Η ΕΊΔΗΣΗ ΠΟΥ ΘΆΦΤΗΚΕ:

 Ερη Ριτσου: 

--Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΑ ΜΜΕ ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ; 

ΚΑΙ ΟΜΩΣ!

Συγκέντρωση κατά της εγκατάστασης Νατοϊκής βάσης στην Αλεξανδρούπολη.

Η συγκέντρωση ξεκίνησε

με χαιρετισμό φαντάρου από μονάδα της Αλεξανδρούπολης, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε.

 «Δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από μια κινητοποίηση που καλούν οι εργαζόμενοι, τα σωματεία τους, οι φοιτητικοί σπουδαστικοί σύλλογοι των οποίων είμαστε μέλη και πριν γίνουμε στρατιώτες. Διαδηλώνουμε εδώ για να μην εγκατασταθεί εδώ στην Αλεξανδρούπολη βάση ΝΑΤΟϊκών ελικοπτέρων.....».

Στη συνέχεια χαιρετισμό απηύθυνε ο Σουχά 'Ερτεκιν, εκπρόσωπος της Επιτροπής Ειρήνης Τουρκίας. 

«Σήμερα, είμαστε εδώ για να υψώσουμε τις φωνές μας ενάντια στο ΝΑΤΟ. Αυτός ο αγώνας θα συνεχίσει μέχρι αυτός ο πολεμικός οργανισμός να εξαφανιστεί.Επειδή το ΝΑΤΟ είναι ο μεγαλύτερος και πιο οργανωμένος τρομοκρατικός οργανισμός στον κόσμο. Είναι τόσο απλό. Επειδή το ΝΑΤΟ ποτέ δεν ήταν ένας οργανισμός για την ασφάλεια, όπως αυτοαποκαλείται. Ιδρύθηκε βασισμένος στην επιθετικότητα.....».

**** 

 ο Νίκος Παπαναστάσης, αντισυνταγματάρχης ε.α., μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ και της Κίνησης για την Εθνική Άμυνα, αναφέρθηκε 

στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή και στην εμπλοκή της χώρας μας και σημείωσε ότι

«η πρόθεση για εγκατάσταση βάσεων στην Αλεξανδρούπολη δεν είναι άσχετη με τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, στα σύνορα ΕΕ και Ρωσίας, Μέση Ανατολή, Ανατολική Μεσόγειο, Βόρεια Αφρική αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη μας, που μυρίζουν μπαρούτι».

Αναφέρθηκε 

στην κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας, σημειώνοντας ότι το αντιιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό κίνημα δεν αδιαφορεί, δεν εφησυχάζει.

«Αντίθετα, εμείς που αγωνιζόμαστε μέσα απ’ τις γραμμές του απευθύνουμε κάλεσμα επαγρύπνησης και ετοιμότητας στην εργατική τάξη, το λαό όχι μόνο στη Θράκη, στο Αιγαίο αλλά σε ολόκληρη τη χώρα.

Απευθυνόμαστε στους εργάτες, τους άνεργους, τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους που ζουν εδώ στην Αλεξανδρούπολη, στον Έβρο, 

όχι για να τους καθησυχάσουμε, όπως κάνει η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, αλλά για να τους ενημερώσουμε, να αναλύσουμε μαζί τους αυτές τις επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή μας. 

Είναι σημαντικό να συζητήσουμε για το ποια πρέπει να είναι η δική μας απάντηση, η απάντηση της εργατικής τάξης του λαού από τη σκοπιά των δικών μας συμφερόντων», είπε.

Απευθυνόμενος στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και στους φαντάρους, είπε: 

«Σε καμιά περίπτωση δεν είσαστε υποχρεωμένοι να χύσετε το αίμα σας για τα ξένα συμφέροντα, σε βάρος των λαών.

Θέση του αντιιμπεριαλιστικού και φιλειρηνικού κινήματος είναι ότι μοναδική σας αποστολή πρέπει να είναι η διαφύλαξη της ακεραιότητας της πατρίδας και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, μαζί με το λαό μας κι όχι απέναντί του».

Πρόσθεσε πως 

«ο γνήσιος λαϊκός πατριωτισμός δεν έχει καμία σχέση με τις επιδιώξεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ που σπέρνουν τον πόλεμο και την καταστροφή στους λαούς και τη νεολαία.

Πατριώτες στρατιωτικοί και απλοί λαϊκοί άνθρωποι, αντιστάθηκαν με τα όπλα στα μέτωπα απέναντι σε πανίσχυρους στρατούς της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας και συμμετείχαν στη συνέχεια στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ κατά την τριπλή κατοχή.

Αυτοί οι πραγματικοί πατριώτες μαχητές της Αντίστασης πρέπει να είναι τα φωτεινά παραδείγματα και για το σήμερα».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, κατήγγειλε την πολιτική ΗΠΑ - ΕΕ ως υπαίτια για την κατάσταση στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Σημείωσε την ανάγκη διατήρησης των συνόρων, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σεβασμό στα δικαιώματα των μειονοτήτων, τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. 

«Ο ένοχος για την κατάσταση στα Βαλκάνια είναι η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για δημιουργία σφαιρών επιρροής και κατάκτηση νέων αγορών.

Η δράση του φιλειρηνικού κι αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, στην κατεύθυνση ανατροπής της πολιτικής που άμεσα και έμμεσα μπλέκει τη χώρα μας στους ΑμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, είναι μονόδρομος. 

Τόσο για τα συμφέροντα τού λαού μας όσο και για του λαού των βαλκανικών χωρών, της Τουρκίας, των λαών όλης της περιοχής», είπε.

Ο Χρήστος Τρέλλης, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΕΕΔΥΕ, αναφέρθηκε 

στους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για τη μετατροπή της περιοχής σε μεταφορικό κόμβο, με τα σχέδια για σιδηροδρομική σύνδεση με Βουλγαρία, την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών Αλεξανδρούπολης και Καβάλας, αλλά και σε ενεργειακό κόμβο, με την κατασκευή του ΤΑΡ, του IGB, των πλωτών σταθμών για το LNG.

Προειδοποίησε πως 

«όπως συμβαίνει με τις ευρωατλαντικές βάσεις και τα στρατηγεία που υπάρχουν χρόνια τώρα στη χώρα μας, έτσι και αυτή η βάση στην Αλεξανδρούπολη θα αξιοποιηθεί για να βελτιώσουν τη θέση τους μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στη μοιρασιά της πίτας που προέρχεται από τη ληστεία των λαών και για να ενισχυθεί η θέση του ΝΑΤΟ στον ανταγωνισμό του με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. (...)

Η όποια ανάπτυξη ευαγγελίζονται οι διάφοροι τοπικοί παράγοντες ότι θα υπάρξει με την εγκατάσταση της ΝΑΤΟϊκής βάσης, τους απαντάμε ότι τα όποια δολάρια θα αφήσουν στην αγορά της πόλης είναι δολάρια βαμμένα με αίμα».

Αναφερόμενος στους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας τόνισε ότι 

«δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα.
Αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ζούνε τις ίδιες αγωνίες και το συμφέρον τους βρίσκεται στην ανάπτυξη της κοινής πάλης για τα δικά τους συμφέροντα, για να στεριώσει η ειρήνη και η φιλία που στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων που καθορίζονται από τη συνθήκη της Λωζάνης. Πραγματικός εχθρός είναι οι ιμπεριαλιστές και τα σχέδιά τους, οι εκμεταλλευτές που μας βλέπουν σαν αναλώσιμο υλικό για τα κέρδη τους».

Και κάλεσε το λαό να παλέψει και να απαιτήσει: 

-Όχι στην εγκατάσταση της ΝΑΤΟϊκής βάσης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη. 

-Όχι στη συμφωνία κυβέρνησης - ΗΠΑ. 

-Απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. 

-Όχι στην πολιτική που μετατρέπει τις μειονότητες σε εργαλείο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής - Οι μειονότητες γέφυρες φιλίας των λαών. 

-Να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι βάσεις και στρατηγεία. 

-Να επιστρέψουν όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις από επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εξωτερικό. Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

Η εκδήλωση έκλεισε με χαιρετισμό από τον Παλαιστίνιο συναγωνιστή, Τζάμπερ Χάνι,

ο οποίος κάλεσε το λαό μας 

να καταδικάσει το συνεχιζόμενο έγκλημα σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού και την κλιμάκωση της ισραηλινής επιθετικότητας. 

Αναφερόμενος στην 16χρονη Αχέντ Ταμίμι, είπε ότι στο πρόσωπό της διώκεται το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού να παλεύει ενάντια στην κατοχή, για το δικαίωμα να έχει ο ίδιος πατρίδα, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και της κυβέρνησης του Ισραήλ.

Ολοκληρώνοντας το χαιρετισμό του, οι νεολαίοι που ήταν συγκεντρωμένοι στην αίθουσα φώναξαν συνθήματα συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό και σήκωσαν πλακάτ που διατύπωναν το αίτημα για άμεση απελευθέρωση της Άχεντ Ταμίμι.

Ακολούθησε μαχητική πορεία στους δρόμους της πόλης η οποία στάθηκε έξω από την έδρα της 12ης Μεραρχίας Πεζικού. 

Με τα συνθήματά τους οι διαδηλωτές κατήγγειλαν πως 

«Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν» και σάλπισαν «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», «Στον ιμπεριαλισμό καμία υποταγή η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί». Παράλληλα, πρόβαλαν την απαίτησή τους για «Αλεξανδρούπολη λιμάνι των λαών και όχι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών».

Από 902.gr

ΣΥΝΗΜΜΕΝΑ ΑΡΧΕΙΑ

 Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

https://www.902.gr/eidisi/politiki/151162/sholio-gia-epeisodio-sta-imia

--και Δείχνουν Αυτά:

«Οι κομμουνιστές έχουν την άποψη ότι είναι καταστροφική αυτή η εγκατάσταση. 

Εγώ ως φιλελεύθερος και ως ενταγμένος στο ΝΑΤΟ, 

Ελληνας πολίτης της ΕΕ, λέω ότι θέλω τη συμπαράσταση μέσα από μια ίδρυση - λειτουργία αμερικανικής βάσης. 

Μακάρι να αντικατασταθεί αυτή στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας με αυτή της Αλεξανδρούπολης. Μακάρι.''

Όλη η είδηση  από τον (14/2/2018) Ριζοσπάστη 

Ο... ενταγμένος στο ΝΑΤΟ 

Δύο μέρες μετά το μαχητικό συλλαλητήριο των Επιτροπών Ειρήνης, Σωματείων και φορέων της περιοχής, ενάντια στους σχεδιασμούς κυβέρνησης - ΗΠΑ για τη δημιουργία ΝΑΤΟικής βάσης ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, 
ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης, Ευ. Λαμπάκης,

βγήκε να πείσει το λαό για τα «οφέλη» που θα προκύψουν από τη μετατροπή της περιοχής σε αμερικάνικη πολεμική βάση.

Σε συνέντευξη που έδωσε χτες σε ραδιοφωνικό σταθμό, δήλωσε ότι έχει ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της εγκατάστασης ΝΑΤΟικής στρατιωτικής βάσης στην Αλεξανδρούπολη και αναρωτήθηκε: «Υπάρχει κανείς λογικός πολιτικά άνθρωπος που να είναι κατά;».

Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Οι κομμουνιστές έχουν την άποψη ότι είναι καταστροφική αυτή η εγκατάσταση. Εγώ ως φιλελεύθερος και ως ενταγμένος στο ΝΑΤΟ, Ελληνας πολίτης της ΕΕ, λέω ότι θέλω τη συμπαράσταση μέσα από μια ίδρυση - λειτουργία αμερικανικής βάσης. Μακάρι να αντικατασταθεί αυτή στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας με αυτή της Αλεξανδρούπολης. Μακάρι. Εγώ πιστεύω ότι η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη θα μας δώσει ώθηση και οικονομική αλλά ταυτόχρονα θα έχουμε και μια αμυντική ασπίδα, την οποία πιστεύω ότι θα την εκμεταλλευτούμε στο έπακρο για να ηρεμήσει ο τόπος. Είναι τόσο απλό».

Η ανάπτυξη που οραματίζεται η αστική τάξη της χώρας και υπηρετούν τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα όσο και οι τοπικοί τους «άρχοντες», με την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού και τη μετατροπή της περιοχής σε ενεργειακό κόμβο, 

θέλει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χωροφύλακα, να φυλάνε τα συμφέροντα των πολυεθνικών που ετοιμάζονται να εγκατασταθούν στην περιοχή.Οσο για την «αμυντική ασπίδα» στην οποία προσβλέπει για να «ηρεμήσει ο τόπος», δεν χρειάζεται να κάνει και πολύ κόπο για να αντιληφθεί την πραγματικότητα. 

Ο κάθε «λογικός πολιτικά άνθρωπος» μπορεί να δει τι γίνεται για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων σε όλη την περιοχή, που μυρίζει κυριολεκτικά μπαρούτι λόγω των ανταγωνισμών για τη μοιρασιά της λείας.

 Και τα όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο αποδεικνύουν πως η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και η μετατροπή της χώρας σε πολεμική βάση των ιμπεριαλιστών, καθόλου δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη, δεν αποτρέπουν την αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας.

Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για τους... ενταγμένους στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και όσους θέλουν να στοιχίσουν το λαό στα επικίνδυνα σχέδια για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Το ανέδειξε ο σφος Εδώ 
Απ΄ τα σχόλια: 

https://www.facebook.com/konstantinos.Mpourxas/posts/10211542680102024?pnref=story

80% στη ΦΤΏΧΕΙΑ Στις ΗΠΑ -ΗΓΈΤΙΔΑ ΔΎΝΑΜΗ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΎ-:

Εάν ζείτε στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μια καλή πιθανότητα ότι ζείτε τώρα στη φτώχεια ή κοντά στη φτώχεια. Περίπου 50 εκατομμύρια Αμερικανοί (49,7 εκατομμύρια) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 80% του συνόλου των κατοίκων των ΗΠΑ ζει κοντά στη φτώχεια ή κάτω από αυτήν .
Αυτό το στατιστικό στοιχείο κοντά στη φτώχεια είναι ίσως πιο εκπληκτικό από τα 50 εκατομμύρια Αμερικανών κάτω από το όριο της φτώχειας, επειδή μεταφράζεται σε ένα πλήρες 80% του πληθυσμού που αγωνίζεται με την ανεργία, τη φτώχεια ή την εξάρτηση από κυβερνητική βοήθεια για να τα βγάλει.

Τον Σεπτέμβριο, ο Associated Press επεσήμανε τα στοιχεία των ερευνών που έδειχναν για το ολοένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, καθώς και για την απώλεια καλών θέσεων απασχόλησης στον τομέα της μεταποίησης, που παρείχαν ευκαιρίες στην «εργατική τάξη» να εξηγήσει μια αυξανόμενη τάση φτώχεια στις ΗΠΑ

*********************

If you live in the United States, there is a good chance that you are now living in poverty or near poverty. Nearly 50 million Americans, (49.7 Million), are living below the poverty line, with 80% of the entire U.S. population living near poverty or below it.

That near poverty statistic is perhaps more startling than the 50 million Americans below the poverty line, because it translates to a full 80% of the population struggling with joblessness, near-poverty or reliance on government assistance to help make ends meet.

In September, the Associated Press pointed to survey data that told of an increasingly widening gap between rich and poor, as well as the loss of good-paying manufacturing jobs that used to provide opportunities for the “Working Class” to explain an increasing trend towards poverty in the U.S.

πηγή 

--Να γιατί επενδύουν στον πόλεμο, πιστεύοντας έτσι, να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματός τους. 

---Να γιατί ο καπιταλισμός Δεν γιατρεύεται, παρά μόνο Ανατρέπεται !!

--ο ΣΕΦΕΡΛΗΣ και το ΦΙΛΟΘΕΆΜΟΝ ΚΟΙΝΌ του--

Για ΣΈΝΑ που γελάς με το: 

«Σκάσε μωρή!» 

Η παλάμη του Μάρκου Σεφερλή κολλάει σαν βεντούζα στο πρόσωπο της συμπρωταγωνίστριας του. Η ευτραφής κυρία έχει ήδη εισπράξει αρκετά φάσκελα, αλλά τώρα το βαμμένο, σαν σκιάχτρο, πρόσωπο της, βρίσκεται ανάμεσα στα δάχτυλα του λαϊκού καλλιτέχνη. 

Το νούμερο είναι για τη φθορά που φέρνει ο γάμος στα ζευγάρια. «Θα μου πάρεις κάτι για το κρεβάτι;» ρωτά η σύζυγος. 

Ο Σεφερλής της φοράει μία σακούλα στο κεφάλι. 

Το κοινό ξεκαρδίζεται. Τα γέλια σηκώνουν ατομικό μανιτάρι πάνω από το «Δελφινάριο».

«Γύρνα μωρή». 

Οι χορεύτριες βγάζουν τα φορέματα τους. Μένουν με εσώρουχα, ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα. 

Ο Μάρκος τις επιδεικνύει στο κοινό του.

 «Γύρνα μωρή να σε δούμε και από πίσω. Γύρνα γιατί δεν θα πληρωθείς απόψε. Α, κοίτα αυτή που δεν γυρίζει, έχει πάρει προκαταβολή.» Η κυρία δίπλα μου πήγε να πνιγεί. Τα ποπ κορν έφυγαν βίαια από το στόμα της για να βγει το γέλιο.

«Σκύψε μωρή να πάρει ο κόσμος μάτι.»

 Ο Σεφερλής υποδύεται έναν Ελληνα που κάνει μπάνια στις Μαλδίβες μαζί με την καλλίγραμμη σύντροφο του. Δίπλα τους είναι ένα ζευγάρι μεγαλύτερης ηλικίας. Τη σύζυγο παίζει η ευτραφής κυρία. 

Τα σχόλια για την «πατσαβούρα» μαζεύουν γέλιο. 

«Εμένα η δικιά μου έβαλε φέτος χείλη, βυζί και κώλο. Η δικιά σου έβαλε τριάντα κιλά»

Η κοπέλα είναι Ιταλίδα. Το αγόρι Αλβανός. 

«Α, για αυτό μωρή της έκλεψε την καρδιά» 

Το κοινό αντιδρά με σπασμούς όταν ο «Αλβανός» κλέβει βαζάκια με μέλι.

Αυτές οι σκηνές παιγμένες σε δεκάδες παραλλαγές είναι η παράσταση «Αγάπη μόνο» του Μάρκου Σεφερλή. 

Ενα κομπολόι από σεξιστικά και ρατσιστικά αστεία ενωμένα με το κορδόνι του κακού χιούμορ και επένδυση λαϊκίστικης πολιτικής αισθητικής: 

φταίνε οι Γερμανοί, είμαστε ένας λαός με υπεροχή, μην τολμήσετε να αγγίξετε τα αρχαία ελληνικά και τα θρησκευτικά. 

Διότι ο Ελληνας του Σεφερλή είναι ένας εξαπατημένος straight πατριώτης. Δεν φτάνει που τον γέλασε ο Τσίπρας και του πάτησαν οι Γερμανοί το σβέρκο, είναι και η ζωή που κύλησε, αφήνοντας τον με αυτό το «μπάζο» δίπλα του. 

Για κάποιες στιγμές δεν ήξερα αν είναι το κοινό που χαχανίζει ή το τέρας που βρυχάται.

Συγχωρέστε με, αλλά οι χίλιοι άνθρωποι που κακαρίζουν μπροστά στο ευτελές χιούμορ δεν είναι λαός. 

Είναι ένα τμήμα όχλου που μπολιάζεται με σεξισμό, εθνολαϊκισμό και μία απόλυτα απλουστευτική, λαϊκίστικη προσέγγιση των πραγμάτων. 

Οχι, ο Σεφερλής δεν παίρνει το λαϊκό θυμικό για να το ανεβάσει στη σκηνή. 

Χορηγεί ψυχαγωγική νομιμοποίηση σε ταπεινά ένστικτα. 

Στη σκηνή του Σεφερλή ο Ελληνάρας έχει πάντα δίκιο, η γυναίκα είναι μόνο για κρεβάτι ή για τα σκουπίδια, οι δύσμορφοι για πλάκα και οι gay για ξεφωνητό. 

Και όλα αυτά το λαϊκό ακροατήριο τα παίρνει μαζί του ως αποδεκτά, σχεδόν καθαγιασμένα από τον ίδιο τον Μάρκο. 

Σε αυτήν την παράσταση με εντυπωσίασαν πολλά, ήταν ένα theme park για μένα. 

Περισσότερο όμως με εντυπωσίασε το γέλιο των γυναικών. 

Εκείνο το δυνατό, το τσιριχτό γέλιο κάθε φορά που ο Σεφερλής εξευτέλιζε ένα γυναικείο χαρακτήρα. 

Τι διάολο έβλεπαν; 

Αρνούμαι να πιστέψω ότι έβλεπαν να διακωμωδείται η καθημερινότητα τους, όχι δεν μπορεί.

 Ομως, εντάξει, οι πορδές βγάζουν χαρά -μας το δίδαξε ο Λαζόπουλος. 

Βγάζει όμως γέλιο και το ακραίο σεξιστικό παραλήρημα; Ναι. 

Και εδώ θα έρθει ο Σεφερλής για να πει ότι προσφέρει στον λαό το θέαμα που ζητάει. 

Και ως γνωστόν, το λαϊκό γούστο είναι εξ ορισμού σωστό, ποιοτικό, ως και δημοκρατικά νομιμοποιημένο. 

Δεν πάει έτσι. 

Διότι με αυτή την προσέγγιση και το θέαμα στο Κολοσσαίο ακουμπούσε στη λαϊκή αισθητική της εποχής. 

Και από την άλλη και ο Καραγκιόζης, που λέει ο λόγος, λαϊκό θέαμα είναι. Δεν προσφέρεται όμως βουτηγμένος στο λίπος.

Τώρα κάποιος θα σηκωθεί και θα ρωτήσει, με γλώσσα παλιάς «Αυριανής», αν είναι κακό να γελάει ο κόσμος. 

Οταν γελάει έτσι ναι, ανοίγει το στόμα και βγαίνει η κακοσμία της παθογένειας μας. [...]

-- Δεν είναι για γέλια ο Σεφερλής
- του Κώστα Γιαννακίδη

Το είδαμε Εδώ

Τρεις συναυλίες αφιερωμένες στα 100 χρόνια του ΚΚΕ.,,

ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
«Μεγάλη συγκίνηση και τιμή... »

Συζήτηση του «Ριζοσπάστη» με τον μεγάλο συνθέτη με αφορμή τις τρεις συναυλίες 

που είναι αφιερωμένες στα 100 χρόνια του ΚΚΕ

Με αφορμή τις τρεις μεγάλες συναυλίες που αφιερώνει ο Θάνος Μικρούτσικος στο ΚΚΕ, ο «Ριζοσπάστης» είχε τη χαρά να βρεθεί από κοντά και να συζητήσει με τον συνθέτη. Ο λόγος του μεστός και χειμαρρώδης. Μας μιλά για τα έργα του και τη σημασία της παρουσίασής τους με αφορμή τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει την ανάγκη και τη σημασία οι νεαροί καλλιτέχνες να διευρύνουν συνεχώς τις γνώσεις τους.

* * *

-- Τρεις συναυλίες αφιερωμένες στα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Τι σημαίνει αυτό για εσάς;

-- Τι σημαίνει αυτό για εμένα; Μεγάλη συγκίνηση και τιμή. Το ΚΚΕ είναι μακράν το πιο ιστορικό κόμμα στην Ελλάδα. Είναι ένα κόμμα που αποδεδειγμένα υπερασπίζεται τα δίκαια του λαού, τα δίκαια όσων είναι καταπιεσμένοι, τα δίκια της εργατικής τάξης. Το έχει αποδείξει μέσα σε αυτά τα 100 χρόνια. Εγώ τελεσίδικα ανήκω εδώ. Το είχα πει και το Σεπτέμβρη σε μια δήλωσή μου στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Αυτός είναι ο κόσμος μου.

Η συγκίνηση μεγαλώνει, όταν αυτές οι 3 συναυλίες έχουν να κάνουν και με δύο έργα μου, το «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη» σε μετάφραση του Ρίτσου και «Καντάτα για τη Μακρόνησο» σε ποίηση Γ. Ρίτσου. Δύο έργα που έχουν βάθος χρόνου, μιας και τα έγραψα πριν από 43 χρόνια, πριν κλείσω τα 28 μου χρόνια και εκδόθηκαν πριν από 42 χρόνια.

-- Με μεγάλη χαρά αναμένουμε την παρουσίαση της «Καντάτας για τη Μακρόνησο». Ενα έργο που έχει να παρουσιαστεί ολοκληρωμένο πάνω από 40 χρόνια...
-- Οντως, στην Ελλάδα η «Καντάτα» ολοκληρωμένη είχε παρουσιαστεί μόνο 2 φορές, την ίδια μέρα, στο Σπόρτινγκ το 1976. Το έργο είχε παρουσιαστεί ολοκληρωμένο και στο εξωτερικό, στην Οπερα του Βερολίνου της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, στο Κόντσερτ Χάους της Βιέννης και στην Οπερα της Γλασκόβης.
Τώρα το τολμώ χάρη στο ΚΚΕ. Συνεπώς η συγκίνηση είναι πολλαπλή. Νομίζω ότι παρότι είχα σκεφτεί να το κάνω αυτό το έργο εδώ και κάποια χρόνια, κάτι με φρενάριζε, σαν κάτι να μου έλειπε. Είμαι πραγματικά ευτυχής που η «Καντάτα» ανεβαίνει για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και με το ΚΚΕ δίπλα. Είναι η καλύτερη δυνατή συγκυρία.
Ενα έργο μελοποιημένης ποίησης έχει δύο υπογραφές. Αυτήν του συνθέτη και αυτήν του ποιητή, στιχουργού. Στην προκειμένη περίπτωση το έργο ανήκει, θα έλεγε κανείς, στον Γιάννη Ρίτσο και στον Θάνο Μικρούτσικο. Θεωρώ όμως ότι το έργο ανήκει και στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, που εξέφρασε, και ειδικότερα εκείνη την εποχή, όλο τον κόσμο που βρέθηκε στα ξερονήσια. Είναι από τις ελάχιστες φορές που ένα έργο ανήκει και σε κάποιον ακόμα, εκτός των δύο δημιουργών.
-- Πείτε μας λίγα λόγια για το πρόγραμμα των συναυλιών.
-- Ξεκινάμε με τη «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη» που θα τα ερμηνεύσει ο Κώστας Θωμαΐδης, σε μετάφραση Ρίτσου. Γιατί επιμένω στη μετάφραση... Εχει γραφτεί από μεγάλους κριτικούς ότι ο Ρίτσος και κανένα ποίημα να μην είχε γράψει, μόνο η μετάφρασή του στον Μαγιακόφσκι και στον Χικμέτ θα αρκούσε να τον κατατάξει κανείς σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο της ελληνικής φιλολογίας.

Αν δει κανείς τη μετάφραση του Ρίτσου, θα διαπιστώσει ότι οι στίχοι έχουν διαφορετικό αριθμό συλλαβών. Μπορείς να δεις 13 συλλαβές και μετά 7... Γιατί το έκανε αυτό; Οπως μου είπε, προσπάθησε, σεβόμενος απολύτως την ουσία της ποίησης του Μαγιακόφσκι και μην αλλάζοντας ούτε τα τερτίπια του, να αποδώσει 100% πώς θα το έγραφε ο Μαγιακόφσκι, την εποχή που το μετέφρασε ο Ρίτσος, σε τούτη δω τη γλώσσα. Είναι, λοιπόν, πρωτοφανής ο τρόπος που απέδωσε τον Μαγιακόφσκι. Η ποίηση του Μαγιακόφσκι είναι σαν ένα βέλος που σκίζει τον χρόνο. Τόση δύναμη έχουν οι στίχοι του. Επρεπε, λοιπόν, εγώ, ακολουθώντας το κείμενο, που είναι πολύ δύσκολο ρυθμικά, να το κάνω να ρέει στον ακροατή σαν ποτάμι.

Θα ακολουθήσει η «Καντάτα για τη Μακρόνησο», με βασική ερμηνεύτρια την Ρίτα Αντωνοπούλου. Ξέρεις, της πέφτει πολύ βαρύ φορτίο, γιατί η Μαρία Δημητριάδη, στην πρώτη εκτέλεση, είναι τόσο μοναδικά δραματική... Ομως, τα καταφέρνει πολύ καλά. Είναι σπουδαία τραγουδίστρια. Δευτερεύων τραγουδιστής θα είναι ο Κώστας Θωμαΐδης.

Πρόκειται για ένα έργο όπου εναλλάσσονται τα σύγχρονα - ατονικά μέρη με κάποιο τραγούδι. Αν πεις μόνο τα τραγούδια είναι σαν να χάνεις μια διάσταση του έργου. Στις συναυλίες τα ατονικά μέρη θα έχουν 3 επίπεδα. Θα υπάρχει το ηχογραφημένο μέρος. Παράλληλα, θα προστεθεί ζωντανή μουσική και ευχαριστώ πολύ την ΚΝΕ που βοηθά καθοριστικά με προβολές εικόνων, ώστε να δημιουργείται ένα θεαματικό μέρος που θα καταλήγει στο τραγούδι.

Στο τελευταίο μέρος μπαίνει στο παιχνίδι και ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός. Και οι τρεις θα ερμηνεύσουν, με προεξέχοντα όμως τον Μ. Πασχαλίδη, πολιτικά τραγούδια, από διάφορους κύκλους μου.
Οι νέοι μουσικοί να διευρύνουν συνεχώς τις γνώσεις τους
-- Η μουσική σας διαδρομή μετρά κοντά 50 χρόνια. Ποιες είναι οι συμβουλές που δίνετε στους νέους μουσικούς;

-- Το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει είναι να διευρύνει συνεχώς τις γνώσεις του. Το καλύτερο ταλέντο του κόσμου να έχεις, και είναι αποδεδειγμένο ιστορικά, χωρίς γνώσεις κάποια στιγμή δεν δίνει έργο.

Και μην πει κανείς, ναι αλλά ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης. Και ο Τσιτσάνης και ο Βαμβακάρης γνώση είχαν. Δεν μιλάω μόνο για τη γνώση του ωδείου. Οταν παίζεις το μπουζούκι δεξιοτεχνικά και ξεπερνάς τις δυνατότητές σου, αυτό είναι μια τρελή γνώση, που σου αρκεί για να γράφεις πράγματα. Η γνώση σου - η ωδειακή και η ακουστική και η γνώση που παίρνεις μόνος σου και τη διευρύνεις διαβάζοντας και η παιχτική - να διευρύνεται μέχρι το τέλος της ζωής σου.

Εγώ προσωπικά θεωρώ τον μεγαλύτερο πιανίστα του 20ού αιώνα τον Ρίχτερ. Τον άκουσα στη δεκαετία του '70 εδώ στην Ελλάδα. Είχε παίξει έναν Σούμαν τόσο δεξιοτεχνικά που είχα χάσει τα δάχτυλά του. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς το δεξί και το αριστερό του χέρι πήγαιναν τόσο αυτόματα. Και αυτοί οι πιανίστες δουλεύουν τα χέρια τους 10 - 12 ώρες τη μέρα, ακόμα κι ενώ μιλάνε... Εξι μήνες πριν πεθάνει είδα ένα βίντεο στο εξοχικό του στην ΕΣΣΔ και ο διάολος έπεσε να παίζει το ίδιο κομμάτι με αυτό που είχα ακούσει. Και το άκουσα στη μισή ταχύτητα. Με πολλές παύσεις ανάμεσα. Και δε θα ξεχάσω στη ζωή μου, αυτή τη μουσική που έβγαινε από τις παύσεις. Αυτό το βάθος των πραγμάτων. Είχε φτάσει στην αντίπερα όχθη και είχε περάσει στην αιωνιότητα.

Λοιπόν, η γνώση, παντού βέβαια, μιλώντας όμως τώρα για τη μουσική, είναι το Α και το Ω. Πάνω σε αυτήν τη γνώση θα πατήσει το όποιο ταλέντο, μακάρι το μεγάλο, για να εκφράσει αριστουργηματικά τον εαυτό του και την εποχή του.
-- Κρατάμε επομένως τη γνώση...

-- Γι' αυτό λέω και το υποστηρίζω ότι η τέχνη είναι μια μορφή εργασίας. Και ως εργασία εμπεριέχει και τη γνώση. Οι νεαροί καλλιτέχνες να διευρύνουν συνεχώς τις γνώσεις τους, με τρόπο δημιουργικό. Αυτό που τους παραδόθηκε να το σέβονται, να το μαθαίνουν, αλλά να παίρνουν και αμπάριζα, για να φτιάξουν το δικό τους τρόπο.

Βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Βιώνουμε τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Στο χώρο της τέχνης, ψάχνοντας να βρει τον τρόπο για να εμπεδώνει συνεχώς την κυριαρχία του, τον βρήκε μέσα από το Ιντερνετ και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δημιουργώντας το τυποποιημένο προϊόν. Με αυτόν τον τρόπο μπαίνει φραγμός στη δημιουργία των νέων ανθρώπων.

Και εδώ να πω κάτι: Παρότι το ΚΚΕ είναι πολιτικό κόμμα κι όχι πολιτιστικός οργανισμός, θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ θα έπρεπε να το θεωρούμε σαν ένα φορέα, που και στον τομέα του πολιτισμού κάνει πραγματικά μια εξαιρετική δουλειά. Δίνει ανάσα! Και πέρα από εμάς τους παλιότερους και τους αναγνωρισμένους να δώσει ουσιαστικό χώρο και στους νεότερους, ξέρω ότι το κάνει, αλλά να δώσει ακόμα περισσότερο χώρο.
Σε επόμενο φύλλο, θα δημοσιεύσουμε τη συνέχεια της συζήτησής μας με τον Θάνο Μικρούτσικο και θα μας «ταξιδέψει» 40 χρόνια πίσω για να διηγηθεί πώς έγραψε την «Καντάτα για τη Μακρόνησο», ενώ μιλά και για τη σχέση του με τον Γιάννη Ρίτσο.

Α. Πρ.

Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΡΟΥΣΙΑ, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ “ΓΚΟΥΛΑΓΚ”

Γελούσε ο φίλος μου σαρκαστικά και με κοίταζε με τα παμπόνηρα ματάκια. 

Με διαπέρασε αλαφριά ανατριχίλα. 

Όλα τα ξέρουν οι φίνοι τούτοι άπιστοι· μονάχα τούτο ξεχνούν: πως μονάχα επιθυμώντας, απατώμενος κι απατώντας –δηλαδή πιστεύοντας- ο άνθρωπος μπορεί ν’ αλλάξει το πρόσωπο της γης.

“Οι ερυθρές φυλακές” – Ο Νίκος Καζαντζάκης για το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα

Από:Κατιούσα

Σαν σήμερα,26-10- το 1957, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος Κρητικός λογοτέχνης, Νίκος Καζαντζάκης, σε ηλικία 74 ετών. 

Μπορεί ο Καζαντζάκης πολιτικά να είχε διάφορες διακυμάνσεις, αλλά οι ταξιδιωτικές σημειώσεις του για τη Σοβιετική Ένωση είναι τόσο πλούσιες κι εύστοχες, που βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς σοβιετολόγους του συρμού, που δε διαθέτουν ούτε το ταλέντο του, ούτε την εντιμότητα και τη διεισδυτικότητά του.

 Ακολουθεί το κεφάλαιο για το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα από το βιβλίο “Ταξιδεύοντας – Ρουσία”, όπου προχωράει φυσικά πέρα από τις στερεοτυπικές τοποθετήσεις που ξεκινούν κι εξαντλούνται στη λέξη “γκούλαγκ”, δίνοντας τις βασικές αρχές του και κάποιες σημαντικές πληροφορίες.


Ο Παναγής Σκουριώτης της Σοβιετικής Ρουσίας είναι, όπως κι ο δικός μας, ένας ισχυρός οργανισμός, όλος φλόγα, αφιερωμένος με φανατισμό στο σκοπό που έθεσε στη ζωή του: ν’ αναμορφώσει τις φυλακές. Ξανθός, γαλάζια μάτια, ξεχειλισμένος από χαρά, σαν τους ανθρώπους που, κυριεμένοι από ένα μεγάλο πάθος, το ικανοποιούν και χαίρουνται. Χαρούμενος, γοργοκίνητος, με άρπαξε στο αυτοκίνητό του και μ’ έφερε στις μεγάλες φυλακές έξω από τη Μόσχα.

Μέσα στην πυκνήν ομίχλη, το πρωί εκείνο, τα σπίτια κι οι εκκλησιές γυάλιζαν αχνά, εξαϋλωμένα, σα χτίρια ξωτικά καμωμένα από καπνούς κι υγρασία. Τα ηλεχτρικά ήταν αναμμένα κι έφεγγαν θαμπά τους δρόμους και τις παγωμένες βιτρίνες. Κοράκια περνούσαν σιωπηλά και κάθιζαν στα κρυσταλλωμένα δέντρα, τα σπίτια όλο και λιγόστευαν, είχαμε πια βγει στο μοσχοβίτικο κάμπο, φτάναμε στις φυλακές.

Σε όλο το δρόμο ο νέος σύντροφός μου μου ξηγούσε ότι η Σοβιετική Ρουσία αντικρίζει και το δύσκολο πρόβλημα φυλακών και φυλακισμένων:

-Δύο είναι οι βασικές αρχές μας: α) η μόρφωση του κατάδικου β) η εργασία
α) Κάθε φυλακή έχει:

 το σκολειό της για τους αναλφάβητους· όλοι, όταν θα βγουν από τη φυλακή, πρέπει να ξέρουν ανάγνωση και γραφή· έχει τη λέσχη της, το θέατρό της, τον κινηματογράφο της, τη βιβλιοθήκη της· στη λέσχη συζητούν, γίνουνται ομιλίες, θεατρικές παραστάσεις, διαβάζουν και μορφώνουνται. 

Κάθε φυλακή έχει τη δική της «εφημερίδα του τοίχου», όπου οι ίδιοι οι φυλακισμένοι γράφουν με απόλυτη ελευτερία για όλα τα θέματα που αφορούν την υλική ή πνευματική ζωή τους. Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε διάφορες ομάδες και καθεμιά αναλαβαίνει ορισμένο κλάδο: υπάρχουν ομάδες για τη μόρφωση, για την πολιτική, τα οικονομικά, την υγιεινή, άλλες αναλαβαίνουν τη φιλολογία, τη μουσική, τις γιορτές. 

Όλες οι ομάδες αποτελούνται από φυλακισμένους και μονάχα ο πρόεδρός τους είναι κρατικός υπάλληλος. 

Μεγάλη προσοχή συνάμα δίνουμε στο κορμί: καθαριότητα, ηλιοθεραπεία, αεροθεραπεία, γυμναστική, εκδρομές.

β) Σύμφωνα με τη δεύτερή μας αρχή, όσοι κατάδικοι μπορούν, πρέπει να εργάζουνται. 

Η εργασία δεν έχει σκοπό την τιμωρία του φυλακισμένου, παρά την ανθρωπιστική κι επαγγελματική του μόρφωση· γι’ αυτό η εργασία πρέπει να ‘ναι ανάλογη με την κλίση και τις ικανότητες του κάθε ατόμου. 

Σωματική ή ψυχική ποινή απαγορεύεται, όχι μονάχα γιατί αντιστρατεύεται στις σοβιετικές μας αρχές παρά και γιατί εξαγριώνει τον άνθρωπο και του γεννάει μίσος για την κοινωνία. 

Η πείρα μας απόδειξε πως τίποτα δεν επιδράει τόσο ευεργετικά στο φυλακισμένο, όσο ο σεβασμός στην ατομικότητά του.

Ευτύς ως ο κατάδικος μπει στη φυλακή,

 πάνε και τον βλέπουν ο διευθυντής κι οι προϊστάμενοι στο μορφωτικό ή εργατικό τμήμα. Κουβεντιάζουν μαζί του, μελετούν το χαραχτήρα και τη μόρφωσή του, τις επαγγελματικές του ικανότητες. 

Την άλλη μέρα του δίνουνε το βιβλιάριο, όπου αναγράφουνται τα δικαιώματα και τα χρέη του.

Οι φυλακισμένοι διαιρούνται σε τρεις τάξες: Κατώτατη, μέση κι ανώτατη. Κάθε φυλακισμένος παραμένει υποχρεωτικά ορισμένο χρονικό διάστημα στην τάξη όπου κατατάχτηκε, ωσότου η διεύθυνση του επιτρέψει να μετατοπιστεί στην αμέσως ανώτερη. 

Η παραμονή του στην ίδια τάξη ή η μετάθεση σε άλλη εξαρτάται από την πρόοδο του φυλακισμένου στην εργασία του και στη συμπεριφορά του, και γενικά από την επίδραση που είχε απάνω του το σωφρονιστικό σύστημα.

Η προαγωγή σε ανώτερη τάξη συνεπάγεται ορισμένα προνόμια: 

Αλαφρώνουν οι όροι του κανονισμού, μπορεί ν’ απολυθεί ο κατάδικος προτού λήξει ο χρόνος της ποινής κτλ. 

Όσοι ανήκουν στην κατώτατη τάξη δικαιούνται να δέχουνται επίσκεψες και να ‘χουν αλληλογραφία κάθε 15 μέρες· όσοι στην ανώτατη, κάθε μέρα. 

Όσο ανεβαίνουν σε ανώτερη τάξη αποχτούν και μεγαλύτερη ελευτερία να διαχειρίζουνται τα χρηματικά ποσά που κερδίζουν και ν’ αγοράζουν τρόφιμα, φορέματα, βιβλία. 

Όσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη δικαιούνται εφτά μέρες άδεια το χρόνο· όσοι στην ανώτατη δεκατέσσερεις.

 Επίσης μπορεί να χορηγηθεί στους αγρότες που έδειξαν καλή διαγωγή άδεια απουσίας τρεις τέσσερεις μήνες, να πάνε στα χωριά τους και να βοηθήσουν στο θερισμό. Οι μήνες αυτοί υπολογίζουνται ως φυλακή.

Έχουμε διάφορους τύπους φυλακές, ανάλογα με τα διάφορα μέτρα της κοινωνικής προστασίας:

α) Σωφρονιστικές· αυτές υποδιαιρούνται: σε οίκους φυλακής· σωφρονιστικούς οίκους προστασίας· παροικίες αγροτικές, επαγγελματικές, βιομηχανικές· ειδικά απομονωτήρια· μεταβατικούς, σωφρονιστικούς οίκους.

β) Γιατροπαιδαγωγικές· υποδιαιρούνται σε οίκους εργασίας για ανηλίκους· σε οίκους εργασίας για εγκληματίες προερχόμενους από αγροτοεργατική νεολαία.

γ) θεραπευτικές· υποδιαιρούνται: σε ιδρύματα για ψυχικά ανισόρροπους και σωματικά άρρωστους· σε ινστιτούτα ψυχιατρικής θεραπείας, νοσοκομεία κτλ.

Το σοβιετικό σωφρονιστικό σύστημα θέσπισε ακόμα μια σημαντική καινοτομία: 

Ως σήμερα, επικρατούσε η Ιδέα πως το δικαστήριο είναι ο μόνος ρυθμιστής της ποινής· 

σ’ εμάς όμως η δικαστική κι η σωφρονιστική εξουσία είναι δυο ισότιμοι παράγοντες της ενιαίας ποινικής πολιτικής του Κράτους. Το έργο της σωφρονιστικής εξουσίας δεν έχει σε μας μηχανικό χαραχτήρα· έγινε καθαρά δημιουργικό.

Από τη στιγμή που, ευτύς μετά τη δίκη, το κέντρο του βάρους μεταφέρεται στη σωφρονιστική εξουσία, τα εχτελεστικά σωφρονιστικά όργανα επιδίδουνται στη μελέτη –ψυχική, σωματική, πνευματική- των καταδίκων. Τους ταξινομούν, ορίζουν ειδικούς κανονισμούς, χρησιμοποιούν διάφορα, ανάλογα με την κάθε κατηγορία, μέσα σωφρονισμού και μόρφωσης.

Και το σπουδαιότερο: 

μπορούν όχι μονάχα ν’ αλλάξουν τους όρους της εχτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων, παρά και να συντομέψουν το χρόνο της ποινής που όρισε το δικαστήριο και να μεταβάλουν ριζικά τα μέτρα της κοινωνικής προστασίας. 

Η Σοβιετική Ρουσία κλόνισε την αρχή πως οι δικαστικές ετυμηγορίες είναι απαραβίαστες· τα εχτελεστικά όργανα μπορούν, ανάλογα με τη διαγωγή του κατάδικου, να τροποποιήσουν ριζικά την ποινή.

Με τα μέσα αυτά προσπαθούμε όχι να τιμωρήσουμε τον κατάδικο παρά να τον κάμουμε ικανό να συνεργαστεί κι αυτός μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία:

 του μαθαίνουμε γράμματα, του θεραπεύουμε την ψυχή και το σώμα, του διδάσκουμε μιαν τέχνη για να μπορεί να ζήσει και να φανεί χρήσιμος στο σύνολο.

Κάνουμε ό,τι μπορούμε να νικήσουμε το σκοτάδι του μυαλού και της ψυχής του ανθρώπου.

Μέσα από την πυκνήν ομίχλη έβλεπα τα υπερβόρεια μάτια του συντρόφου μου να λάμπουν σα δυο φλόγες. 

Μπαίναμε στη μεγάλη αυλή της φυλακής.

Το χτίριο είναι παλιό, απέραντο και ξεμοναχεμένο στην πεδιάδα.

 Κάμποσοι φυλακισμένοι έκοβαν ξύλα, άλλοι κουβαλούσαν κάρβουνα· 

ο διευθυντής χαιρέτησε τους «συντρόφους φυλακισμένους» μ’ εγκαρδιότητα. 

Μπήκαμε σ’ ένα μακρύ, φωτισμένο διάδρομο· 

ευτύς εξαρχής σου γεννιέται η εντύπωση πως δε βρίσκεσαι σε φυλακή παρά σε σιωπηλό, πειθαρχημένο εργοστάσιο.

Ανοίγαμε τις πόρτες κατά σειρά και βρισκόμασταν πάντα μπροστά σ’ ένα καινούρια αργαστήρι: 

Εδώ το τυπογραφείο που αναλαβαίνει, με τη φίρμα της φυλακής, να εκδίδει βιβλία, παραπέρα το βιβλιοδετείο, έπειτα το ξυλουργείο, το παπουτσίδικο, το σιδεράδικο, το ψωμάδικο. 

Οι ίδιοι οι φυλακισμένοι ζυμώνουν, φουρνίζουν, μαγερεύουν, πλένουν. 

Παντού μας υποδέχουνται χαρούμενα κι εγκάρδια· 

πουθενά δεν είδα φύλακες με στολή ή με όπλα· 

ελάχιστοι οι φύλακες και ντυμένοι πολιτικά. Οι κατάδικοι πάλι φορούν ό,τι ρούχα τους αρέσουν, τίποτα δε σου θυμίζει πως βρίσκεσαι σε φυλακή.

Πολλοί μαθαίνοντας πως είμαι ξένος, με ζυγώνουν με περιέργεια και σφοδρό ανθρώπινο ενδιαφέρον και με ρωτούν για την πατρίδα μου: 

«Τι γίνεται εκεί κάτω, υπάρχουν άνθρωποι να εκμεταλλεύουνται ανθρώπους, υπάρχουν σύντροφοι που να υποφέρουν; 

Τι ενέργεια κάνετε να φωτιστεί, να λευτερωθεί ο λαός;» 

Ρωτούσαν, μ’ έπιαναν από τα χέρια, με κοίταζαν, περίμεναν κι εγώ απαντούσα με αοριστία.

Στο σιδεράδικο ένα φυλακισμένος στέκουνταν σε μια γωνιά με σταυρωμένα χέρια:

-Αυτός δε θέλει να δουλέψει, μου ξήγησε ο διευθυντής χαμογελώντας· μα σε λίγες μέρες θα βαρεθεί, θα ντραπεί, θα ζουλέψει και θα πιάσει κι αυτός δουλειά. Όταν ένας κατάδικος έρθει, τον ρωτούμε αν θέλει να δουλέψει και πού· μερικοί αποκρίνουνται πως καμιά διάθεση δεν έχουν για δουλειά κι εμείς τότε τους αφήνουμε· καθένας είναι λεύτερος. Όμως φροντίζουμε να παραστέκουν άνεργοι μαζί μ’ εκείνους που δουλεύουν και πάντα, ύστερα από λίγες μέρες, έρχουνται μόνοι τους και μας παρακαλούν να τους δώσουμε εργασία.

Πήγαμε στη λέσχη. 

Ήταν άλλοτε εκκλησία και σώζουνται ακόμα μερικές αγιογραφικές τοιχογραφίες απάνω από το ιερό· 

τώρα είναι καταστόλιστη με κόκκινες σημαίες και κόκκινα ρητά·

 και στο βάθος, όπου μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Αγία Τράπεζα, είναι τώρα η μαρμαρένια προτομή του Λένιν δεξιά του, το ξύλινο αντίγραφο του Μνημείου του στην Κόκκινη Πλατεία· 

κι αριστερά, το αποτύπωμα της φτωχικιάς ίσμπας που είχε καταφύγει ο Λένιν όταν τον κυνηγούσαν τα όρνια του Τσάρου.

Ως μπήκαμε, μια ορχήστρα από φυλακισμένους έπαιξε τη Διεθνή, η αυλαία άνοιξε και φάνηκαν στη σκηνή μια τριανταριά μεσόγυμνοι αθλητές κι άρχισαν να εχτελούν διάφορα δύσκολα γυμνάσματα.

–Μια από τις μεγαλύτερες φροντίδες μας είναι και τούτη, μου κάνει ο διευθυντής: μαθαίνουμε τους συντρόφους φυλακισμένους ν’ αναπνέουν, να γυμνάζουν το σώμα τους, να το διατηρούν γερό και καθαρό· να ζουν όσο το δυνατό περισσότερο στο ύπαιθρο. Γι’ αυτό τους βλέπετε τόσο ζωηρούς και ροδοκόκκινους.

Ήταν πια μεσημέρι. Καθίσαμε και φάγαμε όλοι μαζί στους μεγάλους ξύλινους πάγκους: σούπα, κρέας με πατάτες, τσάι. 

Οι φυλακισμένοι έρχουνταν από τ’ αργαστήρια τους, πλένουνταν και κάθιζαν κεφάτοι κι έτρωγαν.

Έλεγα στο διευθνυτή:

–Κι εμείς στην Ελλάδα προσπαθούμε κάποτε με την εργασία να καλυτερέψουμε την ψυχή και το σώμα των φυλακισμένων κι εμείς ξέρουμε τις θεωρητικές αρχές που εφαρμόζετε και προσπαθούμε να τις πραγματοποιήσουμε. Έχω ένα φίλο που ‘χει αφιερώσει τη ζωή του για τη μεγάλη τούτη αποστολή. Τον λένε Παναγή Σκουριώτη.

Ο διευθυντής κούνησε το κεφάλι του:

–Σε όλο τον κόσμο, αποκρίθηκε, υπάρχει η προσπάθεια που λέτε· 

όλες οι θεωρίες είναι γνωστές και κυκλοφορούνε στον αγέρα της εποχής μας· παντού κάποιος αγνός και φλογερός ιδεολόγος θα βρεθεί, που θα θυσιάσει τη ζωή του για να τις εφαρμόσει· όμως, θαρρώ, του κάκου. 

Καμιά γενναία ριζική μεταβολή δεν μπορούν να πετύχουν και στο ζήτημα αυτό οι αστικές χώρες· είναι κι οι φυλακές μέρος ενός συνόλου και καμιά ριζική αναμόρφωση δεν μπορεί ποτέ να γίνει ξεκάρφωτη.

Στις αστικές χώρες, οι χαραχτηριζόμενες αξιόποινες πράξες αιτία έχουν συχνότατα όχι την ατομική διάθεση του φταίχτη παρά το σύνολο των κοινωνικών συνθηκών. 

Συχνότατα, στις αστικές κοινωνίες, ο εγκληματίας σπρώχνεται απ’ όλη την κοινωνία στο έγκλημα. Κι όταν τον κλείνουν στη φυλακή, έχει βαθιά του την πεποίθηση πως δεν είναι αυτός ο κακούργος παρά ολάκερη η κοινωνία· αυτός είναι το θύμα.

 Κι η πεποίθησή του αυτή τον γιομώνει πίκρα και μίσος. Με τέτοια ψυχολογία είναι φυσικό ν’ αντιδράει σε κάθε προσπάθεια που κάνει μια τέτοια κοινωνία για να τον καλυτερέψει.

Η αστική προσπάθεια για αναμόρφωση δεν μπορεί να ‘ναι ούτε ολοκληρωτική ούτε συνεχής. 

Είναι στη φύση του αστικού Κράτους να μη θέλει ποτέ –γιατί δεν το συφέρει- να ξυπνήσει εντελώς την ψυχή του λαού. 

Δε συφέρει να δει ο λαός πόσο κι από ποιους αδικιέται, ούτε να νιώσει πως έχει στα χέρια του όλη τη δύναμη. Γι’ αυτό, αν σε οποιοδήποτε κλάδο κρατικής ή κοινωνικής ενέργειας ξεπεταχτεί μια στιγμή μια αγνή προσπάθεια, η προσπάθεια αυτή είναι, αναγκαστικά, ξεμοναχιασμένη και μισερή, οφείλεται σε κανένα απροσάρμοστο στη γύρα του σαπίλα ιδεολόγο, βρίσκει οργανωμένη λυσσαλέα αντίδραση, φανερή ή κρυφή και γρήγορα ξεθυμαίνει.

Την άλλη μέρα, κάποιος γνώριμός μου Πολωνοεβραίος, παμπόνηρος κι αντιδραστικός, που του διηγήθηκα την επίσκεψή μου στις σοβιετικές φυλακές, καθώς κι όλα τα θαμαστά που ‘βλεπα κάθε μέρα, μου αποκρίθηκε σατανικά χαμογελώντας:

–Ο Ποτιέμκιν, όταν έβγαζε σε περιοδεία την αυτοκρατορικιά μετρέσα του, τη Μεγάλη Αικατερίνη, έστελνε μπροστά έτοιμα χωριά από καρτόνι και τα στερέωνε κοντά στα μέρη απ’ όπου θα περνούσαν. Χωριάτες και χωριάτισσες, ντυμένοι λαμπερά κοστούμια, γλεντούσαν ευτυχισμένοι κάτω από τα δέντρα, έπαιζαν μπαλαλάικα, πηδοκοπούσαν και ζητωκραύγαζαν την αυτοκρατόρισσα. Δεν ήταν χωριάτες και χωριάτισσες· ήταν ηθοποιοί που τους είχε νοικιάσει ο Ποτιέμκιν· κι η ερωτευμένη χοντρο-Κατερίνα δάκρυζε από κατάνυξη κι ευτυχία.

Όμοια κι οι μπολσεβίκοι σας περιοδεύουν στη Μόσχα –στη μεγάλη από καρτόνι, από ηθοποιούς και μπαλαλάικες βιτρίνα της Ρουσίας –και σας δείχνουν (οι Ρούσοι είναι, κατά παράδοση, περίφημοι σκηνοθέτες) μερικά καλοβαλμένα, πιτήδεια τρουκαρισμένα θεάματα: σκολειά, σανατόρια, φυλακές, δικαστήρια, οι σειρήνες των εργοστασίων όταν περνάτε σφυρίζουν, τάχατε πως δουλεύουν ακατάπαυτα, οι ίδιες πάντα γεωργικές μηχανές περνούν από τους δρόμους που είναι για να περάσετε, τάχατε έτσι, κατά τύχη… Και σεις χάσκετε, οι κουτόφραγκοι, και πέφτετε στην παγίδα Ποτιέμκιν νεότατου συστήματος –στην παγίδα «Καρλ Μαρξ».

Γελούσε ο φίλος μου σαρκαστικά και με κοίταζε με τα παμπόνηρα ματάκια. 

Με διαπέρασε αλαφριά ανατριχίλα. 

Ανάμεσα στους φλογερούς στενοκέφαλους πιστούς που δουλεύουν με αγάπη και πείσμα, υπάρχουν οι πολύ μορφωμένοι, χαριτωμένοι και χαιρέκακοι άπιστοι. 

Τούτοι όλα τα ξέρουν, τίποτα δεν μπορεί να τους ξεγελάσει, πολύ έξυπνα αποσυνθέτουν και καταγγέλνουν τον «ιερό δόλο», που χωρίς αυτόν ποτέ δεν μπόρεσε να θεμελιωθεί μια νέα θρησκεία.

Όλα τα ξέρουν οι φίνοι τούτοι άπιστοι· 

μονάχα τούτο ξεχνούν: 

πως μονάχα επιθυμώντας, απατώμενος κι απατώντας –δηλαδή πιστεύοντας- 

ο άνθρωπος μπορεί ν’ αλλάξει το πρόσωπο της γης.

Νίκος Καζαντζάκης Σοβιετική Ένωση Σωφρονιστικό σύστημα