-ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΣΕ ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕ ΒΑΓΙΑ και ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΛΝΕΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ?!!

Σαν ήμουν μι­κρός, τέ­τοιες μέρες με­γά­λης βδο­μά­δας, εκ­στα­σια­ζό­μου­να ακού­γο­ντας τον δά­σκα­λο στο σχο­λείο και βλέ­πο­ντας στο «σι­νε­μά» τα πάθη του χρι­στού. Αρ­γό­τε­ρα το ίδιο έκανα και με την τη­λε­ό­ρα­ση. Πα­ρα­κο­λου­θού­σα ό,τι σχε­τι­κή ται­νία προ­βά­λα­νε τα κα­νά­λια, από τον «Μπεν Χουρ» και τον κα­τα­κλυ­σμό, ως τον Ιησού από την Να­ζα­ρέτ.
Πάντα όμως με κα­τέ­τρω­γαν κά­ποια ερω­τή­μα­τα. Πώς είναι δυ­να­τόν τη μια Κυ­ρια­κή ο λαός της Ιε­ρου­σα­λήμ, με βάγια στα χέρια, να υπο­δέ­χε­ται τον Ιησού σαν σω­τή­ρα, και μέσα σε λίγες μέρες να τον στέλ­νει στον θά­να­το;

Γιατί, όταν ο Πό­ντιος Πι­λά­τος τους έδωσε το δι­καί­ω­μα να χα­ρί­σουν τη ζωή σε έναν μελ­λο­θά­να­το, αυτοί επέ­λε­ξαν έναν ληστή, τον Βα­ραβ­βά και όχι τον Ιησού; Πώς είναι δυ­να­τόν να παίρ­νεις το μέρος ενός ληστή και να στέλ­νεις στο θά­να­το έναν άν­θρω­πο, που στο κά­τω-κά­τω, δεν είχε βλά­ψει και κα­νέ­ναν;

Θεωρώ ότι αυτά τα ερω­τή­μα­τα, κά­ποια στιγ­μή, θα απα­σχό­λη­σαν κάθε παιδί, κάθε άν­θρω­πο, όταν του δι­η­γού­ντο αυτές τις ιστο­ρί­ες. Δεν ξέρω όμως, αν λά­βα­τε ποτέ κά­ποια πει­στι­κή απά­ντη­ση.

Με τα χρό­νια που πέρ­να­γαν, δια­βά­ζο­ντας άλλα ιστο­ρι­κά κεί­με­να και βι­βλία, άρ­χι­σα να δια­μορ­φώ­νω μία εκ­δο­χή για το πώς δια­δρα­μα­τί­στη­καν τα «γε­γο­νό­τα» εκεί­νη την εποχή, απα­ντώ­ντας στα παι­δι­κά μου ερω­τή­μα­τα.

Ανε­ξαρ­τή­τως αν οι ιστο­ρί­ες των ευαγ­γε­λί­ων ευ­στα­θούν ή αν όντως υπήρ­ξε ο Ιη­σούς (λά­βε­τε υπόψη ότι πολ­λοί αμ­φι­σβη­τούν την ύπαρ­ξη του Χρι­στού, αφού κα­νέ­νας ιστο­ρι­κός της επο­χής δεν κάνει ανα­φο­ρά στο πρό­σω­πό του, ενώ τα «ευαγ­γέ­λια» γρά­φτη­καν πολλά χρό­νια μετά τον υπο­τι­θέ­με­νο θά­να­τό του), θα πρέ­πει να εντά­ξου­με την πα­ρα­πά­νω δι­ή­γη­ση στην ιστο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Την εποχή εκεί­νη λοι­πόν, η Ιου­δαία ήταν υπό την εξου­σία της Ρω­μαϊ­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Οι Ρω­μαί­οι φο­ρο­λο­γού­σαν σκλη­ρά τον λαό, ο οποί­ος βα­ρυ­γκω­μού­σε (όπως βα­ρυ­γκω­μού­με κι εμείς σή­με­ρα). Θα έχετε ακου­στά τους τε­λώ­νες. Αυτοί ήταν οι φο­ροει­σπρά­κτο­ρες της επο­χής, συ­γκέ­ντρω­ναν τα τέλη και τα πα­ρέ­δι­δαν στους Ρω­μαί­ους. Εξ ου και το μίσος του λαού ενά­ντιά τους.

Βέ­βαια υπήρ­χε και μια με­ρί­δα Ιου­δαί­ων που περ­νού­σαν καλά. Αυτοί ήταν οι πλού­σιοι και το ιε­ρα­τείο (οι Φα­ρι­σαί­οι) που τα είχαν βρει με τους Ρω­μαί­ους και την περ­νού­σαν κο­τσά­νι (πάντα το πα­πα­δο­λόι τα είχε καλά με τους αφε­ντά­δες, ομό­θρη­σκους ή αλ­λό­θρη­σκους, ομο­ε­θνείς ή αλ­λο­ε­θνείς).

Φυ­σι­κό και επό­με­νο λοι­πόν, ο λαός να αντι­δρά­ει και να εξε­γεί­ρε­ται ενά­ντια στην κα­τα­πί­ε­ση που δε­χό­ταν. Στα βουνά και στις πό­λεις είχε δη­μιουρ­γη­θεί ένα κί­νη­μα αντί­στα­σης στον Ρω­μαϊ­κό ζυγό, δη­λα­δή κάτι σαν αντάρ­τι­κο. Οι «ζη­λω­τές» ήταν μια τέ­τοια ορ­γά­νω­ση, αντάρ­τι­κη και αντι­στα­σια­κή.

Επί­σης οι Ιου­δαί­οι πε­ρί­με­ναν ότι κά­ποια μέρα, θα έρθει ένας βα­σι­λιάς να ηγη­θεί στον αγώνα τους και να τους απε­λευ­θε­ρώ­σει από τους Ρω­μαί­ους.

Ας δούμε λοι­πόν την ιστο­ρία του Ιησού και του Βα­ραβ­βά κάτω από τα πα­ρα­πά­νω ιστο­ρι­κά δε­δο­μέ­να.

Ο Βα­ραβ­βάς είναι ένας ζη­λω­τής, δη­λα­δή ένας επα­να­στά­της και αντάρ­της που πήρε τα όπλα για να ελευ­θε­ρώ­σει την πα­τρί­δα του. Μά­λι­στα κά­ποιοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ήταν και ένας από τους ηγέ­τες των ανταρ­τών. Δεν ήταν λη­στής ή συμ­μο­ρί­της, απλά ένας λαϊ­κός αγω­νι­στής που συ­νε­λή­φθη από τους κα­τα­κτη­τές. Κάθε άρ­χου­σα τάξη, προ­σπα­θεί με ψευδή προ­πα­γάν­δα, να σπι­λώ­σει αυ­τούς που αγω­νί­ζο­νται ενά­ντιά της. Άλ­λο­τε τους ονο­μά­ζει «λη­στές», άλ­λο­τε «συμ­μο­ρί­τες» ή» κομ­μου­νι­στο­συμ­μο­ρί­τες» και άλ­λο­τε, όπως στις μέρες μας, απλά «τρο­μο­κρά­τες».

Ο Ιη­σούς από την άλλη ήταν ο άν­θρω­πος που ήθελε να αλ­λά­ξει τον κόσμο χωρίς βία, αρ­γά-αρ­γά, ζη­τώ­ντας από τους αν­θρώ­πους να αγα­πά­νε αλ­λή­λους κι όταν τους χτυ­πά­νε στο ένα μά­γου­λο, να κά­θο­νται ήσυχα να τις τρώνε και στο άλλο!

Τον Ιησού τον ακο­λου­θού­σε πολύς λαός και είχε δια­δο­θεί η φήμη ότι αυτός ήταν ο μεσ­σί­ας, ο σω­τή­ρας, ο βα­σι­λιάς που θα τους απε­λευ­θέ­ρω­νε.

Έτσι, όταν έφθα­σε στα Ιε­ρο­σό­λυ­μα, ο λαός της πόλης τον υπο­δέ­χτη­κε σαν τον ηγέτη που θα τους οδη­γού­σε στην ελευ­θε­ρία. Εξ ου και η θριαμ­βευ­τι­κή υπο­δο­χή μετά «βαΐων και κλά­δων». Στις επό­με­νες ημέ­ρες, οι αρ­χη­γοί των ανταρ­τών συ­νά­ντη­σαν τον Ιησού και του ζή­τη­σαν να ηγη­θεί του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώνα, αλλά αυτός αρ­νή­θη­κε. Τούτο όμως δεν άρεσε κα­θό­λου στο λαό, που άλλα πε­ρί­με­νε, και τον έκανε να στρα­φεί ενα­ντί­ον του.

Όταν λοι­πόν ο Πι­λά­τος κά­λε­σε το πλή­θος να δια­λέ­ξει τον Ιησού ή τον Βα­ραβ­βά, ο λαός δεν δί­στα­σε στιγ­μή και απο­φά­σι­σε να σώσει έναν δικό του άν­θρω­πο, έναν επα­να­στά­τη!

Αυτή είναι η δική μου εκ­δο­χή, που έδωσε απα­ντή­σεις σε αυτά τα παι­δι­κά μου ερω­τή­μα­τα. Το ποια απά­ντη­ση θα δώ­σε­τε εσείς, είναι θέμα δικό σας.

Καλή Επ-ανά­στα­ση

ΑΠΟ ΑΤΕΧΝΩΣ

ΤΟΥ:­Γιάν­νη Βε­ντού­ρα­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Ο Γιάν­νης Βε­ντού­ρας είναι οι­κο­νο­μο­λό­γος – συγ­γρα­φέ­ας. Γεν­νή­θη­κε στην Αθήνα το 1959 και σπού­δα­σε στο οι­κο­νο­μι­κό τμήμα της σχο­λής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Ερ­γά­σθη­κε σαν οι­κο­νο­μι­κός διευ­θυ­ντής και οι­κο­νο­μι­κός σύμ­βου­λος σε εται­ρεί­ες του ιδιω­τι­κού τομέα, με­λε­τώ­ντας από τα «μέσα» το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Συμ­με­τέ­χει ενερ­γά στο λαϊκό κί­νη­μα. Είναι εκλεγ­μέ­νος το­πι­κός σύμ­βου­λος στον Δήμο Αχαρ­νών. Δι­δά­σκει δω­ρε­άν Πο­λι­τι­κή Οι­κο­νο­μία στο Λαϊκό Πα­νε­πι­στή­μιο «Δη­μή­τρης Γλη­νός».