ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2025

Η Κόρη του "συμμορίτη"-Μπελογιάννη #Ανδρομάχη_Συμέλα_Βασ

 


Από Ντίνα Καπλάνη
1 ώρ. 
Ο πατέρας μου εκτελέστηκε από Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα όταν ήμουν μερικών μηνών. Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ και πιάστηκε μετά από προδοσία συγχωριανών.
 Ο πατέρας μου περπάτησε τα τελευταία του βήματα τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ!
 Τον πατέρα μου τον έθαψαν οι κατακτητές σε ομαδικό τάφο μαζί με πέντε συντρόφους του! Ήταν όλοι κομμουνιστές.
 Πολλές ημέρες μετά, η μάνα μου και οι συγγενείς των υπολοίπων πήγαν βράδυ και τους ξέθαψαν. Τους αναγνώρισαν από τα ρούχα. Η μάνα μου έφερε τον πατέρα μου και τον έθαψε πίσω από τα νεκροταφεία του χωριού κρυφά, χωρίς σταυρό, για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι ταγματασφαλίτες και τον ξεθάψουν για να τον πετάξουν στα σκυλιά!

Μεγάλωσα με ξυλοδαρμούς γιατί ήμουν η κόρη του συμμορίτη! 
Τη ζωή μου τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μείνανε δύο γυναίκες μόνες με ένα παιδί. Η μάνα μου, η γιαγιά μου κι εγώ! 
Η μάνα μου είχε έναν αδερφό. Μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σκοτώθηκε στον αγώνα ενάντια στον δεύτερο κατακτητή.
 Η μάνα μου πέθανε από τις ταλαιπωρίες πριν να κλείσει τα πενήντα της χρόνια! Σοβαρά άρρωστη τα τελευταία χρόνια, πρώτα έδινε την συνδρομή της στο κόμμα και μετά ότι περίσσευε στα φάρμακά της! 
Μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία, εξαιτίας της θυσίας του πατέρα μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα την μάνα μου και την γιαγιά μου να κακολογούν το Κόμμα, ποτέ δεν τις άκουσα να χρεώνουν στο Κόμμα τις ταλαιπωρίες μας! 

Η μάνα, μου έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν το Κόμμα! Κουβέντες εναντίον του Κόμματος ήταν προσβλητικές για την μνήμη του πατέρα μου και για τη μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την λευτεριά!

Δεν εξαργύρωσα τον θάνατο του πατέρα μου! Δεν θα τολμούσα ποτέ! Δεν περιέφερα το άψυχο κορμί του στα πανηγύρια! Ο πατέρας μου ήταν ένας ανώνυμος ήρωας του Κόμματος και του Κινήματος που το όνομά του στην επόμενη γενιά θα είναι εντελώς άγνωστο.

Το όνομα το πατέρα μου θα μείνει όμως αθάνατο στην ιστορία, χαραγμένο μαζί με τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος!
 Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει στην ιστορία μέσα από το όνομα των επώνυμων αγωνιστών του ΚΚΕ! 
Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει αθάνατο μέσα από την αθανασία του ονόματος του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος έζησε και θυσιάστηκε σαν κομμουνιστής

Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας, γιατί δεν τον αποκήρυξα ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τις αρχές του! 
Ο Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας γιατί υπέμεινα όπως εκείνος τα βασανιστήρια και τις διώξεις, χωρίς να καταφερθώ εναντίον του κόμματος, χωρίς να καταφερθώ εναντίον των ιδανικών για τα οποία θυσιάστηκε!

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον τιμώ σαν πατέρα και πιστεύω να είναι κι εκείνος περήφανος για μένα γιατί ποτέ δεν χαρακτήρισα το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, κατά την οποία εκείνος στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, κοντόφθαλμο!
 Και δεν χαρακτήρισα έτσι την ηγεσία όχι απλά γιατί έτσι θα προσέβαλα τη μνήμη του Μπελογιάννη αφού, κι εκείνος ανήκε στην ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί θεωρώ άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος και σαν πατέρα μου και πιστεύω κι εκείνος να είναι περήφανος για εμένα, για μια απλή κομμουνίστρια, πραγματική κόρη ενός ανώνυμου κομμουνιστή που δεν είχε το «βεληνεκές» του Νίκου Μπελογιάννη. 
Πιστεύω να μην θυμώσει ο Μπελογιάννης που τόλμησα να αυτοαναγορευτώ σε κόρη του, τιμώντας κι εκείνον και τον πραγματικό μου πατέρα, τον ανώνυμο κομμουνιστή αγωνιστή! 
Άλλωστε για μένα το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, είναι σύντροφος, φίλος και καθοδηγητής μου! Δεν είναι «κίτρινη και υποκίτρινη φυλλάδα»! 
Άλλωστε για μένα το ΚΚΕ είναι το κόμμα του πατέρα μου, το κόμμα του Μπελογιάννη, το οποίο εγώ ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω «κάθε λογής εκκλησία» που προσπαθεί «να εκμεταλλευτεί αγίους, μάρτυρες και ήρωες»!

Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!

Ανδρομάχη Συμέλα Βασ

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2025

Για τα Παιδιά των καταυλισμών που αποκαλείτε "Γύφτους"


Manos Saridakis
17 ώρ. 
Στα πλαίσια των κοινωνικών δράσεων του Εθνικού Αστροσκοπείου Αθηνών, σήμερα μαζί με τους συναδέλφους Alex Chiotellis και Γιάννης Δακανάλης επισκεφτήκαμε ίσως το πιο “δύσκολο” δημοτικό σχολείο της χώρας, το οποίο αποτελείται αποκλειστικά από Ρομά, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων δεν μένει σε σπίτια αλλά σε καταυλισμό (ας μην πούμε την περιοχή).
Καθίσαμε όλη τη μέρα, δίνοντας διαδραστικές ομιλίες, κάνοντας κατασκευές, παίζοντας επιστημονικά παιχνίδια, κάνοντας πειράματα, και παρατηρώντας τον Ήλιο και τις κηλίδες του με ηλιακό τηλεσκόπιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε με τι χαρά πλαισίωσαν τα παιδιά τις δράσεις μας, το πόσο συμμετείχαν, το τι ενδιαφέρον έδειξαν, και πόσο μας παρακαλούσαν να ξαναπάμε σύντομα!
 Φιλοι μου, ο οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει το οτιδήποτε, αρκεί να το κάνεις με τον κατάλληλο τρόπο. Συνεχίζουμε!
ΥΓ1: 
Θέλαμε να στείλουμε κάποια γράμματα στο σχολείο, αλλά μας είπαν οι δάσκαλοι ότι στο σχολείο δεν πάει ταχυδρομείο, γιατί τα ΕΛΤΑ αρνούνται να μπουν στον καταυλισμό. Το Αστεροσκοπείο πάει ακόμα και στις πιο ξεχασμένες από το Κράτος περιοχές της χώρας!
ΥΓ2: Υπήρχαν κάποια παιδιά που ήταν πραγματικά ταλέντα. Σπίρτα. Αγόρια και κορίτσια. Τα έπιαναν με τη μία, και έκαναν τρομερές παρατηρήσεις. Και σκεφτόμουν πόσο καλά θα ήταν κάποιοι/ες από αυτούς να γίνουν οι μελλοντικοί μας συνάδελφοι/σσες. Έχουν όλες τις προϋποθέσεις. 
Αλλά το να μην παρατήσουν το σχολείο στα 15 τους για το μεροκάματο ή για να κάνουν παιδιά, είναι κάτι που μας υπερβαίνει ως επιστήμονες. 
Εκεί χρειάζονται να παρέμβουν άλλοι..



Σάββατο 8 Μαρτίου 2025

οι Καπεταναίοι μεμιάς γινηκαν Φυγάδες, Κι οι μουτσοι κι οι ρουφιάνοι γινηκαν αρχηγοί και βουλευταδες.



Δημήτρης Τάκης:
- Μου φερες τσιγάρα μωρέ ζαγάρι;
Με ρώτησε με φωνή δυνατή και συνάμα γεμάτη αγάπη η ηλικιωμένη γυναίκα.
-Σου φερα βρε κοπελιά απάντησα εγω.
Σου εφερα και τον Ριζοσπάστη, Σάββατο σήμερα, το ξέχασες;
Αντε βαλε μπρίκι στη φωτια.Παω εγω να μοιρασω τα υπόλοιπα ψωμια στο χωριό και σε κανα τεταρτο θα ειμαι πισω.
-Αιντε καμάρι μου και γω θα στον εχω έτοιμο τον καφε.
Αιντε σύρε στη δλεια σου.

Έφυγα σβέλτα.
Ήθελα να τελειωσω οσο γρηγορότερα γινόταν.
Ήθελα να γυρισω και να πιω τον καφε απ τα χερακια της "αρραβωνιαρας"μου.
Ετσι θελαμε να λεμε ο ενας τον άλλον.
Πατημένα τα 45 εγω τότε κι η θεια Φωτω ειχε ήδη περασει τον έναν αιωνα ζωης.
Λεβεντισσα.
Θερία γυναικα.
Περήφανη σε όλα της.
Τετρακόσια ταχε.Δε φορουσε καν γυαλιά όταν έπαιρνε την εφημερίδα με το σφυροδρέπανο στα χέρια της και στην κυριολεξία την κατάπινε.
Όλα τα φροντιζε μονη της.
Όλα.
-Αμα ερθεις αύριο καμάρι μου να μου φέρεις ενα πακο μακαρόνια και κανα καλμαλινη, νταξει;
-Οτι θέλει το κοριτσι μου απαντούσα εγω.
Πως να πω οχι;
Σε ποιον να πεις οχι άλλωστε;
Σε ποιον;
Στον άνθρωπο που σεβονταν και καμαρωναν ολοι;
Ολοι στο μικρό ορεινό χωριό ηταν περηφανοι και καμαρωναν για την αντάρτισσα Φωτεινή.
Τέσσερα βόλια την ειχαν βρει στο κορμι της και κεινη επέζησε.Έγκυος τοτε στην μοναδικη της κορη.
Τα καταφερε.
Περασε φυλακές,βασανιστήρια,εξορίες,ξύλο ανελέητο.
Δε λυγισε.
Δεν υπεγραψε.
-Μου δίνει ζωη ο Θεός για τουτη δω την κοπέλα έλεγε δείχνοντας την ογδονταχρονη κορη της.Αμα πεθανω εγω θα χαθει και τούτη.
Χαιρομουν σαν μικρό παιδί που του τάζουν γλυκά και καραμέλες να καθόμαστε μαζι και να κουβεντιαζουμε για ωρες στο μικρό δωμάτιο με την ξυλοσομπα στη μεση.
Λέγαμε για το κόμμα, για τα καινούργια μέτρα που θα ψηφιζε η κυβέρνηση.Για τα συλλαλητήρια που οργανώνονταν απ το ΠΑΜΕ.
-Μακαρι να με βασταγαν τα ποδαρια μου και θα ρχομουν και γω μαζι σου αυριο μου έλεγε.Γέρασα μωρε.Δε βασταω πια.
- Εσυ θεια Φωτω τις βάζεις όλες κάτω απαντούσα εγω θέλοντας να εμψυχωσω τη γρια αντάρτισσα.
Πες μου τώρα για το Γραμμο. Πες μου πως γνώρισες τον αντρα σου.Θελω να μαθω.Πες μου πού τον κρέμασαν οι φασίστες.  Πεστα μου ολα.
Και κείνη στεκόταν για ώρες και μου τα λεγε. Μεχρι που κουραζοτανε και ακουμπούσε πισω το λευκό της κεφαλι με τις μακριές πλεξούδες και την επερνε ο ύπνος.
Κι εγω σαν καλος αρραβωνιαρης της έβγαζα τις παντόφλες, της ανέβαζα τα πόδια στο κρεβατι και την σκεπαζα με την μπερτα της.
Έφευγα σιγα σιγα μην τυχόν και την ξυπνήσω για να ξαναβρεθουμε παλι την αλλη μέρα. Με φρέσκο καφέ, με καινούριο πακέτο τσιγάρα και νέες ιστορίες απ το Γράμμο.
Κάποια στιγμή σε μια εκδήλωση για το 24ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ έπεσε στα χέρια μου μια παλιά ασπρόμαυρη και ξεθωριασμένη φωτογραφία.
Την πήρα και την καθάρισα ψηφιακά.
Την μεγέθυνα, την τοποθέτησα σε μια όμορφη ασημένια κορνίζα και της την πήγα να την δει.
Την πήρε στα χέρια της, την κοίταξε καλά καλά για κανά τέταρτο χωρίς να πει το παραμικρό.
Εγώ τσιμουδιά, άχνα.
Παρέμεινα μόνο να κοιτάζω τα μάτια της που γέμιζαν με κείνον τον γλυκό πόνο που φέρνουν και ξυπνούν οι αναμνήσεις.
Αναγνώρισε τον εαυτό της αμέσως.
- Αυτή είμαι γω, είπε.
Για να σκουπίσει ευθύς αμέσως όμως τα δάκρυα της και να πει με τον μοναδικό της τρόπο.
- Ααχχχ Δημητράκη μου !
Σου ρχεται τρέλα αν σκεφτείς με ποιους πολεμήσαμε τι καταφέραμε μεις τότε με το τίποτα στα χέρια μας.
Κι έπειτα....
Έπειτα ήρθε κείνο το κουμάσι ο Παπανδρέου κι έφερε τους Εγγλέζους.
Κι ούλοι οι καπεταναίοι μεμιάς γινηκαν φυγάδες.
Κι οι μουτσοι κι οι ρουφιάνοι γινηκαν αρχηγοί και βουλευταδες.

Πήρε την κορνίζα με την φωτογραφία και την έβαλε στο κομοδίνο.
Την κοίταξε για μια στιγμή ακόμα και μονολόγησε με γλυκό χαμόγελο.
- Πως πέρασαν τα χρόνια !!!
Αυτή η γυναίκα που έκανε τα τόσα σπουδαία.
Που πέρασε μέσα απ τη φωτιά της κόλασης του πολέμου και του θανάτου είπε με γλυκό χαμόγελο:
"πώς πέρασαν τα χρόνια ..."
Τόσο απλά τής φανήκανε όσα γιγάντια έκανε .
Απλά περασμένα τα είδε.
Χωρίς στόμφο, χωρίς έπαρση, χωρίς να κομπάζει για τίποτε .
Όπως αξίζει και ταιριάζει στους αληθινά γενναίους .
Ετσι διδάχτηκα εγω την ιστορία μας.
Οχι απ τα βιβλια του σχολείου και τις ιστορικες ψευτιες των μεγαλοεκδοτων.
Όχι απ' τα πληρωμένα ντοκιμαντέρ και τα σκηνοθετημένα βίντεο του γιου τιουμπ.
Αυτες τις γυναίκες θελω να θυμάμαι και να τιμω !
Για αυτές τις γυναίκες νιώθω υπερήφανος και τις λατρεύω.
Αυτές οι γυναίκες "γιορταζουν" , όχι σήμερα όχι αύριο ούτε μεθαύριο.
Μα κάθε μέρα...
Στη θεια Φώτω ..
.