«Νέο ΕΣΥ»: Όταν η Αιτία του προβλήματος Παρουσιάζεται ως Λύση

    ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΗΣ

«Νέο ΕΣΥ»: Όταν η αιτία του προβλήματος παρουσιάζεται ως λύση

Ήδη μετράμε παραπάνω από 15.500 νεκρούς, ενώ οι «παράπλευρες απώλειες» από τη μονοθεματικότητα του συστήματος υγείας είναι μεγάλες και ακόμα ανυπολόγιστες. 

Χιλιάδες είναι οι χειρουργικές επεμβάσεις που αναβλήθηκαν, οι ειδικές θεραπείες που πήγαν πίσω, η παρακολούθηση χρονίως σοβαρά πασχόντων δεν εξασφαλίστηκε.

Η κυβέρνηση της ΝΔ και εν μέσω πανδημίας εφάρμοσε κατά γράμμα την πολιτική που θεωρεί την υγεία του λαού εμπόρευμα, κόστος για τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα υγείας, απευθείας με κρατικό χρήμα, με επιχείρημα «την αρμονική συνύπαρξη του με το δημόσιο», Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας υποστελεχωμένη στο όνομα του «εξορθολογισμού» δαπανών και της «ελαχιστοποίησης του κόστους», υγειονομικά πρωτόκολλα με οδηγίες TUI στο όνομα των κερδών του τουριστικού κεφαλαίου, συνωστισμός σε ΜΜΜ στο όνομα του «κόστους της ενίσχυσης του στόλου», ανύπαρκτη εμβολιαστική εκστρατεία στο όνομα της «ατομικής ευθύνης» και χρήση του εμβολίου ως μέσο διαίρεσης, εξαγοράς, συναλλαγής, εκβιασμών, απολύσεων. 

Και άλλα πολλά.

Από παντού αναδεικνύονται τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής που δεν έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες αλλά τα κέρδη των λίγων. 

Η λογική του κόστους-οφέλους στην υγεία, της ανταποδοτικότητας των υπηρεσιών, του κέρδους, μόνο εμπόδιο μπορoύν να μπουν στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών στην υγεία, είτε σε έκτακτες είτε σε τακτικές συνθήκες.

Αυτό αποδείχτηκε σε όλο τον πλανήτη. 

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι στο πολυδιαφημισμένο σύστημα των ΗΠΑ, και ενώ δεν προλάβαιναν να θάψουν τους νεκρούς της πανδημίας, ιδιωτικές κλινικές έκλειναν και υγειονομικοί απολύονταν γιατί η λειτουργία τους δεν απέφερε τα αναμενόμενα κέρδη.

Η κυβέρνηση αναποδογυρίζει τα συμπεράσματα της πανδημίας και παρουσιάζει ως λύση την πολιτική που απέτυχε παταγωδώς να προστατέψει τη ζωή του λαού!
Όπως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις «ανακαλύπτει» χρόνιες παθογένειες στο δημόσιο σύστημα υγείας και ετοιμάζεται να φέρει το σχέδιό της για το “νέο ΕΣΥ”.

 Το «νέο ΕΣΥ» προβλέπει εξορθολογισμό των δομών, με τη χάραξη ενός υγειονομικού χάρτη που θα περιλαμβάνει επιπλέον συρρίκνωση ή και κατάργηση νοσοκομείων, ΚΥ και τμημάτων με συγχωνεύσεις, πάλι με κριτήριο όχι αν καλύπτουν ανάγκες, αλλά πόσο κοστοβόρα είναι, αφού δεν φέρνουν έσοδα. 

Προβλέπει τη λειτουργία του ΕΟΠΥΥ σαν μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρία. 

Δηλαδή τα δισ. ευρώ των ασφαλισμένων θα γίνουν προσβάσιμα και στον ιδιωτικό τομέα, ανάλογα και με τις εισφορές, στη λογική «ότι δίνεις παίρνεις», διαφοροποίηση, δηλαδή, ανάλογα με το βαλάντιο του καθενός. 

Μετά τα DRG του ΣΥΡΙΖΑ, επαναφέρει τα ΣΔΙΤ, ως ένα εργαλείο χρηματοδότησης, δίνοντας ζεστό χρήμα στους ιδιώτες, ενώ η εμπειρία από την πανδημία έδειξε ότι μόνο παρασιτικά μπορεί να συνυπάρχει ο δημόσιος με τον ιδιωτικό τομέα υγείας. 

Ενισχύει την αυτοτέλεια των νοσοκομειακών δομών και τη λειτουργία τους ως αυτοδιοικούμενα ιδρύματα-επιχειρήσεις, με την ανάπτυξή τους (κλινικές, εξοπλισμός, προσωπικό κτλ) να εξαρτάται από τα έσοδα που θα εξασφαλίζουν από την πώληση υπηρεσιών σε ασθενείς και ασφαλιστικά ταμεία. 

Σε αυτά τα πλαίσια ανοίγει το δρόμο για ιδιωτικό έργο των γιατρών του ΕΣΥ εντός των δημόσιων νοσοκομείων.

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν πρωτοτυπεί αλλά εφαρμόζει την στρατηγική όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων, που εφάρμοσαν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στην Υγεία με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ. 

Γιατί όλες οι μέχρι τώρα αστικές ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ ή όποιες άλλες: 

έκλεισαν ή κράτησαν κλειστά νοσοκομεία, προχώρησαν την εμπορευματοποίηση με πολλές μορφές (leasing, εργολάβοι, ΣΔΙΤ, DRG, δωρεές, απογευματινά ιατρεία επί πληρωμή), όλες λεηλάτησαν τους υγειονομικούς με μειώσεις μισθών, ανατροπές σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, ελαστικές σχέσεις εργασίας.

Μπροστά σε αυτές τις βαθιές και αντιλαϊκές αλλαγές η πρόταση του ΚΚΕ γίνεται όπλο πάλης και αγώνα. 

Είναι επίκαιρη και αναγκαία γιατί είναι ρεαλισμός να υπάρχει υψηλού επιπέδου, σύγχρονο, καθολικό, αποκλειστικά κρατικό σύστημα Υγείας-Πρόνοιας, δωρεάν, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση, με ανεπτυγμένο δημόσιο σύστημα ΠΦΥ σε πανελλαδικό επίπεδο. 

Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να καλυφθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες στην υγεία, την πρόνοια και παντού. 

Αυτό δείχνουν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας.

*Ο Θοδωρής Αλωνιστιώτης είναι Παθολόγος-ΜΕΘ νοσοκομείου «Αγία Όλγα», Μέλος του ΤΓ Υγείας-Πρόνοιας της ΚΟΑ του ΚΚΕ, Μέλος του ΓΣ της ΟΕΝΓΕ

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από «Το Ποντίκι».

https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/275334/neo-esy-otan-i-aitia-toy-provlimatos-paroysiazetai-os-lysi

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ ΕΙΧΕΣ ΜΑΘΗΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΤΟ 1980 ?

~~~~~~

Το σχολείο του σήμερα και του αύριο, με μια «ματιά» στο χθες…

Διδασκαλία Πληροφορικής σε σοβιετικό σχολείο το 1986

«(... ) πώς θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε το σχολείο του μέλλοντος. Ένα σχολείο το οποίο θα έχει ως κεντρικό σκοπό να προσφέρει γνώση, αλλά και δεξιότητες στους μαθητές από αφοσιωμένους δασκάλους και καθηγητές, έτσι ώστε να σας προετοιμάσουμε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για ό,τι επιλέξετε να κάνετε, τελικά, στη ζωή σας όταν ολοκληρωθεί το σχολείο. (...) Ναι, είμαστε εδώ για να σπάσουμε στεγανά και αντιλήψεις που νομίζω ότι ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν την εκπαίδευση εδώ και πολλά χρόνια».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πρωθυπουργό, Κ. Μητσοτάκη, και ειπώθηκαν πριν λίγο καιρό σε εκδήλωση με μαθητές.

Φράσεις όπως «σχολείο του μέλλοντος» και «σχολείο του αύριο» επανέρχονται συχνά από εκπροσώπους της κυβέρνησης και άλλων αστικών κομμάτων, αλλά και αρθρογράφους του αστικού τύπου. Προφανώς η κυβέρνηση υπογραμμίζει την ανάγκη να εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί, προκειμένου αυτό το σχολείο να γίνει πράξη.

Δεν θα αναλωθούμε εδώ στο να αποδείξουμε ότι αυτό που ονομάζουν «σχολείο του αύριο» είναι στην πραγματικότητα το σχολείο των κοινωνικών φραγμών και διακρίσεων, της ημιμάθειας, της εμπορευματοποίησης της γνώσης, που θα αναγκάζει τους γονείς να βάλουν περισσότερο το χέρι στην τσέπη.

Αξίζει, όμως, να ρίξουμε μια ματιά στο σχολείο που μέχρι σήμερα έχουν διαμορφώσει με την πολιτική τους αυτοί που εμφανίζονται ως «οραματιστές», δηλαδή όλες οι αστικές κυβερνήσεις που υλοποίησαν τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Στο σημερινό σχολείο, ενδεικτικά:

Υπάρχουν τουλάχιστον 48.000 κενές θέσεις μονίμων καθηγητών και δασκάλων, αφού, μπορεί η κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι φέτος έκανε 11.700 μόνιμους διορισμούς, οι ανάγκες όμως στα σχολεία είναι πολύ μεγαλύτερες (52.000 αναπληρωτές δούλεψαν πέρυσι και άλλοι 8.000 συνταξιοδοτήθηκαν).

Το 30% των σχολικών κτιρίων είναι 50ετίας.

Γυμναστήριο έχει το 6% των Δημοτικών και το 22% των Γυμνασίων - Λυκείων. Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων έχει το 27% των Δημοτικών. Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών έχει το 5% των Δημοτικών και το 26% των Γυμνασίων - Λυκείων.

700.000 μαθητές και μαθήτριες φοιτούν σε τμήματα από 21 έως 30 μαθητών.

Για το τελευταίο, βέβαια, η κυβέρνηση έχει απάντηση: Παλιά υπήρχαν 40 μαθητές σε κάθε τάξη, άρα «μας παίρνει» να συγχωνεύσουμε άλλα 1.000 τμήματα μόνο στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση... Περίεργη αντίληψη, είναι η αλήθεια, για το πώς θα φτάσουμε στο «σχολείο του αύριο».

Τι γινόταν, όμως, στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες την εποχή που στην Ελλάδα υπήρχαν 40 μαθητές σε κάθε τμήμα;

Κιτ των Σοβιετικών μαθητών για την κατασκευή τηλεόρασης

H κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς, επιτάχυνε την ανάπτυξη της παραγωγικής και ερευνητικής διαδικασίας με κίνητρο και αποτέλεσμα μια θεαματικά γρήγορη άνοδο της κοινωνικής ευημερίας. 

Το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα αναγνωρίζονταν και από τους Δυτικούς για τη σαφέστατη, συντριπτική υπεροχή του στη σφαιρικότητα των γνώσεων που έδινε στους νέους.
Κοινό χαρακτηριστικό των εκπαιδευτικών συστημάτων στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν οι προσπάθειες εισαγωγής του πολυτεχνισμού, ώστε να μην είναι κανείς “δεμένος” για όλη του τη ζωή σε ένα επάγγελμα, και καθιέρωσης οκτάχρονου έως δεκάχρονου συστήματος υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρουμε ότι οι χώρες αυτές ήταν οι πρώτες που εισήγαγαν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές στην εκπαιδευτική διαδικασία, ήδη από τη δεκαετία του ’80. 

Ενδεικτική είναι επίσης μία εικόνα του 1980 που δείχνει ένα εκπαιδευτικό κιτ που είχαν το 1980 οι Σοβιετικοί μαθητές για την κατασκευή… τηλεόρασης. Οποιαδήποτε σύγκριση, όχι μόνο με το σχολείο στην καπιταλιστική Ελλάδα του 1980, αλλά και του 2021, προκαλεί μόνο γέλιο ή και κλάμα…

Ας αναρωτηθεί, λοιπόν, ο καθένας: 

Αν αυτά μπορούσαν να γίνουν τότε, ποιες είναι οι δυνατότητες σήμερα για να έχουμε ένα σχολείο στο ύψος των αναγκών κάθε μαθητή, ένα σχολείο δημόσιο και δωρεάν που θα βγάζει πολύπλευρα μορφωμένους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το αν θα συνεχίσουν στο Πανεπιστήμιο ή στην Επαγγελματική Εκπαίδευση. Ένα σχολείο που δεν θα εξοντώνει τους μαθητές, δεν θα τους κατηγοριοποιεί σε αυτούς που «τα παίρνουν» και σε αυτούς που κάνουν μόνο για «να μάθουν μια τέχνη», δεν θα αναγκάζει τους γονείς να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη.

Αυτό είναι το σχολείο του αύριο για το οποίο αξίζει να αγωνιστούμε!

Το «νέο σχολείο»...

 ~~~~~~

Το «νέο σχολείο», που διαμορφώνεται ακολουθώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ

Το «νέο σχολείο», που διαμορφώνεται ακολουθώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ και που αποτυπώνεται στον πρόσφατο νόμο, που πέρασε καλοκαιριάτικα η κυβέρνηση της ΝΔ, κάνει το ταξικό σχολείο, το σχολείο των κοινωνικών φραγμών ακόμα χειρότερο.

Το κράτος απαλλάσσεται από τις ευθύνες του για τη χρηματοδότηση και τη λειτουργία των σχολείων. Στο όνομα της «αυτονομίας» της σχολικής μονάδας, η διεύθυνση, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς γίνονται κυνηγοί «χορηγών» ακόμα και για τα απολύτως αναγκαία για τη λειτουργία των σχολείων.

Το σχολείο «σπρώχνεται» να «αξιοποιεί» (βλέπε εμπορεύεται) τις υποδομές του. Ανοίγει ο δρόμος για την πλήρη κατηγοριοποίηση ανάμεσα στα σχολεία της «ελίτ» και αυτά της «πλέμπας».
Επιβάλλεται η υποταγή των εκπαιδευτικών στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης αξιολόγησης, ενώ υποβαθμίζεται το περιεχόμενο της μορφωτικής διαδικασίας.

Σε ποιο έδαφος διαμορφώνεται αυτό το «νέο σχολείο»;

Στο έδαφος που έχει διαμορφώσει η πολιτική όλων των κυβερνήσεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι σήμερα, υπηρετώντας τη στρατηγική που επιβάλλουν στην Εκπαίδευση οι προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων.

Είναι τα σχολεία που έμειναν αθωράκιστα και φέτος μπροστά στην πανδημία, με πρωτόκολλα - λάστιχο.
Τα ίδια σχολεία που η κυβέρνηση τα έκλεισε πέρσι γιατί αρνήθηκε να πάρει μέτρα θωράκισής τους επειδή τα θεωρεί κόστος. Σε αυτά τα σχολεία επιβάλλει τώρα το στοίβαγμα 26 και 28 μαθητών ανά τάξη, επικαλούμενη τον νόμο (!) που η ίδια ψήφισε πέρσι αυξάνοντας τα όρια.
 Μάλιστα, με θράσος σήμερα «επιχειρηματολογεί» ότι... «κάποτε ήταν 40 μαθητές σε κάθε τάξη», ομολογώντας ότι αυτό που κάνει μας γυρνάει χρόνια πίσω!

Είναι τα σχολεία που με την πρώτη βροχή πλημμύρισαν, τα σχολεία με τα κοντέινερ που θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για την Προσχολική Αγωγή και που «φυτεύονται» για να λειτουργήσουν ως «προσωρινές λύσεις» με διάφορες αφορμές αλλά τελικά γίνονται μόνιμα.
Είναι τα σχολεία με τάξεις - κλουβιά, υπόγειες, που καταργούνται αίθουσες εργαστηρίων και εκδηλώσεων για να γίνουν αίθουσες διδασκαλίας κ.λπ.

Είναι τα σχολεία που οι γονείς καλούνται να τα συνδράμουν οικονομικά ακόμα και στις πιο απλές και στοιχειώδεις ανάγκες τους, από το φωτοτυπικό χαρτί που χρησιμοποιείται στα Δημοτικά για την αναγκαία συμπλήρωση ασκήσεων στα ανεπαρκή και κακογραμμένα βιβλία, μέχρι τα βαψίματα, τις κουρτίνες, τις δανειστικές βιβλιοθήκες και τόσα άλλα, που είναι ευθύνη του κράτους να καλύπτονται.

Είναι τα σχολεία που οι μισοί εκπαιδευτικοί τους είναι συμβασιούχοι, αναπληρωτές που κάθε χρόνο απολύονται και σήμερα μετρούν εκατοντάδες κενά που η κυβέρνηση επιχειρεί να «κουκουλώσει», για να γλιτώσει και πάλι από... κόστος.
Την ίδια στιγμή μάλιστα που οι μορφωτικές ανάγκες αυξήθηκαν με το παραπάνω από το δίχρονο ανοιγοκλείσιμο των σχολείων και που χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη φροντίδα για να καλυφθούν.

Το μπαράζ συγχωνεύσεων τμημάτων και υποβιβασμών σχολείων, στο οποίο επιδίδεται η κυβέρνηση ενάμιση μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.
Δικαιολογημένα έχει ξεσηκώσει κύμα αντιδράσεων από γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές και από την άλλη είναι αποκαλυπτικό για το πόσο βρίσκεται αυτή η πολιτική σε πλήρη αντίθεση με τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες στις συνθήκες του 21ου αιώνα.

Απέναντι σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα, που ενάμιση μήνα μετά το πρώτο κουδούνι επιβεβαιώνει όλες τις ανησυχίες για την ασφάλεια των παιδιών στα σχολεία και τη μόρφωσή τους, δεν χωράει αναμονή.

Το «νέο σχολείο» από την κορφή ως τα νύχια είναι παλιό, χρεοκοπημένο και ακατάλληλο για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες.

Είναι αναγκαίος ο μαζικός, ανυποχώρητος αγώνας εκπαιδευτικών, γονιών, μαθητών ενάντια σε αυτήν την πολιτική, αγώνας διεκδίκησης για το σχολείο που έχουμε ανάγκη σήμερα, για τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών.

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 22 Οκτώβρη 2021

~~~~~~~~~

ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
Να ανακληθούν όλες οι συγχωνεύσεις τμημάτων σε σχολεία



Επίκαιρη ερώτηση προς την Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, για τις συγχωνεύσεις στα σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δυτικού Τομέα Αθήνας, κατέθεσε ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής.

Το κείμενο της Ερώτησης:

«Διανύουμε την τρίτη σχολική χρονιά από την έναρξη της πανδημίας, η διαχείριση της οποίας από την πλευρά της κυβέρνησης έχει κοστίσει σε μορφωτικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο στους μαθητές. Την ίδια στιγμή έχουν ψηφιστεί νόμοι (ν. Χατζηδάκη) με αρνητικές συνέπειες στο εργασιακό καθεστώς, στις συνθήκες εργασίας και στους μισθούς των εργαζόμενων γονέων.

Μετά από ενάμισι χρόνο τηλεκπαίδευσης, αφού κοστολογήθηκε ως φθηνότερη λύση, η έναρξη της σχολικής χρονιάς βρήκε τα σχολεία με υπερπληθή τμήματα μαθητών και εκατοντάδες κενά σε εκπαιδευτικούς. Ενώ σε ό,τι αφορά στα μέτρα πρόληψης απέναντι στην πανδημία έμειναν ανοχύρωτα, δίχως σχολικούς νοσηλευτές, επαρκή καθαριότητα και μέσα ατομικής υγιεινής, περιοδικά επαναλαμβανόμενα τεστ για όλους δωρεάν, ουσιαστική ενημέρωση των γονέων και των μαθητών για το πρόγραμμα εμβολιασμών, μαζί με την ολοκληρωμένη, ολόπλευρη παρακολούθηση των ήδη εμβολιασμένων.

Αφού δεν εξασφαλίστηκε τίποτα από τα παραπάνω, ενάμισι μήνα από το άνοιγμα των σχολείων σειρά έχουν οι συγχωνεύσεις τμημάτων. Αυτές υπολογίζονται σε 1000 περίπου σε όλη τη χώρα, για την εξοικονόμηση εκπαιδευτικών σε βάρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μέτρο που έχει αρνητικές συνέπειες και για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς με ό,τι συνεπάγεται για την ανταπόκρισή τους στο, έτσι και αλλιώς, σύνθετο έργο τους.

Τμήματα που έχουν έναν ανεκτό αριθμό μαθητών, συγχωνεύονται και διαμορφώνονται με βάση τον απαράδεκτα υψηλό αριθμό, όπως αυτός ορίζεται από τον νόμο. Συγκεκριμένα στη Διεύθυνση Γ΄ Αθήνας συγχωνεύτηκαν με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας τμήματα σε 28 σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: 1o-3ο Γυμνάσιο και 1ο-2ο ΓΕΛ Αγίας Βαρβάρας, 3ο-4ο-7ο Γυμνάσιο και 1ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου, 4ο-5ο Γυμνάσιο και 1ο-3ο-6ο ΓΕΛ Αιγάλεω, 1ο Γυμνάσιο Καματερού, 4ο Γυμνάσιο Αγίων Αναργύρων, 3ο-9ο Γυμνάσιο και 5ο-6ο-7ο ΓΕΛ Ιλίου, 2ο Γυμνάσιο και 5ο ΓΕΛ Πετρούπολης, 2ο-3ο-14ο-16ο Γυμνάσιο και 6ο-10ο ΓΕΛ Περιστερίου. Απόφαση προκλητική καθώς σε πολλά από αυτά τα σχολεία, ήδη πριν τις συγχωνεύσεις, υπήρχαν αίθουσες σφραγισμένες και τμήματα με μεγάλο αριθμό παιδιών.

Ερωτάται η κ. Υπουργός, τι προτίθεται να κάνει για να ανακληθούν όλες οι συγχωνεύσεις τμημάτων, να μειωθούν οι μαθητές ανά τμήμα, να καλυφθούν όλα τα κενά σε εκπαιδευτικούς και να εξασφαλιστούν όλα τα αναγκαία μέτρα πρόληψης απέναντι στην εξέλιξη της πανδημίας».

902.gr

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Περικοπές k στις Πιο Στοιχειώδεις Λαϊκές Ανάγκες

Σε πλήρη αντίθεση με τις απατηλές θεωρίες περί «καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους», που αναπαράγονται από όλα τα αστικά επιτελεία και στη χώρα μας, η πείρα της Γερμανίας, της «ατμομηχανής» της ΕΕ, αποδεικνύει ότι η μεγάλη καπιταλιστική ανάπτυξη, τα τεράστια πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, η ένταση των επενδύσεων, η συνεχής αύξηση του παραγόμενου πλούτου, στο πλαίσιο του καπιταλισμού «πάνε πακέτο» με την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και την όξυνση των προβλημάτων για την πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ:

Περικοπές στις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες ενώ η φτώχεια εξαπλώνεται

Χαρακτηριστικά στοιχεία από την πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ

Εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά στη Γερμανία αναγκάζονται να κάνουν περικοπές στη θέρμανση, στην κατανάλωση νερού και ηλεκτρικής ενέργειας, ακόμα και στη διατροφή...
Η φτώχεια και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο επεκτείνονται όλο και περισσότερο όχι μόνο στους άπορους, αλλά και σε κακοπληρωμένους εργαζόμενους, χαμηλοσυνταξιούχους κ.ο.κ...

Τα παιδιά των εργατικών οικογενειών αντιμετωπίζουν τεράστιους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωσή τους...

Σε πλήρη αντίθεση με τις απατηλές θεωρίες περί «καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους», που αναπαράγονται από όλα τα αστικά επιτελεία και στη χώρα μας, η πείρα της Γερμανίας, της «ατμομηχανής» της ΕΕ, αποδεικνύει ότι η μεγάλη καπιταλιστική ανάπτυξη, τα τεράστια πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, η ένταση των επενδύσεων, η συνεχής αύξηση του παραγόμενου πλούτου, στο πλαίσιο του καπιταλισμού «πάνε πακέτο» με την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και την όξυνση των προβλημάτων για την πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού.

Η τάση προϋπήρχε, ωστόσο κατά τη διάρκεια της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης που εκδηλώθηκε το 2020 και στη Γερμανία, ακόμη περισσότεροι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, άνεργοι βρέθηκαν σε δεινή θέση, αδυνατώντας να καλύψουν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.

Η γερμανική κυβέρνηση ενίσχυσε αδρά τους επιχειρηματικούς ομίλους αντί τον λαό. Ενίσχυσε με επιδοτήσεις δισ. ευρώ τους ομίλους της Υγείας για τη χασούρα που είχαν από ακυρώσεις χειρουργείων και θεραπειών, αντί να ενισχυθούν τα νοσοκομεία με κονδύλια και προσωπικό. Εξασφάλισε επιδοτήσεις στις επιχειρήσεις για να επιβάλουν εκ περιτροπής εργασία και μείωση μισθών στους εργαζόμενους.

Με μια κυνική απόφαση, η κυβέρνηση αύξησε τα προνοιακά επιδόματα «Hartz 4» κατά... 3 ευρώ (!) από τον Γενάρη του 2022, σε μόλις 449 ευρώ τον μήνα. Ενδεικτικά, 36,44 ευρώ από αυτά προορίζονται για την πληρωμή του λογαριασμού ηλεκτρικής ενέργειας. Ωστόσο, το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας ενός μονομελούς νοικοκυριού (κατανάλωση 1.500 κιλοβατώρες) ανέρχεται σε 44 - 49 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο. Από το 2005, που άρχισε η εφαρμογή των διαβόητων επιδομάτων «Hartz 4», αυτά έχουν αυξηθεί κατά 30% (από 345 σε 449 ευρώ). Την ίδια περίοδο, οι τιμές ηλεκτρικής ενέργειας έχουν αυξηθεί κατά μέσο όρο 59%, σε ορισμένες περιπτώσεις έως και 80%...
«Είδος πολυτελείας» και τα πιο στοιχειώδη στη διατροφή

Οι νέες μεγάλες αυξήσεις των τιμολογίων στην Ενέργεια οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

Η πλειοψηφία των Γερμανών θα αναγκαστεί να προβεί σε περικοπές στις ατομικές δαπάνες, σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας «Forsa»: Το 44% απάντησε ότι πρέπει να περιορίσει τα έξοδά του κάπως και το 23% να τα περιορίσει πολύ.

Από τους ερωτηθέντες με χαμηλότερα εισοδήματα (λιγότερο από 1.500 ευρώ μηνιαίως), το 42% απάντησε ότι θα πρέπει να περιορίσει σημαντικά τα έξοδά του λόγω της αύξησης των τιμών της Ενέργειας. Από αυτούς το 31% θα κάνει περιορισμούς στη διατροφή. Το 24% στη θέρμανση ή την κατανάλωση νερού, το 18% στην κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας και το 20% στη χρήση του αυτοκινήτου. Το 17% απάντησε ότι θα πρέπει να περιορίσει (επίσης) την ψυχαγωγία, το 12% τα ταξίδια και το 11% τα έξοδα ένδυσης.

Αλλά και μεταξύ των ερωτηθέντων με μεσαίο εισόδημα (1.500 έως 3.000 ευρώ), το 1/3 απαντά ότι θα πρέπει να περιορίσει ορισμένα έξοδά του.

Εν ολίγοις, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα πεινούν ή δεν θα θρέφονται σωστά, θα κρυώνουν, θα «σκέφτονται» να ανοίξουν τη βρύση και το φως ή να μετακινηθούν. Εξάλλου, όπως είχε προειδοποιήσει πριν από περίπου ένα μήνα η οργάνωση «Κοινωνική Ενωση» (VdK), στη Γερμανία τρόφιμα όπως φρούτα, λαχανικά, ξηροί καρποί, καλής ποιότητας κρέας γίνονται χρόνο με τον χρόνο είδος πολυτελείας για τους χαμηλόμισθους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους.

Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία, οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν στη Γερμανία κατά 4,6% τον Αύγουστο σε σύγκριση με τον ίδιο μήνα πέρυσι, ενώ οι τιμές των λαχανικών αυξήθηκαν κατά 9%. Ειδικά η πράσινη σαλάτα και οι ντομάτες έχουν ακριβύνει σχεδόν κατά 40%.
Μια «νέα κατηγορία φτωχών»

Οργανώσεις όπως η «Κοινωνική Ενωση», καθώς και αναλυτές κοινωνιολόγοι σε γερμανικά ΜΜΕ, κάνουν λόγο για μια «νέα κατηγορία φτωχών» στις δυτικές βιομηχανικές χώρες. Δηλαδή η διατροφική ανεπάρκεια και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο δεν αφορούν μόνο όσους εξαρτώνται από τα προνοιακά επιδόματα («Hartz 4»), αλλά και χαμηλόμισθους υπαλλήλους με «κανονική» δουλειά, μετανάστες, χαμηλοσυνταξιούχους, ακόμη και «καλές» οικογένειες, άτομα με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και ολοένα και περισσότερους ηλικιωμένους.

Αυτή η τάση φαίνεται και στην κοινωνική σύνθεση όσων προσφεύγουν στις 950 «Τράπεζες Τροφίμων» της Γερμανίας, που μοιράζουν τρόφιμα σε πάνω από 1,6 εκατ. ανθρώπους. Ξεκινώντας στην πανδημία και την οικονομική κρίση και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα, τις «τράπεζες τροφίμων» τις επισκέπτονται όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι που βρίσκονται σε εκ περιτροπής εργασία (+35%), δικαιούχοι επιδόματος ανεργίας, φοιτητές και φυσικά συνταξιούχοι.

Ενδεικτικά οι 46 «τράπεζες τροφίμων» στο Βερολίνο προμηθεύουν σήμερα με τρόφιμα πάνω από 130.000 κατοίκους, περίπου 5.000 περισσότερους σε σχέση με πριν από την πανδημία. Ολο και περισσότεροι είναι συνταξιούχοι, καθώς η σύνταξη δεν φτάνει, αλλά και φοιτητές που έχασαν τα «μίνι τζομπς» (mini job) των 450 ευρώ.

«Η σύνταξη των 780 ευρώ δεν είναι αρκετή για να τα βγάλεις πέρα. 450 ευρώ πηγαίνουν στο ενοίκιο», λέει στην εφημερίδα «Bild» ο 67χρονος Γκ. Μπρίμερ, ο οποίος ως εκπαιδευτικός στην εκπαίδευση ενηλίκων είχε μισθό 2.300 ευρώ μεικτά και σήμερα επισκέπτεται τακτικά την «τράπεζα τροφίμων» της Λειψίας.
Καθοριστικοί ταξικοί φραγμοί για την πρόσβαση στα πανεπιστήμια

Οταν ένα παιδί ζει σε οικογένεια που δυσκολεύεται να εξασφαλίσει επαρκή και υγιεινή διατροφή, να πληρώσει το ενοίκιο, να ζεστάνει το σπίτι της, να αγοράσει βιβλία, να πάει θέατρο ή να ταξιδέψει, πόσο πιθανό είναι να προχωρήσει σε πανεπιστημιακές σπουδές;

Η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου για εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά στη Γερμανία αναμένεται να κάνει ακόμα πιο αξεπέραστα τα μεγάλα ταξικά εμπόδια που συναντούν εδώ και χρόνια στο γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα τα παιδιά των εργατικών οικογενειών.

Χαρακτηριστικά για την κατάσταση που έχει ήδη διαμορφωθεί από τα προηγούμενα χρόνια είναι όσα καταγράφονται στην πρόσφατη σχετική μελέτη των ερευνητικών ιδρυμάτων «Stifterverband der Wirtschaft fur die Wissenschaft» και «McKinsey» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Handelsblatt».

Ετσι, από τους 100 μαθητές δημοτικού οι οποίοι προέρχονται από εργατικές οικογένειες στη Γερμανία, μόνο 27 φτάνουν στο πανεπιστήμιο.

Αντίθετα, στο πανεπιστήμιο φτάνουν τα 79 από τα 100 παιδιά πτυχιούχων πανεπιστημιακού επιπέδου, που συνήθως έχουν και μεγαλύτερο εισόδημα. Δηλαδή τα παιδιά των γονιών με ακαδημαϊκή μόρφωση έχουν τρεις φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να σπουδάσουν και να πάρουν πτυχίο πανεπιστημίου.

«Τα περισσότερα παιδιά από μη ακαδημαϊκές οικογένειες εξακολουθούν να αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τα ψυχικά, πολιτιστικά και οικονομικά εμπόδια μιας εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας», αναφέρεται.

Ολα αυτά συμβαίνουν σε μια από τις πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου, της οποίας το εκπαιδευτικό σύστημα - βαθιά ταξικό - αποτελεί πρότυπο για άλλα καπιταλιστικά κράτη, όπως η Ελλάδα. Πρότυπο... «απεγκλωβισμού» των μαθητών (των πιο φτωχών οικογενειών) από τα πανεπιστήμια, για να θυμηθούμε και τα λόγια της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως. Μάλιστα ο διαχωρισμός των παιδιών για «τεχνική» και «γενική εκπαίδευση» στη Γερμανία γίνεται στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών. Στη συνέχεια οι πιθανότητες για ένα παιδί της «τεχνικής» εκπαίδευσης να συνεχίσει με ανώτατες σπουδές είναι ελάχιστες.

Ανησυχία για τα «χαμένα ταλέντα» που θα είναι χρήσιμα για την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας εξέφρασε ο Φόλκερ Μέιερ - Γκούκελ, αντιπρόεδρος της «Stifterverband der Wirtschaft fur die Wissenschaft» και προέτρεψε τη νέα ομοσπονδιακή κυβέρνηση «να κάνει τα πάντα για να διευρύνει περαιτέρω τις ίσες ευκαιρίες στην Εκπαίδευση σε ευρεία έκταση».

Οπως είπε, «η Γερμανία χρειάζεται όλα της τα ταλέντα, αλλά μόνο το 15% των νέων από εργατικές οικογένειες μπορούν να βασιστούν πλήρως στους γονείς τους για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους. Γι' αυτό και απαιτείται μια ευρεία μεταρρύθμιση του BafoG», του νόμου επιδομάτων σπουδών και επαγγελματικής κατάρτισης, ο οποίος ουσιαστικά παρέχει δάνεια σε φοιτητές, που πρέπει να αποπληρωθούν...

Ε. Μ.

www.rizospastis.gr

Βέλγιο: Εκεί που Δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις

Εκεί που δεν υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις

Πολύ συχνά ακούμε ότι τα προβλήματα των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν τη ρίζα τους στην «ύπαρξη φοιτητικών παρατάξεων και τη δράση κομμάτων» μέσα σε αυτά. Δε θα σταθούμε εδώ στις εκατοντάδες αποδείξεις για το ότι το πραγματικό πρόβλημα των εμπνευστών αυτής της άποψης δεν είναι γενικώς «τα κόμματα» -άλλωστε πολλοί από αυτούς είναι μέλη αστικών κομμάτων- αλλά η οργανωμένη διεκδίκηση των φοιτητών για όσα έχουν ανάγκη, τα εμπόδια που βάζουν οι αγώνες τους στην υλοποίηση της αστικής πολιτικής για τα πανεπιστήμια.

Θα σταθούμε, όμως, σε μια άλλη πλευρά: Η παραπάνω άποψη συνήθως διανθίζεται με τη σύγκριση με πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπου δήθεν η μη ύπαρξη πολιτικών νεολαιών συμβάλλει στην ποιότητα των σπουδών. Όμως, η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει για άλλη μια φορά τους μόνιμους «διαφημιστές» του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, αυτούς που θέλουν τους φοιτητές-πελάτες στο πανεπιστήμιό τους, χωρίς λόγο και φωνή για όσα τους αφορούν.

Μεγάλη συζήτηση υπάρχει αυτές τις μέρες στα πανεπιστήμια του Βελγίου ενόψει της αρχής της ακαδημαϊκής χρονιάς με αφορμή τις λεγόμενες «βαπτίσεις». Πρόκειται για δοκιμασίες που περνάνε πρωτοετείς φοιτητές για να μπορούν να γίνουν μέλη των λεγόμενων «αδελφοτήτων», οργανώσεων που δρουν στους πανεπιστημιακούς χώρους με την ανοχή και στήριξη των πανεπιστημιακών αρχών σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά βεβαίως και στις ΗΠΑ, απ' όπου αντλούν την καταγωγή τους.

Οι «βαπτίσεις» περιλαμβάνουν «καψόνια» που συχνά ξεφεύγουν από την κακώς εννοούμενη πλάκα και καταλήγουν ακόμα και σε τραγικά περιστατικά, όπως στον θάνατο ενός μαύρου φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Λέουβεν το 2018 και τον σοβαρό τραυματισμό φοιτήτριας πριν από λίγες μέρες στο Πανεπιστήμιο στο Λουβέν-λα-Νεβ. 

Νέα περιστατικά βλέπουν το φως της δημοσιότητας συνεχώς.

Υποψήφια νέα μέλη αδελφότητας ωθούνται στον εξευτελισμό γονατίζοντας στον σταθμό του τραίνου και φωνάζοντας «γεια σας άνθρωποι» την ώρα που σταθμεύει η αμαξοστοιχία.

Μάλιστα έχει ανοίξει η συζήτηση για ενδεχόμενο απαγόρευσης των «βαπτίσεων» ή και των αδελφοτήτων γενικά. Ωστόσο, αυτές οι οργανώσεις διασυνδέονται βαθιά με τα αστικά κράτη, λειτουργούν ως φυτώριο εξέλιξης κρατικών στελεχών και έχουν φιλοξενήσει στις «γραμμές» τους κατά καιρούς τα κορυφαία στελέχη των αστικών κομμάτων των χωρών αυτών, επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και των βασιλικών οικογενειών.

Βέβαια, η συζήτηση σε επίπεδο αστικών ΜΜΕ εξαντλείται στην καταδίκη της βίας, χωρίς να «αγγίζεται» το πρότυπο ζωής που προωθούν στους φοιτητές και τη νεολαία γενικά αυτές οι οργανώσεις. Πρόκειται για τα διδάγματα περί ατομισμού, κυριαρχίας απέναντι στον αδύναμο και τον κατώτερο, γενικότερης παραίτησης από τη διεκδίκηση και δράση. Τα νέα μέλη αυτών των οργανώσεων μαθαίνουν από νωρίς την υποταγή και τον καριερισμό σαν τον μόνο δρόμο κοινωνικοποίησης στην ενήλικη ζωή. Είναι τα ίδια διδάγματα που προωθούν στα ελληνικά πανεπιστήμια οι νεολαίες των αστικών πολιτικών κομμάτων, αλλά και διάφοροι «ακομμάτιστοι» που δήθεν σοκάρονται από τις γενικές συνελεύσεις και τις… αφίσες στα πανεπιστήμια και μας καλούν να «σοβαρευτούμε» και να ακολουθήσουμε τα «υγιή» πρότυπα άλλων χωρών.

Και στο Βέλγιο, όμως, όπως και στην Ελλάδα, υπάρχουν και θα υπάρχουν φοιτητές, μαθητές, νέοι εργαζόμενοι που αντιστέκονται στη σαπίλα, στα πρότυπα που προβάλλει το σύστημα της αδικίας, που θέλουν να στρέφεται ο νέος ενάντια στον διπλανό του, στον συμφοιτητή και στον μετέπειτα συνάδελφο. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές που φοιτητές στο Βέλγιο κινητοποιήθηκαν για ανάγκες τους, που δεν ικανοποιούνται, όπως το ζήτημα της στέγασης ή το ζήτημα του κόστους φοίτησης, που απαγορεύει σε πολλούς να σπουδάσουν. Στο μέλλον θα γίνουν ακόμα περισσότεροι!

Φώτης Μπρέγιαννης, Βέλγιο

www.odigitis.gr/

Η ΒΡΟΜΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Κ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Η πολιτικοποίηση των ναρκωτικών
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)  

Χωρίς την υποστήριξη των κυβερνήσεων, των μυστικών υπηρεσιών, των εταιρειών και των τραπεζών, το εμπόριο ναρκωτικών δεν θα είχε αποκτήσει ποτέ αγορές.
Οσάκις όμως εισχώρησε στην καρδιά του οικονομικού και πολιτικού συστήματος το εμπόριο αυτό προκάλεσε αλυσιδωτές επιπτώσεις καθώς υπαγόρευσε την πολεμική δράση των κρατών, την γεωπολιτική τους, χρηματοδότησε μυστικές επιχειρήσεις, προκάλεσε μείζονα διαφθορά, παράνομο πλουτισμό, δημιούργησε το οργανωμένο έγκλημα.

Η βρόμικη αυτή ιστορία ξεκινά με την Βρετανική Αυτοκρατορία, όταν την κυβερνούσε η βασίλισσα Βικτωρία. Το στέμμα ήταν ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών στον κόσμο. Η Γηραιά Αλβιώνα είχε μετατρέψει την αποικιοκρατούμενη Ινδία σε όαση από καλλιέργειες οπιούχας παπαρούνας. Είχε τόσο πολύ εντατικοποιήσει την παραγωγή της παπαρούνας που αφάνισε την τοπική αγροτική παραγωγή και τους αδύναμους Ινδούς αγρότες.
Η Βρετανία σκόπευε με τα χρήματα από το εμπόριο των ναρκωτικών να κερδίσει ισχύ ώστε να εξαφανίσει την Κίνα, μια χώρα αυτάρκη, περίκλειστη, με λειτουργική οικονομία επί αιώνες, που απέρριπτε όλες τις «ελεύθερες» συναλλαγές του Δυτικού κόσμου και πωλούσε τεράστιες ποσότητες τσαγιού στους Βρετανούς χωρίς να αγοράζει τίποτα απ΄ αυτούς. Ο αυτοκράτορας της Κίνας Lin Tse-Hsu όχι μόνο δεν δέχτηκε να ανοίξει την πόρτα της χώρας στην Βρετανική κυβέρνηση αλλά έκλεισε τα λιμάνια και απαγόρευσε την πώληση του οπίου στην χώρα.

Το βρετανικό στέμμα αφού υπήρχε απαγόρευση, δεν μπορούσε να πλεχτεί σε λαθρεμπόριο και έτσι ανέθεσε την μπίζνα σε ιδιώτες επενδυτές. Οι πρόθυμοι επενδυτές ήταν οι Τζέιμς Μάνθεσον και Γουίλιαμ Τζάρτιν ιδρυτές της Jardine, Matheson and Company Ltd η οποία είχε στενούς δεσμούς με την διαβόητη British East India Company .

Αυτοί οι δυο κύριοι ήταν οι πρώτοι λαθρέμποροι ναρκωτικών.

Κυριολεκτικά το εφηύραν!

Γέμιζαν τα πλοία τους ναρκωτικά στην Ινδία και έβαζαν πλώρη, παράνομα, για τον κόλπο της Κατόνας. Στο λιμάνι δωροδοκούσαν τους αυτοκρατορικούς υπαλλήλους και παρέδιδαν τα ναρκωτικά σε συμμορίες γνωστές ως «Τριάδες» που ειδικεύονταν στην ληστεία, στην πειρατεία, και στο εμπόριο σκλάβων. Το αποτέλεσμα ήταν η κοινωνία να βιώσει με δραματικό τρόπο τις τραγικές συνέπειες της ραγδαίας εξάπλωσης του οπίου σε όλα τα επίπεδά της. Ακόμα και στην αυλή του αυτοκράτορα έφτασαν με αποτέλεσμα να ποινικοποιήσει τη χρήση του, να συλλάβει χιλιάδες εμπόρους και χρήστες να καταστρέψει τα δίκτυα διανομής και να διατάξει την καταστροφή είκοσι χιλιάδων κιβωτίων γεμάτων με όπιο.

Οι επενδυτές Μάνθεσον, Τζάρτιν και η Βασίλισσα Βικτώρια θεώρησαν πλήγμα «κατά της ελευθερίας του εμπορίου» την απαγόρευση και την καταστροφή των ναρκωτικών και ως εκ τούτου έστειλαν τον πολεμικό στόλο τους να διευθετήσει το ζήτημα. Σύμφωνα όμως με τον 6ο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζον Κουίνσι Άνταμς (John Quincy Adams), η απαγόρευση εισαγωγής του οπίου στην Κίνα αποτελούσε «παραβίαση της χριστιανικής αρχής «αγάπα τον πλησίον σου» και γι’ αυτό την κατήγγειλε ως «μια τεράστια προσβολή κατά των δικαιωμάτων της ανθρώπινης φύσης και κατά των βασικών αρχών των δικαιωμάτων των εθνών».

Οι Πόλεμοι του Οπίου κράτησαν σχεδόν δέκα χρόνια (ο Α΄ Πόλεμος του Οπίου διεξήχθη από το 1839 ως το 1842 και ο Β΄ από το 1856 ως το 1860) και έληξαν με νίκη του ελεύθερου εμπορίου λόγω της ναυτικής υπεροχής των Βρετανών» (Κώστας Λουλουδάκης: Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo Εκδόσεις ΚΨΜ).

Με έναν πόλεμο λοιπόν άνοιξε η τεράστια αγορά που αντιπροσώπευε η Κίνα μια και εκεί ζούσε το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού. Και άνοιξε για να πουλήσει ναρκωτικά η Μεγάλη Βρετανία!

Ο αυτοκράτορας Tse-Hsu αναγκάζεται να νομιμοποιήσει το εμπόριο των ναρκωτικών να ανοίξει τα λιμάνια στο βρετανικό στέμμα και να παραχωρήσει το Χονγκ Κονγκ στους επενδυτές τύπου Μάνθεσον και Τζάρτιν οι οποίοι το μετέτρεψαν σε κέντρο διακίνησης οπίου. Από το λιμάνι του Χονγκ Κονγκ οι επενδυτές διακινούσαν έξι χιλιάδες τόνους ναρκωτικών το χρόνο επιφέροντας εκατομμύρια θανάτους…(britannica: opium trade https://www.britannica.com/topic/opium–trade/The–Opium–Wars)

Ήταν τόσα πολλά τα κέρδη από την πώληση των ναρκωτικών που το στέμμα και οι ιδιώτες ίδρυσαν έναν τραπεζικό συνεταιρισμό με την ονομασία Hongkong and Shanghai Banking Corporation Limited. Δηλαδή την γνωστή μας τράπεζα HSBC!

Σήμερα η HSBC είναι η μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης και μέσα στην πρώτη τετράδα των μεγαλύτερων τραπεζών του κοσμου.Η HSBC πραγματοποίησε τα πρώτα της κέρδη από τις πωλήσεις ναρκωτικών πρακτική που ουδέποτε σταμάτησε: το 2012 της επιβάλλεται από το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης πρόστιμο 1,9 δις δολαρίων για ξέπλυμα χρημάτων μεξικανικών και κολομβιανών καρτέλ κόκας. (Reuters: HSBC draws line under Mexican cartel case after five-years on probation https://www.reuters.com/article/us-hsbc-usa/hsbc-draws-line-under-mexican-cartel-case-after-five-years-on-probation-idUSKBN1E50YA)

Όσο αφορά την πρώτη λαθρεμπορική εταιρεία ναρκωτικών Jardine, Matheson and Company Ltd παραμένει μία από τις πιο δυναμικές επενδυτικές εταιρείες των «ελεύθερων αγορών» και των φορολογικών παραδείσων. Σήμερα ονομάζεται Jardine Matheson Holdings Limited και εδρεύει στον φορολογικό παράδεισο των Βερμούδων.

Ωστόσο η Βρετανική βιομηχανία των ναρκωτικών είναι τώρα απλή και επικερδής. Η απλότητά της επιχείρησης συνεπήρε και τους Γάλλους αποικιοκράτες. Στην Ινδοκίνα Γάλλοι αποικιοκράτες επενδυτές καλλιεργούν το λεγόμενο “μαύρο” όπιο του Μπενάρες. Ισχυρότερο και πιο αρωματικό από το Ινδικό, που προτιμάται από τους καπνιστές. Στις αρχές του 1880 το Γαλλικό κράτος αρχίζει να αγοράζει ακατέργαστο όπιο το οποίο επεξεργάζεται σε ένα εργοστάσιο στην Σαϊγκόν. Στην είσοδο του εργοστασίου τοποθετείται μια ταμπέλα που αναγράφει το εθνικό σύνθημα της Γαλλικής δημοκρατίας: Liberty- Equality –Fraternity!

Από την επεξεργασία προέκυπτε ένα τυποποιημένο προϊόν έτοιμο για κάπνισμα που έφερε την ένδειξη «Régie de l’opium» δηλαδή μονοπώλιο οπίου. Η συσκευασία οπίου ονομαζόταν «chandoo» και διατίθεται σε όλη την Ινδοκίνα αλλά και σε άλλες χώρες, από μαγαζιά λιανεμπορίου. Να είστε σίγουροι πως η Γαλλική δημοκρατία περιφρούρησε το μονοπώλιο της. Κάθε παρέκκλιση που δεν βασιζόταν στη λειτουργία της μονοπωλιακής γραμμής παραγωγής τιμωρούνταν με θάνατο.

Όμως η Κίνα ήταν που μετατράπηκε στον μεγαλύτερο παραγωγό οπίου στον κόσμο, μέχρι βέβαια την έλευση των κομμουνιστών του Μάο. Τόνοι οπίου στις αρχές του 20ου αιώνα πλημμυρίζουν τα αμπάρια των βρετανικών πλοίων σε Σαγκάη και Χονγκ Κονγκ και τα κολοσσιαία ποσά που αποκόμιζε η βρετανική αυτοκρατορία από το εμπόριο ναρκωτικών, σε συνεργασία με τις «τριάδες», τα διακινούσε η HSBC.

Στην Ευρώπη, στις μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία οι εργατικοί πληθυσμοί τόσο στο επίπεδο της διαβίωσης όσο και αυτό της κοινωνικής αποδοχής εναπόκεινταν περισσότερο στα χέρια των εργοδοτών παρά στη νομοθεσία της επίσημης εξουσίας. Οι εργάτες κατατάσσονταν σε δυσμενέστατη θέση, δούλευαν ήλιο με ήλιο σχεδόν χωρίς αντίκρισμα καθώς συχνά άγγιζαν τα όρια της λιμοκτονίας. Ήταν τόσο άθλιες οι συνθήκες εργασίας που η κάθε πληγή μπορεί να μολυνόταν με γάγγραινα και να οδηγούσε σε θάνατο ή ακρωτηριασμό ενώ λόγω της διαβίωσης σε σκοτεινές, δυσώδεις και υγρές τρώγλες, σε υπόγεια νοσηρά, ή ακόμα και σε σπηλιές υπήρχε έξαρση των επιδημιών όπως: φυματίωση, τύφος, χολέρα.

Και ξαφνικά όλα αυτά μετριάστηκαν γιατί κάποιοι χημικοί κατάφεραν να εξάγουν από το όπιο μια ουσία στην οποία έδωσαν το όνομα του Μορφέα θεού του ύπνου και του ονείρου. Ήταν η μορφίνη.

Ο πρώτος που είδε κέρδος στην μορφίνη και την παρήγαγε μαζικά ήταν ο Γερμανός Heinrich Emanuel Merck. Εκείνη την περίοδο, το κόστος των διαλυμάτων της ουσίας αυτής ήταν πολύ χαμηλότερο από πολλά αλκοολούχα ποτά, με αποτέλεσμα η κατανάλωση τους σε φτωχές εργατικές γειτονιές να αυξηθεί ραγδαία. Προσέφερε στους εργάτες ανακούφιση από τον πόνο, την κούραση, την πείνα, και συναισθηματική αναισθησία για να αντέξουν τις άθλιες συνθήκες ζωής!

Μέσα σε λίγα χρόνια το μικρό εργαστήριο «Engel-Apotheke» του Merck είχε μετατραπεί σε μια τεράστια καπιταλιστική επιχείρηση. Η επιχείρηση Merck ήταν η πρώτη μεγάλη φαρμακευτική αυτοκρατορία ενώ η κατανάλωση των ναρκωτικών, ήδη από τότε, ήταν πια ένα θανατηφόρο κοινωνικό πρόβλημα. Σήμερα Merck KGaA έχει παρουσία σε 66 χώρες, απασχολεί πάνω από 50 χιλιάδες εργαζόμενους και είναι ο 5ος μεγαλύτερος φαρμακευτικός όμιλος στον κόσμο.

***

Στην συνέχεια, τα ναρκωτικά ή το κυνήγι τους χρησιμοποιηθήκαν από τις κυβερνήσεις ως ένας τρόπος καταστολής και άσκησης κοινωνικού ελέγχου, και ταυτόχρονα συνυφαίνονται με την πολιτική, την οικονομία, τις μυστικές υπηρεσίες…

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εκ των αρχηγών των «τριάδων» Du Yuesheng που είχε την επιχείρηση του στον γαλλικό τομέα της Σαγκάης. Ελέγχει τα κέντρα τζόγου, την πορνεία, πουλάει προστασία και βέβαια κυριαρχεί στο εμπόριο οπίου. Ο κύριος Yuesheng όμως είχε και πολιτικές φιλοδοξίες. Φίλος και χρηματοδότης του ηγέτη του Εθνικιστικού κόμματος Κουομιντάγκ, Chiang Kai-shek, προσεγγίστηκε από την Γαλλική δημοκρατία και του ζητήθηκε να βοηθήσει στην καταστολή του κομμουνιστικού κόμματος και στην αποκατάσταση την τάξη.

Ως αντάλλαγμα του παραχωρούσαν όλα τα μαγαζιά λιανικής εμπορίας το οπίου της Σαγκάης. Μόλις ο Yuesheng ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα και με την βοήθεια των στρατευμάτων του φίλου του στρατηγού Chiang Kai-shek, διέταξε τις δημόσιες δολοφονίες εκατοντάδων κομμουνιστών και επέβαλε το Κουομιντάγκ ως κυβέρνηση η οποία χρηματοδοτούνταν από το εμπόριο των ναρκωτικών. Σε αυτήν την κυβέρνηση τα πρωτοκλασάτα μέλη της «τριάδας» του Yuesheng κατέλαβαν υπουργικές θέσεις ενώ ο Yuesheng αφού πρώτα διορίστηκε πρόεδρος του «Εθνικού Συμβουλίου Οπίου» έφερε πρωτοκλασάτους χημικούς στην Κίνα, δημιούργησε ένα εργοστάσιο παραγωγής ηρωίνης στο κέντρο της Σαγκάης, έγινε πρόεδρος σε τράπεζες ναυτιλιακές εταιρείες και του Κινέζικου Ερυθρού Σταυρού, και τις ελεύθερες ώρες του διεύθυνε τα εργατικά συνδικάτα.

Ο Du Yuesheng είναι το τέλειο παράδειγμα της ευρύχωρης συμβίωσης του υποκόσμου και του οργανωμένου εγκλήματος με τον καπιταλισμό και την πολιτική. Μια άλλη περίπτωση αυτής της ευρύχωρης συμβίωσης έχουμε στην Σικελία το 1943 όταν τα αμερικανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το νησί. Ο Λευκός Οίκος θέλει να διορίσει μια κυβέρνηση που θα στελεχώνονταν από άτομα ικανά να αντιπαρατεθούν στον νούμερο ένα εχθρό τους: στους κομμουνιστές αντάρτες.

Και που λέτε να τους βρήκε;

Μα στην Μαφία!

Με την στήριξη του αμερικανικού στρατού τα μέλη της Μαφίας ανέλαβαν όλες τις επίσημες θεσμικές θέσεις. Αμέσως έφτασε στην Σικελία και ο Λάκι Λουτσιάνο ο πατέρας του σύγχρονου οργανωμένου εγκλήματος στις Η.Π.Α. Η «Κόζα Νόστρα» του Λουτσιάνο και οι Σικελοί μαφιόζοι που μαζί κυβερνούσαν την Σικελία, ως φανατικοί αντικοµµουνιστές συνεργάζονται υπογείως µε τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ και μάλιστα φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμοι στη διάβρωση των αριστερών οµάδων αντίστασης και των εργατικών κομμουνιστικών συνδικάτων στην Ιταλία. Το γεγονός πως μετέτρεψαν σε συνεργασία με Τούρκους, Λιβανέζους και Κορσικανούς μαφιόζους, την Σικελία σε μεσογειακό κόμβο ναρκωτικών, κυρίως ηρωίνης, που ως προορισμό είχε τις εργατικές συνοικίες της Νέας Υόρκης, δεν συνιστούσε πρόβλημα για τους Αμερικανούς προστάτες του «ελεύθερου κόσμου».

Άλλωστε οι Κορσικανοί ναρκοεμπόροι είχαν στενές σχέσεις με τις Γαλλικές μυστικές υπηρεσίες οι οποίες την δεκαετία του 1950 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο πρώτο πόλεμο της Ινδοκίνας όταν οι Βιετναμέζοι κομμουνιστές υπό την ηγεσία του Χο Τσι Μινχ, διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τους Γάλλους. Η περιοχή αφενός διέθετε σημαντικές πηγές πρώτων υλών, καθώς και εμπορικές αγορές απαραίτητες για την ανοικοδόμηση της διαλυμένης, από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, Γαλλίας αφετέρου ο φόβος της κομμουνιστικής εξάπλωσης ώθησε το Παρίσι ανακτήσει τα «εδάφη» της στην Ινδοκίνα.

Όμως η Γαλλική κυβέρνηση δεν διέθετε επαρκή στρατεύματα στην περιοχή και δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει εξ ολοκλήρου τον πόλεμο. Για να βρεθούν κεφάλαια οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες SDECE οργάνωσαν την «Operation X». Στα πλαίσια αυτής της επιχείρησης οι Γάλλοι της SDECE ήρθαν σε επαφή με παραγωγούς παπαρούνας στο Λάος με αποτέλεσμα την αγορά όλης της παραγωγής ακατέργαστου οπίου. Έπειτα οι Γαλλικές μυστικές υπηρεσίες μετέφεραν το προϊόν στην γαλλική στρατιωτική βάση της Σαϊγκόν. (Opération X, forces spéciales, CIA, mafia de Cochinchine https://www.historia.fr/le-nerf-des-guerres-dindochine)

Από κει το αγόραζαν και το παραλαμβάνανε οι Κορσικανοί μαφιόζοι. Το μετέφεραν στα εργαστήρια τους που βρισκόντανε στην Κορσική, μετέτρεπαν το ακατέργαστο όπιο σε ηρωίνη και μετά την διέθεταν στις αγορές του «ελεύθερου κόσμου», κυρίως στην Νέα Υόρκη. Ο πακτωλός των κερδών από το εμπόριο ναρκωτικών επέτρεψε στην Γαλλική κυβέρνηση να συγκροτήσει στην Γαλλική Ινδοκίνα έναν μισθοφορικό στρατό σαράντα χιλιάδων αντρών.

Όμως οι φιλότιμες προσπάθειες τους αποβήκαν άκαρπες…

Ακριβώς όπως της CIA Desmond Fitzgerald και Richard Stilwell η οποία οργάνωσε με τους Desmond Fitzgerald και Richard Stilwell το 1951 την «operation Paper» που αφορούσε την εισβολή από την Μπούρμα μιας στρατιωτικής δύναμης τεσσάρων χιλιάδων ανδρών του Κουομιτάνγκ, του γνωστού μας στρατηγού Τσιανγκ Κάι-Σεκ, με σκοπό την ανατροπή των κομμουνιστών του Μάο. Απέτυχαν, όμως αυτές οι δραστηριότητες της CIA που ήταν συνυφασμένες με το εμπόριο οπίου. (Operation Paper: The United States and Drugs in Thailand and Burma https://apjjf.org/-Peter-Dale-Scott/3436/article.html)

Ωστόσο τα υποστηριζόμενα από την CIA στρατεύματα του στρατηγού Τσιανγκ Κάι-Σεκ, εγκαταστάθηκαν στη Ταϊλάνδη και άρχισαν να ελέγχουν τη διακίνηση οπίου που έρχονταν από την Μπούρμα και το Λάος. Η περιοχή που σχηματίζουν τα βόρεια σύνορα αυτών των τριών χωρών έμεινε γνωστή ως το Χρυσό Τρίγωνο. Μαζί με το Αφγανιστάν υπήρξε η μεγαλύτερη περιοχή παραγωγής οπίου και ηρωίνης παγκοσμίως.

Η CIA, μέσα στην άρρωστη εμμονή της να διατηρήσει τον «ελεύθερο κόσμο» ασφαλή στη μάχη κατά του κομμουνισμού δημιούργησε έναν μισθοφορικό στρατό 30 χιλιάδων αντρών στα ορεινά του Χρυσού Τριγώνου αδιαφορώντας για το γεγονός πως οι σύμμαχοι της έστησαν εκεί τη μεγαλύτερη επιχείρηση εμπορίας ναρκωτικών στον κόσμο. Στο Τρίγωνο η CIA με έδρα το Long Cheng, είχε κατασκευάσει στρατιωτικές βάσεις και κάπου διακοσίους αεροδιαδρόμους. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη παραστρατιωτική επιχείρηση στην οποία συμμετείχε η CIA, και το Long Cheng έγινε η πιο πολυσύχναστη αεροπορική βάση στον κόσμο ως τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Η κληρονομιά που άφησε αυτή η επιχείρηση: από τους 250.000 άνδρες του Αμερικανικού εκστρατευτικού σώματος στο Βιετνάμ περίπου οι 37.000 άνδρες ήταν εθισμένοι στην ηρωίνη. (G.I. Heroin Addiction Epidemic in Vietnam https://www.nytimes.com/1971/05/16/archives/gi-heroin-addiction-epidemic-in-vietnam-gi-heroin-addiction-is.html)

Ποιος πουλούσε;

Ποιος ξέπλενε;

Που κατέληγαν τα χρήματα;

Έτσι κι αλλιώς τα ναρκωτικά αποτελούν στρατηγικό χρηματοδότη πολεμικών επιχειρήσεων της CIA, όπως αυτήν στην Νικαράγουα, με χρηματοδότηση των παραστρατιωτικών δεξιών ομάδων «Κόντρας» οι οποίοι συμμετείχαν άμεσα στη διακίνηση των ναρκωτικών με τη βοήθεια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, το πραξικόπημα που έχει μείνει στην ιστορία «Πραξικόπημα της κοκαΐνης» στην Βολιβία, και γενικά η CIA χρηματοδότησε όλες τις παραστρατιωτικές μισθοφορικές αντικομουνιστικές ομάδες στο νότιο ημισφαίριο της Αμερικής και τους βρόμικους πολέμους στην Κεντρική Αμερική.

Σύμφωνα με το αστυνομικό της DEA (Drug Enforcement Administration)- Calerino Castillo: «Χρόνια ολόκληρα αεροπλάνα από τη βάση Ilopango στο El Salvador της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ με την κάλυψη και τη προστασία των μυστικών υπηρεσιών μετέφεραν τόνους επεξεργασμένης κοκαΐνης και μαριχουάνας από την Κολομβία προς τις Νότιες πολιτείες των ΗΠΑ και επέστρεφαν φορτωμένα με όπλα στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής.»

(Chapter X: Celerino Castillo – CIA-Contra-Crack Cocaine https://oig.justice.gov/sites/default/files/archive/special/9712/ch10p1.htm

Όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ είχαν υποκριτική σχέση με το εμπόριο ναρκωτικών. Από την μια χρησιμοποιούσαν το εμπόριο για να προστατεύσουν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα και στο εσωτερικό τα χρησιμοποιούσαν ως σύστημα κοινωνικού ελέγχου μεγιστοποιόντας την δύναμη των κυβερνητικών θεσμών επιτήρησης.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι σήμερα οι Αμερικανικές κυβερνήσεις συσχετίζουν τον πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας» με τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών»…

Γελοιότητες…

Το Αφγανιστάν είναι σήμερα, μετά τoν εικοσαετή πόλεμο των ΗΠΑ, ο μεγαλύτερος παραγωγός οπίου και ηρωίνης στις ελεύθερες αγορές του κόσμου! Η αμερικανική παρέμβαση ευνόησε το εμπόριο σκληρών ναρκωτικών. Τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, το 83%-97% της παγκόσμιας παραγωγής οπίου και ηρωίνης προέρχεται από το Αφγανιστάν.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

www.imerodromos.gr

Το ΚΚΕ για την Εκπαιδευτική πολιτική στην Ελλάδα

 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που αγωνίζονται, έχουν την αμέριστη στήριξη των γονιών, συναντιούνται στους δρόμους με τους μαθητές τους, δέχονται την αλληλεγγύη των εργατικών σωματείων, γιατί η σύγχρονη κοινωνική απαίτηση για τη μορφωτική πρόοδο των παιδιών του λαού είναι συνυφασμένη με την πάλη για τη στήριξη του έργου των εκπαιδευτικών, με τον αγώνα για να σταθούν όρθιοι και όχι σκυφτοί, μέσα κι έξω από τη σχολική τάξη.

Οι εκπαιδευτικοί με τους μαζικούς τους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους, αξιολογούν το σχολείο, όπως επίσης και οι γονείς που τους στηρίζουν, παρά τη βρώμικη προσπάθεια κοινωνικού αυτοματισμού που έπεσε στο κενό.

Το ΚΚΕ στηρίζει τον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, γιατί, με τη στάση τους, λένε ένα μεγάλο “όχι” σε αυτή την πολιτική και ταυτόχρονα ανοίγουν τη συζήτηση για ένα μεγάλο “ναι” στην ανάγκη για ένα σχολείο που θα προσφέρει σύγχρονη μόρφωση σε όλα τα παιδιά, σε όλα τα πεδία της γνώσης, ικανότητα στη γραπτή γλώσσα και στην ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Ένα σχολείο των ίσων και των πολλών, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς.

Ανάμεσα σε αυτές τις ανάγκες και στη συνεχή απόκλιση από την πραγματικότητα του δημόσιου σχολείου, το ΚΚΕ αποκαλύπτει και φέρνει στη συζήτηση εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών, τις διαχρονικές κυβερνητικές ευθύνες. Στο υποκριτικό σύνθημα της κυβέρνησης “αυτός που αξιολογεί, αξιολογείται”, αντιπαραθέτει την ανάγκη “αυτός που μορφώνει να βοηθιέται ουσιαστικά για ενιαία καθολική μόρφωση όλων των παιδιών”.

2. Η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων στην Ελλάδα έχει ταξικό πρόσημο.

Οι πακτωλοί των χρημάτων για τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς και τις αποστολές των ελληνικών στρατευμάτων εκτός της Ελλάδας, τα πράσινα πακέτα της “ανάπτυξης” που φορτώνεται ο λαός μας, οι φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο συσσωρευμένος πλούτος που παράγεται από τους πολλούς διανέμεται για τα συμφέροντα των λίγων.

Όλες οι κυβερνήσεις, εναρμονισμένες με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπολογίζουν ως κόστος τη στοιχειώδη ικανοποίηση των μορφωτικών αναγκών των παιδιών του λαού, γιατί έχουν διαμετρικά αντίθετες προτεραιότητες. Χρησιμοποιούν με υποκριτικό τρόπο την έννοια της “αξιολόγησης” για να κρύψουν τις εγκληματικές τους ευθύνες για την κατάσταση του δημόσιου σχολείου και το ακόλουθο απαράδεκτο τοπίο:
Οι δαπάνες για την Παιδεία έχουν μειωθεί κατά 1,8 δισ. ευρώ στα τελευταία 11 χρόνια.
Η παγιοποίηση των ιδιωτικών δαπανών για εκπαιδευτικές, μορφωτικές ανάγκες, δείχνει την πραγματική κατάσταση. Οι γονείς δίνουν από την τσέπη τους 1,2 δισ. ευρώ το χρόνο στην ιδιωτική εκπαίδευση.
το 30% των σχολικών κτηρίων είναι 50ετίας.
70% είναι η περικοπή των κρατικών κονδυλίων για τη Σχολική Στέγη.
Γυμναστήριο έχει το 6% των Δημοτικών και το 22% των Γυμνασίων – Λυκείων. Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων έχει το 27% Δημοτικών. Εργαστήριο Φυσικών Επιστημών έχει το 5% Δημοτικών και το 26% των Γυμνασίων – Λυκείων. Βιβλιοθήκη έχει το 12% των Δημοτικών και το 38% των Γυμνασίων – Λυκείων.
700.000 μαθητές και μαθήτριες φοιτούν σε τμήματα από 21 έως 30 μαθητών.
Το 32% των εκπαιδευτικών μετακινείται σε 2 έως 5 σχολεία.
Αυτή την περίοδο, μάλιστα, σε συνθήκες πανδημίας, το Υπουργείο Παιδείας προωθεί συγχωνεύσεις τμημάτων, με αποτέλεσμα να στοιβάζονται οι μαθητές σε 27άρια και 28άρια τμήματα!

3. Η διαχρονική πείρα από τις εξελίξεις στην εκπαίδευση αποδεικνύει ένα πολύ σημαντικό γεγονός:

Μπορεί οι κυβερνήσεις και οι Υπουργοί Παιδείας να αλλάζουν, αλλά στα συρτάρια μένουν οι ανεξόφλητες πολιτικές επιταγές που αφήνει ο ένας στον άλλον, για να συνεχιστούν οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΟΟΣΑ, του ΣΕΒ, κ.ά. για ένα σχολείο δήθεν αυτόνομο, αλλά στην ουσία περισσότερο εξαρτημένο από τις τσέπες των γονιών και δεσμευμένο στις συνολικές κοινωνικές ανισότητες. Σε αυτόν τον στρατηγικό στόχο δεν υπάρχει καμία διαφωνία. Αυτός είναι η πηγή των αντιδραστικών αλλαγών στα σχολεία. Και γι’ αυτόν τον λόγο όλα τα Μνημόνια, που ψηφίστηκαν, έθεταν τη δέσμευση και τη σαφή κατεύθυνση για εφαρμογή της αντιδραστικής αξιολόγησης.

Σε αυτό το πλαίσιο, τον ίδιο ακριβώς στόχο έθετε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που κι αυτή είχε σημαία της “το αυτόνομο σχολείο” και την ανάγκη καλλιέργειας “κουλτούρας αξιολόγησης στα σχολεία”, όπως έλεγαν οι υπουργοί Παιδείας επί ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, το 2015, η έκθεση της Κομισιόν για την εκπαίδευση στην Ελλάδα έδωσε συγχαρητήρια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γιατί με νόμο της «προωθεί τις κατευθύνσεις της μεγαλύτερης αυτονομίας και των διαδικασιών εσωτερικής-εξωτερικής αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών». Μάλιστα, ο νόμος 4547/18 του κ. Γαβρόγλου για την δήθεν αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας είναι αυτός που εφαρμόζεται σήμερα, με προσθήκες, από την κ. Κεραμέως.

4. Οι εκπαιδευτικοί δεν αρνούνται την αξιολόγηση.

Κάθε μέρα εξετάζουν και αποτιμούν τη δουλειά τους, στους συλλόγους διδασκόντων ανταλλάσσουν σκέψεις και προτάσεις για να γίνει καλύτερη η σύνθετη παιδαγωγική πράξη. Και μάλιστα, αυτή ακριβώς η διαδικασία είναι που ζητούν να στηριχθεί ουσιαστικά από το κράτος.
Τα κριτήρια της αξιολόγησης, που προωθεί η κυβέρνηση, δεν έχουν καμία σχέση με αυτή την ανάγκη και αποκαλύπτουν το πραγματικό αντιπαιδαγωγικό περιεχόμενό της.

Το ΚΚΕ απευθύνεται στον εκπαιδευτικό κόσμο, σε όλο τον λαό και τους καλεί να αξιολογήσουν αυτοί -με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους και την πείρα τους- το σχολείο των κοινωνικών φραγμών, των άνισων ταχυτήτων, της υποβάθμισης.

Απέναντι στο κριτήριο της «ικανότητας διαχείρισης των οικονομικών πόρων», το ΚΚΕ απαντά με την ανάγκη να στηριχτεί ουσιαστικά το σχολείο, αποκλειστικά από το κράτος, χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη οι γονείς. Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να αντισταθούν στη διάδοση ανορθολογικών και σκοταδιστικών θεωριών. Να διαμορφώσουν διεκδικητικό μέτωπο για το συνδυασμό της μορφωτικής διαδικασίας με την κοινωνική στήριξη των παιδιών.

Απέναντι στο κριτήριο για τη λεγόμενη «αποτελεσματική αξιοποίηση του προσωπικού», το ΚΚΕ απαντά με το αίτημα για τη μόνιμη πρόσληψη των 50.000 συμβασιούχων εκπαιδευτικών που “σήμερα είναι, αύριο δεν είναι”, γεγονός που έχει σοβαρές αρνητικές συνέπειες στην αναγκαία σταθερή, παιδαγωγική, μορφωτική και ψυχολογική σχέση που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Να καταργηθεί επιτέλους η απαράδεκτη πραγματικότητα των εκπαιδευτικών-λάστιχο που αναγκάζονται να διδάσκουν άσχετα με την ειδικότητά τους μαθήματα με ό,τι αυτό σημαίνει για τη μόρφωση των μαθητών.

Απέναντι στο κριτήριο της «αξιοποίησης των σχολικών υποδομών», το ΚΚΕ αντιπαραθέτει την ανάγκη να αναβαθμιστούν εδώ και τώρα οι σχολικές υποδομές, να θωρακιστούν από σεισμούς, πλημμύρες, να φτιαχτούν εργαστήρια, γυμναστήρια παντού, να δεσμευτούν άμεσα χώροι για ανέγερση σχολικών κτηρίων, για να καταργηθεί οριστικά η αθλιότητα των κοντέινερς, των “τάξεων-κλουβιά”.

Απέναντι στο κριτήριο της «καλλιέργειας δεξιοτήτων στους μαθητές», το ΚΚΕ αντιπαραθέτει τη σύγχρονη ανάγκη και δυνατότητα για ένα σχολείο ολόπλευρης μόρφωσης και σύγχρονης γενικής παιδείας, που θα ενσωματώνει δημιουργικά τη δυνατότητα γνώσης των νέων εξελίξεων.

Απέναντι στην κατεύθυνση για δημοσίευση των αξιολογήσεων των σχολείων με βάση τα “μαθησιακά αποτελέσματα”, το ΚΚΕ θέτει το ουσιαστικό ερώτημα του ποιος έχει την ευθύνη για τις σχολικές επιδόσεις, θέτει την ανάγκη για στήριξη των σχολείων και όχι κατάταξή τους σε “καλά” και “κακά”, που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ανάλογα με την πρόσβασή τους σε καπιταλιστικούς ομίλους-χορηγούς, ανάλογα με την ταξική σύνθεση του Δήμου, της Περιφέρειας κτλ.

5. Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να εξετάσει και τη διεθνή πείρα από το σχολείο που οικοδομείται, ως αποτέλεσμα της αντιδραστικής αξιολόγησης, που υλοποιείται απ’ όλες τις κυβερνήσεις είτε φιλελεύθερες είτε σοσιαλδημοκρατικές.

Αυτή η πείρα υπογραμμίζει τις τεράστιες μορφωτικές ανισότητες, στα κατά τ’ άλλα αξιολογημένα σχολεία. Έτσι:
Τα σχολεία των φτωχών έχουν διαφορετικό και κατώτερου επιπέδου πρόγραμμα και βιβλία από τα σχολεία των πλουσίων. Το μέλλον των παιδιών της λαϊκής οικογένειας είναι από πολύ μικρή ηλικία προορισμένο για τη φτηνή εργασία, ενώ η προοπτική των πανεπιστημιακών σπουδών φαντάζει εξωπραγματική γι’ αυτά. Στο όνομα της αναβάθμισης και της καινοτομίας, αφαιρούνται μαθήματα, όπως Γεωγραφία και Ιστορία και εισάγονται μαθήματα “υπηρεσιών καφετέριας”…

Αποτέλεσμα και αυτής της κατεύθυνσης είναι και ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, η αδυναμία συγκρότησης ενός στέρεου μορφωτικού υπόβαθρου, ο σύγχρονος ανορθολογισμός.



6. Απέναντι στον ενωμένο αγώνα των εκπαιδευτικών, η κυβέρνηση επιστρατεύει τον αυταρχισμό και το ψέμα!

Εφαρμόζει απαράδεκτες διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη, αλλά και των νόμων Βρούτση, Αχτσιόγλου.
Επικαλείται το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί είναι κρατικοί υπάλληλοι, πατώντας στο αντιδραστικό πλαίσιο του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, αλλά και την τιμωρητική τροπολογία που ψηφίστηκε επί ΣΥΡΙΖΑ και καταργήθηκε κάτω από την πάλη των εργαζομένων, και τώρα επαναφέρεται από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν κάθε λόγο να αγωνίζονται ενάντια σε νόμο του κράτους, γιατί αυτός ο νόμος είναι άδικος, ενάντια στα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών τους!

Αυτόν τον δρόμο έχουν ακολουθήσει οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση, οι μαθητές, οι φοιτητές και έχουν καταφέρει να καθυστερήσουν αντιδραστικές αλλαγές, να εμποδίσουν αντιλαϊκά μέτρα.

Σήμερα είναι η ώρα της αλληλεγγύης, για να πιεστεί ακόμα περισσότερο η κυβέρνηση της ΝΔ, να ηττηθεί η προσπάθεια τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών.

Να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο αντιδραστικό περιεχόμενο της αξιολόγησης και όλων των νόμων που έχουν φέρει συνολικά οι παλιές και νέες κυβερνήσεις.

Να συνεχιστεί η παρεμπόδιση του νόμου της κυβέρνησης της ΝΔ ακόμα πιο μαζικά, με όλες τις μορφές και όλα τα μέσα, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους.



7. Το ενδιαφέρον των πολλών για την εκπαίδευση των παιδιών τους είναι διαμετρικά αντίθετο με τα συμφέροντα και την εκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων που δουλεύουν για τους λίγους.


Σε αυτή τη διαχρονική αναμέτρηση -και στον τόπο μας- ύψωσαν το μπόι τους κορυφαίοι κομμουνιστές παιδαγωγοί με το έργο τους και τη στάση ζωής τους και κρίθηκαν από το εκάστοτε σύστημα ως “ακατάλληλοι”. Όμως, η ακτινοβολία του Γληνού, της Ιμβριώτη, του Παπαμαύρου και πολλών άλλων βρίσκει σήμερα έκφραση στα συνθήματα και τα πανό των εκπαιδευτικών σωματείων, όπου τα σύγχρονα παιδαγωγικά ποιήματα γράφονται στους δρόμους και τις σχολικές τάξεις!
Τα προβλήματα των σχολείων δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από μια γερασμένη εκπαιδευτική πολιτική που πατάει σ’ ένα γερασμένο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας.

Η συσσωρευμένη πείρα και οργή από τους αλλεπάλληλους νόμους που ψηφίζουν οι κυβερνήσεις, τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι ο φαύλος κύκλος της υποβάθμισης, της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην πρόοδο της επιστήμης και τη μόρφωση με το σταγονόμετρο, μπορεί να σπάσει μόνο αν ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που το κίνητρο και οι στόχοι της παραγωγής δεν θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η κοινωνική ευημερία. Ν’ ανοίξει ο δρόμος διεκδίκησης και κατάκτησης των κοινωνικών-πολιτικών προϋποθέσεων ώστε το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες του τις βαθμίδες να στοχεύει στη συνολική ανύψωση του μορφωτικού επίπεδου και την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών, αφού θα έχει ξεμπερδέψει με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ΚΚΕ, σήμερα, στηρίζοντας τον δίκαιο αγώνα των εκπαιδευτικών, δίνει όλες του τις δυνάμεις για να χαραχτεί αυτός ο δρόμος.

ΑΘΗΝΑ 15/10/2021
ΤΟ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: ΕΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΜΙΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ

Μίνα Θεοφιλάτου: Η εμπορικοποίηση της παιδείας είναι ο λόγος που αντιδρούν στην αξιολόγηση, και όχι ο φόβος ότι θα κριθούν "τεμπέληδες". Και να γνωρίζετε ότι το σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση έχει ήδη αποτύχει στην Ευρώπη,,,

Αξιολόγηση: Τι πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς μέσω τριών πραγματικών ιστοριών από τις ΗΠΑ

Τον εκπαιδευτικό θα τον εκτιμάτε περισσότερο ως πλασιέ εμπορικών εκπαιδευτικών πακέτων; Επιθυμείτε το διαχωρισμό των σχολικών μονάδων σε δύο ταχύτητες, μια για τους προνομιούχους όπου θα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για επιδότηση από χορηγούς και ιδιώτες και μια για εκείνα τα σχολεία που είτε επειδή βρίσκονται σε υποβαθμισμένες περιοχές, είτε επειδή είναι μικρά, είτε επειδή φιλοξενούν παιδιά με μειωμένα προνόμια θα αφήνονται κυριολεκτικά στην τύχη τους;


Πρόλογος

Ονομάζομαι Ασημίνα (Μίνα) Θεοφιλάτου και είμαι πρώην εκπαιδευτικός του κλάδου ΠΕ86 (πρώην ΠΕ19) Πληροφορικής, με 13 χρόνια εμπειρίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και 3 χρόνια στην πρωτοβάθμια. Είμαι και μητέρα δύο κοριτσιών, το μικρότερο εκ των οποίων φοιτά στη δευτεροβάθμια (Β' Γυμνασίου). Κατά τη διάρκεια της θητείας μου πραγματοποίησα πολλές "καινοτόμες δράσεις" με τους μαθητές μου, κυρίως δε με μαθητές "δεύτερης ευκαιρίας" στο Εσπερινό Γυμνάσιο-Λύκειο Αργοστολίου.


Ήμουν επίσης δραστήρια σε εκείνες τις περιπτώσεις που οι κυβερνήσεις λάμβαναν ακατανόητες αποφάσεις που δεν συμβάδιζαν με την καινοτομία και εξέλιξη: το 2013 μέσω νόμου καταργήθηκε το μάθημα του Προγραμματισμού Η/Υ (ΑΕΠΠ) από το πρόγραμμα σπουδών του Λυκείου. Μέσω της κινητοποίησής μου σε Ευρώπη και Αμερική, δημοσιεύτηκε άρθρο μου στη Guardian και εκλέχτηκα "Εκπρόσωπος Διεθνούς Κοινότητας" (International Representative) στο Διεθνή Σύλλογο Καθηγητών Πληροφορικής CSTA με έδρα στις Η.Π.Α. Το 2014 επανήλθε το μάθημα και αποκαταστάθηκε εν μέρει η αδικία (αυτό είναι άλλη ιστορία, όχι του παρόντος).


Η απεργία, η αξιολόγηση και οι χορηγίες

Πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ενώ η απεργία που προκήρυξαν οι συνδικαλιστικοί φορείς καταγγέλθηκε από την Υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως και κρίθηκε πρωτόδικα παράνομη και καταχρηστική. Οι φορείς άσκησαν έφεση που ορίστηκε για τις 25/1/2022, η Υπουργός κατέθεσε αντέφεση και εκδικάζονται και οι δύο επειγόντως τη Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2021.

Πολλοί πολίτες, αρκετοί από τους οποίους γονείς, αναρωτιούνται γιατί αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί στο νέο Νόμο. Συγκεκριμένα, άκουσα η ίδια από γονέα την εξής απορία: "γιατί να μην αξιολογείται ο εργαζόμενος, και ο άχρηστος να μην πρέπει να πηγαίνει σπίτι του και πρεπει να τον πληρώνουμε με τους φόρους μας... [δεν καταλαβαίνω] γιατι πρέπει να υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που δεν μπορούν να απολυθούν ακόμα και αν είναι άχρηστοι, ενώ όλοι οι άλλοι που εργάζονται να πρέπει να έχουν το άγχος της απόλυσης, ή στην περίπτωση ελεύθερων επαγγελματιών, το άγχος του να μην βγάζουν αρκετά κάθε μήνα από το επάγγελμα τους. Με ποιο δικαίωμα μια τάξη ανθρώπων έχουν περισσότερα δικαιώματα;;"


Ας δούμε λίγο τι λέει το επίμαχο σημείο του νόμου:

Στο Ν. 4823/2021 ΦΕΚ 136A/3-8-21, το άρθρο 98 "Αξιοποίηση σχολικών κτιρίων" προβλέπει παραχώρηση σχολικού κτιρίου σε ώρες μη λειτουργίας για εκδηλώσεις και τα τυχον έσοδα περιέρχονται στο ταμείο της σχολικής επιτροπής. Το άρθρο 99 "Χρηματοδότηση σχολικών μονάδων" προβλέπει χρηματοδότηση από επιχορηγήσεις, δωρεές και εκδηλώσεις, ενώ το ποσό περιέρχεται απευθείας στη σχολική επιτροπή και δεν συμψηφίζεται με την κρατική χρηματοδότηση.

Το άρθρο 107 αναφέρει ότι το Σχολικό Συμβούλιο ...συνεργάζεται με τον Σύλλογο Γονέων της σχολικής μονάδας και με τους εκπροσώπους του Δήμου στη σχολική επιτροπή ιδίως στα θέματα που σχετίζονται με την υλικοτεχνική υποδομή της σχολικής μονάδας, τη χρηματοδότηση αυτής από άλλες πηγές, πλην της τακτικής κρατικής επιχορήγησης. Το άρθρο 60 "κριτήρια αξιολόγησης διευθυντών" προβλέπει την μεγαλύτερη βαθμολόγηση (50 μονάδες) για επίλυση διοικητικών, οργανωτικών και λειτουργικών προβλημάτων. Το άρθρο 67 "κριτήρια αξιολόγησης εκπαιδευτικών" αξιολογείται ανάληψη πρωτοβουλιών για τη βελτίωση της λειτουργίας της σχολικής μονάδας, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, η ενεργός συμμετοχή στην οργάνωση της σχολικής μονάδας κ.ο.κ.

Με λίγα λόγια, το σχολείο μπαίνει στη λογική της επιχειρηματικής μονάδας και πλέον αναζητά χορηγούς, ενώ θα πριμοδοτούνται οι διευθυντές - "καλοί μάνατζερ" και οι εκπαιδευτικοί - "πιο χρήσιμοι υπάλληλοι" (most valuable employee, σύνηθης τακτική στις πολυεθνικές).

Πιθανότατα κάποιοι γονείς θα αναρωτούνται "και ποιό το κακό με αυτό;". Σε ΑΥΤΟ ακριβώς το σημείο θέλω να σταθώ, μεταφέροντας τρεις προσωπικές εμπειρίες από τη χώρα που πρώτη εφάρμοσε πολιτικές ιδιωτικού τομέα στη δημόσια παιδεία*. Η χώρα αυτή δεν είναι άλλη από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Ιστορία 1: η προώθηση εμπορικών προϊόντων εκπαίδευσης

Αρχές Μαΐου 2014 έμαθα με μεγάλη μου χαρά ότι έχω εκλεγεί στο Διοικητικό Συμβούλιο του CSTA και ότι τον Ιούλιο με περιμένουν στο Σικάγο για τη συνεδρίαση του ΔΣ και το ετήσιο συνέδριο του Συλλόγου. Τέλη Μαΐου λαμβάνω μήνυμα από - άγνωστο σε μένα, και κατά δήλωσή του - εξωτερικό συνεργάτη του Υπουργείου Παιδείας. Ξαφνιάστηκα, μη μπορώντας να καταλάβω τι ήθελε από μένα. Στη συνέχεια της επικοινωνίας μας αντιλήφθηκα ότι το αντικείμενο του είναι η δημιουργία εκπαιδευτικού λογισμικού και "ολοκληρωμένων λύσεων ICT", τα οποία διέθετε σε φορείς εκπαίδευσης της Ελλάδας και του εξωτερικού. Του εξέφρασα ευγενικά την πεποίθησή μου πως στο δημόσιο σχολείο αρμόζει η χρήση προϊόντων ανοικτού κώδικα ή δωρεάν εκδόσεων των εμπορικά διαθέσιμων λογισμικών και ότι πολύ ευχαρίστως θα συζητούσα μαζί του πάνω σε αυτή τη βάση. Δεν μου απάντησε ποτέ.

Όταν πήγα ωστόσο στο συνέδριο, διαπίστωσα πως "κακώς" εξεπλάγην: στην κεντρική αίθουσα υπήρχε διαμορφωμένος χώρος όπου πλειάδα εταιριών παρουσίαζε τα προϊόντα της στους συναδέλφους καθηγητές πληροφορικής των ΗΠΑ, ενώ μοίραζαν διαφημιστικά δώρα και ειδικά προνόμια για τους εκπαιδευτικούς που θα έπειθαν τους διευθυντές των σχολείων τους ή τους διευθυντές περιφερειακής εκπαίδευσης να αγοράσουν τα προϊόντα τους.

Ιστορία 2: η τύχη των σχολείων δεύτερης, τρίτης κ.ο.κ. διαλογής

Το συνέδριο CSTA του 2015 διεξήχθη στο Τέξας. Σε μια από τις συνεδρίες όπου με είχαν ορίσει "proctor", έζησα το εξής σκηνικό: αίθουσα χωρητικότητας πάνω από 200 ατόμων είχε κοινό μόλις... 9 συνέδρους. Στο πάνελ ήταν εκπαιδευτικοί πληροφορικής από μειονοτικά σχολεία ιθαγενών ("Ινδιάνων") της Αμερικής στην πολιτεία New Mexico. Με πάθος και δημιουργικότητα πάλευαν να δώσουν εφόδια στα παιδιά αυτά, σε έναν άνισο αγώνα: αρκετά από τα σχολεία στεγάζονται σε πρόχειρες αίθουσες σε καταυλισμούς, με ελάχιστη υλικοτεχνική υποδομή (λίγοι και παλιοί υπολογιστές, αργή και μη σταθερή σύνδεση Internet). Συγκινήθηκα με τον αγώνα τους και ως ελάχιστο φόρο τιμής στο έργο τους έστειλα δύο tweet (δείτε εδώ και εδώ) από το λογαριασμό μου στο Twitter, ενώ στο τέλος της παρουσίασης εξέφρασα το θαυμασμό μου για την εμπνευσμένη δουλειά που κάνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Στην επόμενη συνεδρία βρέθηκα σε παρουσίαση ιδιώτη προγραμματιστή που παρουσίαζε δημοφιλές (μη-δωρεάν) λογισμικό για την εκμάθηση προγραμματισμού Η/Υ σε μαθητές δημοτικού και γυμνασίου. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, μάλιστα σε σημείο που πολλοί από τους σύνεδρους δεν είχαν αλλού να καθίσουν από το... πάτωμα. Με διαφορά μισής ώρας, βρέθηκα από το ένα άκρο του "οικοσυστήματος" εκπαίδευσης των ΗΠΑ στο άλλο: από τη μία το σχολείο "δεύτερης κατηγορίας", με καθηγητές με πενιχρά μέσα και μαθητές από κατεξοχήν άπορες οικογένειες (επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται να επιδοτήσει τη δική τους μόρφωση), και από την άλλη τα "προνομιούχα σχολεία" που προμηθεύονται ακριβά λογισμικά τα οποία θα "τρέξουν" σε εργαστήρια πληροφορικής τελευταίας τεχνολογίας (με καθηγητές και εμπορικούς αντιπρόσωπους να κλείνουν - με το αζημίωτο - συμβόλαια συνεργασίας)

Ιστορία 3: η κερδοφορία των πολυεθνικών ως κριτήριο για το σχεδιασμό προγραμμάτων εκπαίδευσης

Το 2017 είχα ολοκληρώσει τη θητεία μου στο ΔΣ του Συλλόγου CSTA, ωστόσο διατηρούσα επαφή με τους - εξαίρετους, αν αφήσουμε στην άκρη την εξοικείωσή τους με την παιδεία ως "εμπόρευμα" - συναδέλφους καθηγητές πληροφορικής που γνώρισα στις ΗΠΑ. Τον Αύγουστο έλαβα ένα μέιλ, στο οποίο η αρχισυντάκτρια της τριμηνιαίας έντυπης εφημερίδας του Συλλόγου ζητούσε να της στείλω μια περίληψη πρόσφατου άρθρου "μου" για δημοσίευση στο επόμενο τεύχος. Δεν θυμόμουν να είχα γράψει κάποιο άρθρο, ωστόσο άνοιξα το λινκ και διάβασα τον τίτλο: ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι "η ελλειμματική επιμόρφωση εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης επιφέρει κόστος στις μεγάλες εταιρίες".

Σαφέστατα δεν ήταν δικό μου, και το μπέρδεμα ήταν το εξής: μη-εξοικειωμένη η αρχισυντάκτρια με τα ελληνικά ονόματα, έστειλε κατά λάθος σε μένα το μέιλ ενώ απευθυνόταν στην πραγματική συντάκτρια του άρθρου, της οποίας το όνομα για έναν ξένο ίσως έμοιαζε με το δικό μου. Μιας όμως και ήλθε στην αντίληψή μου, το διάβασα το άρθρο. Μιλούσε για τους CEO και τα talent pools και πόσα χρήματα δαπανούν οι επιχειρήσεις για να επιμορφώσουν το προσωπικό τους, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να γλιτώσουν τα έξοδα αυτά αν οι εκπαιδευτικοί επένδυαν στην επιμόρφωσή τους με στόχο να προσφέρουν στους μαθητές γνώσεις και δεξιότητες επιθυμητές στον επιχειρηματικό κόσμο. Το μακροσκελές άρθρο έδινε αριθμητικά στοιχεία σε δολλάρια ανά κεφάλι για τις οικονομίες κλίμακος που θα πετύχαιναν οι εταιρίες, αν τα σχολεία προσάρμοζαν το πρόγραμμα σπουδών στις δικές τους ανάγκες. Δεν πίστευα στα μάτια μου!

Το να λαμβάνει υπόψη του το εκπαιδευτικό σύστημα τις ανάγκες της αγοράς είναι βεβαίως ρεαλιστικό, μιας και οι τωρινοί μαθητές είναι οι αυριανοί υποψήφιοι της αγοράς εργασίας. Όμως το να σχεδιάζεις το σύστημα εκπαίδευσης ώστε να αυξάνει την κερδοφορία των μεγάλων εταιριών και των πολυεθνικών επειδή γλιτώνουν περιττά έξοδα επιμόρφωσης, ξεφεύγει από κάθε έννοια λογικής και ηθικής και μετατρέπει την παιδεία σε εμπορικό προϊόν προσαρμόσιμο αποκλειστικά στις επιταγές της αγοράς, αποκόπτοντας την από το θεμελιώδη ρόλο που παίζει στην εγκυκλοπαιδική μόρφωση και ψυχική καλλιέργεια των παιδιών μας.

Όπως δηλώνω στον τίτλο, με το άρθρο αυτό απευθύνομαι στους ΓΟΝΕΙΣ. 

Και τους ρωτώ: είναι αυτό το σχολείο που θέλετε;

Τον εκπαιδευτικό θα τον εκτιμάτε περισσότερο ως πλασιέ εμπορικών εκπαιδευτικών πακέτων; 

Επιθυμείτε το διαχωρισμό των σχολικών μονάδων σε δύο ταχύτητες, μια για τους προνομιούχους όπου θα υπάρχει μεγάλο ένδιαφέρον για επιδότηση από χορηγούς και ιδιώτες και μια για εκείνα τα σχολεία που είτε επειδή βρίσκονται σε υποβαθμισμένες περιοχές, είτε επειδή είναι μικρά, είτε επειδή φιλοξενούν παιδιά με μειωμένα προνόμια θα αφήνονται κυριολεκτικά στην τύχη τους; 

Τέλος, συμφωνείτε με τον επανασχεδιασμό των σχολικών προγραμμάτων ώστε να εξυπηρετούν καλύτερα την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων;

Αν η απάντησή σας στα παραπάνω ερωτήματα είναι ΝΑΙ, τότε ο νέος νόμος για την παιδεία είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σας.

 Αν αυτά που διαβάσατε σας προβλημάτισαν, συζητήστε τις ανησυχίες σας στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και ενώστε τη φωνή σας με τους εκπαιδευτικούς. 

Η εμπορικοποίηση της παιδείας είναι ο λόγος που αντιδρούν στην αξιολόγηση, και όχι ο φόβος ότι θα κριθούν "τεμπέληδες". 

Και να γνωρίζετε ότι το σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση έχει ήδη αποτύχει στην Ευρώπη: διαβάστε το χαιρετισμό του φορέα National Education Union της Αγγλίας στους δικούς μας φορείς ΔΟΕ, ΕΛΜΕ, ΟΙΕΛΕ και ΠΟΣΕΕΠΕΑ.

Μίνα Θεοφιλάτου
Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχ/κός και Τεχνολογίας Υπολογιστών Πολυτεχνικής Σχολής Παν/μίου Πατρών
Πρώην καθηγήτρια Πληροφορικής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Αργοστόλι, Κεφαλονιά

Για τα "δύο άκρα" του Πρετεντεράκου

Είναι θεωρία τα "δύο άκρα";

Με αυτό το ερώτημα τιτλοφορεί το άρθρο του στα «Νέα Σαββατοκύριακο» ο… Ι.Κ. Πρετεντέρης. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, έτσι τιτλοφορεί τη φετινή έκδοση του άρθρου που δημοσιεύει περίπου μια φορά τον χρόνο, κάθε φορά που παίρνει «στροφές» το «πλυντήριο» των ναζί.

Πέρσι, μάλιστα, το είχε δημοσιεύσει λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης που χαρακτήριζε τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση, την ώρα που όλος ο φυσιολογικός κόσμος παρακολουθούσε την ολοκλήρωση της δίκης και ευχόταν, ευελπιστούσε, διαδήλωνε για να τιμωρηθούν αυστηρά και τα φυσικά πρόσωπα που την αποτελούσαν και να μην δοθούν αναστολές, όπως ζητούσε η εισαγγελέας...

Πάμε, όμως, στην ουσία: Η βασική ιδέα του άρθρου είναι ότι η «θεωρία των δύο άκρων» δεν είναι θεωρία, άλλωστε δεν χρειάζεται να υπάρχει τέτοια θεωρία, αλλά ένα συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα από ολόκληρη την ιστορία: «Από τότε που οι κοινότητες των ανθρώπων οργανώθηκαν πολιτικά, χωρίστηκαν σε μετριοπαθείς και ακραίους», γράφει χαρακτηριστικά και προφανώς, αν κάνουμε μια προβολή στο σήμερα, «μετριοπαθής» είναι η αστική δημοκρατία και «ακραίος» όποιος την αμφισβητεί, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε άλλο κριτήριο.

Για να «αποδείξει» το παραπάνω αυθαίρετο συμπέρασμα, χρησιμοποιεί κάποια ιστορικά παραδείγματα στα οποία, παρά το περισπούδαστο ύφος, «βγάζει μάτι» το πόσο επιφανειακή είναι η προσέγγισή του.

Άνθρωποι σαν τον Πρετεντέρη μάλλον έρχονται σε εξαιρετική αμηχανία αν τους πει κανείς ότι η «μετριοπαθής» δουλοκτητική δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας για την οποία υπερηφανεύονται, έσφαξε όλους τους κατοίκους της Μήλου επειδή της «σήκωναν κεφάλι». 

Ή ότι για να ξαναχτιστεί αυτή η δημοκρατία οι Τριάκοντα τύραννοι έπρεπε να κυνηγηθούν με τη βία. Δηλαδή, σύμφωνα με τη λογική του, ο Θρασύβουλος ήταν το ένα άκρο και οι Τριάκοντα το άλλο;

«Ακραίους» χαρακτηρίζει και τους Κομμουνάρους του Παρισιού, που αμφισβήτησαν την «3η Γαλλική Δημοκρατία» και τον -προφανώς μετριοπαθή- Θιέρσο. Τι κι αν ο τελευταίος συμμάχησε με τους Πρώσους, με τους οποίους η Γαλλία βρισκόταν σε πόλεμο, προκειμένου να κατασταλεί η Κομμούνα; «Η γη στρώθηκε από τα πτώματά τους και το φρικιαστικό αυτό θέαμα θα χρησιμεύσει για να δοθεί ένα μάθημα» έγραψε μετά τη σφαγή των Κομμουνάρων, δίνοντας ένα μνημείο… μετριοπάθειας.

Ακόμα πιο αποκαλυπτική είναι η αναφορά του στη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης», την οποία «φυσικά αποσταθεροποίησαν» από κοινού τα τάγματα εφόδου των Ναζί και το «Κόκκινο Μέτωπο», η βασική οργάνωση αυτοάμυνας της εργατικής τάξης, που είχε δημιουργήσει το ΚΚ Γερμανίας, επειδή… «σφάζονταν στους δρόμους».

Πού βρίσκεται η λαθροχειρία; Παριστάνει ότι δεν ξέρει τίποτα για τη διαχρονική σχέση αυτού που ονομάζει «μετριοπάθεια», δηλαδή της αστικής δημοκρατίας και των καπιταλιστικών συμφερόντων με το ένα από τα δύο «άκρα» που εντοπίζει, δηλαδή τον φασισμό. 

Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο η εξαγωγή έγκυρων ιστορικών συμπερασμάτων απαιτεί μια κάπως πιο σύνθετη ανάλυση από μια απλή καταμέτρηση νεκρών και βιαιοπραγιών, για να αφήσουμε στην άκρη ότι, ακόμα και σε αυτή την καταμέτρηση, η «μετριοπάθειά» του αποδεικνύεται «βουτηγμένη» στο αίμα.

Σίγουρα στη «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» ο κύριος Πρετεντέρης ταυτίζεται, ως μετριοπαθής, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Πολ φον Χίντεμπουργκ. 

Λεπτομέρεια: ήταν αυτός που όρκισε τον Χίτλερ καγκελάριο στις 30 Γενάρη 1933 όταν ο τελευταίος είχε αποσπάσει την έγκριση των κυριότερων εκπροσώπων του γερμανικού κεφαλαίου.

Και επειδή μαντεύουμε πως η απάντηση σε αυτό είναι «μα αφού ο Χίτλερ είχε κερδίσει τις εκλογές, τι θέλατε να κάνει ο Χίντεμπουργκ;», ας δούμε τι είχε προηγηθεί μέσα από τρία, εντελώς ενδεικτικά, παραδείγματα:

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σε αντίθεση με τα όσα προέβλεπε η Συνθήκη των Βερσαλλιών για τον αφοπλισμό, η γερμανική κυβέρνηση (με τις «ευλογίες» της Αντάντ) διατήρησε και ενίσχυσε τα ακροδεξιά παραστρατιωτικά σώματα της Εθνικής Πολιτοφυλακής («Einwohnerwehr» και «Orgesch») κ.ά., με το σαφές αιτιολογικό ότι «χωρίς οργάνωση η αστική τάξη δεν μπορεί να αντιταχθεί στους Κόκκινους, οι οποίοι αποτελούν τον πραγματικό κίνδυνο». Αυτά στη συνέχεια θα αποτελούσαν πηγή άντλησης δυνάμεων για τα ναζιστικά Τάγματα Εφόδου (SA) που αναφέρει ο αρθρογράφος.

Όταν οι Ναζί επιχείρησαν το περιβόητο «πραξικόπημα της Μπυραρίας» στις 8-9 Νοέμβρη 1923, η αστική τάξη τούς «τράβηξε τα λουριά», καταστέλλοντας την κίνηση χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Παρ' όλα αυτά τους διατήρησε ως «εφεδρεία», ρίχνοντας τους επικεφαλής τους στα «μαλακά». Ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλακή, εκ των οποίων εξέτισε μόλις 10 μήνες και αυτούς σε εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες κράτησης. Διαμετρικά αντίθετη σε σκληρότητα υπήρξε η αντιμετώπιση της εξέγερσης των εργατών του Αμβούργου το ίδιο έτος, η οποία πνίγηκε στο αίμα, ενώ πάνω από 800 εργάτες και κομμουνιστές κλείστηκαν στη φυλακή.

 Το 1929 ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εσωτερικών Κ. Σέβερινγκ δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να θέσει εκτός νόμου το «Κόκκινο Μέτωπο», στερώντας από την εργατική τάξη, τους Εβραίους της Γερμανίας και τους υπόλοιπους «στόχους» των Ναζί την πιο σημαντική ασπίδα προστασίας τους. Την ίδια στιγμή άφησε τα ναζιστικά Τάγματα Εφόδου να δρουν ανενόχλητα (τα SA τέθηκαν εκτός νόμου μόλις τον Απρίλη του 1932 και για λίγες μόνο βδομάδες).

Τελικά θα συμφωνήσουμε σε κάτι με τον Πρετεντέρη. Η «θεωρία των δύο άκρων» δεν είναι μια συνηθισμένη θεωρία, γιατί αν ήταν τέτοια θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί προ πολλού ως αστήριχτη. Είναι εκτροφείο του φασισμού. Ένα εκτροφείο που συντηρούν τεχνητά στη ζωή, σπαταλώντας μάλιστα εκατομμύρια για αυτόν τον σκοπό, η ΕΕ, οι αστικές κυβερνήσεις, οι διάφορες «δεξαμενές σκέψης» και αρθρογράφοι σαν τον εν λόγω, προκειμένου να αμαυρώσουν τη μόνη εναλλακτική απέναντι στη σημερινή βαρβαρότητα.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν έκρυψαν ποτέ τους σκοπούς τους που είναι να ενώσουν την πλειοψηφία του λαού απέναντι σε μια μικρή μειοψηφία που τον εκμεταλλεύεται. Αυτά είναι τα δύο «άκρα» στη σημερινή και σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία.

Και στον αγώνα αυτό, ναι!

βρισκόμαστε στο άλλο άκρο σε σχέση με τους φασίστες. Είμαστε το ακριβώς αντίθετό τους. Δεν θέλουμε να είμαστε στη μέση. Αυτό το «προνόμιο», αφού τόσο πολύ το θέλει, το αφήνουμε στον κύριο Πρετεντέρη και τους ομοίους του. Άλλωστε δεν είδαμε και κανέναν φασίστα να ενοχλείται από τα όσα γράφει...

odigitis.gr