Τούτος ο Νοέμβρης του '17, 100 χρόνια μετά, βρίσκει την πατρίδα σε κοινωνικές, πολιτικές, υλικοτεχνικές συνθήκες ζωής, για τεράστια μερίδα του πληθυσμού, ξεφτίλας.
Με κορμιά παραχωμένα σε νεκροταφεία πνιγμένα στη λάσπη, με πληθυσμό τριών μικρών πόλεων στις παρυφές του χταποδιού που απλώνεται στο λεκανοπέδιο, μετατρέποντας τον ιερό βράχο ως κέντρο σε πυρήνα ανθρωποφάγου τέρατος, εκτός απ' όλα τ' άλλα έχουμε και τον πνιγμό των εννοιών.
Οργάνωση, δημόσιο, τοπική αυτοδιοίκηση, φως, νερό, αγαθό και κυρίως αλληλεγγύη... Πρόκειται για φερτά υλικά που κουτρουβάλιασαν, μωλώπισαν, γκρέμισαν σπίτια και μαγαζιά και δολοφόνησαν ανθρώπους.
Είναι παράξενο και συνάμα απολύτως «φυσικό» το φρούτο της εποχής, οι αυτοαποκαλούμενοι «αλληλέγγυοι», να μην καταναλώνεται σε χώρους που θυμίζουν λασπωμένη Πομπηία στα ακροπόδαρα του πανάρχαιου όρους ΠΑΤΕΡΑ.
Αυτό που κάνει συνοδευτικό της οργής και της λύπης την ξετσιπωσιά είναι, πέρα απ' την επαναληπτικότητα των ακραίων καιρικών φαινομένων σε βάθος δεκαετιών, ν' ακούς τα εκλεγμένα επίσημα χείλη,
τα τοπικά ή γενικά γκουβέρνα,
να μηρυκάζουν περί του πρωτοφανούς.
Αυτή η ρήξη του παρθενικού υμένα της ευθύνης που διατυμπανίζεται ωσάν η εξεύρεση άλλοθι να είναι εθνικό κατόρθωμα, είναι που σε κάνει να θες να ξεράσεις, αντί δυστυχώς να επαναστατήσεις.
Κι έρχεται καπάκι μια δράκα φασιστόμορφων νεαρών αντιεξουσιαστών, εκπαιδευμένων να αντιμετωπίζουν ιδεολογικές, παρεϊκές μαζώξεις ωσάν συλλογικότητες, κάργα εξυπηρετικές του συστήματος, να μετατρέπουν την εξέγερση σε φεστιβάλ, το Πολυτεχνείο σε λεσχιακό χουλιγκάνικο καφενείο, την ώρα που οι φετινές εκδηλώσεις είχαν εξ ορισμού αυξημένη βαρύτητα.
Κι αυτό γιατί ήταν κορυφαία, πρωτίστως ιστορική αλλά και νεανική στιγμή να καταδειχθεί πόσο αυτός ο λαός μας δεν έχει και δεν μοιράζεται «κοινές αρχές κι αξίες» με τον δαιμονικά καλό Τραμπ, παρά τις άοκνες τουριστικές προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Η ξεφτίλα είχε και λοφίο, όχι κερασάκι στην τούρτα.
Στην κρατική τηλεόραση, που απεχθάνεται το μαύρο, φάτσα κάρτα ο αρχηγός των υπόδικων ναζιστών να κάνει δηλώσεις για τους λασποπνιγμένους, μπροστά σε ένα μόνο μικρόφωνο, με το λογότυπο της εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ.
Την ώρα που γράφω μετεωρολογικές προβλέψεις απειλούν και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία δεν έχει αρχίσει.
Και με προκαλεί χυδαία η βεβαιότητα ότι η καταστροφή αυτής της τραγικής μισής ώρας, που έπληξε το λεκανοπέδιο, σε λίγους μήνες θα προβάλλεται ως ευκαιρία για ν' αλλάξει το Θριάσιο και να γίνει επιτέλους το τεράστιο εμπορικό κέντρο πολλαπλών χρήσεων - mall, που σχεδιάζεται εδώ και καιρό, όσο κρατάει ο αρραβώνας της αριστεράς με την ανάπτυξης της δεξιάς.
Αλλωστε μ' ένα mall κι ένα καζίνο, δυο φρουτάκια, πέντε μπάρες διοδίων κι ένα δεκάρικο ευρώ το μήνα απ' τα χιλιοκλεμμένα, ο λαός ξεχνιέται και προχωράει, με την ελπίδα όχι αυτήν τη φορά.
Ο οπορτουνισμός θεριεύει στις καταστροφές. Και τρέμω στην ιδέα, ότι απουσία λαϊκής εξουσίας και κεντρικού σχεδιασμού, μην τυχόν μας προκύψουν ως «λύση» και πάλι στρατιές ΜΚΟ ή ακόμα χειρότερα τίποτα ευρωΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης και διάσωσης των συμφερόντων των καπιταλιστών.