Χολή και δηλητήριο απ τα τσιράκια της αστικής τάξης στα ΜΜΕ για ''Το τελευταίο σημείωμα''
Δεν μπορούν λέει να καταλάβουν
"τι.. χόρευαν οι 200 κομμουνιστές λίγες ώρες πριν εκτελεστούν''
Πως να καταλάβετε εσείς ρε νούμερα το μεγαλείο και τη δύναμη που αντλεί ένας κομμουνιστής από την υπόθεση για την οποία παλεύει ;
Διαβάστε το παρακάτω απ τον σημερινό Ριζοσπάστη:
Ισορροπίες...
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα διαβάζοντας το σχολιασμό της εμμονικής αντικομμουνιστικής εφημερίδας «Δημοκρατία» για τη νέα ταινία του Π. Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα».
Ο Μ. Κοττάκης, που έγραψε το σχετικό άρθρο χτες, διαπιστώνει ότι πρόκειται για... «στρατευμένο» έργο και προφανώς δεν αντιστέκεται στον αντικομμουνιστικό πειρασμό.
Επιβεβαιώνει κι αυτός με τη σειρά του την αμηχανία που νιώθει το σινάφι του απέναντι στο μεγαλείο που εκπέμπουν οι 200 κομμουνιστές εκτελεσμένοι από τους ναζί την Πρωτομαγιά του 1944.
Μια αμηχανία που τελικά το μόνο που αφήνει σε τέτοιες «πένες», είναι το αναμάσημα της θεωρίας των δύο άκρων, της ταύτισης των φασιστών με τους κομμουνιστές.
Ετσι, μας πληροφορεί ότι στην Κατοχή, ο «τρόπος αντίστασης της αριστεράς μεγάλωνε τη συμφορά», αφού «για έναν Γερμανό διοικητή στους Μολάους δολοφονήθηκαν σε αντίποινα τριακόσιοι...».
Οσο για τα άγχη που βγάζει ο δημοσιογράφος για το τι... χόρευαν οι 200 κομμουνιστές λίγες ώρες πριν εκτελεστούν, ας μην ενίσταται.
Η σκηνή της ταινίας με τους ήρωες να αντικρίζουν λεβέντικα το θάνατο χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς συγκλονίζει το θεατή γιατί αποτυπώνει το μεγαλείο και τη δύναμη που αντλούσαν οι κομμουνιστές από την υπόθεση για την οποία πάλευαν.
Κι αυτή η υπόθεση, το δίκιο του λαού, όντως είναι ο πιο γνήσιος πατριωτισμός, που σημαίνει αγάπη για το λαό, τους εργάτες, τους μεροκαματιάρηδες αυτής της χώρας, για τις καλύτερες από τις παραδόσεις του, για να ζει ένα μέλλον που θα διαφεντεύει τον τόπο του, τον πλούτο που αυτός παράγει με ειρήνη, φιλία και συνεργασία με τους άλλους λαούς και όχι η «πατριδοκαπηλία», μεγαλοϊδεατισμοί και εθνικοφροσύνες που οδήγησαν το λαό μας στις ανθρωποσφαγές των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Ομως, αυτά φαντάζουν ακατάληπτα για εφημερίδες που κάθε βδομάδα μοιράζουν αφιερώματα στη μαύρη αντίδραση (από τον Ν. Ζέρβα μέχρι τον Μεταξά και τον Παπαδόπουλο)...
Οσο για την επισήμανση της εφημερίδας ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν καταφέρνει να κρατήσει «ισορροπίες», εμείς απλά το επιβεβαιώνουμε και μάλιστα μετά χαράς...
Οποιος ψάχνει «ισορροπία» ανάμεσα στο γερμανικό οπλοπολυβόλο και τις απανωτές εικοσάδες των κομμουνιστών που «φεύγουν» με τη γροθιά υψωμένη, μάλλον έχει «λερωμένη» τη φωλιά του...
Αντί άλλου σχολίου, επαναφέρουμε ένα απόσπασμα απ' όσα έγραψε ο «Ριζοσπάστης» την περασμένη Κυριακή για την ταινία:
«Απέναντι στον κόσμο του κυνισμού, της βαρβαρότητας, της κτηνωδίας που αντιπροσωπεύουν οι δυνάμεις του χιτλεροφασισμού, η ταινία ορθώνει έναν κόσμο αλληλεγγύης, ήθους, εντιμότητας, αξιοπρέπειας και βαθιάς ανθρωπιάς που φτάνει έως την ύστατη θυσία, χωρίς να κρύβει ότι βασικοί φορείς των ανώτερων αυτών ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου είναι οι κομμουνιστές (...)
Αυτό, άλλωστε, είναι το περιεχόμενο και το βαθύτερο μήνυμα της ταινίας, που προεκτείνεται στο σήμερα:
Η θεμελιωμένη στα πιο προωθημένα ανθρώπινα ιδανικά ηθική υπεροχή των λαϊκών αγωνιστών είχε τη δύναμη να σμπαραλιάσει, να συντρίψει, να εκμηδενίσει το μύθο του αήττητου, σιδερόφραχτου χιτλερικού οικοδομήματος, τη σάπια τενεκεδένια "υπεροχή" της "ανώτερης άριας φυλής", μια υπεροχή για την οποία καυχιέται άλλωστε στην αρχή της ταινίας ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου, ο Φίσερ»...
Μ.
Από:
Konstantinos Mpourxas
1/11/17
Απ' τα σχόλια για την Ταινία:
