,,από τους λύκους της Νέας Υόρκης, πεινασμένες για δολάρια μηχανές,,

Αλιέντε: «Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου»

«Νίξον, Φρέι και Πινοτσέτ

 ως τώρα, ως τούτο τον πικρό

 μήνα Σεπτέμβρη του 1973,

 με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,

 ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,

 σιγοτρώνε τα λάβαρα,

τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,

 στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,

διαβολικοί δραγουμιστές,

 σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,

ξεπουλητάδες βαλτοί

 από τους λύκους της Νέας Υόρκης…

 πεινασμένες για δολάρια μηχανές,

 σημαδεμένοι από τα θύματα

 των λαών που θυσιάσατε,

 εκπορνευμένοι μικροπωλητές

 ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,

 εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες

 από μαστρωπούς μπόσηδες

 δίχως άλλο νόμο απ’ τα βασανιστήρια

 και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς…»

(Πάμπλο Νερούδα – «Σατράπες»)

Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από την εκδήλωση ενός από τα πιο αιμοσταγή φασιστικά πραξικοπήματα στην Ιστορία. 

Το πραξικόπημα στη Χιλή στις 11 Σεπτέμβρη 1973. Ήταν η απαρχή της πολύχρονης υπαγωγής της χώρας σε ένα από τα στυγνότερα φασιστικά καθεστώτα που επέβαλαν μέσα στον 20ό αιώνα το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές για τη διατήρηση της εξουσίας τους. 

Στις 11 Σεπτέμβρη 1973, με τη δολοφονία του εκλεγμένου Προέδρου Αλιέντε και την ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, οι Αμερικανοί εγκατέστησαν τοποτηρητή τους στη Χιλή το κτηνώδες ανδρείκελό τους, τον δικτάτορα Πινοσέτ.

Από την ημέρα εκείνη και με την επικράτηση των χουντικών, ξεκινά ένα τρομακτικό πογκρόμ. 

Χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες οδηγούνται στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο, εκατοντάδες δολοφονούνται ύστερα από φρικτά βασανιστήρια.

Για περίπου ένα μήνα, οι εργάτες καθαριότητας ανακαλύπτουν στους δρόμους του Σαντιάγκο πτώματα δολοφονημένων με ρυθμό 250 – 300 την ημέρα…

Το πραξικόπημα στη Χιλή ήταν η αναγκαία προϋπόθεση για τη μετατροπή της χώρας σε ένα πεδίο εφαρμογής του πιο στυγνού νεοφιλελευθερισμού.

Η χώρα χρησιμοποιήθηκε σε «πεδίο μελέτης» για τις «συνταγές» του Μίλτος Φρίντμαν και σε πειραματόζωο των «φαρμάκων» του ΔΝΤ.

Προ χούντας, το 1973, η ανεργία στη Χιλή ήταν 4,3%. Πέφτοντας – υπό τα τανκς της χούντας – στην αγκαλιά του ΔΝΤ, τα αποτελέσματα (περιγράφονται αναλυτικά από τον Γιώργη Μέρμηγκα, «Ελευθεροτυπία», 21/5/2001) ήταν τα εξής: 

Το 1983, έπειτα από 10 χρόνια «εκσυγχρονισμού» και αναδιοργάνωσης του χρέους, η ανεργία είχε φτάσει στο 22%, οι μισθοί είχαν μειωθεί 40%, το 40% των κατοίκων της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας!

Καταργήθηκαν οι ελάχιστοι μισθοί.

Ιδιωτικοποιήθηκε ολόκληρο το σύστημα συνταξιοδότησης.

Καταργήθηκαν όλοι οι φόροι περιουσίας καθώς και οι φόροι επί των κερδών.

Μειώθηκε δραστικά, με απολύσεις, η απασχόληση στο Δημόσιο.

Ιδιωτικοποιήθηκαν 219 κρατικές βιομηχανίες και 66 κρατικές τράπεζες που τις «άρπαξαν» αμέσως σε τιμές 40% χαμηλότερες της πραγματικής τους αξίας τα κερδοσκοπικά κυκλώματα των διεθνών Οίκων που είχαν στήσει ένα ξέφρενο πανηγύρι με το καθεστώς Πινοσέτ.

Στη διετία 1982-83 το ΑΕΠ στη Χιλή μειώθηκε κατά 19%, οι βιομηχανίες έκλεισαν, οι συντάξεις δεν είχαν πια αξία και το νόμισμα κατρακύλησε.

Το 2005, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής αθώωσε τον Πινοσέτ για τις μαζικές δολοφονίες και τα βασανιστήρια κατά τη 17χρονη χούντα του…

Μετά την πτώση της χούντας, ήρθαν και δημόσια στο φως μέσα από επίσημα στοιχεία και έγγραφα όλα τα στοιχεία για την – υπό την καθοδήγηση του Κίσινγκερ – πρωταγωνιστική εμπλοκή των ΗΠΑ στο έγκλημα. Στα στοιχεία αυτά στηρίχτηκε το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής, για να ζητήσει πριν από μερικά χρόνια την προσαγωγή του Κίσινγκερ ως κυρίως υπευθύνου για το πραξικόπημα. 

Η προσαγωγή δεν έγινε ποτέ…

Mε αφορμή την 40η επέτειο του πραξικοπήματος, στο Σαντιάγκο χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας φωτογραφίες των θυμάτων του καθεστώτος του Πινοσέτ. 

Οι διαδηλωτές χτυπήθηκαν από τις δυνάμεις της αστυνομίας… Ανάμεσα στα άλλα ζητούσαν την τιμωρία των ενόχων αφού από το 1990, μετά την πτώση της χούντας, περίπου 1.300 υποθέσεις αγνοουμένων παραμένουν ανοιχτές, με τις αρχές να μη δίνουν κανένα στοιχείο…

Ελάχιστος είναι ο αριθμός των εγκληματιών του φασιστικού καθεστώτος που τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους.

 Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Ντιέγο Πορτάλες, συνολικά μόλις 76 στελέχη της δικτατορίας καταδικάσθηκαν για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και 67 εξ αυτών οδηγήθηκαν στη φυλακή. 

Ακόμα και σήμερα περίπου 350 μηνύσεις που αφορούν 700 στελέχη της δικτατορίας δεν έχουν λάβει καν το δρόμο προς την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη…

Ο επίσημος αριθμός νεκρών και εξαφανισθέντων ανέρχεται σε 3.065. 

Τα θύματα της 17χρονης δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, οι φυλακισθέντες και οι βασανισθέντες, ξεπερνούν συνολικά τις 40.000, σύμφωνα με την εξεταστική επιτροπή που φτιάχτηκε γι’ αυτόν ειδικά το λόγο στο Σαντιάγκο.

 Το 2005, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής αθώωσε τον Πινοσέτ για τις μαζικές δολοφονίες και βασανιστήρια των πολιτικών του αντιπάλων…

Η 11η Σεπτέμβρη του 1973 στη Χιλή, 

ο τιμημένος και ηρωικός αγώνας του λαού της, 

η θυσία, η αυτοθυσία, ο σφαγιασμός των υπερασπιστών της δημοκρατίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης 

από τον ιμπεριαλισμό και τις μαριονέτες του, αποτελεί διαρκή υπόμνηση 

ενός βασικού συμπεράσματος που όσες φορές «ξεχάστηκε», οι λαοί το πλήρωσαν ακριβά:

Αν η επιλογή σου είναι να διαχειριστείς και όχι να ανατρέψεις,

 αν η επιλογή σου είναι να διατηρήσεις τις υπάρχουσες κρατικές δομές και όχι να τις διαλύσεις, να τις «τσακίσεις» κατά την ορολογία του Λένιν στο «Κράτος κι Επανάσταση», 

αν η επιλογή σου είναι η συνδιαλλαγή μαζί τους και όχι ο εκ βάθρων μετασχηματισμός τους, 

τότε – όσες καλές προθέσεις κι αν έχεις – αυτές οι κρατικές δομές, που φτιάχτηκαν για να εκμεταλλεύονται και όχι για να υπηρετούν το λαό, δεν θα μείνουν άπραγες. 

Θα στραφούν εναντίον των συμφερόντων του λαού. Και την εξουσία που συνεχίζουν να διατηρούν θα την στρέψουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο πάνω στην κοινωνία.

«(…) ιδίως η Κομμούνα – έγραφαν οι Μαρξ και Ένγκελς ήδη από το 1872 στον πρόλογο του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» – απέδειξε ότι δεν μπορεί «η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς»». 

Η Χιλή,ο λαός της και ο ίδιος ο ηρωικός Πρόεδρος Αλιέντε, που είδαν το στρατό του καπιταλιστικού κράτους υπό το ανδρείκελο των ΗΠΑ, τον Πινοσέτ, να ρημάζει τη δημοκρατία και να επιβάλλει τον τρόμο και το έγκλημα, πλήρωσαν με το αίμα τους την «αμέλεια» αυτής της βασικής διαπίστωσης.

Παγκόσμιο και διαχρονικό σύμβολο λεβεντιάς, αυτοθυσίας και αξιοπρέπειας είναι τόσο οι εικόνες του θρυλικού Προέδρου Αλιέντε να υπερασπίζεται με το όπλο στο χέρι το προεδρικό μέγαρο της Χιλής από τους πραξικοπηματίες λίγο πριν τον τραγικό του θάνατο όσο και ο τελευταίος του λόγος προς το λαό της Χιλής που εκφωνήθηκε εν μέσω των βομβαρδισμών του γραφείου του. 

O τελευταίος λόγος του Αλιέντε

«Σίγουρα αυτή θα είναι η τελευταία ευκαιρία για μένα να απευθυνθώ σε εσάς. 

Η Πολεμική Αεροπορία έχει βομβαρδίσει τις κεραίες των Radio Portales και Radio Corporación. 

Οι λέξεις μου δεν έχουν πικρία αλλά απογοήτευση. 

Είθε να έρθει μια ηθική τιμωρία για εκείνους που έχουν προδώσει τον όρκο τους: Στρατιώτες της Χιλής, οι δικαιούχοι αρχιστράτηγοι, ο Ναύαρχος Μερίνο, ο οποίος έχει αυτοανακηρυχθεί ο ίδιος διοικητής του ναυτικού, και ο κ. Μεντόζα, ο οποίος επαίσχυντα μόλις χθες ορκίσθηκε πίστη και αφοσίωση στην κυβέρνηση, και ο οποίος έχει επίσης αυτοανακηρυχθεί αρχηγός της Carabineros [παραστρατιωτικής αστυνομίας].

Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που απομένει για μένα είναι να πω στους εργάτες: δεν πρόκειται να παραιτηθώ!

 Ευρισκόμενος σε μια ιστορική μετάβαση, θα πληρώσω την πίστη του λαού με τη ζωή μου. Και τους λέω ότι είμαι βέβαιος ότι οι σπόροι που έχουμε φυτέψει στην καλή συνείδηση των χιλιάδων και χιλιάδων Χιλιανών δεν θα μείνουν συρρικνωμένοι για πάντα.

Έχουν δύναμη και θα είναι σε θέση να μας εξουσιάζουν, αλλά οι κοινωνικές διεργασίες δεν μπορεί να εμποδιστούν ούτε από το έγκλημα, ούτε από τη δύναμη.Η ιστορία είναι δική μας, και οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία.

Εργάτες της χώρας μου: Θέλω να σας ευχαριστήσω για την αφοσίωση που είχατε πάντα, την εμπιστοσύνη που εναποθέσατε σε έναν άνθρωπο που ήταν μόνο ένας διερμηνέας της μεγάλης λαχτάρας για τη δικαιοσύνη, ο οποίος έδωσε το λόγο του ότι θα σεβαστεί το Σύνταγμα και το νόμο και έκανε ακριβώς αυτό.

Σε αυτή την καθοριστική στιγμή, την τελευταία στιγμή που μπορώ ακόμα να απευθύνομαι σε εσάς, σας εύχομαι να επωφεληθείτε από το μάθημα: το ξένο κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, σε συνδυασμό με την αντίδραση, δημιούργησαν το κλίμα στο οποίο οι Ένοπλες Δυνάμεις έσπασαν την παράδοσή τους, την παράδοση που διδάχθηκαν από το στρατηγό Schneider και επιβεβαίωσαν με τον διοικητή Araya, θύματα του ίδιου κοινωνικού τομέα που σήμερα ελπίζει, με την ξένη βοήθεια, να κατακτήσει εκ νέου τη δύναμη να συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους.

Απευθύνομαι σε εσάς, πάνω απ ‘όλα, τη σεμνή γυναίκα του τόπου μας, την Campesina που πίστεψε σε εμάς, τη μητέρα που γνώριζε την ανησυχία μας για τα παιδιά. 

Απευθύνομαι στους επαγγελματίες της Χιλής, τους πατριώτες επαγγελματίες που συνέχισαν να δουλεύουν εναντίον της στάσης που υποστηρίζεται από επαγγελματικά σωματεία, σωματεία ταξικά που υπερασπίζονται επίσης τα προνόμια της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Απευθύνομαι στη νεολαία, αυτή που τραγουδούσε και μας έδωσε τη χαρά της και το αγωνιστικό της πνεύμα. Απευθύνομαι στον άντρα της Χιλής, τον εργάτη, τον αγρότη, το διανοούμενο, εκείνον που πρόκειται να διωχθεί, γιατί στη χώρα μας ο φασισμός είναι ήδη παρών εδώ και πολλές ώρες – σε τρομοκρατικές επιθέσεις, σε ανατινάξεις γεφυρών, σε διακοπές σιδηροδρομικών γραμμών, σε καταστροφές αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενόψει της σιωπής όσων είχαν την υποχρέωση να δράσουν. Ήταν υποχρεωμένοι. Η ιστορία θα τους κρίνει.

Σίγουρα το Radio Magallanes θα σιγήσει, η ηρεμία και μεταλλικό όργανο της φωνής μου δεν θα σας φτάσει. Δεν πειράζει. Θα συνεχίσετε να την ακούτε. Θα είμαι πάντα δίπλα σας. Τουλάχιστον η μνήμη μου θα είναι αυτή ενός άνδρα αξιοπρεπή που στάθηκε πιστός στη χώρα του.

Οι άνθρωποι πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, αλλά δεν πρέπει να θυσιαστούν. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αφεθούν να καταστραφούν ή να διατρηθούν από σφαίρες, αλλά ούτε και να ταπεινωθούν.

Εργάτες της χώρας μου, έχω πίστη στη Χιλή και το πεπρωμένο της. 

Άλλοι άνδρες θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.

Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο λαός! Ζήτω οι εργαζόμενοι!

Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου, και είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταια, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, τη δειλία και την προδοσία.

Σαντιάγο της Χιλής, 11 Σεπτεμβρίου 1973»

Toυ ΝΙΚΟΥ  ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

******************************

Δες και 

Σκέψεις με αφορμή τα 40 χρόνια από το φασιστικό πραξικόπημα στη Χιλή

Για τις εξελίξεις στην Κορεατική Χερσόνησο:

ΚΟΡΕΑΤΙΚΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ - ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ

Τα μονοπωλιακά συμφέροντα καθορίζουν συμμαχίες και αντιθέσεις

Η κλιμάκωση της έντασης στην ευρύτερη περιοχή συνδέεται άμεσα με ανταγωνιστικούς σχεδιασμούς ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα

Απρίλης 2017: Το πυρηνοκίνητο υποβρύχιο «USS Michigan» στο λιμάνι Μπουσάν της Ν. Κορέας, καθώς οι ΗΠΑ ενισχύουν συνέχεια τη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή

Γύρω από ένα σύνθετο πλέγμα ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που διαπερνά ολόκληρη την περιφέρεια της Ασίας και του Ειρηνικού, κλιμακώνονται οι εξελίξεις στην Κορεατική Χερσόνησο. 

Η περιοχή αποτελεί κρίσιμο γεωστρατηγικό, αλλά και εμπορικό πέρασμα, με τεράστιο φυσικό πλούτο. 

Γι' αυτό συγκεντρώνει το ενδιαφέρον ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων και κρατών, κυρίως των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας και της Ιαπωνίας.

Μέσα απ' αυτό το πρίσμα χρειάζεται να δει κανείς και την ένταση που συντηρείται με αυξομοιώσεις, με αφορμή την επιθετικότητα των ΗΠΑ και τις δοκιμές βαλλιστικών πυραύλων από τη Β. Κορέα.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από τη Νότια Κινεζική Θάλασσα (ΝΚΘ) - όπου η Κίνα έχει εδαφικές διαφορές με πολλούς και οι ΗΠΑ έστειλαν πολεμικά πλοία να περιπολούν για να εγγυηθούν την «ελευθερία της ναυσιπλοΐας» - υπολογίζεται ότι περνά σχεδόν το 30% της ποσότητας ακατέργαστου πετρελαίου που διακινείται διεθνώς, αλλά και το 50% του υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Οι εκτιμήσεις για τα ενεργειακά αποθέματα της ίδιας της ΝΚΘ είναι πολύ μεγάλες, ενώ στην περιοχή ήδη «κονταροχτυπιούνται» κολοσσοί όπως οι «Total», «Mitsubishi», BP, «Exxon Mobil», «Chevron», «Shell». Επιπλέον, μεγάλη κουβέντα γίνεται για τα τεράστια κοιτάσματα σε σπάνιες γαίες (ορυκτά με ευρεία χρήση στην ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών) στην περιοχή, μεταξύ άλλων και στην Κορεατική Χερσόνησο.

Τη σημασία της ευρύτερης περιοχής για τις διεθνείς μεταφορές εμπορευμάτων επιβεβαιώνει και η είδηση ότι στα τέλη Αυγούστου, ένα εμπορικό πλοίο διέσχισε για πρώτη φορά χωρίς συνοδεία παγοθραυστικού τον Αρκτικό Ωκεανό, επιβεβαιώνοντας ότι ο χρόνος πλεύσης από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό μπορεί να μειωθεί έως και 30%, σε σχέση με τη διαδεδομένη διαδρομή μέσω της διώρυγας του Σουέζ, με ό,τι σημαίνει αυτό για την κερδοφορία των μονοπωλίων και για τον ανταγωνισμό στον κλάδο των διεθνών Μεταφορών.

Η λεπτομέρεια που δεν περνάει απαρατήρητη είναι ότι το πλοίο αυτό ανήκει σε ρωσική εταιρεία, και γι' αυτό ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν ο πρώτος που πανηγύρισε «για το άνοιγμα του Αρκτικού».

Εντονο «ενδιαφέρον» από τις ΗΠΑ

Υπάρχουν επομένως πολλά στοιχεία που ερμηνεύουν και το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη συγκεκριμένη περιοχή. Το Φλεβάρη του 2016, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ έγινε ο πρώτος ηγέτης μιας χώρας - μη μέλους της Ενωσης Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN) που υποδέχτηκε τους ηγέτες των 10 μελών της (Βιετνάμ, Ινδονησία, Καμπότζη, Λάος, Μαλαισία, Μπρουνέι, Μιανμάρ, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες) σε Σύνοδο εκτός Νοτιοανατολικής Ασίας (στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ), αμέσως μετά τη συγκρότηση της Οικονομικής Κοινότητας της ASEAN.

Εκεί ο Μπαράκ Ομπάμα είχε τονίσει: «Ακόμα και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν επείγουσες απειλές στον κόσμο, η εξωτερική μας πολιτική πρέπει επίσης να αρπάζει νέες ευκαιρίες. Και λίγες περιοχές αντιπροσωπεύουν περισσότερες ευκαιρίες για τον 21ο αιώνα από ό,τι η περιοχή Ασίας - Ειρηνικού».

Η σημασία που αποκτά η Νοτιοανατολική Ασία για τα αμερικανικά κεφάλαια φαίνεται κι από τα εξής στοιχεία: Στο διάστημα 2009 - 2016, το εμπόριο μεταξύ ΗΠΑ - ASEAN αυξήθηκε κατά 55%. Η Ενωση αποτελεί τον 4ο μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο (ως προς τις συναλλαγές που αφορούν εμπορεύματα) των ΗΠΑ. 

Ολα αυτά, ενώ το 2014 η ASEAN έγινε ο μεγαλύτερος αποδέκτης Αμεσων Ξένων Επενδύσεων (ΑΞΕ - Foreign Direct Investment - FDI) στον λεγόμενο αναπτυσσόμενο κόσμο, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα η ίδια ισχυρίζεται.

Το έντονο ενδιαφέρον των ΗΠΑ φανερώνουν όμως και οι στρατιωτικοί τους σχεδιασμοί. Η ανάπτυξη της αντιπυραυλικής «ασπίδας» THAAD σε Νότια Κορέα και Ιαπωνία, οι όλο και πιο τακτικές επισκέψεις και ασκήσεις αεροπλανοφόρων και υπερσύγχρονων μαχητικών ή βομβαρδιστικών αεροσκαφών (από τη Νότια Κορέα μέχρι τις Φιλιππίνες), είναι μερικές μόνο πτυχές ενός ευρύτερου σχεδιασμού, που συμπυκνώνεται στις εκτιμήσεις ανώτερων στρατιωτικών για την ανάγκη να μεταφερθεί μεγάλο (αν όχι το μεγαλύτερο) μέρος του Πολεμικού Στόλου των ΗΠΑ στην περιοχή.

Ορισμένα ακόμα αποκαλυπτικά στοιχεία: Το Μάρτη του 2016, ο ναύαρχος Χάρι Χάρις, επικεφαλής του Στόλου Ειρηνικού των ΗΠΑ, έκανε παρέμβαση με τίτλο «Ας είμαστε φιλόδοξοι μαζί» στο γεωπολιτικό Φόρουμ «Ρενζίνα» στην Ινδία. Εκεί, υπογράμμισε πόσο στενά συνδέονται ο Ινδικός Ωκεανός, η Ασία και ο Ειρηνικός, αναλύοντας ότι η περιοχή αποτελεί «οικονομικό αιμοδότη που συνενώνει την Ινδία, την Αυστραλία, την Ωκεανία και τις ΗΠΑ» και ότι «η ενίσχυση αυτού του οικονομικού συνδετικού ιστού, μέσα από συνεργασία στην ασφάλεια και τη διπλωματία, είναι αυτό στο οποίο αφορά και η "επανεξισορρόπηση της Αμερικής"».

Ανέδειξε μάλιστα την αξία που αποκτούν για τις ΗΠΑ συνεργασίες με δυνάμεις όπως η Ινδία (χώρα - μέλος των BRICS, που συνεργάζεται με την Κίνα με πολλές μεταξύ τους αντιθέσεις) και είπε: «Μια ιδέα που αξίζει να σκεφτούμε είναι η έναρξη ενός τετραμερούς διαλόγου για την Ασφάλεια, μεταξύ Ινδίας, Ιαπωνίας, Αυστραλίας και ΗΠΑ. Η ένταξή της σε αυτόν τον διάλογο μπορεί να στείλει ακόμα πιο πλατιά το μήνυμα ότι είμαστε ενωμένοι πίσω από μια διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες (σ.σ. κανόνες που σήμερα ευνοούν τα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού), η οποία έχει διατηρήσει την ειρήνη και είναι απαραίτητη για όλους μας».

Παράλληλες κόντρες και ρευστές συμμαχίες

Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι είναι πολλές οι κόντρες και οι διεργασίες που προχωρούν παράλληλα με τις εξελίξεις σε Ασία - Ειρηνικό και ότι αξιοποιούνται ανάλογα από τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Δεν ήταν τυχαίες οι δηλώσεις Πούτιν, με τις οποίες επέκρινε όσους περιμένουν τη συνεργασία της Ρωσίας για τη «λύση» της κατάστασης στη Χερσόνησο, αλλά απορρίπτουν τη συνεργασία της π.χ. στην «κρίση» στην Ουκρανία, δείχνοντας ότι το παζάρι γίνεται σε πολλά «τραπέζια» και σε πολλαπλά επίπεδα.

Εξηγώντας γιατί η Μόσχα δεν θα στηρίξει νέες κυρώσεις κατά της Πιονγιάνγκ, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Φυσικά, είναι γελοίο να μας περιλαμβάνει κανείς στην ίδια λίστα με την Πιονγιάνγκ και μετά να καλούν τη Ρωσία να στηρίξει νέους περιορισμούς ενάντια στη Βόρεια Κορέα (...) Αυτό το κάνουν άτομα που μπερδεύουν την Αυστρία με την Αυστραλία και μετά πάνε στον Πρόεδρό τους και λένε "ας πείσουμε τη Ρωσία να σκληρύνει τις κυρώσεις (ενάντια στη Βόρεια Κορέα )"».

Η αλήθεια είναι επομένως ότι η επιμονή της Κίνας και της Ρωσίας για «επιστροφή στο διάλογο» για τη Χερσόνησο δεν αφορά μόνο τη Βόρεια Κορέα, αλλά είναι μέρος της προσπάθειας να ανοίξουν ακόμα περισσότερο η κουβέντα και το αλισβερίσι για πολλά από τα κρίσιμα θέματα που «εκκρεμούν» ανάμεσα στα πιο ισχυρά επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα όλου του πλανήτη.

Κι ενώ ανοιχτά «μέτωπα» (π.χ. Συρία - Ιράκ) περιπλέκονται, άλλα ανοίγουν ξανά ή και περισσότερο, αναδεικνύοντας το βάθος των αντιθέσεων αλλά και το εύρος των συγκρουόμενων συμφερόντων.

Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι οι σχεδιασμοί γύρω από το Αφγανιστάν, σε μια ζώνη που ενώνει Ευρασία με Ασία - Ειρηνικό: Η αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι τελικά θα αυξήσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις στη χώρα, σε μια περίοδο που Ρωσία και Κίνα διεκδικούν ενεργότερο ρόλο για την «ανοικοδόμηση» και την «ασφάλεια» στη χώρα. Μεσολαβώντας σε «ειρηνευτικές συνομιλίες» μεταξύ αφγανικής κυβέρνησης - Ταλιμπάν, οργανώνοντας περιφερειακές συναντήσεις για τη «σταθερότητα» στην περιοχή, πολλαπλασιάζοντας τα κεφάλαια που στρέφουν ειδικά στον ορυκτό πλούτο του Αφγανιστάν, αλλά και σε άλλους τομείς.

Τέλος, χρήσιμο είναι να καταγραφεί η γενικότερη ρευστότητα που χαρακτηρίζει τις διμερείς και πολυμερείς σχέσεις στην περιοχή, επιδρώντας καθοριστικά στις εξελίξεις. Για παράδειγμα, στις Φιλιππίνες, που θεωρούνται «παραδοσιακοί» σύμμαχοι των ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Ροντρίγκο Ντουτέρτε προσπαθεί να διευρύνει τους δεσμούς με την Κίνα και τη Ρωσία. 

Ενώ δεν περνάει απαρατήρητη η προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας, οι ηγεσίες των οποίων έχουν πυκνώσει τις επαφές τους και συζητούν την ανάπτυξη κοινών επενδύσεων μέχρι και στις διαφιλονικούμενες μεταξύ τους νήσους Κουρίλες. Μιλάμε για δυο ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη, που μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τυπικά δεν έχουν υπογράψει ακόμα συνθήκη ειρήνης...

Α. Μ.

Δες περισσότερα Εδώ

kaι για τα σχέδια του ΝΑΤΟ εδώ 

Τι πιστεύουν οι Έλληνες για τον Kομμουνισμό;;

,,όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους, 

όσο βολικά κι αν διατυπώνουν τα ερωτήματα των “αντικειμενικών και αμερόληπτων” ερευνών τους, 

η κυρίαρχη προπαγάνδα για την εξίσωση κομμουνισμού-φασισμού Δεν περνάει στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου,,

Τι πιστεύουν οι Έλληνες για τον κομμουνισμό

aπό Κατιούσα

Η ερευνητική ομάδα του Μαραντζίδη, με τις τόσο αξιόπιστες δημοσκοπήσεις της, ξαναχτυπά, διερευνώντας τη γνώμη των Ελλήνων για τον κομμουνισμό. Όπου με αυτό εννοεί τόσο την κομμουνιστική ιδεολογία, όσο και τις συγκεκριμένες πρακτικές εφαρμογές της, κατά τον εικοστό αιώνα.

Οι Έλληνες καλούνται να πουν τη γνώμη τους για τον κομμουνισμό, αν και στην πλειοψηφία τους αγνοούν πολύ βασικές έννοιες,

 όπως πχ ότι είναι άτοπος ο όρος “κομμουνιστικό κράτος-καθεστώς” κι ότι αυτές οι χώρες δεν είχαν ούτε ισχυρίζονταν πως έχουν κομμουνισμό, που είναι μια κοινωνία χωρίς τάξεις και κράτος.

 Καλούνται επίσης να πούνε τη γνώμη τους για έναν τύπο κοινωνίας, στον οποίο δεν έζησαν ποτέ, κι ας τους γανιάζουν τα μυαλά τα ΜΜΕ πως είμαστε η τελευταία σοβιετικη γωνιά της Ευρώπης.

Η έρευνα αυτή δε γίνεται πχ μεταξύ των Ελλήνων που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Σοβιετική Ένωση, πριν επιστρέψουν στη χώρα μας, και θα μπορούσε να έχει ένα κάποιο βάρος η γνώμη τους. 

Κατά συνέπεια, δεν εξετάζει ακριβώς τη γνώμη που σχημάτισαν οι Έλληνες για τον κομμουνισμό, αλλά την εικόνα που έχουν σχηματίσει μετά από τόνους κυρίαρχης προπαγάνδας -η οποία από τα ΜΜΕ, περνάει πλέον και στα σχολικά βιβλία. 

Η δημοσκόπηση μοιάζει με ερώτηση της αστικής τάξης στον καθρέφτη, αλλά στην πραγματικότητα διερευνά την πέραση που έχουν τα στερεότυπα της αφήγησής της, και κατά πόσο τα έχουν κάνει κτήμα τους τα λαϊκά στρώματα.

Όλως μη τυχαίως, τα αποτελέσματα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα που έχουν ακόμα και σήμερα -μετά από την πολύχρονη επίδραση της αντεπανάστασης- οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, που γνωρίζουν πολύ καλά κι από πρώτο χέρι, τι ήταν αυτό που είχαν κι έχασαν, και τι βιώνουν σήμερα.

Παρόλα αυτά, η κυρίαρχη προπαγάνδα για την εξίσωση κομμουνισμού-φασισμού δεν περνάει στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, 

όσο κι αν πασχίζουν κάποιοι να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους, όσο βολικά κι αν διατυπώνουν τα ερωτήματα των “αντικειμενικών και αμερόληπτων” ερευνών τους. 

Η ιστορία κατέγραψε στη λαϊκή, συλλογική μνήμη πως οι κομμουνιστές ήταν αυτοί που τσάκισαν το φασισμό, για αυτό και δε δίνει στην έρευνα την έτοιμη, προκατασκευασμένη απάντηση πως είχαν συμμαχήσει το 1940 (επειδή η ΕΣΣΔ είχε υπογράψει το σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερανία). Κι αυτό ακριβώς προκαλεί την οργή της “αντικειμενικής εφημερίδας” που κάνει λόγο για άγνοια της ιστορίας…

Παρεμπιπτόντως, περιμένουμε με αγωνία μια αντίστοιχη έρευνα για τον καπιταλισμό και τη δημοφιλία του, για το αν παρουσιάζει ομοιότητες με το φασισμό, αν σεβεαι τα εργατικά δικαιώματα, κοκ. 

Θα τολμήσουν άραγε να την κάνουν οι “αμερόληπτοι ερευνητές”;

,,ήρθε για να τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι,,

,,Ο Τσίπρας από την δική του μεριά αξιοποίησε κι αυτός το φόντο της Ακρόπολης για να θαμπώσει τους «ιθαγενείς».

 Πώς;

Πουλώντας ξανά τα ίδια «φύκια» περί «αλλαγής της Ευρώπης» 

όπου ως «Ευρώπη» αποκαλούν καταχρηστικά την ΕΕ, δηλαδή τον κληρονόμο της Ιεράς Συμμαχίας και της Ιεράς Εξέτασης.,,

Εν τούτω… Πνύκα – του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο Μιτεράν είχε πει κάποτε ότι «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων».

Αν είναι έτσι, τότε η διαχείριση που επιφύλαξε το ελληνικό κράτος στο οικουμενικό σύμβολο της Πνύκας ήταν ακριβώς εκείνη που αρμόζει σε ό,τι συμβολίζουν τόσο οι ντόπιοι ταγοί «εθνοσωτήρες»όσο και οι διεθνείς τους σύμμαχοι.

Ο Τσίπρας και σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας προσέφεραν ως επικοινωνιακό «ταμπλό βιβάν» την Ακρόπολη σε έναν υπολουδοβίκο γ’ κατηγορίας.

Παραχώρησαν τον Ιερό Βράχο στον πρώην γενικό γραμματέα και κατοπινό υπουργό του… Ολαντρέου. 

Σε έναν επενδυτικό τραπεζίτη του οίκου Ρότσιλντ που το μιντιακό κατεστημένο έσπρωξε στη θέση του προέδρου της Γαλλίας. 

Και που τώρα αυτός, όπως όλοι οι πρόθυμοι πλασιέ των μονοπωλίων που βρέθηκαν πριν από αυτόν στην ίδια θέση -όπως πέρσι ο Ολάντ και προ δεκαετίας ο Σαρκοζί -φρόντισε να συνοδεύσει καμιά 40 εκπροσώπους πολυεθνικών της Γαλλίας που ήρθαν να κάνουν τα «ψώνια» τους στην Ελλάδα…

Ο Τσίπρας από την δική του μεριά αξιοποίησε κι αυτός το φόντο της Ακρόπολης για να θαμπώσει τους «ιθαγενείς». Πώς;

Πουλώντας ξανά τα ίδια «φύκια» περί «αλλαγής της Ευρώπης» 

όπου ως «Ευρώπη» αποκαλούν καταχρηστικά την ΕΕ, δηλαδή τον κληρονόμο της Ιεράς Συμμαχίας και της Ιεράς Εξέτασης.

Κενολογώντας περί «αξιών του Διαφωτισμού» μπροστά στον πρόεδρο μιας χώρας που εν έτη 2017 διατηρεί ακόμα αποικίες 

από την Μαρτινίκα και τη Γουινέα μέχρι τις Αντίλλες και την Γουαδελούπη.
Φλυαρώντας περί «επενδύσεων» μπροστά στον πρόεδρο μιας χώρας που ρήμαξε την Συρία και που προχτές ανακοίνωσε την προθυμία των γαλλικών κεφαλαίων για… «επενδυτική» ανοικοδόμηση της Συρίας.
Ψευδολογώντας κατά το σύνηθες περί έλευσης της εξόδου από τις συνέπειες της κρίσης 

– λες και η έλευση Μακρόν έφερε μαζί της και την αποκατάσταση των μνημονιακών εισοδηματικών απωλειών ή την κατάργηση των 700 μνημονιακών νόμων και των 30.000 εφαρμοστικών τους διατάξεων.

Φροντίζοντας στην προσφώνησή του προς τον Μακρόν – τον συνοδευόμενο από τον κύριο «Total», τον κύριο«Suez», τον κύριο «Lafarge», τον κύριο «BPI», τον κύριο «Alstom», τον κύριο «Vinci» – να βάλει και ολίγον από… Μαρξ.

Και ποιός είναι τώρα ο «μύθος»;
Για τους Έλληνες – που ακούγοντας τα ελληνικά του Μακρόν δεν μπορεί παρά να θυμήθηκαν εκείνο το προ 40 χρόνων αμίμητο σκετσάκι του ΧάρυΚλυν για τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν – ο μύθος είναι ότι έρχεται νέα γαλλική φιλία και συμμαχία μετά «επενδύσεων».

Για τους «επενδυτές», η αλήθεια είναι αυτή που κατέγραψε η συνάδελφος Μαρία Δεναξά και μετέδωσε το France Info TV:

«Μια επίσκεψη με ισχυρή οικονομική διάσταση (…). Η Γαλλία η οποία αντιπροσωπεύει το 10% των ξένων «επενδύσεων» στην Ελλάδα, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ τις ευκαιρίες που ανοίγονται, με την οικονομική ανάκαμψη και το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΟΝΟ των κινεζικών και γερμανικών επιχειρήσεων!»

Και ποιό είναι το συμπέρασμα από μια επίσκεψη από την οποία οι γαλλικές πολυεθνικές επιδιώκουν να μην αφήσουν μόνο σε Γερμανούς και Κινέζους τα ελληνικά «φιλέτα»; 

Μα, όπως σημειώνει και πάλι η Μαρία, ότι «από τις «επενδύσεις» έως το ξεπούλημα, ένας μύθος δρόμος»!

Οι εκπρόσωποι του γαλλικού ιμπεριαλισμού, λοιπόν, με τον πρόεδρο που τους συνοδεύει στις εδώ μπίζνες τους, έγιναν δεκτοί από την ημετέρα τάξη της μνημονιακήςμπανανίας όπως αρμόζει στην άλλη, την «σκοτεινή» πλευρά της Πνύκας.

Γιατί από εκεί, από την Πνύκα, εκτός από τον Περικλή πέρασε και ο Κλέωνας… Εκτός από τον Δημοσθένη πέρασε και ο Αλκιβιάδης…

Η Ακρόπολη και ο Ιερός Βράχος ως παγκόσμια σύμβολα δεν αντιπροσωπεύουν για τον Μακρόν και τους εγχώριους φίλους του το αίτημα για οικουμενική Δημοκρατία όπως αυτή που συνέλαβαν οι 20.000 ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες της αρχαιότητας.
Αντιπροσωπεύουν απλώς το ντεκόρ της διαιώνισης του καθεστώτος της βαρβαρότητας που βίωναν οι 400.000 δούλοι της Αττικής στην αρχαιότητα.
Αντιπροσωπεύουν το φόντο της προ Σόλωνα και «σεισάχθειας» εποχής, όταν ίσχυε ο θεσμός της υποδούλωσης για χρέη εφόσον ο πολίτης που δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το δανειστή του έχανε την ελευθερία του.
Αντιπροσωπεύουν όχι την Αθήνα της Δημοκρατίας, αλλά την Αθήνα του Ταμείου της Δήλου, του αφανισμού της Μήλου, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του Πελοποννησιακού πολέμου.

Αυτό είναι το μήνυμα της εικόνας με τις αγκαλιές και τα φιλιά του Τσίπρα με τον Μακρόν στην Πνύκα με φόντο την Ακρόπολη.

Για το άλλο μήνυμα, αυτό που όντως ανταποκρίνεται στην Ακρόπολη και στην Πνύκα ως παγκόσμια σύμβολα όλων όσα μπορεί και όλων όσα αξίζει να ζήσει ο λαός μας και όλη η ανθρωπότητα, 

θα πρέπει κανείς να κοιτάξει δίπλα. 

Αριστερά.

************

Μακρόν… Μακράν από τις λαϊκές ανάγκες!

Της Κάλι Καρά

Τόση προσπάθεια με τις χιλιοπαιγμένες πιρουέτες της επικοινωνίας για να επισκιάσουν τα πραγματικά αίτια της επίσκεψης του Γάλλου προέδρου Μακρόν. 

Δεν έρχεται στην Ελλάδα ως «Άη Βασίλης με τα δώρα», έρχεται για μπίζνες. Ούτε η Πνύκα, ούτε η συνομιλία στον ενικό, ούτε τα παριζιάνικα συνολάκια και οι πανάκριβες ψηλοτάκουνες γόβες και τσάντες δεν μπορούν να κρύψουν τα πραγματικά κίνητρα αυτής της επίσκεψης.

Όσο «τσάι και συμπάθεια» στην ελληνική γλώσσα κι αν μοίρασε ο Γάλλος πρόεδρος στον ελληνικό λαό, στον ελληνικό πολιτισμό και ιστορία, όσες αναφορές κι αν έκανε για τις θυσίες του ελληνικού λαού και την εμπιστοσύνη του για τη χώρα μας, εννοώντας, βέβαια,τις αντιλαϊκές προθέσεις της κυβέρνησης, δεν ξέχασε να τονίσει τις υποχρεώσεις της χώρας μας που έχουν αποτυπωθεί στα μνημόνια, στις μεταρρυθμίσεις, στην πίστη του στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, στον καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης. Ξέχασε, βέβαια, να πει ότι στην ίδια του τη χώρα έχει εξαπολύσει τη μεγαλύτερη αντεργατική επίθεση των τελευταίων ετών και μάλιστα χωρίς μνημόνιο.

Όσο κι αν ο πρωθυπουργός ανακάτεψε τον Μαρξ και την Παρισινή Κομμούνα με το «όραμα» της Ευρώπης, όσο και αν προσπάθησε να πείσει ότι η ΕΕ είναι το σπίτι μας και ότι μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, δεν κατάφερε να κρύψει ότι ήρθε για να τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που δεν θα μπορούσαν οι προηγούμενοι συνοδοιπόροι του ευρωπαϊστές.

Ο Μακρόν, ως ο πολιτικός εκφραστής των μονοπωλιακών ομίλων, τους συνοδεύει και όχι το αντίθετο, όπως μας πλασάρουν. 

Όλοι αυτοί που «αρπάζουν το φαΐ από το τραπέζι» των παιδιών και όχι μόνο στη χώρα τους, ένα στόχο έχουν, να αυγατίσουν τα κέρδη τους. 

Δεν τους έπιασε ο πόνος για τις επενδύσεις τους που θα φέρουν τη «δίκαιη ανάπτυξη» στη χώρα μας. 

Νοιάζονται να «βάλουν χέρι» στην ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ, στον Τουρισμό, ιδίως μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, στην Ενέργεια και στις Συγκοινωνίες, ενώ είναι από καιρό γνωστή η προσπάθεια να μετέχουν ενεργά γαλλικές εταιρείες στις έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ελλάδα -και φυσικά για την προοπτική συνεκμετάλλευσής τους. 

Προϋπόθεση είναι η ίδια εργασιακή ζούγκλα που ζητάνε και για τους Γάλλους εργαζόμενους, αξιοποιώντας τα αντεργατικά - αντιλαϊκά πλεονεκτήματα που τους προσφέρει η ελληνική οικονομία, μετά από οχτώ σχεδόν χρόνια κρίσης.

Δεν αφορά το λαό μας, που τον έχουν βουλιάξει στην ανεργία, στη φτώχεια και στην ανέχεια, πόσα και ποια μονοπώλια θα επενδύσουν κεφάλαια, ανταγωνιστικά προς άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που επίσης ενδιαφέρονται να κάνουν δουλειές στην Ελλάδα.

Ο λαός αγωνιά για την ανάκτηση των απωλειών του, την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων και των μνημονίων, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών του.

Αυτή την προοπτική σηματοδοτεί η οργάνωση και η πάλη του και η συμμετοχή του στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.

Όταν η Κούβα εξάλειφε τον Αναλφαβητισμό μέσα σε ένα μόνο χρόνο:

Φιντέλ : «Η Κούβα θα είναι η πρώτη χώρα στη Λ. Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών θα μπορέσει να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο»

Με αφορμή τη σημερινή «Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού»:

 Αυτός θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος, για ένα λαό που ζει στην καταπίεση, ωστόσο αυτό τον στόχο τον έθεσε ένας επαναστατημένος λαός.

από Κατιούσα

H 8η του Σεπτέμβρη έχει ανακηρυχτεί «Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού». Με αφορμή τη σημερινή μέρα, στρέφουμε το βλέμμα στη σοσιαλιστική Κούβα. 

Εκεί που ο επαναστατημένος λαός κάτω από την καθοδήγηση του ηγέτη του, Φιντέλ Κάστρο, έκανε πράξη αυτό που στα μάτια όλου του κόσμου φάνταζε ακατόρθωτο. 

Η Κούβα έγινε η πρώτη χώρα στη Λατινική Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών μπόρεσε να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο.

Παραθέτουμε ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο «Γυναίκες στην Κούβα – Μια επανάσταση μέσα στην επανάσταση» (εκδ. Διεθνές Βήμα, Αθήνα 2015)

Ο Φιντέλ το υποσχέθηκε: «Η Κούβα θα είναι η πρώτη χώρα στη Λ. Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών θα μπορέσει να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο»

«Όταν ειπώθηκε ότι η Κούβα θα εξάλειφε τον αναλφαβητισμό μέσα σε ένα μόνο χρόνο, αυτό φαινόταν ένας απερίσκεπτος ισχυρισμός, φαινόταν ακατόρθωτο. 

Οι εχθροί μας πιθανώς χλεύασαν αυτή την υπόσχεση, πιθανώς γέλασαν με αυτό τον στόχο που ο λαός μας είχε θέσει στον εαυτό του… Και είναι αλήθεια! Αυτός θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος, αλλά θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος για ένα λαό που ζει στην καταπίεση, θα ήταν ένας ακατόρθωτος στόχος για οποιοδήποτε λαό στον κόσμο, ωστόσο αυτό τον στόχο τον έθεσε ένας επαναστατημένος λαός. Μόνο ένας λαός σε επανάσταση θα ήταν ικανός να ξεδιπλώσει την απαραίτητη προσπάθεια και ενέργεια για να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο γιγαντιαίο εγχείρημα».

Φιντέλ Κάστρο, 22 του Δεκέμβρη 1961 (1)

Στις αρχές του 1961, δεκάδες χιλιάδες κοπέλες, στην πλειονότητά τους έφηβες ακόμα, συμμετείχαν σε ένα σώμα εθελοντών που ανήλθε στις 250.000 το οποίο σε διάστημα ενός χρόνου, εξάλειψε τον αναλφαβητισμό. Σκορπίστηκαν στις πιο απομονωμένες γωνιές της χώρας για να ζήσουν, να δουλέψουν και να μάθουν μαζί με τις αγροτικές οικογένειες. Πριν την επανάσταση, οι γυναίκες αντιπροσώπευαν το 55% των ενηλίκων που δεν γνώριζαν ανάγνωση και γραφή, και το ποσοστό αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερο στην επαρχία. 

Το 59% των αναλφάβητων ήταν γυναίκες. Πρόκειται για μια εμπειρία που άλλαξε ριζικά τις γυναίκες αυτές -όπως και τους ανθρώπους στους οποίους δίδαξαν ανάγνωση και γραφή- και σημάδεψε ολόκληρη τη ζωή τους.

Η εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού
(Μιλάει η Βίλμα Εσπίν)

Το έτος 1961 ήταν επίσης το Έτος Κατά του Αναλφαβητισμού.  

Ήταν μια τεράστια νίκη για τη χώρα μας, για την επανάστασή μας, όταν εκείνη η δέσμευση του Φιντέλ στα Ηνωμένα Έθνη εκπληρώθηκε κατά γράμμα(2).

Το κάλεσμα έγινε στις 22 Δεκέμβρη, που σήμερα γιορτάζεται ως Μέρα του Εκπαιδευτή. 

Βέβαια δεν επιτυγχάνεται τίποτα εάν εξαλείψεις τον αναλφαβητισμό και αφήσεις τα πράγματα όπως πριν. Αργότερα ακολούθησαν και άλλα βήματα. Σε αυτή τη δουλειά επίσης συμμετείχε η Ομοσπονδία πολύ ενεργά. 

Μας ανατέθηκαν μια σειρά καθήκοντα στο έργο κατά του αναλφαβητισμού, και όχι μόνο να βρούμε τις γυναίκες που θα μπορούσαν να διδάξουν στις άλλες ανάγνωση και γραφή. Για παράδειγμα, υπήρχαν γυναίκες που είχαν τελειώσει παραπάνω από την έκτη τάξη και είχαν τις προϋποθέσεις να διδάξουν ανάγνωση και γραφή, όμως δεν μπορούσαν να πάνε στο βουνό. Εντοπίζαμε γυναίκες τις οποίες θα μπορούσαν να διδάξουν μέσα στην ίδια γειτονιά.

Ομάδες μελών της ομοσπονδίας επίσης πήγαιναν στις αγροτικές περιοχές για να υποστηρίξουν τους δασκάλους, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις ήταν παιδιά του γυμνασίου, δώδεκα ή δεκατριών χρονών. 

Μέλη της Ομοσπονδίας της ίδιας της περιοχής οι αγρότισσες και οι συναγωνίστριές μας από την ίδια επαρχία ή το δήμο- φρόντιζαν ώστε οι συνθήκες να είναι κατάλληλες για τους δασκάλους. Αυτή η δουλειά ήταν απαραίτητη, κυρίως στις ορεινές, αγροτικές ζώνες. Έφερναν στους νεαρούς δασκάλους την αλληλογραφία από τους γονείς τους. Επίσης βοηθούσαν τις οικογένειες που προετοιμάζονταν να τους επισκεφτούν.

Μετά, καθώς κάναμε τα επόμενα βήματα, προτείναμε όλες οι γυναίκες που είχαν κατακτήσει ένα βασικό επίπεδο γνώσης της ανάγνωσης και της γραφής να συνεχίσουν να συμμετέχουν. Αυτό γιατί είχαμε δεσμευτεί να βοηθήσουμε τις γυναίκες να συνεχίσουν να ανεβάζουν το μορφωτικό τους επίπεδο.

 Από εδώ ξεπήδησε η μάχη για την έκτη τάξη, που μετά εξελίχθηκε σε μάχη για την ένατη τάξη, την οποία δεν έχουμε ακόμα ολοκληρώσει. 

Η μάχη για την έκτη τάξη ήταν μια επιτυχία πολύ σημαντική(3). Για το έργο της αυτό η Ομοσπονδία Γυναικών Κούβας τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο «Nadezhda Krupskaya» από την UNESCO πριν από τέσσερα χρόνια(4).

Στην εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού, η Ομοσπονδία εστίασε στις γυναίκες οι οποίες, μέχρι τον θρίαμβο της επανάστασης, δεν είχαν καμία πρόσβαση στη μόρφωση, ήταν εντελώς αναλφάβητες και χρειάζονταν τη βοήθειά μας ώστε να αρχίσουν να αναπτύσσουν τις δυνατότητες τους. 

Όμως επίσης δουλέψαμε και με γυναίκες που είχαν κάποια εκπαίδευση και που προετοιμάζονταν για να μπουν στα εργοστάσια, όπου ήταν απαραίτητες.

1 Ομιλία στην Αβάνα σε τελετή για τον εορτασμό της νίκης της εκστρατείας εξάλειψης του αναλφαβητισμού. Στη Revolusion, 23 Δεκέμβρη 1961.

2 «Τον Επόμενο χρόνο», είπε ο Φιντέλ στον ΟΗΕ στις 26 Σεπτέμβρη I960, «ο λαός μας είναι διατεθειμένος να εξαπολύσει την μεγάλη του μάχη κατά του αναλφαβητισμού. … Οργανώσεις δασκάλων, φοιτητών, εργαζομένων δηλαδή όλος ο λαός προετοιμάζονται για μια εντατική εκστρατεία. Η Κούβα θα είναι η πρώτη χώρα στη Λατινική Αμερική που μέσα σε διάστημα λίγων μηνών θα μπορέσει να πει πως δεν έχει ούτε έναν αναλφάβητο». Στο Φιντέλ Κάστρο, Τσε Γκεβάρα. To Speak the Truth (Λέγοντας την αλήθεια], Pathfinder. 1992. σ. 61-62 (έκδοση 2010).

3 Η εκστρατεία για το ανέβασμα του επιπέδου μόρφωσης όλων των ενηλίκων Κουβανών στην έκτη τάξη επιτεύχθηκε το 1980.

4 Το βραβείο φέρει το όνομα της Nadezhda Krupskaya (1869-1939), στέλεχος του κόμματος των μπολσεβίκων που δούλευε ως δασκάλα όταν ήταν μόλις 20 χρονών. Μετά την επανάσταση του Οκτώβρη του 1917, η Krupskaya υπήρξε αναπληρωτής Επίτροπος του Λαού για την Εκπαίδευση και τη Διαφώτιση στην εργατοαγροτική δημοκρατία που καθοδηγείτο από τους μπολσεβίκους υπό την ηγεσία του Λένιν. Βοήθησε στην ανάπτυξη της προσχολικής εκπαίδευσης. Η Krupskaya ήταν σύζυγος και συνεργάτιδα του Λένιν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Κατιούσα

...βολή στους βολεμένους

Διαβάστε περισσότερα