Ίμια: 25 χρόνια… «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»!

Ίμια: 25 χρόνια… «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»!

Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων.

Η άθλια καπηλεία καλά κρατεί. Και η υποκρισία, επίσης.

Στην πλευρά της καπηλείας, στην κορυφή των πατριδοκάπηλων, βρέθηκαν τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής» και παραμένει το κάθε λογής ακροδεξιό κατακάθι. Που λερώνουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού). Που σπεκουλάρουν πάνω στη θυσία τους και αναζητούν στη μνήμη τους ερείσματα για τον φασιστικό και εθνικιστικό οχετό τους. Οι -κατά δήλωσή τους- σπορά των ηττημένων του ’45. Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζί. Αυτοί που κουβαλάνε τατουάζ με τα εμβλήματα των κατακτητών που ρήμαξαν την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ ακρη. Οι απόγονοι των δωσίλογων. Να παριστάνουν τους «πατριώτες». Και να μιλάνε για προστασία των Ιμίων και των συνόρων. Αυτοί που συνεχίζουν το έργο των προπατόρων τους. Εκείνων που ξεπούλησαν την Ελλάδα ολάκερη. Αυτοί είναι που πιάνουν στο στόμα του τα τρία παιδιά. Ύβρις.

Στην άλλη πλευρά οι υποκριτές. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμαστε:

α) Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»…

β) Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»…

γ) Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που – κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας – κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»…

Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;
Η ΝΔ και ο κ.Σαμαράς, που είχε υπουργό Εξωτερικών τον κ.Βενιζέλο, συγκυβερνούσε, ναι ή όχι, με το κόμμα του οποίου ο πρώην αρχηγός, για να δικαιολογήσει την πολιτική του στα Ελληνοτουρκικά, δήλωνε: «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, δηλαδή να την υποβαθμίσει, για κάποιες βραχονησίδες»! (σσ: Γ. Παπανδρέου, «Τα Νέα», 23/10/2000)… Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;
Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου, τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών (συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000): «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους ,όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;
Η κυρία Μπακογιάννη της ΝΔ, δέκα χρόνια μετά από τα Ίμια (25/04/2006) δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…)η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δύο δημοκρατίες μας στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες,σε κοινούς αγώνες,αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν(…)». Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ»; Ναι ή όχι;
Ο κ.Σαμαράς, ως πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, δεκαεφτά χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα (8/8/2013) στον Λευκό Οίκο:«Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι.Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία,αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Ας έρθουμε στον κύριο Τσίπρα.

α) Υποδεχόμενος τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο στην Αθήνα ο κ.Τσίπρας τον προσφώνησε λέγοντας ότι με τον Ομπάμα «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο» (μάλλον δεν ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν και επί Ομπάμα στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις).

β) Ακούστηκε ο κ.Τσίπρας να εξυμνεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας και να καταλήγει λέγοντας ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές» (σσ: αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρανκενστάιν τύπου ISIS).

γ) Ακούστηκε, από έναν πρωθυπουργό που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα, να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο».

δ) Ο κ.Τσίπρας (ο και… «αριστερός») είναι το ίδιο πρόσωπο που προσήλθε στον Λευκό Οίκο για να εξυμνήσει τον «αγγελικό» Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά που «ότι κάνει είναι για το καλό».


ε) Ο κύριος Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που ως πρωθυπουργός συνέταξε (αλλά ως αντιπολίτευση… δεν ψήφισε) την νέα συμφωνία για την αναβάθμιση και επέκταση της συμφωνίας για την δράση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα στο πλαίσιο της πολιτικής που εξυμνήθηκε από τον Πάιατ και ως μετατροπή της χώρας σε “γεωστρατηγικό μεντεσέ” των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο κύριος Τσίπρας, το πρόσωπο που ηγήθηκε μιας κυβέρνησης που για την ιταμότητα της αμερικανοφροσύνης της δεν έχει παρά να διαβάσει κανείς την έκθεση του ίδιου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (imerodromos.gr/ekthesi-steit-dipartment-gia-tin-ellada-sok-aristeris-kataischynis-kai-amerikanofrosynis/)

Μητσοτάκης: “Ευχαριστούμε” από… Ιραν μέχρι στενά του Ορμούζ!

Οσο για τον κύριο Μητσοτάκη, τον πρώτο ηγέτη που τάχθηκε υπέρ της δολοφονίας του Ιρανού στρατηγού στο Ιρακ, τον πρωθυπουργό που στέλνει ελληνικούς Πάτριοτ για να ενισχυθεί η αεράμυνα της… Σαουδικής Αραβίας, τον διαθέσιμο να στείλει στρατιωτικές ελληνικές δυνάμεις από τα στενά του Ορμούζ μέχρι το Μάλι, μετά τον ρόλο γλάστρας που εξασφάλισε δίπλα στον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Είναι ο σημερινός πρωθυπουργός που μετά την απίθανη δήλωσή του για το πόσο “προβλέψιμος σύμμαχος” είναι των ΗΠΑ , έσπευσε – και ενώ οι ΗΠΑ την ώρα της εντεινόμενης τουρκικής προκλητικότητας μιλούσαν για “θαλάσσιες διεκδικήσεις” της… Ελλάδας (!) και καλούσαν τις δυο χώρες να λύσουν τις… “διαφορές” τους “συμμαχικά” και “αγαπημένα” – να ψηφίσει στη Βουλή την συμφωνία με τους Αμερικάνους για την μετατροπή όλης της Ελλάδας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση και σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο (imerodromos.gr/giortinos-mponamas-stis-ipa-to-nomoschedio-gia-tis-vaseis/)

Ρωτάμε: Αυτά είναι κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

Μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»: Η πολιτική του «ευχαριστούμε» αποτελεί την μόνιμη πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής απέναντι σε Μπους, Κλίντον, Ομπάμα, Τραμπ και πλέον Μπάιντεν, από εποχής… Τρούμαν. Αυτή είναι η αλήθεια, που φυσικά δεν βρίσκει θέση στους «πάγκους» των πατριδέμπορων της μαύρης επετείου.

Πρόκειται για μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «κατευνάζει» την τουρκική συμπεριφορά, όπως απέδειξαν οι ευθέως επιθετικές κινήσεις της Αγκυρας με το τουρκολυβικό “μνημόνιο”, το “Ορουτς Ρεις”, την περίφημη “γαλάζια πατρίδα” και συνεπάγεται μια διαρκή απειλή για τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον τούρκικο λαό. Και ο ένας λαός και ο άλλος αποτελούν το άθυρμα σε παιχνίδια συμφερόντων των αστικών τάξεων των δυο χωρών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους με τακτικές που είτε έχουν ως έμβλημα τον «τσαμπουκά» είτε το πόσο «ευχάριστες» θα είναι απέναντι σε «συμμάχους» και «εταίρους», εγκυμονούν το ίδιο επικίνδυνο αποτέλεσμα.

Είκοσι πέντε χρόνια μετά από τα Ίμια που οι Αμερικάνοι διέταξαν την Ελλάδα να “κάτσει στα αυγά της” (μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»), την ώρα που
η πατρίδα προσφέρεται σε ρόλο «γεωστρατηγικού μεντεσέ» και οι ταγοί της δηλώνουν “προβλέψιμα” βαποράκια του ιμπεριαλισμού,
με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις συμφωνίες των αμερικανικών βάσεων και των Πρεσπών λειτουργεί σαν τσολιαδάκι του ευρωατλαντισμού,
οι πολυεθνικές του πετρελαίου και της ενέργειας στρώνουν τους νέους δρόμους του αίματος αλλά βαφτίζονται “οικονομικοί σύμμαχοι”,
η Τουρκία απειλεί και προκαλεί,

οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στην Ελλάδα, στο Διεθνές Δίκαιο και στην ειρήνη, επικροτώντας και κατευθύνοντας “λύσεις” στο πλαίσιο των ΝΑΤΟικών διχοτομήσεων και των πολυεθνικών “συνεκμεταλλεύσεων”.

Οι καλοί μας «σύμμαχοι» συμπεριφέρονται ωσάν να μην έχουν ακόμα… καταλήξει σε ποιόν ανήκουν τα Ίμια ή σαν η συνθήκη της Λωζάνης (που την έχουν κάνει κουρελόχαρτο στην περίπτωση της Συρίας και της Μέσης Ανατολής) να μην αποτελεί τμήμα του Διεθνούς Δικαίου. Όσο για τους καλούς μας «εταίρους», αυτοί αρνούνται να πάψουν να πουλούν όπλα στην Τουρκία, όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία ή μας ανοίγουν τις αγκάλες τους αρκεί εμείς να φροντίσουμε να ταίσουμε τις πολεμικές βιομηχανίες τους, όπως η Γαλλία, με τα Rafale και τις φρεγάτες της. Είναι αυτοί της ευρωοικογενείας στην οποία ανήκει η κατεχόμενη και βαλλόμενη πλέον και στην ΑΟΖ της Κύπρος, που παζαρεύουν από την ένταξη της Τουρκίας στις δομές της μέχρι το προσφυγικό. Είναι αυτοί που γελοιοποιούν ακόμα και την γελοιότητα: Αρκεί να θυμηθεί κανείς το πρόσφατο παραμύθι περί “κυρώσεων”…

Αυτοί είναι οι «σύμμαχοι» που εξυμνούνται. Αυτοί είναι οι «εταίροι» που επαινούνται. Που εισπράττουν «ευχαριστώ» – 25 χρόνια μετά τα Ιμια – από τους κύριους, τους εσωτερικούς υπεύθυνους: Τόσο από τους υποκριτές του ευρωατλαντισμού, όσο και από τους κάπηλους του δωσιλογισμού.

Από:

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΟΛΛΑΕΙ...ΔΕΝ ΚΟΛΛΑΕΙ... -Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ !!!

 

Η άλλη όψη




Το νέο «απαγορευτικό» στις διαδηλώσεις από την κυβέρνηση είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ της έντασης του αυταρχισμού. Σε μια προσπάθεια μάλιστα να επενδυθεί με επιχειρήματα αυτή η απαράδεκτη απόφαση, επανέρχονται οι προκλητικές αναλύσεις που ακούγαμε και παραμονές του Πολυτεχνείου, ότι τάχα «όλοι πρέπει να περιοριζόμαστε» και ότι «δεν πρέπει κανένας να έχει "ειδική μεταχείριση"...».

Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια να αποσπαστεί η αγωνιστική διαμαρτυρία, η διαδήλωση των εργαζομένων και της νεολαίας από το περιεχόμενό της. Παρουσιάζουν τον λαϊκό αγώνα απλά σαν ένα «χούι» μιας μερίδας ανθρώπων, που αθροίζεται με αντίστοιχα «χούγια» άλλων κοινωνικών ομάδων: Των «καταναλωτών», των θρησκευόμενων, των ταξιδιωτών κ.ο.κ.

Μόνο που κανένας δεν κατεβαίνει στο δρόμο από χόμπι, για να περνάει η ώρα του. Η πάλη του λαού και της νεολαίας έχει στο επίκεντρο την πολιτική που πλήττει όλους τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, είτε κατεβαίνουν στους δρόμους είτε όχι.

Πρέπει να είναι καθαρό ότι τα μέτρα αυτά της κυβέρνησης, όπως και ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που «ντύθηκε» με αντίστοιχη επιχειρηματολογία, δεν στοχεύουν κυρίως σε αυτούς που θα κατέβουν έτσι κι αλλιώς στη διαδήλωση.

Η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν καλά ότι όσα μέτρα και να πάρουν, δεν μπορεί να μπει φίμωτρο ειδικά στις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος. Αυτό που αμφισβητείται στην πράξη είναι συνολικά το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να οργανώνεται, να αντιστέκεται, να διεκδικεί.

Κάθε τέτοιο μέτρο είναι και μια «ψηφίδα» σε αυτήν τη στρατηγική, που περιλαμβάνει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τα νομικά εμπόδια στη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης στο χώρο δουλειάς, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τον κατάπτυστο νόμο για τις διαδηλώσεις, το αντίστοιχο «εθνικό σχέδιο» που παρουσιάστηκε προχτές κ.ο.κ.

Ενα πλέγμα δηλαδή που αντιμετωπίζει συνολικά τη λαϊκή διεκδίκηση σχεδόν ως εγκληματική πράξη, ως ένα «βαρίδι» με το οποίο πρέπει να «ξεμπερδεύουμε», μαζί με ό,τι άλλο «ενοχλεί» τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Πρόκειται για μια στρατηγική που ακολουθείται σε όλη την ΕΕ και από όλες τις κυβερνήσεις. Δεν είναι αποτέλεσμα ούτε κάποιας ανεξήγητης «εμμονής» της ΝΔ, ούτε του «εθισμού» της σημερινής κυβέρνησης στην καταστολή, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η καταστολή είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής. Και θα εντείνεται όσο περισσότερο εντείνεται η ανάγκη του κεφαλαίου για αντιδραστικές αλλαγές, κάτι που συμβαίνει ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Αλλωστε, και η τελευταία ανακοίνωση της κυβέρνησης για το «όριο των 100 ατόμων» έγινε δύο μόλις μέρες πριν τα αγωνιστικά ραντεβού των φοιτητικών συλλόγων, των εργατικών σωματείων και άλλων φορέων που απαιτούν την απόσυρση ενός ακόμη νομοσχεδίου - τερατούργημα για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Οι απαγορεύσεις αυτές είναι λοιπόν πολιτική επιλογή και όχι «σύσταση των επιστημόνων»(!)... Η πανδημία αξιοποιείται ως πρόσχημα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δεν σταματάει να φέρνει στη Βουλή και να εφαρμόζει σωρηδόν μέτρα που γεννούν δικαιολογημένες αντιδράσεις.

Η προσπάθεια να ντυθούν οι απαράδεκτες αυτές απαγορεύσεις με «υγειονομικό μανδύα», πέρα από τον αντιεπιστημονικό της χαρακτήρα, είναι και εμπαιγμός απέναντι στους εργαζόμενους.

Γιατί την ίδια στιγμή που «απαγορεύονται συγκεντρώσεις άνω των 100 ατόμων» σε ανοιχτούς χώρους, η κυβέρνηση επιβάλλει το στοίβαγμα 150 και 200 ατόμων σε κάθε βαγόνι του μετρό ή σε κάθε λεωφορείο, το πάστωμα μαθητών σε ακατάλληλες αίθουσες, ενώ προστατεύει και την εργοδοσία με την ανυπαρξία ουσιαστικών ελέγχων στους χώρους δουλειάς - υγειονομικές βόμβες.

Το οργανωμένο εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα έχουν δείξει στην πράξη ότι μπορούν να τηρούν και μέσα στην πάλη τους κάθε απαραίτητο μέτρο προστασίας, αφού άλλωστε τα διεκδικούν από την πρώτη στιγμή της πανδημίας, σε αντίθεση με την κυβέρνηση που τα υπονομεύει.

Το πού, πώς και πότε θα γίνει μια διαδήλωση, πώς θα οργανωθεί μια διαμαρτυρία είναι αποκλειστικά υπόθεση των σωματείων και των άλλων μαζικών φορέων, και όχι της κάθε κυβέρνησης και του κράτους.

Η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα παπαγαλάκια τους ας το πάρουν απόφαση: Οσο κι αν προσπαθούν να αξιοποιήσουν την πανδημία ως ευκαιρία για το ξήλωμα λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι αγώνες, η αντίσταση, η διεκδίκηση δεν πρόκειται να κάνουν διάλειμμα, πόσο μάλλον να σημάνουν σιωπητήριο. Κι αυτό ας το χωνέψουν καλά!

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 28 Γενάρη 2021

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 Στη 

Ξεχάστε για λίγο τον Τραμπ και το ποιον του.
Δεν είναι χειρότερος από τους προηγούμενους προέδρους των ΗΠΑ, δεν θα είναι ο Μπάιντεν καλύτερος. 

Όσο και αν ελπίζετε πολλοί, όπως ελπίζατε και πλανηθήκατε με τον Κλίντον (ήταν μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία), τον Μπους υιό (θυμηθείτε το Ιράκ), τον Ομπάμα (Συρία κλπ). 

Αυτοί είναι οι πρόεδροι των ΗΠΑ και αυτή την πολιτική εξυπηρετούν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Μέχρι να βουλιάξουν στην επιδεινούμενη γενική κρίση του συστήματός τους, μόνες ή παρασύροντας και τον υπόλοιπο κόσμο.

Αλλά, όπως αποκαλύπτεται ξεκάθαρα από την ανάρτηση του Zuckerberg 

(και βιαστείτε να το καταλάβετε πριν αποχαιρετίσετε τον μάταιο τούτο κόσμο με αυτή την αβυσσαλέα και θανατηφόρα πλάνη), δεν είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο σε μια αστική δημοκρατία (δικτατορία της αστικής τάξης είναι ό,τι κι αν καταλαβαίνετε οι διάφοροι).

 Αυτό θα έπρεπε να είναι εμφανές, όπως στο κουκλοθέατρο διακρίνει κανείς τα νήματα που κινούν τις μαριονέτες.

Όποιος κι αν είναι ο Τραμπ, είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος μιας χώρας. Μάλιστα της ισχυρότερης καπιταλιστικής. Η οποία χώρα διαθέτει συνταγματικά όργανα, θεσμούς και θεσμικά πρόσωπα. Αντιπρόεδρο, Υπουργικό Συμβούλιο, Γερουσία, Βουλή. Έτσι τουλάχιστον ορίζει η «δημοκρατία» τους. 

Και όμως, δεν είναι αυτά που αποφασίζουν και επιβάλουν την απαγόρευση (το θέμα δεν είναι αν αυτό συνέβη δικαίως ή αδίκως), αλλά το αφεντικό των συγκεκριμένων μέσων. 

Το αφεντικό, όμως, είναι ο κάθε Mark Zuckerberg. Έτσι γίνεται πάντα σε περιόδους κρίσης του συστήματος. Παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους τα πραγματικά αφεντικά και βγάζουν τα σκυλιά τους στη γύρα.

Σε μια αντίστοιχη περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος (που να μην ξεχνάμε πως έφερε τον Β΄ΠΠ) το δήλωναν ξεκάθαρα οι Γερμανοί βιομήχανοι – εμπιστευτικά τότε (Ομοσπονδία Γερμανικών Βιομηχανιών), στις Deutsche Fuhrerbriefe (Επιστολές στους ηγέτες)

«Η διαδικασία μετάβασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, λόγω της αναγκαίας ακύρωσης αυτών των κατακτήσεων [αναφέρεται σε μισθούς και κοινωνικές παροχές] από την οικονομική κρίση, περνά το στάδιο του οξυμμένου κινδύνου, καθώς με την εξαφάνισή τους ο μηχανισμός διάσπασης της εργατικής τάξης ο οποίος βασίζεται σε αυτές θα πάψει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να αρχίσει να στρέφεται στην κατεύθυνση του κομμουνισμού και η αστική κυριαρχία να βρεθεί αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της οργάνωσης ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος… Ένα αστικό καθεστώς το οποίο καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να θυσιάσει τη σοσιαλδημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, να δημιουργήσει ένα υποκατάστατό της και να μεταπηδήσει σε ένα “περιορισμένο” κοινωνικό σύνταγμα.»

Απολύτως εξωθεσμική και η απαγόρευση του προέδρου-κλόουν. Ένας από τους μεγαλοκαπιταλιστές. Μόνος του ή με άλλους μαζί. Και αυτό, στα πλαίσια μιας όξυνσης της ενδοαστικής κόντρας των διαφόρων ελίτ που εξουσιάζουν στις ΗΠΑ. Δηλαδή, το πραγματικό αφεντικό (ένα από αυτά ή πολλοί μαζί) και για τους δικούς τους λόγους επέβαλαν την απαγόρευση.

Παραδόξως, τα αφεντικά, στη βιασύνη τους να πάρουν μέτρα, μας αποκαλύπτουν ποιος κυβερνά. 

Βεβαίως και την ανησυχία τους. 

Το παγκόσμιο οικοδόμημά τους τρίζει. Αποσυντίθεται, κυρίως σ’ αυτή τη φάση, από τις εγγενείς αδυναμίες και τα προβλήματά του. Η εξέλιξη επιταχύνεται με αφορμή την πανδημία. 

Η αμετάκλητη πτώση του δεν θα συμβεί αύριο και κάθε άλλο παρά ανώδυνη θα είναι. 

Ήδη συντελούνται και επιταχύνονται τεραστίων διαστάσεων οικονομικό-πολιτικές μετατοπίσεις.

Μέχρι τότε, ας βολευτούμε αναπαυτικά κι ας απολαύσουμε τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις που έρχονται. Που θα είναι τρομακτικές. Εκτός αν οι λαοί αφυπνιστούν και αντιληφθούν ότι παίζεται η ζωή τους και το μέλλον του είδους μας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ 

https://atexnos.gr/%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%81-2/?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork&fbclid=IwAR2esrLUR_zqqS_1KNnVReMFDo9ixdM1c9XmylZvdrRATl7Xn7_qstORGAQ

Δες και 

| Τι συνέβη με το αμερικανικό "όνειρο";

Podcast της ΚΝΕ - Επεισόδιο 20:

 

27.1.45: Ο Κόκκινος Στρατός Απελευθερώνει το Άουσβιτς

27 Γενάρη 1945: Όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Αουσβιτς 

Από τις αρχές του 1945, στις 12 του Γενάρη, ξεκίνησε η επιχείρηση «Βιστούλα – Οντέρ» του Κόκκινου Στρατού. Τα σοβιετικά στρατεύματα άρχισαν τη μεγάλη επέλασή τους με κατεύθυνση τη πρωτεύουσα της ναζιστικής Γερμανίας, το Βερολίνο.

Οι Γερμανοί, από τον Νοέμβρη του 1944, προετοιμάζονται να αποχωρήσουν, μη μπορώντας να σταματήσουν την επέλαση του Κόκκινου Στρατού. Αρχισαν να γκρεμίζουν τα κτίρια – μάρτυρες των φρικαλεοτήτων τους. Τα κρεματόρια και οι τέσσερις θάλαμοι αερίων ισοπεδώθηκαν. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και ετοιμάστηκαν να μεταφερθούν στο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν, το οποίο πίστευαν οι Γερμανοί ότι δεν θα έπεφτε στα χέρια των Συμμάχων.

Μέχρι τις 18 Γενάρη, οι Γερμανοί εκκένωσαν τα στρατόπεδα του Αουσβιτς, καθώς οι σοβιετικές δυνάμεις πλησίαζαν το συγκρότημα του Αουσβιτς, οδηγώντας σε πορείες θανάτου, μέσα στα χιόνια, περίπου 60.000 εξαθλιωμένους κρατούμενους, με κατεύθυνση το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν στην πόλη Μπέργκεν, και την πόλη Βότζισλαβ Σλάσκι στο δυτικό τμήμα της Άνω Σιλεσίας, όπου φόρτωναν όσους είχαν επιζήσει, σε τρένα για τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Τα SS πυροβολούσαν όποιον έμενε πίσω ή δεν είχε τις δυνάμεις να συνεχίσουν. Περισσότεροι από 15.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις πορείες θανάτου από το Αουσβιτς.

Δυο μέρες μετά, στις 20 Γενάρη, οι Γερμανοί επιστρέφουν στο συγκρότημα Αουσβιτς-Μπιρκενάου και ανατίναξαν τα δυο τελευταία κρεματόρια, στην προσπάθειά τους να εξαφανίσουν τα ίχνη των αποτρόπαιων πράξεών τους από τους Σοβιετικούς.

Το Σάββατο 27 Γενάρη 1945, οι στρατιώτες της 60ής Στρατιάς του 1ου Ουκρανικού Μετώπου του Κόκκινου Στρατού μπαίνει απελευθερωτής στο Αουσβιτς, όπου βρίσκει περισσότερους από 7.000 παρατημένους κρατούμενους, σε τρισάθλια κατάσταση, τους οποίους παράτησαν οι Ναζί γιατί δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να ακολουθήσουν την πορεία θανάτου.

Εκείνο το πρωινό οι σοβιετικοί στρατιώτες του 322ου τμήματος πεζικού της 60ης Στρατιάς, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού Πάβελ Κουρότσκιν, μπήκαν στο πρώτο στρατόπεδο, το Αουσβιτς Ι, όπου αντίκρισαν τις πρώτες εικόνες της φρίκης του Αουσβιτς στα πρόσωπα των 1200 επιζώντων του στρατοπέδου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έμπαιναν στο Αουσβιτς ΙΙ, το περίφημο στρατόπεδο Μπίκερναου, όπου βρήκαν 5.800 επιζώντες, ανάμεσά τους 611 παιδιά.

Από τα 230 000 παιδιά που βρίσκονταν στο Αουσβιτς μόνο 611 απελευθερώθηκαν.

Από τους επιζώντες του Αουσβιτς ακούστηκαν οι πρώτες διηγήσεις για τα τερατώδη εγκλήματα των ναζί που είχαν διαπραχθεί στο Αουσβιτς από τους Γερμανούς φασίστες.

Οι επιζώντες είχαν, όπως ήταν φυσικό, ανάμεικτες αντιδράσεις κατά τις πρώτες ώρες της ελευθερίας τους. Την ώρα που οι περισσότεροι έψαχναν τη δύναμη να κρατηθούν στη ζωή και να γίνουν καλά από τα δεινά, άλλοι αναζητούσαν τις οικογένειές τους ή πρόσωπα οικεία. Δεν ήταν μάλιστα καθόλου σπάνιο το φαινόμενο να νιώθουν ακόμα και ένοχοι που επιβίωσαν, ενώ οι γονείς, τα παιδιά και οι φίλοι τους είχαν πεθάνει.



Μια καλή μερίδα δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε απελευθερωθεί. Όπως έγραψε ο επιζώντας του Άουσβιτς και ψυχίατρος κατόπιν Βίκτορ Φρανκλ: «Δειλά, κοιτούσαμε τριγύρω και περιεργαζόμασταν ο ένας τον άλλο με απορία. Μετά αποπειραθήκαμε μερικά βηματάκια εκτός στρατοπέδου. Αυτή τη φορά δεν μας ούρλιαξαν εντολές ούτε και υπήρχε η ανάγκη να σκύψεις γρήγορα για να αποφύγεις κάποιο χτύπημα ή κλοτσιά. ‘‘Ελευθερία’’, μονολογούσαμε, αν και κανείς δεν μπορούσε να τη συλλάβει».

Από τα πάνω από 6 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν δημιουργήσει οι Γερμανοί φασίστες, πάνω από 1,3 εκατομμύριο εξοντώθηκαν στο Αουσβιτς. 900.000 επιλέχτηκαν και εκτελέστηκαν με διάφορους τρόπους, θανατώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια σε ειδικούς θαλάμους αερίων, απαγχονίστηκαν, πυροβολήθηκαν, έγιναν πειραματόζωα για την εξακρίβωση της αντοχής των ανθρώπων σε διάφορα δηλητήρια, πυροβολήθηκαν. Πάνω από 200.000 πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό και βαρύτατες κακοποιήσεις και ιατρικά πειράματα.

Από αυτούς περίπου 1.100.000 ήταν Εβραίοι ήταν κρατούμενοι. Τους είχαν κρεμάσει διακριτικό ένα κίτρινο εξάκτινο αστέρι στο πέτο. Ανάμεσά τους 55.000 Ελληνες Εβραίοι.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι, περίπου 160.000, φορούσαν διακριτικό ένα κόκκινο τρίγωνο.

Οι Πολωνοί, περίπου 140.000, είχαν ένα «Ρ» πάνω στο κόκκινο τρίγωνο.

Οι Αθίγγανοι και οι «κοινωνικά απροσάρμοστοι», ανάμεσά τους και μερικές πόρνες, περίπου 25.000 άτομα, με διακριτικό στο πέτο ένα μαύρο τρίγωνο.

Οι Αιχμάλωτοι Πολέμου, κυρίως Σοβιετικοί, ήταν περίπου 15.000. Και άλλοι 10.000 από άλλες εθνικότητες: Τσέχοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Σλοβένοι.

Σωφρονιστικοί κρατούμενοι, περίπου 11.000 με διακριτικό ένα «ΕΗ» και μερικές εκατοντάδες ποινικοί κρατούμενοι με διακριτικό ένα πράσινο τρίγωνο.

Και η καταμέτρηση των «κολασμένων» κλείνει με καμιά εκατοστή ομοφυλόφιλους με ένα ροζ τρίγωνο στο πέτο και 400 περίπου Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Βέβαια το Άουσβιτς δεν ήταν το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης που απελευθερώθηκε. Το πρώτο στρατόπεδο ήταν εκείνο του Μαϊντάνεκ, στην ανατολική Πολωνία, που απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 23 Ιούλη του 1944.

Ηταν όμως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης ανθρώπων που έφτιαξαν οι ναζί εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. Εμεινε στην Ιστορία σαν το σύμβολο της κτηνωδίας των Γερμανών φασιστών κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

imerodromos.gr

Οξφόρδη προς κυβέρνηση ΝΔ: «Δεν υπάρχει αστυνομία στο πανεπιστήμιό μας»

«Δεν υπάρχει αστυνομία στο πανεπιστήμιό μας» λέει η Ένωση Διδασκόντων του βρετανικού ιδρύματος

Πηγή: Katiousa

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που προβάλλει η κυβέρνηση και τα πρόθυμα παπαγαλάκια της σε ΜΜΕ και ΜΚΔ για την “αναγκαιότητα” ίδρυσης ειδικού αστυνομικού σώματος στα πανεπιστήμια, είναι υποτίθεται η εναρμόνιση με τις “βέλτιστες διεθνείς πρακτικές” ανώτατων ιδρυμάτων του εξωτερικού, ειδικότερα δε του πανεπιστημίου της Οξφόρδης.


Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν άργησαν φυσικά να φτάσουν και στα αυτιά του προσωπικού διδασκόντων του ιδρύματος, που με ψήφισμα της τελευταίας γενικής συνέλευσης της ένωσής του (Oxford UCU), διαψεύδει ότι υπάρχει αστυνομία στην Οξφόρδη, ενώ παράλληλα εκφράζει την ανησυχία του για την κυβερνητική απόφαση στην Ελλάδα, όπως και την αλληλεγγύη του στους συναδέλφους, φοιτητές και όλους τους πολίτες που αντιδρούν στο αυταρχικό αυτό μέτρο.

Συγκεκριμένα η ανακοίνωση αναφέρει:

Η Oxford UCU σημειώνει πως το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης δεν έχει πανεπιστημιακή αστυνομική δύναμη και ότι η ασφάλεια στους χώρους του πανεπιστημίου παρέχεται από προσωπικό του ίδιου του πανεπιστημίου.

Η Oxford UCU θεωρεί πως η πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης να συσταθεί μια ειδική αστυνομική δύναμη για τα ελληνικά πανεπιστήμια, προφανώς χωρίς ευρεία διαβούλευση ή επαρκή εξέταση εναλλακτικών, είναι ανησυχητική και δεν ευθυγραμμίζεται με τις βέλτιστες πρακτικές.

Η Oxford UCU σημειώνει την αλληλεγγύη της στους Έλληνες συναδέλφους, γονείς και πολίτες που αντιτίθενται σε μια τέτοια ειδική πανεπιστημιακή αστυνομική δύναμη, που είναι απίθανο πως θα ανταποκριθεί στα πιο άμεσα προβλήματα των ελληνικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, όπως είναι η χρόνια υποχρηματοδότηση (ανάμεσά τους και στην παροχή ασφάλειας) και οι περικοπές προσωπικού.

ΤΣΩΡΤΣΙΛ: Ένας Εγκληματίας, "Ηγέτης του Δημοκρατικού Κόσμου"

"Δεν έγιναν λάθη πχ στην αντιμετώπιση των Ινδιάνων της Αμερικής ή των μαύρων της Αυστραλίας.. 

δεν είναι λάθος ότι μια ισχυρότερη φυλή, υψηλότερης ποιότητας και σοφίας, πήρε την θέση τους": 

Σαν σήμερα, 24 Ιανουαρίου 1965, πεθαίνει ο ρατσιστής εγκληματίας πολέμου Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Γεννήθηκε το 1874 στο Ανάκτορο Μπλενχάιμ και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας ευγενών. Σπούδασε αρχικά στη σχολή Χάρροου και αργότερα στην στρατιωτική ακαδημία. 

Αξιωματικός του ιππικού από το 1895, παρακολούθησε τον ίδιο χρόνο, ως στρατιωτικός παρατηρητής (απο την πλευρά των αποικιοκρατών), τις επαναστατικές εξελίξεις στην Κούβα, που πολεμούσε ενάντια στους Ισπανούς. 

Όπως έγραψε το 1896, φοβόταν ότι η Κούβα θα γίνει "μια άλλη μαύρη δημοκρατία" το 1896. 

Με την λέξη "άλλη" αναφερόταν στην Αϊτή, που ήταν το πρώτο έθνος στη σύγχρονη εποχή που κατήργησε την δουλεία και κυβερνήθηκε απο μαύρους. 

Aκολούθησε η Μέση Ανατολή.
Στο Αφγανιστάν συμμετείχε στις σφαγές ενάντια στους τοπικούς πληθυσμούς: "Όλοι όσοι αντιστέκονται θα σκοτωθούν" για "να αναγνωρίσουν την ανωτερότητα της (λευκής) φυλής". 

Έγραφε με ενθουσιασμό για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα: "Προχωρήσαμε συστηματικά, χωριό ανά χωριό, καταστρέψαμε τα σπίτια, κάψαμε τις καλλιέργειες". 

Αναζητώντας δημοσιότητα και μετάλλια, έφυγε για την Αφρική. Συμμετείχε στην επέμβαση των Άγγλων ενάντια τον λαό του Σουδάν και αργότερα πήγε, ως δημοσιογράφος, στην Ν.Αφρική.

Στην διάρκεια του πολέμου των Μπόερς, οι Βρετανοί έκλεισαν χιλιάδες άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Ο Τσώρτσιλ συνόψισε το χρόνο του στην Ν.Αφρική με φράσεις όπως "ήταν πολύ διασκεδαστικό". 

Το 1900 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής. 

Συνέχιζε να υπερασπίζεται ρατσιστικές απόψεις μέσα στο κοινοβούλιο και έδωσε μάχη για να μην αποκτήσουν οι μάυροι δικαίωμα ψήφου στην Ν.Αφρική (στο όνομα της "αυτοδιοίκησης" των λευκών). Γρήγορα άρχισε να αναλαμβάνει διοικητικές και υπουργικές θέσεις. 

Aπο αυτές τις θέσεις είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, πολλά απο τα οποία ήταν δική του έμπνευση.

 Φανατικός πολέμιος κάθε αγώνα του Ιρλανδικού λαού για ανξαρτησία, οργάνωσε το 1920 τα ένοπλα αποσπάσματα των δολοφόνων "Black and Tans". Το σώμα αποτελείτο από πρώην μισθοφόρους, πρώην κατάδικους και αργόσχολους μέθυσους, που πληρώνονταν 7 λίρες την εβδομάδα, τα διπλά από όσα έπαιρναν οι τακτικοί στρατιώτες), δωρεάν κατάλυμα και σίτιση και εξουσία για να δολοφονούν και να τρομοκρατούν. 

Ακολούθησε νέο κύμα βίας και εγκλημάτων στην Ιρλανδία. Ήταν οπαδός της χρήσης τοξικών αερίων και χρησιμοποίησε αυτή την τακτική ενάντια στους "απολίτιστους" και τον επαναστατημένο λαό της Ρωσίας και τους Μπολσεβίκους το 1919, βομβαρδίζοντας ολόκληρες περιοχές με δηλητηριώδη αέρια. 

Οργάνωσε βομβαρδισμούς άμαχου πληθυσμού (Κούρδων, Ιρακινών κ.α)στην Μέση Ανατολή την δεκαετία του 1920. 

Ήταν επίσης οπαδός της χρήσης του στρατού (μαζί με την αστυνομία) ενάντια στα συνδικάτα και τους εργατικούς αγώνες.

 Όταν άρχισε να ανεβαίνει ο φασισμός, δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Μουσολίνι:"αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν με όλη μου την καρδιά μαζί σας στην μάχη ενάντια στον λενινισμό".

Στον Ισπανικό εμφύλιο, δικαιολογούσε την υποστήριξη του Χίτλερ στον Φράνκο ως αναγκαία ενάντια στους "κόκκινους". 

Η επιθετικότητα του Χίτλερ ανάγκασε τον Τσώρτσιλ να αμυνθεί, όχι απο κάποιον "αντιφασισμό" αλλά για να διαφυλάξει τα Βρετανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. 

Ακόμα και το 1940, όταν ο πόλεμος ήταν δεδομένος, έστελνε επιστολές με παρακλήσεις στον Μουσολίνι.

Στον πόλεμο, συνέχισε τις ίδιες ιμπεριαλιστικές τακτικές.

 Όταν οι ιαπωνικές δυνάμεις εισέβαλαν στη Βιρμανία, το 1942, η κυβέρνηση, ακολούθησε πολιτική καμένης γης στις αποικίες γύρω από τον Ινδικό Ωκεανό.

Χωράφια και αποθήκες εξολοθρεύτηκαν, ζωτικής σημασίας υποδομές όπως γαίες και συστήματα ύδρευσης, καταστράφηκαν και διαλύθηκαν όλα τα δίκτυα μεταφοράς αγροτικών προιόντων. 

Ακολούθησε ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο "Λιμός της Βεγγάλης":

Οι κυβερνήτες διαφόρων περιοχών, σε συνεργασία με τη βρετανική κυβέρνηση, αρνούνταν να παράσχουν τρόφιμα στον κόσμο. Προτιμούσαν να εφοδιάσουν τον βρετανικό στρατό, όπως ήταν η ρητή εντολή. Η διαταγή δεν άλλαξε όταν ο κόσμος άρχισε να πεθαίνει απο την πείνα.

Στην Βεγγάλη ο Τσώρτσιλ δολοφόνησε 2-3 εκατομμύρια Ινδούς. Όταν οι εκκλήσεις για βοήθεια έφτασαν στον Τσώρτσιλ, 

απάντησε "Λιμός ξε-λιμός, οι Ινδοί θα γονιμοποιούνται σαν τα κουνέλια".

Στο τέλος του πολέμου ο Τσώρτσιλ, μαζί με το Βρετανικό επιτελείο, σχεδιάσαν και οργάνωσαν το σχέδιο μαζικών δολοφονιών και καταστροφών πόλεων και υποδομών στην Γερμανία (και σε περιοχές που προέλαυναν οι Σοβιετικοί), πολλές φορές χωρίς να θίγονται στρατιωτικοί στόχοι των ναζί. 

Aκολούθησαν αμέτρητα θύματα και καταστροφές. 

Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου ο Τσώρτσιλ, οι Βρετανοί και η Ελληνική αστική τάξη οργάνωσαν τις σφαγές στα Δεκεμβριανά της Αθήνας το 1944. 

Ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο "Σιδηρούν Παραπέτασμα", σε διάλεξη του στις ΗΠΑ 1946, ανοίγοντας τον δρόμο (μαζί με τις ΗΠΑ) για τον αντικομμουνισμό, τον ψυχρό πόλεμο και τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. 

 Ο Τσώρτσιλ, οπαδός της χρήσης χημικών όπλων, υποστήριξε μαχητικά τις ΗΠΑ για τις ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, άλλο ένα απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατα της ανθρωπότητας.
Μάλιστα έλεγε στους αμερικανούς ότι θα έπρεπε να ρίξουν ατομική βόμβα και στην Σοβιετική Ένωση.

 
Τα ιμπεριαλιστικά εγκλημάτα συνεχίστηκαν. Η πολιτική του Τσώρτσιλ οδήγησε σε διαμελισμό την Ινδία το 1947, με αποτέλεσμα 2.5 εκατομμύρια νεκρούς και 12.5 εκατομμύρια πρόσφυγες. To 1952 προχώρησε σε επέμβαση για να καταστείλει τον εξεγερμένο λαό της Κένυας.

150.000 οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα σχολεία έκλεισαν και ακολούθησε τρομοκρατία κατά του άμαχου πληθυσμού. Το 1953 ανέτρεψε με πραξικόπημα την εκλεγμένη κυβέρνηση της Γουιάνα, επειδή είχε ανακοινώσει πρόγραμμα εθνικοποιήσεων.

Την ίδια χρονιά, ενορχήστρωσε, μαζί με τις ΗΠΑ, την ανατροπή
του Ιρανού πρωθυπουργού Μοχάμεντ Μοσαντέγκ γιατί είχε εθνικοποιήσει την πετρελαιοβιομηχανία της χώρας (που είχαν αρπάξει οι Βρετανοί):

Ο Τσώρτσιλ περιέγραψε το πραξικόπημα ως την "καλύτερη επιχείρηση που έχει γίνει μετά τον πόλεμο".

Ο εγκληματίας πολέμου Τσώρτσιλ πέθανε 24/1/1965, σε ηλικία 91 ετών. Μέχρι σήμερα περιγράφεται ως "ηγέτης του δημοκρατικού κόσμου" κ.α. Η ιστορία του είναι η ιστορία του ιμπεριαλισμού, του αντικομμουνισμού, των "ειρηνευτικών αποστολών", των δήθεν "αξιών της Ευρώπης", που συνεχίζεται, με άλλες μορφές και ονόματα, μέχρι σήμερα.

Από:

Praxis Review
@praxis_review

Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

"Εσύ μου 'γραψες την προδοσία στο χαρτί αλλά εγώ θα σου τη γράψω στο κούτελο": 

Ήταν τέτοιες μέρες, Ιανουάριος του 1806, όταν οι Οθωμανοί αποφάσισαν την σφαγή των Κλεφτών της Πελοποννήσου και ιδιαίτερα του ηγέτη τους Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Το Πατριαρχείο τους αφόρισε με μια κατάπτυστη εγκύκλιο του Πατριάρχη Καλλίνικου Ε’, η οποία καταδίκασε τους κλέφτες και τον Κολοκοτρώνη -που συγκρούονταν ένοπλα με την Οθωμανική εξουσία- με στόχο να ενισχυθεί η επιδρομή των Οθωμανών και να μην μπορεί κανείς να προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια στον Κολοκοτρώνη και τους άνδρες του.

Η εγκύκλιος καλούσε τους πάντες να τηρούν "απαρασάλευτα όσα προστάζενται" με "μεγάλην δουλικήν κλίσιν" και να "εμποδίζουν με κάθε τρόπον και με όλην τους την δύναμιν κάθε κίνημα".

 Μάλιστα, ο Καλλίνικος απειλούσε να μην αγνοηθεί η εγκύκλιος γιατί θα ακολουθήσουν "χαλεπώτατα παιδευτήρια" με αποτέλεσμα ακόμη και τον "πικρόν θάνατον της ζωής" τους. 

Ο αφορισμός απο την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ένα απο τα μεγαλύτερα όπλα καταστολής των Οθωμανών στην τουρκοκρατία.

Οι απλοϊκοί άνθρωποι της εποχής πολλές φορές έτρεμαν περισσότερο τον αφορισμό και από τον ίδιο το θάνατο.

O αφορισμός των κλεφτών από το Πατριαρχείο έφτασε στην Πελοπόννησο μαζί με ένα σουλτανικό διάταγμα, που διέταζε τον τοπικό πληθυσμό να μην προσφέρει καταφύγιο στους κλέφτες, να μην τους χορηγεί τρόφιμα, να διακόψει κάθε σχέση μαζί τους, να τους καταδίδει στις Οθωμανικές αρχές και να ενισχύει τον στρατό όταν οργάνωνε επιχειρήσεις εναντίον τους. 

Η προδοσία του Πατριαρχείου είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τους κλέφτες και τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος γράφει στα απομνημονεύματα του: 

"Ο Σουλτάντος λαμβάνει την ιδέα να κόψη τον λαόν. Ο πατριάρχης κάμει παρατηρήσεις και λέγει: ‘"Τι πταίει ο λαός; Να σκοτώσωμεν τους πρωταιτίους, τους κακούς". Τότε κάμνει ένα φερμάνι ο Σουλτάνος να σκοτώσουν τους κλέφτας. Αφοριστικό έρχεται του Πατριάρχου δια να σηκωθεί ο όλος ο λαός, κι έτσι εκινήθηκεν όλη η Πελοπόννησος. Τούρκοι και Ρωμιοί κατά των Κολοκοτροναίων". 

Έτσι, με τη συνδρομή της εκκλησίας και των προκρίτων του Μοριά, ο κατατρεγμός εναντίον των κλεφτών έλαβε την αγριότερη μορφή του. 

Κάθε χωριό έγινε και μια θανάσιμη παγίδα. Oθωμανοί και "Έλληνες" που συνεργάζονταν μαζί τους, έστηναν ενέδρες, τους συλλάμβαναν και τους οδηγούσαν σιδηροδέσμιους στην Τριπολιτσά.

 Οι αφορισμένοι Κολοκοτρωναίοι δεν μπορούσαν να βρουν άσυλο πουθενά. 

O ίδιος ο αδελφός του Κολοκοτρώνη προδόθηκε απο έναν χαφιέ καλόγερο και σκοτώθηκε απο τους Οθωμανούς: 

"Ὁ Γιάννης δὲν εὗρε τὸν φίλον του ἐπῆγε εἰς τοὺς Αἰμυαλούς, μοναστήρι, τοῦ ἔδωκε ἕνας καλόγερος φαγὶ καὶ ἔπειτα ἐπῆγε, ἔδωσε εἴδησιν εἰς τοὺς Τούρκους, ἐπῆγαν, τὸν πολιόρκησαν εἰς τὸν ληνὸν καὶ τὸν ἐσκότωσαν".

 Οι ένοπλες ομάδες του Κολοκοτρώνη ξεκληρίστηκαν, μαζί με όσους τις είχαν υποστηρίξει. O ίδιος μόλις που κατάφερε να διαφύγει.

 Στράφηκε και κατά του Γρηγορίου του Ε' (που αργότερα αφόρισε την επανάσταση του 1821), ο οποίος και αυτός έστειλε επιστολή με την οποία ζητούσε πίστη στο Σουλτάνο. Πειρατής πλέον στην Χαλκιδική ο Κολοκοτρώνης στέλνει επιστολή στον Γρηγόριο τον Ε' που βρισκόταν στο Άγ.Όρος.

 Τον κατηγορεί για την "κατάντια" του και γράφει: 

"Εσύ μου 'γραψες την προδοσία στο χαρτί αλλά εγώ θα σου τη γράψω στο κούτελο". 

Είναι άλλη μια μαύρη σελίδα του αντιδραστικού ρόλου της ηγεσίας της Εκκλησίας στους αγώνες ενάντια στους Οθωμανούς.




Πηγές: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, "Απομνημονεύματα", Νίκος Γιαννόπουλος, "Ο αφορισμός από το πατριαρχείο και το τατουάζ του Κολοκοτρώνη", Τάκης Κανδηλώρος, "Ο αρματωλισμός της Πελοποννήσου 1500-1821", dialogos, "Οι αφορισμοί των επαναστατών από την Εκκλησία"

Praxis Review

Ο ΓΙΩΡΓΗΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ...

 "Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι"

Η ανατριχιαστική φράση προέρχεται από το έργο του Μενέλαου Λουντέμη,Οδός Αβύσσου αριθμός Ο (1962). Τη χρονιά που κυκλοφόρησε το βιβλίο του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια.

Στην αίθουσα του Στρατοδικείου, ο Γιώργης, κεντρικό πρόσωπο στο μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη, βασανισμένος τόσο άγρια στο Μακρονήσι που για να ξαναδεθούν οι σκόρπιες ίνες του μυαλού του έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε νευρολογική κλινική, σηκώνεται όρθιος και με σταθερή φωνή «απολογείται» καταγγέλλοντας μπροστά στους δικαστές του τα βασανιστήρια, τις εκτελέσεις κι αυτήν ακόμα την παρωδία δίκης με το προαποφασισμένο αποτέλεσμα της θανατικής του καταδίκης. Όσα καταγγέλλει προκαλούν -όπως είναι φυσικό- εκνευρισμό στην έδρα.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σιωπή! Χρησιμοποιείς την ιεράν ταύτην αίθουσαν δια την βρομεράν σου προπαγάνδα; Αρκεί!

ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΗΣ: Αφήστε τον, κ. Πρόεδρε… πολύ γρήγορα-μόλις ο θάνατός του γίνει βεβαιότης- θα σκύψει τον αυχένα.

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Κάνετε λάθος. Θα πάω όρθιος παντού. Όρθιος όπως περπάτησα ως τώρα, ακόμα κι όταν τα πόδια μου έσταζαν αίματα. Πρέπει, για την Ιστορία, να σας πω ότι χτες βράδυ, μετά το τέλος της δίκης, τρεις άνθρωποι μπήκαν στο κελί μου κι όλη τη νύχτα πάλεψαν να σπιλώσουν την τελευταία μέρα της ζωής μου, αποσπώντας μου την ταπεινωτική «μετάνοια». Θα μπορούσα να σας δείξω τις πληγές και τα εγκαύματα που έκαναν σ’ ολόκληρο το κορμί μου. Δεν το κάνω όμως για να μη νομισθεί ότι εκλιπαρώ την επιείκεια ή τον οίκτο σας. Δεν με πιστεύετε;

ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΗΣ: Εγώ το πιστεύω. Όχι, κ. Πρόεδρε. Εγώ το πιστεύω. Γι’ αυτό, κατηγορούμενε, σε συμβουλεύω εγώ, πατρικώς- όχι με βασανισμούς και απειλάς- σε προτρέπω πατρικώς να εγκαταλείψεις, επιτέλους, αυτό το στείρον ανώφελον πείσμα-χάριν μιας αβεβαίας υστεροφημίας- και να επανέλθεις εις τους κόλπους της Πατρίδος, ήτις θα σε δεχθεί και θα περιθάλψει τας πληγάς σου.

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Παιδιά που τα δέρνουν στο σπίτι με το ξύλο φεύγουν μακρύτερα. Όχι, κ. Στρατοδίκα, δεν θα επιστρέψω στο ετοιμόρροπο σπίτι σας που τόσο άσκημα κάνετε αν το λέτε ‘Πατρίδα’. Δεν θα επιστρέψω ούτε με το γλυκό σας ύφος, που τόσο αδέξια ηχεί στα χείλη σας. Δεν θα επιστρέψω σ’ ένα σπίτι που τας θεμέλια και το κατώι του πλημμύρισαν από αίματα. Πατρίδα είναι εκείνο που για χάρη του θυσιάζονται οι άνθρωποι και όχι εκείνο που για χάρη του σκοτώνουν.

ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΗΣ: Ε, τότε πήγαινε στο διάολο! Πήγαινε στον θάνατο που σου αξίζει!

Πηγή : Μενέλαος Λουντέμης, «Οδός Αβύσσου αριθμός Ο», μυθιστόρημα.

Τζέλλα Δελαφράγκα

"Η φρίκη της Μακρόνησος δε χωράει σε βιβλία. Διαβάζεται μόνο μες στα μάτια των τρελών της. Μόνο τ' αυτιά του Λαυρίου πρόφτασαν στην αρχή ν' αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ' τις φωνές... Στην αρχή, γιατί αργότερα ράγισαν κι αυτά και δεν άκουαν πια τίποτα. Κι έτσι απόμειναν μόνο οι σκύλοι -με το προφητικό τους ένστικτο- να σκορπούν απ' τους καρβουνοσωρούς τις οιμωγές τους, σα μαύρους χρησμούς που έβγαιναν απ' τα σπλάχνα του προαιώνιου ζώου".

"Εδώ είναι το σπίτι του Μενέλαου.
Όχι οδός Αβύσσου, αριθμός Μηδέν.
Οδός Ανθρώπου, αριθμός 1.
Δε χρειάζεται να χτυπήσεις.
Η πόρτα ανοιχτή. Μπορείς να μπεις.
Μ' αναμμένο το φανάρι της καρδιάς μου μες στη νύχτα
φωτίζω την πόρτα σου, Μενέλαε. Σε βρήκα.
Περάστε, αδέρφια. Το σπίτι του όλους μας χωράει.
Εδώ μένει ένας άνθρωπος που καίγεται απ' τον ήλιο
της καρδιάς του και φωτίζει."

(Γιάννης Ρίτσος, Απρίλης 1955, Απόσπασμα από ποίημα αφιερωμένο στον Μενέλαο Λουντέμη, εφ. Αυγή, 22/5/1955, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Για να το Προμηθευτείς: 

https://sep.gr/eshop/titlos/odos-avyssoy-arithmos-0/