Μερικά μαθήματα Ιστορίας της Ιατρικής
Μάθημα 17ον
Το πρωί της 6ης Φεβρουαρίου 1992, στο νοσοκομείο St. Joseph Medical Center της πόλης Lake Saint Louis της πολιτείας Missouri των ΗΠΑ, η νοσηλεύτρια Jennifer Jackson ένιωθε ανακουφισμένη. Ο ασθενής που βρισκόταν μπροστά της είχε αναρρώσει πλήρως. Η λοίμωξη αναπνευστικού και η κρίση άσθματος από την οποία έπασχε, είχαν αντιμετωπιστεί επαρκώς κατά την 4ήμερη νοσηλεία του και μόνο μερικές ώρες τον χώριζαν από το εξιτήριο.Ο ασθενής αυτός ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχε η Jennifer σε αυτή τη ζωή: ο μόλις 11 μηνών γιος της Bryan. Καρπός μιας άθλιας σχέσης με έναν συνάδελφό της, σχέσης που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, ο μικρούλης ήταν μάλλον η μόνη ελπίδα της για κάτι καλύτερο σε αυτή τη ζωή.Δυστυχώς, για την Jennifer και τον Bryan, όσα ακολούθησαν το κρύο πρωινό της 6ης Φεβρουαρίου 1992, εμπίπτουν απολύτως στον ορισμό της τραγωδίας.--------------------Το παιδί έκλαιγε. Και έκλαιγε, και έκλαιγε … Μέχρι που εξαντλήθηκε και έπεσε σε λήθαργο. Η αναπνοή του βάρυνε, ανέβασε πυρετό, η πίεσή του έπεσε, οι σφυγμοί του ανέβηκαν. Αυτή η ανεξήγητη επιδείνωση εν αιθρία, δεν είχε καμία λογική βάση. Το μεσημέρι της 6ης Φεβρουαρίου 1992, οι γιατροί της παιδιατρικής κλινικής αδυνατούσαν να βρουν τι συνέβαινε. Αποφάσισαν να αρχίσουν εξετάσεις από την αρχή.Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν εντελώς απροσδόκητα και σε κάθε περίπτωση προκαλούσαν τρόμο. Ο Bryan είχε αιφνιδίως εκδηλώσει μια οξεία αιμολυτική κρίση. Είχε εμφανίσει όλα τα χαρακτηριστικά μιας βαριάς ενδαγγειακής αιμόλυσης. Τόσο βαριάς και τόσο χαρακτηριστικής, που πρακτικώς συναντάται σε μία και μόνη περίπτωση: στη μετάγγιση ασύμβατου αίματος.Το παιδί όμως δεν είχε υποβληθεί σε καμία μετάγγιση αίματος. Δεν υπήρχε κανένας λόγος προς τούτο. Επίσης, η περίπτωση λάθους έπρεπε να αποκλειστεί. Η μητέρα του ήταν νοσηλεύτρια και τις προηγούμενες ώρες δεν είχε λείψει από κοντά του παρά μόνο λίγα λεπτά. Καμία ανάγκη για μετάγγιση, καμία εντολή για μετάγγιση, έμπειρες νοσηλεύτριες στην παιδιατρική πτέρυγα, μητέρα νοσηλεύτρια. Όχι, καμία μετάγγιση δεν είχε γίνει.Περίεργα, πολύ περίεργα πράγματα.--------------------Τη νύχτα της 23ης προς 24η Μαΐου 1996, η παιδίατρος Linda Steele-Green, πετάχτηκε ξαφνικά από τον ύπνο της εξαιτίας ενός εφιάλτη. Το υποσυνείδητό της είχε συνδυάσει στο κακό αυτό όνειρο, όλα όσα η λογική της δεν είχε καταφέρει.Τη γιατρίνα αυτήν απασχολούσε ένα πολύ ενδιαφέρον ιατρικό περιστατικό, με πολλές κοινωνικές και ανθρώπινες προεκτάσεις. Ο 5χρονος ασθενής της, τους τελευταίους μήνες εμφάνιζε πολλά προβλήματα, κυρίως λοιμώξεις, τα οποία όμως αντιμετωπίζονταν επιτυχώς. Στην παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου όλοι αγαπούσαν αυτό το αγοράκι. Δεν ήταν μόνο πάσχον, δεν ήταν απλώς ευγενικό και συνεργάσιμο. Ήταν ένα αγγελούδι, θύμα, εκτός των άλλων, και τρομερών οικογενειακών προβλημάτων. Ο πατέρας του είχε αρνηθεί κατ’ επανάληψη να το αναγνωρίσει και αρνείτο να χορηγήσει την επιδικασθείσα διατροφή προς τη μητέρα του. Εκείνη, στα όρια της φτώχειας και με φιλάσθενο παιδί, ήταν τώρα και στα όρια της απόγνωσης.Σαν να μην έφθαναν αυτά, η τελευταία περιπέτεια υγείας του παιδιού ήταν πολύ επικίνδυνη. Νοσηλευόταν σε βαρύτατη κατάσταση και η ζωή του κινδύνευε. Μια συνηθισμένη λοίμωξη είχε επιδεινωθεί ραγδαία.Μέσα στη νύχτα, η γιατρίνα τηλεφώνησε αμέσως στον εφημερεύοντα γιατρό του νοσοκομείου. Του υπέδειξε να παραγγείλει πρωί-πρωί, την εξέταση που το υποσυνείδητό της είχε υποδείξει σ' εκείνη.Το μεσημέρι της 24ης Μαΐου 1996, ο εφιάλτης της γιατρίνας περνούσε στην πραγματικότητα. Ή η πραγματικότητα γινόταν εφιάλτης. Ή κάτι τέτοιο.Ο Bryan έπασχε από σοβαρή λοίμωξη επί εδάφους πλήρως εκδηλωθέντος AIDS.-------------------Το AIDS (Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας), είναι λοιμώδης μεταδοτική νόσος οφειλόμενη σε ιό (στον Ιό Ανθρώπινης Ανοσοανεπάρκειας, HIV). Στον άνθρωπο, ο ιός μεταδίδεται μέσω ανταλλαγής μολυσμένων σωματικών υγρών όπως το αίμα, το σπέρμα, τα κολπικά υγρά και το μητρικό γάλα. Μπορεί επίσης να μεταδοθεί από τη μητέρα στο παιδί κατά την εγκυμοσύνη ή τον τοκετό. Συνήθεις κοινωνικές επαφές (αγκαλιές και φιλιά, χειραψίες κτλ), δεν μεταδίδουν τον ιό.Στις 4 περίπου δεκαετίες εξάπλωσης του ιού, η νόσος, πανδημικού χαρακτήρα, έχει κοστίσει την ζωή σε (κατ’ εκτίμηση) 35 εκατομμύρια ανθρώπους. Για το 2020 τα νέα κρούσματα υπολογίστηκαν σε περίπου 1,5 εκατομμύρια, ενώ οι θάνατοι από AIDS για το 2020 πρέπει να ήταν περίπου 700.000. Τη στιγμή αυτή, ο υπολογιζόμενος αριθμός των ατόμων με HIV επάνω στον πλανήτη ανέρχεται σε περίπου 37,5 εκατομμύρια άτομα (πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 30 και 45 εκατομμυρίων).Από την είσοδο του ιού στο σώμα έως την ανάπτυξη του AIDS μπορεί να μεσολαβούν χρόνια. Επειδή ο ιός προσβάλλει το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα, ο πάσχων είναι ιδιαίτερα ευάλωτος σε λοιμώξεις και ορισμένες μορφές καρκίνου.Για το AIDS δεν υπάρχει ακόμα οριστική θεραπεία, τέτοια δηλαδή που να επιτυγχάνει την ίαση. Υπάρχουν όμως πολλές δραστικές θεραπείες που έχουν ως αποτέλεσμα την καταστολή του ιού, με συνέπεια ο ασθενής να ζει επί μακρόν και με πολύ καλή ποιότητα ζωής. Ιδιαίτερα ενθαρρυντικό είναι το γεγονός ότι μια επιτυχής αγωγή, εκτός από θεραπευτική για τον πάσχοντα, εμποδίζει και τη μετάδοση της νόσου στους σεξουαλικούς του συντρόφους. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δίνεται στην πρόληψη της νόσου με χρήση ανδρικών και γυναικείων προφυλακτικών, έλεγχο και συμβουλευτική (testing and counseling) στους πληθυσμούς υψηλού κινδύνου κτλ.--------------------Στις ατελείωτες ώρες συζήτησης, ανθρώπινης και συναισθηματικής, μεταξύ γιατρίνας και μαμάς-νοσηλεύτριας, ορισμένες πολύ πολύ ενοχλητικές λεπτομέρειες είχαν ανακύψει. Είχαν χαθεί όμως μέσα στον ωκεανό λεπτομερειών αλλά και σοβαρότερων θεμάτων, ανήθικων, θλιβερών και σοκαριστικών. Το υποσυνείδητο της παιδιάτρου Linda Steele-Green όμως, είχε κάνει πολύ καλή δουλειά.Στις 26 Μαΐου 1996, η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου ειδοποίησε την αστυνομία.--------------------Στις 8 Ιανουαρίου 1999, ο 33χρονος Brian T. Stewart, αιμολήπτης, καταδικάστηκε από δικαστήριο της πολιτείας Missouri σε ισόβια κάθειρξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας 1ου βαθμού, επειδή στις 6 Φεβρουαρίου 1992, σε ηλικία 26 ετών, έκανε στο βιολογικό τέκνο του Bryan Stewart Jr., 11 μηνών τότε, ένεση με απροσδιόριστη ποσότητα ανθρώπινου αίματος που περιείχε τον ιό HIV.Ο δικαστής Ellsworth Cundiff, σε μια μάλλον ασυνήθιστη δήλωση μετά την ανακοίνωση της απόφασης, απευθυνόμενος στον Stewart, είπε: «είμαι βέβαιος ότι όταν ο Κύριος σε καλέσει κοντά του, θα καείς στην κόλαση, από εδώ ως την αιωνιότητα».Παρόλο που κανένα πειστήριο του εγκλήματος δεν ανευρέθηκε ποτέ, το σώμα των ενόρκων είχε ομόφωνα κρίνει ένοχο τον Stewart, λόγω των παρακάτω σοκαριστικών γεγονότων, που επιβεβαιώθηκαν από μαρτυρικές καταθέσεις:1) Ο Stewart είχε επισκεφθεί το παιδί στο νοσοκομείο το πρωί της 6ης Φεβρουαρίου 1992, εντελώς απροσδόκητα, αφού είχε διαμηνύσει πάμπολλες φορές στην Jennifer ότι το παιδί δεν είναι δικό του και θα διακόψει κάθε σχέση μαζί της2) Κατά την επίσκεψή του, τυλιγμένη στο μπράτσο του είχε τη λευκή ποδιά που φορούσε ως αιμολήπτης. Μόνο που η ποδιά στο συγκεκριμένο χώρο και τόπο δεν είχε καμία δουλειά. Η εργασία του ως αιμολήπτης ήταν σε άλλο νοσοκομείο (οι ένορκοι δέχθηκαν τον ισχυρισμό του εισαγγελέα ότι εκεί είχε κρύψει το φιαλίδιο με το αίμα, το τουρνικέ και την «πεταλούδα», ώστε, αν τον έπιαναν, να μπορούσε να ισχυριστεί ότι κουβαλούσε την ποδιά πάνω στη φούρια του να προλάβει να δει το παιδί πριν πάει για δουλειά και τα περιεχόμενα είχαν ξεχαστεί στις τσέπες πάνω στη βιασύνη της δουλειάς).3) Είχε επιμείνει να πάει η Jennifer να πιεί έναν καφέ, αφού έτσι κι αλλιώς το παιδί ήταν ήσυχο και ο ένας γονιός δεν ήθελε να βλέπει τον άλλον. Είχε μείνει μόνος με το παιδί, για λίγα λεπτά. Όσα χρειαζόταν για μια «μετάγγιση».4) Οι συνάδελφοί του στο νοσοκομείο τον είχαν δει πολλές φορές να παίρνει υλικά στο σπίτι του και τον είχαν ακούσει να λέει ότι αν κανείς μπλέξει μαζί του θα του κάνει ένεση με κάποιον από τους ιούς που φυλάνε οι γιατροί στο εργαστήριο και δεν θα ξέρει από του ήρθε.5) Τόσο στη Jennifer όσο και σε μεταγενέστερη φίλη του είχε πει ότι το παιδί «δεν θα ζήσει για πολύ ακόμα», πολύ πριν ο μικρός αρχίσει να αρρωσταίνει.6) Αν και είχε εξαντλήσει τα νόμιμα μέσα για να αποδείξει ότι το παιδί δεν ήταν δικό του, το τεστ DNA είχε αποδείξει ότι ήταν. Τότε, είχε αρχίσει να αλλάζει ονόματα, διευθύνσεις, χώρους εργασίας και αριθμούς κοινωνικής ασφάλισης για να αποφύγει τις οικονομικές υποχρεώσεις του έναντι του παιδιού.Για τους ενόρκους κίνητρο, πρόσβαση σε «όπλο» και ευκαιρία, ήταν αρκετά.--------------------Στις 28 Μαρτίου 2000 το αρμόδιο Εφετείο απέρριψε τις αιτιάσεις του Stewart και επικύρωσε την ποινή.Τον Οκτώβριο του 2011, η αίτηση αποφυλάκισης που υπέβαλε, απορρίφθηκε. Στη δικιά της «δήλωση θύματος» («Victim’s Statement») που είχε αναγνώσει η Jennifer Jackson κατά την εκδίκαση της αίτησης, είχε αρνηθεί οποιαδήποτε συζήτηση για την αποφυλάκισή του.Τον Οκτώβριο του 2016, τη «δήλωση θύματος», επίσης εναντίον τού ενδεχομένου αποφυλάκισης, διάβασε στο δικαστήριο ένας υγιέστατος 25χρονος. Ο Brryan Jackson.Το παιδί είχε φροντίσει να κρατήσει το επώνυμο της μητέρας του και να προσθέσει ένα r στο μικρό του όνομα, αρνούμενος οποιαδήποτε πλέον σχέση με τον άνδρα βιολογικό του γονέα.Εκείνο που ο Stewart δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί καταστρώνοντας το «τέλειο έγκλημα», ήταν ότι μια παγκόσμια, συντονισμένη και φρενήρης κούρσα της Επιστήμης, στην οποία είχαν επενδυθεί πολλά χρήματα αλλά και οι ελπίδες της ανθρωπότητας για απαλλαγή της από τη μάστιγα, θα κατάφερνε τελικά να βρει μια πλειάδα αντιρετροϊικών φαρμάκων που όχι μόνο θα κρατούσαν τον Brryan στη ζωή, αλλά και θα του επέτρεπαν να μετατραπεί σε κατήγορο. Ότι ο φονικός ιός που μεταφέρθηκε σκόπιμα σε ένα βρέφος το 1992, θα χαρακτηριζόταν το 2016 στο σώμα του ίδιου, ενήλικου πλέον ατόμου, ως «μη ανιχνεύσιμος».Ο Brryan Jackson δεν έζησε σαν παιδί. Ήρθε αντιμέτωπος πάνω από μία φορές με τον θάνατο. Είχε υποχρεωθεί να παίρνει έως και 23 (εικοσιτρία) χάπια την ημέρα, ενώ ταυτόχρονα έφερε δύο συσκευές έγχυσης φαρμάκων. Είχε υποχρεωθεί να χάνει ολόκληρες τάξεις και να υφίσταται bulling από τους συνομηλίκους του (στο σχολείο ήταν γνωστός ως «AIDS boy» ή «Gay boy» και για πρόσκληση σε πάρτι ούτε συζήτηση).Επέζησε όμως, χάρη στην Επιστήμη και, ως ενήλικος, είναι ένας πολύ μαχητικός ακτιβιστής για την ενημέρωση του κοινού σε θέματα AIDS. Βρίσκεται σε μια υγιή σχέση με μια υγιή κοπέλα και το μόνο που μένει είναι να δούμε τι θα δηλώσει κατά την νέα αίτηση αποφυλάκισης του Stewart, εντός του 2021.Στη φωτογραφία πρωτοσέλιδο από τον τοπικό Τύπο τής εποχής της δίκης..........................................................................Τα προηγούμενα 16 μαθήματα εδώ:
Brryan Jackson: My father injected me with HIV
By Lucy Hancock
BBC World Service
When Brryan Jackson's father injected his son's infant body with a syringe full of HIV-infected blood, he hoped he'd never see him grow up. Nobody ever imagined that 24 years later, he'd be facing his strapping young son in court to hear about the devastating impact of his crime.
It's lunchtime at the Missouri Department of Corrections. A nervous Brryan Jackson is guided away from the prison waiting room with its entrance buzzers and clanking doors into the quietness of a sparse white-walled courtroom.
At the other end of the room a man wearing a white prisoner's uniform is waiting for him. Although they haven't met since he was a baby, this man, Bryan Stewart, is his father.
Jackson is here to read a statement he's hoping will ensure his father remains behind bars for as long as possible. It's a statement very few believed he'd get the chance to read, when, in 1992, he was diagnosed with "full-blown Aids" and sent home to die.
Clutching a single sheet of typed paper, Jackson calmly takes his place next to his mother, five seats away from his father. "I tried to keep my eyes forward. I didn't want to make eye contact with him," he says.
He can see him out of the corner of his eye, though, and at one point momentarily glimpses his face.
"I recognised him from his mugshot, but I have no connection to him," Jackson says. "I wouldn't even recognise him as my father."
The parole board calls on him to read aloud his victim's statement. Jackson pauses.
"In that moment I wondered if I was doing the right thing, but my mother always taught me to be courageous.
"I tried to remind myself that God was with me. Whatever the result of the hearing, God is bigger than me, bigger than my father, bigger than that room or even the Justice Department."
He takes a deep breath, fixes his eyes firmly on the parole board and begins to tell his story.
It begins when his mother and father met at a military training facility in Missouri, where they were both training as medics. They moved in together and five months later - in mid-1991 - his mother was pregnant.
"When I was first born my father was really excited, but everything changed when he went away for Operation Desert Storm. He came back from Saudi Arabia with a completely different attitude towards me," Jackson says.
Stewart began denying Jackson was his child, demanding DNA tests as proof of paternity, and became verbally and physically abusive towards Jackson's mother.
When she finally left him, the couple fought bitterly over child support payments, which Stewart refused to pay. During their fights he would make sinister threats, Jackson says. "He used to say things like, 'Your child's not going to live beyond the age of five,' and 'When I leave you I'm not going to leave any ties behind.'"
Meanwhile Stewart, who had found work as a blood tester in a laboratory, had begun secretly taking samples of infected blood to store at home, investigators later discovered.
"He used to joke around with colleagues saying, 'If I wanted to infect someone with one of these viruses they'd never even know what hit them,'" Jackson says.
By the time Jackson was 11 months old, his mother and father had all but lost contact. But when Jackson was hospitalised following an asthma attack, his mother picked up the phone.
"My mother called my father to let him know - she assumed he'd want to know his son was sick. When she called, his colleagues said, 'Bryan Stewart doesn't have a kid.'"
The day Jackson was due to be discharged, Stewart paid an unexpected visit to the hospital.
"He wasn't a very active father so everyone thought it was strange when he showed up," Jackson says.
"He sent my Mum down to the cafeteria to get a drink so he was alone with me."
When the coast was clear, Stewart took out a vial of HIV-tainted blood and injected it into his son.
"He was hoping I would die off so he wouldn't have to pay child support," Jackson says.
His mother returned to find him screaming in his father's arms. "My vital signs were all out of whack because it wasn't just HIV blood he had injected me with, it was incompatible with mine."
The doctors were baffled. Oblivious to the deadly virus now coursing through his veins, they restored his pulse, temperature and breathing to normal and sent him home expecting him to live a full and healthy life.
But in the weeks that followed, Jackson's mother saw her lively child's body begin to deteriorate before her eyes.
Desperate for a diagnosis, for four years "she carried me to numerous doctors' appointments begging them to find out why I was near death," Jackson says. But none of the tests they ran gave any clue.
Even though he was a child, Jackson was aware his situation was frightening. "I remember waking up in the middle of the night screaming, 'Please Mum don't let me die!'" he says.
One night, after he had been checked for every disease imaginable, his paediatrician woke up from a nightmare and called the hospital to ask them to test for HIV.
"When the test came back, I was diagnosed with full-blown Aids and three opportunistic infections." The doctors came to the conclusion there was no hope of his survival.
"They wanted me to have as normal a life as I could," he says. "So they gave me five months to live and sent me home."
The doctors continued to treat Jackson, though, with every drug available.
He says his entire childhood was lived "one day at a time". Staying alive was a high-wire act. "One day I would seem fine, the next hour I would be rushed back to the hospital with another infection," he says.
He was left hearing-impaired as a side-effect of the medication.
But while other children Jackson had met in hospital did not survive, much to the amazement of his doctors, Jackson's health began to improve.
Eventually, he was just about healthy enough to go to school, and started attending lessons part-time with a backpack full of medications fed through an intravenous line.
A friendly little boy, he was unaware of social stigma surrounding his disease.
"The tragedy of my school life was that the school didn't want me. They were scared.
"Back in the 90s people thought back then you could get Aids from a toilet seat. I once read a college textbook that said you could get HIV through eye contact," he says.
To begin with it wasn't the children who were afraid of Jackson, it was their parents. They wouldn't invite him to birthday parties - in fact they wouldn't even invite his half-sister. But as they grew older the children adopted their parents' prejudices.
"They'd call me things like, 'Aids boy, gay boy.' That's when I started to feel isolated and alone. I felt like there was no place in the world for me," he says.
Aged 10 he began to piece the story of his father's crime together, but it took a few more years for the magnitude of what his father had done to hit home.
"At first I was very angry and bitter. I grew up watching movies where fathers cheer on their sons from the sidelines. I couldn't wrap my mind around how my own father could do that to me," he says.
"He didn't just try to kill me, he changed my life forever. He was responsible for the bullying, he was responsible for all the years in hospital. He's the reason I have to be so conscious about my health and what I do."
"Forgiveness isn't easy," he says, "but I don't want to lower myself to his level."
Although he was born Bryan Stewart Jnr, last year he added an '"R" to his first name and adopted his mother's surname, Jackson.
"Changing my name helped me protect my identity," he says.
"It also gave me the opportunity to say 'I have no association with Bryan Stewart. I am a victim of his crimes.'
"During the parole hearing he kept calling me his son. I tried to raise my hand to request he refer to me as his victim. I thought, at what point have I ever been his son? Was I his son when he intentionally injected me with HIV?"
But even in the darkest hours of his illness, Jackson would still laugh, cracking the nurses up with Forrest Gump impressions from his hospital bed.
"I've always made jokes," he says. "I like making jokes about what it's like to be HIV-positive, or what it's like to be hard of hearing or what it's like to be without a father.
"I reckon if I hadn't become a motivational speaker, I'd have been a stand-up comedian.
"People get confused. They think my sense of humour is a coping strategy, but I believe if you have the ability to laugh at tragedy and bad things that happen in your life, you're not coping… you've got power."
In July, Jackson received a headed letter from the Missouri Department of Corrections informing him that on the basis of the hearing, his father has been denied parole for another five years.
"All I could do at the hearing was read my statement and pray and hope justice is done. But to have that verdict is very empowering," he says.
"There have been times I've woken up from nightmares, scared he might come back to finish the job," he says. "I may have forgiven him, but even in forgiveness I believe you have to pay the consequences."
Although his father argues in his defence that he was suffering from PTSD, after his time in Saudi Arabia, Jackson is not convinced. He says his father served with the naval reserves and never saw combat.
Meanwhile, Jackson continues to confound medical expectations.
"I'm as healthy as a horse! Healthier than a horse! I am beyond that! I might be slightly chunky, but I'd still consider myself a good athlete," he says.
"Right now my T-cell count is above average. That gives me virtually no chance of passing the virus on. I've gone from taking 23 pills a day to taking one. I don't know what I've been doing but now my HIV status is 'undetectable'.
"I still have Aids, though," he says cheerfully. "Once an HIV diagnosis, always an HIV diagnosis."
Although he is kept busy with his career as a motivational speaker and his charity, Hope Is Vital, which promotes understanding about HIV, he often finds himself daydreaming about fatherhood.
Having had a bad father, he longs to be a good one.
"I would love to be a dad," he says.
"A dad is one of the things in life I think I am meant to be.
"I'd like to root my kids in hope. I want to give them a vision that the world is a peaceful place and I am always going to be there to protect them. Through bad things, great things are possible."
Listen to Brryan Jackson talking to Outlook on the BBC World Service