Προλετάριε.
Εργάτη απαλλοτριωμένε, στο μυαλό ευνουχισμένε,
εργάτη εσύ, που την ταξική σου συνείδηση,
την έπνιξες, στα μαύρα λασπόνερα της ζωής σου,
την ξεπούλησες, στων μικροαστικών σου συμφερόντων
την αγορά.
Εργάτη, εσύ, που κλείνεις,
μάτια κι στόμα σε κάθε βρωμιά,
αρκεί να βρίσκεις, οπουδήποτε, μια μπουκιά,
άκουσε, συλλογίσου κι' απάντησε στον εαυτό σου.
Ζεις μια ζωή, χαμοζωή, μια μίζερη ζωή,
σε συνθήκες, που ο πλούτος αυξάνεται συνεχώς,
μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά σου'
πιστεύεις πως αυτό είναι φυσικό ή λογικό;
Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες σαν εσένα,
γιατί δεν μπορούνε να βρούνε δουλειά,
αν και το θέλουνε και μπορούνε να δουλέψουν,
ζώντας στο περιθώριο της ζωής;
Γιατί δεν έχεις πια σταθερή και μόνιμη δουλειά,
παρά ευκαιριακή, όταν κι' όπου σε χρειάζονται,
μισό μεροκάματο, μισό ασφάλιστρο, μισή ζωή'
πως ανέχεσαι τον εαυτό σου σ' αυτή την πληγή;
Δουλεύεις περισσότερες ώρες απ' όσες πληρώνεσαι,
μ' ένταση τέτοια, που πια δεν μπορείς,
να πεις μια λέξη, ν'ανασάνεις, να σκεφτείς'
γιατί άραγε έφτασες μέχρι εδώ;
Πως γίνεται τα κέρδη των αφεντικών ν' αυγαταίνουν,
με τα εμπορεύματα που εσύ παράγεις,
αν κι' ελάχιστα χρήματα ξοδεύουν γι' αυτό,
κι' αυτοί με τον κόπο σου ν' απολαμβάνουν;
Πως εξηγείς πως κάποια αγαθά,
ιδιαίτερα κρίσιμα για την ζωή,
που θά 'πρεπε στους ανθρώπους να δωρίζονται,
πρόνοια, υγεία, παιδεία.....
γίναν εμπορεύματα κι πουλιούνται στην αγορά;
Με την μεγάλη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης,
πως δικαιολογείς το παράλογο γεγονός,
εκατομμύρια εξαθλιωμένων ανθρώπων να πεθαίνουν,
απο ασιτία, αρρώστιες, έλλειψη νερού;
Κάθε φορά, που τα πράγματα δεν παν καλά,
οικονομική κρίση, λεν τ' αφεντικά,
αυτά γιατί εξακολουθούν να καλοζωούν,
ενώ μεγάλες μάζες ανθρώπων πεινούν;
Κι΄όταν τα πράγματα φτάσουν στ' απροχώρητο,
τα ίδια τ'αφεντικά σου λένε, σε πείθουν,
πως η πατρίδα κινδυνεύει' πόλεμος!
και σε στέλνουνε να σκοτωθείς,
με όπλα, που εντατικά, παράγεις εσύ'
αυτό σου λέει κάτι;
Εργάτη, σου μαθαίνουν το ελάχιστο,
να μην ερευνάς και μόνο να πιστεύεις,
ν' αφήνεις τα πράγματα, όπως τα βρήκες'
σκέφτηκες άραγε γιατί γίνονται όλα αυτά;
Εργάτη, πέρασε ποτέ απ' το μυαλό σου,
ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς αφεντικά;
να γίνεις κυρίαρχος του πλούτου, που εσύ παράγεις,
αρκεί να το καταλάβεις κι να τ' αποφασίσεις;
Σ' εναν καινουργιο συντροφο
Ηρθες απ' τα περα δαση,
απ' το σπιτι που κοιμασαι,
Συντροφε μου μην φοβασαι!
καθε συνορο εχει σπάσει,
εδω περα εχουμε πλασει
και του αυριο το τασι,
Μη φοβασαι!
Δες ο ιμαντας μην μπλοκαρει,
απο βραχο γιγας να σαι,
Συντροφε μου μην φοβασαι!
κοιτα ο τροχος μην "παρει"
ετσι η ταξη μας "στανιαρει"
ενα μ' ολους μας για να σαι,
μη φοβασαι!
Αleksei Mashirov
μπολσεβικος μεταλλουργος εργατης
απο τα ιδρυτικα μελη της Proletkult το 1917
ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΚΑΙ 'Η ΖΕΙΣ Ή ΕΞΑΘΛΙΩΝΕΣΑΙ!
θα οικοδομηθεί στα συντρίμμια
των εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων,
αφού ο σάπιος καπιταλισμός δεν έχει πια
τη δυνατότητα να κάνει την παραμικρή παραχώρηση.
Αλλα στον κύκλο αυτής της αναιμικής ανάκαμψης,
θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για
την επόμενη κρίση, που θα είναι πιο βαθιά και ακόμα
πιο δύσκολο για τους αστούς να τη διαχειριστούν.
Διέξοδος για το λαό υπάρχει και είναι να πάρει ο ίδιος
στα χέρια του την εξουσία, να αφαιρέσει από τους αστούς
τα μέσα παραγωγής.
Φιλολαϊκή ανάπτυξη σημαίνει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός της οικονομίας, εργατικός - κοινωνικός έλεγχος
στα μέσα παραγωγής. Σημαίνει αμοιβαία επωφελείς και ισότιμες σχέσεις με τα άλλα κράτη και τους λαούς τους.
Κι αυτό μόνο η λαϊκή εξουσία και οικονομία μπορούν
να το πετύχουν.
