- ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ..ΥΜΩΝ -

Πριν από λίγα χρόνια, στα πλαίσια των αδελφικών σχέσεων της Εκκλησιαστικής με την Πολιτική και την Οικονομική Εξουσία, ο εν Ελλάδι εκπρόσωπος του Θεού Ιερώνυμος, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, είχε αποστείλει προς τον «εξοχώτατον» (όπως τον αποκαλούσε) Λουκάν Παπαδήμον», τον τότε εν Ελλάδι εκπρόσωπο του Τραπεζικού Κεφαλαίου και δοτό πρωθυπουργό, μία επιστολή. [1]

Δημήτρης Καντ.

Με την επιστολή του εκείνη, ο Άγιος Ιερώνυμος, βαθύτατα τεθλιμμένος, εξέφραζε προς τον πρωθυπουργό τραπεζίτη αφενός τον πόνο του για τα μαρτύρια του ελληνικού λαού και αφετέρου τον τρόμο του για τον ενδεχόμενο κίνδυνο της κοινωνικής ανάφλεξης: 

«Το φαινόμενο των αστέγων, αλλά και των πεινασμένων», έγραφε μεταξύ άλλων ο Άγιος, « – φαινόμενο κατοχικών εποχών – παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Οι άνεργοι αυξάνονται κατά χιλιάδες μέρα με τη μέρα. Το ίδιο και τα λουκέτα μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα παιδιά, τα καλύτερα μυαλά του Τόπου, παίρνουν τον δρόμο της μετανάστευσης. Οι πατεράδες μας δεν μπορούν να ζήσουν, μετά τις δραματικές περικοπές των συντάξεών τους. Οικογενειάρχες και ιδίως οι πιο φτωχοί, οι πολύτεκνοι, οι μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σε απόγνωση, μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές των μισθών τους και τους αβάσταχτους νέους φόρους. Η πρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνους που διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους».

Και αναγνώσαντες την ιεράν επιστολήν ο εκπρόσωπος των τραπεζιτών και αρχηγός της αστικής κυβερνήσεως Παπαδήμος μετά απάντων των υπουργών του συγκινήθηκαν σφόδρα και σταμάτησαν πάραυτα την εξαθλίωση του ελληνικού λαού με την άρνηση της περαιτέρω πληρωμής του τοκογλυφικού χρέους και την απαγόρευση των απολύσεων, των κατασχέσεων των λαϊκών κατοικιών και της εν γένει εκμεταλλεύσεως του ελληνικού λαού από την άρχουσα τάξη.

 Και ομού μετά του Αγίου Ιερωνύμου, των ιεραρχών και των αστών πολιτικών συγκινήθηκε άπασα η άρχουσα τάξη και επλήσθησαν δακρύων τα Κολωνάκια, οι Εκάλες, οι Κηφισιές και εν ολίγοις όλες οι χριστιανικές και φιλάνθρωπες περιοχές, όπου διαβιούν μακαρίως οι τραπεζιτικές, βιομηχανικές, εφοπλιστικές και λοιπές άρχουσες ολιγαρχίες και ευγενείς συνομοταξίες μετά των οικογενειών των και των πολιτικών και λοιπών αυλικών τους. 

Διότι ηγνόουν προ της δημοσιεύσεως της επιστολής του Αγίου Ιερωνύμου το κακόν που είχαν προκαλέσει δια της ισοβίου υπερεκμεταλλεύσεως και αφαιμάξεως των ελλήνων εργαζομένων. 

Και εγένετο μέγας οδυρμός και ετρομοκρατήθησαν άπαντες τούτοι σκεπτόμενοι και λέγοντες: «Λες να ξεσηκωθεί ο λαός και να μας πάρει όλους ο Διάολος, όπως μα προειδοποιεί ο Ιερώνυμος;»

Αυτό ακριβώς βασανίζει μέχρι σήμερα τον μακαριώτατο Ιερώνυμο, όπως και πλήθος Αγίων, από την εποχή του Αποστόλου Παύλου του Επιστολογράφου, που φρόντισε εγκαίρως να συντάξει το παρακάτω αντιδραστικό Μανιφέστο με τις βασικές πολιτικές αρχές της Χριστιανικής Εκκλησίας, προκειμένου να ευνουχίσει πολιτικά, απέναντι σε κάθε Εξουσία, το σύνολο των δούλων του Κυρίου, από την χορεία των Αγίων και των ιεραρχών μέχρι την κατωτάτη στάθμη των πτωχών τω πνεύματι ποιμνίων τους:

«1.Kάθε ψυχή να υποτάσσεται στις υπέρτερες εξουσίες· γιατί δεν υπάρχει εξουσία που να μην προέρχεται απ’ το Θεό· κι οι εξουσίες που υπάρχουν έχουν θεσμοθετηθεί απ’ το Θεό. 

2. Έτσι, αυτός που εναντιώνεται στην εξουσία, είναι ενάντιος στην τάξη του Θεού· και όσοι αντισταθούν, θα διαπράξουν αμαρτία. 

3. Γιατί οι άρχοντες δεν είναι φόβος των καλών έργων, αλλά των κακών. Θέλεις να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το καλό και θα δεχτείς έπαινο απ’ αυτήν. 

4. Γιατί [η εξουσία] είναι υπηρέτης του Θεού για το δικό σου καλό. Εάν, όμως, κάνεις το κακό, να φοβάσαι· γιατί δεν φορά άσκοπα το σπαθί· υπηρετεί την οργή του Θεού και εκδικείται εναντίον εκείνου που πράττει το κακό. 

5. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να υποτάσσεστε, όχι μόνο για να αποφύγετε την οργή, αλλά και για να έχετε ήσυχη τη συνείδησή σας. 

6. Γι’ αυτό λοιπόν πληρώνετε και φόρους· γιατί οι λειτουργοί [της εξουσίας] είναι του Θεού και αυτό ακριβώς περιμένουν. 

7. Να αποδίδετε στους πάντες αυτά που οφείλετε, το φόρο σε αυτόν που οφείλετε τον φόρο, το τέλος σε αυτόν που οφείλετε το τέλος, τον φόβο σε αυτόν που οφείλετε τον φόβο, την τιμή σε αυτόν που οφείλετε την τιμή.» [2]

Ο Άγιος, λοιπόν, Ιερώνυμος, όπως και όλοι οι ιερείς και ιεράρχες, τα γνωρίζουν καλά όλα αυτά και φροντίζουν να διαπαιδαγωγούν σύμφωνα με τις αρχές του παραπάνω πολιτικού μανιφέστου τούς αγαθούς τω πνεύματι τακτικούς θαμώνες των εκκλησιών, ώστε να φέρονται δουλικώς απέναντι στους εκκλησιαστικούς άρχοντες αλλά και απέναντι σε κάθε εγκόσμια εξουσία. 

(Το χειροφίλημα, η ευσεβής κλίση της κεφαλής ενώπιον ιεραρχών και η δουλική γονυκλισία είναι μόνο τρεις απλές εκφάνσεις αυτής της δουλικότητας.) 

Περαιτέρω, όλη η εκκλησιαστική ιεραρχία και το παπαδαριό ασκούν σκληρή κριτική, και διαδηλώνουν μάλιστα, μόνον όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους, όπως για παράδειγμα οι μισθοί τους, για τους οποίους βρίσκονται σήμερα σε αναβρασμό, μήπως και χάσουν την εξασφάλιση της πληρωμής των μισθών τους από το κράτος. 

Για την εξαθλίωση του λαού, μπορούν και γράφουν διάφορα θεάρεστα και συμπονετικά μηνύματα, αλλά το πολιτικό τους μανιφέστο είναι ενάντιο σε κάθε πράξη που θα συνέβαλε στην ανατροπή της εξουσίας.

 Θα συντρέχουν φιλανθρωπικώς τους φτωχούς, αλλά ποτέ δεν θα εξεγερθούν για να εξαφανιστούν οι κοινωνικοοικονομικές αιτίες της φτώχειας και για να καταργηθεί η εκμετάλλευση, κι ούτε καν θα συμμετάσχουν σε καμιά διαδήλωση ενάντια στα μέτρα της εξαθλίωσης του λαού. 

Αυτά μάλλον τα θεωρούν ότι ανήκουν στο διαβολικό Κομμουνιστικό Μανιφέστο και οι σχεδόν πάντοτε αντιδραστικοί ιεράρχες φοβούνται μην τους… συκοφαντήσουν σαν κομμουνιστές, όπως συνέβη με τον αρχιεπίσκοπο Hélder Pessoa Câmara, που έγραψε κάποτε: «Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο. Αλλά, όταν ρωτώ γιατί υπάρχουν φτωχοί, με λένε κομμουνιστή». [3]

Φυσικά, «κομμουνιστής» δεν είναι αυτός που απλώς ρωτάει αφελέστατα «γιατί υπάρχουν οι φτωχοί», αλλά αυτός που αγωνίζεται για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης που φτωχαίνει τις λαϊκές τάξεις και για την κατάργηση κάθε Εξουσίας που νομιμοποιεί και υπερασπίζεται την εκμετάλλευση. 

Σε μια τέτοια περίπτωση, και αφού θα εξαφανιστούν οι τραπεζίτες και συνολικά η άρχουσα τάξη, δεν ξέρω ποιους θα βρουν οι Άγιοι για να στέλνουν τις πονεμένες τους επιστολές. 

Ίσως να αποφασίσουν να κόψουν τα… θαύματα, διαμαρτυρόμενοι για τη μεγάλη αμαρτία της ανατροπής της Εξουσίας και της εξαφάνισης των φτωχών. 

Βέβαιο είναι ότι το τέλος της κάθε ιδεολογικής μαλάκυνσης επέρχεται αργότερα από την εξάλειψη της υλικής της αιτίας. 

Ακόμα πιο βέβαιο, όμως, είναι ότι πολλοί πιστοί κήρυκες και ακόλουθοι του παραπάνω μανιφέστου, θα παραμείνουν δέσμιοι στη μαλάκυνσή τους μέχρι τον τάφο.

Η αγία τριπλέτα: Εκκλησία, Πολιτική Εξουσία και Οικονομία.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Δημοσιεύτηκε στον ιερό ιστότοπο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών στις 2.2.2012

2. Βλ. Αγία Γραφή, Απόστολος Παύλος, Επιστολή προς Ρωμαίους, κεφ.13

3. Όπως έχει αποδοθεί στα ελληνικά η φράση του «Si le doy de comer a los pobres, me dicen que soy un santo. Pero si pregunto por qué los pobres pasan hambre y están tan mal, me dicen que soy un comunista»

Πηγή: Joaquín Piña, «Quien tenga oídos para oír, que oiga».

https://es.wikiquote.org/wiki/H%C3%A9lder_C%C3%A2mara

Δημήτρης Καντ.

Απόγονος Ιώνων, με αίμα νοθευμένο ασιατικό, αλλά σίγουρα κόκκινο. Κι όταν η σκέψη βούτηξε στο αίμα, βάφτηκε κόκκινη και πια δε μεταλλάσσει...

Διαβάστε περισσότερα

ΦΙΝΤΕΛ: "ΗΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΑΦΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ..-O ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΜΟΎ ΕΜΑΘΕ ΤΙ ΗΤΑΝ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ"

Ο Φιντέλ της Σιέρας και του Κάμπου

Είχα την εμπειρία στο πετσί μου θα μπορούσαμε να πούμε, του τι σημαίνει ιμπεριαλισμός, κυριαρχία, υποταγμένες, διεφθαρμένες, καταπιεστικές κυβερνήσεις. […] 

Ο μαρξισμός μού έμαθε τι ήταν η κοινωνία. Ήμουν σαν ελάφι στο δάσος ή κάποιος στο δάσος που δεν ξέρει τίποτα, ούτε πού πέφτει ο βορράς και ο νότος. Αν δεν καταφέρεις να κατανοήσεις πραγματικά την ιστορία της πάλης των τάξεων ή τουλάχιστον τη σαφή ιδέα ότι η κοινωνία είναι διαιρεμένη ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, είσαι χαμένος στο δάσος, χωρίς να ξέρεις τίποτα.

(Ιγνάσιο Ραμονέ, Εκατό ώρες με τον Φιντέλ, Εκδόσεις Πατάκη, 2007. Μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη)

Φιντέλ Κάστρο Ρους
3 Αυγούστου 1926 – 25 Νοεμβρίου 2016.
Ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης.
Α’ Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (1961-2011).
Πρωθυπουργός της χώρας του (1959-2008).



Σιέρα Μαέστρα
Φωτό του Enrique Meneses (βλ. και πιο κάτω)

*

Νικολάς Γκιγιέν
Tierra en la Sierra y el Llano

Από την ποιητική συλλογή

Έχω (1964)

Μετάφραση

Μπάμπης Ζαφειράτος – Μποτίλια Στον Άνεμο

Γη στη Σιέρα και στον Κάμπο
Νικολάς Γκιγιέν

Son
Όταν ανακοινώθηκε
η Αγροτική Μεταρρύθμιση, 1959

Τώρα εσύ έχεις τη γη μου,
τα ποτάμια και τα δέντρα,
θα σε δω.
Είσαι αφέντρα της ζωής μου,
που κανείς δεν την ορίζει,
μόνο εγώ,
ούτε καν τα γονικά μου,
μόνο εγώ.
Θα σε δω.

Ω, απ’ τις καλαμιές στα ρόδα
κι απ’ τα ρόδα ως τα καλάμια,
το μαχαίρι σου έχεις μπήξει.
Θα σε δω,
αχ, έρχομαι για να σε δω,
θα σε δω.

Χτες και σου ’στειλα ένα γράμμα
με το αίμα μου γραμμένο,
θα σε δω,
να σου πω κι εγώ τι θέλω,
θέλω το βουνό, τον κάμπο,
θα σε δω,
το ποτάμι που ’χες κλέψει,
το ποτάμι πλάι στα δέντρα,
δέντρα στην πνοή του ανέμου,
κι ο άνεμος πουλιά γεμάτος,
κι η ζωή μου,
που κανείς δεν την ορίζει,
μόνο εγώ.
Θα σε δω.

Ω, απ’ τις καλαμιές στα ρόδα
κι απ’ τα ρόδα ως τα καλάμια,
το μαχαίρι σου έχεις μπήξει.

Θα σε δω,
αχ, πώς θα ’ρθω να σε δω,
θα σε δω.

Δίχως γη ζω μες στη γη μου,
δίχως γη έζησα πάντα,
γη δεν έχω ούτ’ ένα μέτρο
για να γείρω άμα πεθάνω.
Θα σε δω.

Τον Φιντέλ στο πλάι μου έχω,
τον Φιντέλ το πράσινο άνθος,
έρχομαι να σε μοιράσω,
για να πάρω ό,τι μ’ ανήκει,
θα σε δω,
γη στη σιέρα πέρα ως πέρα
γη στη σιέρα και στον κάμπο,
θα σε δω,
το ποτάμι πλάι στα δέντρα,
δέντρα στην πνοή του ανέμου,
κι ο άνεμος πουλιά γεμάτος,
κι η ζωή μου,
που κανείς δεν την ορίζει,
μόνο εγώ.
Θα σε δω.

Έχω, 1964
Από την ενότητα Romancero
Πρώτη ελληνική μετάφραση,
Μπάμπης Ζαφειράτος,

24 Νοεμβρίου 2018.

(Το ισπανικό κείμενο πιο κάτω)



Να προσέχεις! Ο Ιμπεριαλισμός έχει πολλά πρόσωπα!

Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους
Μπιράν Επαρχίας Οριέντε, 13 Αυγούστου 1926 – Αβάνα, 25 Νοεμβρίου 2016
Σχέδιο – λεζάντα, Μπάμπης Ζαφειράτος, 3.V.2015
(Μελάνι, 21 χ 29 εκ. / Με πλαίσιο 32 χ 41,5 εκ.)

Σημείωση:

son: ρυθμός, τραγούδι, χορός. Σμίξιμο αφρικανικού ρυθμού και ισπανικής μελωδίας. Χαρακτηριστικό, ιδιαίτερο μουσικό ύφος των τραγουδιών και των χορών της Κούβας, διαδεδομένο σε ολόκληρη την Καραϊβική.

Αγροτική Μεταρρύθμιση:Ο πρώτος νόμος υπογράφτηκε στις 17 Μαΐου 1959 στη La Plata, στη Σιέρα Μάστερα. Εκεί από όπου ξεκίνησε η Επανάσταση.

Μέχρι το 1959, το 80% των καλύτερων κουβανικών εδαφών ήταν στα χέρια μιας ομάδας εταιρειών της Βόρειας Αμερικής. Με ττην Αγροτική Μεταρρύθμιση δημεύτηκαν όλες τις ιδιοκτησίες πάνω από 400 εκτάρια και μοιράστηκε η γη στους αγρότες.

Η Μεταρρύθμιση του 1959, αντικαταστάθηκε από το Δεύτερο Νόμο του 1961, για την πλήρη εξάλειψη των γαιοκτημόνων που σε κάποιους γεωργικούς τομείς υπήρχαν ακόμα, μειώνοντας την ιδιοκτησία στα 33 εκτάρια.

*

Περισσότερα για Φιντέλ: Φιντέλ: Αυτός που οικοδόμησε μια νέα πατρίδα, Νικολάς Γκιγιέν: Το Έπος των Υπανάπτυκτων της Κούβας, οι ηττημένοι Αστοί και ο Χουάν ο με τα Πάντα και Νερούδα – Φιντέλ: Επικό Τραγούδι


Μπ. Ζ., Νοε. 2018

*

Ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα ο Νόμος για την Αγροτική Μεταρρύθμιση (Αριστερά ο Χοσέ Μαρτί)



Ο λοχαγός Antonio Núñez Jiménez, ο οικονομολόγος Oscar Pino Santos, ο Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο και άλλα μέλη του Συμβουλίου των Υπουργών, έθεσαν τις τελευταίες πινελιές στο νόμο περί αγροτικής μεταρρύθμισης, στην ταπεινή καλύβα του χωρικού, συνεργάτη του Επαναστατικού Στρατού, επαναστάτης Julian Perez. La Plata, 17 Μαΐου 1959.



Το σπίτι του Julián Pérez. Η πλατφόρμα μπροστά χτίστηκε μετά τον πόλεμο για το γιορτασμό κατά τις επετείους της Μεταρρύθμισης.



Η Celia Sánchez, από τους κύριους οργανωτές της μετακίνησης των μελών του Συμβουλίου Υπουργών στη La Plata για την υπογραφή του νόμου περί αγροτικής μεταρρύθμισης. Στην κουζίνα του σπιτιού ετοιμάζει το πρωινό στις 17 Μαΐου 1959.



Φιντέλ. Στο λόφο όπου βρίσκεται και το διοικητήριο στη La Plata. Πίσω στα δεξιά του, οι γιατροί Captain Manuel (Piti) Fajardo και ο διοικητής René Vallejo. 17 Μαΐου 1959.



Comandancia de la Plata, από όπου ο Φιντέλ συντόνισε και επεξεργάστηκε την τελική επίθεση του Στρατού των Ανταρτών. Εδώ υπογράφηκε ο νόμος της Αγροτικής Μεταρρύθμισης στις 17 Μαΐου 1959.



Ο Φιντέλ μαζί με τον Δρ. Osvaldo Dorticos, αρμόδιο για την Παρουσίαση και τη Μελέτη των Επαναστατικών Νόμων, υπογράφουν τον Νόμο της Αγροτικής Μεταρρύθμισης.



Ο αρχηγός του κυβερνήτη Φιντέλ Κάστρο υπογράφει το νόμο της αγροτικής μεταρρύθμισης στην Διοίκηση της Λα Πλάτα. Στα δεξιά του ο διοικητής του γιατρού Julio Martínez Páez, υπουργός Υγείας, και ο Manuel Fernández, υπουργός Εργασίας. Όρθιοι από δεξιά, διοικητής Crescencio Perez, ο καπετάνιος Αντόνιο Νούνιες Jimenez, ο γιατρός Comandante Manuel (Piti) Fajardo, ο Luis Orlando Rodriguez, υπουργός Εσωτερικών, ο γιατρός Comandante René Vallejo, και ο Δρ Armando Hart Davalos, ο υπουργός Παιδείας.



Ο Επαναστατικός Στρατός χρησιμοποίησε επιδέξια το φύλλωμα της Sierra Maestra για να κρύψει τις εγκαταστάσεις της Διοίκησης της La Plata, οι οποίες δεν ήταν ορατές από τα εχθρικά αεροσκάφη.



Άποψη των κτηρίων της Διοίκησης του Αντάρτικου Στρατού στη Λα Πλάτα της Σιέρα Μάστερα, όπου υπογράφηκε ο νόμος περί Αγροτικής Μεταρρύθμισης στις 17 Μαΐου 1959.



Από τα κεντρικά γραφεία της Λα Πλάτα στο σπίτι όπου έχεθι εγκατασταθεί ο εξοπλισμός Radio Rebelde, μισή ώρα με τα πόδια πάνω από το λόφο. Μετά την υπογραφή του νόμου της Αγροτικής Μεταρρύθμισης.



Στο ίδιο μέρος όπου ο ραδιοφωνικός σταθμός Radio Rebelde μετέδιδε τους τελευταίους μήνες του απελευθερωτικού πολέμου, ο Φιντέλ ανακοίνωσε στον λαό το σημαντικό γεγονός. Στο κέντρο, ο καπετάνιος Jorge Enrique Mendoza, ο οποίος ήταν ένας από τους εκφωνητές και ο Comandante Crescencio Pérez.

Φωτό: granma.cu

*

Αγροτική Μεταρρύθμιση ή Θάνατος. Με τον Φιντέλ, και για την Κούβα. Φωτό: fuzilcontrafuzil.blogspot.com



Ο Νόμος της Αγροτικής Μεταρρύθμισης, 17 Μαΐου 1959. Φωτό: cubanet.org

*

Φιντέλ, Σιέρα Μαέστρα, Δεκέμβρης 1957.
Φωτό του Enrique Meneses (Πηγή)
Ο Ενρίκε Μενέσες (Μαδρίτη, 21 Οκτ. 1929 – 6 Ιαν. 2013) κατέχει ένα ιστορικό ρεκόρ. Εμεινε στη Σιέρα Μαέστρα με τον Φιντέλ και τους αντάρτες τέσσερεις μήνες (Δεκέμβρη 1957 – τέλος Μαρτίου 1958) και έβγαλε 2.000 φωτογραφίες, μία εκ των οποίων (ο Φιντέλ που σημαδεύει με ένα μπράουνινγκ) έγινε και εξώφυλλο του περιοδικού Paris Match, στις 19 Απριλίου 1958, κάνοντας ουσιαστικά γνωστή στον κόσμο την Κουβανική Επανάσταση.



Paris Match, στις 19 Απριλίου 1958 (Πηγή)


Tierra en la Sierra y el Llano

Nicolás Guillén

Son
Al anunciarse la Reforma
Agraria, 1959



Eres amo de mi tierra,
de los árboles y el río,
te veré.
Eres amo de mi vida,
mi vida que no es de nadie,
sino mía,
ni siquiera de mis padres,
sino mía.
Te veré.

Ay, de la caña al rosal
y del rosal a la caña,
hundiendo vas tu puñal.
Te veré,
ay, cómo te voy a ver,
te veré.

Ayer te mandé una carta
y la escribí con mi sangre,
te veré,
para decirte que quiero,
quiero la sierra y el llano,
te veré,
y el río que me robaste,
y el río junto a los árboles,
los árboles en el viento,
el viento lleno de pájaros
y mi vida,
mi vida que no es de nadie,
sino mía.
Te veré.

Ay, de la caña al rosal
y del rosal a la caña,
hundiendo vas tu puñal.
Te veré,
ay, cómo te voy a ver,
te veré.

Vivo sin tierra en mi tierra,
sin tierra siempre viví,
no tengo un metro de tierra
donde sentarme a morir.
Te veré.

Con Fidel que me acompaña,
con Fidel verde y florido,
vengo a cortarte la mano,
vengo a coger lo que es mío,
te veré,
tierra en la sierra y más tierra,
tierra en la sierra y el llano,
te veré,
y el río junto a los árboles,
los árboles en el viento,
el viento lleno de pájaros
y mi vida,
mi vida que no es de nadie,
sino mía.
Te veré.

Tengo, 1964




Νικολάς Γκιγιέν – Νικολάς Κριστομπάλ Γκιγιέν Μπατίστα
(Nicolás Guillén – Nicolás Cristóbal Guillén Batista)
Κούβα. 10 Ιουλίου 1902, Καμαγουέι – 16 Ιουλίου 1989, Αβάνα
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 15.VII.2016 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

Μπάμπης Ζαφειράτος / Μποτίλια Στον Άνεμο

TA ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ "ΒΟΛΙΑ"

*,,Σύμφωνα με την επικούρεια αντίληψη, την οποία είχα κληρονομήσει από τον πατέρα μου, για το πως η δημιουργία πρέπει να αποβλέπει στο καλό των ανθρώπων, είχα στρατεύσει τις όποιες εικαστικές επιδόσεις μου στο χώρο του ιδεολογικού μου πιστεύω. 

Δουλεύοντας στους γερμανικούς φούρνους έκανα γελοιογραφίες, σατιρίζοντας τους υπερφίαλους κατακτητές. Πολεμώντας στο αντάρτικο θα απεικονίσω τα συμβάντα τής εκεί ζωής μας σε σκίτσα και στο Σύρμα της Μακρονήσου τα βασανιστήρια και τους βασανιστές, μα πάντα με την πρόθεση να καταγγείλω και να πληροφορήσω. 

Στη δεκαετία του ’50, στο στρατόπεδο του Αη Στράτη, θα μάθω πως, τον καιρό του Ομήρου, το καλό και το ωφέλιμο ήταν ταυτόσημα του ωραίου και ότι ο ανώνυμος τοιχογράφος της Αλταμίρα, όταν ζωγράφιζε τα ανεπανάληπτα σε ομορφιά και κίνηση ζώα, δεν αποσκοπούσε παρά να μεταδώσει την πείρα του κυνηγού στους νεότερους. 

Διάβασα ότι ο Αϊζενστάιν, την εποχή που κινηματογραφούσε το «Αλέξανδρος Νέφσκι», παραμερίζοντας αισθητικούς πειρασμούς, δάγκωνε τις γροθιές του που δεν ήταν έτοιμη η ταινία για να την «πετάξει σαν χειροβομβίδα ενάντια στον εχθρό».

         Και εμείς, δουλεύοντας σε συνθήκες αντίξοες τα σκηνικά του στρατοπεδικού μας θεάτρου, αντλούσαμε κουράγιο από την αίσθηση των στιγμών της χαράς που θα δίναμε στους ταλαιπωρημένους από την πολύχρονη κράτηση συνεξόριστούς μας. 

Ζωγραφίζαμε, χαράζαμε, τυπώναμε κάρτες στον Αη Στράτη και, επί χούντας αργότερα, στη Γυάρο και στη Λέρο. Να μάθουν οι έξω ότι ζούμε και κρατάμε άπαρτο το αγωνιστικό μας χαράκωμα. Πρότυπά μας οι μεγάλοι ρεαλιστές που είχαν θέσει την τέχνη τους στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων. 

Θαυμάζαμε τον Μαγιακόφσκι που είχε στρατεύσει την ποίησή του στην καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, τους Ριβιέρα και Σικουέιρος που ζωγράφιζαν σκυμμένες πλάτες και γερμένα κεφάλια αγροτών, Αμερικάνους ληστές πετρελαίων, τραπεζίτες με τη Βίβλο και πόρνες της υψηλής κοινωνίας. 

Αλλά και την απελευθερωμένη γη, με τους γεωπόνους, τα τρακτέρ και τα λαϊκά πανηγύρια.

 Χαιρόμασταν την καυστική ειρωνεία του Πικάσο για τους αρνητές του κοινωνικού περιεχομένου στην τέχνη και τη δήλωσή του στους βολεμένους αστούς ότι τα έργα του «είναι βόλια που στοχεύουν πάνω τους».

Μετά τη διάλυση των στρατοπέδων, ζώντας την κοινωνία της «ελεύθερης αγοράς», πιστοποιούσα όλο και περισσότερο ότι η τέχνη που δεν ξανοίγει προοπτικές ενός κόσμου καλύτερου, που προβάλλει σαν αυτοσκοπό τη βία και την απληστία του κέρδους, η τέχνη που της είναι αδιάφορος ο ανθρώπινος πόνος, που πολεμά τις χαρές της ζωής, την ομορφιά, τη φύση, τον έρωτα, δεν είναι παρά τέχνη σύμφωνη με τις επιταγές των προνομιούχων της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

*Από την ομιλία μου στο αμφιθέατρο τον Πανεπιστημίου Αθήνας, με θέμα «Η τέχνη στα στρατόπεδα εξόριστων».

***

**Τα απρόσμενα της τελευταίας σελίδας

Ο σύντροφός μου Ηλίας, καρδιολόγος και φίλος, τρεις φορές (για τρία χρόνια την κάθε φορά) μου είχε δώσει παρατάσεις ζωής! Να γράψω, όπως και το έκανα, τρία βιβλία.

Όμως με τα χρόνια που πέρασαν (δεκαοχτώ ως τα σήμερα), αποθρασύνθηκα κι έχω γράψει πολύ περισσότερα. Το τελευταίο βιβλίο-λεύκωμα που κρατάτε στα χέρια σας, κάτι σαν απάνθισμα μιας ζωής, μιας πορείας προς την Ιθάκη. Και όπως ένα βιβλίο, έτσι και το κάθε ταξίδι ζωής έχει το τέλος του. Καλοδεχούμενο. Κι όταν είναι στην ώρα του, να το δεχτείς «…σαν έτοιμος από καιρό…».

Εκεί λοιπόν, στα σύνορα της ανυπαρξίας, έτοιμος να ξανασμίξω με τη Μάνα μας Φύση, ανοίγω τα μάτια μου και τα τρίβω, να καλοειδώ και να τα πιστέψω… Κι είναι μπροστά καθισμένος ο Χριστός, προφανώς έτοιμος να με δικάσει για τις αμέτρητες αμαρτίες μου. Ένας ξανθούλης, γαλανομάτης, καλοσυνάτος Χριστός όπως τον θέλουν οι προνομιούχοι-αρχιαπάνω της αρείας φυλής. Μόλις συνήρθα από το ξάφνισμα, βιάστηκα να ζητήσω συγνώμη που είχα νομίσει πως δεν υπήρχε. Όμως την «αγάπη για τον πλησίον που δίδαξες», τόλμησα και του είπα, «την έχω πληρώσει πολύ ακριβά. 

Κι όταν στο Μακρονήσι το άκουσαν οι αλφαμίτες, αγρίευαν: «Ώστε έτσι, ρε πούστη, τη θέλεις και πανανθρώπινη», και δώσ’ του να με χτυπούν πάνω στα τραύματα ώσπου μου ξανασπάσαν τα χέρια.

Όταν είχες κηρύξει, Χριστέ μου, την επανάσταση λέγοντας «Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη… και ο μη έχων πωλησάτω το ιμάτιο αυτού και αγορασάτω μάχαιραν» δεν βρήκα μάχαιρα κι είχα στεριώσει με σύρμα την κάννη στο σαραβαλάκι το όπλο μου και με έξι σφαίρες εφόδιο κινήσαμε, άγουροι, νηστικοί και μισοξυπόλυτοι, να πολεμήσουμε τους σιδερόφρακτους Γερμανούς. Και πόσο χαρήκαμε όταν μάθαμε ότι κλοτσηδόν είχες πετάξει απ’ το Ναό σου την Τρόικα και τους κάθε λογής διαπλεκόμενους, τραπεζίτες και «προμηθευτές οπλικών συστημάτων».

 Μα όπως γίνεται πάντα και μας το λέει κι ο μπαρμπα-Κώστας:
     … Ως ο ήλιος να πέσει και νάρθει το δείλι, τον σταυρό σου σκαρώσαν οι εχθροί σου κι οι «φίλοι».

Στο Μακρονήσι, αργότερα, το θυμάσαι; 

είχαμε βαδίσει τον Γολγοθά μας για τη Χαράδρα των μαρτυρίων. Μοναχά που για μας, που ματώναμε πλάι Σου για έναν κόσμο καλύτερο, σύντροφέ μας Χριστούλη, για μας δεν υπήρξε Ανάσταση…

Και αποτόμως με ξύπνησαν!

«Και τι θα κάνεις, παππούλη;» με είχε ρωτήσει η κοπελίτσα «αν επιμένει να μη σ’ αγαπάει ο Θεούλης και δεν βιάζεται να σε πάρει κοντά του;» Και δυσκολεύτηκα ν’ απαντήσω όπως δυσκολεύομαι πάντα όταν με ρωτάνε παιδιά.

Από το βιβλίο-λεύκωμα του σ. αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιώργου Φαρσακίδη, «Αναζητώντας την Ιθάκη…Πορεία ζωής…»

* **-Αλιεύτηκαν  απ΄το αφιέρωμα της κατιούσα με τίτλο: 

«Ώστε έτσι, ρε πούστη, τη θέλεις και πανανθρώπινη…»

Το αυτοκόλλητο-φωτο απ' την σελίδα του σ. στο f/b 

ΔΥΟ ΦΙΛΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΦΥΛΛΟ & ΦΤΕΡΟ ΤΑ ΣΥΡΙΖΟΤΡΟΛ & ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ !!

Ο Σφυροδρέπανος 

και ο Γιώργος Βαξεβάνης ξεγυμνώνουν τα επιχειρήματα των Συριζοτρόλ, τις ευθύνες της κυβέρνησης και το ρόλο του αστικού κράτους, σχετικά με τις καταστρεπτικές πυρκαγιές στην Αττική

και τι να έκανε η κυβέρνηση; 

-Και τι δεν έκανε…

Και μόνο για αυτό, η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι κατάπτυστη. Όχι για την εγκληματική της αμέλεια, όχι για όσα δεν έκανε, ενώ ήταν στο χέρι της. Αλλά για αυτά που έκανε, για να συγκαλύψει τις ευθύνες της και να σκεπάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι των εντυπώσεων.

Σφυροδρέπανος

Πρέπει να είναι κανείς απονήρευτος ή απλά τυχερός για να μην έχει δει τις τελευταίες μέρες μια συστηματική και λυσσασμένη παρέμβαση των λεγόμενων Συριζοτρόλ στο διαδίκτυο που επιχειρούν να βγάλουν λάδι την κυβέρνηση, κάνοντας το άσπρο-μαύρο ή μάλλον το μαύρο από τα καμένα ρόδινα.

-Ακόμα και μετεωρίτης να πέσει, για εσάς θα φταίει ο Τσίπρας. Και τι μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση με τέτοιες συνθήκες, τέτοια ακραία καιρικά φαινόμενα και ένα οργανωμένο σχέδιο με τόσες ταυτόχρονες εστίες φωτιάς;

Πάρα πολλά είναι η απάντηση. Και για τη στελέχωση του πυροσβεστικού σώματος και για τον εξοπλισμό του και για τις αντιπυρικές ζώνες και για την αυθαίρετη δόμηση και για τα δάση, για τη γη συνολικά και την πολιτική αξιοποίησής της. Δεν είναι τα μέτρα και οι προτάσεις που έλειπαν, αλλά η πολιτική βούληση.

Όλα αυτά βέβαια αφορούν το “πριν”, το κομμάτι της πρόληψης, και δε γίνονται κατόπιν εορτής. Υπάρχει όμως και ο τομέας της αντιμετώπισης των πυρκαγιών, αφού ξεσπάσουν. Κι εδώ μπορούμε να δούμε και να κρίνουμε αυτά που έκανε η κυβέρνηση και τι θα μπορούσε, τουλάχιστον, να μην κάνει.

Αρχικά η κυβέρνηση και ο επικοινωνιακός στρατός της στα social media έπαιξαν το χαρτί της υποβάθμισης των πυρκαγιών και της πραγματικής τους έκτασης, για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Μόλις αυτή έγινε αντιληπτή, κάποιοι άρχισαν το τροπάρι πως δεν μπορούμε να μιλάμε για “πρωτοφανή καταστροφή”, γιατί υπήρχαν και οι αντίστοιχες πυρκαγιές στην Ηλεία, που είχαν επίσης δεκάδες θύματα.

Ύστερα ακούσαμε από τα πλέον επίσημα χείλη, του πρωθυπουργού, τη θεωρία για τα “ασύμμετρα φαινόμενα” που την πήραν οι κολαούζοι και την ανέπτυξαν, αφήνοντας υπονοούμενα για ξένα κέντρα και πράκτορες άλλων κρατών που ήθελαν να… αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση.

Μετά η βελόνα κόλλησε στις ακραίες καιρικές συνθήκες και τους ισχυρότερους ανέμους των τελευταίων ετών και η ευθύνη έπεσε πάνω τους. Και στα ασύμμετρα φαινόμενα. Και στο φαύλο παρελθόν, από το οποίο παρέλαβαν καμένη γη, συνεπώς τι να έκαναν; Και στους πράκτορες του ΣΚΑΪ που βρίσκονται αμέσως στα πύρινα μέτωπα, σα να έχουν εσωτερική ενημέρωση. Και στον Καραθανασόπουλο που εμφανίστηκε στο ΣΚΑΪ, στο ίδιο πάνελ με το Α. Γεωργιάδη -τον Άδωνη κι αν ξεπλένεις, το κομμούνι σου χαλάς…

Αλλά αν κάποιος τολμούσε να μιλήσει για τις ευθύνες τις κυβέρνησης, απαντούσαν αμέσως πως δεν είναι ώρα για να καταλογίσουμε ευθύνες, και όποιος μιλούσε για αυτές, έκανε μικροπολιτική με τα απανθρακωμένα πτώματα. Κρίμα που δεν είχαν ένα καθρεφτάκι να δουν τον εαυτό τους, το μοίρασαν μαζί με τις χάντρες στους ιθαγενείς.

Ναι αλλά είχαμε και συνέχεια. Διέρρευσαν και διέδωσαν το ψέμα (τα αγαπημένα τους “fake news”) για το νόμο περί νομιμοποίησης πυροσβεστών που έφερε τάχα η καλή κυβέρνηση στη Βουλή, αλλά το καταψήφισαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης -κι ανάμεσά τους το ΚΚΕ. Ντράπηκαν και τα ψέματα που έλεγαν, για λογαριασμό τους…

Βρήκαν ρεπορτάζ με παλιότερες αντιδράσεις, από το 2015, ντόπιων ιδιοκτητών αυθαίρετων κατοικιών, για να τους φορτώσουν την ευθύνη για την καταστροφή. 

Ξέχασαν (;) βολικά όμως πως οι δικές τους εφημερίδες πανηγύριζαν με πρωτοσέλιδα, μόλις ένα χρόνο πριν, για τη διευθέτηση του ζητήματος με τα αυθαίρετα και τη νομιμοποίησή τους.

Έστησαν μια θεατρική παράσταση με την εσπευσμένη επιστροφή του Τσίπα από τη φιέστα στη Βοσνία και την… ενημέρωσή του από τους αρμόδιους, ενώ όλα δείχνουν πως γνώριζαν ήδη την αλήθεια για τα πρώτα πτώματα που διακομίζονταν απανθρακωμένα στο νεκροτομείο και φρόντισαν να την αποκρύψουν για να κερδίσουν χρόνο και εντυπώσεις, με απίστευτο κυνισμό.

Έστησαν μια διυπουργική συνέντευξη τύπου για να κάνουν τον απολογισμό και να πουν με θράσος πως όλα ήταν καλώς καμωμένα και δε διαπιστώθηκαν σοβαρά επιχειρησιακά λάθη. Φαντάσου δηλαδή να είχαν γίνει και λάθη, τι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα…
Στο καπάκι έστησαν και μια συμπληρωματική παράσταση, με έκτακτο υπουργικό συμβούλιο και τον Τσίπρα να κάνει αργοπορημένα το αυτονόητο, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη, για να συμμαζέψουν τις αλγεινές εντυπώσεις από την προηγούμενη ημέρα.

Είπαν ψέματα, κάλυψαν τη λερωμένη φωλιά τους, λειτούργησαν σαν επιχείρηση που σκέφτεται λογιστικά το (πολιτικό εν προκειμένω) κόστος και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να το μειώσουν. Όταν δεν έβγαινε μια συνταγή, δοκίμαζαν το επόμενο τέχνασμα και όλα μαζί ταυτόχρονα. Σκέφτηκαν θρασύδειλα πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, και βγήκαν με αλαζονικό ύφος ακόμα κι απέναντι στους ίδιους τους πληγέντες για να τους ρίξουν την ευθύνη. Δεν κράτησαν καν χαμηλούς τόνους, για τα μάτια του κόσμου.

Και μόνο για αυτό, η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι κατάπτυστη. Όχι για την εγκληματική της αμέλεια, όχι για όσα δεν έκανε, ενώ ήταν στο χέρι της. Αλλά για αυτά που έκανε, για να συγκαλύψει τις ευθύνες της και να σκεπάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι των εντυπώσεων.

Θα ρωτήσει κανείς: μα η κυβέρνηση είναι ο ένοχος; Όχι ακριβώς. Ένοχος για το έγκλημα αυτό είναι η πολιτική που ευθύνεται για την ανύπαρκτη αντιπυρική προστασία, το αστικό κράτος*** που εμφανίζεται δια της απουσίας του και δείχνει την πραγματική του φύση, το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο βασίστηκε η δόμηση και η τουριστική ανάπτυξη στη χώρα μας, το κέρδος, η αρπαχτή, οι κυβερνήσεις που τα νομιμοποίησαν, με δυο λόγια το καπιταλιστικό σύστημα και οι πολιτικοί του υπηρέτες.

Κι αν ευθύνονται για κάτι οι αριστεροί υπηρέτες αυτού του συστήματος, είναι για αυτό ακριβώς. Γιατί το υπηρετούν με αριστερό προσωπείο και με τον πιο χυδαίο τρόπο, για να διασφαλίσουν την κερδοφορία του και να γίνουν ακόμα πιο αποτελεσματικοί από τους δεξιούς ανταγωνιστές τους σε αυτό το κομμάτι.
Εκτός κι αν τα Συριζοτρόλ πιστεύουν πως τους παίρνει να παίξουν πάλι το χαρτί της “καλής κυβέρνησης” που δεν έχει όμως την εξουσία, έχει δεμένα τα χέρια της και τα μεγάλα συμφέροντα δεν της επιτρέπουν να προωθήσει τα μέτρα που θέλει και το… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας.

***Για το αστικό κράτος:

Ένα συμπέρασμα παραπάνω από τα γεγονότα στο Μάτι – Δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος

Λάβαμε και δημοσιεύουμε από το Γιώργο Βαξεβάνη μια ενδιαφέρουσα και ντοκουμενταρισμένη ανάλυση για τις ευθύνες και το ρόλο του αστικού κράτους, σχετικά με τις καταστρεπτικές πυρκαγιές στην Αττική -αλλά και διαχρονικά.

 Κατιούσα

Από το γεγονός της πυρκαγιάς στο Μάτι φαίνεται πως προκύπτουν δύο αντίθετα επιχειρήματα. Το ένα ρίχνει την ευθύνη στα άτομα, το άλλο στο κράτος. Ποιος έχει δίκιο;

Η πρώτη άποψη θεωρεί πως τα άτομα, οικοδομώντας αυθαίρετα στην περιοχή, δημιούργησαν ένα φυσικό μπλοκ, μια φυσική περίφραξη με αποτέλεσμα, κατά την διάρκεια της φυγής, να μην υπάρχει διέξοδος και έτσι να παγιδευτούν μέσα στην αυθαιρεσία τους. Έτσι έχουμε επιχειρήματα του τύπου: «…στο Μάτι και σε αυτήν την ακτογραμμή της Αττικής, όλες αυτές οι κατοικίες, η πλειοψηφία έχουν οικοδομηθεί χωρίς άδεια. Έχουν κάνει κατάληψη της ακτής χωρίς να εφαρμόζουν τους νόμους. Μετά από μια τέτοια τραγωδία ήρθε η στιγμή να καταλάβουν ότι είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους να μην ακολουθούν τους νόμους και τους κανόνες», όπως λέει ο υπουργός Π. Καμμένος ή ο Ν. Τόσκας: «Είναι μια περιοχή που πηγαίνω από μικρό παιδί και την ξέρω καλά. Έγιναν εγκλήματα και από μια παρθένα περιοχή, έχει γίνει ένα τεράστιο αυθαίρετο (…)». Αυτή η άποψη εκφράστηκε και από άλλα μέλη της κυβέρνησης (Σπίρτζης, Σκουρλέτης), αλλά έχει αρχίσει να υποστηρίζεται και από ένα μέρος του κόσμου. Φτάνει ως το σημείο να πει κυνικά: «κάηκαν από μόνοι τους». Eνοχοποιεί τα άτομα και δικαιώνει το κράτος.

Η δεύτερη άποψη θεωρεί πως το πρόβλημα ξεκινάει από το κράτος. Η ανυπαρξία αντιπυρικών δομών, εξοπλισμού και στελέχωσης των πυροσβεστικών σωμάτων άφησε τον κόσμο απροστάτευτο από την πυρκαγιά. Η θέση αυτή βρίσκει ως αιτία το κράτος, με αποτέλεσμα να ενοχοποιεί το κράτος και να δικαιώνει τα άτομα.

Η πρώτη θέση αφαιρεί το κράτος από τη μεγάλη εικόνα. Ωστόσο ας αναρωτηθούμε: ποιος είναι αυτός που άφησε αυτά τα αυθαίρετα (327 συνολικά στο Μάτι) να συσσωρεύονται εκεί ακόμα πριν το 1975 μέχρι το 2011 (στοιχεία Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος); Αν το κράτος που είναι ο «μεγάλος δικαστής» δεν έχει ευθύνη σε αυτό, τότε ποιος έχει; Όταν η κυβέρνηση το 2017 νομιμοποιούσε αυθαίρετα με εκπτώσεις προστίμων και παραβόλων δεν νομιμοποιούσε και την αυθαιρεσία ταυτόχρονα; Και αν το κράτος που είναι ο συνολικός επόπτης των συνθηκών, που βλέπει εκεί που δεν μπορεί να δει το άτομο, δεν είναι επιφορτισμένο με τον προσχεδιασμό και την πρόληψη, τότε ποιος είναι; (Αφήστε που ο κύριος Τόσκας είχε γίνει μάρτυρας αυτών των συνθηκών στο Μάτι από μικρό παιδί…)

Ωστόσο δεν αρκεί αυτή κριτική. Αν μείνουμε εδώ, η κριτική μας απέναντι στο κράτος θα καταντήσει ηθική. 

Το να γεμίζουμε την κριτική μας απέναντι σε ένα γεγονός με «πρέπει, πρέπει, πρέπει» εκ των υστέρων, δε λύνει το πρόβλημα, όταν διαπιστώνεις ότι αυτό επαναλαμβάνεται. 

Ένας άνθρωπος οφείλει να διεκδικεί από το κράτος αυτό, αλλά είναι ανάγκη να δει και πέρα από αυτό. Τότε όμως (όπως θα έλεγε και ένας μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος) είναι ανάγκη να σταματάς να βλέπεις τα «πρέπει», γιατί σου κρύβουν το Είναι. Τι Είναι το κράτος; Εδώ βρίσκεται και η ανεπάρκεια του δεύτερου επιχειρήματος (που καταντάει υποκριτική όταν γίνεται επαναλαμβανόμενα και σκόπιμα, αλλά και για να κρύψει πολιτικές ευθύνες, βλέπε ΝΔ). Γιατί και η Νέα Δημοκρατία υιοθετεί αυτό το επιχείρημα και επιτίθεται στο κράτος, εμφανιζόμενη ως προστάτης των ανθρώπων… Τώρα την έπιασε ο ανθρωπισμός της… Για αυτό τον λόγο πρέπει να εξετάσουμε και το δεύτερο επιχείρημα, αφού και αυτό καταντάει ηθικιστικό. Τι είναι λοιπόν το κράτος; Αν αλλάξει η κυβέρνηση αλλάζει και το κράτος;

Τι συμβαίνει λοιπόν με το κράτος; Πρέπει να κάνει αντιπυρικά έργα; Να αναβαθμίζει τον πυροσβεστικό εξοπλισμό; Ο ρόλος του είναι να προνοεί και να προβλέπει γενικά; Ας δούμε τι μας λέει η ιστορία:

Το 2007, κυρίως τον Αύγουστο, κάηκαν 268.834 εκτάρια γης, με αποτέλεσμα τον θάνατο 63 ανθρώπων, σε Ηλεία, Αττική και Εύβοια. Κάηκαν περισσότερα από 30.000 ζώα, 147 χωριά, 1.500 σπίτια και 6.000 άνθρωποι έμειναν χωρίς στέγη. Τότε ο Βύρων Πολύδωρας, ως υπουργός δημόσιας τάξης, έλεγε στον κόσμο ότι φταίει ο «Στρατηγός Άνεμος» για την πυρκαγιά (τότε δεν έφταιγε το κράτος).

 Δεν ανέφερε όμως ότι, ενώ είχαν γίνει ήδη συστάσεις από τους πυροσβέστες, το πυροσβεστικό σώμα υπολειπόταν στην πραγματικότητα περίπου 6.000 προσωπικού δυναμικού (από αποφάσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για μείωση οργανικών θέσεων και μη αναπλήρωσης κενών). 

Ταυτόχρονα όμως η Ελλάδα το 2006 καταλάμβανε την 1η (!) θέση στις ευρωπαϊκές εξοπλιστικές δαπάνες, αφού δαπανούσε 5,2 δις ευρώ (2,68% ως ποσοστό του ΑΕΠ της).

Εδώ να συμπληρώσουμε πως η ΝΔ περηφανεύεται για την τετραετία 2004-2008, η οποία ήταν «εντυπωσιακά καλή» οικονομικά (πού να μην ήταν κιόλας…).

Δυο χρόνια αργότερα, το 2009, μπορεί να μην υπήρξαν θύματα, όμως οι φωτιές σε Ανατολική και Δυτική Αττική, άφησαν πίσω τους σχεδόν 250.000 στρέμματα καμμένα. Ήταν η μεγαλύτερη πυρκαγιά στην Αττική.

 Ποια ήταν η απάντηση του κράτους; Μετά το 2009 το κράτος μειώνει τις δαπάνες του για το πυροσβεστικό σώμα φτάνοντας από τα 500 εκ. στα 369 εκ. το 2016 (με βάση τον Τακτικό Προϋπολογισμό του Πυροσβεστικού Σώματος), ενώ το 2011 το ΠΑΣΟΚ μειώνει με τον νόμο 3938/11 τις οργανικές θέσεις κατά 4.000, δηλαδή κατά το 1/3. Παράλληλα έγιναν μειώσεις και για τους πενταετούς θητείας και τους εποχικούς πυροσβέστες, καθώς το κράτος προνόησε και για αυτούς μείωση δαπανών από 64,6 εκατ. το 2012 σε 53,4 εκατ. το 2016. 

Ταυτόχρονα όμως κατά το διάστημα 2011-2015 το κράτος προνόησε να εξασφαλίσει περί τα 30 δις ευρώ στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίηση, να αυξήσει τον ΦΠΑ, να επιβάλλει τον ΕΝΦΙΑ, να πετσοκόψει τις συντάξεις, να διατηρήσει τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών. Προνόησε να συλλάβει παππούδες που πουλάνε «μαύρα» κάστανα στο δρόμο, αλλά δεν προνόησε τίποτα για αυτούς που έχουν μαύρα δισεκατομμύρια στο εξωτερικό και μας πουλάνε φύκια για πατριωτισμό (άλλωστε τα αντυπυρικά έργα δεν τους αποφέρουν κέρδη, ποιος προνοεί για αυτά τώρα…). Το 2017 και το 2018 ξεσπούν νέες πυρκαγιές και θρηνούμε πάλι.

Να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο ενδεικτικά κάποια στοιχεία από την κατάσταση στο πυροσβεστικό σώμα:

Μόνο τρία από τα συνολικά 8 πυροσβεστικά αεροσκάφη Καναντέρ CL-415 είναι σήμερα ετοιμοπόλεμα. Δύο Καναντέρ CL-415 έχουν συντριβεί τα τελευταία χρόνια (ένα το 2007 στην Εύβοια και ένα στο Θερμαϊκό κόλπο). 

Έξι από τα συνολικά 13 αεροσκάφη Καναντέρ CL-215 θα είναι διαθέσιμα φέτος. Σαράντα χρόνια επιχειρήσεων συμπληρώνουν τα Καναντέρ CL-215, τα οποία θεωρούνται εντελώς γερασμένα με αποτέλεσμα τις συνεχείς βλάβες και τη μειωμένη επιχειρησιακή δυνατότητα. 

Δεκαοχτώ αεροσκάφη Pezetel βρίσκονται σήμερα σε πτητική διαθεσιμότητα από τα συνολικά 30.

Άνθρωποι σωριασμένοι, άνθρωποι πεθαμένοι, άνθρωποι ξαφνιασμένοι, άνθρωποι στενοχωρημένοι, άνθρωποι απορημένοι, άνθρωποι αλληλέγγυοι, άνθρωποι εξοργισμένοι… άνθρωποι στο ίδιο έργο;

Όλα αυτά που μας φαίνονται αρχικά σαν ελλείψεις του κράτους (όπως φαίνεται στο δεύτερο επιχείρημα) δεν είναι παρά οι ίδιοι του οι σκοποί, γιατί με αυτές τις ελλείψεις χρηματοδοτεί πλεονάσματα άλλων. 

Το (αστικό) κράτος δεν είναι παρά το σάπιο μέσο των κατεστημένων κομμάτων και των πλουσίων για να διατηρούν τα κέρδη τους καταπιέζοντας τις ανάγκες του κόσμου. Όταν λοιπόν η ιστορία επαναλαμβάνεται διαρκώς, τότε δεν υπάρχει πλέον ηθική, αλλά σκοπός! 

Το κράτος δεν απουσιάζει, αλλά είναι εδώ μέσω της απουσίας του. Δεν υπάρχει «πρέπει να κάνει», έχει σκοπό να μην κάνει! 

Έχει νόημα να πεις στο λύκο να μη φάει το πρόβατο; Είναι στη φύση του λύκου, όπως είναι στη φύση του αστικού κράτους να εξυπηρετεί τους έχοντες (εγχώριους και ξένους), παίρνοντας από τους μη έχοντες. 

Επομένως δεν μπορούμε να περιμένουμε από ένα τέτοιο κράτος να λύσει τα δικά μας προβλήματα οριστικά. Μπορεί και πρέπει να διεκδικεί κανείς από αυτό τώρα, όμως με απώτερο στόχο την ανατροπή του από ένα εργατικό κράτος, διαφορετικά η επανάληψη της ιστορίας και η απογοήτευση είναι δεδομένη, όπως είναι σήμερα.

*Υστερόγραφο: Όταν το αστικό κράτος σκοπεύει στην αυθαιρεσία και τις πελατειακές σχέσεις και όταν η γη είναι εμπορευματοποιημένη και ο καθένας μπορεί να αγοράζει και να πουλάει όπου θέλει, τότε είναι λογικό να διαμορφώνεται και αυθαίρετη δόμηση και άναρχη πολεοδομία. 

Είμαι ελεύθερος δεν σημαίνει κάνω ό,τι θέλω αυθαίρετα, σημαίνει το κάνω κεντρικά σχεδιασμένα, για να ικανοποιήσω την δική μου ανάγκη, αλλά και της κοινωνίας. Αλλά αυτό προϋποθέτει να γίνει η γη ιδιοκτησία της κοινωνίας και εργατικό κράτος που θα την ελέγχει.

**Μην ξεχνάμε και την υπόθεση βωξίτη («ΑΕ») που υποβόσκει στα μετ’ όπισθεν, καθώς πρακτικές εμπρησμού δεν είναι αδιανόητες σε τέτοιες περιπτώσεις… Αλλά το βάζω σαν υστερόγραφο, μη μας πουν και συνωμοσιολόγους…

Γράφτηκε στις 29/7/2018 από το Γιώργο Βαξεβάνη

Αξιοποιήθηκαν οι παρακάτω σύνδεσμοι:

https://www.protothema.gr/greece/article/808572/apokalupsi-ta-rihnoun-stin-anarhi-domisi-alla-egrinoun-poleodomiki-meleti-gia-to-kokkino-limanaki/

https://www.reader.gr/news/stories/oi-pio-fonikes-pyrkagies-stin-ellada

http://newpost.gr/politiki/455342/nd-ayth-einai-h-alhtheia-gia-thn-oikonomia-thn-pentaetia-karamanlh-fwto

http://www.thetoc.gr/magazine/sakarakes-ta-kananter—purosbestiki-me-dramatikes-elleipseis

https://magnesianews.gr/magnisia/%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B2%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9.html

http://www.imerodromos.gr/i-ellada-tou-seismoy-tis-vrochis-kai-tis-fotias-toy-nikoy-mpogiopoyloy/

http://www.ellinikos-stratos.com/arthra/dapanes.asp

ΔΙΚΗ ΧΡΥΣΑΥΓΟΥΛΩΝ: H AΛΛΑΓΗ ΙΣΧΥΡΙΣΜΏΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ, ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ο συντριπτικός όγκος των στοιχείων που προέκυψε από τα αναγνωστέα έγγραφα, συνδυαζόμενος με τις καταθέσεις των μαρτύρων, ανάγκασε χτες (5/3/2018) την υπεράσπιση των βουλευτών της Χρυσής Αυγής να ανασκευάσει βασικούς ισχυρισμούς των κατηγορουμένων. 

Συγκεκριμένα, την ανασκευή των ισχυρισμών ανέλαβε ο συνήγορος υπεράσπισης του κατηγορούμενου βουλευτή Γερμενή, αλλά και του κατηγορούμενου για την ανθρωποκτονία Φύσσα, Αναστάσιου Μιχάλαρου, Χριστόφορος Τσάγκας.

Το τάγμα εφόδου της Νίκαιας με εικονιζόμενους αρκετούς κατηγορούμενους για την ανθρωποκτονία Φύσσα.

Η υπεράσπιση αμφισβητούσε μέχρι σήμερα στην ολότητά τους τις καταθέσεις των μαρτύρων που μιλούσαν για πολυπρόσωπη επίθεση ομάδας της Χρυσής Αυγής στην παρέα του Παύλου Φύσσα. 

Μετά την απόδειξη της συντεταγμένης ειδοποίησης των μελών της Ασφάλειας της τοπικής Νίκαιας και της οργανωμένης μετάβασης με μηχανές και αμάξια στο σημείο, η υπεράσπιση προέβη πλέον στους ακόλουθους νέους ισχυρισμούς:

α. Ισχυρισμός Πρώτος: “Πριν το μαχαίρωμα του Παύλου Φύσσα, προηγήθηκε συμπλοκή της παρέας του Φύσσα και ομάδας ατόμων της Χρυσής Αυγής, που ήταν όμως άσχετη με τη μετέπειτα δολοφονική πράξη του Ρουπακιά”.

Προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η θεωρία της “συμπλοκής δύο ομάδων”, ο συνήγορος Τσάγκας αποδέχτηκε για πρώτη φορά επισήμως την παρουσία, στο σημείο της δολοφονίας, των φίλων του Παύλου Φύσσα, Ηλία Κοντονικόλα και Δημήτρη Μελαχροινόπουλου. Πρόκειται για εντυπωσιακή μεταστροφή, καθώς η υπεράσπιση μέχρι σήμερα αποκαλούσε τους Μελαχροινόπουλο και Κοντονικόλα “ψευδομάρτυρες” (είχε μάλιστα υποβάλει σχετικά αιτήματα περί ψευδορκίας μετά το τέλος της κατάθεσής τους), που δεν βρίσκονταν στο σημείο και δεν ήταν αυτόπτες της ανθρωποκτονίας Φύσσα. Τον ισχυρισμό μάλιστα αυτόν επανέλαβε μόλις στην προηγούμενη συνεδρίαση ο συνήγορος του Αναδιώτη Κοντοβαζενίτης! 

Αποδεχόμενη την παρουσία των Κοντονικόλα και Μελαχροινόπουλου στο σημείο, η υπεράσπιση νομιμοποιεί πλέον τις μαρτυρίες δύο σημαντικότατων αυτοπτών μαρτύρων που μέχρι σήμερα αμφισβητούσε.

β. Ισχυρισμός δεύτερος: “Τα άτομα που συνεπλάκησαν με τον Φύσσα τέλεσαν αποκλειστικά πλημμεληματικές πράξεις. Σε κάθε περίπτωση δε θα μπορούσαν να ξέρουν τι είχε στο μυαλό του ο Ρουπακιάς”.

Ο ισχυρισμός αυτός αποδέχεται πλέον την πολυπρόσωπη επίθεση που δέχτηκε ο Φύσσας, αλλά επιχειρεί να αποσυσχετίσει την ομάδα της Χρυσής Αυγής από τον Ρουπακιά. 

Ωστόσο, τα στοιχεία της δικογραφίας, οι καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων και η συνεκδίκαση της ανθρωποκτονίας με την υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης καθιστούν τον ισχυρισμό λίαν επικίνδυνο για τους κατηγορούμενους. 

Κι αυτό γιατί τα “άτομα που συνεπλάκησαν με τον Φύσσα” και ο Ρουπακιάς κινητοποιήθηκαν κατόπιν κοινής ειδοποίησης (τηλέφωνα και sms), συγκεντρώθηκαν στο ίδιο σημείο (γραφεία Χρυσης Αυγής Νίκαιας), μετέβησαν με την ίδια πομπή στο Κοράλλι και εν τέλει έδρασαν από κοινού όπως έχουν περιγράψει όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες (φοιτήτριες, φίλοι Φύσσα, σωφρονιστικός υπάλληλος, περίοικος από μπαλκόνι, αστυνομικοί). 

Έτσι, η – για πρώτη φορά προβαλλόμενη – αποδοχή της τέλεσης πλημμεληματικών πράξεων δεν αποσυνδέει τους δράστες τους απο τον Ρουπακιά, αλλά τουναντίον επιβεβαιώνει για πρώτη φορά την τέλεση αξιόποινων πράξεων πριν την εγκληματική κορύφωση του Ρουπακιά στα πλαίσια μιας ενιαίας εγκληματικής αλυσίδας.

γ. Ισχυρισμός τρίτος: “Το μαχαίρωμα και η σύλληψη Ρουπακιά είχαν γίνει στις 00:05:20, όταν διαβιβάζει το σχετικό σήμα ο άντρας της ομάδας ΔΙΑΣ. Όμως τα άτομα τις Χρυσής Αυγής είχαν φύγει στις 00:03:50”.

Η παραδοχή της υπεράσπισης ότι η δολοφονία και η σύλληψη Ρουπακιά είχαν ολοκληρωθεί στις 00:05:20 έρχεται σε σύγκρουση με όλους τους μέχρι σήμερα υποβληθέντες ισχυρισμούς που βασίζονταν στην αναγραφόμενη ώρα στην κάμερα του καταστήματος PASSION LINGERIE που έδειχνε τον Ρουπακιά να κατευθύνεται στο σημείο της δολοφονίας την 00:07:00. Μάλιστα η υπεράσπιση αξιοποιούσε την αστυνομική έκθεση που εσφαλμένα ανέφερε ότι “δεν υπάρχει απόκλιση της αναγραφόμενης ώρας με την πραγματική”. 

Ωστόσο, όπως έγινε κατανοητό στην ακροαματική διαδικασία, η ώρα της κάμερας του PASSION LINGERIE είναι λαθεμένη, συγκεκριμένα πηγαίνει κατά 3 με 4 λεπτά μπροστά. 

Έτσι, η υπεράσπιση ανέκρουσε πρύμνη και αποδέχτηκε τελικά το ορθό της ώρας των αστυνομικών σημάτων. Ο νέος ισχυρισμός βέβαια δεν έχει περισσότερες πιθανότητες τελεσφόρησης καθώς από τα έγγραφα προκύπτει καθαρά ότι το μαχαίρωμα του Φύσσα έγινε ανάμεσα στις 00:03:00 και 00:04:00. 

Έτσι μόνο εξηγείται η πρώτη κλήση στο ΕΚΑΒ στις 00:04:00, η διαβίβαση σημάτων για διαφυγή ατόμων της Χρυσής Αυγής μετά το μαχαίρωμα, η ακινητοποίηση Ρουπακιά και εν τέλει η διαβίβαση στις 00:05:20. 

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από όλες τις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων, σύμφωνα με τις οποίες, τη στιγμή που ο Ρουπακιάς κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, ο Φύσσας εξακολουθεί να χτυπιέται από 3 τουλάχιστον άτομα της Χρυσής Αυγής παρόντων άλλων 20 στο διάζωμα και το απέναντι πεζοδρόμιο (φοιτήτριες, φίλοι Φύσσα, περίοικος από το μπαλκόνι).

δ. Ισχυρισμός τέταρτος: “Η πομπή των μηχανών και των αυτοκινήτων, ανάμεσά τους ενός ασημί αυτοκινήτου, δεν απεικονίζει τη μετάβαση της ομάδας της Χρυσής Αυγής αλλά τη συνήθη κίνηση της Παναγή Τσαλδάρη”.

Η επίδειξη των αποσπασμάτων των βίντεο των καταστημάτων στα οποία εμφανίζεται η πομπή των μηχανών και των αυτοκινήτων ανάγκασε για πρώτη φορά την ηγεσία της Χρυσής Αυγής να τοποθετηθεί σχετικά και να αρνηθεί την πομπή.

 Ωστόσο, αρκετοί κατηγορούμενοι, με πρώτο τον ίδιο τον Ρουπακιά, έχουν ήδη παραδεχτεί τόσο την πομπή όσο και το δρομολόγιό της το οποίο συμπίπτει απολύτως με τα απεικονιζόμενα στο βίντεο. 

Η άρνηση της πομπής από πλευράς Χρυσής Αυγής είναι εύλογη, καθώς αυτό και μόνο το γεγονός τορπιλίζει τον ισχυρισμό περί δήθεν αυτοτελών πλημμεληματικών πράξεων στην πρώτη φάση της επίθεσης στον Παύλο Φύσσα και ανθρωποκτονίας από τον Ρουπακιά στη δεύτερη. 

Όμως στην εξέλιξη της αποδεικτικής διαδικασίας η προσέλευση των δραστών στο Κοράλλι – και μάλιστα από κοινού – προκύπτει αναντίρρητα. 

Έτσι προβλέπεται ότι η υπεράσπιση θα ανασκευάσει στο μέλλον τον ισχυρισμό περί “κίνησης στην Τσαλδάρη”.

Η ανασκευή των μέχρι σήμερα ισχυρισμών της υπεράσπισης ήταν μια από καιρό αναμενόμενη εξέλιξη. Τα περί άγνωστης ομάδας που δεν σχετιζόταν με τη Χρυσή Αυγή (ακόμα και για οπαδούς του ΠΑΟΚ είχε μιλήσει η υπεράσπιση) ήταν ελάχιστα πειστικά.

 Οι ισχυρισμοί περί “μονομαχίας Ρουπακιά-Φύσσα”, “ένας με έναν”, έχουν καταπέσει στο ακροατήριο. 

Η υπεράσπιση έπρεπε να τροποποιήσει τη γραμμή της επί το ρεαλιστικότερο: 

έτσι, προωθεί πλέον τη γραμμή της συμπλοκής ανάμεσα σε δύο ομάδες και την αποσυσχέτιση Ρουπακιά από την ομάδα της Χρυσής Αυγής. Κατ΄αυτόν όμως τον τρόπο, η υπεράσπιση προέβη σε κρίσιμες ομολογίες που θα έχουν προφανείς ποινικές συνέπειες:

α. αποδέχτηκε την ταυτότητα της ομάδας που επιτέθηκε στο Φύσσα ως ομάδας της Χρυσής Αυγής,

β. αποδέχτηκε την ύπαρξη στον χώρο των δύο αυτοπτών μαρτύρων που μέχρι σήμερα αμφισβητούσε, των Κοντονικόλα και Μελαχροινόπουλου,

γ. αποδέχτηκε την τέλεση αξιόποινων πράξεων κατά του Φύσσα από μέλη της ομάδας της Χρυσής Αυγής πριν την προσέλευση Ρουπακιά.

δ. αρνήθηκε την από κοινού προσέλευση των κατηγορούμενων μελών της Χρυσης Αυγής στο σημείο.

Για να ολοκληρωθεί η ως άνω καινούργια υπερασπιστική γραμμή, αυτό που θα χρειαστεί τώρα είναι να προσέλθουν οι κατηγορούμενοι για την ανθρωποκτονία Φύσσα και να ομολογήσουν πλέον την παρουσία τους στον χώρο της Παναγή Τσαλδάρη. 

Αυτή η απόφαση όμως, με δεδομένες τις καταθέσεις πλήθους αυτοπτών μαρτύρων, θα είναι αυτοκτονική καθώς ισοδυναμεί, όσον αφορά τους κατηγορούμενους για τη δολοφονία Φύσσα, με ομολογία ενοχής.

Γι’ αυτό και η υπεράσπιση της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής θα αναγκαστεί να ανασκευάσει εκ νέου τους ισχυρισμούς της: η ώρα που τα κατηγορούμενα στελέχη και μέλη της τοπικής της Νίκαιας θα “αδειαστούν” δήθεν γιατί έδρασαν χωρίς έγκριση από την ηγεσία δεν είναι μακριά. 

Θα ήταν ωστόσο αφελές να θεωρηθεί οτι αυτή η διαρκής διολίσθηση στους υπερασπιστικούς ισχυρισμούς περνάει απαρατήρητη από το δικαστήριο.
Από Κατιούσα Με Τίτλο:

Νέα δεδομένα: η αλλαγή των ισχυρισμών της υπεράσπισης ξεσκεπάζει την εγκληματική οργάνωσηΠηγή: JailGoldenDawn

-Το Ποτάμι γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά του,,Η κατιούσα Σάς προσφέρει☺την Διαδρομή του:

Το Ποτάμι πίσω δε γυρνά, στο γκρεμό ολοταχώς τραβά...

Το Ποτάμι γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά του, που κατά τα φαινόμενα, θα είναι και τα τελευταία του. Κλείνει άδοξα και αθόρυβα, σαν μια start-up επιχείρηση στο χώρο της πολιτικής, και η Κατιούσα θυμάται μερικές από τις στιγμές που πρόσφερε στον τόπο και το πολιτικό σκηνικό.

Το 10%

Με την εμφάνιση του Ποταμιού, ο Στάυρος Θεοδωράκης λέει πως δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, για να μείνει μια ζωή στα κοινοβουλευτικά έδρανα, και εκβιάζει τους ψηφοφόρους πως αν το Ποτάμι δεν πιάσει το 10% στις επερχόμενες εκλογές, θα αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο.

Τελικά έμεινε κάπου στα δύο τρίτα του στόχου του (χωρίς να πιάσει καν το 7%) και έκτοτε δεν έχει πιάσει διψήφιο ποσοστό ούτε καν στις εσωτερικές εκλογές του Κινήματος Αλλαγής. Αυτό όμως ουδόλως τον πτόησε ή τον οδήγησε στην αποχώρηση που είχε προαναγγείλει.

Πανεπιστήμιο Λαδιού
Ο Σταύρος Θεοδωράκης θέλει να δείξει πως έχει πρωτότυπες προτάσεις στο προγραμματικό του οπλοστάσιο και πυροβολεί την κοινή λογική, όταν εμφανίζεται στο κοινό του Χατζηνικολάου “στον Ενικό”, λέγοντας πως είναι ανεπίτρεπτο μια χώρα σαν την Ελλάδα να μην έχει ένα Πανεπιστήμιο Λαδιού. 

Ακόμα αναρωτιόμαστε τι μαθήματα και καθηγητές θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο (ούτε καν απλή σχολή), εκτός κι αν ο Σταύρος θεωρεί το λάδωμα επιστήμη, οπότε το πράγμα αλλάζει…

Η χαρά του παιδιού



Οι βουλευτές του Ποταμιού είναι τόσο χαρούμενοι που βρέθηκαν από το πουθενά στο Κοινοβούλιο, που αποφασίζουν να το γιορτάσουν με σοβαρότητα και το επίπεδο που τους χαρακτηρίζει:

-Σέλφιιιιιιιι…!

Ο Καραγκιόζης πολιτικός αρχηγός



Το Ποτάμι έχει κάτι από τη φρεσκάδα των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 50′, μυρίζει μανούλα, Καζολίν και διάφορα άλλα διαφημιστικά προϊόντα. 

Πουλάει όμως και τη χίπστερ νοσταλγία για κάθε τι παλιό, και οικολογικό, με το Σταύρο Θεοδωράκη να διαφημίζει τον εαυτό του στο κέντρο της Τρίπολης, λες και ήταν η ομιλία του παράσταση θεάτρου σκιών.

-Και Ποτάμι θα σας φέρουμε…

Να σου φεύγει το καφάσι

-Αυτό είναι ενα καφάσι…

Κι αυτή είναι η πολιτική πρόταση του Ποταμιού. Και η ιεράρχησή των πραγματικά σοβαρών προβλημάτων που απασχολούν τη χώρα μας τον καιρό της κρίσης.

Τολμάς το καινούριο;

Οδός Ευρώπης

Μετά το “οδός Ελλήνων” του Β. Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Ορφανός (ο Κίτσος της διαφήμισης) απαντά με την οδό Ευρώπης και ποζάρει χαμογελαστός μπροστά στον οδοδείκτη, για τον ευρωμονόδρομο του Μάαστριχτ. 

Μετά από μερικούς μήνες, θα αποχωρήσει από το Ποτάμι, καταγγέλλοντας πως το Ποτάμι είναι προσωπικό τσιφλίκι του κυρ-Σταύρου.

Του πήρε λίγο καιρό, αλλά το κατάλαβε…

Ράμπο

Ο Σταύρος πηγαίνει στο χωριό μαζί με μια φωτογράφο, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, παίρνει βουκολικές πόζες και δείχνει πόσο κοντά βρίσκεται στους λαϊκούς ανθρώπους. 

Βάζει και μια κρητική κορδέλα, κοιτώντας μας άγρια σα Ράμπο, ενώ του την δένει μια γιαγιά παραδίπλα, που ετοιμάζεται να του πει να πάρει ζακέτα…



Σώζω ένα γατάκι!

Ο Σταύρος είναι τόσο καθημερινός κι ανθρώπινος, που δε διστάζει να κλείσει τους βουλευτές του, όταν τον καλεί το καθήκον, όπως τότε που έσωζε ένα γατάκι στην Παραλιακή, και αναγκάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο -πιθανόν για να αλλάξει στολή σε κάποιον τηλεφωνικό θάλαμο- στη Χριστίνα Ταχιάου, που αποκάλυψε το συγκλονιστικό διάλογο

Για κάντε κάτι παρόμοιο, αν τολμάτε, γατάκια…

Το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο…

Η ίδια βουλευτής (που ακολούθησε γραμμή Άδωνι, ανακαλύπτοντας ελλείψεις στο κωλόχαρτο στο Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης) παραπονιέται για την πενιχρή αποζημίωση που παίρνει ένας βουλευτής και περιγράφει στο Protagon τα παράπονά της και τα φτωχά βουλευτικά της χρόνια…
Κι εσείς κάνετε θέμα για ένα ψωρο-επίδομα που πήρε δηλ η Ράνια Αντωνοπούλου. Τσ, τσ, τσ…

Όπου φτωχός και η μοίρα του

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη -που πέρασε κι από το Ποτάμι- δείχνει το φιλάνθρωπο πρόσωπό της απέναντι στους φτωχούς, που δεν είναι κακοί, αμόρφωτοι κι ηλίθιοι.

 Απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές… Πχ ότι ακούνε τη Λυμπεράκη… (που ευτυχώς είναι πλούσια, πετυχημένη και μορφωμένη).

Η αγάπη για τις καρέκλες

Ο μόνος τρόπος να χτυπήσει κανείς την αγάπη του Ποταμιού και των στελεχών του για τις καρέκλες ήταν αυτός και είναι πρωτοποριακός. 

Πήραν την απόφαση να καταργήσουν τις καρέκλες στα γραφεία τους, αντικαθιστώντας τες με μπάλες ισορροπίας-γυμναστικής.



Τέρμα στενοχώριες και καημοί, η ζωή είναι ένα παιχνίδι…

Μακρόν ζεις, αυτοί σε οδηγούν

Το Ποτάμι κολλούσε αυτές τις υπέροχες αισθητικά αφίσες υπέρ του Μακρόν και το διπλό αγώνα του εναντίον των λαϊκιστών και των συντηρητικών…



Ακολούθως ο Σταύρος αναγνώριζε με μετριοφροσύνη πως ο ίδιος είναι της “σχολής Μακρόν” αλλά και ο Μακρόν είναι της “σχολής Ποτάμι” -που θα μπορούσαμε ίσως να την συμπεριλάβουμε στο Πανεπιστήμιο Λαδιού…

Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Η’ όχι και τόσο, αν πιστέψουμε την εμπνευσμένη αντιγραφή προεκλογικού σποτ του Ομπάμα στις προεδρικές εκλογές του ’12, που μετέφερε με σκηνοθεσία και μουσική υπόκρουση κοπής Παπακαλιάτη το προεκλογικό επιτελείο του Ποταμιού στις ευρωεκλογές του ’14. 

Εδώ νεαρή κοπέλα δηλώνει έτοιμη να χάσει την εκλογική της παρθενιά με το Σταύρο, που θα της βρει δουλειά και σέβεται τα πιστεύω της. 

Το σποτ, που συνοδευόταν κι από ένα λιγότερο προβεβλημένο με κυρία μέσης ηλικίας να δηλώνει ότι είχε καιρό να το κάνει (το εκλογικό της καθήκον) είχε ξεσηκώσει τότε αντιδράσεις, μεταξύ των από αρκετούς υποψήφιους ευρωβουλευτές του κόμματος για σεξισμό, κάτι που οδήγησε τελικά στη σολομώντειο λύση: 

Προστέθηκε τρίτο βιντεάκι, αυτή τη φορά με άντρα να μοιράζεται τη χαρά της -εν προκειμένω δεδομένα ανώδυνης-πρώτης εκλογικής φοράς.

Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχίσει επ’ αόριστον. Με τις αποχωρήσεις από το Ποτάμι που άρχισε να θυμίζει Survivor, τις δημοκρατικές διαδικασίες που πήγαν περίπατο, όταν άρχισε ο προσωπικός αγώνας του Θεοδωράκη για την προεδρία του νέου ΠαΣοΚ, κοκ.

Μια τετραετία όμως ήταν πολύ λίγη. Και να φανταστείς πως δεν ήταν καν στην κυβέρνηση…

Ας τελειώσουμε το ίδιο σουρεαλιστικά, με λίγο Μπρεχτ: 

Γιατί να θεωρούμε βίαιο το Ποτάμι και όχι τις όχθες που το συγκράτησαν και δεν το άφησαν να περάσει το 10%;

Από  Κατιούσα

23.2.43: Ιδρύθηκε η Θρυλική ΕΠΟΝ

Το βράδυ της Ίδρυσης:

22 του Φλεβάρη 1943. Βράδυ. 

Μερικές σκιές, δυο-δυο και κατά διαστήματα γλιστρούν στο σκοτάδι και μπαίνουν σ’ ένα σπιτάκι της οδού Δουκίσσης Πλακεντίας 3, στους Αμπελοκήπους. Ήταν οι αντιπρόσωποι των νεολαιίστικων απελευθερωτικών οργανώσεων που την επόμενη μέρα στις 23 του Φλεβάρη, θα ’παιρναν μέρος στην ιδρυτική σύσκεψη για τη δημιουργία ενιαίας οργάνωσης της νέας γενιάς.

Χίλιες οι προφυλάξεις, αυστηρά τα μέτρα επαγρύπνησης και προστασίας. 

Τα παράθυρα θεόκλειστα και οι φωνές χαμηλότονες. 

Έπρεπε να περάσουμε όλη τη νύχτα στο σπίτι, γιατί η δουλειά θα άρχιζε την άλλη μέρα, αφού θα έρχονταν και οι υπεύθυνοι του ΕΑΜ Νέων, της ΟΚΝΕ και των φίλων της νέας γενιάς. Πώς να περάσει τώρα ολόκληρη νύχτα; Φωνές, τραγούδια και χορός απαγορεύονταν αυστηρά. Οι Γερμανοί καιροφυλακτούσαν για ν’ αρπάξουν στα νύχια τους τους αγωνιστές της Αντίστασης. Γι’ αυτό οι συστάσεις, οι συζητήσεις, ακόμη και τα καλαμπούρια γίνονταν με πνιχτές και ψιθυριστές φωνές, γιατί ιδιαίτερα το βράδυ κάθε θόρυβος γινόταν αντιληπτός. Μα ο αδιόρθωτος Ορέστης, ο «σατανικός» όπως τον λέγαμε, δεν καθόταν ήσυχος. Όλο και κάποιο καλαμπούρι ξεστομούσε, όλο και κάποιον πείραζε. Κι έβλεπες εκείνη την υπέροχη κοπέλα, την Ηλέκτρα, να γελάει καλόκαρδα, όμως πνιχτά, κοκκινίζοντας λίγο απ’ την καλοσύνη και την αθωότητά της.

Έτσι περάσαμε όλο το βράδυ, άυπνοι, μα κεφάτοι κι έτοιμοι για το έργο που μας είχε ανατεθεί. Κι όσοι απ’ τους συνέδρους ήταν κομμουνιστές είχαν διπλή χαρά: η μέρα της ίδρυσης της ΕΠΟΝ έτυχε να συμπέσει με την επέτειο του Κόκκινου Στρατού.

Το πρωί έφτασαν και οι υπεύθυνοι, κι άρχισαν οι εργασίες της ιδρυτικής σύσκεψης. Ανάμεσα στους αντιπροσώπους έβλεπες τον Βασίλη της ΟΚΝΕ, τον Σταμάτη του ΕΑΜ Νέων, τον Ορέστη, την Ηλέκτρα, τον Κίμωνα, τον Μπάμπη, τη Ρίτα και άλλους αγωνιστές της νέας γενιάς.

Ύστερα από συζήτηση πάνω στην εισήγηση όλοι οι αντιπρόσωποι εγκρίνανε ομόφωνα την ίδρυση της ενιαίας οργάνωσης και την ιδρυτική της διακήρυξη. Έγινε συζήτηση και για την ονομασία της.

Όλοι συμφώνησαν να ονομαστεί Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ). Στη συζήτηση έκανα την εξυπνάδα να προτείνω να προστεθεί και η λέξη: προοδευτική, δηλ. Ενιαία Προοδευτική Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΠΟΝ). Σαν να μην είχαν οι ίδιοι οι σκοποί και τα ιδανικά της ΕΠΟΝ προοδευτικό περιεχόμενο. Μα τόσο μου ’κοβε τότε, τέτοια έλεγα.

Στη διάρκεια των συζητήσεων κι όταν πλησίαζε το μεσημέρι κάτι άρχισε να γαργαλάει τα ρουθούνια μας. Ω, τι ευτυχία! Μύριζε φασουλάδα! Οι νοικοκυρέοι μας ετοίμαζαν λουκούλειο για την εποχή φασουλαδικό γεύμα. Και καταλαβαίνετε τι νεολαιίστικη επίθεση έγινε στο διάλειμμα στα πιάτα με το εκλεκτό αυτό έδεσμα.

Μετά το φαΐ και πάλι δουλειά.

Οι εργασίες τέλειωσαν. Όλοι είχαμε την αίσθηση ότι κάτι πολύ σοβαρό είχε γίνει. Όμως, πρέπει να ειπωθεί ότι δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ούτε την τεράστια σημασία αυτού του έργου, ούτε το καταπληκτικό φούντωμα μέσα σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα της επονίτικης δράσης.

Με τους ίδιους προφυλακτικούς κανόνες, δυο-δυο και κατά διαστήματα, αφήσαμε το ιστορικό σπιτάκι (που διατηρείται ακριβώς όπως ήταν τότε και πρόκειται να γίνει Μουσείο της ΕΠΟΝ) και τραβήξαμε το δρόμο της διάδοσης της επονίτικης φλόγας σ’ όλη την Ελλάδα. Το μαχητικό κι αισιόδοξο επονίτικο σύνθημα «Πολεμάμε και τραγουδάμε» αγκάλιασε όλη τη νέα γενιά της χώρας…

Το χρώμα της ΕΠΟΝ

Το χρώμα της ΕΠΟΝ, όπως είναι γνωστό ήταν πράσινο. Όχι βέβαια κιτρινοπράσινο, όπως είναι το χρώμα μερικών σημερινών «κινημάτων» και κομμάτων, αλλά πραγματικό και ζωντανό πράσινο, χρώμα της ελπίδας και της φυσικής ανανέωσης. Έτσι λοιπόν και στην Πάτρα άρχισαν να γεμίζουνε οι τοίχοι με τα πράσινα επονίτικα συνθήματα. Σε λίγο φάνηκαν και μερικά άλλα κακομοίρικα συνθήματα «εθνικών οργανώσεων», λέει, νεολαίας! Οργανώσεων που δεν τις έβλεπες πουθενά, χωρίς καμιά δράση, εκτός από την αντιεαμική και αντιεπονίτικη. (Ας σημειώσουμε πως και μ’ αυτές, παρά την ασημαντότητά τους έγινε προσπάθεια για κοινή δράση, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να μας καταδώσουν παραλίγο στην αστυνομία και στις κατοχικές αρχές.) Είχαν διαλέξει και το «γνήσιο ελληνικό χρώμα», το μπλε! Σάμπως είναι το χρώμα που σε κάνει πατριώτη και αγωνιστή κι όχι οι σκοποί και τα ιδανικά για τα οποία παλεύεις και είσαι διατεθειμένος να δόσεις και τη ζωή σου γι’ αυτά. Τελοσπάντων.

Έρχεται ο Όμηρος και μου λέει: «Τι θα κάνουμε; Αυτοί όχι μόνο δημαγωγούν με το «εθνικό» χρώμα, αλλά προβοκάρουν και μπλοκάρουν τα συνεργεία μας με τη βοήθεια της αστυνομίας.»

Δεν χρειαζόταν πολύ να φιλοσοφήσουμε. Έπρεπε να δράσουμε επονίτικα. Οργανώνεται σ’ όλη την πόλη πανεξόρμηση με καινούργια και ζωντανά επονίτικα συνθήματα. Το πρωί έκπληκτοι οι πατρινοί έβλεπαν τους τοίχους γεμάτους με αγωνιστικά συνθήματα που ήταν γραμμένα σε πράσινο και σε …μπλε χρώμα! Πάει το μονοπώλιο της … χρωματικής εθνικοφροσύνης.

Τα ’χασαν οι ευέλπιδες νέοι της προβοκατόρικης αντιεπονίτικης δράσης. Σκέφτηκαν, συσκέφτηκαν, συνδιασκέφτηκαν και καταλήξανε να γράφουν συνθήματα στο φυσικό ιδεολογικό τους χρώμα: το μαύρο! Κι έτσι μέσα στη θάλασσα των πρασινογάλανων επονίτικων συνθημάτων πού και πού έβλεπες και το θλιβερό και αντιδραστικό μαύρο χρώμα που σε λίγο εξαφανίστηκε εντελώς μέσα στη λαίλαπα της θυελλώδικης δράσης της ΕΠΟΝ.

Ο Τσιγκελάκιας

Στο Μοριά, οι επονίτες βγάζανε ένα ωραίο περιοδικό, τον Επονίτη. Το μεστό περιεχόμενό του, η όμορφη εμφάνισή του και τα πετυχημένα σκίτσα του είχανε κατακτήσει τη μοραΐτικη νέα γενιά. Ένας από τους κύριους συντελεστές της επιτυχίας ήταν και ο σκιτσογράφος μας, ο… Τσιγκελάκιας. Γιατί τον λέγανε έτσι; Γιατί αντί για μουστάκι είχε 5 1/2 όλες-όλες τρίχες, που μάλιστα τις έστριβε όσο μπορούσε για να γίνει τσιγκελωτό το μουστάκι του, εξ’ ου και Τσιγκελάκιας, που εκτός από τα πενάκια του δεν είχε πιάσει ποτέ του ούτε σουγιά. Για όπλο μήτε κουβέντα να γίνεται. Κι όμως…

… Βρισκόμαστε στη μεταβαρκιζανή περίοδο. Όλο το λεφούσι των ταγματασφαλιτών, των προδοτών και της αντίδρασης είχε πέσει πάνω στους αγωνιστές για να τους εξοντώσει. Ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω. Οι προδότες βαφτίστηκαν… αγωνιστές (που παίρνουν σήμερα και… συντάξεις αγωνιστών!) και οι αγωνιστές… προδότες! Ατέλειωτες δίκες μαχητών της Εθνικής Αντίστασης με την κατηγορία της προδοσίας και της εκτέλεσης «τίμιων πατριωτών»! Και σε κάθε δίκη οι ίδιοι μάρτυρες: μαυροφορεμένες χήρες και ορφανά που καταμαρτυρούσαν όσα σέρνει η σκούπα ενάντια σε ανθρώπους που ούτε καν τους ήξεραν! Νάσου μια μέρα και μαγκώνουν και τον Τσιγκελάκια. Αμέσως δίκη για να παταχθεί η αντεθνική προδοσία. Τον σέρνουν λοιπόν τον δυστυχή στο δικαστήριο, σε ένα ακροατήριο έτοιμο να κατασπαράξει τον «βδελυρό εγκληματία».

«Εσύ είσαι ο περιβόητος Τσιγκελάκιας;» τον ρωτάει βλοσυρός ο πρόεδρος του δικαστηρίου, «που σκότωνες σαδιστικά αθώους ανθρώπους;»

«Εγώ;» απαντά έντρομος ο Τσιγκελάκιας.

«Αμ, ποιος εγώ;»

«Μα εκτός απ’ τα πενάκια μου για τα σκίτσα εγώ ούτε ξυραφάκι δεν είχα, ούτε μύγα δεν σκότωσα.»

«Σιωπή ξεδιάντροπε. Έχεις το θράσος και να μιλάς. Εγκληματία. Τώρα θα δεις τι σου καταμαρτυρούν τα θύματα. Να προσέλθουν οι μάρτυρες.»

Ο Τσιγκελάκιας έχωσε πιο βαθιά το κεφάλι του στον ώμο, βλέποντας να πλησιάζει στο βήμα του δικαστηρίου μια χοντρή μαυροφορεμένη γυναίκα, εντελώς άγνωστή του, που τον κοίταγε με θολό και άγριο μάτι, έτοιμη να τον κατακρεουργήσει.

«Τι έχετε να πείτε, μάρτυς;» ρωτάει ο πρόεδρος.

«Αυτός είναι, κ. πρόεδρε. Αυτός ο αλήτης, ο λήσταρχος. Τον γνώρισα αμέσως. Είχε μια μεγάλη μαύρη γενιάδα ως την κοιλιά του. Έπιασε τον άντρα μου και τον έσφαξε μπροστά στα μάτια μου, σκουπίζοντας το αίμα στα μαύρα γένια του.»

Και όρμησε πάνω στον Τσιγκελάκια να τον πνίξει. Ο Τσιγκελάκιας τα χρειάστηκε. Γλύτωσε με κόπο από τα χέρια της, αλλά είδε πως δεν θα γλυτώσει από τους ανθρωποφάγους αυτούς δικαστές και μάρτυρες που έστελναν αράδα στο απόσπασμα τους αγωνιστές. Άρχισε να χάνει την ψυχραιμία του αλλά σε λίγο συνήλθε κι άρχισε να τρίβει με αμηχανία το πρόσωπό του. Κι άξαφνα τινάζεται όρθιος:

«Κύριε πρόεδρε, κύριε πρόεδρε.»

«Τι τρέχει κατηγορούμενε; Δεν ήρθε η ώρα να απολογηθείς για τα εγκλήματά σου. Υπάρχουν εδώ και άλλα θύματά σου.»

Πραγματικά παρελάσανε και άλλοι μάρτυρες που επαναλάβαιναν στερεότυπα πως είδαν τον φοβερό γενειοφόρο εγκληματία να σκοτώνει σαν μύγες τους ανθρώπους τους.

Ο Τσιγκελάκιας όμως είχε συνέλθει και επέμενε.

«Κύριε πρόεδρε, μπορώ να μιλήσω;»

«Λέγε, τι θέλεις.»

«Όλοι οι μάρτυρες ορκίστηκαν και είπαν ότι εκτέλεσα άγρια αθώους ανθρώπους. Με είδαν μάλιστα με μια τεράστια γενειάδα να τους σφάζω σαν κατσίκια.»

«Γιατί, έτσι δεν είναι;»

«Για κοιτάξτε με καλά, κ. πρόεδρε.»

«Τι να κοιτάξω.»

Ο Τσιγκελάκιας πλησιάζει στην έδρα, ακουμπάει το πρόσωπό του μπροστά στον πρόεδρο και ξαναλέει:

«Κοιτάξτε καλύτερα το πρόσωπό μου.»

«Μα τι τα θέλεις αυτά τώρα!»

«Τι τα θέλω; Μα λένε ψέματα οι μάρτυρες. Δεν βλέπετε το πρόσωπό μου; Ούτε τρίχα δεν έχει πάνω του. Είμαι σπανός, κύριε, σπανός από γεννησιμιού μου. Και σπανός γενειοφόρος πάει; Δεν πάει!»

Σκίτσο του Στάθη (Σταυρόπουλου), από το βιβλίο του Θόδωρου Λιακόπουλου (Πορφύρη) «Ο αγώνας θέλει κέφι» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988)

Και τη γλύτωσε ο Τσιγκελάκιας και εκάγχασε το πανελλήνιο όπου δημοσιεύτηκε τότε στις εφημερίδες η ιλαροτραγική αυτή ιστορία του σπανού γενειοφόρου.

αποσπάσματα από το βιβλίο του Θόδωρου Λιακόπουλου (Πορφύρη) «Ο αγώνας θέλει κέφι» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1988).

Για την «ΕΠΟΝ»

Από Κατιούσα

Το χρώμα της ΕΠΟΝ και ο σπανός… γενειοφόρος εκτελεστής!

Στις 23 του Φλεβάρη 1943, ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ). 

Η θρυλική ΕΠΟΝ, με την καθοριστική συμβολή της ΟΚΝΕ και με σημαία το «Πολεμάμε και τραγουδάμε», συσπείρωσε πάνω από 600.000 περήφανα νιάτα που την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκαν στις γραμμές της, πρόσφερε πάνω από 32.000 ως αντάρτες μαχητές στον αγώνα και πάνω από 1.300 παιδιά της έπεσαν στα πεδία των μαχών.
Στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ που έλαβε χώρα στην Αθήνα μετείχαν οι εξής οργανώσεις νέων: η «Αγροτική Νεολαία Ελλάδος», η «Ενιαία Εθνικοαπελευθερωτική Εργατοϋπαλληλική Νεολαία», η «Ενιαία Μαθητική Νεολαία», η «Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης», ο «Θεσσαλικός Ιερός Λόχος», η «Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία», η «Λεύτερη Νέα», η «Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος» (ΟΚΝΕ), η «Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδος», και η «Φιλική Εταιρεία Νέων».

******************

Αντάρτικα από τη «Ρωμιοσύνη»

Το Συγκρότημα «Ρωμιοσύνη» έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο την εκδήλωση ΓΙΑ ΤΑ 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΝ παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με αντάρτικα τραγούδια, που περιελάμβανε πολύ γνωστά και χιλιοτραγουδισμένα τραγούδια απ' όλους μας, αλλά και πιο σπάνια, όπως «Το κάλεσμα» ένα τραγούδι για την ΕΠΟΝ, που ακούστηκε για πρώτη φορά στην εκδήλωση μετά από πολλά χρόνια.

Έκθεση ντοκουμέντων από την ηρωική δράση της ΕΠΟΝ (ΦΩΤΟ)

Πλευρές της ηρωικής και πολύμορφης παρουσίας της ΕΠΟΝ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της μέχρι και την απελευθέρωση ανέδειξε η έκθεση που λειτουργούσε στο πλαίσιο της μεγάλης εκδήλωσης για τα 75 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, που διοργάνωσε η Οργάνωση Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ, την Παρασκευή 23 Φλεβάρη στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό.

Η έκθεση είχε στηθεί στο φουαγιέ και περιελάμβανε ντοκουμέντα από το αρχείο του ΚΚΕ, φωτογραφίες, έντυπα της εποχής.

Στα μάτια του επισκέπτη αναβίωναν στιγμές της δράσης της ΕΠΟΝ σε όλη της Ελλάδα, ξεκινώντας από τα πρώτα παράνομα τεύχη της «Νέας Γενιάς». Του θρυλικού της εντύπου της, το πρώτο τεύχος του οποίου κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά την ίδρυσή της δουλεμένο από την Ηλέκτρα Αποστόλου η οποία την εποχή εκείνη ήταν μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΕΠΟΝ. Αλλά και έντυπα που επιμελούνταν και διακινούσαν οι οργανώσεις της ΕΠΟΝ σε διάφορες περιοχές της χώρας, παράνομες αφίσες, κουπόνια ενίσχυσης.

Η έκθεση περιλάμβανε μία αναφορά στην ηρωική πολεμική δράση της ΕΠΟΝ με χαρακτηριστικές φωτογραφίες ανταρτών ΕΠΟΝιτών να πορεύονται τραγουδώντας, ομάδων της ΕΠΟΝ, ρεπορτάζ από μάχες που έγιναν στην Αθήνα το Δεκέμβρη του '44, αλλά και μία διαταγή του στρατηγείου Ηπείρου του ΕΛΑΣ με τιμητική αναφορά στο ρόλο των ΕΠΟΝιτών.

Τη δική τους ξεχωριστή θέση είχαν τα «Αετόπουλα», τα παιδιά που πήραν μέρος στον αγώνα με την ΕΠΟΝ. Σε φωτογραφίες απεικονίζονται ξυπόλητα μπροστά στα οδοφράγματα το Δεκέμβρη του '44, να κάνουν έρανο για τα φτωχά παιδιά αλλά και ντοκουμέντο από τη στήλη της «Νέας Γενιάς» για τα «Αετόπουλα» που καταγράφει την ιστορία του 11χρονου Παύλου Μαχαιρόπουλου που τον δολοφόνησαν Χίτες γιατί αρνήθηκε να πετροβολήσει κρατούμενους αγωνιστές.

Η πολύπλευρη δράση της ΕΠΟΝ αποτυπώνεται και στα τεύχη νόμιμων ή μισο - νόμιμων εντύπων της «Νέας Γενιάς» που φιλοξενούν ρεπορτάζ για τα εργατόπαιδα του Πειραιά και της Καλογρέζας, για την κατάσταση στην επαγγελματική εκπαίδευση κ.ά. ενώ εκτέθηκαν εξώφυλλα του περιοδικού φιλοτεχνημένα από σημαντικούς δημιουργούς που ανήκαν στο καλλιτεχνικό επιτελείο της Οργάνωσης όπως ο Γιάννης Στεφανίδης και ο Τάσσος. Αλλά και σε φωτογραφίες ντοκουμέντα από διάφορες πλευρές της ζωής και δράσης, με εκείνη που δείχνει περήφανες ΕΠΟΝίτισες στη συγκέντρωση στο Παναθηναϊκό Στάδιο για την επέτειο των 4 χρόνων του ΕΑΜ να ξεχωρίζει.

1 / 9

ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ

Την Ομιλία του Ν. Αμπατιέλου: