Ο «Άγνωστος Ήρως»

Σαν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, ο Σκοτωμένος, 

μια νύχτα του Μαρτιού (βροχή και κρύο!) 

με τους αγκώνες του έσπασε την πέτρα, που χτισμένος μέσα της σάπιζε… Τί νύχτα, η ώρα δύο!… 

Κανείς! Αγριεύανε συρμές κι απανωτοί λεβάντες

 και συνεπαίρναν φλάμπουρα, φανάρια και γιρλάντες.

Άστραψε ο κόσμος απ’ το μαύρο φως σου, Κόσμε Κάτου… Φαντάσματα, σκυλιά που φύγει—φύγει! 

Τα πάντα τράνταζε στριγκιά τρομπέτα του θανάτου. —«Βουρκόλακα, ποιός είσαι;» είπεν η λίγη 

ντροπή και τσίπα των ολίγων κι αποκρίθη ο γύρος 

καιρών και τόπων: —«Το δικό σας θύμα! Άγνωστος ήρως»!

«Άγνωστοι κι αφανείς εσείς! Είμ’ ο λαός εγώ! 

Χωρίς εμένα δεν υπάρχετε κι εσείς! 

Παράσιτα, χωρίς εμέ, χωρίς αβασταγό, 

αίμα ποιανού θα πίνατε θρασείς; 

Εσείς των Νόμων οι άγνωστοι, γίνεστε το καντίνι 

στη λύρα των Μουσών, εσείς Θεοί κι εμείς τα χτήνη!

»Εγώ δεν είμ’ ένας λαός! Όλ’ οι λαοί της Γης! 

Της Ιστορίας, παλιάς και νέας, τα πτώματα! 

Ακούτε; Ο κόκορας λαλάει τον ξύπνο της αυγής. 

Όλοι ενωμένοι, μια φωνή μυριάδες στόματα: 

Τρέμε φονιά, τρέμε άρπαγα και τρέμε απατεώνα. 

Σάπιο θρασίμι, που βρομάς και κλέβεις στον αιώνα!

»Σε μάχη μια δεν έπεσα! Σ’ όλην την Ιστορία 

κι εδώ κι αλλού και πάντα προδομένος. 

Κι όταν πολέμησα κι εγώ για την ελευτερία 

την εδικιά μου, πήγα χτυπημένος

 πισώπλατ’ από σένανε και τον οχτρό μου, ταίρι, 

για να με στήσεις ύστερις εδώ, δικό σου αστέρι!

»Να μη σκαλίζω τα παλιά της Ιστορίας δεφτέρια! 

Λαός, στρατιώτης του λαού, που πάντα 

σε Κοκκινιές, Καλάβρυτα, Κύπρος και Περιστέρια, 

σε Σκοπευτήρια κι όπου αλλού, με μπάντα 

τα πολυβόλα σου έστρωναν αρμάθες νια βλαστάρια 

με το χορό, με το τραγούδι: «Ώς πότε παλικάρια»!

»Είμ’ ο Λαός χύμα, λαός, και σεις οι Διαλεμένοι 

και σήμερα με τον οχτρό μας ένα! 

Σκοτώνετε καθημερνώς όποιον δεν υπομένει 

με δίκες, χωρίς δίκες, με την πένα! 

Μαζί μ’ εμάς σκοτώνετε συμβία, παιδιά, πατρίδα, 

που αδάμαστη ξερνομασάει την ξενική σαλίβα…»

Κι όταν αχνοξημέρωσε και φούντωσεν η μπόρα, 

χιλιάδες σκέλεθρα, όλο φως, εβγαίναν 

και τρίζανε τα κόκαλά τους, από κάθε χώρα, 

παγκόσμιο κύμ’ Ανάστασης, που μ’ έναν 

κύκλο φωτιάς σάς έζωσε και στης φωτιάς το χόχλο 

καίει κι αφανίζει των ολίγων τον πανάθλιον όχλο!

Αλιεύτηκε από:

Cloe Pappa
17 Δεκεμβρίου 2017

 Παρουσίαση κειμένου: 

Viva La Revolucion

Ο δικός μας "Αϊ-Βασίλης"

"Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη,
μη με παρεξηγείς που δεν σου έγραφα. Νόμιζα ότι δεν υπήρχες. Έκανα λάθος. Τώρα ξέρω ότι ο δικός μας Αϊ-Βασίλης θα έρχεται πάντα. Σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που δίνεις στον πατέρα μου ν' αγωνίζεται, σ' ευχαριστώ για την πίστη που έφερες στην οικογένειά μου ότι δεν είμαστε μόνοι. Σε λίγα χρόνια θα 'ρθω να μοιραστούμε τη δουλειά. Περίμενέ με! Έχουμε πολλά να κάνουμε μαζί..."

Έρχονταν Χριστούγεννα κι ο πατέρας είχε να δουλέψει έναν χρόνο. Εγώ κι ο αδερφός μου ήμασταν παιδιά, αλλά κανένας μας δεν περίμενε δώρα. 

Ο πατέρας πήγε σ' ένα πρακτορείο που νοίκιαζε στολές σ' εποχιακούς Αϊ-Βασίληδες κι έπιασε δουλειά για λίγες μέρες. Όχι πως έβγαινε μεροκάματο, τα λεφτά έφταναν ίσα ν' αγοράσουμε κάτι που να τρώγεται.

Την Παραμονή, πηγαίνοντας στη δουλειά, βλέπει έναν άλλο εποχιακό να του 'χει πιάσει τη θέση! 

Στην αρχή θύμωσε. Όταν όμως τον πλησίασε , είδε πως ήταν πολύ γέρος...χιλίων χρονών του φάνηκε. Σα να έβλεπε τον ίδιο τον Αϊ-Βασίλη! Ο πατέρας τον λυπήθηκε. Για να βγαίνει στους δρόμους ένα τέτοιο χούφταλο, σκέφτηκε, πρέπει να βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη. Τα 'χε και λίγο χαμένα... Ούτε από πρακτορεία ήξερε, ούτε πώς κανονίζοντζι αυτές οι δουλειές. 

Ο πατέρας πρότεινε στο γέρο να του δανείσει την επαγγελματική του ταυτότητα, γιατί κατάλαβε πως δεν ήταν νόμιμος, κι αν τον σταματούσε η αστυνομία, μάλλον στο τμήμα θα κατέληγε... Και δεν είναι ωραίο να τη βγάζεις Χριστουγεννιάτικα στη στενή. Ο "Αϊ-Βασίλης" χαμογέλασε, αλλά δε δέχτηκε το πάσο. Ξεφούρνισε κάτι αλαμπουρνέζικα κι έγινε καπνός. Ποιος ξέρει από πού το 'χε σκάσει ο καημένος...

Εκείνη τη χρονιά μάς ήρθανε κάποια δώρα, λες κι έπεσαν απ' τον ουρανό. Εμένα μου 'τυχε μια φυσαρμόνικα!... Ποτέ δε θα το ξεχάσω, γιατί έτσι άρχισα ν' ασχολούμαι με τη μουσική. Αργότερα κέρδισα και μια υποτροφία για το Ωδείο.

Μέχρι τότε δεν πίστευα καθόλου στον Αϊ-Βασίλη. Όμως, από τη στιγμή που έφτασαν τα ουρανοκατέβατα δώρα, άρχισα να πιστεύω. 

Κυρίως όταν έμαθα ότι τα παιχνίδια και τα δώρα που πήραν εκείνα τα Χριστούγεννα τα παιδιά των άνεργων ναυτεργατών τα είχε στείλει το εργατικό σωματείο. 

Ο δικός μας Αϊ-Βασίλης ήταν η εργατική αλληλεγγύη. Εργατική αλληλεγγύη είναι η αλληλοβοήθεια ανάμεσα στους εργάτες, μας εξήγησε ο πατέρας. Όταν, για παράδειγμα, μερικοί εργάτες δεν έχουν δουλειά, οι άλλοι τους στηρίζουνε για να μπορέσουν ν' αντέξουν... Πρέπει ν' αντέξουν γιατί, αν κάποιοι δεν τα καταφέρουν, μικραίνει η δύναμη όλων...

Τότε ήταν που έστειλα το πρώτο μου γράμμα στον Αϊ-Βασίλη...

"Αγαπητέ Αϊ-Βασίλη,
μη με παρεξηγείς που δεν σου έγραφα. Νόμιζα ότι δεν υπήρχες. Έκανα λάθος. Τώρα ξέρω ότι ο δικός μας Αϊ-Βασίλης θα έρχεται πάντα. Σ' ευχαριστώ για τη δύναμη που δίνεις στον πατέρα μου ν' αγωνίζεται, σ' ευχαριστώ για την πίστη που έφερες στην οικογένειά μου ότι δεν είμαστε μόνοι. Σε λίγα χρόνiα θα 'ρθω να μοιραστούμε τη δουλειά. Περίμενέ με! Έχουμε πολλά να κάνουμε μαζί..."

Πάνω στο φάκελο έγραψα:
Προς το Εργατικό Σωματείο
από τον Άγγελο, γιο του άνεργου ναυτεργάτη.

Σχόλια

Αλιεύτηκε από:

Cloe Pappa:

  30/12/17

Η ιστορία είνai βασισμένη σε ένα επεισόδιο από το βιβλίο

της Εύης Κοντόρα "12 μέρες από τη ζωή του Αϊ-Βασίλη",

Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.