,,*φιλαράκι μου
φαντάστηκες ποτέ ότι θα υπήρχαν εταιρείες που θα εμπορευόταν τον θάνατο ;
*Θα στο πω με λίγα λόγια: Η καμόρα του καπιταλισμού, αυτή η σαπίλα του κόσμου, που είναι ικανή να κλέψει, αν είναι να βγάλει κέρδος ακόμα και την μιζέρια από το πιάτο μας, έφτιαξε ένα σύστημα ασφάλισης στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, όπου ο φτωχός εργάτης χρηματοδοτεί τα κέρδη των μετοχών των επιχειρήσεων ακόμα και με τον θάνατό του!,,
Όταν τελειώσεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου, θα έχεις ένα διαπεραστικό αίσθημα ενοχής γιατί θα έχεις καταλάβει την βαθιά αλλοίωση της ζωής σου.
Μεγαλοστομίες θα πεις…
Καλά, θα περιμένω να φτάσεις στην τελευταία λέξη.
Όταν αποδέχτηκες τις καπιταλιστικές συνθήκες ζωής, φαντάστηκες ποτέ ότι θα υπήρχαν εταιρείες θα εμπορευόταν τον θάνατο και θα εξασφάλιζαν ικανοποιητική κερδοφορία;
Όχι, θα απαντήσεις.
Και είναι σίγουρο, καθώς είσαι ανίκανος να δεις πέρα από το προφανές, πως ούτε στα χειρότερα παραληρήματά σου υπέρ του καπιταλισμού δεν θα μπορούσες να πιστέψεις ότι ο θάνατος ενός συνανθρώπου σου θα ήταν το τίμημα της οικονομικής επιτυχίας σου.
Παρόλα αυτά, παρακαλώ, προετοίμασε το μυαλό σου γιατί θα σε βάλω να καταδυθείς στο βόθρο της ελεύθερης αγοράς και της επιχειρηματικής αποδοτικότητας, δηλαδή, σε αυτά τα αρπακτικά και σαρκοβόρα ζώα που θρέφονται με λίβρες ανθρώπινης σάρκας.
Ας στήσω, λοιπόν, τον αρμό της πλοκής αυτής της αφήγησης με ένα ερώτημα: Τι ξέρεις για τα επενδυτικά πακέτα «viatical industry» και «corporate-owned life insurance»;
Τίποτα;
Καλά το δέχομαι, όπως και την γενική αδιαφορία σου για τα δημόσια πράγματα.
Μα τώρα άκου:
Καθώς ζούμε στην εποχή της θριαμβολογίας των αγορών, δεν έχουμε παρά να ακούσουμε και να διαβάσουμε ενδεικτικά:
Άρη Πορτοσάλτε, Μπάμπη-Σκάις-Παπαδημητρίου, Πάσχο Μανδραβέλη, Στέφανο Κασιμάτη, Τάκη Θεωδορόπουλο ή την κυρία Σώτη Τριανταφύλλου κ.α., για να καταλάβουμε τι σημαίνει φανατισμένη πίστη στις αγορές.
Πόσο αλήθεια τιμολογεί η «αγορά» και η «καινοτόμος επιχειρηματικότητα» την ανθρώπινη ζωή ή τον θάνατο;
Αποτελούν, ο θάνατος και ζωή, εκ των δομικών συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας των εταιρειών;
Είναι διατεθειμένοι οι «επενδυτές» να κοστολογήσουν και να πουλήσουν αυτά τα προϊόντα;
Και ποιος άραγε είναι αυτός που αγοράζει;
Για να απαντήσω σε αυτά τα ανησυχητικά για την δημόσια ζωή ερωτήματα, πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε την λογική των αγορών.
Και τη λογική αυτή θα την περιγράψω με τις 8 λέξεις που χρησιμοποίησε ο φονταμεταλιστής των αγορών και γνωστή μάρκα εμετικού, Milton Friedman, ως τίτλο βιβλίου του το 1975: «There’s No Such Thing as a Free Lunch». Η περίφημη αυτή φράση, που ξεκίνησε από τα σαλούν των ΗΠΑ, έγινε το ευαγγέλιο του καπιταλισμού και ηδονικά πιπιλίζεται από τα χείλη όσων θρέφονται από αυτόν.
Αλλά ας προχωρήσω την Ιστορία μας.
Στην ελεύθερη αγορά επιτρέπεται στις εταιρείες να βγάζουν κέρδος από τον θάνατο των εργατών τους ακόμα και από τον θάνατο των παιδιών ή των συζύγων τους.
Έλα τώρα, μην πέφτεις από τα σύννεφα… Αφού κατά βάθος γνωρίζεις ότι οι εταιρείες προσφέρουν καλό στην κοινωνία μόνο για να ενισχύσουν την τσέπη των μετόχων τους, κάτι που οριοθετεί ξεκάθαρα το πόσο καλό μπορεί τελικά να κάνουν στο κοινωνικό σύνολο.
Στην ελεύθερη αγορά, λοιπόν, τράπεζες όπως η Bank of America ή η JPMorgan Chase, καθώς και μεγάλες εταιρείες όπως η AT&T, η Nestle, η Walt Disney, η Walmart η Daw Chemical κ.α. επένδυσαν και κερδοσκόπησαν στο θάνατο των εργατών τους. Άλλωστε, αυτό προβλέπεται στα ασφαλιστήρια συμβόλαια «corporate-owned life insurance», δηλαδή, «ασφάλεια ζωής εταιρικής ιδιοκτησίας». (Διάβασε: Βusinessinsider: Does Your Company Have A ‘Dead Peasant’ Life Insurance Policy Out On You? http://www.businessinsider.com/is-there-a-dead-peasant-life-insurance-policy-out-on-you-2011-11)
Μάλιστα, η νομοθεσία προβλέπει πως οι παροχές που εισπράττουν οι εταιρείες λόγω θανάτου του εργάτη τους απαλλάσσονται από την φορολογία!
Υπάρχουν όμως και χειρότερα!
Όταν δημιουργήθηκε αυτή η βιομηχανία δισεκατομμυρίων δολαρίων που κερδοσκοπεί με τον θάνατο των εργατών, «λίγοι ήταν οι εργαζόμενοι που γνώριζαν ότι οι εταιρείες έπαιζαν με το κεφάλι τους.[…] Τα περισσότερα συμβόλαια, μάλιστα, παρέμεναν σε ισχύ ακόμη και όταν ο εργαζόμενος παραιτούνταν, έβγαινε στην σύνταξη ή απολυόταν. Οι εταιρείες εισέπρατταν έτσι τις παροχές λόγω θανάτου ακόμη κι αν οι εργαζόμενοι πέθαιναν πολλά χρόνια μετά την αποχώρηση τους-γεγονός για το οποίο τις ενημέρωνε η Υπηρεσία Κοινωνικής Ασφάλισης». (Michael Sandel: «Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα» μετάφραση Μιχάλης Μητσός εκδόσεις ΠΟΛΙΣ)
Θα στο πω με λίγα λόγια: Η καμόρα του καπιταλισμού, αυτή η σαπίλα του κόσμου, που είναι ικανή να κλέψει, αν είναι να βγάλει κέρδος ακόμα και την μιζέρια από το πιάτο μας, έφτιαξε ένα σύστημα ασφάλισης στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, όπου ο φτωχός εργάτης χρηματοδοτεί τα κέρδη των μετοχών των επιχειρήσεων ακόμα και με τον θάνατό του! (The Wall Street Journal: How Life Insurance Morphed Into a Corporate Finance Tool http://online.wsj.com/public/resources/documents/dec_30_one.htm)
Αλήθεια, ρε τσογλάνια των αγορών, πότε αξίζει περισσότερο ο εργάτης, όταν είναι ζωντανός και παράγει την υπεραξία
που κάνει πλούσιο τον κάτοχο των μέσων παραγωγής ή όταν πεθάνει οπότε το παράσιτο, ο εργοδότης, θα εισπράξει ένα άπαξ ποσό ύψους 300 με 350.000 δολαρίων;
Για να καταλάβεις άνθρωπε μου το μέγεθος της αγοράς θανάτου, θα αναφέρω ότι μόνο οι αμερικανικές τράπεζες έχουν κάνει «ασφάλεια ζωής εταιρικής ιδιοκτησίας» για τους υπαλλήλους τους ύψους 122 δις δολαρίων!
Τι έγινε;
Έπαθες κατάθλιψη;
Κρύβεσαι τώρα σε καμιά γωνία;
Τι δηλαδή, δε γνώριζες πως τις πλέον στοιχειώδεις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής –η ενέργεια, η πρόσβαση στην περίθλαση, στο δίκτυο ύδρευσης, στην μάθηση, στον αέρας που αναπνέεις, ακόμα και η σεξουαλική επιθυμία- έχουν αποκτήσει εμπορευματοποιημένη μορφή και έχουν μετατραπεί σε χρηματοοικονομικά προϊόντα;
Δεν τελείωσα όμως.
Θα σε στύψω και άλλο, μέχρι να βγάλω από μέσα σου την αδιαφορία ή τον φόβο που σε εμποδίζει να σκεφτείς.
Μα ας φορέσω το καλύτερο χαμόγελό μου για να συνεχίσω την αφήγηση…
Τώρα θα μιλήσω για τα συμβόλαια «viatical industry», δηλαδή την «οδοιπορική βιομηχανία» που τέθηκε στην υπηρεσία μιας εγκληματικής και μαφιόζικης καπιταλιστικής ελίτ.
Στην ελεύθερη αγορά η «viatical industry» επιτρέπει στον επενδυτή να αγοράσει τον θάνατο ενός ασφαλισμένου ασθενή με ανίατη ασθένεια, π.χ AIDS ή επιθετικό καρκίνο.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο ασθενής μας έχει ένα ασφαλιστικό συμβόλαιο σε περίπτωση θανάτου του, αξίας 100.000.
Καθώς, όπως ήδη είπαμε, στον καπιταλισμό There’s No Such Thing as a Free Lunch, ο ετοιμοθάνατος ασθενής πρέπει να πληρώσει την ελπίδα για να αποκτήσει λίγο χρόνο ακόμα.
Έρχεται, λοιπόν, ένας επενδυτής τού προτείνει να αγοράσει το ασφαλιστικό συμβόλαιό του στη μειωμένη τιμή των 50.000 δολαρίων, με την προϋπόθεση ότι θα είναι αυτός πλέον ο δικαιούχος του συμβολαίου. (New York TIMES: AIDS; Still Waitinghttp://www.nytimes.com/1998/07/19/magazine/sunday-july-19-1998-aids-still-waiting.html)
Ναι οι μαλάκες!
Με αυτόν τον τρόπο ο «[…] ετοιμοθάνατος ασφαλισμένος αποκτά τα χρήματα που χρειάζεται (σ.σ. για νοσοκομειακή περίθαλψη, αγορά πανάκριβων φαρμάκων, κτλπ.) και ο επενδυτής αποκομίζει ένα διόλου ευκαταφρόνητο κέρδος- αρκεί ο ασφαλισμένος να πεθάνει στην ώρα του» (Michael Sandel ο.π)
Θα το κάνω λιανά.
Στις ελεύθερες αγορές του κόσμου τα κατακάθια, που στην εκλεπτυσμένη καπιταλιστική διάλεκτο ονομάζονται επενδυτές, στοιχηματίζουν, αγοράζουν και πουλούν το θάνατο! (New York Times: Are You Worth More Dead Than Alive?http://www.nytimes.com/2012/08/12/magazine/are-you-worth-more-dead-than-alive.html )
Ναι οι μαλάκες!
Ακόμα και τον θάνατο περιλαμβάνουν στα χαρτοφυλάκιά τους.
Μάλιστα, ο William Kelley, διευθυντής τής Viatrical Association of America-που είναι η ένωση των εταιρειών αυτού του κλάδου, εκτίμησε για τα κέρδη από το εμπόριο του θανάτου: «Σε σύγκριση με όσους πάσχουν από AIDS, ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από καρκίνο, σοβαρές καρδιαγγειακές παθήσεις και άλλες ανίατες ασθένειες είναι τεράστιος». (Michael Sandel ο.π)
Και κανείς ακόμα δεν έχει βγει στο δρόμο για να τα σπάσει όλα…
Άκου άνθρωπε μου, ζεις σε ένα κόσμο γεμάτο φόβο, φόβο μη χάσεις το σπίτι σου, φόβο μη χάσεις το αμάξι σου, φόβο μη χάσεις τη δουλειά σου…Φοβάσαι ακόμα και να σκεφτείς ή να μιλήσεις, πόσο μάλλον να δράσεις…
Σκέφτηκες να οργανωθείς ώστε να αναπτύξεις μαζί με άλλους μια αλληλέγγυα δομή, μια ανάκτηση της πίστης στο συλλογικό που θα σε κάνει να αισθανθείς ισχυρός;
Μπα..
Ένας ανίκανος είσαι, ένα μίζερος που καμουφλάρεις την πραγματικότητα από δειλία. Μήτε γάτα μήτε ζημιά για σένα…Χώσου, λοιπόν, βαθιά στον απελπισμένο βίο σου. Και αν με συναντήσεις παραμέρισε…
Για όλους εμάς θα επαναλάβω:
Είμαστε παγιδευμένοι σε έναν ερεβώδη κόσμο, που η μιζέρια δεν διαφέρει από τον θάνατο. Γι αυτό δεν φτάνει πλέον η κραυγή αγανάκτησης.
Επομένως, ή θα αποτινάξουμε από πάνω μας τον καπιταλισμό
ή θα αποδεχτούμε το εχθρικό περιβάλλον που μας επιβάλλουν και που μας καταδικάζει σε μια σκληρή πάλη και σύγκρουση, στο όνομα του ανταγωνισμού με τους συνανθρώπους μας.
Πρέπει να απαντήσουμε στην ύβρη με ύβρη και εκατό χτυπήματα να ανταποδώσουμε. Εμείς! Εμείς που είμαστε το παρόν μα και ό,τι δεν έχει έρθει ακόμη…
Ο αγώνας αυτός δεν προσφέρει εγγυήσεις.
Μαρτυρική κατάθεση είναι… για έναν κόσμο που θα έχει ένα μέλλον διαφορετικό από τη βαρβαρότητα…
Toυ:
ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗ
ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗ
Στην «ελεύθερη αγορά» επιτρέπεται στις εταιρείες να βγάζουν κέρδος από τον θάνατο των εργατών τους ακόμα και από τον θάνατο των παιδιών ή των συζύγων τους;
Πόσο αλήθεια τιμολογεί η «αγορά» και η «καινοτόμος επιχειρηματικότητα» την ανθρώπινη ζωή ή τον θάνατο;
Αποτελούν, ο θάνατος και ζωή, εκ των δομικών συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας των εταιρειών;
Είναι διατεθειμένοι οι «επενδυτές» να κοστολογήσουν και να πουλήσουν αυτά τα προϊόντα;
Και ποιος άραγε είναι αυτός που αγοράζει ;
Πόσο αλήθεια τιμολογεί η «αγορά» και η «καινοτόμος επιχειρηματικότητα» την ανθρώπινη ζωή ή τον θάνατο;
Αποτελούν, ο θάνατος και ζωή, εκ των δομικών συντελεστών της οικονομικής μεγέθυνσης και της κερδοφορίας των εταιρειών;
Είναι διατεθειμένοι οι «επενδυτές» να κοστολογήσουν και να πουλήσουν αυτά τα προϊόντα;
Και ποιος άραγε είναι αυτός που αγοράζει ;
Απ' τα σχόλια:
