Είναι ο φασισμός ο αντίθετος πόλος της (αστικής) δημοκρατίας;

Βενιζέλος: "Αν πείσεις τον Μουσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθη εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία"»

Ο Τόμας Γουάτσον, επικεφαλής της IBM και πρόεδρος του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου (ICC), με μέλη του διοικητικού συμβουλίου, συναντιούνται στο Βερολίνο με τον Α. Χίτλερ, στη διάρκεια του 9ου Συνεδρίου του ICC (12/7/1937)

Και να που φτάσαμε στο πραγματικό ζητούμενο: Στην ταύτιση του Μαρξ με τον Χίτλερ και του «Κεφαλαίου» με το «Ο Αγών μου», στη στοχοποίηση όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά κάθε σκέψης εργατικής χειραφέτησης από τα καπιταλιστικά δεσμά. 

Αυτή είναι η νομοτελειακή κατάληξη (και η ουσιαστική στόχευση) του αντικομμουνισμού σε όλες του τις μορφές: 

Της ταύτισης Χίτλερ - Στάλιν, του διαχωρισμού του σοσιαλισμού - κομμουνισμού από την προσπάθεια εφαρμογής του στη ζωή (σπιλώνοντας ιδιαίτερα την περίοδο της θεμελίωσής του), της ντροπαλής ή ανοιχτής αποδοχής των αντιεπιστημονικών αναλύσεων περί «ολοκληρωτισμών» ή «τελεολογιών».

Ο αντικομμουνισμός άλλωστε

 - ο οποίος μπορεί να καταστεί διεισδυτικός μόνο μέσω της προσαρμογής του στα διαφορετικά ακροατήρια - 

αποτελεί δομικό συστατικό όλων των αστικών κομμάτων, κρατικών οργανισμών ή διακρατικών ενώσεων του κεφαλαίου, με την ΕΕ να δίνει έμπρακτα το στίγμα παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Στ. Κοντονή.

Τώρα που η σχετική αντιπαράθεση αρχίζει να ξεθυμαίνει, αναδεικνύεται πιο καθαρά ο λόγος για τον οποίο σηκώθηκε τόση «σκόνη» ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις οι οποίες (παρά τις όποιες υπαρκτές διαφορές στις ιδεολογικές τους αναφορές) συμφωνούν τόσο ως προς την ανάγκη της πάση θυσία υπεράσπισης του καπιταλισμού όσο και ως προς το μίσος τους απέναντι στην πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. 

Γνωστό δημοσιογραφικό site δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Μετρώντας κέρδη και ζημιές από την "ιστορική" σύγκρουση», εκτιμώντας ότι «η επικοινωνιακή μάχη απέβη νικηφόρα» για την κυβέρνηση. Αυτός ο καιροσκοπικός και ρηχός αστικός «αντιφασισμός» δίνει την αφορμή της εξιχνίασης της πραγματικής σχέσης φασισμού - καπιταλισμού.

Ο φασισμός ως γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού

Σοβιετικοί στρατιώτες στο Ράιχσταγκ, τον Μάη του 1945

Στο μεγαλύτερο μέρος της αστικής ιστοριογραφίας και δημοσιολογίας, ο φασισμός παρουσιάζεται ως ο αντίθετος πόλος της (αστικής) δημοκρατίας. Είναι όμως πράγματι έτσι;

Ο φασισμός εμφανίστηκε και φούντωσε ως κοινωνικό ρεύμα - με διάφορες μορφές και «σκαμπανεβάσματα» - στο διάστημα ανάμεσα στους δύο Παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς Πολέμους. 

Επιδιώκοντας να λύσει με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τις δικές της εσωτερικές διαφορές (για τις αποικίες και τις αγορές), η αστική τάξη ήρθε διεθνώς αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της. 

Από τη μία η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, της οποίας φέτος γιορτάζουμε την 100ή επέτειο, αφαιρούσε το 1/6 της παγκόσμιας επικράτειας από την εξουσία της, ενώ από την άλλη κυοφορούνταν μια σειρά εργατικές εξεγέρσεις (σε Γερμανία, Ουγγαρία, Φινλανδία, Ιταλία κ.λπ.).

Ο τρόμος ο οποίος είχε περιβάλει την αστική τάξη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητός από το κύρος που ασκούσε το πρώτο πείραμα φασιστικής διακυβέρνησης, το οποίο λάμβανε χώρα στη Ιταλία από το 1922. Κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη στις 20 Γενάρη 1927, ο «δημοκράτης» - κατά τα άλλα - 

Τσόρτσιλ δήλωνε:

«Αν ήμουν Ιταλός, είμαι σίγουρος ότι θα ήμουν ολόψυχα μαζί σας από την έναρξη της θριαμβευτικής σας πάλης ενάντια στις κτηνώδεις ορέξεις και πάθη του Λενινισμού. Θα πω όμως και μια λέξη για τη διεθνή διάσταση του φασισμού. Εξωτερικά, το κίνημά σας προσέφερε υπηρεσία σε ολόκληρο τον κόσμο (...) Η Ιταλία έδειξε πως υπάρχει τρόπος καταπολέμησης των ανατρεπτικών δυνάμεων (...) προσέφερε το αναγκαίο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο. Από δω και πέρα κανένα μεγάλο έθνος δεν θα στερείται των ύστατων μέσων για την προστασία του από την καρκινογόνο ανάπτυξη του Μπολσεβικισμού».1

Αντίστοιχη έλξη ασκούσε ο φασισμός εκείνη την περίοδο σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. 

Ενδεικτική είναι ίσως η στιχομυθία των «δημοκρατών» Βενιζέλου - Πλαστήρα, παραμονές των εκλογών του 1933. Μπροστά στη σίγουρη ήττα του Κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Πλαστήρας πρότεινε στον Βενιζέλο τη διενέργεια πραξικοπήματος, ώστε να «κάνουμε ό,τι και στην Ιταλία, που χάρις στο Φασισμό προοδεύει».

Ο Βενιζέλος «του απήντησε ότι δεν ήτο μεν ενθουσιασμένος με το κοινοβουλευτικόν καθεστώς, αλλ' ότι τα ελαττώματα των άλλων λύσεων ήσαν τόσο μεγάλα, ώστε ουδ' επί στιγμήν εδέχετο αλλαγήν του πολιτεύματος. Η Ιταλία, προσέθεσεν, επήγαινε καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ εις την Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ... Και χαριτολογών, κατέληξεν ο Βενιζέλος: "Αν πείσεις τον Μουσολίνι να αφήση την Ιταλίαν και να έλθη εδώ, τότε, ίσως, συμφωνήσω να γίνη δικτατορία"».2

Ο δε Γ. Κονδύλης - από την άλλη πλευρά του αστικού πολιτικού φάσματος - ένα χρόνο πριν την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Μεταξά, θα χαρακτηρίσει τον Ιταλό δικτάτορα ως τον «καλύτερο άνδρα της σημερινής εποχής», ο οποίος «κατάφερε να πειθαρχήσει έναν ζωηρό λαό [...] και να λύσει το πρόβλημα της συνεργασίας μεταξύ κεφαλαίου και εργατών». Λίγο μετά, ο Μεταξάς διευκρίνιζε πως σκοπός τής (κοινοβουλευτικά εγκεκριμένης) δικτατορίας του ήταν η «αδιάκοπος φροντίς διά την στερέωσιν του αστικού καθεστώτος με όλας τας αναγκαίας θυσίας».3

Την ίδια σχεδόν περίοδο, στις 26 Γενάρη του 1934, ο Γερμανός μεγαλοβιομήχανος Κρουπ δήλωνε, ενόψει της πρώτης επετείου από την άνοδο του Χίτλερ στη διακυβέρνηση: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».4

Πέρα, όμως, από την αντιμετώπιση της ανόδου του κύρους των επαναστατικών ιδεών και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, η φασιστική μορφή διακυβέρνησης του καπιταλισμού ήταν ιδανική στη Γερμανία και λόγω της πολεμικής προετοιμασίας ενόψει της διεκδίκησης αγορών και αποικιών από τους παλαιότερους ληστές.

 Οπως χαρακτηριστικά υπογράμμιζε ο υπουργός Οικονομικών των ναζί Σαχτ στον Αμερικανό Πρόξενο Fuller το 1935: «Οι αποικίες είναι απαραίτητες στη Γερμανία. Αν καταστεί δυνατό θα τις αποκτήσουμε μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν όχι, θα τις αρπάξουμε (σ.σ. με τη βία)».5

Σε αυτές τις συνθήκες, όπως διαβάζουμε από τα Πρακτικά της Δίκης της Νυρεμβέργης, «μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, 

περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φλεβάρη 1933», δηλαδή «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. 

Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των συνωμοτών (σ.σ. των ναζί) να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, με βία να αντιμετωπίσουν κάθε αντιπολίτευση και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. 

Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο G. Krupp, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων κονσέρν (σ.σ. μονοπωλίων) χημικών στο κόσμο, ο A. Vogler, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι». 

Είχε έρθει η ώρα για τους αστούς να πετάξουν την κοινοβουλευτική μάσκα της δικτατορίας τους και να πάρουν στο χέρι το ναζιστικό μαστίγιο...

Παράλληλα, το ναζιστικό καθεστώς ανέπτυξε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του αγαστή συνεργασία με καπιταλιστικά μεγαθήρια «δημοκρατικών» κρατών όπως «General Motors», «General Electric», ITT, «Ford», IBM με τους Αμερικανούς Προέδρους των δύο τελευταίων να τιμώνται για τις υπηρεσίες τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού.

Φασιστικά και «δημοκρατικά» κράτη στον πόλεμο

Παρά τις αντιθέσεις τους με τη Γερμανία για το μοίρασμα των αγορών και των αποικιών, τα ισχυρά «δημοκρατικά» (και αποικιοκρατικά, υπενθυμίζω) καπιταλιστικά κράτη συνέβαλαν προπολεμικά καθοριστικά στο γιγάντωμα του ναζιστικού τέρατος, επιδιώκοντας να το αξιοποιήσουν εναντίον της ΕΣΣΔ. Αυτόν το σκοπό υπηρετούσαν η ανοχή απέναντι στην κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών περί εξοπλισμών, η έμμεση στήριξή τους στις φιλοναζιστικές δυνάμεις του Φράνκο, η αποδοχή της προσάρτησης της Αυστρίας στη Γερμανία, η υπογραφή της Συμφωνίας του Μονάχου το 1938 (με την οποία στην ουσία παρέδιδαν τμήματα της Τσεχοσλοβακίας στους ναζί)6 κ.λπ.

Οι ίδιες επιδιώξεις όμως διατηρήθηκαν και κατά τη διάρκεια του πολέμου, με την αποφυγή της παρενόχλησης των Γερμανών που ρίχνονταν στο Ανατολικό Μέτωπο, με την πεισματική άρνηση ανοίγματος του δυτικού μετώπου μέχρι το καλοκαίρι του 1944 (οπότε ο Κόκκινος Στρατός κάλπαζε προς το Βερολίνο) κ.λπ.

Και μετά το τέλος του πολέμου, όμως, τα «δημοκρατικά» καπιταλιστικά κράτη αποτέλεσαν το πιο φιλόξενο έδαφος για τους πρωτεργάτες της ναζιστικής θηριωδίας. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο κρατικός μηχανισμός της «δημοκρατικής» Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας γέμισε με πρώην ναζιστές, ενώ επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της τέθηκε ο πρώην επικεφαλής της ναζιστής αντισοβιετικής κατασκοπίας, στρατηγός Gelen. Αντίστοιχα, έως το 1961 στη διοίκηση του ΝΑΤΟ υπηρέτησαν 136 Γερμανοί στρατηγοί και ναύαρχοι που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου.

Ο σοσιαλισμός θανάσιμος εχθρός του φασισμού

Η σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση, τα 100 χρόνια της οποίας γιορτάζουμε φέτος, αποτέλεσε την απαρχή της οικοδόμησης μιας κοινωνίας χωρίς το καπιταλιστικό κέρδος και τους πολυεπίπεδους ανταγωνισμούς που συνεπάγεται η επιδίωξή του.

 Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια και σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες «ξεχερσώθηκε» το έδαφος πάνω στο οποίο ευδοκιμεί ο φασισμός. 

Καθόλου τυχαίο δεν είναι, άλλωστε, ότι στην ΕΣΣΔ έζησαν ειρηνικά πάνω από 100 έθνη και εθνότητες - πολλά από τα οποία είχαν προαιώνια έχθρα μεταξύ τους πριν το σοσιαλισμό - ενώ σχεδόν ταυτόχρονα με την παλινόρθωση του καπιταλισμού σήκωσαν κεφάλι οι φασιστικές αντιλήψεις και οι κάθε είδους εθνικισμοί.

Από τον ίδιο της τον χαρακτήρα, από την ίδια τη θεμελίωση των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, η ΕΣΣΔ αποτέλεσε τον πιο θανάσιμο και μάχιμο αντίπαλο του φασισμού. 

Αυτό το αναγνώριζε από την αρχή και ο ίδιος 

ο Χίτλερ, 

ο οποίος στην ομιλία του (στις 31 Μάρτη 1941) στους στρατηγούς, ενόψει της επίθεσης στην ΕΣΣΔ, προσδιόριζε ως εξής τον χαρακτήρα της:

«Σύγκρουση δύο ιδεολογιών, συντριπτική καταγγελία του μπολσεβικισμού ως κοινωνικό έγκλημα. Ο κομμουνισμός αποτελεί έναν τεράστιο κίνδυνο για το μέλλον. Πρέπει να ξεχάσουμε την καθιερωμένη στρατιωτική συμπεριφορά. Ως στρατιώτες δεν έχουμε τίποτα κοινό με τους κομμουνιστές ούτε πριν ούτε μετά τη μάχη. Πρόκειται για πόλεμο εξόντωσης (...) Αυτός ο πόλεμος θα είναι πολύ διαφορετικός από τον πόλεμο στη Δύση. Στην Ανατολή η βαναυσότητα σήμερα σημαίνει τη δυνατότητα επιείκειας στο μέλλον. Οι διοικητές πρέπει να κάνουν τη θυσία να ξεπεράσουν τις προσωπικές τους αναστολές» (από τις σημειώσεις του στρατηγού Χάλντερ).7

Πράγματι, η αντιμετώπιση των αιχμαλώτων Σοβιετικών στρατιωτών (και ακόμα περισσότερο της πρωτοπορίας τους, των κομματικών στελεχών) ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με τους δυτικούς, ενώ τελείως διαφορετική ήταν και η στάση των ναζιστικών στρατευμάτων κατά την αποχώρησή τους από τα σοβιετικά εδάφη, όπου - σε κραυγαλέα αντίθεση με την αποχώρηση από τα καπιταλιστικά κράτη - έκαιγαν και κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.

Οι περισσότεροι των 20 εκατομμυρίων Σοβιετικών νεκρών αποτέλεσαν την αιματηρή απόδειξη της θανάσιμης σύγκρουσης μεταξύ σοσιαλισμού και ναζισμού. 

Παράλληλα, οι κομμουνιστές στο εσωτερικό της κάθε χώρας αποτέλεσαν την πιο αποφασιστική, συνεπή και μάχιμη αντιναζιστική δύναμη, με χαρακτηριστικό το ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στη χώρα μας.

Η εμπειρία του παρελθόντος και του παρόντος επιβεβαιώνει τη διαπίστωση του Μπρεχτ ότι «Το φασισμό μπορεί να τον καταπολεμήσει μονάχα όποιος αρνιέται την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και όλα όσα συνδέονται με αυτή, 

επομένως όποιος είναι πρόθυμος να παλέψει μαζί μ' εκείνη την κοινωνική τάξη που πολεμάει με όλες τις δυνάμεις της ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία (...). 

Ο πιο επικίνδυνος, ο μοναδικός πραγματικός εχθρός του φασισμού είναι ο κομμουνισμός, και αυτό το ξέρει και ο ίδιος ο φασισμός».

-----------------------------------

Παραπομπές:

1. Βλέπε M. Gilbert (1992): «Churchill: A Life» (London: Minerva) και L. Picknett et al: «War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarcy» (Edinburgh: Mainstream Publishing), 2002, σελ. 78.

2. Γ. Δάφνης: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», τ. Β΄, εκδ. «Ικαρος», Αθήνα, 1955, σελ. 182-184.

3. Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», «Π.Λ.Ε.», 1967, σελ. 104).

4. Από ομιλία του G. Krupp, 26 Γενάρη 1934, Ντοκουμέντο D-392, Πρακτικά Δίκη Νυρεμβέργης (ΠΔΝ).

5. Ντοκουμέντα EC-450 και US-629, ΠΔΝ.

6. Για περισσότερα βλ. Μ. Ι. Μαΐσκι, «Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;», «Σύγχρονη Εποχή», 2014.

7. War Journal of Franz Halder, vol. VI, σελ. 42 - 43 στην ιστοσελίδα της Combined Arms Research Library.

Του
Χρήστου ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΥ

οι κομμουνιστές σκοτώσανε τον Ελληνοκινέζο ξάδελφο του Μπρους Λη ☺

Οι εκτελέσεις Ελληνοκινέζων πατριωτών από τους κομμουνιστοσυμμορίτες!

Κομμουνιστικά εγκλήματα στην Ελλάδα που για χρόνια είχαν μείνει κρυφά εξαιτίας της διακυβέρνησης του τόπου από τους κομμουνιστές, έρχονται στην επιφάνεια τον τελευταίο καιρό το ένα μετά το άλλο. Τελευταία αποκάλυψη κομμουνιστικού εγκλήματος ήταν η δολοφονία από τους Κομμουνιστές Ελληνοκινέζων πατριωτών, στενών συγγενών του Μπρους Λη, χωρίς κανέναν λόγο και καμία αιτία!

Οι κομμουνιστές ληστοσυμμορίτες λίγο μετά την επικράτησή τους στον εμφύλιο πόλεμο και συγκεκριμένα το 1955 εξαπέλυσαν πογκρόμ σε βάρος Ελληνοκινέζων πατριωτών που κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τον εμφύλιο πόλεμο έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να μην επικρατήσουν οι αιμοσταγείς κομμουνιστές! 

Η εξολόθρευση από τους κομμουνιστές της Ελληνοκινεζικής κοινότητας έμεινε κρυφή μέχρι που πριν λίγες ημέρες, εγγονή ενός από τους δολοφονημένους Ελληνοκινέζους τόλμησε να αποκαλύψει την αλήθεια! 

Το 1955 λοιπόν οι κομμουνιστές σχεδόν αφάνισαν την Ελληνοκινεζική κοινότητα δολοφονώντας πολύ κόσμο. Μεταξύ των δολοφονημένων Ελληνοκινέζων ήταν και ο πρώτος εξάδελφος του διάσημου ηθοποιού Μπρους Λη, ο οποίος ονομαζόταν Καϊ Λη!

☺

Πληροφορίες λένε ότι ανάμεσα στους δολοφονημένους από τους κομμουνιστές Ελληνοκινέζους βρίσκονται κι άλλα ξαδέλφια του Μπρους Λη, όπως ο Πεϊνιρ Λη, γνωστός ιδιοκτήτης φούρνων του οποίου τους φούρνους άρπαξαν οι κομμουνιστές για να τους κοινωνικοποιήσουν, 

η Τσου Λη, ιδιοκτήτρια αλυσίδας οίκων ανοχής τους οποίους σφράγισαν οι κομμουνιστές, καθώς και άλλοι γνωστοί Ελληνοκινέζοι ηθοποιοί στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού!

Μήπως τελικά πρέπει να ερευνηθεί εάν πίσω από τον μυστηριώδη θάνατο του Μπρους Λη βρισκόταν οι κομμουνιστές;!

Οράτιος ΜενιππίδηςFaceb
ook☺

-Oι Εμίλ Λούντβιχ - Κένεθ Νέιλ Κάμερον (αστοί επιστήμονες) για τον Στάλιν:

Και τι δεν ακούστηκε, και δε γράφτηκε από τους διάφορους«σταλινολόγους» αντικομμουνιστές αυτήν την περίοδο. 
Από «σταλινικά εγκλήματα» μέχρι… «μισθούς Στάλιν» περιείχε ο ανιστόρητος αντικομμουνιστικός αχταρμάς των ημερών. 

Τι κι’ αν πέρασαν 64 χρόνια από το θάνατο του, ο σοβιετικός ηγέτης συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο αισχρών συκοφαντιών και ιστορικών διαστρεβλώσεων από τους απολογητές του καπιταλισμού. 
Με αιχμή του δόρατος τον Στάλιν, αστοί και οπορτουνιστές επιχειρούν να χτυπήσουν τον Σοσιαλισμό, να συκοφαντήσουν και να σπιλώσουν τις ιστορικές κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ τον 20ο αιώνα και να βάλουν εμπόδια στους σύγχρονους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες.

Τίθεται, λοιπόν, το εξής ερώτημα: Γιατί τέτοιο μίσος, τέτοιος πόλεμος ενάντια στον Στάλιν; 
Την απάντηση τη δίνει η ίδια η ιστορική πραγματικότητα: Διότι στην ηγετική προσωπικότητα του Ι.Β.Στάλιν αντικατοπτρίζεται μια εξαιρετικά σημαντική περίοδος σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατά την οποία τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της χώρας. 

Πρόκειται για ακριβώς εκείνη την περίοδο της ραγδαίας εκβιομηχάνισης, η οποία μετέτρεψε μια- βασισμένη στον αγροτικό κυρίως τομέα- καθυστερημένη οικονομία σε βιομηχανική υπερδύναμη, ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στις ιμπεριαλιστικές απειλές που προέκυψαν από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η τριακονταετία (1922-1952) της ηγεσίας Στάλιν συνοδεύτηκε από μια σειρά εργατικές-κοινωνικές κατακτήσεις που στο δυτικό, καπιταλιστικό κόσμο ήταν αδιανόητες. Αυτές οι κατακτήσεις (Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση, εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα γυναικών κλπ) πήγαιναν χέρι-χέρι με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, τα σχέδια της αγροτικής κολλεκτιβοποίησης και εκβιομηχάνισης. 

Ήδη, πρωτού ακόμη μπει σε εφαρμογή το πρώτο Πενταετές Πλάνο (1928-1932), άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα αποτελέσματα: Για παράδειγμα, κατά το οικονομικό έτος 1926-27, το εθνικό εισόδημα αυξήθηκε κατά 11% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, την στιγμή που στις καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία) δεν ξεπερνούσε το 4%, ενώ η παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση (18%) στην βιομηχανική παραγωγή.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πληθώρα στατιστικών στοιχείων και αριθμών που αποδεικνύουν την αλματώδη πρόοδο που συντελέστηκε στο πλαίσιο των τριών Πενταετών Πλάνων εκβιομηχάνισης που εκπόνησε η σοβιετική ηγεσία. 

Τις κατακτήσεις στον οικονομικό τομέα- παρά τα πολύ μεγάλα εμπόδια και προβλήματα- που πέτυχε η ΕΣΣΔ ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1930 έχουν παραδεχτεί δημόσια, σε σχετικά τους πονήματα, αστοί, ευρωπαίοι και αμερικανοί, μελετητές, συγγραφείς και επιστήμονες.

Στη βιογραφία του για τον Στάλιν, ο γερμανός συγγραφέας Εμίλ Λούντβιχ γράφει ανάμεσα σε άλλα: «Υπό την ηγεσία του Στάλιν οι σοβιετικοί απέκτησαν την πρώτη θέση στον κόσμο σε ότι αφορά τρακτέρ, αγροτικά μηχανήματα, φορτηγά οχήματα… Η Ρωσία, που 20 χρόνια πριν ήταν η λιγότερο “μηχανοποιημένη” χώρα έχει πλέον γίνει η πρώτη. Μεταξύ 1929 και 1939, όταν η παραγωγή σε όλες τις άλλες χώρες έμενε στάσιμη- και σε ορισμένες μειώνονταν- η σοβιετική παραγωγή τετραπλασιάζονταν. 

Το εθνικό εισόδημα, από το 1913 έως το 1938, αυξήθηκε από 21 σε 105 δισεκατομμύρια ρούβλια. Το εισόδημα του εργαζόμενου πολίτη αυξήθηκε κατά 370% τα τελευταία οκτώ χρόνια την στιγμή που, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, μειώθηκε» [1].

Σοβιετική αφίσα. “Κάτω από τη σημαία του Λένιν, υπό την ηγεσία του Στάλιν, εμπρός για τη νίκη του κομμουνισμού”.

Ένας άλλος αστός επιστήμονας, ο βρετανός καθηγητής Κένεθ Νέιλ Κάμερον αναφέρει: «Το 1938 υπήρχαν 483.500 τρακτέρ και 153.000 θεριζοαλωνιστικές μηχανές σε χρήση – σε μια ύπαιθρο που προηγουμένως ήταν γεμάτη άλογα και άροτρα. 

Οι μισθοί είχαν διπλασιαστεί, από 1.513 ρούβλια ετησίως κατά μέσο όρο σε 3.447 ρούβλια το 1938. 

Παρόμοιες προόδοι είχαν συμβεί στην Εκπαίδευση: σε ένα έθνος όπου επί αιώνες κυριαρχούσε ο μαζικός αναλφαβητισμός, υπήρχαν τώρα περίπου 34 εκατομμύρια μαθητές όλων των βαθμών, στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα υπήρχαν 600,000 φοιτητές. Το 1938, αποφοίτησαν 31.300 μηχανικοί, 10.600 εξειδικευμένοι γεωπόνοι και 35.700 δάσκαλοι» [2].

Ούτε ο Λούντβιχ, ούτε ο Κάμερον, που έγραψαν τα παραπάνω, ήταν κομμουνιστές ή συμπαθούντες τον Στάλιν. 
Ωστόσο, παραδέχθηκαν την αλήθεια. «Όταν μελετάμε τα γεγονότα και τα στατιστικά στοιχεία της περιόδου Στάλιν, γίνεται ξεκάθαρο ότι γινόμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερης συγκεντροποιημένης οικονομικής ανάπτυξης που έγινε ποτέ- μεγαλύτερη ακόμη και από αυτήν της Βιομηχανικής Επανάστασης. Μέσα σε 10 χρόνια, μια κυρίως φεουδαρχική κοινωνία είχε μεταλλαχθεί σε μια βιομηχανοποιημένη κοινωνία. Και για πρώτη φορά στην ιστορία, αυτή η πρόοδος οφείλονταν στον σοσιαλισμό και όχι στον καπιταλισμό» [3].

Ακόμη και γνωστοί συκοφάντες του Στάλιν, που συνέγραψαν ολόκληρους τόμους για να επιτεθούν στον “σταλινισμό”, όπως ο ρώσος ιστορικός Ρόι Μεντβέντεφ, αναγκάστηκαν να παραδεχθούν- έστω και λακωνικά- ότι «το δεύτερο πενταετές πλάνο έφερε πρωτοφανείς υψηλούς ρυθμούς βιομηχανικής ανάπτυξης” και πως “η ζωή, πράγματι, έγινε κάπως περισσότερο ευχάριστη και αυτή η ατμόσφαιρα γέννησε κάποιον ενθουσιασμό» [4].

Σε αντίθεση με τις λακωνικές παραδοχές του Μεντβέντεφ, ο γερμανο-καναδός αρχιτέκτονας Χανς Μπλούμενφελντ, που επισκέπτηκε την Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του ’30, είναι αποκαλυπτικός: «Όταν είχα φύγει για την Σοβιετική Ένωση, ένας συγγενής είχε εκφράσει την ελπίδα ότι η εμπειρία θα γιάτρευε τις επαναστατικές μου αυταπάτες. Αυτό δεν συνέβη. Έφυγα από την Σοβιετική Ένωση περισσότερο πεπεισμένος για τον κομμουνισμό, απ’ όσο ήμουν όταν είχα έρθει. 

Το Κόμμα είχε ξεπεράσει το ένα μεγάλο εμπόδιο μετά τοι άλλο και είχε πετύχει να μεταμορφώσει τη Σοβιετική Ένωση από μια καθυστερημένη, γεμάτη αναλφαβητισμό, αγροτική χώρα σε ένα σύγχρονο βιομηχανικό κράτος με μορφωμένο λαό, με ίσες ευκαιρίες για όλους, ανεξαρτήτως φύλου ή εθνικότητας. 

Την στιγμή που η παραγωγή έμενε στάσιμη ή μειώνονταν στον καπιταλιστικό κόσμο, με άνευ προηγουμένου ποσοστά ανεργίας, η Σοβιετική οικονομία γιγαντώνονταν ραγδαία, με δουλειά και ασφάλιση για όλους […] Υπήρχε η πεποίηση ότι η πρόοδος θα συνέχιζε χρόνο με το χρόνο. Ήξερες για ποιόν λόγο εργαζόσουν: για μια καλύτερη κοινωνία…» [5].

Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του εργαζόμενου στην ΕΣΣΔ του Στάλιν και του εργαζόμενου στον καπιταλισμό. 
Οι εργαζόμενοι στην Σοβιετική Ένωση- αυτοί με τους «μισθούς Στάλιν» – όχι μόνο ζούσαν πολύ πιο αξιοπρεπώς από τους σύγχρονους σκλάβους, απολαμβάνοντας μια σειρά κοινωνικές κατακτήσεις που σήμερα φαντάζουν αδιανόητες, αλλά γνώριζαν πως δούλευαν για μια καλύτερη κοινωνία, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, συμβάλλοντας στην πρόοδο του κοινωνικού συνόλου. 

Αντιθέτως, ο εργαζόμενος στον καπιταλισμό- που δεν παίρνει «μισθό Στάλιν» – ζει με το φόβο της απόλυσης, της επερχόμενης ανεργίας, της περαιτέρω συρρίκνωσης του εισοδήματος του, του «σαρώματος» κάθε εναπομείναντος εργασιακού δικαιώματος του. Προφανώς, αυτόν τον εργαζόμενο- είλλωτα στις γαλέρες του κεφαλαίου- επιθυμούν οι πάσης φύσης απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Την απάντηση τους, οι διάφοροι αντικομμουνιστές «σταλινολόγοι» δεν την παίρνουν μονάχα από την ίδια την Ιστορία που έχει φωτίσει τα σπουδαία επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Σοβιετική Ένωση του Στάλιν.

 Απάντηση- και μάλιστα ηχηρή- τους δίνει ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ίδιου του ρώσικου λαού που, 64 χρόνια μετά το θάνατο του μπολσεβίκου επανάστατη, θεωρεί τον Στάλιν ως την σπουδαιότερη προσωπικότητα της ιστορίας. 
Βλέπετε, όσους τόνους λάσπης κι’ αν ρίξει η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, η αλήθεια θα αναδεικνύεται πάντα, για να διαψεύδει πανηγυρικά τους πλαστογράφους της ιστορικής πραγματικότητας.

Σημειώσεις:

[1] Ludwig, Emil. Stalin. New York, New York: G. P. Putnam’s sons, 1942, σελ. 129. 

[2] Cameron, Kenneth Neill. Stalin, Man of Contradiction. Toronto: NC Press, 1987, σελ. 74.

[3] ο.π., σελ. 75.

[4] Medvedev, Roy. Let History Judge. New York: Columbia University Press, 1989, σελ. 352.

[5] Blumenfeld, Hans. Life Begins at 65. Montreal, Canada: Harvest House, 1987, σελ. 173 .

ΑΠΟ ATEXNOS

Mε τίτλο:

Το οικονομικό θαύμα της ΕΣΣΔ επί Στάλιν

Έγραψε ο Νίκος Μόττας

Εύα Καϊλή: «Τίνος εγγονή εισ’ εσύ παιδάκι μου»;

από ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού μου (…). Κομμουνιστές εγκληματίες έκαψαν το σπίτι της οικογένειάς μου, αφού το καταλήστεψαν».

Είναι γνωστή η παραπάνω κραυγή πολιτικής (και ιστορικής) απόγνωσης που πρόσφατα βγήκε από τα χείλη της ευρωβουλευτού του ΠΑΣΟΚ κυρίας Εύας Καϊλή, η οποία με την μαρτυρία της πρόσθεσε το δικό της λιθαράκι αλήθειας ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι τα… εγκλήματα των κομμουνιστών.

Που έγιναν αυτά που λέει η κυρία Καϊλή; Στην Κωνσταντία Μακεδονίας, όπως μας πληροφόρησε.

Μόνο που, ξέρετε, με την διήγηση της κυρίας Καϊλή υπάρχουν μερικά προβλήματα. Και για την ακρίβεια: Δεν συμφωνούν οι ημερομηνίες…

Εξηγούμαστε:

1) Το μόνο γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο συμβάν την περίοδο του Εμφυλίου στην Κωνσταντία Μακεδονίας (έργο του μεταβαρκιζιανού κράτους, αλλά αυτό ας το προσπεράσουμε για να μην ταλαιπωρήσουμε περαιτέρω το μυαλουδάκι της κυρίας Καϊλη) λαμβάνει χώρα τον Φλεβάρη του 1947. 

Τότε, λοιπόν, θα ήταν που οι «κομμουνιστές εγκληματίες σκότωσαν τον παππού» της Εύας. 

Σίγουρα, πάντως, δεν γίνεται να της «σκότωσαν τον παππού», να «έκαψαν» και «καταλήστεψαν σπίτια» μετά το ’49, αφού μετά το 1949 οι «εγκληματίες κομμουνιστές» είχαν βρει αυτό που τους άξιζε στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα Μακρονήσια και στον Αη Στράτη – και ουχί… Αη Στρατή (!) όπως τον εκφωνούσε στο MEGA η κυρία Καϊλή.

2) Όπως μαθαίνουμε η κυρία Καϊλή γεννήθηκε το 1978 (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%8D%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BB%CE%AE). Και τώρα θα πείτε και τι μας νοιάζει και γιατί ασχολούμαστε με την ηλικία μιας κυρίας. Απάντηση: Περιμένετε…

3) Στις 9/6/2014 δημοσιεύτηκε άρθρο αφιερωμένο στην κυρία Καϊλή στο «Πρώτο Θέμα» με προσωπικές της φωτογραφίες και περιγραφές από την προσωπική της ζωή (http://www.protothema.gr/politics/article/385706/o-europaradeisos-ehei-plana-gia-tin-eua/). Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε:

α) «Ο πατέρας της, Αλέξανδρος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Λύκειο και βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος μηχανικός στο ΑΠΘ. Στα 23 του χρόνια έχει ήδη γίνει πατέρας της Εύας…»

Αλλά: Αν ο πατέρας της Εύας – που, παρεμπιπτόντως παλιότερα ρεπορτάζ ανέφεραν ότι ο πρωην υπουργός Υγείας Αδωνης Γεωργιαδης τον είχε διορίσει πρόεδρο του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου (http://www.koutipandoras.gr/article/resital-axiokratias-apo-adoni-poy-diorise-ton-patera-tis-kaili-proedro-toy) –

 το 1978 που γεννήθηκε η Εύα ήταν 23 ετών, τότε εκείνος γεννήθηκε το 1955. 

Συνεπώς τον μπαμπά του μπαμπά της Εύας δεν μπορεί να τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» το 1947, 

γιατί τότε εκείνος δεν θα μπορούσε – οχτώ χρόνια αφότου τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές» – να έχει γεννήσει τον μπαμπά της Εύας και έτσι η Εύα δεν θα είχε παππού…

Μήπως, όμως, οι εγκληματίες κομμουνιστές «σκότωσαν τον (άλλον) παππού» της Εύας, τον παππού, δηλαδή, από την μεριά της μαμάς της;

Αυτή η εκδοχή θα ήταν μια κάποια λύση στο πρόβλημα, αλλά και πάλι το ίδιο δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος», στηριγμένο σε διηγήσεις της ίδιας της Εύας, περιπλέκει τα πράγματα. 

Ιδού πως μας λέει το δημοσίευμα ότι η Εύα περνούσε σαν παιδάκι τα καλοκαίρια της:

β) «…τα ξένοιαστα καλοκαίρια στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, όπου ζούσε ο παππούς και η γιαγιά από την πλευρά της μητέρας της, ήταν οι στιγμές όπου αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της».

Τι μαθαίνουμε εδώ; Μα ότι μετά το 1978 που γεννήθηκε η Εύα, η Εύα ζούσε ξένοιαστα καλοκαίρια με τον ολοζώντανο παππού (και την γιαγιά) από την μεριά της μαμάς της.

Συνεπώς – από το 1978 και μέχρι τουλάχιστον που η Εύα ήταν παιδούλα – ούτε αυτόν τον παππού της Εύας τον «σκότωσαν οι κομμουνιστές». Εκτός αν η Εύα τα ξένοιαστα καλοκαίρια, όταν και «αποκαλυπτόταν η πιο αλέγκρα, έντονη πλευρά της», τα περνούσε με το φάντασμα του παππού της…

Βεβαίως δεν αρνούμαστε ότι η κυρία Καϊλή γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας την οικογενειακή της κατάσταση. Ίσως όχι τόσο καλά όσο κατέχει την ιστορία περί τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», αλλά (θα πρέπει να) την γνωρίζει.

Την επόμενη φορά, συνεπώς, που θα μιλήσει για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ας κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις σε εκείνο το αφιέρωμα που της είχε κάνει το «Πρώτο Θέμα».

Μέχρι τότε, πάντως, εμείς ενθυμούμενοι πως αντιμετώπιζαν τέτοια θέματα οι δικοί μας παππούδες, δικαιούμαστε να αναρωτιόμαστε: «Τίνος εγγονή είσ’ εσύ παιδάκι μου»;

**************************

30/8/2017
Βρήκαμε το Γενεαλογικό δέντρο
 τση κοπέλας ☺ και Σας το παρουσιάζουμε Εδώ: http://revolucionhellas.blogspot.gr/2017/08/blog-post_33.html

Mίκης: H στράτευση και οι αγώνες μας κάτω από την Κόκκινη Σημαία αποτελεί την ιερότερη περίοδο της ζωής μας

Παρέμβαση για την αντικομμουνιστική υστερία που ξεδιπλώνεται με αφορμή την αντικομμουνιστική φιέστα της Εσθονικής προεδρίας της ΕΕ στο Ταλίν, έκανε με επιστολή του προς την εφημερίδα «Τα Νέα», ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης.

Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη, όπως δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Τα Νέα», έχει ως εξής:

«Ως νέος κομμουνιστής είχα την τιμή να παλέψει μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ για την κατάκτηση της Ελευθερίας. Αργότερα, την εποχή της Χούντας, μέσα από το Πατριωτικό Μέτωπο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Όμως για την πάντοτε ενιαία εθνικοφροσύνη και για σας που την εκπροσωπείτε μαζί με τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν έχουν καμιά σημασία οι όποιες πράξεις με αριστερό πρόσημο, ακόμα και οι πιο σημαντικές, όσο και αν αυτές βοηθούν και τιμούν την πατρίδα και το λαό μας. Ακόμα και την αναγνωρισμένη από εχθρούς και φίλους, ντόπιους και ξένους προσφορά μας στην ανάδειξη του νεοελληνικού πολιτισμού, την αγνοείτε επιδεικτικά. Το μόνο που μετράει για σας είναι η ήττα μας στον Εμφύλιο και η ενόχλησή σας γιατί η ιδεολογία της Αριστεράς εξακολουθεί να υπάρχει, να δρα και να επιδρά ύστερα από τόσους και τόσους διωγμούς.

Εντάξει λοιπόν! Νικηθήκαμε και μπήκαμε στην γωνία! Τι άλλο θέλετε από εμάς εσείς οι νικητές και ξύνετε τις πληγές μας; Με το αίμα το δικό μας που συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάκτηση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας τα πήρατε όλα! Κράτος, Κυβέρνηση, Παιδεία, Πολιτισμό, Στρατό, Αστυνομία, Τράπεζες, Τύπο, Τηλεοράσεις. Εμείς μείναμε στην γωνία, ουσιαστικά και πάλι (όπως στον Εμφύλιο) πολίτες β’ κατηγορίας.

Και από τον Στάλιν δεν θυμάστε παρά μόνο τα εγκλήματά του… Το μόνο που δεν άκουσα γι’ αυτόν είναι ότι με το πρωινό του έτρωγε τηγανητό ανθρώπινο κρέας. Για κείνον τον Στάλιν, τον Αρχιστράτηγο του Κόκκινου Στρατού με τις νίκες στο Στάλινγκραντ, στη Μόσχα, στο Λένινγκραντ και στο Βερολίνο, δεν έχετε τίποτα να πείτε;

Αν έλειπε ο Κόκκινος Στρατός και ο Στάλιν, τι θα είχαμε σήμερα; Αραγε το σκεφτήκατε; Ποιος θα εμπόδιζε τον Χίτλερ να γεμίσει την υφήλιο με χιλιάδες Αουσβιτς; Φαντάζεστε την Ελλάδα γεμάτη με στρατόπεδα εξόντωσης;

Εκεί πάνω στην Ευρώπη και ειδικά στα ρατσιστικά κράτη, ξέρω γιατί πονάνε και τα βάζουνε με τον Στάλιν και τον κομμουνισμό. Γιατί νίκησε κατά κράτος τον πολυαγαπημένο τους Φύρερ. Τον Αδόλφο Χίτλερ!

Ομως εσείς εδώ, τι λόγο έχετε; Εσείς τους κομμουνιστές τους σκοτώνατε σαν μύγες. Με τις συμμορίες τύπου Σούρλα και Βρεττάκου. Με τα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις 16.000, νέων κυρίως κομμουνιστών. Αγοριών και κοριτσιών. Με τα Μακρονήσια όπου μαρτύρησαν 100.000 Ελληνες κομμουνιστές. Με τα σφαγεία της Ασφάλειας, όπου βασανίστηκαν με τις πιο φρικαλέες μεθόδους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Τι είμαστε λοιπόν όλοι εμείς, εγκληματίες ή θύματα; Και γιατί παλεύαμε; Δεν αγωνιζόμασταν τάχα για την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό; Μήπως μέσα από τις γραμμές μας ξεπήδησαν ο θρόνος, οι παρακρατικές οργανώσεις που σκότωσαν τον Λαμπράκη και η Χούντα; Για να μην αναφερθώ στους συνεργάτες των ξένων κατακτητών που πάνω τους στηρίχτηκε η Αμερικανοκρατία που ζει και βασιλεύει μεταμφιεσμένη σε Μνημόνια και Τρόικες που μας έχουν οδηγήσει στο χείλος της εθνικής καταστροφής.

Πιστεύω ότι εύκολα μπορείτε να κατανοήσετε το θυμό μου, γιατί για μένα όπως και για χιλιάδες άλλους, η στράτευση και οι αγώνες μας κάτω από την Κόκκινη Σημαία αποτελεί την ιερότερη περίοδο της ζωής μας, που είχε ένα και μόνο στόχο, να κάνει τον Λαό μας ελεύθερο, ανεξάρτητο και ευτυχισμένο

Αθήνα, 26.8.2017 – Μίκης Θεοδωράκης

από 902.gr

Απ Αυτούς Ενημερωνόσαστε ;; !!

 Ελενη Μαρκακη: 

24/8/2017

''Το ΚΚΕ ας βγάλει τα συμπεράσματά του'' 

λέει στον τίτλο το άρθρο του tvxs του Κούλογλου (http://tvxs.gr/…/egrapsan-ei…/kke-bgalei-ta-symperasmata-toy), 

εγκαλώντας για ...κολλητιλίκια με τη ΝΔ... και για πράξεις ''εθνικής συμφιλίωσης υψηλού πολιτικού πολιτισμού'' ...ενθυμούμενο τη συνάντηση Κουτσούμπα -Μητσοτάκη στις 6/4/2017...

 Τότε που ο Κυρ. Μητσοτάκης παρέδωσε ένα έγγραφο από το αρχείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον Κουτσουμπα με βάση το οποίο ''αποτράπηκε ο εμφύλιος στην Κρήτη''... Η απάντηση του ''Ρ'' ήταν άμεση ως ήταν αναμενομενο... Στις 8/4 2017 http://www.rizospastis.gr/page.do… ...

Παρολα αυτα το tvxs το ...ξαναθυμήθηκε χθες... Προφανώς ενοχλήθηκαν από το γεγονός οτι το ΚΚΕ δεν ''μασησε'' από το ...αριστερό προφίλ που η κυβέρνηση θέλει να βγάλει προς τα έξω στην αντιπαράθεση της με τη ΝΔ για να θολώσει τα νερά της βαθιά αντιλαϊκής πολιτικής που υπηρετεί, για τη προσήλωση στις αρχές και τις ''αξίες'' της ΕΕ και για τη συμμετοχή της σε παρόμοια εκδήλωση πέρυσι, στα πλαίσια της προσπάθειας εξίσωσης Ναζισμού- Κομμουνισμου...

Την ίδια στιγμή που όλοι μαζί συναγωνίζονται για το ποιος μπορεί να εγγυηθεί την αποτελεσματικότερη υλοποίηση του 3ου μνημονίου, που ψήφισαν μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι!!!

Εγκαλεί λοιπόν το ΚΚΕ, ότι κινείται στη λογική ότι: 

''ο εχθρός του εχθρού μου (δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ) είναι φίλος μου''... 

Ενώ ''δεν πέρασαν 3 μήνες (από τη συνάντηση Κουσούμπα- Μητσοτάκη) και η ΝΔ έδειξε το σημερινό ακροδεξιό της πρόσωπο, ταυτίζοντας τον κομουνισμό με τον ναζισμό''...
(...και ενώ δεν πέρασαν ούτε 40 ημέρες -συμπληρώνω εγώ- από εκείνο το άρθρο - μνημείο αντικομμουνισμου στην ...αριστερή Αυγή: http://www.avgi.gr/…/oi-akraies-ideologies-oneireuontai-meg… )....

Παραπεμπει το tvxs και στο κειμενο στο φ/β της Ευγενίας Λουπάκη (δημοσιογράφος του συριζαικού ''Κοκκινου'' και σύζυγος του γνωστού ...κομμουνιστή της Αυγής Θ. Καρτερου), που είχε αναλάβει τότε να ...υπερασπιστεί την ...χαμένη τιμή του ΔΣΕ στην Κρήτη!!!

Μάλιστα

!

 Έγραφε λοιπόν η Λουπακη στο φ/β στις 31/5/2017 -25 μέρες μετά τη συνάντηση Κουτσούμπα- Μητσοτάκη: 

"οταν ο Κυριάκος εξαφάνισε τον εμφύλιο στην Κρήτη" και με αφορμή το "δώρο" του Κυριάκου στο ΚΚΕ, το οποίο σημειωτέον ακόμα δεν έχει πάρει θέση...''!!!

Τη στιγμη που ο Ριζοσπαστης ειχε δώσει την απαντηση την επομενη κιολας της συναντησης, το Σάββατο 8 Απρίλη 2017!!!

Για το ίδιο Θέμα:

Συριζαϊσμός, ανώτατο στάδιο της ξετσιπωσιάς

ΑΠΟ ATEXNOS

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Χωρίς ίχνος ντροπής και με το γνωστό, απύθμενο θράσος που διακρίνει τους θιασώτες της νέας σοσιαλδημοκρατίας, η ιστοσελίδα tvxs.gr του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ.Κούλογλου δημοσίευσε σήμερα ανώνυμο άρθρο-σχόλιο με τίτλο «Το ΚΚΕ ας βγάλει τα συμπεράσματα του». Αναφερόμενος σε παλαιότερη εθιμοτυπική συνάντηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο συντάκτης του άρθρου επιχειρεί να επιτεθεί στο ΚΚΕ, το οποίο επί της ουσίας κατηγορεί ότι βάζει στην ίδια μοίρα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Μάλιστα, δε διστάζει στο τέλος να κλείσει το κείμενο με μια… νουθεσία: «Από την υπόθεση της Εσθονίας το ΚΚΕ θα πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά του».

Αντιλαμβανόμαστε την πρεμούρα του συγκεκριμένου, προσκείμενου στον ΣΥΡΙΖΑ, μέσου να επιτεθεί στο ΚΚΕ. Το έχει κάνει, άλλωστε, ουκ ολίγες φορές κατά το παρελθόν. Επειδή όμως αυτή τη φορά, η πολιτική ξετσιπωσιά τους έφτασε στο σημείο να ζητάνε από το ΚΚΕ «να βγάλει τα συμπεράσματα του», θα τους καθησυχάσουμε λέγοντας τους τούτο: Τόσο το ΚΚΕ, όσο και ο λαός, έβγαλε τα συμπεράσματα του.

Θυμίζουμε, λοιπόν, συνοπτικά τα εξής:

1. Η συγκυβέρνηση του κ.Τσίπρα- που σήμερα καμαρώνει για την απόφαση της να μη μετάσχει στο άθλιο συνέδριο της Εσθονίας- είναι η ίδια συγκυβέρνηση που πριν από ένα χρόνο, συμμετείχε με κάθε επισημότητα σε αντίστοιχη εκδήλωση της σλοβακικής προεδρίας της Ε.Ε. στη Μπρατισλάβα (23/8/2016). 

Σε σχετική ανακοίνωση της, η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ, που είχε αναδείξει το θέμα της ελληνικής συμμετοχής, σημείωνε μεταξυ άλλων: 

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει τεράστιες ευθύνες, γιατί με τη συμμετοχή της στην αντιδραστική αυτή σύναξη νομιμοποιεί και συμβάλλει στην ενίσχυση του αντικομμουνισμού, που αποτελεί επίσημη ιδεολογία της ΕΕ και στην αθώωση του φασισμού, που ιστορικά, όπως και σήμερα, αποδεικνύονται ότι αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ».



Επίσημο έγγραφο της προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ, όπου αναφέρεται η Ελλάδα ως συμμετέχουσα στις αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις της Μπρατισλάβα το 2016. Πηγή: Ριζοσπάστης.

Συμπέρασμα 1ο: Ας μην παριστάνουν τους υπέρμαχους και ιδεολογικούς προστάτες του κομμουνισμού (με τον οποίο, άλλωστε, ουδεμία σχέση είχαν και έχουν) οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι συνένοχοι στη διαμόρφωση της αντικομμουνιστικής στρατηγικής της Ε.Ε., παρά τους σημερινούς υποκριτικούς λεονταρισμούς τους.

2. «Δεν είναι το ίδιο πράγμα τα εγκλήματα ναζισμού – κομμουνισμού […] Να μην προσχωρήσουμε σε μια προσπάθεια που γίνεται για αναθεώρηση συνολικά της ιστορίας από τη μια μεριά και που από την άλλη έχει έντονο αντικομμουνιστικό μένος». 

Αυτά δήλωνε χθες σε συνέντευξη του ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο αναπληρωτής υπουργός άμυνας Δημήτρης Βίτσας. 

Θα συμφωνήσουμε με τα παραπάνω λεγόμενα του αναπληρωτή υπουργού, αλλά θα θυμήσουμε ότι ο κ.Βίτσας είναι ο ίδιος που τον περασμένο Δεκέμβρη- – μαζί με άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ- φωτογραφίζονταν πλάϊ-πλάϊ στο Καστελόριζο με παντενταρισμένους Ναζί, τους χρυσαυγίτες Κασιδιάρη και Παππά.

Λίγες μόλις μέρες αργότερα, ένας συνάδελφος του κ.Βίτσα, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Ν.Παρασκευόπουλος «ξέπλενε» σε συνέντευξη του τη ναζιστική-εγκληματική συμμορία των χρυσαυγιτών λέγοντας:

 «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα».

5 Δεκέμβρη 2016: Ο αναπλ. υπουργός άμυνας Δ.Βίτσας και οι λοιποί “συγγενείς” ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με το Ναζί Κασιδιάρη.

Συμπέρασμα 2ο: Αυτοί που φωτογραφίζονται με ναζιστές- ιδεολογικούς απογόνους και θαυμαστές του Χίτλερ, του Μεταξά και όλης της σαπίλας του ντουνιά- και που επιχειρούν να ξεπλύνουν το ναζιστικό ιδεολογικό χαρακτήρα της χρυσαυγίτικης εγκληματικής οργάνωσης, μοιάζουν το λιγότερο υποκριτές- αν όχι πολιτικοί αγύρτες- στην προσπάθεια τους να πείσουν πως υπερασπίζονται τον κομμουνισμό απέναντι στη φαιά αστική προπαγάνδα.

3. Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα δήθεν «βγαίνουν στα κάγκελα» εξαιτίας του χυδαίου αντικομμουνισμού της ΝΔ και των λοιπών κολαούζων της, είναι οι ίδιοι που συνυπογράφουν μνημόνια με τη ΝΔ, που επιβάλλουν σειρά βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και που στηρίζουν, με νύχια και με δόντια, την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας. 

Είναι οι ίδιοι που, από κοινού με τη ΝΔ, τρέχουν στα συμπόσια του ΣΕΒ και των μεγαλοεπιχειρηματιών. 

Το tvxs εγκαλεί το ΚΚΕ επειδή, όπως ισχυρίζεται, βάζει «στην ίδια μοίρα τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, παραγνωρίζοντας τις μεγάλες τους διαφορές για αντιπολιτευτικούς λόγους». 

Το tvxs ψεύδεται και επιχειρεί να θολώσει τα νερά. Είναι γνωστή και πολλαπλώς εκπεφρασμένη η θέση του ΚΚΕ πως, παρά τις διαφορές τους (ιδεολογικές αφετηρίες, άλλο μείγμα πολιτικής, κλπ.) 

ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία ταυτίζονται στην αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου. Πίσω από τις «κοκορομαχίες» τους, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαγκωνίζονται για το ποιός μπορεί αποτελεσματικότερα να χειραγωγήσει το λαό, εκφράζοντας ουσιαστικά τις δύο όψεις της ίδιας αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής.

Συμπέρασμα 3ο: Όσο κι’ αν λανσάρουν νέες «διαχωριστικές γραμμές» μεταξύ τους, όσο κι’ αν «σκοτώνονται» στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για θέματα όπως το αντικομμουνιστικό συνέδριο της Εσθονίας, η «ανεξαρτησία» της Δικαιοσύνης, η «καταπολέμηση της διαπλοκής», οι τηλεοπτικές άδειες και άλλα, δε μπορούν να κρύψουν την ουσία: 

Ότι η πεμπτουσία της πολιτικής τους- είτε σε μπλε, είτε σε ροζ απόχρωση- είναι η ίδια, υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης, του μεγάλου κεφαλαίου και κατά των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.

Ας μην ανησυχούν, λοιπόν, στο σάιτ του κ.Κούλογλου και στα λοιπά δημοσιογραφικά επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε γεμάτοι από συμπεράσματα.