Μετά σκέφτηκα όλους τους αστεϊσμούς με τον Κούλη και τις 7 ημέρες την εβδομάδα δουλειά και τους είπα πως έχουν και τουαλέτα και κουζίνα αν θέλουν και κάπου εκεί το μυαλό μου έφυγε γιατί σκέφτηκα αιφνίδια πόσους ανθρώπους ξέρω που δουλεύουν ήδη 7 ημέρες την εβδόμαδα και πόσους ανθρώπους ξέρω που κρατιούνται για ώρες να μη φάνε ή να μην κατουρήσουν για να βγει η δουλειά και ξεχνιούνται αγκωμαχώντας πάνω από τον υπολογιστή.
Ο ιατρικός κόσμος που έχει τόσο προοδεύσει μας κάνει λόγο για τους καρκίνους, τις ανθυγιεινές διατροφές, για το πόσες ώρες ύπνο χρειαζόμαστε αλλά κανένας ιατρικός κόσμος δεν διεκδικεί την κατάργηση του παράλογου, του παράλογου ο άνθρωπος να ξεπερνάει το σώμα του μέσα σε άκρως ανθυγιεινές συνθήκες, όχι που αφορούν τη φύση του επαγγέλματος, όχι παραδείγματος χάρη τις προφυλάξεις που πρέπει να παίρνει κανείς αν εργάζεται με χημικά, αλλά την ίδια τη φύση του 8ώρου.
Το 8ωρο κατακτήθηκε σε έναν κόσμο βαθιάς εκμετάλλευσης, όμως κανένα 8ωρο δεν αποτελεί υγεία.
Οι γιατροί μας λένε να σηκωνόμαστε λιγάκι και να μην καθόμαστε σερί, ή μας λένε πως η ορθοστασία δεν κάνει καλό, όμως το 8ωρο εγκληματεί εις βάρος των σωμάτων όλης της ανθρωπότητας, αφού είναι έξω από τα όρια του ανθρώπινου σώματος να κάθεται για τόσες ώρες ή να στέκεται όρθιο για τόσες ώρες ή να δουλεύει για τόσες ώρες ή να σκέφτεται για τόσες ώρες.
Σκέφτομαι τελευταία πόσες ώρες βλέπω τους συναδέλφους μου που τους αγαπώ και που έχουμε κατακτήσει με έναν τρόπο τη φροντίδα μεταξύ μας και το νοιάξιμο πολλές φορές να σπάνε τα όρια τους για να βγει η μέρα, για να προλάβουν εκείνο, για να τρέξουμε το άλλο κι ακόμα κι εμείς που αναγνωρίζουμε πως θέλουμε μεταξύ μας μια ανακατασκευή της εργασιακής εμπειρίας, που παλεύουμε να είμαστε φροντιστικές και με όρια και να μιλάμε για ξεκούραση, είναι αδύνατον να το πετύχουμε, γιατί σε ένα κόσμο οργανωμένης αγοράς που στηρίζεται στην εξόντωση για την απολαβή του κέρδους, δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβίωσης, για να στηρίξεις, για να κρατήσεις, θα υπάρχουν μέρες που θα φτύσεις εξάντληση.
Εμείς, οι κουρασμένες γυναίκες και οι κουρασμένοι άνθρωποι αυτού του κόσμου, βρισκόμαστε μπροστά σε ηγέτες που πιστεύουν πως δεν έχουμε ήδη δουλέψει αρκετά για τρεις ζωές, πως η καθημερινή μας ματαίωση δεν είναι αρκετή για να βιοποριζόμαστε με αξιοπρέπεια.
Και μαζί μας, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο βάλλεται και υποτιμάται εκείνος ο κόσμος της χειρωνακτικής εργασίας, με τα καταπονεμένα γόνατα και τα αυχενικά σύνδρομα, οι καθαρίστριες, οι αποκλειστικές νοσοκόμες, οι εργάτες των εργοστασίων με τα κομμένα δάχτυλα των εργατικών ατυχημάτων, ο κόσμος αυτός βάλλεται από τα νεοφιλελεύθερα αστεία των χαρτογιακάδων που τους ακολουθούν δίπλα δίπλα εκείνοι με το όνειρο της αναρρίχησης στα ψηλά, που πιστεύουν πως μπορούμε να δουλέψουμε κι άλλο, πως οι γυναίκες που μας ξεβρωμίζουν δεν δικαιούνται μεγαλύτερους μισθούς επειδή δεν έχουν πτυχία.
Πως οι γυναίκες που δεν έχουν πτυχία αξίζει να βρεθούν στη φυλακή και οι γυναίκες που δεν έχουν χαρτιά αξίζει να βρεθούν στο κενό δίπλα σε αστεία για το προεδρικό μέγαρο.
Και είναι πραγματικά αστείο και επιστημονικό παράδοξο: σε αυτό τον κόσμο, αν θες να επιβιώσεις θα πρέπει να έχεις πεθάνει. Θα πρέπει να έχεις σκοτώσει το σώμα σου ένα εκατομμύριο φορές, να του έχεις μάθει την εξάντληση και την υποταγή.
Και κάποιες άλλες φορές, ίσως και για να γλυτώσεις να πρέπει να πεθάνεις στα αλήθεια.
Το πρόβλημα του κόσμου που ανήκω δεν είναι ότι δεν έχει δουλέψει αρκετά, το πρόβλημα της τάξης που ανήκουμε είναι πως έχουμε ήδη δουλέψει πολύ παραπάνω από όσο αντέχουμε για να ζήσουν εκείνοι.
