Στην Κατοχή με συνέλαβαν, με χτύπησαν, από τότε έχω το σημάδι από βούρδουλα
και με έριξαν στην απομόνωση.
Μέσα εκεί υπήρχε άλλος ένας.
Υπήρχε κι ένα κούτσουρο.
Πόναγα σε όλο μου το κορμί.
Του λέω:
-Σε παρακαλώ, να ξαπλώσεις πάνω στο κούτσουρο κι εγώ πάνω στο σώμα σου;
Έτσι κι έγινε.
Από αυτό το περιστατικό εμπνεύστηκα το:
''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα
ωχ μανούλα μου...
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα
ωχ μανούλα μου...
Καλοκαίρι κι είναι κρύο,
ένα μέτρο επί δύο είναι το κελί μου,
ωχ μανούλα μου...
Μα εγώ δε ζω γονατιστός
είμαι της γερακίνας γιος.
Τί κι αν μου ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές.
Μάνα μη λυπάσαι,
μάνα μη με κλαις!..
Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ μανούλα μου...
Στο κελί το διπλανό μου
φέραν κι άλλον αδερφό μου
πόσα θα τραβήξει, ωχ μανούλα μου....
Μα εγώ δε ζω γονατιστός
είμαι της γερακίνας γιος.
Τί κι αν μ' ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές.
Μάνα μη λυπάσαι,
μάνα μη με κλαις!..''
Κώστας Βίρβος
Σαν σήμερα, πριν δέκα χρόνια, έφυγε από τη ζωή.
