Εξ αποστάσεως και ταξική, αλλά όχι εκπαίδευση
Εξ αποστάσεως δουλειά η γυναίκα μου. Εδώ και έξι μήνες.
Εξ αποστάσεως διδασκαλία εγώ.
Εξ αποστάσεως και μεταξύ μας.
Όσο μας επιτρέπει η συγκατοίκηση.
Ποτέ στο παρελθόν δεν ήμουν τόσο καιρό και τόσο αδιάλειπτα με κάποια γυναίκα. Εκείνη στο γραφείο της. Στην οθόνη της μερικά κουτάκια με γυναίκες. Λένε διάφορα.
Παιδάκια ακούγονται να παίζουν, σκυλάκια γαυγίζουν, καμιά φορά χαχανίζουν μεταξύ τους.Όταν ακούγονται ιαχές είναι που ξεχνιέμαι και περνάω μπροστά τους με το σώβρακο.
Εγώ στο δικό μου γραφείο, δυο πόρτες παρακάτω. Έχω κι εγώ τετραγωνάκια. Υποτίθεται πως κάνω εργαστηριακό μάθημα σε τάξη νυχτερινού ΕΠΑΛ.
Εξ αποστάσεως και άνευ εργαστηρίων.
Στην αρχή βλέπω μόνο τη φάτσα μου. Μέχρι να φανούν μαθητές παίζω με την οθόνη. Με την ελάχιστη υστέρηση της κάμερας κοιτάζω δεξιά κι όταν επιστρέφω το βλέμμα στην κάμερα, προλαβαίνω να δω τις κόρες των ματιών μου να επιστρέφουν. Εντυπωσιακό!
Να ‘σου ένας μαθητής. Του κάνω add. Κάτι όπως στο fb. Βγαίνει το τετράγωνό του στην οθόνη. Κι άλλος… κι άλλος.
Να ‘σου ένας μαθητής. Του κάνω add. Κάτι όπως στο fb. Βγαίνει το τετράγωνό του στην οθόνη. Κι άλλος… κι άλλος.
Μαζεύονται καμιά δεκαπενταριά. Από τους τριάντα-δύο του τμήματος.
Άλλους ακούω, άλλους βλέπω, ελάχιστους τους ακούω και τους βλέπω, τους περισσότερους – πολλές φορές, ούτε τους ακούω ούτε τους βλέπω.
Παθαίνω ναυτία από τις κινήσεις των καμερών τους μέχρι να τις σταθεροποιήσουν κάπου τα κινητά. Όποιος μου μιλάει το περίγραμμα του τετραγώνου του γίνεται μπλε. Γράφει από κάτω και τ’ όνομά του. Έτσι προσανατολίζομαι. Αλλά, συνήθως, δεν καταλαβαίνω τι μου λέει.
Οι συνδέσεις από τα δεδομένα του κινητού αδύναμες.
Ένας μαθητής βάζει τσίπουρο. Μας εύχεται στην υγειά μας.Άλλος τρώει καθώς μόλις μπήκε απ’ τη δουλειά του.Στον τρίτο φαίνεται η γυναίκα του να σιδερώνει.Παιδάκια πηγαινοέρχονται, άλλα σκυλάκια γαυγίζουν εδώ, ομιλίες ακούγονται από τα βάθη των σπιτιών, θόρυβος από πιάτα και κατσαρολικά, τηλεοράσεις παίζουν.Κάποιος έχει στήσει την κάμερα μπροστά από μια μπαλκονόπορτα και τοποθετεί… πλακάκια. Κάθε τόσο περνά μπροστά της και ρίχνει ένα γεια.Ο Δημήτρης δεν ανοίγει την κάμερα γιατί είναι με την κοπελιά του νεγκλιζέ.Φωνές από τα άλλα τετραγωνάκια: «Άνοιξε, άνοιξε…».
Με το που κοπάζει η μάταιη φασαρία, «γεια σας κύριε καθηγητά» ακούω μια φωνούλα – κόρη ενός μαθητή μου.
«Γεια σου μικρούλα μου, πώς σε λένε:» ρωτάω εγώ μ’ όση τρυφερότητα μπορεί να σηκώσει η φωνή μου.
«Γεωργία» με λένε», απαντάει η κορούλα άλλου μαθητή μου νομίζοντας πως ρωτούσα εκείνη.
Μύλος!
Όποτε κατορθώνουμε να αρθρώσουμε κάποιο λόγο είναι για τα προβλήματά μας. Την ανεργία πολλών εξ αυτών, τα οικονομικά προβλήματα, την ξεφτίλα που μας περικυκλώνει αλλά και την δική μας ανοχή και απραξία.
Γενικώς νιώθω αμήχανα.
Γενικώς νιώθω αμήχανα.
Μάθημα, βεβαίως, δεν γίνεται. Απλώς, δεν μπορεί να γίνει. Αυτό είναι κοροϊδία.
Εισβάλω στο χώρο τους κι αυτοί στον δικό μου. Σ’ ένα χώρο που, πολλοί από μας δεν είναι διατεθειμένοι ή νιώθουν άβολα να δείξουν. Τελικά η εξ αποστάσεως εκπαίδευση – και ως παντομίμα, είναι ακόμη πιο ταξική.
Πόσοι διαθέτουμε την υλικοτεχνική υποδομή, τις συνδέσεις υψηλών ταχυτήτων, την οικονομική δυνατότητα να τα αποκτήσουμε, αλλά και την εξοικείωση με την τεχνολογία, τον επαρκή χώρο για απομόνωση στο σπίτι; Μερικοί δυσκολεύονται ακόμη και στο κόστος ανανέωσης των «δεδομένων» του κινητού.
Όταν τελειώνει το «μάθημα» κλείνω κατάκοπος. Άνευ αντικρίσματος.
Αηδιασμένος κι αγανακτισμένος. Από μια ξεπουλημένη και ανάλγητη κυβερνητική ελίτ που καταφέρνει – ακόμη, να μη βρίσκει, στο πρόσωπο του κατατρεγμένου λαού, τον μάστορά της.
