Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτούμπας, παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα «Νέα Σελίδα» και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Τζαννετάτο.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης.
***
-- Το ΚΚΕ επιμένει ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι άλλες όψεις του ίδιου νομίσματος. Παρ' όλα αυτά στις πρόσφατες έρευνες κοινής γνώμης καταγράφεται μία αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Μήπως τελικά είναι ισοπεδωτική η ρητορική σας;
-- Πόσο ισοπεδωτικό αλήθεια, μπορεί να είναι το πραγματικό γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ψήφισαν το 3ο μνημόνιο που μας έφερε εκατοντάδες νέους εφαρμοστικούς νόμους;
Το γεγονός ότι καθημερινά δίνουν διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ;
Βέβαια στην παρούσα φάση φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πολύ καλά τη βρώμικη δουλειά για το κουαρτέτο, ρίχνοντας και λίγη αριστερόσκονη για να θολώνει τα νερά ανάμεσα στους ψηφοφόρους του. Ενώ η ΝΔ και λόγω προϋπηρεσίας, όχι άδικα, φωνάζει ότι εκείνη διαθέτει το «know how».
Ούτε η αριστερόσκονη του κ. Τσίπρα ούτε οι συντηρητικές κορόνες του κ. Μητσοτάκη μπορούν να κρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση.
Η ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδια με αυτή της ΝΔ που όπως και να τη βαφτίσουν «δίκαιη», «βιώσιμη» εξασφαλίζει κέρδη στους ομίλους, ενώ μεγαλώνει η εκμετάλλευση, η ανεργία, η μερική απασχόληση, σμπαραλιάζονται δικαιώματα.
-- Ζούμε ήδη τον όγδοο χρόνο μνημονιακών δεσμεύσεων που έχουν οδηγήσει σε βίαιες κοινωνικές ανατροπές. Ωστόσο το ΚΚΕ δεν φαίνεται να κεφαλαιοποιεί πολιτικά τον κοινωνικό θυμό.
-- Η εικόνα που έχουμε από όλους και όλες είναι ότι το ΚΚΕ, όχι μόνο είναι σταθερό, αλλά βρίσκεται με ανεβασμένα τα ποσοστά του.
Όμως αυτό ούτε μας εφησυχάζει ούτε αρκεί από μόνο του.
Έχουμε πλήρη συνείδηση ότι ο δικαιολογημένος θυμός του λαού συνυπάρχει με την απογοήτευση και το συμβιβασμό.
Και δυστυχώς η μεγαλύτερη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οδήγησε στην απογοήτευση έναν κόσμο που ένιωθε πραγματικά αριστερός, ριζοσπάστης, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε στο δρόμο, στους αγώνες που αναπτύχθηκαν.
Αυτός ο κόσμος τώρα μπορεί να δει αυτό που δεν μπορούσε να δει το 2012, το 2015, παρά τα όσα -ακόμα και με πολιτικό κόστος τότε - του έλεγε το ΚΚΕ. Μπορεί να δει ότι οι κυβερνήσεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ανεξάρτητα πως ονομάζονται, με ποια πρόσωπα, με ποια συνθήματα πλασάρονται, είναι από χέρι αντιλαϊκές.
Η ελπίδα, η προοπτική δεν βρίσκεται στην εναλλαγή κυβερνήσεων παρόμοιας κοπής και λογικής αλλά στη συμπόρευση και ενίσχυση του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του κινήματος, την ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας στο δρόμο της ρήξης και της σύγκρουσης με το σύστημα και την εξουσία του.
-- Ναι, αλλά και τα μαζικά κινήματα δείχνουν κουρασμένα.
-- Τα «κινήματα» που φτάνουν λίγο έξω από το Μαξίμου, μέχρι να αλλάξει ο ένοικος, δείχνουν το «δέντρο» για να κρύψουν το «δάσος», είναι λογικό να κουράζονται, ακόμα και να εξαφανίζονται.
Αλήθεια, πού είναι εκείνο το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων» που με τόση στοργή αγκαλιάστηκε ακόμα και από επιτελεία του συστήματος;
Το ΚΚΕ με συνέπεια παλεύει για ένα κίνημα που σήμερα ανασυντάσσει τις δυνάμεις του, που προετοιμάζεται για την αναμέτρηση με τον πραγματικό αντίπαλο, που συνδέει επιμέρους αιτήματα και στόχους άμεσης ανακούφισης του λαού με την ανάγκη της πολιτικής διεξόδου από την κρίση σε όφελος του εργαζόμενου λαού κι όχι της τάξης που τον εκμεταλλεύεται.
Μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να αντέχει, να παλεύει, να μην υποχωρεί στις πρώτες δυσκολίες, να μην μασά την καραμέλα της «κοινωνικής συναίνεσης» που προβάλλουν τα άλλα κόμματα, να μην σκοντάφτει στην πολιτική αστάθεια με την οποία φοβερίζουν το λαό.
Ένα τέτοιο κίνημα δεν ζητάει θυσίες από το λαό για να ανακάμψουν τα κέρδη των καπιταλιστών, αλλά θυσίες στον ταξικό αγώνα που φέρνει πιο κοντά την προοπτική της πραγματικής αλλαγής.
Βεβαίως αυτό το κίνημα δεν προβάλλεται από τα ΜΜΕ είτε τα φιλοκυβερνητικά είτε τα αντιπολιτευτικά, όπως έκαναν πρόσφατα με την εξαφάνιση της συγκέντρωσης χιλιάδων εργαζομένων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ στον Πειραιά για την καταστροφή στο Σαρωνικό.
-- Γιορτάζετε φέτος τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την Οκτωβριανή επανάσταση. Πρόσφατα ξέσπασε η γνωστή διαμάχη με τη σύγκριση ναζισμού - σταλινισμού. Ποια είναι η θέση σας;
-- Δεν ήταν σύγκριση ναζισμού - σταλινισμού, ήταν προσπάθεια εξίσωσης του φασισμού που είναι παιδί του καπιταλισμού με το σοσιαλισμό που τον νίκησε. Όμως,
η Οκτωβριανή Επανάσταση, το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα, απέδειξε ότι ο καπιταλισμός, δεν είναι ανίκητος.
Απέδειξε ότι μπορεί να οικοδομηθεί μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αυτή η κοινωνία πρόσφερε πρωτόγνωρες κατακτήσεις στους λαούς που έζησαν στις χώρες του σοσιαλισμού. Οι εργάτες που παρήγαγαν τον πλούτο, έγιναν ιδιοκτήτες του.
Η χώρα βγήκε από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Εκατομμύρια στρέμματα των γαιοκτημόνων πέρασαν στα σοβιέτ.
Η γενική εκπαίδευση έγινε υποχρεωτική και δωρεάν. Οι γυναίκες έγιναν ίσες με τους άντρες και στην αμοιβή εργασίας και στα εκλογικά δικαιώματα. Ίδια δικαιώματα απέκτησαν όλα τα έθνη της πολυεθνικής τότε Ρωσίας.
Η Σοβιετική Ένωση συνέβαλε καθοριστικά στη συντριβή της πολεμικής μηχανής του ναζισμού - φασισμού με 20 εκατομμύρια νεκρούς.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η λεγόμενη εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό την οποία έχουν κάνει σημαία τους οι αντιδραστικές συντηρητικές δυνάμεις, η ΕΕ και άλλα επιτελεία του συστήματος, εκτός από ανιστόρητη, δείχνει και το φόβο μπροστά σε μια τέτοια προοπτική.
-- Σε όλα τα πορίσματα των οργάνων του Κόμματος δεν υπάρχει αναφορά σε ενδεχόμενα λάθη ιστορικών προσωπικοτήτων, όπως ο Λένιν. Για τον δε Στάλιν υπάρχουν μόνο παραδοχές σε λάθη τακτικής. Δεν θεωρείτε ότι υπήρξαν και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά την περίοδο του σταλινισμού;
-- Μιλάτε για μια ολόκληρη περίοδο όπου υπήρχε πόλεμος, ιμπεριαλιστική περικύκλωση και επέμβαση, ταξική σύγκρουση, και εμφύλιος και ξέρετε ότι όλα αυτά δεν γίνονται με ροδοπέταλα.
Το να αποδίδεις όμως ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά σε μια περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού ακόμα και άθελά σου το ταυτίζεις με το φασισμό που γέννησε και εξέθρεψε ο ίδιος ο καπιταλισμός.
Το ΚΚΕ είχε το θάρρος να μελετήσει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση για να δώσει απαντήσεις για τις αιτίες ανατροπής.
Δεν εξωραΐζουμε το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, κάνουμε κριτική στις πραγματικές αδυναμίες, τις οποίες εντοπίζουμε και στη χρονική περίοδο που ηγέτης ήταν ο Στάλιν.
Περίοδος όμως που ο σοβιετικός λαός και το Κόμμα του, ως σύνολο, υπεράσπισε τη σοσιαλιστική πατρίδα του, η Σοβιετική Ένωση ηγήθηκε της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, αναγεννήθηκε από τις στάχτες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κατάφερε να αναδειχθεί σε δεύτερη δύναμη παγκοσμίως.
Κι εδώ που τα λέμε: Δεν σας λέει τίποτε το γεγονός ότι ο Στάλιν και ο Λένιν στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ -και όχι μόνο- βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της δημοτικότητας παρά τους τόνους λάσπης που έχουν πέσει πάνω τους δεκαετίες τώρα;
-- Οι πολιτικές της λιτότητας έχουν οδηγήσει σε άνοδο της ακροδεξιάς, όπως είδαμε και στη Γαλλία και στη Γερμανία. Γιατί δεν μπορεί η Αριστερά να εκφράσει την αντίθεση στη λιτότητα και να διατυπώσει μια πειστική εναλλακτική πρόταση;
-- Αυτή την περίοδο σε όλο τον κόσμο, παρουσιάζεται μια αντιδραστικοποίηση, μια επιστροφή στον αστικό εθνικισμό, που στην οικονομία εκφράζεται με τις τάσεις «προστατευτισμού».
Τραμπ στις ΗΠΑ, Brexit στη Μεγάλη Βρετανία, άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία, τώρα στη Γερμανία με το 12% του ΑfD, αλλά και στην Αυστρία ή τη Φινλανδία και αλλού.
Σε συνθήκες οπισθοχώρησης του κινήματος, έξαρσης του αντικομμουνισμού από τα επιτελεία και τα κόμματα του συστήματος, μεγάλης δυσαρέσκειας λαϊκών μαζών, αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, αναπτύσσονται τάσεις εθνικιστικές, συντηρητικές.
Δεν παραβλέπουμε βέβαια το γεγονός ότι αυτές οι δυνάμεις στηρίζονται από ισχυρά τμήματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου των χωρών τους, τα οποία έχουν οικονομικά συμφέροντα προς στιγμήν σε αυτή την κατεύθυνση.
Αποτελούν κόμματα-τσιράκια, εφεδρείες του καπιταλιστικού συστήματος για να σας το πω αλλιώς. Η αντιμετώπισή τους, η μείωση έως εξαφάνιση της επιρροής τους, δεν μπορεί να γίνει από δυνάμεις που ο κάθε λαός τις έχει δοκιμάσει στην κυβερνητική αστική εξουσία, που του έχουν επιβάλει σκληρά μέτρα λιτότητας και αφαίρεσης κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως είναι τα διάφορα παραδοσιακά νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ή τα νεοεμφανιζόμενα αστικά σοσιαλδημοκρατικά, με την ονομασία της «αριστεράς», όπως στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ ή στη Γερμανία η Die Linke, αλλού άλλα παρόμοια που συνεργάζονται μάλιστα και στο πλαίσιο του ΚΕΑ στην ΕΕ.
Πειστική εναλλακτική πρόταση κι απάντηση μπορεί να δώσει ένα ταξικά προσανατολισμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα σε κάθε χώρα, η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών, η ισχυροποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων που έχουν γνήσια επαναστατική στρατηγική.
Το πραγματικό αντίβαρο στον αστικό εθνικισμό είναι μόνο ο προλεταριακός διεθνισμός. Και η ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν αδυνατίζουν όλοι αυτοί οι παράγοντες δυναμώνουν τα φαντάσματα του παρελθόντος.
-- Στην επιτροπή της Βουλής που επεξεργάζεται το νομοσχέδιο για τη ταυτότητα φύλου, το ΚΚΕ εμφανίστηκε αντίθετο. Γιατί αρνείστε τη δυνατότητα σε εκείνους που θέλουν -έστω και υποκειμενικά- να προσδιοριστούν διαφορετικά να το πράξουν; Δεν αναγνωρίζετε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν;
-- Αναγνωρίζουμε τη δυνατότητα να αλλάξει το φύλο στα νομικά έγγραφα ενός ατόμου trans.
Όμως, αυτή η νομική αναγνώριση χρειάζεται να βασίζεται σε ορισμένα επιστημονικά κριτήρια και μέτρα κοινωνικής προστασίας (χωρίς να θεωρούμε ότι είναι υποχρεωτική προϋπόθεση η χειρουργική επέμβαση).
Έτσι, το άτομο μπορεί να στηριχθεί και να επιλύσει αυτή τη σύγκρουση προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση με βάση την ατομική του απόφαση.
Το νομοσχέδιο δεν εξασφαλίζει σε καμιά περίπτωση αυτές τις κοινωνικές προϋποθέσεις για να στηριχθεί το ατομικό δικαίωμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μας πείσει ότι η έννοια του ατομικού δικαιώματος δεν έχει κανένα κοινωνικό και πολιτικό προσδιορισμό.
Μάλιστα προβάλει ότι τα ατομικά δικαιώματα μπορούν να ικανοποιηθούν σε συνθήκες που τσακίζονται τα διακηρυγμένα κοινωνικά δικαιώματα.
Την ίδια στιγμή, ανάγει τον «αυτοπροσδιορισμό» του ατόμου στο άπαν και αρνείται το φυλετικό διαχωρισμό σε άνδρες-γυναίκες ως αντικειμενικό γεγονός.
Αυτή η αντίληψη, όσο και αν εμφανίζεται ως στοιχείο που αφορά μόνο το φυλετικό προσδιορισμό, αναπαράγεται σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, καλλιεργώντας την κοινωνική αδράνεια και οπισθοδρόμηση.
Δρα ανασταλτικά στην ανάγκη χειραφέτησης της λαϊκής συνείδησης από τον ατομισμό, τον υποκειμενισμό, τον ανορθολογισμό, τη μοιρολατρία.
Οι υπογραμμίσεις στις απαντήσεις
