Συνεχίζοντας την προσπάθεια να είμαστε κοντά στους ανθρώπους του Πολιτισμού, το Alt.gr συζητά με τη Νατάσα Μποφίλιου.
– Ξεκίνησες πολύ νωρίς ηλικιακά και συνεχίζεις σταθερά με επιτυχίες και εξαιρετικές συνεργασίες. Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας να είσαι καλλιτέχνιδα και μάλιστα νέα καλλιτέχνιδα;
– Με τιμά το νέα καλλιτέχνιδα, αλλά αισθάνομαι ότι έχω περάσει αυτό το στάδιο μετά από 17 χρόνια δισκογραφίας. Αφήστε που, δυστυχώς ή ευτυχώς, έχω περάσει και το ηλικιακό γκρουπ.
Όσον αφορά την ερώτηση σας, θεωρώ όπως και σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν οι δυσκολίες που δεν σταματούν ποτέ. Άλλωστε η εποχή δεν ενδείκνυται για ευκολίες ή πράγματα που ρέουν χωρίς εμπόδια… Όλα, χρειάζονται διπλάσιο κόπο, χρόνο και δουλειά. Επίπονη άσκηση με την ψυχή, το μυαλό και το σώμα.
Στην περίπτωση μας, όμως και θα ήμουν τουλάχιστον αχάριστη αν δεν το αισθανόμουν, έπιασε τόπο κάθε προσπάθεια κι εύχομαι το ίδιο σε κάθε συναγωνιστή μου καλλιτέχνη.
– Πρωτοεμφανίζεσαι το 2004 στο πλευρό του Χρόνη Αηδονίδη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
– Δεν θα έλεγα «εμφανίστηκα» σε καμία περίπτωση. Θα ήταν υπερβολή! Συμμετείχα σε 2-3 συναυλίες στην Κορινθία. Ήταν η πρώτη μου φορά σε σκηνή με επαγγελματίες μουσικούς και κεντρικό ερμηνευτή. Ήμουν πολύ μικρή 18 χρονών και θυμάμαι πως έβλεπα όλο αυτό σαν μια απίστευτη εμπειρία! Γνώρισα τον κύριο Χρόνη, αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο με την θεία φωνή, όπως γνωρίζει ένα παιδάκι έναν μάγο. Αυτό έμεινε μέσα μου.
– Και μετά «Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου», «Εκατό μικρές ανάσες» και «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Σταμάτη Κραουνάκη, για την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Όλα αυτά μέσα σε δυο χρόνια, έχοντας ήδη ξεχωρίσει. Είχες βρει την ταυτότητά σου;
– Δεν νομίζω ότι έψαξα ποτέ την ταυτότητα μου. Την ήξερα από πάντα. Ήμουν το παιδί της οικογένειάς μου και η φίλη των φίλων μου και σύμφωνα με αυτή μου την ταυτότητα άρχισα να διηγούμαι όσα αισθάνομαι μέσα από τα τραγούδια.
– Συνεχίζεις με «Εν λευκώ» και «Μέχρι το τέλος», σε στίχους πάντα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Και τα δυο έκαναν τεράστια επιτυχία. Πώς ένιωθες σε κάθε σκαλοπάτι που ανέβαινες; Πώς σε αποδέχονταν οι συνάδελφοί σου;
– Λόγω της φύσης της δημιουργικής παρέας μας, 3 κολλητοί φτιάχνουν τα τραγούδια τους κάπου μόνοι τους, στον κόσμο τους, αργήσαμε πολύ να αλληλοεπιδράσουμε με άλλους. Με αυτό που λέμε συναδέλφους ή το συνάφι. Όταν αυτό συνέβη είχαμε ήδη δισκογραφία και συναντήσαμε πολλούς φίλους των προσπαθειών μας που αγκάλιασαν και πίστεψαν το όνειρό μας, αλλά και πολλούς που αντιπάθησαν βαθιά αυτά που φτιάχναμε, για αισθητικούς αλλά και για άλλους λόγους.
Μας βοήθησε πολύ στην σταδιοδρομία μας και την εξέλιξή της το γεγονός ότι δεν επιδιώξαμε ποτέ την αποδοχή των συναδέλφων. Δεν θέλαμε να είμαστε ούτε οι αγαπητοί, ούτε οι αγαπημένοι. Προτιμούσαμε να τα παίξουμε όλα για όλα για να κάνουμε το κέφι μας και να λυτρωνόμαστε από όσα δε χωρούσαν πια μέσα μας και έπρεπε να ειπωθούν σε 2 στιχάκια, σε 2 νότες.
– Έχεις συνεργαστεί με σπουδαία ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως τον Σταύρο Ξαρχάκο, το Γιάννη Χαρούλη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το Σωκράτη Μάλαμα, την Ελεονώρα Ζουγανέλη και πολλούς άλλους. Κάθε φορά που ανεβαίνεις στη σκηνή πώς αισθάνεσαι; Τι σημαίνει για σένα ο κόσμος που έρχεται να σε ακούσει; Που σε παρακολουθεί;
– Τον Γιάννη και την Ελεωνόρα τους βάζω στην κατηγορία των συναγωνιστών, γιατί ξεκινήσαμε από την ίδια αφετηρία, είμαστε συνομήλικοι και βαδίζουμε τη διαδρομή μας μέσα στους καιρούς με τα όνειρα μας ο καθένας και τις δικές του μάχες.
Για τους υπόλοιπους που αναφέρατε, ήταν τεράστια η τιμή να βρεθώ από ακροατής τους, σε μια σκηνή ή σε έναν δίσκο, μαζί τους. Ακόμα δεν βρίσκω λόγια να πω τι σημαίνει για μένα αυτή η τύχη. Όσους λάτρευα να τους γνωρίσω και να ζήσω μια κοινή καλλιτεχνική στιγμή. Μεγαλειώδες και αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη.
Όπως το ίδιο αισθάνομαι και για τον κόσμο. Που για μένα δεν είναι ένα σύνολο ανθρώπων, αλλά ένας ένας άνθρωπος μοναδικός που επιλέγει να δεθεί μαζί μας και να δέσει με την μουσική και την αισθητική μας μια καταδική του στιγμή.
– Από το Μάρτη ζούμε στον αστερισμό του κορονοϊού. Ο Πολιτισμός έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Θέατρα, σκηνές, μουσικές σκηνές, συναυλίες, παραστάσεις, όλα κλειστά. Πώς σας αντιμετωπίζει το κράτος, το αρμόδιο υπουργείο;
– Δεν χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο από όσα διεκδικούμε μέσα από τις συλλογικότητες και τους οργανισμούς μας. Ζητάμε να αντιμετωπιστούμε με την σοβαρότητα που απαιτεί η ανεπανόρθωτη πληγή του κλάδου μας. Τόσο απλό. Στηρίζω τις πρόσφατες κινητοποιήσεις το καλλιτεχνικού κόσμου όπως και τις κινητοποιήσεις του λαού μας.
– Η τελευταία σου δουλειά, που κυκλοφόρησε στα τέλη του Οκτώβρη, λέγεται «Η εποχή του θερισμού» και πάλι Γεράσιμος Ευαγγελάτος στους στίχους και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Πες μου γι’ αυτή τη δουλειά.
– Αυτή η δουλεία μας έκανε πολύ ευτυχισμένους και υπερήφανους. Ήρθε μετά την πρώτη καραντίνα για να φέρει στη ζωή μας την ώρα του Θερισμού. Να καταγράψει αναμνήσεις, ματαιότητες, έρωτες, αγωνίες, όνειρα τριών τύπων κοντά στα 40 και να απελευθερώσει την δημιουργικότητα μας σε ένα καινούργιο καλλιτεχνικό μήνυμα. Θεωρώ ότι η δουλειά αυτή είναι από μέρους μας μια δήλωση για αυτή την σκοτεινή εποχή, αλλά με ένα κλείσιμο ματιού στην επόμενη μέρα που ίσως έρχεται, φέρουσα και δώρα. Έχει μια δόση αισιοδοξίας, αλλά και βαθιάς συνειδητοποίησης.
– Με το που τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση του εγκλεισμού, τι θα ήθελες να κάνεις;
– Να στριμωχτώ σε ένα πάρτι στον Μπλε Παπαγάλο χορεύοντας μέχρι πρωίας.
– Σε κατηγόρησαν κάποιοι για το ότι υποστηρίζεις το ΚΚΕ και για τις δηλώσεις σου κατά καιρούς. Τι απαντάς σε όλους αυτούς;
– Τί θέλω ξέρω απ’ την αρχή / Χαλάλι κι άμα με παιδεύει. / Δικιά μου είναι η ψυχή / Λυπάμαι αν δε σας βολεύει. / Να ‘στε καλά κι ευχαριστώ / Mα δε θα σκύψω εκατοστό.
Στίχοι από το τραγούδι «Εκατοστό», που βρίσκεται στον δίσκο «Η Εποχή του Θερισμού».
Ακούμε το «Εκατοστό»
Κι εδώ το τραγούδι που έδωσε τον τίτλο του στο δίσκο «Η Εποχή του Θερισμού»
– Πριν κλείσουμε θα ήθελες να προσθέσεις κάτι ακόμη;
– Ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη! Καλούς αγώνες!
– Σε ευχαριστώ για την συζήτηση αυτή. Να θυμίσω πως ήσουν από τους πρώτους που χαιρέτισαν την προσπάθεια του Alt.gr στο διαδίκτυο. Ανανεώνουμε τη συνάντησή μας για μετά από όλη αυτή τη λαίλαπα.
Κλείνω με ένα ακόμη τραγούδι από την τελευταία δουλειά της Νατάσας Μποφίλιου, το «Άλλη Μια Διαδρομή», σε μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου.