-TA ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΡΕΤΑΛΙΑ ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΡΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ

Περί επι­στο­λής Λα­φα­ζά­νη προς Αντάρ­συους

Ανε­πι­βε­βαί­ω­τες πλη­ρο­φο­ρί­ες ανα­φέ­ρουν πως ο τί­τλος της επι­στο­λής είναι: «Να ‘χαμε τι να ‘χαμε, ένα ακόμη ανά­χω­μα να ‘χαμε».

Η εί­δη­ση βέ­βαια δεν είναι η επι­στο­λή, έτσι κι αλ­λιώς, χρό­νια τώρα, το πάνε το γράμ­μα με­τα­ξύ τους, αλλά το ότι η ΛΑΕ έχει και Πο­λι­τι­κή Γραμ­μα­τεία, που φαί­νε­ται να υπο­γρά­φει την επι­στο­λή. Η επι­στο­λή επι­δό­θη­κε αρ­μο­δί­ως από το φε­ρέ­φω­νο των εφο­πλι­στών, πρό­ε­δρο της ΠΕΝΕΝ και γνω­στό ναυ­το­πα­τέ­ρα Αντώ­νη Ντα­λα­κο­γιώρ­γο, που ως γνω­στό δια­τη­ρεί σχέ­σεις και με τις δύο πλευ­ρές και προ­σφά­τως ελ­λι­με­νί­ζε­ται στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ.

Από πλη­ρο­φο­ρί­ες που διέρ­ρευ­σαν η επι­στο­λή είναι ιδιό­χει­ρη, δυ­σα­νά­γνω­στη, σε μεσ­σια­νι­κή γραφή με έντο­νο το Να­πο­λε­ό­ντειο ύφος και έντο­νο το στοι­χείο της συ­γκί­νη­σης. 
Ο επι­στο­λο­γρά­φος πα­ρου­σιά­ζει τρόμο (τρέ­μου­λο) στην δεξιά χείρα γι’ αυτό και έχει κα­τα­βλη­θεί προ­σπά­θεια να γρα­φεί με το αρι­στε­ρό χέρι.
 Επί­σης, δια­κα­τε­χό­με­νος από αγ­χώ­δες πα­ρα­λή­ρη­μα με­γα­λεί­ου, πά­σχει εμ­φα­νώς από δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή πα­ρα­πλη­γία, αρι­στε­ρές με­τω­πο­κρο­τα­φι­κές πα­ραι­σθή­σεις (πι­θα­νόν από επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες καρ­πα­ζιές), σύν­δρο­μο ευ­ε­ρέ­θι­στου εντέ­ρου, χρό­νια δυ­σκοι­λιό­τη­τα και ιδιο­πα­θή κνί­δω­ση.

Ανά­στα­τοι στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ανα­μέ­νουν την επι­στρο­φή (πα­ρο­δι­κή) του Δε­λα­στίκ ώστε ως γλωσ­σο­μα­θής να απο­φαν­θεί περί αυτής.

Στην εν λόγω επι­στο­λή γί­νε­ται ένα σύ­ντο­μο φλας μπακ στην «7ετη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο την οποία βιώ­νει η χώρα» και πέ­φτουν κάνα δυο δά­κρυα «για τη λε­η­λα­σία των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των και της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας».

Πα­ρα­κά­τω ανα­φέ­ρε­ται εμ­φα­νώς με λυγ­μούς 
στην «απο­γο­ή­τευ­ση και την αμαύ­ρω­ση της Αρι­στε­ράς από τις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές», στις οποί­ες ο Πα­να­γιω­τά­κης (Λα­φα­ζά­νης) αντι­τά­χθη­κε σθε­να­ρώς ως υπουρ­γός και επί 25ε­τία ανώ­τα­το στέ­λε­χος των ακα­το­νό­μα­στων. 
Φτά­νει δε μέχρι την δια­τύ­πω­ση πως «επι­χει­ρεί­ται σή­με­ρα μια με­γά­λη ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή στρο­φή προς τα δεξιά».

Ο Πα­να­γιω­τά­κης ζητά, με τη βο­ή­θεια της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ πάντα, μια «επα­νί­δρυ­ση και επα­να­θε­με­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς, για το σο­σια­λι­σμό και τον κομ­μου­νι­σμό του 21ου αιώνα», 
αφού ως γνω­στό στον 20ό αιώνα τις πα­ρα­πά­νω έν­νοιες ο Λα­φα­ζά­νης τις υπε­ρα­σπί­στη­κε αρ­κού­ντως, αλλά τι να σου κάνει μόνο ένας άν­θρω­πος και μά­λι­στα στην κα­τά­στα­σή του.

Στη συ­νέ­χεια, χτυ­πώ­ντας το χέρι του στο τρα­πέ­ζι, κί­νη­ση που την φα­ντα­ζό­μα­στε διότι δεν ήμα­σταν πα­ρό­ντες κατά τη συγ­γρα­φή, ο Λα­φα­ζά­νης γρά­φει τέρμα στον «πρα­κτι­κι­σμό της δύ­να­μης της συ­νή­θειας όλων μας, ούτε ένας αφη­ρη­μέ­νος ανα­στο­χα­σμός πέρα και έξω από την πο­λι­τι­κή δράση». 
Μα την Πα­να­γία, έτσι ακρι­βώς το γρά­φει.
 Τέρμα οι ανα­στο­χα­σμοί του εί­δους: «Πού είσαι νιότη που ‘δει­χνες πως θα γι­νό­μουν άλλος». 
Και η Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να ανα­βα­πτι­στεί έτι πε­ραι­τέ­ρω, μιας και μέχρι σή­με­ρα δεν την ανα­βάθ­μι­σαν αρ­κού­ντως.

Απευ­θυ­νό­με­νος στους συ­ντρό­φους του της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, λέει πως αυτή η συ­νερ­γα­σία πρέ­πει να γίνει με κρί­κους (πέντε κρί­κοι ένα τά­λι­ρο), όπου μάλ­λον εν­νο­εί το αλυ­σο­δέ­σι­μο με­τα­ξύ τους, ώστε να μην χά­νο­νται και πρέ­πει να γίνει σει­σά­χθεια (μην σας τρο­μά­ζει δεν πρό­κει­ται για αρ­ρώ­στια) των χρεών των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των και τε­λειώ­νει με το ότι πρέ­πει να βρε­θούν και να τα συ­ζη­τή­σουν όλα αυτά, αλλά όχι σε συ­γκέ­ντρω­ση των ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ όπως το έκα­ναν μέχρι τώρα, διότι περ­νά­ει το ΠΑΜΕ από μπρο­στά τους και κάνει φα­σα­ρία επί­τη­δες, αλλά κάπου αλλού πιο ιδιαί­τε­ρα. Άσε που το ΠΑΜΕ απο­κλεί­ε­ται να έχει τόσο κόσμο και μάλ­λον γυ­ρί­ζουν πίσω και ξα­να­νε­βαί­νουν την Πα­νε­πι­στη­μί­ου για να τους κο­μπλε­ξά­ρουν.

Έγκυ­ροι κύ­κλοι της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ θε­ω­ρούν θε­τι­κή την κί­νη­ση και επι­φυ­λάσ­σο­νται να απα­ντή­σουν μετά την πα­νελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη των 125 πο­λι­τι­κών κι­νή­σε­ων και ομά­δων που την απαρ­τί­ζουν και την οποία συ­γκα­λούν εκτά­κτως.

Πηγές του ΝΑΡ, αντι­θέ­τως, εκ­φρά­ζουν τον έντο­νο σκε­πτι­κι­σμό τους, σε σχέση με τον χρόνο και τον τρόπο που επι­λέ­χθη­καν να δοθεί η επι­στο­λή και θυ­μί­ζουν πως βρί­σκο­νται σε ιδιαί­τε­ρη ανα­τα­ρα­χή με τις απο­χω­ρή­σεις των «6», των «40», του «1» που τον έχουν κάτι σαν όσιο, των προη­γού­με­νων «18» και τόσων άλλων που σι­γά-σι­γά την κά­νουν από το «Ρεύμα», καθώς και σε έντο­νο προ­βλη­μα­τι­σμό σχε­τι­κά με τις διερ­γα­σί­ες τους για το υπό κα­τα­σκευή κόμμα.

Ανα­μέ­νε­ται η πα­ρέμ­βα­ση του Kommon, με βα­ρυ­σή­μα­ντο άρθρο επι­φα­νούς στε­λέ­χους του, όπου θα χαι­ρε­τί­ζει την ενω­τι­κή πρω­το­βου­λία του σ. Λα­φα­ζά­νη.

ΑΠΟ HERKO 
Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

-ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΟΧΤΡΟΙ κι ΟΧΤΡΟΙ ΝΑ ΘΑΒΟΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΗΜΑΙΑ;;

-Η Ελ­λά­δα είναι στο ΝΑΤΟ. Κι η Τουρ­κία είναι στο ΝΑΤΟ. Είναι σύμ­μα­χοι.

-Κι όταν ει­σέ­βα­λε στην Κύπρο η Τουρ­κία ήταν σύμ­μα­χος της Ελ­λά­δας, στο ΝΑΤΟ. Δεν ήταν η Κύ­προς κι ίσως αυτό να ‘φται­γε. 

-Αρ­γό­τε­ρα μπήκε η Κύ­προς στη ΕΕ για να σωθεί και να φύ­γουν οι Τούρ­κοι, αλλά οι Τούρ­κοι δεν έφυ­γαν κι έπεσε και πείνα. 

«Να δεις που κά­πο­τε θα μας πούνε και μα­λά­κες»*

(σύμ­μα­χοι να ‘ναι οχτροί κι οχτροί να θά­βο­νται υπό την ίδια ση­μαία)

Η Ελ­λά­δα είναι στο ΝΑΤΟ. Κι η Τουρ­κία είναι στο ΝΑΤΟ. Είναι σύμ­μα­χοι. 

Το ΝΑΤΟ εγ­γυά­ται σύ­νο­ρα, ελευ­θε­ρί­ες κι ομό­νοια με­τα­ξύ των μελών του. 

Κι όταν ει­σέ­βα­λε στην Κύπρο η Τουρ­κία ήταν σύμ­μα­χος της Ελ­λά­δας, στο ΝΑΤΟ. Δεν ήταν η Κύ­προς κι ίσως αυτό να ‘φται­γε. 

Αρ­γό­τε­ρα μπήκε η Κύ­προς στη ΕΕ για να σωθεί και να φύ­γουν οι Τούρ­κοι, αλλά οι Τούρ­κοι δεν έφυ­γαν κι έπεσε και πείνα. 

Πείνα έπεσε και στην Ελ­λά­δα που κι αυτή μπήκε στην ΕΕ για να τρώει με χρυσά κου­τά­λια, αλλά χά­θη­καν και τα τσί­γκι­να. 

Στο ΝΑΤΟ είναι κι η Αλ­βα­νία. Τώρα θα μπουν στο ΝΑΤΟ και τα Σκό­πια για να ‘ναι κι αυτά σύμ­μα­χοι. 

Εν τω με­τα­ξύ το ΝΑΤΟ που υπήρ­χε – υπο­τί­θε­ται, ως αντί­βα­ρο του Συμ­φώ­νου της Βαρ­σο­βί­ας, απ’ όταν το τε­λευ­ταίο δια­λύ­θη­κε, έχει δι­πλα­σια­στεί. 

Κι η Τουρ­κία που συ­νε­χί­ζει να είναι σύμ­μα­χος, θέλει το μισό Αι­γαίο και εμ­βό­λι­σε σκά­φος ελ­λη­νι­κό. 

Και επει­δή είναι σύμ­μα­χος, δέκα μέρες μετά τον εμ­βο­λι­σμό (προ­σέξ­τε το αυτό), κά­να­με κοινά γυ­μνά­σια με τουρ­κι­κή φρε­γά­τα.

Οι χώρες, δίπλα μας, δια­λύ­ο­νται και πνί­γο­νται στο αίμα από όπλα του ΝΑΤΟ. 

Κι αυτό το πλα­δα­ρό υπο­κεί­με­νο που το παί­ζει υπουρ­γός εξω­τε­ρι­κών χό­ρευε αγκα­λιά με τον αντί­στοι­χο της Τουρ­κί­ας στο ρυθμό του «Εμείς εί­μα­στε ο κό­σμος» που είναι ο ύμνος του ΝΑΤΟ. 

Και το πι­θα­νό­τε­ρο η φωτιά θα πιά­σει κι εμάς.

 Κι έστει­λε κι αυ­στη­ρό μή­νυ­μα στον Τούρ­κο παρ­τε­νέρ του πως εμείς δεν εί­μα­στε Ιράκ. 

Για κά­ποιο λόγο ο γε­λοί­ος, θαρ­ρεί τον εαυ­τόν του κα­λύ­τε­ρο απ’ τους Ιρα­κι­νούς. Αμε­ρι­κα­νά­κι γαρ! 

Γιατί οι υπό­λοι­ποι πο­λι­τι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι δεν βρί­σκου­με να δια­φέ­ρου­με απ’ τους Ιρα­κι­νούς συ­ναν­θρώ­πους μας. 

Αλλά Ιράκ (όπως είναι σή­με­ρα), ο Κο­τζιάς, η παρέα του και τ’ αφε­ντι­κά τους, το πάνε αμέτι – μω­χα­μέ­τι να μας κά­νουν.

 Και Συρία και Λιβύη.

Κι εμείς αγρόν ηγο­ρά­ζου­με. 

Και ξε­που­λά­με λι­μά­νια, αε­ρο­δρό­μια, εκτά­σεις, το παρόν μας και το μέλ­λον των παι­διών μας. 

Κι ο Μη­λιώ­κας τρα­γου­δά­ει: «Να δεις που κά­πο­τε θα μας πούνε και μα­λά­κες». 

Και είναι πολύ πι­θα­νό, σύ­ντο­μα, Τούρ­κοι ερ­γά­τες να σκο­τώ­νουν Έλ­λη­νες και τού­μπα­λιν. 

Και θα θά­βο­νται με τη ση­μαία του ΝΑΤΟ, στο οποίο εί­μα­στε σύμ­μα­χοι. 

Γι αυτό άλ­λω­στε μας στρού­γκα­ραν σ’ αυτό. 

Και κύ­μα­τα προ­σφύ­γων – δικών μας τότε, θα πα­σχί­ζουν να σω­θούν στις χώρες της συμ­μά­χου μας ΕΕ. 

Αλλά τα σύ­νο­ρα τα ‘χουν χτί­σει με τείχη και συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα. Και σκυ­λιά αλυ­χτούν κι οι πρό­σφυ­γες πυ­ρο­βο­λού­νται.

Αλλά πως γί­νε­ται σύμ­μα­χοι να ‘ναι οχτροί κι οχτροί να θά­βο­νται υπό την ίδια ση­μαία; 

Κι όταν κάτω απ’ αυτή τη ση­μαία είναι τα παι­διά μας πως θα νιώ­θου­με αλή­θεια; 

Θα ‘ναι όμως αργά για μας τότε, έτσι δεν είναι;


Κι όμως υπάρ­χουν με­ρι­κοί που σαν πιά­σουν όπλο, ξέ­ρουν που θα το στρέ­ψουν. 

Προ­βλη­μα­τι­στεί­τε από αυ­τούς πριν είναι αργά.


«Να δεις που κά­πο­τε

Θα μας πούνε και μα­λά­κες

Να δεις που κά­πο­τε

Θα μας πούνε και χα­ζούς».


…Σαν κλαί­με τους νε­κρούς μας…


* Γιάν­νης Μη­λιώ­κας

ΑΠΟ HERKO 

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη 

Κυκλοφορεί αυτή η φωτογραφία. Είναι από τη Συρία.

Τα συριακά μέσα καταγγέλλουν τη διεθνή στήριξη των βομβαρδισμών κατά του λαού τους και της κυβέρνησης Άσαντ.

Σε αυτή τη διεθνή στήριξη για το μακελειό στη Συρία συμμετέχει και η ελληνική κυβέρνηση δίνοντας γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ για να σκοτώνει παιδιά, εργαζόμενους, τις υποδομές μιας ολόκληρης χώρας.

Ήταν ένα παιδάκι που ήθελε να ζήσει στη χώρα του ειρηνικά, να σπουδάσει, να δουλέψει για την πατρίδα του... και δεν πρόλαβε. Του καρφώθηκε η ρουκέτα μέσα στο σπίτι του.---Thesska Katerina

Διαμόρφωση κειμένου-επιλογή τίτλου:

 Viva La Revolucion

-"Η σημαία της λογικής είναι κόκκινη''- ΜΠΕΡΛΟΤ ΜΠΡΕΧΤ

Ο μεγάλος Γερμανός κομμουνιστής ποιητής και δραματουργός γεννήθηκε σαν σήμερα το 1898

Μερικά από τα λόγια του:

''...Σε άλλες εποχές η πείνα βασάνιζε τον κόσμο, όταν οι σιτοβολώνες άδειαζαν. 

Τώρα όμως, κι αυτό είναι αδιανόητο, πεινάμε όταν αυτοί παραείναι γεμάτοι… 

Την ίδια στιγμή που κάπου το ύφασμα στοιβάζεται σε μπάλες, κάπου αλλού οι ξεπαγιασμένες ρακένδυτες οικογένειες, που έχουν πεταχτεί σε μια μέρα έξω από το νοικιασμένο σπίτι, διασχίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που πλέον είναι χωρίς κατοίκους. 

Αχ, αυτός που δούλεψε τόσο ακούραστα, ξορκίζοντας την εκμετάλλευση, 

δε βρίσκει σήμερα κανέναν να τον εκμεταλλευτεί κι άλλο. 

Αδιάκοπα διασχίζει την πόλη αναζητώντας εργασία. 

Η γιγάνταια δομή της κοινωνίας που έχει οικοδομηθεί από πολλές γενιές βυθίζεται στη βαρβαρική προιστορική εποχή. 

Και γι’αυτό δεν ευθύνεται η έλλειψη. 

Η υπερπληθώρα, το πάρα πολύ είναι αυτό που την κάνει να κλονίζεται. 

Γιατί το σπίτι δεν είναι προορισμένο για κατοικία και το ύφασμα δεν είναι προορισμένο για ένδυση, Ούτε το ψωμί είναι προορισμένο για φάγωμα. 

Όχι, πρέπει να αποφέρουν κέρδος…μόνο κέρδος 

Τα εκατομμύρια εργατών όμως…τα στοιβάζει τώρα σε εργοστάσια κάτεργα για να τα πετάξει μετά ξανά έξω από τα κάτεργα στους παγωμένους δρόμους. 

Αυτά τα εκατομμύρια εργατών συνειδητοποιούν την αλήθεια. 

Την ψιθυρίζουν έκπληκτοι μεταξύ τους… 

Ο κόσμος της αστικής τάξης…είναι πολύς στενός για να περιλάβει τον πλούτο που έχει δημιουργήσει…"

--απόσπασμα από το έργο του ‘’Το Μανιφέστο’’ –μια έξοχη, ημιτελής ποιητική απόδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Μαρξ και Ένγκελς.

Ελενη Μαρκακη

****************************

''Μέσα στον καπιταλισμό οι άνθρωποι αγωνίζονται σ' ολόκληρη τη ζωή τους για την ίδια την ύπαρξή τους - ο ένας ενάντια στον άλλον. 

Οι γονείς αγωνίζονται για τα παιδιά, τα παιδιά για την κληρονομιά, ο μικρέμπορος αγωνίζεται για το μαγαζί του ενάντια στον άλλον μικρέμπορο και όλοι μαζί οι μικρέμποροι ενάντια στο μεγαλέμπορο.

Ο χωρικός αγωνίζεται ενάντια στον άνθρωπο της πόλης, οι μαθητές αγωνίζονται ενάντια στο δάσκαλο, ο λαός αγωνίζεται ενάντια στις δημόσιες αρχές, τα εργοστάσια αγωνίζονται ενάντια στις τράπεζες, τα κοντσέρν αγωνίζονται ενάντια στα άλλα κοντσέρν.

Πώς να μην πολεμάνε στο τέλος οι λαοί ενάντια στους λαούς!

Οι λαοί, που με αγώνες απόχτησαν μια σοσιαλιστική οικονομία, έχουν πάρει μια θαυμαστή θέση σε ό,τι αφορά την ειρήνη. 

Τα κίνητρα των ανθρώπων γίνονται ειρηνικά.

Ο αγώνας όλων ενάντια σε όλους μεταβάλλεται σε αγώνα όλων για όλους.

Όποιος ωφελεί την κοινωνία, ωφελεί τον ίδιο τον εαυτό του. 

Όποιος είναι χρήσιμος στον εαυτό του, είναι χρήσιμος και στην κοινωνία. 

Αυτοί που καλοπερνούν είναι οι ωφέλιμοι, όχι πια οι βλαβεροί. 

Η πρόοδος παύει να είναι αγώνας για υπεροχή και οι γνώσεις δεν κρατιούνται πια μακριά από κανέναν, αλλά γίνονται προσιτές στον καθένα.

Τις νέες εφευρέσεις μπορούν να τις υποδέχονται με χαρά και ελπίδα αντί με φόβο και με τρόμο.''

Από την ομιλία του Μπρεχτ με την ευκαιρία της απονομής του Βραβείου «Λένιν » «Για την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών» το 1954.

*****

"Η σημαία της λογικής είναι κόκκινη''

(..)

«Το πιο σημαντικό μάθημα που έμαθα, ήταν πως το μέλλον της ανθρωπότητας μπορεί να ιδωθεί μόνον "από τα κάτω", 

από τη σκοπιά των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων. 

Μόνο όποιος αγωνίζεται μαζί τους, αγωνίζεται για την ανθρωπότητα». 

«Σε αυτήν την εποχή των αποφάσεων, πρέπει ακόμα και η τέχνη να αποφασίσει. 

Μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε παραλήρημα, αυταπάτες και σε φαντασιώσεις, όπως και μπορεί να τους οδηγήσει στην πραγματικότητα. 

Μπορεί να μεγαλώσει την άγνοια, όπως μπορεί να μεγαλώσει και τη γνώση», 

«Και μπαρούτι μάζεψαν σωρό.

 Και τους έλειπε πιο μόνο ο πόλεμος.

 Και βρεθήκανε διάφοροι κύριοι...

 Που φροντίσαν να γίνει κι αυτός.

"Σηκωθείτε, στα όπλα, στη μάχη!

 Η πατρίς κινδυνεύει!

 Στα όπλα, για αδελφές και μανάδες! Το θρόνο και την εκκλησία"!».

"Σιγουρέψου σαν φεύγεις από τον κόσμο

 Οχι απλά πως ήσουνα καλός

 Μα πως πίσω σου αφήνεις έναν κόσμο καλό".

Konstantinos Mpourxas

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχός σας. Από το τίποτα πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το, και πάρτε αυτό που σας αρνιούνται.»

Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1898. Ο αναμορφωτής του παγκόσμιου θεάτρου. Ιδρυτής του περίφημου Berliner Ensemble.

Από τα σπουδαιότερα θεατρικά έργα του: “Η Ζωή του Γαλιλαίου” (1937-39), “Μάνα Κουράγιο και τα Παιδιά της” (1936-39), “Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν” (1935-41), “Ο Κύριος Πούντιλα και ο Υπηρέτης του Μάττι” (1940), “Η Άνοδος του Αρτούρου Ούι” (1941), “Τα Οράματα της Σιμόνης Μασάρ” (1940-43), “Ο Σβέικ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο” (1942-43) και “Ο Καυκασιανός Κύκλος με την Κιμωλία” (1943-45). Το 1944 γράφει το έργο “Η ιδιωτική ζωή της κυρίαρχης φυλής”, μια άτεγκτη κριτική της ζωής στη Γερμανία υπό το καθεστώς του Εθνικοσοσιαλισμού.Έγραψε το λιμπρέτο για τις όπερες όπερες: “Η Όπερα της Πεντάρας” και  “Η Άνοδος και η Πτώση της πόλης Μαχάγκονυ”.

Έγραψε, επίσης, πολλά ποιήματα. Από τα πιο γνωστά είναι: “Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε”, “Εγκώμιο στη μάθηση”, “Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου”, “Αυτό θέλω να τους πω”, “Να καταπολεμάτε το πρωτόγονο”, “Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ”, “Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου”, “Εγκώμιο στον Κομμουνισμό”, “Εγκώμιο στη Διαλεκτική”.

Στις φωτογραφίες το Berliner Ensemble στην ομώνυμη πλατεία, το άγαλμα του Μπ. Μπρεχτ σ’ αυτήν και το σπίτι-μουσείο του. Στο Βερολίνο που, μόνο γι αυτά, αξίζει να επισκεφθεί κανείς.

 Στέλιος Κανάκης //

,,η Ζωή τραβάει την Ανηφόρα,, - Αντίο Μίκη,,*

Για τον κύριο Μίκη Θεοδωράκη 

Όταν μπήκαν οι Αμερικάνοι στην Καμπούλ μπήκαν υπό τους ήχους του «Μαουτχάουζεν» του Μίκη Θεοδωράκη. 

Ήταν κάτι για το οποίο ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είχε καμία ευθύνη.

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Για το γεγονός ότι στο συλλαλητήριο στην Αθήνα μετά το τέλος της ομιλίας του κυρίου Θεοδωράκη ακούγονταν οι μελοποιημένοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου και από κάτω χόρευαν ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και οι Παναγιώταροι, γι’ αυτό την κύρια, την αποκλειστική, την απόλυτη ευθύνη φέρει ο ίδιος ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης.

Πριν από λίγες μέρες στον «Ημεροδρόμο» είχαμε γράψει τα εξής:

«Ο Μίκης Θεοδωράκης σύμφωνα με ανακοινώσεις που έχουν γίνει – και δεν έχουν μέχρι τώρα διαψευστεί από τον ίδιο – θα είναι κεντρικός ομιλητής στο εν λόγω συλλαλητήριο. Πράγμα που ήδη αξιοποιούν πολλοί και διάφοροι για το «ξέπλυμά τους». Εφόσον αυτό συμβεί, δύο κουβέντες. Πρώτη κουβέντα: Κρίμα… Δεύτερη κουβέντα: Ο μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης δεν έχει το αλάθητο. Κι αν αυτό ισχύει για τον παγκόσμιο μουσικοσυνθέτη Θεοδωράκη, πόσω μάλλον για τον «πολιτικό» Θεοδωράκη. Η άποψη που έχει για το «Μακεδονικό» ο Μίκης είναι λαθεμένη. Μεγαλύτερο, όμως, θα είναι το λάθος να υπερασπιστεί αυτή τη λάθος θέση του με το ασύγγνωστο λάθος μιας συμμετοχής του σε ένα συλλαλητήριο με τέτοιους διοργανωτές και με τέτοια συνθήματα. Από εκεί και πέρα τον μουσικοσυνθέτη Θεοδωράκη, αλλά και τους αγώνες του, δεν μπορεί να τους «κοντύνει» κανείς. Ούτε καν ο ίδιος».

Σήμερα αποδείχθηκε ότι υπήρξε κάποιος που επιχείρησε όντως να «κοντύνει» τον μουσικοσυνθέτη Θεοδωράκη.

Κι ήταν ο ίδιος. Ο πολιτικός κύριος Μίκης Θεοδωράκης. Που επέτρεψε το έργο του του να γίνει το ηχητικό φόντο σε μια συγκέντρωση που «όσοι συμμετείχαν δεν ήταν όλοι φασίστες», αλλά που όλοι οι φασίστες ήταν εκεί.

***

Όσο για την ομιλία του;

 Οι ύμνοι και οι πανηγυρισμοί από εκείνους που πολέμησαν τα τραγούδια του, από εκπροσώπους, από  υποστηρικτές και «σπορές» αυτών που τα απαγόρευαν, αποτελούν ασφαλή ένδειξη για το περιεχόμενο της.

Έχει συμβεί όχι λίγες φορές, αλλού να βρίσκεται το έργο μεγάλων δημιουργών και αλλού να πορεύονται οι ίδιοι οι δημιουργοί.

Σε ό,τι μας αφορά θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε αρχές (http://www.imerodromos.gr/athliotita-tou-nikou-bogiopoulou/) και να πορευόμαστε σύμφωνα με τους στίχους των τραγουδιών που κανένας δεν μπορεί να λερώσει ή να παραφράσει. Αυτοί είναι οι στίχοι. Eλπίδα, φάρος και ξόρκι μαζί:

Όταν σφίγγουν το χέρι 

ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο 

Όταν χαμογελάνε 

ένα μικρό χελιδόνι

φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους 

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται 

η ζωή τραβάει την ανηφόρα 

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα 

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα 

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα 

Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται 

η ζωή τραβάει την ανηφόρα 

με σημαίες, με σημαίες

με σημαίες και με ταμπούρλα

(Γιάννης Ρίτσος )

*******************************************************

Το νόημα της “Ρωμιοσύνης” δεν αλλοιώνεται από τους φασίστες

Σημείωμα της Έρης Ρίτσου στον τοίχο της στο ΦΒ, σχετικά με τη “Ρωμιοσύνη” που ακούστηκε στο σημερινό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, σε ένα κοινό που είχε μεταξύ άλλων φασίστες, πατριδοκάπηλους κτλ.

 Έρη Ρίτσου aπό κατιούσα

Η Ρωμιοσύνη γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 1945-47, μέσα στον εμφύλιο, και είναι μια εποποιία της Αντίστασης του Ελληνικού λαού κατά των Ναζί.

Η Ρωμιοσύνη μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη, μετά τον ξυλοδαρμό του καθώς και άλλων αριστερών από τους χωροφύλακες στον Πειραιά, ανήμερα των Φώτων το 1966. Μέσα στα αίματα ο Μίκης επιστρέφει σπίτι του και βρίσκει ένα αντίτυπο της Ρωμιοσύνης που μελοποιεί μέσα σε λίγες ώρες.

Είτε φασίστες την τραγουδήσουν, είτε πατριδολάγνοι, είτε πατριδοκάπηλοι, είτε δωσίλογοι, είτε άσχετοι, είτε ανύποπτοι, η Ρωμιοσύνη είναι το ποίημα που είναι, γράφτηκε για το λόγο που γράφτηκε και αυτό

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ.

Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.

Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,

μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους

σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.

Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι

τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους

τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους –

ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ

κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους

σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.

Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο

ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους

ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους

ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα.

*******************

«Τραβήξανε ψηλά πολύ ψηλά, δύσκολο και να χαμηλώσουνε…»**

ΑΠΟ HERKO 

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κα­νά­κης //

Πριν πολλά χρό­νια έγρα­φε ο Μίκης στον Γρη­γό­ρη Μπι­θι­κώ­τση:

«Γρη­γό­ρη. Διά­βα­σα με κα­τά­πλη­ξη ότι πρό­κει­ται να τρα­γου­δή­σεις στα «Δει­λι­νά» τον «Ύμνο της Επα­να­στά­σε­ως». Νο­μί­ζω ότι είσαι αρ­κε­τά με­γά­λος για να κα­τα­λα­βαί­νεις τι πρό­κει­ται να κά­νεις. Πόσες ευ­θύ­νες επω­μί­ζε­σαι και σε τι σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους μπαί­νεις. Κά­θι­σε σπίτι σου με αξιο­πρέ­πεια. Μην γκρε­μί­ζεις με μια κλω­τσιά αυτό που χτί­σα­με μαζί τόσα χρό­νια. Μην ακούς τους κερ­δο­σκό­πους και τους προ­σκυ­νη­μέ­νους. Μη ρί­χνεις στον βούρ­κο το όνομά σου και το όνομα των παι­διών σου, που σε λίγο θα ντρέ­πο­νται για σένα. Κάνε τον άρ­ρω­στο. Φύγε για το εξω­τε­ρι­κό… Γιατί αν εσύ ο Μπι­θι­κώ­τσης, το πρω­το­πα­λί­κα­ρο του Θε­ο­δω­ρά­κη, γί­νεις επί­ση­μος τρα­γου­δι­στής της Δι­κτα­το­ρί­ας τρα­γου­δώ­ντας αυτό το άθλιο κα­τα­σκεύ­α­σμα, θα πρέ­πει να ξέ­ρεις ότι θα γί­νεις ο πιο αχά­ρι­στος και τι­πο­τέ­νιος προ­δό­της που γέν­νη­σε ο Λαός μας…

Από τότε, πέ­ρα­σε μισός αιώ­νας. 

Με την μου­σι­κή του Μίκη και τη φωνή του Γρη­γό­ρη ονει­ρευ­τή­κα­με, ερω­τευ­τή­κα­με, δα­κρύ­σα­με στα στά­δια. 

Το τρα­γού­δι τους κυ­μά­τι­ζε, λες, τις κόκ­κι­νες ση­μαί­ες μας όλα αυτά τα χρό­νια καθώς βα­δί­ζα­με στις δια­δη­λώ­σεις.

 Η μου­σι­κή των ονεί­ρων, των πόθων, των ελ­πί­δων, των αγώ­νων μας. 

Ο Συν­θέ­της του Εθνι­κού Ύμνου της Πα­λαι­στί­νης, του Μα­ουτ­χά­ου­ζεν που έγινε εθνι­κό τρα­γού­δι του Ισ­ρα­ήλ, του «Κάντο Χε­νε­ράλ» των λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κων αγώ­νων. 

Το αρι­στουρ­γη­μα­τι­κό «Άξιον Εστί», ο «Επι­τά­φιος» των δικών μας νε­κρών, Η «Όμορ­φη Πόλη» που πρέ­πει κι ίσως κά­πο­τε κα­τα­φέ­ρου­με να χτί­σου­με. Στ’ όνει­ρο αυτής της «Πόλης» και το βρα­βείο Λένιν που άξια «μας» πρό­σφε­ρε η Σο­βιε­τι­κή Ένωση.

Κά­πο­τε Μίκη έγρα­ψες πως νιώ­θεις «σαν θω­ρη­κτό στη λίμνη των Ιω­αν­νί­νων». 

Σή­με­ρα τα πράγ­μα­τα είναι χει­ρό­τε­ρα.

 «Θά­λασ­σες μας ζώ­νουν, κύ­μα­τα μας κλειούν, σ’ άγριους βρά­χους πάνω τα νιάτα μας φρου­ρούν…».

 Σχε­δόν όπως τότε στο ημί­φως του δω­μα­τί­ου στην Ικα­ρία της εξο­ρί­ας που μαζί με τους συ­νε­ξό­ρι­στους στή­να­τε στο με­γα­λείο της στιγ­μής αυ­τούς τους στί­χους.

Αλλά,

 «…Στων φρου­ρών το πεί­σμα θα στα­θού­με ορθοί, στις καρ­διές ατσά­λι φλόγα στην ψυχή…», τρα­γού­δη­σε κό­σμος πολύς. Και την μπα­γκέ­τα την κρά­τα­γες εσύ Μίκη.

Αγα­πη­μέ­νε μας Μίκη,

 «κά­θι­σε σπίτι σου με αξιο­πρέ­πεια.

 Μην γκρε­μί­ζεις με μια κλω­τσιά αυτό που χτί­σα­με μαζί τόσα χρό­νια. 

Μην ακούς τους κερ­δο­σκό­πους και τους προ­σκυ­νη­μέ­νους…».

 Συ, άλ­λω­στε, είπας!

Μην τους χα­ρί­ζε­σαι Μίκη. 

Όσο κι αν σε πριο­νί­ζουν το έργο σου δεν απα­ξιώ­νε­ται, δεν σβή­νει, δεν ακυ­ρώ­νε­ται. 

Όσο το μπόι κι αν μα­ζέ­ψει, το «Ανά­στη­μα» του με­γά­λου συν­θέ­τη των αγώ­νων πα­ρα­μέ­νει.

Δεν ξέρω αν «Για κά­ποιον μες στον κόσμο είν’ αργά», αλλά, έστω κι έτσι, εμείς μαζί σου θα τρα­γου­δά­με:

«Ποιος τη ζωή μου,

ποιος πα­ρα­φυ­λά

στου κό­σμου τα στενά

ποιος ση­μα­δεύ­ει;

πού πήγε αυτός που

ξέρει να μιλά

που ξέρει πιο πολύ

και να πι­στεύ­ει;»

**Γιάν­νης Ρί­τσος

**********

*Αντίο Μίκη,,

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη.

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη γιατί μέσα από τα τραγούδια του έμαθα για τους πραγματικούς λαϊκούς αγώνες. Για το πείσμα των ανταρτών στο βουνό, για την θυσία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, για τις πέτρες της Μακρονήσου, για τον Ωρωπό, για την Γυάρο, την Ικαρία, την όμορφη πόλη. Για τους καημούς της ξενιτιάς.

 του Θύμιου Καλαμούκη

(απόσπασμα από τη ρ/φ Ελληνοφρένεια της 5ης Φεβρουαρίου)

Για την Μαργαρώ και την Μυρτιά, τις καμπάνες που σημαίνουν, το καρτέρεμα, το Μαουτχάουζεν, μέχρι το χελιδόνι και τα αετόμορφα ψηλά βουνά της δικαιοσύνης

Για την δολοφονία του Λαμπράκη και για το πώς πήρε λίγο μετά τον Πέτρουλα.

Για τον Αντρέα που τον χτυπάνε το βράδυ στην ταράτσα.

Ευχαριστώ τον Μίκη Θεοδωράκη που μου φύτεψε στην ψυχή τον Ελύτη τον Σεφέρη τον Ρίτσο, τον Λειβαδίτη, τον Καμπανέλη, τον Αναγνωστάκη, τον Βάρναλη.

Ευχαριστώ γιατί μέσα από τις ολοζώντανες διηγήσεις του έμαθα την σύγχρονη ιστορία με τις διώξεις των πατριωτών, την αυθαιρεσία του παρακράτους, τον διχασμό του δεξιού κράτους, την παρανομία και την αντίσταση.

Χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν αυτό που είμαι. Νομίζω κανείς μας δεν θα ήταν αυτό που είναι.

Από χτες τον ευχαριστώ και για κάποιους επιπλέον λόγους, που δεν είχα φανταστεί ποτέ.

Τον ευχαριστώ που μου έδειξε τι σημαίνει κατάντια. Πόσο εύκολα κατρακυλάς σε αυτήν όταν δεν έχεις ρίζες. Όχι όταν δεν έχεις παρελθόν, όταν δεν έχεις ρίζες βαθιές και γερές.

Πόσο απεχθές είναι να σε αγκαλιάζει το παπαδαριό, να σε χειροκροτεί το φασισταριό, να σε χρησιμοποιεί δημοσιογραφικό αληταριό.

Που μου θύμισε ότι η φράση ενότητα του λαού είναι κίβδηλη. Φούσκα. Ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενότητα του τραπεζίτη με τον δανειολήπτη, του βιομήχανου και του εργάτη, του εφοπλιστή και του ναυτικού. Ότι οι μπαρούφες περί εθνικής ενότητας κρύβουν την λύσσα των λύκων απέναντι στο πρόβατο. Τα σάλια του λιονταριού απέναντι στην αντιλόπη.

Ότι την ελληνική κοινωνία, κάθε κοινωνία, την χωρίζουν τα συμφέροντα διαφορετικών ομάδων. Και ότι οι οικονομικά ισχυρές ομάδες κάθε κοινωνίας, κρύβουν τις επιδιώξεις τους και προσπαθούν πάντα τα δίκαια κοινωνικά αιτήματα των ανίσχυρων ομάδων να τα μετατρέπουν σε εθνικά αιτήματα.

Το ανησυχητικό είναι ότι αυτές τις επιδιώξεις τις ενστερνίζονται και οι οικονομικά αδύνατοι. Πχ μπορεί να πεινάς, να είσαι χρεωμένος αλλά είσαι απόγονος σπουδαίων προγόνων. Μπορεί να είσαι άνεργος, κακοπληρωμένος και να μην είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου αλλά είσαι υπερήφανος για τον Μέγα Αλέξανδρο.

Να θεωρείς ψυχή σου το όνομα της Μακεδονίας και όχι την παιδεία.

Να μην ξεχάσω ότι τα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν να αντικαταστήσουν τους κοινωνικούς αγώνες κατά της λιτότητας, με και καλά εθνικούς αγώνες, για μια υπόθεση που για όλο τον πλανήτη είναι λυμένη.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεπής μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής σου. Όμως μέχρι το τελευταίο. Και πόσο κομβικό μπορεί να είναι το προτελευταίο λεπτό.

Την διαφορά μεταξύ γεμάτης πλατείας τον Δεκέμβρη του 44, και γεμάτης πλατείας τον Φλεβάρη του 2018.

Ότι, κάθε τι μαζικό δεν είναι κατά ανάγκην και σωστό.

Την απέχθεια στο ρεύμα της μάζας, την ευκολία της την εθελοτυφλία της. Την εύπεπτη σκέψη και την επιφανειακή ανάλυση.

Ναι προφανώς δεν ήταν φασίστες όλοι όσοι ήταν εκεί, αλλά πότε τελικά και πως αρχίζεις να φασιστικοποιείσαι. Με όλες τις αναλογίες... προφανώς οι νεολαία της Γερμανίας του μεσοπολέμου δεν φανταζόταν ότι θα ήταν αυτή που θα γύριζε σε φέρετρα μερικά χρόνια αργότερα. Ούτε οι ενήλικες της Γερμανίας του μεσοπολέμου ήθελαν να ψήνουν σε φούρνους τα πτώματα των Εβραίων. Προφανώς δεν το ήθελαν αλλά έγινε γιατί το ήθελαν κάποιοι. Που όμως ποτέ δεν το είπαν καθαρά. Και που πάντα μιλούσαν για ισχυρή και καθαρή Γερμανία.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε όλα αυτά που σιχαίνομαι. Να χαϊδεύω την μπόλικη αφέλεια και την άγνοια του πλήθους. Να σιγοντάρεις την επιπολαιότητα της μαζικής σκέψης.

Να βροντοφωνάζεις ότι θέλεις την Μακεδονία ελληνική ενώ η Ελλάδα δεν είναι ελληνική. Ούτε δρόμοι, ούτε λιμάνια, ούτε αεροδρόμια, ούτε παραλίες, ούτε πετρέλαια ούτε δάνεια. Τίποτε.

Τον ευχαριστώ που με βοήθησε να τελειώσω μια και καλή, με τους μύθους, τα σύμβολα και τα κεφάλαια του έθνους.

Τον ευχαριστώ που με απενεχοποίησε.

Τον ευχαριστώ που κατάλαβα ότι ο αγώνας μας για καλύτερο αύριο, είναι ακόμη πιο δύσκολος χωρίς πατερίτσες από το παρελθόν. Μπορούμε και χωρίς αυτές. Μπορούσαμε εδώ και καιρό, αλλά για λόγους συναισθηματικούς τις κρατούσαμε στα χέρια.

Τον ευχαριστώ που μου απέδειξε γιατί δεν έπρεπε να ήμουν στο σύνταγμα χτες.

Που μου υπενθύμισε την αναγούλα για τις μπούρδες περί εθνικής ενότητας, κυρίαρχου λαού και υπερήφανου λαού. Και είναι μπούρδες, γιατί αυτός ο λαός δείχνει μαζικότητα και υπερηφάνεια όταν έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα έχει κόστος η όποια διαμαρτυρία του. Όταν είναι συμβατή με τα θέλω των ισχυρών. Όταν ο όποιος αντίπαλος είναι σιγουράκι. Αν αυτή την στιγμή κάποιος απειλεί την εθνική κυριαρχία είναι η πανίσχυρη Τουρκία και όχι τα ανύπαρκτα Σκόπια. Γιατί λοιπόν ψυχή είναι η Μακεδονία και όχι το Αιγαίο. Από την Μακεδονία οι βόρειοι γείτονες μας έχουν πάρει το όνομα. Οι ανατολικοί γείτονες με τις συνεχείς απειλές παραβάσεις και παραβιάσεις κάθε μέρα, δεν μας παίρνουν κάτι; Τι αλα καρτ υπερηφάνεια είναι αυτή;

Είμαστε ατρόμητοι μόνο προς τα πάνω όχι προς τα δίπλα; Επίσης σε Μακεδονία και Αιγαίο, Πελοπόννησο και Κρήτη χρωστάνε μέχρι και τα τρισέγγονα, ένα χρέος που μας φορέθηκε.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε ότι ναι δεν είναι όλοι φασίστες, αλλά ότι μπορούν να γίνουν όλοι φασίστες. Ακόμη και χωρίς να το καταλάβουν. Ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις μέχρι να μπείς στο τάγμα εφόδου. Ότι η ανοχή είναι το πρώτο σκαλί.

Τον ευχαριστώ που μου υπενθύμισε να μην ξεχάσω ποτέ και να μην ξεχνάω να μπερδεύω τον αριστερόστροφο φασισμό με τον φασισμό. Γιατί ο φασισμός είναι ένας και μοναδικός. Είναι ΜΟΝΟ μαύρος, έχει μόνο αγκυλωτό σταυρό, διαιρεί, στοχοποιεί και δολοφονεί. Γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει αριστερόστροφα ο φασισμός είναι να γυρνάει με αριστερή φορά το μαχαίρι στην καρδιά του Φυσα.

Τον ευχαριστώ που μου θύμισε ότι τελικά δεν είναι η ελπίδα, αλλά η ξευτίλα που πεθαίνει τελευταία.

Τον ευχαριστώ και λυπάμαι. Εγώ τον Μίκη δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν πρέπει να τον μοιράζομαι με φασίστες. Δεν θέλω να μας ενώνει με τους φασίστες ο Μίκης.

Αυτόν τον Μίκη δεν θέλω να τον μοιράζομαι. Σας τον χαρίζω. Δεν είναι ο δικός μου Μίκης. Είναι όλος δικός σας. Πάρτε τον.

Και τον ευχαριστώ που μου δίνει το δικαίωμα να ζητήσω εγώ ταπεινά συγνώμη από τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Ανδρέα Λεντάκη, τους 200 συντρόφους της Καισαριανής, τον Νίκο Μπελογιάννη, τους χιλιάδες εξόριστους, που δεν έγιναν ποτέ εθνικό σύμβολο, τους χιλιάδες νεκρούς, τους χιλιάδες ονειροπόλους, τους χιλιάδες αγωνιστές απλούς ανθρώπους που μέχρι τέλους πάλεψαν να κρατήσουν τον όνομα και την ιστορία τους καθαρή και κρυστάλλινη. Που δεν τραγούδησαν το σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες μαζί με ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους χαραγμένο τον αγκυλωτό σταυρό.

Για μένα χτες ήταν μια σημαντική μέρα. Και σημαδιακή μέρα. Και θλιβερή μέρα. Περνά στην ιστορία. Γιατί πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης. Έφυγε ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας μεγάλος πνευματικός άνθρωπος. Ένας κορυφαίος δημιουργός, ένας ζωντανός θρύλος, που μεγαλούργησε όταν ήταν γειωμένος με τις αγωνίες του λαού μας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε χτές και μας άφησε έναν πλούτο μουσικής, ένα τεράστιο έργο. Μια σημαντική παρακαταθήκη.

Ήταν μια μέρα σημαδιακή και κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα τιμούμε την μνήμη του και θα θυμόμαστε τον θάνατο του.

Θα τον έχουμε πάντα ψηλά στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Αντίο Μίκη

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion