Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Για να Μην ξεχνάμε την "Κουρ(ι)άδα" και τους Συνεργάτες της,,Ντοκουμέντα του Χ. Ζουλιάτη !!

kαι απ΄το κατιούσα !!


_______Κάποιοι θα ξεχαστούν, ο ΜΑΝΟΣ όχι!!!🌺
Επειδή άρχισαν τα λιβανιστήρια 
(Δ.Τζανακόπουλος «Ο Γιώργος Κουρής υπήρξε πιστός στη δημοσιογραφία μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του») και πως τάχα «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας», 
καλό είναι να μάθουμε τον βίο και την πολιτεία του Γ.Κουρή και πώς η «Αυριανή», σαν καθαρόαιμο ρυπαρό έντυπο βοθρολυμάτων και αντλώντας θέματα από το βόθρο της, καταφέρθηκε κατά του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ. Σε αυτή την κόντρα που πήρε μεγάλες διαστάσεις, ας δούμε την τότε ενορχηστρωμένη επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και η Μελίνα, σαν υπουργός πολιτισμού, που τάχθηκαν υπέρ του Κουρή.:

Κυριακή, 23 Οκτωβρίου 2016
Μάνος Χατζιδάκις / Εντελώς μόνος, χωρίς φίλους, στη μάχη κατά της «Αυριανής» και του φασισμού.

Πριν λίγες μέρες ανάρτησα εδώ στο ιστολόγιό μου «Good Life@Facebook» μερικά, σχεδόν άγνωστα στον πολύ κόσμο, στοιχεία για την αθέατη πλευρά της Μελίνας Μερκούρη 

και επειδή στον Όλυμπο υπάρχει .... συνωστισμός από Θεές και Θεούς, δεν χωράει άλλους, και επειδή κάποιοι είπαν πως η Μελίνα ήταν η αγαπημένη του Μάνου Χατζιδάκι και, ακόμα,
 επειδή υπήρξε απειλή ("υπάρχουν και δικαστήρια", γράφτηκε κι αυτό), 
καλό είναι να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να δούμε, ποιοι (ΔΕΝ) αγαπούσαν τον Μάνο, ποιοι (ΔΕΝ) του συμπαραστάθηκαν και ποιοι τον πολέμησαν στη μάχη που έδινε ο Χατζιδάκις κατά της φασιστικής «Αυριανής» των Κουρήδων.
Ας δούμε πρώτα τι έγινε τότε και μετά, ποια θέση πήρε η Μελίνα Μερκούρη στο θέμα αυτό.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει πως "Η Αυριανή είναι υπόδειγμα δημοσιογραφίας"

Ήδη η «Αυριανή» σαν καθαρόαιμο ρυπαρό έντυπο βοθρολυμάτων, είχε πάντα στην μπούκα τον Μ.Χατζιδάκι και έγραφε αντλώντας θέματα από το βόθρο της. 
Τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά και επικίνδυνα, σε σημείο που να τον εξοργίσει και για ό,τι αφορούσε τον εαυτό του, αλλά και γιατί έβλεπε πως, ο φασισμός ήταν στην καθημερινή μας ζωή και έμπαινε στα σπίτια μας με τη φυλλάδα του Κουρή. 
Σκεφτείτε ότι τότε η «Αυριανή», πουλούσε 150.000-200.000 φύλλα ημερησίως, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν από τη συναυλία (7 Σεπτεμβρίου 1987) που έδωσε ο Μάνος Χατζιδάκις με την Νανά Μούσχουρη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. 
Μετά από δυο τραγούδια παίρνει το μικρόφωνο για να καταγγείλει την «Αυριανή» που κατά καιρούς είχε γράψει λίβελους εις βάρος του, με λεξιλόγιο βόθρου και να καταγγείλει τον επικίνδυνο ρόλο της. Και λέει «…τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας (...) που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή. Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια (...). Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα, σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Η ''Αυριανή'' πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι το νόημα της αποψινής συμμετοχής μου στο Καλλιμάρμαρο».
ΔΕΙΤΕ το βίντεο (από Ελένη Μαρκάκη) 

Φυσικά η «Αυριανή» απάντησε με ό,τι πιο χυδαίο λεξιλόγιο διέθετε, μέσω ενός λαϊκιστή «δημοσιογράφου», ταγμένος στο σκυλολόι της εφημερίδας που, μάλιστα έχει γράψει και ένα ογκώδες βιβλίο «Στα άδυτα της ΚΥΠ». Δηλαδή, αυτά που ήξερε καλά «από μέσα»:

«Χθες εμφανίσθηκε κι ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη, φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε ότι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας! Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ένα κνώδαλο που γλείφει από τότε που υπάρχει, τις πατούσες του φασισμού. […]. Πώς είναι δυνατόν


ένα κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να τους βρίζει με την χυδαιότητα των οίκων ανοχής; Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα Μανωλία, Μάνια, Μινού Χατζηδού, ποιος επέτρεψε σε αυτό το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης και να διασύρει τον Δήμο Αθηναίων υπό την αιγίδα του οποίου ετέθη; […]. Αυτό το σκουληκιασμενο τομάρι αποτελεί στίγμα για τη σημερινή ελληνική κοινωνία. Να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το ηθικό ΑIDS αυτού του βρωμερού υποκείμενου. Αρκετοί νέοι πλήρωσαν ακριβά τη γνωριμία τους μαζί του. Όχι άλλα θύματα».
Στο ίδιο φύλλο ο αμείλικτος πόλεμος συνεχίζεται, σαρκάζοντας χυδαία, πάνω απ΄όλα, την ερωτική ταυτότητα του Χατζιδάκι και ζητά με δημοσίευμα «Παρακαλούνται όσοι


κατά καιρούς είχαν οποιαδήποτε σχέση με τον Μάνο Χατζιδάκη να μας γράψουν ή να μας τηλεφωνήσουν για τις εμπειρίες τους, προκειμένου να συμπληρώσουμε μια μεγάλη έρευνα που έχουμε ξεκινήσει για την αφεντιά του». 
Ανάμεσα στο «επιτελείο» της κιτρινοδημοσιογραφίας ήταν ο Μάνος Χάρης, ο Αιμίλιος Λιάτσος, η Αγγελική Νικολούλη, ο Άρης Πορτοσάλτε, ο Θοδωρής Δρακάκης ο Γιώργος Μαύρος και άλλοι εκλεκτοί σαλταδόροι.

Σύσσωμο όλο το αληταριό του ΠΑΣΟΚ, 
βουλευτές και υπουργοί, έσπευσαν να στηρίξουν την Αυριανή με δηλώσεις, τάχαμου, υπέρ της ελευθερίας του τύπου. Όλος ο καλός ο κόσμος παρήλασε από τις κίτρινες σελίδες της κουραδοφυλλάδας: Κ.Λαλιώτης, Μ.Κουτσόγιωργας, Κ.Κουλούρης, Α.Δροσογιάννης, Θ.Πάγκαλος, Μ.Παπαϊωάννου, Δ.Μπέης, Φ.Πετσάλνικος, Ν.Ψαρουδάκης, Γ.Δασκαλάκης, Π.Ζακολίκος κ.ά και μερικοί ακόμα από τους, ας πούμε, δημοκρατικούς χώρους: Γ.Α.Μαγκάκης, Μ.Δρετάκης, Γ.Ζίγδης, Ν.Κακαουνάκης, Φ.Κουβέλης κ.ά. (αρχίζει να με πιάνει ναυτία)…
Ο τότε, κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Ρουμπάτης (σήμερα αφεντικό στην ΕΥΠ), δήλωσε:
 «Ο κ.Χατζιδάκις με τις χθεσινές δηλώσεις του […] προσφέρει κακές υπηρεσίες στη δημοκρατία και προσβάλλει τους χιλιάδες αναγνώστες της εφημερίδας».
Κράτησα για το τέλος τις δηλώσεις συμπαράστασης στην «Αυριανή», του Μανώλη Γλέζου, πρόεδρου της ΕΔΑ (λέμε τώρα), σε συντεταγμένη γραμμή με την τότε πρασινοκυβέρνηση που την λιβάνιζε από το 1981 με τα αντίστοιχα οφίτσια:
 «Η απροσδόκητη επίθεση του Μάνου Χατζιδάκι ενάντια στην Αυριανή αποδεικνύει ότι, ο συμπαθής πολιτιστικός κύκλος που κινείται γύρω από τον κ.Καραμανλή, έχασε την ψυχραιμία του και βρίσκεται σε απόγνωση. Ο ελληνικός λαός από το 1981, καταδίκασε τη δεξιά και είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουμε πίσω στην περίοδο που τις εφημερίδες τις έκλειναν με τη βία. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν μπορούν με καμια δικαιολογία να προσβάλλουν τους ανθρώπους που τη διαβάζουν με κοσμητικά επίθετα που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα».
Πάμε να δούμε τι είπε η Μελίνα Μερκούρη, υπουργός πολιτισμού που, λέγεται ότι,αγαπούσε τον Μάνο Χατζιδάκι, το ίδιο και αυτός, και που χωρίς να τον

κατονομάσει, τον σταύρωσε με ταβανόπροκες στην «Αυριανή»: 

«Δεν είναι δυνατόν στις μέρες μας να βγαίνει κάποιος και να καταφέρεται στην ελευθεροτυπία. Πάλεψα μια ολόκληρη ζωή και παλεύω για την ελευθερία του Τύπου και φυσικά είμαι αντίθετη με το κλείσιμο μιας εφημερίδας. Άλλωστε, το να λέμε να κλείσει οποιαδήποτε εφημερίδα, είναι παράλογο και μπορεί να οδηγήσει σε πιο άγρια πράγματα. Όσο για τη λέξη ‘’φασισμός’’ σήμερα λέγεται εύκολα απ’ όλους, ενώ όταν έπρεπε μόνο μερικοί την είπαν». 
Ναι, Μελινάκι, το πιάσαμε το υπονοούμενο «όταν έπρεπε μόνο μερικοί την είπαν». 
Ξέρεις, μερικοί την είπαν με τις πράξεις τους και ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Μάνος Χατζιδάκις, ενταγμένος στην ΕΠΟΝ, τότε που εσύ χαριεντιζόσουν με μαυραγορίτες και δοσίλογους, πίνοντας τα ποτά σας στο «Παν», στην οδό Ακαδημίας 4, κάτω ακριβώς από το πολυτελέστατο σπίτι του πάμπλουτου συζύγου σου Π.Χαροκόπου και πίσω σας, ακριβώς πίσω σας, ήταν η οδός Μέρλιν, με το αρχηγείο της Γκεστάμπο, όπου τα βογγητά των συλληφθέντων πατριωτών. κομμουνιστών, αριστερών και δημοκρατών, πνίγονταν στα χάχανα της παρέα σας.

Συμπαραστάτης στον αγώνα του Μάνου Χατζιδάκι στάθηκε το ΚΚΕ με τον Ριζοσπάστη, όπου σε ένα αφιέρωμα της δημοσιογράφου Σοφίας Αδαμίδου, διαβάζουμε ΚΛΙΚ --->ΕΔΩ

Θα κλείσω με μια επισήμανση που βρήκα στη «Σελίδα του Νίκου Σαραντάκου» που λέει: 
«Δέχομαι επίσης ότι ο Χατζιδάκις με την έκκλησή του παραβίασε τη δεοντολογία, αφού (όπως ρητά παραδέχτηκε κι ο ίδιος) εκμεταλλεύτηκε την προβολή της συναυλίας για να προωθήσει μια προσωπική πολιτική εκστρατεία. Ίσως όμως, ήταν ο μόνος τρόπος που έβλεπε για να αντιμετωπίσει έναν πανίσχυρο προπαγανδιστικό μηχανισμό. Και βέβαια, όταν είπε την περίφημη φράση ‘’Η Αυριανή πρέπει να κλείσει’’, δεν εννοούσε να απαγορευτεί με κυβερνητική απόφαση ή να της επιβληθεί λογοκρισία, εννοούσε να πάψει να έχει αναγνώστες και επιρροή».
Κείμενα-Επιμέλεια: Χρήστος Ζουλιάτης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ την ανάρτηση για την Μ.Μερκούρη---> ΕΔΩ



Πριν λίγο είδαμε και την ανάρτηση στο κατιούσα 
Σας την παραθέτουμε: 

Δέκα πράγματα που χρωστάμε στον Γιώργο Κουρή

Δέκα στιγμιότυπα και ιστορίες από την κρύπτη του Αυριανισμού:
Ο Γιώργος ο Κουρής, προτού γίνει ένθερμος οπαδός του Αλέξη Τσίπρα, ήταν οπαδός… βασικά όποιου έγινε πρωθυπουργός από την μεταπολίτευση και έπειτα. Μέχρι που σταμάτησε να είναι.
   
Σε ένα τρομερό παιχνίδι της μοίρας, ο εκδότης Γιώργος Κουρής πέθανε την ημέρα των γενεθλίων της Δήμητρας Λιάνη αλλά και της επετείου της αυτοκτονίας του Αδόλφου Χίτλερ (αν και θα ήταν πιο ταιριαστό αν συνέπεφτε με την επέτειο θανάτου του Γκέμπελς). 
Ο Γιώργος ο Κουρής, προτού γίνει ένθερμος οπαδός του Αλέξη Τσίπρα, ήταν οπαδός… βασικά όποιου έγινε πρωθυπουργός από την μεταπολίτευση και έπειτα. Μέχρι που σταμάτησε να είναι.
Η μόνη κόντρα τους, στην οποία τα ΜΜΕ του Γιώργου Κουρή έδειξαν μια κάποια συνέπεια είναι εκείνη με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον οποίο «κατηγορούσαν» σταθερά ως ομοφυλόφιλο. 
Κατά τα λοιπά, ο Κουρής ήταν με το Μητσοτάκη στην «αποστασία» και κατά του Παπανδρέου, με τον οποίο μάλιστα αργότερα δημιούργησαν και κοινά ΜΜΕ. Έπειτα ήταν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, μετά δεν ήταν με τον Ανδρέα Παπανδρέου και δημοσίευε συκοφαντικά κείμενα και φωτογραφίες της Λιάνη. 
Στην διαδοχή του Ανδρέα ήταν με τον Σημίτη κατά των Αρσένη και Τσοχατζόπουλου. Έπειτα δεν ήταν με τον Σημίτη. 
Έπειτα ήταν με τον Καραμανλή. Έπειτα ήταν κατά του Καραμανλή. Έπειτα με τον Γιώργο Παπανδρέου. Μετά κατά του μνημονίου και υπέρ του Αλέξη Τσίπρα. Μετά κατά του Μνημονίου, αλλά με τον Αλέξη Τσίπρα.
Πέρα όμως από το να εξυμνούμε την συνέπεια του ανδρός, έτσι γενικά και αόριστα ας δούμε μερικά από όλα όσα μας προσέφερε ο σπουδαίος εκδότης και δημοσιογράφος.
10 Τα Ζουζούνια
Θα μπορούσε στη θέση των Ζουζουνιών, να βρίσκεται ο καρπός του έρωτα του Νίκου Ευαγγελάτο με την Ερατώ των «Ψιθύρων Καρδιάς», ο Χρήστος Σαντικάι. Ή η εισαγωγή των 12χρονων στη υπερσεξουαλική φάση της ζωής τους, με τους Mazoo and the Zoo. Επιλέξαμε να αναφερθούμε όμως στο βαρύ κεφάλαιο του Alter, τα Ζουζούνια. 
Ένα πρόγραμμα που συνήθως έμπαινε «σφήνα» στα υπόλοιπα προγράμματα του σταθμούκαι περιελάμβανε παιδικά τραγούδια, εκτελεσμένα από τα πιο φάλτσα παιδάκια που μπόρεσε να βρει η παραγωγή και στοίχειωναν τα όνειρα των γονιών έπειτα από παιδικά πάρτι ή τα άφηναν να «παίζουν» στο youtube. Fan όσο και fun fact: Τα Ζουζούνια, ήταν ένας από τους λόγους που το Alter συνέχισε να χρηματοδοτείται απρόσκοπτα μέχρι που έκλεισε. «Σύμφωνα με την αποτίμηση των άυλων περιουσιακών στοιχείων που δέχτηκαν οι τράπεζες ως εγγύηση, το τρέιλερ για τη σειρά «τα στρουμφάκια» άξιζε 1,1 εκατομμύριο ευρώ. Τα 4 τρέιλερ της επίσης παιδικής σειράς «τα Ζουζούνια» τιμολογήθηκαν 2 εκατομμύρια». Και κάπως έτσι το Alter, έπαιρνε δάνεια. Άλλωστε τα παιδιά είναι… θησαυρός.
9 Ο Ευάγγελος Βενιζέλος
Ένα μόλις 24ωρο μετά την ημέρα των ερωτευμένων το 1990 -για να μην βγάζει και μάτι- και την ώρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου και 4 ακόμα υπουργοί οδηγούνται σε ειδικό δικαστήριο, ιδρύεται η Ελεύθερη Τηλεόραση Α.Ε και έναν μήνα αργότερα, ξεκινά το πρόγραμμα του θρυλικού καναλιού 29. Δημιούργημα του Γιώργου Κουρή και τηλεοπτική συνέχεια της Καθημερινής. 
Η πιο διάσημη εκπομπή του καναλιού, είναι ουσιαστικά το «τρίτο ημίχρονο» της δίκης για την υπόθεση Κοσκωτά, με παρουσιαστή τον Βαγγέλη – τενεκέδες ξεγάνωτοι- Γιαννόπουλο και καλεσμένους γνωστούς δικηγόρους και καθηγητές Νομικής. Εκεί πρωτοεμφανίζεται σαν πανελίστας και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. 
Και τώρα μπορείτε να αναρωτηθείτε. Πού θα βρισκόμασταν σήμερα χωρίς τη σύμβαση για τα ναυπηγεία και το PSI; 
Χωρίς το «εθνικό κεφάλαιο» που ακούει στο όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος; Το κανάλι, τελικώς, άντεξε μόλις τέσσερα χρόνια. Έπειτα πουλήθηκε και σήμερα είναι η συχνότητα από την οποία εκπέμπει το Star.
8 Αυτόν τον μονόλογο του Βασίλη Μπουγιουκλάκη
Και πάλι στο Κανάλι 29, την περίοδο που η επάρατος έχει επιστρέψει στην εξουσία. Ο πάντα χαμογελαστός Βασίλης Μπουγιουκλάκης, που μας «άφησε» το 1999, κινείται στις λαϊκές αγορές, ανοίγοντας τα μικρόφωνα στον «κοσμάκη». Το παρακράτος της Δεξιάς όμως, έχει ήδη στηθεί και είναι παντού. Ο Βασίλης Μπουγιουκλάκης, βαριά χτυπημένος από καφάσι -όχι Κώστα- μανάβη, προσκυνά τη χάρη σου λαέ μου.

7 Αυτή η μουσικοχορευτική αποκάλυψη για τις αντοχές της Μιμής
Το 2001, το γαλλογερμανικό κανάλι ARTE, κάνει αφιέρωμα στον λεγόμενο «κίτρινο τύπο». Ανάμεσα στην πλειάδα των επιλογών που έχει από την Ελλάδα, επιλέγει τον «μπαμπά» όλων τους, Γιώργο Κουρή. 
Ο εκδότης, στέκεται με θάρρος μπροστά στην κάμερα των Γάλλων και Γερμανών συναδέλφων του και μιλά για την σχέση του Ανδρέα Παπανδρέου και της Δήμητρας Λιάνη, σα να έκανε την σοβαρότερη αποκάλυψη στην ιστορία των αποκαλύψεων.
Ο Κουρής, ρίχνει την βόμβα από την εισαγωγή «Ο Ανδρέας, το πουλί του ποτέ δεν το έβαλε στο πράγμα της Μιμής» Mon dieu!. 
Χωρίς να προλάβουμε να αφομοιώσουμε την προηγούμενη πληροφορία, συνεχίζει: «Δεν μπήκε ποτέ μέσα. Δεν έμπαινε. Δεν την πήδησε ποτέ κανονικά». Το πλήθος πλέον, έχει μείνει με σαγόνια να κρέμονται. Γιατί δεν μπήκε ποτέ ο ηγέτης; Πως διατήρησαν τόσα χρόνια σχέσης χωρίς σεξουαλική επαφή;
Ο δημοσιογράφος, έρχεται και πάλι για να απαντήσει στα ερωτήματα που έχει δημιουργήσει η αποκάλυψή του. «Του έκανε “φλογέρα”. Και για να ικανοποιηθεί ο Αντρέας του έκανε δυο με τρεις ώρες. Επί δυο με τρεις ώρες η Μιμή έκανε αυτό το πράγμα. Κι εκεί τον κρατούσε η Μιμή». Και ποιος να τον αδικήσει τον Ανδρέα, Γιώργο μου; (υπέροχη και η γαλλική μετάφραση – χαλί)
6 Αυτά τα πρωτοσέλιδα, την ώρα που ο Στέφανος Χίος έκανε κοπάνα την τρίτη ώρα της Γεωγραφίας
Πάντα θα μοιάζει παράξενο, τι φλασιά έφαγαν οι Κουρήδες με τον Παπανδρέου, όταν ο τελευταίος ερωτεύτηκε την Δήμητρα Λιάνη. Ζήλεια που δεν ερωτεύτηκε κάποιον από τους ίδιους; Ή μήπως η αγνή σκοταδίλα που τους έλουζε ήταν τέτοια που έριχνε στα μάτια τους ακόμα και τον ηγέτη, με τον οποίο έδεσαν τη μοίρα τους;
Τίποτα από τα δυο φυσικά. Όπως αποκάλυψε το 1995 ο Ριζοσπάστης, «ενώ ο Κουρής υποστηρίζει ότι τα όσα γράφει και τα όσα λέει εναντίον του ΠΑΣΟΚ τα κάνει γιατί «είδε το φως το αληθινόν», αποδεικνύεται ότι όλα οφείλονται στο ότι… χάλασε η δουλειά. Συγκεκριμένα και όπως επιβεβαιώνεται από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ο ιδιοκτήτης της Αυριανής έχει στείλει γράμμα στον Α. Παπανδρέου, με το οποίο του ζητάει 1,2 δισ. δραχμές για τις υπηρεσίες του προς το ΠΑΣΟΚ από το 1989 και μετά…».
5 Τα fake news
Όσο και να θέλει, ο Κωστόπουλος είναι πολύ μικρός -ηλικιακά και ποιοτικά- για να διεκδικεί τον ρόλο του ανθρώπου που μας ξεβλάχεψε.
 Αντιθέτως ο Κουρής, όχι μόνο τον διεκδικεί, αλλά τον παίρνει και δικαιωματικά. Άλλωστε είναι ο πρώτος που μας σύστησε στα fake news, στα κότερα του Φλωράκη, στα ρώσικα ρούβλια του ΚΚΕ, στον Μητσοτάκη που φωτογραφίζονταν με Γερμανούς των SS. Όποτε μάλιστα, για τις ανάγκες του λειτουργήματος, χρειαζόταν να γραφτεί κάτι πιο μηνύσιμο απ’ ό,τι συνήθως, η βρώμικη δουλειά γινόταν από τη στήλη των επιστολών.
Κάποιος «αγανακτισμένος» αναγνώστης, ανώνυμος είτε με όνομα και επώνυμο που συνετέθησαν στην φαντασία του Κουρή, εξαπέλυε μύδρους μεταξύ ύβρεων και συκοφαντιών, με την εφημερίδα να υιοθετεί πλήρως το παντελώς αστήρικτο κατηγορητήριο, χωρίς ταυτόχρονα να φέρει την παραμικρή ευθύνη. Brilliant.
4 Το υπ’ αριθμόν 4.567.000.000ό «ξεβράκωμα» των ΣΥΡΙΖΑίων
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, στο μήνυμά του για τον θάνατο του Γιώργου Κουρή, δήλωσε πως ο εκλιπών ήταν αφοσιωμένος στη δημοσιογραφία μέχρι το τέλος. 
Άλλωστε η ύπαρξη της Αυριανής μας έδωσε μια υπέροχη σύζευξη με το όνομα της Αυγής, όταν η τελευταία άρχισε να χαϊδεύει τον πάτο της κιτρινίλας, ιδιαίτερα την περίπτωση των προβλημάτων του 902.
3 Το Documento
Ο Μάκης, ο Θέμος κάθε κίτρινο σκουπίδι που εμφανίστηκε την δεκαετία του ’80 και έπειτα, εμπνεύστηκε πιθανότατα από τους Κουρήδες και την Αυριανή. Πιο πρόσφατο εκ των παραδειγμάτων, η κυβερνητική φυλλάδα που κατά καιρούς ανακαλύπτει το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής κόσμου» για να ενισχύσει το αφήγημα των υπερασπιστών του αγάλματος του Τρούμαν.
Οι Κουρήδες μας έμαθαν, ότι όταν η πολιτική σου μοιάζει τόσο με εκείνη των αντιπάλων σου, το μόνο προσοδοφόρο, είναι να το ρίχνεις στο σορολόπ και τη σκανδαλολογία, ώστε να πείθεις για την διαφορετικότητα εκείνων που υποστηρίζεις. Για τις off shore της Μαρέβας διαβάσατε σήμερα;
2 Μας έμαθε ότι η απεργοσπασία αποδίδει
Εντάξει, ο Κουρής δεν είναι ο πρώτος που μας το δίδαξε. Αλλά είναι σίγουρα αυτός που μας το υπενθύμισε. Και το έκανε για τα καλά το καλοκαίρι του 1980, όταν εξαιτίας απεργίας των τυπογράφων, δεν κυκλοφορούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα εφημερίδες. Οι μόνες που κυκλοφορούσαν ήταν ο Ριζοσπάστης, η Αυγή ως κομματικές και η Αυριανή! Οι Κουρήδες μάλιστα, είχαν και έναν άλλο ιδιότυπο κανόνα. 
Η τιμή τους ήταν πάντα χαμηλότερη από αυτή των υπόλοιπων εφημερίδων. Ίσως γιατί απευθύνονταν στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, ίσως γιατί προτιμούσαν η τιμή τους να ταιριάζει με τα πιο φθηνά χαρτιά υγείας της αγοράς. Ποιος ξέρει;
Αυτά τα υπέροχα ξεσπάσματα του Μάνου Χατζιδάκι κατά της Αυριανής
Ο Μάνος Χατζιδάκις, ήταν όλα όσα σιχαίνονταν οι Κουρήδες. Φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ομοφυλόφιλος και τόσο, μα τόσο ταλαντούχος. Ο σπουδαίος συνθέτης, είχε πάντα μέτωπο με τον φασισμό και ως εκ τούτου και με την φυλλάδα που τον εκπροσωπούσε επάξια στην Ελλάδα.
Η Αυριανή όμως, δεν είχε τίποτα για να προσάψει στον Μάνο Χατζιδάκι. Γι αυτό και κάποια στιγμή έφτασε να ζητά στοιχεία γι’ αυτόν από τους αναγνώστες της. Όταν ο Χατζιδάκις μίλησε για την Αυριανή λέγοντας πως αυτή η εφημερίδα πρέπει να κλείσει, η απάντηση της εφημερίδας, μέσω του Κυριάκου Διακογιάννη, ήρθε σε ένα κείμενο με τον τίτλο «Ψυχικό AIDS ανώμαλου εκμαυλιστή», το οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Χθες εμφανίστηκε ένας χαμαιρπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη, φασίστα!». Και μάντεψε, φίλε αναγνώστη, πόσο δίκιο είχε.
«Τη φυλλάδα που μολύνει τον ελλαδικό χώρο με αναίδεια, χυδαιότητα, τραμπουκισμό και κολακεία συμπολιτών μας, που κολακεύεται να πιστεύει σαν τον Καραγκιόζη ότι αυτή έριξε τον Καραμανλή. Ενώ το μόνο που κατάφερε ήταν να κατακρημνίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Που ισχυρίζεται ότι προστατεύει τη δημοκρατία όσο είναι δυνατόν να την προστατεύει ένα τρωκτικό της. Που αποκομίζει κέρδη κολακεύοντας την αγραμματοσύνη και την ασημαντότητα σαν άλλη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Η “Αυριανή” πρέπει να κλείσει. Κι αυτό είναι το νόημα της αποψινής συμμετοχής μου στο Καλλιμάρμαρο.»










Για να Χάνουν τον Ύπνο τους -Θυμίστε Τους Αυτή Την Μέρα !!


30/04/1945
Η κόκκινη σημαία υψώνεται στο Ράιχσταγκ. Την ίδια μέρα αυτοκτονεί ο Αδόλφος Χίτλερ.


30/04/1944
Πραγματοποιούνται εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων για το Εθνικό Συμβούλιο της Ελεύθερης Ελλάδας.

Παρά την τρομοκρατία και την συκοφαντική εκστρατεία της αστικής κυβέρνησης του Καΐρου, η λαϊκή συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία ή προηγούμενο. Έλαβαν μέρος σχεδόν 1.800.000 ψηφοφόροι, ενώ για πρώτη φορά το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είχαν οι γυναίκες.

Οι πρώτες εθνοσύμβουλοι που αναδείχτηκαν ήταν: Η Καίτη Ζεύγου από την Αθήνα, η Μάχη Μαυροειδή από την Καλαμάτα, η Μαρία Σβώλου από την Αθήνα, η Φωτεινή Φιλιππίδη από τη Λάρισα και η Χρύσα Χατζηβασιλείου από τον Πειραιά.

Συνολικά εκλέχθηκαν 180 Εθνοσύμβουλοι, ενώ στο Εθνικό Συμβούλιο μετείχαν επίσης και 22 βουλευτές που είχαν εκλεγεί το 1936.

902.gr
Το Ράιχσταγκ έπεσε. Σε πρώτο πλάνο ο στρατάρχης Ζούκοφ
Το Ράιχσταγκ έπεσε. Σε πρώτο πλάνο ο στρατάρχης Ζούκοφ
Ηταν 30 Απριλίου του 1945 και ώρα 21.50 όταν ο επιλοχίας Μ. Α. Φ. Γιεγκόροφ και ο λοχίας Μ. Β. Καντάρια του σοβιετικού στρατού έστησαν την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, τη Σημαία της Νίκης, πάνω από τον κεντρικό Τρούλο του Ράιχσταγκ. Αμέσως μετά, ο διοικητής της 3ης στρατιάς κρούσης στρατηγός Β. Ι. Κουζνετσόφ, που παρακολουθούσε προσωπικά την ιστορική μάχη κατάληψης του Ράιχσταγκ, πήρε στο τηλέφωνο το κέντρο διοίκησης και ανακοίνωσε στο στρατάρχη Ζούκοφ: «Στο Ράιχσταγκ κυματίζει η κόκκινη σημαία! Ζήτω, σύντροφε στρατάρχη!»1.
Παρόλο που δεν είχαν τελειώσει οι μάχες και τα ναζιστικά στρατεύματα συνέχιζαν να αμύνονται μέσα στο Βερολίνο, το γεγονός είχε ξεχωριστή σημασία.
Ηταν πια φανερό πως ο πόλεμος στην Ευρώπη από στιγμή σε στιγμή τελείωνε οριστικά. Αλλά η σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ είχε διπλή σημασία. Δε φανέρωνε μόνο το τέλος του πολέμου. Ταυτόχρονα αποκάλυπτε στα ματιά ολόκληρης της ανθρωπότητας, στο παρόν, αλλά και στο μέλλον ως ιστορία, τον πραγματικό νικητή του πολέμου. Την επομένη ξημέρωνε Πρωτομαγιά. Η Παγκόσμια Ημέρα της Εργατικής Τάξης.
Εκείνη ακριβώς τη μέρα, η κόκκινη σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ, έδειχνε στο παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας πως η νίκη κατά του φασισμού ήταν πρωτίστως νίκη ενός λαού και ενός κράτους. Του σοβιετικού λαού και του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία, της Σοβιετικής Ενωσης. Ας δούμε όμως με περισσότερες λεπτομέρειες αυτό το ιστορικό γεγονός.
Η μεγάλη επίθεση
Μάης 1945: Σοβιετικοί στρατιώτες στο Βερολίνο
Μάης 1945: Σοβιετικοί στρατιώτες στο Βερολίνο
Ηταν 6 Ιανουαρίου του 1945, όταν ο Στάλιν έλαβε από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ένα αγωνιώδες τηλεγράφημα:
«Εις την Δύσιν - έγραφε ο Βρετανός πρωθυπουργός- διεξάγονται πολύ σκληραί μάχαι και εις κάθε στιγμήν είναι δυνατόν να απαιτηθούν από την Ανωτάτην Διοίκησιν μεγάλαι αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπικήν σας πείραν πόσον ανησυχητική είναι η κατάστασις, όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται επί πολύ ευρέως μετώπου, ύστερα από προσωρινήν απώλειαν της πρωτοβουλίας. Ο στρατηγός Αϊνζεχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητον να γνωρίζη εις γενικάς γραμμάς τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχη βεβαίως αντίκτυπον επί όλων των ιδικών του και των ιδικών μας αποφάσεων... Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον ημπορούμε να υπολογίζωμεν επί μεγάλης ρωσικής επιθέσεως εις το μέτωπον του Βίσλα ή εις κάθε άλλον τόπον κατά την διάρκειαν του Ιανουαρίου ή εις κάθε άλλην στιγμήν που Σεις θα δεχθήτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε... Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον».
Τι είχε άραγε συμβεί ώστε ολόκληρη η Δύση - Βρετανοί και Αμερικανοί, διά στόματος Τσόρτσιλ - να παρακαλάει για μια επίθεση του Κόκκινου Στρατού;
Λίγες μέρες πριν σταλεί αυτό το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ προς στο Σοβιετικό ηγέτη και συγκεκριμένα στις 16 Δεκεμβρίου του 1944 τα γερμανικά στρατεύματα κατάφεραν να ξεδιπλώσουν μεγάλη αντεπίθεση στις Αρδένες, να δημιουργήσουν πανικό και να σπείρουν την αποδιοργάνωση στα νώτα των αμερικανικών στρατευμάτων και μέχρι τις 26 Δεκεμβρίου να έχουν διεισδύσει στην άμυνα των συμμαχικών στρατευμάτων σε βάθος 90 περίπου χιλιομέτρων. Στις αρχές Ιανουαρίου 1945 οι γερμανικές δυνάμεις πραγματοποίησαν, με μεγάλη επιτυχία, επίθεση στην Αλσατία, στην περιοχή του Στρασβούργου και απείλησαν την ίδια την πόλη που η συμμαχική διοίκηση ήταν έτοιμη να την εκκενώσει, γεγονός που αποτράπηκε την τελευταία στιγμή. Εν τω μεταξύ η αντεπίθεση των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων, στις 3 Ιανουαρίου, στο βόρειο πλευρό των γερμανικών μονάδων που είχαν προωθηθεί στις Αρδένες, δεν είχε την παραμικρή επιτυχία. Ετσι η κατάσταση των συμμαχικών δυνάμεων στο δυτικό μέτωπο παρέμενε κρίσιμη και μια δεύτερη Δουγκέρκη ήταν προ των πυλών. Σε κείνες ακριβώς τις συνθήκες, ολόκληρη η Δύση έστρεφε τα μάτια προς την Ανατολή, αναζητώντας τη διέξοδο στα στρατεύματα της Σοβιετικής Ενωσης.
30.4.1945: Η Κόκκινη Σημαία πάνω από το Ράιχσταγκ
30.4.1945: Η Κόκκινη Σημαία πάνω από το Ράιχσταγκ
Στις 7/1/1945 ο Στάλιν έστειλε τη δική του απάντηση στο αγωνιώδες μήνυμα του Τσόρτσιλ. «...Ετοιμαζόμεθα - έγραφε ο Σοβιετικός ηγέτης- δι' επίθεσιν, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επίθεσίν μας. Εν τούτοις το Επιτελείον της Ανωτάτης Διοικήσεως υπολογίζον την θέσιν των συμμάχων μας, απεφάσισε να τελειώση με σύντονον ρυθμόν τας προετοιμασίας και αδιαφορούν διά τον καιρόν, θα αρχίση ευρείας κλίμακος επιθετικάς επιχειρήσεις εναντίον των Γερμανών εις όλον το κεντρικόν μέτωπον, το βραδύτερον εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξωμεν παν το δυνατόν, διά να συνδράμωμεν τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα».
Η μεγάλη σοβιετική στρατιωτική επίθεση ξεκίνησε στις 12/1/1945. Την αρχή έκανε το Πρώτο Ουκρανικό Μέτωπο από τις θέσεις εξόρμησης δυτικά του Σαντομίρ. Στις 14/1, το Δεύτερο Λευκορωσικό Μέτωπο ξεδίπλωσε τη δική του επίθεση από την αριστερή όχθη του Βιστούλα νότια της Βαρσοβίας. Στις 15/1 ήταν η σειρά του Τρίτου Λευκορωσικού Μετώπου να εξαπολύσει επίθεση στην Ανατολική Πρωσία. Ταυτόχρονα το Τέταρτο Ουκρανικό Μέτωπο εξαπέλυσε επίθεση στα Καρπάθια. Η επίθεση των σοβιετικών στρατιωτικών δυνάμεων ήταν τεραστίων διαστάσεων. Κάλυπτε ένα μέτωπο 1.200 χιλιομέτρων - από τη Βαλτική ως τα Καρπάθια - με τη συμμετοχή 150 μεραρχιών. Ολόκληρος ο κόσμος είχε μείνει άφωνος. «Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος» έγραφαν οι αγγλικές εφημερίδες και το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει ότι «ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση»4.
Λίγο πριν εκδηλωθεί η σοβιετική επίθεση, οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις τοποθετούσαν το τέλος του πολέμου στα τέλη του 1945 κι αυτό όχι άδικα. Η συνολική δύναμη της σοβιετικής πολεμικής μηχανής ήταν ακόμη άγνωστη, οι Δυτικοί γνώριζαν πως από μόνοι τους δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα και η Γερμανία παρέμενε ακόμη ισχυρή. Στα τέλη του 1944 - αρχές του 1945 ο γερμανικός στρατός, παρά τις βαριές του ήττες στο ανατολικό μέτωπο, είχε στις τάξεις του 5.400.000 άνδρες, 28.500 πυροβόλα και όλμους, 3.950 άρματα και 1.960 αεροπλάνα. Οι εφεδρείες του, που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων, αριθμούσαν 2.433.000 άνδρες, 2.700 πυροβόλα, 5.300 άρματα και άλλα επιθετικά όπλα και 3.270 αεροπλάνα5. Υπό αυτές τις συνθήκες κανείς δεν περίμενε πως η στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ θα εκμηδενιζόταν μέσα σε λίγους μήνες. Κι όμως από τη στιγμή που ξεκίνησε η σοβιετική επίθεση δε χρειάστηκαν περισσότερο από 40 μέρες για να καταρρεύσουν όλα σχεδόν τα ουσιώδη στρατιωτικά εμπόδια που μπορούσε να προβάλει ο γερμανικός στρατός. Με τεράστια ορμή οι δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού συνέκλιναν προς το Βερολίνο, σφίγγοντας όλο και περισσότερο την τανάλια γύρω από τον κάποτε αήττητο στρατό του Χίτλερ.
Δολοπλοκίες της Δύσης και των χιτλερικών
Οταν ξεδιπλώθηκε σ' όλη της την έκταση η σοβιετική επίθεση και φάνηκε καθαρά ότι το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη ήταν ζήτημα του άμεσου χρονικού διαστήματος, η γερμανική αντίσταση στο δυτικό μέτωπο εξασθένησε απότομα, ενώ στο ανατολικό πήρε φρενώδη χαρακτηριστικά. Μάλιστα το ανώτατο στρατηγείο της Γερμανίας πήρε τη βάρβαρη απόφαση να μετατρέψει το ανατολικό τμήμα της χώρας σε κρανίου τόπο. Επρεπε να καταστραφούν όλες οι βιομηχανίες, οι αποθήκες τροφίμων, οι γέφυρες, οι σιδηροδρομικές γραμμές, οι αυτοκινητόδρομοι, τα φράγματα, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, τα ορυχεία, οτιδήποτε, με δυο λόγια, που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον Κόκκινο Στρατό6.
Στο τέλος Φεβρουαρίου του 1945, τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα πέρασαν εύκολα τη «γραμμή Ζίγκφριντ» των γερμανικών οχυρών κι ακόμη πιο εύκολα πέρασαν το σοβαρό υδάτινο φράγμα στο Ρήνο, αφού οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν ανατίναξαν τις γέφυρές του καθώς υποχωρούσαν. Ολη αυτή η κατάσταση μύριζε άσχημα, γεγονός που δεν άργησε να αποκαλυφθεί.
Στις αρχές Μαρτίου του 1945, το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, που πληροφορήθηκε το γεγονός, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά το νόμιμο αυτό δικαίωμά της απορρίφθηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας. Επρόκειτο για μια σαφέστατη παραβίαση των αρχών της αντιχιτλερικής συμμαχίας που κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί τότε όλη τη σημασία της. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν δύο εβδομάδες και αποσκοπούσαν στη διευκόλυνση της προέλασης των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων προς Ανατολάς με τη μεταφορά των γερμανικών δυνάμεων από το δυτικό μέτωπο στο μέτωπο με τον Κόκκινο Στρατό. Εκ των υστέρων, κρίνοντας από τα ίδια τα γεγονότα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως οι διαπραγματεύσεις εκείνες κατέληξαν σε συμφωνία. Η σοβιετική ηγεσία πάντως δεν αμφέβαλε καθόλου γι' αυτό. Μάλιστα ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: «Οι διαπραγματεύσεις - έγραφε- διεξήχθησαν και ετερματίσθησαν διά συμφωνίας με τους Γερμανούς, συμφώνως προς την οποίαν ο Γερμανός διοικητής εις το δυτικόν μέτωπον στρατάρχης Κέσσελριγκ εδέχθη να ανοίξη το μέτωπον και να αφήση να διέλθουν προς ανατολάς τα αγγλο- αμερικανικά στρατεύματα και οι Αγγλο-αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».
Η πραγματικότητα στο πεδίο των μαχών ήταν αυτή που περιγράφει ο Στάλιν στο μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ. Από τα τέλη Μαρτίου του '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο «συμβολικό» πόλεμο. Οι λίγες δυνάμεις που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση, ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο, όπου ως το τέλος έδωσε σκληρότατες μάχες με το σοβιετικό στρατό8. Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν ήταν σε θέση να φράξει το δρόμο του Κόκκινου Στρατού προς το Βερολίνο, αν και οι χιτλερικοί προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο, χωρίς βεβαίως να το καταφέρουν, να το παραδώσουν στους Δυτικούς.
Η Μάχη του Βερολίνου
Η επιχείρηση του Βερολίνου άρχισε στις 16 Απριλίου του 1945. Σε όλη τη ζώνη πυρός, ο εχθρός χρησιμοποίησε ένα εκατομμύριο άνδρες, 10.400 πυροβόλα και όλμους, 1.500 άρματα και αυτοκινούμενα βαρέα όπλα και 3.300 αεροπλάνα9. Το συγκρότημα του Βερολίνου αυτό καθ' αυτό αριθμούσε 200 περίπου χιλιάδες άνδρες, 3.000 κανόνια και όλμους, 250 άρματα μάχης και βαριά πολλαπλά ρουκετοβόλα10. Χωρίς αμφιβολία η πόλη είχε μετατραπεί σε μια ιδιαίτερα οχυρωμένη περιοχή. Τα στρατεύματα της πόλης τα διοικούσε ο ίδιος ο Χίτλερ, αν και διοικητής τους είχε οριστεί ο στρατηγός πυροβολικού Βάιντλινγκ.
Από την πρώτη ημέρα της επίθεσης ο Κόκκινος στρατός διέσπασε την πρώτη γραμμή άμυνας του εχθρού κι άρχισε η μάχη για τη δεύτερη αμυντική γραμμή. Τις πρώτες τέσσερις ημέρες της επίθεσης στα στρατεύματα του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου προχώρησαν 30 χιλιόμετρα σε έκταση μετώπου 70 χιλιόμετρα. Τα στρατεύματα του 1ου Ουκρανικού Μετώπου, που άρχισαν ταυτόχρονα την επίθεση, διέσπασαν τις εχθρικές γραμμές στις τρεις πρώτες ημέρες και προχώρησαν σε μια μεγάλη κυκλωτική κίνηση κατά των γερμανικών δυνάμεων νοτιότερα του Βερολίνου. Τα σχέδια του γερμανικού στρατηγείου να διατηρήσει την αμυντική γραμμή στους ποταμούς Οντερ και Νάισε, ώσπου να φτάσουν στο Βερολίνο τα αμερικανικά στρατεύματα απέτυχαν παταγωδώς.
Εν τω μεταξύ μέσα στο Βερολίνο γίνονταν σκληρότατες οδομαχίες. Από τις 26 Απριλίου άρχισε ο κατακερματισμός της πόλης σε τμήματα. Στις 28 του μηνός το συγκρότημα του Βερολίνου κόπηκε σε τρία απομονωμένα τμήματα και η γερμανική διοίκηση έχασε την ικανότητα να διευθύνει τα στρατεύματά της. Δύο ημέρες μετά τα σοβιετικά στρατεύματα κατέλαβαν με έφοδο το Ράιχσταγκ και έστησαν στο θόλο του την Κόκκινη Σημαία της Νίκης. Την 1η Μαΐου του 1945 ανακοινώθηκε πως ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Στις 2 Μαΐου και ώρα 3 το μεσημέρι, τα γερμανικά στρατεύματα σταμάτησαν κάθε αντίσταση. Το Βερολίνο είχε πέσει.
Λίγες ημέρες αργότερα ο πόλεμος στην Ευρώπη θα τελείωνε οριστικά και ο Στάλιν θα προέβαινε σε μια σύντομη ανακεφαλαίωσή του.
«Πριν από τρία χρόνια - έλεγε ο Σοβιετικός ηγέτης στο διάγγελμά του στις 9 Μαΐου 194511 - ο Χίτλερ δήλωσε δημόσια πως μέσα στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ενωσης και η απόσπαση από αυτή του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα: "Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί". Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ. Η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημά τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ενωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία».
Kαι Πριν προλάβουν να μιλήσουν τα φασισταριά για την "ελληνική πρωτομαγιά" στείλτε τους
Αυτό: 
Από την αρχή της ύπαρξης σου προσπάθησες να μιλήσεις στους εργαζόμενους, επιδιώκοντας να τους στρέψεις ενάντια σε «ξένους» εργαζόμενους. Χτες, Πρωτομαγιά, την κόκκινη Πρωτομαγιά από το αίμα των εργατών, εμφανίστηκες να «γιορτάζεις» κι εσύ! Με ποιο σύνθημα; «Ζήτω η Πρωτομαγιά των Ελλήνων». Με ποια σημείωση; «Οι εργάτες έχουν πατρίδα».
Άκου, φασίστα! 
Χτες, Πρωτομαγιά, την κόκκινη Πρωτομαγιά από το αίμα των εργατών, εμφανίστηκες στα διόδια της Ελευσίνας και στο Πέραμα, για να μιλήσεις για την «Πρωτομαγιά των Ελλήνων» (και μόνο των Ελλήνων…). Ευτυχώς, οι περισσότερες απαντήσεις που πήρες ήταν απορριπτικές. Δεν ξεχνιούνται, άλλωστε, οι ερωτησούλες στη Βουλή για τους εφοπλιστές (τους Έλληνες εφοπλιστές…) και οι άλλες «φιλεργατικές» σου δραστηριότητες.


Μάης 1936

Άκου, φασίστα! 
Η «ελληνική Πρωτομαγιά», ό, τι και να κάνεις, είναι «δεμένη» στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων εργαζομένων, με την Πρωτομαγιά στο Σικάγο, με τις κόκκινες Πρωτομαγιές σε ολόκληρο τον κόσμο, με τις πρώτες κόκκινες Πρωτομαγιές στην Ελλάδα, με τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. 
Τότε, στη μεγάλη απεργία του 1936, τότε που οι διαδηλωτές φώναζαν «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά». Ξέρεις, φασίστα, για ποιον Μεταξά λέμε; Για τον δικό σου Μεταξά! 
 Τότε, όταν ο Τάσος Τούσης, ένας απ’ αυτούς που δολοφόνησαν οι Μεταξάδες, «ζωντάνεψε» στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Στις 10 του Μάη ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε μια συγκλονιστική φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μια μάνα να θρηνεί στο δρόμο το νεκρό παιδί της, τον Τάσο Τούση.

Πρωτομαγιά 1944

Άκου, φασίστα! 
Η «ελληνική Πρωτομαγιά» είναι συνδυασμένη και με την Πρωτομαγιά του 1944 και τους 200 της Καισαριανής. 
Λίγες μέρες πριν, οι πολιτικοί σου πρόγονοι, μέσω του κατοχικού Τύπου, δημοσίευσαν την παρακάτω ανακοίνωση:
«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:
Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.
Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.
Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.
Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος».



Ο Ναπολέων Σουκατζίδης, στο δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει στον πατέρα του: 
«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου». Γράφει στην αρραβωνιαστικιά του: «Η τελευταία σκέψη μαζί σου. Θα ‘θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο άξιό σου και άξιό μου». 
Ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας: «Πρωτομαγιά. Γεια σας, όλοι πάμε στη μάχη». Ο εργάτης μεταλλουργός Σάββας Σαββόπουλος: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα, δε χάσαμε την πίστη μας στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης… Καμία δύναμη δε θα τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ». 
Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». 
Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». 
Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη γράφει μόνο οκτώ λέξεις: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
Τα αποσπάσματα από τα γράμματα είναι από το βιβλίο «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών» (Εκδόσεις Κέδρος, 1974) και τηρείται η ορθογραφία των πρωτότυπων κειμένων. Το χαρακτικό για τους 200 της Καισαριανής είναι έργο του Τάσσου.

Το ΕΑΜ, λίγες μέρες μετά, σε ανακοίνωσή του, γράφει για τις «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΘΗΝΑΙΟΣ»: 
«…Ποια ηθική, ποιο δίκιο, ποια λογική λέει πως όταν δυο στρατοί πολεμούν εκείνος που χάνει στη μάχη έχει το δικαίωμα να σκοτώνει ανθρώπους που κάθουνται χιλιόμετρα μακριά; Να τουφεκίζει κρατούμενους που όντως ήταν τα θύματα της βασιλομεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και βρίσκονται φυλακή από το 1936 κι επομένως δεν μπορούσαν να είχαν καμιά σχέση με την οργάνωση των μαχών;
(…) Η φρικώδης και πρωτάκουστη τρομοκρατία που εξασκεί στην Ελλάδα ο καταχτητής με τη βοήθεια γερμανοράλληδων δεν είναι στην ουσία αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ εδώ και στην ύπαιθρο. Αυτό είναι απλή δικαιολογία. Γίνεται για να τρομοκρατηθεί ο λαός να σταματήσει την αντίστασή του και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι οι καταχτητές την επιστράτευση και τη ληστεία του τόπου μας(…) 
Η στιγμή είναι κρίσιμη. Αν σκύψουμε το κεφάλι είμαστε χαμένοι. Τα θύματα του αγώνα είναι πολύ λιγότερα από τα θύματα της επιστράτευσης, από τα θύματα της πείνας. Οι κρεμασμένοι και τουφεκισμένοι ήρωες, τα καμένα μας χωριά φωνάζουν. 
Μην αφήστε τη θυσία μας να πάει χαμένη! Μην υποταχθείτε …»


Κόκκινες Πρωτομαγιές

Άκου, φασίστα! 
Οι Πρωτομαγιές στην Ελλάδα είναι κόκκινες, κόκκινες από το αίμα των εργατών, από το αίμα εκείνων που πολέμησαν ενάντια στον φασισμό, είναι κόκκινες από το αίμα των κομμουνιστών. 
Οι Πρωτομαγιές, σε όλο τον κόσμο, είναι κόκκινες, κόκκινες από το αίμα των χιλιάδων και χιλιάδων εργατών, από το Σικάγο μέχρι την κάθε άκρη της γης. Δεν υπάρχει η «Πρωτομαγιά των Ελλήνων», υπάρχει η εργατική Πρωτομαγιά.
Τόλμησες να μιλήσεις για Πρωτομαγιά, φασίστα; 
Την Πρωτομαγιά διαδηλώνουν και θα διαδηλώνουν οι εργάτες σε όλο τον κόσμο. Οι Έλληνες εργαζόμενοι διαδηλώνουν και θα διαδηλώνουν μαζί με τους «ξένους» εργαζόμενους, στην ίδια διαδήλωση, είτε ζούνε μαζί στην ίδια χώρα, είτε όχι.