Οι διοργανωτές δεν βρήκαν πηγή έμπνευσης στη λεηλασία των βουνών από τις ανεμογεννήτριες ή τον αντιπεριβαλλοντικό νόμο της κυβέρνησης, αλλά… στην ιστορία των Ζεκ και τους “πολιτικούς κρατούμενους στην πρώην ΕΣΣΔ”
Κατιούσα
Σε μια εποχή που οι ρατσιστικές και οι φυλετικές διακρίσεις υποθάλπονται στην μητρόπολη του καπιταλισμού στις ΗΠΑ και μάλιστα στην καρδιά του αμερικανικού κράτους, όπως στα σώματα ασφαλείας, κάποιοι που οργανώνουν αγώνες ορεινού τρεξίματος εδώ στην Πιερία ονόμασαν έναν τέτοιο αγώνα τους «Gulag – 100», γιατί λέει εμπνεύστηκαν από την ιστορία των Ζεκ «κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστικής εργασίας για πολιτικούς κρατούμενους στην πρώην ΕΣΣΔ».
Δεν εμπνεύστηκαν να κάνουν έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος ενάντια στην λεηλασία των βουνών από τις ανεμογεννήτριες (βλ. Πιέρια όρη), ούτε ενάντια στον νέο «περιβαλλοντικό» νόμο που παραδίδει ορεινούς όγκους, φυσικό πλούτο, σε αδηφάγα επιχειρηματικά συμφέροντα, μονοπώλια και πολυεθνικές, εμπνευστήκαν από τα «GULAG».
Βέβαια ο καθένας έχει δικαίωμα να εμπνέεται από ό,τι θέλει, αρκεί τα γεγονότα να τοποθετούνται στην σωστή τους διάσταση και χωρίς παραμορφωτικούς φακούς για να μην κακοποιείται η αλήθεια.
Τα «γκουλάγκ» αποτέλεσαν άλλο ένα τόξο στη φαρέτρα της ακραιφνούς αντικομουνιστικής προπαγάνδας για να προσδώσουν στο πρώτο εργατικό – σοσιαλιστικό κράτος την πρώην ΕΣΣΔ χαρακτηριστικά ανελευθερίας και καταπίεσης προς το λαό της.
Τώρα πώς μπορεί να καταπίεζε τον λαό της η πρώην ΕΣΣΔ που πήρε έναν λαό που το 80% πριν την επανάσταση των μπολσεβίκων το 1917 δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει και πέθαινε κάτω από κακουχίες και αντίξοες συνθήκες και έφθασε αυτός ο λαός σε 40 χρόνια να πηγαίνει στο διάστημα, αναπτύσσοντας βαριά βιομηχανία, εκβιομηχανίζοντας την αγροτική παραγωγή, εξασφαλίζοντας εργασία για όλο τον πληθυσμό με πρωτοφανή κοινωνικά δικαιώματα για την εποχή, κατοικίες για όλους και τροφή, παροχή καθολικής και δωρεάν μόρφωσης, υγείας, πρόνοιας, πρόσβαση στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τον ελεύθερο χρόνο κτλ, ας μας το εξηγήσουν οι διάφοροι κοντόφθαλμοι «ειδήμονες» που έχουν εθιστεί να ερμηνεύουν την ιστορία από την σκοπιά των εκμεταλλευτών αστών.
Έχει πάντως αξία να γνωρίζουμε τις κοινωνικοπολιτικές διεργασίες που συντελούνταν στην πρώην ΕΣΣΔ και κυρίως ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν αποτέλεσε κάποιο μονόπρακτο έργο, αλλά πραγματοποιήθηκε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και σύνθετες συνθήκες (εμφύλιος πόλεμος, επέμβαση της Αντάντ, επίθεση ναζιστικού άξονα) με τον κάθε εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό να καραδοκεί, για να υπονομεύσει αυτή την διαδικασία, για την κοινωνική απελευθέρωση, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ένας από τους αρχιτέκτονες των μυθευμάτων σχετικά με «γκουλάγκ» ήταν ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν που τον είχαν πάρει υπό προστασία τους οι ΗΠΑ. Το πόνημά του «αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», που έγραψε προς το τέλος του 1960 και στο οποίο βασίστηκε όλη η διεθνής προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών, θεωρήθηκε μεταγενέστερα κείμενο άνευ ιστορικής και επιστημονικής σημασίας, που περιείχε ανακρίβειες και φαντασιοπληξίες του συγγραφέα, ενώ τίποτα από αυτά που έγραψε δεν αποδείχθηκαν όταν άνοιξαν τα αρχεία της πρώην ΕΣΣΔ μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού.
Για την ιστορία να πούμε ότι ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν ήταν υποστηριχτής του Ισπανού δικτάτορα Φράγκο και μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1975, μετέβη εκεί για να ανακόψει τις δημοκρατικές διεργασίες που απαιτούσε με μαζικούς αγώνες ο λαός. Ο Σολζενίτσιν ήταν ακόμα υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης της Αμερικής στην Πορτογαλία, όταν μετά από 40 χρόνια δικτατορίας, το 1974, ανώτεροι υπάλληλοι του στρατού μαζί με τον λαό επαναστάτησαν εναντίον της. Ο βίος και η πολιτεία του Σολζενίτσιν ταυτίστηκαν με τις πιο επικίνδυνες και αντιδραστικές θέσεις του ιμπεριαλισμού, όπως όταν έκανε κριτική στις ΗΠΑ που αποχώρησαν από το Βιετνάμ και τερμάτισαν τον αιματηρό αυτό πόλεμο.
Έγγραφα της CIA ήρθαν πρόσφατα στην δημοσιότητα που απομυθοποιούν και απαντούν στις διαστρεβλώσεις και τις υπερβολές σχετικά με τα «γκουλάγκ». Μέσα στα έγγραφα της CIA, υπάρχουν αναφορές για τον αριθμό των κρατουμένων, για τον τρόπο της διαβίωσής τους, για το περιεχόμενο των ποινών τους, κ.α.
Εκεί βλέπουμε ότι τα «γκουλάγκ» ήταν ενταγμένα στο ποινικό και σωφρονιστικό σύστημα της ΕΣΣΔ, την περίοδο από το 1930 μέχρι τα μέσα του 1950 και οι φυλακισμένοι ήταν 2.000.000. Αυτό σαν ποσοστό επί τοις εκατό του πληθυσμού της ΕΣΣΔ ήταν το πολύ 2,4%, και δίνει απάντηση στα ψέματα του Σολζενίτσιν που μιλούσε για δεκάδες εκατομμυρίων εκτοπισμένων.
Από τα έγγραφα της CIA διαφαίνεται ότι το 90% ήταν ποινικοί κρατούμενοι που ήταν εκεί για βιασμούς, κλοπές, φόνους, μικροαπατεωνιές, λαθρεμπόριο, καταρρίπτοντας το κίβδηλο επιχείρημα περί στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας αντιφρονούντων και πολιτικών κρατουμένων. Ουδέποτε βρέθηκαν κρεματόρια, θάλαμοι αερίων ή ομαδικοί τάφοι για την διαχείριση των δήθεν εκατομμυρίων νεκρών των «γκουλάγκ». Αυτοί που ήθελαν να τα ταυτίσουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Άουσβιτς πατώντας στην ανιστόρητη και αντιεπιστημονική θεωρία των 2 άκρων, απέτυχαν οικτρά.
Το σύστημα της καταναγκαστικής εργασίας σαν αναπόσπαστο τμήμα της ποινικής δικονομίας έδινε την δυνατότητα στους φυλακισμένους να δουλεύουν σε διάφορους κλάδους της οικονομίας κυρίως στις κατασκευές και στην γεωργία. Οι κρατούμενοι τρέφονταν επαρκώς, σύμφωνα με τα έγγραφα της CIA και από το 1954 έπαιρναν και μισθό για 10ωρη εργασία που αργότερα έγινε 8ωρη, όπως όλοι οι εργαζόμενοι.
Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά από τις έρευνες που έφεραν στο φως αποχαρακτηρισμένα αχρεία των ΗΠΑ και των μυστικών υπηρεσιών τους που μόνο φιλοσοβιετική ή φιλοσοσιαλιστική κατεύθυνση δεν είχαν. Υπάρχουν ακόμα δεκάδες στοιχεία από έγγραφα της CIA που απομυθοποιούν την «κόλαση» των «γκουλάγκ». Η συκοφαντία, το ψέμα, η διαστρέβλωση, η παραποίηση αποτελούν τα συστατικά της αντικομουνιστικής προπαγάνδας.
Ο αντικομουνισμός σαν κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος στρέφεται κυρίως ενάντια στον λαό, που στις σημερινές συνθήκες του ετοιμάζουν να του φορτώσουν στην πλάτη τα σπασμένα της νέας οικονομικής κρίσης, για να βρουν διέξοδο τα συσσωρευμένα κεφάλαια και να φέρουν νέα υπερκέρδη στους καπιταλιστές και τα μονοπώλια.
Ο αντικομουνισμός πάει χέρι – χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική και την κρατική καταστολή, για αυτό κάθε προσπάθεια προώθησής του πρέπει να απαντάται από τον ίδιο λαό.