ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΖΙΦΚΟΦ ΤΟ 1998 ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ !

 

Ενδιαφέρουσα επιστολή στο Διαδίκτυο, 20 χρόνια μετά το θάνατο του Τοντόρ Ζίβκοφ
Τις τελευταίες μέρες, στο Διαδίκτυο, σε βουλγάρικες ιστοσελίδες -και αναπαράγεται και σε ελληνικές- κυκλοφορεί μια επιστολή, συγγραφέας της οποίας φέρεται να είναι ο Τοντόρ Ζίβκοφ, ιστορικός ηγέτης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η επιστολή έρχεται στο φως 20 χρόνια μετά τη συγγραφή της, σύμφωνα με επιθυμία του ίδιου του Ζίβκοφ.
Η εγκυρότητα της επιστολής δεν έχει καταστεί δυνατό να διασταυρωθεί, ωστόσο την παραθέτουμε με κάθε επιφύλαξη, καθώς το περιεχόμενό της έχει ενδιαφέρον, μιας και φέρεται ο Τ. Ζίβκοφ να απευθύνεται στο λαό της Βουλγαρίας, καλώντας τον να βγάλει συμπεράσματα με βάση την πείρα του από τα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και τη ζωή του τις τελευταίες δεκαετίες στον καπιταλισμό. Η επιστολή, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, έχει ως εξής:

«Αγαπητοί Βούλγαροι, θα ήθελα να σας αποκαλώ σύντροφοι, γιατί αυτοί ήσασταν για μένα…
Αγαπητοί σύντροφοι,
34 φορές σας απεύθυνα πρωτοχρονιάτικο χαιρετισμό. Ανασκόπησα όσα σας είπα κατά τη διάρκεια αυτών των ετών και αποφάσισα να σας μιλήσω για το μέλλον. Όταν λάβετε αυτό το χαιρετισμό, δεν θα είμαι ανάμεσα στους ζωντανούς. Αλλά αισθάνομαι υποχρεωμένος να κάνω κάτι τελευταίο χρήσιμο για τη χώρα μας.
34 φορές, εγώ και το Κόμμα, απολογούμασταν για όλα όσα κάναμε για σάς κατά τη διάρκεια του έτους. Η ανασκόπηση των χαιρετισμών επισημαίνει το μεγάλο άλμα που πετύχαμε ως λαός γι’ αυτά 34 χρόνια.
Ο πληθυσμός της χώρας μας στον πρώτο μου χαιρετισμό ήταν 7 εκατομμύρια και στον τελευταίο ήταν 9 εκατομμύρια.
Η οικονομία αναπτύχθηκε 23 φορές. Σκεφτείτε το -όταν διαβάζετε αυτό το μήνυμα θα έχουν περάσει περίπου 30 χρόνια από τότε που η Βουλγαρία εγκατέλειψε το Σοσιαλισμό. Σκεφτείτε αυτά τα 30 χρόνια αν πετύχατε αυτό που καταφέραμε τα τελευταία 34 χρόνια. Έχει αναπτυχθεί η οικονομία 23 φορές; Εμείς το κάναμε, ο λαός το πέτυχε, άρα ήταν δυνατόν.
Γιατί δεν συμβαίνει τώρα;
Χτίσαμε χιλιάδες νοσοκομεία και σχολεία. Αυξήσαμε σημαντικά το προσδόκιμο ζωής. Γιατί, από το 1989, έχει μειωθεί ξανά; Όταν διαβάζετε αυτό το μήνυμα, μετά από 20 χρόνια, κοιτάξτε πού βρίσκεστε…
Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μισούν το Σοσιαλισμό. Θα πουν υπήρχαν στρατόπεδα, καταστείλατε τους ανεπιθύμητους.
Η χώρα με τους περισσότερους κρατούμενους στον κόσμο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί το 3% του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Πολύ περισσότερο από ό,τι στη Σοσιαλιστική Βουλγαρία. Αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη καταστολή. Η μεγαλύτερη καταστολή είναι η κυριαρχία των μεγάλων κεφαλαίων και των εταιρειών που καθορίζουν ποιος θα εργαστεί και πόσο θα πάρει. Αυτή η καταστολή είναι που καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις φυλακές μας!
Αλλά και οι ΗΠΑ έχουν φυλακές. Κρατούν τους ανθρώπους που χαρακτηρίζουν ως "τρομοκράτες", χωρίς δίκη και καταδίκη, για απεριόριστο χρόνο. Απαιτούν την έκδοσή τους από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου και οι περισσότερες χώρες τούς υπακούν.
Και για να σας πω, αγαπητοί συμπατριώτες, στο Σοσιαλισμό δεν φυλακίσαμε αθώους. Οι συγγενείς τους τώρα περηφανεύονται, διότι θα ντρέπονταν για το παρελθόν τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν τιμωρήσαμε αθώους. Τιμωρήσαμε εγκληματίες, μεγάλους καπιταλιστές και ολιγαρχίες. Αυτούς για τους οποίους είμαι πεπεισμένος πως θα θελήσετε κι εσείς ένα Λαϊκό Δικαστήριο.
Αγαπητοί φίλοι, πριν φτάσουμε στο Σοσιαλισμό, είχαμε μελετήσει προσεκτικά τον Καπιταλισμό. Είναι πάντα ο ίδιος - ένα σύστημα στο οποίο μικρή ομάδα προνομιούχων παρασιτεί εις βάρος του λαού, ο οποίος λαός εξαντλείται.
Μετά από 20 χρόνια, που θα διαβάζετε αυτό το μήνυμα, είμαι βέβαιος ότι το κράτος θα κυριέψουν οι εγκληματίες, αυτοί θα γράψουν τους νόμους, θα σας επιβάλουν φόρους, τέλη, τιμές και όσα άλλα μέσα τους επιτρέπουν. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει μια μικρή ομάδα από υπερ-πλούσιους ανθρώπους που θα κλέβουν αδιάκριτα και δεν θα κρύβονται. Είμαι βέβαιος ότι ο λαός θα υποφέρει, αλλά θα έχει καθηλωθεί από την κυριαρχία, το φόβο και την αβεβαιότητα του αύριο.

Ο Καπιταλισμός εξαρχής είναι άδικος, δεν μπορεί να είναι διαφορετικός. Συγκεντρώνει τον πλούτο και μαζί με αυτόν τη δύναμη και τελικά η εξουσία αποδεικνύεται πηγή πλούτου, ενώ ο άνθρωπος γίνεται σκλάβος. Πάντα έτσι ήταν.
Αγαπητοί Βούλγαροι, θα σας επιδεικνύουν τον Καπιταλισμό ως καλύτερο από το Σοσιαλισμό μας, ξεγελώντας σας.
Πράγματι η Δύση είχε πλεονεκτήματα. Αλλά όχι λόγω του καπιταλισμού. Το τονίζω αυτό - όχι λόγω του καπιταλισμού. 

Είχε πλεονεκτήματα στην πραγματικότητα εξαιτίας του Σοσιαλισμού. Κάτω από το φόβο του συστήματός μας, οι καπιταλιστές στη Δύση άρχισαν να κάνουν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους και έτσι βελτίωσαν την κατάστασή τους. Το σοσιαλιστικό σύστημα βοήθησε τον άνθρωπο στις καπιταλιστικές χώρες να ζήσει καλύτερα.

Αλλά να ξέρετε πως μετά την καταστροφή του Σοσιαλισμού, θα πάρουν όλα όσα είχαν δώσει στους εργάτες τους. Αυτό το καθεστώς ευημερίας έχει μεγάλο κόστος για τον καπιταλισμό, οπότε θα το αποσυνθέσουν. Χωρίς ανταγωνισμό με το Σοσιαλισμό, οι εταιρείες και οι τοπικές ολιγαρχίες θα πάρουν τα πάντα.

Η Δύση ήταν καλύτερη για δύο λόγους: Πρώτον είχε μια μεγαλύτερη βιομηχανική ιστορία, είχε αποκτήσει περισσότερη εμπειρία και περισσότερους πόρους. Και δεύτερον, αναγκάστηκε από το Σοσιαλισμό να εξασφαλίσει καλές συνθήκες για τους λαούς της για να αποφύγει την Επανάσταση.
Εάν συνεχίζαμε με το Σοσιαλισμό, ίσως μετά από άλλα 20-30 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας, θα είχαμε φτάσει τη Δύση. 

Παρατηρήστε ότι είχαμε μόνο 45 χρόνια επιταχυνόμενης ανάπτυξης, κυνηγώντας κράτη με 400 χρόνια βιομηχανικής ιστορίας. Αυτή η σύγκριση ήταν άδικη, πράγμα που οδήγησε στο να την αποκαλώ ηλίθια άρνηση του Σοσιαλισμού.

Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κοιτάξτε γύρω σας. Κοιτάξτε τη Δύση. Είμαι βέβαιος ότι θα δείτε τα συμπτώματα καταστροφής της κοινωνίας τους. Τα 20 χρόνια είναι αρκετά για να δείτε την πραγματική φύση του Καπιταλισμού.
Μπορείτε, μόνοι σας να το διαπιστώσετε από τις εξελίξεις, την άνοδο των διεθνών εντάσεων, το ξέσπασμα νέων πολεμικών συγκρούσεων - αυτά είναι τα σημάδια του αυξανόμενου άγριου καπιταλισμού... Πάντα έτσι ήταν, δεν μπορούν να κρυφτούν.
Αγαπητοί συμπατριώτες, πετύχαμε πολλά όσο ήμασταν μαζί. Και είναι δικό μου λάθος που επιτρέψαμε στον Καπιταλισμό να μας ξεγελάσει για άλλη μια φορά. Ίσως αν ήμουν πιο σοφός και πιο αποφασιστικός, δεν θα επέτρεπα αυτό που συνέβη το 1989 και να καταστρέψει τις ελπίδες του λαού, αφού συνέβη είμαι υπεύθυνος. Αλλά με το χέρι στην καρδιά, σας λέω ότι υπεύθυνος για την ενδεχόμενη αποκατάσταση του Σοσιαλισμού και τη διόρθωση των λαθών είναι μόνο ο λαός. Το μέλλον είναι δικό σας. Καταφέραμε μια φορά να νικήσουμε τον Καπιταλισμό, όσο ακατόρθωτο κι αν φαινόταν. Ανοικοδομήσαμε τον ευτυχισμένο κόσμο του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός είναι ο λαός που κατέχει την απόλυτη δύναμη στην κοινωνία. Εάν το θελήσετε ως λαός, μπορείτε να τον αποκτήσετε εκ νέου και κανένα καταπιεστικό καθεστώς δεν μπορεί να σας σταματήσει…
Αγαπητοί συμπατριώτες,
Αυτό που υπήρχε, εκ νέου θα γίνει…
Πιστεύω σε αυτό …
Todor Zhivkov, 1998».

11/01/2019

https://www.902.gr/.../endiaferoysa-epistoli-sto...

Ήταν οι άλλοι.. Οι σκουρόχρωμοι.. #Fragkiska_Megaloudi

Fragkiska Megaloudi
38 λ. ·
Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα σήμερα, θυμήθηκα εκείνη την περίοδο — Μάρτιος 2022 — όταν, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ξεκίνησε η συζήτηση για την ανάγκη προστασίας των Ουκρανών προσφύγων. Τότε, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα σε λίγες ημέρες, ενεργοποίησε την Οδηγία 2001/55/ΕΚ. Μια οδηγία που υπήρχε από το 2001, αλλά για δύο δεκαετίες παρέμενε στα συρτάρια.
Στις 4 Μαρτίου 2022, με την Εκτελεστική Απόφαση 2022/382, δόθηκε στους Ουκρανούς το αυτονόητο: στέγη, εργασία, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη, ελευθερία μετακίνησης και δικαίωμα επιλογής κράτους υποδοχής.
Μέσα σε λίγους μήνες, περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι είχαν ήδη φιλοξενηθεί σε ευρωπαϊκές χώρες. Δεν υπήρξαν ποτέ hotspots, επαναπροωθήσεις, πυροβολισμοί στα σύνορα.
Εκείνη την εποχή ήμουν στο Μάλι. Σε ένα κέντρο επιστροφής μεταναστών από την Αλγερία — ανθρώπων που είχαν διασχίσει την έρημο, προσπαθώντας να φτάσουν ως την Αλγερία και τη Λιβύη. Οι περισσότεροι είχαν επαναπροωθηθεί. Οι αλγερινές αρχές τούς φόρτωναν σε φορτηγά σαν κοπάδια και τους άφηναν στα σύνορα — που δεν ήταν σύνορα, όπως τα φανταζόμαστε, αλλά η έρημος Σαχάρα.
Τους έσπαγαν τα κινητά, τούς έπαιρναν τα παπούτσια και τους πετούσαν ξυπόλητους στην έρημο. Είχαν να διανύσουν 20 με 30 χιλιόμετρα με τα πόδια μέχρι το πρώτο πρόχειρο καταφύγιο του Ερυθρού Σταυρού. Όσοι τα κατάφερναν.
Θυμήθηκα κι εκείνη την εποχή που εργαζόμουν σε άλλον διεθνή οργανισμό, όταν οι ιατροδικαστές μας κατέγραφαν τα πτώματα παιδιών που είχαν πνιγεί στο Αιγαίο — πτώματα που, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, τα στοίβαζαν σε ψυγεία παγωτών, γιατί ο αριθμός των νεκρών είχε ξεπεράσει κατά πολύ τις δυνατότητες των νησιών.
Θυμήθηκα τους ανθρώπους στα camps· σε σκηνές, μέσα στις λάσπες, σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια — χωρίς θέρμανση, χωρίς φως, χωρίς ελπίδα.
Θυμήθηκα και μια ιστορία που δεν έζησα, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω. Ήταν τον Απρίλιο του 2015, όταν σχεδόν χίλιοι άνθρωποι χάθηκαν στη Μεσόγειο, ανοιχτά της Ιταλίας. Ανάμεσά τους, ένα αγόρι 14 ετών από το Μάλι. Στην τσέπη του, ραμμένος με προσοχή, ο σχολικός του έλεγχος. Ένας καλός μαθητής, που πίστευε ότι κάπου, κάποτε, θα ξαναπήγαινε σχολείο. Δεν πρόλαβε.
Έχω πολλές τέτοιες ιστορίες να διηγηθώ. Και, δυστυχώς, η μία είναι πιο σκληρή από την άλλη.
Κι όμως — η Οδηγία υπήρχε. Η ίδια οδηγία που δεν ενεργοποιήθηκε όταν έπεφταν βόμβες στη Δαμασκό. Όταν οι Ταλιμπάν επέστρεφαν στην Καμπούλ. Όταν γυναίκες και παιδιά πνίγονταν στο Αιγαίο. Όταν οι λάσπες του Έβρου έπνιγαν μικρούς και μεγάλους, και τα πτώματα ξεβράζονταν μήνες αργότερα στις ακτές μας.
Δεν ενεργοποιήθηκε όταν στη Λιβύη στοίβαζαν ανθρώπους σε υπόγεια κελιά, τους βασάνιζαν, και γυναίκες βιάζονταν ομαδικά — επειδή ήταν Αφρικανές και θεωρούνταν κατώτερες.
Και κάπου εκεί γεννιέται το ερώτημα που δεν μπορεί πια να αγνοηθεί:
Γιατί;
Γιατί δεν προσφέρθηκε ποτέ η ίδια προστασία στους Σύριους, στους Αφγανούς, στους Παλαιστίνιους, στους Κούρδους, στους Ερυθραίους, στους Κονγκολέζους;
Γιατί η εκτόπιση εκατομμυρίων ανθρώπων από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή δεν κρίθηκε ποτέ «αρκετά μαζική»;
Γιατί δεν βρέθηκε ποτέ η απαραίτητη πολιτική βούληση;
Η απάντηση είναι πικρή, αλλά δεν μπορεί πια να ωραιοποιηθεί.
Γιατί εκείνοι που χάνονταν δεν ήταν οι “δικοί μας”.
Δεν ήταν λευκοί. Δεν ήταν χριστιανοί. Δεν ήταν Ευρωπαίοι. Δεν ήταν “πολιτισμένοι”.
Ήταν οι άλλοι. Οι σκουρόχρωμοι. Οι μουσουλμάνοι. Οι ξένοι.
Οι άνθρωποι που δεν «ταίριαζαν». Που προκαλούσαν φόβο. Που θεωρούνταν απειλή για τον «τρόπο ζωής» μας.
Η Ευρώπη δεν ενεργοποίησε την Οδηγία — όχι επειδή δεν μπορούσε, αλλά επειδή η ανθρωπιά της είναι επιλεκτική-εχει χρώμα, θρήσκευμα και γεωπολιτικό συμφέρον.
Φτάνουν πια οι δικαιολογίες.
Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε:
Άνθρωποι — ή συνένοχοι.

#ΓΙΑ_ΤΟΝ_ΚΑΡΚΙΝΟ Η "τριτοκοσμική" ΚΟΥΒΑ και ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΤΗΣ

Η ΚΟΥΒΑ ΕΧΕΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΔΥΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ ΤΑ: CIMAvax-EGF και VAXIRA (Racotumomab).

Τα CIMAvax-EGF και Vaxira είναι προϊόντα του Κέντρου Μοριακής Ανοσολογίας (CIM) της Αβάνας και χρειάστηκαν 25 χρόνια έρευνας για την ανάπτυξή τους.
Η θεραπεία με αυτά μπορεί να συμβάλει στη σημαντική παράταση της διάρκειας ζωής των ασθενών και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, φέρνοντας τη θανατηφόρα πορεία αυτής της νόσου πιο κοντά στην πορεία των χρόνιων μη μεταδοτικών ασθενειών.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα φάρμακα αυτά δεν προλαμβάνουν ασθένειες όπως ένα παραδοσιακό εμβόλιο. Όμως η δράση αυτών των εμβολίων κατά του καρκίνου του πνεύμονα δεν επιτρέπει τη συνέχιση της ανάπτυξης των όγκων του πνεύμονα, λειτουργώντας περισσότερο σαν θεραπεία. Γνωστά λοιπόν ως “θεραπευτικά εμβόλια”, αντί να στοχεύουν άμεσα τα καρκινικά κύτταρα, λειτουργούν ως μια μορφή ανοσοθεραπείας, αξιοποιώντας το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού για την καταπολέμηση του καρκίνου.
Τα αποτελέσματα που έχουν επιτευχθεί από το 2011 με αυτά τα εμβόλια είναι τόσο ενθαρρυντικά που, παρά το εμπάργκο, το Ινστιτούτο Καρκίνου Roswell Park στη Νέα Υόρκη συμμετείχε στο έργο και συνεργάστηκε με την ανάπτυξη και την έρευνα αυτών των κουβανικών εμβολίων.
[[Μην αρχίσετε τις εξυπνάδες του τύπου δεν υπάρχουν "θεραπευτικά εμβόλια", διότι όταν κάτι είναι εμβόλιο, δεν είναι θεραπευτικό, αλλά αποτελεί πρόληψη και αν κάτι είναι θεραπευτικό, έρχεται μετά την εμφάνιση της νόσου, άρα δεν είναι προληπτικό, δηλαδή δεν είναι εμβόλιο.]]
● Πάμε λοιπόν στην ουσία της είδησης:
Πρώτα για το CIMAvax-EGF:
Το CIMAvax-EGF αναπτύχθηκε από το Κέντρο Μοριακής Ανοσολογίας της Αβάνας μετά από περισσότερα από 25 χρόνια έρευνας και δεν προλαμβάνει την εμφάνιση του καρκίνου, αλλά λειτουργεί ως ανοσοθεραπεία, εκπαιδεύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα να αναγνωρίζει και να μπλοκάρει την αυξητική πρωτεΐνη EGF (Epidermal Growth Factor), η οποία είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη και εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων.
Με τον τρόπο αυτό επιβραδύνει σημαντικά την εξέλιξη της νόσου, παρατείνοντας τη ζωή των ασθενών και βελτιώνοντας την ποιότητά της.
Ήδη χορηγείται σε νοσοκομεία της Κούβας, σε ασθενείς των οποίων η ασθένεια βρίσκεται στο στάδιο ΙΙΙ ή IV και δεν μπορούν να επωφεληθούν πλέον από χειρουργική ή κλασική χημειοθεραπεία.
Οι πρώτες μελέτες δείχνουν σημαντική αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης σε συνδυασμό με ελάχιστες παρενέργειες. Για την ακρίβεια έχει δείξει καλή ανοσογονικότητα και ασφάλεια σε κλινικές δοκιμές. Έχει παρατηρηθεί αύξηση της επιβίωσης σε ασθενείς που έλαβαν τουλάχιστον τέσσερις δόσεις του εμβολίου.
Το CIMAvax-EGF, που αποτελείται από ανασυνδυασμένο ανθρώπινο EGF συζευγμένο με μια πρωτεΐνη φορέα και ένα ανοσοενισχυτικό (adjuvant) που ονομάζεται Montanide ISA51, στοχεύει να εμποδίσει την αλληλεπίδραση μεταξύ του EGF και του υποδοχέα του (EGFR), ο οποίος βρίσκεται στην επιφάνεια των καρκινικών κυττάρων και προάγει τον πολλαπλασιασμό τους.
Το CIMAvax-EGF προκαλεί την παραγωγή αντισωμάτων κατά του EGF, τα οποία δεσμεύουν το EGF στην κυκλοφορία του αίματος και αποτρέπουν την προσκόλλησή του στον EGFR. Αυτό οδηγεί σε μείωση της διέγερσης του EGFR και αναστολή του πολλαπλασιασμού των καρκινικών κυττάρων.
Το CIMAvax-EGF έχει εγκριθεί για χρήση στην Κούβα και σε άλλες χώρες, όπως η Κολομβία, το Περού, η Παραγουάη, η Λευκορωσία και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Έχει δοκιμαστεί και σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ (Roswell Park Cancer Institute στη Νέα Υόρκη), της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Μαλαισίας και ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών.
● Ας επανέλθουμε λοιπόν στον όρο “θεραπευτικό εμβόλιο”
Από την περιγραφή του τρόπου δράσης του CIMAvax-EGF, προκύπτει ότι το φάρμακο δεν στοχεύει άμεσα τα καρκινικά κύτταρα, αλλά αναμένεται να δράσει κατά αυτών των καρκίνων, αρνούμενο στους καρκίνους το ερέθισμα ανάπτυξης που χρειάζονται.
Για αυτόν τον λόγο, η ομάδα του Roswell Park Cancer Institute στη Νέα Υόρκη πιστεύει ότι ίσως στο μέλλον αποδειχθεί πιο χρήσιμο ως προληπτικό εμβόλιο παρά ως θεραπεία για τον καρκίνο αυτή καθαυτή.
Το VAXIRA, επίσης γνωστό ως Racotumomab, είναι ένα πολύ ασφαλές θεραπευτικό εμβόλιο που σταματά την εξέλιξη του καρκίνου του πνεύμονα και παρατείνει την επιβίωση του ασθενούς.
Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του προχωρημένου μη μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα(ΜΜΚΠ). Είναι ενέσιμο εναιώρημα για ενδοδερμική χρήση (ID) και δρα διεγείροντας το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς ώστε να επιτίθεται στα καρκινικά κύτταρα που εκφράζουν ένα συγκεκριμένο μόριο που ονομάζεται NeuGcGM3.
Το VAXIRA περιέχει ένα αντι-ιδιοτυπικό αντίσωμα που μιμείται το NeuGcGM3, ένα μόριο που βρίσκεται στην επιφάνεια πολλών καρκινικών κυττάρων, αλλά όχι στα φυσιολογικά κύτταρα. Αυτό ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού να παράγει αντισώματα κατά του NeuGcGM3, τα οποία στη συνέχεια στοχεύουν και καταστρέφουν τα καρκινικά κύτταρα που εκφράζουν αυτό το μόριο.
Το VAXIRA στοχεύει ειδικά την πρωτεΐνη NeuGcGM3, η οποία εκφράζεται σε υψηλό βαθμό στον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (NSCLC) και σε άλλους συμπαγείς όγκους.
Χρησιμοποιείται ως θεραπεία συντήρησης μετά από χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία για προχωρημένο μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (στάδια IIIb ή IV) με αντικειμενική κλινική ανταπόκριση ή σταθερή νόσο.
Μελέτες έχουν δείξει ότι το VAXIRA μπορεί να βελτιώσει τα ποσοστά επιβίωσης και την ποιότητα ζωής σε ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα όταν χρησιμοποιείται ως θεραπεία συντήρησης μετά από τυπικές θεραπείες.
Το VAXIRA θεωρείται γενικά ασφαλές εμβόλιο με καλό προφίλ ασφάλειας σε ασθενείς που λαμβάνουν θεραπεία, αλλά δεν συνιστάται για άλλους τύπους καρκίνου, εκτός από τον μη μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (NSCLC), ο όγκος πρέπει να είναι πρωτοπαθής πνευμονικός.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όλα αυτά είναι γνωστά εδώ και χρόνια και δεν είναι λίγοι οι καρκινοπαθείς από άλλες χώρες που έχουν ταξιδέψει στην Κούβα για να λάβουν αυτές τις πρωτοπόρες θεραπείες, συμπεριλαμβανομένων μέσα σε αυτούς και πολλών από τις ΗΠΑ.

https://www.healthincuba.com/en/treatment_for_lung_cancer.html

Η Τουρκία της Καρδιάς μας #Μαρια_Δημητρουκα

Μαρια Δημητρουκα

Themistocleous Andreas

Συγκλονιστική Μαρια Δημητρουκα!
Η Τουρκία.
Η Τουρκία του Χικμέτ, του Νεσίν, του Ιστράτι ( Τούρκος στην καρδιά Ρουμάνος στην καταγωγή, όπως ο ίδιος δήλωνε), του Γκιουνέϊ..
Η Τουρκία της καρδιάς μας. Της φτώχειας. του αναλφαβητισμού, του τσαντόρ, της Μαρμαρίδας και της βαθειάς ανατολής..
Γιατί, δεν είναι του Ερντογάν η Τουρκία. Ούτε του Εβραίν , ούτε του Αττατούρκ, ούτε των γκρίζων λύκων. Δεν είναι των δικτατόρων η Τουρκία , δεν είναι η καρδιά της καπιταλιστική.
Είναι τα Τουρκάκια που ιδρώνουν στον ανήφορο, μ έναν ιδρώ συγγενικό..
Είναι ο ντουντουρμάς που μοιράζεται στα τρία και στα τέσσερα..
Είναι η Τουρκία, που γιαβάς, γιαβάς μεγαλώνει, μα δεν πεθαίνει από γήρας.
Πεθαίνει νέα στις φυλακές, χάνει τον δρόμο σαν αδέσποτο " κοπάδι", που ματώνει καθημερινά στ αλώνια του φασισμού.
Είναι η φλόγα των κομμουνιστών της. Είναι όρκος η Τουρκία και υπόσχεση. Είναι κι ο Κεμάλ, που ποτέ του δεν πίστεψε την λύπη του Χατζιδάκι και περιμένει " ν αλλάξει αυτός ο κόσμος"..
Πήγα στην Τουρκία, τέσσερις φορές.
Η μια, στην Άγκυρα με τον σ. Χαρίλαο. Αγκάλιασα τους εκεί συντρόφους μου. Ήπια κρασί μαζί τους απ΄το ίδιο ποτήρι.
Άλλες δύο, στην Κωνσταντινούπολη. Μέσα στο καλοκαίρι του 91. Η πρώτη φορά ήταν για να καλύψω δημοσιογραφικά το διεθνές μουσικό φεστιβάλ... Τότε γνώρισα και τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου της πόλης. Τον Φαϊκ Ερτεναίρ.. Του έκανα μια συνέντευξη.Συνεχώς μου ζητούσε να κλείνω το μαγνητόφωνο . Φόβος..Την δεύτερη , την συνάντηση Μητσοτάκη Ντεμιρέλ.. Οι φίλοι που είχα κάνει, με κοιτούσαν μ απορία: " Μα πώς;; Πόσο πλούσια είσαι που έρχεσαι αεροπορικώς δύο φορές μέσα σ έναν μήνα"
Ήταν πολλά, πάρα πολλά γι αυτούς τα πενήντα χιλιάρικα των εισιτηρίων με τις Τούρκικες Αερογραμμές..
Την δεύτερη φορά, δεν έμεινα στο ξενοδοχείο που είχε κλείσει η εφημερίδα. Έμεινα σε σπίτι φίλου και συντρόφου. Μια οικογένεια, με τέσσερα παιδιά, σ ένα σπίτι μισό επί μισό.. Εκεί, μ αυτούς, έμαθα να μοιράζομαι τον ντουντουρμά.Το παγωτό δηλαδή .
Τις Κυριακές τα απογεύματα, οι οικογένεις, βγαίνανε βόλτα. Στα παγκάκια, στο Μούβι..Οι γυναίκες, περνούσαν στο χέρι τους αντί για τσάντα, ένα καλάθι από καλάμια. Μέσα είχανε κορόμηλα, απ΄τους κήπους τους. Απαγορευτικό να τα αγοράσεις έξω.. Το πολύ πολύ, μια πίτσα κι αυτή μοιρασμένη σε πολλά κομμάτια.
Η επόμενη φορά και τελευταία, ήταν στην Έφεσο. Στο αρχαίο θέατρο, χωρητικότητας 35.000!!
Και δεν έπεφτε καρφίτσα.. Και πως αλλιώς;;;
Συναυλία Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Λιβανελί..
Ωχ Ψυχή μου..Έκλεινες τα μάτια κι ήσουν σε παραλία του Σαρωνικού..Τα σπίτια όλα ασβεστωμένα. Οι μπαξέδες γεμάτοι βιολέτες, τριανταφυλλιές, γαρυφαλλιές, βασιλικούς και δυόσμο..Έλληνες και Τούρκοι, ένα!
Θυμάμαι- συγγνώμη αλλά αν ήταν χαρτί ετούτο δω, θα είχε σβήσει το μελάνι του ..τα μάτια μου βρύσες..- πιάναν την άκρη απ΄το πουκάμισο του Μίκη, λές κι ήταν ο χιτώνας που γιάτρευε πληγές..Και ρωτούσαν " αν πέφτει μακριά η Καστέλλα ή η Θεσσαλονίκη"..Είχαν δικούς τους εκεί, που στοιβάχτηκαν τότε, στα καράβια της προσφυγιάς..Το 22. Έτσι ακριβώς όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο..
Κι εδώ, σας αφήνω..Η μνήμη είναι σκληρή και πονάει. Πολύ..
Η Τουρκία της καρδιάς μας..Οι πρόσφυγες απανταχού της γής, που στεγνώνουν μόνο μέσα στην καρδιά μας.
Καλό απόγευμα.
Υ.Γ. Από τότε, μου έχει απαγορευτεί η είσοδος στην Τουρκία. Προφανώς αυτά που έγραφα, δεν ταίριαζαν στην " Δημοκρατία" των εξουσιαστών της..

H Παστορέλα με Κερατοχυλισία στο Τζάντε του 1630 - 31!

Dionisis Vitsos

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ: «ΤΟ ΡΕΜΠΕΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΠΟΛΑΡΩΝ», (1628)
Μέσα από το ΝΤΙΑΡΙΟ [ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ] τση ΣΟΡΑΣ ΟΡΣΟΛΑΣ
[ΓΙΑ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ]
.
« Το πόβερο[φτωχό] Τζάντε μας κατάντησε σαν το δόλιο μου κορμί:

 Αχάμνησε και συφόριασε και η πληγή του, πούναι το Ρεμπελιό, μαρτσίρισε[διαπυήθηκε] αμό[σαν] το γόνατο μου και δε λέει να γιάνει.
Ξέρουμε τζα[δα] ούλοι πως η πάσα σκοντράδα[συνοικία] του Αιγιαλού[της Ζακύνθου] έχει τη συνήθεια τση και πορεύεται σύφωνα με τη κοντιτζιό[την κοινωνική θέση] των ανθρώπονέ τση. 

Άλλοι είναι οι Τζαντιώτες τση Όξω Μερίας και άλλοι τση Μέσα Μερίας. 

Χώρια ζούνε και πορεύουνται οι αρχόντοι, χώρια οι τσιβίλοι[αστοί] κι αλλιώς το σκυλολόϊ[λαός]!
Τόμου[αφού] το λέει και το τραγούδι:
.
Εις το Φόρο[Forum, Αγορά]: Σινιορία ![«Σινιόρ» αρχοντικός ιταλίζων χαιρετισμός]
Στην Ανάληψη: Σιορία ! [«Σιορ» αστικός ιταλίζων χαιρετισμός]
Τσ’ Αη Σαράντα λένε «Γειά σου» [Λαϊκός ελληνίζων χαιρετισμός]
και στον Άμμο «Γειά χαρά σου» [Λαϊκός ελληνίζων χαιρετισμός]
.
Ο Φόρος, το λοιπό, είναι η Πλατέα μπροστά από τη Φραγκική κλησιά τ’ Αη Μάρκου, κει που περ[κατά τον] Πουνέντε αρχινάει η Στράτα Γκιουστινιάνα, που ανεβαίνει στην Τέρρα[Κάστρο] και περ Όστρια ο Στενόφορος, το Γιοφύρι κι η Πλατεία Ρούγα[Φαρδύς Δρόμος] ως την Ανάληψη.
Σ’ ευτούνες τσι γειτονιές είναι μεζεμένα ούλα τα μεγάλα αρχοντικά τση πολιτείας.

 Από τσου Αγίους Σαράντα και πέρα αρχινάει η πλεμπάγια[όχλος] που ούλο και πολυστεύει, ώσπου να πήξει στον Άμμο, Μακρύο Καντούνι κι Αη Λάζαρο[συνοικίες της Πόλης].
Βρέσκουνται τσέρτο[φυσικά] και μεγάλα αρχοντικά μετά τσου Άγιους Σαράντες (σαν του Λογοθέτη, να πούμε, στον Αη Παύλο), μα είναι λιγοστά.

Γράφω ούλα ευτούνα για να ξεκαθαρίσω πως η πάσα κοντιτσιό[κοινωνική θέση] έχει το δικό τση σουλάτσο[βόλτα], που βγαίνει να πάρει τον αέρα τση ! 

Οι Αμμιώτες μαζεύουνται στο Πλάτωμα τση Φανερωμένης, 

οι Αη Λαζαριώτες στο σταυροδρόμι του Αη Παύλου, 

οι Αγιοτριαδιώτες ανάμεσα Άγιας Τριάδας και τση Φραγκοκλησιάς Σάντα Μαρίας ντελε Γκράτσιε και πάει λέγοντας.
Από τον καιρό που χτίστηκε ο Αιγιαλός, στέκι, σουλάτσο και αλληλοχαιρέτισμα τουν αφεντάδωνε στάθηκε η Πλατέα του Φόρου! Ο Πλατύφορος!

 Τόσο, που να κομπαρίρει[καταφθάσει] κυριακάτικα Αμμιώτης κι όγιος Οξωμερίτης, στο Φόρο με τη φαμελιά του να σουλατσάρει[κάνει βόλτες] είναι τουν αδυνάτωνε[“των αδυνάτων αδύνατον”]. 

΄Οσκε ένα, μα δέκα ρεμπελιά να σκαρώσουνε οι ποπολάροι[αστοί], πάλε δε θάχανε την πακέα[θράσος]να κομπαρίρουνε στο Φόρο κυριακάτικα!

Το πρωί, το λοιπό, τση Κυριακής, δυο μέρες μετά το κάζο[συμβάν, εδώ νίλα] του Μπέμπο[το όνομα του τότε Ενετού διοικητή του νησιού], μόλις που ακούστηκε το καμπανέλι του Αη Γιάννη μας κι ετοιμαζόμουνα να κατεβώ να λειτρουηθώ, βαράει ο μπαταδούρος [ρόπτρο] και παρουσιάζεται ο σορ ΄Αντζολος[ ο φεουδάρχης Άγγελος Σουμάκης, που σε χρονικό του περιέγραψε το Ρεμπελιό των Ποπολάρων, εννοείται με μαύρα χρώματα για τους επαναστάτες] σε στάτο[κατάσταση] τόσο ντεπλοραμπιλίσιμο [τρισελεεινότατο], που σκιάχτηκα[φοβήθηκα] πως τον βρήκε κόρπο αποπλέτικο [αποπληξία] στη ρούγα και τονε μπάσανε σ το ντομινικάλε[αρχοντικό] να τόνε ποροπιάσει[συνεφέρει] ο ντοτόρος ο Καντιολής!

 Έβαλα δελέγκου[αμέσως] τσι φωνές, κι έφτασε ο αφέντης από τη λιμπραρία του αλάρμάδος[ανήσυχος], κι η Ρουμπίνα. Εδαύτος[αυτός] κι η αφεντιά μου αγιουτάραμε[βοηθήσαμε] τον σορ ΄Αντζολο ως την καριόλα[κρεβάτι] και τονε ξαπλώσαμε.
Ήτανε τα μούτρα του κόκκινα αμό το λειρί του κοκόρου κι η ανάσα του βαρεία ! Έκανε να μιλήσει μ’ από το στο μα βγαίνανε αφροί και δεν μπόρειες να βγάλεις νόημα από κειά που πάσχιζε να πει. ο σορ Καντιολής τον ορδίνιασε[συμβούλευσε] να σωπάσει, τούλυσε τη ρεκαμάδα του την κολαρίνα[το κεντημένο του φουλάρι] και τη ζώση[ζώνη], του πήρε το πόλσο[σφιγμό] και τούδωσε να πιει ένα κορντιάλε[καρδιοτονωτικό].
’Έκανε μισή ώρα να ματάρθει στα συγκαλά του.
Αλ φίνε[τελικά] ο σορ Καντιολής τού δώσε το ελεύτερο να μι¬λήσει και ο κακορίζικος μόνο που δεν έκλαιγε λέγοντάς μας κειά που είδανε τα μάτια του.
.
Ο αφέντης ο Σουμάκης κάθεται στο Φόρο, στο σπίτι δίπλα από το ντομινικάλε Ντα Κανάλε [αρχοντικό του Κανάλε]. Η μακαρίτισσα η μάννα τον ήτανε Καναλοπούλα και το σπίτι προικιό τση.
Κειό το πρωινό, ντούνκουε[λοιπόν], βγαίνοντας να πάει να λειτρουηθεί, τι ν’ αντικρύσουνε τα μάτια του δόλιου; Ούλη η Πλατέα μπρος στο σπίτι τον ήτανε κοντά- κοντά σπαρμένη. .. (τρέμει το χέρι μου χαράζοντας ευτούνη την ενορμιτά [βαρειά κουβέντα]) κέρατα!
Ναίσκε ! κέρατα!
Βοϊδίσια, τραγίσια, γελαδίσια, κατσικίσια.. . όσκε ένα, πέντε, δέκα μα τρυγοκαλαθίες[με καλάθια του τρύγου] , η πάσα πέτρα τση πλακό¬στρωσης και από ένα ! ΄Ισια, στραβά, μικρά, μεγάλα, στρουφουλιδωτά. . .
Μιλιούνια από δαύτα!
Μα πού τα εξετρουπώσανε τα ακαθάρματαΙ
Για ευτούνηνε την κερατοχυλισία ένας θέος ξέρει πόσα ζωντανά θα κλέψανε από τα μετόχια μας ! Χρόνους θα τα μα¬ζεύανε οι μακελαραίοι!
Ντουνκουε[λοιπόν] το σκυλολόι μάς έβγαλε ούλους κερατάδες και αδιαφέντευτοι όπως είμαστε, άλλο δε μας πρεμέριζε[απόμενε] από να πάθουμε λανγκουόρε [λυποθυμία] αμό [όπως] ο σιορ Άντζολος, που γλίτωσε τον κόρπο αποπλέτικο παρά μία τρίχα.
Ούλη μέρα κουβαλούσανε με τα βασταγούρια[υποζύγια] τσι τρυγοκαλαθίες τα κέρατα, στο Κρυονέρι να τα πετάξουνε αρτζιπελάου[στη θάλασα.]

Ανατριχιάζω σύγκορμη σαν πάει ο νους μου στα γέλια που θε να κάνουνε για χρόνια οι ξωμερίτες[αυτοί που κατοικούνε όχι στο Κέντρο της Πόλης, ο λαός] μ’ ευτούνη την παστορέλα[νίλα] τσου! 

Μα τόμου[όταν] φτάσει η ώρα τση πλερωμής — γιατί σε δαύτονε τον κόσμο, κι όχι στον άλλονε, πλερώνοννται ούλα— και μπει στη σούμα σουμάρουμ[τελικό απολογισμό] του ρεμπελιού και το ιμένσο κρίμεν λέζους νομπιλιτάτις [τεράστιο έγκλημα εναντίον των ευγενών] πούλαχε στο Τζάντε άννο ντόμινι[το έτος Κυρίου] 1630 - 31!
Τι άλλο να πω;
Σαν το μακαρίτη το παπα-Ζήσιμο — Θέος σχωρές την ψυχούλα του! — φουνιάζω: “Φτου! Κύριε φυλακή στη στοματή μουI”.
Υπομονή !»

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΩΜΑΣ(1906-1984) «ΤΟ ΡΕΜΠΕΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΠΟΛΑΡΩΝ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑΣ
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Η πλατεία Αγίου Μάρκου (Πλατύφορος) γεμάτη με τα κέρατα της διαδήλωσης των Ποπολάρων. Σκίτσο Χρήστου Ρουσσέα.]

Η Κόρη του "συμμορίτη"-Μπελογιάννη #Ανδρομάχη_Συμέλα_Βασ

 

Από Ντίνα Καπλάνη
1 ώρ. 
Ο πατέρας μου εκτελέστηκε από Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα όταν ήμουν μερικών μηνών. Ο πατέρας μου ήταν σύνδεσμος του ΕΛΑΣ και πιάστηκε μετά από προδοσία συγχωριανών.

 Ο πατέρας μου περπάτησε τα τελευταία του βήματα τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ!

 Τον πατέρα μου τον έθαψαν οι κατακτητές σε ομαδικό τάφο μαζί με πέντε συντρόφους του! Ήταν όλοι κομμουνιστές.

 Πολλές ημέρες μετά, η μάνα μου και οι συγγενείς των υπολοίπων πήγαν βράδυ και τους ξέθαψαν. Τους αναγνώρισαν από τα ρούχα. Η μάνα μου έφερε τον πατέρα μου και τον έθαψε πίσω από τα νεκροταφεία του χωριού κρυφά, χωρίς σταυρό, για να μην τον πάρουν χαμπάρι οι ταγματασφαλίτες και τον ξεθάψουν για να τον πετάξουν στα σκυλιά!

Μεγάλωσα με ξυλοδαρμούς γιατί ήμουν η κόρη του συμμορίτη! 

Τη ζωή μου τη θυμάμαι σαν όνειρο. Μείνανε δύο γυναίκες μόνες με ένα παιδί. Η μάνα μου, η γιαγιά μου κι εγώ! 

Η μάνα μου είχε έναν αδερφό. Μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σκοτώθηκε στον αγώνα ενάντια στον δεύτερο κατακτητή.

 Η μάνα μου πέθανε από τις ταλαιπωρίες πριν να κλείσει τα πενήντα της χρόνια! Σοβαρά άρρωστη τα τελευταία χρόνια, πρώτα έδινε την συνδρομή της στο κόμμα και μετά ότι περίσσευε στα φάρμακά της! 

Μια ζωή γεμάτη ταλαιπωρία, εξαιτίας της θυσίας του πατέρα μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα την μάνα μου και την γιαγιά μου να κακολογούν το Κόμμα, ποτέ δεν τις άκουσα να χρεώνουν στο Κόμμα τις ταλαιπωρίες μας! 

Η μάνα, μου έμαθε ότι ο πατέρας μου ήταν το Κόμμα! Κουβέντες εναντίον του Κόμματος ήταν προσβλητικές για την μνήμη του πατέρα μου και για τη μνήμη όλων εκείνων που θυσιάστηκαν για την λευτεριά!

Δεν εξαργύρωσα τον θάνατο του πατέρα μου! Δεν θα τολμούσα ποτέ! Δεν περιέφερα το άψυχο κορμί του στα πανηγύρια! Ο πατέρας μου ήταν ένας ανώνυμος ήρωας του Κόμματος και του Κινήματος που το όνομά του στην επόμενη γενιά θα είναι εντελώς άγνωστο.

Το όνομα το πατέρα μου θα μείνει όμως αθάνατο στην ιστορία, χαραγμένο μαζί με τα ονόματα χιλιάδων αγωνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος!

 Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει στην ιστορία μέσα από το όνομα των επώνυμων αγωνιστών του ΚΚΕ! 

Το όνομα του πατέρα μου θα μείνει αθάνατο μέσα από την αθανασία του ονόματος του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος έζησε και θυσιάστηκε σαν κομμουνιστής! 

Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας, γιατί δεν τον αποκήρυξα ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τις αρχές του! 

Ο Μπελογιάννης είναι δικός μου πατέρας γιατί υπέμεινα όπως εκείνος τα βασανιστήρια και τις διώξεις, χωρίς να καταφερθώ εναντίον του κόμματος, χωρίς να καταφερθώ εναντίον των ιδανικών για τα οποία θυσιάστηκε!

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος, τον τιμώ σαν πατέρα και πιστεύω να είναι κι εκείνος περήφανος για μένα γιατί ποτέ δεν χαρακτήρισα το ΚΚΕ εκείνης της εποχής, κατά την οποία εκείνος στάθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, κοντόφθαλμο!

 Και δεν χαρακτήρισα έτσι την ηγεσία όχι απλά γιατί έτσι θα προσέβαλα τη μνήμη του Μπελογιάννη αφού, κι εκείνος ανήκε στην ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί θεωρώ άδικο έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.

Τιμώ τον Νίκο Μπελογιάννη σαν ήρωα του Κομμουνιστικού Κόμματος και σαν πατέρα μου και πιστεύω κι εκείνος να είναι περήφανος για εμένα, για μια απλή κομμουνίστρια, πραγματική κόρη ενός ανώνυμου κομμουνιστή που δεν είχε το «βεληνεκές» του Νίκου Μπελογιάννη. 

Πιστεύω να μην θυμώσει ο Μπελογιάννης που τόλμησα να αυτοαναγορευτώ σε κόρη του, τιμώντας κι εκείνον και τον πραγματικό μου πατέρα, τον ανώνυμο κομμουνιστή αγωνιστή! 

Άλλωστε για μένα το όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, ο Ριζοσπάστης, είναι σύντροφος, φίλος και καθοδηγητής μου! Δεν είναι «κίτρινη και υποκίτρινη φυλλάδα»! 

Άλλωστε για μένα το ΚΚΕ είναι το κόμμα του πατέρα μου, το κόμμα του Μπελογιάννη, το οποίο εγώ ούτε στα χειρότερα όνειρά μου δεν θα τολμούσα να χαρακτηρίσω «κάθε λογής εκκλησία» που προσπαθεί «να εκμεταλλευτεί αγίους, μάρτυρες και ήρωες»!

Ας με συμπαθάει αυτός που θα προσβληθεί από τη γραφή μου, αλλά έτσι προσβλήθηκα κι εγώ μ’ εκείνον που τόλμησε για μία ακόμη φορά να προσβάλει βάναυσα το Κόμμα μου, το Κόμμα του πατέρα μου, το Κόμμα του Μπελογιάννη, το Κόμμα των εκατομμυρίων νεκρών του παγκοσμίου κινήματος, οικειοποιούμενος για τυχαίους βιολογικούς λόγους τον Μπελογιάννη, ένα από τα παγκόσμια σύμβολα του Παγκοσμίου Κομμουνιστικού Κινήματος!

Ανδρομάχη Συμέλα Βασ

Για τα Παιδιά των καταυλισμών που αποκαλείτε "Γύφτους"

Manos Saridakis
17 ώρ. 
Στα πλαίσια των κοινωνικών δράσεων του Εθνικού Αστροσκοπείου Αθηνών, σήμερα μαζί με τους συναδέλφους Alex Chiotellis και Γιάννης Δακανάλης επισκεφτήκαμε ίσως το πιο “δύσκολο” δημοτικό σχολείο της χώρας, το οποίο αποτελείται αποκλειστικά από Ρομά, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων δεν μένει σε σπίτια αλλά σε καταυλισμό (ας μην πούμε την περιοχή).

Καθίσαμε όλη τη μέρα, δίνοντας διαδραστικές ομιλίες, κάνοντας κατασκευές, παίζοντας επιστημονικά παιχνίδια, κάνοντας πειράματα, και παρατηρώντας τον Ήλιο και τις κηλίδες του με ηλιακό τηλεσκόπιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε με τι χαρά πλαισίωσαν τα παιδιά τις δράσεις μας, το πόσο συμμετείχαν, το τι ενδιαφέρον έδειξαν, και πόσο μας παρακαλούσαν να ξαναπάμε σύντομα!

 Φιλοι μου, ο οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει το οτιδήποτε, αρκεί να το κάνεις με τον κατάλληλο τρόπο. Συνεχίζουμε!
ΥΓ1: 

Θέλαμε να στείλουμε κάποια γράμματα στο σχολείο, αλλά μας είπαν οι δάσκαλοι ότι στο σχολείο δεν πάει ταχυδρομείο, γιατί τα ΕΛΤΑ αρνούνται να μπουν στον καταυλισμό. Το Αστεροσκοπείο πάει ακόμα και στις πιο ξεχασμένες από το Κράτος περιοχές της χώρας!
ΥΓ2: Υπήρχαν κάποια παιδιά που ήταν πραγματικά ταλέντα. Σπίρτα. Αγόρια και κορίτσια. Τα έπιαναν με τη μία, και έκαναν τρομερές παρατηρήσεις. Και σκεφτόμουν πόσο καλά θα ήταν κάποιοι/ες από αυτούς να γίνουν οι μελλοντικοί μας συνάδελφοι/σσες. Έχουν όλες τις προϋποθέσεις. 

Αλλά το να μην παρατήσουν το σχολείο στα 15 τους για το μεροκάματο ή για να κάνουν παιδιά, είναι κάτι που μας υπερβαίνει ως επιστήμονες. 

Εκεί χρειάζονται να παρέμβουν άλλοι..

οι Καπεταναίοι μεμιάς γινηκαν Φυγάδες, Κι οι μουτσοι κι οι ρουφιάνοι γινηκαν αρχηγοί και βουλευταδες.

Δημήτρης Τάκης:
- Μου φερες τσιγάρα μωρέ ζαγάρι;
Με ρώτησε με φωνή δυνατή και συνάμα γεμάτη αγάπη η ηλικιωμένη γυναίκα.
-Σου φερα βρε κοπελιά απάντησα εγω.
Σου εφερα και τον Ριζοσπάστη, Σάββατο σήμερα, το ξέχασες;
Αντε βαλε μπρίκι στη φωτια.Παω εγω να μοιρασω τα υπόλοιπα ψωμια στο χωριό και σε κανα τεταρτο θα ειμαι πισω.
-Αιντε καμάρι μου και γω θα στον εχω έτοιμο τον καφε.
Αιντε σύρε στη δλεια σου.
Έφυγα σβέλτα.
Ήθελα να τελειωσω οσο γρηγορότερα γινόταν.
Ήθελα να γυρισω και να πιω τον καφε απ τα χερακια της "αρραβωνιαρας"μου.
Ετσι θελαμε να λεμε ο ενας τον άλλον.
Πατημένα τα 45 εγω τότε κι η θεια Φωτω ειχε ήδη περασει τον έναν αιωνα ζωης.
Λεβεντισσα.
Θερία γυναικα.
Περήφανη σε όλα της.
Τετρακόσια ταχε.Δε φορουσε καν γυαλιά όταν έπαιρνε την εφημερίδα με το σφυροδρέπανο στα χέρια της και στην κυριολεξία την κατάπινε.
Όλα τα φροντιζε μονη της.
Όλα.
-Αμα ερθεις αύριο καμάρι μου να μου φέρεις ενα πακο μακαρόνια και κανα καλμαλινη, νταξει;
-Οτι θέλει το κοριτσι μου απαντούσα εγω.
Πως να πω οχι;
Σε ποιον να πεις οχι άλλωστε;
Σε ποιον;
Στον άνθρωπο που σεβονταν και καμαρωναν ολοι;
Ολοι στο μικρό ορεινό χωριό ηταν περηφανοι και καμαρωναν για την αντάρτισσα Φωτεινή.
Τέσσερα βόλια την ειχαν βρει στο κορμι της και κεινη επέζησε.Έγκυος τοτε στην μοναδικη της κορη.
Τα καταφερε.
Περασε φυλακές,βασανιστήρια,εξορίες,ξύλο ανελέητο.
Δε λυγισε.
Δεν υπεγραψε.
-Μου δίνει ζωη ο Θεός για τουτη δω την κοπέλα έλεγε δείχνοντας την ογδονταχρονη κορη της.Αμα πεθανω εγω θα χαθει και τούτη.
Χαιρομουν σαν μικρό παιδί που του τάζουν γλυκά και καραμέλες να καθόμαστε μαζι και να κουβεντιαζουμε για ωρες στο μικρό δωμάτιο με την ξυλοσομπα στη μεση.
Λέγαμε για το κόμμα, για τα καινούργια μέτρα που θα ψηφιζε η κυβέρνηση.Για τα συλλαλητήρια που οργανώνονταν απ το ΠΑΜΕ.
-Μακαρι να με βασταγαν τα ποδαρια μου και θα ρχομουν και γω μαζι σου αυριο μου έλεγε.Γέρασα μωρε.Δε βασταω πια.
- Εσυ θεια Φωτω τις βάζεις όλες κάτω απαντούσα εγω θέλοντας να εμψυχωσω τη γρια αντάρτισσα.
Πες μου τώρα για το Γραμμο. Πες μου πως γνώρισες τον αντρα σου.Θελω να μαθω.Πες μου πού τον κρέμασαν οι φασίστες.  Πεστα μου ολα.
Και κείνη στεκόταν για ώρες και μου τα λεγε. Μεχρι που κουραζοτανε και ακουμπούσε πισω το λευκό της κεφαλι με τις μακριές πλεξούδες και την επερνε ο ύπνος.
Κι εγω σαν καλος αρραβωνιαρης της έβγαζα τις παντόφλες, της ανέβαζα τα πόδια στο κρεβατι και την σκεπαζα με την μπερτα της.

Έφευγα σιγα σιγα μην τυχόν και την ξυπνήσω για να ξαναβρεθουμε παλι την αλλη μέρα. Με φρέσκο καφέ, με καινούριο πακέτο τσιγάρα και νέες ιστορίες απ το Γράμμο.
Κάποια στιγμή σε μια εκδήλωση για το 24ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ έπεσε στα χέρια μου μια παλιά ασπρόμαυρη και ξεθωριασμένη φωτογραφία.
Την πήρα και την καθάρισα ψηφιακά.
Την μεγέθυνα, την τοποθέτησα σε μια όμορφη ασημένια κορνίζα και της την πήγα να την δει.
Την πήρε στα χέρια της, την κοίταξε καλά καλά για κανά τέταρτο χωρίς να πει το παραμικρό.
Εγώ τσιμουδιά, άχνα.
Παρέμεινα μόνο να κοιτάζω τα μάτια της που γέμιζαν με κείνον τον γλυκό πόνο που φέρνουν και ξυπνούν οι αναμνήσεις.
Αναγνώρισε τον εαυτό της αμέσως.
- Αυτή είμαι γω, είπε.
Για να σκουπίσει ευθύς αμέσως όμως τα δάκρυα της και να πει με τον μοναδικό της τρόπο.
- Ααχχχ Δημητράκη μου !
Σου ρχεται τρέλα αν σκεφτείς με ποιους πολεμήσαμε τι καταφέραμε μεις τότε με το τίποτα στα χέρια μας.
Κι έπειτα....
Έπειτα ήρθε κείνο το κουμάσι ο Παπανδρέου κι έφερε τους Εγγλέζους.
Κι ούλοι οι καπεταναίοι μεμιάς γινηκαν φυγάδες.
Κι οι μουτσοι κι οι ρουφιάνοι γινηκαν αρχηγοί και βουλευταδες.
Πήρε την κορνίζα με την φωτογραφία και την έβαλε στο κομοδίνο.
Την κοίταξε για μια στιγμή ακόμα και μονολόγησε με γλυκό χαμόγελο.
- Πως πέρασαν τα χρόνια !!!
Αυτή η γυναίκα που έκανε τα τόσα σπουδαία.
Που πέρασε μέσα απ τη φωτιά της κόλασης του πολέμου και του θανάτου είπε με γλυκό χαμόγελο:
"πώς πέρασαν τα χρόνια ..."
Τόσο απλά τής φανήκανε όσα γιγάντια έκανε .
Απλά περασμένα τα είδε.
Χωρίς στόμφο, χωρίς έπαρση, χωρίς να κομπάζει για τίποτε .
Όπως αξίζει και ταιριάζει στους αληθινά γενναίους .
Ετσι διδάχτηκα εγω την ιστορία μας.
Οχι απ τα βιβλια του σχολείου και τις ιστορικες ψευτιες των μεγαλοεκδοτων.
Όχι απ' τα πληρωμένα ντοκιμαντέρ και τα σκηνοθετημένα βίντεο του γιου τιουμπ.
Αυτες τις γυναίκες θελω να θυμάμαι και να τιμω !
Για αυτές τις γυναίκες νιώθω υπερήφανος και τις λατρεύω.
Αυτές οι γυναίκες "γιορταζουν" , όχι σήμερα όχι αύριο ούτε μεθαύριο.
Μα κάθε μέρα...
Στη θεια Φώτω ...

" Είναι η κούκλα που αγαπούσε η Αδερφή μου...Ήθελα να της την κάνω δώρο για τα γενέθλιά της"

Περπατώντας μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο, είδα έναν ταμία να μιλάει με ένα μικρό αγόρι, ήταν 5 ή 6..
Ο ταμίας είπε στον μικρό, 

" Λυπάμαι, αλλά δεν έχεις αρκετά χρήματα για να αγοράσεις αυτή την κούκλα". 

Ο μικρός στράφηκε ξανά στον ταμεία και τον ξανά ρωτάει: Είστε σίγουρος ότι δεν έχω αρκετά χρήματα;
Ο ταμίας για άλλη μια φορά μέτρησε τα λεφτά του και απάντησε: "Ξέρεις ότι δεν έχεις αρκετά χρήματα για να αγοράσεις την κούκλα.." Ο μικρός όμως συνέχισε να την κρατάει.
Τότε πλησίασα προς το μέρος του και τον ρώτησα που ήθελε να δώσει αυτή την κούκλα. Για να μου απαντήσει..
" Είναι η κούκλα που αγαπούσε η αδερφή μου περισσότερο και την ήθελε τόσο πολύ. Ήθελα να της την κάνω δώρο για τα γενέθλιά της..
Αλλά τώρα πρέπει να την δώσω στη μαμά μου για να της την δώσει εκεί ψιλά που είναι" 

Τα μάτια του ήταν τόσο λυπημένα καθώς το έλεγε αυτό. 

" Η αδερφή μου πήγε να είναι με τον Θεό.. Ο μπαμπάς λέει ότι η μαμά θα δει τον Θεό πολύ σύντομα και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί για να της την δώσει..."

Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει εκείνη την στιγμή. Το αγοράκι με κοίταξε και είπε:

 "Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μην φύγει ακόμα. Θέλω να με περιμένει μέχρι να γυρίσω από το εμπορικό κέντρο"

 και εκείνη την στιγμή μου δείχνει μια πολύ ωραία φωτογραφία του που γελούσε γλυκά. 

Αυτή την φωτογραφία "Θέλω η μαμά να την πάρει μαζί για να την έχει η αδελφή μου και να μην με ξεχάσει ποτέ".
"Αγαπώ πολύ τη μαμά μου και εύχομαι να μην με αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να μείνει με την μικρή μου αδερφή δίπλα στον θεό" 

Μετά κοίταξε ξανά την κούκλα με ματάκια θλιμμένα σχεδόν δακρυσμένα ..

Εγώ αμέσως κοιτάω το πορτοφόλι μου και λέω στον μικρό. Φέρε τα χρήματα σου για να ελέγξουμε ξανά αν φτάνουν για την κούκλα."
" Εντάξει ", είπε, " ελπίζω να έχω αρκετά ". 

Του πρόσθεσα μερικά από τα χρήματά μου χωρίς να τα δει και αρχίσαμε να τα μετράμε ξανά. Υπήρχαν αρκετά για την κούκλα και έμεναν μερικά ακόμα περίσσεμα.
Ο μικρός είπε, " Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε όσα χρήματα χρειαζόμουν!"
Μετά με κοίταξε και πρόσθεσε: " Ρώτησα χθες το βράδυ πριν κοιμηθώ τον Θεό για να βεβαιωθώ ότι είχα αρκετά χρήματα για να αγοράσω αυτή την κούκλα ώστε να την δώσει η μαμά στην αδερφή μου. Και με άκουσε! ''Ήθελα επίσης να έχω αρκετά χρήματα για να αγοράσω στην μαμα μου ένα λευκό τριαντάφυλλο, και με το που ζήτησα να σήμερα μπόρεσα να τα καταφέρω. Η μαμά μου λατρεύει τα λευκά τριαντάφυλλα"

Μετά από λίγο, ήρθε η ώρα να φύγω από το εμπορικό κέντρο αλλά δεν μπορούσα να βγάλω αυτόν τον μικρούλη από το κεφάλι μου.
Καθώς περπατούσα θυμήθηκα ότι πριν από δυο μέρες διάβασα σε ένα άρθρο από μια τοπική εφημερίδα για έναν μεθυσμένο σε ένα φορτηγό, ο οποίος τράκαρε ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε μια νεαρή γυναίκα και ένα κοριτσάκι.

Το παιδί πέθανε αμέσως και η μητέρα της έμεινε τραυματισμένη σε κρίσιμη κατάσταση. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει αν θα τραβήξει την πρίζα από το μηχάνημα της ζωής, επειδή η νεαρή γυναίκα δεν θα μπορούσε να ανακάμψει από το κώμα που βρισκόταν.

Μήπως αυτή να ήταν η οικογένεια του μικρού μου φίλου;
Δύο μέρες μετά από αυτή τη συνάντηση, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα τελικά πέθανε. Δεν μπορούσα να μην σταματήσω να αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να τα πάω στο γραφείο τελετών, όπου εκτέθηκε η σωρός της νεαρής γυναίκας.
Ήταν εκεί, μέσα στο φέρετρό της, κρατώντας ένα πανέμορφο λευκό τριαντάφυλλο με τη φωτογραφία του μικρού και την κούκλα να γέρνει στο πλάι, με δάκρυα στα μάτια, ένιωσα εκείνη την στιγμή ότι η ζωή μου είχε αλλάξει για πάντα...

Η αγάπη που είχε ο μικρός για τη μητέρα και την αδερφή του ήταν μοναδική. 

Και σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα...
ΜΗΝ ΟΔΗΓΕΙΤΕ ΟΤΑΝ ΠΙΕΙΤΕ ΑΛΚΟΟΛ!
Οδηγούμε υπεύθυνα οδηγούμε προσεχτικά!

Τώρα έχετε 2 επιλογές:

1) Κοινοποιήστε αυτό το μήνυμα, ή

2)Αγνοείστε το σαν να μην άγγιξε ποτέ την καρδιά σας.

Η "κυρία" Ζωή Κωνσταντοπούλου

 ΑΠΟΨΕΙΣ/ΣΧΟΛΙΑ

Manual

Πηγή: Eurokinissi

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει manual. Το manual των σόου μέσα στη Βουλή, που μόνη της τα στήνει, τα τραβάει η κάμερα, λέει ό,τι θέλει και αργότερα παριστάνει ταυτόχρονα το θύμα και την ηρωίδα στα social media. Σε αυτά τα σόου έχει ως σύμμαχο την κυβέρνηση. Είτε με επαίνους για την ...«υπεύθυνη» αντιπολίτευση της Πλεύσης Ελευθερίας είτε με την επιλογή της από την κυβέρνηση ως βολικού και εύκολου αντιπάλου. Μάλιστα το εγχειρίδιο περιλαμβάνει και άθλιες επιθέσεις ενάντια στο ΚΚΕ και τους βουλευτές του. Μία τέτοια επίθεση-σόου έστησε και σήμερα στη Βουλή επιχειρώντας να καταθέσει ορισμένα έγγραφα χωρίς να θέλει να λάβει υπόψη της όσα διαδικαστικά της επισήμανε ο προεδρεύων εκείνη την ώρα βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Λαμπρούλης. Και όλο αυτό πού κατέληξε; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου να ωρύεται ενάντια στο ΚΚΕ λέγοντας πως «έχετε γίνει το μακρύ χέρι του κράτους. Ο ελληνικός λαός δεν είναι βλαξ». Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, ας βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά:

1. Το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το ΠΑΣΟΚ δεν κατέθεσαν καν πόρισμα στην Εξεταστική Επιτροπή για τα Τέμπη, την οποία έκλεισε άρον άρον η κυβέρνηση αφού εκτέθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών της. Έχει τοποθέτηση το κόμμα της Ζ. Κωνσταντοπούλου για το πώς έγινε δύο τρένα να κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση στις ίδιες ράγες; Τι να λέει άραγε για την πολιτική της απελευθέρωσης και της εμπορευματοποίησης των μεταφορών που έφερε τα Τέμπη και ετοιμάζει τα επόμενα Τέμπη; Πώς τοποθετείται π.χ. αυτό το κόμμα για το γεγονός ότι στο πλαίσιο της Εξεταστικής Επιτροπής πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ που κλήθηκε ως μάρτυρας δήλωσε ότι είναι γνωστό ότι υπάρχουν «μαύρα βαγόνια στον ΟΣΕ» που κανείς δεν ξέρει τι μεταφέρουν, σε ποιον ανήκουν;

2. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου διακρίνεται για ένα μόνο πράγμα. Για το πάθος της να αποκαταστήσει στα μάτια ενός κόσμου την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Στους θεσμούς αυτού του σάπιου κράτους που από όπου κι αν το πιάσεις λερώνεσαι γιατί προστατεύει την εξουσία των καπιταλιστών. Αυτών δηλαδή που υπερασπίζεται με την ψήφο της το κόμμα της Κωνσταντοπούλου, όπως στο πρόσφατο νομοσχέδιο για τα «Ωνάσεια Σχολεία», το οποίο βρέθηκε να υπερψηφίζει μαζί με το κόμμα του Τριαντόπουλου, του Τασούλα, του Γεωργιάδη κλπ. Εκεί μάλιστα η Πλεύση είπε ότι δεν θέλει μόνο το Ίδρυμα Ωνάση να μπει στα σχολεία αλλά, σε ρόλο λαγού της ΝΔ, ζήτησε τα «Ωνάσεια» «να είναι ένα έναυσμα ακόμα και για άλλους επενδυτές, να ενισχυθεί η Δημόσια Παιδεία από ιδιώτες»! Ξέχασε να μας πει τι έχει γίνει στους υπόλοιπους τομείς που αυτό έχει συμβεί, όπως στα νοσοκομεία ή τον σιδηρόδρομο... 

3. Φυσικά τα «Ωνάσεια Σχολεία» δεν είναι η μοναδική περίπτωση που το κόμμα της Κωνσταντοπούλου ταυτίστηκε με την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και άλλους. Στο νομοσχέδιο για την καθήλωση των μισθών μέσω του περιβόητου αλγορίθμου του υπουργείου, το κόμμα της Κωνσταντοπούλου ψήφισε το μισό νομοσχέδιο. Παρά τις άναρθρες κραυγές του συγκεκριμένου κόμματος για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα, μια χαρά ψήφισε για την επιστολική ψήφο των εκλογέων του εξωτερικού στις ευρωεκλογές. Μάλιστα στη Βουλή έτρεχαν τα σάλια των βουλευτών της Πλεύσης για την Νίκη Κεραμέως, υπερψηφίζοντας και αυτό το νομοσχέδιο μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και ασφαλώς την κυβερνητική πλειοψηφία. Θυμίζουμε ότι στις πρόσφατες ευρωεκλογές περίπου 27.000 ψήφοι εκλογέων του εξωτερικού έφτασαν, αλλά δεν καταμετρήθηκαν γιατί έλειπαν βασικά νομιμοποιητικά έγγραφα. Αυτό το χάλι το ενέκρινε ο Μητσοτάκης, ο Τασούλας και η... Κωνσταντοπούλου.

4. Και φυσικά έχει σημασία και όταν δεν ακούγεται κιχ από το συγκεκριμένο κόμμα. Όπως π.χ. όταν εγκρίθηκε από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής η μεταφορά βλημάτων με απαγορευμένο λευκό φώσφορο στην Ουκρανία...

Θα επανέλθουμε και πιο αναλυτικά αν χρειαστεί. Πάντως η επίθεση στο ΚΚΕ πάντα είναι το σύμπτωμα... «Ωνάσειων» κομμάτων που επιχειρούν με θεατρινισμούς να συγκαλύψουν τη συναίνεσή τους στην εγκληματική πολιτική του κέρδους, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις. Δεν είναι πρώτη ούτε τελευταία φορά που εμφανίζονται τέτοιες περσόνες που παριστάνουν την «αντισυμβατική» αντιπολίτευση στηρίζοντας απολύτως  ...«συμβατικά» την κυβέρνηση, την ΕΕ και το σύστημα σε κρίσιμες καμπές και εμβληματικά αντιλαϊκά νομοσχέδια. Ούτε είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται στην Ελλάδα σχηματισμοί ή κόμματα που θέλουν να στείλουν την οργή και την αγανάκτηση πεσκέσι στους θεσμούς του σάπιου κράτους, συγκαλύπτοντας τον βαθιά ταξικό τους χαρακτήρα. Για αυτό και στελέχη αυτών των κομμάτων πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος με μεγάλη άνεση... Ούτε ο ελληνικός λαός είναι βλαξ ούτε φυσικά π.χ. ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης της ΝΔ που ευχαριστεί κάθε τρεις και λίγο την Κωνσταντοπούλου για τη στήριξή της στα νομοσχέδια της κυβέρνησης, όπως στο παρακάτω βίντεο:

Δες ακομα

• 

  Σύμ-πλευση

  20/07/2023 12:22
• 

  Προθέρμανση

  22/06/2023 23:23
• 

  Γατάκι

  09/06/2023 10:00

Όταν το “ΤΙΜΕ” αποκαλούσε τον Στάλιν “Άνθρωπο της χρονιάς 1942"

Από Καλογερίας Σπύρος

Τα εξώφυλλα του… Στάλινγκραντ!!! Όταν το “ΤΙΜΕ” αποκαλούσε τον Στάλιν… «Σωτήρα του Δυτικού πολιτισμού» γιατί αυτό ήταν το κλίμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη

1 Φεβρουαρίου 2023
Στις 4 Ιανουαρίου του 1943, πριν 80 χρόνια, το γνωστό περιοδικό «ΤΙΜΕ», κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του τη μορφή του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. 

Ήταν αφιερωμένο σ’ αυτόν σαν “Άνθρωπος της χρονιάς 1942”. 

Ένα εξώφυλλο με μια ωραία εικόνα του σοβιετικού ηγέτη κι ένα συνοδευτικό κείμενο γεμάτο αναφορές και συνειρμούς που θα έκαναν τους σημερινούς «ιστορικούς» και«δημοσιολόγους» της θεωρίας των δύο άκρων να κοκκινίζουν από αντικομουνιστική κι αντισοβιετική ιερή μανία εναντίον του περιοδικού.

 Μέχρι και “Σωτήρα του Δυτικού πολιτισμού” τον αποκαλούσαν.
Όχι. Δεν είχε “κολλήσει” προσωπολατρία το περιοδικό. Ούτε είχε αρχίσει να αλληθωρίζει φιλοσοβιετικά.
Το κλίμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη
Ήταν τότε που όλη η ανθρωπότητα είχε μείνει με κομμένη την ανάσα μπροστά στην επική άμυνα και αντεπίθεση της ΕΣΣΔ απέναντι στο Χίτλερ. 

Ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Χίτλερ προχωρούσε παντού ακάθεκτος. Κατάπινε χώρες – ακόμα και υπερδυνάμεις σαν τη Γαλλία – με μια χαψιά. Είχε προχωρήσει μέσα στην ΕΣΣΔ, μέχρι τα πρόθυρα της Μόσχας, του Λένινγκραντ και του Στάλιγκραντ και του Καυκάσου, σ’ όλο το τεράστιο ανατολικό μέτωπο.
Ο κόσμος ήταν παγωμένος και ανήσυχος. 

Απλοί άνθρωποι και ηγέτες της αντιχιτλερικής συμμαχίας, περίμεναν με ανυπομονησία μια κάποια νίκη. Κι αυτή πιά την περίμεναν από τον κόκκινο στρατό. Αφού το ανατολικό μέτωπο ήταν εκεί που φαινόταν από τότε ότι κρίνεται ο πόλεμος. 

Από τη μάχη της Μόσχας, που ο κόκκινος στρατός έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του, αλλά τίποτα δεν είχε κριθεί ακόμα. Από τις δυνάμεις που ήταν αντιμέτωπες. Από το ότι οι Γερμανοί είχαν στην ανατολή το 75% του στρατού τους.

Μη ξεχνάμε ότι στη Δύση, πριν το 1941, οι ηγέτες κι οι μυστικές υπηρεσίες, «μπουκωμένες» από τις προπαγάνδες των αντισοβιετικών κάθε είδους (Γκαίμπελς, Τρότσκι, Χέρστ, κλπ) , πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ θα αντέξει την επίθεση του Χίτλερ μερικές μόνο εβδομάδες, όπως ισχυριζόταν κι ο ίδιος Χίτλερ. 

Ότι μόλις ξεκινήσει η επίθεση οι λαοί κι οι εθνότητες της ΕΣΣΔ θα αποσχιστούν από την ΕΣΣΔ. Ότι κάποιο πραξικόπημα θα ανατρέψει το Στάλιν (αυτό που ετοίμαζε η Γκεστάπο με τους τροτσκιστές) και θα γίνει στη Ρωσία κυβέρνηση φιλοχιτλερική. Ότι η οικονομία δεν θα αντέξει. 

Κι ότι ο στρατός είναι «διαλυμένος» και χωρίς ικανή ηγεσία, λόγω των λεγόμενων «εκκαθαρίσεων του 1936».

Και μετά διαψεύστηκαν οικτρά. Διαψεύστηκαν ως προς την αντοχή της ΕΣΣΔ, ως προς τις δυνατότητες της οικονομίας της, ως προς την ενότητα και την ομοψυχία του λαού της στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας.

«Και μετά οι λαοί αποκτήσανε Στάλιγκραντ” (Φ. Αγγουλές).

Η μάχη του Στάλιγκραντ είχε αρχίσει στα τέλη Ιούνη του 1942.

Στο ΤΙΜΕ, είχαν “σοβιετικό” εξώφυλλο και τον προηγούμενο μήνα (14 Δεκεμβρίου του 1942), που ήταν αφιέρωμα – σε ποιόν άλλον – στον Ζούκωφ.

Η επιλογή τους δικαιώθηκε όταν 5 μέρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού (στις 19/11/1942) ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού, από βορά και νότο του μετώπου του Στάλιγκραντ, που οδήγησε στην περικύκλωση της Γερμανικής στρατιάς του Φ. Πάουλους κι όλος ο κόσμος περίμενε την παράδοσή τους ή την όποια άλλη πιθανή εξέλιξη.

Με την είσοδο της νέας χρονιάς, στις 4 Ιανουαρίου 1943, (όπως είδαμε), το περιοδικό ανακήρυξε τον Στάλιν άνθρωπο της χρονιάς 1942. 

Πριν βγει ο μήνας, η στρατιά του Φον Πάουλους είχε παραδοθεί. Το γόητρο και το περίφημο «αήττητο» της Γερμανικής Βέρμαχτ είχε γίνει κουρέλια.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1943, πάλι το ΤΙΜΕ είχε πρωτοσέλιδο τον σοβιετικό στρατιωτικό F. Golikov, διευθυντή της υπηρεσίας πληροφοριών του σοβιετικού στρατού και τίτλο « πόσα ποτάμια πρέπει να περάσει ο κόκκινος στρατός», προαναγγέλλοντας επί της ουσίας την επική επέλαση του κόκκινου στρατού από τη Μόσχα και το Στάλιγκραντ μέχρι το Βερολίνο. 

Πράγματι, χρειάστηκαν πολλές διαβάσεις μεγάλων ποταμών στον κόκκινο στρατό, μέχρι να μπει στο Βερολίνο.

Έλεγε το άρθρο του ΤΙΜΕ, με αφορμή την αρχή της κούρσας του κόκκινου στρατού να σπρώξει τους ναζί έξω από τα σοβιετικά σύνορα :

 «Ήταν δύσκολο να κατανοήσουμε ποιες νέες νίκες θα φαινόταν δυνατές στο τέλος της περασμένης εβδομάδας. Αυτή η περασμένη εβδομάδα ήταν η πιο ευτυχισμένη εβδομάδα του πολέμου για το στρατό της Ρωσίας. Οι θρίαμβοι της εβδομάδας ήταν φοβεροί.
Νέες δυνατότητες ξεδιπλώθηκαν, οι οποίες πριν από ένα μήνα θα φαινόταν μάλλον αποκυήματα αισιόδοξης φαντασίας». 

Πίσω από τον σοβιετικό αξιωματούχο έχουν σχεδιαστεί οι αιχμές των σοβιετικών αντεπιθέσεων για την απώθηση των εχθρών Αντίστοιχο εξώφυλλο είχε το LIFE, κι ήταν ολόκληρο αφιερωμένο στην ΕΣΣΔ, στις 29 Μαρτίου 1943. 

Πάλι με τη φωτογραφία του Στάλιν.

Τέσσερις μήνες με εξώφυλλα παρμένα από το ανατολικό μέτωπο.
Παγκόσμια ανακούφιση και αναγνώριση
Το εξώφυλλο αυτό λοιπόν με τον “άνθρωπο της χρονιάς Στάλιν”, ήταν ουσιαστικά ένα “ουφ” ανακούφισης, της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που αντιλαμβανόταν ή ένοιωθε απλώς τη στροφή του πολέμου. 

Ένοιωθε τη νίκη των συμμάχων. Ένοιωθε ότι ο πόλεμος από κει και πέρα θα γύριζε ανάποδα. 

Ότι από δω και πέρα αρχίζει το κυνήγι των ναζί μέχρι το Βερολίνο. Θαύμαζε τον ηρωισμό, την αντοχή και τις δυνατότητες της σοβιετικής οικονομίας. Τιμούσε τα εκατομμύρια των νεκρών. 

Αλλά ταυτόχρονα αναγνώριζε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η ΕΣΣΔ πολεμάει μόνη της για λογαριασμό όλου του κόσμου. Αυτό εξέφραζε ολοκάθαρα και η εκτίμηση για το Στάλιν: “Στάλιν: ο σωτήρας του Δυτικού πολιτισμού”.

Ίσως λίγοι διορατικοί μπορούσαν τότε να φανταστούν τι θα έγραφε το ΤΙΜΕ μερικά χρόνια αργότερα (μετά το 1945). Κι ακόμα λιγότεροι ότι θα υπήρχαν κάποιοι που θα τολμούσαν να αποπειραθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου και να εξισώσουν τον Χίτλερ με το Στάλιν και τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.

Ας ξαναδιαβάσουν λοιπόν τα δικά τους γραπτά, όπως έχουν αποτυπωθεί στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα.

Η Semina Digeni σήμερα στον Ριζοσπάστη συνομιλεί με την Κατερινα Τσιρίδου !

Σεμίνα Διγενή. Άρθρα- Συνεντεύξεις- 
Semina Digeni · 

Semina Digeni
Σήμερα στον Ριζοσπάστη συνομιλώ με την Κατερινα Τσιρίδου για την σπουδαία Μαρίκα Νίνου, το ρεμπέτικο, τη δύσκολη ζωή των μουσικών και την υποτίμηση της Τέχνης στην Ελλάδα.
Η Κατερίνα Τσιρίδου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού και ερμηνεύτριας. Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του ρεμπέτικου και παραδοσιακού τραγουδιού της γενιάς της.
Πρότυπά της η Μαρίκα Νίνου, η Ρόζα Εσκενάζυ, η Στέλλα Χασκίλ, η Ρίτα Αμπατζή, η Πόλυ Πάνου, η Χάρις Αλεξίου...
Οι τρεις συνεργάτες που καθόρισαν την πορεία της ήταν ο Μπάμπης Γκολές, ο Γιώργος Ξηντάρης και ο Αγάθωνας Ιακωβίδης. Εκανε συναυλίες με τον σπουδαίο μπλουζίστα Louisiana Red, με τον Bob Brosman, με το σουηδικό συγκρότημα Pireus, κ.ά.
●●Μία από τις τελευταίες επιτυχίες της, όμως, είναι η συγγραφή - μαζί με τον εξαιρετικό Τάσο Κακλαμάνη που είναι κι αυτός λάτρης και γνώστης του αντικειμένου - ενός ιστορικού ντοκουμέντου και λευκώματος, με τίτλο «Μαρίκα Νίνου - Ευαγγελία Αταμιάν "Σαν άστρο εβασίλεψα"» (εκδ. «Ελληνοεκδοτική»).
Σ' αυτό ζωντανεύουν στιγμές από τη συγκλονιστική ζωή της μεγάλης λαϊκής τραγουδίστριας, που πέθανε στις 23 Φλεβάρη 1957.
Συγκροτείται ψηφίδα ψηφίδα η συγκλονιστική ζωή της: Οι δοκιμασίες, η επιβίωσή της από τη γενοκτονία των Αρμενίων, ο αγώνας για να πετύχει στην Τέχνη, η καταξίωση, ο έρωτας, η οικογένεια και το τραγικό πρόωρο τέλος της...
Η ιστορία μιας γυναίκας - που αξίζει και πρέπει να ακουστεί -, που πέρασε διά πυρός και σιδήρου, κατάφερε όμως, στον σύντομο βίο της να ζήσει το όνειρό της και ν' αλλάξει την εικόνα του λαϊκού μας τραγουδιού.

●-- Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, δηλώνεις πως από μικρή, 13 χρόνων, αισθανόσουν την Μαρίκα Νίνου να σε εμπνέει και να σε καταδιώκει. Να είναι μούσα σου και εφιάλτης. Πες μου, γιατί;
-- Η γνωριμία μου μαζί της έγινε σε νεαρή ηλικία, που τα ένστικτα και οι κεραίες είναι ακόμα «αγνά». Η φωνή της με τάραξε, έβαζα δίσκους και την άκουγα με ακουστικά και μου δημιουργούσε ανάταση ψυχής, στεκόμουν πάντα όρθια. Εκλεινα τα μάτια και την έβλεπα να χορεύει δίπλα μου και να χτυπάει παλαμάκια! Οταν ξεκίνησα να τραγουδώ, η μελέτη των τραγουδιών της ήταν ατελείωτη. Μεγαλώνοντας, αφέθηκα στο μπρίο της που ξεχειλίζει στις ηχογραφήσεις. Οι ερμηνείες της είναι συγκλονιστικές, αψεγάδιαστες, είναι άπιαστη. Την κυνηγώ και με κυνηγάει όλα αυτά τα χρόνια, έχω πάντα την αίσθηση ότι με παρακολουθεί. Αλλες φορές με μαλώνει κι άλλες φορές με χαϊδεύει στην πλάτη... Μούσα μου αλλά και εφιάλτης μου είναι για όλους τους παραπάνω λόγους!
●-- Στο βιβλίο «δίνεις τον λόγο» στην Μαρίκα Νίνου, η οποία σε α' πρόσωπο αφηγείται τη ζωή της. Πώς υλοποίησες αυτήν τη ριψοκίνδυνη ιδέα της εγγονής της;
-- Ηταν όντως ριψοκίνδυνη απόφαση. Η εγγονή της μου το πρότεινε στη μοναδική συνάντηση που είχαμε. Μου φάνηκε βουνό. Σκέφτηκα, όμως, ποιος θα απέδιδε καλύτερα τον «ρόλο» από μια τραγουδίστρια που ταυτόχρονα είναι η απόλυτη θαυμάστριά της; Είχα φυσικά και άγνοια κινδύνου, γιατί δεν αξιώνω τον τίτλο του συγγραφέα. Ολα έγιναν με αγάπη και μεράκι. Το βιβλίο γράφτηκε παρέα με τον Τάσο Κακλαμάνη. Κλάψαμε και γελάσαμε, κάναμε έρευνα για δύο χρόνια μέσα στην καραντίνα πριν αρχίσουμε να γράφουμε. Ο Τάσος, εκτός από την έρευνα που κάναμε παρέα, ανέλαβε να βάλει σε τάξη στο βιβλίο όλα τα ντοκουμέντα που συλλέξαμε, κι εγώ να γράψω την ιστορία!
●-- Πληροφορούμαστε - διαβάζοντας - άγνωστες ιστορίες για εκείνην. Διαπίστωσα πως διορθώθηκαν και πολλές ανακρίβειες που έχουν γραφτεί κατά καιρούς για την Νίνου, σωστά; Ποια ήταν η πιο σοβαρή;
-- Η πιο σοβαρή πληροφορία ήταν ο τόπος γέννησής της. Η Μαρίκα γεννήθηκε εν πλω στο καράβι «ΘΡΑΚΗ», πηγαίνοντας από Μερσίνα στη Σμύρνη. Οι περισσότεροι ερευνητές έλεγαν ότι γεννήθηκε στον Καύκασο. Φυσικά στο βιβλίο υπάρχουν άπειρες νέες πληροφορίες, ακόμα και για το πώς έπινε το καφεδάκι της. Εκείνο, όμως, που πρέπει να υπογραμμίσουμε, είναι πως επρόκειτο για έναν απίστευτα γενναιόδωρο και δοτικό άνθρωπο, με ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη, θερμό νοιάξιμο για τον διπλανό του, που βοηθούσε πάντα όποιον είχε ανάγκη. Η Νίνου ήταν αριστερή και δεν το ήξερε!
●-- Αυτή η πολύτιμη δουλειά βασίστηκε και στις αφηγήσεις περισσότερων από 150 ανθρώπων που τη γνώρισαν (Αρμένιοι, Μικρασιάτες, Κοκκινιώτες, Αιγαλεώτες, συγγενείς, γείτονες, φίλοι, συνεργάτες, μουσικοί, τραγουδιστές, στιχουργοί, θεατράνθρωποι, δημοσιογράφοι και πολλοί άλλοι). Ποια θεωρείς την πιο συγκλονιστική μαρτυρία;
-- Πράγματι μιλήσαμε με πολλούς ηλικιωμένους που την πρόλαβαν ζωντανή στην Κοκκινιά. Μιλήσαμε επίσης με τις ανιψιές της, για την Μαρίκα ως «οικογένεια» και όχι ως αρτίστα.
Χρωστάμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στην Ευαγγελία Αγαπητού, η οποία έτρεξε στενό στενό στη γειτονιά της Μαρίκας, και όχι μόνο, και μάζεψε τις μαρτυρίες. Η πιο συγκλονιστική είναι η μαρτυρία που αναφέρει πώς σκοτώνεται ο πατέρας της Νίνου στη Σμύρνη, μπροστά στα μάτια της οικογένειάς του στη διάρκεια της Καταστροφής. Η μάνα της μένει χήρα με τρία παιδιά - την Μαρίκα ακόμα στην κοιλιά - και καταφέρνει τελικά να φυγαδευτεί με καράβι στην Καλλονή στη Μυτιλήνη.

■«Το κράτος αγνοεί επιδεικτικά τον Πολιτισμό»■
-- Ο τρόπος της ανόδου και της πτώσης του καλλιτεχνικού άστρου αυτής της γυναίκας δημιούργησε τον «θρύλο» της Νίνου, μιας αγωνίστριας, με φοβερό πείσμα για ζωή, κόντρα στον ξεριζωμό, στην προσφυγιά και στον πόλεμο. Ποιο ήταν τελικά το καύσιμό της;
-- Η γυναίκα αυτή είχε μια σκληρή ζωή, δεν της χαρίστηκε απολύτως τίποτα. Από μικρό παιδί πάλεψε για όσα ήθελε και τα κέρδισε μεν, μα με τον δύσκολο τρόπο. Δεν δίστασε να χωρίσει και να πάρει το παιδί της και να φύγει, βρήκε τον τρόπο να επιβιώσει στην Κατοχή και άνθισε σε μια περίοδο ουσιαστικά «νεκρή» για όλους. Ανέβηκε στο πάλκο με το «έτσι θέλω» και διεκδίκησε θέση ανάμεσα σε καταξιωμένες τότε τραγουδίστριες και την κέρδισε! Είχε μια άσβεστη αγάπη για το τραγούδι και μια φιλοδοξία να γίνει μεγάλη και τρανή, αυτά πιστεύω ήταν τα καύσιμά της. Ζούσε και ανέπνεε για να τραγουδάει!
●-- Είσαι μια ξεχωριστή ερμηνεύτρια (και προσωπικά σε θεωρώ την καλύτερη ερμηνεύτρια των τραγουδιών της Νίνου), με σπουδαία «προίκα» ρεμπέτικων, σμυρναίικων και λαϊκών τραγουδιών, και τολμηρούς πειραματισμούς με μουσικούς απ' όλο τον κόσμο. Δεν λοξοδρόμησες ποτέ σε ευκολίες. Πού τη χρωστάς αυτήν την εντυπωσιακή συνέπεια στην καλή πλευρά του τραγουδιού;
-- Φέτος κλείνω τριάντα τρία χρόνια στα πάλκα! Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που κατάλαβαν από νωρίς τι θέλουν να κάνουν και έτσι εστίασα σε αυτό. Το Ρεμπέτικο ήταν και είναι για μένα μονόδρομος! Εχω πλέον εξειδικευτεί και συνεχίζω τη μελέτη αφού βγαίνουν ακόμη στο φως διαμάντια στο είδος. Δεν λέω ότι δεν αγαπώ και δεν τραγουδώ άλλα είδη, μα η καρδιά μου είναι στο Ρεμπέτικο. Το τίμημα βέβαια είναι το οικονομικό, σε αυτό το ρεπερτόριο δεν υπάρχουν μεγάλα μεροκάματα όπως στις πίστες. Το ίδιο ισχύει και για τις δισκογραφικές δουλειές. Το βιβλίο για την Μαρίκα Νίνου ακολούθησε ένα cd επανεκτελέσεων. Πάντα αυτοχρηματοδοτούμενα και χωρίς βήμα στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το cd αυτό παρουσιάζουμε σήμερα, 25 του Φλεβάρη, δύο μέρες μετά την επέτειο του θανάτου της, στις ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ. Για μένα αυτό το είδος δεν είναι απλά ένα ρεπερτόριο, είναι στάση ζωής. Γι' αυτό και επιλέγω να εμφανίζομαι σε μικρούς χώρους που είναι προσιτοί οικονομικά για όλους. Είμαι λαϊκή μουσικός και εμφανίζομαι σε λαϊκούς χώρους. Και με την έννοια λαϊκός, αναφέρομαι στον λαό!
●-- Πόσο επώδυνο είναι να εξελιχθεί σήμερα, αλλά κυρίως να επιβιώσει ένας εργαζόμενος στον Πολιτισμό;
-- Δυστυχώς το κράτος αγνοεί επιδεικτικά τον Πολιτισμό. Εχουμε χορτάσει δήθεν κουλτούρα και ακριβοπληρωμένες φιέστες ενώ υπάρχουν καλλιτέχνες, όχι μόνο στη μουσική, που παρουσιάζουν υπέροχο έργο χωρίς την παραμικρή βοήθεια από το κράτος. Τρανταχτό παράδειγμα το πρώτο ATHENS REBETIKO FESTIVAL που διοργανώσαμε 5 τρελοί πέρσι τον Οκτώβρη. Είπαμε «Θα το κάνουμε από την τσέπη μας κι ό,τι γίνει!». Ευτυχώς το αγκάλιασε ο κόσμος και βγήκαν τα έξοδα! Με την ίδια τρέλα ξεκινάμε να διοργανώσουμε και το δεύτερο φεστιβάλ, που θα γίνει τον Οκτώβρη του '25.

■«Να διεκδικήσουμε δίκαιη και ποιοτικότερη ζωή για όλους!»■
-- Ακούω συνεχώς τους μουσικούς να λένε πως έχουν γονατίσει οικονομικά και ψυχολογικά από την κρατική αδιαφορία και τα χαμηλά μεροκάματα. Σωστά;
-- Δυστυχώς, ναι... Ολη τη διάρκεια της πανδημίας παίρναμε ένα εξευτελιστικό επίδομα που δεν επαρκούσε ούτε για τα βασικά. Οι περισσότεροι συνάδελφοι έψαξαν και βρήκαν άλλη δουλειά για να τα βγάλουν πέρα. Ακούσαμε και το φοβερό «Ε, κάντε κι εσείς μια κανονική δουλειά». Μετά την πανδημία επιστρέψαμε με άδειες τσέπες, σε μαγαζιά με λιγότερες καρέκλες, λόγω των αποστάσεων που έπρεπε να κρατηθούν, οπότε μειώθηκαν και τα μεροκάματα. Οταν πέρασε η πανδημία, οι καρέκλες επέστρεψαν, αλλά τα μεροκάματα δεν επανήλθαν. Περιττό να πω για την ψυχολογία. Κάθε φορά, δε, που ζητάμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς, με δωρεάν Υγεία, φθηνό φάρμακο, δωρεάν Παιδεία, απαντούν ότι δεν υπάρχουν «λεφτόδεντρα». Οταν όμως για τις τράπεζες ή για τους εφοπλιστές αναβάλλουν την πληρωμή του φόρου, τότε βρίσκονται μια χαρά.

■Οταν το κράτος δεν απουσιάζει, τότε είναι εναντίον μας!■
-- Ποια πιστεύεις πως είναι η θέση της μουσικής παιδείας στην ελληνική κοινωνία και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα; Ποια είναι η συμπεριφορά του κράτους στην ικανοποίηση της ανάγκης των νέων για μουσικές γνώσεις και γενικότερη καλλιτεχνική αγωγή;
-- Η μουσική είναι θεραπεία και συντροφιά, διευρύνει τους ορίζοντες και ανοίγει το μυαλό, είναι η παγκόσμια γλώσσα επικοινωνίας! Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία όπως τα Μαθηματικά και η Γλώσσα. Οι αστικές κυβερνήσεις υποτιμούν τη δύναμη της Τέχνης και της μουσικής, εκτός από τις περιπτώσεις που εξυπηρετούν δικούς τους ανθρώπους. Οσο για τα παιδιά μας, έχουν ελάχιστη επαφή με τη μουσική στο σχολείο και πολλές φορές αμφίβολης ποιότητας. Το ίδιο και τα ΜΜΕ, που μας πουλάνε ...σκουπίδια και κάνουν συνεχώς πλύση εγκεφάλου. Πόσες εκπομπές υπάρχουν στην τηλεόραση που να προβάλλουν το γνήσιο λαϊκό και παραδοσιακό μας τραγούδι; Στο ραδιόφωνο κυριαρχεί η «λίστα» και για να μπεις σε αυτήν, πρέπει να πληρώσεις. Με δυο λόγια, μας έχουν φιμώσει...
●-- Θα τα καταφέρουμε λες - και πώς; - να βγούμε από τα αδιέξοδα της πολιτικής που απαξιώνει τον Πολιτισμό και εξευτελίζει τους εργαζόμενους σ' αυτόν;
-- Εγώ είμαι φύσει αισιόδοξη και θέλω να είμαι από αυτούς που θα προσπαθήσουν να αλλάξουν αυτήν την κατάσταση. Θα συνεχίσω να πρεσβεύω αυτό το υπέροχο μουσικό είδος, να το ταξιδεύω και να το διαλαλώ! Πρέπει, όμως, να αντισταθούμε, να οργανώσουμε τις διεκδικήσεις μας και να αντιπαρατεθούμε με τις πολιτικές αυτές και τα συμφέροντα που υπηρετούν.
Πρέπει όλοι μαζί να αλλάξουμε τα δεδομένα από τη ρίζα, να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα και να παλέψουμε για μια δίκαιη και ποιοτικότερη ζωή για όλους!
Ο κυκεώνας αυτού του συστήματος στο οποίο ζούμε, πρέπει να αλλάξει άμεσα!