ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μπογιόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μπογιόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2019

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΣΤΙΣ 7 ΙΟΥΛΗ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΣ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ !!

Τέτοια κυβέρνηση έχετε;

Φαντάσου – λέει – στις 8 Ιούλη να είχαμε μια κυβέρνηση που δεν θα έκανε δα και κάτι το… επαναστατικό, αλλά θα αποφάσιζε να κατοχυρώσει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ.
Πως;
Ανακοινώνοντας στους εφοπλιστές ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν κι αυτοί φόρους. Ότι την ώρα που ο μισθωτός των 3 και 60 φορολογείται με 22%, μπαίνει τέλος στην δική τους «φορολόγηση» της τάξης του… 0,048%!!! Κι ότι οι φόροι που θα εισπραχτούν από την κατάργηση (σε ένα νόμο με ένα άρθρο) της «οικειοθελούς (!) φορολόγησης που τους έχουν εξασφαλίσει ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, θα πάνε στην ενίσχυση των αδύναμων.
Φαντάσου – λέει – στις 8 Ιούλη να είχαμε μια κυβέρνηση που δεν θα έκανε δα και κάτι το… επαναστατικό, αλλά θα καταργούσε, εδώ και τώρα, τον ΕΝΦΙΑ.
Πως;
Καλώντας τα 559 «πατριωτάκια» μας που είδαν μέσα στην κρίση να εκτινάσσονται τα πλούτη τους στα 76 δις δολάρια («Βήμα», 24/8/2014) να προσέλθουν στο ταμείο. Και μάλιστα για να καταβάλλουν ένα συμβολικό τίμημα. Όχι το 40% και το 50% που κατέβαλαν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι από τους πενιχρούς μισθούς και τις λεηλατημένες συντάξεις τους όλα αυτά τα χρόνια. Όχι. Μόλις το 10% από τον πλούτο των Κροίσων μας, αυτής της χούφτας που κατέχει το 45% ολόκληρου του ΑΕΠ της χώρας, θα ήταν αρκετό για να απαλλαγεί ο λαός μας δυο φορές από τον ΕΝΦΙΑ!
Φαντάσου – λέει – στις 8 Ιούλη να είχαμε μια κυβέρνηση που δεν θα έκανε δα και κάτι το… επαναστατικό, αλλά θα έλεγε «κάτω τα ξερά σας από τον δημόσιο πλούτο» στους κυρίους των Υπερταμείων και θα σχεδίαζε πάνω του ένα παραγωγικό μοντέλο για να δουλέψουν τα παιδιά μας που βυθίζονται στην ανεργία και την μερική «απασχόληση» και τα άλλα που έχουν φύγει στο εξωτερικό.
Πως;
Με την χρηματοδότηση της δημόσιας περιουσίας από την φορολόγηση των εχόντων και κατεχόντων της ολιγαρχίας και από την άρνηση του ξεζουμίσματος των πόρων της χώρας από τα εγχώρια και διεθνή κοράκια, που θα την μετέτρεπε από κατάλογο ξεπουλήματος υπέρ «επενδυτών και από «ενέχυρο» υπέρ τοκογλύφων δανειστών, σε εργαλείο ανάπτυξης με στόχο όχι το κέρδος των Λάτσηδων, αλλά το κοινωνικό όφελος.
Φαντάσου – λέει – στις 8 Ιούλη να είχαμε μια κυβέρνηση που δεν θα έκανε δα και κάτι το… επαναστατικό, αλλά θα επέστρεφε τα κλοπιμαία στους πιο αδύναμους συνταξιούχους.
Πως;
Πηγαίνοντας στους καλούς μας τραπεζίτες. Αυτούς που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί 4 φορές. Που βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια των ανθρώπων. Και που – μέσα στην προεκλογική περίοδο – επέβαλαν ένα ακόμα χαράτσι δισεκατομμυρίων, αυξάνοντας τις τραπεζικές τους προμήθειες στις διατραπεζικές συναλλαγές. Φαντάσου μια κυβέρνηση που θα τους έλεγε: «Τέρμα η μάσα, παιδιά». Και θα αποφάσιζε – για αρχή -ότι αυτά που μέσα στην προεκλογική ζούλα περάσανε φιρμάνι για να βουτήξουνε, ξανά, δεν θα πάνε στα θησαυροφυλάκια τους. Θα πάνε στα Ασφαλιστικά Ταμεία.
Φαντάσου – λέει – στις 8 Ιούλη να είχαμε μια κυβέρνηση που δεν θα έκανε δα και κάτι το… επαναστατικό, αλλά θα καταργούσε αυτή την ασύλληπτη κλοπή που αποκαλείται «εισφορά αλληλεγγύης»!
Πως;
Πηγαίνοντας στους 4 επιφανέστερους εκπροσώπους της εγχώριας ολιγαρχίας μας, αυτούς που κατέχουν 10 δις πλούτο, και θα τους καλούσε σαν καλούς… αλληλέγγυους πατριώτες, να καταθέσουν μόλις το 10% της χλιδής τους. Όχι το 40% και το 50% των χαρατσιών που επιβλήθηκαν πάνω στο υστέρημα των μισθωτών και των συνταξιούχων. Όχι. Αυτοί μόνο το 10%. Και μάλιστα από το υπερπλεόνασμά τους. Με μια τόσο «απλή» κίνηση θα είχε καταργηθεί για τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα η ασύλληπτη κλοπή που αποκαλείται «εισφορά αλληλεγγύης» έως και 2 φορές!
Άσχημη θα ήταν μια τέτοια κυβέρνηση; Δεν νομίζουμε. Αλλά έχουμε και πλήρη επίγνωση ότι, παραμονές των εκλογών, στο ερώτημα προς τους μπλε, ροζ, πράσινους  υποψήφιους κυβερνώντες και συγκυβερνώντες αν «έχετε τέτοια κυβέρνηση» να μας προτείνετε, η απάντηση που θα παίρναμε θα ήταν ότι… η φαντασία μας καλπάζει.
Διαβεβαιώνουμε, λοιπόν, ότι τόσο φαντασιόπληκτοι δεν είμαστε ώστε να πιστεύουμε ότι μπορεί στις 8 Ιουλίου να έχουμε τέτοια κυβέρνηση. Εντούτοις δεν θεωρούμε (με το συμπάθιο κιόλας) ότι θα πρέπει να παραιτηθούμε από το να θέλουμε μια τέτοια κυβέρνηση.
Και φυσικά δεν θεωρούμε (με το συμπάθιο κιόλας), ακόμα κι αν δεν μπορούμε να έχουμε μια τέτοια κυβέρνηση, ότι θα πρέπει να παραιτηθούμε από το δικαίωμά μας, την Δευτέρα, να έχουμε μια τέτοια – κόκκινη – αντιπολίτευση.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2018

TO FACEBOOK ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ -ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΕΟΝΑΖΙ ;;!!


Τι κάνατε στην Κάνδανο, Κασιδιάρη;




Σήμερα είναι η επέτειος της σφαγής της Κανδάνου. Ξεκίνησε στις 2 Ιουνίου 1941. Η Κάνδανος, ένα μικρό χωριό της Κρήτης στο Νομό Χανίων, έμελλε να γίνει ένα από τα μνημεία της ναζιστικής θηριωδίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το ολοκαύτωμα της Κανδάνου, όπως και η σφαγή στο Κοντομαρί, ήταν απάντηση των Γερμανών εισβολέων στην ηρωική αντίσταση του λαού της Κρήτης, στο έπος που γράφτηκε στην Ιστορία ως «Μάχη της Κρήτης».

Από το http://malia-crete-kgrek.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Η Κάνδανος είχε βομβαρδιστεί ήδη από την πρώτη μέρα της «Μάχης της Κρήτης», στις 20 Μάιου. Στις 24 Μάη, μετά από σφοδρή μάχη στο φαράγγι της Κανδάνου, σκοτώνονται πολλοί Γερμανοί. Παρότι η «Μάχη» τελειώνει στις 31 Μάιου, οι ναζί επιστρέφουν στο χωριό. Τη Δευτέρα 2 Ιούνη μετά από διαταγή του Γκαίρινγκ ξεκινά η ανείπωτη σφαγή, η οποία ολοκληρώνεται την επόμενη μέρα. Αρχίζει ο ανελέητος βομβαρδισμός του χωριού ενώ στη συνέχεια τμήματα του ναζιστικού στρατού μπαίνουν στο χωριό.

Η Κάνδανος γίνεται ολοκαύτωμα. Οι ναζί συγκεντρώνουν κατά ομάδες τους κατοίκους και αρχίζουν οι εκτελέσεις. Οι περίπου 180 κάτοικοι της Κανδάνου δολοφονούνται, τα σπίτια τους πυρπολούνται, ακόμα και τα ζώα τους σφάζονται. Το μένος των ναζί είναι τέτοιο που αφήνουν και γραπτές αποδείξεις της θηριωδίας τους. Η Κάνδανος, όπως σωστά έχει καταγραφεί στην εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου», είναι «η μοναδική περίπτωση εγκλήματος πολέμου, όπου ο θύτης όχι μόνον αναγνωρίζει το έγκλημά του, αλλά το προπαγανδίζει προς παραδειγματισμό των υπολοίπων».



«Προς παραδειγματισμό», λοιπόν, τις αμέσως επόμενες ημέρες οι ναζί τοποθετούν δύο πινακίδες – επιγραφές στις εισόδους της Κανδάνου από Χανιά και Παλαιόχωρα, γραμμένες στα γερμανικά και τα ελληνικά.

Η πρώτη πινακίδα έγραφε: «Διά την κτηνώδη δολοφονία Γερμανών αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών και του μηχανικού από άνδρες, γυναίκες, παιδιά και παπάδες μαζί και διότι ετόλμησαν να αντισταθούν κατά του μεγάλου Ράιχ κατεστράφη την 3/6/41 η Κάνδανος εκ θεμελίων διά να μην επανοικοδομηθεί πλέον ΠOTE».

H δεύτερη (ελαφρώς ανορθόγραφη) πινακίδα έγραφε: «Ως αντίποινον των απω οπλισμένων πολιτών ανδρών και γυναικών εκ των όπισθεν δολοφονηθέντων Γερμανών στρατιωτών κατεστράφη η Κάνδανος».

Όμως το 1943 οι ναζί «φιλοτέχνησαν» και τρίτη – μαρμάρινη αυτή τη φορά – στήλη που ανέφερε: «Εδώ υπήρχε η Κάνδανος κατεστράφη προς εξιλασμόν της δολοφονίας 25 Γερμανών Στρατιωτικών».


Μοναδικά ιστορικά τεκμήρια της ναζιστικής κτηνωδίας αποτελούν οι φωτογραφίες του Franz Peter Weixler που ήταν ο πολεμικός ανταποκριτής της Βέρμαχτ που φωτογράφισε την εκτέλεση στο Κοντομαρί. 

Εδώ ο ναζί ρίχνει την χαριστική βολή στους εκτελεσμένους (Χριστίνα Λούπα, «Δείτε καρέ – καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς – Η ιστορία του Franz Peter Weixler», http://tvxs.gr)

Ας έρθουμε τώρα στην Ελλάδα του 2018. Αυτός με τη σβάστικα στο χέρι είναι ο Κασιδιάρης.



Ο Κασιδιάρης, στις 20/4/2011, εξυμνούσε με άρθρο του στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» το «ανανεωτικό» και «πνευματικό κίνημα» του ναζισμού. 

Έγραφε: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και οκλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)».

Αυτός που ανταλλάσει ναζιστικούς χαιρετισμούς με τους ομοϊδεάτες του (λέγοντας ότι πρόκειται για… «αρχαιοελληνικό» χαιρετισμό) είναι ο Μιχαλολιάκος.



Ο Μιχαλολιάκος, στο άρθρο του για τον Χίτλερ («Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987), έγραφε: «Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νοιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί (…) με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!».

Ο ίδιος τύπος, ο Μιχαλολιάκος, στο βιβλίο του με τίτλο «Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη», παραληρεί υπέρ του ναζισμού. Εξυμνεί τα «WAFFEN SS» τα οποία αποκαλεί … «Μήνυμα Φωτεινό» στην Ελλάδα και την Ευρώπη! Γράφει (σελίδα 46): «Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί».

Όποιος δεν καταλαβαίνει ποιο είναι το «φωτεινό» (κατά Μιχαλολιάκο) μήνυμα του ναζισμού, όποιος αμφιβάλλει τι κρύβεται πίσω από το «ρομαντικό» (κατά Κασιδιάρη) πνεύμα του «εθνικοσοσιαλισμού», όποιος συσχετίζει ανιστόρητα τον πατριωτισμό με τον αιμοσταγή και πατριδοκάπηλο εθνικισμό, ας ρίξει μια ματιά στην Κάνδανο. Και στο Κοντομαρί…




 Ο Νίκος Μπογιόπουλος αναφέρθηκε στην εκπομπή του στον Real fm (4/6/2018) τόσο στο μπλοκάρισμα του αντιναζιστικού άρθρου του στον «Ημεροδρόμο» από την Facebook, όσο και στη σχετική παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Σταύρου Κοντονή, στην συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ.
Ακολουθεί το ηχητικό απόσπασμα:
***

Το Facebook συνεχίζει τη λογοκρισία φτάνοντας στα όρια του φιλοναζισμού



ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018
Παρά τη μεγάλη δημοσιότητα που έχει λάβει το μπλοκάρισμα του αντιναζιστικού άρθρου του Νίκου Μπογιόπουλου στον «Ημεροδρόμο» από τo Facebook, παρόλο που το θέμα έφτασε μέχρι τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ με παρέμβαση του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Σταύρου Κοντονή, η εταιρεία που διαχειρίζεται το Facebook συνεχίζει την τακτική της:

1. Μετά το πρώτο 24ωρο μπλοκάρισμα το Facebook μπλόκαρε ξανά το προφίλ Νίκος Μπογιόπουλος αυτή τη φορά για 2 μέρες, διότι o δημοσιογράφος «δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις».

2. Εξαφάνισε την ανάρτηση του επίμαχου αντιναζιστικού άρθρου του Νίκου Μπογιόπουλου Τι κάνατε στην Κάνδανο, Κασιδιάρη; από τη σελίδα του «Ημεροδρόμου» στο Facebook.

3. Έριξε «μαύρο» στη φωτογραφία της ανάρτησης – καταγγελίας To facebook μπλοκάρει άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου κατά του ναζισμού στη σελίδα του «Ημεροδρόμου» στο Facebook.

4. Σε αρκετά προφίλ που είχαν κοινοποιήσει το αντιναζιστικό άρθρο εμφανίζει τη σημείωση πως το βλέπει μόνο ο χρήστης διότι παραβιάζει τους κανόνες του Facebook.

Δεν γνωρίζουμε εάν όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μιας αυτοματοποιημένης διαδικασίας που η ανοησία της καθίσταται υπέρτερη της «τεχνητής νοημοσύνης» της ή εάν είναι συνειδητή επιλογή.

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Το Facebook συνεχίζει τη λογοκρισία φτάνοντας στα όρια του φιλοναζισμού.

Yστερόγραφο: Η φωτογραφία στο δημοσίευμα μας είναι στο πλαίσιο των όρων και των κανόνων λειτουργίας του facebook ή θα κάνουν ορισμένοι (ποιοί άραγε;…) αναφορές και θα λογοκριθεί κι αυτό;…

Νέα Ενημέρωση: 

To Facebook απολογείται – Οι ναζί της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτονται!




ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ (5/6/2018) στο προσωπικό προφίλ Νίκος Μπογιόπουλος εστάλη μήνυμα από την εταιρεία που διαχειρίζεται το Facebook. Με το μήνυμα η εταιρεία ζητά «συγγνώμη», ομολογεί ότι διέπραξε λογοκρισία κατά του αντιναζιστικού άρθρου του Νίκου Μπογιόπουλου στον «Ημεροδρόμο» με τίτλο Τι κάνατε στην Κάνδανο, Κασιδιάρη;, επαναφέρει την δημοσίευση που είχε αφαιρέσει και αίρει το μπλοκάρισμα του προφίλ.

Facebook: «Κάναμε λάθος – Ζητούμε συγγνώμη»


Σύμφωνα με τον ισχυρισμό της εταιρείας έγινε «λάθος». Στο μήνυμα καταγράφεται ότι το Facebook προχώρησε σε αφαίρεση της δημοσίευσης από το προφίλ του Νίκου Μπογιόπουλου την οποία «επαναφέρει», απολογείται για τα «μπλοκαρίσματα που επιβλήθηκαν» και ζητά συγγνώμη. Σημειώνει, μάλιστα, ότι επαναφέρει το περιεχόμενο που είχε αφαιρέσει καθώς αυτό «δεν παραβίαζε τους Ορους της κοινότητάς μας».
Η εξέλιξη αυτή προέκυψε μετά το σάλο που δημιουργήθηκε λόγω της λογοκρισίας και μετά από πλήθος διαμαρτυριών, ακόμα και στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θυμίζουμε ότι για το θέμα προχώρησε σε παρέμβαση ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρος Κοντονής, στο Συμβουλίου Υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, το ΚΚΕ κατέθεσε ερώτηση στην Κομισιόν και υπήρξαν εκτενείς αναφορές στα ελληνικά ΜΜΕ.

Το γεγονός ότι η εταιρεία που διαχειρίζεται το Facebook αποδέχτηκε το απαράδεκτο της ενέργειάς, ομολόγησε τη λογοκρισία η οποία μάλιστα αφορούσε σε άρθρο που κατέγραφε την ναζιστική θηρθωδία και προχώρησε στην αποκατάσταση τη ανάρτησης που αφαίρεσε, κρίνονται καταρχάς ως θετική εξέλιξη.

Ωστόσο: Κάθε άλλο παρά πρέπει να θεωρηθεί το θέμα ως λήξαν. Και τούτο διότι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και πολύ περισσότερο η δυνατότητα να αναδεικνύεται η κτηνωδία του ναζισμού, δεν μπορεί να αμφισβητείται ούτε καν κατά «λάθος». Είναι, ταυτόχρονα, αδιανόητο να δίνεται η δυνατότητα σε νοσταλγούς του Χίτλερ να στοχοποιούν κείμενα και αναρτήσεις που αποκαλύπτουν τα πεπραγμένα του ναζισμού και οι πρακτικές αυτές να επαφίενται στην όποια «τεχνητή νοημοσύνη» των υπηρεσιών που διαχειρίζονται το Facebook.

Οσον αφορά το απολογητικό μήνυμα της εταιρείας που διαχειρίζεται το Facebook, το παραθέτουμε όπως εστάλη στο προφίλ Νίκος Μπογιόπουλος:


Η πλήρης γελοιοποίηση της Χρυσής Αυγής!

Η εξέλιξη υπήρξε διπλά θετική, διότι ταυτόχρονα με την υπαναχώρηση της Facebook ήρθε και η πλήρης αποκάλυψη των χρυσαυγιτών.

Για κακή τύχη των ναζί, μια ώρα πριν το ίδιο το Facebook ομολογήσει την λογοκρισία και ζητήσει συγγνώμη, είχε εμφανιστεί η Χρυσή Αυγή η οποία με την μέθοδο του γκαιμπελισμού επιχείρησε να αμφισβητήσει την λογοκρισία που, όμως, η ίδια η Facebook παραδέχτηκε μια ώρα αργότερα!

Ετσι οι χρυσαυγίτες υπήρξαν οι μόνοι που υπερασπίστηκαν την λογοκρισία. Ηταν οι μόνοι που δεν είδαν καμία λογοκρισία κατά του άρθρου για το Ολοκαύτωμα της Κανδάνου. Ηταν οι μόνοι που δεν τους ενόχλησε (γιατί άραγε;…) η λογοκρισία ενός άρθρου που παρουσίαζε την ναζιστική κτηνωδία και αντίθετα πάσχισαν να την παρουσιάσουν σαν… μη γενόμενη και να την εμφανίσουν σαν συνήθη διαδικασία…

Συγκεκριμένα στην επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσή Αυγής αναρτήθηκε (στις 20.00) κείμενο στο οποίο – εν μέσω πολλών «καλολογικών» στοιχείων – γινόταν λόγος για «δήθεν λογοκρισία του Facebook στον Μπογιόπουλο». Ως υπερασπιστές, δε, της λογοκρισίας χαρακτήρισαν την καταγγελία «καταγέλαστη»…

Η κακοτυχία, όμως, των καταγέλαστών ναζιστόμουτρων ήταν τέτοια που το κείμενο που ανέβασαν στην επίσημη ιστοσελίδα τους ήρθε να το γελοιοποιήσει μια ώρα μετά το ίδιο το Facebook, το οποίο παραδέχτηκε όσα εκείνοι προσπάθησαν να βαφτίσουν σαν «ανύπαρκτο» γεγονός!

Το δημοσίευμα τους (παρατίθεται παρακάτω ολόκληρο), που όπως φαίνεται και στη φωτογραφία ανέβηκε μια ώρα περίπου πριν την απολογία της εταιρείας που διαχειρίζεται το Facebook, είναι μια πρώτης τάξεως απόδειξη και για το ποιοι κρύβονται πίσω από την προσπάθεια να στοχοποιηθεί το κείμενο, αλλά και των μεθόδων που χρησιμοποίησαν.

Και μόνο η ανάγνωση του κειμένου των ναζί της Χρυσής είναι αρκετή για να αποδείξει το μέγεθος του γκαιμπελισμού τους, αλλά και της αυτογελοιοποίησής τους.

Το παραθέτουμε:



«Χαλάει τον κόσμο τις τελευταίες μέρες το σταλινικό υπόλειμμα που ακούει στο όνομα Μπογιόπουλος, «καταγγέλλοντας» δήθεν λογοκρισία του από το Facebook.

Σύμφωνα με την καταγέλαστη «καταγγελία» του, «το Facebook, μετά από αιτήματα που δέχτηκε, μπλόκαρε το προφίλ «Νίκος Μπογιόπουλος» εξαφανίζοντας ταυτόχρονα την ανάρτηση με τίτλο «Τι κάνατε στην Κάνδανο, Κασιδιάρη;» που είναι άρθρο δημοσιευμένο στον «Ημεροδρόμο».

Στην πραγματικότητα, το Facebook (κατά πάγια τακτική του σε τέτοιες εικόνες…) «γκριζάρισε» όχι την ανάρτηση, αλλά μια φωτογραφία με εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς, με την σημείωση ότι «η φωτογραφία αυτή μπορεί να δείχνει βίαιο ή σκληρό περιεχόμενο».

Όπως δε γνωρίζουν όλοι οι χρήστες (ακόμα και τα παιδιά του δημοτικού!), μπορούν να «πατήσουν» πάνω στην φωτογραφία και να την δουν κανονικά, «με δική τους ευθύνη», ενώ στην συνέχεια δίνονται οι επιλογές «Εμφάνιση φωτογραφίας» και «Να καλυφθεί η φωτογραφία».

Δηλαδή, παραμύθι κυρά μου είναι η «λογοκρισία»…

Αυτά ισχυρίστηκαν τα ναζίδια. Μόνο που ήρθε, μόλις μια ώρα αργότερα, η ίδια η Facebook, να τους διαψεύσει.
 Αυτό στη γλώσσα των κανονικών ανθρώπων λέγεται «ξεβράκωμα». 
Στη γλώσσα των «εγέρθουτου» δεν γνωρίζουμε πως λέγεται.

Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

ΠΡΟΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗΣ ΠΥΡΟΒΟΛΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ «ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ ΤΗ ΒΙΑ ΑΠ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ»

Να ζητήσουμε «συγγνώμη», για παράδειγμα, για λογαριασμό του Άρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ που άσκησαν βία κατά της χιτλερικής χολέρας. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε το κτήνος του ναζισμού στο Ράιχσταγκ. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό των κολίγων στο Κιλελέρ. 
Συγγνώμη για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που πολέμησαν για την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών. 
«Συγγνώμη» και για την άποψή μας ότι ο λαός μας, οργανωμένα, αποφασιστικά και μαζικά – δηλαδή δημοκρατικά – έχει κάθε δικαίωμα να πάρει την «όψη που με βιά μετράει τη γη» και να αποτινάξει από το σβέρκο του τα μνημόνια και ό,τι γεννάει τα μνημόνια.
    «Συγγνώμη»; Δεν θα μπορέσουμε…
***

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; – του Νίκου Μπογιόπουλου

Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γιαούρτωμα από το ναζιστικό μαχαίρωμα… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να βρουν διαφορές ανάμεσα στο γιουχάρισμα και στην αποδοκιμασία από το λιντζάρισμα, τον τραμπουκισμό και τον αγελαίο φασισμό των ταγμάτων εφόδου… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να δουν τι χωρίζει το πέταγμα της μπογιάς από την εκτόξευση της μπουνιάς και της κλωτσιάς του αλήτικου χουλιγκανισμού που παριστάνει την «πολιτική δράση»…
    Στην ουσία: Αναπαράγουν την αθλιότητα των «δυο άκρων». Τσουβαλιάζουν άλογα με πορτοκάλια για να βγάλουν… αλογοπορτόκαλα, όπως έλεγε ο γερο-Σκαρίμπας. Συκοφαντούν λαϊκούς αγώνες βαφτίζοντας «βία» την κοινωνική αντίσταση στην βαρβαρότητα. Αξιοποιούν φρικιαστικές προβοκάτσιες (π.χ Μαρφίν), αλείβουν σαν βούτυρο στο ψωμί της γκαιμπελικής τους προπαγάνδας «ακτιβισμούς» της πλάκας, για να τα συμψηφίσουν με την κτηνωδία.
    Και έτσι, με αυτό τον τρόπο, όταν δεν τον υποδέχονται από την κύρια είσοδο, ανοίγουν στον φασισμό την πίσω πόρτα. Όμως, την ίδια ώρα που παριστάνουν τους επικριτές της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω ως φορείς της πιο αποκρουστικής βίας , της ταξικής βίας. 
    Ας πάρουμε μια γεύση της θεωρητικής – ιδεολογικής τους σαθρότητας που δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύει την πολιτική υποκρισία τους:  
***
«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν’ ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν’ αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».
    Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;
«Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν’ αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη τωνβουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)»
    Αυτό δεν είναι συνταγή κάποιου «κουκουλοφόρου». Είναι απόσπασμα , από το «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και δεν τον έχουν… καταδικάσει ακόμα τον Ρήγα;


«Σηκωθείτε παιδιά της Πατρίδας/ Η μέρα της δόξας έφθασε/ Ενάντια της τυραννίας μας/ Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε/ Ακούστε τον ήχο στα λιβάδια/ Το ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών/ Έρχονται ανάμεσά μας/ Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας./ Στα όπλα πολίτες/ Σχηματίστε τα τάγματά σας/ Προελάστε, προελάστε/ Αφήστε το μολυσμένο αίμα/ Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας./ Ιερή αγάπη για την Πατρίδα/ Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα/ Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία/ Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου/ Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη/ να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη/ Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου/Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας».
    Αυτά τα «αιμοβόρα» λόγια είναι στίχοι από την «Μασσαλιώτιδα», τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Σε αυτόν τον ύμνο στεκόταν προσοχή ο Ζισκάρ Ντε Στεν όταν παραχωρούσε το αεροπλάνο του για να γυρίσει από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» ανάμεσα στον Ζισκάρ και στην Αντουανέτα, διαλέγουν την Αντουανέτα;



  Αλλά ας θυμηθούμε και κείνο το τραγούδι της Αντίστασης:
«Δε φοβάμαι την κρεμάλα, δε φοβάμαι το σκοινί/Και στο διάβα μου όλοι τρέμουν ράλληδες και γερμανοί/ Ράλληδες, ταγματαλήτες, μπουραντάδες, γερμανοί/ Τα κεφάλια σας θα πέσουν, απ’ τ’ αντάρτικο σπαθί»
    Ή και το άλλο «Το τραγούδι του Άρη» που τραγουδιόταν σε όλη την Ελλάδα μετά τη μάχη στο Μικρό Χωριό, το 1942:
«Βαριά στενάζουν τα βουνά/ Κι ο ήλιος σκοτεινιάζει/ Το δόλιο το Μικρό Χωρίο/ Και πάλι ανταριάζει/ Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά/ πέφτουν ντουφέκια ανάρια/ ο Άρης κάνει πόλεμο/ μ’ αντάρτες παλικάρια».
    Εδώ οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» διαπιστώνουν πολύ σοβαρό πρόβλημα; Μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε αντάρτικο σπαθί, τότε, ή κι αν υπήρχε, να ήταν πιο «φιλικό» με τους ναζί και τους γερμανοτσολιάδες;
    Ακούστε αγαπητοί σημαιοφόροι της προπαγανδιστικής πυροβολαρχίας του «καταδικάζω τη βία απ όπου κι αν προέρχεται»:Έχουν περάσει πολλές χιλιάδες χρόνια που ο άνθρωπος ήταν σκλάβος, μετά έγινε δουλοπάροικος και τους τελευταίους αιώνες προλετάριος, δηλαδή μισθωτός σκλάβος, για να μπορούμε πια να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας:
    Η δική σας «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», αποτελεί έναν «κομψό», κατ’ επίφαση «δημοκρατικό», τάχα μου «φιλελεύθερο» και πάντα ραφιναρισμένο τρόπο για να υπονομεύετε το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων. 
Πώς; 
Μα παίρνοντας «ίσες» αποστάσεις τόσο ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, όσο και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά. Να αντιστέκεται. Να μην συνθηκολογεί με την καταπίεση και με τον καταπιεστή του.
    Το θέμα σας – ας είμαστε ειλικρινείς – δεν είναι η αποκήρυξη της βίας και της κάθε βίας, όπως λέτε. Εκτός αν αποκηρύσσεται και τον κ.Βορίδη και την γνωστή δήλωσή του περί της «νόμιμης κρατικής βίας». Εσείς που «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» την «νόμιμη – κατ’ εσάς – κρατική βία» την αποκηρύσσετε;
    Πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας και από τα διαγγέλματα «κοινωνικής ειρήνης» προς μια κοινωνία που της έχετε βάλει μπουρλότο, στόχος σας είναι να σπιλώσετε τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και τον εκμεταλλευτή του, βαφτίζοντας «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του. 
Κι αφού τη σπιλώσετε και τη συκοφαντήσετε, μετά σπεύδετε να την αντιπαραβάλλεται με τη βία του εκμεταλλευτή, με τη βία των μνημονίων, με τη βία της φτωχοποίησης, με τη βία των ΜΑΤ, με τη βία των νόμων σας. 
Αυτή τη βία, βέβαια, δεν την λέτε βία. Την βαφτίζετε «νομιμότητα» και «δημοκρατία».

    Φυσικά οι πάντα ευπρεπείς εστέτ του δήθεν ανθρωπισμού, θα συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»… 
Νομίζουν ότι έτσι θα φέρουν πιο κοντά όχι μόνο το «Τέλος της Ιστορίας», αλλά και το τέλος της φιλοσοφίας. 
Μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά κατά κακή τύχη των διακόνων της ιστορικής αφασίας και της πολιτικής υποκρισίας υπάρχει η πραγματικότητα. Και προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία – ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα – είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων και τρις ερήμην της πολιτικής κατεργαριάς.
    Καταδικάστε τη βία όσο θέλετε, 24 ώρες το 24ωρο. Όμως: 
    Για όσο στον κόσμο θα επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γα όσο θα θεωρείται «δημοκρατία» να υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», για όσο το δίκιο θα καθορίζεται με βάση την δύναμη και θα υποτάσσεται σε αυτήν, για όσο οι κοινωνίες θα χωρίζονται σε τάξεις όπου οι πεντακοσιομέδιμνοι θα κάνουν κουμάντο πάνω στους ζευγίτες και όλοι μαζί πάνω στους δούλους, το να καταδικάζεις τη βία (ακόμα κι όταν αυτή η καταδίκη είναι ειλικρινής) είναι τόσο μάταιο όσο το να καταδικάζεις το γήρας. Η’ το θάνατο.
Όσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει. Και θα υπάρχει μέχρι τη δευτέρα παρουσία (τουλάχιστον…).
    Πριν σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι όποιος αναγνωρίζει το αναπόφευκτο της ύπαρξης της βίας ταυτόχρονα την «δικαιώνει», 
απαντάμε: Η αναγνώριση ότι ο θάνατος υπάρχει, μόνο κάποιος παράλογος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι συνιστά εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του ή ότι αναιρεί την απέχθεια απέναντί του.
    Το ίδιο συμβαίνει και με τη βία. Επομένως το ζητούμενο δεν είναι η ρητορική καταδίκη της βίας – «μαμής» της Ιστορίας κατά Μαρξ. Το ζητούμενο είναι η δίκη, η καταδίκη και ο εξοβελισμός της «μάνας» και του «πατέρα» της βίας και όλων όσοι την γεννούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα, το θέμα του πολέμου. Τι πιο βίαιο! Αλλά αν θέλεις να είσαι σοβαρός, το πώς τοποθετείσαι απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί να τελειώνει (ούτε καν να αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του πολέμου. Γιατί έχει και «παρακάτω». Η μήπως δεν έχει «παρακάτω»; Δεν απαιτείται, δηλαδή, να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας του πολέμου; Το «καταδικάζω τον πόλεμο» σε βγάζει, τάχα, από την υποχρέωση να τοποθετηθείς, να πάρεις θέση αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν;
    Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος και ότι με ένα «καταδικάζω τον πόλεμο» ξεμπερδεύουμε. Αλλά τότε εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το ’21 είχαν και οι επαναστατημένοι Έλληνες. Όμως, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και αν η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσοι συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε καλύτερη δικαίωση του «αδικητή» δεν μπορεί να υπάρξει.


 
   Όταν επομένως μιλάμε για βία, το χρέος μας δεν είναι να αραδιάζουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης». Υποχρέωση του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας.
    Και στο σημείο αυτό, αφήνουμε τη «βαριά φιλοσοφία» και ερχόμαστε στην τρέχουσα επικαιρότητα: Υποχρέωση του καθενός, αν μάλιστα είναι αξιοπρεπής (ούτε κομμουνιστής ούτε μη κομμουνιστής, ούτε αριστερός ούτε δεξιός, ούτε προοδευτικός ούτε συντηρητικός, αλλά «απλώς» αξιοπρεπής), είναι να μην επιτρέπει να συκοφαντούνται οι κοινωνικοί αγώνες μέσα από τη χυδαία επιχείρηση να διασυνδεθούν, να παραλληλιστούν ή πολύ περισσότερο να ταυτιστούν με το ναζιστικό έγκλημα. Με το φασιστικό λιντσάρισμα. Με την ατομική τρομοκρατία. Με την παρα-κρατική δράση. Με την προβοκατόρικη, δολοφονική δράση τύπου «Μαρφίν» κοκ.
    Δεν υπάρχει πιο ευδιάκριτο σινιάλο επερχόμενης πολιτικής «ανωμαλίας» από τη χυδαιότητα που ισχυρίζεται, άμεσα ή έμμεσα, ότι η λαϊκή αντίσταση αποτελεί τάχα τη «δικαίωση», τη «νομιμοποίηση», τον «τροφοδότη», το «συγκοινωνούν δοχείο» ή ακόμα και τον «γεννήτορα» (!) της τραμπούκικης, της υποκοσμιακής, της ναζιστικής και κάθε μορφής φασιστικής βίας.
    Εκείνο που ισχύει είναι το ακριβώς αντίθετο:
    Οι μαζικοί, λαϊκοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, εφόσον είναι τέτοιοι, όχι μόνο δεν αποτελούν την «κατάφαση», αλλά την πιο κατηγορηματική, την πιο εκκωφαντική άρνηση – μέχρι του σημείου της κατάργησή της – της βίας που ασκείται πάνω στον καταπιεσμένο. Η κατάργηση αυτής της βίας, που γεννά όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον της αντίστασης απέναντί της, είναι και ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση της βίας, γενικά, και της διάχυσής της.
    Υποχρέωση, τελικά, του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – δεν είναι να εξαντλείται στην «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Είναι η καταδίκη και η αντίσταση στη βία,αλλά από εκεί που πραγματικά προέρχεται. Είναι η καταδίκη, η αντίσταση και η αποκάλυψη της βίας – και όσων κρύβονται πίσω της – που αναπαράγει, ενισχύει, διευκολύνει και «νομιμοποιεί» την καθεστωτική βιαιότητα.

    Τα όσα σημειώνουμε παραπάνω μόνο από κάποιον συκοφάντη ή εντελώς ευήθη θα ερμηνεύονταν ως στάση που προσεγγίζει τη βία ως κάτι, τάχα, το επιθυμητό. Εκείνο που λέμε είναι ότι η βία αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της μόνης ελεύθερης προσέγγισης που μπορεί να υπάρξει. Και η μόνη ελεύθερη προσέγγιση είναι εκείνη που διαθέτει επίγνωση της αναγκαιότητας.
    Αν πάλι όλα αυτά δεν ισχύουν, τότε όχι μόνο θα πρέπει να «καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», αλλά θα πρέπει να ζητήσουμε και «συγγνώμη»:
    Να ζητήσουμε «συγγνώμη», για παράδειγμα, για λογαριασμό του Άρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ που άσκησαν βία κατά της χιτλερικής χολέρας. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε το κτήνος του ναζισμού στο Ράιχσταγκ. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό των κολίγων στο Κιλελέρ. Συγγνώμη για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που πολέμησαν για την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. 
«Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών. 
«Συγγνώμη» και για την άποψή μας ότι ο λαός μας, οργανωμένα, αποφασιστικά και μαζικά – δηλαδή δημοκρατικά – έχει κάθε δικαίωμα να πάρει την «όψη που με βιά μετράει τη γη» και να αποτινάξει από το σβέρκο του τα μνημόνια και ό,τι γεννάει τα μνημόνια.
    «Συγγνώμη»; Δεν θα μπορέσουμε…