ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ
Κράτος εχθρικό στον λαό και στις ανάγκες του
Σαν με «εγχειρίδιο χρήσης», η κυβέρνηση επιστρατεύει πάνω στα καμένα τα ίδιας κοπής επιχειρήματα που επιστράτευσε και με το ξέσπασμα της πανδημίας.
Στις πυρκαγιές είναι η «πρωτόγνωρη απειλή», η «κλιματική αλλαγή που μας υπερβαίνει», όπως στην πανδημία είναι ο «αόρατος εχθρός», ο ιός.
Κρύβουν πίσω από την «κλιματική αλλαγή» τις δικές τους ευθύνες για την καταστροφή του περιβάλλοντος, που προκαλεί η ανάπτυξη με σκοπό το κέρδος, πράσινη ή μαύρη.
Τις ευθύνες τους για τη διαχρονική πολιτική που αφήνει απροστάτευτα τα δάση, τους αιγιαλούς, τον λαό και την περιουσία του, επειδή η αντιπυρική - αντιπλημμυρική προστασία και πρόληψη είναι «τόσο όσο» να μη θίγονται τα κέρδη του κεφαλαίου.
Γι' αυτό όλες οι κυβερνήσεις πετσόκοψαν εδώ και χρόνια τα σχετικά κονδύλια, φτάνοντας να δίνουν για την προστασία των δασών το 0,04% του κρατικού προϋπολογισμού.
Αφησαν δασαρχεία και υπηρεσίες χωρίς ούτε έναν δασεργάτη για τους απαραίτητους καθαρισμούς και έργα και την Πυροσβεστική Υπηρεσία χωρίς το απαραίτητο προσωπικό και τα μέσα.
Γι' αυτό ο ένας πίσω από τον άλλον προσθέτουν νόμους που θωρακίζουν και επεκτείνουν την επιχειρηματική δράση στα δάση, την εμπλοκή των ιδιωτών στη διαχείρισή τους, με τον μανδύα μάλιστα της «πρόληψης» και της «ανάδειξής» τους.
Μήπως τα ίδια δεν γίνονται με την πανδημία; Ολες διαχρονικά οι κυβερνήσεις πετσόκοψαν τις δαπάνες για την Υγεία, σμπαράλιασαν τις εργασιακές σχέσεις των υγειονομικών, έκλεισαν νοσοκομεία και «ξεπουπούλιασαν» την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, ανοίγοντας παράλληλα τεράστια πεδία κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Ακόμα και τώρα, που αποδείχτηκε ότι ο «αόρατος» και «άγνωστος εχθρός» ούτε αόρατος είναι ούτε άγνωστος, με το ένα κύμα της πανδημίας να διαδέχεται το άλλο, δεν παίρνουν κανένα μέτρο απ' αυτά που διεκδικούν τα συνδικάτα και οι φορείς και που αποδεδειγμένα θα μπορούσαν να προστατεύσουν τον λαό.
Κι όχι μόνο αυτό αλλά αξιοποιούν ακόμα και τον αναγκαίο εμβολιασμό, που με δική τους ευθύνη καθυστερεί, ως «εργαλείο» για απολύσεις και νέες αντεργατικές ανατροπές, λύνοντας τα χέρια της εργοδοσίας να ξεσαλώσει ακόμα περισσότερο στις πλάτες των εργαζομένων.
Ούτε «ο κακός μας ο καιρός» λοιπόν φταίει ούτε ...«ο θεός που μας μισεί»: Ο ορατός εχθρός είναι το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημά τους. Και αυτό που φανερώνουν οι «κρίσεις» που διαδέχονται η μια την άλλη όλο και πιο συχνά, είναι τα ξεπερασμένα όρια και τα αδιέξοδά του, που πληρώνει ο λαός.
Στις πυρκαγιές λέει η κυβέρνηση «κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό», με τον πρωθυπουργό να το «απογειώνει» λέγοντας πως «είναι αδύνατο» να σωθούν ταυτόχρονα ζωές, δάση και περιουσίες.
Και «για του λόγου το αληθές», δείχνουν το παράδειγμα και άλλων ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών, που και εκεί οι λαοί καίγονται στην πρώτη φωτιά, πλημμυρίζουν στην πρώτη νεροποντή, γκρεμοτσακίζονται στον πρώτο σεισμό.
Αλλά και στην πανδημία δεν πάνε πίσω: Κάνουν και εκεί «ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό», αφού «δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια ΜΕΘ για τον καθένα», ξεφουρνίζοντας από κοντά μια σειρά από άθλιες στατιστικές και μακάβριες συγκρίσεις με τα άλλα εμπορευματοποιημένα συστήματα Υγείας.
Κι εδώ κάνουν τα πάντα για να κρυφτούν οι εγκληματικές ευθύνες του κράτους και όλων των κυβερνήσεων.
Κι όμως:
Από την εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, της δουλειάς των εργαζομένων, «ανθρωπίνως δυνατό» είναι να υπάρχει σήμερα ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης και προστασίας του φυσικού πλούτου, που θα το συνδράμουν και θα το πλαισιώνουν όλα τα αναγκαία τεχνικά μέσα, για τις ανάγκες του λαού. Προϋπόθεση όμως γι' αυτό είναι να φύγει από τη μέση το κριτήριο του κέρδους.
Την ίδια ώρα, νοσοκομεία είναι «ανθρωπίνως δυνατό» να φτιαχτούν κυριολεκτικά σε μερικές μέρες, σύγχρονα εμβόλια να παραχθούν σε χρόνους - ρεκόρ, οι γιατροί και οι νοσηλευτές είναι πιο πολλοί και πιο έμπειροι από κάθε άλλη φορά, αλλά μένουν εκτός νοσοκομείων.
Τι λένε λοιπόν στον λαό;
Οτι ο «πήχης» δεν πρέπει να μπαίνει εκεί που τον βάζουν οι δικές του σύγχρονες ανάγκες και οι σημερινές δυνατότητες, αλλά εκεί που τον βάζουν το κέρδος μιας χούφτας παρασίτων - μετόχων, ό,τι επιτάσσουν κάθε φορά οι ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Οτι πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα πως είναι αδύνατο να απολαμβάνει «σε πραγματικό χρόνο» και για τις δικές του ανάγκες όσα ο ίδιος παράγει.
«Το κράτος δεν μπορεί να είναι παντού», λένε με ένα στόμα και μια φωνή τα αστικά επιτελεία, και καλούν τον λαό «να αναλάβει την ατομική του ευθύνη», να κλειστεί σπίτι στην πανδημία, στη βαρυχειμωνιά και τις πλημμύρες, να τρέξει μακριά από το σπίτι και το βιος του στη φωτιά, να «αυτοπροστατευτεί» όπως όπως.
Η περιβόητη «ατομική ευθύνη» γίνεται το άλλοθι για την εγκληματική απουσία του αστικού κράτους όταν πρόκειται για τις λαϊκές ανάγκες, για την «απαλλαγή» του από «περιττά κόστη», όπως θεωρούνται τα μέτρα για την προστασία της ζωής του λαού, της υγείας του, της περιουσίας του, όταν δεν αποδίδουν κέρδος.
Το αστικό κράτος, που μπορεί βέβαια να είναι παντού όπου «το καλεί το καθήκον» των επιχειρηματικών ομίλων, που «μετακινεί βουνά» όταν πρόκειται να βγάλει από τη μέση της καπιταλιστικής κερδοφορίας διάφορα «εμπόδια», που τρέχει «με καλπασμό», όταν πρόκειται για τα «μεγάλα πρότζεκτ» της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά «σέρνεται» και «αγκομαχάει» επιλεκτικά όταν πρόκειται ακόμα και για τα ψίχουλα των αποζημιώσεων στον λαό, ή για την ενίσχυση ακόμη κι ενός Κέντρου Υγείας στην επαρχία.
Απέναντι στη γύμνια αυτού του κράτους, που είναι εχθρικό στα δικαιώματα και στις ανάγκες του, ο λαός έδωσε μάχες για την προστασία της υγείας και της ζωής του, διεκδικώντας μέτρα στην Υγεία, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία.
Κάνοντας οργανωμένη απειθαρχία στις απαγορεύσεις, που στόχο είχαν να φιμώσουν τις δίκαιες διεκδικήσεις, να βάλουν στο «γύψο» τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.
Το ίδιο και στις πυρκαγιές:
Προσπέρασε την προκλητική απουσία του κράτους, έδωσε με αυτοθυσία τη μάχη για να σώσει τα σπίτια και το βιος, οργάνωσε την αλληλεγγύη, απέδειξε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο πως «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».
Αυτό είναι συμπέρασμα και για την επόμενη μέρα:
Αυτό είναι συμπέρασμα και για την επόμενη μέρα:
Γιατί ο λαός δεν έχει να αντιμετωπίσει ένα ουδέτερο κράτος, που απλά «δεν τα καταφέρνει στα δύσκολα», αλλά έχει να παλέψει απέναντι σε ένα κράτος που ζει κι αναπνέει για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και γι' αυτό είναι εχθρικό στις δικές του ανάγκες.
Είτε πρόκειται για την πανδημία είτε για τις φωτιές, τις πλημμύρες, τις άλλες φυσικές καταστροφές, τα αστικά επιτελεία λένε τώρα πως «από τις κρίσεις μαθαίνουμε», ότι «οι κρίσεις γεννάνε ευκαιρίες».
Λένε, για παράδειγμα, ότι από την πανδημία «μάθαμε» για τη σημασία του δημόσιου συστήματος Υγείας, το οποίο τώρα εμπορευματοποιούν ακόμα περισσότερο, επεκτείνοντας τις ΣΔΙΤ και προχωρώντας σε νέες συγχωνεύσεις νοσοκομείων και κλινικών.
Αντίστοιχα το «μάθημα» από τις πυρκαγιές είναι ότι η επιτάχυνση της εμπορευματοποίησης της γης, των «πράσινων» και λοιπών επενδύσεων στα αποκαΐδια θα προστατέψει δήθεν τα δάση από μελλοντικές καταστροφές.
Δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για να προωθήσουν τα σχέδια που έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην ατζέντα τους, για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας. Παρουσιάζουν το «φαρμάκι» ως φάρμακο, την αιτία του προβλήματος ως λύση.
Καλούν μάλιστα τον λαό να «διαλέξει» αν θέλει να χάσει «με τα μονά», με την ανταποδοτικότητα και την παραπέρα εμπορευματοποίηση, ή «με τα ζυγά», με την απευθείας παράδοση στο κεφάλαιο, που το αστικό κράτος εγγυάται με χίλιους τρόπους την κερδοφορία του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, είτε έτσι είτε αλλιώς, ο λαός θα είναι χαμένος από παντού για να είναι κερδισμένο από παντού το κεφάλαιο: Είτε αφημένος στο έλεος των καταστροφών για να «εξοικονομεί» το αστικό κράτος πόρους για τους «επενδυτές» είτε με το κεφάλαιο να εμπορεύεται την «προστασία» από τις καταστροφές που η δράση του προκαλεί είτε και τα δύο μαζί.
Είτε «αγναντεύοντας» από μακριά τις «επενδύσεις» των ενεργειακών, κατασκευαστικών και άλλων ομίλων στα καμένα είτε ακριβοπληρώνοντας σε περίκλειστα «οικοτουριστικά πάρκα» για λίγες ώρες αναψυχής στη φύση.
Παντού και πάντα το κριτήριο δεν είναι άλλο από το περιβόητο «ζύγι» του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο. Με αυτήν τη «ζυγαριά», που δείχνει μόνιμα χαμένο τον λαό, είναι «ανά χείρας» το αστικό κράτος.
Αυτό είναι και το «νήμα» που συνδέει όλα τα παραπάνω, που κρύβεται πίσω από κάθε «επιχείρημα» και κάθε λέξη της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Αυτό είναι που εξηγεί και το πώς γίνεται οι κυβερνήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά το «τιμόνι» να δείχνει πάντα ίσια, απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα.
Αυτό προσπαθούν να κρύψουν κι όσοι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και λοιποί αξιοποιούν υπαρκτά ζητήματα λαθών, κενών και ελλείψεων στη διαχείριση μιας «έκτακτης ανάγκης» από τον κρατικό μηχανισμό, για να βγάλουν λάδι το ίδιο το αστικό κράτος, διακινώντας το παραμύθι ότι μπορεί, για παράδειγμα, να συνδυαστεί η επιχειρηματική δράση στην Υγεία με την ολόπλευρη προστασία του λαού, ή αντίστοιχα η επιχειρηματική δράση στα δάση και η εμπορευματοποίηση της γης με την ολοκληρωμένη προστασία του περιβάλλοντος.
Ούτε όμως στη «δευτέρα παρουσία» το αστικό κράτος δεν πρόκειται να γίνει «αποτελεσματικό» για τον λαό και τις ανάγκες του.
Είτε πρόκειται για την πανδημία είτε για τις φωτιές, τις πλημμύρες, τις άλλες φυσικές καταστροφές, τα αστικά επιτελεία λένε τώρα πως «από τις κρίσεις μαθαίνουμε», ότι «οι κρίσεις γεννάνε ευκαιρίες».
Λένε, για παράδειγμα, ότι από την πανδημία «μάθαμε» για τη σημασία του δημόσιου συστήματος Υγείας, το οποίο τώρα εμπορευματοποιούν ακόμα περισσότερο, επεκτείνοντας τις ΣΔΙΤ και προχωρώντας σε νέες συγχωνεύσεις νοσοκομείων και κλινικών.
Αντίστοιχα το «μάθημα» από τις πυρκαγιές είναι ότι η επιτάχυνση της εμπορευματοποίησης της γης, των «πράσινων» και λοιπών επενδύσεων στα αποκαΐδια θα προστατέψει δήθεν τα δάση από μελλοντικές καταστροφές.
Δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα για να προωθήσουν τα σχέδια που έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στην ατζέντα τους, για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας. Παρουσιάζουν το «φαρμάκι» ως φάρμακο, την αιτία του προβλήματος ως λύση.
Καλούν μάλιστα τον λαό να «διαλέξει» αν θέλει να χάσει «με τα μονά», με την ανταποδοτικότητα και την παραπέρα εμπορευματοποίηση, ή «με τα ζυγά», με την απευθείας παράδοση στο κεφάλαιο, που το αστικό κράτος εγγυάται με χίλιους τρόπους την κερδοφορία του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι, είτε έτσι είτε αλλιώς, ο λαός θα είναι χαμένος από παντού για να είναι κερδισμένο από παντού το κεφάλαιο: Είτε αφημένος στο έλεος των καταστροφών για να «εξοικονομεί» το αστικό κράτος πόρους για τους «επενδυτές» είτε με το κεφάλαιο να εμπορεύεται την «προστασία» από τις καταστροφές που η δράση του προκαλεί είτε και τα δύο μαζί.
Είτε «αγναντεύοντας» από μακριά τις «επενδύσεις» των ενεργειακών, κατασκευαστικών και άλλων ομίλων στα καμένα είτε ακριβοπληρώνοντας σε περίκλειστα «οικοτουριστικά πάρκα» για λίγες ώρες αναψυχής στη φύση.
Παντού και πάντα το κριτήριο δεν είναι άλλο από το περιβόητο «ζύγι» του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο. Με αυτήν τη «ζυγαριά», που δείχνει μόνιμα χαμένο τον λαό, είναι «ανά χείρας» το αστικό κράτος.
Αυτό είναι και το «νήμα» που συνδέει όλα τα παραπάνω, που κρύβεται πίσω από κάθε «επιχείρημα» και κάθε λέξη της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων. Αυτό είναι που εξηγεί και το πώς γίνεται οι κυβερνήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά το «τιμόνι» να δείχνει πάντα ίσια, απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα.
Αυτό προσπαθούν να κρύψουν κι όσοι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και λοιποί αξιοποιούν υπαρκτά ζητήματα λαθών, κενών και ελλείψεων στη διαχείριση μιας «έκτακτης ανάγκης» από τον κρατικό μηχανισμό, για να βγάλουν λάδι το ίδιο το αστικό κράτος, διακινώντας το παραμύθι ότι μπορεί, για παράδειγμα, να συνδυαστεί η επιχειρηματική δράση στην Υγεία με την ολόπλευρη προστασία του λαού, ή αντίστοιχα η επιχειρηματική δράση στα δάση και η εμπορευματοποίηση της γης με την ολοκληρωμένη προστασία του περιβάλλοντος.
Ούτε όμως στη «δευτέρα παρουσία» το αστικό κράτος δεν πρόκειται να γίνει «αποτελεσματικό» για τον λαό και τις ανάγκες του.
Ούτε στη «δευτέρα παρουσία» δεν θα υπάρξει κράτος που να υπηρετεί ταυτόχρονα τις λαϊκές ανάγκες και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Κι αυτό είναι ένα πολύτιμο για τον λαό συμπέρασμα - «πυξίδα» και για την πάλη του σήμερα και αύριο: Για να βάλει όχι απλά τέλος στις απανωτές «τραγωδίες» αλλά για να διαμορφώσει προϋποθέσεις ικανοποίησης των αναγκών του, εκείνος πρέπει να πάρει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του, οικοδομώντας το δικό του κράτος
Κι αυτό είναι ένα πολύτιμο για τον λαό συμπέρασμα - «πυξίδα» και για την πάλη του σήμερα και αύριο: Για να βάλει όχι απλά τέλος στις απανωτές «τραγωδίες» αλλά για να διαμορφώσει προϋποθέσεις ικανοποίησης των αναγκών του, εκείνος πρέπει να πάρει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του, οικοδομώντας το δικό του κράτος