Κόβουν τις μέρες της καραντίνας των υγειονομικών από 14 σε 7 για να μην καταρρεύσει το σύστημα Υγείας! Αυτό παραδέχθηκε ευθέως ο λοιμωξιολόγος και εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας, Σωτήρης Τσιόδρας, στην ενημέρωση της Τρίτης.
Σε επίπεδο ΕΕ, για παράδειγμα, παρουσιάζουν τη σημερινή κατάσταση ως μια «ευκαιρία» ώστε η ιμπεριαλιστική ένωση να ισχυροποιήσει την ικανότητά της στη «διαχείριση κρίσεων», να θωρακίσει τους οικονομικούς και άλλους μηχανισμούς της.
Διαβλέπουν μέσα στην καταστροφή την ευκαιρία ώστε η ΕΕ να ξαναπάρει «τα πάνω της», να αναδειχτεί ο «ηγετικός ρόλος» της ιμπεριαλιστικής ένωσης στον «δυτικό κόσμο», λόγω και της «πολιτικής απομονωτισμού» και της «απόσυρσης» των ΗΠΑ.
Η πανδημία, λοιπόν, ως μια «ευκαιρία» για να ισχυροποιηθεί και να αναβαθμιστεί η ΕΕ έναντι «φίλων» και «εχθρών», στον ανελέητο ανταγωνισμό που έχει μόνιμα θύματα τους λαούς και τους εργαζόμενους.
Σε ό,τι αφορά το αστικό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας, τα ίδια επιτελεία παρουσιάζουν την κατάσταση ως «χρυσή ευκαιρία» για μια «άλλη πολιτική κουλτούρα», ώστε η πολυπόθητη «συναίνεση» να εκφραστεί πιο ανοιχτά, να μείνει ως «παρακαταθήκη» και για την επόμενη μέρα.
Την Τετάρτη ανακοίνωσαν πως το μέτρο αυτό επεκτείνεται σε δημόσιες υπηρεσίες που είναι απαραίτητες για τη λειτουργία του κράτους.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως, λόγω των μεγάλων ελλείψεων και των αυξημένων αναγκών, ένας γιατρός ή νοσηλευτής που είναι ύποπτο κρούσμα κορονοϊού θα πρέπει να επιστρέψει κατά 7 μέρες νωρίτερα στο νοσοκομείο.
Και αυτό διότι όπως παραδέχθηκε ο Σ. Τσιόδρας «κρίθηκε απαραίτητο να υπάρξει αυτή η διαφορά και η διαφοροποίηση των 7 ημερών από τις 14 μέρες σε αυτούς για να μην αδυνατίσει σημαντικά το σύστημα Υγείας».
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον Σ. Τσιόδρα μετά τις 7 μέρες οι υγειονομικοί θα «επιστρέφουν στη δουλειά», δηλαδή θα επιστρέφουν με ρίσκο γιατί δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.
Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ότι δεν γίνεται αλλιώς, κάνοντας την παραδοχή ότι «δεν μπορούμε σε αυτές τις περιπτώσεις να τηρήσουμε το 14 μέρες γιατί μετά το σύστημα Υγείας σιγά σιγά θα καταρρέει».
Η απόφαση αυτή ανακοινώθηκε από το υπουργείο Υγείας όταν τα κρούσματα ήταν 387 και ο αριθμός των νεκρών πέντε και πλέον καθημερινά καταγράφονται υγειονομικοί που βρίσκονται θετικοί στον κορονοϊό ή μπαίνουν σε καραντίνα.
Η απόφαση αυτή ανακοινώθηκε από το υπουργείο Υγείας όταν τα κρούσματα ήταν 387 και ο αριθμός των νεκρών πέντε και πλέον καθημερινά καταγράφονται υγειονομικοί που βρίσκονται θετικοί στον κορονοϊό ή μπαίνουν σε καραντίνα.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως και η καραντίνα των 7 ημερών μπορεί να γίνει ακόμα λιγότερων ημερών για να μην «πέσει» το σύστημα Υγείας.
Κι ακόμα πιο εύκολα καταλαβαίνει πως το σύστημα είναι μισόγυμνο και κινδυνεύει στα σοβαρά να μείνει γυμνό ...με ό,τι αυτό σημαίνει για τη δημόσια υγεία.
Πρώτη: Η ομολογία του κου Τσιόδρα δικαιώνει τα αιτήματα των υγειονομικών. Η κατάσταση δεν είναι για χειροκροτήματα, είναι για προσλήψεις τώρα, για έμπρακτη στήριξη των υγειονομικών και ενίσχυση των νοσοκομείων και των μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Οι υγειονομικοί το φωνάζουν... δυναμώνουμε τη φωνή τους!
Δεύτερη: Η γύμνια του συστήματος Υγείας είναι γύμνια συνολικά ενός συστήματος κοινωνικού, πολιτικού, οικονομικού που ξέρει με κάθε μέσο να θωρακίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και ακριβώς γι' αυτό το λόγο είναι αδύνατο να θωρακίσει μαζικά τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Δύο σκέψεις. Μια άμεση, μια για παραπέρα.
Πρώτη: Η ομολογία του κου Τσιόδρα δικαιώνει τα αιτήματα των υγειονομικών. Η κατάσταση δεν είναι για χειροκροτήματα, είναι για προσλήψεις τώρα, για έμπρακτη στήριξη των υγειονομικών και ενίσχυση των νοσοκομείων και των μονάδων Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Οι υγειονομικοί το φωνάζουν... δυναμώνουμε τη φωνή τους!
Δεύτερη: Η γύμνια του συστήματος Υγείας είναι γύμνια συνολικά ενός συστήματος κοινωνικού, πολιτικού, οικονομικού που ξέρει με κάθε μέσο να θωρακίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και ακριβώς γι' αυτό το λόγο είναι αδύνατο να θωρακίσει μαζικά τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Είναι γύμνια ενός συστήματος όπου η Υγεία, όπως και άλλες λαϊκές ανάγκες, είναι εμπόρευμα. Είναι γύμνια του καπιταλισμού.
Ευκαιρία...
Ως ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί η στρατηγική του κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα αντιμετωπίζουν τα αστικά επιτελεία την πανδημία, εξαπολύοντας ταυτόχρονα ένα προπαγανδιστικό κρεσέντο, με στόχο το λαό, προκειμένου να κάνουν «προετοιμασία εδάφους».Σε επίπεδο ΕΕ, για παράδειγμα, παρουσιάζουν τη σημερινή κατάσταση ως μια «ευκαιρία» ώστε η ιμπεριαλιστική ένωση να ισχυροποιήσει την ικανότητά της στη «διαχείριση κρίσεων», να θωρακίσει τους οικονομικούς και άλλους μηχανισμούς της.
Διαβλέπουν μέσα στην καταστροφή την ευκαιρία ώστε η ΕΕ να ξαναπάρει «τα πάνω της», να αναδειχτεί ο «ηγετικός ρόλος» της ιμπεριαλιστικής ένωσης στον «δυτικό κόσμο», λόγω και της «πολιτικής απομονωτισμού» και της «απόσυρσης» των ΗΠΑ.
Η πανδημία, λοιπόν, ως μια «ευκαιρία» για να ισχυροποιηθεί και να αναβαθμιστεί η ΕΕ έναντι «φίλων» και «εχθρών», στον ανελέητο ανταγωνισμό που έχει μόνιμα θύματα τους λαούς και τους εργαζόμενους.
Σε ό,τι αφορά το αστικό πολιτικό σύστημα στη χώρα μας, τα ίδια επιτελεία παρουσιάζουν την κατάσταση ως «χρυσή ευκαιρία» για μια «άλλη πολιτική κουλτούρα», ώστε η πολυπόθητη «συναίνεση» να εκφραστεί πιο ανοιχτά, να μείνει ως «παρακαταθήκη» και για την επόμενη μέρα.
Οι εκκλήσεις αυτές δεν αφορούν βέβαια τα αστικά κόμματα - που «ομονοούν» έτσι κι αλλιώς στη στρατηγική του κεφαλαίου -
αλλά το λαό.
Αυτόν καλούν να συναινέσει στην αντιλαϊκή επίθεση που έχουν δρομολογήσει και στην αξιοποίηση της πανδημίας για νέα σκληρά μέτρα που ήρθαν για να μείνουν. Αυτόν καλούν να βάλει τον πήχη των απαιτήσεών του ακόμα παρακάτω, να συναινέσει στο όνομα του «ρεαλισμού» και της «κοινής προσπάθειας» στη συνέχιση των θυσιών χωρίς τέλος, για να θωρακιστεί και να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία.
Την ίδια ακριβώς στιγμή, η προπαγανδιστική ομοβροντία μιλάει για τη «μεγάλη ευκαιρία» που ανοίγεται, ώστε να αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η αγορά εργασίας, να τρέξουν μια ώρα αρχύτερα οι «αναγκαίες» και «αναπόφευκτες» αλλαγές.
Δεν εννοούν βέβαια την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων προς όφελος των εργαζομένων, όπως θα μπορούσε να γίνει στο πλαίσιο μιας εξουσίας και οικονομίας στα χέρια του λαού.
Την ίδια ακριβώς στιγμή, η προπαγανδιστική ομοβροντία μιλάει για τη «μεγάλη ευκαιρία» που ανοίγεται, ώστε να αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η αγορά εργασίας, να τρέξουν μια ώρα αρχύτερα οι «αναγκαίες» και «αναπόφευκτες» αλλαγές.
Δεν εννοούν βέβαια την αξιοποίηση των μεγάλων παραγωγικών δυνατοτήτων προς όφελος των εργαζομένων, όπως θα μπορούσε να γίνει στο πλαίσιο μιας εξουσίας και οικονομίας στα χέρια του λαού.
Αντίθετα, «σαλπίζουν» γενικευμένη επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, σύμφωνα με τα σχέδια που έχει εδώ και καιρό πάνω και κάτω από το τραπέζι το κεφάλαιο για ένταση της εκμετάλλευσης με όλες τις μεθόδους, εκτίναξη της «ευελιξίας» και της δουλειάς - λάστιχο με την αξιοποίηση και της τηλεργασίας, παραπέρα ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, πετσόκομμα σε μισθούς, χτύπημα της συλλογικής οργάνωσης και δράσης.
Αλλά και οι αναλύσεις τους για το πώς θα επηρεαστούν οι κοινωνικές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, από την επικοινωνία έως την ψυχαγωγία, έχουν στο επίκεντρο ακριβώς το πώς θα χτυπηθούν η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα, το πώς ακόμα πιο βαθιά θα εντυπωθούν στις λαϊκές συνειδήσεις οι «αξίες» του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, η «ατομική ευθύνη» και το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Κι αν όλα αυτά «κάτι θυμίζουν» από το πολύ πρόσφατο παρελθόν, δεν είναι άλλο από την αντίστοιχη προπαγανδιστική ομοβροντία που συνόδεψε τα μέτρα που πάρθηκαν στην τελευταία καπιταλιστική κρίση, η οποία επίσης λειτούργησε ως «ευκαιρία» για το κεφάλαιο, προκειμένου να φορτώσει στις πλάτες του λαού εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα, με τα οποία βρίσκεται και σήμερα αντιμέτωπος.
Αλήθεια, τι κοινωνικό και οικονομικό σύστημα είναι αυτό, τι εξουσία που την κάθε είδους καταστροφή - για την οποία παρεμπιπτόντως ευθύνεται - την βλέπει ως ευκαιρία για κέρδη, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε ανταγωνιστές, για να υποβαθμίζει τις λαϊκές ανάγκες, για να υποτάσσει πιο βαθιά το λαό στα συμφέροντα της μικρής μειοψηφίας της κοινωνίας;
Αν υπάρχει μια ευκαιρία για το λαό, είναι και μέσα από την περίπτωση της πανδημίας να συνειδητοποιήσει τι σάπιο, αντιλαϊκό και αδιόρθωτο είναι το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, πόσο μακριά βρίσκεται από τις ζωτικές, κρίσιμες κοινωνικές - λαϊκές ανάγκες.
Ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει ότι μόνο με τη δικιά του πάλη, τη διεκδίκηση και την αλληλεγγύη μπορεί να εξασφαλιστεί η προστασία του από την πανδημία, αλλά και από τα αντεργατικά μέτρα που λαμβάνονται στο όνομά της.
Ευκαιρία λοιπόν για να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα για το ότι οι ανάγκες του, ακόμα και η ίδια του η ζωή, δεν χωράνε στα όρια του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος, να οργανωθεί, να συγκεντρώσει δυνάμεις για την αντεπίθεση, με στόχο την ανατροπή του.
Αλλά και οι αναλύσεις τους για το πώς θα επηρεαστούν οι κοινωνικές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, από την επικοινωνία έως την ψυχαγωγία, έχουν στο επίκεντρο ακριβώς το πώς θα χτυπηθούν η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα, το πώς ακόμα πιο βαθιά θα εντυπωθούν στις λαϊκές συνειδήσεις οι «αξίες» του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, η «ατομική ευθύνη» και το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Κι αν όλα αυτά «κάτι θυμίζουν» από το πολύ πρόσφατο παρελθόν, δεν είναι άλλο από την αντίστοιχη προπαγανδιστική ομοβροντία που συνόδεψε τα μέτρα που πάρθηκαν στην τελευταία καπιταλιστική κρίση, η οποία επίσης λειτούργησε ως «ευκαιρία» για το κεφάλαιο, προκειμένου να φορτώσει στις πλάτες του λαού εκατοντάδες αντιλαϊκά μέτρα, με τα οποία βρίσκεται και σήμερα αντιμέτωπος.
Αλήθεια, τι κοινωνικό και οικονομικό σύστημα είναι αυτό, τι εξουσία που την κάθε είδους καταστροφή - για την οποία παρεμπιπτόντως ευθύνεται - την βλέπει ως ευκαιρία για κέρδη, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε ανταγωνιστές, για να υποβαθμίζει τις λαϊκές ανάγκες, για να υποτάσσει πιο βαθιά το λαό στα συμφέροντα της μικρής μειοψηφίας της κοινωνίας;
Αν υπάρχει μια ευκαιρία για το λαό, είναι και μέσα από την περίπτωση της πανδημίας να συνειδητοποιήσει τι σάπιο, αντιλαϊκό και αδιόρθωτο είναι το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, πόσο μακριά βρίσκεται από τις ζωτικές, κρίσιμες κοινωνικές - λαϊκές ανάγκες.
Ευκαιρία για να συνειδητοποιήσει ότι μόνο με τη δικιά του πάλη, τη διεκδίκηση και την αλληλεγγύη μπορεί να εξασφαλιστεί η προστασία του από την πανδημία, αλλά και από τα αντεργατικά μέτρα που λαμβάνονται στο όνομά της.
Ευκαιρία λοιπόν για να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα για το ότι οι ανάγκες του, ακόμα και η ίδια του η ζωή, δεν χωράνε στα όρια του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος, να οργανωθεί, να συγκεντρώσει δυνάμεις για την αντεπίθεση, με στόχο την ανατροπή του.