Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ, ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ ΣΤΟ SPORTAL: «ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΠΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ» ΜΙΑ ΕΦ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ SPORTAL Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΠΕΛΕΤΙΔΗΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΕΝΑ... ΣΤΟΛΙΔΙ. Πριν από λίγα χρόνια το Παμπελοποννησιακό στάδιο είχε την ίδια εικόνα που έχουν τα περισσότερα Ολυμπιακά Ακίνητα. Αυτή της εγκατάλειψης! Όμως το σήμερα βρίσκει το γήπεδο που εδρεύει στην Πάτρα σε μία κατάσταση εντελώς διαφορετική. Με κερκίδες φτιαγμένες, με αγωνιστικό χώρο... χαλί και με εγκαταστάσεις που σκοπό έχουν να βοηθήσουν τους αθλούμενους.
Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η παρέμβαση ενός ανθρώπου που σκοπό έβαλε να κάνει το στάδιο ξανά ένα... στολίδι. Ο λόγος για τον Κώστα Πελετίδη. Ο Δήμαρχος της Πάτρας παραχώρησε μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης στο Sportal. Μεταξύ άλλων στάθηκε στο πως κατόρθωσε με τους κατάλληλους ανθρώπους να επαναφέρει το Παμπελοποννησιακό στάδιο στην αρχική του εικόνα, τονίζοντας πως το έκανε δίχως τη βοήθεια της πολιτείας.
Παράλληλα, με αφορμή το «σήριαλ» που έχει δημιουργηθεί για το γήπεδο που θα φιλοξενήσει τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας Betsson, Παναθηναϊκός - Άρης, ο ίδιος απάντησε στο αν θα δεχόταν να ανοίξει τις πύλες του Αχαϊκού σταδίου. Εντούτοις ο κ. Πελετίδης δεν στάθηκε μόνο εκεί, αλλά μίλησε και για τις αιτίες που έχουν φέρει αυτές τις συνθήκες βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
• Ένα γήπεδο είναι αρκετά κοστοβόρο. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πως καταφέρατε να το κάνετε ξανά ένα κανονικό γήπεδο;
• Από όσο γνωρίζω το γήπεδο έχει και πολλά χρέη από προηγούμενες συνεργασίες, ΠΑΕ κλπ. Εσείς πως καταφέρατε να πάρετε πίσω αυτά τα χρήματα;
«Το γήπεδο αυτό ήταν καταρχάς ένα γήπεδο το οποίο ανακατασκευάστηκε. Στην αρχή αποτελούσε εθνικό στάδιο και μετά στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων ξανάγινε ένα στάδιο που θα πληρούσε τις προϋποθέσεις για τις ανάγκες της διοργάνωσης. Μετά τα Ολυμπιακά Ακίνητα αναζητούσαν πώς θα απαλλαγούν από την ευθύνη του και το παραχώρησαν στον δήμο.
Έκαναν προγραμματική σύμβαση με το Δήμο και το πήρε ο Δήμος την περίοδο 2008-2009, με την υποχρέωση να καλύπτει ένα μέρος από τα έξοδα συντήρησης και λειτουργίας του σταδίου. Αυτό διότι είναι μια βαριά κατασκευή. Στην πορεία, λοιπόν, ο Δήμος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί οικονομικά, είχε παραιτηθεί από την συντήρηση και την σωστή του λειτουργία, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει. Όταν αναλάβαμε εμείς, είχαμε τα φυσικά πρόσωπα και την πολιτική αντίληψη για να καταλάβουμε ότι πρέπει να κάνουμε δύο ενέργειες.
Η μία ενέργεια ήταν να διεκδικήσουμε από την κυβέρνηση να μας δώσει ένα μέρος από την υποχρέωση που είχε αναλάβει για τη συντήρηση του χώρου, κάτι που δεν το πετύχαμε μέχρι σήμερα ποτέ. Δεν πήραμε ούτε ένα ευρώ και κοντεύουν περίπου 10 χρόνια. Η δεύτερη ενέργεια ήταν να παρθεί η απόφαση ότι θα το συντηρήσουμε. Γιατί αποτελούσε ανάγκη των παιδιών μας και του Πατρινού λαού να έχουν έναν χώρο υψηλών προδιαγραφών, στο οποίο να αθλούνται, να περνούν τον χρόνο τους. Και αυτό το πετύχαμε, με πολλές δυσκολίες».
• Το Παμπελοποννησιακό αριθμεί πάρα πολλά μέλη. Πως δεν δημιουργούνται προβλήματα;
«Είναι μια μικρή πόλη (σ.σ το γήπεδο). Φτάσαμε τις 70 συλλογικότητες καταρχάς. Και τα μέλη τους και οι δραστηριότητές τους δένονται με το Παμπελοποννησιακό. Όσοι θέλουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό, κάνανε έδρα το Παμπελοποννησιακό, το οποίο είναι ένα πολύ μεγάλο γήπεδο. Όλα αυτά που κάνουμε για τις συλλογικότητες που φιλοξενούμε τα κάνουμε αδάπανα. Με χρήματα του Δήμου. Εκεί πάμε σε ένα άλλο θέμα, στο πως βρίσκουμε τα χρήματα εμείς. Το ότι το κάναμε έναν χώρο που να λάμπει, που να κερδίσει την εμπιστοσύνη της πόλης μας, που η νεολαία μας να βρίσκεται εκεί και να αθλείται, έγινε με πολλή προσπάθεια.
Πώς τα καταφέραμε εμείς; Αφού χρήματα δεν μας δίνει το κράτος. Τα χρήματα του Δήμου είναι πενιχρά. Είναι διαρκής η προσπάθεια να πάρουμε αυτά που δικαιούμαστε από το κράτος. Διότι τα χρήματα που δεν παίρνουμε εμείς, δεν πηγαίνουν στη θάλασσα. Πηγαίνουν στα χέρια των επιτήδειων οι οποίοι κάνουν την ανάπτυξη, την ατομική τους ανάπτυξη, με τα δικά μας τα χρήματα. Στο συγκεκριμένο χώρο εμείς κάναμε μια τεράστια προσπάθεια. Βρήκαμε τα φυσικά πρόσωπα, τα οποία προσπαθούσαν να μηδενίσουν το κόστος.
Αντί να γινόταν μια συντήρηση που θα κόστιζε 100 ευρώ, χρησιμοποιώντας τη τεχνική, την επιστήμη, την αναζήτηση χρηματοδότησης των ανταλλακτικών, την προσπάθεια να τα κάνουμε μόνοι μας, να μην πηγαίνουμε να τα αναθέσουμε από εδώ κι από εκεί, παίρνοντας και κάποιο πρόγραμμα που είχαμε για την ενεργειακή του αναβάθμιση, για το α ή το β, καταφέραμε να το κρατήσουμε ζωντανό, με τα λίγα χρήματα που είχαμε.
Οι άνθρωποι μας που αγωνίζονται για να κρατηθεί το Παμπελοποννησιακό από τη μία μεριά κάνουν οικονομία αλλά από την άλλη μεριά δείχνουν και τη δύναμη που έχουν οι άνθρωπο. Αυτό είναι ένα μήνυμα, ότι μπορείς να λειτουργήσεις αυτούς τους χώρους με λιγότερα χρήματα, εάν έχεις το μόνιμο σου προσωπικό, εάν κάνεις καλό κουμάντο, εάν έχεις τα εφόδια που χρειάζεται.
Αυτό είναι μια συνεχής, διαρκής προσπάθεια, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δυστυχώς η ευθύνη για τον αθλητισμό, που είναι ευθύνη των κυβερνήσεών μας, έχει αφεθεί. Αφήνουν πλέον τα γήπεδα να τα λειτουργούν οι δήμοι ή τα κάνουν επιχειρήσεις, το οποίο συνεπάγεται ότι πηγαίνουν πλέον και βάζουν χέρι στην τσέπη του αθλούμενου, του σωματείου, των παιδιών που έρχονται εκεί πέρα.
Πώς τα καταφέραμε εμείς; Αφού χρήματα δεν μας δίνει το κράτος. Τα χρήματα του Δήμου είναι πενιχρά. Είναι διαρκής η προσπάθεια να πάρουμε αυτά που δικαιούμαστε από το κράτος. Διότι τα χρήματα που δεν παίρνουμε εμείς, δεν πηγαίνουν στη θάλασσα. Πηγαίνουν στα χέρια των επιτήδειων οι οποίοι κάνουν την ανάπτυξη, την ατομική τους ανάπτυξη, με τα δικά μας τα χρήματα. Στο συγκεκριμένο χώρο εμείς κάναμε μια τεράστια προσπάθεια. Βρήκαμε τα φυσικά πρόσωπα, τα οποία προσπαθούσαν να μηδενίσουν το κόστος.Αντί να γινόταν μια συντήρηση που θα κόστιζε 100 ευρώ, χρησιμοποιώντας τη τεχνική, την επιστήμη, την αναζήτηση χρηματοδότησης των ανταλλακτικών, την προσπάθεια να τα κάνουμε μόνοι μας, να μην πηγαίνουμε να τα αναθέσουμε από εδώ κι από εκεί, παίρνοντας και κάποιο πρόγραμμα που είχαμε για την ενεργειακή του αναβάθμιση, για το α ή το β, καταφέραμε να το κρατήσουμε ζωντανό, με τα λίγα χρήματα που είχαμε.Οι άνθρωποι μας που αγωνίζονται για να κρατηθεί το Παμπελοποννησιακό από τη μία μεριά κάνουν οικονομία αλλά από την άλλη μεριά δείχνουν και τη δύναμη που έχουν οι άνθρωπο. Αυτό είναι ένα μήνυμα, ότι μπορείς να λειτουργήσεις αυτούς τους χώρους με λιγότερα χρήματα, εάν έχεις το μόνιμο σου προσωπικό, εάν κάνεις καλό κουμάντο, εάν έχεις τα εφόδια που χρειάζεται.Αυτό είναι μια συνεχής, διαρκής προσπάθεια, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δυστυχώς η ευθύνη για τον αθλητισμό, που είναι ευθύνη των κυβερνήσεών μας, έχει αφεθεί. Αφήνουν πλέον τα γήπεδα να τα λειτουργούν οι δήμοι ή τα κάνουν επιχειρήσεις, το οποίο συνεπάγεται ότι πηγαίνουν πλέον και βάζουν χέρι στην τσέπη του αθλούμενου, του σωματείου, των παιδιών που έρχονται εκεί πέρα.
Διαχρονικά όσες κυβερνήσεις, όταν βάζαμε το ζήτημα της χρηματοδότησης μας λέγανε “μα εσείς έχετε τόσο κόσμο που έρχεται εδώ πέρα, βάλτε τους να πληρώνουν εκεί πέρα και ένα 5ευρώ το μήνα”. Πέντε ευρώ στον αθλητισμό, πέντε στον πολιτισμό, πέντε εδώ, πέντε εκεί. Ένας που έχει τρία ή τέσσερα παιδιά και δεν μπορεί να δίνει κάθε μήνα τα χρήματα, τι θα τον κάνουμε θα τον στείλουμε σπίτι του; Τι θα είναι οι αθλητικές εγκαταστάσεις, μόνο για αυτούς που έχουν χρήματα;»
• Από όσο γνωρίζω το γήπεδο έχει και πολλά χρέη από προηγούμενες συνεργασίες, ΠΑΕ κλπ. Εσείς πως καταφέρατε να πάρετε πίσω αυτά τα χρήματα;
«Με σκληρή προσπάθεια. Ιδιαίτερα από τις ΠΑΕ οι οποίες χρωστούσαν. Κάναμε μια τεράστια προσπάθεια. Το κάναμε ώστε να μην θεωρούν ότι ο Δήμος είναι ένας χώρος όπου μπορεί να πάρει ο καθένας να ασχημονεί. Εμείς το παλέψαμε πιέζοντας από εδώ, από εκεί και αξιοποιώντας στιγμές που μας έδωσαν τη δυνατότητα να είμαστε εμείς από πάνω, καταφέραμε και πήραμε αυτά που μας χρωστούσαν».
• Αν σας ζητούσε τώρα μια ομάδα, π.χ. η Παναχαϊκή που είναι η πιο γνωστή, να επιστρέψει το γήπεδο, η κάποια άλλη ομάδα να πάρει το γήπεδο θα της το παραχωρούσατε;
«Ναι υπάρχει η Παναχαϊκη αλλά έχουμε και άλλες ομάδες οι οποίες μπορεί μελλοντικά να προχωρήσουν πιο ψηλά και να αιτηθούν το γήπεδο. Εφόσον φτάσουμε στο να γίνουν ΠΑΕ που σημαίνει ότι είναι μια επιχείρηση κάποιου, αυτός που θα το αναλάβει θα πρέπει να πάρει και τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις. Θα πρέπει δηλαδή, να ανταποκριθεί σε μια συμφωνία με το Δήμο για να καλύψουμε τις ζημιές, τη συντήρηση και μια σειρά άλλα θέματα.Και τώρα για παράδειγμα ένα μεγάλο ζήτημα το οποίο έχουμε είναι ότι θέλουμε να αντικαταστήσουμε το ταρτάν στο στάδιο, γιατί έχει βγει μια νέα νομοθεσία. Σύμφωνα με αυτή το ταρτάν που χρησιμοποιούσαμε πριν, παύει πλέον να επιτρέπεται σε διεθνείς και εθνικούς αγώνες. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κόστος και το οποίο το διεκδικούμε από την κυβέρνηση.Για αυτό έχουμε ζητήσει και συνάντηση με το Υπουργείο Αθλητισμού, ώστε να δούμε πώς θα λυθεί αυτό το θέμα. Το θέμα του Ταρτάν μπορεί να καταστήσει ανενεργό το Παμπελοποννησιακό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί εμείς για περίπου 7-8 χρόνια διατηρήσαμε το στάδιο σε τέτοιο επίπεδο, που μπορούσαν να γίνονται στην Πάτρα οι αγώνες στίβου, οι Πανελλήνιοι να σημειώνονται ρεκόρ κ.ο.κ. . Είμασταν επομένως σε ένα υψηλό επίπεδο. Σήμερα, αν δεν γίνουν αυτοί οι εκσυγχρονισμοί που απαιτούν χρήματα πάρα πολλά, κινδυνεύει το στάδιο».
• Βλέπουμε το τελευταίο διάστημα τι γίνεται με τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Εσείς θα προσφέρατε το γήπεδο με ότι αυτό συνεπάγεται;
«Πριν φτάσουμε να το αν θέλαμε να γίνει ο τελικός ή όχι, θα πρέπει σαν κοινωνική συγκρότηση να αναζητήσουμε την αιτία γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε αγώνες; Τι φταίει;Δεν είναι ότι δεν υπάρχει κάποια αιτία η οποία οδηγεί στη βία, στο να έχουμε μια τέτοια κατάσταση και να φοβάσαι να κάνεις ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, να φοβάσαι να πάς στο γήπεδο. Άρα πρέπει να γυρίσουμε πίσω και να πούμε ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι διαμορφώνουν αυτές τις συνθήκες που παράγουν τα συμπτώματα της βίας, τα οποία είναι προάγγελος άλλης βίας. Αυτή που σου λέει “κοίταξε να δεις, η κοινωνία σου βρίσκεται σε παρακμή, δεν πάει καλά”. Ποιοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν αυτή την κοινωνία σήμερα; Δεν είναι αυτοί οι οποίοι κατέχουν τον πλούτο. Δεν είναι αυτοί οι οποίοι κατέχουν και την ιδιοκτησία των ΠΑΕ. Δεν είναι αυτοί οι οποίοι λένε ότι κάνουν κουμάντο στην κοινωνία μας; Είναι ικανοί, με αυτά τα αποτελέσματα, να τους έχουμε εμπιστοσύνη αυτούς να κουμαντάρουν και το κομμάτι του αθλητισμού.Δεν έχει έρθει η ώρα να τους πούμε ότι “Αποβάλλεστε. Όλο το περιεχόμενο το οποίο φέρνετε στην κοινωνία μας δεν είναι προς την πρόοδο, διότι νέα παιδιά τα έχετε αφυδατώσει από αξίες και τους βάζετε αξίες οι οποίες κινούνται σε μια κατεύθυνση, η οποία μόνο καλό δεν έχει να προσφέρει”. Επομένως, σε αυτό το κομμάτι πρέπει να ανοίξουμε ως κοινωνική συγκρότηση μία μάχη για να αλλάξουν τα πράγματα. Από εκεί και έπειτα όσον αφορά τον τελικό θα πρέπει να συζητήσουμε το πότε, το πού και το γιατί. Εκεί, λοιπόν, θα πούμε τις απόψεις μας».• Εάν σας έλεγαν, λοιπόν, «άνοιξε το γήπεδο ο τελικός θα γίνει στην Πάτρα», θα δεχόσασταν;«Εμείς θα δεχόμασταν με τις προϋποθέσεις που είπα προηγουμένως. Διότι αν τις προϋποθέσεις τις καθορίζουμε εμείς, τα γήπεδα θα ήταν ανοιχτά να τα χαίρεται η οικογένεια. Τώρα τις προϋποθέσεις τις διαμορφώνει η κυβέρνηση με τις ΠΑΕ. Αμφότεροι αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν τίποτα που να είναι ασφαλές για να το χαρείς. Πώς έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο;Δεν θα πρέπει να πάμε στη καταστολή. Διότι κάθε φορά που συζητάμε για τα προβλήματα που παράγονται, τρέχουμε και λέμε “Υπάρχει βία; Μάλιστα. Καταστολή. Να βρούμε τρόπους να φωτογραφίσουμε, να βαρέσουμε, να πιάσουμε κλπ.”. Δεν πανε στο πριν όμως, στο πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Ούτε στο ποιο λόγο θα πρέπει να υπάρχει αυτή η κατάσταση σήμερα στον αθλητισμό. Ποιοι είναι οι παράγοντες που το διαμόρφωσαν; Εκεί αν το ψάξουμε καλά και φτάσουμε στην επίπεδο θα βγει στην επιφάνεια ότι το αξιακό σύστημα αυτού του συστήματος είναι να το τυλίξεις σε ένα χαρτί και να το πετάξεις στη θάλασσα.Θα πρέπει να πάρουμε επίσης αυτούς που διαμορφώνουν αυτό το αξιακό σύστημα, να τους τυλίξουμε επίσης σε ένα χαρτί και να το πετάξουμε στη θάλασσα. Στη θέση τους να φέρουμε ένα άλλο σύστημα, το οποίο να έχει αξίες οι οποίες να είναι η αλληλεγγύη, η άμυλα, η χαρά του να πεις ότι “θα πάω να παρακολουθήσω αγώνες”. Όχι τον επαγγελματισμό που έχουν επιβάλει τώρα και με τον τρόπο που το έχουν κατοχυρώσει νομοθετικά. Με μια άλλη κατεύθυνση ο αθλητισμός θα είχε απογειωθεί σε ποιότητα, σε ποσότητα και θα το αγκάλιαζε το σύνολο της κοινωνίας, κάτι που είναι και πολύ απαραίτητο. Βασικό ζήτημα για να εντάξεις μια νεολαία σε μια άλλη κατεύθυνση είναι να πάρεις και να του δώσεις χώρους δημιουργικούς, που θα τους ανοίξουν στο κεφάλι, τα προσόντα τους, τις δυνατότητές τους».
• Εν αντιθέσει με το Παμπελοποννησιακό άλλα Ολυμπιακά Ακίνητα παραμένουν παρατημένα. Γιατί θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό;
«Διότι δεν είναι στο κέντρο της προσοχής το κυβερνήσεων που έχουμε γνωρίσει, ο αθλητισμός και οι ανάγκες της νεολαίας. Όλα τα χρήματα τα οποία συγκεντρώνονται μέσα από τη φορολογία, από το ΕΝΦΙΑ, από το ΦΠΑ, από χίλιους δυο τρόπους, στο τέλος τι γίνονται; Τα δικά μας χρήματα, τα οποία θα έπρεπε να καλύψουν τις κοινωνικές μας ανάγκες, τις ανάγκες του αθλητισμού, του πολιτισμού, της παιδείας, της υγείας. Υπάρχει υποχρηματοδότηση, δεν υπάρχει ενδιαφέρον να υπάρχουν υποδομές που πρέπει. Για ποιο λόγο; Γιατί τα χρήματα και ο προσανατολισμός είναι να πάτε σε αυτούς που έχουν το χρήμα. Τα δίνουν σε αυτούς με τη μορφή της επένδυσης, της ανάπτυξης. Ότι αυτοί θα φέρουν την ευτυχία στο τρόπο μας. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως ούτε ανάπτυξη έχουμε ή μάλλον έχουμε αλλά για τα δικά τους ενδιαφέρονται.Αυτοί παίρνουν τα χρήματά μας και ζουν τη δική τους ευτυχία. Είτε λέγεται ταμείο ανάκαψης, είτε λέγεται αναπτυξιακός νόμος, είτε λέγεται επενδυτικός νόμος. Εφευρίσκουν συνέχεια νόμους οι οποίοι μετατρέπουν τα χρήματά μας σε χρήματα των λίγων. Υπάρχει μια κατάσταση στην οποία δεν το ενδιαφέρον από τους κυβερνώντες δεν στρέφεται στα παιδιά μας, αλλά στην ευτυχία των λίγων.Το πρόγραμμα ΕΣΠΑ, για παράδειγμα, που είναι δισεκατομμύρια. Το 30% των χρημάτων λένε ότι θα γίνει επένδυση. Ο άλλος, λοιπόν, το κάνει ξενοδοχείο, ο άλλος το κάνει εργοστάσιο κλπ. Γιατί αυτά τα δισεκατομμύρια να πάνε για τις ατομικές χαρές των κατόχων του πολούτου, και να μην είναι είναι ανάπτυξη το να έχουμε ένα αθλητικό κέντρο το οποίο να λάμπει και να έχει μια λειτουργία η οποία να είναι αντίστοιχη της εποχής μας. Να προσφέρει στα παιδί τη χαρά να πάει στο γήπεδο χωρίς να έχει κριτήριο αν του φτάνουν τα οικονομικά του ή όχι. Γιατί δεν είναι μόνο να πάει στο στάδιο, είναι και όλη η υποδομή αλλά και η ανάγκη του σαν αθλητής.Αν η καρδούλα και η ψυχή μας χτυπά δίπλα στα παιδιά μας πρέπει να διαλέξουμε άλλο δρόμο. Γιατί αλλιώς θα καθόμαστε εμείς και θα μιλάμε για τις ανάγκες μας. Θα τρέχουμε με εθελοντισμούς και με άλλα πράγματα για να κρατήσουμε την κοινωνία μας. Ενώ χρειάζεται να ανοίξουμε και ένα μέτωπο».
• Θεωρείτε, επειδή τη ζήσατε εκείνη την εποχή, ότι όταν φτιάξαμε όλα αυτά τα έργα, σκεφτήκαμε το τώρα και όχι το μετά;
«Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν ένας κύκλος οικονομικός. Όταν φτιάχνεις κάτι σε σε μία κοινωνία που έχει κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία της, κάνεις κάτι με μια προοπτική για το μέλλον. Σε ένα γεγονός όπως οι Ολυμπιακοί αγώνες, έχεις στο νου σου αυτά (σ.σ. τα έργα) να μείνουν μετά για δεκαετίες, εκατοντίες, όσο θα υπάρχει η χώρα μας. Πρέπει σε αυτή τη σκέψη σου να πάρεις πορούς, οι οποίοι να χρησιμοποιηθούν σε αυτό το κομμάτι το οποίο είναι ζωτικής σημασίας για τη διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου.Αλλά δεν ήταν στο κέντρο της προσευχής τους. Στο κέντρο της προσευχής ήταν το πλιάτσικο που γινόταν, το πώς μαζευόταν το χρήμα την περίοδο των κατασκευών. Αν στο κέντρο της προσοχής σου είναι τα παιδιά, θέλει άλλο προσανατολισμό που δεν τον έχουμε, Αν στον προσανατολισμό σου είναι πώς θα κερδίσουν κάποιοι, αυτοί μας τα αυγατίζουν, μας τα βγάζουν και με περηφάνια. Αυτούς οι οποίοι κυριαρχούν είναι για να κάθεσαι να λες, να εξαφανιστούν. Διότι το αξιακό τους σύστημα και η συμβολή τους στην ευτυχία των παιδιών μας και της κοινωνίας μας είναι ανύπαρκτη. Είναι ένα βάρος ο οποίος πρέπει να παραμεριστεί για να έχουμε την ευτυχία των παιδιών μας».