Ταμείο...
Οπως μάλιστα ακούγεται, εκεί θα καταλήγει και κάθε είδους κρατική «αρωγή», αλλά και το ευρωπαϊκό χρήμα που επιδιώκει να αποσπάσει η κυβέρνηση, ανταγωνιζόμενη μάλιστα με τη ΝΔ για το ποιος έχει το πάνω χέρι στην ενεργοποίηση των μηχανισμών της ΕΕ.
Βέβαια, όσα περισσότερα λέγονται και όσο περισσότερο ανεβαίνει προπαγανδιστικά ο πήχης για την προοπτική αυτού του ταμείου, τόσο θα πρέπει να κουμπώνονται οι πυρόπληκτοι, που δικαιολογημένα αναζητούν από κάπου να πιαστούν, ιδιαίτερα εκείνοι που τα έχασαν όλα και αντιλαμβάνονται από τα μέτρα της κυβέρνησης ότι η κρατική στήριξη απέχει παρασάγγας από το να ικανοποιήσει τις πραγματικές τους ανάγκες.
Η εμπειρία από το προηγούμενο ταμείο για την αποκατάσταση των καμένων στην Ηλεία δείχνει ότι ελάχιστα από τα χρήματα που συγκεντρώνονται φτάνουν τελικά στους πληγέντες, παρά τη γενναία και αγνή προσφορά των λαϊκών στρωμάτων από το υστέρημά τους.
... φερετζές
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά: Πίσω από τέτοια ταμεία, η κυβέρνηση, και συνολικά το κράτος, πάει να κρύψει τη δική της ευθύνη να σταθεί στους πληγέντες με ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης και προστασίας, πετώντας το μπαλάκι στη λαϊκή αλληλεγγύη, την οποία προσπαθεί προκλητικά να οικειοποιηθεί, και στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την οποία αποθεώνει.
Σε καμιά περίπτωση επομένως η λειτουργία του ταμείου δεν πρέπει να καλλιεργήσει προσδοκίες που θα παραλύσουν κάθε διεκδίκηση από το κράτος μέτρων ουσιαστικής αποκατάστασης και προστασίας. Ούτε βέβαια να αποτελέσει άλλοθι για την κυβέρνηση, να αθωώσει τις ευθύνες της και να «μακιγιάρει» τις εξαγγελίες για μέτρα - κοροϊδία.
Σχέδιο
Με αφορμή τις πυρκαγιές στην Ανατ. Αττική, ακούγεται από διάφορες πλευρές το επιχείρημα ότι στην περιοχή «δεν έχουν γίνει οργανωμένα έργα», ότι δεν υπάρχει «χωροταξικό και ρυθμιστικό σχέδιο που να καθορίζει τι και πού θα χτίζει ο καθένας» και ότι έτσι οδηγηθήκαμε στην καταστροφή. Επομένως, «αν μπει τάξη» από το κράτος, μειώνονται οι πιθανότητες να επαναληφθεί το κακό.
Η πραγματικότητα όμως είναι τελείως διαφορετική. Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ανατολική Αττική υπάρχει χωροταξικός σχεδιασμός, αλλά αυτός υπηρετεί τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, όχι τις λαϊκές ανάγκες.
Δάση, βουνά, παραλίες και κάθε άλλη έκταση έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης για την κερδοφορία των ομίλων, που «φύτεψαν» λατομεία, ξενοδοχεία και βιομηχανίες. Η εκτεταμένη οικιστική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών έφερε τεράστια κέρδη στις τράπεζες, απ' τα στεγαστικά δάνεια, όπως βέβαια και στις κατασκευαστικές εταιρείες.
Ακόμα και η αυθαίρετη δόμηση που αφορά στη λαϊκή κατοικία, έγινε το έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης, από την οποία κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο. Αλλωστε, η αναρχία που χαρακτηρίζει συνολικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζεται και σ' αυτόν τον τομέα. Σ' αυτόν τον σχεδιασμό του αστικού κράτους δεν χωρούσαν και δεν χωρούν έργα και υποδομές που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες, αλλά δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο. Επομένως, σχέδιο υπάρχει. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τις ανάγκες του λαού. Κι αυτό αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στη φονική πυρκαγιά στην Ανατ. Αττική.
Μάνατζερ
Η υποψηφιότητα του Ηλ. Ψινάκη για το δήμο Μαραθώνα υπήρξε μια εμβληματική για το σύστημα υποψηφιότητα και η εκλογή του στη θέση του δημάρχου κατά τις προηγούμενες τοπικές εκλογές προβλήθηκε όσο λίγων. Για τους αστούς κονδυλοφόρους εκείνης της περιόδου ήταν το παράδειγμα του «δημάρχου - μάνατζερ», που θα εξελισσόταν σε «πρότυπο για την Τοπική Διοίκηση», αφού ήταν «πετυχημένος στη δουλειά του», «πέρα από κόμματα και παλιές αντιλήψεις».
Στη διάρκεια της θητείας του απασχόλησε πολλές φορές τα ΜΜΕ με τις πρωτοβουλίες του να αναβαθμίσει τον Μαραθώνα σε «παγκόσμιο τουριστικό προορισμό», αξιοποιώντας την αναγνωρισιμότητά του και τις ...φιλίες του στο παγκόσμιο «jet set». Κι όχι μόνο αυτό.
Σε συνεργασία με άλλους «φερέλπιδες» και δήθεν «άφθαρτους» και «υπερκομματικούς» δημάρχους ανά την Ελλάδα, επιχειρήθηκε να αποτελέσουν «μαγιά» για ευρύτερες διεργασίες στο πολιτικό σύστημα, πάντα με το μανδύα του «αυτοδιοικητικού».
Οι εξελίξεις στο δήμο Μαραθώνα και όσα βγαίνουν στην επιφάνεια με την τελευταία φονική καταστροφή, οι ευθύνες «με ουρά» που αποδίδουν στη δημοτική αρχή και οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στην καθυστερημένη αντίδραση την ώρα της κρίσης, φανερώνουν πόσο κατασκευασμένα ήταν και τι σκοπιμότητες υπηρετούσαν όσα γράφονταν και λέγονταν πριν από τέσσερα περίπου χρόνια.
Κι επειδή το 2019 είναι εκλογική χρονιά για την Τοπική Διοίκηση (τουλάχιστον) και επειδή οσονούπω θα αρχίσει το λιβάνισμα των «ικανών», «υπερκομματικών» και «άξιων», καλό είναι ο λαός να αξιοποιήσει την πείρα του και να κλείσει τ' αυτιά απέναντι στους κάθε λογής «σπόνσορες» της αντιλαϊκής πολιτικής στους δήμους και τις περιφέρειες.