ΡΕΝΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ (η Μαρίνα της Κατάστασης Πολιορκίας)

***

Εγώ, ξέρετε, υπήρξα εκ γενετής πολιτική κρατούμενη. Της Γκεστάπο, εννοώ.

 Από την κοιλιά της μάνας μου, μάλλον, που την κρατούσαν οι Γερμανοί ως όμηρο στις φυλακές της Αγιάς, κοντά στα Χανιά. Είμαι, λοιπόν, παιδί της Κατοχής και του πολέμου. Ο πατέρας μου βρέθηκε τότε στο Μαουτχάουζεν, η οικογένειά μου σκόρπισε, τα σπίτια χάθηκαν.

 Ηρθα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου κυρίως έχω ζήσει, αλλά σε μια συνεχή και επώδυνη παλινδρομική σχέση με την Κρήτη, την πατρίδα μου...» 

Τα λόγια της αυτά προσδιορίζουν καλύτερα από οποιοδήποτε βιογραφικό τη Ρένα Χατζηδάκη, την ποιήτρια, μεταφράστρια, και ψυχοθεραπεύτρια που «έφυγε» πρόωρα από κοντά μας. 

Η Ρένα Χατζηδάκη, του Μύρωνος και της Λιλής Ζωγράφου, πνίγηκε στη θάλασσα της Τζιάς στις 13 Αυγούστου 2003. Εναν περίπου μήνα πριν, στις 18 Ιουλίου, είχε γιορτάσει τα 60ά γενέθλιά της,

«Κατάσταση πολιορκίας» 

Η Ρένα Χατζηδάκη υπήρξε μία από τις πιο σιωπηλές δημιουργούς του καιρού μας. Δεν επεδίωξε ποτέ να εξαργυρώσει τις δάφνες της, ποιητικές και αντιστασιακές.

 Από το 1968 που έγραψε ως «Μαρίνα» (μόλις 25 ετών) το «τραγούδι-ποταμός», σύμφωνα με τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη, το «Κατάσταση πολιορκίας», αποκάλυψε μόλις το 1991,

 σχεδόν 24 χρόνια μετά, ότι η «Μαρίνα» είναι η ίδια Στη συνέντευξη που έδωσε τότε στον Δημήτρη Γκιώνη («Κ.Ε.») -απ' όπου και το πρώτο απόσπασμα- και στην οποία για πρώτη φορά έσπασε τη σιωπή της, ανέφερε για την «Κατάσταση πολιορκίας», που η ίδια είχε αρχικά τιτλοφορήσει «Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ»:

 «Το ποίημα το έγραψα εκεί, στη φυλακή. Ποιήματα έγραφα πάντοτε, αλλά δεν δημοσίευα συχνά. 

Το έγραψα όντας ερωτευμένη, σαν ένα ερωτικό γράμμα. Εγραψα συνολικά πέντε ενότητες και τις διοχέτευσα έξω. Οι δύο χάθηκαν, οι άλλες τρεις είναι αυτές που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, στου οποίου τα χέρια έπεσαν τυχαία από κάποιον κοινό φίλο». - 

Και με ποιον τρόπο τα βγάλατε από τη φυλακή; 

«Δεν θα ήθελα να σας πω πώς τα έβγαλα μ' όλα τα δρακόντεια μέτρα. Μιας και δεν επισημάνθηκε ποτέ, ας μείνει σαν μια ανοιχτή δυνατότητα στους κρατούμενους». -

Από:

Stella Papanikolaou

11 Νοεμβρίου 17 

...........................................................................................................................

*** Από:

jimmakos61

Η "Κατάσταση Πολιορκίας" είναι μελοποίηση ποιημάτων της Ρένας Χατζηδάκη (ψευδ. "Μαρίνα"), που ήταν συγκρατούμενη του Μίκη Θεοδωράκη στις φυλακές Αβέρωφ το 1968. Η σύνθεση έγινε στο σπίτι του συνθέτη στο Βραχάτι, αμέσως μετά την προσωρινή του αποφυλάκιση την ίδια χρονιά. Χρειάστηκε λίγες μόνο ώρες για να ολοκληρωθεί, γι αυτό ο συνθέτης το αποκαλεί, "τραγούδι-ποταμός". Αποτελείται από τρία μέρη, (1. Καθώς το παιδί, 2. Μακριά, πολύ μακριά, 3. Χρόνος παραμορφώθηκε), αν και στη δισκογραφία η τιτλοφόρηση είναι λίγο διαφορετική, αφού τα κομμάτια (tracks) προσδιορίζονται ως έξι. Στο LP που κυκλοφόρησε αρχικά, δεν υπήρχε καμία τιτλοφόρηση και το έργο παρουσιαζόταν σχεδόν ενιαίο. Στις μετέπειτα εκδόσεις σε cd, τα αυτόνομα "τραγούδια" είναι έξι. Παρακάτω θα βρείτε μικρή περίληψη από ενδιαφέρουσες πληροφορίες, ενώ παρατίθενται και links από σχετικές πηγές, για μιά πληρέστερη πληροφόρηση. Ο περιορισμός των 5000 χαρακτήρων στο youtube, δεν επιτρέπει την δημοσίευση και των στίχων, αλλά θα τους βρείτε από τα link.

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ποίηση: Ρένα Χατζηδάκη ("Μαρίνα") (1943-2003) Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης, Μαρία Φαραντούρη Ενορχήστρωση: Γιάννης Μαρκόπουλος, Εύδωρος Δημητρίου Διεύθυνση Ορχήστρας: Εύδωρος Δημητρίου Πρώτη κυκλοφορία: 1970 (επόμενες, 1974, 1991) Εταιρεία: Polydor-Polygram (LP: 1184357, CD: 511056-2)

1. Εισαγωγή (Ορχήστρα) 0:00

2. Καθώς το παιδί που σημαδεύεται 3:06

3. Πώς άλλαξε αυτό το παιδί 12:17

4. Σαν την πρώτη μοναξιά 15:23

5. Μακριά, πολύ μακριά 19:41

6. Ο Χρόνος παραμορφώθηκε 23:36

"...Η Μαρίνα έμεινε στο διάδρομο μπροστά στο κελί αρ. 1 . Μαζί με μιαν άλλη κοπέλα που φορούσε παντελόνια. Όταν με ξαναπήγαν πλάι στο παλιό κελί, η Μαρίνα είχε μεταφερθεί στο κελί των γυναικών. Όταν έκανα τη μεγάλη απεργία πείνας, άκουγα τη φωνή της Μαρίνας που φώναζε τον φρουρό να με προσέχει… Η Μαρίνα έγραψε ένα ανυπέρβλητο σε ομορφιά, δύναμη και αλήθεια ποίημα. Κάθε λέξη, εικόνα, νόημα, μπήγονταν στη σάρκα μου. Με πονούσαν. Με ανακούφιζαν. Με λύτρωναν. Ήταν η φωνή μας. Ήταν τα ίδια μου τα λόγια –οι ελπίδες- που έγιναν "σαπισμένα σταφύλια". Ήταν η οργή. Η πίκρα. Κι όμως ήταν η δύναμή μας. Έλαβα αρχικά το πρώτο μέρος. Συνέθεσα δίχως ανάσα τη μουσική. Αργότερα στο Βραχάτι μου ΄στειλαν το δεύτερο και το τρίτο μέρος. Σαν μουσική φόρμα είχα την ευκαιρία να επιβεβαιώσω το δρόμο που άνοιξα με τα ΕΠΙΦΑΝΙΑ-ΑΒΕΡΩΦ. Ήταν ένα καινούριο "τραγούδι-ποταμός" σε τρία μέρη....Το ποίημα αυτό, που είχε πρώτα τον τίτλο Γ.Φ.Α.

(Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ), γράφτηκε το Φλεβάρη του 1968 ανάμεσα στους δύο νόμους περί «αμνηστίας»...." (πηγή: www.mikistheodorakis.gr) Πρόσθετες πληροφορίες για το έργο:

a. http://www.mikistheodorakis.gr/el/mus...

b. http://www.kathimerini.gr/466715/arti...

c. http://www.tovima.gr/culture/article/...

Στίχοι:

a. http://www.antiwarsongs.org/canzone.p...

b. http://www.stixoi.info/stixoi.php?inf...

180 εκατ € έσοδα σε 6 μήνες πήγε η Fraport Greece στον γερμανικό όμιλο από τα 14 "ζημιογόνα" περιφερειακά αεροδρόμια:

 ,,μέσα σε 2 χρόνια θα έχει καλυφθεί από τα κέρδη το τίμημα που κλήθηκε να καταβάλει για την 40ετή μίσθωση των αεροδρομίων, 

οπότε έχει άλλα 38 χρόνια μπροστά του να πλουτίζει με την άνεσή του!,,

Το αριστερό success story συνεχίζεται!

180 εκατομμύρια ευρώ έσοδα μέσα σε 6 μήνες έφερε η Fraport Greece στον γερμανικό όμιλο από τα 14 "ζημιογόνα" περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας που αγόρασε τον Απρίλιο έναντι 1,23 δις με δανεικά λεφτά!

Τα καλά νέα δεν σταματούν εδώ, αφού ο όμιλος προβλέπει ότι μέσα σε 2 χρόνια θα έχει καλυφθεί από τα κέρδη το τίμημα που κλήθηκε να καταβάλει για την 40ετή μίσθωση των αεροδρομίων, οπότε έχει άλλα 38 χρόνια μπροστά του να πλουτίζει με την άνεσή του!

Φυσικά, ο γερμανικός όμιλος δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, αφού χωρίς αυτόν τα αεροδρόμια κινδύνευαν να παραμείνουν σε ελληνικά χέρια κι είναι πικρά είναι βαριά τα ελληνικά χέρια, τα ελληνικά χέρια είναι μαχαίρια.

το βρήκαμε εδώ 

Το χρονικό της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

100 χρόνια πριν «ο πάγος έσπασε, 
ο δρόμος χαράχτηκε» 

«Ζήτω η επανάσταση η γελαστή που ορμάει με φόρα! Αυτός είναι ο μεγάλος πόλεμος, ο μοναδικός απ’ όλους όσους είδε η ιστορία ως τώρα» (Βλ. Μαγιακόφσκι, «Λένιν»).

Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση υπήρξε το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Άνοιξε το δρόμο για το πέρασμα της κοινωνικής εξέλιξης στην ανώτερη βαθμίδα της, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. 

Ενσάρκωσε τα όνειρα και τους πόθους «των κολασμένων της Γης» για την έφοδο στο δικό τους ουρανό. 

Ο Κόκκινος Οκτώβρης ήταν το δημιούργημα της οργανωμένης πολιτικής πάλης των λαϊκών μαζών, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη, που, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιβεβαίωσε ότι η ανθρωπότητα μπήκε σε νέα ιστορική εποχή.

Το χρονικό της Επανάστασης 

Στη 1.25 τη νύχτα της 25ης Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο, (7 Νοέμβρη με το νέο) τμήμα ναυτών, κοκκινοφρουρών και στρατιωτών κατέλαβε το κεντρικό ταχυδρομείο.

Στις 2 τη νύχτα στρατιώτες του 6ου Εφεδρικού Τάγματος Μηχανικού κατέλαβαν το σταθμό Νικολάγιεφσκι, μερικές ώρες πριν στρατιώτες του συντάγματος Ισμαΐλοφσκι και ναύτες πραγματοποιούσαν παρόμοια επιχείρηση στο σταθμό της Βαλτικής.

Την ίδια στιγμή, στον ηλεκτροσταθμό της πόλης έφτασε επίτροπος εκ μέρους της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής (ΣΕΕ). Τον διορισμό του ενέκρινε η εργοστασιακή επιτροπή του ηλεκτροσταθμού, που ανέλαβε και την περιφρούρησή του. Με πρόταση του επιτρόπου διακόπηκε ο φωτισμός των κτιρίων της κυβέρνησης.

Κατά τις 8 περίπου το πρωί, ο σταθμός της Βαρσοβίας βρισκόταν, επίσης, κάτω από τον έλεγχο της ΣΕΕ.

Τη νύχτα έγινε συνεδρίαση της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων, όπου συζητήθηκε το ζήτημα της σύνθεσης της μελλοντικής εργατοαγροτικής κυβέρνησης, του λεγόμενου Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων.

Στις 3 τη νύχτα, ο επίτροπος του συντάγματος του Κέκσγκολμ απαίτησε από τον διευθυντή του κεντρικού τηλεφωνικού σταθμού ν' αποσυνδέσει τα τηλέφωνα της Προσωρινής Κυβέρνησης και του επιτελείου της στρατιωτικής περιφέρειας. Ο διευθυντής αρνήθηκε κατηγορηματικά να εκτελέσει τη διαταγή αυτή.

Στις 7 το πρωί, τμήματα του συντάγματος του Κέκσγκολμ κατέλαβαν το σταθμό και αποσύνδεσαν τα περισσότερα τηλέφωνα του επιτελείου και της κυβέρνησης.

Στις 3.30 το καταδρομικό «Αβρόρα» αγκυροβόλησε κοντά στη γέφυρα Νικολάγιεφσκι, σε μικρή απόσταση από τα Χειμερινά Ανάκτορα.

Με διαταγή της ΣΕΕ, άρχισε η μεταφορά στην πρωτεύουσα τμήματος 8.000 ένοπλων ναυτών από τις πόλεις Ελσινγκφορς (Ελσίνκι), Ρέβαλ (Ταλίν) και Κρονστάνδη. 

Κατά τις 6, οι ναύτες κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της Κρατικής Τράπεζας και τα γραφεία των κεντρικών εφημερίδων. Το πρωί της 25ης Οκτώβρη, σχεδόν ολόκληρη η Πετρούπολη είχε περάσει στα χέρια των εξεγερμένων.

Με αυτά τα δεδομένα και ενώ οι επαναστατικές δυνάμεις είχαν ήδη καταλάβει τα σπουδαιότερα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, ο Λένιν, στις 10 το πρωί, γράφει εκ μέρους της ΣΕΕ την έκκληση «Προς τους πολίτες της Ρωσίας!», με την οποία έκανε γνωστό το πέρασμα της κρατικής εξουσίας στα χέρια ενός οργάνου του Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων της Πετρούπολης, στα χέρια της ΣΕΕ, που βρισκόταν επικεφαλής του προλεταριάτου και της φρουράς της Πετρούπολης.

Η Προσωρινή Κυβέρνηση, που ανακοίνωσε ότι θα βρίσκεται σε διαρκή συνεδρίαση, με διάταγμά της ανέθεσε στο μέλος της Προσωρινής Κυβέρνησης Κίσκιν «ευρύτατες αρμοδιότητες για την επαναφορά της τάξης στην πρωτεύουσα και την υπεράσπιση της Πετρούπολης από κάθε είδους αναρχικές εκδηλώσεις, απ' όπου και αν προέρχονταν αυτές, βάζοντας κάτω από τον έλεγχό του τις στρατιωτικές και πολιτικές αρχές».

Στις 10 περίπου, ο Κερένσκι με το εύλογο πρόσχημα της υποδοχής από την επαρχία των στρατευμάτων «που είναι πιστά στην Προσωρινή Κυβέρνηση» έφυγε από την εξεγερμένη Πετρούπολη.

Κατά τις 12, κυκλώθηκε το ανάκτορο Μαριίνσκι, όπου στεγαζόταν το Προκοινοβούλιο. Μέσα σε μία ώρα είχε καταληφθεί.

Στις 14.35, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Σμόλνι συνήλθε σ' έκτακτη συνεδρίαση το Σοβιέτ της Πετρούπολης, όπου διαβάστηκε η ανακοίνωση της ΣΕΕ για την ανατροπή της Προσωρινής Κυβέρνησης και τη νίκη της Επανάστασης.
Στη συνεδρίαση, για πρώτη φορά μετά από τα γεγονότα του Ιούλη, μίλησε ανοιχτά ο Λένιν. Εκεί ο Λένιν διακήρυξε: 

«Η εργατοαγροτική Επανάσταση, για την αναγκαιότητα της οποίας μιλούσαν συνεχώς οι μπολσεβίκοι, πραγματοποιήθηκε».

Στην εισήγησή του για τα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας, ο Λένιν είπε: «Τώρα μάθαμε να δουλεύουμε ενωμένοι. Αυτό μαρτυρεί η Επανάσταση που έγινε πριν λίγο. Εχουμε τη δύναμη εκείνη της μαζικής οργάνωσης που θα νικήσει τα πάντα και θα οδηγήσει το προλεταριάτο έως την παγκόσμια επανάσταση» («Απαντα», τόμ. 35, σελ. 2-3, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»).

Κατά τις 6 το απόγευμα περικυκλώθηκαν και τα Χειμερινά Ανάκτορα, όπου παρέμενε η Προσωρινή Κυβέρνηση.

Το Συνέδριο των Σοβιέτ

Το βράδυ ξεκίνησε στο Σμόλνι τις εργασίες του το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων. Κατά την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου ήταν παρόντες 649 αντιπρόσωποι, από τους οποίους 390 μπολσεβίκοι, 160 εσέροι, 72 μενσεβίκοι κ.λπ. Οι μενσεβίκοι, οι «δεξιοί εσέροι» και οι άλλοι συμβιβασμένοι, όταν πείστηκαν ότι η πλειοψηφία των συνέδρων ήταν με το μέρος των μπολσεβίκων, εγκατέλειψαν επιδεικτικά τη συνεδρίαση.

Στη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου καταλήφθηκαν με έφοδο και τα Χειμερινά Ανάκτορα. Οι επαναστατημένοι στρατιώτες, ναύτες και κοκκινοφρουροί όρμησαν στο εσωτερικό των Χειμερινών Ανακτόρων. Σε μια από τις αίθουσες, μια ομάδα από ευέλπιδες με τα όπλα επί σκοπόν προσπάθησε να εμποδίσει τους επιτιθέμενους, αλλά αφοπλίστηκε χωρίς δυσκολία. Στην επόμενη αίθουσα συνάντησαν μια ακόμη ομάδα που παρέδωσε τα όπλα αμαχητί.

Η πόρτα που οδηγούσε στην αίθουσα όπου βρίσκονταν οι υπουργοί της Προσωρινής Κυβέρνησης ήταν ανοιχτή. Ο Β. Αντόνοφ - Οφσέενκο, ένας από τους καθοδηγητές της ένοπλης εξέγερσης στην Πετρούπολη, θυμάται: «Στο άλλο δωμάτιο βρίσκουμε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, που παρίσταναν την Προσωρινή Κυβέρνηση. Κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και μοιάζουν μ' έναν τρεμουλιαστό γκριζόχρωμο λεκέ. "Στο όνομα της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής σάς συλλαμβάνω!", τους δηλώνω. Οι πρώην υπουργοί παραδίδουν τα έγγραφα και τα όπλα που τους απόμειναν».

Η Προσωρινή Κυβέρνηση δεν υπάρχει πια. Ο Κερένσκι από το Πσκοφ, όπου είχε μεταβεί, εξέδωσε νέα «διαταγή»: «Εν ονόματι της σωτηρίας της πατρίδας, όλοι οι διοικητές και επίτροποι να παραμείνουν στις θέσεις τους, όπως και εγώ διατηρώ τη θέση μου, του Ανώτατου Διοικητή, ωσότου η Προσωρινή Κυβέρνηση εκδηλώσει τη θέλησή της».

Στις 3.10 το πρωί στους αντιπροσώπους του 2ου Συνεδρίου των Σοβιέτ διαβάστηκε τηλεγράφημα του Αντόνοφ - Οφσέενκο, που έκανε γνωστό ότι τα μέλη της Προσωρινής Κυβέρνησης στάλθηκαν στο φρούριο Πετροπάβλοφσκ, ότι οι ευέλπιδες και οι αξιωματικοί αφοπλίστηκαν, ότι φρούραρχος των Χειμερινών Ανακτόρων διορίστηκε ο Γκριγκόρι Τσουντνόφσκι, επίτροπος του εφεδρικού συντάγματος Πρεομπραζένσκι. Στη συνέχεια, διαβάστηκαν στους αντιπροσώπους μια σειρά ανακοινώσεις για το πέρασμα στο πλευρό του εξεγερμένου λαού των στρατιωτικών μονάδων που είχαν σταλεί από τον Κερένσκι κατά της Πετρούπολης.

Από την πλευρά της ομάδας των μπολσεβίκων, ο Ανατόλι Λουνατσάρσκι διάβασε το γραμμένο από τον Λένιν διάγγελμα «Προς τους εργάτες, τους στρατιώτες και τους αγρότες!», με το οποίο διακηρυσσόταν το πέρασμα όλης της εξουσίας στα χέρια των Σοβιέτ και δινόταν η εντολή να εξασφαλιστεί πραγματική επαναστατική τάξη.

Το διάγγελμα τέλειωνε με την έκκληση για επαγρύπνηση και σταθερότητα. Θυελλώδη χειροκροτήματα διέκοπταν επανειλημμένα το διάβασμα του διαγγέλματος.

Στις 5 το πρωί, σχεδόν ομόφωνα (με 2 κατά και 12 λευκά), το Συνέδριο επικύρωσε το ντοκουμέντο αυτό, που σήμαινε ότι το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ παρέλαβε την εξουσία από τη Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή και διακήρυξε το πέρασμα όλης της εξουσίας στη χώρα στα χέρια των Σοβιέτ των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών αντιπροσώπων.

Τα διατάγματα για την Ειρήνη και τη γη

Στις 9 το βράδυ της 26ης Οκτώβρη άρχισε η δεύτερη συνεδρίαση του Συνεδρίου. Εισηγήσεις για δύο βασικά ζητήματα, για την Ειρήνη και για τη γη, έκανε ο Λένιν.

Στις 11 ψηφίστηκε το διάταγμα για την Ειρήνη, με το οποίο η εργατοαγροτική εξουσία εξέφραζε την αποφασιστικότητά της να υπογράψει αμέσως ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και επανορθώσεις. Το Διάταγμα θεωρούσε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ως το μεγαλύτερο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα και καλούσε τους λαούς και το πιο πρωτοπόρο τμήμα τους, την εργατική τάξη, να επέμβουν στην υπόθεση της πάλης για την ειρήνη στον κόσμο.

Στις 2 τη νύχτα της 27ης Οκτώβρη ψηφίστηκε το δεύτερο ιστορικό ντοκουμέντο - το «Διάταγμα για τη γη». 

Στην εισήγησή του, ο Λένιν ανέφερε: 

«Η κυβέρνηση της εργατοαγροτικής Επανάστασης πρέπει πρώτα πρώτα να λύσει το ζήτημα της γης, ζήτημα που μπορεί να καθησυχάσει και να ικανοποιήσει τις τεράστιες μάζες της αγροτικής φτωχολογιάς» («Απαντα», τόμ. 35, σελ. 23, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»). 

Με το διάταγμα όλη η γη των γαιοκτημόνων, η γη της τσαρικής οικογένειας και η εκκλησιαστική γη δημεύονταν χωρίς αποζημίωση. Το διάταγμα υιοθετούσε ως οδηγό για την πραγματοποίηση των αγροτικών μετασχηματισμών την «Εντολή των αγροτών για τη γη», η οποία είχε συνταχθεί από τους εσέρους το Μάη του 1917 συνοψίζοντας 242 εντολές τοπικών Σοβιέτ αγροτών αντιπροσώπων.

Στην «Εντολή» διακηρυσσόταν ως κατεύθυνση η κατάργηση του δικαιώματος ατομικής ιδιοκτησίας της γης, περιλάμβανε, όμως, και άρθρα που δε συμφωνούσαν με το αγροτικό πρόγραμμα των μπολσεβίκων. «Εδώ ακούγονται φωνές ότι το διάταγμα το ίδιο και η εντολή έχουν συνταχτεί από τους σοσιαλιστές - επαναστάτες», σημείωνε ο Λένιν. «Ας είναι και έτσι. Δεν έχει σημασία ποιος τα συνέταξε. Ως δημοκρατική, όμως, κυβέρνηση που είμαστε, δεν μπορούμε ν' αγνοήσουμε την απόφαση των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων (...) Η ζωή είναι ο καλύτερος δάσκαλος και αυτή θα δείξει ποιος έχει δίκιο (...) Η ουσία είναι ν' αποκτήσει η αγροτιά σταθερή πεποίθηση ότι στο χωριό δεν υπάρχουν πια τσιφλικάδες, ότι οι ίδιοι οι αγρότες πρέπει να λύσουν όλα τα ζητήματα, να οργανώσουν οι ίδιοι τη ζωή τους» («Απαντα», τόμ. 35, σελ. 27, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»).

Η εργατο-αγροτική κυβέρνηση

Το Συνέδριο σχημάτισε εργατοαγροτική κυβέρνηση - το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων. Οι αριστεροί εσέροι, που υποστήριζαν στο Συνέδριο τους μπολσεβίκους, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη σοβιετική κυβέρνηση και έτσι η πρώτη της σύνθεση ήταν καθαρά μπολσεβίκικη.

Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων έγινε ο Βλαντιμίρ Ουλιάνοφ Λένιν. Στο Συμβούλιο μπήκαν οι λαϊκοί επίτροποι: Εσωτερικών Α. Ρίκοφ, Γεωργίας Β. Μιλιούτιν, Εργασίας Α. Σλιάπνικοφ, Εμπορίου και Βιομηχανίας Β. Νογκίν, Λαϊκής Παιδείας Α. Λουνατσάρσκι, Εξωτερικών Λ. Τρότσκι, Δικαιοσύνης Ν. Γκλέμποφ - Αβίλοφ, Εθνικοτήτων Ι. Β. Στάλιν, στρατιωτική επιτροπή από τους Β. Αντόνοφ - Οφσέενκο, Ν. Κριλένκο και Π. Ντιμπένκο.

Ακολούθησε εκλογή νέας Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ.

Γύρω στις 6 το πρωί στις 27 Οκτώβρη το 2ο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ έκλεισε τις εργασίες του.

Σε διάρκεια δύο ημερών είχε εκπληρώσει ένα ιστορικά σπουδαίο έργο: Εδραίωσε τη νίκη της ένοπλης εξέγερσης, διακήρυξε την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Πηγή 

Δες Ακόμα:

*Όταν οι μπολσεβίκοι καταλάμβαναν τις τράπεζες και έσβηναν το χρέος

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Την πρώτη κιόλας μέρα της Οκτωβριανής Επανάστασης, τα ξημερώματα της 25ης Οκτωβρίου, η Κρατική Τράπεζα της Ρωσίας κατελήφθη από τους Κόκκινους Φρουρούς, στο όνομα των Σοβιέτ και της Επανάστασης.

Οι Μπολσεβίκοι έχοντας την πείρα της Παρισινής Κομμούνας αλλά και την αποφασιστικότητα ενός επαναστατικού κινήματος, πήραν αμέσως στα χέρια τους, την Κρατική Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας. Το 1871 κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας η εργατική τάξη στο Παρίσι δεν είχε καταλάβει την Κεντρική Τράπεζα. «Η Κομμούνα στάθηκε ευλαβικά, με ιερό σεβασμό μπροστά στις πόρτες της τράπεζας της Γαλλίας», έγραψε ο Μαρξ τονίζοντας ότι ήταν ένα από τα μεγάλα λάθη των Γάλλων επαναστατών.

Οι Μπολσεβίκοι δεν επανέλαβαν το λάθος. Κατέλαβαν την Κεντρική Κρατική Τράπεζα και ταυτόχρονα απέκτησαν τον έλεγχο του νομίσματος. Όμως δεν στάθηκαν εκεί. Στις 14 Δεκέμβρη 1917 η η εργατική πολιτοφυλακή κατέλαβε όλες τις τράπεζες της χώρας ιδιωτικές και συνεταιριστικές.
Την ίδια μέρα δημοσιεύθηκε το Διάταγμα για την κρατικοποίησή τους και την συγχώνευση τους στη Κεντρική Τράπεζα χωρίς αποζημίωση για τους μεγάλους μετόχους, προστατεύοντας παράλληλα πλήρως τους μικρο-καταθέτες.

Ο Λένιν γράφει στο Σχέδιο Διατάγματος με το οποίο κρατικοποιούνται οι τράπεζες, τον Δεκέμβρη του 1917: «Όλες οι μετοχικές επιχειρήσεις κηρύσσονται ιδιοκτησία του κράτους. Τα μέλη της διοίκησης και οι διευθυντές των μετοχικών εταιρειών, καθώς και όλοι οι μέτοχοι που ανήκουν στις τάξεις των πλουσίων οφείλουν παραδώσουν όλες τις μετοχές στην κρατική τράπεζα. Τα κρατικά δάνεια, εξωτερικά και εσωτερικά, ακυρώνονται. Τα συμφέροντα των μικρών ομολογιούχων, καθώς και των κατόχων κάθε είδους μετοχών, δηλαδή των κατόχων που ανήκουν στις εργαζόμενες τάξεις του πληθυσμού, εξασφαλίζονται ολοκληρωτικά».

Ταυτόχρονα η νέα Σοβιετική Εξουσία έσπευσε να αντιμετωπίσει και να λύσει το θέμα του χρέους. Οι διεθνείς πιστωτές διεκδικούσαν τα χρήματα που είχαν δανείσει στο τσαρικό καθεστώς το οποίο με τα συγκεκριμένα δάνεια εξοπλίστηκε για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το συνολικό ποσό των τσαρικών χρεών και της αστικής προσωρινής κυβέρνησης στους διεθνείς τοκογλύφους της Αγγλίας, της Γαλλίας, των ΗΠΑ και άλλων χωρών ήταν περίπου 17 δις χρυσά ρούβλια.

Για τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους τα συγκεκριμένα χρέη, οι εργάτες και οι αγρότες δεν έπρεπε να τα αναγνωρίσουν. Δεν ήταν δικά τους. «Το να πληρώνεις τόκους για αυτά τα δάνεια, σημαίνει να πληρώνεις για πολλά χρόνια φόρο υποτέλειας στους καπιταλιστές, γιατί είχαν την καλοσύνη να επιτρέψουν στους εργάτες να αλληλοσκοτώνονται για το μοίρασμα της λείας από τους καπιταλιστές», έγραφε ο Λένιν στο βιβλίο του, «Ο Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού». Αυτό έπραξε.

Με το διάταγμα της Προσωρινής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της 21ης Γενάρη του 1918 (3 Φλεβάρη του 1918 με το νέο ημερολόγιο) όλα τα εξωτερικά δάνεια των τσαρικών κυβερνήσεων και της προσωρινής κυβέρνησης ακυρώθηκαν. Η επαναστατική κυβέρνηση δεν αναγνώριζε τίποτα.

Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Eργαζόμενου Λαού, τον Γενάρη του 1918 αναφερόταν: «Η συντακτική συνέλευση θεωρεί σαν πρώτο χτύπημα ενάντια στο διεθνές τραπεζικό, χρηματιστικό κεφάλαιο το σοβιετικό νόμο για την ακύρωση (σβήσιμο) των δανείων που είχαν συνάψει οι κυβερνήσεις του τσάρου, των τσιφλικάδων και της αστικής τάξης και εκφράζει την πεποίθηση ότι η σοβιετική εξουσία θα προχωρήσει σταθερά σ’ αυτό το δρόμο ως την πλήρη νίκη της διεθνούς εργατικής εξέγερσης ενάντια στο ζυγό του κεφαλαίου».

Έτσι έλυσαν οι Μπολσεβίκοι το θέμα του εξωτερικού χρέους και του ελέγχου των τραπεζών, προς όφελος του εργαζόμενου λαού.

Υ.Γ: Μαζί με τα δάνεια που ακύρωσαν οι Μπολσεβίκοι σβήστηκε και το χρέος της Ελλάδας προς την Τσαρική κυβέρνηση. Αυτή ήταν και η τελευταία πραγματική διαγραφή χρέους που υπήρξε προς όφελος του ελληνικού λαού…

**ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Αγώνας ζωής και θανάτου για την επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας

Κοκκινοφρουροί στην πλατεία Σκομπέλφσκαγια

Ο «Ριζοσπάστης» ξεκινάει σήμερα τη δημοσίευση σειράς ντοκουμέντων από τα «Απαντα» του Λένιν τις πρώτες μέρες μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία. 

Από τα κείμενα που δημοσιεύουμε σήμερα, γίνεται φανερό ότι με την ανατροπή της Προσωρινής Κυβέρνησης ξεκινά ένας αγώνας ζωής και θανάτου για την εδραίωση και επικράτηση της σοβιετικής εξουσίας. 

Σε αυτόν τον αγώνα οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν δεν έρχονται αντιμέτωποι μόνο με την αντίδραση της αστικής τάξης, που συσπειρωμένη γύρω από τον Κερένσκι οργανώνει την αντεπίθεσή της. Αλλά και με τους μενσεβίκους και τους εσέρους, τις οπορτουνιστικές δυνάμεις της εποχής που βάζουν εμπόδια στην επανάσταση, με χαρακτηριστική τη στάση του συνδικάτου των σιδηροδρομικών (ΒΙΖΚΕΛ) που ελέγχουν, αλλά και τις ταλαντεύσεις και την οπορτουνιστική στάση μέρους της ηγεσίας των μπολσεβίκων.

Τα κείμενα που ακολουθούν έχουν γραφτεί το διάστημα 5-6 (18-19) Νοέμβρη του 1917.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ

Σύντροφοι εργάτες, στρατιώτες, αγρότες, όλοι οι εργαζόμενοι!

Η εργατοαγροτική επανάσταση νίκησε οριστικά στην Πετρούπολη, αφού διάλυσε και συνέλαβε τα τελευταία υπολείμματα ενός μικρού αριθμού Κοζάκων, που εξαπατήθηκαν από τον Κερένσκι. Η επανάσταση νίκησε και στη Μόσχα. Πριν φτάσουν εκεί μερικά τραίνα με στρατιωτικές δυνάμεις, που ξεκίνησαν από την Πετρούπολη, οι ευέλπιδες και άλλοι κορνιλοφικοί υπόγραψαν στη Μόσχα τους όρους ειρήνης, τον αφοπλισμό των ευέλπιδων, τη διάλυση της Επιτροπής σωτηρίας.

Το Σοβιέτ των Λαϊκών Επιτρόπων, Σμόλνι, Δεκέμβρης 1917 - Γενάρης 1918

Από το μέτωπο και από τα χωριά καταφθάνουν κάθε μέρα και κάθε ώρα πληροφορίες ότι η τεράστια πλειοψηφία των στρατιωτών στα χαρακώματα και των αγροτών στους νομούς υποστηρίζει τη νέα κυβέρνηση και τους νόμους της για πρόταση ειρήνης και άμεση παράδοση της γης στους αγρότες. Η νίκη της επανάστασης των εργατών και των αγροτών είναι εξασφαλισμένη, γιατί η πλειοψηφία του λαού τάχθηκε ήδη με το μέρος της.

Είναι εντελώς νοητό ότι οι τσιφλικάδες και οι καπιταλιστές, οι ανώτεροι δημόσιοι λειτουργοί και υπάλληλοι, που συνδέονται στενά με την αστική τάξη, με λίγα λόγια όλοι οι πλούσιοι και όλοι όσοι τα έχουν καλά μαζί τους, βλέπουν εχθρικά τη νέα επανάσταση, αντιδρούν στη νίκη της, απειλούν πως θα σταματήσουν τη λειτουργία των τραπεζών, σαμποτάρουν ή σταματούν τη δουλειά των διάφορων ιδρυμάτων, την εμποδίζουν με κάθε τρόπο, τη φρενάρουν πότε άμεσα, πότε έμμεσα. Κάθε συνειδητός εργάτης καταλάβαινε πολύ καλά πως αναπόφευκτα θα συναντήσουμε μια τέτοια αντίσταση και όλος ο κομματικός Τύπος των μπολσεβίκων το τόνιζε αυτό επανειλημμένα. 
Οι εργαζόμενες μάζες δεν θα φοβηθούν ούτε λεπτό αυτήν την αντίσταση, δεν θα κλονιστούν καθόλου από τις απειλές και τις απεργίες των οπαδών της αστικής τάξης.

Εχουμε με το μέρος μας την πλειοψηφία του λαού. Εχουμε με το μέρος μας την πλειοψηφία των εργαζομένων και των καταπιεζομένων όλου του κόσμου. Εχουμε με το μέρος μας το δίκιο. Η νίκη μας είναι εξασφαλισμένη.

Το έμβλημα του κράτους της ΡΣΟΣΔ

Η αντίσταση των καπιταλιστών και των ανώτερων υπαλλήλων θα τσακιστεί. Από κανέναν δεν αφαιρούμε την περιουσία του πριν ψηφιστεί ειδικός κρατικός νόμος για την εθνικοποίηση των τραπεζών και των καπιταλιστικών συνδικάτων. Ο νόμος αυτός καταρτίζεται. Ούτε ένα καπίκι δεν πρόκειται να χάσει κανένας εργαζόμενος και εργάτης, απεναντίας, θα τους δοθεί βοήθεια. Εκτός από την αυστηρότατη καταγραφή και τον έλεγχο, εκτός από την είσπραξη χωρίς καμιά απόκρυψη των φόρων που έχουν καθοριστεί από πριν, η κυβέρνηση δεν θέλει να καθιερώσει κανένα άλλο μέτρο.

Στο όνομα των δίκαιων αυτών διεκδικήσεων η τεράστια πλειοψηφία του λαού συσπειρώθηκε γύρω από την Προσωρινή εργατοαγροτική Κυβέρνηση.

Σύντροφοι εργαζόμενοι! Να θυμάστε ότι τώρα εσείς οι ίδιοι διοικείτε το κράτος. Κανείς δεν θα σας βοηθήσει, αν δεν ενωθείτε οι ίδιοι και δεν πάρετε όλες τις υποθέσεις του κράτους στα χέρια σας. Τα Σοβιέτ σας είναι από σήμερα όργανα κρατικής εξουσίας, πληρεξούσια, που αποφασίζουν.

Συσπειρωθείτε γύρω από τα Σοβιέτ σας. Δυναμώστε τα. Βάλτε μπροστά τη δουλειά οι ίδιοι από τα κάτω, χωρίς να περιμένετε κανένα. Επιβάλετε αυστηρότατη επαναστατική τάξη, χτυπάτε αμείλικτα τις απόπειρες πρόκλησης αναρχίας που κάνουν οι μέθυσοι, οι αλήτες, οι αντεπαναστάτες ευέλπιδες, οι κορνιλοφικοί και οι όμοιοί τους.

Η σημαία του κράτους της ΡΣΟΣΔ

Επιβάλετε αυστηρότατο έλεγχο στην παραγωγή και την καταγραφή των προϊόντων. Πιάνετε και στέλνετε στο επαναστατικό λαϊκό δικαστήριο καθέναν που θα τολμήσει να κάνει ζημιά στην υπόθεση του λαού, άσχετα αν η ζημιά αυτή θα εκδηλώνεται με σαμποτάρισμα (φθορά, φρενάρισμα, υπονόμευση) της παραγωγής ή με απόκρυψη των αποθεμάτων σιτηρών και προϊόντων, ή με την κατακράτηση των φορτίων σιτηρών, ή με την αποδιοργάνωση της λειτουργίας των σιδηροδρόμων, των ταχυδρομείων, των τηλεγράφων, των τηλεφώνων και γενικά με οποιαδήποτε αντίδραση στη μεγάλη υπόθεση της ειρήνης, στο ζήτημα της παράδοσης της γης στους αγρότες, στο ζήτημα της εξασφάλισης του εργατικού ελέγχου της παραγωγής και της διανομής των προϊόντων.

Σύντροφοι εργάτες, στρατιώτες, αγρότες και όλοι οι εργαζόμενοι! Πάρτε όλη την εξουσία στα χέρια των Σοβιέτ σας, φρουρείτε, φυλάγετε σαν τα μάτια σας τη γη, τα σιτηρά, τις φάμπρικες, τα εργαλεία, τα προϊόντα, τα μεταφορικά μέσα, από σήμερα όλα αυτά θα είναι ολοκληρωτικά δική σας, παλλαϊκή περιουσία. 
Σιγά - σιγά, με τη συγκατάθεση και την έγκριση της πλειοψηφίας των αγροτών, με τα διδάγματα της πρακτικής πείρας των αγροτών και των εργατών, θα τραβήξουμε σταθερά και απαρέγκλιτα προς τη νίκη του σοσιαλισμού, που θα τη στερεώνουν οι πρωτοπόροι εργάτες των πιο πολιτισμένων χωρών και που θα εξασφαλίσει στους λαούς σταθερή ειρήνη και θα τους λυτρώσει από κάθε καταπίεση και κάθε εκμετάλλευση.

5 του Νοέμβρη 1917.

Πετρούπολη.

Ο Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων

Β. Ουλιάνοφ (Λένιν)

«Πράβντα», αρ. φύλ. 4 (απογευματινή έκδοση),

19 (6) του Νοέμβρη 1917

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το χειρόγραφο

***********

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ

ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ (ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ)

ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Σύντροφοι!

Ολοι ξέρουν ότι στο Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών η πλειοψηφία των αντιπροσώπων άνηκε στο Κόμμα των μπολσεβίκων.

Το γεγονός αυτό αποτελεί βασικό παράγοντα για την κατανόηση της επανάστασης που μόλις πριν λίγο έγινε και νίκησε τόσο στην Πετρούπολη και τη Μόσχα, όσο και σε όλη τη Ρωσία. 
Αυτό ακριβώς το γεγονός το ξεχνάνε συνεχώς και το αντιπαρέρχονται όλοι οι οπαδοί των καπιταλιστών και τα τυφλά όργανά τους, που υπονομεύουν τη βασική αρχή της νέας επανάστασης: όλη η εξουσία στα Σοβιέτ. 
Στη Ρωσία δεν πρέπει να υπάρχει άλλη κυβέρνηση, εκτός από τη Σοβιετική κυβέρνηση. 
Στη Ρωσία έχει κατακτηθεί η Σοβιετική εξουσία και το πέρασμα της κυβέρνησης από τα χέρια ενός σοβιετικού κόμματος στα χέρια ενός άλλου κόμματος έχει εξασφαλιστεί χωρίς καμιά επανάσταση, με απλή απόφαση των Σοβιέτ, με απλές επαναληπτικές εκλογές των βουλευτών για τα Σοβιέτ. 
Το Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ έδωσε την πλειοψηφία στο Κόμμα των μπολσεβίκων. Γι' αυτό, μόνο η κυβέρνηση που σχηματίστηκε απ' αυτό το κόμμα είναι Σοβιετική κυβέρνηση.
 Και όλοι ξέρουν ότι η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος των μπολσεβίκων, λίγες ώρες πριν σχηματιστεί η νέα κυβέρνηση και πριν υποβληθεί ο κατάλογος των μελών της στο Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, κάλεσε στη συνεδρίασή της τρία από τα πιο επιφανή μέλη της ομάδας των αριστερών εσέρων, τους συντρόφους Καμκόφ, Σπίρο και Καρέλιν, και τους πρότεινε να πάρουν μέρος στη νέα κυβέρνηση. 
Λυπούμαστε πάρα πολύ που οι σύντροφοι αριστεροί εσέροι αρνήθηκαν, θεωρούμε την άρνησή τους απαράδεκτη για έναν επαναστάτη που είναι με το μέρος των εργαζομένων, είμαστε κάθε στιγμή έτοιμοι να πάρουμε τους αριστερούς εσέρους στην κυβέρνηση, δηλώνουμε όμως ότι, σαν κόμμα της πλειοψηφίας στο Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση απέναντι στο λαό να σχηματίσουμε κυβέρνηση.

Ολοι ξέρουν ότι η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματός μας πρότεινε στο Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ έναν καθαρά μπολσεβίκικο κατάλογο Λαϊκών επιτρόπων και ότι το συνέδριο ενέκρινε αυτό τον κατάλογο των μελών μιας κυβέρνησης καθαρά μπολσεβίκικης.

Γι' αυτό είναι εντελώς ψεύτικες και μόνο από εχθρούς του λαού, μόνο από εχθρούς της Σοβιετικής εξουσίας προέρχονται και μπορούν να προέρχονται οι απατηλές δηλώσεις πως τάχα η μπολσεβίκικη κυβέρνηση δεν είναι Σοβιετική κυβέρνηση.

Αντίθετα, μονάχα μια μπολσεβίκικη κυβέρνηση μπορεί να είναι τώρα, ύστερα από το Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ, μέχρι τη σύγκληση του τρίτου συνεδρίου, ή μέχρι τις νέες εκλογές για τα Σοβιέτ, ή μέχρι το σχηματισμό νέας κυβέρνησης από την Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή, μονάχα μια μπολσεβίκικη κυβέρνηση μπορεί να θεωρείται τώρα Σοβιετική κυβέρνηση.

***

Σύντροφοι! 
Μερικά μέλη της ΚΕ του Κόμματός μας και του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, οι Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Νογκίν, Ρίκοφ, Μιλιούτιν και μερικοί άλλοι, αποχώρησαν χτες, 4 του Νοέμβρη, από την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματός μας και - οι τρεις τελευταίοι - από το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων. 
Σ' ένα τόσο μεγάλο Κόμμα σαν το δικό μας, παρά την προλεταριακή - επαναστατική γραμμή της πολιτικής μας, δεν μπορούσε να μη βρεθούν ορισμένοι σύντροφοι όχι αρκετά σταθεροί και αποφασιστικοί στην υπόθεση του αγώνα ενάντια στους εχθρούς του λαού. 
Τα καθήκοντα που στέκουν τώρα μπροστά στο Κόμμα μας είναι πραγματικά γιγάντια, οι δυσκολίες τεράστιες - και ορισμένα μέλη του Κόμματός μας, που προηγούμενα είχαν υπεύθυνες θέσεις, τρόμαξαν μπροστά στην πίεση της αστικής τάξης και έφυγαν από τις γραμμές μας.
 Ολη η αστική τάξη και όλα τα όργανά της πανηγυρίζουν γι' αυτό, χαιρεκακούν, φωνασκούν για κατάρρευση, προφητεύουν το χαμό της μπολσεβίκικης κυβέρνησης.

Σύντροφοι! 
Μην πιστεύετε αυτό το ψέμα. Οι σύντροφοι που έφυγαν ενήργησαν σαν λιποτάκτες, γιατί όχι μόνο εγκατέλειψαν τις θέσεις που τους είχαν εμπιστευθεί, μα και τορπίλισαν τη ρητή απόφαση της ΚΕ του Κόμματός μας να αναβάλουν την αποχώρησή τους τουλάχιστο ωσότου πάρουν απόφαση οι κομματικές οργανώσεις της Πετρούπολης και της Μόσχας. Καταδικάζουμε αποφασιστικά αυτήν τη λιποταξία. 
Πιστεύουμε βαθιά ότι όλοι οι συνειδητοί εργάτες, οι στρατιώτες και οι αγρότες που ανήκουν στο Κόμμα μας ή που το συμπαθούν, θα καταδικάσουν εξίσου αποφασιστικά την ενέργεια των λιποτακτών.

Δηλώνουμε όμως ότι η λιποταξία μερικών ανθρώπων από την ηγεσία του Κόμματός μας δεν θα κλονίσει ούτε κατά ένα λεπτό κι ούτε κατά μια τρίχα την ενότητα των μαζών που ακολουθούν το Κόμμα μας, και συνεπώς δεν θα κλονίσει το Κόμμα μας.

Θυμηθείτε, σύντροφοι, πως οι δυο από τους λιποτάκτες, ο Κάμενεφ και ο Ζηνόβιεφ, ακόμη πριν από την εξέγερση της Πετρούπολης, ενήργησαν σαν λιποτάκτες και απεργοσπάστες, γιατί όχι μονάχα καταψήφισαν την εξέγερση στην αποφασιστική συνεδρίαση της ΚΕ στις 10 του Οχτώβρη 1917, μα και ύστερα από την απόφαση που πήρε η ΚΕ έκαναν μέσα στα κομματικά στελέχη ζύμωση ενάντια στην εξέγερση.

 Ολοι ξέρουν ότι οι εφημερίδες, που φοβούνται να πάνε με το μέρος των εργατών και τείνουν περισσότερο προς την αστική τάξη (λ.χ. η «Νόβαγια Ζιζν»), ξεσήκωσαν τότε θόρυβο μαζί με όλο τον αστικό Τύπο και φώναζαν ότι «διαλύθηκε» το Κόμμα μας, ότι «απότυχε η εξέγερση» κ.τ.λ. 
Η ζωή όμως ανάτρεψε γρήγορα την ψευτιά και τη συκοφαντία των πρώτων, τις αμφιβολίες, τις ταλαντεύσεις και τη δειλία των άλλων. 
Η «τρικυμία», που ήθελαν να ξεσηκώσουν απ' αφορμή το διάβημα του Κάμενεφ και του Ζηνόβιεφ για να ματαιώσουν την εξέγερση της Πετρούπολης, αποδείχτηκε πως ήταν τρικυμία μέσα σ' ένα ποτήρι νερό, και ο μεγάλος ενθουσιασμός των μαζών, ο μεγάλος ηρωισμός εκατομμυρίων εργατών, στρατιωτών και αγροτών στην Πετρούπολη και στη Μόσχα, στο μέτωπο, στα χαρακώματα και στα χωριά, παραμέρισε τους λιποτάκτες με την ίδια ευκολία που ένα τραίνο πετάει στην άκρη τα πελεκούδια.

Ας αισχύνονται λοιπόν όλοι οι λιγόπιστοι, όλοι οι ταλαντευόμενοι, όλοι οι διστακτικοί, όλοι όσοι άφησαν να τους φοβίσει η αστική τάξη, ή επηρεάστηκαν από τις φωνές των φανερών και των κρυφών οργάνων της. 
Δεν υπάρχει ούτε ίχνος ταλάντευσης μέσα στις μάζες των εργατών και των στρατιωτών της Πετρούπολης, της Μόσχας και των άλλων πόλεων. Το Κόμμα μας στέκεται ομόφωνα και σταθερά, σαν ένας άνθρωπος, φρουρός της Σοβιετικής εξουσίας, φρουρός των συμφερόντων όλων των εργαζομένων, πρώτα απ' όλα των εργατών και των φτωχών αγροτών!

Οι αστοί καλαμαράδες και οι άνθρωποι που άφησαν να τους φοβίσει η αστική τάξη, μας κατηγορούν «εν χορώ» πως δεν είμαστε υποχωρητικοί, είμαστε αδιάλλακτοι, πως δεν θέλουμε να μοιράσουμε την εξουσία με άλλο κόμμα. 
Αυτό δεν είναι αλήθεια, σύντροφοι! 
Εχουμε προτείνει και προτείνουμε στους αριστερούς εσέρους να μοιραστούν την εξουσία μαζί μας.
 Δεν φταίμε εμείς, αν αρνήθηκαν. 
Αρχίσαμε διαπραγματεύσεις και μετά τη λήξη του Δεύτερου συνεδρίου των Σοβιέτ κάναμε στην πορεία αυτών των διαπραγματεύσεων κάθε λογής υποχωρήσεις, συμφωνώντας ακόμη και να δεχτούμε, κάτω από ορισμένους όρους, τους αντιπροσώπους μιας μερίδας του Δημοτικού συμβουλίου Πετρούπολης, αυτού του άντρου των κορνιλοφικών, που θα το σαρώσει πρώτα - πρώτα ο λαός, αν οι παλιάνθρωποι κορνιλοφικοί, αν τα βλαστάρια των καπιταλιστών και των τσιφλικάδων, οι ευέλπιδες, δοκιμάσουν ξανά να αντισταθούν στη θέληση του λαού, όπως δοκίμασαν την περασμένη Κυριακή στην Πετρούπολη και όπως θέλουν να ξαναδοκιμάσουν (αυτό έχει αποδειχτεί με την ανακάλυψη της συνωμοσίας του Πουρισκέβιτς και με τα χαρτιά που κατασχέθηκαν σ' αυτόν χτες, 3 του Νοέμβρη). 
Οι κύριοι όμως 
που βρίσκονται πίσω από τις πλάτες των αριστερών εσέρων και ενεργούν μέσω αυτών προς το συμφέρον της αστικής τάξης, ερμήνευσαν την υποχωρητικότητά μας σαν αδυναμία και την εκμεταλλεύτηκαν για να μας απευθύνουν νέα τελεσίγραφα. 

Στη σύσκεψη της 3 του Νοέμβρη παρουσιάστηκαν οι κύριοι Αμπραμόβιτς και Μάρτοφ και έδωσαν ένα τελεσίγραφο: κανενός είδους διαπραγματεύσεις ωσότου η κυβέρνησή μας δεν σταματήσει τις συλλήψεις και το κλείσιμο των αστικών εφημερίδων.

Και το Κόμμα μας και η Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή του συνεδρίου των Σοβιέτ αρνήθηκαν να δεχτούν αυτό το τελεσίγραφο, που ολοφάνερα προέρχεται από τους οπαδούς του Καλέντιν, της αστικής τάξης, του Κερένσκι και του Κορνίλοφ.

Η συνωμοσία του Πουρισκέβιτς και η εμφάνιση στην Πετρούπολη στις 5 του Νοέμβρη μιας αντιπροσωπείας από ένα τμήμα του 17ου σώματος στρατού, που μας απειλεί ότι θα βαδίσει ενάντια στην Πετρούπολη 
(η απειλή είναι γελοία, γιατί οι εμπροσθοφυλακές αυτών των κορνιλοφικών έχουν ήδη τσακιστεί και έξω από την Γκάτσινα τράπηκαν σε φυγή, στο μεγαλύτερο μάλιστα μέρος τους αρνήθηκαν να βαδίσουν ενάντια στα Σοβιέτ), - 
όλα αυτά τα γεγονότα έδειξαν από πού προερχόταν στην πράξη το τελεσίγραφο των κυρίων Αμπραμόβιτς και Μάρτοφ, ποιον εξυπηρετούσαν στην πράξη αυτοί οι άνθρωποι.

Ας είναι λοιπόν ήσυχοι και σταθεροί όλοι οι εργαζόμενοι! 
Ποτέ το Κόμμα μας δεν θα υποχωρήσει μπροστά στα τελεσίγραφα της μειοψηφίας των Σοβιέτ, μειοψηφίας που άφησε να τη φοβίσει η αστική τάξη και που ουσιαστικά, στην πράξη, παρά τις «αγαθές προθέσεις» της, δεν είναι παρά μια κούκλα στα χέρια των κορνιλοφικών.

Υποστηρίζουμε σταθερά τις αρχές της Σοβιετικής εξουσίας, δηλαδή της εξουσίας της πλειοψηφίας, που βγήκε από το τελευταίο συνέδριο των Σοβιέτ, είμασταν σύμφωνοι και εξακολουθούμε να είμαστε σύμφωνοι να μοιραστούμε την εξουσία με τη μειοψηφία των Σοβιέτ, με τον όρο ότι η μειοψηφία αυτή θα αναλάβει ευσυνείδητα και τίμια την υποχρέωση να πειθαρχεί στην πλειοψηφία και να εφαρμόζει το πρόγραμμα που ενέκρινε όλο το Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ και που συνίσταται σε βαθμιαία, μα σταθερά και σίγουρα βήματα προς το σοσιαλισμό. 

Δεν θα υποταχθούμε όμως σε κανένα τελεσίγραφο των διανοουμενίστικων μικροομάδων, που δεν έχουν πίσω τους τις μάζες, που στην πραγματικότητα έχουν πίσω τους μονάχα τους οπαδούς του Κορνίλοφ, του Σάβινκοφ, τους ευέλπιδες κ.τ.λ.

Ας είναι λοιπόν ήσυχοι και σταθεροί όλοι οι εργαζόμενοι! 
Το Κόμμα μας, κόμμα της πλειοψηφίας των Σοβιέτ, στέκει ομόφωνο και συσπειρωμένο φρουρός των συμφερόντων τους, και το Κόμμα μας το ακολουθούν όπως και πρώτα εκατομμύρια εργάτες στις πόλεις, στρατιώτες στα χαρακώματα, αγρότες στα χωριά, έτοιμοι να πραγματοποιήσουν με κάθε θυσία τη νίκη της ειρήνης και τη νίκη του σοσιαλισμού!

Γράφτηκε στις 5-6 (18-19) του Νοέμβρη 1917

Δημοσιεύτηκε στις 7 (20) του Νοέμβρη 1917

στην εφημερίδα «Πράβντα». αρ. φύλ. 182

Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της εφημερίδας

Ανθρωπάκο Εσύ Είσαι ;;

Κάτι χτυπάει την πόρτα μας και δεν είναι ο Βοριάς

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Εσύ δεν είσαι για μια συ­γκέ­ντρω­ση. 

Δεν κά­νεις «επα­να­στα­τι­κή γυ­μνα­στι­κή». Έχεις σο­βα­ρά κι εν­δια­φέ­ρο­ντα ν’ ασχο­λη­θείς. 

Δεν σπα­τα­λιέ­σαι σε μο­νο­ή­με­ρη απερ­γία. Γι αυτό και δεν έχεις συμ­με­τά­σχει σε καμία. 

«Να χά­νεις το με­ρο­κά­μα­το για μα­λα­κί­ες»;

 «Δεν γί­νε­ται τί­πο­τα έτσι», «τι φταί­με οι υπό­λοι­ποι που μας ανα­στα­τώ­νουν», «τι κλεί­νουν το μετρό για λίγες ώρες – εμείς την πλη­ρώ­νου­με», «τι θέ­λουν κι οι για­τροί και απερ­γούν», «πρέ­πει να τα κλεί­σου­με όλα», «να βγού­με στους δρό­μους όλοι, να…».

«Οι υδραυ­λι­κοί είναι κλέ­φτες», «οι δι­κη­γό­ροι είναι απα­τε­ώ­νες», «οι μη­χα­νι­κοί είναι… λι­γό­τε­ρο μη­χα­νι­κοί», «οι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι είναι τε­μπέ­λη­δες», «να κο­πούν τα δώρα και στους ιδιω­τι­κούς».

Δεν είσαι γι αυτά εσύ. Για τα μικρά και κα­θη­με­ρι­νά. Θέ­λεις κάτι με­γά­λο! Κάτι επα­να­στα­τι­κό! Αλλά σ’ εμπο­δί­ζουν. Θέ­λεις μα… δεν κι­νεί­ται τί­πο­τα, κα­νείς δεν σ’ ακο­λου­θεί, τι να κά­νεις κι εσύ.

Αλλά και στις, σπά­νιες, πο­λυ­ή­με­ρες κι­νη­το­ποι­ή­σεις, πάλι στην απ’ όξω είσαι. Αυτές είναι… κα­θο­δη­γού­με­νες, τις κάνει το… ΚΚΕ, δεν είναι για σένα.

Απερ­γο­σπά­στης από κού­νια. Υπο­σκά­πτεις αλή­τι­κα τους αγώ­νες των συ­να­δέλ­φων σου, στέ­κε­σαι απέ­να­ντί τους, γλεί­φο­ντας τον πι­σι­νό τού αφε­ντι­κού σου και κο­μπορ­ρη­μο­νείς πα­ράλ­λη­λα. 

Αυ­θα­διά­ζεις. Κι αν κάτι κερ­δί­σουν οι άλλοι – μί­ζε­ρο και πε­ριο­ρι­σμέ­νο απ’ την απου­σία σου, το τσε­πώ­νεις ξε­διά­ντρο­πα κι εσύ. Εσύ που στά­θη­κες εμπό­διο στον αγώνα τους. 

Και κο­μπά­ζεις! Αντί να ντρέ­πε­σαι. Ή να φο­βά­σαι.

Και τρέ­χεις έξω απ’ τα μα­γα­ζιά τις Κυ­ρια­κές να χα­ζεύ­εις τις βι­τρί­νες και να τρέ­χουν τα σάλια σου. Γιατί για ν’ αγο­ρά­σεις ούτε λόγος. Ήδη έχεις κάνει το «σκατό σου πα­ξι­μά­δι». Κι όλο κό­βεις, πε­ριο­ρί­ζεις, αφαι­ρείς, στε­ρεί­σαι.

Βρί­ζεις τον για­τρό που στο 36ωρο της εφη­με­ρί­ας του δεν άφησε την ψυχή του – γιατί αυτό του ‘μεινε μόνο, στην μί­ζε­ρη, άθλια, βρο­με­ρή, πά­σχου­σα, ανω­φε­λή βιο­λο­γι­κά κι επι­βλα­βή κοι­νω­νι­κά, ελα­χι­στό­τη­τά σου.

Πε­ρι­φέ­ρεις την δύ­σμοι­ρη και θλι­βε­ρή ύπαρ­ξή σου σερ­νό­με­νος, σκυ­φτός και φο­βι­σμέ­νος. Κι όλο υπο­χω­ρείς. Κρύ­βε­σαι και ντρέ­πε­σαι. 

Ντρέ­πε­σαι για την αθλιό­τη­τά σου και μι­σείς ότι ξε­φεύ­γει απ’ αυτήν. 

Υπάρ­χει και κάτι χει­ρό­τε­ρο κι επι­μέ­νω σ’ αυτό: Άθλια, ως έζη­σες, δια­παι­δα­γώ­γη­σες τα παι­διά σου και τα ‘μαθες να σέρ­νο­νται κι αυτά, να επαι­τούν και να εκλι­πα­ρούν, αδιά­φο­ρα για το κοι­νω­νι­κό γί­γνε­σθαι και το απο­λύ­τως εχθρι­κό πε­ρι­βάλ­λον.

 Λίγο να γλεί­ψεις για να πάει ο μι­κρός φα­ντά­ρος κάπου κοντά, να πιά­σει η μικρή σερ­βι­τό­ρα κι ας της πιά­νει το αφε­ντι­κό τον κώλο, αφού πρώτα την ξε­κω­λώ­νει για 25 ευρώ. Λίγο να συρ­θείς ακόμη για μια τε­τρά­ω­ρη δου­λί­τσα στο παιδί κι όχι αγώ­νες, 

τι αγώ­νες; 

Αυτά είναι για τους βλά­κες.

Κι είναι ήδη νεκρά τα παι­διά σου. Ξο­φλη­μέ­να. Μια γενιά θυ­σια­σμέ­νη στον βωμό του κέρ­δους των αφε­ντι­κών. 

Κι όσο το παιδί σου δεν κοι­νω­νι­κο­ποιεί­ται, δεν συ­νται­ριά­ζει με τα άλλα παι­διά της τάξης του, δεν θυ­μώ­νει, δεν αγα­να­χτεί, δεν εξε­γεί­ρε­ται, δεν ορ­γα­νώ­νε­ται ενα­ντί­ον στο ζο­φε­ρό μέλ­λον που του προ­δια­γρά­φουν, τόσο θα χώ­νε­ται πιο βαθιά στον κοι­νω­νι­κό τάφο πριν τον βιο­λο­γι­κό.

Κι όμως, έχει κι άλλο για τον πάτο. Πει­νάς, διψάς, κρυώ­νεις, στε­ρεί­σαι αυ­το­νό­η­τα δι­καιώ­μα­τα και κα­τα­κτή­σεις της επι­στή­μης, της τε­χνι­κής και του πο­λι­τι­σμού. Έφτα­σες να πλέ­νε­σαι λι­γό­τε­ρο. Να μη μι­λή­σου­με για πε­ρί­θαλ­ψη και προ­λη­πτι­κή ια­τρι­κή. 

Εξευ­τέ­λι­σαν τις συ­ντά­ξεις (που ήταν δικά σου χρή­μα­τα) κι έκο­ψαν ακόμη κι αυτές της χη­ρεί­ας. 

Βάρος και στο θά­να­τό σου σε κα­τά­ντη­σαν άμοι­ρε. Θλι­βε­ρό και σι­χα­μέ­νο απο­κύ­η­μα αν­θρώ­που. Κι άντε να πε­ρά­σεις απα­ρα­τή­ρη­τος, να την βγά­λεις όπως-όπως, τι έμει­νε ακόμη; 

Σε λίγο «φεύ­γεις». Εξα­νε­μί­στη­κε η μία και μο­να­δι­κή ζωή που τους την χά­ρι­σες.

Κιν­δυ­νεύ­εις να σου φέρ­νουν τα παι­διά σου σε φέ­ρε­τρα – θύ­μα­τα κά­ποιας με­γά­λης ιδέας ή ενός εχθρού που θα χουν κα­τα­σκευά­σει τ’ αφε­ντι­κά σου. Έχει γίνει πολ­λές φορές αυτό – μέχρι την επα­να­στα­τι­κή Ρωσία τα έφτα­σαν και στα γύ­ρι­ζαν νεκρά, στα βάθη της Μι­κράς Ασίας αρ­γό­τε­ρα τα πήγαν, στην Κορέα, στην Γιου­γκο­σλα­βία απ’ όπου γύ­ρι­ζαν με καρ­κί­νους από το απε­μπλου­τι­σμέ­νο ου­ρά­νιο. 

Κοντά εί­μα­στε και σή­με­ρα.

Αλλά και οι διά­φο­ροι Πήτερ και Γιό­χαν που έφευ­γαν κά­πο­τε υπε­ρή­φα­νοι κα­λο­ζω­ι­σμέ­νοι και κορ­δω­μέ­νοι, για το τα­ξί­δι ανα­ψυ­χής – έτσι τους είχαν πα­ρα­μυ­θιά­σει, με στόχο την εξα­φά­νι­ση των «υπαν­θρώ­πων Σλά­βων» έσπει­ραν με τα κου­φά­ρια τους την Σο­βιε­τι­κή γη. 

Αφού προη­γού­με­να είχαν φρο­ντί­σει να δο­λο­φο­νή­σουν εκα­τομ­μύ­ρια Σο­βιε­τι­κούς και άλ­λους πο­λί­τες, να κά­ψουν χι­λιά­δες πό­λεις και χωριά να εξα­φα­νί­σουν εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες βιο­μη­χα­νί­ες, σπί­τια, νο­σο­κο­μεία, μου­σεία, όπε­ρες, θέ­α­τρα.

Πρό­σε­χε θλι­βε­ρέ αν­θρω­πά­κο γιατί και όλα αυτά είναι στην πόρτα σου πάλι.

Αλλά εσύ, εί­πα­με, για άλλα είσαι κι όχι γι αυτά. Αλλά το παρόν σου ανύ­παρ­κτο και των παι­διών σου το μέλ­λον ζο­φε­ρό. 

Και το τρα­γι­κό θα είναι που δεν θα ξέ­ρεις από πού και γιατί σου έρ­χε­ται.

Στέ­λιος Κα­νά­κης Δι­δά­σκει στην επαγ­γελ­μα­τι­κή εκ­παί­δευ­ση και πα­ράλ­λη­λα δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στο χώρο του βι­βλί­ου. Έχει γρά­ψει, υπό μορφή ημε­ρο­λο­γί­ων τα «Με τη μου­σι­κή του κό­σμου», «Οι μου­σι­κοί του κό­σμου» και «Δώ­δε­κα μήνες συν­θέ­τες». Επί­σης το «Ιερές Βλα­κεί­ες» Εμπει­ρία Εκ­δο­τι­κή 1η και 2η έκ­δο­ση – Εκ­δό­σεις Εντύ­ποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκ­δό­σεις ΚΨΜ.
stelioskanakis@​yahoo.​gr Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕ­ΛΙΟΣ ΚΑ­ΝΑ­ΚΗΣ