ΓΙΑΤΙ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΤΟ ΟΧΙ (TRUE STORY)
Εκείνο το βράδι που ο Μεταξάς δέχθηκε την επίσκεψη από τον Ιταλό πρέσβη της κυβέρνησης Μουσολίνι, φέρεται να είπε το περίφημο «ΟΧΙ» το οποίο έμεινε στην ιστορία και έκτοτε μνημονεύεται ως μεγάλη ιστορική πράξη του δικτάτορα Μεταξά.
Εδώ δεν θα κάνουμε ιστορική ανάλυση. Δεν θα μπούμε στην λογική να απαντήσουμε με τους συνηθισμένους τρόπους και να υποστηρίξουμε ότι δεν ήταν ο Μεταξάς που είπε το «ΟΧΙ» αλλά ο ελληνικός λαός. Δεν θα υπενθυμίσουμε το πόσο γερμανο-ιταλόφιλος ήταν ο δικτάτορας, ο οποίος όμως αναγκάστηκε να ταχθεί στο πλευρό των συμμάχων γιατί ο βασιλιάς ήταν αγγλόφιλος και ο συσχετισμός δύναμης έδειχνε, όπως και αποδείχτηκε, ότι ο φασιστικός άξονας θα έχανε τον πόλεμο.
Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο: Τι αλήθεια είπε ο Μεταξάς; Γιατί όπως λέει και η ιστορία δεν είπε «ΟΧΙ».
Στην ουσία όλο το βράδι ο Μεταξάς έψαχνε την κατάλληλη διατύπωση, όπως την ψάχνουν οι σύγχρονοι κατακτητές. Μόνο που σήμερα οι διατυπώσεις αυτές μπαίνουν σε κείμενα του Eurogroup. Τότε ο Μεταξάς είπε μια φράση που δεν περιείχε την λέξη «όχι»: Alors c’est la guerre. (Δηλαδή έχουμε πόλεμο).
Μπροστά δεν ήμασταν, όμως μαντεύουμε πως πρέπει να είχε προηγηθεί ο παρακάτω διάλογος:
Μεταξάς: Τα σέβη μου αγαπητέ πρέσβη
Πρέσβης: Τα σέβη μου αγαπητέ πρωθυπουργέ
Μ: Τι σας φέρνει τέτοια ώρα εδώ;
Π: Έχουμε εξελίξεις
Μ: Πες μου αγαπητέ, πως μπορώ να βοηθήσω;
Π: Θέλω να σου ζητήσω μια πολύ μεγάλη χάρη
Μ: Πιο μεγάλη από τότε που μου ζητήσατε να κάνω γαργάρα τον τορπιλισμό της Ελλης;
Π: Ναι, φοβάμαι πιο μεγάλη
Μ: Τι είναι αγαπητέ συμφασίστα; Θα κάνω ότι θέλετε
Π: Θέλουμε να ανοίξετε τα σύνορά σας να περάσουμε
Μ: Και πως θα γίνει αυτό;
Π: Απλά θα έρθετε με το μέρος μας. Ο Μπενίτο με τον Χίτλερ κάνουν πολύ καλή παρέα και θα εκτιμούσαν αν τους τιμούσατε με την δική σας συντροφιά.
Μ: Είναι πολύ τιμητικό δε λέω, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ
Π: Γιατί;
Μ: Να, ξέρετε, δεν μπορώ να ζητήσω από τον λαό να κάτσει να τον κατακτήσουν.
Π: Μα δεν θα σας κατακτήσουμε, θα σας απελευθερώσουμε
Μ: Έπειτα, είναι και εκείνος ο βασιλιάς που μου έχει ζαλίσει τα άντερα. Είναι με τους Άγγλους, και του χρωστάω μεγάλη χάρη. Με 4% με έκανε πρωθυπουργό.
Π: Ποιος τον χέζει κι αυτόν;
Μ: Ναι, αλλά ξέρετε, έχω κι ένα άλλο θέμα. Πιο προσωπικό
Π: Πείτε μου
Μ: Κάθε φορά που συναντιέμαι με τον Αδόλφο και τον Μπενίτο με κοροϊδεύουν γιατί είμαι κοντός.
Π: Αυτό είναι αλήθεια, σας κοροϊδεύουν, όχι μόνο γιατί είστε κοντός.
Μ: Καταλαβαίνετε επομένως ότι δεν μπορώ να συνεργαστώ μαζί τους.
Π: Κρίμα. Ίσως στο μέλλον, σε κάποιον άλλο πόλεμο.
Μ: Δηλαδή αυτό ήταν, δεν θα με παρακαλέσετε λίγο; Με την πρώτη κάνετε πίσω;
Π: Σιγά μην σε παρακαλέσουμε γελοίε, κοντέ, Έλληνα. Εμείς είμαστε ανώτερη φυλή, δεν παρακαλάμε εσάς τους υπάνθρωπους.
Μ: Α, έτσι έ;
Π: Έτσι.
Μ: Εντάξει λοιπόν. Και για να σου δείξω πόσο ανώτεροι και καλλιεργημένοι είμαστε θα στο πω στα γαλλικά: Alors, c’est la guerre!