ΚΚΕ έχεις ταλέντο!! βίντεο-φωτο απ' τη παράσταση στο ΣΕΦ του ΚΚΕ:

Το πρόγραμμα της χτεσινής βραδιάς ξεκίνησε προτού καλά-καλά προσέλθει ο κόσμος και προλάβει να βρει τις θέσεις του. Σιγά-σιγά το στάδιο γέμισε, κι άνοιξαν κι οι θύρες πίσω από τη σκηνή, που ήταν σκεπασμένες με πανιά.

Κι εντάξει η ομιλία. Το καλλιτεχνικό μέρος πώς ήταν όμως; Ήταν σα θεατρική παράσταση ή φαντασμαγορικό σαν τελετή στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

Ήταν όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω. Σα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, αναπαραστάσεις ιστορικών γεγονότων, βίντεο, ακόμα και aerial (εναέρια) yoga είχε.

Από την εναρκτήρια σκηνή στο σήμερα, όπου δύο άστεγοι-άνεργοι ψάχνουν στα σκουπίδια, ενώ ακούν τις καταπληκτικές προσφορές ενός σούπερ-μάρκετ, μέχρι το κλείσιμο με το κλασικό δάκρυ του Μίσα, που ήταν σα να κλαίει για τις ανατροπές που έρχονται. Και το φινάλε με τη Διεθνή, γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο κι η προοπτική μένει ζωντανή.

Με τη σκηνή να χωρίζεται σε τέσσερις διαφορετικές γωνίες, όπου όλες μαζί έδιναν μια εικόνα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, σε μια πρωτότυπη κίνηση που άρχισε με ευρηματικό τρόπο να αποσυντονίζεται και να αποδιοργανώνεται στις κινήσεις του, όσο πλησιάζαμε στις ανατροπές.

Με πολλούς ηθοποιούς επί σκηνής κι άλλους τόσους να δανείζουν τις φωνές τους στην αφήγηση, αλλά κανείς τους να μην είναι στο επίκεντρο, κλέβοντας την παράσταση από τους υπόλοιπους. Πρωταγωνιστής ήταν ο άνθρωπος, το σύνολο, η τάξη, το συλλογικό υποκείμενο, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Με συγκινητικές κορυφώσεις, την έφοδο στον ουρανό και τις εναέριες περιπέτειες της επανάστασης, την κατάκτηση του διαστήματος, την αναπαράσταση του Ράιχσταγκ, όπου ο στρατιώτης πατούσε πάνω στους νεκρούς, που θυσιάστηκαν ηρωικά και τον σήκωναν ψηλά, για να σηκώσει την κόκκινη σημαία στην καρδιά του Βερολίνου.

Και πάνω από όλα η επαφή με τον κόσμο, που ενθουσιάστηκε, ξεσπούσε σε επευφημίες, χειροκροτήματα, θυελλώδη, ουρανομήκη, σε διάφορα σημεία της παράστασης. Ένας σύντροφος έγραψε μετά “ΚΚΕ έχεις ταλέντο”, ένας άλλος εκμεταλλεύτηκε μια μικρή παύση, για να φωνάξει “αυτό είναι θέατρο”, ένας τρίτος έλεγε πως ο πήχης έχει μπει ήδη από τώρα πολύ ψηλά για του χρόνου, και τα εκατό χρόνια του κόμματος, που πρέπει να κάνουμε κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό για την περίσταση, και δε συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από μια επανάσταση.

Τα υπόλοιπα για την ομιλία, θα τα βρείτε κι αλλού, σε… “επιλεγμένα καταστήματα” που λένε, κι όχι στα κυρίαρχα ΜΜΕ, που κράτησαν το νόμο της ομερτά, και δεν είπαν κουβέντα. Αλλά αν είχαν κάτι να πουν, θα κινούνταν στο γνωστό μήκος κύματος, και τα κλισέ για τη στρατευμένη τέχνη -που τάχα δεν είνα τέχνη- το σοσιαλιστικό ρεαλισμό κι άλλα ψηλά νοήματα που δεν μπορούν να φτάσουν και τα κάνουν κρεμαστάρια.

από Κατιούσα

Ολόκληρη η 

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 

« Ο ΠΑΓΟΣ ΕΣΠΑΣΕ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΧΑΡΑΧΤΗΚΕ»

στο βίντεο που ανέβηκε στο πόρταλ 902.gr:

Ένα πολυθέαμα που συγκλόνισε τους χιλιάδες που βρέθηκαν το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τίτλο «Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε».

Μέσα από τα μάτια ενός νέου εργάτη 

το παρόν συναντιέται με το παρελθόν και η σύγχρονη πραγματικότητα με την ιστορία. Ένας σύγχρονος εργάτης γνωρίζει την ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης μέσα από τη συνάντηση με μια γυναίκα που ενσαρκώνει την ιστορική πείρα και αναγκαιότητα να ανατραπεί το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομηθεί η νέα κοινωνία ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. 

Οι δεκάδες συντελεστές μέσα στην αρένα του ΣΕΦ, τα μοναδικά οπτικοακουστικά υλικά και η μουσική συνέβαλαν στο να φωτίσουν και με καλλιτεχνικά μέσα τα πολύτιμα συμπεράσματα της πορείας της Επανάστασης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ό αιώνα, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο φωτεινό μέλλον... 

Το σενάριο βασιζόταν σε κείμενα των Κ. Μαρξ, Φρ. Ένγκελς, Β. Ι. Λένιν, Ι. Β. Στάλιν, Ρ. Λούξεμπουργκ, Λ. Γκιούρκο, Τζ. Ριντ, Βλ. Μαγιακόφσκι και Μπ. Μπρεχτ. 

Τα φώτα σβήνουν στο Στάδιο και οι θεατές παρακολουθούν... Στην αρχή οι εικόνες είναι οικείες, κόσμος να ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ. Και στη συνέχεια η αντίστροφη μέτρηση. Από το 2017 φτάνουμε στο 1917. Εικόνες σφαγής, εικόνες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Στη συνέχεια σκηνές από τη μαχητική προετοιμασία των μπολσεβίκων, τη σταθερή αντίθεσή τους απέναντι στην αστική τάξη και τους οπορτουνιστές. Και μετά η Επανάσταση, οι συγκλονιστικές μέρες του Οκτώβρη που συντάραξαν τα θεμέλια του εκμεταλλευτικού κόσμου. Και στη συνέχεια τα τεράστια κατορθώματα της ΕΣΣΔ σε όλους τους τομείς, αλλά και οι αντιφάσεις που οδήγησαν στις ανατροπές. «Κρατάμε ψηλά την κόκκινη σημαία» το ιστορικό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εμφανίσθηκε μπροστά στους χιλιάδες θεατές που ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτό το πολυθέαμα, που σχεδιάστηκε ειδικά για την τόσο ξεχωριστή επέτειο, επιτεύχθηκε χάρη στην εθελοντική προσφορά, τη συλλογικότητα και το μεράκι όλων των συντελεστών μπροστά και πίσω από τη σκηνή. Δεκάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ, όλων των ηλικιών, χωρίς να λογαριάζουν κόπο και χρόνο, καθημερινά, μετά τη δουλειά, τη σχολή, την πρακτική άσκηση συμμετείχαν στις πρόβες, έφτιαχναν τη μουσική, τα σκηνικά, τα βίντεο και τόσα άλλα...

Οι συντελεστές της παράστασης

Ομάδα Σκηνοθεσίας: Θαλασσιά Αντωνοπούλου, Δανάη Κατσαμένη, Διονύσης Ξενάκης, Γιώργος Πέππας

Κινησιολογία - Χορογραφία - Χορός: Δανάη Βογιατζή, Νικολέτα Γκριμέκη, Βαγγελιώ Κυριαζίδου, Άννα Λιανοπούλου, Άννα Παντελαίου, Σίσσυ Λοΐζου, Κατερίνα Φερεκίδη

Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Ανδρονιάδης, Φίλιππος Παχνιστής

Ενορχηστρώσεις: Δημήτρης Ανδρονιάδης

Σκηνογραφία: Άντα Γόντικα, Αποστόλης Δημακόπουλος, Βαγγελιώ Νικολάου, Άννα Λουκίδη - Ανδρέου, Στράτος Σαραντίδης

Φώτα: Άκης Αποστολίδης

Ενδυματολόγοι: Μυρτώ Πετάση, Σοφία Πολυχρονίδου, Ρηνιώ Κυριαζίδου, Ειρήνη Χανία, Αντρέας Αντωνόπουλος

Ομάδα βίντεο: Παυλίνα Αγαλιανού, Σωτήρης Γκέκας, Νότης Λυτσιούλης, Γιάννης Μαρούδας, Σήφης Στάμου, Παύλος Χαρμπαλής

Ηχοληψία και σχεδιασμός ηχητικού περιβάλλοντος: Δημήτρης Ανδρονιάδης, Γιάννης Μπαλλούς, Βασίλης Μητρόπουλος

Ακούγονται οι ηθοποιοί: Μιχαήλ Γιαννικάκης, Ελένη Γερασιμίδου, Γιώργος Ζιώγαλας, Κώστας Καζάκος, Δανάη Κατσαμένη, Λίλα Καφαντάρη, Στέλιος Μάινας, Ηλιάνα Μαυρομάτη, Διονύσης Ξενάκης, Παύλος Ορκόπουλος, Γιώργος Πέππας, Μαριάνθη Σοντάκη, Θανάσης Χουλιαράς

Στους ρόλους:

Των αστών: Κώστας Γαβριλάκης, Αντώνης Γουγής, Γεωργία Καούκη, Ανδριαννή Τουντοπούλου, Σπύρος Κοντορίζος και Άννα Λιανοπούλου

Της Γυναίκας: Σοφία Μπότση

Του Εργάτη: Έρι Ζίλφο

Του Στρατιώτη: Νίκος Βεχλίδης

Της νέας και του νέου: Ήρα Ρόκου, Γιάννης Γεραμαζίδης και Κλαίρη Γερανίου

Της Προσωρινής Κυβέρνησης: Γρηγόρης Βακάλης, Παναγιώτης Κυριαζίδης, Αποστόλης Ελμαλόγλου, Γιάννης Παπακωνσταντίνου

Των Ανθρώπων στο super market: Δανάη Βογιατζή, Νικολέτα Γκριμέκη και Στάθης Ντόντος

Με τη συμμετοχή πάνω από 100 συντελεστών ανάμεσά τους και οι μικροί: Έκτορας, Σπύρος, Πέτρος

Με την καλλιτεχνική υποστήριξη του Σταύρου Τσακίρη.

Πολύτιμη ήταν η συνεισφορά στην προετοιμασία και τη διεξαγωγή της παράστασης, τόσο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για την παραχώρηση μέρους των κοστουμιών, όσο και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου για την παραχώρηση του κλειστού γηπέδου μπάσκετ, όπου πραγματοποιήθηκαν οι καθημερινές πρόβες.

Η πρώτη σειρά φωτογραφιών είναι του συνεργάτη μας Φώτη Δαγγλή

Ακολουθούν φωτογραφίες που μας έστειλε η φίλη της Κατιούσα, Βούλα Τσιμπόκα

**********************

Οταν το ΚΚΕ παράγει πολιτισμό…

Από herko στο Ατέχνως 

Φωτό του Στέλιου Κανάκη

Συγχαρητήρια στο ΚΚΕ

Απίθανες ΡΑΠιές…

Πρέπει να διαθέτει κανείς απύθμενο θράσος (σαν της ΡΑΠ/ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε) ώστε να υπερασπίζεται από την Πάτρα (σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου) την Δούρου για τις φονικές πλημμύρες στη δυτική Αττική και, ταυτόχρονα, να καταγγέλλει τη δήμαρχο Μάνδρας για τους 22 νεκρούς, αποκαλώντας την ΄΄σούργελο΄΄ !

• Να λέει ο Δήμαρχος στο Συμβούλιο ότι η Πάτρα έχει ανάγκη από αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία οι υπηρεσίες κοστολογούν στα 100.000.000 ευρώ και η ΡΑΠ να απαντά ΄΄φταίει ο Πελετίδης που δεν έχουν γίνει ακόμα΄΄ !
• Να δηλώνει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος ότι έχουν καθαριστεί 25 χείμαρροι και ρέματα του δήμου και την επόμενη μέρα η ΡΑΠ να καταγγέλλει ότι δεν έχουν καθαριστεί.
• Να δηλώνει ο αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑΠ ότι έχουν καθαριστεί 16.000 φρεάτια και την επόμενη μέρα η ΡΑΠ να καταγγέλλει την ΔΕΥΑΠ ότι δεν καθαρίζει τα φρεάτια.
• Να λέει ο αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας ότι για αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις το Υπουργείο δεν δίνει ούτε ευρώ και η ΡΑΠ να απαντά ΄΄τρία πουλάκια κάθονταν…΄΄
• Να ζητάει ο Δήμαρχος να ψηφίσει το Δημοτικό Συμβούλιο να κηρυχθεί η παραλιακή έκταση από τη μαρίνα ως την Κανελλοπούλου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε να γίνουν άμεσες παρεμβάσεις στη μαρίνα και στην ακτή και να αποφευχθεί εμπλοκή Υπηρεσιών Κτηματικής, Λιμεναρχείου καθώς και χρονοβόροι διαγωνισμοί, αλλά η ΡΑΠ να ψηφίζει ΄΄αποχή΄΄ !

Κατά τα άλλα ΄΄ανησυχεί΄΄ η ΡΑΠ μήπως η Πάτρα γίνει Μάνδρα μέχρι να έρθει ο σοσιαλισμός…

Λες και δεν ξέρουμε πως σε συνθήκες σοσιαλισμού, αυτοί οι ΄΄αριστεροί΄΄ θα εξακολουθούν να κάνουν τους βαστάζους του συστήματος, σε ρόλο Μενσεβίκων…

Του 

Στάθη Κεραμιδά

22 Νοεμβρίου '17

Παρουσίαση κειμένου - φωτο: Viva La Revolucion

ρε Δήμητρα: Το φαντάζεσαι ένα εκατομμύριο Κνίτες, με τους Γονείς τους..Να πάνε στον αστό και να του πουν: Τέρμα «φίλε», μέχρι εδώ ήτανε...

– γιατί τότε δεν μπο­ρεί, θ’ ακο­λου­θή­σουν και τα ρα­μο­λιά οι γο­νείς- λέμε το κέρ­δος σου να το κά­νου­με σχο­λεία, βι­βλία, νο­σο­κο­μεία, σπί­τια, δρό­μους και πλα­τεί­ες, δου­λειές για όλους και να ‘χουμε και κάτι για τα γε­ρά­μα­τα. 

Να το κά­νου­με και τέχνη, ώστε να μπο­ρεί η Δή­μη­τρα να δη­μιουρ­γεί απρό­σκο­πτα κι όχι εξαρ­τώ­με­νη από κά­ποιον πα­ρα­γω­γό, έστω κι αν είναι “έξυ­πνος”. 

Και το κοινό, εκ­παι­δευ­μέ­νο ως προς το θέ­α­τρο, να ‘χει το αντί­τι­μο να πα­ρα­κο­λου­θή­σει το έργο.

Δεν θα ‘ναι κα­λύ­τε­ρα, ρε Δή­μη­τρα; Και να ‘σαι κι εσύ μαζί μας!

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη 

Δήμητρα Παπαδοπούλου, μαντάμ Μποβαρύ κι ένας πάκος από… καθοδηγητές.

“Ξε­φυλ­λί­ζο­ντας” το Google, έπεσα στο Bovary.gr. 

Η Madame Bovary είναι το αρι­στούρ­γη­μα του Gustave Flaubert. Έχου­με και το σύν­δρο­μο Μπο­βα­ρύ, καθώς και τον μπο­βα­ρι­σμό.

Καμία σχέση το σάιτ με τον Φλω­μπέρ. Ομο­λο­γώ πως δεν συ­νέ­λα­βα ακρι­βώς την ταυ­τό­τη­τά του. Λίγο τι προ­στά­ζει ο Dior για τις βλε­φα­ρί­δες, τα φίνα γαλ­λι­κά εσώ­ρου­χα Eres (αυτό να το ψάξω λίγο γιατί χρω­στάω δώρο), άλλα εσώ­ρου­χα της Viktoria’s Secret, κάτι από Τζού­λια Ρό­μπερτς και Όπρα Γουίν­φρεϊ, 5 αντι­φλεγ­μο­νώ­δεις τρο­φές και άλλα τέ­τοια.

Και μια εκτε­τα­μέ­νη συ­νέ­ντευ­ξη της Δή­μη­τρας Πα­πα­δο­πού­λου.

Να ξε­κα­θα­ρί­σω κάτι απ’ την αρχή: Την Κα Πα­πα­δο­πού­λου την “πάω”. 

Μου αρέ­σει ως ηθο­ποιός, ως κει­με­νο­γρά­φος, ως σκη­νο­θέ­της. Έχω πα­ρα­κο­λου­θή­σει σχε­δόν όλες τις δου­λειές της και με τις τρεις ιδιό­τη­τες. 

Ακόμη και σή­με­ρα, αρ­κε­τές φορές, κοι­μά­μαι με επει­σό­δια από το «Σ’ αγα­πώ-μ’ αγα­πάς». Η γραφή της Δή­μη­τρας σε προϊ­δε­ά­ζει, πως λίγο πριν γρά­ψει κάτι, ήταν κρυμ­μέ­νη κάπου στο σπίτι σου κι ανα­δει­κνύ­ει, απο­τυ­πώ­νει και σχο­λιά­ζει έξοχα και με έξυ­πνο χιού­μορ την δική σου κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.

 Και μιας, καθώς λέει στη συ­νέ­ντευ­ξη, ξε­κί­νη­σε να γρά­φει στο μά­θη­μα με την «Ιθάκη» του Κα­βά­φη, κα­τά­φε­ρε με την πο­λύ­πλευ­ρη δου­λειά της να βρί­σκει «και­νούρ­γιους τό­πους και άλλες θά­λασ­σες». Δεν φο­βή­θη­κε «τους Λαι­στρυ­γό­νας και τους Κύ­κλω­πας», επι­σκέ­φθη­κε «λι­μέ­νας πρω­τοει­δω­μέ­νους» κι «εμπο­ρεία Φοι­νι­κι­κά» κι από­κτη­σε – και πρό­σφε­ρε «καλές πραγ­μά­τειες», «σε­ντέ­φια και κο­ρά­λια, κε­χρι­μπά­ρια κ’ έβε­νους».

Και την ζωή της κι είναι σπου­δαίο αυτό, δεν την εξευ­τε­λί­ζει «μες στην πολλή συ­νά­φεια του κό­σμου, μες στες πολ­λές κι­νή­σεις κι ομι­λί­ες», δεν την εκ­θέ­τει «στων σχέ­σε­ων και των συ­να­να­στρο­φών την κα­θη­με­ρι­νήν ανοη­σία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορ­τι­κή».

Δια­βά­ζο­ντας από­λαυ­σα, λοι­πόν, την συ­νέ­ντευ­ξη (την οποία και συ­νι­στώ), από όπου ανα­δει­κνύ­ε­ται ένας σο­βα­ρός, ικα­νός, έξυ­πνος και με χιού­μορ, αντι­συμ­βα­τι­κός άν­θρω­πος. Ωστό­σο είχα απο­ρί­ες σε τρία ση­μεία:

«Θυ­μά­μαι, όταν είχε βρει ένα πάκο Κα­θο­δη­γη­τές της ΚΝΕ στο δω­μά­τιό μου, τους οποί­ους έπρε­πε να που­λή­σω – αλλά ντρε­πό­μουν να βαράω τις πόρ­τες και να λέω πάρτε, με ρώ­τη­σε τι κάνω, τι ψάχνω. Και του είπα ότι θέλω να αλ­λά­ξω τον κόσμο».

Για να λέμε την αλή­θεια, εδώ μπερ­δεύ­τη­κα πλή­ρως. Τι κά­να­νε ένας πάκος κα­θο­δη­γη­τές στο δω­μά­τιο της Δή­μη­τρας; Πάκος με κα­θο­δη­γη­τές; 

Τέ­τοια μο­νά­δα μέ­τρη­σης… κα­θο­δη­γη­τών, δεν την είχα υπ’ όψιν μου. 

Η αλή­θεια είναι πως συ­να­ντά κα­νείς στη ζωή του αρ­κε­τούς κα­θο­δη­γη­τές. Χρεια­ζού­με­νους και αχρεί­α­στους. 

Πολ­λοί από δαύ­τους προ­σο­μοιά­ζουν, στην προ­σκόλ­λη­ση και στην επι­μο­νή, με… ασφα­λι­στές. 

Σε κάθε εκ­δή­λω­ση και βήμα στη ζωή σου. Φύ­ο­νται πα­ντού. «Κάνε αυτό, αλλά όχι το άλλο», «Κάνε το έτσι κι όχι αλ­λιώς», «αυτό μην το κά­νεις κα­θό­λου, το άλλο κάνε το λίγο και το τρίτο από­φυ­γέ το». 

Απα­ντώ­νται σε οποια­δή­πο­τε πτυχή της κοι­νω­νί­ας. Και συ­νή­θως είναι πα­ντα­χού πα­ρό­ντες. Ανά ένας, αλλά και πε­ρισ­σό­τε­ροι. Κα­θο­δη­γη­τές αυ­τό­κλη­τοι συ­νή­θως αλλά και εντελ­λό­με­νοι. Περί πα­ντός επι­στη­τού. Κα­θο­δη­γη­τές για σο­βα­ρά ζη­τή­μα­τα, αλλά και για ψύλ­λου πή­δη­μα. 

Σο­βα­ροί, αλλά και «χέσε ψηλά κι αγνά­ντευε». Κα­θο­δη­γη­τές για την επα­νά­στα­ση (που σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση είναι ανα­γκαί­οι) αλλά και άλλοι για να μην την κά­νεις. Χώρια που κα­θο­δη­γη­τής είναι μια τέχνη. Πρέ­πει να γνω­ρί­ζει, να έχει να πει, αυτό που θα πει να είναι ου­σιώ­δες, να κα­τέ­χει την τέχνη του πως να το πει και πάνω απ’ όλα να πεί­θει. Τέλος πά­ντων.

Ξέρω κά­ποιον που έχει από τους κα­λούς, τους χρεια­ζού­με­νους 5! 

Τα δύο του παι­διά που όντας στρα­τευ­μέ­να στον τα­ξι­κό αγώνα τον ενη­με­ρώ­νουν, του δί­νουν κου­πό­νια και προ­σκλή­σεις για διά­φο­ρες συ­γκε­ντρώ­σεις κι εκ­δη­λώ­σεις και θε­ω­ρούν, εν γένει, πως χρή­ζει επι­στα­μέ­νης κα­θο­δή­γη­σης, ίσως και πε­ρί­θαλ­ψης. Έχει και τον κα­θο­δη­γη­τή της απο­γευ­μα­τι­νής δου­λειάς του. Και τον άλλο της πρω­ι­νής. Κι έναν πέμ­πτο της συ­νοι­κί­ας του. Παίρ­νει κου­πό­νια απ’ όλους, πλη­ρο­φο­ρεί­ται πε­ντά­κις καθ’ εκά­στην και τρέ­χει σε πέντε ανα­λύ­σεις. Βάλτε τώρα πως, έτσι κι αλ­λιώς, γνω­ρί­ζο­ντας καλή ανά­γνω­ση ενη­με­ρώ­νε­ται κι από μόνος του, κα­τα­φέρ­νει να απο­στη­θί­ζει κάθε θέμα. 

Το εκνευ­ρι­στι­κό, απ’ ότι μου εξο­μο­λο­γεί­ται, είναι όταν παίρ­νουν, εν σειρά, τη­λέ­φω­νο για κά­ποια συ­γκέ­ντρω­ση. Ει­δο­ποιεί­ται από πέντε κι άντε να μην πάει. Έλα όμως που κα­λεί­ται να πα­ρευ­ρε­θεί σε πέντε δια­φο­ρε­τι­κές προ­συ­γκε­ντρώ­σεις ταυ­το­χρό­νως! Τε­λευ­ταία έχει βρει κόλπο να τους αντα­πο­δί­δει το βα­σα­νι­στή­ριο. Μόλις μα­θαί­νει για κάτι ή προ­λα­βαί­νει ο γρη­γο­ρό­τε­ρος κα­θο­δη­γη­τής, παίρ­νει τους υπό­λοι­πους αυτός και τους… ει­δο­ποιεί.

Για να επα­νέλ­θω όμως, σε δω­μά­τιο και μά­λι­στα ένα πάκο από κα­θο­δη­γη­τές, δεν είχα ακού­σει ποτέ. Όσο με­γά­λο και να ‘ναι το δω­μά­τιο, πόσοι να μα­ζευ­τούν; Και γιατί; Και σε… πάκο, τι θα πει;
Άρα, κάτι άλλο συ­νέ­βαι­νε. Μετά από πο­λύ­ω­ρη σκέψη κα­τέ­λη­ξα πως η Δή­μη­τρα, ορθώς, ανα­φέρ­θη­κε σε πάκο από «Οδη­γη­τές» αλλά η συ­νε­ντευ­ξιά­ζου­σα αγνο­ώ­ντας εξ ολο­κλή­ρου τον έναν αλλά και τους πε­ρισ­σό­τε­ρους Οδη­γη­τές, κάτι έπια­σε σε …δη­γη­τές, ΚΝΕ είναι θα σκέ­φτη­κε, κό­τσα­ρε το «κα­θο­δη­γη­τές», που προ­φα­νώς τους φα­ντά­ζε­ται ως κάτι που πα­κε­τά­ρε­ται κι ησύ­χα­σε.

Πρέ­πει να έγινε, πε­ρί­που, όπως με τον κα­πε­τά­νιο και το κουφό τζίνι: 

Απε­λευ­θέ­ρω­σε το τζίνι ο κα­πε­τά­νιος κι αυτό του ζή­τη­σε να του πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μιαν ευχή. Είπε την ευχή ο κα­πε­τά­νιος, αλλά κουφό το τζίνι – πα­ρά­κου­σε κι έτσι βρέ­θη­κε με… μού­τσο 50 εκα­το­στά.

Όσο για το ότι ντρε­πό­ταν, το έχω ζήσει κι εγώ. Την πρώτη φορά που βγήκα για Οδη­γη­τή στον Ταύρο – ήταν ’75, είχα τόσο τρακ και συ­στο­λή που δεν άκου­γα τη φωνή μου. Την όλη κα­τά­στα­σή μου επι­βά­ρυ­νε το ότι, στη γει­το­νιά που μου έλαχε, θα χτυ­πού­σα και στην Αρ­γυ­ρού­λα, που ‘ταν ο με­γά­λος μου αλλά – φευ ανι­κα­νο­ποί­η­τος έρω­τας, από την εποχή του… κα­τη­χη­τι­κού. Όχι πως ήμουν χρι­στια­νός, αλλά μια που πή­γαι­νε αυτή ακο­λού­θη­σα κι εγώ – μα­ταί­ως όμως.

Δυ­στυ­χώς, καθώς ετοι­μα­ζό­μουν να μπω στην εί­σο­δο της πο­λυ­κα­τοι­κί­ας της Αρ­γυ­ρού­λας φορ­τω­μέ­νος με τους Οδη­γη­τές, τα άγχη μου και τις συ­στο­λές μου, με στα­μά­τη­σε εκεί­νος ο… συ­μπα­θής κύ­ριος που με πα­ρα­κο­λου­θού­σε από ώρα κι έφαγα ένα τρί­ω­ρο στην Ασφά­λεια. Από τότε θύ­μω­σα και δεν ξα­να­ντρά­πη­κα. Μπορώ να πω μά­λι­στα, πως η νε­ο­λαι­ί­στι­κη εφη­με­ρί­δα, στά­θη­κε πραγ­μα­τι­κός οδη­γη­τής στο δρόμο μου. Αλλά με ξα­νά­πια­σαν Την επό­με­νη βδο­μά­δα βγή­κα­με για αφι­σο­κόλ­λη­ση κι εγώ φύ­λα­γα τσί­λιες. Αφαι­ρέ­θη­κα όμως, χα­ζεύ­ο­ντας κάπου κι όταν μας την έπεσε το πε­ρι­πο­λι­κό, δεν σφύ­ρι­ξα ως όφει­λα. Πάλι μέσα και μετά οι σύ­ντρο­φοι με απέ­φευ­γαν ως «γκα­ντέ­μη».

«Αν αλ­λά­ξου­με εμείς θα ‘χει και μια ελ­πί­δα ο κό­σμος. Κι αν το κάνει αυτό ο κα­θέ­νας μας και επα­να­στα­τή­σει απέ­να­ντι στην κα­θε­στη­κυία τάξη, που μας κρα­τά­ει κάτω, θα μι­λού­σα­με για έναν άλλον κόσμο».

Καλά κάνω και τη συ­μπα­θώ. Αλ­λα­γή, επα­νά­στα­ση και μά­λι­στα απέ­να­ντι στην κα­θε­στη­κυία τάξη. «Το ‘χει»! Αλλά κατά μόνας! 

Πώς μπο­ρεί να γίνει αυτό; Θα πη­γαί­νου­με με τη σειρά σε κάθε εκ­πρό­σω­πο της αστι­κής τάξης και θα επα­να­στα­τού­με… αρ­κού­ντως.

 Και ποιος θα κα­θο­ρί­ζει τη σειρά; Και με τι σειρά προ­τε­ραιό­τη­τας; 

Αν πάμε αλ­φα­βη­τι­κά άντε να ‘ρθει το «Κ». 

Μπα! Κα­λύ­τε­ρα θα ‘ναι να επι­λε­γού­με με μέ­τρη­ση του τα­ξι­κού μας μέ­νους. Τότε μάλ­λον θα προη­γη­θώ κατά με­ρι­κές χι­λιά­δες. Αλλά και ποιος και πώς θα το με­τρή­σει; 

Και πώς θ’ αλ­λά­ξου­με εμείς αν δεν αλ­λά­ξει αυτό που μας έφτια­ξε τέ­τοιους, για να μην πω και χει­ρό­τε­ρους; Να θυ­μη­θώ άμα την γνω­ρί­σω, να την ρω­τή­σω.

«Από την ΚΝΕ έφυγα άρον-άρον. Στα 22 μου ήξερα ότι δεν πάει από εκεί ο δρό­μος και δεν ξα­να­πή­γα σε νε­ο­λαί­ες».

Εγώ πάλι, έμει­να. Πέ­ρα­σαν τα χρό­νια και σή­με­ρα – έξι χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρος από την Δή­μη­τρα (δη­λα­δή, πάντα ήμουν έξι χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρός της), 

θεωρώ πως αν δεν είχε υπάρ­ξει η ΚΝΕ θα έπρε­πε να την ανα­κα­λύ­ψου­με. 

Να φα­ντα­στεί­τε, πως θα ‘πρεπε όλα τα παι­διά να φοι­τούν σώ­κλει­στα για ένα διά­στη­μα σ’ αυτήν. 

Βέ­βαια μπο­ρεί κά­ποια να έβγαι­ναν… Λο­βέρ­δοι και Κα­τρού­γκα­λοι, αλλά τα πολλά θα σω­θούν και που ξέ­ρεις; 

Μπο­ρεί αρ­γό­τε­ρα να σώ­σουν και τους υπό­λοι­πους. 

Το φα­ντά­ζε­στε ένα εκα­τομ­μύ­ριο Κνί­τες 

(καλά λέμε και καμιά μ@λ@κί@) 

με τους γο­νείς τους – γιατί τότε δεν μπο­ρεί, θ’ ακο­λου­θή­σουν και τα ρα­μο­λιά οι γο­νείς, να πάνε στον αστό και να του πουν: Τέρμα «φίλε», μέχρι εδώ ήτανε, λέμε το κέρ­δος σου να το κά­νου­με σχο­λεία, βι­βλία, νο­σο­κο­μεία, σπί­τια, δρό­μους και πλα­τεί­ες, δου­λειές για όλους και να ‘χουμε και κάτι για τα γε­ρά­μα­τα. 

Να το κά­νου­με και τέχνη, ώστε να μπο­ρεί η Δή­μη­τρα να δη­μιουρ­γεί απρό­σκο­πτα κι όχι εξαρ­τώ­με­νη από κά­ποιον πα­ρα­γω­γό, έστω κι αν είναι “έξυ­πνος”. 

Και το κοινό, εκ­παι­δευ­μέ­νο ως προς το θέ­α­τρο, να ‘χει το αντί­τι­μο να πα­ρα­κο­λου­θή­σει το έργο.

Δεν θα ‘ναι κα­λύ­τε­ρα, ρε Δή­μη­τρα; Και να ‘σαι κι εσύ μαζί μας!

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη //