομμούνα. 
Τι ήταν η «Κεντρική Επιτροπή» και από ποιους αποτελούνταν;
 Εχουμε μπροστά μας τη «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού» του Αρτούρ Αρνού που, όπως λέει και ο ίδιος, απαντάει σύντομα σ' αυτό το ερώτημα. 
Ο αγώνας μόλις είχε αρχίσει και 300.000 εργάτες του Παρισιού, οργανωμένοι σε λόχους και τάγματα, εκλέξανε αντιπροσώπους μέσα από τις γραμμές τους. Ετσι συγκροτήθηκε η «Κεντρική Επιτροπή».
«Ολους αυτούς τους πολίτες (τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») που είχαν εκλεγεί σε τμηματικές εκλογές των λόχων τους ή των ταγμάτων, λέει ο Αρνού, τους ήξεραν μονάχα οι μικρές ομάδες, που τους εξέλεξαν. 
Τι άνθρωποι είναι αυτοί, από πού κρατάει η σκούφια τους και τι θέλουν να κάνουν;». 
Ηταν μια «ανώνυμη κυβέρνηση, που αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από απλούς εργάτες και μικροϋπαλλήλους, που κατά τα τρία τέταρτα τα ονόματά τους δεν ήταν γνωστά πέρα από τους δρόμους που 'μεναν ή από τα γραφεία τους... Η παράδοση παραβιάστηκε. 
Συνέβη κάτι το αναπάντεχο.
Μέσα στην Κεντρική Επιτροπή δεν υπήρχε ούτε ένα μέλος από τις άρχουσες τάξεις. Ξέσπασε μια επανάσταση, που δεν την εκπροσωπούσαν ούτε δικηγόροι, ούτε βουλευτές, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε στρατηγοί. Στη θέση τους βρισκόταν ο μεταλλωρύχος του Κρεζό, ο βιβλιοδέτης, ο μάγειρας κλπ» (βλ. «Λαϊκή ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού», σελ. 107).
Ο Αρτούρ Αρνού συνεχίζει:
«Εμείς (δήλωναν τα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής») είμαστε τα αφανή όργανα, τα υπάκουα όργανα στα χέρια του επιτιθέμενου λαού... Εμείς... υπηρετούμε τη θέληση του λαού, είμαστε εδώ για να γίνουμε ο αντίλαλός του, για να τον οδηγήσουμε στο θρίαμβο. Ο λαός θέλει την Κομμούνα και μεις θα μείνουμε εδώ για να αρχίσουμε τις εκλογές της Κομμούνας. 
Αυτό είναι όλο. Αυτοί οι δικτάτορες δε στάθηκαν από πάνω, ούτε έξω από το πλήθος.
 Ενιωθες ότι ζουν μαζί του, μέσα του, μέσω αυτού, πως το συμβουλεύονται κάθε δευτερόλεπτο, ότι ακούνε και του μεταφέρουν αυτό που ακούνε, προσπαθώντας μόνο να μεταδίδουν σε συμπυκνωμένη μορφή... τη γνώμη των τριακοσίων χιλιάδων ανθρώπων» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 109). 
Ετσι ενεργούσε η Κομμούνα του Παρισιού στην πρώτη περίοδο της ζωής της.
Αυτή είναι η Κομμούνα του Παρισιού.
Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου.
Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη περίοδο της Κομμούνας όταν στη θέση της «Κεντρικής Επιτροπής» δρούσε η Κομμούνα. 
Μιλώντας γι' αυτές τις δυο περιόδους, που βάσταξαν δυο μήνες, ο Αρνού τονίζει με ενθουσιασμό πως ήταν πραγματική δικτατορία του λαού. 
Ακούστε τι λέει:
«Το μεγαλειώδικο θέαμα, που παρουσίαζε αυτός ο λαός επί δυο μήνες, μας δίνει τη δύναμη και την ελπίδα... να κοιτάμε κατάματα το μέλλον. Μέσα σ' αυτούς τους δυο μήνες στο Παρίσι είχαμε αληθινή δικτατορία όχι ενός ανθρώπου, αλλά όλου του λαού, που ήταν μοναδικός κυρίαρχος της κατάστασης... Η δικτατορία αυτή κράτησε πάνω από δυο μήνες, χωρίς διακοπή, από τις 18 του Μάρτη ως τις 22 του Μάη (1871)...».
Στην ουσία 
«... η Κομμούνα του Παρισιού αποτελούσε μονάχα ηθική δύναμη και δεν είχε άλλη υλική δύναμη, εξόν από τη γενική συμπάθεια... των πολιτών, ο λαός ήταν ο εξουσιαστής, ο μοναδικός εξουσιαστής, μόνος του δημιούργησε την αστυνομία και τη δικαστική εξουσία...» (βλ. στο ίδιο έργο, σελ. 242 - 244). 
Ετσι χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού ένα μέλος της Κομμούνας, ο δραστήριος αγωνιστής που πήρε μέρος στις μάχες των δρόμων Αρτούρ Αρνού.
Ετσι επίσης χαρακτηρίζει την Κομμούνα του Παρισιού και ένα άλλο μέλος της, επίσης δραστήριος αγωνιστής της Κομμούνας, ο Λισαγκαρέ (βλ. το βιβλίο του: «Η ιστορία της Κομμούνας του Παρισιού»).
Ο λαός «μοναδικός εξουσιαστής» και «όχι η δικτατορία ενός ανθρώπου αλλά όλου του λαού», να τι ήταν η Κομμούνα του Παρισιού.
Τέτοια ήταν λοιπόν η δικτατορία του προλεταριάτου όπως ακριβώς την έβλεπαν ο Μαρξ και ο Ενγκελς.
Οπως βλέπετε, οι κ. αναρχικοί γνωρίζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, την Κομμούνα του Παρισιού, το μαρξισμό, που διαρκώς τον «κριτικάρουν», όσο ξέρουμε εγώ και συ, αναγνώστη, τα κινέζικα.
Είναι φανερό πως υπάρχουν δυο ειδών δικτατορίες. Υπάρχει η δικτατορία της μειοψηφίας, η δικτατορία μιας μικρής ομάδας, η δικτατορία των Τρέποφ και των Ιγνάτιεφ που στρέφεται ενάντια στο λαό. 
Επικεφαλής της δικτατορίας αυτής βρίσκεται συνήθως μια παλατιανή κλίκα που παίρνει μυστικές αποφάσεις και σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της πλειοψηφίας του λαού. 
Οι μαρξιστές είναι εχθροί μιας τέτοιας δικτατορίας, και αγωνίζονται ενάντια σε μια τέτοια δικτατορία, με πολύ περισσότερο πείσμα και με περισσότερη αυταπάρνηση από τους φωνακλάδες αναρχικούς μας.
Υπάρχει και μια δικτατορία άλλου είδους, η δικτατορία της προλεταριακής πλειοψηφίας, η δικτατορία των μαζών, που στρέφεται ενάντια στην αστική τάξη, ενάντια στη μειοψηφία. 
Εδώ, επικεφαλής της δικτατορίας βρίσκονται οι μάζες, εδώ δεν έχουν θέση ούτε οι παλατιανές κλίκες, ούτε οι μυστικές αποφάσεις, εδώ όλα γίνονται στα φανερά, στους δρόμους, στις συγκεντρώσεις - και αυτό γιατί η δικτατορία αυτή είναι δικτατορία του δρόμου, της μάζας, που στρέφεται ενάντια σ' όλους τους καταπιεστές.
Τη δικτατορία αυτή οι μαρξιστές την υποστηρίζουν και «με τα δυο τους χέρια», γιατί είναι η μεγαλειώδικη αρχή της μεγάλης σοσιαλιστικής επανάστασης.
Οι κ. αναρχικοί μπέρδεψαν τις δυο αυτές δικτατορίες, που η μια αποτελεί άρνηση της άλλης και γι' αυτό βρέθηκαν στη γελοία θέση να μην πολεμάν το μαρξισμό, μα τα πλάσματα της φαντασίας, να μη μάχονται με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, αλλά με τους ανεμόμυλους, όπως έκανε κάποτε ο μακαρία τη μνήμη Δον Κιχώτης...
Ι.Β ΣΤΑΛΙΝ: Αναρχισμός ή σοσιαλισμός 
Ι. Στάλιν: «Απαντα», τ. Α', 
σελ. 323-324, 379-382, 398-405, 
εκδόσεις «ΓΝΩΣΕΙΣ
***************

Παρισινή Κομμούνα: 147 χρόνια από το «Δοξασμένο προάγγελο μιας νέας κοινωνίας» 
«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».
Καρλ Μαρξ, «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία».

Στις 28 Μάρτη του 1871, μέσα από τις φλόγες του Γαλλοπρωσικού πολέμου, ανακηρύσσεται πανηγυρικά η πρώτη εργατική επαναστατική κυβέρνηση, η Κομμούνα του Παρισιού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτου, της πιο πρωτοπόρας, της μοναδικής μέχρι το τέλος επαναστατικής τάξης της καπιταλιστικής κοινωνίας. 
Η Κομμούνα που ίδρυσαν οι εργάτες του Παρισιού έζησε μόνον 72 μέρες, αλλά η σημασία της για τον παραπέρα απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης ήταν τεράστια.

Απέδειξε με καθαρό τρόπο πως η εργατική τάξη είχε μπει πλέον στο επίκεντρο της κοινωνικής εξέλιξης. Ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμη ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία.

Το μεγαλύτερο δίδαγμα της Κομμούνας, που αναδείχτηκε από τον Κ. Μαρξ, είναι «...ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί απλώς να κατακτήσει την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς. Το προλεταριάτο πρέπει να τσακίσει αυτήν την κρατική μηχανή και να την αντικαταστήσει με μια καινούρια, με τη δική του εξουσία». 
Πρέπει, όπως υπογράμμισε και ο Λένιν, «να συντρίψει, να τσακίσει την "έτοιμη κρατική μηχανή" και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της». Στη θέση της δικτατορίας του κεφαλαίου και της αστικής τάξης μπαίνει η κρατική μηχανή που εγκαθιδρύει η εργατική τάξη, η δικτατορία του προλεταριάτου, μια γνήσια δημοκρατική εξουσία, η πιο δημοκρατική στην ανθρωπότητα όσο θα υπάρχει κράτος.

Αυτά εξέφραζε και το πρώτο Διάταγμα της Κομμούνας, με το οποίο τη θέση του κυβερνητικού στρατού πήρε ο ένοπλος λαός, η εθνοφρουρά, που αποτελούταν κατά κύριο λόγο από στρατευμένους εργάτες και οι «ομόσπονδοι», δηλαδή οι εργάτες των συνοικιών του Παρισιού που εξοπλίστηκαν. Το ίδιο έκανε η Κομμούνα με την αστυνομία και με το δικαστικό σώμα.

Η Κομμούνα ήταν νέος τύπος κράτους, που δε στεκόταν πια πάνω από την κοινωνία ως όργανο της κυρίαρχης μειοψηφικής τάξης σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αλλά κράτος που βρισκόταν στην υπηρεσία της μεγάλης πλειοψηφίας εναντίον των εκμεταλλευτών της.

Η Κομμούνα ήταν εκλεγμένο εργαζόμενο σώμα, νομοθετικό και εκτελεστικό ταυτόχρονα. Οι βουλευτές της ήταν άμεσα ανακλητοί και η αμοιβή τους δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα 6.000 φράγκα το χρόνο, όσος και ο μισθός των εργατών. Οι βουλευτές της Κομμούνας εργάζονταν υποχρεωτικά, εφάρμοζαν τους νόμους τους και λογοδοτούσαν απέναντι στους εκλογείς τους.

Στο έργο του «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία», Ο Κ. Μάρξ γράφει ότι την περίοδο της Κομμούνας συγκρούστηκαν δύο κόσμοι: 
«Από τη μία, ο "παλιός κόσμος" του Παρισιού των Βερσαλλιών, η σύναξη τούτη των βρικολάκων όλων των πεθαμένων καθεστώτων (...) που με απληστία περίμεναν να καταβροχθίσουν το πτώμα του έθνους (...) δεν ήταν το πραγματικό Παρίσι, μα ένα Παρίσι-φάντασμα, το Παρίσι των λιποταχτών, το Παρίσι των αρσενικών και θηλυκών θαμώνων των βουλεβάρτων - το πλούσιο, το κεφαλαιοκρατικό, το χρυσωμένο, το ακαμάτικο Παρίσι που κατάκλυζε τώρα με τους λακέδες του, με τους τυχοδιώκτες του, με τη φιλολογική του γυφτοσυμμορία και με τις κοκότες του στις Βερσαλλίες (...) για το οποίο ο εμφύλιος πόλεμος ήταν απλά ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Από την άλλη, ήταν, αλήθεια, θαυμάσια η αλλαγή που είχε φέρει στο Παρίσι η Κομμούνα! Ούτε ίχνος πια δεν υπήρχε από το ακόλαστο Παρίσι της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν πια το Παρίσι τόπος συνάντησης των απανταχού αστών τυχοδιωκτών. Στη θέση των αστών γυναικών του Παρισιού ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι πραγματικές γυναίκες του Παρισιού - ηρωικές, ανοιχτόκαρδες και αφοσιωμένες σαν τις γυναίκες της αρχαιότητας. Ήταν το Παρίσι που εργαζόταν, που σκεφτόταν, που μαχόταν, που μάτωνε

Από την άλλη, ήταν, αλήθεια, θαυμάσια η αλλαγή που είχε φέρει στο Παρίσι η Κομμούνα! Ούτε ίχνος πια δεν υπήρχε από το ακόλαστο Παρίσι της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν πια το Παρίσι τόπος συνάντησης των απανταχού αστών τυχοδιωκτών. Στη θέση των αστών γυναικών του Παρισιού ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι πραγματικές γυναίκες του Παρισιού - ηρωικές, ανοιχτόκαρδες και αφοσιωμένες σαν τις γυναίκες της αρχαιότητας. Ήταν το Παρίσι που εργαζόταν, που σκεφτόταν, που μαχόταν, που μάτωνε».
Η Κομμούνα έπεσε στις 28 Μάη του 1871 και το τέλος της υπήρξε τραγικό για τους Κομμουνάρους. Γράφει ο Βλαντιμίρ Λένιν: 
«Δύο λάθη κατέστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο σταμάτησε στη μέση του δρόμου: Αντί να αρχίσει την "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", παρασύρθηκε από το όνειρο να εγκαθιδρύσει ανώτερη Δικαιοσύνη σε μια χώρα που να την ενώνει το πανεθνικό καθήκον... Το δεύτερο λάθος είναι η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Έπρεπε να εξοντώσει τους εχθρούς του. Απεναντίας, το προλεταριάτο του Παρισιού προσπαθούσε να επιδράσει ηθικά επάνω τους, περιφρόνησε τη σημασία των καθαρά πολεμικών ενεργειών στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλλίες, αργοπόρησε κι έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη».
Η γέννηση και η δράση της Κομμούνας ανέδειξε, μέσα από την αρνητική πείρα της, ότι το προλεταριάτο πρέπει να έχει επιστημονικά θεμελιωμένη και επεξεργασμένη στρατηγική και τακτική, να γνωρίζει καλά τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης. Αυτό το καθήκον μόνο ένα εργατικό κόμμα με επαναστατική θεωρία μπορεί να πραγματοποιήσει, σε σύγκρουση με την επίδραση της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό. Είναι ιδεολογικά ρεύματα που καλλιεργούν την αυταπάτη ότι η κοινωνική πρόοδος μπορεί να προέλθει ως αποτέλεσμα της αυθόρμητης δράσης ή της ταξικής συνεργασίας ή της εφαρμογής ενός νέου μείγματος πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού.

Το επιστέγασμα της πρώτης στον κόσμο απόπειρας της εργατικής τάξης να ανοίξει το δρόμο προς τον κομμουνισμό δίνει η εισαγωγή στον «Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία» του Φρίντριχ Ένγκελς: 
«Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη Φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: Δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν, κύριοι, θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάχτε την Παρισινή Κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».

Αρχειακό υλικό στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση»

Στην ηλεκτρονική σελίδα της ΚΟΜΕΠ μπορείτε να διαβάσετε τα ακόλουθα αρχειακά υλικά σε σχέση με την Παρισινή Κομμούνα:

Τις «Σημειώσεις από την παρέμβαση του Φρίντριχ Ένγκελς για την Επανάσταση της 18ης Μάρτη στο Παρίσι», που είναι η πρώτη από τις παρεμβάσεις και τις αναφορές των Μαρξ και Ένγκελς για την προλεταριακή επανάσταση της 18ης Μάρτη 1871 στο Παρίσι, για τον ηρωικό αγώνα των Κομμουνάρων και τη δραστηριότητα της Παρισινής Κομμούνας.

Επίσης, «Σημειώσεις από την παρέμβαση του Φρίντριχ Ένγκελς για την Παρισινή Κομμούνα», που περιλαμβάνεται στη γερμανική συλλογή «Απάντων» Μαρξ - Ένγκελς, «Marx - Engels Werke», τ. 17, σελ. 635-636 και αποτελεί αναπαραγωγή από το Βιβλίο Πρακτικών του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς (συνεδρίαση στις 9 Μάη 1871).

Αλλά και το άρθρο «Ο Μαρξ στον Leo Frankel και στον Louis-Eugene Varlin στο Παρίσι». Πρόκειται για προσχέδιο του γράμματος του Μαρξ στους Frankel και Louis-Eugene Varlin, το οποίο δίνει μια ιδέα για την άμεση σύνδεση του Μαρξ με τα μέλη της Παρισινής Κομμούνας.

Διαβάστε ακόμα από τη «Σύγχρονη Εποχή» το βιβλίο του Κ. Μαρξ «Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία». Ο «Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» ασχολείται σε βάθος με το σημαντικότερο γεγονός της ζωής του Κ. Μαρξ: Με την Παρισινή Κομμούνα. Στις σελίδες του φαίνεται σε όλη της την έκταση εκείνο που πολλοί σύγχρονοι παρατηρητές καθόλου δεν κατάλαβαν: Ότι η Κομμούνα υπήρξε -στις 72 ημέρες που έζησε- μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης. Η αστική τάξη της Γαλλίας, όμως, το κατάλαβε πάρα πολύ καλά και, ασφαλώς, αυτό εξηγεί και την άγρια απόφασή της να την εξοντώσει.

Τα τραγούδια της Κομμούνας 

Η πρώτη απόπειρα συγκρότησης της Νέας Κοινωνίας αποτέλεσε έμπνευση για ανθρώπους της τέχνης. Εξάλλου, οι κομμουνάροι συνειδητοποίησαν ακόμα και σ' αυτά τα πρώτα βήματα ότι δεν μπορεί να έρθει το καινούριο, χωρίς οι επιστήμες, οι τέχνες και η λογοτεχνία να συνδεθούν με το λαό, να τον εκφράσουν, χωρίς να εξυπηρετούν τις ιστορικές και κοινωνικές του ανάγκες, τους πραγματικούς στόχους του.

Τα επιτεύγματα που κατορθώθηκαν στις 72 ημέρες ζωής της Κομμούνας άφησαν κληρονομιά, κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί η τέχνη να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στον αληθινό δημιουργό της, το λαό, σπάζοντας όλα τα φράγματα που την κρατάνε μακριά του.

Ένα μικρό δείγμα αποτελούν τα τραγούδια που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια ή ακόμα και μετά την Κομμούνα:
«Η Διεθνής» (μπορείτε να την ακούσετε στην κεντρική εικόνα του θέματος) είναι ποίημα του Ευγένιου Ποτιέ για τη Γαλλική Κομμούνα. Μελοποιήθηκε το 1888 από τον Πιερ Ντεζεϊτέρ. Αρχικά, σκόπευαν να το κάνουν «Μασσαλιώτιδα της Κομμούνας», δηλαδή να το τραγουδάνε με τη μουσική του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας.

«Η Μασσαλιώτιδα της Κομμούνας». Πρόκειται για παραλλαγή του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας. Πιο πιθανό είναι οι στίχοι να ανήκουν σε κάποια κυρία Ζυλ Φορ. Οι στίχοι ζητάνε από τους Γάλλους να μην ακολουθούν πια βασιλιάδες και στέμματα, γιατί στα χέρια τους κυλάει το αίμα των μέχρι τότε πολέμων, αλλά να ενωθούν κάτω από τη σημαία της επανάστασης, να βαδίσουν στρατιωτικά χωρίς ηγεμόνα, όπως λέει το ρεφρέν. Μόνο έτσι μπορούν να υπερασπιστούν την πόλη τους, την ελευθερία τους, να έχουν ψωμί. Είναι χαρακτηριστικό από τις τελευταίες στροφές ότι η πάλη έχει στο επίκεντρο τον εργάτη:
«Μην φωνάξετε νέους νόμους, ο λαός είναι κουφός σε αυτά που λέτε!!Αρκετά με τις επίσημες φράσεις, αρκετά με τα λόγια χωρίς σημασία!!Γάλλοι, η πιο όμορφη νίκη είναι η κατάκτηση των δικαιωμάτων σου!!Αυτά είναι τα μεγαλύτερα επιτεύγματα που μπορεί να καταγράψει η ιστορία!!Λαέ!! Ας είναι η τιμή ο οδηγός σου και η δικαιοσύνη οι νόμοι σου. Ο εργάτης να μην πεινά πια για να σκεπάζει ο βασιλιάς τους ώμους του με μανδύες!!Από το βάθος της σκοτεινής νύχτας που μας αλυσόδενε η μοναρχία, υψώνεται η δάδα της ελευθερίας και λάμπει στον κόσμο!!»
Sous le drapeau rouge. Το τραγούδι μεταφράζεται «Κάτω από την κόκκινη σημαία». Οι στίχοι είναι του Πολ Μπρους κι εδώ ερμηνεύεται από την Φραντζέσκα Σόλβιλ από το δίσκο «Τραγουδώντας την Κομμούνα». Είναι τραγούδι που γράφτηκε μετά την Κομμούνα, πράγμα που αποδεικνύει ότι η Κομμούνα αποτελούσε έμπνευση για πολλούς καλλιτέχνες, ακόμα και χρόνια μετά την ήττα της. Η κόκκινη σημαία παραπέμπει κατευθείαν στην κόκκινη αιματοβαμμένη σημαία της Κομμούνας. Σε αυτό το τραγούδι, η κόκκινη σημαία ανάγεται σε σύμβολο των επαναστατών του Φλεβάρη του 1848 και των Κομμουνάρων. Γράφει ότι το χρώμα της είναι όμορφο γιατί έχει το κόκκινο χρώμα του εργάτη. Μάλιστα, την αποκαλεί κόκκινη σημαία του Ιούνη από τα γεγονότα της Κομμούνας.

La semaine sanglante. Το τραγούδι μεταφράζεται «Η ματωμένη βδομάδα». Οι στίχοι είναι του Ζαν Μπατίστ Κλεμάντ. Ματωμένη βδομάδα ήταν η τελευταία βδομάδα ζωής της Παρισινής Κομμούνας (22-28 Μάη). Αυτή τη βδομάδα, ο στρατός των Βερσαλλιών, με επικεφαλής τον Αδόλφο Θιέρσο, επιτέθηκε στο εξεγερμένο Παρίσι και κατέστειλε στο αίμα τη Γαλλική Κομμούνα. Είναι η μάχη με τους περισσότερους νεκρούς στην ιστορία των Παρισίων, καθώς ξεπέρασε σε αριθμό νεκρών και τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Οι στίχοι περιγράφουν τους δρόμους των Παρισίων μετά την ήττα των κομμουνάρων. Από τη μία αστυνομικοί, άνθρωποι με ξίφη και σπιούνοι των αυτοκρατόρων και των βουλευτών και από την άλλη μητέρες, ορφανά και πτώματα των κομμουνάρων. Οι καλοντυμένοι κύριοι και κυρίες με τα κολιέ τους στα χρώματα της γαλλικής σημαίας και οι παπάδες βλέπουν τους δήμιους να εκτελούν τυχαία όποιον βρίσκουν στο δρόμο. Όμως το τραγούδι δε χάνει την επαναστατική του αισιοδοξία:
«Ο λαός θα είναι πάντα καρφωμένος στη δυστυχία;!!Έως πότε οι άνθρωποι του πολέμου θα έχουν το πάνω χέρι;!!Ως πότε η άγια κλίκα θα μας θεωρεί ταπεινά βοοειδή;;!!Πότε επιτέλους θα έρθει η δημοκρατία της δικαιοσύνης και της εργασίας;!!Ναι, αλλά!! Ως εδώ!! Οι κακές μέρες θα τελειώσουν!!Όταν όλοι οι φτωχοί ριχτούν στην υπόθεση της εκδίκησης!!Όταν όλοι οι φτωχοί ριχτούν στην υπόθεση της εκδίκησης!!».





Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018

ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ-ΕΛΛΑΔΑΣ:


Ολόκληρη η ομιλία θα δημοσιευτεί αύριο στον «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου
Τη χτεσινή συγκέντρωση στην Κάλυμνο παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Τη συγκέντρωση άνοιξε ο Σ. Χούλης, Γραμματέας της ΚΟ Καλύμνου, που, ανάμεσα σε άλλα, ευχαρίστησε το Λιμενικό γιατί χωρίς τη συμβολή του δεν θα ήταν δυνατή η πραγματοποίηση της περιοδείας του ΓΓ, λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών. 

Στην ομιλία του ο Δ. Κουτσούμπας, μεταξύ άλλων, σημείωσε:
Το ΚΚΕ μιλάει καθαρά, ανοιχτά, απευθύνει κάλεσμα επαγρύπνησης και ετοιμότητας του λαού μπροστά σ' αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις, εξελίξεις οι οποίες φέρνουν πολύ κοντά τον κίνδυνο ενός θερμού επεισοδίου, άμεσης πολεμικής εμπλοκής της χώρας μας.
Η τελευταία εξέλιξη με την κατάληψη της πόλης του Αφρίν, στη Βόρεια Συρία, από την Τουρκία είναι ένας ακόμα επικίνδυνος κρίκος στην αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της επιθετικότητας της γειτονικής μας χώρας, η οποία με δύο ήδη στρατιωτικές επιχειρήσεις και τη χρησιμοποίηση μισθοφόρων του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» κατέχει συριακό έδαφος και προωθεί σχέδιο διαμελισμού της χώρας.
Γι' αυτό, λοιπόν, επιμένουμε ότι την τουρκική επιθετικότητα πρέπει να τη δούμε δεμένη με τις επικίνδυνες εξελίξεις σε ολόκληρη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής όπου η Τουρκία προσπαθεί να αναβαθμίσει τη θέση της.

Και εκδηλώνεται η αντιπαράθεσή της με την ελληνική αστική τάξη, η οποία εμπλέκεται όλο και πιο ενεργά, διεκδικεί για λογαριασμό των ελληνικών μονοπωλίων μερίδιο από τη μοιρασιά που είναι σε εξέλιξη. Κι απ' αυτήν την αντιπαράθεση, απ' αυτόν τον ανταγωνισμό δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το αντίθετο.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απέναντι στην κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, ακολουθεί την πάγια τακτική του εφησυχασμού και της συγκάλυψης.
Χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις, πριν του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τώρα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, καθησυχάζουν το λαό «διεθνοποιώντας» υποτίθεται την τουρκική προκλητικότητα, κάνοντας στην ουσία παράπονα στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να εισπράξουν απλές δηλώσεις που παραπέμπουν στον Πόντιο Πιλάτο.
Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται για τα δικά τους συμφέροντα και είναι πάρα πολύ ισχυρά και στα Βαλκάνια, και στο Αιγαίο, και στη Μαύρη Θάλασσα, στην Ανατολική Μεσόγειο συνολικά.
Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ δεν ενδιαφέρονται για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου τα οποία αμφισβητεί η Τουρκία. Το αντίθετο.
Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ ενδιαφέρονται για τα κέρδη των μονοπωλίων που έχουν βάλει στο μάτι τον ορυκτό πλούτο της περιοχής. Ακόμη, κι αν για τα δικά τους συμφέροντα εμφανίζονται ως αντίπαλοι της Τουρκίας και της κυβέρνησης Ερντογάν, αυτό ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει. 
Αν προκύψει π.χ. ένας νέος συσχετισμός στην Τουρκία, αν καταλήξουν σε νέους συμβιβασμούς για τη μοιρασιά και τα ανταλλάγματα, είτε στη Συρία, είτε στην Κύπρο, είτε στο Αιγαίο.
Κρύβουν την πραγματικότητα ότι στην περιοχή μας συγκρούονται παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις
Γι' αυτό δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία έτρεξε να αξιοποιήσει τις «ρωγμές» στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία, για να αναλάβει αυτή το ρόλο του σημαιοφόρου των ΗΠΑ στην περιοχή.
Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση που όλο το προηγούμενο διάστημα παραμύθιαζε το λαό ότι «η Ελλάδα αποτελεί νησίδα σταθερότητας και ειρήνης», κρύβοντας την πραγματικότητα, ότι στην περιοχή μας συγκρούονται παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις.
Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, η οποία μετέτρεψε και μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών όπως απέδειξε η χρήση της Σούδας.
Τώρα, πρέπει ο καθένας και η καθεμιά να προβληματιστούν για το γεγονός ότι, ενώ η χώρα ανήκει σε δυο μεγάλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δεν έχει εξασφαλισμένα τα σύνορά της.
Μάλιστα, το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα κράτη - μέλη του, ενώ θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο.
Τώρα, πρέπει ο καθένας και η καθεμιά να σκεφτούν τι κέρδισε και τι κερδίζει ο λαός μας από τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, από τη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο με βάσεις, στρατηγεία, αεροδρόμια, με βάσεις που μπορούν να φιλοξενήσουν ακόμα και πυρηνικά.
Τι κέρδισε ο λαός από τη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ για τις επιδρομές, τις επιθέσεις, τους πολέμους και τους σφαγιασμούς των λαών! 
Πέρα από την επικίνδυνη εμπλοκή, συμμετοχή της Ελλάδας στο μακέλεμα άλλων λαών με τους οποίους δεν έχει να χωρίσει τίποτα.
Κι αν ορισμένοι επιμένουν να λένε «ότι αν δεν ήταν το ΝΑΤΟ, θα είχαμε χειρότερα», μάλλον θέλουν να κρύψουν τα χειρότερα που έχει κάνει το ΝΑΤΟ και αυτά που κατά την πρόσφατη Σύνοδο υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ αποφάσισαν με τη σύμφωνη γνώμη και της ελληνικής κυβέρνησης.
Αποφάσισαν τη συγκρότηση δυο νέων διοικήσεων στη δομή του ΝΑΤΟ, μια που θα εξασφαλίζει τις γραμμές επικοινωνιών μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης στον Ατλαντικό και μια για ταχεία μετακίνηση στρατευμάτων και εξοπλισμού στην Ευρώπη.
Προφανώς, πρόκειται για συνέχεια στην πολεμική προετοιμασία με τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα με τη Ρωσία, όπως ήδη έχουν αποφασίσει σε προηγούμενες Συνόδους του ΝΑΤΟ.
Αυτά είναι τα χειρότερα και επικίνδυνα σχέδια στα οποία μας έχουν μπλέξει οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και οι συμμαχίες τους με τους ιμπεριαλιστές και ειδικά η σημερινή που δείχνει μάλιστα ιδιαίτερη προθυμία.
Να, λοιπόν, γιατί τώρα πρέπει να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση της χώρας από ΝΑΤΟ - ΕΕ, για να κλείσουν οι βάσεις και τα ξένα στρατηγεία, για να επιστρέψουν ΤΩΡΑ όλοι οι στρατιωτικοί από τις αποστολές εκτός συνόρων.
Σας απευθύνουμε κάλεσμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ.
Γιατί, όπως και σεις, θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να ζήσουμε σε ένα ασφαλές και ειρηνικό περιβάλλον, ξέρουμε ότι αυτό μας το στερεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Γιατί, όπως και σεις, θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά με τους γείτονές μας, τους Τούρκους εργαζόμενους με τους οποίους βράζουμε στο ίδιο καζάνι της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, έχουμε τον ίδιο αντίπαλο: τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις τους, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.
Γι' αυτό αντιπαλεύουμε τον εθνικισμό, απομονώνουμε παντού τη ναζιστική εγκληματική ΧΑ, τα τσιράκια του συστήματος, τους υμνητές του Χίτλερ και της χούντας.
Τώρα όλοι και όλες με το ΚΚΕ
Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αναδεικνύει το χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγή των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.
Επιμένει να αναδεικνύει ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα - στρατιωτικά κυρίως - μέσα.
Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που σταθερά αποκαλύπτει τι σημαίνει για την εργατική τάξη, το λαό της Ελλάδας η συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, ποιος ωφελείται και ποιος ωφελήθηκε.
Να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.
Κανείς στρατιωτικός ή νεολαίος φαντάρος της πατρίδας να μη δώσει το αίμα του σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκτός συνόρων, κάτω από ξένη σημαία.
Ολοι μας είμαστε ταγμένοι να υπερασπιστούμε τα σύνορα της χώρας, στον αέρα, στη στεριά και τη θάλασσα και πουθενά αλλού! Ταυτόχρονα, είμαστε ταγμένοι να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της τάξης μας στη χώρα μας, της ειρήνης και της φιλίας των λαών στη γειτονιά μας, σε όλο τον κόσμο.
Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να αποκρουστεί ο όποιος ξένος εισβολέας, εάν και όποτε τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, όμως, επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν δείχνουμε και καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που υποκινεί ή συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.
Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού, έτσι ώστε επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης να είναι η εργατική εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για το λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται.

Να γυρίσουμε την πλάτη στα ύπουλα καλέσματα περί δήθεν «εθνικής ενότητας και συνεννόησης», που θέλουν να υποτάξουν την εργατική τάξη, το λαό στα σχέδια του κεφαλαίου και των αμερικανο ΝΑΤΟικών.
Θέλουν να κρύψουν ότι άλλη είναι η πατρίδα του λαού και άλλη η πατρίδα του κεφαλαίου και των λυκοσυμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η εργατική τάξη, ο λαός μπορεί να υπερασπιστεί την πατρίδα του, αυτή που έχει χτίσει με κόπους και θυσίες, με την εργατική του δύναμη.
Δεν υπερασπίζεται το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα, που κλέβει τον ιδρώτα της εργατικής τάξης και, προκειμένου να υπερασπίσει τα κέρδη του, δεν διστάζει να τη στείλει στη φωτιά του πολέμου.
Τώρα όλοι και όλες με το ΚΚΕ.
Για να έρθει πραγματικά ο λαός στην εξουσία, να οικοδομήσει τη νέα κοινωνία χωρίς ανεργία, κρίσεις και πολέμους, που δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστική - κομμουνιστική.



Παρουσίαση Κειμένου:
**************************************************

Έτσι Διαμορφώνουν οι φασιστοφυλλάδες το ανάλογο κλίμα πολέμου  
και εδώ και Απέναντι (!!)
*********************************************************

--Όταν κάναμε τα χατήρια Αστικής Τάξης-"Συμμάχων"--




Απ' το antivaro


ΝΑΤΟ-Γιουγκοσλαβία 1999: «Έχε το νου σου στο παιδί…»

ΑΠΟ ATEXNOS3 ΣΤΟ ΜΑΡ 23, 2018


Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το όνομα της ήταν Μί­λι­τσα Ρά­κιτς. Γεν­νη­μέ­νη το 1996, ζούσε με τους γο­νείς της, Ζάρκο και Ντού­σι­τσα, σε ένα μικρό δια­μέ­ρι­σμα στη Μπα­τά­νι­τσα, στα βό­ρεια του Βε­λι­γρα­δί­ου. Όπως για κάθε παιδί της ηλι­κί­ας της, έτσι και για την τρί­χρο­νη Μί­λι­τσα ο κό­σμος όλος ήταν ένα παι­χνί­δι. Ένας κό­σμος αθω­ό­τη­τας, τρυ­φε­ρό­τη­τας, ανε­με­λιάς που κάθε παιδί στον κόσμο έχει το ανα­φαί­ρε­το δι­καί­ω­μα να βιώ­νει.

Η Μί­λι­τσα θα ήταν σή­με­ρα 22 ετών. Μόνο που, όπως συμ­βαί­νει με εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά από την Συρία και την Υε­μέ­νη μέχρι τη Λιβύη και την Πα­λαι­στί­νη, την πρό­λα­βε ο πό­λε­μος. Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πό­λε­μος των «συμ­μά­χων». Των «πο­λι­τι­σμέ­νων» υπερ­δυ­νά­με­ων ΗΠΑ και Ευ­ρώ­πης. Ο πό­λε­μος του ΝΑΤΟ. Ο βάρ­βα­ρος πό­λε­μος της λυ­κο­συμ­μα­χί­ας, στο όνομα της οποί­ας πί­νουν νερό η συ­γκυ­βέρ­νη­ση και όλο το ελ­λη­νι­κό αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα.

Η Μί­λι­τσα δεν πρό­λα­βε να με­γα­λώ­σει. Μια από τις «έξυ­πνες βόμ­βες» της ΝΑ­ΤΟϊ­κής συμ­μο­ρί­ας της στέ­ρη­σε το χα­μό­γε­λο, το όνει­ρο, τη ζωή. Το θα­να­τη­φό­ρο ΝΑ­ΤΟϊ­κό βλήμα τη βρήκε στο μπά­νιο του σπι­τιού της, λίγο πριν πέσει για ύπνο. Στο νο­σο­κο­μείο όπου δια­κο­μί­στη­κε ευ­σπευ­σμέ­να, μέσα στα αί­μα­τα, δια­πι­στώ­θη­κε ο θά­να­τος της. Το ημε­ρο­λό­γιο έγρα­φε 17 Απρί­λη 1999. Ήταν μόλις τριών ετών.

Οι γο­νείς της Μί­λι­τσα δεν ξα­νά­φτια­ξαν ποτέ το κα­τε­στρα­μέ­νο μπά­νιο του σπι­τιού. Η τρύπα που άνοι­ξε στον τοίχο το ΝΑ­ΤΟϊ­κό βόλι, πρω­τού πέσει στο κε­φά­λι της μι­κρής σερ­βί­δας, πα­ρα­μέ­νει 19 χρό­νια μετά, να θυ­μί­ζει τη φρι­κα­λε­ό­τη­τα των αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών βομ­βαρ­δι­σμών στη Γιου­γκο­σλα­βία. Μια φρι­κα­λε­ό­τη­τα που ο λαός της χώρας έζησε κυ­ριο­λε­κτι­κά στο πετσί του επί 78 συ­νε­χό­με­να με­ρό­νυ­χτα.

Η τρί­χρο­νη Μί­λι­τσα ήταν ανά­με­σα στους πε­ρί­που 2.500 αμά­χους- «πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες» στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή διά­λε­κτο- που δο­λο­φο­νή­θη­καν από τις βόμ­βες του ΝΑΤΟ. Ένα μικρό μνη­μείο, με την επι­γρα­φή «ήμα­σταν παι­διά», γραμ­μέ­νη στα αγ­γλι­κά και τα σέρ­βι­κα, σε ενα κε­ντρι­κό πάρκο του Βε­λι­γρα­δί­ου, πα­ρα­μέ­νει για να θυ­μί­ζει τη Μί­λι­τσα και τα υπό­λοι­πα παι­διά, που οι φο­νιά­δες ιμπε­ρια­λι­στές τους στέ­ρη­σαν τη ζωή.

Χρέος της ερ­γα­τι­κής τάξης, της νε­ο­λαί­ας, του αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού-φι­λει­ρη­νι­κού κι­νή­μα­τος, είναι η εντα­ντι­κο­ποί­η­ση της πάλης ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και πο­λέ­μους και, κυ­ρί­ως, ενά­ντια στο σάπιο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα που τους γεννά και τους ανα­πα­ρά­γει.

Η πάλη αυτή είναι ο κα­λύ­τε­ρος φόρος τιμής στα αθώα θύ­μα­τα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και ταυ­τό­χρο­να η κα­λύ­τε­ρη πα­ρα­κα­τα­θή­κη για τις γε­νιές που θα ‘ρθουν.


__________________________________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας