Ο Μίκης είναι οι νότες από το δικό μας αίμα
Ότι και να κάνετε, θλιβεροί εκμαυλιστές συνειδήσεων, η μουσική του Μίκη είναι δική μας – καταδική μας.
Είναι η μουσική
που ερωτευόμαστε, που δακρύζουμε στα στάδια, που βαδίζουμε στις διαδηλώσεις,
που κυματίζει τις κόκκινες σημαίες μας, όταν πλημμυρίζουν τους δρόμους.
Η μουσική των ονείρων, των ελπίδων μας, των καημών και των πόθων μας.
Ο Επιτάφιος, τα δικά μας παιδιά θρηνεί, «Της Εξορίας» το ‘γραψαν οι ήρωές μας που ακόμη τραγουδούν: «Χτυπάτε τους αδέλφια/χτυπάτε δυνατά/σαν χτυπάει ο λαός μας/σειέται γη στεριά».
Η «Όμορφη πόλη» είναι η πόλη του μέλλοντός μας, στα «Δακρυσμένα μάτια» μας, η λύπη, οι χαρές μας, η ελπίδα κι η λεβεντιά μας.
Στα μάτια της αγαπημένης μας τραγουδούμε το «Φεγγάρι, μάγια μου ‘κανες».
Εμείς είμαστε «Οι μοιραίοι», δικοί μας οι καπνοί και οι βρισιές «Μες στην υπόγεια την ταβέρνα».
Το «Άξιον Εστί», το «Κάντο Χενεράλ» ολόδικά μας κι αυτά.
Κι ο Ρίτσος, ο Νερούδα, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Βάρναλης, ο Γιάννης Θεοδωράκης και τόσοι άλλοι που συνοδεύουν τις νότες του κι αυτοί δικοί μας.
Και το Βραβείο Λένιν, δικό μας κι αυτό, εμείς του το προσφέραμε.
απ' το Ατέχνως
του Στέλιου Κανάκη
