Με αφορμή αυτά που όλα που βγαίνουν στη φόρα για βιασμούς ανηλίκων από κυκλώματα που έχουν τα πλοκάμια τους στην εξουσία, για εμπλοκή ΜΚΟ που "προστατεύουν" ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και επίσης με αφορμή έναν άστεγο ηλικιωμένο που είδα να σέρνεται ανήμπορος και πιάστηκε η ψυχή μου, έχω να πω το εξής αληθινό γεγονός.
Στο τέλος του Β' Π.Π. η Σοβιετική Ένωση θρήνησε εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών και όχι μόνο. Τα ορφανά ήταν χιλιάδες. Και οι υποδομές της χώρας κατεστραμμένες. Στους δρόμους όμως αυτής της αχανούς χώρας δεν κυκλοφόρησε ποτέ άστεγος γιατί υπήρχε κράτος που μεριμνούσε και άλλη νοοτροπία.
Για τα χιλιάδες ορφανά χτίστηκαν μεγάλα ορφανοτροφεία με γιατρούς, εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και άλλα απίστευτα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η ΕΣΣΔ φιλοξένησε και τα χιλιάδες ορφανά των κυνηγημένων κομμουνιστών στη λήξη του ελληνικού εμφύλιου το 1949.
Από αυτές όλες τις δομές φιλοξενίας βγήκαν άνθρωποι σπουδαγμένοι, τεχνίτες, επιστήμονες, χρήσιμοι στην κοινωνία.
Κάποια από αυτά τα προσφυγόπουλα της Ελλάδας δεν ακολούθησαν τις ιδέες των γονιών τους όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα.
Κανένα όμως παιδί από αυτά όταν έγινε ενήλικας δεν κατήγγειλε βιασμούς και κακομεταχείριση ή ρατσισμό.
Κανένας δεν κατήγγειλε τιμωρίες, πείνα, ελλείψεις στα ορφανοτροφεία των σοσιαλιστικών χωρών.
Κανένας δεν κατήγγειλε παράνομες υιοθεσίες, αρπαγές ανηλίκων και οτιδήποτε ακούμε να συμβαίνει στα Παπάφεια, στα Βατικανό, στις κρατικές δομές (παλιότερα στα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης), σε αυτές της εκκλησίας, στις ΜΚΟ στη χώρα μας και αλλού.
Και πιστέψτε με, αν υπήρχε έστω ένα περιστατικό θα το είχαν κάνει σημαία τους οι υποστηρικτές του καπιταλισμού.
Δυστυχώς για αυτούς όμως, δεν υπήρχε.
Ενήλικες που μεγάλωσαν στα ορφανοτροφεία της ΕΣΣΔ έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια. Έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις.
Σε όποια παράταξη κι αν ανήκει κάποιος, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να παραβλεφθεί και πρέπει να αναγνωριστεί.